Αργεντινή Χιλή Απο την Aconcagua στον Ειρηνικό

[soudianos]

χαιρωμαι που σας αρέσει η ιστορία, στην αρχή ειχα δίλλημα αν έπρεπε να την γράψω μήπως είναι βαρετή η ορειβατική πλευρά του ταξιδιού.

ούτε να το σκέφτεσαι. δώσε ορειβασία στο λαό..
απίθανες οι φωτό, το ίδιο και η περιγραφή σου

 

[zmaria]

χαιρωμαι που σας αρέσει η ιστορία, στην αρχή ειχα δίλλημα αν έπρεπε να την γράψω μήπως είναι βαρετή η ορειβατική πλευρά του ταξιδιού.

ούτε να το σκέφτεσαι. δώσε ορειβασία στο λαό..
απίθανες οι φωτό, το ίδιο και η περιγραφή σου

έλα ντε! από που κι ως που να είναι βαρετή μια ΤΕΤΟΙΑ ιστορία? Και με περισσότερες λεπτομέρειες να ήταν ακόμα καλύτερα για μένα! Συνέχεια δεν θα χουμε πέρα από το ορειβατικό κομμάτι??

 

[pattyyy]

Αναμένω με το ίδιο ενδιαφέρον και τις τουριστικές εμπειρίες του ταξιδιού σας!

 

[harilander]

mendoza


Το ραντεβού ήταν στο καταφύγιο στο puende del inkas που είχαμε μείνει την πρώτη βραδυά, εκεί θα συναντούσαμε και τους άλλους που είχαν ξεκινήσει ποιο νωρίς. Το πρώτο πράγμα που είπα μόλις είδα τον εαυτό μου σε καθρέπτη ήταν « οκ, χρειάζομαι ένα μπάνιο επειγόντως μετά από μία εβδομάδα!». Είμαστε έξι άτομα και σχεδιάζουμε πως θα περάσουμε τις υπόλοιπες μέρες, η ιδέα που πέφτει είναι μιας και είμαστε ακόμα Αργεντινή να πάμε στην Μεντόζα να την δούμε και μετά να επιστρέψουμε Σαντιάγκο, η ιδέα ψηφίζετε παμψηφεί και την επόμενη το πρωί παίρνουμε το λεωφορείο για Μεντόζα. Καθώς δεν ήταν προγραμματισμένη εκ των προτέρων η εκδρομή μας, οι πληροφορίες μας και οι γνώσεις μας για τα μέρη που θα πηγαίναμε ήταν από ελάχιστες έως ανύπαρκτες και το σημαντικότερο δεν είχαμε πολλά λεφτά! Ένα άλλο που μας προβλημάτισε ήταν ότι την περίοδο που ήμασταν στην Αργεντινή (Ιανουάριος 2002) ήταν η εποχή της οικονομικής κρίσης , επανάσταση της κατσαρόλας, και γινόντουσαν πολλά επεισόδια. Ευτυχώς στην Μεντόζα ήταν ήσυχα τα πράγματα. Φτάνοντας έπρεπε να βρούμε κάπου οικονομικά να μείνουμε αλλά δεν χρειάστηκε να ψάξουμε πολύ καθώς μας βρήκε αυτό!. Στον σταθμό των λεωφορείων υπήρχαν διάφοροι τύποι που σε πλησίαζαν για δωμάτιο, όπως στα Ελληνικά νησιά που βγαίνεις από το καράβι και υπάρχουν οι κράχτες για
“rooms to let”, ένα τέτοιο πράγμα. Ακολουθήσαμε έναν ευελπιστώντας πως δεν πέσαμε σε απατεώνα καθώς τα Ισπανικά μας ήταν πενιχρά. Δεν περιμέναμε ούτε ελπίζαμε σε κάτι φοβερό , παρά μόνο σε ένα αξιοπρεπές και καθαρό δωμάτιο. Ευτυχώς ήμασταν τυχεροί και τα δωμάτια ήταν σε ένα διώροφο σπίτι που τα πάνω δωμάτια ,στην ταράτσα, τα είχαν για ενοικίαση. Μου θύμισε Ελλάδα πριν από 30 χρόνια…
Την Μεντόζα δεν την ήξερα ούτε την είχα ακούσει μέχρι που βρέθηκα εκεί. Μπορώ να πω ότι χωρίς να είναι ή να έχει κάτι ξεχωριστό μου άφησε πολύ θετική εντύπωση. Μεγάλοι δρόμοι, μεγάλα πεζοδρόμια, πράσινο, καλή ρυμοτομία, όλα αυτά που συνθέτουν μια πόλη φιλική για τους κατοίκους της, τουλάχιστον αυτό μας έδειχνε. Εκείνο επίσης που μου έκανε εντύπωση ήταν οι αγωγοί όμβριων υδάτων που χρησιμοποιούσαν το νερό της βροχής και της υπερχείλισης του ποταμού για το πότισμα των δέντρων , μια κατασκευή που είχε τις ρίζες τις την εποχή των ‘Ίνκας. Στις δύο μέρες που μείναμε τις φάγαμε κάνοντας βόλτες στην πόλη ,

