Μαρόκο Απίστευτο Μαρόκο! Ένα οδοιπορικό σε μια υπέροχη χώρα

[Kingmouf]

Πρέπει να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα από την αρχή. Το Μαρόκο δεν ήταν ποτέ ψηλά στη λίστα των προτεραιοτήτων μου. Χωρίς να μπορώ να δώσω κάποιο συγκεκριμένο λόγο, απλά δε μου φαινόταν ότι είχε κάτι το ιδιαίτερα ελκυστικό. Ε, μαντέψτε. Πιο λάθος δε θα μπορούσα να ήμουν.

Όλα ξεκίνησαν όταν δύο αγαπημένοι μου φίλοι με προσκάλεσαν σε ένα roadtrip δύο εβδομάδων να γυρίσουμε τη χώρα. Ακούστηκε σα μια καλή περιπέτεια, οπότε γιατί όχι; Στη τελική είμαι της άποψης ότι κάθε μέρος κρύβει τη δική του ιδιαίτερη ομορφιά. Απλά πρέπει να έχεις τη καρδιά και το μυαλό σου ανοικτά ώστε να μπορέσεις να τη δεις.

Το σχέδιο είχε ως εξής: βγάζουμε τα αεροπορικά εισητήρια που θα μας ορίσουν την αρχή και το τέλος του ταξιδιού – στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν η Φεζ και το Μαρακές – και έχουμε δεκαπέντε μέρες και ένα αυτοκίνητο. Αυτό. Καλό το πλάνο; Ο συνήθης ανοργάνωτος εαυτός μου πριν μπει στο αεροπλάνο δε φρόντισε να μάθει τίποτα άλλο για το Μαρόκο. Ευτυχώς που οι συνταξιδιώτες μου πήραν τουλάχιστον και ένα τουριστικό οδηγό (που άνοιξα μετά την επιβίβαση στο αεροπλάνο). Το μόνο που είχα ακούσει ήταν κάποια σκόρπια σχόλια από εδώ και από εκεί για το πόσο υπέροχο είναι το Μαρόκο, μένοντας έκπληκτος από το πόσος κόσμος τελικά έχει πάει σε αυτή τη χώρα!

Δυστυχώς, μαζί με τα κολακευτικά σχόλια, κατάφεραν να βρουν χώρο και να καρφωθούν στο μυαλό μου και ορισμένες αρνητικές εμπειρίες που είχαν κάποιοι φίλοι. Και αυτό έδωσε φωλιά στο φόβο. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να αφήσεις το φόβο να μπει μέσα σου. Ο φόβος είναι αυτό που μας οδηγεί να κάνουμε τα απλά μικρά πράγματα, τεράστια εμπόδια μέσα μας. Αντίστοιχα η λογική, είναι αυτή που πρέπει να μας τραβάει και από το άλλο άκρο – να μη γινόμαστε υπερβολικά παράτολμοι… Περισσότερα επί του θέματος στη συνέχεια της ιστορίας.

Προσγειωθήκαμε στη Φεζ την ώρα της δύσης του ηλίου. Αφρική!!! Φοίνικες και ένα απίστευτα όμορφο θέαμα ενός πορτοκαλί ήλιου που θόλωνε πίσω από τη άμμο στην ατμόσφαιρα. Η Μ. δίπλα μου φωνάζει από ενθουσιασμό. Εγώ, αν και είμαι πιο συγκρατημένος και σίγουρα λιγότερο εκφραστικός, νοιώθω ακριβώς έτσι.

Έχει ήδη πέσει το φως όταν βγαίνουμε στον αυτοκινητόδρομο για να πάμε από το αεροδρόμιο στη παλιά πόλη της Φεζ. Ενθουσιασμένοι και περίεργοι, το μόνο που μας απασχολεί είναι πώς θα καταφέρουμε να βρούμε το ριάντ που υποτίθεται ότι θα μείνουμε. Συνειδητοποιώ ότι η Μ. έχει πάψει να είναι τόσο ενθουσιώδης και κάθεται νευρική. “Παιδιά, δε θέλω να σας αγχώσω, αλλά νομίζω ότι μας ακολουθούν”, λέει ξαφνικά.

Μας πιάνει πανικός!! Θυμάστε τί έγραψα για το φόβο ότι είναι ό,τι χειρότερο;

Η Μ. είχε δίκιο. Μερικά τζιμάνια μας είχαν πάρει πρέφα ότι είμαστε τουρίστες και είχαν αρχίσει να μας ακολουθούν με τα μηχανάκια τους, σε μια προσπάθεια να μας πουλήσουν υπηρεσίες ξεναγού στα δρομάκια της Φεζ ή να μας πάνε στο δικό τους ριάντ. Κάτι σίγουρα τυπικό σε αυτές τις χώρες, που όμως ήταν αρκετό για να μεγενθυνθεί από το φόβο και τη νύχτα. Τελικά, μια χαρά παρκάραμε σε ένα βολικό σημείο και ένα από αυτά τα παιδιά μας πήγε σε δυο λεπτά στο ριάντ μας. Όλα καλά, πάει η πρώτη περιπέτεια!

