Klair
Member
- Μηνύματα
- 2.371
- Likes
- 28.792
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Wéris, Durbuy και η επιστροφή στη Γάνδη
Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2019
Όπως ελέχθη στο τέλος του προηγούμενου κεφαλαίου, τελευταίος σταθμός σε αυτό το ονειρεμένο road trip ήταν το Durbuy, πόλη και δήμος που βρίσκεται στη βελγική επαρχία του Λουξεμβούργου, με συνολικό πληθυσμό 11.374 κατοίκους (1η Ιανουαρίου 2018). Όμως, ψάχνοντας και σκαλίζοντας, όπως κάνω πάντα πριν τα ταξίδια μας, ανακάλυψα ότι 8 με 9 χιλιόμετρα πριν το Durbuy, πάνω στη διαδρομή μας και συγκεκριμένα στο χωριό Wéris, βρίσκεται κάτι μοναδικό και νεολιθικό.
Διασχίζοντας τα σύνορα και μπαίνοντας στο Βέλγιο, ξεκίνησε να βρέχει για πρώτη φορά σε αυτό το οδικό ταξίδι. Ήταν μια σιγανή, στρωτή βροχούλα, η οποία λειτούργησε σαν καθαριστικό και γυαλιστικό μαζί, αφού όλη η φθινοπωρινή φύση έλαμψε, ζωντάνεψε και γυάλισε, χαρίζοντάς μας ακόμα περισσότερο κίτρινο, πορτοκαλί, κόκκινο και καφέ χρώμα.
Μπήκαμε με σκοτεινό ουρανό και δυνατή, πλέον, βροχή στο χωριό Wéris αντικρίζοντας πέτρινα σπίτια με κεκλιμένες στέγες, καταπράσινους ζωηρούς κήπους και καλογυαλισμένες από τη βροχή αυλές.
Περάσαμε και από την πέτρινη Église Sainte Walburge:
To Wéris, ένα όμορφο χωριό του δήμου Durbuy στη Βαλλονία του Βελγίου, είναι γνωστό για τα μεγαλιθικά του μνημεία, τα οποία είναι διάσπαρτα στην περιοχή σχηματίζοντας μια μοναδική ομάδα.
Είχα δει σε φωτογραφίες πως αυτά τα μεγαλιθικά μνημεία βρίσκονται εκτός χωριού, διάσπαρτα στα καταπράσινα χωράφια. Μας ξεγέλασε όμως μια πινακίδα που είδαμε σε μια διασταύρωση, η οποία έγραφε: Maison des Mégalithes και νομίζαμε ότι έπρεπε να διασχίσουμε το χωριό για να τα βρούμε. Τελικά, το Maison des Mégalithes ήταν το μουσείο του Wéris. Δεν πειράζει όμως, γιατί λόγω αυτού του μικρού λάθους μας δόθηκε η ευκαιρία να διασχίσουμε και να δούμε το όμορφο χωριό. Εν τέλει, τα βρήκαμε έξω στα χωράφια, ενώ η βροχή είχε κόψει για την ώρα.
Από τους πολλούς τάφους (dolmens) που υπήρχαν κάποτε στην περιοχή δύο τώρα επιβιώνουν σε καλή κατάσταση και χρονολογούνται από το 3000 π.Χ. Τα dolmens χαρακτηρίζονται από τον ταφικό θάλαμο και τον προθάλαμο και διαχωρίζονται από πέτρινη πλάκα διατρυπημένη με ένα κυκλικό άνοιγμα.
Το Wéris I βρίσκεται δίπλα στον δρόμο, βορειοδυτικά του χωριού. Είναι το μεγαλύτερο από τα δύο dolmens και έχει μια ενιαία μαζική πλάκα οροφής. Αυτός ο τάφος έχει συλληθεί πριν την ανασκαφή, επομένως τίποτα δεν είναι γνωστό για το περιεχόμενό του.
Το Wéris ΙΙ βρίσκεται νοτιοδυτικά του χωριού και έχει μια στέγη που αποτελείται από τρεις ογκώδεις οριζόντιες πλάκες. Στις ανασκαφές του τάφου-θαλάμου βρέθηκαν τα οστά από πολλούς ανθρώπους, μαζί με εργαλεία και μερικά κοχύλια.
