Αξιοθέατο που έγινε αφορμή ταξιδιού

[depy!!!]

Η πιο επικίνδυνη πισίνα του κόσμου: Καταρράκτες Βικτώρια
Μία εικόνα που έχω στόχο στη ζωή μου να δω και ίσως και να κολυμπήσω.

 

[James]

Ατελείωτος κατάλογος. Σχεδόν όλα τα ταξίδια έχουν ξεκινήσει από κάποια εικόνα, από κάποια ιστορία στο travelstories, από κάποιο ταξιδιωτικό οδηγό.

Το πρώτο πάντως που μου ήρθε στο μυαλό όταν διάβασα το τόπικ, ήταν ένα άρθρο που είχε πέσει στα χέρια μου για το "ανάποδο" ωράριο της Ικαρίας. Εντάξει, το ταξίδι για μένα δεν χαρακτηρίζεται και ακριβώς ταξίδι, περισσότερο βόλτα το λες. 50 λεπτά με το καράβι.

Το άρθρο λοιπόν ανέφερε ότι τα καταστήματα εκεί λειτουργούν λιγάκι περίεργα. Ανοίγουν το βράδυ και είναι κλειστά τα πρωί! Και συγκεκριμένα στο Χριστό Ραχών. Σε αυτό το χωριό μείναμε και όντως το ωράριο είναι ανάποδο! Χωρίς " ".

Αυτό που αντικρίζεις είναι λιγάκι σουρεάλ. Μπορεί η ώρα να ήταν 2 τα χαράματα, αλλά μπουτίκ, καφετέριες, ψιλικατζίδικα και λοιπές "πρωινές" δουλειές, λειτουργούσαν κανονικότατα! Όσο για κόσμο? Δώσε και σε μένα μπάρμπα (ή και Μπάρμπα, αναλόγως). Οπότε ακολουθήσαμε και εμείς το τελετουργικό. Ελληνικός καφές 2:00-3:00 και χαλαρό ποτάκι μέχρι τις 6:00!
Ο μύθος λέει ότι κάποτε ένας φούρναρης χρειάστηκε να λείψει από το μαγαζί του, αλλά μην ανησυχώντας για κλοπή, το άφησε ανοικτό με ένα σημείωμα "πάρτε ότι θέλετε αφήστε τα λεφτά στον πάγκο". Ε, ο καθένας πήγαινε όποτε ήθελε και σιγά σιγά άλλαξε το ωράριο....

Κλείνοντας να αναφέρω ότι το επόμενο πρωί που κατεβήκαμε στον Αρμενιστή (από τα πιο τουριστικά της Ικαρίας) δεν βρήκαμε άνθρωπο. Όλοι φυσικά ήταν για ύπνο. Άλλωστε ήταν μόλις 11:00.....

Είναι τρελοί αυτοί οι Ικαριώτες....

 

[chris7]

Μήπως ξέρει κανείς πού βρίσκεται αυτό το River House στη Σερβία;
Το είδα σήμερα και πολύ θα ήθελα να το επισκεφτώ.

 

[Rosa]

Μήπως ξέρει κανείς πού βρίσκεται αυτό το River House στη Σερβία;
Το είδα σήμερα και πολύ θα ήθελα να το επισκεφτώ.

http://photography.nationalgeograph...otos/best-pod-august-2012/house-river-serbia/

 

[chris7]

Rosa, ευχαριστώ πολύ.

 

[echo2011]

Και μένα έπεσε το μάτι μου στο facebook σε μια αναφορά για το bled island στη Σλοβενία. Έχει πάει κανείς;

όταν το νερό παγώσει πάνε με τα πόδια..

 

[chris7]

Και μένα έπεσε το μάτι μου στο facebook σε μια αναφορά για το bled island στη Σλοβενία. Έχει πάει κανείς;

όταν το νερό παγώσει πάνε με τα πόδια..

Πριν από ένα μήνα περάσαμε από εκεί γυρνώντας από Γερμανία. Δεν μείναμε όμως για πολύ. Κάποια φορά ελπίζω να έχουμε περισσότερο χρόνο να την απολαύσουμε.

 

[interted]

Ωραίο θέμα, ας το ξεθάψουμε

Αρχαίοι πολιτισμοί και περιπέτεια τι άλλο; Θυμάμαι ένα βιβλίο τύπου `εξερευνώ τον κόσμο - παιδική εγκυκλοπαίδεια`. Είχε ελάχιστες εικόνες αλλά μία έδειχνε το Μάτσου Πίτσου. Οπότε μέρα παρά μέρα ξεφύλλιζα το βιβλίο και όταν έφτανα στην έγχρωμη σελίδα κολλούσα για λίγο και απολάμβανα. Τα άλλα βιβλία που είχαν την τιμητική τους βέβαια ήταν οι `μυθολογίες', αλλά αυτός ο καημός βγήκε νωρίς όταν άρχισαν οι γονείς μου να μας πηγαίνουν πασχαλινό ταξίδι στην ελλάδα, ξεκινώντας από Μυκήνες κτλ.
Ο καημός με το Ματσου Πίτσου δεν έχει βγει ακόμα βέβαια. Τον Σεπτεμβρη είχα την τύχη να δω τον Μάικλ Πέιλιν από κοντά στην παρουσίαση ενός βιβλίου του και τον άκουσα να ξανααπαντάει την συνηθισμένη ερώτηση που το κάνουν, για το ποιά ήταν η αγαπημένη του ταξιδιωτική εμπειρία έχοντας γυρίσει όλο τον κόσμο για 30 χρόνια.
Συγνώμη για τα Αγγλικά, ελπίζω οι αντμίν να το επιτρέψουν:

"The stretch of the Urubamba River north of Machu Picchu is difficult to get to but it is amazing. Rafting north, towards the Amazon, you navigate a series of rapids which take you into the most wonderful, magical place I've been in all my travels: the Pongo De Mainique (Pongo meaning a ravine or gorge). It's about a half a mile long and lies at the transition point between the Andes and the Amazon plain.