Έτοιμοι ήμασταν και για τη δεύτερη, όταν από τον ενθουσιασμό μας είπαμε να κάνουμε και μια βόλτα μέσα στη Φεζ νυχτιάτικα. Ευτυχώς γρήγορα καταλάβαμε ότι το μόνο που θα καταφέρναμε, θα ήταν να χαθούμε, οπότε καλός και ο υπνάκος. Βλέπετε η Φεζ, για την ακρίβεια η παλιά μεδίνα της Φεζ, είναι ένας πραγματικός λαβύρινθος. Ένα μέρος μυστηρίου και ζωντανής ιστορίας. Ένα υπέροχο δείγμα ενός μεγάλου θαυμαστού πολιτισμού και μόνο τυχαία δε συγκαταλέγεται στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Πολυσύχναστη και βρώμικη, υπερβολικά πυκνοκατοικημένη και θορυβώδης. Ταυτόχρονα όμως συναρπαστική και μαγική – σε ένα τόσο μικρό και στενό χώρο συμβαίνουν τόσα πολλά και υπάρχουν κυριολεκτικά τα πάντα, που βομβαρδίζεσαι από εικόνες, ήχους και φυσικά… μυρωδιές! Θυμάμαι τον εαυτό μου να βγάζει φωτογραφίες από διαφορετικές πινακίδες και μαγαζιά, μόνο και μόνο για να κρατάω στη φωτογραφική μηχανή σημάδια για να μπορέσουμε να βρούμε το δρόμο μας ξανά. Όταν αυτό δεν έφτανε, οι μυρωδιές βοηθούσαν (αυτές και το google maps όποτε υπήρχε ένα άνοιγμα στον ουρανό για να πιάσει σήμα το gps).

Η Φεζ είναι ένα μέρος γεμάτο αντιθέσεις. Το όμορφο και το άσχημο. Το εντυπωσιακό και το χάρχαλο. Το αργό έως οκνηρό και το υπερβολικά γρήγορο. Ακόμα και η διαφορά μεταξύ εσωτερικών και εξωτερικών χώρων είναι τεράστια. Βγαίνεις στο δρόμο και πρέπει να είσαι προετοιμασμένος ότι θα παρασυρθείς από τις ορδές των ανθρώπων που πάνε και έρχονται ασταμάτητα σα μυρμήγκια ή από τις φωνές από τα ατελείωτα πάρε – δώσε (εδώ σε πουλάνε και σε αγοράζουνε σε κλάσματα δευτερολέπτου και χωρίς παζάρι – a democratic price – δουλειά δε κλείνει με τίποτα). Μπαίνεις μέσα σε κάποιο ριάντ ή άλλο χώρο, κλείνεις τη πόρτα και ξαφνικά επικρατεί μια όαση ηρεμίας, σαν όλα τα άλλα να είναι κάπου πολύ μακρυά.

Σε προσωπικό επίπεδο, η Φεζ μου φάνηκε η πιο κλειστή πόλη από όλες όσες επισκεφτήκαμε. Είναι έντονη η πάλη του παρελθόντος και του παρόντος. Η σύγκρουση του συντηρητικού θρησκευτικού στοιχείου με τις νέες αντιλήψεις των γενεών που προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στη παράδοση και τη πρόοδο. Γενικά ήμουν μάλλον συμμαζεμένος έως φοβισμένος στην επαφή μου με τους ανθρώπους και ιδιαίτερα κρατώντας τη φωτογραφική μηχανή (πολλές φορές μου απαγόρευσαν επιτακτικά να φωτογραφίσω). Δε μπορώ να πω ότι ένοιωσα ποτέ χαλαρός βγάζοντας φωτογραφίες. Ήταν βέβαια και οι πρώτες μου μέρες στο Μαρόκο (και γενικά οι πρώτες μου μέρες σε μια αραβική χώρα), οπότε δεν ήξερα και εγώ πώς να συμπεριφερθώ. Ίσως λοιπόν το θέμα να ήταν περισσότερο δικό μου παρά των ανθρώπων εκεί.

Αυτό το συνειδητοποίησα κοιτάζοντας αργότερα τις φωτογραφίες μου από τη Φεζ και τη Μεκνές, το δεύτερο σταθμό του ταξιδιού μας. Αν και οι δύο αυτές πόλεις έμοιαζαν πολύ μεταξύ τους (όντας ακόμα και γεωγραφικά δίπλα η μία στην άλλη), σε ένα απόγευμα στη Μεκνές κατάφερα να βγάλω περισσότερες φωτογραφίες από ότι δύο μέρες στη Φεζ…

Η Μεκνές ήταν ένας μάλλον σημαντικός σταθμός στο ταξίδι. Ήταν η τελευταία μεγάλη πόλη που θα συναντούσαμε για πολλές μέρες και το πιο σημαντικό ήταν το σημείο που άρχισα να νοιώθω πιο άνετα με τους ανθρώπους. Σε κάθε ταξίδι υπάρχει ένα τέτοιο σημείο, απλά χρειάζεται κάποιος χρόνος για να το νοιώσεις.

