underwater
Member
- Μηνύματα
- 2.820
- Likes
- 12.647
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ανταρκτική
"Οι λόγοι που με έκαναν να επισκεφτώ την Υπεδνειστερία ήταν μάλλον αυτοί που μπορεί να υποθέσει κανείς: ταξιδι σε μια χώρα που "δεν υπαρχει", περιπλάνηση στην "τελευταία Σοβιετία", τερατωδών διαστάσεων αγάλματα του Λένιν και ατελείωτο cult.
Και ναι, τα είχε όλα αυτά και ακόμα περισσότερα. Αλλά εγώ αυτό που θα έχω να θυμάμαι πιο έντονα είναι άλλο και είναι οι άνθρωποι. Κάτι που ομολογουμενως δεν περίμενα, οι πολίτες της πρώην ΕΣΣΔ δε φημίζονται για τη φιλοξενία τους!
Κι όμως στη "χώρα που δεν υπαρχει" οι ανθρωποι με σκλαβωσαν. Από τον κυριουλη με τα χρυσά δόντια που είχε έννοια μη φύγει η μαρσρουτκα πριν πάρω την άδεια εισόδου, μέχρι τις κυριες που μου εξηγούσαν ασταματητα τη διαδρομή για το κέντρο σε άψογα ρώσικα, τις φοιτήτριες που μου έκαναν ξενάγηση στην πόλη επειδή ήμουν μόνη, τη μαμά που διέκοψε τη βόλτα του μωρού της για να μου δώσει ένα πακέτο χανζαπλαστ επειδή καταλαβε ότι είχα χτυπήσει.
Αυτά και άλλα τόσα σε λιγότερες από δέκα ώρες! Ευχαριστώ τόσο τους ανθρώπους του Τιρασπολ κι ελπίζω κάποτε να επιστρέψω!
"
Το παραπάνω κείμενο είναι copy-paste από τη σελίδα μου στο Facebook. Πρόκειται για τις σκέψεις μου που κατέγραψα μετά τη μονοήμερη εξόρμησή μου στο Τιρασπόλ, ξαπλωμένη καθώς ήμουν στο τεράστιο κρεβάτι του δωματίου μου στο ξενοδοχείο-χρονοκάψουλα Chisinau Hotel. Από το παράθυρό μου παρακολουθούσα ένα ηλιοβασίλεμα-αποκάλυψη, σκεφτόμενη παράλληλα τα όσα είχα βιώσει τις προηγούμενες ώρες στην Υπερδνειστερία.
Κακά τα ψέματα, όταν μερικούς μήνες πριν έκλεινα τα αεροπορικά για Μολδαβία, στόχος μου δεν ήταν τόσο να δω τον τόπο που κατέχει (αδικώς κατ' εμέ) τη φήμη της πιο αδιάφορης χώρας στην Ευρώπη. Η καρδιά μου διψούσε να μπει σε ακόμα μια αγαπημένη σοβιετική μαρσρούτκα και να περάσει τα αμφισβητούμενα σύνορα της "χώρας που δεν υπάρχει". Και ναι, το έκανα, ακόμα και για μερικές ώρες.
Αντιλαμβάνομαι τις επισκέψεις στα λεγόμενα αμφισβητούμενα εδάφη ως άκρως διδακτικές εμπειρίες. Θεωρώ ότι το να βιώνει κανείς, ακόμα και για λίγο, την κανονικότητα ενός τόπου, τη νομιμότητα του οποίου ο πολύς κόσμος αμφισβητεί (με διάφορους τρόπους) αποτελεί σχολείο. Διαπιστώνεις ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα άσπρο ή μαύρο, ότι η έννοια των συνόρων δεν είναι τόσο απλοϊκή όσο οι περισσότεροι θα ήθελαν να είναι κι ότι στο τέλος-τέλος οι άνθρωποι βιώνουν την πραγματικότητά τους με τον δικό τους τρόπο, ανεξάρτητα από το τι πιστεύουν για εκείνους οι πολλοί.
Φεύγοντας από την Υπερδνειστερία είχα μαζί μου ως ενθύμιο μόνο τις φωτογραφίες μου, την κάρτα εισόδου και μερικά τοπικά χαρτονομίσματα. Τι κι αν αποχωρίστηκα βίαια τα τελευταία μαζί με το πορτοφόλι μου μερικές μέρες μετά κάπου στην Οδησσό, οι αναμνήσεις είναι εκεί και με συντροφεύουν. Ελπίζω το μοίρασμα αυτών μαζί σας να σας δώσει μια ιδέα για το πώς βιώσα εγώ τον όμορφο αυτό τόπο.
