silversurfer
Moderator
- Μηνύματα
- 2.385
- Likes
- 3.856
- Επόμενο Ταξίδι
- Ανδαλουσία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γύρος Του Κόσμου
Bali (IV)
To cremation ceremony (τελετή αποτέφρωσης ελληνιστί) για τους Ινδονήσιους είναι περισσότερο μια γιορτή για τη ψυχή του νεκρού παρά ένας ύστατος φόρος τιμής συνοδευόμενος απο θρήνο όπως συμβαίνει στα περισσότερα μέρη του πλανήτη. Έχουν συγκεκριμένες ημερομηνίες που πραγματοποιούνται και συμμετέχει βοηθώντας όλη η κοινότητα. Είναι ιδιαίτερα δαπανηρές γι'αυτο τις περισσότερες φορές πραγματοποιούνται πολλές μαζί ώστε να μειωθεί το κόστος. Ο Agung μας ανέφερε οτι δεν δέχοταν πελάτες οι οποίοι θα κάναν check in την συγκεκριμένη μέρα !!! To σώμα του νεκρού τοποθετείται σε κοφίνι και αυτό με τη σειρά του στην πλάτη ενος ξύλινου ζώου , συνήθως ταύρου. Στο τέλος της τελετουργίας, παραδίδεται στις φλόγες , οι στάχτες μαζεύονται και διασκορπίζονται στη θάλασσα την επόμενη μέρα
(για το τελετουργικό δεν είμαι απολύτως σίγουρος όπως και γιατί επιλέγονται τα συγκεκριμένα ζώα, μας είχαν εξηγήσει άλλα δυστυχώς ξέχασα, όποιος γνωρίζει κάτι περισσότερο ας μας διαφωτίσει)
Φυσικά μόλις άναψαν τις φωτιές, τραβήξαμε στα γρήγορα μερικές φωτογραφίες και όπου φύγει φύγει καθώς η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική.
Η μέρα κύλησε με βόλτες στο χωριό και το βράδυ φαγητό σε μια απο τις πολλές μικρές ταβέρνες ή αλλιώς warung. Προσφέρουν περιορισμένες επιλογές, άλλα όλες είναι εξαιρετικά γευστικές, πολύ καλές τιμές, πολλές τις έχουν ανοίξει ξένοι οι οποίοι εγκαταστάθηκαν μόνιμα και έχουν ωραία ατμόσφαιρα. Αναφέρω δυο οι οποίες μας άρεσαν και οι οποίες τυγχάνει να είναι στην κορυφή των reviews στο tripadvisor. Fair Warung Bale του οποίου ιδιοκτήτης είναι ένας Ελβετός τυπάς, γιατρός ο οποίος καψουρεύτηκε μια Ινδονήσια και έμεινε μόνιμα εκεί και προσπαθεί να βελτιώσει τις ιατροφαρμακευτικές υποδομές μέσω μιας οργάνωσης που έχει ιδρύσει και Melting Wok Warung το οποίο λειτουργεί μια Γαλλίδα συμπαθέστατη κυρία.
Την τελευταία μέρα είχαμε κανονίσει άλλο ένα tour με τον συμπαθέστατο Eka. Αυτή τη φορά συζητήσαμε μαζί του τα μέρη που θα πηγαίναμε ώστε να μας προτείνει και αυτός άλλα και να μας πει τη γνώμη του. Πρώτος σταθμός ένα χωριό έξω απτο Ubud όπου θα παρακολουθούσαμε τον παραδοσιακό χορό Barong. Λεπτομέρειες μπορείτε να διαβάσετε στο link, με λίγα λόγια ο Barong είναι ένα μυθολογικό πλάσμα με χαρακτηριστικά λιονταριού, βασιλιάς των πνευμάτων του καλού, το οποίο μέσα απο ένα περίεργο σενάριο με δάση, φύλαρχους, κόρες και γυναίκες (μαζί με το εισητήριο σου δίνουν και το πρόγραμμα του χορού που περιλαμβάνει τις "πράξεις" και τι γίνεται σε κάθε μια) έρχεται αντιμέτωπο με την Rangda, την βασίλισσα των δαιμόνων.
