yiannis1985
Member
- Μηνύματα
- 11
- Likes
- 28
Το ταξίδι πραγματοποιήθηκε τέλος Δεκεμβρίου. Εισητήρια από Κύπρο για Κουταίσι 50 ευρώ με επιστροφή το λες και κελεπούρι για τέτοια περίοδο.
Άφιξη λοιπόν στο μικρό αεροδρόμιο του Κουταίσι το πρωί της Παρασκευής, ο έλεγχος τυπικός και πάμε στην έξοδο όπου μας περίμενε ο οδηγός του mini bus ένας μπάρμπας 60+ με την τραγιάσκα του και σοβιετική μούρη. Ο τύπος δεν ήξερε λέξη αγγλικά, η συνεννόηση με την νοηματική και ξεκινάμε για το Γκόρι όπου θα επισκεφθούμε το Ουπλιτσίχε μια αρχαία πόλη λαξευμένη στα βράχια.
Βγάζουμε εισητήρια στην είσοδο με κόστος γύρω στα 6 ευρώ το άτομο και ξεκινάμε την περιπλάνηση μας σε ένα σεληνιακό τοπίο που θυμίζει Καππαδοκία. Στο τέλος της διαδρομής υπάρχει και ένα κελλάρι όπου σε κερνάνε κρασί με κάτι δικά τους συνοδευτικά.
Τελειώνουμε απο εκεί, ξαναδιασχίζουμε τη. πόλη Γκόρι, γενέτηρα του Στάλιν (υπάρχει και το ομόνυμο μουσείο) αλλά δεν ήταν στις προτεραιότητες μας να το επισκεφτούμε έτσι συνεχίσαμε για την Μτσχέτα την πρώτη πρωτεύουσα της Γεωργίας λίγο έξω από την Τιφλίδα. Εκεί υπάρχει ένας λόφος όπου πάνω βρίσκεται ένα αρχαίο μοναστήρι το Τζβάρι με εκπληκτική θέα την πόλη της Μτσχέτα στην συμβολή των ποταμών Κύρου και Αράγκβι. Δυστυχώς στον δρόμο υπήρχε αρκετή κίνηση με αποτέλεσμα να καθυστερήσουμε να φτάσουμε στον λόφο και να μην μπορούμε να απολαύσουμε την θέα με το φως της ημέρας. Επίσης το μοναστήρι έκλεινε στις 17:00 και ούτε αυτό προλάβαμε να δούμε εσσωτερικά παρά μόνο εξωτερικά.
Αφήνουμε πίσω μας την Μτσχέτα και αναχωρούμε για την Τιφλίδα τον τελικό μας προορισμό. Η κίνηση στον δρόμο ήταν απίστευτη με αποτέλεσμα μια διαδρομή 20 χιλιομέτρων να την κάνουμε σε περίπου 2,5 ώρες….Φτάσαμε στηβ Τιφλίδα γύρω στις 10:00, αφήσαμε τα πράγματα στο ξενοδοχείου και αρχίσαμε να ψαχνόμαστε για φαγητό. Καταλήξαμε τελικά στην ταράτσα ενός ξενοδοχείου του οποίου η κουζίνα έκκεινε στις 00:00. Δοκιμάσαμε γεωργιανα φαγητά και τοπικό κρασί. Όλα ήταν υπέροχα και σε πολύ λογικές τιμές. Επιστροφή στο ξενοδοχείο και ύπνος καθώς η επόμενη ημέρα θα ήταν δύσκολη με την εξόρμηση μας στον Καύκασο…