Αναχωρούμε από τη Μεκνές με τον καιρό να έχει χαλάσει για τα καλά. Κατεύθυνση η οροσειρά του Άτλαντα και έτοιμοι να γνωρίσουμε την…. Αφρική! Αυτή ήταν η μόνη λέξη που αντηχούσε στο μυαλό μου, όταν άρχισαν να ξεδιπλώνονται εικόνες σαν και τις επόμενες στα μάτια μας.

Η άγνοια μου για το Μαρόκο με είχε κάνει να πιστέψω ότι η χώρα θα ήταν βασικά μόνο έρημος και μερικά λιόδεντρα και πορτοκαλιές στα παράλια. Πόσο λάθος! Οι επόμενες μέρες θα ήταν μια τρελή έκπληξη.

Κατευθυνθήκαμε προς Αζρού, μια πόλη βαθιά στο Μέσο Άτλαντα. Βασισμένοι στα τοπία πριν τη πόλη και στην υπερβολικά ενθουσιώδη περιγραφή της από το τουριστικό οδηγό, μάλλον είχαμε πολύ υψηλές προσδοκίες ως προς το τί θα συναντούσαμε, με αποτέλεσμα να απογοητευτούμε. Είμαι σίγουρος ότι αν δεν είχαμε διαβάσει τον τουριστικό οδηγό, θα αντιμετωπίζαμε αλλιώς τη μικρή πόλη. Στο τέλος ας πούμε ότι κρατήσαμε τη πιο σουρεάλ βραδιά του ταξιδιού, μένοντας στο πιο κιτς ξενοδοχείο με τα κρεβάτια που ήταν στολισμένα με ψεύτικα διαμαντάκια και καλυμμένα ακόμα με νάυλον!

Αυτό που ήταν μια μάλλον απογοητευτική βραδιά, εξελίχθηκε σε μια φανταστική εμπειρία το πρωί. Ίσως η Αζρού να μην είναι και η ομορφότερη πόλη να επισκεφτεί κανείς, η γύρω όμως περιοχή είναι απερίγραπτη! Ξεκινήσαμε από τη πόλη για να κάνουμε μια κυκλική διαδρομή γύρω από τις λίμνες στα βουνά, με σύμμαχο το καιρό που συνεχώς άλλαζε δημιουργώντας μια τέλεια ατμόσφαιρα.

Καταλήξαμε στην Ιφράν. Αν οι προηγούμενες εικόνες ήταν απρόσμενες για αυτό που νόμιζα Μαρόκο, η Ιφράν ήταν η πιο διαφορετική – ξένη για την ακρίβεια – πόλη που επισκεφτήκαμε. Αν μου έλεγε κάποιος ότι κατά τη διάρκεια της διαδρομής περάσαμε μέσω κάποιας διαστολής του χωροχρόνου από το Μαρόκο στις Άλπεις, δε θα δυσκολευόμουν να τον πιστέψω. Η Ιφράν δεν ήταν μόνο αρχιτεκτονικά κάτι ξέχωρο και εντελώς ευρωπαϊκό – αυτό από μόνο του ίσως να μην μου έκανε και ιδιαίτερη εντύπωση γνωρίζοντας το πέρασμα των Γάλλων από τη χώρα. Ακόμα όμως και το περιβάλλον, το πράσινο, τα δέντρα, τα ποτάμια, όλα φώναζαν Άλπεις αντί για… Μαρόκο. Οι εκπλήξεις συνεχίζονται.

Το επόμενο πρωί ξαναπαίρνουμε δρόμο. Το πλάνο μας ήταν να δούμε επιτέλους έρημο. Εντάξει, καλές οι εκπλήξεις του πράσινου και των νερών αλλά στο Μαρόκο ήρθαμε για να δούμε τη Σαχάρα.

Αυτό θα είναι το δεύτερο κεφάλαιο!

 

• 1
• 2
• 3

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 3

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Kingmouf]

Καθώς έφευγα από την έρημο, αισθανόμουν ένα βάρος στη καρδιά μου. Για κανένα μέρος δεν έχω λυπηθεί που έφυγα, εκτός από το σπίτι μου. Ήταν σα να αποχαιρετούσα κάτι πολύτιμο, κάτι που με είχε μαγέψει. Και μόνο τότε μπόρεσα να κατανοήσω γιατί κανένας από τους ανθρώπους που συνάντησα εκεί δεν ήθελε να αφήσει αυτό το μέρος.

