Βέλγιο Γαλλία Λουξεμβούργο Αιχμαλωτίζοντας για πάντα εικόνες του φθινοπώρου σε τέσσερις τροχούς!

[Klair]

Wéris, Durbuy και η επιστροφή στη Γάνδη
Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2019

Όπως ελέχθη στο τέλος του προηγούμενου κεφαλαίου, τελευταίος σταθμός σε αυτό το ονειρεμένο road trip ήταν το Durbuy, πόλη και δήμος που βρίσκεται στη βελγική επαρχία του Λουξεμβούργου, με συνολικό πληθυσμό 11.374 κατοίκους (1η Ιανουαρίου 2018). Όμως, ψάχνοντας και σκαλίζοντας, όπως κάνω πάντα πριν τα ταξίδια μας, ανακάλυψα ότι 8 με 9 χιλιόμετρα πριν το Durbuy, πάνω στη διαδρομή μας και συγκεκριμένα στο χωριό Wéris, βρίσκεται κάτι μοναδικό και νεολιθικό.

Διασχίζοντας τα σύνορα και μπαίνοντας στο Βέλγιο, ξεκίνησε να βρέχει για πρώτη φορά σε αυτό το οδικό ταξίδι. Ήταν μια σιγανή, στρωτή βροχούλα, η οποία λειτούργησε σαν καθαριστικό και γυαλιστικό μαζί, αφού όλη η φθινοπωρινή φύση έλαμψε, ζωντάνεψε και γυάλισε, χαρίζοντάς μας ακόμα περισσότερο κίτρινο, πορτοκαλί, κόκκινο και καφέ χρώμα.

Μπήκαμε με σκοτεινό ουρανό και δυνατή, πλέον, βροχή στο χωριό Wéris αντικρίζοντας πέτρινα σπίτια με κεκλιμένες στέγες, καταπράσινους ζωηρούς κήπους και καλογυαλισμένες από τη βροχή αυλές.

Περάσαμε και από την πέτρινη Église Sainte Walburge:

To Wéris, ένα όμορφο χωριό του δήμου Durbuy στη Βαλλονία του Βελγίου, είναι γνωστό για τα μεγαλιθικά του μνημεία, τα οποία είναι διάσπαρτα στην περιοχή σχηματίζοντας μια μοναδική ομάδα.

Είχα δει σε φωτογραφίες πως αυτά τα μεγαλιθικά μνημεία βρίσκονται εκτός χωριού, διάσπαρτα στα καταπράσινα χωράφια. Μας ξεγέλασε όμως μια πινακίδα που είδαμε σε μια διασταύρωση, η οποία έγραφε: Maison des Mégalithes και νομίζαμε ότι έπρεπε να διασχίσουμε το χωριό για να τα βρούμε. Τελικά, το Maison des Mégalithes ήταν το μουσείο του Wéris. Δεν πειράζει όμως, γιατί λόγω αυτού του μικρού λάθους μας δόθηκε η ευκαιρία να διασχίσουμε και να δούμε το όμορφο χωριό. Εν τέλει, τα βρήκαμε έξω στα χωράφια, ενώ η βροχή είχε κόψει για την ώρα.

Από τους πολλούς τάφους (dolmens) που υπήρχαν κάποτε στην περιοχή δύο τώρα επιβιώνουν σε καλή κατάσταση και χρονολογούνται από το 3000 π.Χ. Τα dolmens χαρακτηρίζονται από τον ταφικό θάλαμο και τον προθάλαμο και διαχωρίζονται από πέτρινη πλάκα διατρυπημένη με ένα κυκλικό άνοιγμα.

Το Wéris I βρίσκεται δίπλα στον δρόμο, βορειοδυτικά του χωριού. Είναι το μεγαλύτερο από τα δύο dolmens και έχει μια ενιαία μαζική πλάκα οροφής. Αυτός ο τάφος έχει συλληθεί πριν την ανασκαφή, επομένως τίποτα δεν είναι γνωστό για το περιεχόμενό του.

Το Wéris ΙΙ βρίσκεται νοτιοδυτικά του χωριού και έχει μια στέγη που αποτελείται από τρεις ογκώδεις οριζόντιες πλάκες. Στις ανασκαφές του τάφου-θαλάμου βρέθηκαν τα οστά από πολλούς ανθρώπους, μαζί με εργαλεία και μερικά κοχύλια.

Στο χωριό Wéris ζούσε μια νεολιθική κοινότητα πριν από περίπου 5.000 χρόνια. Αυτοί οι άνθρωποι μετέφεραν σε αυτό το οροπέδιο τεράστιες πέτρες για να χτίσουν τους τάφους τους. Υπάρχει και το μουσείο, όπως προείπα, στο κέντρο του χωριού, αλλά ο χρόνος μας πίεζε και δεν το επισκεφθήκαμε. Θέλαμε να προλάβουμε να φτάσουμε στο Durbuy πριν νυχτώσει.

Αντικρίζοντας τα πρώτα σπίτια του Durbuy, σταμάτησε εντελώς και η βροχή. Ωραία υποδοχή, λοιπόν, μας έκανε η μικρή πόλη.

Κατά τη μεσαιωνική εποχή, το Durbuy ήταν ένα σημαντικό κέντρο εμπορίου και βιομηχανίας. Ο ποταμός Ourthe ρέει μέσα στην πόλη και εμείς παρκάραμε το αυτοκίνητο ακριβώς δίπλα στην όχθη του, απέναντι από τη γέφυρα και το τεράστιο επιβλητικό Kάστρο.

Το Durbuy συχνά παρουσιάζεται ως “η μικρότερη πόλη του κόσμου” και η παλαιότερη αναφορά του τόπου ήταν το Durboium, το 814. Το ιστορικό κέντρο αριθμεί 50 κατοίκους και μαζί με τους υπόλοιπους που ζουν εκτός παλιάς πόλης φτάνει τους 350 κατοίκους. Από τις αρχές του 14ου αιώνα, το Durbuy είχε αποκτήσει τείχος, αστυνομία και δικαστήριο και το 1331 του απονεμήθηκαν τα δικαιώματα της πόλης με τον χάρτη των δικαιωμάτων, από τον Ιωάννη του Λουξεμβούργου και τον βασιλιά της Βοημίας. Αυτό το γεγονός έκανε το Durbuy να διεκδικεί τον τίτλο της “μικρότερης πόλης του κόσμου”.

Το πρώτο, όμως, αξιοθέατο που είχε εξάψει τη φαντασία μου σε αυτό το μέρος, δεν ήταν ούτε το Κάστρο, ούτε η εκκλησία, αλλά ούτε και η μεσαιωνική μικρή πόλη με τα καλντερίμια και τα πέτρινα σπίτια. Ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό και σπάνιο. Ήταν ένα αξιοθέατο δημιούργημα της φύσης και όχι του ανθρώπου και αυτό το αξιοθέατο βρίσκεται εδώ στο Durbuy και μπορούν όλοι να το θαυμάσουν, χωρίς καν να χρειάζεται να πληρώσουν ούτε ένα ευρώ για εισιτήριο.

Μάθημα γεωλογίας
Anticline (Αντίκλινο)

Στη γεωλογία σημαίνει τοξοειδή πτυχή των στρωμάτων του φλοιού της γης, με το κυρτό μέρος προς τα πάνω. Οι δομές αυτές είναι κυρτώσεις των αρχικών μορφών των γεωλογικών σχηματισμών χωρίς να επέλθει σε γενικές γραμμές ρήξη της συνέχειάς τους. Το μεγαλύτερο μέρος των πτυχών προκαλείται από συμπίεση.

Αντίκλινο, λοιπόν, είναι το μέρος εκείνο της πτυχής που κυρτώνεται προς τα πάνω. Ο πυρήνας του Αντίκλινου (το εσωτερικό μέρος του) περιέχει τα παλαιότερης ηλικίας πετρώματα, μιας σειράς πτυχωμένων γεωλογικών σχηματισμών. Οι πλευρές του Αντίκλινου χαρακτηρίζονται ως πτέρυγες της πτυχής. Το μέρος που ενώνονται οι πτέρυγες της πτυχής, στο Αντίκλινο, χαρακτηρίζεται ως κορυφαίο τμήμα της πτυχής. Οι Αρδέννες είναι ένας παλιός σχηματισμός βουνών. Στο κάτω μέρος αυτών των παλαιών βουνών, ο άνθρακας, ο σίδηρος, ο ψευδάργυρος και άλλα μέταλλα βρίσκονται συχνά στο υποδάπεδο. Μερικά διεθνώς αναγνωρισμένα γεωλογικά φαινόμενα βρίσκονται στη Βαλλονία. Όλα αυτά τα βράχια βρίσκονται στις Αρδέννες. Στο Durbuy βρίσκεται ένα καλό παράδειγμα Anticline. Ο βράχος Homalius ή Roche à la Falize έχει σχήμα αντίστροφου U. Aυτός ο τύπος σχηματισμού έχει ηλικία άνω των 300 εκατομμυρίων ετών.

Απέναντι ακριβώς από το Αντίκλινο και τον ποταμό, υπάρχει ένας ανοιχτός, πολύ περιποιημένος χώρος με γκαζόν και διάφορα μοντέρνα γλυπτά.

Ακολουθώντας ένα γραφικό πλακόστρωτο, λίγο ανηφορικό δρομάκι

βγήκαμε έξω από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου (Église Saint Nicolas), τον ρωμαιοκαθολικό ναό που χτίστηκε το 1632.

Όμως, εδώ τον πρωταγωνιστικό ρόλο κατέχει το Κάστρο, γνωστό ως Château de Durbuy. Σύμφωνα με τα αρχεία ένα πρώτο Κάστρο καταστράφηκε σε αυτόν τον χώρο, το 900 μ.Χ. Το 1024, το κτήμα παραδόθηκε στον Henri I από τη μητέρα του. O Henri έχτισε τότε ένα Κάστρο εδώ, το οποίο καταστράφηκε από πυρκαγιά, το 1156. Το Κάστρο ξαναχτίστηκε, αλλά καταστράφηκε εκ νέου από τους πολίτες της Λιέγης, κατά τη διάρκεια πολλών πολέμων. Στη συνέχεια, χρησίμευσε ως βόρεια υπεράσπιση του Δουκάτου του Λουξεμβούργου ενάντια στους επεκτατικούς στόχους της Λιέγης. Το Κάστρο δε σταμάτησε να καταστρέφεται και να ανοικοδομείται και τα επόμενα χρόνια. Μόνο το 1731 ξαναχτίστηκε, από τον τότε Κόμη του Ursel. Mεταξύ 1880 και 1882 εκσυγχρονίστηκε και διευρύνθηκε, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Καταλήφθηκε από τις γερμανικές δυνάμεις και αργότερα από τους Αμερικανούς που το χρησιμοποίησαν ως Στρατιωτικό Νοσοκομείο.

Το Durbuy έχει διατηρήσει την αρχική μεσαιωνική του ατμόσφαιρα. Αν και έχει, ως επί το πλείστον, προσανατολισμό στον τουρισμό, με πολλά ωραία εστιατόρια και ξενοδοχεία, εμείς δεν το πετύχαμε καθόλου σε τουριστική έξαρση. Ευτυχώς ήταν πολύ ήσυχο, με λίγο κόσμο, τόσο ώστε να μη χαρακτηριστεί ερημιά, αλλά ούτε και τουριστίλα. Θα έλεγα ότι ήταν η ιδανική μέρα και ώρα για βόλτα στα καλντερίμια του απολαμβάνοντας την αρχιτεκτονική του.

Στον κεντρικό δρόμο, Rue du Comte Théodule d΄ Ursel, ένα πολύ ιδιαίτερο και αξιόλογο κτίριο είναι εκείνο στο οποίο σήμερα στεγάζεται το Museum of Modern and Contemporary Art.

Το Halle aux Blés de Durbuy είναι ένα κτίριο του 16ου αιώνα, στο κέντρο της μικρής πόλης. Αναφέρεται από το 1380, ωστόσο έχασε περίπου το μισό της δομής του το 1639. Ανάμεσα από ένα γραφικό σύνολο παλαιών σπιτιών, το κτίριο διακρίνεται από τη μισή ξύλινη και μισή πέτρινη κατασκευή του, καθώς και από τον κόκκινο σοβά που χρησιμοποιήθηκε για την επένδυσή του. Το κτίριο αντικατοπτρίζει την ευημερία του Durbuy εκείνη την εποχή, χάρη στην ανάπτυξη της μεταλλουργίας. Τον 18ο αιώνα, υποβλήθηκε σε μεταμορφώσεις και διατήρησε τον ρόλο του, ως Δημαρχείου της πόλης, μέχρι το τέλος του αιώνα.

Οι βραδινές βόλτες στην πόλη συνοδεύτηκαν με ακόμα πιο όμορφες και ατμοσφαιρικές εικόνες, ανακαλύπτοντας όλες τις κρυμμένες γωνίες του Durbuy.

Στο πρόγραμμα ήταν καταχωρημένο ένα ακόμα αξιοθέατο στο οποίο δεν προλάβαμε να πάμε, γιατί έπεσε η νύχτα. Το παραθέτω, όμως, σαν πληροφορία να υπάρχει για κάποιον που μπορεί να ενδιαφέρεται.