Μέρα δεύτερη λοιπόν και ευοιμαζόμαστε για την εξόρμηση μας στον Καύκασο. Το ταξίδι αυτό εμπεριέχει ρίσκο καθώς τον χειμώνα ο μοναδικός δρόμος που οδηγεί προς τα εκεί (στρατιωτικός δρόμος που ενώνει την Γεωργία με την Ρωσσία) κλείνει λόγω χιονιών και υπάρχει ο κίνδυνος αποκλεισμού ακόμα και για μέρες εκεί) . Η εκδρομή κλείστηκε από τοπικό πρακτορείο και η αναχώρηση προγραμματισμένη για τις 09:00. Το βανάκι ήταν εκεί επιβηβαστήκαμε και ξεκινήσαμε με την ευχή ο δρόμος να παραμείνει ανοικτός καθ όλη την διάρκεια της ημέρας. Μετά από μια ώρα διαδρομή φτάσαμε στο Zhinvali, ένα εντυπωσιακό φράγμα κατά μήκος της Γεωργιανής Στρατιωτικής Οδού. Ο καιρός δυστυχώς ήταν βροχερός και η ορατότητα κάπως περιορισμένη. Επιβήβαση στο πουλμανάκι και συνεχίζουμε για το μαγευτικό φρούριο Ananuri, που κάποτε αποτελούσε το προπύργιο των Eristavis (δούκες) του Aragvi τον 13ο αιώνα. Θαυμάσαμε την πανοραμική θέα του φρουρίου και της παρακείμενης δεξαμενής Zhinvali και εν συνεχεία καταλήξαμε στο Pasanauri για ένα πλουσιοπάροχο παραδοσιακό γεύμα.
Το γεύμα τελείωσε και ξεκινήσαμε για τον Καύκασο. Ο δρόμος στενός, χιονισμένος, ατέλειωτες στροφές και αρκετή κίνηση. Λόγω της στενότητας του δρόμου, ανά τχρονικά διαστήματα κλείνει η μια λωρίδα προκειμένου να περάσουν τα φορτηγά και οι νταλίκες. Δυστυχώς έκλεισε η δική μας λωρίδα με αποτέλεσμα για 1,30 ώρα να είμαστε σταματημένοι στην μέση του πουθενά και να βλέπουμε τα αμέτρητα εμπορικά φορτηγά που κατέβαιναν από την αντίθετη μεριά. Κάποια στιγμή ο δρόμος άνοιξε και πάλι και έτσι συνεχίσαμε την διδρομή μας μέχρι το Γκεργκέτι. Όλα τα αυτοκίνητα σταματάνε σε ένα σημείο και από εκεί ή με τα πόδια (δεν συνίστατε) ή με ειδικό όχημα (5 ευρώ) ανεβαίνεις στην εμβληματική εκκλησία της Αγίας Τριάδας του Γκεργκέτι, που βρίσκεται σε μια από τις πιο γραφικές τοποθεσίες της Γεωργίας, το Καζμπέγκι. Από αυτό το πλεονεκτικό σημείο απολαύςαμε μια πανοραμική θέα ολόκληρης της κοιλάδας, με το πανύψηλο όρος Kazbegi να στέκεται περήφανα στα 5047 μέτρα.
Το όλο σκηνικό δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις Ελβετικές Άλπεις. Αφού απολαύσαμε τις χιονισμένες βουνοκορφές του Καυκάσου και το μοναστηρι, μπήκαμε στα ειδικά οχήματα και επιστρέψαμε συον χώρο που μας είχε αφήσει το βανάκι. Ξεκινήσαμε την επιστροφή μας στην Τιφλίδα με μια ενδιάμεση στάση στο Μνημείου Φιλίας στο Γκουνταούρι, μια συμβολική μαρτυρία του δεσμού μεταξύ του γεωργιανού και του ρωσικού λαού. Τώρα σε μια χώρα που παντού ανεμίζουν σημαίες της Ευρώπης και της Ουκρανίας πόσο υπάρχει αυτή η φιλία το αφήνω στην δική σας κρίση. Το μνημείο ανούσιο από πλευράς αισθητικής, ένα τσιμεντένιο τερατούργημα στην μέση του πουθενά…Αφού το είδαμε και αυτό πήραμε τον δρόμο της επιστροφής στην Τιφλίδα.