Στο χωριό Wéris ζούσε μια νεολιθική κοινότητα πριν από περίπου 5.000 χρόνια. Αυτοί οι άνθρωποι μετέφεραν σε αυτό το οροπέδιο τεράστιες πέτρες για να χτίσουν τους τάφους τους. Υπάρχει και το μουσείο, όπως προείπα, στο κέντρο του χωριού, αλλά ο χρόνος μας πίεζε και δεν το επισκεφθήκαμε. Θέλαμε να προλάβουμε να φτάσουμε στο Durbuy πριν νυχτώσει.
Αντικρίζοντας τα πρώτα σπίτια του Durbuy, σταμάτησε εντελώς και η βροχή. Ωραία υποδοχή, λοιπόν, μας έκανε η μικρή πόλη.
Κατά τη μεσαιωνική εποχή, το Durbuy ήταν ένα σημαντικό κέντρο εμπορίου και βιομηχανίας. Ο ποταμός Ourthe ρέει μέσα στην πόλη και εμείς παρκάραμε το αυτοκίνητο ακριβώς δίπλα στην όχθη του, απέναντι από τη γέφυρα και το τεράστιο επιβλητικό Kάστρο.
Το Durbuy συχνά παρουσιάζεται ως “η μικρότερη πόλη του κόσμου” και η παλαιότερη αναφορά του τόπου ήταν το Durboium, το 814. Το ιστορικό κέντρο αριθμεί 50 κατοίκους και μαζί με τους υπόλοιπους που ζουν εκτός παλιάς πόλης φτάνει τους 350 κατοίκους. Από τις αρχές του 14ου αιώνα, το Durbuy είχε αποκτήσει τείχος, αστυνομία και δικαστήριο και το 1331 του απονεμήθηκαν τα δικαιώματα της πόλης με τον χάρτη των δικαιωμάτων, από τον Ιωάννη του Λουξεμβούργου και τον βασιλιά της Βοημίας. Αυτό το γεγονός έκανε το Durbuy να διεκδικεί τον τίτλο της “μικρότερης πόλης του κόσμου”.
Το πρώτο, όμως, αξιοθέατο που είχε εξάψει τη φαντασία μου σε αυτό το μέρος, δεν ήταν ούτε το Κάστρο, ούτε η εκκλησία, αλλά ούτε και η μεσαιωνική μικρή πόλη με τα καλντερίμια και τα πέτρινα σπίτια. Ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό και σπάνιο. Ήταν ένα αξιοθέατο δημιούργημα της φύσης και όχι του ανθρώπου και αυτό το αξιοθέατο βρίσκεται εδώ στο Durbuy και μπορούν όλοι να το θαυμάσουν, χωρίς καν να χρειάζεται να πληρώσουν ούτε ένα ευρώ για εισιτήριο.
Μάθημα γεωλογίας
Anticline (Αντίκλινο)
Στη γεωλογία σημαίνει τοξοειδή πτυχή των στρωμάτων του φλοιού της γης, με το κυρτό μέρος προς τα πάνω. Οι δομές αυτές είναι κυρτώσεις των αρχικών μορφών των γεωλογικών σχηματισμών χωρίς να επέλθει σε γενικές γραμμές ρήξη της συνέχειάς τους. Το μεγαλύτερο μέρος των πτυχών προκαλείται από συμπίεση.
Αντίκλινο, λοιπόν, είναι το μέρος εκείνο της πτυχής που κυρτώνεται προς τα πάνω. Ο πυρήνας του Αντίκλινου (το εσωτερικό μέρος του) περιέχει τα παλαιότερης ηλικίας πετρώματα, μιας σειράς πτυχωμένων γεωλογικών σχηματισμών. Οι πλευρές του Αντίκλινου χαρακτηρίζονται ως πτέρυγες της πτυχής. Το μέρος που ενώνονται οι πτέρυγες της πτυχής, στο Αντίκλινο, χαρακτηρίζεται ως κορυφαίο τμήμα της πτυχής. Οι Αρδέννες είναι ένας παλιός σχηματισμός βουνών. Στο κάτω μέρος αυτών των παλαιών βουνών, ο άνθρακας, ο σίδηρος, ο ψευδάργυρος και άλλα μέταλλα βρίσκονται συχνά στο υποδάπεδο. Μερικά διεθνώς αναγνωρισμένα γεωλογικά φαινόμενα βρίσκονται στη Βαλλονία. Όλα αυτά τα βράχια βρίσκονται στις Αρδέννες. Στο Durbuy βρίσκεται ένα καλό παράδειγμα Anticline. Ο βράχος Homalius ή Roche à la Falize έχει σχήμα αντίστροφου U. Aυτός ο τύπος σχηματισμού έχει ηλικία άνω των 300 εκατομμυρίων ετών.