Μετα τις "τέχνες και τα γράμματα", θέλαμε να κάνουμε ένα καταναλωτικό διάλειμα. Στο Μπαλί υπάρχει ένα polo ralph lauren outlet με τιμές σχεδό στο μισό. Αμφισβητήσαμε την γνησιότητα του , παρόλαυτα το επισκεφθήκαμε και διαπιστώσαμε οτι τα ρούχα ήταν εξαιριτικά ποιοτικά. Αυθεντικά ή οχι, το τιμήσαμε καθώς οι τιμές ήταν στο μισό απο οτι πουλιούνται στην ευρώπη και η διαφορά (αν υπάρχει) δεν φαίνεται.
Ακολούθως ο Eka μας οδήγησε σε έναν χώρο όπου πουλούσαν χειροποίητα ξύλινα αγαλματάκια και γενικά πλήθος σουβενίρ μπαλινέζικης αρχιτεκτονικής. Τρομερή ποικιλία και φοβερές τιμές, στο μισό απο οτι βρίσκαμε στο Ubud. Αφου αγοράσαμε μερικά φανταστικά αγαλματίδιά κάποιας ινδουιστικής θεότητας, το μόνο μας άγχος ήταν πια πως θα τα χωρούσαμε στις αποσκευές.
Συνεχίσαμε βόρεια και μετά απο μια πολύ μεγάλη διαδρομή μέσα απο απίστευτα φυσικά τοπία, φθάσαμε απέναντι απτο ηφαίστειο του όρους Agung. Εκεί έχει επίσης εστιατόρια με θέα σε στυλ μπουφέ άλλα ... μια φορά την πατήσαμε, εκεί την βγάλαμε με χυμό
Εκεί καθίσαμε αρκετή ώρα να ξεκουραστούμε και να δώσουμε την ευκαιρία στον οδηγό μας να πάρει έναν υπνάκο. Όταν πια δεήσαμε να φύγουμε οι επιλογές ήταν δυο. Ο ναός Besakih είναι ο σημαντικότερος και μεγαλύτερος ναός ινδουιστικός ναός της Ινδονησίας. Τον επισκέπτονται ιδουιστές απο όλη τη χώρα και αποτελεί το σημαντικότερο ίσως αξιοθέατο του Μπαλί. Παρόλαυτα, ο Eka μας είπε οτι έχει μετατραπεί σε χώρος εκμετάλευσης των τουριστών άλλα και των ντόπιων !!! , σε σημείο που πολλοί οδηγοί να τον συμπεριλαμβάνουν στα tour τους. Είχα διαβάσει στο ιντερνετ οτι σε υποχρεώνουν να πάρεις guide λέγοντας σου οτι και καλά είναι υποχρεωτικός, κάτι που φυσικά δεν ισχύει. Εμείς επιλέξαμε να πάμε, έτσι και αλλιώς μια φορά φθάνεις μέχρι εκεί.
Όντως με το που φθάσαμε εκεί, τα δεικαχίλιαρα έφευγαν βροχή. Είχαμε ξεχάσει τα sarong σπίτι, οπότε έπρεπε να νοικιάσουμε. Έπρεπε να πληρώσουμε το parking του αυτοκινήτου και φυσικά τα εισητήριά μας. Και λίγο πριν μπούμε στο ναό, μας κυνηγούσε απο πίσω ένας τυπάς, δηθεν για να μας ελέγξει. Εγώ έκανα πως δεν τον άκουσα, άλλα αυτος επίμονος, μας έφτασε και μας οδήγησε σε ένα υπαίθριο (κ καλά) γραφείο. Η λαμογιόφατσα που ήταν μέσα μας έλεγξε τα εισητήρια και μας είπε οτι πρέπει να πληρώσουμε συνοδό.
