Ινδία Από την… Αλαπούτσα στο Μουνάρ (by hydronetta & Rosa)

[strani]

Στο δρόμο για το Hampi (Bijapur, Badami, Pattadakal)

Mε την άνεση, την ασφάλεια και την ταχύτητα που σου προσφέρουν απλόχερα οι ινδικοί αυτοκινητόδρομοι, καταφέραμε εκείνο το απόγευμα φεύγοντας από την Ellora, να καλύψουμε τα 300 χιλιόμετρα νότια μέχρι τη πόλη Solapur.
Είχε πια πέσει το σκοτάδι, είμασταν κουρασμένοι και διάθεση να διανύσουμε περισσότερη απόσταση προκαλώντας τη μοίρα μας δεν είχαμε. Άλλωστε τι ωραιότερο να περιδιαβαίνεις πάνω κάτω τους δρόμους μιας ινδικής πόλης μέσα στο κυκλοφορικό χάος, αναζητώντας το προτεινόμενο ξενοδοχείο για να αναπαύσεις το σαρκίο σου. Με τα πολλά ρωτώντας από δω από κεί και εισπράττοντας συνεχώς κουνήματα κεφαλής τόσο σαφή όσο και οι χρισμοί της Πυθίας καταφέραμε να το εντοπίσουμε.
Δειπνήσαμε, ξεκουραστήκαμε και την επομένη συνεχίσαμε το δρόμο μας. Το κοντέρ έπρεπε να γράψει άλλα 300+ μαρτυρικά χιλιομέτρα μέχρι το Hampi, μόνο που ευτυχώς το πρόγραμμα προέβλεπε και διαλλείματα.

Mόλις 100 χλμ μετά μπορέσαμε να κάνουμε μια σύντομη στάση στη Bijapur ίσα ίσα για να φωτογραφήσουμε εξωτερικά το Gol Gumbad, ταφικό μνημείο του Σάχη Muhammad Adil (17oς αι.) το οποίο θεωρείται ότι έχει το μεγαλύτερο θόλο παγκοσμίως μετά από τον Άγιο Πέτρο στο Βατικανό! Τώρα αν το μνημείο αυτό διακτινιζόταν στην Γηραιά Αλβιώνα είμαι σίγουρος ότι θα μας είχαν γανώσει το κεφάλι οι βρεττανοί. Αφού έχουν καταφέρει να λανσάρουν τουριστικά μέχρι και τους βασιλικούς γάμους και τις βαφτίσεις, ένα τέτοιο μνημείο θα ήταν παγκόσμιας ακτινοβολίας κι αξεπέραστης αισθητικής.

Η Bijapur άξιζε μιας εκτενέστερης επίσκεψης. Ας όψεται η έλλειψη χρόνου, μιας και υπήρχαν άλλες προτεραιότητες. Πάλαι ποτέ πρωτεύουσα της περιοχής, μέσα στα τείχη της φιλοξενεί τάφους, παλάτια και τζαμιά κληρονομιά των πεφωτισμένων κυβερνητών της.

Άλλα 120 χλμ στους υπέροχους ινδικούς αυτοκινητόδρομους και φτάσαμε στη πολίχνη Badami.
Αχ λατρεμένο Badami (αναστεναγμός). Για μένα ήταν η αποκάλυψη αυτού του ταξιδιού. Τα είχε όλα!
Εξαιρετική τοποθεσία ανάμεσα στους λόφους με μια όμορφη (πλην αμφιβόλου καθαρότητας) λίμνη όπου οι καλοκυράδες πλέναν κι απλώναν τη μπουγάδα τους.

Στους λόφους πάνω από τη πόλη αρχαίες περίτεχνα σκαλισμένες σπηλιές και ναοί ολούθε γύρω από τη λίμνη ή σαν αετοφωλιές πάνω στ’ακροβούνια.

Μα πάνω απ’όλα ήταν τα χαμηλά σπιτάκια, ασβεστωμένα, με πόρτες πολύχρωμες θαρρείς και το Αιγαίο μετακόμισε καταμεσίς της ινδικής χερσονήσου.