Απέναντι ακριβώς από το Αντίκλινο και τον ποταμό, υπάρχει ένας ανοιχτός, πολύ περιποιημένος χώρος με γκαζόν και διάφορα μοντέρνα γλυπτά.
Ακολουθώντας ένα γραφικό πλακόστρωτο, λίγο ανηφορικό δρομάκι
βγήκαμε έξω από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου (Église Saint Nicolas), τον ρωμαιοκαθολικό ναό που χτίστηκε το 1632.
Όμως, εδώ τον πρωταγωνιστικό ρόλο κατέχει το Κάστρο, γνωστό ως Château de Durbuy. Σύμφωνα με τα αρχεία ένα πρώτο Κάστρο καταστράφηκε σε αυτόν τον χώρο, το 900 μ.Χ. Το 1024, το κτήμα παραδόθηκε στον Henri I από τη μητέρα του. O Henri έχτισε τότε ένα Κάστρο εδώ, το οποίο καταστράφηκε από πυρκαγιά, το 1156. Το Κάστρο ξαναχτίστηκε, αλλά καταστράφηκε εκ νέου από τους πολίτες της Λιέγης, κατά τη διάρκεια πολλών πολέμων. Στη συνέχεια, χρησίμευσε ως βόρεια υπεράσπιση του Δουκάτου του Λουξεμβούργου ενάντια στους επεκτατικούς στόχους της Λιέγης. Το Κάστρο δε σταμάτησε να καταστρέφεται και να ανοικοδομείται και τα επόμενα χρόνια. Μόνο το 1731 ξαναχτίστηκε, από τον τότε Κόμη του Ursel. Mεταξύ 1880 και 1882 εκσυγχρονίστηκε και διευρύνθηκε, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Καταλήφθηκε από τις γερμανικές δυνάμεις και αργότερα από τους Αμερικανούς που το χρησιμοποίησαν ως Στρατιωτικό Νοσοκομείο.
Το Durbuy έχει διατηρήσει την αρχική μεσαιωνική του ατμόσφαιρα. Αν και έχει, ως επί το πλείστον, προσανατολισμό στον τουρισμό, με πολλά ωραία εστιατόρια και ξενοδοχεία, εμείς δεν το πετύχαμε καθόλου σε τουριστική έξαρση. Ευτυχώς ήταν πολύ ήσυχο, με λίγο κόσμο, τόσο ώστε να μη χαρακτηριστεί ερημιά, αλλά ούτε και τουριστίλα. Θα έλεγα ότι ήταν η ιδανική μέρα και ώρα για βόλτα στα καλντερίμια του απολαμβάνοντας την αρχιτεκτονική του.
Στον κεντρικό δρόμο, Rue du Comte Théodule d΄ Ursel, ένα πολύ ιδιαίτερο και αξιόλογο κτίριο είναι εκείνο στο οποίο σήμερα στεγάζεται το Museum of Modern and Contemporary Art.
Το Halle aux Blés de Durbuy είναι ένα κτίριο του 16ου αιώνα, στο κέντρο της μικρής πόλης. Αναφέρεται από το 1380, ωστόσο έχασε περίπου το μισό της δομής του το 1639. Ανάμεσα από ένα γραφικό σύνολο παλαιών σπιτιών, το κτίριο διακρίνεται από τη μισή ξύλινη και μισή πέτρινη κατασκευή του, καθώς και από τον κόκκινο σοβά που χρησιμοποιήθηκε για την επένδυσή του. Το κτίριο αντικατοπτρίζει την ευημερία του Durbuy εκείνη την εποχή, χάρη στην ανάπτυξη της μεταλλουργίας. Τον 18ο αιώνα, υποβλήθηκε σε μεταμορφώσεις και διατήρησε τον ρόλο του, ως Δημαρχείου της πόλης, μέχρι το τέλος του αιώνα.