"ΔΕΝ θέλω guide ρε μεγάλε" του λέω "ξέρω οτι δεν είναι απαραίτητος"
Το λαμόγιο όμως είχε κάνει και αυτός την έρευνα του στο internet και είχε έτοιμο το τροπάρι. "Δεν είναι tour guide, είναι συνοδός γιατί υπάρχει σήμερα ένα special event και απαγορεύεται να μπούν μη ινδουιστές σε κάποιους χώρους" ... ή κάτι τέτοιο τέλος παντων που φυσικά δεν πιστέψαμε. Δεν ξεμπερδευαμε μαζί του όμως καθώς είχαμε δει και άλλους τουρίστες να μαλώνουν για το συγκεκριμένο θέμα. Λέω αντε, ας πάει το παλιάμπελο. "Πόσο πάει το μαλλί" τον ρωτάω και τότε μου βγάζει ένα βιβλίο όπου έγραφε ο κόσμος το όνομα του και το ποσό της δωρεάς (!!!) που πρόσφερε (τι στο καλό , την εφορία κλέβανε ?? )
Όλως παραδόξως, όλα τα ποσά πριν απο μένα ήταν κοντά στα 400000 !!!! Δηλαδή 25 με 30 euros
Τον κοιτάω, με κοιτάει, του λέω σε άπταιστα ελληνικά, "ρε φιλαράκι ΠΛΑΚΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙΣ, με πέρασες για αμερικανάκι ??? " .... στην τσέπη μου δυστυχώς το μικρότερο χαρτονόμισμα ήταν αυτο το 50000 , άντε του λέω γιατί ειμαι και χουβαρδάς. Χαλάστηκε που το παραμύθι του δεν έπιασε, άλλα είμαι 1000% σίγουρος πως μόλις απομακρύνθηκα, έβαλε ένα 4 μπροστά στα 50000 μπας και κοροιδέψει τον επόμενο.
Το σύμπλεγμα των ναών πραγματικά πολύ όμορφο, με τον μουντό καιρό να μας προσφέρει δροσιά άλλα δυστυχώς η παρουσία του guide ήταν αρνητική. Ότι και αν μας ανέφερε, ήταν σίγουρο πως σε λίγα λεπτά θα το ξεχνούσαμε, εμείς θέλαμε να περιπλανηθούμε και να χαρούμε μεσα απτα δικά μας μάτια την ομορφιά, να συζητήσουμε και να δημιουργήσουμε μνήμες και εικόνες και οχι να μας οδηγεί σαν πρόβατα ένας αχώνευτος guide ο οποίος ήταν ξεκάθαρο οτι μας είχε γινει κολλητσίδα ώστε στο τέλος να μας ζητήσει extra tip. Όταν το έκανε, το άγριο βλέμμα μου του έκοψε κάθε πιθανότητα διαπραγμάτευσης
Η ώρα είχε περάσει και σε λίγο βράδυαζε, η κατάλληλη ώρα για το δεύτερο χορό που θα παρακολουθούσαμε ο οποίος ήταν και πιο εντυπωσιακός καθώς περιελάμβανε φωτιά. O Kecak ήταν ένα μουσικό δράμα με πλήθος χορευτών οι οποιοι δημιουργούσαν τη μουσική τραγουδώντας ένα διαρκές "τσακ τσακ" ο καθένας σε διαφορετικό ρυθμό (ανάλογα βέβαια με την εξέλιξη του έργου) . Δυστυχώς πρέπει να το παρακολουθήσει κάποιος για να καταλάβει περι τίνος πρόκειται. Στο τέλος ο "ήρωας" περνάει πάνω απο τη φωτιά σβήνοντας την με γυμνά πόδια
Κρύος ιδρώτας με έλουσε, να δείς οτι θα πληρώσουμε τα αγαλματάκια χρυσά, λεω στην Μ.
Παρατήσαμε στον Agung οτι θεωρήσαμε ως περιττό (μάσκες θαλλάσης, μπλουζάκια, αφρούς ξυρίσματος, κρέμες, σανδάλια κλπ) και ευχηθήκαμε να την σκαπουλάρουμε.
Τι μας περίμενε άραγε την επόμενη μέρα στο αεροδρόμιο ????
