Marlin
Member
- Μηνύματα
- 171
- Likes
- 197
- Επόμενο Ταξίδι
- Κροατία, Δαλματικές ακτές
- Ταξίδι-Όνειρο
- Κένυα
Περιεχόμενα
Με την ευκαιρία των προσφορών της Ryann των 10? ανα ναύλο για Μπέργκαμο, φέτος τον Μαίο είπαμε με μια φίλη να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία για μια απόδραση στην μαγευτική Λίμνη του Κόμο και στη γύρω περιοχή. Με τη χειραποσκευή στην πλάτη και ελάχιστα ρούχα και προσωπικά είδη να’μαστε στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» Κυριακή πρωί αναμένοντας την απογείωση!!!
ΜΕΡΑ 1η
Για μένα ήταν η δεύτερη φορά στην Λίμνη Κόμο, αλλά την πρώτη μπόρεσα και πήγα μόνο αυθημερών, οπότε και είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου οτι θα επιστρέψω κάποια στιγμή για εξερεύνηση. Η υπόσχεση τηρήθηκε λοιπόν και μάλιστα συντομότερα απ’ότι περίμενα.
Φτάσαμε Μπέργκαμο σε λιγότερο από δύο ώρες, ήρεμη πτήση, χωρίς εκπλήξεις. Από το αεροδρόμιο υπάρχει το λεωφορείο Α1 το οποίο κάνει στάση στο σταθμό των τρένων. Με την άφιξή μας εκεί, βγάλαμε εισητήρια για Como (με ανταπόκριση τρένου στη Monza) χτυπήσαμε ένα γρήγορο καπουτσινάκι, και κατά το απογευματάκι βρισκόμασταν στον πρώτο μας προορισμό, το Como και στο ξενοδοχείο μας, ένα αξιοπρεπέστατο, καθαρό ξενοδοχείο, σε πολύ καλή θέση, με ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική και ωραίους κήπους!
Το δωμάτιο μας ενθουσίασε, η θέα προς τους κήπους ήταν πανέμορφη και επειδή είχε βρέξει πριν λίγο η φύση λαμποκοπούσε με όλη της την δύναμη εκείνο το απόγευμα, για να μας καλωσορίσει.
Αφήσαμε τις αποσκευές στο δωμάτιο και ήμασταν έτοιμες για εξόρμηση!!!
Θέα από το μπαλκόνι μας στο ξενοδοχείο του Como
Κατεβήκαμε κέντρο, κάναμε μια στάση στον Duomo που υπάρχει εκεί και κατευθυνθήκαμε προς παραλία. Η λίμνη και τα χωριά τριγύρω από την άκρη της λίμνης φαινόταν υπέροχα, το τοπίο ήταν για πολλές φωτογραφίες – που βγάλαμε! Περπατώντας λίγο ακόμη προς την βόρεια πλευρά συναντήσαμε το funicolare το βαγόνι δηλαδή, που μας ανέβασε στο γραφικό και ταυτόχρονα επιβλητικό Brunate.
Funicolare
Κατεβαίνοντας
Η θέα απο κεί ήταν μαγευτική. Το Brunate έχει τόσες όμορφες γωνιές, που συνέχεια θέλεις να φωτογραφίζεις για να μείνουν στη μνήμη. Σκαλοπατάκια, παγκάκια, παρτέρια, πολύ πράσινο, όμορφα μαγαζιά, σπίτια αριστοκρατικά, παλιά αλλά καλοδιατηρημένα, όλα αρμονικά μεταξύ τους και σε συνδυασμό με τα πουλάκια που κελαηδούσαν και την ησυχία που επικρατούσε το Brunate σε καλούσε να μείνεις εκεί για πάντα! Είχα την αίσθηση οτι οι άνθρωποι που ζούν εκεί, λες και δεν εργάζονται καν, ζούνε ήσυχα, δεν ξέρουν τι σημαίνει γραφειοκρατία, δημόσιες υπηρεσίες, κίνηση και ρυθμοί πόλης, καυσαέριο και ηχορύπανση. Ένιωσα οτι ζούνε μια ζωή όπως έπρεπε να είναι, σε ενα καθαρό περιβάλλον, και σε απόλυτη επαφή με τη φύση, χωρίς να είναι ερημιτες. Ζήλεψα κατα μια ένοια.. Μετά απο πολλές φωτογραφίες και ένα τζελάτο στο χέρι (έσκασα στο παγωτό 5 μέρες) πήραμε τον κατήφορο, πάλι με το βαγόνι. Ξανά στην πόλη του Κόμο, όπου βολτάραμε, φάγαμε, ήπιαμε, σκάσαμε και το βράδυ εξουθενωμένες πια κοιμηθήκαμε σα πουλάκια.
ΜΕΡΑ 2η
Την επόμενη ξυπνήσαμε το πρωί από τις καμπάνες του Duomo που βρισκόταν σε κοντινή απόσταση και φαινόταν από το μπαλκόνι. Η αλήθεια είναι οτι μια τρομάρα την πήρα πρωί πρωί, επειδή δεν είχα συνειδητοποιήσει καλά καλά το που βρισκόμουν, και αυτές οι καμπάνες είναι πολύ «δραματικές» (δεν είναι σα τις δικές μας τις βυζαντινές) και αν δεν έχεις συνηθίσει στον ήχο τους σε κάνουν να ανατριχιάζεις. Ντουζάκι, νόστιμο πρωινό και αναχώρηση με τα μπαγκάζια ανα χείρας. Τη δεύτερη αυτή μέρα θα νοικιάζαμε αμάξι και θα πηγαίναμε στο Bellagio και σε μερικά χωριά τριγύρω στη λίμνη που θα αναφέρω στη συνέχεια. Μετά απο μια μικρή έρευνα αγοράς και κάποιες μετακινήσεις πέρα δώθε με τα μπαγκάζια που μας κούρασαν, βρήκαμε την εταιρία που δέχτηκε την χρεωστική μου κάρτα για εγγύηση και με το 1600 ολοκαίνουριο Golfάκι μας ξεκινήσαμε για Bellagio. Οδηγήσαμε σε όμορφους γραφικούς δρόμους, ανηφορικούς και με πολλές στροφές, χωρίς πεζοδρόμια, ξυστά κάποιες φορές με τοίχο σπιτιών, περάσαμε από χωριουδάκια γραφικότατα, με πέτρινα σπίτια και περιποιημένες αυλές. Οι Ιταλοί, μάλλον το γνωρίζετε ήδη, οδηγούν σα τρελοί. Απειλητικά, επιθετικά και μέσ’τη μέση του δρόμου. Σύριζα στον τοίχο πήγαινες για να τους αποφύγεις. Ειδικά τις γυναίκες! Αυτές ήταν ακόμα πιο τρελές στο τιμόνι. Οι δρόμοι στο μεταξύ στενοί και στις κλειστές στροφές έπρεπε να κορνάρεις για να σιγουρευτείς οτι δε θα κοπανήσεις με κανέναν μετωπική. Ευτυχώς το καταλάβαμε νωρίς και ήμασταν προσεκτικές.
Πρώτη μας στάση το ονειρικής ομορφιάς χωριό Nesso.
Παρκάραμε το αμάξι σε ένα πάρκινγκ στο δρόμο και κατεβήκαμε με τα πόδια από κάτι μονοπάτια μέσα σε βλάστηση, που δεν ήμασταν καν σίγουρες αν ανήκαν σε κάποιο σπίτι, και έπειτα από κάποια βοτσαλόστρωτα δρομάκια ανάμεσα σε πέτρινα σπίτια. Μας μάγεψε το τοπίο, οι πυκνοί θάμνοι, η απόλυτη ησυχία (ανθρωπος δε φαινόταν πουθενά), τα πουλιά που δίναν χορωδιακό ρεσιτάλ και κατεβήκαμε μέχρι την όχθη της λίμνης όπου υπήρχε μια μικρή μαρίνα. Αφού απολάυσαμε λίγο τη θέα, με λύπη διαπιστώσαμε οτι ο μόνος τρόπος να ανεβούμε πάλι πάνω ήταν από εκεί οπου κατεβήκαμε μιας και όλη η υπόλοιπη όχθη ανήκε σε βίλες και ήταν ιδιωτική περιουσία.Απο τη μαρίνα φαινόταν ένα μεγάλο πάρκο, και σκεφτήκαμε να πάμε άκρη άκρη στο μονοπάτι μέχρι εκεί και να ανεβούμε πίσω στο δρόμο από το πάρκο. Πλησιάζοντας όμως βρεθήκαμε μπροστά σε μια κλειδωμένη καγκελόπορτα. «Private Property» μας ενημέρωνε... Ανάλογες καγκελόπορτες είδαμε πολλές φορές μέχρι να ανεβούμε πάλι πίσω. Αυτό μόνο μας έκανε «αρνητική» εντύπωση, το συγκεκριμένο χωριό πάντως αξίζει μια επίσκεψη καθώς ήταν αντιπροσωπευτικότατο της περιοχής και το πιο όμορφο απ’όλα (κατά τη γνώμη μου). Στην ανάβαση, μας βγήκε η γλώσσα, συναντήσαμε και έναν άνθρωπο (!) που τον ρωτήσαμε που είναι το κέντρο του χωριού και μας είπε οτί είναι 2χμ παρακάτω. Εκεί υπήρχαν κάποια μαγαζάκια, ενα καφέ και ένας πολύ μεγάλος καταρράκτης!