Οι βραδινές βόλτες στην πόλη συνοδεύτηκαν με ακόμα πιο όμορφες και ατμοσφαιρικές εικόνες, ανακαλύπτοντας όλες τις κρυμμένες γωνίες του Durbuy.
Στο πρόγραμμα ήταν καταχωρημένο ένα ακόμα αξιοθέατο στο οποίο δεν προλάβαμε να πάμε, γιατί έπεσε η νύχτα. Το παραθέτω, όμως, σαν πληροφορία να υπάρχει για κάποιον που μπορεί να ενδιαφέρεται.
Το Parc des Topiaires είναι ο μεγαλύτερος ανοιχτός κήπος για το κοινό αφιερωμένος στην τέχνη του κλαδέματος των θάμνων και των δέντρων σε πολύπλοκα σχήματα. Σχήματα από ζώα, πουλιά και ανθρώπους. Υπάρχουν πάνω από 250 τέτοια σχήματα στον κήπο μερικά από τα οποία είναι άνω των 120 ετών. Μερικά από αυτά είναι: η Pamela Anderson, ένας γιγάντιος ελέφαντας, το Manekin Pis και πολλά άλλα. H είσοδος είναι στα 4,5 ευρώ και η περιήγηση διαρκεί περίπου μια ώρα. Επίσης, ο Yves Saint Laurent είχε κάνει ειδική παραγγελία και στο Πάρκο υπάρχουν τα διάσημα αρχικά του.
Parc des Topiaires | Jardin insolite à Durbuy
Επιπλέον, ο Λαβύρινθος του Derbuy είναι μια πρωτότυπη και διασκεδαστική εμπειρία, κυρίως για παιδιά. Σε έναν λαβύρινθο 11 στρεμμάτων μπορεί κανείς να περπατήσει γύρω στα 6 km, ανάμεσα σε φυτείες καλαμποκιών, βρίσκοντας το σωστό μονοπάτι. Από 1η Ιουλίου έως 1η Οκτωβρίου, κάθε χρόνο, περίπου 70.000 άνθρωποι επισκέπτονται τον Λαβύρινθο κατά την καλοκαιρινή περίοδο.
Best Time to See The Labyrinth of Durbuy in Belgium 2022 - Rove.me
The Labyrinthe de Durbuy, a mind wowing park in Belgium
Ο χάρτης της διαδρομής της Δευτέρας 11 Νοεμβρίου 2019 (Ibis Hotel-Château de Vianden-Château de Bourscheid-Esch-sur-Sûre-Wéris-Durbuy):
Τα 180 χιλιόμετρα, από το Durbuy μέχρι τη Γάνδη, τα διανύσαμε σε σχεδόν δύο ώρες, φτάνοντας γύρω στις 22:00 στο διαμέρισμά μας.
Mετά το μπανάκι μας, μαγειρέψαμε μια ωραιότατη μακαρονάδα για το δείπνο μας. Εκείνο το βράδυ δεν κοιμηθήκαμε καθόλου. Απλώς ξαπλώσαμε για λίγες ώρες, αφού στις 4:00, μέσα στην άγρια και παγωμένη νύχτα, βρεθήκαμε πάλι όρθιοι. Ο σύζυγος πετούσε στις 6:30 το πρωί από το Σαρλερουά για Μιλάνο. Έτσι, βρεθήκαμε πάλι να οδηγούμε στην Εθνική Οδό με προορισμό το αεροδρόμιο. Φτάσαμε γύρω στις 5:30, αφήσαμε τον σύζυγο και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για τη Γάνδη. Βρήκαμε ένα βενζινάδικο και φουλάραμε το ντεπόζιτο με βενζίνη. Ο γιος μου με άφησε στο διαμέρισμα και συνέχισε για το γραφείο της Avis. Έκανε την παράδοση του αυτοκινήτου και επέστρεψε με το ποδήλατο στο σπίτι. Ξυπνήσαμε αργά το απόγευμα, όταν πλέον είχε νυχτώσει, και αφού φάγαμε ξεκινήσαμε να βλέπουμε τις φωτογραφίες από το ταξίδι!
Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2019
Όπως ελέχθη στο τέλος του προηγούμενου κεφαλαίου, τελευταίος σταθμός σε αυτό το ονειρεμένο road trip ήταν το Durbuy, πόλη και δήμος που βρίσκεται στη βελγική επαρχία του Λουξεμβούργου, με συνολικό πληθυσμό 11.374 κατοίκους (1η Ιανουαρίου 2018). Όμως, ψάχνοντας και σκαλίζοντας, όπως κάνω πάντα πριν τα ταξίδια μας, ανακάλυψα ότι 8 με 9 χιλιόμετρα πριν το Durbuy, πάνω στη διαδρομή μας και συγκεκριμένα στο χωριό Wéris, βρίσκεται κάτι μοναδικό και νεολιθικό.
Διασχίζοντας τα σύνορα και μπαίνοντας στο Βέλγιο, ξεκίνησε να βρέχει για πρώτη φορά σε αυτό το οδικό ταξίδι. Ήταν μια σιγανή, στρωτή βροχούλα, η οποία λειτούργησε σαν καθαριστικό και γυαλιστικό μαζί, αφού όλη η φθινοπωρινή φύση έλαμψε, ζωντάνεψε και γυάλισε, χαρίζοντάς μας ακόμα περισσότερο κίτρινο, πορτοκαλί, κόκκινο και καφέ χρώμα.
Μπήκαμε με σκοτεινό ουρανό και δυνατή, πλέον, βροχή στο χωριό Wéris αντικρίζοντας πέτρινα σπίτια με κεκλιμένες στέγες, καταπράσινους ζωηρούς κήπους και καλογυαλισμένες από τη βροχή αυλές.
Περάσαμε και από την πέτρινη Église Sainte Walburge:
To Wéris, ένα όμορφο χωριό του δήμου Durbuy στη Βαλλονία του Βελγίου, είναι γνωστό για τα μεγαλιθικά του μνημεία, τα οποία είναι διάσπαρτα στην περιοχή σχηματίζοντας μια μοναδική ομάδα.
Είχα δει σε φωτογραφίες πως αυτά τα μεγαλιθικά μνημεία βρίσκονται εκτός χωριού, διάσπαρτα στα καταπράσινα χωράφια. Μας ξεγέλασε όμως μια πινακίδα που είδαμε σε μια διασταύρωση, η οποία έγραφε: Maison des Mégalithes και νομίζαμε ότι έπρεπε να διασχίσουμε το χωριό για να τα βρούμε. Τελικά, το Maison des Mégalithes ήταν το μουσείο του Wéris. Δεν πειράζει όμως, γιατί λόγω αυτού του μικρού λάθους μας δόθηκε η ευκαιρία να διασχίσουμε και να δούμε το όμορφο χωριό. Εν τέλει, τα βρήκαμε έξω στα χωράφια, ενώ η βροχή είχε κόψει για την ώρα.
Από τους πολλούς τάφους (dolmens) που υπήρχαν κάποτε στην περιοχή δύο τώρα επιβιώνουν σε καλή κατάσταση και χρονολογούνται από το 3000 π.Χ. Τα dolmens χαρακτηρίζονται από τον ταφικό θάλαμο και τον προθάλαμο και διαχωρίζονται από πέτρινη πλάκα διατρυπημένη με ένα κυκλικό άνοιγμα.
Το Wéris I βρίσκεται δίπλα στον δρόμο, βορειοδυτικά του χωριού. Είναι το μεγαλύτερο από τα δύο dolmens και έχει μια ενιαία μαζική πλάκα οροφής. Αυτός ο τάφος έχει συλληθεί πριν την ανασκαφή, επομένως τίποτα δεν είναι γνωστό για το περιεχόμενό του.