Το Parc des Topiaires είναι ο μεγαλύτερος ανοιχτός κήπος για το κοινό αφιερωμένος στην τέχνη του κλαδέματος των θάμνων και των δέντρων σε πολύπλοκα σχήματα. Σχήματα από ζώα, πουλιά και ανθρώπους. Υπάρχουν πάνω από 250 τέτοια σχήματα στον κήπο μερικά από τα οποία είναι άνω των 120 ετών. Μερικά από αυτά είναι: η Pamela Anderson, ένας γιγάντιος ελέφαντας, το Manekin Pis και πολλά άλλα. H είσοδος είναι στα 4,5 ευρώ και η περιήγηση διαρκεί περίπου μια ώρα. Επίσης, ο Yves Saint Laurent είχε κάνει ειδική παραγγελία και στο Πάρκο υπάρχουν τα διάσημα αρχικά του.

Parc des Topiaires | Jardin insolite à Durbuy

Επιπλέον, ο Λαβύρινθος του Derbuy είναι μια πρωτότυπη και διασκεδαστική εμπειρία, κυρίως για παιδιά. Σε έναν λαβύρινθο 11 στρεμμάτων μπορεί κανείς να περπατήσει γύρω στα 6 km, ανάμεσα σε φυτείες καλαμποκιών, βρίσκοντας το σωστό μονοπάτι. Από 1η Ιουλίου έως 1η Οκτωβρίου, κάθε χρόνο, περίπου 70.000 άνθρωποι επισκέπτονται τον Λαβύρινθο κατά την καλοκαιρινή περίοδο.

Best Time to See The Labyrinth of Durbuy in Belgium 2022 - Rove.me

The Labyrinthe de Durbuy, a mind wowing park in Belgium

Ο χάρτης της διαδρομής της Δευτέρας 11 Νοεμβρίου 2019 (Ibis Hotel-Château de Vianden-Château de Bourscheid-Esch-sur-Sûre-Wéris-Durbuy):

Τα 180 χιλιόμετρα, από το Durbuy μέχρι τη Γάνδη, τα διανύσαμε σε σχεδόν δύο ώρες, φτάνοντας γύρω στις 22:00 στο διαμέρισμά μας.

Mετά το μπανάκι μας, μαγειρέψαμε μια ωραιότατη μακαρονάδα για το δείπνο μας. Εκείνο το βράδυ δεν κοιμηθήκαμε καθόλου. Απλώς ξαπλώσαμε για λίγες ώρες, αφού στις 4:00, μέσα στην άγρια και παγωμένη νύχτα, βρεθήκαμε πάλι όρθιοι. Ο σύζυγος πετούσε στις 6:30 το πρωί από το Σαρλερουά για Μιλάνο. Έτσι, βρεθήκαμε πάλι να οδηγούμε στην Εθνική Οδό με προορισμό το αεροδρόμιο. Φτάσαμε γύρω στις 5:30, αφήσαμε τον σύζυγο και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για τη Γάνδη. Βρήκαμε ένα βενζινάδικο και φουλάραμε το ντεπόζιτο με βενζίνη. Ο γιος μου με άφησε στο διαμέρισμα και συνέχισε για το γραφείο της Avis. Έκανε την παράδοση του αυτοκινήτου και επέστρεψε με το ποδήλατο στο σπίτι. Ξυπνήσαμε αργά το απόγευμα, όταν πλέον είχε νυχτώσει, και αφού φάγαμε ξεκινήσαμε να βλέπουμε τις φωτογραφίες από το ταξίδι!

 

[Klair]

Mini road trip
Château d΄ Ooidonk
Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2019

Oι λίγες μέρες που μεσολάβησαν μέχρι το επόμενο mini road trip κύλησαν σαν νεράκι στη Γάνδη. Η Γάνδη είναι μια πόλη η οποία ασκεί μεγάλη γοητεία επάνω μου. Δεν τη βαριέμαι ποτέ και κάθε φορά που περπατάω στα δρομάκια και στις γειτονιές της είναι σαν να βρίσκομαι εκεί για πρώτη φορά. Πάντα απολαμβάνω τις βόλτες μου στο κέντρο, δίπλα στα κανάλια και πάνω στις γέφυρες ανασαίνοντας το μεγαλείο και την ιστορία αυτής της μαγικής και πανέμορφης πόλης. Ο μεσαιωνικός χαρακτήρας που αποπνέουν τα κτίρια, οι εκκλησίες και οι Πύργοι, σε συνδυασμό με τη ζωντάνια του νεαρόκοσμου, αλλά και με την αέναη κίνηση των τραμ, των πλοιάριων και των άπειρων ποδηλάτων, κάνουν τη Γάνδη ρομαντική αλλά ταυτόχρονα μοντέρνα και σύγχρονη.

Οι παραποτάμιες βόλτες είναι το πιο αγχολυτικό φάρμακο, αφού σε κάθε βήμα κατακλύζεσαι από όμορφα σπίτια και καρτ-ποσταλικές εικόνες.

Νοίκιασα ποδήλατο και μαζί με τα παιδιά κάναμε ατελείωτες βόλτες πολλών χιλιομέτρων στα πολλά και αξιόλογα πάρκα που διαθέτει η πόλη, ανακαλύπτοντας σημεία απόμερα που μόνο οι ψαγμένοι αθλητικοί ντόπιοι γνωρίζουν.

Και κάπως έτσι έφτασε το Σάββατο 16 Νοεμβρίου. Ξυπνώντας νωρίς-νωρίς, αρχίσαμε τις γνωστές προετοιμασίες για το νέο οδικό ταξίδι που θα ξεκινούσε. Αυτήν τη φορά η παρέα ήταν λιγότερη κατά ένα μέλος. Ο σύζυγος βρισκόταν ήδη στην Αθήνα και δε θα μας ακολουθούσε σε αυτήν την εξόρμηση. Ο γιος μου ξεκίνησε την ίδια διαδικασία με την προηγούμενη φορά. Ανέβηκε στο ποδήλατό του με προορισμό το γραφείο της Avis για την παραλαβή του αυτοκινήτου. Εγώ και η Φ. προετοιμάσαμε τις προμήθειες της ημέρας και πανέτοιμες περιμέναμε την άφιξη του μεταφορικού μας μέσου. Ένα ολοκαίνουριο Peugeot 308 diesel, χρώματος γκρι, κατέφθασε έξω από το διαμέρισμα. H αναχώρηση έγινε άμεσα με πρώτο προορισμό ένα πολύ ιδιαίτερο, όμορφο και κοντινό Kάστρο, το οποίο βρίσκεται στην πόλη Deinze, μόλις 12 χιλιόμετρα από το σπίτι μας στη Γάνδη. Η Deinze είναι πόλη και δήμος στη βελγική επαρχία της ανατολικής Φλάνδρας. Την 1η Ιανουαρίου 2019 είχε πληθυσμό 43.500 κατοίκους. Αποτελεί, επίσης, την αφετηρία της ποδηλατικής κούρσας Ghent-Wevelgem που διεξάγεται κάθε χρόνο από το 1934.

Εκτός από το Museum van Deinze en de Leiestreek, το οποίο είναι ένα μουσείο αφιερωμένο στις Καλές Τέχνες και τη Λαογραφία, η πόλη διαθέτει ένα πανέμορφο Κάστρο, το Château d΄ Ooidonk.

Αφού, λοιπόν, αυτά τα δύο οδικά μας ταξίδια ήταν αφιερωμένα στη φθινοπωρινή φύση-με ό,τι αυτή περιλαμβάνει-επιλέξαμε να επισκεφθούμε το Κάστρο Ooidonk το οποίο περιβάλλεται από την πανέμορφη βελγική φύση και διαθέτει τάφρο με νερό.

Το Κάστρο, σήμερα, είναι η κατοικία του Count t΄ Kint de Roodenbeke, μιας αστικής και ευγενούς οικογένειας από το Βέλγιο. Ο Henri t΄ Kint de Roodenbeke έγινε πρόεδρος της Γερουσίας και υπουργός. Σήμερα, το Κάστρο ανήκει σε απόγονό του. Αρχικά, οι οικογένειες του t΄ Kint και του Roodenbeke ήταν ξεχωριστές, αλλά και οι δύο ανήκαν στην περιοχή των Βρυξελλών και δραστηριοποιούνταν κυρίως στην κλωστοϋφαντουργία, κατά τον 18ο αιώνα. Η οικογένεια de Roodenbeke ήταν μια από τα Επτά Ευγενή Σπίτια των Βρυξελλών στην οποία χορηγήθηκαν ειδικά προνόμια και μέσω του μυστηρίου του γάμου συγγένεψε με την οικογένεια t΄ Kint.

Τώρα θα μου πείτε: - “Τι μας ενδιαφέρουν αυτές οι οικογένειες και γιατί μας τα λες όλα αυτά”? Λοιπόν, όλα αυτά τα αναφέρω γιατί όταν φτάσαμε στην ομολογουμένως επιβλητική είσοδο του Κάστρου,

η κυρία η οποία μας έδωσε τα εισιτήριά μας για την επίσκεψη, μας ενημέρωσε ότι απαγορευόταν να διασχίσουμε τη γέφυρα που οδηγεί στον εσωτερικό περίβολο,

διότι βρισκόταν στο Κάστρο η οικογένεια με τους φίλους της και διεξαγόταν κυνήγι στην τεράστια έκταση που το περιβάλλει. Και πράγματι, κατά τη διάρκεια της περιήγησής μας στους κήπους και στην όμορφη φύση του Κάστρου ακούγονταν τουφεκιές και σμήνη από κυνηγημένα και τρομαγμένα πουλιά πετούσαν στον βελγικό ουρανό. Οι “ευγενείς”, με τα πανάκριβα αυτοκίνητά τους παρκαρισμένα στον εσωτερικό αυλόγυρο, δεν είχαν άλλη δουλειά να κάνουν και είχαν έρθει να τα βάλουν με τα άμοιρα πουλιά.

Ένα φρούριο χτίστηκε, αρχικά, στην περιοχή του σημερινού Κάστρου με σκοπό να υπερασπιστεί την πόλη της Γάνδης και να οχυρώσει τον ποταμό Leie. Aνήκε στους άρχοντες του Nevele. Tο Κάστρο καταστράφηκε για πρώτη φορά το 1491, από τον λαό της Γάνδης σε εξέγερση εναντίον του Αυστριακού Μαξιμιλιανού. Τον 15ο αιώνα έγινε ιδιοκτησία της οικογένειας Van Montmorency που το κράτησε για 160 χρόνια. Aυτή η περίοδος ήταν η πιο ταραγμένη στην ιστορία του Κάστρου. Tο 1579, κατά τη διάρκεια των πολέμων της θρησκείας (French Wars of Religion), το Κάστρο ανυπεράσπιστο καταστρέφεται από τους Καλβινιστές της Γάνδης. Τα ερείπια και τα εδάφη αποκτήθηκαν αργότερα από τον Martin della Faille, έναν τραπεζίτη από την Αμβέρσα. Το Κάστρο ξαναχτίστηκε σε αναγεννησιακό στιλ. Το 1944, χαρακτηρίστηκε ως προστατευόμενο ορόσημο. Είναι ανοιχτό στο κοινό από την 1η Απριλίου έως τις 15 Σεπτεμβρίου για επίσκεψη στο εσωτερικό. Οι κήποι είναι επισκέψιμοι όλο τον χρόνο, με εισιτήριο εισόδου 2 ευρώ. Το Κάστρο και η φύση που το περιβάλλει μας εντυπωσίασαν πάρα πολύ και πραγματικά ευχαριστηθήκαμε μια ήρεμη και χαλαρή βόλτα στους περιποιημένους και καλοσχηματισμένους κήπους του Château d΄ Ooidonk, κάτω από έναν άλλοτε γαλανό και άλλοτε συννεφιασμένο ουρανό, απολαμβάνοντας τη ζεστή και με αρκετή ηλιοφάνεια μέρα.

95 χιλιόμετρα μας χώριζαν από τον επόμενο σταθμό αυτού του νέου mini οδοιπορικού και ξεκινήσαμε ακολουθώντας τον αυτοκινητόδρομο Ε40. Μετά από μια ώρα και κάτι μπαίναμε στα προάστια της Δουνκέρκης.

 

[Klair]

Malo-les-Bains Δουνκέρκη
Βαδίζοντας στα χνάρια της Επιχείρησης Δυναμό
Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2019

Τον Οκτώβριο του 2018 έμεινα για 17 μέρες στη Γάνδη και είχα μεγάλη επιθυμία να επισκεφθώ τη Δουνκέρκη. Όμως, εκείνη τη χρονική περίοδο δε μας βόλεψαν ούτε τα δρομολόγια, ούτε και περίσσεψε χρόνος από άλλες εξορμήσεις ώστε να πραγματοποιηθεί τότε η επίσκεψη στην πόλη. Αυτή τη φορά όμως, όλα ήρθαν όπως έπρεπε βολικά και έτσι τώρα, φτάνοντας στο Canal des Moëres και ακολουθώντας την Avenue de la Libertation, καταλήξαμε σε ένα μεγάλο parking αυτοκινήτων, στην Place Paul Asseman, όπου παρκάραμε δωρεάν και περπατώντας μια πολύ μικρή απόσταση βρεθήκαμε μπρος στην απέραντη παραλία Malo-les-Bains.