Δυστυχώς ο δρόμος τώρα έκλεινε από την δική μας λωρίδα και πάλι με αποτέλεσμα 1,5 ώρα να μείνουμε πάλι ακινητοποιημένοι στον δρόμο μέχρι να περάσουν τα φορτηγά. Με αυτά και με αυτά γύρω στις 22:00 επιστρέψαμε στην Τιφλίδα γεμάτοι με μοναδικές εικόνες. Η περιοχή του Καυκάσου είναι μαγευτική και παρά την ταλαιπωρία αξίζει τον κόπο να φτάσεις μέχρι εκεί. Αράξαμε σε ένα wine bar στο κέντρο της Τιφλίδας για κρασιά και συνοδευτικά κάτι σαν «αποκατάσταση» από το κουραστικό ταξίδι. Μετά τα κρασιά ξενοδοχείο και ύπνο.
Μέρα τρίτη και τελευταία η σημερινή όπου θα ανακαλύπταμε την πρωτεύουσα Τιφλίδα. Ομολογώ ότι τέτοιες εικόνες δεν εχω ξανασυναντήσει στα αμέτρητα ταξίδια που έχω κάνει. Τελεφερίκ, σύγχρονη γέφυρα , κυριλλέ εστιατόρια από την μια και από την άλλη γειτονιές που θυμίζουν φαβέλες Λατινικής Αμερικής, ετοιμόροπα κατοικίσιμα κτίρια, λαικές αγορές και εικόνες που μας μεταφέρουν 10ετίες πίσω…
Ξεκινήσαμε με ανάβαση στον λόφο Ναρικάλα που βρίσκεται το ομόνυμο φρούριο και το τεράστιο άγαλμα της μητέρας της Γεωργίας (παρόμοιο με αυτό της μητέρας της Αρμενία). Η θέα από τον λόφο εκπληκτική καθώς έχει όλη την Τιφλίδα στο πιάτο σου. Βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και ξεκινήςαμε την κατάβαση μας με τα πόδια για να περάσουμε μέσα από γειτονιές και γραφικά σοκάκια. Ετοιμόρροπα κατοικίσιμα κτίρια, με χρωματιστούς τοίχους που θύμιζαν Λατινικι Αμερική, μπουγάδες απλωμένες στα στα στενά να θυμίζουν Νάπολι και όλα καλά.
Στο τέλος της διαδρομής βρεθήκαμε στα οθωμανικά λουτρά τα οποία δίνουν μια ενα ξεχωριστό τόνο στην πόλη.
Από τα λουτρά πήραμε την ανηφόρα για την απέναντι πλευρά της πόλης για να δούμε από κοντά τον τεράστιο ναό της Αγίας Τριάδας ένας ναός που κατασκευάστηκε το 2004, είναι η μεγαλύτερη εκκλησια της Γεωργιας και του Καυκασου και είναι ορατή από κάθε σημείο της πόλης. Η διαδρομή μέχρι τον ναό μέσα από στενά σοκάκια σε γυρίζει δεκαετίες πίσω στον χρόνο. Λαικές αγορές, μικροπωλητές με αυτοσχέδιους πάγκους να πουλάνε την πραμάτια τους και το αποκορύφωμα ένα κρεοπωλείο που εκτός από κρέατα πουλούσε και μπύρα pine. Συναντήσαμε επίσης ένα παραδοσιακό φούρνο και δοκιμάσαμε ζεστό ψωμί (σχεδόν μισό κιλό και κόστος 30 σεντ).
Μετά από 15 λεπτά περπάτημα φτάσαμε στον ναό ο οποίς κατ εμέ δεν είναι και κάτι το ιδιαίτερο ούτε εξωτερικά ούτε εσωτερικά.