Φεύγοντας από την Ιφράν χαράξαμε πορεία προς Ριζανί. Ένας μακρύς δρόμος μέσα από βουνά, προς την έρημο που απλωνόταν ατελείωτη από εκείνο το σημείο και πέρα. Ένας μακρύς αλλά πανέμορφος δρόμος μέσα από χιονισμένα βουνά, φαράγγια, κοιλάδες και ποτάμια από φοίνικες. Στα μάτια μου όλα έμοιαζαν μεγάλα, απέραντα.

Το Ριζανί ήταν το μέρος που θα συναντούσαμε του βερβέρους οδηγούς που θα μας πήγαιναν μέσα στην έρημο. Δε ξέραμε και πολλά για αυτούς, ούτε για την ακρίβεια είχαμε σχεδιάσει και πολύ την όλη περιπέτεια. Στη δεύτερη μέρα μας στη Φεζ, είδαμε τον οικοδεσπότη μας να χαζεύει στον υπολογιστή κάτι φωτογραφίες από την έρημο με τα ξαδέρφια του, οπότε αρχίσαμε να τον ρωτάμε σχετικές πληροφορίες για να καταλήξουμε στο τέλος (και πάντα μετά από σχετικά παζάρια) να κλείσουμε τρεις μέρες στη Σαχάρα μέσω κάποιου φίλου του, μπατζανάκη του, ξαδέρφου του – ούτε που θυμάμαι. Θα μας συναντούσαν κάποιοι δικοί τους στο Ριζανί, θα κλειδώναμε το αυτοκίνητο και τα πράγματα μας σε μια αποθήκη και θα πηγαίναμε στην έρημο. Ήταν μια απόφαση που βασίστηκε περισσότερο στην εμπιστοσύνη στους ανθρώπους και όχι στο φόβο και τελικά μας βγήκε σε κάτι παραπάνω από καλό! Κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο μας υποδέχτηκαν ζεστά τα μέλη μιας οικογενειακής επιχείρησης και από τριγύρω ξεπρόβαλλαν διστακτικά και περίεργα μικρά κοριτσάκια που ξετρελάθηκαν με τις κοπέλες τις παρέας. Άρχισαν να τις αγγίζουν και να τους πιάνουν τα μαλλιά γελώντας ολόκαρδα. Οι Βερβέροι και γενικότερα όλοι όσοι συναντήσαμε στην έρημο ήταν από τους πιο ευγενικούς, ήρεμους και χαμογελαστούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Απλοί και αληθινοί.

Φτάσαμε σε μια κάσμπα κοντά στη Μερζούγκα. Είναι δύσκολο για μένα ακόμα και τώρα να προσδιορίσω πού ακριβώς ήμασταν. Στην έρημο, ειδικά για έναν αδαή, δεν είναι εύκολο να βάλεις σημάδια στη πορεία σου ή έστω να εντοπίσεις κάποια σημεία αναφοράς καθώς το τοπίο είναι κάτι που αλλάζει δυναμικά. Στη συνήθη ζωή που προσπαθώ να τα ελέγχω όλα, αυτό θα με είχε κάνει να αισθανθώ τρομερά άβολα. Εδώ, αισθάνθηκα ότι μπορώ απλά να αφεθώ.

Όλα αυτά ήταν το προοίμιο για το τί είναι Σαχάρα. Η αχανής έκταση με άμμο κάτω από ένα δυνατό ήλιο. Για αυτό όμως θα χρειαζόταν να καβαλήσουμε τις καμήλες και να απομακρυνθούμε περαιτέρω από το πολιτισμό.

Η πορεία μας καταλήγει σε ένα μικρό οικισμό. Μια σειρά από σκηνές που σχημάτιζαν ένα κλειστό τετράγωνο μέσα στο οποίο δημιουργούνταν μια μικρή εσωτερική αυλή. Φαντάζομαι ότι λειτουργεί ως ένας τρόπος προστασίας από τον αέρα και τη άμμο. Αυτό που μου ήταν δύσκολο να φανταστώ ήταν το πώς είναι να ζεις εκεί στη μέση του πουθενά χωρίς και πολλά πολλά πράγματα να κάνεις. Για μια στιγμή, αυτή η σκέψη – και τί θα κάνουμε τώρα – με πανικόβαλε. Πολύ σύντομα όμως ξέχασα ακόμα και ότι την έκανα αυτή τη σκέψη. Μακρυά από τα πάντα, ήταν η πρώτη φορά που μπορούσα να πάρω μια ανάσα και να χαλαρώσω, αφήνοντας το χρόνο απλά να κυλήσει. Να χαρώ με τόσο ασήμαντα πράγματα όπως το να περπατάς ξυπόλυτος στην άμμο. Ή να προσπαθείς απλά να κάνεις συζητήσεις χωρίς και πολύ πολύ νόημα, όπως όταν είσαι παιδί – τί λες να πηδήξουμε και να κάνουμε βαρελάκια στην άμμο;