Γι’αυτό θα αναστενάξω δις: αχ αυτό το Badami. Aν είχα το χρόνο θα του αφιέρωνα μια μέρα ολόκληρη κι όχι μερικές ώρες. Άλλωστε αποζημιώνει το ταξιδιώτη με τόσα πράγματα που’χει να δει και να βιώσει.
Mπορεί σήμερα να υπάρχει στην αφάνεια κι εκτός των τουριστικών διαδρομών της Ινδίας, όμως τον 6-7ο αιώνα ήταν βασιλική πρωτεύουσα στην περιοχή.

Στο Badami οι περισσότεροι αναλώνονται στις ιστορικές σπηλιές του.
Σε αντίθεση με τις προηγούμενες στην Ellora και την Ajanta, αυτές είναι μόνο 4 (άρα δεν παθαίνεις overdosing) και δεν υστερούν σε αισθητική, ομορφιά, έχοντας και το πλεονέκτημα ότι η θέα από κεί προς τη πόλη και τη λίμνη είναι εκπληκτική.

Αφήσαμε το αμάξι στο πάρκιγκ να μας το προσέχουν οι μαϊμούδες και μέσω της φροντισμένης εισόδου αρχίσαμε να ανηφορίζουμε τα σκαλιά προς τις σπηλιές.

Η σπηλιά 1 είναι αφιερωμένη στο Shiva, οι σπηλιές 2 & 3 στον Vishnu και η 4 σε θεότητες του Ζαϊνισμού.
Παντού περίτεχνα γλυπτά:

Ο Shiva με τα 12 χέρια να χορεύει (σπηλιά 1)​

Ο Vishnu με 4 χέρια να κάθεται πάνω στο ερπετό Adisesha μαζί με το πτηνό Garuda (σπηλιά 3)​

Όρθιοι ζαϊνιστές uithankaras στην σπηλιά 4​

​

Από τις βεράντες των σπηλιών κάθε λίγο και λιγάκι αφήναμε γοητευμένοι το βλέμμα μας να πλάναται: τριγύρω στη λίμνη και πάνω στις βουνοκορφές υπήρχαν παντού ναοί. Τι κρίμα που δεν είχαμε το χρόνο για να τους επισκεφθούμε.

Κατηφορίσαμε προς τη λίμνη. Μας υποδέχθηκαν τα πιτσιρίκια που συνόδευαν τις μητέρες τους, που απερίσπαστες μέσα στα πολύχρωμα σάρι τους είχαν επιδοθεί στο πλύσιμο των ρούχων.

Δεν ήθελα να φύγω. Είχα πέσει σ’ένα ντελίριο ενθουσιασμού. Έκανα μια επίκληση στην ομάδα και χαθήκαμε για λίγο στα στενά της πόλης. Τουρίστες ανύπαρκτοι, παιδιά να παίζουν στα στενά, κορίτσια να χτενίζουν τα μαλλιά τους στις αυλές, μπουγαδόσχοινα...

και το απαραίτητο ντεκόρ κάθε ινδικής πόλης που σέβεται τον ανήσυχο επισκέπτη: μαυριδερά γουρουνάκια να περιφέρονται ολούθε παρέα με τις κότες και τις μαϊμούδες.

Είχε φτάσει πια το απομεσήμερο και άρον άρον τρέχαμε να προλάβουμε να επισκεφθούμε τον γειτονικό αρχαιολογικό χώρο του Pattadakal.
Το ιερό σύμπλεγμα ναών στο Pattadakal του 8ου αιώνα χαίρει του τίτλου του μνημείου παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO (όπως και το Aihole). Ανάμεσα στους φροντισμένους κήπους με το καλοκουρεμένο γκαζόν οι ναοί αποτελούν ένα συνονθύλευμα τεχνοτροπιών από το βορρά και το νότο της χώρας.

Πρώτοι στη σειρά ήταν οι ναοί σε βορειο-ινδικό στυλ με τους σκαλιστούς θόλους shikharas πάνω από το εσωτερικό ιερό.