Αυτή η μεγάλη αμμώδης παραλία, στα ανατολικά της Δουνκέρκης, η οποία απλώνεται κατά μήκος της Βόρειας Θάλασσας, ήταν ο κυριότερος λόγος για τον οποίο ήθελα να έρθω στην πόλη. Το παραθαλάσσιο θέρετρο με τις πολλές δραστηριότητες αναψυχής, που εκτείνεται κατά μήκος της παραλίας και το οποίο ήταν ένας αυτόνομος Δήμος που συγχωνεύθηκε με τη Δουνκέρκη, δεν ήταν μέσα στα ενδιαφέροντά μου και δεν ασχολήθηκα καθόλου μαζί του.

Εγώ, ήθελα να βουλιάξω τα πόδια μου μέσα στην ψιλή λευκή άμμο και να περπατήσω πάνω στα χνάρια της ιστορίας της επιχείρησης Δυναμό. Έχοντας επισκεφθεί και γοητευθεί από την αντίστοιχη παραλία της Οστάνδης, ήμουν σίγουρη ότι και η Malo-les-Bains θα μιλούσε ακόμη περισσότερο στην καρδιά μου, αφού κάποτε εδώ στοιβάζονταν 400.000 ψυχές, οι οποίες περίμεναν τη σωτηρία τους ή τον θάνατό τους.

Έχοντας δει την αξιόλογη ταινία “Δουνκέρκη” του Christopher Nolan, ήθελα να μπω στη θέση των στρατιωτών, προσπαθώντας να νιώσω την αγωνία τους για επιβίωση, κάτι που θέλησε να επιτύχει ο σκηνοθέτης τοποθετώντας το κοινό του σε αυτήν την τόσο δύσκολη και γεμάτη με φόβο και αβεβαιότητα κατάσταση. Κατά τη γνώμη μου το πέτυχε, αφού κάθε πλάνο της ταινίας εστιάζει στα πρόσωπα των στρατιωτών, μεταφέροντας με αριστοτεχνικό τρόπο στον θεατή την αγωνία, τον φόβο, την απελπισία και τα συναισθήματα όλων αυτών των ψυχών, οι οποίες άκουγαν τα ανατριχιαστικά σφυρίγματα των εχθρικών αεροπλάνων εκτεθειμένοι σε μια τεράστια παραλία, μην έχοντας τρόπο ή μέρος για να κρυφτούν, περιμένοντας καρτερικά τη σωτηρία τους. Η ταινία κατάφερε να συγκινήσει και να μεταφέρει με ρεαλιστικό τρόπο την απόγνωση όλων αυτών των ανθρώπων. Αλλά, αλήθεια! Μπορεί κάποιος να φανταστεί ή να νιώσει τι ακριβώς έγινε στην πραγματική σύγκρουση ανάμεσα στις δυνάμεις της ναζιστικής Γερμανίας και των στρατευμάτων της Γαλλίας, του Ηνωμένου Βασιλείου και του Βελγίου?

Η μάχη της Δουνκέρκης έλαβε χώρα στα τέλη Μαΐου με αρχές Ιουνίου του 1940 και αποτελεί σταθμό στην πορεία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν τα Συμμαχικά Στρατεύματα, έχοντας ηττηθεί και περικυκλωθεί από τις γερμανικές δυνάμεις, κατάφεραν να διαφύγουν μέσω θαλάσσης μετά από την παύση των εχθροπραξιών. Πάνω από 200 βρετανικά πλοία βυθίστηκαν από τους βομβαρδισμούς των γερμανικών αεροπλάνων και περίπου 340.000 στρατιώτες σώθηκαν από μικρά ιδιωτικά πλοία, τα οποία επιτάχθηκαν για αυτόν τον σκοπό, φτάνοντας στην Αγγλία.

Τα μικρά ψαροκάϊκα ήταν ευέλικτα, χωρίς να αποτελούν ευδιάκριτο ή εύκολο στόχο για τα βομβαρδιστικά και αψηφώντας τις έντονες παλίρροιες της Βόρειας Θάλασσας κατάφεραν το ακατόρθωτο, σώζοντας χιλιάδες ψυχές εγκλωβισμένων στρατιωτών. Ο Χίτλερ στη μάχη της Δουνκέρκης έκανε ένα μεγάλο στρατιωτικό σφάλμα, αφήνοντας την πόλη στην αεροπορία του, και η σωτηρία όλων αυτών των στρατιωτών λειτούργησε καταλυτικά, τονώνοντας το ηθικό των Βρετανών με αποτέλεσμα την απώλεια του πολέμου από την πλευρά του Άξονα.

Κάνοντας βόλτα στην παραλία και φτάνοντας δίπλα στο νερό, παρατηρήσαμε και βιώσαμε ιδίοις όμμασι το έντονο φαινόμενο της παλίρροιας. Η θάλασσα ολοένα ανέβαινε, αναγκάζοντας τους λίγους ψαράδες που βρίσκονταν εκεί να μετακινούν συνεχώς τα καλάμια τους.

Πάνω στην άμμο παρατηρήσαμε πολλές σειρές από ξύλινους στρογγυλούς πασσάλους, οι οποίοι δημιουργούν ολόκληρους διαδρόμους, κατά μήκος της λευκής παραλίας. Σε αυτούς τους πασσάλους δένονται ειδικά δίχτυα, τα οποία εμποδίζουν τη “μετανάστευση” της άμμου προς το κανάλι εκροής (Canal Exutoire) και προς το φράγμα (Digue du Canal Exutoire), όταν φυσούν οι μανιασμένοι άνεμοι στην περιοχή.

Τα “δίχτυα των ανεμοστρόβιλων”, όπως ονομάζονται, εγκαταστάθηκαν το 2015 προκειμένου να περιοριστεί η “πτήση” της άμμου. Παρόλα αυτά, μικροί αμμόλοφοι με χαμηλή βλάστηση απλώνονται κυρίως στο αριστερό άκρο της παραλίας.

Στο βάθος στέκει ο φάρος Feu de Saint-Pol. Ο φάρος βρίσκεται στο τέλος της δυτικής προβλήτας του λιμανιού της Δουνκέρκης, χτισμένος από το 1937 έως το 1938. Έχει καταχωρηθεί ως ιστορικό μνημείο και πλέον δε λειτουργεί. Είναι ένας κυλινδρικός Πύργος από τούβλα, ύψους 30 μέτρων σε αρχιτεκτονική Art Deco.

Βρεθήκαμε μπροστά στο Memorial des Alliées ή Operation Dynamo Memorial, το οποίο είναι κατασκευασμένο με πέτρες και στέκεται στο Digue des Alliées, δίπλα ακριβώς στο κανάλι εκροής (Canal Exutoire) υπενθυμίζοντας τη θυσία και το θάρρος όλων των πεσόντων στρατιωτών.

To Digue des Alliées ή Allied Seawall, κατασκευασμένο το 1876 για στρατιωτικούς σκοπούς, είναι μια προστατευτική δομή στο δυτικό άκρο της παραλίας Malo-les-Bains, η οποία εμποδίζει το θαλασσινό νερό, κατά τη διάρκεια της ανερχόμενης παλίρροιας, να εισέλθει προς την πλευρά της πόλης. Η ανύψωση της δομής είναι +12,5 μέτρα, ικανοποιητικό δηλαδή ύψος ώστε να αποτραπεί μια ενδεχόμενη υπερχείλιση. Η στάθμη της θάλασσας είναι κάτω από το μέγιστο ύψος της δομής, ωστόσο τα κύματα μπορεί να περάσουν πάνω από αυτήν. Πάντα, βέβαια, ελλοχεύει ο κίνδυνος, κατά τη διάρκεια μιας ακραίας καταιγίδας, να σημειωθεί διάρρηξη ή βύθιση σε κάποιο τμήμα του τείχους, όπως έγινε κατά τη διάρκεια καταιγίδων του 1949 και του 1953. Συνεπώς, συνεχώς χρειάζονται διορθώσεις και επαναφορτώσεις με άμμο του φράγματος για να προστατεύεται το συμμαχικό αυτό θαλάσσιο τείχος. Τον Απρίλιο του 2014, ολοκληρώθηκε η δεύτερη φάση επαναφόρτωσης του θαλάσσιου τείχους και δημιουργήθηκε μια διαδρομή περιπάτου στην οποία είδαμε να κάνουν τη βόλτα τους λιγοστοί άνθρωποι.

Δίπλα στο φράγμα ρέει ένα κανάλι εξόδου ή εκροής (όπως έχω ήδη αναφέρει), ο μοναδικός τρόπος διαφυγής του νερού μέσω ενός συστήματος αποχετευτικών αγωγών, που αποστραγγίζουν τη φλαμανδική πεδιάδα. Πάνω από το κανάλι απλώνεται μια ολόλευκη γέφυρα, η Passerelle du Grand Large, η οποία συνδέει την παραλία Malo-les-Bains (στο σημείο που βρίσκεται το μνημείο των πεσόντων) με τον πρώτο όροφο του Fonts Régionaux d΄ Art Contemporain (Frac σε συντομία).

Η γέφυρα των 300 μέτρων εξυπηρετεί πεζούς και ποδηλάτες και όταν τη διασχίσαμε βρεθήκαμε μπροστά στο Fonts Régionaux d΄ Art Contemporain, το οποίο δημιουργήθηκε το 1982 από το Υπουργείο Πολιτισμού ως μέρος του προγράμματος αποκέντρωσης. Η κύρια αποστολή ήταν να δημιουργηθεί μια συλλογή σύγχρονων έργων τέχνης και να την παρουσιάσουν στο ευρύ κοινό. Το Frac Nord-Pas-de-Calais είναι πολυδιάστατο, τόσο με τον πλούτο της συλλογής του, αφού διαθέτει περίπου 1.500 έργα σύγχρονης τέχνης, όσο και με τις δραστηριότητες και τις συνεργασίες που έχει από τη μέρα της ίδρυσής του. Το κτίριο AP2 στο οποίο στεγάζεται είναι μια πραγματική τοποθεσία μνήμης, ένα ορόσημο με μεγάλο αντίκτυπο στην κοινωνική και κοινοτική ιστορία της πόλης, αφού αποτελούσε για σαράντα σχεδόν χρόνια το εργοστάσιο προετοιμασίας των ναυπηγείων της Δουνκέρκης μέχρι που έκλεισε οριστικά το 1988.

Πίσω από το Frac απλώνεται μια ερημική και άχαρη περιοχή.

Κάναμε μια μικρή βόλτα η οποία δεν μας πρόσφερε κανένα όμορφο οπτικό ερέθισμα, οπότε, διασχίζοντας ξανά τη γέφυρα, επιστρέψαμε προς το παραλιακό θέρετρο. Άσχημη εντύπωση μας έκανε το τεράστιο ξενοδοχειακό συγκρότημα που χτίζεται στην παραλία και καταλαμβάνει μια πολύ μεγάλη έκταση, κατά μήκος του παραλιακού δρόμου Digue des Alliées. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο με κατεύθυνση το κέντρο της πόλης.

 

[Klair]

Γνωρίζοντας τη Δουνκέρκη
Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2019

Η Δουνκέρκη είναι, πάνω απ΄ όλα, ιστορική πόλη αλλά και σημαντικό λιμάνι στην περιφέρεια Hautes-de-France, επί της γαλλικής ακτής στη Μάγχη, κοντά στα βελγικά σύνορα. Σύμφωνα με απογραφή του 2016 η πόλη έχει 91.412 κατοίκους. Πρώτη αναφορά στην πόλη γίνεται το 1067, ως Dunkerk (εκκλησία στους Dunes=αμμόλοφους). Η Δουνκέρκη πολιορκήθηκε και ελευθερώθηκε 6 φορές κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα και πάντα βρισκόταν στο επίκεντρο των συγκρούσεων μεταξύ Γάλλων, Ισπανών, Άγγλων και Ολλανδών, πριν τελικά κατακτηθεί οριστικά από τη Γαλλία, το 1662.

Ο Λουδοβίκος XIV είχε κάνει σημαντικές οχυρώσεις στην πόλη, ώστε η Δουνκέρκη να αποτελεί ισχυρή και ασφαλή βάση για τον Jean Bart (θα τον συναντήσουμε στη συνέχεια της ιστορίας) και για άλλους ναυτικούς-πειρατές που λεηλατούσαν τα περαστικά πλοία. Το 1713, αναγκάστηκαν από τη συνθήκη της Ουτρέχτης να κατεδαφίσουν τις οχυρώσεις. Το λιμάνι της Δουνκέρκης χρησιμοποιήθηκε εκτενώς κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου από τις βρετανικές δυνάμεις. Η πόλη γνώρισε σοβαρό βομβαρδισμό. Όσο για τα γεγονότα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έχουν αναλυθεί στο προηγούμενο κεφάλαιο.