Έχει ένα υπέροχο πάρκο με ζωολογικό κήπο αλλά και ένα άλλο μικρότερο, ωραίες πλατείες όπως η πλατεία ανεξαρτησίας και αρκετούς πεζόδρομους. Ήταν ευχάριστο να περπατάς σε τόσο φαρδιά πεζοδρόμια και να απολαμβάνεις τον ίσκιο των δέντρων. Επισκεφτήκαμε την κλειστή αγορά της πόλης και δεν παραλείψαμε να δοκιμάσουμε τα δύο πράγματα που είναι η Αργεντινή, το κρέας και το κρασί! Το asado όπως λέγετε το μοσχαρίσιο κρέας ψημένο στα κάρβουνα μαζί με κόκκινο Αργεντίνικο κρασί είναι από τα must της περιοχής. Η Mendoza απ’ ότι έμαθα φημίζετε για το καλό κρασί που βγάζει και συμπεριλαμβάνεται στις πέντε καλύτερες παγκόσμιες πόλης κρασιού. Όπως είπα ούτε πολύ χρόνο είχαμε ούτε πολύ χρήμα έτσι στις δυο μέρες που μείναμε απλά αρκεστήκαμε στις βόλτες στο κέντρο. Επόμενος σταθμός μας θα ήταν το Σαντιάγκο της Χιλής.

 

[harilander]