Συνέχεια λοιπόν και μετά από δυο με τρεις παρα τρίχα μετωπικές φτάσαμε στο πανέμορφο και τουριστικό Bellagio. Εκείνο το πρωί είχε βρέξει και η ατμόσφαιρα τώρα ήταν πεντακάθαρη, τα χρώματα ολοζώντανα. Η όχθη της λίμνης στο σημείο εκείνο σχηματίζει γωνία, και η θέα είναι εκπληκτική. Μόλις παρκάραμε το αμάξι και βγήκαμε από το αυτοκίνητο μείναμε με ανοιχτό το στόμα όταν είδαμε οτι στο βάθος του οπτικού μας πεδίου φαινόταν ολοκάθαρα οι χιονισμένες Άλπεις!
Πλησιάσαμε στο χωριό περπατώντας άκρη άκρη στη λίμνη απολαμβάνοντας το τοπίο. Είδαμε πολλά μαγαζιά με τραπεζάκια έξω, η ατμόσφαιρα εδώ ήταν πολύ διαφορετική. Το Bellagio, αν και πολύ τουριστικό, διατηρούσε πολύ καλά την Ιταλική φινέτσα, την όμορφη ζωη, την Dolce Vita.
Πεινασμένες δε, κάναμε μια μικρή αναγνωριστική βόλτα και καθήσαμε σε ένα από τα πολυτελή εστιατόρια της «παραλίας» με την πιο προνομιακή θέση. Το τραπέζι που μας δώθηκε ήταν ακόμη πιο προνομιακό, βρισκόταν λίγο πιο μακριά από τα άλλα, μπροστά σε ένα μικρό μπαλκονάκι, ακριβώς πάνω από τα νερά της λίμνης. Πολύ ρομάντζο για δυο φίλες θα μου πείτε, αλλά με τη Dolce Vita στο μυαλό, δεχτήκαμε με ευχαρίστηση αυτή την πολυτέλεια. Συνηστώ το συγκεκριμένο εστιατόριο και το συγκεκριμένο τραπέζι για πρόταση γάμου (όποιος ενδιαφέρεται ας μου στείλει PM για περισσότερες πληροφορίες). Διαλέξαμε από ένα πιάτο χειροποίητων ζυμαρικών και μια σαλάτα με συνοδεία λευκού τοπικού κρασιού με φρουτώδη γεύση στην κατάλληλη θερμοκρασία. Ο ήλιος μας ζέσταινε με τις ακτίνες του και εμείς απλά απολαύσαμε ένα από τα καλύτερα γεύματα της ζωής μας με ηχητικό φόντο μελωδίες άγνωστων ιταλικών τραγουδιών. Πραγματικά εκείνη τη στιγμή ένιωθα ο πιο τυχερός και ευτυχής άνθρωπος του κόσμου!
Συνεχίσαμε την μέρα μας παίρνοντας το καραβάκι για Varenna ένα χωριουδάκι στην απέναντι όχθη.
Είχαμε διαβάσει εδώ οτι είναι ένα από τα ομορφότερα χωριουδάκια και πραγματικά το διαπιστώσαμε περπατώντας στα σοκάκια της. Τα σπίτια ήταν μεγαλοπρεπή, περιποιημένα, βαμμένα με ζωηρά χρώματα, με ολοκάθαρους και γουστόζικους κήπους. Λες και το καθένα είχε τον δικό του κηπουρό (κάτι διόλου απίθανο τώρα που το σκέφτομαι).
Καραβάκι και επιστροφή. Στο Bellagio. Ξέχασα να αναφέρω οτι γενικότερα όλοι οι άνθρωποι που μας εξυπηρέτησαν ώς τώρα ήταν ευγενέστατοι, και πολύ εξυπηρετικοί, οι μόνες περιπτώσεις αγένειας και απότομης συμπεριφοράς ήταν σε θέσεις αντίστοιχες «δημοσίου». Τρανό παράδειγμα ο άνθρωπος στην έκδοση εισητηρίων για το καραβάκι που δε μιλούσε αγγλικά, αλλά ασχέτως αυτού, κι άλλοι δε μιλούσαν αγγλικά παρ’ολά αυτά ήταν εξυπηρετικότατοι, μας μιλούσε λες και ήμασταν υφιστάμενοί του (κρίνοντας από το ύφος) και μόνο που δε μας έδιωξε. Τραγικός, απλά.
Σήμερα θα μέναμε στο χωριό Blevio. Σε ένα πέτρινο, παραδοσιακό ξενοδοχείο πάνω στο δρόμο με θέα στη λίμνη. Το κτίριο ήταν χτισμένο το 1920, τα πάντα μέσα πρόδιδαν την ηλικία του. Τα πατώματα τρίζαν, τα έπιπλα πολύ παλιά, παντού υπήρχαν αντίκες και μπιμπελό μιας άλλης εποχής. Το δωμάτιο μας στον 2ο όροφο είχε μικρό μπαλκονάκι με πανοραμική θέα στη λίμνη! Το μικρό μπάνιο είχε ένα μεγάλο παράθυρο και από κεί έβλεπες τα πάντα, ενώ ταυτόχρονα ήταν πολύ μακριά για να σε βλέπει κάποιος, ρίξαμε πολύ γέλιο με τη θέα του μπάνιου γιατί σκεφτήκαμε μια ελληνική έκφραση που ταιριάζει γάντι (την οποία δε μπορώ να αναφέρω για λόγους ευπρέπειας, ο νοών νοήτω χαχαχαχα)
Μπορεί να με πείτε τρελή αλλά εγώ ξετρελάθηκα με όλα αυτά. Ένιωσα λες και πήγαμε στο σπίτι της γιαγιάς μας, τόσο οικεία, ακόμη και η γυναίκα που μας υποδέχτηκε ήταν σα μαμά. Το μόνο που με χάλασε λίγο είναι οτι σα παιδί της νέας γενιάς ήθελα μια τηλεόραση στο δωμάτιο, περισσότερο για να τσεκάρω στα διεθνή κανάλια τις εξελίξεις των εκλογών που μόλις είχαν γίνει στην Ελλάδα. Ας είναι λοιπόν, με αυτή τη λίμνη τα ξέχασα όλα!!!
Μετά το check in στο ξενοδοχείο (ήταν πια απογευματάκι) μπήκαμε ξανά στο αμάξι για μια βόλτα στην γύρω περιοχή. Ξανα πήραμε το δρόμο προς Κόμο και συνεχίσαμε μέχρι το Cernobbio. Τι να πω.. το ένα χωριό πιο ωραίο από το άλλο! Πραγματικά ήμασταν ενθουσιασμένες. Ο καιρός μας έκανε όλα τα χατήρια, αφού η απογευματινή βροχή ήταν πολύ σύντομη και μας πέτυχε μέσα στο αμάξι. Την ώρα που θέλαμε να βγούμε για να χαζέψουμε τοπία και να περπατήσουμε, ένας ολόλαμπρος ήλιος έβγαινε πάνω απ’τα κεφάλια μας και έπαιζε τρελά με τα χρώματα της φύσης. Εκεί στο Cernobbio βρήκαμε ένα δρόμο που οδηγεί ψηλά σε ένα λόφο, σε ένα δρόμο φιδωτό, ανάμεσα σε σπίτια πολύχρωμα, και οδηγώντας ξανά προς τα κάτω, βλέπαμε τη δύση του ήλιου ανάμεσα στα νερά της λίμνης. Φυσούσε απαλά και δροσερά από το ανοιχτό παράθυρο, καθώς στο ραδιόφωνο έπαιζε ένα κομμάτι του Zuccero. Και ήταν όλα λές και ο καλύτερος ζωγράφος, έμπαινε ανάμεσα σε μας και σ’αυτό που αντικρύζαμε, και όλα γινόταν σα ψεύτικα, σα να μη μπορούσες να τα πλησιάσεις, να πας κοντά, να ακουμπήσεις...!!! (Περιττό να σας πώ οτι έκανα την ελληνική μου καφρίλα και σταμάτησα με alarm πάνω στο δρόμο πάνω από 2 φορές προκειμένου να αποτυπώσει η μνήμη τα δέοντα, πάντα με ασφάλεια. κλείνει η παρένθεση)
Στο Como υπάρχει ένα πολύ καλό wine bar, γωνιακό, πάνω στον παραλιακό δρόμο το οποίο και επισκεφτήκαμε. Είχε αρκετό κόσμο, η ατμόσφαιρα ήταν ζεστή και τα δροσερά κοκτέηλ, ανέβαζαν τη διάθεση ψηλά. Como by night λοιπόν! Την επόμενη θα αναχωρούσαμε για Μιλάνο, η απόδραση στη φύση τελείωνε, μιας και αύριο θα βρισκόμασταν σε μια μεγαλούπολη, για να περάσουμε δυο μέρες αλλιώτικες από τις προηγούμενες, με διαφορετικό χαρακτήρα.