Πιο πέρα βρίσκονταν οι ναοί σε νοτιο-ινδικό στυλ σε μορφή πυραμίδας. Οι δύο μεγαλύτεροι είναι αφιερωμένοι στο Shiva και εις εξ’αυτών εξακολουθεί να χρησιμοποιείται για λατρευτική χρήση.
Περιττό να αναφέρω αυτό που φαίνεται. Με πόση λεπτομέρεια έχουν σκαλιστεί εξωτερικά οι ναοί με ποικίλες παραστάσεις από το ινδουιστικό πάνθεον και τα έπη.

Ο ιερέας έδειχνε να πλήττει καθήμενος δίπλα στον ταύρο Nandi βάζοντας το ερυθρό σημάδι tilaka στα μέτωπα των ευσεβών προσκυνητών. Αν ρίξεις τον οβολό σου ας είσαι και αλλόθρησκος, θα σου το βάλει το tilaka θες δε θες.

Οι πόρτες του αρχαιολογικού χώρου έκλειναν σαν ολοκληρώσαμε την επίσκεψή μας. Aτυχώς ήταν ήδη αργά να πάμε και στο γειτονικό Aihole που είναι εξίσου σημαντικός αρχαιολογικός χώρος κι έτσι τον έφαγε η μαύρη μαρμάγκα.
Άλλωστε είχαμε ακόμα άλλα 150 χλμ μέχρι το Hampi, όπου καταφέραμε να φτάσουμε μέσα στο σκοτάδι.

Το Hampi ζει σε άλλο τουριστοχρόνο. Δεν υπάρχουν μεγάλα πολυτελή ξενοδοχεία εδώ. Μόνο ξενώνες με βασικές παροχές. Η Rosa επέλεξε έναν από τους πλέον αξιοπρεπείς... Φανταστείτε τι υπάρχει όσο το αντίτιμο παίρνει την κατιούσα.

Να ξυπνας και να ταξιδευεις με μια κουπα καφε απο το δωματιο σου.Τι λες τωρα!!!Υπεροχες φωτογραφιες.Ευχαριστω.

 

[LULLU]

ax ax αυτη η ιστορια πρεπει να τελειωσει πριν το τελος Οκτωβρίου αλλιως σε παρακαλω στειλε μου πμ η ποσταρε ποιο ειναι το ιδανικο προγραμμα στη περιοχη που θα εκανες αν ξαναγυριζες??????πλιζζζ, pleaseeeeeeeeee

 

[hydronetta]

ax ax αυτη η ιστορια πρεπει να τελειωσει πριν το τελος Οκτωβρίου αλλιως σε παρακαλω στειλε μου πμ η ποσταρε ποιο ειναι το ιδανικο προγραμμα στη περιοχη που θα εκανες αν ξαναγυριζες??????πλιζζζ, pleaseeeeeeeeee

Δεν ξέρω αν προλαβαίνω ως τα τέλη Οκτωβρίου να την ολοκληρώσω. Εμείς μετά από ένα τριήμερο στο Hampi πήγαμε Bangalore κι απο κεί πετάξαμε Kochi για να περάσουμε το υπόλοιπο των ημερών μας μεταξύ της εξωτικής Αλαπούτσας και του καταπράσινου Μουνάρ...
Πάντως αυτό που μπορώ να σου πώ είναι η Καρνάτακα έχει πολύ "ψωμί" αν σε ενδιαφέρουν τα αρχαία. Εκτός του Aihole που δεν προκαμαμε, μπορείς να πας Mysore, Halebid, Belur (τα δύο τελευταία προσφάτως νομίζω γίναν UNESCO). άνετα δηλαδή περνάς 2 μέρες στη περιοχή εκτός αυτών που ανέφερα. Η Κεράλα αρχαία δεν έχει. Πας για τα backwaters και τους... λόφους στο Munnar.
Αν θα ξαναπήγαινα; Η Ινδία είναι προορισμός που πας και ξαναπάς. Σίγουρα θα ήθελα να δώ τα μέρη που προανέφερα και δεν είναι μακρυά από την Bangalore σε συνδυασμό με Tamil Nadu. Θα φτιάξω ένα ενδεικτικό πρόγραμμα για αρχαιολάτρεις και θα στο στείλω

 

[LULLU]