Santiago

Για να πάμε Σαντιάγκο έπρεπε να πάρουμε το λεωφορείο από τον σταθμό των υπεραστικών λεωφορείων που σας διαβεβαιώνω ότι ήταν πολύ καλύτερος από το δικό μας ΚΤΕΛ. Το λεωφορείο επίσης πολύ άνετο με κλιματισμό και ο συνοδηγός να σερβίρει αναψυκτικό , όχι όπως κάποια άλλα που περιγράφουν σε άλλες ιστορίες!
Αν και την είχα δει την διαδρομή όταν ερχόμασταν ,το βλέμμα μου καρφώθηκε στο τζάμι και προσπαθούσε να αποτυπώσει τις εικόνες. Στην αρχή το τοπίο είναι πράσινο και κατακλύζετε από αμπελώνες και βοσκοτόπια ενώ όσο ανεβαίνεις προς τις Άνδεις το πράσινο το διαδέχεται το καφέ και το τοπίο γίνεται ποιο τραχύ. Η διαδρομή μέχρι το Σαντιάγκο είναι περίπου 6-7 ώρες γιατί πρέπει να ανεβοκατέβουμε τις Άνδεις μέχρι τα 2800μ.
Φτάνοντας στα σύνορα Αργεντινής- Χιλής έπρεπε να κατεβούμε από το λεωφορείο ,να μας θεωρήσουν τα διαβατήρια και να παραδώσουμε ότι τρόφιμα έχουμε καθώς δεν επιτρέπεται η εισαγωγή τροφίμων, φυτών και ζώων στην Χιλή. Ο οδηγός και ο συνοδηγός που έπιναν μάτε, αυτό το πικρό πράγμα σαν τσάι, το έκρυψαν σε κρυφή θήκη μέσα στο λεωφορείο!
Φτάνοντας στο Σαντιάγκο φυσικά έπρεπε να ψάξουμε που θα μείνουμε. Αποφασίσαμε να πάνε δύο με ένα ταξί για ψάξιμο και οι υπόλοιποι να περιμένουμε στο σταθμό. Αφού γύρισαν όλα τα ξενοδοχεία τελευταίας κατηγορίας καταλήξαμε σε ένα παράπηγμα προτελευταίας διαλογής! Ήταν ένα κτίσμα μονώροφο με στέγη από ελλενιτ και οι τοίχοι από γυψοσανίδα αλλά τα δωμάτια μπορεί να μην είχαν παράθυρα , είχαν όμως μπάνιο! ο θεός να το κάνει… ευτυχώς ήταν σε κεντρικό σημείο έτσι είχαμε εύκολη πρόσβαση σε συγκοινωνίες και αξιοθέατα. Βέβαια προτιμούσαμε να πηγαίνουμε με τα πόδια ώστε να βλέπουμε και να ζούμε την πόλη όσο ποιο κοντά γίνεται από το να χρησιμοποιούμε τα θορυβώδη παλιά λεωφορεία. Εκείνο που ήταν έκπληξη ήταν το μετρό που ήταν πολύ σύγχρονο. Γενικά όλη η πόλη ήταν μια έκπληξη καθώς περιμέναμε μια πόλη περισσότερο υποβαθμισμένη ενώ ήταν θα έλεγα από τις ποιο σύγχρονες πόλεις της Λατινικής Αμερικής ,κατά τα λεγόμενα του Χοσέ. Εντυπωσιακοί μεγάλοι δρόμοι όπως η λεωφόρος alameda διασχίζουν την πόλη που έχει καλή ρυμοτομία στο κέντρο. Επίσης ο ποταμός mapocho , διατρέχει την πόλη, ένα ποτάμι πνιγμένο στα οικιακά και βιομηχανικά απορρίμματα όπως σε όλες τις μεγαλουπόλεις. Τα αποικιοκρατικά κτήρια μπερδεύονται με τις παράγκες και τις μάντρες που έρχονται σε αντίθεση με τα μοντέρνα κτίρια. Της πόλης δεσπόζει ο λόφος Σαν Κριστομπάλ που είναι ένα πολύ ωραίο πάρκο και φιλοξενεί ένα ζωολογικό κήπο, στην δε κορυφή του το άγαλμα της Παναγίας με τα χέρια σε έκταση ευλογεί την πόλη. Αξίζει να επισκεφτεί κανείς το λόφο και να ανέβει με το τελεφερίκ ώστε να θαυμάσει την θέα, καιρού και νέφους επιτρέποντος. Επίσης είναι μοναδική εμπειρία η υπαίθρια λειτουργία που γίνεται στην ανοιχτή εκκλησία κάτω από το άγαλμα.

Το palacio de la Moneda σε σχέδιο του αρχιτέκτονα Joaquín Toesca είναι το προεδρικό μέγαρο και κτίστηκε μεταξύ 1785 και 1805 , ένα κλασικό ισπανικό αποικιοκρατικό κτίριο που καταλαμβάνει μεγάλη έκταση στο κέντρο της πόλης. Λίγα κτίρια της ισπανικής περιόδου έχουν μείνει πλέον στο Σαντιάγκο καθώς η περιοχή έχει πληγεί πολλές φορές από τους σεισμούς. Τα περισσότερα κτίρια , κυρίως γύρω από την plaza de Armas είναι το 19ου αιώνα. Η πλατεία ήταν ο αγαπημένος μας βραδινός

περίπατος οπού αράζαμε για καφέ ή παγωτό και χαζεύαμε το κόσμο και τους υπαίθριους καλλιτέχνες. Μια άλλη ωραία βόλτα ήταν στο πάρκο Ο’Χίγκινς , ένα πάρκο που καταλαμβάνει μια έκταση 190 εκταρίων και περιλαμβάνει γήπεδα, χώρους αναψυχής, ένα μικρό τουριστικό χωριό το El Pueblito και μια λίμνη.