Varenna
Θέα από το δωμάτιο στο Blevio
Φεύγοντας από Bellagio
Μερικές ακόμα φωτογραφίες....και έχουμε και συνέχεια!!!
Μέρα 3η
«Εγέρθειτο» πρωί πρωί την τρίτη αυτή μέρα του ταξιδιού με ανεβασμένη διάθεση, και ανοίγοντας το παντζούρι η εικόνα σε έκανε να χαμογελάς. Η πρωινή δροσιά έκανε το μέρος να φαίνεται πιο άγριο, και ταυτόχρονα πιο σοφό. Κατεβαίνοντας την τρίζουσα σκάλα, 2 πατώματα κάτω η «μαμά» μας είχε ετοιμάσει ένα λουκούλειο πρωινό! Το τραπεζάκι μας, μας περίμενε στρωμένο και είχε τα πάντα!! Αρτοσκευάσματα, βούτυρο, τυρί κρέμα, γιαούρτι, προσούτο, χυμούς, ζεστό καφεδάκι, φρούτα....τα πάντα!!! Φάγαμε καλά να πάρουμε ενέργεια γιατί είχαμε μπροστά μας ταξίδι. Αποχαιρετήσαμε την αξιολάτρευτη «μαμά» που λίγο ακούσαμε τη φωνή της, μιας που επειδή δε μιλούσε Αγγλικά, ήξερε πολύ καλή παντομίμα.
Και πάλι στο δρόμο οι δυο φιλενάδες, αυτή τη φορά προς το σταθμό των τρένων του Como όπου αφήσαμε το αμάξι, και θα παίρναμε τρένο με προορισμό το Milano, την πόλη της μόδας, του στύλ, των καλοντυμένων ανδρών και γυναικών, πόλη της Brera, του τζελάτο, του Leonardo Da Vinci, και πολλών άλλων.
Με το γρήγορο και αθόρυβο τρένο (το οποίο είχε καθυστέρηση 20’ (!) αλλά έφτανε σε 40’ στο Μιλάνο) φτάσαμε στον κεντρικό σταθμό Stazione Centrale και βγάλαμε μια 48ωρη κάρτα “Milan card” που περιελάμβανε εκτός από μετακινήσεις με όλα τα μέσα μεταφοράς για 2 μέρες και κάποιες εκπτώσεις σε μουσεία, μπαρ, εστιατόρια κτλ. Το ξενοδοχείο που θα μέναμε 2 βράδια ηταν πολύ κοντά στη στάση του μετρό “Moscova”. Γρήγορη τακτοποίηση στο δωμάτιο (ένα απλό, καθαρό δωμάτιο ξενοδοχείου πόλης με ανακαινισμένο μπάνιο) και αναχώρηση για νέες περιπέτειες!!!
Πρώτο μας μέλημα σα διανοούμενες ψυχές, επίσκεψη στην πινακοθήκη της Brera. Ένα μεγαλοπρεπές, νεοκλασικό, πολύ ενδιαφέρον από αρχιτεκτονικής άποψης κτίριο, με υπαίθρια αυλή και ένα μεγάλο άγαλμα του Ναπολέοντα στη μέση της. Εκεί εκτίθονται πολλά έργα, μεταξύ άλλων των Modigliani, Rebrand, Francesco Hayez. Η φωτογράφιση απαγορευόταν, ακόμη και χωρίς φλας...γι΄ αυτό μελετήσαμε τον κάθε πίνακα που μας άρεσε πολύ διεξοδικά!
Αφού τελειώσαμε από κεί, γευματίσαμε στα γρήγορα σε ενα από τα εστιατόρια της Brera στον πεζόδρομο. Περπατήσαμε μέχρι το Duomo, χαζεύοντας τις βιτρίνες, μπαίνοντας και στον «πειρασμό» κάποιων μικρό-αγορών
Βρεθήκαμε στο μεγάλο πάρκο βόρεια του Μιλάνο, μέχρι την Porta Sempione που μας θύμησε την μεγαλοπρεπή Πύλη του Βραδεμβούργου στο Βερολίνο, ο κόσμος εκεί έκανε ηλιοθεραπεία, πικ-νικ, ποδήλατο, τζοκινγκ.. τίποτα δε θύμιζε το πολύβουο κέντρο που βρισκόταν τόσο κοντά. Ήταν ότι πρέπει για σιέστα στο διάλειμμα από τη δουλειά.
Πήραμε το τραμ και κατεβήκαμε στην στάση κοντά στην εκκλησία Maria de La Grazie που δίπλα ακριβώς βρίσκεται ο πίνακας του Leonardo Da Vinci “The last supper” – ο Μυστικός δείπνος. Στην αυλή της εκκλησίας υπήρχε ένα πολύ όμορφο παρκάκι όπου και ξαποστάσαμε.
Ειλικρινά ντρέπομαι που το ομολογώ, αλλά είναι δεύτερη φορά που πάω Μιλάνο και δε μπόρεσα να δω τον Μυστικό Δείπνο του Leonardo. Την πρώτη φορά που πήγα ήταν κλειστά (για λόγο που δεν έμαθα ποτέ – δεν ήταν Κυριακή πάντως) και την επόμενη έφευγα πρωί οπότε δεν υπήρχε άλλος χρόνος. Αυτή τη φορά πήγαμε γεμάτες χαρά και φάγαμε το ξενέρωμα της ζωής μας όταν μας είπαν στο γκισέ οτι χρειάζεται κράτηση και είναι sold out μέχρι την επόμενη Τετάρτη(!). Μια εβδομάδα μπροστά δηλαδή... Πως την πάτησα έτσι ακόμη δεν μπορώ να το χωνέψω... Θα ’πρεπε να το’χω ψάξει νωρίτερα.. μιας και ούτε την προηγούμενη φορά είχα οργανωθεί. Τώρα αναγκαστικά θα πρέπει να ξαναπάω Μιλάνο...!!! Τέλος πάντων ότι έγινε έγινε. Οπότε παιδιά όποιος ενδιαφέρεται.. Προσοχή προσοχή!! Θέλει κράτηση μέσω internet ίσως και προπληρωμή του εισητηρίου.
Το βράδυ φάγαμε και ήπιαμε σε ένα συμπαθέστατο bistro σε μια περιοχή που μας είπαν από τη ρεσεψιον οτι αναπτύσεται τώρα η βραδυνή διασκέδαση, κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό (αυτό από μόνο του αποτελεί αρνητικό στοιχείο). Ήταν αρκετά ερημική περιοχή, εκτός από 2-3 μπαράκια και 2-3 εστιατόρια που είχαν κόσμο, στο δρόμο δε περπατούσε ψυχή! Ο σερβιτόρος που τον ρωτήσαμε πως να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο (γύρω στα μεσάνυχτα), είπε να πάρουμε ταξί, διότι εκείνη την ώρα ήταν πολύ σκοτεινά στους δρόμους. Πράγματι, πηγαίνοντας προς την πιάτσα των ταξί 100 μέτρα πιο πέρα το διαπιστώσαμε οτι ήταν σκοτεινά καθώς επίσης κυκλοφορούσαν και αρκετοί εκδιδόμενοι-ες και άλλων γενών (!). Η πληροφορία οτι αναπτύσεται η βραδυνή διασκέδαση στη συγκεκριμένη περιοχή δεν ήταν σαφής....!! Τι είδους διασκέδαση εννοούσε ο κύριος; Αμελήσαμε να τον ρωτήσουμε την επόμενη...!