Σήμερα, η πόλη αποτελεί το τρίτο μεγαλύτερο γαλλικό λιμάνι-μετά τη Χάβρη και τη Μασσαλία-και εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό ως οικονομία από την επεξεργασία τροφίμων, τη διύλιση του πετρελαίου, την κατασκευή πλοίων, τη χημική βιομηχανία αλλά και από τον τομέα του χάλυβα.

Πλησιάζοντας με το αυτοκίνητο στο λιμάνι (Port du Bassin du Commerce), περάσαμε από την Place de la Victoire με την Colonne de la Victoire. H στήλη στήθηκε το 1893 γιορτάζοντας την άρση της πολιορκίας της Δουνκέρκης, πριν 100 χρόνια. Δυστυχώς, δε διαθέτω φωτογραφία γιατί πιάστηκα απροετοίμαστη και δεν πρόλαβα να την φωτογραφίσω. Ακολουθώντας τη Rue du Leughanaer, φτάσαμε στο Port du Bassin du Commerce και παρκάραμε το αυτοκίνητο στην Quai des Hollandais. Αυτός ο δρόμος διαθέτει μια νησίδα, η οποία στολίζεται με δέντρα, λουλούδια και γκαζόν, αλλά και έναν παράδρομο, στον οποίο υπάρχουν πολλές θέσεις στάθμευσης. Λόγω Σαββάτου υπήρχε ελεύθερος χώρος και το parking ήταν δωρεάν. O καιρός ήταν θαυμάσιος, ο ουρανός γαλανός και στο λιμάνι επικρατούσε γαλήνη και ηρεμία.

Ξεκινήσαμε να περπατάμε κατά μήκος του λιμανιού παρατηρώντας τα αμέτρητα ιστιοφόρα που ήταν αραγμένα στην ασφάλεια αυτής της κλειστής λεκάνης, η οποία οριοθετείται στο ένα της άκρο από το Communauté Urbain de Dunkerque

και στο άλλο άκρο της από το Restaurant Edito

και την Place du Minck, η οποία διαχωρίζει το Port du Bassin du Commerce από το άλλο λιμάνι της πόλης.

Στην άκρη της Place du Minck στέκεται ένας οκταγωνικός Πύργος, ύψους 30 μέτρων, ο Tour du Leughenaer, ο οποίος ανεγέρθηκε το 1405, ανήκει στα παλαιότερα μνημεία της πόλης, και κυριαρχεί στο λιμάνι. Ο Πύργος χρησίμευσε ως βάση για τον πρώτο φάρο που ξεκίνησε να λειτουργεί το 1793. Διάφοροι θρύλοι λένε ότι ο Πύργος χρησιμοποιήθηκε για να μεταδίδει ψευδή μηνύματα, εξαπατώντας τα διερχόμενα πλοία ώστε να πέσουν θύματα λεηλασιών. Έχει χαρακτηριστεί ιστορικό μνημείο από το 1995.

Στην απέναντι πλευρά του λιμανιού την προσοχή μας τράβηξαν δύο τεράστια πλοία, αραγμένα μπροστά από το Musée Portuaire Dunkerque.

Το κατακόκκινο Sandettié είναι το τελευταίο γαλλικό σκάφος-φάρος και σήμερα αποτελεί μέρος της συλλογής του λιμανιού της Δουνκέρκης. Έχει κατοχυρωθεί ως ιστορικό μνημείο από τις 17 Μαρτίου του 1997. Το πλήρωμα του πλοίου απαρτιζόταν από οκτώ άνδρες, οι οποίοι ήταν υπεύθυνοι για τη διατήρηση του συστήματος φωτισμού σε καλή κατάσταση, για τη διεξαγωγή και μετάδοση μετεωρολογικών μετρήσεων και ακόμη για την επιτήρηση των διερχόμενων πλοίων.

Εντυπωσιακότερο, όμως, είναι το Duchesse Anne, το τελευταίο εναπομείναν πλοίο υπό γαλλική σημαία. Το πλοίο ήταν γερμανικό (1901-1946) και χρησιμοποιήθηκε ως εκπαιδευτικό για νέους επίδοξους ναυτικούς. Παραδόθηκε στη Γαλλία ως αποζημίωση, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και τότε μετονομάστηκε σε Duchesse Anne. Έχει χαρακτηριστεί, και αυτό, ιστορικό μνημείο από τις 5 Νοεμβρίου του 1982.

Στην καρδιά της Citadelle, του πρώην ιστορικού τμήματος της πόλης της Δουνκέρκης, σε μια πρώην αποθήκη καπνού του 19ου αιώνα, το Musée Portuaire Dunkerque ταξιδεύει τους επισκέπτες στην ιστορία του λιμανιού. Το “ταξίδι” πραγματοποιείται μέσα σε τέσσερις αιώνες και κατά τη διάρκειά του ο κόσμος μαθαίνει για τη σκληρή δουλειά όλων εκείνων που βοήθησαν στην κατασκευή και την επέκταση του λιμανιού και της περιοχής του. Από την Ισλανδία έως το Ακρωτήριο Χορν και από την Αφρική έως την Ασία, οι ναυτικοί της Δουνκέρκης έχουν τολμήσει να κατακτήσουν τις επτά θάλασσες.

Το Communauté Urbain de Dunkerque, στην άκρη του λιμανιού, είναι ένα πολύ εντυπωσιακό κτίριο στο οποίο φιλοξενείται μια αστική και διακοινοτική δομή με αρμοδιότητες όπως: η στέγαση, η οικονομική ανάπτυξη, η ενέργεια, η ύδρευση και αποχέτευση, η διαχείριση αποβλήτων, η τεχνολογία και οι επικοινωνίες και πολλά άλλα.

Στη συνέχεια, ακολουθώντας τη Rue Faulconnier, φτάσαμε στην Place Charles Valentin. O Charles Valentin-εκτός άλλων ιδιοτήτων-διετέλεσε δήμαρχος της πόλης και έτσι η Πλατεία φέρει το όνομά του, από τις 6 Ιουλίου του 1946.

Η Πλατεία ήταν εντελώς έρημη, αλλά εδώ την παράσταση κλέβει το Hôtel de Ville de Dunkerque, δηλαδή το Δημαρχείο της πόλης, το οποίο γνώρισε την καταστροφή κατά τη διάρκεια των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, αλλά αποκαταστάθηκε, και σήμερα είναι ένα στολίδι για την πόλη. Το Καμπαναριό του κηρύχθηκε, το 2005, Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.

Το σημερινό Δημαρχείο απέχει πολύ από την εικόνα του πρώτου Δημαρχείου που έστεκε στο ίδιο σημείο από το 1233. Εκτός από τις καταστροφές που υπέστη κατά τους δύο Παγκoσμίους Πολέμους, το κτίριο στο πέρασμα των αιώνων γνώρισε φθορές, πυρκαγιές, ανακατασκευές, όλα αυτά δηλαδή που συνοδεύουν τέτοια οικοδομήματα κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Η πρόσοψη διαθέτει αγάλματα έξι ανδρών που σημάδεψαν την ιστορία της πόλης. Το στιλ του είναι φλαμανδικό αναγεννησιακό και η δομή του αποτελεί μείγμα από κόκκινο τούβλο και πέτρα. Στην κύρια πρόσοψη είδαμε το ιππικό άγαλμα του Λουδοβίκου XIV.

Διάβασα, ότι κατά τη διάρκεια του καρναβαλιού ο δήμαρχος και οι σύμβουλοί του βγαίνουν στα μπαλκόνια και ρίχνουν καπνιστές ρέγγες στο πλήθος. @Señor_Nada γνωρίζεις αν ισχύει κάτι τέτοιο? Γιατί και στην Πάτρα πέταγαν κάποτε χιλιάδες σοκολάτες στο πλήθος, αλλά αυτό το έθιμο έχει σταματήσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Απέναντι από το Δημαρχείο στέκεται ένα πολύ ιδιαίτερο, στρογγυλό, ψηλό κτίριο κατοικιών.

Ακολουθήσαμε τον κεντρικό δρόμο Rue Clemenceau,

στον οποίο ορθώνεται ένα ακόμη Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. Στα δεξιά του δρόμου, το Καμπαναριό της Δουνκέρκης είναι ένα ιστορικό μνημείο, το οποίο κατασκευάστηκε γύρω στο 1440 στη θέση ενός παλιού παρατηρητηρίου. Ο Πύργος των 58 μέτρων είναι χτισμένος με τούβλα, σε γοτθικό στιλ και αρχικά ήταν συνδεδεμένος με την Église Saint-Eloi, η οποία στέκεται ακριβώς απέναντί του, χρησιμεύοντας ως Καμπαναριό της.

Το 1558, οι Γάλλοι εισέβαλαν στην πόλη και έκαψαν την εκκλησία. Μόνον ο Πύργος παρέμεινε. Η εκκλησία ξαναχτίστηκε, αλλά ο Πύργος παρέμεινε πλέον απομονωμένος. Το 1782, το Καμπαναριό διαχωρίστηκε, οριστικά και αμετάκλητα, από την εκκλησία με έναν δρόμο, τη σημερινή Rue Clemenceau. Σήμερα, εξακολουθεί να λειτουργεί ως Καμπαναριό και φιλοξενεί μεγάλη συλλογή από 48 καμπάνες, καθώς και μια καμπάνα βάρους 7 τόνων που ονομάζεται Jean Bart. Ο Πύργος είναι επισκέψιμος και προσφέρει εκπληκτική θέα στην πόλη.

Στη βάση του Πύργου είδαμε το μνημείο το οποίο είναι αφιερωμένο στη μνήμη των νεκρών του Μεγάλου Πολέμου.

Η Église Saint-Eloi ήταν ανοιχτή και μπήκαμε στο εσωτερικό της. Η εκκλησία διαθέτει καταπληκτικά βιτρό παράθυρα και ένα εντυπωσιακό εκκλησιαστικό όργανο.

Όπως ελέχθη πιο πριν, η εκκλησία καταστράφηκε από την εισβολή των Γάλλων, με επικεφαλής τον Paul de la Barthe de Thermes. Η ανακατασκευή της άρχισε γύρω στο 1560, αλλά λόγω έλλειψης κονδυλίων οι εργασίες σταμάτησαν το 1585. Τελικά, στο πέρασμα των χρόνων, η Église Saint-Eloi κατάφερε να ολοκληρωθεί μετά από πολλές τροποποιήσεις και αλλαγές, ώσπου κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου υπέστη σοβαρές ζημιές. Στην εκκλησία είναι θαμμένος ο Jean Bart φημισμένος από τη μάχη του Texel. Το 1916 χαρακτηρίστηκε ως ιστορικό μνημείο.

Όλα τα καταστήματα στη Rue Clemenceau ήταν κλειστά και ο δρόμος, αν και κεντρικός, ήταν σχεδόν έρημος.

Λίγα μέτρα μετά την εκκλησία βρίσκεται η Place Jean Bart, η καρδιά της πόλης. Ερημιά και στην Πλατεία. Όλα τα μαγαζιά που την περιβάλλουν ήταν, επίσης, κλειστά. Δεν μπορέσαμε να εντοπίσουμε ούτε ένα τουριστικό κατάστημα για να αγοράσουμε έστω ένα μαγνητάκι για τη συλλογή μας.

Μόνος και έρημος έστεκε και ο Jean Bart στη μέση της Πλατείας. Ποιος ήταν όμως ο Jean Bart?

Ο Jean Bart, λοιπόν, ήταν Γάλλος ναυτικός που γεννήθηκε στη Δουνκέρκη το 1650 από ναυτική οικογένεια και έχει περιγραφεί ποικιλοτρόπως: από ψαράς μέχρι κουρσάρος. Ως νέος υπηρέτησε στο Ολλανδικό Ναυτικό, αλλά όταν ξέσπασε ο πόλεμος μεταξύ Γαλλίας και Ηνωμένων Επαρχιών (United Provinces of the Netherlands), το 1672, μπήκε στο Γαλλικό Πολεμικό Ναυτικό και έγινε αρχηγός των Dunkirk Privateers (επιδρομείς κατά εμπορικών πλοίων) δείχνοντας μεγάλη γενναιότητα, γεγονός που οδήγησε τον Λουδοβίκο XIV να τον στείλει σε ειδική αποστολή στη Μεσόγειο όπου και κέρδισε μεγάλη διάκριση. Στη συνέχεια της καριέρας του εξελίχθηκε σε Καπετάνιο και Ναύαρχο. Έκανε τις μεγαλύτερες επιτυχίες κατά τη διάρκεια του πολέμου των 9 χρόνων (1688-1697) που συχνά ονομάζεται Πόλεμος της Μεγάλης Συμμαχίας.

Τον Ιούνιο του 1694, ο Jean Bart γίνεται ο ήρωας της Γαλλίας, μετά τη μάχη του Texel. Η Γαλλία λόγω κακής συγκομιδής στερείται σιτηρών, άρα και τροφής και η πείνα στέλνει στον θάνατο πάνω από 2 εκατομμύρια ανθρώπους. Έτσι, η Γαλλία πρέπει επειγόντως να εισάγει μεγάλες ποσότητες σιτηρών, από χώρες όπως: η Πολωνία, η Σουηδία και η Δανία. Ένας τεράστιος στόλος 120 πλοίων με σιτάρι, χωρίς να περιμένει την άφιξη της μοίρας υποστήριξης του Bart, ξεκινάει για τη Γαλλία υπό την προστασία μόνο τριών (3) ουδέτερων πολεμικών πλοίων (2 Δανέζικα και 1 Σουηδικό).