Και μετά ξεκινήσαμε το κυνήγι του πανέμορφου ηλιοβασιλέματος. Ένα ακόμα βήμα και άλλο ένα. Πίσω από αυτό το λόφο και μετά από τον άλλο. Μέχρι που συνειδητοποιήσαμε ότι έχουμε σαγηνευτεί από ένα μάγο ήλιο που μας τραβάει στα πέρατα της ερήμου. Από ένστικτο αυτοσυντήρησης περισσότερο σταματήσαμε και καθίσαμε κάτω να χαζέψουμε το τελευταίο ταξίδι του ήλιου.

Ο ήλιος πέφτει και μαζί με αυτόν πέφτει και η θερμοκρασία. Μαζευόμαστε γύρω από τη φωτιά, τυλίγουμε μια κουβέρτα και προσπαθούμε να κοιμηθούμε με αγωνία για να δούμε το πρωινό χάραμα. Ναι, αυτή ήταν η μόνη μας έγνοια. Ωραίες στιγμές.

Γυρνάμε πίσω. Κάθε βήμα το αισθάνομαι και βαρύτερο. Κάθε κύτταρο λογικής μου λέει ότι αυτός ο τόπος είναι για να τον επισκεφτείς και να φύγεις. Κάθε συναίσθημα στη καρδιά μου λέει το ανάποδο. Αισθάνομαι μια λύπη που φεύγω, ταυτόχρονα με χαρά που πήγα εκεί.

Φτάνοντας στη κάσμπα μας για να μαζέψουμε τα πράγματα μας, ακούγεται ένας συνεχής θόρυβος στον αέρα από ένα πάρτυ που γίνεται κοντά – Sahara Trance. Χαμογελώ στη σκέψη ότι αν δεν είχα πάει στην έρημο, το πιο πιθανό ήταν ότι δε θα το έλεγα θόρυβο αλλά ήχο ή μουσική. Μπορεί και να ήθελα να πάω. Τώρα μου φαινόταν το πιο χαζό πράγμα.

Ο Αλί μας γυρνά πίσω στο αυτοκίνητο μας. Η ζωή συνεχίζεται και το Μαρόκο έχει πολλά να μας δείξει ακόμα! Στο τρίτο και τελευταίο κεφάλαιο της ιστορίας!

 

[Kingmouf]

Νοιώθω ότι αν γράψω το τελευταίο κομμάτι για το Μαρόκο, θα είναι σα να κλείνω ένα κεφάλαιο στο βιβλίο της ζωής μου που προσπάθησα καιρό να κρατήσω ανοικτό. Από την άλλη, έτσι είναι η ζωή – προχωρά μπροστά και δε σταματά. Μονάχα μερικά κομματάκια από τις εμπειρίες και τα συναισθήματα που βιώσαμε κατακάθονται σαν τους κόκκους της σκόνης και διαμορφώνουν το ποιοι είμαστε. Και το Μαρόκο κατάφερε να αφήσει αρκετή από την αστερόσκονη του μέσα μου.

Πριν φτάσουμε στο Μαρόκο, τα μόνα πράγματα που είχα σαν πληροφορίες ή εικόνες στο μυαλό μου ήταν η Φεζ και η έρημος. Αφήνοντας πίσω μας το Ριζανί, ένοιωσα σα να ξεκινάει ένα καινούριο ταξίδι προς το άγνωστο – τίποτα δε γνώριζα για τους τόπους που επρόκειτο να συναντήσουμε από εδώ και στο εξής. Και επειδή ακριβώς δεν ήξερα τίποτα άλλο, είχα αρχίσει να πιστεύω ότι τα είχαμε δει πάνω κάτω όλα και κάπως έτσι σαν το ερημικό τοπίο θα ήταν το υπόλοιπο ταξίδι μας, τουλάχιστον μέχρι να φτάσουμε στη θάλασσα. Σύντομα συνειδητοποίησα ότι καθόλου έτσι δε θα ήταν!

Βάλαμε πορεία προς Τινγκχίρ. Από την έρημο και τους αμμόλοφους, ξαφνικά βρεθήκαμε να οδηγάμε δίπλα σε ψηλά βουνά και επιβλητικά φαράγγια. Τί υπέροχο κοντράστ!