Συνημμένες εικόνες
Μέρα 4η
Τελευταία μας μέρα στο Μιλάνο, εγερτήριο πoυρνό πουρνό γι’αλλη μια μέρα. Περιττό να σας πω οτι τα πόδια μου πονούσαν απίστευτα, ακόμη και στα πρώτα βήματα μετά τον ύπνο ήταν βαριά σα να κουβαλούσα στο καθένα από μια μπάλα μόλυβου(εκείνες των φυλακόβιων). Σήμερα το πρόγραμμα είχε street market (ελληνιστί «λαϊκή») στην νοτιοανατολική πλευρά της πόλης. Ανάλογα με την ημέρα υπάρχουν αγορές σε διάφορα σημεία της πόλης (όπως και σ’εμάς). Μπορείτε να το ελέγξετε εδώ
Markets in Milan
Εμείς πήγαμε στη λαϊκή της Τετάρτης στην Piazzale Martini (trolleybus 92) η οποία εκτός από φρούτα, λαχανικά, λαχταριστά τυριά και αλλαντικά έχει καλές προσφορές σε είδη ρουχισμού πολύ καλής ποιότητας, και ιταλικής κατασκευής, καθώς και αξεσουάρ όπως τσάντες (δερμάτινες και μη) σε πάρα πολύ καλές τιμές. Ενδεικτικά να αναφέρω οτι πήρα ένα ζευγάρι καλοκαιρινά ψηλοτάκουνα με...6,90?!!! Αν πάλι είστε από κείνους που μπορούν και απολαμβάνουν επώνυμα ρούχα και παπούτσια διάσημων οίκων, τότε μην επισκεφθείτε την λαϊκή, υπάρχουν πολλά και μεγάλα Outlet που θα ικανοποιήσουν καλύτερα τις δικές σας ανάγκες.
Μετά τη λαική, ο δρόμος μας οδήγησε και πάλι στην Galleria Vittorio Emanuele και στο Duomo. Η επίσκεψη στην οροφή του Duomo είναι από τα must της επίσκεψης μας εκεί. Ανεβήκαμε με το ασανσέρ και μετά κάμποσα επιπλέον σκαλοπάτια μέχρι την κορυφή. Η θέα ήταν εκπληκτική, από ύψος περίπου 70 μέτρων απολάμβανες τη θέα της πλατείας και οι άνθρωποι γινόταν μικροσκοπικοί. Πίσω στο έδαφος, μπήκαμε στην ουρά για την είσοδο στο ναό (μου ζητήσαν να καλύψω τους ώμους μου επειδή φορούσα αμάνικο) και σε πολύ λίγο βρισκόμασταν μέσα. Όλοι μιλούσαν ψυθιριστά, γενικώς επικρατούσε κλίμα κατάνυξης αν και ήταν αρκετός κόσμος μέσα στην εκκλησία. Τα έργα τέχνης που είδαμε εκεί μας εντυπωσίασαν. Αγάλματα, βιτρώ, εικόνες, έδιναν μια ατμόσφαιρα δέους.
Άγαλμα μέσα στον καθεδρικό ναό
Φεύγοντας περπατήσαμε προς τη νότια πλευρά τρώγοντας τζελάτο, απολαμβάνοντας τη δροσιά δίπλα στα κανάλια και σταματώντας έπειτα για ένα καφεδάκι. Το βράδυ επιλέξαμε για δείπνο ένα όμορφο εστιατόριο στον πεζόδρομο της Brera, το οποίο όμως αποδείχθηκε πανάκριβο και το φαγητό τίποτα το ιδιαίτερο. Δεν ξέρω αν επιτρέπεται να αναφέρω το όνομα του εστιατορίου, θα σας πω μόνο οτι χρεώναν κουβέρ 4? το άτομο, το μπουκάλι νερού 5? και 12% επιπλέον στο λογαριασμό για το service!! Αυτό παιδιά πρώτη φορά το βλέπω. Τελικά πληρώσαμε 82? για 2 πιάτα ζυμαρικών, 1 σαλάτα, και μισό λίτρο κρασί.. Και να πω οτι άξιζε, θα έλεγα χαλάλι! Τέλος πάντων, τουριστικό μέρος είναι, πάντα υπάρχουν και οι αισχρόκερδοι..
Μέρα 5η
Και τελευταία.Σήμερα θα επιστρέφαμε Θεσσαλονίκη. Η πτήση από Bergamo ήταν το απόγευμα 18:00 οπότε υπήρχε αρκετός χρόνος να επισκευτούμε το Bergamo που ακούσαμε οτι ήταν πολύ γραφικό και πράσινο. Αναχώρηση από τον κεντρικό σταθμό των τρένων του Μιλάνο για Bergamo. Φτάσαμε πολύ γρήγορα, σε λιγότερο από 1 ώρα. Από κεί πήραμε το Α1 λεωφορείο που μας οδήγησε στο κέντρο του χωριού και από κει πήραμε το funicolare για την «Παλιά πόλη». Η ανάβαση ήταν ολιγόλεπτη και όταν φτάσαμε, έχοντας μαζί και τις αποσκευές μας (λίγο πιο βαριές αυτή τη φορά εξ’αιτίας των σουβενιρ που είχαμε προμηθευτεί) ανηφορίσαμε στην παλιά πόλη. Εδώ τα πέτρινα σπίτια και οι πλακώστρωτοι δρόμοι, θυμίζαν κατά πολύ τον χαρακτήρα των χωριών που είχαμε δει στη λίμνη. Γραφικά μαγαζάκια δεξιά και αριστερά σε στενά δρομάκια, αυτοκίνητο δε φαινόταν πουθενά. Συναντήσαμε ένα πολύ εντυπωσιακό μαγαζί με αρτοσκευάσματα, γλυκές και αλμυρές λιχουδιές και πεινασμένες δε, πήραμε από ένα τεράστιο και λαχταριστό σάντουιτς με διάφορα υλικά και αναψυκτικό (αντί μεσημεριανού). Μάλιστα οι ευγενέστατη κυρία που μας εξυπηρέτησε δέχτηκε με χαρά να αφήσουμε τις αποσκευές μας εκεί για ένα δυωράκι μέχρι να φύγουμε για το αεροδρόμιο.
Πιο ανάλαφρες πια φτάσαμε και στην κεντρική πλατεία που υπήρχε εκεί, απ’οπου απολάμβανες υπέροχη θέα και γέμιζε το μάτι μας πράσινο. Το υψόμετρο ήταν αρκετό, η πανοραμική θέα που πρόσφερε το πάρκο στην νότια πλευρά της πόλης, πίσω απο το τείχος, έφτανε μέχρι το βάθος του ορίζοντα. Καθήσαμε στη σκιά ενος δέντρου και μείναμε εκεί να αποτυπώσουμε στη μνήμη όλη τη φύση και την τέχνη που είδαμε σε αυτό το ταξίδι.
Bergamo
Από κεί πήραμε ξανά το Α1 το οποίο μας πήγε κατευθείαν στο αεροδρόμιο. Προσοχή με την χειραποσκευή στη Ryanair δεν αστειεύονται, όταν λένε 55 Χ 45 Χ 25cm το εννοούν! Και τις δυο φορές μας ζητήσαν να βάλουμε την αποσκευή στην ειδική θήκη μέτρησης. Όποιος είχε πρόβλημα έπρεπε να πληρώσει επιπλέον και δεν ήταν ευκαταφρόνητο το ποσό. Αυτό ενημερωτικά.
Όταν φτάσαμε στη Θεσσαλονικη εκείνη τη μέρα έβρεχε πολύ. Το αεροπλάνο μας προσγείωσε κυριολεκτικά στην πραγματικότητα. Και ήταν λες και ξυπνήσαμε απότομα από όνειρο...! Όλη η μαγεία της λίμνης Como, η τέχνη της πόλης του Μιλάνο, η δροσιστική ανάπαυλα στο Bergamo, όλα αυτα που είχαμε δεί είχαν χαθεί από την σφαίρα του πραγματικού, Το ταξίδι αυτό είχε γίνει παρελθόν. Δηιμιουργήθηκε όμως ένας πίνακας ζωγραφικής, ένα έργο τέχνης, μέσα στην καρδιά που θα έχω για πάντα και ελπίζω να ξαναμπώ μέσα του κάποια στιγμή.
