Ιταλία Αναζητώντας τον ήλιο στην αιώνια πόλη

[bloody mary]

Ημέρα 1η (Μ. Παρασκευή)

Με συννεφιά ξεκινήσαμε το πρωί της Παρασκευής 21/3 με λιακάδα φτάσαμε στη Ρώμη λίγο αργότερα. Ιδανικές συνθήκες για να πάρει η κορούλα μου το ταξίδι με το αεροπλάνο με καλό μάτι. Ήταν το δεύτερο ταξίδι της αλλά στο πρώτο (στις Βρυξέλλες) είχε 40 πυρετό και όπως είναι λογικό δε θυμάται τίποτα.

Κατά λάθος είχαμε κλείσει πάνω στο καθολικό Πάσχα αλλά αποφασίσαμε να μην αφήσουμε την συγκυρία να μας πτοήσει. Ήταν μάλιστα το πρώτο ταξίδι που κλείσαμε ως ανεξάρτητοι ταξιδιώτες, χωρίς πρακτορείο ή γνωστό στην πόλη.

Η μικρή ενθουσιάστηκε και εγώ το ίδιο, η Ρώμη από ψηλά ήταν πανέμορφη. Δε βλέπαμε την ώρα να προσγειωθούμε. Η συνέχεια όμως δεν ήταν τόσο ευχάριστη. Δεν προλάβαμε να πατήσουμε το πόδι μας σε Ρωμαϊκό έδαφος και συννέφιασε. Μέχρι να μας πάει το ταξί στο διαμέρισμα που είχαμε νοικιάσει μέσω του net άρχισε να βρέχει. Δεν θα σταματούσε παρά 4 μέρες αργότερα.

Το διαμέρισμα ήταν ο δεύτερος καλός οιωνός. Ισόγειο ανακαινισμένο με δυο κρεβατοκάμαρες και δύο μπάνια, κουζίνα με τραπέζι και πολύ καλόγουστα διακοσμημένο. Ήταν αρκετά μακριά από το κέντρο (πίσω από το Βατικανό περιοχή Aurelia), αλλά μας είπαν ότι είναι κοντά στο μετρό και υπήρχαν και 2 λεωφορεία που εξυπηρετούσαν.



Ταχτοποιηθήκαμε λοιπόν και δρόμο. Είχα διαβάσει ατέλειωτα κείμενα σε οδηγούς και σε websites, ότι έπεφτε στα χέρια μου για τη Ρώμη, έτσι οι άλλοι με έβαλαν μπροστάρη και οδηγό. Τι τους έμελλε να πάθουν! Στο μυαλό μου είχαν γίνει όλα αχταρμάς.

• Τους τραβολόγησα μέχρι το Termini γιατί νόμιζα πως μόνο εκεί βγάζουν εβδομαδιαία εισιτήρια,
• Ξεκινήσαμε πάντα μέσα στη βροχή για το Time Elevator ένα 3D θέαμα με την ιστορία της πόλης αλλά ακολουθώντας την συμβουλή του Voyager κατεβήκαμε στη Spagna, περίπου 1 χλμ μακριά. Δεν φτάσαμε ποτέ.
• Είπαμε να πάρουμε το τουριστικό λεωφορείο αλλά ήταν πια πολύ αργά
• Αφού αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω για να ξεκουραστούμε, χαθήκαμε στα περίχωρα αφού το διαμέρισμα ήταν λίγο εκτός του χάρτη και φάγαμε μια ώρα για να μπορέσουμε να προσανατολιστούμε και να το βρούμε. Μέχρι και κοπάδι πρόβατα είδαμε!!!!!!!!!!!!!
• Αφού ξεκουραστήκαμε λίγο τους παρακάλαγα να πάμε να δούμε το «δρόμο του Σταυρού» στο Κολοσσαίο. Η ψηφοφορία ήταν γρήγορη, έχασα παταγωδώς.
• Κατά τις 9.00 ξεκινήσαμε να πάμε στο Τραστέβερε για φαγητό. Επειδή η μικρή μας νύσταζε και γκρίνιαζε είπαμε να πάρουμε ταξί. Είπαμε στην οδηγό να μας αφήσει στο Τραστέβερε για να ψάξουμε για φαγητό. Εκείνη μας είπε ότι ξέρει ένα πολύ φτηνό και καλό, όλα τα άλλα στην περιοχή είναι πανάκριβα. Κάναμε το λάθος και την εμπιστευτήκαμε. Μας πήγε σε ένα άθλιο εστιατόριο κοντά στον Άγιο Πέτρο (καμία σχέση με το Τραστέβερε), πανάκριβο, όσο για το φαΐ, ακόμα αηδιάζω όταν σκέφτομαι τα κρύα ζυμαρικά με αρακά που μας πρόσφεραν. Στην κατάσταση που ήμασταν όμως δεν είχαμε άλλη επιλογή.