Βρήκαμε ένα συμπαθητικό μέρος για να μείνουμε και ο οικοδεσπότης μας με την επιμονή του κατάφερε να μας πείσει να πάμε να μας δείξει ο γιος του την παλιά πόλη. Με το που ξεκινήσαμε βέβαια ήταν εμφανές ότι ο μικρός καθόλου δεν είχε διάθεση για την αγγαρεία που του φόρτωσε ο πατέρας του. Διασχίσαμε τα χωράφια και το ποτάμι και βγήκαμε στο παλιό οικισμό, μόνο που πλέον ο μικρός μας συνοδός ήταν όλο και πιο απρόθυμος να μας συνοδέψει. “Τί στο καλό”, σκέφτηκα, “εγώ θέλω να βγάλω φωτογραφίες εδώ, προχωράω και τα λέμε”. Ε τότε μας ξεφούρνισε το παραμύθι, ότι μέσα στα χαλάσματα που τόσο ελκυστικά έμοιαζαν για το φακό μου ήταν η περιοχή των εμπόρων ναρκωτικών και δεν ήταν για να πλησιάζουμε…. Ουπς! Μου ήρθε να αρχίσω να του φωνάζω γιατί στο καλό μας πήγε εκεί, αλλά μετά πάλι σκέφτηκα ότι ήταν η μικρή του εκδίκηση, που του μπαστακωθήκαμε… Όλα καλά!

Τώρα κάθε μέρος έχει και ένα σκοτεινό σημείο και η Τινγκχίρ δε χαρακτηρίζεται από αυτό. Ήταν ένα πολύ ευχάριστο και αξιαγάπητο μέρος, όντας χτισμένη σε ένα θαυμάσιο περιβάλλον με μια ηρεμία να κυριαρχεί και μια έτσι πώς να το περιγράψω… χαρά! Γεμάτο με μικρά καφέ και εστιατόρια πάνω στη πλατεία με ευγενικούς και καλοσυνάτους ανθρώπους και κόσμο να πηγαινοέρχεται χαλαρά και να απολαμβάνει το καφέ ή το γεύμα του. Ναι ωραία όλα αυτά, αλλά σε αυτή τη τελευταία λέξη κρύβεται ίσως όλη η ουσία γιατί εμένα μου άρεσε τόσο πολύ… Για τον απλούστατο λόγο ότι φάγαμε ένα υπέροχο δείπνο σε ένα καφέ με πατάτες και κεμπάπ! Ό,τι και να λέμε, αν φας καλά όλα είναι ομορφότερα!

Στο αυτοκίνητο ξανά, με προορισμό την Ουαρζαζάτ. Ο δρόμος και πάλι μας εκπλήσει ευχάριστα, περνώντας μέσα από μαγευτικά τοπία, ιδιαίτερα καθώς διασχίζουμε το φαράγγι του Nταντές. Καταλήξαμε την Ουαρζαζάτ για να βυθιστούμε στο ψεύτικο κόσμο του σύγχρονου κινηματογράφου. Βλέπετε στην Ουαρζαζάτ είναι τα κινηματογραφικά στούντιο που έχουν γυριστεί πολλές ταινίες και μπορεί κανείς να δει να έχουν ανεγερθεί ολόκληρες ψεύτικες πόλεις και τεράστια χάρτινα παλάτια! Ακόμα και το Αϊτ Μπεν Χαντού, ένα μνημείο παγκόσμιας κληρονομίας της Ουνέσκο, μοιάζει και αυτό έτσι ακατοίκητο και παραμυθένιο που είναι, να έχει κτιστεί για τις ανάγκες κάποιας ταινίας (όχι άδικα μιας και εκεί έχουν γυριστεί πολλές γνωστές κινηματογραφικές επιτυχίες).

Για μένα πάντως, το ομορφότερο κομμάτι ήταν όταν διασχίσαμε κάθετα την οροσειρά του Άτλαντα καθώς ταξιδεύαμε από ανατολή προς δύση. Από το σχεδόν ερημικό τοπίο της Ουαρζαζάτ, βρεθήκαμε να ανεβαίνουμε ψηλά βουνά και να περνάμε ποτάμια με φόντο χιονισμένες κορφές και συννεφιασμένους ουρανούς. Ο μικρός δρόμος γεμάτος στροφές με το χάος από κάτω ήταν μια περιπέτεια με όλα τα τεράστια παλιά φορτηγά (πλήρως διακοσμημένα με πλεκτά σεμεδάκια!) να έρχονται από την αντίθετη κατεύθυνση, αλλά η θέα έξω έκοβε την ανάσα.

Η διαδρομή μέχρι την Εσσαουίρα αποδείχτηκε πολύωρη. Φτάσαμε αργά τη νύχτα χωρίς καμία ιδέα για το τί είναι αυτό το μέρος. Μονάχα η μυρωδιά του ωκεανού ξεχώριζε. Ξυπνήσαμε και βρεθήκαμε σε ένα πανέμορφο μέρος, που απέπνεε μια χαλαρότητα. Δεν είμαι σίγουρος αν αυτή ήταν πραγματική ή εγώ επιτέλους αισθανόμουν πιο χαλαρός και ήρεμος δίπλα στη θάλασσα. Όντας νησιώτης, η θέα της θάλασσας με έκανε να αισθάνομαι σα να είμαι σε ένα γνώριμο μέρος, σα να ξέρω πώς να κινηθώ. Σίγουρα είναι πιο οικείο να βλέπεις το κύμα εκεί που τελειώνει η άμμος αντί να ακολουθεί ο ένας αμμόλοφος τον άλλο.