Ευχαριστώ όλους τους χρήστες για τις πολύτιμες πληροφορίες, και ελπίζω να βοήθησα κι εγώ με το δικό μου λιθαράκι, έστω και λίγο στο σχεδιασμό της δικής σας επίσκεψης στη Βόρεια Ιταλία.
Καλά ταξίδια !!!
ΜΕΡΑ 1η
Για μένα ήταν η δεύτερη φορά στην Λίμνη Κόμο, αλλά την πρώτη μπόρεσα και πήγα μόνο αυθημερών, οπότε και είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου οτι θα επιστρέψω κάποια στιγμή για εξερεύνηση. Η υπόσχεση τηρήθηκε λοιπόν και μάλιστα συντομότερα απ’ότι περίμενα.
Φτάσαμε Μπέργκαμο σε λιγότερο από δύο ώρες, ήρεμη πτήση, χωρίς εκπλήξεις. Από το αεροδρόμιο υπάρχει το λεωφορείο Α1 το οποίο κάνει στάση στο σταθμό των τρένων. Με την άφιξή μας εκεί, βγάλαμε εισητήρια για Como (με ανταπόκριση τρένου στη Monza) χτυπήσαμε ένα γρήγορο καπουτσινάκι, και κατά το απογευματάκι βρισκόμασταν στον πρώτο μας προορισμό, το Como και στο ξενοδοχείο μας, ένα αξιοπρεπέστατο, καθαρό ξενοδοχείο, σε πολύ καλή θέση, με ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική και ωραίους κήπους!
Το δωμάτιο μας ενθουσίασε, η θέα προς τους κήπους ήταν πανέμορφη και επειδή είχε βρέξει πριν λίγο η φύση λαμποκοπούσε με όλη της την δύναμη εκείνο το απόγευμα, για να μας καλωσορίσει.
Αφήσαμε τις αποσκευές στο δωμάτιο και ήμασταν έτοιμες για εξόρμηση!!!Θέα από το μπαλκόνι μας στο ξενοδοχείο του Como
Κατεβήκαμε κέντρο, κάναμε μια στάση στον Duomo που υπάρχει εκεί και κατευθυνθήκαμε προς παραλία. Η λίμνη και τα χωριά τριγύρω από την άκρη της λίμνης φαινόταν υπέροχα, το τοπίο ήταν για πολλές φωτογραφίες – που βγάλαμε! Περπατώντας λίγο ακόμη προς την βόρεια πλευρά συναντήσαμε το funicolare το βαγόνι δηλαδή, που μας ανέβασε στο γραφικό και ταυτόχρονα επιβλητικό Brunate.
Funicolare
Κατεβαίνοντας
Η θέα απο κεί ήταν μαγευτική. Το Brunate έχει τόσες όμορφες γωνιές, που συνέχεια θέλεις να φωτογραφίζεις για να μείνουν στη μνήμη. Σκαλοπατάκια, παγκάκια, παρτέρια, πολύ πράσινο, όμορφα μαγαζιά, σπίτια αριστοκρατικά, παλιά αλλά καλοδιατηρημένα, όλα αρμονικά μεταξύ τους και σε συνδυασμό με τα πουλάκια που κελαηδούσαν και την ησυχία που επικρατούσε το Brunate σε καλούσε να μείνεις εκεί για πάντα! Είχα την αίσθηση οτι οι άνθρωποι που ζούν εκεί, λες και δεν εργάζονται καν, ζούνε ήσυχα, δεν ξέρουν τι σημαίνει γραφειοκρατία, δημόσιες υπηρεσίες, κίνηση και ρυθμοί πόλης, καυσαέριο και ηχορύπανση. Ένιωσα οτι ζούνε μια ζωή όπως έπρεπε να είναι, σε ενα καθαρό περιβάλλον, και σε απόλυτη επαφή με τη φύση, χωρίς να είναι ερημιτες. Ζήλεψα κατα μια ένοια.. Μετά απο πολλές φωτογραφίες και ένα τζελάτο στο χέρι (έσκασα στο παγωτό 5 μέρες) πήραμε τον κατήφορο, πάλι με το βαγόνι. Ξανά στην πόλη του Κόμο, όπου βολτάραμε, φάγαμε, ήπιαμε, σκάσαμε και το βράδυ εξουθενωμένες πια κοιμηθήκαμε σα πουλάκια.
ΜΕΡΑ 2η
Την επόμενη ξυπνήσαμε το πρωί από τις καμπάνες του Duomo που βρισκόταν σε κοντινή απόσταση και φαινόταν από το μπαλκόνι. Η αλήθεια είναι οτι μια τρομάρα την πήρα πρωί πρωί, επειδή δεν είχα συνειδητοποιήσει καλά καλά το που βρισκόμουν, και αυτές οι καμπάνες είναι πολύ «δραματικές» (δεν είναι σα τις δικές μας τις βυζαντινές) και αν δεν έχεις συνηθίσει στον ήχο τους σε κάνουν να ανατριχιάζεις. Ντουζάκι, νόστιμο πρωινό και αναχώρηση με τα μπαγκάζια ανα χείρας. Τη δεύτερη αυτή μέρα θα νοικιάζαμε αμάξι και θα πηγαίναμε στο Bellagio και σε μερικά χωριά τριγύρω στη λίμνη που θα αναφέρω στη συνέχεια. Μετά απο μια μικρή έρευνα αγοράς και κάποιες μετακινήσεις πέρα δώθε με τα μπαγκάζια που μας κούρασαν, βρήκαμε την εταιρία που δέχτηκε την χρεωστική μου κάρτα για εγγύηση και με το 1600 ολοκαίνουριο Golfάκι μας ξεκινήσαμε για Bellagio. Οδηγήσαμε σε όμορφους γραφικούς δρόμους, ανηφορικούς και με πολλές στροφές, χωρίς πεζοδρόμια, ξυστά κάποιες φορές με τοίχο σπιτιών, περάσαμε από χωριουδάκια γραφικότατα, με πέτρινα σπίτια και περιποιημένες αυλές. Οι Ιταλοί, μάλλον το γνωρίζετε ήδη, οδηγούν σα τρελοί. Απειλητικά, επιθετικά και μέσ’τη μέση του δρόμου. Σύριζα στον τοίχο πήγαινες για να τους αποφύγεις. Ειδικά τις γυναίκες! Αυτές ήταν ακόμα πιο τρελές στο τιμόνι. Οι δρόμοι στο μεταξύ στενοί και στις κλειστές στροφές έπρεπε να κορνάρεις για να σιγουρευτείς οτι δε θα κοπανήσεις με κανέναν μετωπική. Ευτυχώς το καταλάβαμε νωρίς και ήμασταν προσεκτικές.
Πρώτη μας στάση το ονειρικής ομορφιάς χωριό Nesso.
Παρκάραμε το αμάξι σε ένα πάρκινγκ στο δρόμο και κατεβήκαμε με τα πόδια από κάτι μονοπάτια μέσα σε βλάστηση, που δεν ήμασταν καν σίγουρες αν ανήκαν σε κάποιο σπίτι, και έπειτα από κάποια βοτσαλόστρωτα δρομάκια ανάμεσα σε πέτρινα σπίτια. Μας μάγεψε το τοπίο, οι πυκνοί θάμνοι, η απόλυτη ησυχία (ανθρωπος δε φαινόταν πουθενά), τα πουλιά που δίναν χορωδιακό ρεσιτάλ και κατεβήκαμε μέχρι την όχθη της λίμνης όπου υπήρχε μια μικρή μαρίνα. Αφού απολάυσαμε λίγο τη θέα, με λύπη διαπιστώσαμε οτι ο μόνος τρόπος να ανεβούμε πάλι πάνω ήταν από εκεί οπου κατεβήκαμε μιας και όλη η υπόλοιπη όχθη ανήκε σε βίλες και ήταν ιδιωτική περιουσία.