Από την εκκλησία κατηφορίσαμε προς την dry bridge εκεί που απλώνεται ένα τεράστιο υπαίρθριο παζάρι γέματο χρώματα και κάθε λογής αντικείμενα. Δίπλα από το παζάρι υπάρχει και ένα τεράστιο πάρκο που είχε μετατραπεί σε Χριστουγεννιάτικο χωριό και σε έβαζε στο πνεύμα των ημερών….
Αφήσαμε πίσω το το Χριστουγεννιάτικο χωριό και κινηθήκαμε εντός της πόλης. Περάσαμε απόένα πεζόδρομο που είχε έντονο το εορταστικό στοιχείο και στο επόμενο στενό συναντήσαμε το ρολόι μαριονέττα. Ένας κεκλειμένος πύργος με ένα ρολόι τοποθετημένος σε αυτόν λές και ξεπρόβαλε από κάποιο παραμύθι.
Από εκεί κατευθυνθήκαμε προς την πλατεία Ελευθερίας για να αράξουμε στο mall που βρίσκεται στην περιοχή για ξεκούραση και τσίμπημα.
Μετά την ανασύνταξη δυνάμεων και αφού είχε σουρουπώσει βγήκαμε για την τελευταία βραδινή βόλτα στην πόλη. Περάσαμε ξανά από την Χριστουγεννιάτικη αγορά για να την δούμε φωτισμένη, την γέφυρα της ειρήνης και το meidan bazan ένα υπόγειο παζάρι για να καταλήξουμε στο ξενοδοχείο. Πήραμε τις αποσκευές μας και πήγαμε στηβ στάση όπου πήραμε το τελευταίο λεωφορείο (23:00) και αναχωρήσαμε για το αεροδρόμιου του Κουταίσι.
Ακόμη ένα ταξίδι έφτασε στο τέλος του. Η Γεωργία μας εξέπληξε ευχάριστα καθώς οι εναλλαγές εικόνων είναι κάτι που σε εξιτάρει. Η εκδρομή στον Καύκασο ήταν όλα τα λεφτά και την προτείνω ανεπιφύλακτα σε κάθε ψαγμένο ταξιδιώτη.
Καλή και ταξιδιάρικη χρονιά να έχουμε!!!
Άφιξη λοιπόν στο μικρό αεροδρόμιο του Κουταίσι το πρωί της Παρασκευής, ο έλεγχος τυπικός και πάμε στην έξοδο όπου μας περίμενε ο οδηγός του mini bus ένας μπάρμπας 60+ με την τραγιάσκα του και σοβιετική μούρη. Ο τύπος δεν ήξερε λέξη αγγλικά, η συνεννόηση με την νοηματική και ξεκινάμε για το Γκόρι όπου θα επισκεφθούμε το Ουπλιτσίχε μια αρχαία πόλη λαξευμένη στα βράχια.
Βγάζουμε εισητήρια στην είσοδο με κόστος γύρω στα 6 ευρώ το άτομο και ξεκινάμε την περιπλάνηση μας σε ένα σεληνιακό τοπίο που θυμίζει Καππαδοκία. Στο τέλος της διαδρομής υπάρχει και ένα κελλάρι όπου σε κερνάνε κρασί με κάτι δικά τους συνοδευτικά.
Τελειώνουμε απο εκεί, ξαναδιασχίζουμε τη. πόλη Γκόρι, γενέτηρα του Στάλιν (υπάρχει και το ομόνυμο μουσείο) αλλά δεν ήταν στις προτεραιότητες μας να το επισκεφτούμε έτσι συνεχίσαμε για την Μτσχέτα την πρώτη πρωτεύουσα της Γεωργίας λίγο έξω από την Τιφλίδα. Εκεί υπάρχει ένας λόφος όπου πάνω βρίσκεται ένα αρχαίο μοναστήρι το Τζβάρι με εκπληκτική θέα την πόλη της Μτσχέτα στην συμβολή των ποταμών Κύρου και Αράγκβι. Δυστυχώς στον δρόμο υπήρχε αρκετή κίνηση με αποτέλεσμα να καθυστερήσουμε να φτάσουμε στον λόφο και να μην μπορούμε να απολαύσουμε την θέα με το φως της ημέρας. Επίσης το μοναστήρι έκλεινε στις 17:00 και ούτε αυτό προλάβαμε να δούμε εσσωτερικά παρά μόνο εξωτερικά.