Η Εσσαουίρα ήταν ο τελευταιος σταθμός του ταξιδιού πριν από το τελικό μας προορισμό, το Μαρακές. Το Μαρακές ήταν η μεγαλύτερη πόλη που επισκεφτήκαμε στο Μαρόκο με όλα τα θετικά και όλα τα αρνητικά της στοιχεία. Κίνηση, δυτικού τύπου πολυκατοικίες και δρόμοι, μακντόλαντς και τα σχετικά. Από την άλλη όμως, όταν πλησίαζες τη μεδίνα της πόλης, τα περισσότερα από αυτά έμεναν πίσω και αισθανόσουν ξανά σα να βρισκόσουν στο Μαρόκο. Δε μπορώ να πω αν το Μαρακές ήταν ένα από τους σημαντικούς σταθμούς στο ταξίδι μας. Ήταν σίγουρα το πιο τουριστικό μέρος. Στο τέλος, δύο πράγματα μου έμειναν από την παραμονή μας εκεί. Το πρώτο ήταν η επίσκεψη μας στους καταπληκτικούς καταρράκτες του Ουζούντ. Και το δεύτερο – και ξέρω τί θα σκεφτείτε – ήταν το απίστευτο δείπνο που μας ετοίμασε η οικογένεια που μας φιλοξένησε εκεί. Σίγουρα ένα από τα καλύτερα γεύματα που είχα ποτέ… και ένα από τα πιο επικίνδυνα! Γιατί με τόσο απίστευτης γεύσης και ποσότητας φαγητό που μας σέρβιραν, δεινοπάθησα για να χωνέψω!!

Το αεροπλάνο απογειώνεται. Αισθάνομαι κουρασμένος. Με αυτή τη γλυκιά κούραση που νοιώθεις όταν έχεις ολοκληρώσει κάτι θαυμάσιο. Που κρατά σε ακινησία το σώμα σου μόνο και μόνο για να μπορέσει το μυαλό να ανασύρει όλα τα φανταστικά πράγματα που μόλις έζησες.

Πραγματικά απίστευτο Μαρόκο, ο ρεβουάρ!!

Ανδρέας
www.croissantstories.com

υγ. θα ήθελα να ευχαριστήσω τον hydronetta με τη προτροπή και τη βοήθεια του οποίου ανέβηκε αυτή η ιστορία!

 

[giannismits]

Εξαιρετικός! Να γράφεις πιο συχνά στο φόρουμ! Καλά έκανε ο Παναγιώτης και σε προέτρεψε να γράψεις για το Travelstories.
Μπράβο, πολύ ωραία ιστορία για μια χώρα που είναι ψηλά στις προτιμήσεις μου. Οι φωτογραφίες τόσο ζωντανές που μας μετέφερες με τον πιο δυνατό τρόπο στο Μαρόκο.
Για ομολόγησε! Με ποια μηχανή και με τι φακό έβγαλές αυτές τις απίστευτες φωτογραφίες?

 

[maroulini]

Αχ Μαρόκο! Με ταξίδεψες! Πριν 3 χρόνια κάναμε το ίδιο ταξίδι και περίπου ακολουθήσαμε την ίδια διαδρομή. Αν έβλεπα μόνο τις φώτο σου χωρίς κείμενο, θα έβαζα στοιχήμα ότι είναι οι δικές μου, μα φωτογραφίζαμε ακριβώς τα ίδια πράγματα?Έλεγα να κάτσω να γράψω την ιστορία, αλλά δε νομίζω να διαφέρει και πολύ από τη δική σου. Για τη Φεζ έχω ακριβώς την ίδια άποψη και εμεις είχαμε παέι Αύγουστο και ραμαζάνι.... δε σου λέω τίποτα, να σκας από τη ζέστη των 45 βαθμών και κανείς να μη σου πουλάει νερό και να είναι έτοιμοι όλοι να με πλακώσουν στο ξύλο, απλά και μόνο στην ερώτηση, όταν δε επιτέλους βρήκα άρχιζα να φωνάζω ΝΕΡΟ ΝΕΡΟ επιτέλους ΝΕΡΟ, κάτι σαν τον Ξενοφών με το Θάλαττα θάλαττα, αφού ο άντρας μου μου έλεγε σταματα παιδί μου να κάνεις σα χαζό.
Πηρα 5-6 μπουκάλια, που θα το ξανάβρισκα το μαγαζάκι αυτό μέσα στο λαβύρνθο της Φεζ.
Καλά ταξίδια

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Αφρική

 

[Kingmouf]

Εξαιρετικός! Να γράφεις πιο συχνά στο φόρουμ! Καλά έκανε ο Παναγιώτης και σε προέτρεψε να γράψεις για το Travelstories.
Μπράβο, πολύ ωραία ιστορία για μια χώρα που είναι ψηλά στις προτιμήσεις μου. Οι φωτογραφίες τόσο ζωντανές που μας μετέφερες με τον πιο δυνατό τρόπο στο Μαρόκο.
Για ομολόγησε! Με ποια μηχανή και με τι φακό έβγαλές αυτές τις απίστευτες φωτογραφίες?