Απο τη μαρίνα φαινόταν ένα μεγάλο πάρκο, και σκεφτήκαμε να πάμε άκρη άκρη στο μονοπάτι μέχρι εκεί και να ανεβούμε πίσω στο δρόμο από το πάρκο. Πλησιάζοντας όμως βρεθήκαμε μπροστά σε μια κλειδωμένη καγκελόπορτα. «Private Property» μας ενημέρωνε... Ανάλογες καγκελόπορτες είδαμε πολλές φορές μέχρι να ανεβούμε πάλι πίσω. Αυτό μόνο μας έκανε «αρνητική» εντύπωση, το συγκεκριμένο χωριό πάντως αξίζει μια επίσκεψη καθώς ήταν αντιπροσωπευτικότατο της περιοχής και το πιο όμορφο απ’όλα (κατά τη γνώμη μου). Στην ανάβαση, μας βγήκε η γλώσσα, συναντήσαμε και έναν άνθρωπο (!) που τον ρωτήσαμε που είναι το κέντρο του χωριού και μας είπε οτί είναι 2χμ παρακάτω. Εκεί υπήρχαν κάποια μαγαζάκια, ενα καφέ και ένας πολύ μεγάλος καταρράκτης!Συνέχεια λοιπόν και μετά από δυο με τρεις παρα τρίχα μετωπικές φτάσαμε στο πανέμορφο και τουριστικό Bellagio. Εκείνο το πρωί είχε βρέξει και η ατμόσφαιρα τώρα ήταν πεντακάθαρη, τα χρώματα ολοζώντανα. Η όχθη της λίμνης στο σημείο εκείνο σχηματίζει γωνία, και η θέα είναι εκπληκτική. Μόλις παρκάραμε το αμάξι και βγήκαμε από το αυτοκίνητο μείναμε με ανοιχτό το στόμα όταν είδαμε οτι στο βάθος του οπτικού μας πεδίου φαινόταν ολοκάθαρα οι χιονισμένες Άλπεις!
Πλησιάσαμε στο χωριό περπατώντας άκρη άκρη στη λίμνη απολαμβάνοντας το τοπίο. Είδαμε πολλά μαγαζιά με τραπεζάκια έξω, η ατμόσφαιρα εδώ ήταν πολύ διαφορετική. Το Bellagio, αν και πολύ τουριστικό, διατηρούσε πολύ καλά την Ιταλική φινέτσα, την όμορφη ζωη, την Dolce Vita.
Πεινασμένες δε, κάναμε μια μικρή αναγνωριστική βόλτα και καθήσαμε σε ένα από τα πολυτελή εστιατόρια της «παραλίας» με την πιο προνομιακή θέση. Το τραπέζι που μας δώθηκε ήταν ακόμη πιο προνομιακό, βρισκόταν λίγο πιο μακριά από τα άλλα, μπροστά σε ένα μικρό μπαλκονάκι, ακριβώς πάνω από τα νερά της λίμνης. Πολύ ρομάντζο για δυο φίλες θα μου πείτε, αλλά με τη Dolce Vita στο μυαλό, δεχτήκαμε με ευχαρίστηση αυτή την πολυτέλεια. Συνηστώ το συγκεκριμένο εστιατόριο και το συγκεκριμένο τραπέζι για πρόταση γάμου (όποιος ενδιαφέρεται ας μου στείλει PM για περισσότερες πληροφορίες). Διαλέξαμε από ένα πιάτο χειροποίητων ζυμαρικών και μια σαλάτα με συνοδεία λευκού τοπικού κρασιού με φρουτώδη γεύση στην κατάλληλη θερμοκρασία. Ο ήλιος μας ζέσταινε με τις ακτίνες του και εμείς απλά απολαύσαμε ένα από τα καλύτερα γεύματα της ζωής μας με ηχητικό φόντο μελωδίες άγνωστων ιταλικών τραγουδιών. Πραγματικά εκείνη τη στιγμή ένιωθα ο πιο τυχερός και ευτυχής άνθρωπος του κόσμου!
Συνεχίσαμε την μέρα μας παίρνοντας το καραβάκι για Varenna ένα χωριουδάκι στην απέναντι όχθη.
Είχαμε διαβάσει εδώ οτι είναι ένα από τα ομορφότερα χωριουδάκια και πραγματικά το διαπιστώσαμε περπατώντας στα σοκάκια της. Τα σπίτια ήταν μεγαλοπρεπή, περιποιημένα, βαμμένα με ζωηρά χρώματα, με ολοκάθαρους και γουστόζικους κήπους. Λες και το καθένα είχε τον δικό του κηπουρό (κάτι διόλου απίθανο τώρα που το σκέφτομαι).
Καραβάκι και επιστροφή. Στο Bellagio. Ξέχασα να αναφέρω οτι γενικότερα όλοι οι άνθρωποι που μας εξυπηρέτησαν ώς τώρα ήταν ευγενέστατοι, και πολύ εξυπηρετικοί, οι μόνες περιπτώσεις αγένειας και απότομης συμπεριφοράς ήταν σε θέσεις αντίστοιχες «δημοσίου». Τρανό παράδειγμα ο άνθρωπος στην έκδοση εισητηρίων για το καραβάκι που δε μιλούσε αγγλικά, αλλά ασχέτως αυτού, κι άλλοι δε μιλούσαν αγγλικά παρ’ολά αυτά ήταν εξυπηρετικότατοι, μας μιλούσε λες και ήμασταν υφιστάμενοί του (κρίνοντας από το ύφος) και μόνο που δε μας έδιωξε. Τραγικός, απλά.
Σήμερα θα μέναμε στο χωριό Blevio. Σε ένα πέτρινο, παραδοσιακό ξενοδοχείο πάνω στο δρόμο με θέα στη λίμνη. Το κτίριο ήταν χτισμένο το 1920, τα πάντα μέσα πρόδιδαν την ηλικία του. Τα πατώματα τρίζαν, τα έπιπλα πολύ παλιά, παντού υπήρχαν αντίκες και μπιμπελό μιας άλλης εποχής. Το δωμάτιο μας στον 2ο όροφο είχε μικρό μπαλκονάκι με πανοραμική θέα στη λίμνη! Το μικρό μπάνιο είχε ένα μεγάλο παράθυρο και από κεί έβλεπες τα πάντα, ενώ ταυτόχρονα ήταν πολύ μακριά για να σε βλέπει κάποιος, ρίξαμε πολύ γέλιο με τη θέα του μπάνιου γιατί σκεφτήκαμε μια ελληνική έκφραση που ταιριάζει γάντι (την οποία δε μπορώ να αναφέρω για λόγους ευπρέπειας, ο νοών νοήτω χαχαχαχα)
Μπορεί να με πείτε τρελή αλλά εγώ ξετρελάθηκα με όλα αυτά. Ένιωσα λες και πήγαμε στο σπίτι της γιαγιάς μας, τόσο οικεία, ακόμη και η γυναίκα που μας υποδέχτηκε ήταν σα μαμά. Το μόνο που με χάλασε λίγο είναι οτι σα παιδί της νέας γενιάς ήθελα μια τηλεόραση στο δωμάτιο, περισσότερο για να τσεκάρω στα διεθνή κανάλια τις εξελίξεις των εκλογών που μόλις είχαν γίνει στην Ελλάδα. Ας είναι λοιπόν, με αυτή τη λίμνη τα ξέχασα όλα!!!Μετά το check in στο ξενοδοχείο (ήταν πια απογευματάκι) μπήκαμε ξανά στο αμάξι για μια βόλτα στην γύρω περιοχή. Ξανα πήραμε το δρόμο προς Κόμο και συνεχίσαμε μέχρι το Cernobbio. Τι να πω.. το ένα χωριό πιο ωραίο από το άλλο! Πραγματικά ήμασταν ενθουσιασμένες. Ο καιρός μας έκανε όλα τα χατήρια, αφού η απογευματινή βροχή ήταν πολύ σύντομη και μας πέτυχε μέσα στο αμάξι. Την ώρα που θέλαμε να βγούμε για να χαζέψουμε τοπία και να περπατήσουμε, ένας ολόλαμπρος ήλιος έβγαινε πάνω απ’τα κεφάλια μας και έπαιζε τρελά με τα χρώματα της φύσης. Εκεί στο Cernobbio βρήκαμε ένα δρόμο που οδηγεί ψηλά σε ένα λόφο, σε ένα δρόμο φιδωτό, ανάμεσα σε σπίτια πολύχρωμα, και οδηγώντας ξανά προς τα κάτω, βλέπαμε τη δύση του ήλιου ανάμεσα στα νερά της λίμνης. Φυσούσε απαλά και δροσερά από το ανοιχτό παράθυρο, καθώς στο ραδιόφωνο έπαιζε ένα κομμάτι του Zuccero. Και ήταν όλα λές και ο καλύτερος ζωγράφος, έμπαινε ανάμεσα σε μας και σ’αυτό που αντικρύζαμε, και όλα γινόταν σα ψεύτικα, σα να μη μπορούσες να τα πλησιάσεις, να πας κοντά, να ακουμπήσεις...!!! (Περιττό να σας πώ οτι έκανα την ελληνική μου καφρίλα και σταμάτησα με alarm πάνω στο δρόμο πάνω από 2 φορές προκειμένου να αποτυπώσει η μνήμη τα δέοντα, πάντα με ασφάλεια. κλείνει η παρένθεση)
Στο Como υπάρχει ένα πολύ καλό wine bar, γωνιακό, πάνω στον παραλιακό δρόμο το οποίο και επισκεφτήκαμε. Είχε αρκετό κόσμο, η ατμόσφαιρα ήταν ζεστή και τα δροσερά κοκτέηλ, ανέβαζαν τη διάθεση ψηλά. Como by night λοιπόν! Την επόμενη θα αναχωρούσαμε για Μιλάνο, η απόδραση στη φύση τελείωνε, μιας και αύριο θα βρισκόμασταν σε μια μεγαλούπολη, για να περάσουμε δυο μέρες αλλιώτικες από τις προηγούμενες, με διαφορετικό χαρακτήρα.