Δεν ξέρω αν προλαβαίνω ως τα τέλη Οκτωβρίου να την ολοκληρώσω. Εμείς μετά από ένα τριήμερο στο Hampi πήγαμε Bangalore κι απο κεί πετάξαμε Kochi για να περάσουμε το υπόλοιπο των ημερών μας μεταξύ της εξωτικής Αλαπούτσας και του καταπράσινου Μουνάρ...
Πάντως αυτό που μπορώ να σου πώ είναι η Καρνάτακα έχει πολύ "ψωμί" αν σε ενδιαφέρουν τα αρχαία. Εκτός του Aihole που δεν προκαμαμε, μπορείς να πας Mysore, Halebid, Belur (τα δύο τελευταία προσφάτως νομίζω γίναν UNESCO). άνετα δηλαδή περνάς 2 μέρες στη περιοχή εκτός αυτών που ανέφερα. Η Κεράλα αρχαία δεν έχει. Πας για τα backwaters και τους... λόφους στο Munnar.
Αν θα ξαναπήγαινα; Η Ινδία είναι προορισμός που πας και ξαναπάς. Σίγουρα θα ήθελα να δώ τα μέρη που προανέφερα και δεν είναι μακρυά από την Bangalore σε συνδυασμό με Tamil Nadu. Θα φτιάξω ένα ενδεικτικό πρόγραμμα για αρχαιολάτρεις και θα στο στείλω

ΧΙΛΙΑ χιλιαδες ευχαριστω....περιμενω με αγωνια το προγραμμα...

 

[Sokratis]

Ερώτηση λίγο oftopic: Με τι μηχανή - μηχανές τραβήχτηκαν οι φωτογραφίες του ταξιδιου;

 

[LULLU]

Ερώτηση λίγο oftopic: Με τι μηχανή - μηχανές τραβήχτηκαν οι φωτογραφίες του ταξιδιου;

αυτη τη ερωτηση εκανα και εγω,...τοσο σε αυτο οσο και στα αλλα ταξιδια οι φωτογραφιες ειναι απαιχτες...

 

[Sokratis]

Οι καλες φωτογραφιες ειναι και θεμα φωτογραφου, το ρωταω για το θεμα της φορητοτητας σε ολοημερες περιπλανησεις

 

[hydronetta]

Ερώτηση λίγο oftopic: Με τι μηχανή - μηχανές τραβήχτηκαν οι φωτογραφίες του ταξιδιου;

Sony Nex-5N εγώ με τους kit φακούς της (οι περισσότερες από αυτές που έχω αναρτήσει) & o travelogatos με την Canon 60D. Όλες πέρασαν από επεξεργασία από το DxO ή το DPP της Canon
Η Sony καθώς γνωρίζεις είναι mirroless πολύ ελαφριά, ακόμα κι αν κουβαλούσα τον τηλεφακό της μαζί μου, κι αλλάζει φακούς. Ατυχώς αν και με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο ειδικά σε υψηλά ISO, η απουσία οπτικού σκόπευτρου και το shutter lag μου στερούσαν την δυνατότητα για πιο αυθόρμητες λήψεις. Επίσης κάποιες φορές ήταν out off focus

Για τους ενδιαφερόμενους. Η Canon dslr δεν χρειάζεται συστάσεις

 

[babaduma]

σε συνδυασμό με Tamil Nadu.

αααααχχχχ ... Madurai !

 

[demie]

Ευχαριστούμε πολύ για τη φοβερή ιστορία, τις καταπληκτικές φωτογραφίες κ πληροφορίες... καλέ τί τέλεια που είναι;

Κ φυσικά αναμένουμε την αρχαιολογική προσέγγιση της Αλαπούτσας κ του Μουνάρ!

