Αν η Ευρωπη ηταν μονο αυτο, τοτε η συγχρονη Ευρωπαικη τεχνη θα ηταν λειψανο προ πολλου. Ειναι χαρακτηριστικο της τεχνης να μην ανθει στην ησυχια, την ταξη και την ασφαλεια και την ομοιομορφια. Αν ξυσει καποιος λιγο τον χαρτη θα βρει και ανησυχια και αταξια και διαφορετικοτητα.Κάτι τέτοιο δηλαδή;
Το να τσουβαλιάζεις και να χαρακτηρίζεις ένα μωσαϊκό λαών ως μη έχοντες ανθρωπολογικό ενδιαφέρον ως προς κάποιους άλλους λαούς που κατά τη γνώμη σου έχουν ανθρωπολογικό ενδιαφέρον, είναι νομίζω η ετυμολογία του ρατσισμού και της υποτίμησης εναντίον ανθρώπων που βασίζεται στην εθνικότητα, στη φυλή ή στον τόπο κατοικίας τους.
Δεν υποτίμησα κανέναν λαό, μην πας να το γυρίσεις. Αντιθέτως με εσένα και την κατάφωρη υποτίμησή σου έναντι ανθρώπων που ήρθαν στην ήπειρο για ένα καλύτερο μέλλον. Το ανθρωπολογικό ενδιαφέρον που ανέφερα αφορά τις απειλούμενες φυλές του πλανήτη -για όποιον δεν κατάλαβε- και σε καμία περίπτωση δεν υποτιμά τους Ευρωπαίους σαν λαό, στον οποίο ανήκουμε κι εμείς. Η παγκοσμιοποίηση βέβαια μας έχει αλλοιώσει περισσότερο.
Εχει αρχισει να παιρνει περιεργη τροπη η κουβεντα. Στα λιγα τ.χμ. της Ελλαδας μπορει κανεις να παει σε πομακικο γαμο στην Ξανθη, σε Μπαρ Μιτσβα στη Θεσσαλονικη, σε πανηγυρι Ρομα στο Μενιδι. Ποιος ενας λαος? Ολη η Ευρωπη? Υπαρχει νεος ορισμος της ανθρωπολογιας?
Προφανώς η διαφωνία σας βγαίνει σε εμπάθεια και συνεχίζετε να μπερδεύετε τις συζητήσεις. Το διαχωρισμό Ευρωπαίων και "άλλων" τον έκανε κάποιος άλλος κύριος και σε αυτόν απάντησα. Εν πάση περιπτώσει το topic έχει σκοπό να αναφέρουμε την προσωπική μας άποψη και όχι να αλλάξουμε τη γνώμη κανενός για τα ταξιδιωτικά του γούστα.
Εχω μια ταση να παρατηρω πως χρησιμοποιει καποιος τους ορους που αποτελουν πεδιο των ενδιαφεροντων του και μαλιστα δημοσια. Ισως το παρατηρουν κι αλλοι. Δεν ειναι εμπαθεια αυτο. Ο δημοσιος λογος υφισταται κριτικη, νομιζω οτι ειναι γνωστο στα φορουμ. Προσπαθω να σας επισημανω οτι δεν αντιλαμβανεστε τι ειναι ανθρωπολογια. Αν αυτο ειναι εμπαθεια, τοτε ειμαι εμπαθης.
Ιντριγκαδόρικη τοποθέτηση. Επειδή, όμως, το θέμα είναι (απροσδόκητα όμορφες και) πόλεις/χώρες/ήπειροι απογοήτευση κι όχι γενικώς κι αορίστως βαρετά μέρη, με άλλα λόγια μέρη που στάθηκαν κατώτερα των προσδοκιών μας, θα είχε πολύ ενδιαφέρον (για μένα) να μας μιλήσεις πιο συγκεκριμένα, εφόσον μπορείς και θες, για τέτοια μέρη στην Ευρώπη που την κατατάσσουν στα μάτια σου ως απογοήτευση. Προφανώς αν πάω στο Βερολίνο περιμένοντας να κάνω jungle trekking θα απογοητευτώ οικτρά, αν πάω στη Ζυρίχη για να μελετήσω φυλές αποκομμένες από τον πολιτισμό, ομοίως. Όπως θα απογοητευτεί κάποιος αν πάει στο Βόρνεο για να θαυμάσει ουρανοξύστες ή στα νησιά του Ειρηνικού για σαφάρι στην έρημο με βεδουίνους. Ωκεανία είναι το Ουέλιγκτον και το Σίδνει, Αμερική είναι και το Τορόντο και το Las Vegas, Αφρική είναι η Καζαμπλάνκα και το Κέηπ Τάουν, Ασία είναι το Τόκυο και το Τελ Αβίβ.Θα το αλλάξω λιγάκι και δε θα αναφερθώ σε χώρα ή πόλη αλλά σε ήπειρο. Εγώ λοιπόν... βαριέμαι την Ευρώπη. Ξέρω ότι θα διαφωνήσετε πολλοί, πως τα ταξίδια στη δική μας ήπειρο είναι τα πιο δημοφιλή και σέβομαι το γούστο του καθενός. Εγώ προσωπικά βρίσκω στην Ευρώπη μια πληκτική μονοτονία, ομοιογένεια, τάξη... βρίσκω έλλειψη περιπέτειας, εξωτισμού, αυθεντικότητας και πολιτισμών πολύ διαφορετικών από τον δικό μας. Επίσης, δε βρίσκω το σπάνιο ανθρωπολογικό ενδιαφέρον που παρουσιάζουν φυλετικές ομάδες λιγότερο επηρεασμένες από την παγκοσμιοποίηση.