Οι Ολλανδοί κουρσάροι καταλαμβάνουν τα φορτωμένα με σιτηρά πλοία. Ο Jean Bart, φτάνοντας με τη συνοδεία του, τους βρίσκει πριν το Ολλανδικό νησί Texel και επιτίθεται στην Ολλανδική Ναυαρχίδα Hidde de Vries. Μετά από άγριες μάχες, ο Bart σώζει τα γαλλικά πλοία και τα οδηγεί πίσω στη Δουνκέρκη γλιτώνοντας τον γαλλικό λαό από την πείνα. Για αυτό το κατόρθωμά του τιμήθηκε από τον Λουδοβίκο XIV και ο Καπετάνιος Βart έγινε Chevalier Bart (Ιππότης).

Πολλοί θρύλοι μιλούν για το θάρρος του δημοφιλούς ήρωα του Γαλλικού Ναυτικού. Η πόλη της Δουνκέρκης έχει τιμήσει τη μνήμη του ανεγείροντας το άγαλμά του στο κέντρο της πόλης. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν το 70% της Δουνκέρκης καταστράφηκε, το άγαλμα δεν έπαθε τίποτα. Περισσότερα από 27 πλοία του Γαλλικού Ναυτικού, για μια περίοδο 200 ετών, έχουν φέρει το όνομα Jean Bart.

Η Rue de la Marine είναι ένας δρόμος που ξεκινάει από την Place Jean Bart και καταλήγει στην είσοδο του Centre Marine, του εμπορικού κέντρου της πόλης. Είναι ένας διπλός πεζόδρομος, στο κέντρο του οποίου υπάρχει κήπος με λουλούδια, ψηλά δέντρα και κάποια “ζευγάρια” από παραλληλόγραμμες γρανιτένιες στήλες, οι οποίες φιλοτεχνήθηκαν από τον Αμερικανό καλλιτέχνη Richard Nonas.

Tο εμπορικό ήταν ανοιχτό και στη Rue de la Marine είδαμε, επιτέλους, μια σχετικά αυξημένη κινητικότητα. Μπήκαμε στο Centre Marine και αρχίσαμε να κάνουμε βόλτες, κυρίως επειδή θέλαμε να εντοπίσουμε κάποια τουαλέτα, παρά γιατί μας ενδιέφεραν οι βιτρίνες των ανοιχτών καταστημάτων.

Στο ισόγειο δε βρήκαμε τουαλέτες και έτσι με τις κυλιόμενες ανεβήκαμε στον επάνω όροφο και ανοίγοντας μια πόρτα βρεθήκαμε στην ταράτσα-parking του εμπορικού, απ΄ όπου είχαμε θέα προς το Pole Marine και το άλλο τμήμα του Port du Bassin du Commerce

αλλά και προς το Δημαρχείο και το Καμπαναριό της πόλης.

Πληροφορηθήκαμε από κάποια εργαζόμενη ότι το εμπορικό κέντρο δε διαθέτει τουαλέτες για το κοινό και έτσι βγαίνοντας στο πίσω μέρος του κτιρίου βρεθήκαμε μπροστά στην Porte de la Marine

και στο Parc de la Marine.

Η Πύλη του παλαιού οπλοστασίου χτίστηκε το 1686 σύμφωνα με τα σχέδια του Vauban και αποτελεί ένα από τα τελευταία μνημεία των οχυρώσεων της Δουνκέρκης. Αρχικά, αποκαλούνταν Porte de Berry για τον εορτασμό της γέννησης του εγγονού του Λουδοβίκου.

Tο Parc de la Marine είναι ένας πράσινος πνεύμονας γεμάτος ιστορία μεταξύ του κέντρου της πόλης και του λιμανιού. Tο Πάρκο χρονολογείται από τα τέλη του 19ου αιώνα (1863). Οι γρανιτένιες στήλες που είδαμε πριν λίγο στη Rue de la Marine συνεχίζουν την πορεία τους και μέσα στο Πάρκο φτάνοντας μέχρι τον πολυχώρο Pole Marine.

Ένα μουσικό κιόσκι βρίσκεται στο κέντρο του Πάρκου και καταλαμβάνει τη θέση ενός προηγούμενου που υπήρχε από το 1885.

Διασχίσαμε τη Rue des Fusiliers οδεύοντας προς το Pole Marine, τον πολυχώρο ο οποίος βρίσκεται ακριβώς δίπλα στη δεύτερη λεκάνη του Port du Bassin du Commerce. Tο Pole Marine διαθέτει σινεμά, εστιατόρια, φαστφουντάδικα, αίθουσες εκδηλώσεων και λοιπά. Μπήκαμε στο εσωτερικό και στα δεξιά μας είδαμε ένα πολύ μεγάλο βιβλιοπωλείο, το Furet du Nord, και αρχίσαμε να κάνουμε βόλτα στους διαδρόμους του προσπαθώντας να εντοπίσουμε σουβενίρ, κυρίως μαγνητάκια, αλλά δε βρήκαμε ούτε κάρτα που να απεικονίζει την πόλη.

Ευτυχώς όμως, βολευτήκαμε με τις τουαλέτες γνωστής αλυσίδας γρήγορου φαγητού και αποχωρήσαμε από το εμπορικό κέντρο για να βολτάρουμε, ξανά, στο λιμάνι χαζεύοντας τα διάφορα πλοία που ήταν αραγμένα στη μικρή κλειστή λεκάνη του Port du Bassin du Commerce. Κάποια όμορφα σκαριά έχουν μετατραπεί σε εστιατόρια.

Από το λιμάνι ξεκίνησε και με το λιμάνι έκλεισε η επίσκεψή μας στην πόλη της Δουνκέρκης. Εντυπώσεις? Χλιαρές…. όχι τόσο από αισθητικής άποψης, όσο από ζωντάνια και παλμό των κατοίκων της πόλης. Ήταν Σάββατο μεσημέρι όταν βρεθήκαμε στο κέντρο της Δουνκέρκης και η κίνηση ήταν υποτονική έως ανύπαρκτη στα περισσότερα σημεία της καρδιάς της πόλης και δεν έφταιγε ο καιρός γι΄ αυτό, αφού η μέρα ήταν μιά χαρά, χωρίς βροχή, χωρίς πολύ κρύο και με διαστήματα ηλιοφάνειας.

Το χειρότερο πλήγμα, όμως, ήταν ότι έφυγα από την πόλη χωρίς να αγοράσω μαγνητάκια για το ψυγείο μου. Μα καλά... ποια άλλη πόλη δε διαθέτει ούτε ένα σουβενιράδικο στο κέντρο της για τους επισκέπτες? Μέχρι και στο internet ψάξαμε για “souvenirs Dunkirk” και μας έβγαλε ως αποτέλεσμα ένα μαγαζί με λούτρινα κουκλάκια και δωράκια, το οποίο είχα ήδη εντοπίσει και τσεκάρει κατά τη διάρκεια της βόλτας μας.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και αναχωρήσαμε για τον επόμενο προορισμό μας θέλοντας να προλάβουμε και να εκμεταλλευτούμε στο έπακρο το υπόλοιπο διαθέσιμο φως της ημέρας, πριν αρχίσει να νυχτώνει και πέσει το βαθύ σκοτάδι.

Πριν εγκαταλείψουμε οριστικά την πόλη περάσαμε έξω από το κτίριο των Bains Dunkerquois. Tα Λουτρά της Δουνκέρκης στεγάζονταν σε ένα κτίριο το οποίο χτίστηκε το 1895, σε μαυριτανικό στιλ. Εκείνην την εποχή, η κολύμβηση ήταν σε αρχικό στάδιο και ο Δήμος αποφάσισε την κατασκευή του συγκροτήματος θέλοντας να συμβάλλει στην καλή υγεία των κατοίκων μέσω της άθλησης. Το έργο ανατέθηκε σε αρχιτέκτονες της Lille και αρχικά ονομαζόταν Bains Jean Bart.

Στο κτίριο στεγαζόταν σχολή κολύμβησης, η οποία εκπαίδευε τους νέους στην εσωτερική πισίνα. Υπήρχαν επίσης λουτρά, πλυντήριο αλλά και ένα καφέ-εστιατόριο. Οι ζημιές που προκλήθηκαν στο οικοδόμημα, κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οδήγησαν στο κλείσιμο των Λουτρών το 1921, έως ότου άρχισε ξανά η ανακαίνιση ολόκληρης της πόλης της Δουνκέρκης. Οι ανακαινισμένες εγκαταστάσεις χτυπήθηκαν πάλι σκληρά από τους βομβαρδισμούς του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Επαναλειτούργησαν μετά το τέλος του πολέμου, αλλά το οριστικό κλείσιμό τους έγινε το 1975 για λόγους παλαιότητας του κτιρίου. Ανακαινίστηκε μόνο η πρόσοψη, αφού το κτίριο γλίτωσε την ολική κατεδάφιση, και σήμερα μαρτυρά την ιστορία μιας περασμένης εποχής, αφού τα Bains Dunkerquois ήταν ένα από τα λίγα δημόσια κτίρια πριν από τον πόλεμο.

Αξίζει να αφιερώσετε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο σας για να δείτε αυτά τα ολιγόλεπτα videos τα οποία μας προσφέρουν μια σπάνια ξενάγηση στο εσωτερικό του εγκαταλελειμμένου κτιρίου των Λουτρών της Δουνκέρκης:

Ακολουθώντας τον Route de Bergues, ο οποίος στη συνέχεια αλλάζει την ονομασία του σε Route de Dunkerque, αλλά όχι και τη συνεχή ροή του δίπλα στο Canal de Bergues, φτάσαμε μετά από 15 περίπου λεπτά στο Bergues.

 

[PhysioDuck]

ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΕΣ εικόνες, λιτή αλλά ουσιαστική περιγραφή και ................ τι χρώματα είναι αυτά!!!
Ποια κάμερα έχετε;

 

[Señor_Nada]

Διάβασα ότι κατά τη διάρκεια του καρναβαλιού ο δήμαρχος και οι σύμβουλοί του βγαίνουν στα μπαλκόνια και ρίχνουν καπνιστές ρέγγες στο πλήθος. @Señor_Nada γνωρίζεις αν ισχύει κάτι τέτοιο?

Ναι ισχύει μέχρι σήμερα! Κλασσικά καταπληκτική η ιστορία και οι φωτογραφίες σου! Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο χρόνο ξοδεύεις για να συγκεντρώσεις όλες αυτές τις πληροφορίες.

Θα γράψω ένα αναλυτικότερο ποστ για Δουνκέρκη όταν βρω περισσότερο χρόνο. Μου αρέσει που διατηρείς την θετική σου ματιά ακόμα και σ'ένα αδιάφορο τουριστικό προορισμό σαν την Δουνκερκη.

 

[Klair]

ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΕΣ εικόνες, λιτή αλλά ουσιαστική περιγραφή και ................ τι χρώματα είναι αυτά!!!

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για το τόσο όμορφο σχόλιο!

Ποια κάμερα έχετε;

Nikon D3300 και κινητό Google Pixel. Οι φωτογραφίες έχουν ελαφριά, εντελώς ερασιτεχνική επεξεργασία στο Lightroom κυρίως για ίσιωμα και φωτεινότητα.

 

[Klair]

Ναι ισχύει μέχρι σήμερα!

Χαίρομαι πολύ που επιβεβαιώνεις αυτήν την πληροφορία.

Κλασσικά καταπληκτική η ιστορία και οι φωτογραφίες σου! Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο χρόνο ξοδεύεις για να συγκεντρώσεις όλες αυτές τις πληροφορίες.

Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια! Η αλήθεια είναι ότι αφιερώνω πάρα πολύ χρόνο για να μελετήσω, να φιλτράρω και να συγκεντρώσω όλες αυτές τις πληροφορίες που παραθέτω στις ιστορίες μου.

Θα γράψω ένα αναλυτικότερο ποστ για Δουνκέρκη όταν βρω περισσότερο χρόνο

Θα το περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία. Είναι πάρα πολύ σημαντικό να καταγράφονται οι εμπειρίες και τα βιώματα ενός ανθρώπου που έχει περάσει ένα μέρος της ζωής του σε κάποια πόλη, έχει εργαστεί σε αυτήν και έχει συναναστραφεί με ανθρώπους διαφορετικής κουλτούρας και νοοτροπίας.

Μου αρέσει που διατηρείς την θετική σου ματιά ακόμα και σ'ένα αδιάφορο τουριστικό προορισμό σαν την Δουνκερκη.

Είμαι τόσο χαρούμενη και ευτυχισμένη όταν ταξιδεύω που δεν αφήνω τίποτα να μου χαλάσει το κέφι και τη διάθεση και πάντα προσπαθώ να εισπράξω τα θετικά στοιχεία που έχει να μου προσφέρει ο κάθε προορισμός, όσο αδιάφορος κι αν είναι.