Ένα νεαρό ζευγάρι φιλιέται κάτω από μια γέφυρα στις όχθες του ποταμού Δνείστερου. Μπορεί να ζουν στη χώρα που δεν υπάρχει, βρίσκεται όμως δυνατότερο τεκμήριο ύπαρξης από αυτό της αγάπης;
Και ναι, τα είχε όλα αυτά και ακόμα περισσότερα. Αλλά εγώ αυτό που θα έχω να θυμάμαι πιο έντονα είναι άλλο και είναι οι άνθρωποι. Κάτι που ομολογουμενως δεν περίμενα, οι πολίτες της πρώην ΕΣΣΔ δε φημίζονται για τη φιλοξενία τους!
Κι όμως στη "χώρα που δεν υπαρχει" οι ανθρωποι με σκλαβωσαν. Από τον κυριουλη με τα χρυσά δόντια που είχε έννοια μη φύγει η μαρσρουτκα πριν πάρω την άδεια εισόδου, μέχρι τις κυριες που μου εξηγούσαν ασταματητα τη διαδρομή για το κέντρο σε άψογα ρώσικα, τις φοιτήτριες που μου έκαναν ξενάγηση στην πόλη επειδή ήμουν μόνη, τη μαμά που διέκοψε τη βόλτα του μωρού της για να μου δώσει ένα πακέτο χανζαπλαστ επειδή καταλαβε ότι είχα χτυπήσει.
Αυτά και άλλα τόσα σε λιγότερες από δέκα ώρες! Ευχαριστώ τόσο τους ανθρώπους του Τιρασπολ κι ελπίζω κάποτε να επιστρέψω!
Το παραπάνω κείμενο είναι copy-paste από τη σελίδα μου στο Facebook. Πρόκειται για τις σκέψεις μου που κατέγραψα μετά τη μονοήμερη εξόρμησή μου στο Τιρασπόλ, ξαπλωμένη καθώς ήμουν στο τεράστιο κρεβάτι του δωματίου μου στο ξενοδοχείο-χρονοκάψουλα Chisinau Hotel. Από το παράθυρό μου παρακολουθούσα ένα ηλιοβασίλεμα-αποκάλυψη, σκεφτόμενη παράλληλα τα όσα είχα βιώσει τις προηγούμενες ώρες στην Υπερδνειστερία.
Κακά τα ψέματα, όταν μερικούς μήνες πριν έκλεινα τα αεροπορικά για Μολδαβία, στόχος μου δεν ήταν τόσο να δω τον τόπο που κατέχει (αδικώς κατ' εμέ) τη φήμη της πιο αδιάφορης χώρας στην Ευρώπη. Η καρδιά μου διψούσε να μπει σε ακόμα μια αγαπημένη σοβιετική μαρσρούτκα και να περάσει τα αμφισβητούμενα σύνορα της "χώρας που δεν υπάρχει". Και ναι, το έκανα, ακόμα και για μερικές ώρες.
Αντιλαμβάνομαι τις επισκέψεις στα λεγόμενα αμφισβητούμενα εδάφη ως άκρως διδακτικές εμπειρίες. Θεωρώ ότι το να βιώνει κανείς, ακόμα και για λίγο, την κανονικότητα ενός τόπου, τη νομιμότητα του οποίου ο πολύς κόσμος αμφισβητεί (με διάφορους τρόπους) αποτελεί σχολείο. Διαπιστώνεις ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα άσπρο ή μαύρο, ότι η έννοια των συνόρων δεν είναι τόσο απλοϊκή όσο οι περισσότεροι θα ήθελαν να είναι κι ότι στο τέλος-τέλος οι άνθρωποι βιώνουν την πραγματικότητά τους με τον δικό τους τρόπο, ανεξάρτητα από το τι πιστεύουν για εκείνους οι πολλοί.
Φεύγοντας από την Υπερδνειστερία είχα μαζί μου ως ενθύμιο μόνο τις φωτογραφίες μου, την κάρτα εισόδου και μερικά τοπικά χαρτονομίσματα. Τι κι αν αποχωρίστηκα βίαια τα τελευταία μαζί με το πορτοφόλι μου μερικές μέρες μετά κάπου στην Οδησσό, οι αναμνήσεις είναι εκεί και με συντροφεύουν. Ελπίζω το μοίρασμα αυτών μαζί σας να σας δώσει μια ιδέα για το πώς βιώσα εγώ τον όμορφο αυτό τόπο.
Ένα νεαρό ζευγάρι φιλιέται κάτω από μια γέφυρα στις όχθες του ποταμού Δνείστερου. Μπορεί να ζουν στη χώρα που δεν υπάρχει, βρίσκεται όμως δυνατότερο τεκμήριο ύπαρξης από αυτό της αγάπης;