Να κάνω κ μια ερώτηση; Μόνο εγώ δε γνώρίζα την ύπαρξη αυτών των περιοχών κ όταν είδα τον τίτλο παραξενεύτηκα, κ σκέφτηκα πως μαζί με το ένα αδερφάκι του τράβελστόρις (για τις κρατήσεις) το αφεντικό μάς χάρισε κ νέο φόρουμ πονηρού περιεχομένου;;;

 

[hydronetta]

Να κάνω κ μια ερώτηση; Μόνο εγώ δε γνώρίζα την ύπαρξη αυτών των περιοχών κ όταν είδα τον τίτλο παραξενεύτηκα, κ σκέφτηκα πως μαζί με το ένα αδερφάκι του τράβελστόρις (για τις κρατήσεις) το αφεντικό μάς χάρισε κ νέο φόρουμ πονηρού περιεχομένου;;;

Μπα όλοι μας όταν σχεδιάζουμε τα ταξίδια επί χάρτου αρχίζουμε και μαθαίνουμε κάποια ονόματα. Σάμπως τα ήξερα κι εγώ; Απλώς έτυχε η μεν μια περιοχή να είναι η Alappuzha & η άλλη το Munnar (και τα δύο στη Κεράλα)… ε και το πονηρό μυαλό μας δεν χρειαζόταν κάτι περισσότερο για να βρει το τίτλο της ιστορίας.
Πίστεψέ με η Αλαπούτσ(ζ)α και το Μουναρ μόνο αρχαιολογικό ενδιαφερον δεν έχουν….

 

[hydronetta]

Hampi (Ι)

O ξενώνας που μας φιλοξένησε στο Hampi φέρει το όνομα της ιδιοκτήτριας.
Η κυρία Padma αποτελεί δείγμα δραστήριας businesswoman η οποία εκτός του να νοικιάζει δωμάτια (κάποια από τα οποία προς χάριν ευθυμισμού χαρακτηρίζει σουίτες) παρέχει όλων των ειδών ταξιδιωτικές αλλά και γαστριμαργικές υπηρεσίες.
Γύρω από την επιχείρηση της κυρίας Padma περιφέρεται ένα μελίσσι κόσμου με ηλικιακή διαστρωμάτωση που μου στάθηκε αδύνατον να ταυτοποιήσω τη σχέση μεταξύ τους. Κι αν σε άλλες χώρες η οικοδέσποινα είναι άφαντη από τα αδιάκριτα μάτια των επισκεπτων, στον ξενώνα της αφαντος ήταν ο κύριος της Padma. Κουμάντο εδώ κάνει η κυρία.
Στο μπαλκονάκι λοιπόν αλλά με «θέα προς το ναό» απολαύσαμε σαν φτασαμε τη σπιτική κουζίνα της.

Το Hampi αποτελούσε έναν από τους βασικούς πόλους της πρωτεύουσας της αυτοκρατορίας Vijayanagara (1343-1565 μΧ), με σχετικά βραχύβια παρουσία στο ιστορικό στερέωμα καθώς πολιορκήθηκε και καταστράφηκε από τους μουσουλμάνους. Σήμερα είναι μια οπτική πανδαισία, όπου το ανθρώπινο στοιχείο αναμιγνύεται με τη θρησκεία, την ιστορία κι ένα γοητευτικό φυσικό περιβάλλον. Ένα αμάλγαμα μιας εντυπωσιακής και εκτεταμένης μεσαιωνικής πρωτεύουσας πάνω σ’ενα σεληνιακό τοπίο: ναοί, χώροι κατοικιών, παλάτια, αγορές, εκλεπτυσμένα γλυπτά... Ένα γοητευτικό ταξίδι στο χρόνο ανάμεσα στα ερείπια μιας άλλοτε κραταιάς αυτοκρατορίας.

Μείναμε εκεί τρεις μέρες, χρόνος οριακός, απλώς για να περιηγηθούμε στα αξιοθέατα και ν’απολαύσουμε κάποιες μικρές στιγμές χαλάρωσης αφήνοντας το βλέμμα μας να πλανιέται στους υπέροχους βραχώδεις σχηματισμούς που αγκαλιάζουν τ’αρχαία μνημεία και τη ψυχή μας να γαληνεύει στο ήρεμο κελάρισμα του ποταμιού.