Varenna
Θέα από το δωμάτιο στο Blevio
Φεύγοντας από Bellagio
Μερικές ακόμα φωτογραφίες....και έχουμε και συνέχεια!!!
Μέρα 3η
«Εγέρθειτο» πρωί πρωί την τρίτη αυτή μέρα του ταξιδιού με ανεβασμένη διάθεση, και ανοίγοντας το παντζούρι η εικόνα σε έκανε να χαμογελάς.
Η πρωινή δροσιά έκανε το μέρος να φαίνεται πιο άγριο, και ταυτόχρονα πιο σοφό. Κατεβαίνοντας την τρίζουσα σκάλα, 2 πατώματα κάτω η «μαμά» μας είχε ετοιμάσει ένα λουκούλειο πρωινό! Το τραπεζάκι μας, μας περίμενε στρωμένο και είχε τα πάντα!! Αρτοσκευάσματα, βούτυρο, τυρί κρέμα, γιαούρτι, προσούτο, χυμούς, ζεστό καφεδάκι, φρούτα....τα πάντα!!! Φάγαμε καλά να πάρουμε ενέργεια γιατί είχαμε μπροστά μας ταξίδι. Αποχαιρετήσαμε την αξιολάτρευτη «μαμά» που λίγο ακούσαμε τη φωνή της, μιας που επειδή δε μιλούσε Αγγλικά, ήξερε πολύ καλή παντομίμα. Και πάλι στο δρόμο οι δυο φιλενάδες, αυτή τη φορά προς το σταθμό των τρένων του Como όπου αφήσαμε το αμάξι, και θα παίρναμε τρένο με προορισμό το Milano, την πόλη της μόδας, του στύλ, των καλοντυμένων ανδρών και γυναικών, πόλη της Brera, του τζελάτο, του Leonardo Da Vinci, και πολλών άλλων.
Με το γρήγορο και αθόρυβο τρένο (το οποίο είχε καθυστέρηση 20’ (!) αλλά έφτανε σε 40’ στο Μιλάνο) φτάσαμε στον κεντρικό σταθμό Stazione Centrale και βγάλαμε μια 48ωρη κάρτα “Milan card” που περιελάμβανε εκτός από μετακινήσεις με όλα τα μέσα μεταφοράς για 2 μέρες και κάποιες εκπτώσεις σε μουσεία, μπαρ, εστιατόρια κτλ. Το ξενοδοχείο που θα μέναμε 2 βράδια ηταν πολύ κοντά στη στάση του μετρό “Moscova”. Γρήγορη τακτοποίηση στο δωμάτιο (ένα απλό, καθαρό δωμάτιο ξενοδοχείου πόλης με ανακαινισμένο μπάνιο) και αναχώρηση για νέες περιπέτειες!!!
Πρώτο μας μέλημα σα διανοούμενες ψυχές, επίσκεψη στην πινακοθήκη της Brera. Ένα μεγαλοπρεπές, νεοκλασικό, πολύ ενδιαφέρον από αρχιτεκτονικής άποψης κτίριο, με υπαίθρια αυλή και ένα μεγάλο άγαλμα του Ναπολέοντα στη μέση της. Εκεί εκτίθονται πολλά έργα, μεταξύ άλλων των Modigliani, Rebrand, Francesco Hayez. Η φωτογράφιση απαγορευόταν, ακόμη και χωρίς φλας...γι΄ αυτό μελετήσαμε τον κάθε πίνακα που μας άρεσε πολύ διεξοδικά!
Αφού τελειώσαμε από κεί, γευματίσαμε στα γρήγορα σε ενα από τα εστιατόρια της Brera στον πεζόδρομο. Περπατήσαμε μέχρι το Duomo, χαζεύοντας τις βιτρίνες, μπαίνοντας και στον «πειρασμό» κάποιων μικρό-αγορών
Βρεθήκαμε στο μεγάλο πάρκο βόρεια του Μιλάνο, μέχρι την Porta Sempione που μας θύμησε την μεγαλοπρεπή Πύλη του Βραδεμβούργου στο Βερολίνο, ο κόσμος εκεί έκανε ηλιοθεραπεία, πικ-νικ, ποδήλατο, τζοκινγκ.. τίποτα δε θύμιζε το πολύβουο κέντρο που βρισκόταν τόσο κοντά. Ήταν ότι πρέπει για σιέστα στο διάλειμμα από τη δουλειά.
Πήραμε το τραμ και κατεβήκαμε στην στάση κοντά στην εκκλησία Maria de La Grazie που δίπλα ακριβώς βρίσκεται ο πίνακας του Leonardo Da Vinci “The last supper” – ο Μυστικός δείπνος. Στην αυλή της εκκλησίας υπήρχε ένα πολύ όμορφο παρκάκι όπου και ξαποστάσαμε.
Ειλικρινά ντρέπομαι που το ομολογώ, αλλά είναι δεύτερη φορά που πάω Μιλάνο και δε μπόρεσα να δω τον Μυστικό Δείπνο του Leonardo. Την πρώτη φορά που πήγα ήταν κλειστά (για λόγο που δεν έμαθα ποτέ – δεν ήταν Κυριακή πάντως) και την επόμενη έφευγα πρωί οπότε δεν υπήρχε άλλος χρόνος. Αυτή τη φορά πήγαμε γεμάτες χαρά και φάγαμε το ξενέρωμα της ζωής μας όταν μας είπαν στο γκισέ οτι χρειάζεται κράτηση και είναι sold out μέχρι την επόμενη Τετάρτη(!). Μια εβδομάδα μπροστά δηλαδή... Πως την πάτησα έτσι ακόμη δεν μπορώ να το χωνέψω... Θα ’πρεπε να το’χω ψάξει νωρίτερα.. μιας και ούτε την προηγούμενη φορά είχα οργανωθεί. Τώρα αναγκαστικά θα πρέπει να ξαναπάω Μιλάνο...!!! Τέλος πάντων ότι έγινε έγινε. Οπότε παιδιά όποιος ενδιαφέρεται.. Προσοχή προσοχή!! Θέλει κράτηση μέσω internet ίσως και προπληρωμή του εισητηρίου.
Το βράδυ φάγαμε και ήπιαμε σε ένα συμπαθέστατο bistro σε μια περιοχή που μας είπαν από τη ρεσεψιον οτι αναπτύσεται τώρα η βραδυνή διασκέδαση, κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό (αυτό από μόνο του αποτελεί αρνητικό στοιχείο). Ήταν αρκετά ερημική περιοχή, εκτός από 2-3 μπαράκια και 2-3 εστιατόρια που είχαν κόσμο, στο δρόμο δε περπατούσε ψυχή! Ο σερβιτόρος που τον ρωτήσαμε πως να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο (γύρω στα μεσάνυχτα), είπε να πάρουμε ταξί, διότι εκείνη την ώρα ήταν πολύ σκοτεινά στους δρόμους. Πράγματι, πηγαίνοντας προς την πιάτσα των ταξί 100 μέτρα πιο πέρα το διαπιστώσαμε οτι ήταν σκοτεινά καθώς επίσης κυκλοφορούσαν και αρκετοί εκδιδόμενοι-ες και άλλων γενών (!). Η πληροφορία οτι αναπτύσεται η βραδυνή διασκέδαση στη συγκεκριμένη περιοχή δεν ήταν σαφής....!! Τι είδους διασκέδαση εννοούσε ο κύριος; Αμελήσαμε να τον ρωτήσουμε την επόμενη...!