Καλό το Σαντιάγκο αλλά εμένα με έτρωγε να δω την Παταγονία , να περπατήσω τα μέρη που αφηγείται ο Σεπουλβεδα και ο Τσατουιν , να πάω στην γη του πυρός , αλλά δυστυχώς δεν μας έβγαιναν οι μέρες αλλά ούτε και τα λεφτά, ήταν πολύ μακριά έτσι αποφασίσαμε να πάμε
Βαλπαραΐσο.

 

[KLEOPATRA]

Παταγωνια ..Παταγωνια......Κριμα που δεν πηγατε .Για πες ομως για το Βαλπαραιζο.....

 

[NTINA]

Μετά από τόση περιπέτεια στα ρουμάνια,
μια χαρά βρίσκω την ιδέα σας, για Βαλπαράισο και αραλίκι στην παραλία

 

[fenia42]

Eιχα διαβάσει και τις άλλες ιστορίες σου και μου άρεσε πολύ ο τρόπος που γράφεις. Με αυτή την ιστορία όμως έχεις ξεπεράσει κάθε προσδοκία ! Harilander keep walking !

ΥΓ. με έπεισες ! Ετοιμάζομαι για Όλυμπο !

 

[harilander]

Valparaiso

Δεν ήμουν σίγουρος εάν είχε ξημερώσει μιας και το δωμάτιο δεν είχε παράθυρο και το λιγοστό φως έμπαινε από τον φεγγίτη του μπάνιου. Κοίταξα το ρολόι μου, η ώρα ήταν εφτάμιση και αποφάσισα να σηκωθώ και να βγω από το καταθλιπτικό δωμάτιο, οι υπόλοιποι κοιμόντουσαν του καλού καιρού. Χωρίς να ξυπνήσω κανένα βγήκα έξω με σκοπό να βρω πληροφορίες για το τι θα κάνουμε τις επόμενες τρεις μέρες. Κατέβηκα στο κέντρο με τα πόδια μιας και ήμασταν κοντά και ήταν μια ευκαιρία να χαζέψω την πρωινή καθημερινότητα της πόλης. Ήθελα να βρω κάποιο τουριστικό πρακτορείο που θα είχε σίγουρα πληροφορίες να μου δώσει αλλά και θα μπορούσα να συνεννοηθώ, καθώς από
Ισπανικά δεν σκαμπάζω. Πριν όμως από αυτό έπρεπε να ανταλλάξω τα δολάρια και τις δραχμές που είχα για να μπορώ να κινηθώ. Ευτυχώς βρήκα ανταλλακτήρια αλλά δυστυχώς τις καημένες τις δραχμούλες τις είχαν πολύ υποτιμημένες, έπρεπε όμως να τις «σκοτώσω» για να μου φτάσει το ρευστό. Το πρόβλημα μου όπως είπα ήταν ότι εγώ den μιλάει Ισπανικά και αυτοί δεν μιλάνε Αγγλικά! Σε κάποια στιγμή βλέπω ένα κιόσκι που έλεγε informaciones έ , λέω δεν μπορεί θα μιλάει αγγλικά, αμ δε! Με πολύ κόπο κατάλαβα