Αφήνουμε πίσω μας την Μτσχέτα και αναχωρούμε για την Τιφλίδα τον τελικό μας προορισμό. Η κίνηση στον δρόμο ήταν απίστευτη με αποτέλεσμα μια διαδρομή 20 χιλιομέτρων να την κάνουμε σε περίπου 2,5 ώρες….Φτάσαμε στηβ Τιφλίδα γύρω στις 10:00, αφήσαμε τα πράγματα στο ξενοδοχείου και αρχίσαμε να ψαχνόμαστε για φαγητό. Καταλήξαμε τελικά στην ταράτσα ενός ξενοδοχείου του οποίου η κουζίνα έκκεινε στις 00:00. Δοκιμάσαμε γεωργιανα φαγητά και τοπικό κρασί. Όλα ήταν υπέροχα και σε πολύ λογικές τιμές. Επιστροφή στο ξενοδοχείο και ύπνος καθώς η επόμενη ημέρα θα ήταν δύσκολη με την εξόρμηση μας στον Καύκασο…
Μέρα δεύτερη λοιπόν και ευοιμαζόμαστε για την εξόρμηση μας στον Καύκασο. Το ταξίδι αυτό εμπεριέχει ρίσκο καθώς τον χειμώνα ο μοναδικός δρόμος που οδηγεί προς τα εκεί (στρατιωτικός δρόμος που ενώνει την Γεωργία με την Ρωσσία) κλείνει λόγω χιονιών και υπάρχει ο κίνδυνος αποκλεισμού ακόμα και για μέρες εκεί) . Η εκδρομή κλείστηκε από τοπικό πρακτορείο και η αναχώρηση προγραμματισμένη για τις 09:00. Το βανάκι ήταν εκεί επιβηβαστήκαμε και ξεκινήσαμε με την ευχή ο δρόμος να παραμείνει ανοικτός καθ όλη την διάρκεια της ημέρας. Μετά από μια ώρα διαδρομή φτάσαμε στο Zhinvali, ένα εντυπωσιακό φράγμα κατά μήκος της Γεωργιανής Στρατιωτικής Οδού. Ο καιρός δυστυχώς ήταν βροχερός και η ορατότητα κάπως περιορισμένη. Επιβήβαση στο πουλμανάκι και συνεχίζουμε για το μαγευτικό φρούριο Ananuri, που κάποτε αποτελούσε το προπύργιο των Eristavis (δούκες) του Aragvi τον 13ο αιώνα. Θαυμάσαμε την πανοραμική θέα του φρουρίου και της παρακείμενης δεξαμενής Zhinvali και εν συνεχεία καταλήξαμε στο Pasanauri για ένα πλουσιοπάροχο παραδοσιακό γεύμα.
Το γεύμα τελείωσε και ξεκινήσαμε για τον Καύκασο. Ο δρόμος στενός, χιονισμένος, ατέλειωτες στροφές και αρκετή κίνηση. Λόγω της στενότητας του δρόμου, ανά τχρονικά διαστήματα κλείνει η μια λωρίδα προκειμένου να περάσουν τα φορτηγά και οι νταλίκες. Δυστυχώς έκλεισε η δική μας λωρίδα με αποτέλεσμα για 1,30 ώρα να είμαστε σταματημένοι στην μέση του πουθενά και να βλέπουμε τα αμέτρητα εμπορικά φορτηγά που κατέβαιναν από την αντίθετη μεριά. Κάποια στιγμή ο δρόμος άνοιξε και πάλι και έτσι συνεχίσαμε την διδρομή μας μέχρι το Γκεργκέτι. Όλα τα αυτοκίνητα σταματάνε σε ένα σημείο και από εκεί ή με τα πόδια (δεν συνίστατε) ή με ειδικό όχημα (5 ευρώ) ανεβαίνεις στην εμβληματική εκκλησία της Αγίας Τριάδας του Γκεργκέτι, που βρίσκεται σε μια από τις πιο γραφικές τοποθεσίες της Γεωργίας, το Καζμπέγκι. Από αυτό το πλεονεκτικό σημείο απολαύςαμε μια πανοραμική θέα ολόκληρης της κοιλάδας, με το πανύψηλο όρος Kazbegi να στέκεται περήφανα στα 5047 μέτρα.