 

[Señor_Nada]

Ζητώ προκατοβολικά συγγνώμη που θα γράψω κάποια πράγματα για Δουνκέρκη στην ιστορία σου. Δεν σκοπεύω να ανοίξω ξεχωριστό τόπικ και ίσως είναι καλύτερο να υπάρχει αυτό το κομμάτι σε δική σου ιστορία αφού έχεις καλύψει όλη την περιοχή και αν κάποιος ψάξει λογικά θα πέσει στην ιστορία σου. Σε μερικούς μήνες κλείνω 3 χρόνια εδώ και ευχομαι να μην μείνω παραπάνω!

Σχετικά με τα σουβενίρ έχω μια υποψία ότι έχει το furet du nord. Δεν είδες κάτι εκεί; Διαφορετικά μόνο σε καμιά υπαίθρια αγορά μπορώ να φανταστώ ή σε καμιά μεγάλη αλυσίδα σουπερμαρκετ.

Δεν ξέρω αν είχες αναφέρει ότι θα έρθεις, αν το ήξερα θα σου είχα προτείνει να πας στην πιο όμορφη κατά την άποψη μου γειτονιά της που λέγεται Rosendaël. Κάποτε ήταν ξεχωριστός δήμος. Εκεί είναι το Château Coquelle που πέρα από όμορφο κτίριο, είναι πολιτιστικό κέντρο με διάφορα δρώμενα. Μία φορά είχαν φωτογραφικό αφιέρωμα στους πρόσφυγες στην Ελλάδα.

Κρίμα που φάγατε σε φαστ φουντ, περίμενα να διαβάσω σχόλια για την κουζίνα τους. Έχουν πολλά αηδιαστικά φαγητά και τυριά που βρωμοκοπάνε. Δεν είναι να παραγγέλνεις στα τυφλά!

Κατά την άποψη μου η Δουνκέρη δεν αξίζει επίσκεψη. Είναι ένα αδιάφορο μέρος και όπως έγραψες δεν έχει ζωή. Ακόμα και σαββατοκύριακο η πόλη είναι πεθαμένη. Η μόνη περίοδος που αξίζει να έρθει κάποιος είναι όταν γίνεται το καρναβάλι της που διαρκεί απ'τον Γενάρη μέχρι τον Μάρτη. Κάθε σαββατοκύριακο έχει γιορτή σε άλλη πόλη. Το πρόγραμμα μπορεί να το βρει στο επίσημο site, ενδεικτικά του 2020:
https://www.ville-dunkerque.fr/deco...kerque/calendrier-des-bandes-et-des-bals-2020

Όπου λέει bande είναι το καρναβάλι που ξεκινάει από πρωί και πάει όσο αντέξεις και bal είναι ένα βραδινό πάρτι σε κλειστό χώρο. Το καρναβάλι τους δεν έχει καμία σχέση με τα βραζιλιάνικα καρναβάλια απ'τα λιντλ που βλέπεις στην υπόλοιπη Ευρώπη. Έχει τελείως δικό του χαρακτήρα. Απ΄το πως ντύνονται, την μουσική, τα έθιμα, βλέπεις κάτι τελειώς διαφορετικό. Μέσα στα έθιμα είναι και το πέταγμα της ρέγγας (τυλιγμένο με νάυλον) απ΄τον δήμαρχο που γίνεται στην κεντρική πλατεία. Σε άλλα μέρη όπως στην Bergues πετάνε κρακεράκια τυριού. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής προτιμώ άλλο ένα βραζιλιάνικο καρναβάλι απ'τα λιντλ παρά αυτό της Δουνκέρκης.

Στα μεγαλύτερα αρνητικά της Δουνκέρκης είναι ο καιρός και συγκεκριμένα ο αέρας. Είναι τόσο δυνατός που κάποιες φορές δεν μπορείς ούτε να περπατήσεις ή να κοιμηθείς απ΄τον θόρυβο του. Μερικές φορές σχηματίζονται λοφάκια άμμου στον πεζόδρομο δίπλα απ'την παραλία.

Το μεγαλύτερο θετικό είναι η ευγένεια του κόσμου. Έχω δει και ζήσει πράγματα που τσιμπιόμουν να δω αν τα βλέπω σε όνειρο σ'ένα μαγικό κόσμο. Θα αναφέρω ένα παράδειγμα. Ήμουν μέσα στο αστικό λεωφορείο, σε κάποια φάση ο οδηγός βγάζει alarm σταματάει το λεωφορείο βγαίνει έξω να δώσει το κάπελο σ'εναν άντρα που ήταν σε αναπηρικό αμαξίδιο που του είχε πέσει και δεν μπορούσε να το πιάσει. Έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Και μπορώ να θυμηθώ άπειρα τέτοια σκηνικά που σου φτιάχνουν την διάθεση.

Η Δουνκέρκη είναι πολύ φθηνή πόλη και για να ζεις αλλά κι αν έρθει κάποιος σαν τουρίστας. Όλα τα λεωφορεία και τα ποδήλατα του δήμου είναι δωρεάν. Μάλιστα το ένα λεωφορείο πάει από την περιοχή Leffrinckoucke μέχρι την Βελγική πόλη De Panne. Φθηνές μπύρες (και τεράστια ποικιλία αντίστοιχη του Βελγίου), φθηνά σινεμά, πολύ φθηνές συναυλίες ακόμα και με αμερικάνικα συγκροτήματα ή τσάμπα μουσικά φεστιβάλ όπως το le bonne aventure που γίνεται στην παραλία τον Ιούνη. Μόνο το φαγητό είναι στις ακριβές Γαλλικές τιμές.

Η Δουνκέρκη όπως και όλη η περιοχή Hauts-de-France είναι η πιο φτωχή περιοχή στην Γαλλία. Από παλιά εδώ ζούσε η εργατική τάξη. Όταν το άκουσα αυτό πρώτη φορά έπαθα σοκ αφού μεγάλωσα στον Πειραιά και το φτωχή περιοχή το έχω αλλιώς στο μυαλό μου. Από τότε εκτίμησα πολύ αυτήν την περιοχή. Έχει πολύ όμορφες γειτονιές όπως η Rosendaël ή η Coudekerque-Branche που ζω, πολύ όμορφα πάρκα και όπως είπα και πριν υπάρχει ανθρωπιά. Για επαγγελματικούς λόγους πήγαινα σ'ένα δημόσιο γυμνάσιο στην Coudekerque-Branche. Όταν είδα τα κτίρια και τον εξωτερικό χώρου του σχολίου έμεινα άφωνος. Θα κλείσω λοιπόν με την φωτογραφία από μια αίθουσα αυτού του σχολείου. Δημόσιο σχολείο στην φτωχότερη περιοχή της Γαλλίας:

@Klair ευχαριστώ που μου έδωσες τον χώρο να γράψω κάποια πράγματα. Περιμένω την συνέχεια της πολύ ωραίας ιστορίας σου!

 

[Klair]

Ζητώ προκατοβολικά συγγνώμη που θα γράψω κάποια πράγματα για Δουνκέρκη στην ιστορία σου. Δεν σκοπεύω να ανοίξω ξεχωριστό τόπικ και ίσως είναι καλύτερο να υπάρχει αυτό το κομμάτι σε δική σου ιστορία αφού έχεις καλύψει όλη την περιοχή και αν κάποιος ψάξει λογικά θα πέσει στην ιστορία σου.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ζητάς συγγνώμη. Είναι δική μου επιδίωξη και πολύ μεγάλη χαρά να γίνεται διάλογος και να εμπλουτίζονται οι ιστορίες μου με σχόλια και εμπειρίες άλλων μελών, πόσω μάλλον με τα δικά σου, αφού ζεις στην πόλη για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, οπότε η άποψή σου αποκτά άλλη βαρύτητα. Συμφωνώ ότι είναι καλύτερα αυτό το κομμάτι να υπάρχει σε αυτήν την ιστορία, γιατί ο υποψήφιος ενδιαφερόμενος επισκέπτης θα έχει συγκεντρωμένες όλες τις πληροφορίες για την πόλη της Δουνκέρκης, για την οποία δεν υπάρχει και μεγάλη πληθώρα αναφορών στο φόρουμ.

Σε μερικούς μήνες κλείνω 3 χρόνια εδώ και ευχομαι να μην μείνω παραπάνω!

Σου εύχομαι τα καλύτερα και μακάρι να φύγεις σύντομα, αφού αυτή είναι η επιθυμία σου.

Σχετικά με τα σουβενίρ έχω μια υποψία ότι έχει το furet du nord. Δεν είδες κάτι εκεί; Διαφορετικά μόνο σε καμιά υπαίθρια αγορά μπορώ να φανταστώ ή σε καμιά μεγάλη αλυσίδα σουπερμαρκετ.

Όπως έγραψα και στην ιστορία στο Furet du Nord δε βρήκα ούτε κάρτα που να απεικονίζει την πόλη.

Δεν ξέρω αν είχες αναφέρει ότι θα έρθεις, αν το ήξερα θα σου είχα προτείνει να πας στην πιο όμορφη κατά την άποψη μου γειτονιά της που λέγεται Rosendaël. Κάποτε ήταν ξεχωριστός δήμος. Εκεί είναι το Château Coquelle που πέρα από όμορφο κτίριο, είναι πολιτιστικό κέντρο με διάφορα δρώμενα. Μία φορά είχαν φωτογραφικό αφιέρωμα στους πρόσφυγες στην Ελλάδα.

Ήταν μια απόφαση που πάρθηκε γρήγορα και δυστυχώς δεν μπορούσαμε να διαθέσουμε πάνω από μια μέρα για αυτό το mini road trip. Μια ακόμα δυσκολία που συνοδεύει τα ταξίδια τους φθινοπωρινούς και χειμερινούς μήνες είναι η μικρή διάρκεια της μέρας, οπότε έπρεπε μέσα στις ώρες φωτός να χωρέσουμε τη Δουνκέρκη και το Bergues που ακολουθεί στην ιστορία μου. Αν είχα λίγο παραπάνω ημερήσιο φως είχα σκοπό να επισκεφθώ το Gravelines, στο οποίο υπάρχει ένα ακόμα Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, το Beffroi de Gravelines και η περιοχή μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρουσα από διάφορες φωτογραφίες που είδα. Για το Château Coquelle και τη γειτονιά Rosendaël που αναφέρεις, δεν είχα πληροφορίες και πράγματι φαίνεται πολύ όμορφη περιοχή τώρα που το έψαξα.

Κρίμα που φάγατε σε φαστ φουντ, περίμενα να διαβάσω σχόλια για την κουζίνα τους. Έχουν πολλά αηδιαστικά φαγητά και τυριά που βρωμοκοπάνε. Δεν είναι να παραγγέλνεις στα τυφλά!

Όχι, όχι δε φάγαμε σε φαστ φουντ στο Pole Marine. Κάναμε χρήση μόνο της τουαλέτας του φαστ φουντ. Αποφεύγω σαν ο διάβολος το λιβάνι τα φαστφουντάδικα και μόνον όταν βρίσκομαι σε απόγνωση και είναι η τελευταία λύση θα καταλήξω σε τέτοια επιλογή φαγητού. Είχαμε μαζί μας προμήθειες από το σπίτι, γιατί δε σκοπεύαμε να καθίσουμε σε εστιατόριο για φαγητό, θέλοντας να εξοικονομήσουμε κυρίως χρόνο αλλά και χρήμα, οπότε θυσιάσαμε τη γευσιγνωσία για τα αξιοθέατα.

Κατά την άποψη μου η Δουνκέρη δεν αξίζει επίσκεψη. Είναι ένα αδιάφορο μέρος και όπως έγραψες δεν έχει ζωή. Ακόμα και σαββατοκύριακο η πόλη είναι πεθαμένη. Η μόνη περίοδος που αξίζει να έρθει κάποιος είναι όταν γίνεται το καρναβάλι της που διαρκεί απ'τον Γενάρη μέχρι τον Μάρτη. Κάθε σαββατοκύριακο έχει γιορτή σε άλλη πόλη. Το πρόγραμμα μπορεί να το βρει στο επίσημο site, ενδεικτικά του 2020:
https://www.ville-dunkerque.fr/deco...kerque/calendrier-des-bandes-et-des-bals-2020

Όπου λέει bande είναι το καρναβάλι που ξεκινάει από πρωί και πάει όσο αντέξεις και bal είναι ένα βραδινό πάρτι σε κλειστό χώρο. Το καρναβάλι τους δεν έχει καμία σχέση με τα βραζιλιάνικα καρναβάλια απ'τα λιντλ που βλέπεις στην υπόλοιπη Ευρώπη. Έχει τελείως δικό του χαρακτήρα. Απ΄το πως ντύνονται, την μουσική, τα έθιμα, βλέπεις κάτι τελειώς διαφορετικό. Μέσα στα έθιμα είναι και το πέταγμα της ρέγγας (τυλιγμένο με νάυλον) απ΄τον δήμαρχο που γίνεται στην κεντρική πλατεία. Σε άλλα μέρη όπως στην Bergues πετάνε κρακεράκια τυριού. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής προτιμώ άλλο ένα βραζιλιάνικο καρναβάλι απ'τα λιντλ παρά αυτό της Δουνκέρκης.