To cremation ceremony (τελετή αποτέφρωσης ελληνιστί) για τους Ινδονήσιους είναι περισσότερο μια γιορτή για τη ψυχή του νεκρού παρά ένας ύστατος φόρος τιμής συνοδευόμενος απο θρήνο όπως συμβαίνει στα περισσότερα μέρη του πλανήτη. Έχουν συγκεκριμένες ημερομηνίες που πραγματοποιούνται και συμμετέχει βοηθώντας όλη η κοινότητα. Είναι ιδιαίτερα δαπανηρές γι'αυτο τις περισσότερες φορές πραγματοποιούνται πολλές μαζί ώστε να μειωθεί το κόστος. Ο Agung μας ανέφερε οτι δεν δέχοταν πελάτες οι οποίοι θα κάναν check in την συγκεκριμένη μέρα !!! To σώμα του νεκρού τοποθετείται σε κοφίνι και αυτό με τη σειρά του στην πλάτη ενος ξύλινου ζώου , συνήθως ταύρου. Στο τέλος της τελετουργίας, παραδίδεται στις φλόγες , οι στάχτες μαζεύονται και διασκορπίζονται στη θάλασσα την επόμενη μέρα
(για το τελετουργικό δεν είμαι απολύτως σίγουρος όπως και γιατί επιλέγονται τα συγκεκριμένα ζώα, μας είχαν εξηγήσει άλλα δυστυχώς ξέχασα, όποιος γνωρίζει κάτι περισσότερο ας μας διαφωτίσει)
Φυσικά μόλις άναψαν τις φωτιές, τραβήξαμε στα γρήγορα μερικές φωτογραφίες και όπου φύγει φύγει καθώς η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική.
Η μέρα κύλησε με βόλτες στο χωριό και το βράδυ φαγητό σε μια απο τις πολλές μικρές ταβέρνες ή αλλιώς warung. Προσφέρουν περιορισμένες επιλογές, άλλα όλες είναι εξαιρετικά γευστικές, πολύ καλές τιμές, πολλές τις έχουν ανοίξει ξένοι οι οποίοι εγκαταστάθηκαν μόνιμα και έχουν ωραία ατμόσφαιρα. Αναφέρω δυο οι οποίες μας άρεσαν και οι οποίες τυγχάνει να είναι στην κορυφή των reviews στο tripadvisor. Fair Warung Bale του οποίου ιδιοκτήτης είναι ένας Ελβετός τυπάς, γιατρός ο οποίος καψουρεύτηκε μια Ινδονήσια και έμεινε μόνιμα εκεί και προσπαθεί να βελτιώσει τις ιατροφαρμακευτικές υποδομές μέσω μιας οργάνωσης που έχει ιδρύσει και Melting Wok Warung το οποίο λειτουργεί μια Γαλλίδα συμπαθέστατη κυρία.
Την τελευταία μέρα είχαμε κανονίσει άλλο ένα tour με τον συμπαθέστατο Eka. Αυτή τη φορά συζητήσαμε μαζί του τα μέρη που θα πηγαίναμε ώστε να μας προτείνει και αυτός άλλα και να μας πει τη γνώμη του. Πρώτος σταθμός ένα χωριό έξω απτο Ubud όπου θα παρακολουθούσαμε τον παραδοσιακό χορό Barong. Λεπτομέρειες μπορείτε να διαβάσετε στο link, με λίγα λόγια ο Barong είναι ένα μυθολογικό πλάσμα με χαρακτηριστικά λιονταριού, βασιλιάς των πνευμάτων του καλού, το οποίο μέσα απο ένα περίεργο σενάριο με δάση, φύλαρχους, κόρες και γυναίκες (μαζί με το εισητήριο σου δίνουν και το πρόγραμμα του χορού που περιλαμβάνει τις "πράξεις" και τι γίνεται σε κάθε μια) έρχεται αντιμέτωπο με την Rangda, την βασίλισσα των δαιμόνων.
Μετα τις "τέχνες και τα γράμματα", θέλαμε να κάνουμε ένα καταναλωτικό διάλειμα. Στο Μπαλί υπάρχει ένα polo ralph lauren outlet με τιμές σχεδό στο μισό. Αμφισβητήσαμε την γνησιότητα του , παρόλαυτα το επισκεφθήκαμε και διαπιστώσαμε οτι τα ρούχα ήταν εξαιριτικά ποιοτικά. Αυθεντικά ή οχι, το τιμήσαμε καθώς οι τιμές ήταν στο μισό απο οτι πουλιούνται στην ευρώπη και η διαφορά (αν υπάρχει) δεν φαίνεται.