Το όλο σκηνικό δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις Ελβετικές Άλπεις. Αφού απολαύσαμε τις χιονισμένες βουνοκορφές του Καυκάσου και το μοναστηρι, μπήκαμε στα ειδικά οχήματα και επιστρέψαμε συον χώρο που μας είχε αφήσει το βανάκι. Ξεκινήσαμε την επιστροφή μας στην Τιφλίδα με μια ενδιάμεση στάση στο Μνημείου Φιλίας στο Γκουνταούρι, μια συμβολική μαρτυρία του δεσμού μεταξύ του γεωργιανού και του ρωσικού λαού. Τώρα σε μια χώρα που παντού ανεμίζουν σημαίες της Ευρώπης και της Ουκρανίας πόσο υπάρχει αυτή η φιλία το αφήνω στην δική σας κρίση. Το μνημείο ανούσιο από πλευράς αισθητικής, ένα τσιμεντένιο τερατούργημα στην μέση του πουθενά…Αφού το είδαμε και αυτό πήραμε τον δρόμο της επιστροφής στην Τιφλίδα.
Δυστυχώς ο δρόμος τώρα έκλεινε από την δική μας λωρίδα και πάλι με αποτέλεσμα 1,5 ώρα να μείνουμε πάλι ακινητοποιημένοι στον δρόμο μέχρι να περάσουν τα φορτηγά. Με αυτά και με αυτά γύρω στις 22:00 επιστρέψαμε στην Τιφλίδα γεμάτοι με μοναδικές εικόνες. Η περιοχή του Καυκάσου είναι μαγευτική και παρά την ταλαιπωρία αξίζει τον κόπο να φτάσεις μέχρι εκεί. Αράξαμε σε ένα wine bar στο κέντρο της Τιφλίδας για κρασιά και συνοδευτικά κάτι σαν «αποκατάσταση» από το κουραστικό ταξίδι. Μετά τα κρασιά ξενοδοχείο και ύπνο.
Μέρα τρίτη και τελευταία η σημερινή όπου θα ανακαλύπταμε την πρωτεύουσα Τιφλίδα. Ομολογώ ότι τέτοιες εικόνες δεν εχω ξανασυναντήσει στα αμέτρητα ταξίδια που έχω κάνει. Τελεφερίκ, σύγχρονη γέφυρα , κυριλλέ εστιατόρια από την μια και από την άλλη γειτονιές που θυμίζουν φαβέλες Λατινικής Αμερικής, ετοιμόροπα κατοικίσιμα κτίρια, λαικές αγορές και εικόνες που μας μεταφέρουν 10ετίες πίσω…
Ξεκινήσαμε με ανάβαση στον λόφο Ναρικάλα που βρίσκεται το ομόνυμο φρούριο και το τεράστιο άγαλμα της μητέρας της Γεωργίας (παρόμοιο με αυτό της μητέρας της Αρμενία). Η θέα από τον λόφο εκπληκτική καθώς έχει όλη την Τιφλίδα στο πιάτο σου. Βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και ξεκινήςαμε την κατάβαση μας με τα πόδια για να περάσουμε μέσα από γειτονιές και γραφικά σοκάκια. Ετοιμόρροπα κατοικίσιμα κτίρια, με χρωματιστούς τοίχους που θύμιζαν Λατινικι Αμερική, μπουγάδες απλωμένες στα στα στενά να θυμίζουν Νάπολι και όλα καλά.