Σε ευχαριστώ που επιβεβαιώνεις και εμπλουτίζεις τις δικές μου αναφορές με αυτές τις επιπλέον πληροφορίες.

Στα μεγαλύτερα αρνητικά της Δουνκέρκης είναι ο καιρός και συγκεκριμένα ο αέρας. Είναι τόσο δυνατός που κάποιες φορές δεν μπορείς ούτε να περπατήσεις ή να κοιμηθείς απ΄τον θόρυβο του. Μερικές φορές σχηματίζονται λοφάκια άμμου στον πεζόδρομο δίπλα απ'την παραλία.

Ήμασταν λοιπόν απίστευτα τυχεροί που πέσαμε σε τόσο καλή μέρα, χωρίς καθόλου αέρα, χωρίς πολύ κρύο και με αρκετή ηλιοφάνεια.

Το μεγαλύτερο θετικό είναι η ευγένεια του κόσμου. Έχω δει και ζήσει πράγματα που τσιμπιόμουν να δω αν τα βλέπω σε όνειρο σ'ένα μαγικό κόσμο. Θα αναφέρω ένα παράδειγμα. Ήμουν μέσα στο αστικό λεωφορείο, σε κάποια φάση ο οδηγός βγάζει alarm σταματάει το λεωφορείο βγαίνει έξω να δώσει το κάπελο σ'εναν άντρα που ήταν σε αναπηρικό αμαξίδιο που του είχε πέσει και δεν μπορούσε να το πιάσει. Έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Και μπορώ να θυμηθώ άπειρα τέτοια σκηνικά που σου φτιάχνουν την διάθεση.

Η Δουνκέρκη είναι πολύ φθηνή πόλη και για να ζεις αλλά κι αν έρθει κάποιος σαν τουρίστας. Όλα τα λεωφορεία και τα ποδήλατα του δήμου είναι δωρεάν. Μάλιστα το ένα λεωφορείο πάει από την περιοχή Leffrinckoucke μέχρι την Βελγική πόλη De Panne. Φθηνές μπύρες (και τεράστια ποικιλία αντίστοιχη του Βελγίου), φθηνά σινεμά, πολύ φθηνές συναυλίες ακόμα και με αμερικάνικα συγκροτήματα ή τσάμπα μουσικά φεστιβάλ όπως το le bonne aventure που γίνεται στην παραλία τον Ιούνη. Μόνο το φαγητό είναι στις ακριβές Γαλλικές τιμές.

Η Δουνκέρκη όπως και όλη η περιοχή Hauts-de-France είναι η πιο φτωχή περιοχή στην Γαλλία. Από παλιά εδώ ζούσε η εργατική τάξη. Όταν το άκουσα αυτό πρώτη φορά έπαθα σοκ αφού μεγάλωσα στον Πειραιά και το φτωχή περιοχή το έχω αλλιώς στο μυαλό μου. Από τότε εκτίμησα πολύ αυτήν την περιοχή. Έχει πολύ όμορφες γειτονιές όπως η Rosendaël ή η Coudekerque-Branche που ζω, πολύ όμορφα πάρκα και όπως είπα και πριν υπάρχει ανθρωπιά. Για επαγγελματικούς λόγους πήγαινα σ'ένα δημόσιο γυμνάσιο στην Coudekerque-Branche. Όταν είδα τα κτίρια και τον εξωτερικό χώρου του σχολίου έμεινα άφωνος. Θα κλείσω λοιπόν με την φωτογραφία από μια αίθουσα αυτού του σχολείου. Δημόσιο σχολείο στην φτωχότερη περιοχή της Γαλλίας:

Σε υπέρ ευχαριστώ για την ανταπόκριση και το ρεπορτάζ. Υγεία πάνω απ΄ όλα!!

 

[Klair]

Ville de Bergues
Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2019

Το Bergues είναι μια κοινότητα στο νότιο τμήμα της Βόρειας Γαλλίας. Βρίσκεται σε απόσταση 15 χιλιομέτρων από τα βελγικά σύνορα και 9 χιλιομέτρων νότια της Δουνκέρκης. Αναφέρεται ως “η άλλη Μπριζ στη Φλάνδρα” αλλά κατά τη δική μου γνώμη δε φτάνει ούτε το μικρό δαχτυλάκι της Μπριζ. Το όνομα της πόλης προέρχεται από το φλαμανδικό “groene berg” που σημαίνει “πράσινος λόφος” και η πρώτη αναφορά σε αυτήν χρονολογείται από το 857. Ιδρύθηκε πάνω σε έναν μικρό λόφο με θέα τη γύρω βαλτώδη περιοχή και σύμφωνα με έναν μύθο ο Άγιος Winoc, γιος του βασιλιά της Bρετάνης, αποσύρθηκε και έζησε στο Groenberg.

Το 1022, ο Count Baudoin IV le Bardu ίδρυσε ένα μοναστήρι Βενεδικτίνων στο Bergues, το οποίο είχε μεγάλη επιρροή στην περιοχή, η οποία διήρκεσε μέχρι τη Γαλλική Επανάσταση. Η παρουσία του μοναστηριού, η εγγύτητα της πόλης στη θάλασσα, καθώς και η πλούσια γεωργική γη βοήθησαν το Bergues να ευημερήσει κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα.

Η γειτνίαση με τη θάλασσα βοήθησε την άνθηση του εμπορίου. Η πόλη αναπτύχθηκε σε μεγάλο κλωστοϋφαντουργικό κέντρο και έγινε μέρος της Χανσεατικής Συμμαχίας. Πριν η θάλασσα υποχωρήσει προς τη Δουνκέρκη, το Bergues ήταν ένα μεγάλο λιμάνι και συνδέθηκε με τη Γαλλία με τη Συνθήκη του Aix-la-Chapelle, το 1668, όταν ο πόλεμος της αποκέντρωσης μεταξύ Γαλλίας και Ισπανίας έληξε.

Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, η μονή του Αγίου Winoc, αλλά και διάφορα άλλα μικρότερα μοναστήρια καταστράφηκαν και σιγά-σιγά άρχισε η παρακμή της πόλης. Το Bergues καταστράφηκε από βομβαρδισμούς κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ξανά το 1940 κατά τη διάρκεια της Μάχης της Δουνκέρκης. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το 80% των κτιρίων της πόλης καταστράφηκαν και το Καμπαναριό ανατινάχτηκε με δυναμίτη. Μετά τον πόλεμο η ανακατασκευή της πόλης έγινε με μεγάλη επιτυχία και σήμερα το Bergues είναι μια μικρή, όμορφη και ήσυχη πόλη στην περιοχή Nord-Pas-de-Calais, μόλις 40 χιλιόμετρα από τη σήραγγα της Μάγχης.

Η τουριστική έκρηξη της πόλης έγινε όταν το Bergues υπήρξε το σκηνικό για τη γαλλική ταινία Bienvenue chez les Ch΄ tis (Eίναι τρελοί αυτοί οι Βόρειοι) του 2008, η οποία έσπασε το γαλλικό box office και η οποία αυτές τις δύσκολες μέρες του ιού και της καραντίνας έχει προταθεί στο νήμα “Κινηματογραφική κουβέντα” του forum από την @evaT αν θυμάμαι καλά. Κατά τη δική μου άποψη, η ταινία βλέπεται ευχάριστα, χωρίς όμως να συγκαταλέγεται στις αγαπημένες μου κωμωδίες.

Φτάσαμε με το αυτοκίνητο στην κεντρική Place de la République. Η Πλατεία οριοθετείται μεταξύ του Δημαρχείου και του Κάστρου με το Καμπαναριό (Beffroi de Bergues) και δυστυχώς εκτελεί χρέη parking αυτοκινήτων. Πολύ άσχημη πρώτη εντύπωση για τον επισκέπτη αποτελούν τα σταθμευμένα αυτοκίνητα στην καρδιά της πόλης.

Αποφασίσαμε να μη γίνουμε και εμείς μέρος αυτού του άσχημου σκηνικού και έτσι συνεχίσαμε προς εύρεση άλλου σημείου για να παρκάρουμε το αυτοκίνητο. Η λύση δυστυχώς (ξανά), βρέθηκε σε μια άλλη κοντινή, μικρούλα και όμορφη πλατειούλα, η οποία περιτριγυριζόταν από όμορφα σπίτια με την ονομασία Place Gambetta. Μεταξύ δύο κακών, το μη χείρον βέλτιστον και έτσι σταθμεύσαμε εδώ.

Place Gambetta​

Place Gambetta​

Από το κατάστημα Press Gambetta προμηθευτήκαμε μια κάρτα στάθμευσης, την οποία βάλαμε σε εμφανές σημείο στο ταμπλό του αυτοκινήτου και πανέτοιμοι κατευθυνθήκαμε προς την Place de la République για να ξεκινήσουμε τη βόλτα μας από το κεντρικότερο σημείο της πόλης.

Όπως προείπα, στη μια άκρη της Πλατείας ορθώνεται το Δημαρχείο, το οποίο ξεκίνησε να χτίζεται το 1863 και ολοκληρώθηκε το 1870, σε αναγεννησιακή φλαμανδική αρχιτεκτονική. Στην πρόσοψη διακρίνεται το οικόσημο του Φιλίππου της Ισπανίας και όλη η οροφή του κτιρίου περιβάλλεται από γλυπτούς οβελίσκους. Η πρόσοψη είναι, επίσης, διακοσμημένη με μια προτομή του ποιητή και πολιτικού Lamartine.

Απέναντι ακριβώς από το Δημαρχείο, το Κάστρο με το Καμπαναριό του Bergues είναι το σύμβολο της πόλης. Το Καμπαναριό είναι το τρίτο κατά σειρά που βρίσκεται σήμερα σε αυτήν τη θέση. Το πρώτο χτίστηκε το 1112, το δεύτερο στα τέλη του 14ου αιώνα, και το σημερινό, το οποίο καταστράφηκε κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ανακατασκευάστηκε το 1961, στέκεται στην Πλατεία και μάλιστα από το 2005 αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. Εδώ στεγάζεται τώρα το Tourist Information Bureau. Οι κάτοικοι της πόλης είναι πολύ υπερήφανοι που το Καμπαναριό της πόλης τους έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ταινία του Dany Boon, Bienvenue chez les Ch΄ tis.

Το Bergues φημίζεται για το τυρί του και για το λουκάνικό του. Το 1625, ένας χοιροβοσκός από το Irun, (πόλη της περιοχής Bidasoaldea στην επαρχία Gipuzkoa της Αυτόνομης Κοινότητας των Βάσκων), ο οποίος υπηρετούσε στον Ισπανικό στρατό, που είχε καταλάβει την πόλη, παντρεύτηκε μια Φλαμανδή γυναίκα από το Bergues και εγκαταστάθηκε εκεί. Ο άνθρωπος αυτός εισήγαγε μια μυστική συνταγή, με χοιρινό και Ισπανικά βότανα, δημιουργώντας ένα κρεοπωλείο, το οποίο βρίσκεται στην Place de la République και λειτουργεί από το 1772 μέχρι σήμερα.

Λέγεται, και επιβεβαιώθηκε από τον @Señor_Nada, ότι την ημέρα του καρναβαλιού ο δήμαρχος στέκεται στο μπαλκόνι του Δημαρχείου και ρίχνει τα φημισμένα τυριά του Bergues, λουκάνικα και κρακεράκια στο πλήθος. Εγώ που δεν αγαπώ και δεν τρώω καθόλου το κόκκινο κρέας, και ειδικά τα λουκάνικα, ενθουσιάστηκα με την απόλυτη τάξη και στοίχιση των φρούτων αυτού του οπωροπωλείου, στην απέναντι ακριβώς γωνία από το κρεοπωλείο.

Η Rue de la Gare μας οδήγησε στην καθολική εκκλησία του Αγίου Μαρτίνου.

Rue de la Gare​

Rue de la Gare​

Στο κέντρο της πόλης, η ενοριακή εκκλησία χρονολογείται από τα τέλη του 16ου αιώνα. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η εκκλησία κάηκε και ο Πύργος ανατινάχτηκε με δυναμίτη. Ο Πύργος ξαναχτίστηκε τη δεκαετία του 1950, η εκκλησία αποκαταστάθηκε, και μόνο μερικά τμήματα του αρχικού οικοδομήματος παραμένουν ίδια μέχρι και σήμερα. Το κτίριο είναι τεράστιο και πολύ επιβλητικό και καταλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος του κέντρου της πόλης.

Απέναντι από την είσοδο του Αγίου Μαρτίνου είδαμε ένα μνημείο πεσόντων

και στη γωνία της Rue du Mont de Piété, με την Contour de l΄ Église, είδαμε να στέκεται το Museum of the Mont-de-Piété ή Le Musée du Mont-de-Piété de Bergues.

