Απο το φαραγγι των Νεκρων στο σπηλαιο των Πελεκητων...

[soudianos]

τον χάσαμε τελευταία τον tsok!!!

 

[LULLU]

τον χάσαμε τελευταία τον tsok!!![/quote.. και αυτος εχασε τους κωδικους του για να μπει και οχι μονο αυτος....δυστυχως..

 

[interted]

Τι έγινε με εκείνο στο σπήλαιο

 

[LULLU]

…ΕΠΙΤΕΛΟΥς... μετα απο μηνων ασθενειων-οξω απο εδω κτλ..η συνεχεια..


Το επόμενο πρωινό το αφιερώσαμε στις αμμώδης παραλίες για χατίρι του συζύγου, ο οποίος που όπου δει βοτσαλάκι γίνεται καπνός όχι να αφιερώσει χρόνο στα κατσάβραχα που πάω εγώ.. Οι παραλίες του Ξερόκαμπου μας δρόσισαν αν και η ζέστη ήταν αφόρητη , εγώ πάλι που δεν είχα πεδίο να δραστηριοποιηθώ απλά κοίταγα το πεντακάθαρο νερό…
Μετά μεσημεριανό το φαγητό καθίσαμε στη βεράντα του σπιτιού μας και κάναμε το αυριανό πρόγραμμα . Είχαμε πάρει όρκο πως δεν θα φεύγαμε αν δεν επισκεπτόμαστε το σπήλαιο των Πελεκητών.. Ο σύζυγος που είναι καλός στο να σχεδιάζει προγράμματα και εκδρομές αλλά δύσκολα εφαρμόζει ο ίδιος , μας ανακοινώνει ένα πολύ πρωινό ξύπνημα για να ανηφορίσουμε στο σπήλαιο, επιστροφή, ένα μπάνιο και ξεκούραση πριν πάρουμε το μακρύ δρόμο του γυρισμού για τα Χανιά το απόγευμα..
Κουβέντα στη κουβέντα αντιλαμβάνεται πως το τόλμημα αυτό , θα χρειαστεί ένα τρίωρο το λιγότερο, άσε που η πεζοπορία θα μας ταλαιπωρήσει( όχι όλους) και ρίχνει στο τραπέζι τη πρόταση που του γύρισε μπούμερανκ γιατί νόμιζε πως θα κάναμε πίσω.. ..
---Τι λέτε ? πάμε τώρα? Πόση ώρα θα μας πάρει?
Μόνο εγκεφαλικό δεν έπαθε με το που βλέπει τη Πόπη και εμένα έτοιμες με τα σακίδια στη πλάτη..
Τι να κάνει , πήρε τα τσιγάρα και το καπέλο έριξε και κάμποσες βαθιές αναπνοές και ξεκίνησε…
Σε όλο το δρόμο μουρμούριζε , πρόσεξε βράχια από κάτω, μην πατάς εκεί θα γλιστρήσεις, μην κοιτάς κάτω θα ζαλιστείς!!!!!!!!! με φωνή γεμάτη ενδιαφέρον …
--Μην μιλάς πολύ χρυσέ μου!!!!! Θα ανασαίνεις καλύτερα στην ανηφόρα, απαντούσα πνίγοντας τα γέλια μέσα μου εγώ.,…
Ο δρόμος για το σπήλαιο χαραγμένος άκρη –άκρη, σχεδόν γκρεμό στο βουνό Τραόσταλο, 100 μέτρα πάνω από τα βαθιά νερά της θάλασσας. Σε όλο το δρόμο το μάτι σου δε χορταίνει το βαθύ μπλε του νερού και ο πάντα παρών αέρας δημιουργεί περίεργα νερά και φιγούρες πάνω στο νερό, ενώ το σώμα σου ταλαντεύεται να κρατήσει τη ισορροπία του και με μια στραβοπατημασια( σε ορισμένα στενά σημεία) το πανέμορφο βαθύ μπλε νερό θα αγκαλιάσει το νεκρό πια κορμί σου …
Ανά διαστήματα βλέπαμε τις πινακίδες που μας έλεγαν πόση ώρα θέλουμε ακόμη για να φτάσουμε ,αλλά εμείς πουθενά δε βλέπαμε τη σπηλιά με τη συκιά που κλείνει την είσοδο.. Ανηφόρα, κατηφόρα, στροφή στη στροφή και όλο στο άλλο ύψωμα θα είναι, αλλά πάλι τίποτα, μου φάνηκε πως ο σύζυγος ήθελε ενα τσακ για να γυρίσει πίσω… .Άντε ένα τσιγάρο, άντε δεύτερο, τρίτο επιτέλους στο τέλος μιας από τις πολλές ανηφόρες εμφανίζεται η τεράστια ταμπέλα του υπουργείου πολιτισμού που δηλώνει τη παρουσία του σπηλαίου. Ευτυχώς δηλαδή που υπήρχε η ταμπέλα αλλιώς ούτε η είσοδο ούτε συκιά είναι ορατές…
Τελευταία μέτρα και καθόμαστε να πάρουμε μια ανάσα πριν πάρουμε τη κατηφόρα και βρεθούμε στα σπλάχνα του σπηλαίου.