Το Wéris ΙΙ βρίσκεται νοτιοδυτικά του χωριού και έχει μια στέγη που αποτελείται από τρεις ογκώδεις οριζόντιες πλάκες. Στις ανασκαφές του τάφου-θαλάμου βρέθηκαν τα οστά από πολλούς ανθρώπους, μαζί με εργαλεία και μερικά κοχύλια.
Στο χωριό Wéris ζούσε μια νεολιθική κοινότητα πριν από περίπου 5.000 χρόνια. Αυτοί οι άνθρωποι μετέφεραν σε αυτό το οροπέδιο τεράστιες πέτρες για να χτίσουν τους τάφους τους. Υπάρχει και το μουσείο, όπως προείπα, στο κέντρο του χωριού, αλλά ο χρόνος μας πίεζε και δεν το επισκεφθήκαμε. Θέλαμε να προλάβουμε να φτάσουμε στο Durbuy πριν νυχτώσει.
Αντικρίζοντας τα πρώτα σπίτια του Durbuy, σταμάτησε εντελώς και η βροχή. Ωραία υποδοχή, λοιπόν, μας έκανε η μικρή πόλη.
Κατά τη μεσαιωνική εποχή, το Durbuy ήταν ένα σημαντικό κέντρο εμπορίου και βιομηχανίας. Ο ποταμός Ourthe ρέει μέσα στην πόλη και εμείς παρκάραμε το αυτοκίνητο ακριβώς δίπλα στην όχθη του, απέναντι από τη γέφυρα και το τεράστιο επιβλητικό Kάστρο.
Το Durbuy συχνά παρουσιάζεται ως “η μικρότερη πόλη του κόσμου” και η παλαιότερη αναφορά του τόπου ήταν το Durboium, το 814. Το ιστορικό κέντρο αριθμεί 50 κατοίκους και μαζί με τους υπόλοιπους που ζουν εκτός παλιάς πόλης φτάνει τους 350 κατοίκους. Από τις αρχές του 14ου αιώνα, το Durbuy είχε αποκτήσει τείχος, αστυνομία και δικαστήριο και το 1331 του απονεμήθηκαν τα δικαιώματα της πόλης με τον χάρτη των δικαιωμάτων, από τον Ιωάννη του Λουξεμβούργου και τον βασιλιά της Βοημίας. Αυτό το γεγονός έκανε το Durbuy να διεκδικεί τον τίτλο της “μικρότερης πόλης του κόσμου”.
Το πρώτο, όμως, αξιοθέατο που είχε εξάψει τη φαντασία μου σε αυτό το μέρος, δεν ήταν ούτε το Κάστρο, ούτε η εκκλησία, αλλά ούτε και η μεσαιωνική μικρή πόλη με τα καλντερίμια και τα πέτρινα σπίτια. Ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό και σπάνιο. Ήταν ένα αξιοθέατο δημιούργημα της φύσης και όχι του ανθρώπου και αυτό το αξιοθέατο βρίσκεται εδώ στο Durbuy και μπορούν όλοι να το θαυμάσουν, χωρίς καν να χρειάζεται να πληρώσουν ούτε ένα ευρώ για εισιτήριο.
Μάθημα γεωλογίας
Anticline (Αντίκλινο)
Στη γεωλογία σημαίνει τοξοειδή πτυχή των στρωμάτων του φλοιού της γης, με το κυρτό μέρος προς τα πάνω. Οι δομές αυτές είναι κυρτώσεις των αρχικών μορφών των γεωλογικών σχηματισμών χωρίς να επέλθει σε γενικές γραμμές ρήξη της συνέχειάς τους. Το μεγαλύτερο μέρος των πτυχών προκαλείται από συμπίεση.