Kτίριο ορόσημο που χρονολογείται από το 1633, το πρώην Ενεχυροδανειστήριο στεγάζει σήμερα μια πλούσια συλλογή έργων ζωγραφικής Φλαμανδικής, Ιταλικής και Γαλλικής τέχνης, από τον 16ο έως τον 20ο αιώνα. Στο ισόγειο υπάρχει το διάσημο έργο “Vielleur au Chien” του George De La Tour, το οποίο αποτελεί μέρος ενός συνόλου έργων για το ίδιο θέμα (The Hurdy-Gurdy player with a dog). Εμείς, όταν περάσαμε έξω από αυτό το θαυμάσιο κτίριο το βρήκαμε κλειστό και εκ των υστέρων διάβασα ότι το Μουσείο, από τον Νοέμβριο μέχρι και τον Μάιο, δε λειτουργεί.

Συνεχίσαμε να περπατάμε στη Rue du Mont-de-Piété, συναντώντας όμορφα και καλόγουστα τούβλινα σπίτια διακοσμημένα με ανθισμένες γλάστρες.

Φτάσαμε στο κανάλι του ποταμού Kolme, ο οποίος διατρέχει την πόλη και χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές ως σκηνικό της ταινίας Bienvenue chez les Ch΄ tis. Σταθήκαμε πάνω στην Pont Saint-Jean.

Λίγα μέτρα πριν το κανάλι​

Pont Saint-Jean​

Pont Saint-Jean​

Πολύ όμορφες εικόνες άρχισαν να πλημμυρίζουν τα μάτια μας. Σε πρώτο πλάνο το παραδοσιακό εστιατόριο Le Bruegel, το οποίο στεγάζεται σε ένα από τα παλαιότερα σπίτια του Bergues και χρονολογείται από το 1597.

Tο γαλάζιο χρώμα στα ξύλινα παράθυρα δένει τόσο αρμονικά με την παλαιότητα των τούβλων, με τα οποία είναι χτισμένο όλο το οικοδόμημα, αλλά και με τα τόσα ανθισμένα λουλούδια που διακοσμούν όλη την πρόσοψή του.

Ωραία σπίτια, με φλαμανδικό χαρακτήρα και ζωηρά χρώματα, στριμώχνονται κολλητά κατά μήκος του καναλιού δημιουργώντας μια οικεία και φιλόξενη ατμόσφαιρα.

Ακολουθώντας τη Rue du Quai (συνέχεια της Pont Saint-Jean), περάσαμε κάτω από μια πολύ καλοδιατηρημένη Πύλη, η οποία έχει χαρακτηριστεί ως ιστορικό μνημείο και βγήκαμε μπροστά στο μεγάλο Canal de la Basse Colme.

Kατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, αυτό το κανάλι αποτελούσε μια πολύ σημαντική εμπορική διαδρομή, αφού συνδέεται με το Canal de Bergues, το οποίο φτάνει μέχρι τη Δουνκέρκη. Κοιτάζοντας δεξιά, παρατηρήσαμε ότι η ροή της Rue du Quai διακόπτεται από τον Πύργο Guy de Dampierre. Η οχυρωμένη πόλη του Bergues περιτριγυρίζεται από οχυρά και κανάλια. Άλλοι προμαχώνες ανήκουν στις μεσαιωνικές οχυρώσεις και άλλοι είναι χτισμένοι από τον γνωστό μας, πλέον, Vauban. H πόλη έχει διατηρήσει τις Πύλες εισόδου, όπως την Porte de Cassel και την Porte de Bierne, καθώς και λίγους Πύργους, ένας εκ των οποίων στέκεται τώρα μπροστά μας και ανήκει στη μεσαιωνική περίοδο, αφού χτίστηκε το 1286 από τον Guy Dampierre. Η κόκκινη εμφάνιση του έχει δώσει, επίσης, το όνομα “Κόκκινος Πύργος”. Ο Πύργος αυτός διαφέρει σημαντικά, αφού για το χτίσιμό του χρησιμοποιήθηκαν κόκκινα τούβλα, αντί για τα κίτρινα που συνηθίζονται στις οχυρώσεις του Bergues. Δύο κοπέλες είχαν βγάλει βόλτα τα σκυλιά τους στην πράσινη όχθη του καναλιού, δίπλα στον ιστορικό Πύργο

ενώ στην απέναντι πλευρά υπήρχε οργιώδης βλάστηση, κάποιες αθλητικές εγκαταστάσεις και ένας παρακανάλιος δρόμος, στον οποίο είδαμε να αθλούνται, κάνοντας jogging ή ποδήλατο, οι κάτοικοι της πόλης.

Κοιτάζοντας στη συνέχεια αριστερά, η ματιά μας ακολούθησε το τείχος των οχυρώσεων φτάνοντας μέχρι το τέλος του δρόμου, εκεί που βρίσκεται η ταβέρνα Vauban και η Porte de Dunkerque, μια ακόμα είσοδος των αμυντικών οχυρώσεων της πόλης.

Δεν ακολουθήσαμε πορεία προς την Porte de Dunkerque, αλλά περπατώντας ξανά στη Rue du Quai

κοντοσταθήκαμε, ρίχνοντας μια ματιά στην Meesfmaecker Drinks, την κάβα η οποία διαθέτει την αρχική μπίρα Ch΄ tis της γνωστής ταινίας.

Φτάσαμε στην Pont Saint-Jean και κινηθήκαμε κατά μήκος του καναλιού θαυμάζοντας, για ακόμη μια φορά, τα κουκλίστικα σπίτια του Bergues με τις κεκλιμένες οροφές και τα ωραία χρώματα.

Φτάσαμε στο τέλος του καναλιού

και σταθήκαμε πάνω στη γέφυρα

έχοντας μπροστά μας το Ancien Abattoir de Bergues, ένα ιστορικό μνημείο, το οποίο είναι κυριολεκτικά χτισμένο μέσα στο νερό.

Tο παλιό σφαγείο του Bergues είναι ένα κτίριο του 1811, ανακατασκευασμένο έναν αιώνα αργότερα (1910-1911). Αποτέλεσε film location της ταινίας Bienvenue chez les Ch΄ tis και πραγματικά γοητεύει τον επισκέπτη λόγω του επιμήκους σχήματός του και του χρώματος των παλιών κίτρινων τούβλων με τα οποία είναι χτισμένο.

Χωθήκαμε ξανά στα όμορφα δρομάκια της πόλης

ψάχνοντας αυτήν τη φορά να βρούμε κάποιο κατάστημα για να αγοράσουμε μαγνητάκια για τη συλλογή μας. Δυσκολευτήκαμε και εδώ να βρούμε αναμνηστικά της πόλης. Σταθήκαμε όμως περισσότερο τυχεροί απ΄ ότι στη Δουνκέρκη, γιατί μπαίνοντας σε ένα μαγαζί με είδη καπνού, εφημερίδες και περιοδικά βρήκαμε να διαθέτει δύο (2), όλα κι όλα, μαγνητάκια με το Καμπαναριό της πόλης και αγοράσαμε το ένα, η αξία του οποίου ήταν 5 ευρώ.

Από την Place de la République ακολουθήσαμε πορεία λίγο ανηφορική περνώντας, αρχικά, από το πίσω μέρος του Δημαρχείου της πόλης.

Στη διαδρομή μας συναντήσαμε πανέμορφα σπίτια, τόσο κολλητά μεταξύ τους που νόμιζες ότι θα πάθουν ασφυξία από το στρίμωγμα.

Στόχος μας ήταν να φτάσουμε ψηλά στον λόφο που βρίσκεται ο Jardin du Groenberg και το Αβαείο του Saint Winoc. Από αυτόν τον λόφο με θέα στην πόλη ξεκίνησαν όλα, αφού το Bergues ιδρύθηκε εδώ με πρώτη αναφορά στο όνομά του το 857. Όπως ελέχθη στην αρχή του κεφαλαίου και επαναλαμβάνω για υπενθύμιση, σύμφωνα με τον μύθο, ο Άγιος Winoc, γιος του βασιλιά της Βρετάνης, αποσύρθηκε στον λόφο, ο οποίος τότε βρισκόταν στην άκρη των παράκτιων βάλτων, περίπου 10 χιλιόμετρα νότια από τις αμμώδεις παραλίες της Δουνκέρκης.

Η εγκατάστασή του σύντομα συνοδεύτηκε με την ίδρυση ενός μικρού μοναστηριού. Το 1022, ο Count Baudoin IV le Bardu ίδρυσε ένα Αβαείο Βενεδικτίνων, το οποίο είχε ως αποστολή να προστατεύει τα λείψανα του Αγίου Winoc και να προωθήσει τη λατρεία του. Tο μοναστήρι είχε πολύ μεγάλη επιρροή στην περιοχή μέχρι τη Γαλλική Επανάσταση και βοήθησε την πόλη να ευημερήσει κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, η μονή του Αγίου Winoc καταστράφηκε. Τα ερείπια της μονής στέκονται σήμερα στην κορυφή του λόφου, καθώς και η μαρμάρινη Πύλη που σηματοδοτούσε την είσοδο στον λόφο. Μπροστά από αυτήν την μαρμάρινη Πύλη φτάσαμε και σταθήκαμε για λίγο να πάρουμε μερικές ανάσες και να θαυμάσουμε το ιδιαίτερο τοπίο που απλωνόταν μπροστά μας.

Ανηφορίσαμε κι άλλο φτάνοντας στα ερείπια της μονής,

ενώ είχε αρχίσει σιγά-σιγά να χαμηλώνει το φως της μέρας. Ο τετράγωνος Πύργος είναι η παλαιότερη κατασκευή της πόλης και ο μυτερός αποτελούσε την είσοδο της μονής. Οι δύο αυτές δομές αποτελούσαν ορόσημο για τη ναυσιπλοΐα, αφού τα πλοία που εισέρχονταν στο κανάλι έπαιρναν μια ασφαλή κατεύθυνση ακολουθώντας τους Πύργους.

Σήμερα, η περιοχή αυτή λειτουργεί ως δημόσιος κήπος και το φθινόπωρο έκανε και εδώ αισθητή την παρουσία του με τα φυλλοβόλα δέντρα να έχουν στρώσει κίτρινα χαλιά πάνω στο καταπράσινο χορτάρι.

Αφήνοντας τον λόφο ακολουθήσαμε αυτό το τοσοδούλικο στενάκι (Passage Saint-Piérre)

στοχεύοντας να βρούμε στη διαδρομή μας τους περίφημους προμαχώνες του Bergues. Σχεδόν όλοι οι προμαχώνες της πόλης έχουν διατηρηθεί στο ακέραιο μαρτυρώντας τις διάφορες χρονικές περιόδους κατασκευής τους. Και πράγματι, κατηφορίζοντας τη Rue Piérre Decroo βρεθήκαμε να περπατάμε κατά μήκος του τείχους, το οποίο είναι κληρονομιά των Δουκών της Βουργουνδίας.

Όταν η πόλη έγινε οριστικά Γαλλική, κλήθηκε ο Vauban για να ενισχύσει τις άμυνές της, το 1676. Σχεδίασε ένα τείχος και να προστατέψει τον λόφο και το Αβαείο του Αγίου Winoc στα ανατολικά και έκανε και κάποιες αλλαγές στα δυτικά τείχη. Aυτό το σύνολο προμαχώνων, ημι-προμαχώνων, καναλιών και τάφρων είναι γνωστό ως Sentier de la Couronne Saint Winoc, δεδομένου ότι ήταν κοντά στη μονή με το ίδιο όνομα και εδώ ήταν το καταλληλότερο σημείο για να έχουμε οπτική επαφή με το ιστορικό αυτό έργο. Κατηφορίζαμε ακολουθώντας τα βήματα της ιστορίας και κάναμε μικρές στάσεις στα ημικύκλια των προμαχώνων έχοντας θέα σε ένα τοπίο που ήταν στρωμένο με ένα παχύ καταπράσινο χαλί και το οποίο αυλακωνόταν από στενά, περιπατητικά μονοπάτια.

Σε κάποιο σημείο υπήρχαν πέτρινα σκαλιά τα οποία σε κατέβαζαν σε στενές Πύλες, οι οποίες στη συνέχεια σε οδηγούσαν σε αυτόν τον απέραντο καταπράσινο χώρο κάτω από τους προμαχώνες.

Ήταν μια διαδρομή απολαυστική, η οποία περνώντας από έναν ακόμη Πύργο, τον Tour des Couleuvriniers, μας οδήγησε μέχρι την Πύλη Cassel. Kαταλήξαμε στο κέντρο της πόλης μόλις είχε αρχίσει να απλώνεται το σκοτάδι. Kάνοντας ένα μικρό συμβούλιο πήραμε την απόφαση να τελειώσουμε αυτό το mini οδικό μας ταξίδι με βραδινή βόλτα στη Lille. Η Δουνκέρκη και η Οστάνδη για βραδινή έξοδο απορρίφθηκαν πριν καν πέσουν στο τραπέζι. Η Lille ήταν μονόδρομος, αφού σε προηγούμενο ταξίδι μας είχε εντυπωσιάσει με τη ζωντάνια και την ενέργεια των κατοίκων της. Έτσι, ορίζοντας το GPS Lille αποχαιρετήσαμε το μεσαιωνικό Bergues και αναχωρήσαμε.

 

[evaT]

Πανέμορφο! Περιμένω την συνέχεια από τη Λιλ εγώ πήγα ημερήσια από τις Βρυξέλλες κ την περπάτησα αρκετά