Το Hampi ανήκει στην κατηγορία των μεγάλων αρχαιολογικών χώρων της Ασίας, καλή ώρα σαν το Angkor ή το Bagan.
Mόνο που αν και χαρακτηρισμένο μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς δεν χαίρει της δημοφιλίας των υπόλοιπων δύο. Σεμνά και ταπεινά κατά την πολιτική ρύση. H πλειονότητα των αλλοδαπών επισκεπτών είναι backpackers. Μερικούς εξ’αυτών τους ανακαλύψαμε κατά μπουλούκια να να κάνουν διαλογισμό του “χόρτου” και να καταναλώνουν μπύρες ασυστόλως. Εκτός βέβαια των ορίων του χωριού και του αρχαιολογικού/λατρευτικού χώρου, διότι εντός τοιούτου είδους καταχρήσεις απαγορεύονται ρητώς.

Με το ξημέρωμα ξεχυθήκαμε στους χωματόδρομους.
Βρεθήκαμε στο κεντρικό δρόμο μήκους 1χλμ εκεί που κάποτε εκτεινόταν το παζάρι της πόλης (Ηampi Bazaar). Δύσκολο να αναπλάσεις στο μυαλό σου την πρότερη μεγαλοπρέπεια του χώρου. Εκεί που κάποτε έμεναν ευγενείς, ο χρόνος κι η εγκατάλειψη πρόσφεραν κατάλυμμα στους παρίες. Ως εκ τουτου δημιουργήθηκαν στεγαστικά εκτρώματα τα οποία προσφάτως πρέπει να ξηλώθηκαν από την αρχαιολογική υπηρεσία αφήνοντας όμως στη θέση τους γκρεμίδια.

Στη δυτική μεριά του δρόμου δεσπόζει ο ναός Virupaksha προς τιμή του θεού Shiva, το παλαιότερο λατρευτικό κέντρο του Hampi (αδιαλείπτως από τον 7ο αιώνα μΧ) και το μόνο μέρος όπου μπορεί να συνωστίζεται πλήθος επισκεπτών.

Kι επειδή επισκέπτες ή προσκυνητές σημαίνει χρήμα, να’σου κι οι πολύχρωμοι φωτογενείς ινδουιστές μοναχοί να σε υποδέχονται χαμογελαστοί.
Ιμιτασιόν ή μη δεν το διευκρίνισα, πάντως το πλατύ χαμόγελο με το καλωσόρισμα ήταν συνώνυμο με το “βγάλε φωτό-δώσε ρουπίες”.

Ενώ το Hampi δεν ανέκτησε ποτέ τη δόξα και το μεγαλείο του, ο ναός Virupaksha συνέχισε να είναι ένα σημαντικό προσκύνημα.

Aφού βγάλαμε εισιτήριο εισόδου περάσαμε την πύλη του ναού και εισήλθαμε στον εσωτερικό αυλόγυρο.

Το συγκρότημα του ναού είναι γεμάτο με μικρά τεμένη, αυλές, περίπτερα με κίονες, οικίες ιερέων, με τον εννιαόροφο πύργο όμως να αποτελεί το σήμα κατατεθέν του. Σε ποικίλα σημεία υπάρχουν τοιχογραφίες και γλυπτά με ινδουιστικές απεικονίσεις του Θεού Shiva…

​

...χωρίς όμως να λείπουν και τα ερωτικά μοτίβα προς τιμήν της γονιμότητας.

Στην έξοδο από το βόρειο πύργο του ναού συναντά κανείς τη δεξαμενή Matanga. Εδώ έκαναν το μπάνιο τους οι προσκυνητές πριν εισέλθουν στο ναό. Κατα πως φαίνεται η πολυκοσμία και ο περιορισμός του χώρου, κατάντησε τη δεξαμενή να μοιάζει με βούρκο οπότε να χρέη καθαρτήριου λουτήρα πλέον ανέλαβε το γειτονικό ποτάμι Tungabadra που αργοκυλάει το καθάριο του νεράκι ευτυχώς.