At the end of the gorge, almost as though they were created by a designer, stand two great blocks of granite, on either side of the river. Once you go through them you're in a different world and there is this extraordinary transition into the Amazon basin as the clay and the sandstone turn the river red.

The Pongo itself is very calm and the canyon is probably only about a hundred feet deep. The sides are sleek black basalt and because it rains so much there, on the edge of the Amazon jungle, the water streams down the sides, making the rocks shine like black marble.

After the noise of the rapids, the serenity of the place makes it a sort of lost world. I felt as though I could live there very happily for the rest of my life on a little bit of beach, eating the local fruit. Giant black butterflies flutter about and fantastic yellow-necked vultures fly overhead. It really is like being in an antediluvian paradise. My travels are motivated by the desire to see new places. But I want to go there again simply to remind myself that it was real."

 

[dimosf]

Μακρύς ο κατάλογος και για μένα. Να αναφέρω τρεις εικόνες από τα μαθητικά μου χρόνια. Το Τατζ Μαχάλ (που δεν το έχω αξιωθεί) και δύο από Γαλλία. Το Μοντ Σεν Μισέλ και το σπήλαιο στο Λασκό. Το 2010 πραγματοποίησα ένα οδικό ταξίδι 2 εβδομάδων στη Γαλλία και φρόντισα να επισκεφτώ τα δύο αξιοθέατα που ονειρευόμουν από παιδί (στο Λασκό στο σπήλαιο-αντίγραφο).
Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς έκανα ένα οδικό ταξίδι στα βουνά της Νότιας Πίνδου. Αφορμή μια φωτογραφία. Ο υπέροχος ναός του Τιμίου Σταυρού με τους 13 (!!) τρούλους μεταξύ Δολιανών και Κρανιάς Τρικάλων.
Εδώ να τονίσω πως η πραγματική εικόνα ήταν κατά πολύ ανώτερη από τις φωτογραφίες.

 

[hydronetta]

Αυτά που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό (γιατί υπάρχει... μακρύς κατάλογος) και δεν έχω πάει.

Νησί Kizhi (Ρωσία)

Πολιτισμός των Μαγιας (Μεξικό)

Lalibela & Dankalia (Αιθιοπία)

Guilin (Κίνα)

 

[Eurotraveler]

Χωρίς αμφιβολία το κάστρο Neuschwanstein! Εικόνα καθηλωτική!

 

[babaduma]

Ωραίο θέμα, ας το ξεθάψουμε

Αρχαίοι πολιτισμοί και περιπέτεια τι άλλο; Θυμάμαι ένα βιβλίο τύπου `εξερευνώ τον κόσμο - παιδική εγκυκλοπαίδεια`. Είχε ελάχιστες εικόνες αλλά μία έδειχνε το Μάτσου Πίτσου. Οπότε μέρα παρά μέρα ξεφύλλιζα το βιβλίο και όταν έφτανα στην έγχρωμη σελίδα κολλούσα για λίγο και απολάμβανα. Τα άλλα βιβλία που είχαν την τιμητική τους βέβαια ήταν οι `μυθολογίες', αλλά αυτός ο καημός βγήκε νωρίς όταν άρχισαν οι γονείς μου να μας πηγαίνουν πασχαλινό ταξίδι στην ελλάδα, ξεκινώντας από Μυκήνες κτλ.
Ο καημός με το Ματσου Πίτσου δεν έχει βγει ακόμα βέβαια. Τον Σεπτεμβρη είχα την τύχη να δω τον Μάικλ Πέιλιν από κοντά στην παρουσίαση ενός βιβλίου του και τον άκουσα να ξανααπαντάει την συνηθισμένη ερώτηση που το κάνουν, για το ποιά ήταν η αγαπημένη του ταξιδιωτική εμπειρία έχοντας γυρίσει όλο τον κόσμο για 30 χρόνια.
Συγνώμη για τα Αγγλικά, ελπίζω οι αντμίν να το επιτρέψουν:

"The stretch of the Urubamba River north of Machu Picchu is difficult to get to but it is amazing. Rafting north, towards the Amazon, you navigate a series of rapids which take you into the most wonderful, magical place I've been in all my travels: the Pongo De Mainique (Pongo meaning a ravine or gorge). It's about a half a mile long and lies at the transition point between the Andes and the Amazon plain.

At the end of the gorge, almost as though they were created by a designer, stand two great blocks of granite, on either side of the river. Once you go through them you're in a different world and there is this extraordinary transition into the Amazon basin as the clay and the sandstone turn the river red.

The Pongo itself is very calm and the canyon is probably only about a hundred feet deep. The sides are sleek black basalt and because it rains so much there, on the edge of the Amazon jungle, the water streams down the sides, making the rocks shine like black marble.

After the noise of the rapids, the serenity of the place makes it a sort of lost world. I felt as though I could live there very happily for the rest of my life on a little bit of beach, eating the local fruit. Giant black butterflies flutter about and fantastic yellow-necked vultures fly overhead. It really is like being in an antediluvian paradise. My travels are motivated by the desire to see new places. But I want to go there again simply to remind myself that it was real."

Πόσο σε (τον) νιώθω!