Η πρώτη μέρα έκλεισε μέσα στη μαύρη απογοήτευση.

 

• 1
• 2
• 3

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 3

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[αθηνα123]

για συνεχιστε

 

[dimosf]

Για να δούμε τη συνέχεια. Στρώνουν τα πράγματα;

 

[bloody mary]

2η ημέρα (Μ. Σάββατο)

Η δεύτερη μέρα ήταν αφιερωμένη στα Μουσεία. Με τις πολύτιμες συμβουλές των μελών του forum και μετά από πολύ ψάξιμο μπορούσα να περηφανευτώ ότι τα κανόνισα μια χαρά. Έκλεισα guided tour με τους ξεναγούς του Βατικανού και με το fax στη μασχάλη ετοιμάστηκα να παρακάμψω με υπεροψία την ουρά του κοσμάκη.
Το θέαμα που αντικρύσαμε στην πλατεία του Α.Πέτρου είναι πέραν κάθε περιγραφής. Δείτε και μόνοι σας:

Αυτή ήταν η ουρά για την εκκλησία για την οποία δεν υπάρχει εισιτήριο ή άλλες διατυπώσεις απλά ένας έλεγχος με ανιχνευτές μετάλλων.
Βρήκαμε την ουρά για τα μουσεία (δεν ξέραμε που είναι η είσοδος) και αρχίσαμε να την ακολουθούμε μέχρι την κορυφή της. Και περπατάγαμε και περπατάγαμε, και παντού κόσμος σε πυκνή και φαρδιά ουρά να περιμένει υπομονετικά κάτω από καταρρακτώδη βροχή. Και συνεχώς μελαμψοί άντρες φορτωμένοι με ομπρέλες που πουλούσαν 5?. Χρυσές δουλειές κάνανε. Περπατήσαμε την μισή περίμετρο του Βατικανού, δε θα ήτανε κανένα χιλιόμετρο? Και είδαμε επιτέλους την είσοδο.
Και τότε συνειδητοποιήσαμε ότι πρέπει ακόμα και εμείς να στηθούμε σε άλλη ουρά σαφώς μικρότερη, αλλά αρκετή, ενώ μας έμεναν 5 λεπτά ακόμα για να αρχίσει η ξενάγηση. Παρακαλέσαμε, ικετέψαμε, απαιτήσαμε δείχνοντας το μουσκεμένο μας fax με την ώρα έναρξης αλλά συναντήσαμε συμπαγή τοίχο. Ως γνήσιοι ελληνάρες και εμείς καταφέραμε και χωθήκαμε κάπου στη μέση της ουράς αλλά ο καιρός αποφάσισε να μας τιμωρήσει και οι ουρανοί άνοιξαν. Αυτό πια δεν ήταν βροχή, ήταν οι καταρράκτες του Νιαγάρα. Μετά από 15 λεπτά πατήσαμε επιτέλους το πόδι μας στα ενδότερα.