Οι ιεροτελεστίες είναι συνεχείς, εμείς ως αλλόθρησκοι δεν μετείχαμε, δεν χάσαμε όμως την ευκαιρία πουρνό να λάβουμε θέση για να πάρουμε την «ευλογία» της ιερής ελεφαντίνας Lakshmi.
To ιερό παχύδερμο οδηγείται εκτός των ορίων του ναού όπου κατοικοεδρεύει και έναντι αντιτιμου που είναι είτε φρούτα είτε χρηματικό ποσό, δίκην πατριάρχη απλώνει μακάρια τη προβοσκίδα της πάνω από τα κεφάλια των ευλαβών προσκυνητών ή των περίεργων επισκεπτών.
Το νοήμον τετράποδο έχει γίνει εξπερ στην είσπραξη του τιμήματος. Απλώνει την προβοσκίδα και με μια περίτεχνη περιστροφική κίνηση εξαφανίζει από το χέρι σου τα χαρτονομίσματα, τα οποία πάραυτα (και χωρίς να φοροδιαφεύγει) αποδίδει στον εκπαιδευτή της.
Τα χρήματα, διότι οι μπανάνες καταποντίζονται εν ριπή οφθαλμού στο στόμα της.

...μπανάνες για τη Lakshmi​

Η γλυκύτατη Lakshmi τυγχάνει μεγάλου σεβασμού από το ευσεβές πλήθος των ημεδαπών και a la Bollywood δημοφιλίας από το πλήθος των αλλοδαπών, καθώς ένα μπουλούκι την ακολουθεί στο μπάνιο της στο ποτάμι, θέαμα που δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε.
H ελεφαντίνα νωχελικά έσυρε τον τεράστιο όγκο της από τα σκαλιά του ghat στα ρηχά νερά του ποταμού. Με την προβοσκίδα της εκτόξευε πίδακες νερού στο κορμί της αλλά και στους προσκυνητές που επιθυμούσαν πιο σπέσιαλ ευλογία: ιερό μπουγέλωμα εντός του ποταμού. Το ζωντανό ξεκίνησε παιχνίδι μ’ένα πατσαβούρι το οποίο βρήκε, σηκώνοντας και πετώντας το με δύναμη στο ποτάμι, σκορπίζοντας ενθουσιασμό στο φιλοθεάμον κοινό, πριν ξεκινήσει το peeling της.

Καλά διαβάσατε peeling.

Διότι μπορεί οι μακρινοί της συγγενείς στις αφρικανικές σαβάνες να κάνουν λασπόλουτρα και να τρίβονται στα δέντρα, η ιερή Lakshmi απλώς βουλιάζει στο ποτάμι κι αφήνεται στην φροντίδα εκείνων που με μια βούρτσα αρχίζουν και τρίβουν ολούθε το κορμί της. Δεν είναι αποτελεί πρωτοτυπία ότι το θεάρεστο αυτό έργο το ανέλαβαν αλλοδαποί που δεν ήθελαν να χάσουν μια τέτοια ξεχωριστή εμπειρία. Η μόνη παραφωνία, η ξανθιά καλλονή που μας εμφανίστηκε με το βρακί για να βουτήξει στο νερό και να βουρτσίσει την ελεφαντίνα, κάτι που δεν ξέρω αν είναι αποδεκτό από τους ενδυματολογικούς κανόνες της ιεροτελεστίας. Ανεκτό σίγουρα, προς οφθαλμικήν τέρψιν των αρσενικών αυτόχθονων.

Tungabadra. Έτσι ονομάζεται ο ποταμός.
Το ποτάμι.

Αχ αυτό το ποτάμι στο Hampi. Είναι από τα μέρη, που μια γλυκειά νοσταλγία με κατακλύζει κάθε φορά που το ανασύρω στη μνήμη μου.

Στα σκαλιά του ghat που οδηγούσε στο ποτάμι μπορούσες να ξαποστάσεις χαζεύοντας κι ονειροπολώντας. Ειδικά στα βαθυκόκκινα χρώματα του δειλινού όταν οι βράχοι έμοιαζαν να έχουν βαφτεί με αίμα.

Όλα έμοιαζαν σαν πίνακας ζωγραφικής:

Ο γητευτής φιδιών

Γυναίκες μέσα στα πολύχρωμα σάρι τους που έκαναν τη μπουγάδα τους ή λούζονταν στα νερά του

​

Ασκητικές μορφές που μετά το καθαρτήριο λουτρό σκαρφάλωναν σ’ένα βράχο κι έκαναν διαλογισμό

Αισθήσεις, σκέψεις, συναισθήματα... Όλα ένα συνονθύλευμα.
Η μαγεία του ταξιδιού.