Αντιγραφω τον ορισμο απο τη wikipaideia, οτι ειναι κατι που δεν μιμειται κατι αλλο, αν και θελει συμπληρωση. Οχι μονο ο Shakespeare αλλα και ολη η αρχαιοελληνικη επικη και τραγικη ποιηση ειχε τον ιδιο χαρακτηρα
Μαλλον διαβασες το μηνυμα μετα το edit
Χαίρομαι πολύ για την τοποθέτηση σου και τη συμμετοχή σε μια intelligent συζήτηση. Οφείλω να επανατοποθετηθώ γιατί για κάποιο λόγο προκάλεσα ίντριγκα σε κάποιους. Ισως σε όσους αρνούνται να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό από την Ευρώπη... Για να είμαι δίκαιος απέναντι στον εαυτό μου πρωτίστως, δεν απογοητεύομαι από κανένα ταξίδι! Τα αγαπώ τόσο πολύ που είτε είναι στην άλλη άκρη της γης, είτε στην Ευρώπη, είτε στο χωριο μου, απολαμβάνω την κάθε τους στιγμή. Όμως ιεραρχώ τις προτιμήσεις μου. Είναι πανέμορφη η Λισαβώνα, ακόμα και η Σόφια... όμως χωρίς να συγκρίνω μητροπόλεις ή χώρες γενικότερα, εισπράττω άλλη εμπειρία στην εξωτική Bangkok ή τη Yangon. Δε λέω πως δεν είναι εξίσου δυνατές οι θρησκευτικές εμπειρίες του βουδισμού στη Luang Prabang πχ, του Ισλάμ στο Ιράν ή το Ουζμπεκισταν ή του Χριστιανισμού στο Άγιο Όρος, τον Πανάγιο Τάφο, το Βατικανό ή την Παναγία των Παρισίων. Αλλά σε ό,τι αφορά τη γενική αίσθηση ενός τόπου, νιώθω να βρίσκομαι στο στοιχείο μου όταν είμαι στην κολλώδη υγρασία μιας ζούγκλας, στη σκόνη της «ακατέργαστης» λατρεμένης Αφρικής. Και σε ό,τι αφορά τον ορισμό της αυθεντικότητας, για μένα είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν γίνει spoiled από τον τουρισμό, που δεν έχουν γίνει όμοιοι από την παγκοσμιοποίηση, που διατηρούν ήθη και έθιμα μιας άλλης εποχης κάνοντας το ταξίδι μου ταξίδι στο χρόνο, που έχουν την ίδια έκπληξη και περιέργεια να με γνωρίσουν όπως έχω κι εγώ αυτούς, που θα μου ανοίξουν αυθόρμητα την πόρτα της καλύβας τους για να με υποδεχτούν και να μοιραστούν μαζί μου από τα λίγα που έχουν. Αυτά δυστυχώς αρχίζουν να εκλείπουν στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, αλλά και στον υπόλοιπο πλανήτη χάνονται ραγδαία. Επιτρέψτε μου λοιπόν, χωρίς να υποτιμώ το λαμπρό πολιτισμό της Ευρώπης, τα θαυμαστά μουσεία της και την αρχιτεκτονική, να προτιμώ τον εξωτισμό των τροπικών, την «παρθένα» ομορφιά του πλανήτη και την πιο πρωτόγονη συνύπαρξη ανθρώπου και περιβάλλοντος.