Συνημμένες εικόνες
Μέρα 4η
Τελευταία μας μέρα στο Μιλάνο, εγερτήριο πoυρνό πουρνό γι’αλλη μια μέρα. Περιττό να σας πω οτι τα πόδια μου πονούσαν απίστευτα, ακόμη και στα πρώτα βήματα μετά τον ύπνο ήταν βαριά σα να κουβαλούσα στο καθένα από μια μπάλα μόλυβου(εκείνες των φυλακόβιων). Σήμερα το πρόγραμμα είχε street market (ελληνιστί «λαϊκή») στην νοτιοανατολική πλευρά της πόλης. Ανάλογα με την ημέρα υπάρχουν αγορές σε διάφορα σημεία της πόλης (όπως και σ’εμάς). Μπορείτε να το ελέγξετε εδώ
Markets in Milan
Εμείς πήγαμε στη λαϊκή της Τετάρτης στην Piazzale Martini (trolleybus 92) η οποία εκτός από φρούτα, λαχανικά, λαχταριστά τυριά και αλλαντικά έχει καλές προσφορές σε είδη ρουχισμού πολύ καλής ποιότητας, και ιταλικής κατασκευής, καθώς και αξεσουάρ όπως τσάντες (δερμάτινες και μη) σε πάρα πολύ καλές τιμές. Ενδεικτικά να αναφέρω οτι πήρα ένα ζευγάρι καλοκαιρινά ψηλοτάκουνα με...6,90?!!! Αν πάλι είστε από κείνους που μπορούν και απολαμβάνουν επώνυμα ρούχα και παπούτσια διάσημων οίκων, τότε μην επισκεφθείτε την λαϊκή, υπάρχουν πολλά και μεγάλα Outlet που θα ικανοποιήσουν καλύτερα τις δικές σας ανάγκες.
Μετά τη λαική, ο δρόμος μας οδήγησε και πάλι στην Galleria Vittorio Emanuele και στο Duomo. Η επίσκεψη στην οροφή του Duomo είναι από τα must της επίσκεψης μας εκεί. Ανεβήκαμε με το ασανσέρ και μετά κάμποσα επιπλέον σκαλοπάτια μέχρι την κορυφή. Η θέα ήταν εκπληκτική, από ύψος περίπου 70 μέτρων απολάμβανες τη θέα της πλατείας και οι άνθρωποι γινόταν μικροσκοπικοί. Πίσω στο έδαφος, μπήκαμε στην ουρά για την είσοδο στο ναό (μου ζητήσαν να καλύψω τους ώμους μου επειδή φορούσα αμάνικο) και σε πολύ λίγο βρισκόμασταν μέσα. Όλοι μιλούσαν ψυθιριστά, γενικώς επικρατούσε κλίμα κατάνυξης αν και ήταν αρκετός κόσμος μέσα στην εκκλησία. Τα έργα τέχνης που είδαμε εκεί μας εντυπωσίασαν. Αγάλματα, βιτρώ, εικόνες, έδιναν μια ατμόσφαιρα δέους.
Άγαλμα μέσα στον καθεδρικό ναό
Φεύγοντας περπατήσαμε προς τη νότια πλευρά τρώγοντας τζελάτο, απολαμβάνοντας τη δροσιά δίπλα στα κανάλια και σταματώντας έπειτα για ένα καφεδάκι. Το βράδυ επιλέξαμε για δείπνο ένα όμορφο εστιατόριο στον πεζόδρομο της Brera, το οποίο όμως αποδείχθηκε πανάκριβο και το φαγητό τίποτα το ιδιαίτερο. Δεν ξέρω αν επιτρέπεται να αναφέρω το όνομα του εστιατορίου, θα σας πω μόνο οτι χρεώναν κουβέρ 4? το άτομο, το μπουκάλι νερού 5? και 12% επιπλέον στο λογαριασμό για το service!! Αυτό παιδιά πρώτη φορά το βλέπω. Τελικά πληρώσαμε 82? για 2 πιάτα ζυμαρικών, 1 σαλάτα, και μισό λίτρο κρασί.. Και να πω οτι άξιζε, θα έλεγα χαλάλι! Τέλος πάντων, τουριστικό μέρος είναι, πάντα υπάρχουν και οι αισχρόκερδοι..
Μέρα 5η
Και τελευταία.
Σήμερα θα επιστρέφαμε Θεσσαλονίκη. Η πτήση από Bergamo ήταν το απόγευμα 18:00 οπότε υπήρχε αρκετός χρόνος να επισκευτούμε το Bergamo που ακούσαμε οτι ήταν πολύ γραφικό και πράσινο. Αναχώρηση από τον κεντρικό σταθμό των τρένων του Μιλάνο για Bergamo. Φτάσαμε πολύ γρήγορα, σε λιγότερο από 1 ώρα. Από κεί πήραμε το Α1 λεωφορείο που μας οδήγησε στο κέντρο του χωριού και από κει πήραμε το funicolare για την «Παλιά πόλη». Η ανάβαση ήταν ολιγόλεπτη και όταν φτάσαμε, έχοντας μαζί και τις αποσκευές μας (λίγο πιο βαριές αυτή τη φορά εξ’αιτίας των σουβενιρ που είχαμε προμηθευτεί) ανηφορίσαμε στην παλιά πόλη. Εδώ τα πέτρινα σπίτια και οι πλακώστρωτοι δρόμοι, θυμίζαν κατά πολύ τον χαρακτήρα των χωριών που είχαμε δει στη λίμνη. Γραφικά μαγαζάκια δεξιά και αριστερά σε στενά δρομάκια, αυτοκίνητο δε φαινόταν πουθενά. Συναντήσαμε ένα πολύ εντυπωσιακό μαγαζί με αρτοσκευάσματα, γλυκές και αλμυρές λιχουδιές και πεινασμένες δε, πήραμε από ένα τεράστιο και λαχταριστό σάντουιτς με διάφορα υλικά και αναψυκτικό (αντί μεσημεριανού). Μάλιστα οι ευγενέστατη κυρία που μας εξυπηρέτησε δέχτηκε με χαρά να αφήσουμε τις αποσκευές μας εκεί για ένα δυωράκι μέχρι να φύγουμε για το αεροδρόμιο. Πιο ανάλαφρες πια φτάσαμε και στην κεντρική πλατεία που υπήρχε εκεί, απ’οπου απολάμβανες υπέροχη θέα και γέμιζε το μάτι μας πράσινο. Το υψόμετρο ήταν αρκετό, η πανοραμική θέα που πρόσφερε το πάρκο στην νότια πλευρά της πόλης, πίσω απο το τείχος, έφτανε μέχρι το βάθος του ορίζοντα. Καθήσαμε στη σκιά ενος δέντρου και μείναμε εκεί να αποτυπώσουμε στη μνήμη όλη τη φύση και την τέχνη που είδαμε σε αυτό το ταξίδι.
Bergamo
Από κεί πήραμε ξανά το Α1 το οποίο μας πήγε κατευθείαν στο αεροδρόμιο. Προσοχή με την χειραποσκευή στη Ryanair δεν αστειεύονται, όταν λένε 55 Χ 45 Χ 25cm το εννοούν! Και τις δυο φορές μας ζητήσαν να βάλουμε την αποσκευή στην ειδική θήκη μέτρησης. Όποιος είχε πρόβλημα έπρεπε να πληρώσει επιπλέον και δεν ήταν ευκαταφρόνητο το ποσό. Αυτό ενημερωτικά.
Όταν φτάσαμε στη Θεσσαλονικη εκείνη τη μέρα έβρεχε πολύ. Το αεροπλάνο μας προσγείωσε κυριολεκτικά στην πραγματικότητα. Και ήταν λες και ξυπνήσαμε απότομα από όνειρο...! Όλη η μαγεία της λίμνης Como, η τέχνη της πόλης του Μιλάνο, η δροσιστική ανάπαυλα στο Bergamo, όλα αυτα που είχαμε δεί είχαν χαθεί από την σφαίρα του πραγματικού, Το ταξίδι αυτό είχε γίνει παρελθόν. Δηιμιουργήθηκε όμως ένας πίνακας ζωγραφικής, ένα έργο τέχνης, μέσα στην καρδιά που θα έχω για πάντα και ελπίζω να ξαναμπώ μέσα του κάποια στιγμή.
Ευχαριστώ όλους τους χρήστες για τις πολύτιμες πληροφορίες, και ελπίζω να βοήθησα κι εγώ με το δικό μου λιθαράκι, έστω και λίγο στο σχεδιασμό της δικής σας επίσκεψης στη Βόρεια Ιταλία.
Καλά ταξίδια !!!