προς τα πού έπρεπε να πάω να βρω τουριστικό πρακτορείο. Δεν κατάλαβα όμως για ποιο λόγο ήταν αυτός εκεί, μάλλον για τους ντόπιους… αισθάνθηκα λίγο περίεργα που ήμουν σε ένα μέρος και δεν μπορούσα να συνεννοηθώ και για μια στιγμή θυμήθηκα κάτι που λέγαμε με τους φίλους μου στην Αθήνα για το τι είναι χειρότερο να σου συμβεί και με πιάσανε τα γέλια (δεν το λέω θα το κόψει η λογοκρισία) , ευτυχώς υπάρχουν και χειρότερα.
Κάποια στιγμή καθώς χαζεύω τα μαγαζιά βλέπω σε ένα τσαγκαράδικο μια Ελληνική σημαία!
Στην αρχή διστάζω αλλά μετά μπαίνω και τον ρωτάω εάν είναι από την Ελλάδα. Με χαρά διαπιστώνω ότι είναι Έλληνας που βρίσκεται πολλά χρόνια στην Χιλή, πιάνουμε για λίγο κουβέντα.
Καθώς περπατάω στους δρόμους ψάχνοντας κάποια οδό που μου είπε ο κυριούλης με το τσαγκαράδικο , το μάτι μου πέφτει σε ένα περιοδικό κρεμασμένο σε μαγαζί τύπου με εξώφυλλο την Ακρόπολη χιονισμένη. Ψάχνω να βρω τηλεφωνικό θάλαμο και αν και ακατάλληλη η ώρα, λήγω διαφοράς, προσπαθώ να πάρω Ελλάδα. Δεν μπορώ να πιάσω την κοπέλα μου έτσι παίρνω τον αδερφό μου.
- «έλα, τι γίνεται στην Αθήνα; πως είναι ο καιρός;» του λέω
- «καλά ρε, ήταν ανάγκη να πάτε στην άλλη άκρη να βρείτε χιόνια; Εδώ από την αρχή του χρόνου έχει χιονίσει δυο φορές μέσα στην Αθήνα, χαμός γίνεται, τρέχουμε με την διάσωση συνέχεια» μου λέει ο αδερφός μου.
Α, ρε μια φορά είπαμε να φύγουμε και χιόνισε στην Αθήνα..
Κάποια στιγμή βρίσκω ένα ταξιδιωτικό πρακτορείο και για αρκετή ώρα κάθομαι στην βιτρίνα και χαζεύω τις αφίσες και τα διαφημιστικά φυλλάδια για περιοχές όπως Γη του Πυρός, καταρράκτες Ιγκουασού , περιοχές τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά!!!
Αφού πείθω τον εαυτό μου ότι δεν γίνεται να πάω σε κάποια από αυτά μπαίνω να ρωτήσω τι μπορούμε να κάνουμε τις επόμενες τρεις μέρες. Τελικά το ποιο προσιτό είναι να πάμε Βαλπαραΐσο όπως είχαμε πει, μαθαίνω κάποιες πληροφορίες και επιστρέφω να βρω τους υπόλοιπους.