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Χρησιμοποιώ μια canon 5Dmk2 με σταθερό 35άρη φακό. (θα ήθελα όμως να πιστεύω ότι οι καλές φωτογραφίες είναι περισσότερο αποτέλεσμα προσπάθειας παρά εξοπλισμού )

 

[Kingmouf]

Αχ Μαρόκο! Με ταξίδεψες! Πριν 3 χρόνια κάναμε το ίδιο ταξίδι και περίπου ακολουθήσαμε την ίδια διαδρομή. Αν έβλεπα μόνο τις φώτο σου χωρίς κείμενο, θα έβαζα στοιχήμα ότι είναι οι δικές μου, μα φωτογραφίζαμε ακριβώς τα ίδια πράγματα?Έλεγα να κάτσω να γράψω την ιστορία, αλλά δε νομίζω να διαφέρει και πολύ από τη δική σου. Για τη Φεζ έχω ακριβώς την ίδια άποψη και εμεις είχαμε παέι Αύγουστο και ραμαζάνι.... δε σου λέω τίποτα, να σκας από τη ζέστη των 45 βαθμών και κανείς να μη σου πουλάει νερό και να είναι έτοιμοι όλοι να με πλακώσουν στο ξύλο, απλά και μόνο στην ερώτηση, όταν δε επιτέλους βρήκα άρχιζα να φωνάζω ΝΕΡΟ ΝΕΡΟ επιτέλους ΝΕΡΟ, κάτι σαν τον Ξενοφών με το Θάλαττα θάλαττα, αφού ο άντρας μου μου έλεγε σταματα παιδί μου να κάνεις σα χαζό.
Πηρα 5-6 μπουκάλια, που θα το ξανάβρισκα το μαγαζάκι αυτό μέσα στο λαβύρνθο της Φεζ.
Καλά ταξίδια

Δε ξέρω αν το έγραψα, εμείς πήγαμε πέρισυ τον Απρίλιο. Στη Φεζ γινόταν όντως χαμός και ήταν και πιο "θρησκευτική" έτσι να το πω πόλη που πήγαμε. Σε όλα τα άλλα μέρη μέρη ήταν πολύ πιο χαλαροί όλοι. Όσο γιατο νερό μας έκατσε καλή φάση το ότι ακριβώς έξω από το ριάντ είχε μαγαζάκι με νερά και ψιλικά!

Καλά ταξίδια και σε εσένα!!

 

[giannismits]

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Χρησιμοποιώ μια canon 5Dmk2 με σταθερό 35άρη φακό. (θα ήθελα όμως να πιστεύω ότι οι καλές φωτογραφίες είναι περισσότερο αποτέλεσμα προσπάθειας παρά εξοπλισμού )

Ετσι εξηγειται! Η συγκεκριμενη μηχανη ειναι κορυφη. Ομως εννοειται πως η προσπαθεια και το ταλεντο μετρανε περισσοτερο. Το ξερω καλα αυτο
Και παλι πολλα μπραβο και ελπιζω να γραψεις συντομα νεα ιστορια.

 

[demie]

Μ'αρέσει πολύ ο τρόπος γραφής σου, πως περιγράφεις τις εντυπώσεις κ τα συναισθήματά σου! Οι φωτογραφίες απλά υπέροχες... ειδικά αυτές της ερήμου! Θα συμφωνήσω κ γω... να γράφεις πιο συχνά!

 

[Kingmouf]

Μ'αρέσει πολύ ο τρόπος γραφής σου, πως περιγράφεις τις εντυπώσεις κ τα συναισθήματά σου! Οι φωτογραφίες απλά υπέροχες... ειδικά αυτές της ερήμου! Θα συμφωνήσω κ γω... να γράφεις πιο συχνά!

Σε ευχαριστώ πολύ! Θα προσπαθήσω να ανεβάζω περισσότερα εδώ (μπορείς να βρεις βέβαια τα αρχικά κείμενα εδώ: http://www.croissantstories.com/gr/ )

 

[skoumpi]

Συγχαρητήρια για την περιγραφή... οι φωτογραφίες καταπληκτικές!!! Δεν ξερω πολλά απο φωτογραφία αλλά οσο διάβαζα την ιστορια έβλεπα τις φωτογραφίες σκεφτόμουν πως μάλλον είσαι φωτογράφος ή έστω ερασιτέχνης αλλά λάτρης της φωτογραφίας!