Η ξενάγηση φυσικά άργησε να ξεκινήσει (και άλλοι βρέθηκαν στη δική μας θέση) και γι’ αυτό έγινε ακόμα πιο σύντομη. Συνολικά 45 λεπτά για τα μουσεία καταλαβαίνετε ότι τρέχαμε. Είδαμε ρωμαϊκά γλυπτά, εκπληκτικές τοιχογραφίες που σου δίνανε την ψευδαίσθηση του βάθους, πανέμορφες ταπισερί, τον πολύ εντυπωσιακό διάδρομο των χαρτών, τις σκοτεινές αλλά θαυμάσιες αίθουσες του Ραφαήλ και καταλήξαμε στην καπέλα Σιστίνα σχεδόν αναπάντεχα. Εδώ προς μεγάλη μου έκπληξη απογοητεύτηκα. Ίσως γιατί οι προσδοκίες μου ήταν μεγάλες. Το ταβάνι ήταν τόσο μακρινό, δεν μπορούσες να διακρίνεις καθόλου λεπτομέρειες, ο κόσμος πολύς και το καθεστώς του σσσσσσσσσσσσσττττ από τους σεκιουριτάδες, με τον παραμικρό ψίθυρο, σου έσπαγε τα νεύρα. Δεν κατάλαβα δηλαδή κακό είναι να εκφράσει τόσος κόσμος τον θαυμασμό του με ένα επιφώνημα ή με μια κουβέντα στο διπλανό του?
Βγαίνοντας από την Καπέλα Σιστίνα ο διάδρομος που ακολουθεί μου φάνηκε πολύ ύποπτος. Πολύ ψυχρός και απέριττος σαν να σε διώχνει…
Ρωτάω κάποιους πιο σχετικούς και παθαίνω φρίκη. Είναι η έξοδος!!!!

Δεν καταλάβατε μανδάμ, εγώ δεν ήρθα εδώ ούτε για τον Ραφαήλ, ούτε για τον Μικελάντζελο, ούτε για τις ταπισερί. Ένα είναι το μεγάλο μου πάθος, ο μεγάλος μου έρωτας και ας έζησε 400 χρόνια πιο πριν από μένα. Που είναι καλέ η Πινακοθήκη????????????

Κρατώντας σφιχτά την κορούλα μου από το χέρι και αδιαφορώντας για το αν με ακολουθούνε οι άλλοι αρχίζω να κολυμπάω κόντρα στο ρεύμα και τα κύματα του πλήθους που βγαίνει από το παρεκκλήσι. Μπαίνω ξανά μέσα και ανακαλύπτω μια μικρή πορτούλα που δεν είχα προσέξει πριν. Ρωτώντας με αγωνία όλους όσους συνάντησα στο δρόμο φτάνω στο κεντρικό χολ και κατόπιν στη είσοδο της Πινακοθήκης. Παίρνω μια ανάσα για να προετοιμαστώ ψυχολογικά και ορμάω.
Στην τρίτη ή τέταρτη αίθουσα αναγνωρίζω από μακριά το αντικείμενο του πόθου μου.
Αφήνω το μελανιασμένο χεράκι του παιδιού θρονιάζομαι στο πάτωμα και καταβροχθίζω με τα μάτια τη «Σταύρωση» τους ενός και μοναδικού Michelangelo Merisi dal Caravaggio (πιο γνωστό ως σκέτο Caravaggio).

Έχοντας πάρει την (πρώτη) δόση μου κατεβαίνω την περίφημη κυκλική σκάλα και βγαίνω στον φρέσκο αέρα με την πεποίθηση ότι αν δεν ήταν το travelstories να με κατευθύνει σωστά δεν θα άξιζε τον κόπο να σταθώ στην ατέλειωτη ουρά.

Η μέρα όμως δεν είχε τελειώσει. Αποχωρίστηκα από την υπόλοιπη παρέα που κατευθύνθηκε προς το γήπεδο να δει το Ρόμα -Εμπολι, και μόνη μου πλέον πήρα το δρόμο για την galleria Borghese.
Δεν θα σας κουράσω άλλο με τις εμμονές μου. Η Borghese είναι πολύ όμορφη και σαν αρχιτεκτόνημα και σαν περιεχόμενο και με αρκετούς και καλούς πίνακες του Caravaggio για να κατευνάσει την ακόρεστη δίψα μου.