Το λεωφορείο μας κατέβασε στη Vinia del mar όπου θα ψάχναμε να βρούμε κατάλυμα, το προτιμήσαμε , γιατί σύμφωνα με τον πράκτορα θα βρίσκαμε ποιο εύκολα και καλύτερα δωμάτια. Το έθεσα εξ αρχής, δεν θέλω άλλο κλειστοφοβικό και καταθλιπτικό δωμάτιο, προτιμώ να μείνω στο αντίσκηνο! Ξεκινήσαμε την αναζήτηση και με χαρά διαπιστώσαμε ότι βρίσκαμε σε πολύ καλή τιμή όμορφα και καθαρά δωμάτια. Τελικά καταλήξαμε σε ένα μικρό συμπαθητικό ξενοδοχείο με ωραία μεγάλα φωτεινά δωμάτια.
Η Vinia del mar είναι το alter ego του Valparaiso , καινούργια, σύγχρονη και τουριστική , χτισμένη δίπλα από το Valparaiso , με ωραίους , μεγάλους δρόμους, ωραίες βίλες και μονοκατοικίες αλλά και πολυώροφα κτίρια, σύγχρονα εμπορικά κέντρα, σαν μια μικρογραφία Αμερικάνικου προαστίου.
Η προβλήτα muelle vergara είναι το αγαπημένο μου μέρος, κάθομαι και χαζεύω τον Ειρηνικό καθώς ο ήλιος δύει και οι γλάροι παιχνιδίζουν με τα θερμικά. Είναι καλοκαίρι για μας εδώ , κάτι που το είχα ξεχάσει πάνω στο βουνό. Από τα 5000μ. και τους -20 βρεθήκαμε στο 5μ. και τους +30 βαθμούς . ο αέρας που έρχεται από την θάλασσα με κάνει να ανατριχιάσω, όχι από το κρύο αλλά από την αγαλλίαση που μου δημιουργεί το συναίσθημα της χαλάρωσης, το συναίσθημα των διακοπών.
Προς τα βόρεια της περιοχής, τουλάχιστον μέχρι εκεί που πήγαμε υπήρχε πολύ ανοικοδόμηση , πολλές βίλες και μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες. Η Βίνια είναι το θέρετρο των Χιλιανών αλλά και των Αμερικάνων που επισκέπτονται την Χιλή.
Από την άλλη το Βαλπαραΐσο, «η αγαπημένη του Ωκεανού» όπως την έλεγε ο Νερουδα, είναι το πρώτο λιμάνι της Χιλής που πρωτοπατήθηκε από τους Ισπανούς το 1536 όταν ήρθαν από το Περού, χτισμένη αμφιθεατρικά στους λόφους πάνω από το λιμάνι. Αν και έχει ανακαινιστεί και υπάρχουν σύγχρονα κτίρια στο λιμάνι, ανηφορίζοντας τους λόφους θα διαπιστώσεις ότι τα περισσότερα από τα χρωματιστά κτίρια που συνθέτουν αυτό το πολύχρωμο πάζλ είναι φτιαγμένα από λαμαρίνα. Για να επισκεφτείς τις συνοικίες πάνω στους λόφους το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να περπατήσεις στα στενά και να ανέβεις αρκετά σκαλιά αλλά επειδή είναι κουραστικό αυτό το ανέβα, κατέβα, στα πολύ απότομα σημεία έχουν φτιάξει ασανσέρ (ascensoras) που χρονολογούνται στα τέλη του 19 αιώνα. Ανηφορίζοντας το λόφο bella vista θα βρεθείς στην «Σεμπαστιάνα», έτσι είχε ονομάσει ο Νερούδα την βίλα που έμενε όταν επέστρεψε από την εξορία του. Σήμερα είναι μουσείο που φιλοξενεί τα προσωπικά του είδη , με ένα πολύ ωραίο κήπο και υπέροχη θέα που τον ενέπνευσε για κάποια ποιήματα του.
Περπατώντας στα ανηφορικά (ή κατηφορικά ανάλογα που πας) δρομάκια παρατηρώ τα σπίτια που είναι βαμμένα με έντονα χρώματα τα περισσότερα και παρόλη την φτώχεια τους εκπέμπουν ένα αέρα χαρούμενης διάθεσης.
Την επόμενη χρονιά (2003) η UNESCΟ συμπεριέλαβε τις γειτονιές του Βαλπαραΐσο στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς

Αν και η θάλασσα ήταν στα πόδια μας μόνο αυτά (τα πόδια μας) κατάφεραν να την δοκιμάσουν! Μια φορά δοκίμασα να μπω αλλά το κύμα ηταν τέτοιο που ευθύς με εκανε να το μετανιώσω.
Δυστυχώς επειδή η εκδρομή δεν ήταν προγραμματισμένη δεν ξέραμε πολλά πράγματα για την περιοχή και προσπαθούσαμε να τα ανακαλύψουμε μόνοι μας. Δεν επισκεφτήκαμε κάποια μουσεία , όπως το ναυτικό μουσείο ή εκδρομή με σκάφος που θα θέλαμε αλλά σίγουρα χαλαρώσαμε τις τρεις μέρες που μείναμε.

 

[makisg]

harilander ήσουν πολύ περιγραφικός,μπράβο σου.τώρα πάω για ύπνο και θα ονειρευτώ και εγώ όλα τα μέρη που περιέγρεψες.σ'ευχαριστώ

 

[harilander]

επιλογος

Κάποια στιγμή έπρεπε να επιστρέψουμε στο Σαντιάγκο για να συναντήσουμε και τους άλλους που θα κατέβαιναν από το βουνό , τους ξεχάσαμε! Έτσι με βάρια καρδιά πήραμε το λεωφορείο της επιστροφής. Φτάνοντας το απόγευμα στο Σαντιάγκο μαθαίνουμε ότι έχουν επιστρέψει όλοι έτσι το βράδυ αποφασίζετε να βρεθούμε όλοι σε μια ταβέρνα για να γιορτάσουμε την επιτυχία των υπολοίπων και να αποχαιρετίσουμε τις Άνδεις. Όλοι είναι χαρούμενοι και με εμφανή τα σημάδια του υψομέτρου στα πρόσωπα τους. Είναι όλοι μαύροι και μερικοί σε βαθμό εγκαύματος από την έντονη ηλιακή έκθεση λόγο αραιής ατμόσφαιρας.
Ο Χρήστος ,η Μαρία και ο Νικος τα κατάφεραν και ανέβηκαν και τα πρόσωπα τους είναι αγνώριστα. Μεταξύ μπριζόλας μπύρας και κρασιού προσπαθεί να αφηγηθεί ο ένας στον άλλο πως περάσαμε αυτές τις μέρες.
Την επόμενη μέρα λίγο πριν αναχωρήσουμε για το αεροδρόμιο κάνουμε μια στάση στο νεκροταφείο για να αποτίσουμε φόρο τιμής στον σύντροφο Αλλιέντε και στους χιλιάδες που χαθήκαν από την χούντα του Πινοσέτ. Είναι συγκλονιστικό πόσοι ομαδικοί τάφοι υπάρχουν.


Στο αεροπλάνο καθώς πετάει πάνω από τις Άνδεις ρίχνω μια τελευταία ματιά και αναρωτιέμαι αν θα μπορέσω να τις ξαναδώ, το μυαλό μου γυρίζει σε όλα αυτά που ζήσαμε, που είδαμε. Αν και στο βάθος νιώθω μια μικρή πικρία επειδή δεν κατάφερα να ολοκληρώσω τον στόχο μου ,νιώθω μια πληρότητα και ευχαρίστηση , γεμάτος από εικόνες και συναισθήματα.
Στο αεροδρόμιο μας περιμένει κόσμος και δημοσιογράφοι αλλά εμένα μου φτάνει που είμαι στην αγκαλιά της αγαπημένης μου.

chile - a set on Flickr

αφιερωμένο στον Χρήστο...



.

 

[ioanna karagianni]

Καλό το Σαντιάγκο αλλά εμένα με έτρωγε να δω την Παταγονία , να περπατήσω τα μέρη που αφηγείται ο Σεπουλβεδα και ο Τσατουιν

"...Το πρωί, μαύροι θαλασσοβάτες έσκιζαν τους αφρούς και, μέσα από την πάχνη, είδαμε χειμάρρους νερών να κατεβαίνουν από τους βράχους της ακτής. Ο έμπορος εσωρούχων κυριών από το Σαντιάγο είχε βγει από το νοσοκομείο και βημάτιζε στο πλωριό κατάστρωμα δαγκώνοντας τα χείλη του και μουρμουρίζοντας ποιήματα. Υπήρχε κι ένα αγόρι από τα Φόκλαντς που φορούσε καπέλο από δέρμα φώκιας και είχε παράξενα μυτερά δόντια. "Καιρός ήταν πια να μας αναλάβουν οι Αργεντινοί" είπε, "Είμαστε τόσο ενδογαμικοί, που να πάρει ο διάολος". Γέλασε κι έβγαλε από την τσέπη του μια πέτρα. "Κοίτα τι μου δωσε, μια κωλόπετρα" Καθώς βγαίναμε στον Ειρηνικό, ο επιχειρηματίας εξακολουθούσε να παίζει το "Λα Μερ". Ίσως και να μην ήξερε να παίξει τίποτε άλλο."
Ο επίλογος "Στην Παταγονία" του Τσατουιν.


Ω παρακαλώ μην ενοχλήστε πέρασα απλώς να πάρω το σκαμνάκι μου.