Ακολούθως ο Eka μας οδήγησε σε έναν χώρο όπου πουλούσαν χειροποίητα ξύλινα αγαλματάκια και γενικά πλήθος σουβενίρ μπαλινέζικης αρχιτεκτονικής. Τρομερή ποικιλία και φοβερές τιμές, στο μισό απο οτι βρίσκαμε στο Ubud. Αφου αγοράσαμε μερικά φανταστικά αγαλματίδιά κάποιας ινδουιστικής θεότητας, το μόνο μας άγχος ήταν πια πως θα τα χωρούσαμε στις αποσκευές.
Συνεχίσαμε βόρεια και μετά απο μια πολύ μεγάλη διαδρομή μέσα απο απίστευτα φυσικά τοπία, φθάσαμε απέναντι απτο ηφαίστειο του όρους Agung. Εκεί έχει επίσης εστιατόρια με θέα σε στυλ μπουφέ άλλα ... μια φορά την πατήσαμε, εκεί την βγάλαμε με χυμό
Εκεί καθίσαμε αρκετή ώρα να ξεκουραστούμε και να δώσουμε την ευκαιρία στον οδηγό μας να πάρει έναν υπνάκο. Όταν πια δεήσαμε να φύγουμε οι επιλογές ήταν δυο. Ο ναός Besakih είναι ο σημαντικότερος και μεγαλύτερος ναός ινδουιστικός ναός της Ινδονησίας. Τον επισκέπτονται ιδουιστές απο όλη τη χώρα και αποτελεί το σημαντικότερο ίσως αξιοθέατο του Μπαλί. Παρόλαυτα, ο Eka μας είπε οτι έχει μετατραπεί σε χώρος εκμετάλευσης των τουριστών άλλα και των ντόπιων !!! , σε σημείο που πολλοί οδηγοί να τον συμπεριλαμβάνουν στα tour τους. Είχα διαβάσει στο ιντερνετ οτι σε υποχρεώνουν να πάρεις guide λέγοντας σου οτι και καλά είναι υποχρεωτικός, κάτι που φυσικά δεν ισχύει. Εμείς επιλέξαμε να πάμε, έτσι και αλλιώς μια φορά φθάνεις μέχρι εκεί.
Όντως με το που φθάσαμε εκεί, τα δεικαχίλιαρα έφευγαν βροχή. Είχαμε ξεχάσει τα sarong σπίτι, οπότε έπρεπε να νοικιάσουμε. Έπρεπε να πληρώσουμε το parking του αυτοκινήτου και φυσικά τα εισητήριά μας. Και λίγο πριν μπούμε στο ναό, μας κυνηγούσε απο πίσω ένας τυπάς, δηθεν για να μας ελέγξει. Εγώ έκανα πως δεν τον άκουσα, άλλα αυτος επίμονος, μας έφτασε και μας οδήγησε σε ένα υπαίθριο (κ καλά) γραφείο. Η λαμογιόφατσα που ήταν μέσα μας έλεγξε τα εισητήρια και μας είπε οτι πρέπει να πληρώσουμε συνοδό.