Είναι από τα σπουδαιότερα σπήλαια της Σητείας και το μεγαλύτερο σε βάθος όλης της Κρήτης. Έχει μήκος 310 μέτρα και έχει ένα πλούσιο διάκοσμο με σταλακτίτες, σταλαγμίτες και θεαματικούς ογκόλιθους που δίνουν σχηματισμούς ,αγάλματα και διάφορες μορφές καθιστώντας μοναδικό το σπήλαιο αυτό στο νησί. Λέγεται και σπήλαιο Συκιάς γιατί η τοποθεσία που βρίσκεται κοντά στη Κάτω Ζάκρο εκτός από Πελεκητά λέγεται και Συκιά αλλά και γιατί μια συκιά κρύβει την είσοδο. Το πραγματικό του όνομα ,το πήρε από την ευρύτερη περιοχή όπου γινόταν εξόρυξη πέτρας.
Λόγω κλίσης του εδάφους νομίζεις πως είναι σε 3 επίπεδα Αποτελείται από πολλές αίθουσες που φτάνουν τα 45 μέτρα ύψος ενώ οι διάδρομοι έχουν συνολικό μήκος 700 μέτρα ενώ η συνολική έκταση του σπηλαίου είναι 500 τμ . Οι αίθουσες δεν έχουν καλή πρόσβαση και ο γλιστερός δρόμος σε δυσκολεύει πολύ για να φτάσεις βαθιά και ο φακός που μας φώτιζε το μισογκρεμισμένο μονοπάτι δεν ήταν αρκετά δυνατός..
Για πρώτη φορά χαρτογραφήθηκε και μελετήθηκε από τον Ελ Πλατάκη στις 11 Αυγούστου του 1963 ενώ πλήρη χαρτογράφηση έγινε από τα μέλη της Ελληνικής Σπηλαιολογίας το 1969 με επικεφαλής τον κ Ιωάννου.
Αντικρίζοντας τη μισοφραγμένη είσοδο από τη νεκρή και αποξηραμένη πια συκιά, από το ανύπαρκτο πια μονοπάτι από τα αγριόχορτα και τις πέτρες είμαι βέβαιη πως η πρώτη μα και τελευταία φροντίδα σε αυτό το χώρο έγινε το 1969.., εκτοτε η φύση πήρε το πάνω χέρι και η εγκατάλειψη είναι το μόνο χαρακτηριστικό του σπηλαίου που σε άλλες χώρες και σε άλλους λαούς θα έφερνε κέρδη και επισκεψιμότητα..Ντράπηκα και εκνευρίστηκα με το χάλι μας ….

 

[LULLU]

...και τωρα πως ανεβαινουν οι φωτο?????????????????????? ξαχασα....μεχρι να το βρω καλο βραδυ!!!!!!!!!!χαχα

 

[LULLU]

προς σπηλαιο

 

[LULLU]

σπηλαιο Πελεκητων

 

[LULLU]

Άρχισε να σκοτεινιάζει έξω, ο αέρας να λυσσομανά, το κρύο έντονο και η απόφαση να γυρίσουμε πάρθηκε γρήγορα .. Τελικά μιάμιση ώρα σίγουρα για να πας και άλλη τόση για να γυρίσεις γρήγορα –γρήγορα σίγουρα δεν είναι μια πεζοπορία μισής μέρας, άσε που εμείς την κάναμε σε μισό απόγευμα και δεν μπορέσαμε να απολαυσουμε η να διερευνήσουμε όπως θέλαμε το σπήλαιο και λόγω σκοταδιού αλλά και τρομερής υγρασίας και κρύου και ας ήταν δεκαπενταύγουστος…
Τα φώτα είχαν ανάψει όταν πλησιάζαμε στη Κάτω Ζάκρο ..
Το βράδυ κύλισε όπως και τα άλλα βράδια, ήρεμα, ήσυχα , ούτε στο άγιο Όρος τέτοια ηρεμία, μόνο τα αχ και ωχχχχχ από τα κουρασμένα γόνατα και κνήμες ακούγονταν που και που….
Η ανατολή του ήλιου μας βρήκε να πίνουμε τη τελευταία α κούπα ζεστό καφέ στο μπαλκόνι αυτού του επίγειου ησυχαστηρίου…. Απρόθυμα θα έλεγα μαζέψαμε τα πράγματα και πήραμε το δρόμο του γυρισμού στη ρουτίνα της καθημερινότητας μας και μιας και κανείς, ούτε παιδιά ούτε σκυλιά, μας κυνηγούσε για ένα γρήγορο γυρισμό , αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε τη νότια διαδρομή…. Θες ο αέρας που λυσσομανούσε, θες η αγριεμένη θάλασσα, θες η εμφάνιση των σκουπιδιών στο δρόμο, θες τα άχαρα τουριστικά κτίσματα που μας επανέφεραν στη πραγματικότητα της Κρητικής δόμησης, η επιλογή αυτής της διαδρομής ήταν κάκιστη…… Αν και δεν ήταν πρώτη φορά που έκανα αυτή τη διαδρομή, οι περιοχές που είχα επισκεφτεί όπως Μακρύς Γιαλός , Αχλια δεν ξύπνησαν καμιά ανάμνηση, καμιά εικόνα…
Toπέρασμα και πάλι από τον Άγιο Νικόλαο σύντομο , όσο για να αφήσουμε τη Πόπη στο σπίτι της και εμείς πήραμε το μακρύ δρόμο του γυρισμού για τα Χανιά ….

 

[LULLU]

Η διαδρομη Νοτια.
Μονη Καπσα..

 

[Kanel28]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες της Ελλάδας.