Στο τέλος της διαδρομής βρεθήκαμε στα οθωμανικά λουτρά τα οποία δίνουν μια ενα ξεχωριστό τόνο στην πόλη.
Από τα λουτρά πήραμε την ανηφόρα για την απέναντι πλευρά της πόλης για να δούμε από κοντά τον τεράστιο ναό της Αγίας Τριάδας ένας ναός που κατασκευάστηκε το 2004, είναι η μεγαλύτερη εκκλησια της Γεωργιας και του Καυκασου και είναι ορατή από κάθε σημείο της πόλης. Η διαδρομή μέχρι τον ναό μέσα από στενά σοκάκια σε γυρίζει δεκαετίες πίσω στον χρόνο. Λαικές αγορές, μικροπωλητές με αυτοσχέδιους πάγκους να πουλάνε την πραμάτια τους και το αποκορύφωμα ένα κρεοπωλείο που εκτός από κρέατα πουλούσε και μπύρα pine. Συναντήσαμε επίσης ένα παραδοσιακό φούρνο και δοκιμάσαμε ζεστό ψωμί (σχεδόν μισό κιλό και κόστος 30 σεντ).
Μετά από 15 λεπτά περπάτημα φτάσαμε στον ναό ο οποίς κατ εμέ δεν είναι και κάτι το ιδιαίτερο ούτε εξωτερικά ούτε εσωτερικά.
Από την εκκλησία κατηφορίσαμε προς την dry bridge εκεί που απλώνεται ένα τεράστιο υπαίρθριο παζάρι γέματο χρώματα και κάθε λογής αντικείμενα. Δίπλα από το παζάρι υπάρχει και ένα τεράστιο πάρκο που είχε μετατραπεί σε Χριστουγεννιάτικο χωριό και σε έβαζε στο πνεύμα των ημερών….
Αφήσαμε πίσω το το Χριστουγεννιάτικο χωριό και κινηθήκαμε εντός της πόλης. Περάσαμε απόένα πεζόδρομο που είχε έντονο το εορταστικό στοιχείο και στο επόμενο στενό συναντήσαμε το ρολόι μαριονέττα. Ένας κεκλειμένος πύργος με ένα ρολόι τοποθετημένος σε αυτόν λές και ξεπρόβαλε από κάποιο παραμύθι.
Από εκεί κατευθυνθήκαμε προς την πλατεία Ελευθερίας για να αράξουμε στο mall που βρίσκεται στην περιοχή για ξεκούραση και τσίμπημα.
Μετά την ανασύνταξη δυνάμεων και αφού είχε σουρουπώσει βγήκαμε για την τελευταία βραδινή βόλτα στην πόλη. Περάσαμε ξανά από την Χριστουγεννιάτικη αγορά για να την δούμε φωτισμένη, την γέφυρα της ειρήνης και το meidan bazan ένα υπόγειο παζάρι για να καταλήξουμε στο ξενοδοχείο. Πήραμε τις αποσκευές μας και πήγαμε στηβ στάση όπου πήραμε το τελευταίο λεωφορείο (23:00) και αναχωρήσαμε για το αεροδρόμιου του Κουταίσι.
Ακόμη ένα ταξίδι έφτασε στο τέλος του. Η Γεωργία μας εξέπληξε ευχάριστα καθώς οι εναλλαγές εικόνων είναι κάτι που σε εξιτάρει. Η εκδρομή στον Καύκασο ήταν όλα τα λεφτά και την προτείνω ανεπιφύλακτα σε κάθε ψαγμένο ταξιδιώτη.
Καλή και ταξιδιάρικη χρονιά να έχουμε!!!
Attachments
Last edited:
