Ρουμανία Αναζητώντας τον κλειδοκράτορα….της εκκλησίας!

[maria91]

Ναι, επιτρέπονται οι φωτογραφίες επι πληρωμής, κάτι που εγώ δεν πλήρωσα....άρα;
Πλήρωσα 20 Lei για να μπώ και ήθελαν άλλα 35 Lei για φωτογραφίες....Εγώ τις έβγαλα δωρεάν! Γι αυτό με κυνηγούσε η "επιτηρήτρια"

Ααααμ πες το ετσι!οπως το διαβασα στην αρχη νομιζα οτι δε επιτρεποταν γενικως χαχαχα..αφου τις εβγαλες παντως μια χαρα,μας ταξιδεψες ως εκει εστω νοητα!

 

[Sassenach77]

Ααααμ πες το ετσι!οπως το διαβασα στην αρχη νομιζα οτι δε επιτρεποταν γενικως χαχαχα..αφου τις εβγαλες παντως μια χαρα,μας ταξιδεψες ως εκει εστω νοητα!

Έχεις δίκιο, έπρεπε να το διευκρινίσω

 

[depy!!!]

Πλήρωσα 20 Lei για να μπώ και ήθελαν άλλα 35 Lei για φωτογραφίες....Εγώ τις έβγαλα δωρεάν! Γι αυτό με κυνηγούσε η "επιτηρήτρια"

Το ιδιο εκανα κι εγω στο Peles. Απαραδεκτο να ζητουν σχεδον διπλασιο ποσο απο το εισιτηριο....

 

[Sassenach77]

Το ιδιο εκανα κι εγω στο Peles. Απαραδεκτο να ζητουν σχεδον διπλασιο ποσο απο το εισιτηριο....

΄
Μπήκα και σε άλλα αξιοθέατα, όπου ζητούσαν πάλι πληρωμή για φώτο, αλλά ήταν μικρότερο το ποσό, σε σχέση με το εισιτήριο που πλήρωσα!
Αυτό που κάνουν στο Πέλες μου φάνηκε τελείως κοροϊδία και νταβατζιλίκια δεν πληρώνω! Είδα εξίσου σημαντικά αξιοθέατα, τα οποία επίσης χρήζουν συντήρης, αλλά ήταν πιο "διακριτικοί" στην συγκέντρωση χρημάτων για το αξιοθέατο!

 

[Sassenach77]

Ημέρα 3η – 6 Νοεμβρίου

Χτυπάνε τα ξυπνητήρια, και απλά τα κλείνουμε. Είχαμε αφήσει τα βουνά, πιάσαμε πεδιάδα και μας πλάκωσε το πάπλωμα…Τα παραλέω όμως, γιατί η αργοπορία, για να σηκωθούμε, δεν ήταν πάνω από 10 λεπτά.
Ετοιμαζόμαστε, μαζεύουμε προίκα και κατεβαίνουμε στις 8 παρά για πρωινό. Η αίθουσα του πρωινού ήταν εκεί που το προηγούμενο βράδυ γινόταν το πάρτι των νεόνυμφων. Όλα ήταν στην εντέλεια, σαν να μην είχε γίνει τίποτα το προηγούμενο βράδυ και ο ήλιος έμπαινε από τις μεγάλες τζαμαρίες της αίθουσας! Το πρωινό ήταν πάλι πλούσιο, και εγώ για άλλη μία φορά έφαγα του σκασμού!...Κατεβαίνοντας για πρωινό, είχαμε πάρει ότι χρειαζόμασταν για την πρωινή μας βόλτα, και τα υπόλοιπα τα είχαμε έτοιμα στο δωμάτιο. Αφού φάγαμε, φύγαμε κατευθείαν για να δούμε τη πόλη του Σιμπίου!
Ο καιρός για άλλη μία μέρα ήταν σύμμαχος και τα προγνωστικά αλάθητα! Φτάνουμε στη γέφυρα που είχαμε περάσει το προηγούμενο βράδυ και το "αγαπημένο" μας GPS, μας είπε να στρίψουμε δεξιά σε μονόδρομο…

Κάτω από τη γέφυρα περνάει ο ποταμός Σιμπίν

Περιεργαζόμαστε λίγο το σημείο που στρίψαμε και εκτός από τον πρώτο φταίχτη που ήθελα να τον σπάσω το προηγούμενο βράδυ, είδα και τον δεύτερο φταίχτη…Στο σημείο που στρίψαμε λανθασμένα, υπήρχε μία ταμπέλα STOP, κάτω από την οποία υπήρχε άλλη μία που σου απαγόρευε να στρίψεις δεξιά! Αλλά έπρεπε να μυρίσεις τα δάχτυλα σου για να την δείς!!! Δια του λόγου το αληθές…

Πολύ "έξυπνη" η τοποθέτηση της πινακίδας Συνεχίζουμε λοιπόν και αφήνουμε πίσω μας τη γέφυρα.

Sibiu

Το Σιμπίου υπήρξε η μεγαλύτερη και πιο πλούσια από τις 7 πόλεις της Τρανσυλβανίας, που είχαν εποικηθεί και οχυρωθεί από τους Σάξονες κατά τη διάρκεια του 12ου αιώνα. Οι έμποροι της κυριαρχούσαν στη περιοχή και με τα έσοδα των δραστηριοτήτων τους χρηματοδότησαν την ανέγερση πολυτελών κτιρίων που διατηρούνται ακόμα και σήμερα, κρατώντας τη Μεσαιωνική αίγλη τους!
Το Σιμπίου χωρίζεται σε δύο οικιστικές οντότητες, τη άνω και τη κάτω πόλη. Παραδοσιακά, η άνω πόλη υπήρξε το πιο πλούσιο και εμπορικό κομμάτι της. Τα σημαντικότερα αξιοθέατα της βρίσκονται σε τρείς πλατείες, τη Μεγάλη (Piata Mare), τη Μικρή (Piata Mica) και τη Χουγιέτ (Piata Huet). Η κάτω πόλη υπήρξε το μεταποιητικό κέντρο του Μπρασόβ. Σήμερα μπορείς να περιηγηθείς στα πλακόστρωτα σοκάκια της και να θαυμάσεις τους προμαχώνες που δεσπόζουν δίπλα από τον ποταμό Σιμπίν.

Περνώντας την γέφυρα, βρεθήκαμε στη κάτω πόλη του Σιμπίου

Συνεχίζοντας, φτάσαμε στο βόρειο τέλος της παλιάς πόλης, εκεί που βρίσκεται το "πέρασμα με τα σκαλιά", το οποίο σηματοδοτεί τα όρια της άνω και κάτω πόλης. Το πέρασμα χτίστηκε το 13ο αιώνα και διατηρεί ακόμα τη αρχική του ομορφιά και μοναδικότητα! Οι θολωτές καμάρες και τα πλακόστρωτα σοκάκια του αποτελούν μια νοερή σύνδεση με μια παλαιότερη εποχή, κατά την οποία το πέρασμα αυτό υπήρξε κομβικό σημείο της κοινωνικής και οικονομικής ζωής της πόλης. Περπατήσαμε στο πλακόστρωτο δρόμο και φτάσαμε μπροστά στα σκαλιά.

Αν ανέβεις τα σκαλιά βρίσκεσαι στο πίσω μέρος της Ευαγγελικής εκκλησίας του Σιμπίου. Από το σημείο που ήμασταν βλέπαμε το καμπαναριό της.

Επιλέξαμε να στρίψουμε δεξιά και να περάσουμε από τις καμάρες, και να μην ανέβουμε από "το πέρασμα με τα σκαλιά". Το "πέρασμα με τα σκαλιά" θα ήταν το τέλος της βόλτας μας.

Στο σημείο εκείνο, βρίσκεται το εστιατόριο "Το χρυσό βαρέλι", το οποίο αποτελεί το παλιότερο εστιατόριο της Ρουμανίας! Ο μύθος λέει ότι ο Μιχάη ο Γενναίος γευμάτισε εδώ το 1599, μετά τη μάχη του Σελιμπάρ, κατά την οποία νίκησε τους Ούγγρους και προσάρτησε την Τρανσυλβανία με τη Βλαχία.

Κατευθυνθήκαμε δεξιά, περάσαμε από τις καμάρες και φτάσαμε σε κάποια άλλα σκαλιά που οδηγούσαν στο πάνω μέρος της παλιάς πόλης σε έναν λιθόστρωτο δρόμο, τον οποίο αν διέσχιζες αριστερά έφτανες μέχρι την Ευαγγελική εκκλησία του Σιμπίου και αν τον διέσχιζες προς τα δεξιά έφτανες στη Μεγάλη πλατεία. Στρίψαμε αριστερά για να δούμε την Ευαγγελική εκκλησία.

Η Ευαγγελική εκκλησία χρονολογείται από το 1520 και αποτελεί τρανή απόδειξη της επιρροής που είχε στη πόλη ο Λουθιρανισμός. Χτισμένη σε γοτθικό ρυθμό, η επιβλητική της δομή κυριαρχείται από τους πέντε κωνικούς πύργους της οροφής της. Στο εσωτερικό της υπάρχει η γιγαντιαία αγιογραφία που φιλοτεχνήθηκε από τον Γιοχάνες, από το Ροσενό και καλύπτει σχεδόν όλο το βόρειο τοίχο, ενώ στη κρύπτη της βρίσκεται ο τάφος του Μίχνεα του Κακού, γιός του Βλάντ Τσέπες. Το εκκλησιαστικό όργανο της είναι το μεγαλύτερο της Ρουμανίας.

Γυρίσαμε όλη την εκκλησία εξωτερικά, ψάχνοντας ανοιχτή πόρτα, αλλά μάταια. Δυστυχώς ήταν κλειστή και δεν μπορέσαμε να δούμε το εσωτερικό της, το οποίο είχα βάλει στο μάτι! Ήταν το αξιοθέατο του Σιμπίου, που είχα πεί ότι θέλω να μπώ μέσα να το δώ και δεν μπόρεσα

Στην συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς τη Μεγάλη πλατεία. Η πρώτη ιστορική αναφορά σε αυτή γίνεται το 1411, κατά την οποία αναφέρεται ως αγορά δημητριακών. Έκτοτε έχει υπάρξει μάρτυρας της μεγάλης εμπορικής δραστηριότητας της πόλης. Σήμερα η πλατεία έχει ανακηρυχθεί "Αρχιτεκτονικό μνημείο" από την Unesco και φιλοξενεί μερικά από τα πιο σημαντικά κτίρια της πόλης.
Η είσοδός μας στη Μεγάλη πλατεία έγινε κάτω από το καμπαναριό της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας

Ένα από το πιο ωραία κτίρια της Μεγάλης πλατείας είναι η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία. Χτίστηκε το 1738 σε ρυθμό μπαρόκ. Το εσωτερικό της κοσμούν πολύχρωμες αγιογραφίες.
Δεν την είδαμε εσωτερικά, αλλά εξωτερικά ήταν ενδιαφέρουσα!

Στην πλατεία γίνονταν διάφορες προετοιμασίες για τον στολισμό της, μάλλον για Χριστούγεννα, αν και δεν μπορώ να είμαι σίγουρη, γιατί μου φαινόταν πολύ νωρίς.
Απέναντι από τη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία βρίσκεται το παλάτι Μπρούκενταλ. Σε αυτό στεγάζεται το Μουσείο Τέχνης της χώρας καθώς και μία σειρά 350 σπάνιων βιβλίων.
Το παλάτι Μπρούκενταλ είναι το κτίριο δεξιά στη παρακάτω φώτο με το κίτρινο χρώμα στο κάτω μέρος του

Στη συνέχεια κάναμε μία βόλτα περιμετρικά της Μεγάλης πλατείας, η οποία όντως είναι αξιοθαύμαστη!

Έπειτα στρίψαμε νοτιοανατολικά, περπατώντας στους πλακόστρωτους δρόμους, για να δούμε τους προμαχώνες και τα τείχη που σώζονται.

Καθώς διασχίζαμε την Strada Gheorghe Lazar, φτάσαμε στη Strada Cetatii. Στα δεξιά μας διακρίναμε τους προμαχώνες και τα τείχη.

Στρίψαμε λοιπόν δεξιά και περνώντας από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας...

....φτάσαμε στον πρώτο πύργο, τον "Πύργο των Ξυλουργών-Turnul Dulgherilor"

Στη βάση του είναι κυκλικός, ενώ από ένα σημείο και μετά γίνεται οκταγωνικός. Στη κορυφή του διακρίνονται ακόμα οι οπές, μέσα από τις οποίες, οι υπερασπιστές του έχυναν καυτό λάδι στους εισβολείς!
Αριστερά από τον πύργο υπάρχουν κάποια σκαλιά, που αν τα κατέβεις βρίσκεσαι σε ένα κατάφυτο πεζόδρομο. Αυτός ο πεζόδρομος στην ουσία ήταν η τάφρος που υπήρχε γύρω από τα τείχη της παλιάς πόλης του Σιμπίου.

Καθώς περπατούσα σε αυτόν τον πεζόδρομο και λίγο πρίν φτάσω στον επόμενο προμαχώνα, πρόσεξα ότι περπατώ πάνω σε "χολιγουντιανά" αστέρια…

...κάπως διαφορετικά όμως. Από κάθε άνοιγμα που κάνουν, ανα δύο οι κορυφές του άστρου, ξεπρόβαλε και ένας πύργος, δίνοντας μία άλλη "χολιγουντιανή νότα"! Στη κορυφή του άστρου υπήρχε το Εθνόσημο της Τρανσυλβανίας του 1550, το οποίο είναι ταυτόσημο με εκείνο της πόλης του Σιμπίου. Στο κέντρο του αστεριού έγραφε το όνομα του "αστέρα" και στο κάτω μέρος φαίνονταν το έτος τοποθέτησης.

Συνεχίσαμε λοιπόν στο δρόμο των "αστέρων" και φτάσαμε στον επόμενο πύργο που είναι ο "Πύργος των Αγγειοπλαστών-Turnul Olarilor"

Χτίστηκε το 15ο αιώνα. Έχει τετράγωνη διάταξη, προεξέχει το ανώτερο τμήμα του και εκτός αυτού προεξέχει και το κατώτερο τμήμα του δημιουργώντας έτσι μία ισχυρή βάση.
Σε αυτό το σημείο τα τείχη σταματούν και λίγο πιο κάτω στέκει μόνος του ο "Πύργος των Μουσκετοφόρων-Turnul Archebuzierilor"

Χτίστηκε το 14ο αιώνα σε οκταγωνική διάταξη και οφείλει το όνομα του στις μονάδες των μουσκετοφόρων που είχαν αναλάβει τη φύλαξη του. Το ανώτερο κομμάτι του προεξέχει αισθητά από το υπόλοιπο. Εκεί βρίσκονταν και οι μεγάλες πολεμίστρες, από τις οποίες, οι υπερασπιστές του απωθούσαν τους εισβολείς.
Λίγο πιο πέρα τελείωνε και η τάφρος. Ανεβήκαμε πάλι στη Strada Cetatii που στρίβει δεξιά και συναντάει τον πεζόδρομο Nicolae Balcescu. Συνεχίσαμε στον πεζόδρομο, χαζεύοντας τον κόσμο, τα καταστήματα, τα κτίρια και γενικά την πρωινή κίνηση της πόλης σε αυτόν τον πανέμορφο πεζόδρομο…

….μέχρι να φτάσουμε πάλι στη Μεγάλη πλατεία, όπου και τελειώνει ο πεζόδρομος. Διασχίσαμε την πλατεία και περάσαμε διαγώνια στο απέναντι σημείο της, όπου βρίσκεται το παλιό Δημαρχείο και ο επιβλητικός Πύργος του Συμβουλίου, στην οδό Avram Iancu.

Ο πύργος χτισμένος τον 13ο αιώνα, υπήρξε η είσοδος των εσωτερικών τειχών της πόλης. Στη μακροχρόνια ιστορία του χρησιμοποιήθηκε ως σιταποθήκη, παρατηρητήριο, αλλά και ως προσωρινή φυλακή, για όσους κατά την διάρκεια της νύχτας δημιουργούσαν φασαρία στους δρόμους του Σιμπίου και αναστάτωναν την ησυχία της πόλης. Αν ανέβεις στη κορυφή του, έχεις μία πανοραμική θέα του Σιμπίου!....είχε περάσει, όμως, μία ώρα και κάτι από την στιγμή που ξεκινήσαμε τη βόλτα μας και δεν είχαμε πολλά περιθώρια χρόνου για να σκαρφαλώσουμε στον πύργο…Έπρεπε να κάνω τη καρδιά μου πέτρα και να συνεχίσω προς την Μικρή πλατεία. Ακολουθώντας ένα από τα πολλά τούνελ που βρίσκονται κάτω από το πύργο, περάσαμε από τη Μεγάλη στη Μικρή πλατεία

Η Μικρή πλατεία αποτέλεσε, κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, τον τόπο παραμονής των πιο σημαντικών τεχνιτών της πόλης. Η πλατεία χωρίζεται στα δύο από την οδό Οκνέι….

….η οποία περνάει κάτω από τη "γέφυρα των Ψεμάτων"!

Η γέφυρα χτίστηκε το 1859 από τον Φρεντερίκους Χούτε, και υπήρξε η πρώτη σφυρήλατη σιδερένια γέφυρα της Ρουμανίας. Είναι διακοσμημένη με κυκλικά μοτίβα, ενώ τις δύο άκρες της κοσμεί ο χρυσός θυρεός της πόλης.

Πολλά νεαρά ζευγάρια περπατούν ακόμα και σήμερα πάνω της και δίνουν αιώνιους όρκους αγάπης και πίστης, τοποθετώντας λουκέτα πάνω της.

Σύμφωνα με μία εκδοχή, η γέφυρα πήρε το όνομά της από αυτούς τους όρκους, που συνήθως είναι ένθερμοι και παθιασμένοι, αλλά σπανίως εκπληρώνουν την αιώνια διάσταση που τους δίνουν οι εμπνευστές τους, καθιστώντας τους ψεύτες! Όταν είσαι "κεραυνο-χτυπημένος" νομίζεις ότι αγαπάς κιόλας…στην πραγματικότητα όμως, προσπαθείς να επιβληθείς στο σώμα και το πνεύμα του άλλου….διεκδικείς χωρίς όρια τα πάντα!....Η αγάπη είναι άλλο πράγμα…. Η αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της και δεν παίρνει τίποτα παρά από τον εαυτό της. Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται, γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη! Όλα τα άλλα είναι μπούρδες…

Από την γέφυρα και κοιτώντας προς τον βορρά, έχεις μία πολύ ωραία θέα της κάτω πόλης,

Αν διασχίσεις τη γέφυρα κατευθύνεσαι προς τα δυτικά και την πλατεία Χουγιέτ, η οποία ουσιαστικά βρίσκεται στο πίσω μέρος της Ευαγγελικής Εκκλησίας.

Συνεχίζοντας, φτάνεις τελικά στο "πέρασμα με τα σκαλιά", από όπου και θα τελείωνε αυτή η σύντομη βόλτα μας στο ιστορικό κέντρο του Σιμπίου.

Και εδώ ένα στενό πέρασμα που υπάρχει στα δεξιά της σκάλας, κατεβαίνοντας αυτήν

Ήταν μία πολύ όμορφη βόλτα, στο ιστορικό κέντρο, μιας από τις πιο σημαντικές πόλεις της Τρανσυλβανίας! Θα ήθελα πολύ να κάτσω λίγο ακόμα και να πιώ ένα καφέ στη πόλη, να κάνω μία βόλτα εις μήκος του ποταμού Σιμπίν, όπου εκεί βρίσκονται και οι υπόλοιποι πύργοι που σώζονται από την οχύρωση της, να περιπλανηθώ μετά στα στενάκια της και να πλάσω με την φαντασία μου σκηνές που έλαβαν χώρα, κατά τον Μεσαίωνα! Ο χρόνος όμως είναι αμείλικτος και με περίμεναν και άλλες, πολλές ομορφιές της χώρας….
Η διαδρομή που καλύψαμε ήταν η παρακάτω, με διάφορες "λοξοδρομήσεις" σε κάποια στενά και σε στοές

Φεύγοντας από το ξενοδοχείο η ώρα ήταν 11:00. Διασχίσαμε τη πόλη πρός νότια…

…. για να πάρουμε τον 106C. Μπροστά μας και αριστερά είχαμε την οροσειρά Φαγκάρας, την μεγαλύτερη οροσειρά των Καρπαθίων στη Ρουμανία!!!...

Ο 106C οδηγούσε στο χωριό Cisnadie, στο οποίο φτάσαμε σε ένα τέταρτο.

Οχυρωμένες εκκλησίες της Τρανσυλβανίας

Οι οχυρωμένες εκκλησίες της Τρανσυλβανίας και τα χωριά που αναπτύχθηκαν γύρω από αυτές, προσφέρουν μία ζωντανή εικόνα της πολιτιστικής πραγματικότητας της περιοχής, αντικατοπτρίζοντας πλήρως το οικογενειακό σύστημα κατανομής της γής που επέβαλλαν οι Σάξονες, την περίοδο του Μεσαίωνα. Αυτός ήταν και ο λόγος, που οδήγησε την Unesco, να συμπεριλάβει κάποια χωριά της Τρανσυλβανίας και τις οχυρωμένες εκκλησίες τους, στη λίστα με τα "Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς".

Cisnadie Fortified Church

To χωριό Cisnadie βρίσκεται 10 χλμ νότια του Σιμπίου. Η πρώτη αναφορά σε αυτό γίνεται σ’ ένα έγγραφο του έτους 1204, με την ονομασία "Rivetel". Τον 12ο αιώνα εγκαταστάθηκαν εδώ οι Σαξονικοί άποικοι και το 1323 αναφέρεται με το γερμανικό όνομα Heltau . Εδώ άκμασαν ιδιαίτερα, οι συντεχνίες των σιδηρουργών και των υφαντών. Η ύφανση παρέμεινε ως η παραδοσιακή ασχολία του πληθυσμού της πόλης μέχρι τον 20ο αιώνα, όταν πια χτίστηκαν μεγάλα κλωστοϋφαντουργικά εργοστάσια. Το χωριό δέχτηκε πολλές επιδρομές, βίωσε το λοιμό της Πανώλης και δεν γλίτωσε από φωτιές και πολιτικές αναταραχές! Το 1806 υπό τον αυτοκράτορα Franz της Αυστρίας, το Cisnadie / Heltau καθιερώθηκε ως σημαντικό εμπορικό κέντρο, αποδεικνύοντας έτσι την ευημερία του. Το 1945, μεγάλα τμήματα του γερμανικού πληθυσμού του, απελάθηκαν στη Σοβιετική Ένωση. Το 1948 όλα τα εργοστάσια εθνικοποιήθηκαν από το κομουνιστικό καθεστώς. Μετά τη πτώση του καθεστώτος, τα περισσότερα εργοστάσια κατέρρευσαν. Από το 2000, η οικονομική κατάσταση βελτιώθηκε.

Το πιο σημαντικό αρχιτεκτονικό αξιοθέατο του Cisnadie είναι η οχυρωμένη της εκκλησία, που βρίσκεται στο κέντρο του χωριού. Χτίστηκε τον 12ο αιώνα ως ρωμανική βασιλική. Ο ναός οχυρώθηκε το 15ο αιώνα, μετά την τουρκική εισβολή του 1493, για να προστατεύσει τον τοπικό πληθυσμό των Σαξόνων από τις επαναλαμβανόμενες οθωμανικές επιδρομές. Η διαδικασία της οχύρωσης περιελάμβανε την ανέγερση οχυρωματικών πύργων πάνω από τις δύο πλευρικές εισόδους και τη χορωδία, την κατασκευή διπλής δομής αμυντικών τειχών, τάφρου και πολλών αμυντικών πύργων κατά μήκος των τειχών. Το ρολόι που βρίσκεται στον πύργο, ύψους 195 ποδιών, λειτουργεί από το 1868! Ταυτόχρονα με τα έργα οχύρωσης η ίδια η εκκλησία υπέστη μια διαδικασία γοτθοποίησης (gothicization), σύμφωνα με τη τοπική λαογραφία. Το συγκρότημα είναι πολύ καλά διατηρημένο και εκτός από το γεγονός ότι αποτελεί μεσαιωνικό αρχιτεκτονικό χώρο ενδιαφέροντος, προσφέρει ποικίλες θεματικές εκθέσεις, όπως το μουσείο "Cisnadie / Heltau καθ 'όλη τη διάρκεια των 12 αιώνων" που βρίσκεται πάνω από το παλιό Ossarium, το Μουσείο "Μεσαιωνικών Αμυντικών Κατασκευών" που βρίσκεται στο βόρειο πλευρικό πύργο, το Μουσείο "Ιστορίας της Κομμουνιστικής Εποχής" και άλλες εναλλασσόμενες εκθέσεις τέχνης.

Καθώς κινούμαστε προς το κέντρο του χωριού, ψάχνουμε να βρούμε ελεύθερο πάρκινγκ, για να αφήσουμε το αυτοκίνητο. Το πάρκινγκ βρέθηκε αμέσως, το ίδιο και ο "παρκο-εισπράκτορας", δηλαδή ένας κύριος που έκανε βόλτες σε όλο το δρόμο και όταν έβλεπε κάποιον να παρκάρει, πήγαινε για να εισπράξει το αντίτιμο. Είχε διακριτικό ταμπελάκι στο στήθος, που αποδείκνυε την ιδιότητα του. Μας ρώτησε στα Ρουμάνικα, πόση ώρα σκοπεύαμε να μείνουμε, του απαντήσαμε στα Αγγλικά, ότι θα μέναμε μία ώρα, πληρώσαμε μετρητοίς φυσικά, το αντίτιμο του ενός Lei, μας έδωσε τη κάρτα-εισιτήριο του πάρκινγκ, πάνω στην οποία σημείωσε τη μέρα, τον μήνα και την ώρα (όπως τις αντίστοιχες δικές μας κάρτες πάρκινγκ που παίρνουμε από το περίπτερο), τη βάλαμε σε εμφανές σημείο στο αυτοκίνητο, τον ευχαριστήσαμε στα Ελληνικά και ξεκινήσαμε να δούμε τη πρώτη μας οχυρωμένη εκκλησία στη Ρουμανία!!!!

* Η συνεννόηση, φυσικά, έγινε με τη γλώσσα του σώματος, όταν αντιλήφθηκα ότι ο κύριος μιλάει μόνο τη μητρική του γλώσσα και καμία άλλη… Ήταν ευγενέστατος πάντως!

Είχαμε παρκάρει 50 μέτρα πρίν από τη κεντρική πλατεία που βρίσκεται μπροστά από την οχυρωμένη εκκλησία.

Όταν φτάσαμε μπροστά στην εκκλησία κάναμε μία βόλτα γύρω της, ψάχνοντας συγχρόνως την είσοδο. Ένα τμήμα των οχυρωματικών τειχών, αυτό με το μεγαλύτερο πλάτος, καθώς και των βοηθητικών κτιρίων του όλου συγκροτήματος, χρησιμοποιείται και στεγάζει διαφόρων ειδών καταστήματα.

Επίσης στεγάζει και ένα καφέ!

Είδα και κάτι ακόμα στα τείχη που έμοιαζε με κατοικία, αλλά δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά…

Και το υπόλοιπο τμήμα των λεπτών τειχών, στέκει καλοσυντηρημένο, προς ικανοποίηση των οφθαλμών μας!

Αφού το φέραμε μία γύρα όλο το συγκρότημα, η μοναδική πόρτα που έμοιαζε σαν είσοδο, ήταν μία πόρτα κλειστή, πάνω στη οποία υπήρχε κολλημένο ένα χαρτί με τα ωράρια λειτουργίας.

- Π: Από εδώ πρέπει να μπαίνεις
- Ε: Ναι, σίγουρα από εδώ
- Π: Μάλλον είναι κλειστά…
- Ε: Αφού αναγράφει τα ωράρια που μπορείς να δείς το αξιοθέατο και αυτήν την ώρα μπορείς!
- Π: Δεν θα έπρεπε να είναι ανοιχτή η πόρτα;…
- Ε: Λογικά ναι…
- Π: Άρα είναι κλειστά…πάμε να φύγουμε!
-Ε: Τι λές καλέ που θα φύγω !!!!! Εγώ ΘΑ ΜΠΩ!!!
Και ξεκινώ προς την πόρτα, πιάνω το χερούλι, το κατεβάζω, σπρώχνω τη πόρτα και….

….βρέθηκα σε μία μικρή αυλή μεταξύ των εξωτερικών και των εσωτερικών τειχών…και μπροστά μου τα εσωτερικά τείχη με άλλη μία πόρτα κλειστή….Και συνεχίζεται η "παραβίαση"! Πιάνω το χερούλι της δεύτερης πόρτας, το κατεβάζω, σπρώχνω….τίποτα…κλειστή….Μου ήρθε να βάλω τα κλάματα!!!και να λέω:
- γιατί;;; θέλω να την δώ!!!...γιατί;;;
Ήμουν απαρηγόρητη…
Καθώς, λοιπόν, έκλαιγα τη μοίρα μου, κοιτώντας τη κλειστή πόρτα μπροστά μου, ακούω ομιλίες πίσω μου. Γυρνώ και βλέπω τον αδερφό μου να μπαίνει, από τη πόρτα που είχα ανοίξει, με ένα κυριούλη, ο οποίος με κοιτούσε χαμογελώντας και έχοντας σηκωμένα τα χέρια του ψηλά, κρατώντας στο ένα χέρι το κλειδί, να μου γνέφει, σαν να μου λέει "Εδώ είμαι, ήρθα! Εγώ θα σου ανοίξω"!!! Είχαμε βρεί τον κλειδοκράτορα της εκκλησίας!!!!
Του χαρίζω ένα μεγάλο και γλυκό χαμόγελο, του δίνω το χέρι μου, το οποίο μου το κράτησε εγκάρδια και μετά προσπερνώντας με, πήγε να μου ανοίξει τη πόρτα!
Ο κλειδοκράτορας μας…

….και η πρώτη εικόνα του εσωτερικού αυλόγυρου. Μπαίνοντας, στα αριστερά βρίσκεται η είσοδος της εκκλησίας και μπροστά μας ένα πλακόστρωτο δρομάκι που εκτείνονταν περιμετρικά της εκκλησίας με ανθισμένα λουλούδια δεξιά και αριστερά. Στα δεξιά μας είχαμε τα εσωτερικά τείχη, που στη βάση τους έβλεπες μία σειρά από καμάρες, πάνω από τις οποίες υπήρχε ένα ξύλινο μπαλκόνι.

Αφού "ρούφηξα" με τα μάτια, όλη αυτή την ομορφιά, έβγαλα τις φωτογραφίες μου και ξεκίνησα την περιήγηση μου. Ο αδερφός μου είχε ήδη προχωρήσει και εξερευνούσε το μέρος. Καθώς περπατούσα, περιεργαζόμουν την εκκλησία, τα τείχη και ότι υπήρχε γύρω μου, βγάζοντας φωτογραφίες

Κάποια στιγμή έφτασα σε ένα σημείο όπου υπήρχε μία στοά κάτω από ένα πύργο, που φαινόταν να οδηγεί έξω από τα τείχη. Η πόρτα ήταν κλειστή φυσικά! Ο πύργος ήταν καλυμμένος με βλάστηση στα χρώματα του φθινοπώρου!!!

Δίπλα από τον πύργο υπήρχαν σκαλοπάτια που οδηγούσαν στο εσωτερικό του πύργου

Εννοείται ότι πήγα να ανοίξω τη πόρτα!!! Είναι περιττό να λέω από εδώ και πέρα, ότι έπιανα όποιο χερούλι πόρτας έβρισκα μπροστά μου, το κατέβαζα και έσπρωχνα τη πόρτα! Και αυτό συνεχίστηκε για όλες τις υπόλοιπες μέρες….
Η πόρτα ήταν ξεκλείδωτη και μπαίνοντας βρέθηκα σε μία σάλα. Δεξιά μου υπήρχε ένα τραπέζι, δίπλα σε ένα παράθυρο που έβλεπε στο πλακόστρωτο δρομάκι εντός των τειχών, μπροστά μου μία άλλη πόρτα που ήταν κλειστή…και αριστερά μου ένας καλόγηρος δίπλα από ένα άνοιγμα που οδηγούσε σε ένα σχεδόν κενό δωμάτιο (υπήρχαν τρείς καρέκλες μία μικρή βιβλιοθήκη, δύο κάδρα και στους τοίχους σώματα θέρμανσης….), που αν το διέσχιζες έφτανες σε ένα άλλο άνοιγμα που το κάλυπτε μία κόκκινη κουρτίνα.

Φτάνω στο άνοιγμα με τη κουρτίνα, τη παραμερίζω και βλέπω ένα δωμάτιο με καρέκλες δεξιά και αριστερά, δεξιά πρίν τις καρέκλες υπήρχε μία σόμπα, ευθεία στο βάθος δύο παράθυρα, κάτω από τα οποία βρισκόταν ένα πιάνο με ουρά, πάνω σε αυτό υπήρχαν παρτιτούρες και δεξιά του ένα κλασικό πιάνο με το σκαμπουδάκι του μπροστά….ήταν ένα Ωδείο!!!!!

Από τα παράθυρα είχες θέα στη κεντρική πλατεία, από την οποία ξεκινήσαμε

Όλη αυτήν την ώρα, ο αδερφός μου με έψαχνε και με βρήκε, όταν είδε την ανοιχτή πόρτα….που αλλού θα μπορούσα να ήμουν;;;…πίσω από μία ανοιχτή πόρτα! Περιεργαστήκαμε το χώρο, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και βγήκαμε, κλείνοντας πίσω μας τη πόρτα !
Συνεχίσαμε περιμετρικά της εκκλησίας πάλι, μέχρι που κάναμε όλο τον γύρο και βρεθήκαμε μπροστά στην είσοδο της εκκλησίας. Όταν είχαμε μπεί, η πόρτα της εκκλησίας ήταν κλειστή. Όση ώρα τριγυρνούσαμε, ο καλός μας κυριούλης την είχε ανοίξει, για να μπούμε!!!

Η πρώτη εικόνα που είχαμε μπαίνοντας

Στα δεξιά μας υπήρχε μία μακέτα της οχυρωμένης εκκλησίας

Μπροστά μας τέσσερις πλαστικές αφίσες, δύο αριστερά και δύο δεξιά, στερεωμένες σε σιδερένιες επιδαπέδιες βάσεις, έγραφαν "καλωσόρισες" σε τέσσερις διαφορετικές γλώσσες (Αγγλικά, Γερμανικά, Ολλανδικά και Ρουμάνικα) και μας καλούσαν να σεβαστούμε το χώρο

Συνεχίζοντας ευθεία, διέσχιζες το κεντρικό διάδρομο ανάμεσα από τα στασίδια της εκκλησίας…

…για να φτάσεις μπροστά στο ιερό

Αριστερά από το ιερό ο άμβωνας και δεξιά ένα εκκλησιαστικό όργανο

Και γυρνώντας να κοιτάξω πίσω μου και ψηλά, υπήρχε ένα μεγάλο εκκλησιαστικό όργανο

Εδώ μία τοιχογραφία μέσα στο ιερό και στα δεξιά και από κάτω ένας πίνακας με αριθμούς…Δεν έχω ιδέα τι σημαίνουν αυτοί οι αριθμοί… μου θυμίζουν τους αριθμούς που έχουν οι οφθαλμίατροι για να εξετάσουν τα μάτια του ασθενή τους!....Αν ξέρει κάποιος τι είναι, ας μου το πεί, να μάθω επιτέλους τι είναι!

Στους τοίχους των διαδρόμων, αριστερά και δεξιά του κεντρικού κλίτους, φιλοξενούνται φωτογραφίες από τη ζωή, τις παραδόσεις και τα έθιμα των ανθρώπων της περιοχής.

Σε όλες τις οχυρωμένες εκκλησίες υπάρχει ένα πηγάδι, το οποίο τροφοδοτούσε το οχυρό με νερό, κατά την διάρκεια των πολιορκιών! Κάνοντας το γύρο του οχυρού, δεν είχα δεί πουθενά πηγάδι….κι όμως υπάρχει πηγάδι….μέσα στην εκκλησία!!!

Η είσοδος προς το καμπαναριό δυστυχώς ήταν κλειστή…

Και εδώ κάποια ευρήματα, που δεν έχω ιδέα τι είναι…

Βγαίνοντας από την εκκλησία, κατευθύνθηκα προς ένα σημείο του τείχους που είχα δεί νωρίτερα μπαίνοντας, από το οποίο έβλεπες τον χώρο μεταξύ των δύο τειχών (εξωτερικού και εσωτερικού). Υπάρχουν ξύλινα κάγκελα και μπροστά από αυτά λουλούδια, που σου απαγορεύουν να περάσεις (όχι ότι δεν μπορούσα να περάσω, αλλά πολύ σωστά δεν με άφησε ο αδερφός μου και εν τέλη υπάκουσα, γιατί πάνω απ’ όλα σέβομαι τους χώρους που επισκέπτομαι).

Βγαίνοντας απο το όλο συγκρότημα πρόσεξα μία ταμπέλα που υπάρχει, στο σημείο που έκλαιγα τη μοίρα μου για την κλειστή πόρτα, μεταξύ των δύο τειχών και που φυσικά δεν είχα δεί λόγω της αρχικής απογοήτευσής μου. Η ταμπέλα αυτή, δίνει οδηγίες για το εισιτήριο εισόδου και για το πώς θα βρείς αυτόν που κρατάει το κλειδί….

Το εισιτήριο εισόδου είναι 7Lei/άτομο και πληρώσαμε μετρητοίς στον κυριούλη που μας άνοιξε!
Δεν επισκεφτήκαμε τα μουσεία, γιατί ο χρόνος πίεζε…
Από την οχύρωση βγήκαμε γύρω στις 12:00. Καθώς περπατούσαμε περιμετρικά των τειχών, για να πάμε στο αυτοκίνητο και έχοντας δεί πλέον το εσωτερικό, δημιούργησα στο μυαλό μου με την φαντασία μου, σκηνές από την καθημερινότητα των ανθρώπων του Μεσαίωνα…

Μία ολόκληρη κοινωνία, που είναι εγκατεστημένη γύρω από μία εκκλησία οχυρωμένη. Εμπόρους να περιδιαβαίνουν στους δρόμους και τα σοκάκια, οι άντρες να απασχολούνται στα σιδεράδικα και τα χωράφια, οι γυναίκες να φροντίζουν το νοικοκυριό και τα οικόσιτα ζώα, τα παιδιά να παίζουν και να τρέχουν στους δρόμους, όλοι ντυμένοι με ρούχα της εποχής, τα άλογα να σέρνουν τα κάρα που είναι φορτωμένα με τους καρπούς της γής, ένστολοι να προπονούνται στα όπλα και να προετοιμάζονται για τους εισβολείς, οι είσοδοι των οχυρώσεων να είναι ανοιχτές για όλους, κόσμος να πηγαινοέρχεται μέσα στην οχυρωμένη εκκλησία, να γίνονται προετοιμασίες και εφοδιασμός με τρόφιμα!
Και κάποια στιγμή οι εισβολείς έρχονται…η κοινωνία αναστατώνεται…αρπάζουν τα απαραίτητα και όλοι τρέχουν να μπούν μέσα στις οχυρώσεις…οι πόρτες κλείνουν και μία ολόκληρη κοινωνία θα συμβιώσει εντός των τειχών….μέχρι να απωθήσουν τον εχθρό…προσευχόμενοι μέσα σε μία οχυρωμένη εκκλησία!!!


Τις σκέψεις μου ( και τη φαντασία μου, που καλπάζει ) διέκοψε η άφιξη μας στο αυτοκίνητο. Είχε έρθει η ώρα να φύγουμε. Και εγώ ανυπομονούσα πλέον να δώ την επόμενη οχυρωμένη εκκλησία…ήθελα πλέον να τις δώ όλες!!! Να μην αφήσω καμία….!

Συνεχίζεται...

 

[Sassenach77]

Ημέρα 3η – 6 Νοεμβρίου – ….συνέχεια

Πολλά χωριά της κεντρικής Ρουμανίας έχουν οχυρωμένες εκκλησίες, άλλα πιο μικρές και άλλα πιο μεγάλες! Είχα βρεί ένα από αυτά, το οποίο ουσιαστικά βρίσκονταν στο δρόμο μας προς Sebes, αν εξαιρέσουμε μία μικρή παράκαμψη. Κατά την διάρκεια του ταξιδιού μας, θα ανακάλυπτα και άλλα χωριά, των οποίων τις οχυρώσεις άλλοτε θα έβλεπα από κοντά και άλλοτε από μακριά!
Αναχωρούμε από το Cisnadie από τον δρόμο που είχαμε έρθει, τον 106C. Φτάνουμε στα προάστια του Σιμπίου….

…και από εκεί κατευθυνόμαστε δυτικά, παίρνοντας τον Ε68, ο οποίος εκτείνεται μέχρι το αεροδρόμιο του Σιμπίου, οπότε μετά συνεχίζει ως Ε81

Ο δρόμος αυτός είναι ένας παράλληλος του αυτοκινητόδρομου Α1. Καθ’ όλη τη διαδρομή μας είχαμε στα δεξιά μας τον Α1. Κάποια στιγμή συναντάμε τον 106Ε και στρίβουμε αριστερά προς το χωριό Cristian.

Cristian Fortified Church

Το χωριό Cristian βρίσκεται 11 χιλιόμετρα δυτικά του Σιμπίου. Εδώ υπάρχει άλλη μία οχυρωμένη εκκλησία της Ρουμανίας. Χτισμένη σε γοτθικό στυλ, περιστοιχίζεται από μία διπλή σειρά οχυρωματικών τειχών, που φυλάσσονται από πύργους. Εντός της βρίσκονταν δύο υπόγεια τούνελ, τα οποία επέτρεπαν στους υπερασπιστές της να δραπετεύσουν στο παρακείμενο δάσος, όταν τα πράγματα δυσκόλευαν. Ένας από τους πύργους του οχυρού ονομάζεται «Πύργος Μπέικον». Αρχικά χρησίμευε ως παρεκκλήσι, αλλά αργότερα χρησιμοποιήθηκε για αποθήκευση τροφίμων, ειδικά μπέικον! Εξού και το όνομα του. Οι χωρικοί γέμιζαν το κελάρι του πύργου με πάγο, με σκοπό να διατηρούν τα τρόφιμα δροσερά. Για τον λόγο αυτό, η είσοδος στον πύργο επιτρέπονταν μόνο τις Κυριακές! Η οχυρωμένη εκκλησία του Cristian δεν ανήκει στη λίστα της Unesco.

Φτάνουμε στο χωριό και ψάχνουμε να βρούμε τις οχυρώσεις.

Ο κεντρικός δρόμος του χωριού οδηγεί σε μία γέφυρα, κάτω από την οποία περνάει ο ποταμός Σιμπίν. Πρίν από τη γέφυρα, στα δεξιά, βρίσκεται η οχυρωμένη εκκλησία.

Παρκάρουμε και ξεκινάμε την εξερεύνηση περιμετρικά της οχύρωσης. Το πρώτο μέλημά μας είναι να βρούμε την είσοδο.

Γρήγορα διαπιστώνω ότι όλες οι πόρτες που συνάντησα ήταν κλειστές και ούτε υπήρχε κάποιο τηλέφωνο κάπου για να προσπαθήσω να βρώ έναν υπεύθυνο, να έρθει να μας ανοίξει. Και λέω να προσπαθήσω, γιατί και πάλι δεν ήμουν σίγουρη αν θα μπορούσα να συνεννοηθώ….

Κάνω άλλη μία βόλτα προς την μεριά της γέφυρας, για να απολαύσω την φύση και τον ποταμό Σιμπίν, για δεύτερη φορά σήμερα, ο οποίος περνάει δίπλα από την οχυρωμένη εκκλησία

Δίπλα από τη γέφυρα υπήρχε μία πινακίδα, που σου έλεγε ότι μπορείς να βρείς πληροφορίες στα 20 μέτρα…αλλά σε ακτίνα τουλάχιστον 200 μέτρων δεν υπήρχε ψυχή…ερημιά! Όλο κι όλο πέρασαν δύο τρία αυτοκίνητα, και δύο άτομα που είχαμε συναντήσει αρχικά φτάνοντας στην εκκλησία, είχαν εξαφανιστεί!

Με τα πολλά, το παίρνω απόφαση ότι εδώ είμαι άτυχη, εκκλησία δεν πρόκειται να δώ εσωτερικά... Ίσως να έφταιγε ότι ήταν μεσημέρι, γιατί η ώρα είχε πάει 12:45. Ξεκινάμε να φύγουμε και καθώς περπατάμε, για να πάμε στο αυτοκίνητο, συναντάμε ένα κάρο!

Προς στιγμή σκέφτηκα να τους σταματήσω, αλλά μετά το μετάνιωσα,. Απλοί περαστικοί ήταν και τραβούσαν το δρόμο τους, όπως διαπίστωσα, κοιτώντας τους να απομακρύνονται….

Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και ξεκινάμε για την επόμενη μας στάση. Βγαίνουμε ξανά στον Ε81 και συνεχίζουμε δυτικά, έχοντας πάντα στα δεξιά μας τον Α1

Περνάμε από το χωριό Sacel…

…έξω από το χωριό Saliste και συνεχίζουμε…

….περνάμε από το χωριό Apoldu de Sus…

…. και από το χωριό Miercurea Sibiului….

….για να φτάσουμε στο σημείο όπου διασταυρώνονται ο Α1 με τον Ε81 και να στρίψουμε αριστερά προς το χωριό Calnic.

Calnic Fortified Church – Unesco World Heritage Site

Το χωριό Calnic ανήκει στη κομητεία της Alba. Είναι γνωστό για την οχυρωμένη του εκκλησία, η οποία χτίστηκε τον 13ο αιώνα από τον κόμη Ghyl de Kelling. Συγκεκριμένα, η πρώτη αναφορά σε αυτή γίνεται το 1269. Η οχυρωμένη εκκλησία του Calnic αποτέλεσε, μέχρι το 1430, την κατοικία των ευγενών της περιοχής. Έπειτα πωλήθηκε στην αγροτική κοινότητα του Calnic και οχυρώθηκε! Περίφρακτη από ένα ημιδαχτυλικό οχυρωματικό τείχος, ενισχυμένο από έναν αμυντικό πύργο στα νότια και έναν στα βόρεια, άντεξε πολλές επιθέσεις των Οθωμανών. Αποτελείται από μία μεγάλη αυλή, που περιβάλλεται από τείχη, δίπλα στα οποία υπάρχουν κάποιες οικίες. Στη μέση του ευρύτερου χώρου υπάρχει ο εσωτερικός πενταόροφος οχυρωματικός πύργος Ζιέγκριφ. Ο πύργος του Ζιέγκριφ, αποτελεί το σήμα κατατεθέν του οχυρού. Σήμερα, εντός του, λειτουργεί ένα μικρό μουσείο μεσαιωνικής τέχνης. Το αμυντικό σύστημα των οχυρώσεων ολοκληρώθηκε τον 16ο αιώνα, όταν προστέθηκαν, ένα παρεκκλήσι και μία τάφρος με νερό περιμετρικά των τειχών. Οι οχυρώσεις του Calnic, διαφέρουν από τις περισσότερες κατασκευές αυτού του τύπου, καθώς δεν βρίσκονται σε λόφο, αλλά σε χαμηλό επίπεδο, σαφώς μειονεκτικό σε περίπτωση πολιορκίας του. Αυτό μπορεί να εξηγηθεί από το γεγονός, ότι αρχικά αποτέλεσε κατοικία και όχι αμυντική κατασκευή.

Φτάνουμε λοιπόν έξω από τις οχυρώσεις, όπου και υπάρχει ένας μικρός χώρος πάρκινγκ. Κοιτώντας γύρω μου δεν βλέπω ψυχή, εκτός από δύο μικρά παιδάκια που έπαιζαν και τον ήχο από μουσικές των Ρομά!

*Πρίν το ταξίδι είχα διαβάσει στο διαδίκτυο, ότι το μεγαλύτερο μέρος των Ρομά ζούνε στην νότια, κεντρική και ανατολική Ρουμανία. Πολλοί από αυτούς είναι ανοιχτόχρωμοι, ξανθοί με γαλανά ή πράσινα μάτια, άλλοι με κόκκινα μαλλιά και φακίδες και ο μόνος τρόπος που μπορείς να τους ξεχωρίσεις είναι η ενδυμασία τους! Δεν ζούνε σε τσαντίρια, αλλά σε κανονικά σπίτια, που μερικές φορές είναι ισάξια παλατιών! Δεν συναντήσαμε πολλούς στο ταξίδι, αλλά δύο φορές στο δρόμο είδαμε κάποιους, που όντως ήταν ανοιχτόχρωμοι στο δέρμα, με καστανά μαλλιά και στο Calnic που άκουσα τη μουσική των τσιγγάνων, γνωστή από τα χάλκινα πνευστά της!

Μπροστά μας υπήρχε μία ξύλινη περίφραξη με μία πόρτα ανοιχτή! Μπαίνουμε μέσα και καθώς περιεργαζόμαστε τα τείχη, φτάνουμε μπροστά από μία άλλη πόρτα, κλειστή αυτή τη φορά, που ήταν και η είσοδος στο οχυρό, Απο εκεί και μετά αν προχωρούσες έβγαινες σε αδιέξοδο...

- Ε: Όχι πάλι!!!
- Π: Είσαι γκαντέμω, στο έχω πεί;;;
- Ε: Εσύ είσαι γκαντέμης, που ήθελες να φύγουμε από τη πρώτη εκκλησία, όταν είδες την πόρτα κλειστή!
- Π: Πως θα γίνει τώρα να μπούμε σε αυτήν;…
- Ε:
Από αυτό κατάλαβα, ότι τελικά δεν ήμουν η μόνη που είχα μανία να δώ όλες τις οχυρωμένες εκκλησίες…είχε πέσει "επιδημία"! Αργότερα θα γελούσα πολύ με τον αδερφό μου όταν είδε τις ξύλινες εκκλησίες, για τις οποίες του είχα δείξει μόνο μία φωτογραφία, που απεικόνιζε μόνο τη ξύλινη εκκλησία εξωτερικά σαν κατασκευή και τίποτ΄ άλλο

Εκείνη την ώρα βλέπουμε να μπαίνει, από την πόρτα που είχαμε μπεί και εμείς, μία κυρία. Μας χαιρετάει στα Ρουμάνικα και μας δείχνει το κλειδί! Να τος και ο δεύτερος κλειδοκράτορας μας, της τρίτης κατά σειρά, οχυρωμένης εκκλησίας!!! Μας είχε δεί, μάλλον, που μπήκαμε και ήρθε να μας ανοίξει! Φαίνεται πως οι κλειδοκράτορες των εκκλησιών, μένουν κάπου τριγύρω, κάνοντας τις καθημερινές τους δουλειές και όταν δούν αυτοκίνητο παρκαρισμένο απ’ έξω, έρχονται να σου ανοίξουν. Αυτό δεν ίσχυε όμως πάντα…
Μπαίνοντας από τη πόρτα εισόδου, βρίσκεσαι αυτόματα σε μία στοά κάτω από τον νότιο πύργο. Μέσα στη στοά υπάρχει αναρτημένο το πρόγραμμα επισκέψεων, μία αφίσα που δείχνει ποιες εκκλησίες είναι ενταγμένες στην Unesco και σε ποια μέρη, καθώς και φωτογραφίες καδραρισμένες που δείχνουν διάφορα δρώμενα που λαμβάνουν χώρα εντός των τειχών!

Η πρώτη εικόνα μπροστά μας ήταν αυτή…

…στα δεξιά μας αυτή…

…και στα αριστερά υπήρχαν οικίες εντός των τειχών. Σε μία από αυτές μπήκε η κυρία που μας είχε ανοίξει και λίγο πιο πέρα βρίσκονταν οι τουαλέτες. Δίπλα από τις οικίες αυτές στα αριστερά μας βρίσκονταν και το παρεκκλήσι.

Μας κάνει νόημα η κυρία να μπούμε στο χώρο που είχε μπεί. Εκεί πλήρωνες λοιπόν το εισιτήριο που ήταν 10Lei/άτομο και για φωτογραφίες άλλα 10Lei, μόνο με μετρητά! Στον χώρο αυτόν υπήρχαν διάφορα τοπικά προϊόντα που μπορούσες να αγοράσεις, διάφορα ξύλινα κουζινικά σκεύη, καπέλα, καλάθια και πολλές θρησκευτικές εικόνες. Όλα ήταν προς πώληση! Εμείς πληρώσαμε το εισιτήριο μας και για να βγάλουμε φωτογραφίες και μετά επισκεφτήκαμε τις τουαλέτες, οι οποίες ήταν καθαρότατες!

Ξεκινήσαμε από το παρεκκλήσι. Περιμετρικά στο εσωτερικό της εκκλησίας και στο κέντρο της, έχει στασίδια. Ο άμβωνας και το ιερό έχουν πολύ απλή διακόσμηση και στην είσοδο υπάρχει βιβλίο επισκεπτών.

Βγαίνοντας από την εκκλησία κατευθυνθήκαμε προς τον πύργο του Ζιέγκριφ. Κάναμε μία βόλτα γύρω από αυτόν. Στην πρόσοψη του υπάρχει μία είσοδος που οδηγεί στο υπόγειο του πύργου. Η κυρία είχε ανοίξει την είσοδο. Στο πίσω μέρος του πύργου υπήρχε μία άλλη πόρτα ψηλά, στην οποία είχες πρόσβαση από μία σκάλα πέτρινη. Η πόρτα όμως ήταν κλειστή Αφού έκανα το γύρο του πύργου, σπεύδω να βρώ τον κλειδοκράτορα μας, αλλά δεν ήταν πουθενά! Αφού είχε ανοίξει όλες τις πόρτες, που επιτρέπονταν μάλλον να είναι ανοιχτές ή είχε ανοίξει όσες θυμόταν, είχε φύγει….μάλλον είχε ξεχάσει το φαγητό στη φωτιά….Μούτρωσα! Ήθελα να ανέβω στον πύργο!!!! Μη μπορώντας να κάνω κάτι περισσότερο, αρκέστηκα στο να επισκεφτώ το υπόγειο του πύργου.

Μπροστά από την είσοδο του υπογείου υπάρχουν μερικά σκαλιά. Κατεβαίνοντας τα, δεξιά και αριστερά υπάρχουν φωτογραφίες που δείχνουν τη διαδικασία του τρύγου και της ωρίμανσης του κρασιού. Επίσης υπάρχουν κρεμασμένα διάφορα σκεύη φύλαξης και σερβιρίσματος του κρασιού, όπως κανάτες, φλασκιά, καθώς και καλάθια που χρησιμοποιούν στον τρύγο!

Το υπόγειο του πύργου είναι ένα κελάρι στο οποίο υπάρχουν δεξιά και αριστερά μεγάλα βαρέλια, για την ωρίμανση του κρασιού, στερεωμένα πάνω σε ξύλινες βάσεις! Όλα ήταν αριθμημένα.

Στη συνέχεια, βγαίνοντας από τον πύργο κάναμε βόλτα σε όλη την αυλή, είδαμε το πηγάδι, τα τείχη από κοντά, ανεβήκαμε σε αυτά, όπου είχαμε τη δυνατότητα πρόσβασης, ανακάλυψα και άλλες κλειστές πόρτες, όπως αυτή στο βόρειο πύργο για να καταλήξουμε στο τέλος στον νότιο πύργο, από τον οποίο είχαμε μπεί.

Στον νότιο πύργο είχαμε πρόσβαση!!! Ανεβήκαμε τα πέτρινα σκαλιά, διασχίσαμε το ξύλινο μπαλκόνι που είχε ωραία θέα προς την αυλή και μετά μπήκαμε μέσα. Εντός του πύργου είχε άλλες σκάλες ξύλινες, λίγο απότομες όμως, που οδηγούσαν στο επάνω μέρος του πύργου. Τώρα θα αποζημιωνόμουν για τις υπόλοιπες κλειστές πόρτες !!!! Και ξεκινάει η αναρρίχηση (όντως έκανες αναρρίχηση σε αυτές τις σκάλες). Δένω τη τσάντα μου καλά στους ώμους μου και ξεκινάω. Ο αδερφός μου είχε ήδη ανέβει αρκετά ψηλά, μέχρι να βγάλω εγώ φωτογραφίες και με περίμενε κάπου στη μέση.

Φτάνοντας τέρμα επάνω, συναντήσαμε….καμπάνες! Ο πύργος φιλοξενούσε το καμπαναριό

Γύρω γύρω από τον πύργο, μπορούσαμε να απολαύσουμε τη θέα, προς όλες τις πλευρές!

Βγαίνοντας από τις οχυρώσεις, πάλι δεν είδαμε πουθενά την κυρία που μας άνοιξε…Θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε να μπεί και να πάρει ότι θέλει! Αυτό με έκανε να σκεφτώ, ότι οι άνθρωποι δεν νιώθουν φόβο…ένα γεγονός που με χαροποίησε! Όποιος τολμήσει να μπεί και να πάρει κάτι από το οχυρό να του κοπούν τα χέρια !!!!

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό μας. Βγήκαμε και πάλι τον Ε81 και κατευθυνθήκαμε δυτικά προς το Sebes.

Sebes
To Σέμπες είναι μία από τις πολλές πόλεις της Τρανσυλβανίας που διατηρούν τον Μεσαιωνικό τους χαρακτήρα. Τα σπίτια έχουν κόκκινες κεραμοσκεπές και η αρχιτεκτονική τους χροιά μαρτυρεί μία ήσυχη πόλη! Η ιστορία της πόλης είναι μακροχρόνια και ξεκινά επι αρχαιοτάτων χρόνων, όταν υπήρξε κέντρο της Δακικής κουλτούρας. Τον 5ο αιώνα πχ, Δακία ονομαζόταν η περιοχή της σημερινής Ρουμανίας. Αργότερα πέρασε στα χέρια των Ρωμαίων, ενώ τον 12ο αιώνα εποικήθηκε από τους Σάξονες. Έχει πάρει το όνομα της από την ουγγρική λέξη "sebes" , η οποία σημαίνει "γρήγορα" και αναφέρεται στον ομώνυμο ορμητικό ποταμό που διαρρέει τη πόλη.

Όταν μπήκαμε στη μικρή πόλη Sebes, κατευθυνθήκαμε προς το κύριο αξιοθέατο της που είναι η Ευαγγελική της εκκλησία.

Βρήκαμε γρήγορα χώρο να αφήσουμε το αυτοκίνητο σε ένα σημείο που έχει ελεύθερο πάρκινγκ κοντά στην Ευαγγελική εκκλησία.

Ευαγγελική εκκλησία στο Sebes

Η Ευαγγελική εκκλησία του Σέμπες βρίσκεται στο κέντρο του. Η αρχιτεκτονική της διαμόρφωση παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς το πρωταρχικό της στυλ διαφοροποιήθηκε αρκετά κατά την διάρκεια των αιώνων. Αρκετά στοιχεία γοτθικού ρυθμού αναμείχθηκαν σταδιακά με στοιχεία αναγεννησιακού χαρακτήρα, αλλοιώνοντας έτσι την αρχική αρχιτεκτονική της δομή. Τον 15ο αιώνα η εκκλησία οχυρώθηκε με τείχη τα οποία προστατεύονταν από προμαχώνες! Σήμερα, μόνο η κύρια αίθουσα παραμένει ως είχε από την αρχή και τα τείχη δεν υπάρχουν. Εντός της εκκλησίας, ο επισκέπτης μπορεί να δεί την Αγία Τράπεζα, που είναι πλούσια διακοσμιμένη με έργα ζωγραφικής και γλυπτά, η οποία αποτελεί τη μεγαλύτερη από όλες όσες βρίσκονται στις εκκλησίες της Τρανσυλβανίας!

Το πρωί δεν είχα καταφέρει να δώ την Ευαγγελική εκκλησία του Σιμπίου και είχα παρηγορήσει τον εαυτό μου ότι θα δώ του Σέμπες….
Ξεκινάμε λοιπόν, περνάμε από το πάρκο που βρίσκεται μπροστά από την εκκλησία…

….και φτάνουμε στην είσοδο της εκκλησίας. Πρίν το ταξίδι, είχα δεί ότι η εκκλησία είναι ανοιχτή για τους επισκέπτες από τις 09:00-17:00. Η ώρα ήταν 14:00. Κοιτώ τη ταμπέλα στη πόρτα και…Έλεγε ότι οι ώρες επισκέψεων είναι από 10:00-13:00 και από 15:00-17:00 καθημερινά εκτός Δευτέρας. Και ρωτάω τον εαυτό μου: Τι μέρα είναι μικρούλα;;;….και απαντάω πάλι στον εαυτό μου: Δευτέρα είναι μικρούλα….Ε, άι σιχτιρ!!!!

*Συμπέρασμα: Τα ωράρια που βλέπουμε πολλές φορές στο διαδίκτυο, δεν σημαίνει ότι είναι τα σωστά, ειδικά τους χειμερινους μήνες στη Ρουμανία. Δεν ισχύουν στάνταρ ωράρια και σε πολλά αξιοθέατα θα βρείτε τηλέφωνο κάτω από τις ώρες επισκέψεων. Αυτό σημαίνει ότι κρέμεσαι από τα χέρια ανθρώπων που μπορεί να είναι στις δουλειές τους ή να μην σηκώσει κανείς το τηλέφωνο που θα πάρεις! Γιατί την επόμενη μέρα συνέβη και αυτό!

Κάνουμε μία βόλτα περιμετρικά της εκκλησίας, έξω από την περίφραξη της….

….και μετά μπαίνουμε στον εσωτερικό αυλόγυρο για να την δούμε από κοντά και για να ελένξω όλες τις πόρτεςποτέ δεν ξέρεις, μπορεί κάποια να είχε μείνει ανοιχτή ! Θα ‘θελα…

Αφήνουμε την εκκλησία πίσω μας και ξεκινάμε για μία μικρή βόλτα τριγύρω, μπάς και βρούμε κάτι φαγώσιμο να το πάρουμε στο χέρι. Είχαμε πεινάσει και είπαμε να μην φάμε μπανάνες και κρουασάν που είχαμε στο αυτοκίνητο, αλλά κάτι σε σάντουιτς. Βρίσκουμε ένα fast food με γύρο……το μαγαζί έλαμπε από καθαριότητα και ο ένας νεαρός που ήταν μέσα δεν μιλούσε καμία άλλη γλώσσα εκτός από Ρουμάνικα Φωνάζει έναν άλλον κύριο που ήταν μέσα στη κουζίνα, ο οποίος ευτυχώς μιλούσε αγγλικά. Παραγγέλνουμε ένα γύρο σε ψωμάκι ο καθένας μας (ούτε που θα το φανταζόμουν ποτέ, ότι θα έβρισκα γύρο στη Ρουμανία) και περιμένουμε να το ετοιμάσουν. Εν το μεταξύ μέσα στο μαγαζί ήταν έντονη η μυρωδιά του ψημένου κρέατος….απο εξαερισμό δεν είχε και πολλά το μαγαζί μόνο την ανοιχτή πόρτα που μπήκαμε. Βγαίνουμε έξω για να μην βρωμίσουν τσίκνα τα ρούχα μας και συνεχίζουμε να περιμένουμε…και περιμένουμε….και περιμένουμε…. Το σάντουιτς το πήραμε μετά από 20 λεπτά!!! Αυτά τα 20 λεπτά ήταν καταλυτικά αργότερα για όλα τα υπόλοιπα αξιοθέατα που είχα στο πρόγραμμα…..Το φάγαμε έξω από το αυτοκίνητο προσπαθώντας να μην λερωθούμε, γιατί ήταν τεράστιο, έσταζε σάλτσες από παντού και δεν ήταν καλά τυλιγμένο! Νόστιμο μέν, αλλά στο τέλος της ημέρας μου έκατσε στο λαιμό….
Το Σέμπες ήταν σκέτη αποτυχία…ούτε το αξιοθέατο που ήθελα να δώ είδα, αλλά και χάσαμε πολύτιμο χρόνο για ένα σάντουιτς!!!!

Αφήνουμε το Σέμπες και βγαίνουμε στον E81 για να πάμε στην Άλμπα Ιούλια.

Λίγο πρίν μπούμε στη πόλη, περάσαμε την γέφυρα, κάτω από την οποία διαρρέει ο ποταμός Mures. Ο ποταμός Μούρες πηγάζει από τα ανατολικά Καρπάθια και φτάνει μέχρι την νοτιοανατολική Ουγγαρία, στη πόλη Szeged, όπου και ενώνεται με τον ποταμό Τίσα. Δίπλα από την γέφυρα και στα δεξιά μας είχαμε άλλη μία γέφυρα, αυτή του φυσικού αερίου, όπως με πληροφόρησε ο αδερφός μου, που είναι περισσότερο ειδήμων σε αυτά.

Alba Iulia

Στα αρχαία χρόνια, όταν η περιοχή της σημερινής Ρουμανίας ονομαζόταν Δακία, η Άλμπα Ιούλια υπήρξε ιδανικό μέρος διαμονής, κυρίως για το ήπιο κλίμα και το πλούσιο υπέδαφός της. Κατά την διάρκεια της ρωμαϊκής κυριαρχίας, στη θέση της Άλμπα Ιούλια δέσποζε ένα από τα σημαντικότερα εμπορικά και οικονομικά κέντρα της χώρας, το Απουλούμ. Εξίσου αξιόλογη είναι και η Μεσαιωνική της ιστορία. Μεταξύ 1541 και 1690 η Άλμπα Ιούλια υπήρξε πρωτεύουσα του Ανατολικού Ουγγρικού Βασιλείου και στη συνέχεια του βραχύβιου Πριγκιπάτου της Τρανσυλβανίας, που δημιουργήθηκε με την ένωση των τριών ρουμανικών κτίσεων (Βλαχία, Τρανσυλβανία και Μολδαβία) υπο το Μιχάη τον Γενναίο το 1559. Η Άλμπα Ιούλια έχει ιστορική σημασία για τους Ρουμάνους, τους Ούγγρους και τους Σάξονες της Τρανσυλβανίας. Στην νεότερή της ιστορία, συγκαταλέγεται η συμβολική στέψη του πρίγκιπα Φερδινάνδου, ως βασιλιά της Ρουμανίας, το 1922, σηματοδοτώντας έτσι την ένωση της Τρανσυλβανίας με το Βασίλειο της Ρουμανίας, ενός στόχου που είχε ξεκινήσει αιώνες πρίν, καθιστώντας έτσι τη πόλη ένα πραγματικό κειμήλιο της ιστορίας της Ρουμανίας.
Η άνω πόλη αναπτύχθηκε εξ ολοκλήρου από τον Κάρολο τον ΣΤ’, αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και φιλοξενεί τα πιο ιστορικά κτίσματα της πόλης. Η επίδραση που είχε ο Κάρολος στη πόλη, ήταν τόσο έντονη, ώστε οι Αψβούργοι, προς τιμήν του, την μετονόμασαν Άλμπα Καρολίνα, ένα όνομα που διατηρήθηκε μέχρι και το 1918. To σύγχρονο όνομά της Άλμπα Ιούλια αποτελεί υιοθέτηση της μεσαιωνικής λατινικής ονομασίας της (Alba Julia). Η σύγχρονη ονομασία χρησιμοποιείται επίσημα αφότου η πόλη έγινε μέρος της Ρουμανίας.

Μπαίνοντας στην Άλμπα Ιούλια, περάσαμε από το κέντρο της και κατευθυνθήκαμε προς την άνω πόλη.

Διασχίσαμε κάποιες γειτονιές της περιοχής Subcetate, μέχρι να δούμε τον Οβελίσκο των Επαναστατών.

Παρκάραμε και ξεκινήσαμε με τα πόδια να ανέβουμε στην άνω πόλη, όπου βρίσκονται οι οχυρώσεις της Άλμπα Ιούλια.

Fortress - Alba Iulia

Το οχυρό της Άλμπα Ιούλια ανεγέρθη μεταξύ 1716 και 1735, σε σχέδια του Ιταλού αρχιτέκτονα Giovanni Morando Visconti, με το πλέον διαδεδομένο σύστημα οχυρώσεων της εποχής, το Vauban. Χτισμένο σε σχήμα αστεριού, φυλάσσεται από 7 προμαχώνες, έναν για κάθε κορυφή του αστρικού αρχιτεκτονικού σχηματισμού, οι οποίοι ενώνονται με ένα πέτρινο τείχος. Η είσοδος στο οχυρό γινόταν από 6 πύλες, χτισμένες σε ρυθμό μπαρόκ. Στο εσωτερικό του οχυρού βρίσκονται μερικά από τα πιο κύρια αξιοθέατα της πόλης, όπως η Αίθουσα της Ένωσης με την Εθνική Τιμητική Πινακοθήκη, το Εθνικό Μουσείο Ιστορίας της Ενοποίησης, το Πριγκιπικό Ανάκτορο (Ανάκτορο του Βοεβόδα), ο Ορθόδοξος καθεδρικός ναός, ο Ρωμαιοκαθολικός καθεδρικός ναός, η Βιβλιοθήκη Batthyaneum, το Μέγαρο του Ρωμαιοκαθολικού επισκόπου, το Μέγαρο Απορ και το Πανεπιστήμιο της Άλμπα Ιούλια.

Διασχίσαμε τη Strada Mihai Viteazul, η οποία καταλήγει στη 1η πύλη των οχυρώσεων…

…για να φτάσουμε στον Οβελίσκο των Επαναστατών

Ο Οβελίσκος των Επαναστατών βρίσκεται στην νοτιοανατολική πλευρά του οχυρού. Χτίστηκε το 1937 προς τιμήν των ηγετών της επανάστασης των Ρουμάνων χωρικών εναντίον των Ούγγρων γαιοκτημόνων που έλαβε χώρα μεταξύ 1784-1785. Στη βάση του είναι γραμμένα τα ονόματά τους, Horea, Closca και Crisan. Από πάνω στέκει το άγαλμα της νίκης, στο δεξί χέρι της οποίας υπάρχει ένα δάφνινο στεφάνι, μνημείο παντοτινής δόξας και τιμής.

Λίγο πιο πέρα από τον Οβελίσκο βρίσκεται μία μακέτα του οχυρού, όπου φαίνεται καθαρά το αστεροειδές του σχήμα…

….όπως επίσης φαίνεται καθαρά και από τον δορυφόρο του google maps

Πίσω από τον Οβελίσκο βρίσκεται η 3η πύλη του οχυρού.

Για να φτάσεις την πύλη, διασχίζεις μία γέφυρα, κάτω από την οποία υπάρχει η τάφρος των οχυρώσεων με τα τείχη από πάνω

Περάσαμε την 3η πύλη για να μπούμε στη παλιά πόλη. Στη παρακάτω φώτο φαίνεται η όψη της τρίτης πύλης από το εσωτερικό των οχυρώσεων

Κάναμε μία μικρή βόλτα προς το εσωτερικό, αλλά έπρεπε να μπείς αρκετά πιο μέσα για να δείς κάποια πράγματα...είναι μεγάλη η παλιά πόλη! Δυστυχώς η ώρα είχε πάει 16:00 και έπρεπε να φύγουμε…Θεωρώ ότι αξίζει κανείς να αφιερώσει ακόμα και μία ολόκληρη μέρα στην Άλμπα Ιούλια. Είναι μία πανέμορφη πόλη, πλούσια σε σημαντικά αξιοθέατα για την χώρα!!! Εγώ πάντως, έχω αφήσει πολλές εκκρεμότητες στην Άλμπα…

Η πόλη δεν είχε τόσο πολύ κίνηση για να μας καθυστερήσει και πολύ σύντομα είχαμε βγεί στον Ε81 με προορισμό το χωριό Valea Viilor που βρίσκεται νοτιοδυτικά του Medias. Αυτό σήμαινε ότι χρειαζόμασταν μία ώρα για να φτάσουμε! Έπρεπε να κάνουμε αγώνα δρόμου…

Στο χωριό Santimbru, αφήσαμε τον Ε81 και στρίψαμε δεξιά στον 14Β

Περάσαμε από αρκετά χωριά για να φτάσουμε στο Craciunelu de Jos

Κατά τη διαδρομή μας, πολλές φορές διασχίσαμε γραμμές του τρένου. Είδαμε από μακριά το χωριό Izvoarele. Περάσαμε κάτω από γέφυρα που έχει κατασκευαστεί από τη κοινοπραξία Άκτωρ, Alstom και Arcada για τον εκσυγχρονισμό του σιδηροδρομικού δικτύου της Ρουμανίας.

Περάσαμε μέσα από τη πόλη Blaj, όπου συναντήσαμε, σε μία από τις πλατείες της, μία στήλη πάνω στην οποία υπάρχει το άγαλμα της λύκαινας που βυζαίνει….εδώ δεν ξέρω ποιόν βυζαίνει παιδιά, αλλά στη Ρώμη βυζαίνει τον Ρέμο και τον Ρωμύλο, που είναι οι ιδρυτές της Ρώμης! Η εικόνα αυτή της λύκαινας σε μία πόλη της Ρουμανίας με έκανε να καταλάβω πόσο πολύ είναι επηρεασμένοι οι Ρουμάνοι από τον ρωμαϊκό πολιτισμό!

Συνεχίσαμε περνώντας από το χωριό Valea Lunca, έξω από το οποίο περιμέναμε να περάσει το τρένο (κι άλλη καθυστέρηση δηλαδή…)

Εδώ να πώ ότι καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της διαδρομής, είδα οχυρωμένες εκκλησίες σχεδόν σε όλα τα χωριά…

Κάποια στιγμή, γύρω στις 17:00, αφήνουμε τον 14Β στρίβοντας αριστερά στον 14, συνεχίζουμε για λίγα λεπτά, οπότε και στρίβουμε δεξιά στον 142G (που ούτε η μάνα του δεν τον ξέρει), έναν δρόμο στενό, της κακιάς ώρας, για να φτάσουμε τελικά στο χωριό Valea Viilor, την ώρα που κοντεύει να σβήσει και το τελευταίο φώς της σημερινής μέρας….

Για τις παρακάτω φώτο, ζητώ συγνώμη, γιατί είναι λίγο «ανθυγιεινές» για τα μάτια σας (όχι οτι οι προηγούμενες είναι άριστες ) , αλλά δυστυχώς είναι οι μόνες που έχω….

Valea Viilor Fortified Church – Unesco World Heritage Site

Η παρακάτω φώτο είναι από το διαδίκτυο. Το βράδυ δεν φωτίζεται καθόλου (ολόκληρο μνημείο της Unesco και παντελής έλλειψη φωτισμού τη νύχτα…)

Η οχυρωμένη εκκλησία του χωριού Valea Viilor ανεγέρθη το 1263 σε γοτθικό ρυθμό, στην αμπελοφυτεμένη κοιλάδα του Medias. Απέκτησε τις οχυρώσεις της κατά τον 15ο και 16ο αιώνα. Αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει είναι το πηγάδι που βρίσκεται στο κέντρο της εκκλησίας, το οποίο τροφοδοτούσε με νερό τους υπερασπιστές της κατά την διάρκεια των πολιορκιών.

*Όταν προετοίμαζα το ταξίδι, είχα διαβάσει για το πηγάδι αυτό και εννοείται ήθελα να το δώ….ευτυχώς η οχυρωμένη εκκλησία στο Cisnadie έχει ένα παρόμοιο πηγάδι μέσα στην εκκλησία (που δεν το γνώριζα, πρίν το δώ) και έτσι μπόρεσα να δώ αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό κάποιων οχυρωμένων εκκλησιών! Εγώ θα προσθέσω ένα ακόμα χαρακτηριστικό αυτής της οχυρωμένης εκκλησίας. Ο όγκος της εκκλησία είναι δυσανάλογος με τον συνολικό όγκο των οχυρώσεων. Η εκκλησία καταλαμβάνει τα 2/3 του αυλόγυρου των οχυρώσεων και είναι αρκετά ψηλή!

Μόλις φτάσαμε, αφήσαμε το αυτοκίνητο μπροστά στην εκκλησία και αμέσως έκανα μία βόλτα γύρω από τα τείχη. Δεν υπήρχε άνθρωπος εκεί τριγύρω ούτε για δείγμα….ήμασταν εμείς οι δύο και τα σκυλιά! Ο αδερφός μου δεν απομακρύνθηκε από το αυτοκίνητο, όταν άκουσε τα σκυλιά. Εγώ εφοδιάστηκα με πέτρες και ξεκίνησα. Που και που άκουγα τον αδερφό μου να μου λέει:
- Αν σε δαγκώσει σκυλί, μετά θα σε δείρω και εγώ!

Τα σκυλάκια δεν δαγκώνουν αυτούς που τ΄αγαπάνε! Στη συνέχεια του ταξιδιού θα υπήρχαν και άλλα σκυλάκια, που θα μας έκαναν παρέα, καθώς θα βλέπαμε άλλα αξιοθέατα…

Έβγαλα κάποιες φωτογραφίες της εκκλησίας πρίν σβήσει τελείως το φώς του δειλινού…

Σε λίγο είχε νυχτώσει τελείως. Βλέποντας την εκκλησία μέσα στη νύχτα, την φαντάστηκα την εποχή του Μεσαίωνα…

Φωτισμένη εσωτερικά, με το λιγοστό φώς απο τις δάδες και την κινητικότητά της μειωμένη…μία οχυρωμένη εκκλησία "φάντασμα"! Όλοι ξεκουράζονται από τις συνεχείς μάχες της μέρας που είχε φύγει! Στο εσωτερικό της εκκλησίας, κάποιοι βγάζουν νερό από το πηγάδι και κάποιοι άλλοι προσεύχονται….για μία νικηφόρα επόμενη μέρα!

Στο σημερινό πρόγραμμα είχα εντάξει άλλη μία οχυρωμένη εκκλησία, που ανήκει στην Unesco (καμπανάκι) και βρίσκεται νοτιοανατολικά του Medias, στο χωριό Biertan (μεγάλες προσδοκίες είχα τρομάρα μου…). Σκέφτηκα, ότι ίσως προλάβαινα να την εντάξω στο πρόγραμμα κάποιας άλλης μέρας, όταν θα κατευθυνόμασταν από βόρεια προς νότια (πάλι μεγάλες προσδοκίες είχα…). Τελικά η οχυρωμένη εκκλησία στο Biertan, ήταν αυτή που δεν την είδα ποτέ! Σε αυτό το ταξίδι τουλάχιστον…Όμως ποτέ μη λές ποτέ!

Είχε έρθει πια ή ώρα να φύγουμε. Είχε νυχτώσει τελείως. Στο τιμόνι έκατσα εγώ. Επόμενος προορισμός μας η Cluj Napoca, όπου και θα διανυκτερεύαμε. Βγήκα στον 14 και έστριψα δεξιά προς Medias. Μετά το Medias πήρα τον 14Α, ο οποιός κάποια στιγμή συναντάει τον Ε60 και στρίβω αριστερά μέχρι να συναντήσω τον αυτοκινητόδρομο Α3 που περνάει έξω από τη πόλη Turda και συνεχίζει μέχρι τη Cluj Napoca. Στον Α3 μπόρεσα να αναπτύξω ταχύτητα και έτσι φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας λίγο μετά τις 20:00.

Η διαδρομή που καλύψαμε την 3η μέρα του ταξιδιού, φαίνεται στο παρακάτω χάρτη

Το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει ήταν το Hotel Athos R.M.T. Μια χαρά ήταν σαν κατάλυμα. Βρίσκεται σε ύψωμα, στα νότια προάστια της πόλης, αρκετά έξω από το κέντρο δηλαδή. Αυτό δεν μας πείραζε, γιατί δεν είχαμε σκοπό να μείνουμε στη πόλη. Είχε επιλεγεί μόνο ως σταθμός άφιξης και αφετηρίας μεταξύ δύο ημερών. Σκοπός μου ήταν να φτάσω μέχρι τέρμα βόρεια στη χώρα για να μπορέσω να δώ όλα όσα ήθελα να δώ. Οπότε η Cluj βρισκόταν στο κατάλληλο γεωγραφικό σημείο!

Αφήσαμε τα πράγματα μας, κάναμε ένα φρεσκάρισμα με το πάσο μας και μετά πήραμε το αυτοκίνητο και κατεβήκαμε στο κέντρο της πόλης. Παρκάραμε σε έναν χώρο που δεν είχε παρκόμετρο, ούτε κάτι άλλο αντίστοιχο, κοντά στη πλατεία Ενότητας. Ελένξαμε, τα άλλα αυτοκίνητα δίπλα, για να δούμε αν έχουν κάτι εμφανές στο μπαρμπρίζ, αλλά τίποτα. Το αφήσαμε λοιπόν, ευχόμενοι να μην μας κόψουν κληση…Αργότερα κατάλαβα πως πάει το σύστημα, στις πόλεις της Ρουμανίας, με το πάρκινγκ!

Κάναμε βόλτα στη πλατεία Ενότητας, είδαμε το άγαλμα του βασιλιά Ματίας Κορνίβους, που βρίσκεται μπροστά από την εκκλησία του Αγίου Μιχαήλ, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας που είναι της κακιάς ώρας, και μετά μπήκαμε στα στενά της πόλης.

Απο αυτό το λίγο που είδα, η Cluj μου άρεσε πολύ !!! Είναι μία ζωντανή πόλη, με κόσμο που βγαίνει έξω, κυρίως νέο κόσμο είδαμε εμείς, πολύ καλή δόμηση και πολύ καθαρή!!! Θα ήθελα να την ξαναεπισκεφτώ, για να την δώ καλύτερα…

Ψάχναμε μία Irish Pub που είχα σταμπάρει, για να κάτσουμε επιτέλους, μετά από μία γεμάτη μέρα και να απολαύσουμε την μπύρα μας. Είναι η παρακάτω
https://www.tripadvisor.com.gr/Rest...uj_County_Northwest_Romania_Transylvania.html
Δεν μπήκα μέσα να δώ πως είναι, γιατί κάτσαμε έξω. Παρήγγειλα μία μπύρα που δεν είχα δοκιμάσει ξανά, ούτε την είχα δει σε κάποιον άλλο κατάλογο μέχρι τώρα….Ήταν η Nenea Iancu! Είναι η καλύτερη μπύρα που ήπια στη Ρουμανία.-

Πήραμε και κάτι κροκέτες και πατάτες για τσιμπολόι και χαλαρώσαμε κάνοντας τον απολογισμό της μέρας, "θάβοντας" για άλλη μία φορά το σάντουιτς της "υπομονής" που φάγαμε στο Σέμπες και μας στέρηση τον πολύτιμο χρόνο που θέλαμε να έχουμε. Συζητήσαμε για τις πόλεις που είχαμε αφιερώσει κάποιες ώρες για να δούμε έστω και λίγο ( 2 ώρες στο Σιμπίου και 1,5 στην Άλμπα Ιούλια). Και οι δύο αξίζουν και μάλιστα πολύ!!! Και στο τέλος συζητήσαμε για το αυριανό μας πρόγραμμα…

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο κατάευχαριστημένοι για να κοιμηθούμε και να πάρουμε δυνάμεις για την επόμενη μέρα, που επίσης προβλεπόταν μεγάλη

Είχε έρθει η ώρα για Μαραμούρες….

 

[Dina Z]

Φοβερή διήγηση και πόοοοοσες φωτογραφίες!

….και μετά μπαίνουμε στον εσωτερικό αυλόγυρο για να την δούμε από κοντά και για να ελένξω όλες τις πόρτεςποτέ δεν ξέρεις, μπορεί κάποια να είχε μείνει ανοιχτή ! Θα ‘θελα…

Καλαααά, είσαι απίστευτη!!!

 

[Elena2508]

Όμορφα, άγνωστα μέρη, εξαιρετική αφήγηση και πολύ ωραίες φωτογραφίες!!!
Η ιστορία σου έχει όλα τα συστατικά της επιτυχίας!!! Που ήσουν κρυμμένη ταλαντούχα @Sassenach77 ;
Περιμένουμε και άλλες ιστορίες σύντομα!!

 

[tupacgr13]

Πω πω μου θύμισες πολύ ωραία πράγματα. Η Άλμπα Ιούλια έχει πολύ κόσμο αν την επισκεφτείς την 1η Δεκεμβρίου που είναι η εθνική τους εορτή. Επίσης ο βασιλιάς Ματέι Κόρβιν είναι το μήλον της έριδος για τις χώρες της Ουγγαρίας και της Ρουμανίας. Όταν έμενα στο Κλουζ το κεντρικό άγαλμα το είχαν ρίξει σε μια διαδήλωση. Νομίζω όμως ότι είναι Ούγγρος κανονικά.

Επίσης σχετικά με τους Ρουμάνους θα βάλω ένα διαφημιστικό που είχε φτιάξει η Cosmote για αυτούς το οποίο έχει πολύ πλάκα και νομίζω ότι τους εκφράζει απόλυτα. Επειδή δεν το βρήκα αυτούσιο βρίσκεται στο σημείο από 2:24 έως και 3:24.

 

[Sassenach77]

Φοβερή διήγηση και πόοοοοσες φωτογραφίες!

Κάνω εγώ φοβερή διήγηση;;
Για να πώ την αλήθεια μικρούλα μου, είχα μία ανησυχία με το θέμα του γραψίματος...ποτέ στη ζωή μου δεν είχα γράψει κάτι τόσο μεγάλο Στο τέλος το έβγαλα απο τον εγκέφαλο μου και ξεκίνησα απλά να γράφω την ιστορία, χωρίς πολλές σκέψεις και οτι βγεί...
Οι πολλές φωτογραφίες έχουν κάποιο λόγο που μπήκαν. Αποσκοπούν στο να δείξω τη πρόσφατη εικόνα του οδικού δικτύου της Ρουμανίας. Αντιλαμβάνομαι οτι μπορεί να είναι κουραστικό για κάποιους, αλλά σαν λάτρης του οδικού ταξιδιού και γενικά της οδήγησης, θεωρώ οτι είναι σημαντική πληροφορία για κάποιον που θα κάνει οδικό ταξίδι στη Ρουμανία, να ξέρει πως είναι οι δρόμοι της χώρας. Όλα αυτά θα τα πώ λίγο αναλυτικότερα στον επίλογο της ιστορίας

Καλαααά, είσαι απίστευτη!!!

Πάντως μεταξύ αστείου και σοβαρού....είχα πάθει ψύχωση με τις πόρτες! Γενικά θέλω να τα βλέπω όλα, κάτι που δεν γίνεται φυσικά, ειδικά μέσα σε ένα μόνο ταξίδι...αλλά εγώ το χαβά μου

 

[Sassenach77]

Όμορφα, άγνωστα μέρη, εξαιρετική αφήγηση και πολύ ωραίες φωτογραφίες!!!
Η ιστορία σου έχει όλα τα συστατικά της επιτυχίας!!! Που ήσουν κρυμμένη ταλαντούχα @Sassenach77 ;

Συμφωνώ με τα δύο πρώτα! Είναι πανέμορφα μέρη και σε μένα τουλάχιστον, ήταν άγνωστα κάποια μέρη απο αυτά μέχρι πρόσφατα.
Τώρα για την αφήγηση...οτι βγεί Έλενα μου!...απλά γράφω όπως μου βγαίνει...Σ' ευχαριστώ πάντως για τα καλά λόγια!!!
Οι φωτογραφίες μου μπορεί να είναι για κάποιον όμορφες, μόνο ως προς το αντικείμενο που απεικονίζουν...όχι όμως ως προς την τεχνική! Δεν έχω "πειράξει" καθόλου τις φωτογραφίες.....βλέπετε την αρχική λήψη αυτούσια, εκτός απο κάποιες που έχω ισιώσει λίγο, γιατί....ήθελαν ίσιωμα Όλες είναι τραβηγμένες με το κινητό μου...

Περιμένουμε και άλλες ιστορίες σύντομα!!

Με κάτι τέτοιου είδους επιθυμίες ξεκίνησα να γράφω την ιστορία, αλλιώς...δεν θα την έγραφα ποτέ!

 

[Sassenach77]

Πω πω μου θύμισες πολύ ωραία πράγματα. Η Άλμπα Ιούλια έχει πολύ κόσμο αν την επισκεφτείς την 1η Δεκεμβρίου που είναι η εθνική τους εορτή. Επίσης ο βασιλιάς Ματέι Κόρβιν είναι το μήλον της έριδος για τις χώρες της Ουγγαρίας και της Ρουμανίας. Όταν έμενα στο Κλουζ το κεντρικό άγαλμα το είχαν ρίξει σε μια διαδήλωση. Νομίζω όμως ότι είναι Ούγγρος κανονικά.

Επίσης σχετικά με τους Ρουμάνους θα βάλω ένα διαφημιστικό που είχε φτιάξει η Cosmote για αυτούς το οποίο έχει πολύ πλάκα και νομίζω ότι τους εκφράζει απόλυτα. Επειδή δεν το βρήκα αυτούσιο βρίσκεται στο σημείο από 2:24 έως και 3:24.

πολύ καλό το διαφημιστικό !!!!! Να σαι καλά, με έκανες και γέλασα

Ναι ήταν Ούγγρος βασιλιάς! Απο τις εγκυκλοπαιδικές πληροφορίες που αναζήτησα και τελικά διάβασα γι' αυτόν, αυτά που μου έμειναν είναι:
1) Οτι ήταν Ούγγρος βασιλιάς και κυκλοφορούσε μεταμφιεσμένος...(βίτσια είναι αυτά )
2) Οτι είχε ιδρύσει μία απο τις μεγαλύτερες βιβλιοθήκες που υπήρξαν στην Ευρώπη!! Την Κορβιανή;;;...Κορβικιανή;...δεν θυμάμαι καλά πως ακριβώς έχει ονομαστεί...Sorry!

Τι εννοείς έμενες στη Κλούζ; Έχεις ζήσει στη πόλη;