Οι υπόλοιποι της παρέας δεν στάθηκαν τόσο τυχεροί. Έφτασαν στο γήπεδο μισή ώρα πριν το ματς και αρνήθηκαν να τους πουλήσουν εισιτήριο παρόλο που το γήπεδο ήταν άδειο. Μια ώρα πριν κλείνει το ταμείο και εξαίρεση δεν γίνεται για κανένα. Κάπου θυμόμουνα ότι είχα διαβάσει για γκισέ εισιτήριων μέσα στο κέντρο άλλα όσο και αν έψαξα τα κιτάπια μου δεν βρήκα τη διεύθυνση. Κατόπιν εορτής βέβαια με ψυχραιμία, το βρήκα με διάφορα βελάκια και σελιδοδείκτες για να μην το χάσω.
Η δεύτερη μέρα τελείωσε με μια πολύ ωραία βόλτα στο Τραστέβερε, αφού και η βροχή έκανε ένα μικρό διάλειμμα. Παρακολουθήσαμε λίγο από την αναστάσιμη λειτουργία στη Παναγία του Τραστέβερε και φάγαμε σε ένα πολύ ωραίο παραδοσιακό ταβερνάκι ενώ η μικρή ξετρελάθηκε με το σπαγγέτι ναπολιτέν που παρήγγειλε.

 

[bloody mary]

3η ημέρα (Κυριακή του Πάσχα)

Το πρόγραμμα της ημέρας είχε το ζωολογικό κήπο (για να κάνουμε και το χατήρι του παιδιού που το τραβολογάγαμε στα μουσεία) ο καιρός όμως για άλλη μια μέρα δεν ήτανε σύμμαχός μας. Η βροχή ήταν δυνατή και ο ουρανός φορτωμένος πολύ. Δεν είχαμε καμία όρεξη να στριμωχτούμε στην πλατεία του Α. Πέτρου με το υπόλοιπο πλήθος για να δούμε τον Πάπα. Πήραμε και μεις τις ομπρέλες μας και ξεκινήσαμε να πάρουμε το τουριστικό λεωφορείο να δούμε τα αξιοθέατα της πόλης in vitro μέχρι να ανοίξει λίγο ο καιρός και να ξεκινήσουμε τη βόλτα μας.

Αφού πήραμε τα πανάκριβα εισιτήρια (16?/άτομο) από το γκισέ μας στείλανε στην αφετηρία. Μας περίμενε ένα μεγάλο σοκ. Η ιδέα μας δεν ήταν καθόλου πρωτότυπη. Τουλάχιστον 50 άτομα περίμεναν καταμεσής της μπόρας να μπουν στα λεωφορεία. Τα αυτοκίνητα περνούσανε δίπλα στη λεωφόρο πετώντας επάνω μας και τα νερά του δρόμου που δεν μας πετύχανε κατά την κάθοδό τους. Το τραγελαφικό της υπόθεσης ήταν ότι υπήρχαν παρκαρισμένα 5-6 λεωφορεία, άδεια, που περιμένανε τη σειρά τους να ξεκινήσουνε, αλλά οι εμβρόντητοι από τον κόσμο υπάλληλοι για κάποιο λόγο δεν άφηναν τον κόσμο να μπει να προφυλαχτεί από τη βροχή. Όταν τελικά μπήκαμε μουσκεμένοι μέχρι το κόκκαλο μετά από 1,5 ώρα μας περίμενε μια ακόμα δυσάρεστη έκπληξη. Εκτός του ότι όλα τα καθίσματα ήτανε λούτσα από τα νερά, η τρύπα για τη σκάλα που οδηγούσε στο πάνω ανοιχτό μέρος του λεωφορείου άφηνε τα νερά της βροχής να περνούνε ελεύθερα μέσα στο λεωφορείο. Μιλάμε για λεωφορείο-πισίνα, κάθε φορά που έστριβε τα νερά περνούσαν στην άλλη πλευρά με θόρυβο σαν να είμαστε μέσα στο ποτάμι και δεν μπορούσαμε να ακούσουμε την ξενάγηση από τα ακουστικά. Τα τζάμια ήταν θολά από τους υδρατμούς και η μισή διαδρομή ήταν αποκλεισμένη λόγω των εκδηλώσεων στον Άγιο Πέτρο και στο Κολοσσαίο.
Η μόνη καλή στιγμή όταν για πέντε λεπτά η βροχή σταμάτησε βγήκε λίγο ήλιος και ανεβήκαμε στο πάνω μέρος του λεωφορείου. Όρθιοι (γιατί τα καθίσματα εννοείται ήταν μούσκεμα) νιώσαμε για λίγο ότι πετούσαμε με ταχύτητα ανάμέσα σε ένα σκηνικό με ψηλά παλιά κτήρια που σχημάτιζαν επιθετικές γωνίες με τους στενούς δρόμους.