"ΔΕΝ θέλω guide ρε μεγάλε" του λέω "ξέρω οτι δεν είναι απαραίτητος"
Το λαμόγιο όμως είχε κάνει και αυτός την έρευνα του στο internet και είχε έτοιμο το τροπάρι. "Δεν είναι tour guide, είναι συνοδός γιατί υπάρχει σήμερα ένα special event και απαγορεύεται να μπούν μη ινδουιστές σε κάποιους χώρους" ... ή κάτι τέτοιο τέλος παντων που φυσικά δεν πιστέψαμε. Δεν ξεμπερδευαμε μαζί του όμως καθώς είχαμε δει και άλλους τουρίστες να μαλώνουν για το συγκεκριμένο θέμα. Λέω αντε, ας πάει το παλιάμπελο. "Πόσο πάει το μαλλί" τον ρωτάω και τότε μου βγάζει ένα βιβλίο όπου έγραφε ο κόσμος το όνομα του και το ποσό της δωρεάς (!!!) που πρόσφερε (τι στο καλό , την εφορία κλέβανε ?? )
Όλως παραδόξως, όλα τα ποσά πριν απο μένα ήταν κοντά στα 400000 !!!! Δηλαδή 25 με 30 euros
Τον κοιτάω, με κοιτάει, του λέω σε άπταιστα ελληνικά, "ρε φιλαράκι ΠΛΑΚΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙΣ, με πέρασες για αμερικανάκι ??? " .... στην τσέπη μου δυστυχώς το μικρότερο χαρτονόμισμα ήταν αυτο το 50000 , άντε του λέω γιατί ειμαι και χουβαρδάς. Χαλάστηκε που το παραμύθι του δεν έπιασε, άλλα είμαι 1000% σίγουρος πως μόλις απομακρύνθηκα, έβαλε ένα 4 μπροστά στα 50000
μπας και κοροιδέψει τον επόμενο.
Το σύμπλεγμα των ναών πραγματικά πολύ όμορφο, με τον μουντό καιρό να μας προσφέρει δροσιά άλλα δυστυχώς η παρουσία του guide ήταν αρνητική. Ότι και αν μας ανέφερε, ήταν σίγουρο πως σε λίγα λεπτά θα το ξεχνούσαμε, εμείς θέλαμε να περιπλανηθούμε και να χαρούμε μεσα απτα δικά μας μάτια την ομορφιά, να συζητήσουμε και να δημιουργήσουμε μνήμες και εικόνες και οχι να μας οδηγεί σαν πρόβατα ένας αχώνευτος guide ο οποίος ήταν ξεκάθαρο οτι μας είχε γινει κολλητσίδα ώστε στο τέλος να μας ζητήσει extra tip. Όταν το έκανε, το άγριο βλέμμα μου του έκοψε κάθε πιθανότητα διαπραγμάτευσης
Η ώρα είχε περάσει και σε λίγο βράδυαζε, η κατάλληλη ώρα για το δεύτερο χορό που θα παρακολουθούσαμε ο οποίος ήταν και πιο εντυπωσιακός καθώς περιελάμβανε φωτιά. O Kecak ήταν ένα μουσικό δράμα με πλήθος χορευτών οι οποιοι δημιουργούσαν τη μουσική τραγουδώντας ένα διαρκές "τσακ τσακ" ο καθένας σε διαφορετικό ρυθμό (ανάλογα βέβαια με την εξέλιξη του έργου) . Δυστυχώς πρέπει να το παρακολουθήσει κάποιος για να καταλάβει περι τίνος πρόκειται. Στο τέλος ο "ήρωας" περνάει πάνω απο τη φωτιά σβήνοντας την με γυμνά πόδια
- Όποιος βρεθεί στο Μπαλί, μην αμελήσει να παρακολουθήσει κάποιον απο τους παραδοσιακούς αυτούς χορούς, αξίζει πραγματικά και θα το απολαύσει
Κρύος ιδρώτας με έλουσε, να δείς οτι θα πληρώσουμε τα αγαλματάκια χρυσά, λεω στην Μ.
Παρατήσαμε στον Agung οτι θεωρήσαμε ως περιττό (μάσκες θαλλάσης, μπλουζάκια, αφρούς ξυρίσματος, κρέμες, σανδάλια κλπ) και ευχηθήκαμε να την σκαπουλάρουμε.
Τι μας περίμενε άραγε την επόμενη μέρα στο αεροδρόμιο ????
. Θέλω κι άλλη Σιγκαπούρη το συντομότερο!
--- άλλα μετά διαπίστωσα οτι εκεί δεν είχε τύπους να παίζουν ρακέτες και επανήλθα στην πραγματικότητα 
, τα είπαμε και με τον Α. , περάσαμε καλά δηλαδή και όταν πια κουραστήκαμε, παραγγείλαμε ένα ταξί, πήγαμε σε ένα εστιατόριο στο κέντρο για φαγητό, και επιστροφή στο σπίτι του Α. για μπανάκι και αποσκευές.