Μετά από 2 στάσεις μας δήλωσαν ότι το λεωφορείο έχει βλάβη και πρέπει να περιμένουμε το επόμενο. Τους σιχτιρίσαμε και κατεβήκαμε κλαίγοντας τα λεφτά και το χρόνο που χάσαμε. Θα μπορούσαμε να πληρώσουμε τα ίδια λεφτά σε ένα ταξί και να κάνουμε ωραία και στεγνά τη βόλτα μας στη πόλη.

Τρέξαμε μέχρι την piazza Navona και μπήκαμε στο πρώτο cafe που συναντήσαμε, να ζεσταθεί λίγο το κοκαλάκι μας. Μας έφεραν 2 ωραίες ζεστές πίτσες με φύλλο σαν αραβική πίτα, νοστιμότατες και όταν βγήκαμε ο ήλιος δειλά δειλά έριχνε δύο μόνο ακτίνες στην πλατεία, έτσι για δοκιμή. Δεν θέλαμε και πολύ, με βρεγμένα ακόμα ρούχα ξεκινήσαμε το περπάτημα. Piazza Navona, Fontana di Trevi, Pantheon. Μια στάση για ένα espresso στο S. Eustachio όπου συναντήσαμε και πολλούς άλλους συμπατριώτες μας. Πως μυρίζονται βρε παιδί μου οι Έλληνες τον καλό καφέ !!!!!!
Η βροχή ξαναγύρισε με λιγότερο άγριες διαθέσεις όμως. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στο ιστορικό κέντρο για αρκετή ώρα. Παντού επιβλητικά κτήρια, με σκόρπια ανθισμένα μπαλκόνια, και σε κάθε γωνία που στρίβαμε και ένα συντριβάνι.
Παίρνουμε το μετρό για το Κολοσσαίο και βγαίνοντας ανακαλύπτουμε ότι η βροχή έχει σταματήσει, ο ουρανός έχει καθαρίσει και κυκλοφορούν 2 φορτηγά του δήμου γεμάτα μέχρι επάνω με σπασμένες ομπρέλες. Γελάσαμε πολύ με τις ομπρέλες μιας χρήσης των 5?.
Το Κολοσσαίο ήταν κλειστό το foro romano επίσης, αλλά το δειλινό υπέροχο, το χώμα μοσχοβολούσε μετά τη βροχή και ανηφορίσαμε τη via dei fori imperiali χαζεύοντας την άπλετη θέα στην αρχαία αγορά. Κατάκοποι πια ανεβήκαμε και στην Piazza Campidoglio και θαυμάσαμε το υπέροχο σχέδιο της πλατείας από το Michelangelo και τα ερείπια της αρχαίας πολυκατοικίας (insula νομίζω) στο πλάι της σκάλας. Στην S.Maria in Aracoeli δεν βρήκαμε το κουράγιο να ανεβούμε. Είχε πια νυχτώσει για τα καλά.
Η piazza Venezia ακόμα πιο εκτρωματική από ότι περιμέναμε αφού ήταν τυλιγμένη με σκαλωσιές.

Με το λεωφορείο φτάσαμε στην Piazza del Popolo, αυτή την πανέμορφη πλατεία με τις δίδυμες εκκλησίες. Η S. Maria del Popolo όμως δεν μας έκανε τη χάρη να μας ανοίξει τις πόρτες της. Με τον οδηγό της Gallimard ανά χείρας κάτσαμε να φάμε στο del Pollarolo και δεν το μετανιώσαμε.

Το βράδυ τελείωσε με την παρέα χωρισμένη στα δύο. Τα κοριτσάκια εξαντλημένα στα κρεβατάκια τους και τα αγοράκια για ποτάκι στο Trastevere. Χαλάλι τους.