Αντίκλινο, λοιπόν, είναι το μέρος εκείνο της πτυχής που κυρτώνεται προς τα πάνω. Ο πυρήνας του Αντίκλινου (το εσωτερικό μέρος του) περιέχει τα παλαιότερης ηλικίας πετρώματα, μιας σειράς πτυχωμένων γεωλογικών σχηματισμών. Οι πλευρές του Αντίκλινου χαρακτηρίζονται ως πτέρυγες της πτυχής. Το μέρος που ενώνονται οι πτέρυγες της πτυχής, στο Αντίκλινο, χαρακτηρίζεται ως κορυφαίο τμήμα της πτυχής. Οι Αρδέννες είναι ένας παλιός σχηματισμός βουνών. Στο κάτω μέρος αυτών των παλαιών βουνών, ο άνθρακας, ο σίδηρος, ο ψευδάργυρος και άλλα μέταλλα βρίσκονται συχνά στο υποδάπεδο. Μερικά διεθνώς αναγνωρισμένα γεωλογικά φαινόμενα βρίσκονται στη Βαλλονία. Όλα αυτά τα βράχια βρίσκονται στις Αρδέννες. Στο Durbuy βρίσκεται ένα καλό παράδειγμα Anticline. Ο βράχος Homalius ή Roche à la Falize έχει σχήμα αντίστροφου U. Aυτός ο τύπος σχηματισμού έχει ηλικία άνω των 300 εκατομμυρίων ετών.
Απέναντι ακριβώς από το Αντίκλινο και τον ποταμό, υπάρχει ένας ανοιχτός, πολύ περιποιημένος χώρος με γκαζόν και διάφορα μοντέρνα γλυπτά.
Ακολουθώντας ένα γραφικό πλακόστρωτο, λίγο ανηφορικό δρομάκι
βγήκαμε έξω από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου (Église Saint Nicolas), τον ρωμαιοκαθολικό ναό που χτίστηκε το 1632.
Όμως, εδώ τον πρωταγωνιστικό ρόλο κατέχει το Κάστρο, γνωστό ως Château de Durbuy. Σύμφωνα με τα αρχεία ένα πρώτο Κάστρο καταστράφηκε σε αυτόν τον χώρο, το 900 μ.Χ. Το 1024, το κτήμα παραδόθηκε στον Henri I από τη μητέρα του. O Henri έχτισε τότε ένα Κάστρο εδώ, το οποίο καταστράφηκε από πυρκαγιά, το 1156. Το Κάστρο ξαναχτίστηκε, αλλά καταστράφηκε εκ νέου από τους πολίτες της Λιέγης, κατά τη διάρκεια πολλών πολέμων. Στη συνέχεια, χρησίμευσε ως βόρεια υπεράσπιση του Δουκάτου του Λουξεμβούργου ενάντια στους επεκτατικούς στόχους της Λιέγης. Το Κάστρο δε σταμάτησε να καταστρέφεται και να ανοικοδομείται και τα επόμενα χρόνια. Μόνο το 1731 ξαναχτίστηκε, από τον τότε Κόμη του Ursel. Mεταξύ 1880 και 1882 εκσυγχρονίστηκε και διευρύνθηκε, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Καταλήφθηκε από τις γερμανικές δυνάμεις και αργότερα από τους Αμερικανούς που το χρησιμοποίησαν ως Στρατιωτικό Νοσοκομείο.
Το Durbuy έχει διατηρήσει την αρχική μεσαιωνική του ατμόσφαιρα. Αν και έχει, ως επί το πλείστον, προσανατολισμό στον τουρισμό, με πολλά ωραία εστιατόρια και ξενοδοχεία, εμείς δεν το πετύχαμε καθόλου σε τουριστική έξαρση. Ευτυχώς ήταν πολύ ήσυχο, με λίγο κόσμο, τόσο ώστε να μη χαρακτηριστεί ερημιά, αλλά ούτε και τουριστίλα. Θα έλεγα ότι ήταν η ιδανική μέρα και ώρα για βόλτα στα καλντερίμια του απολαμβάνοντας την αρχιτεκτονική του.
Στον κεντρικό δρόμο, Rue du Comte Théodule d΄ Ursel, ένα πολύ ιδιαίτερο και αξιόλογο κτίριο είναι εκείνο στο οποίο σήμερα στεγάζεται το Museum of Modern and Contemporary Art.
Το Halle aux Blés de Durbuy είναι ένα κτίριο του 16ου αιώνα, στο κέντρο της μικρής πόλης. Αναφέρεται από το 1380, ωστόσο έχασε περίπου το μισό της δομής του το 1639. Ανάμεσα από ένα γραφικό σύνολο παλαιών σπιτιών, το κτίριο διακρίνεται από τη μισή ξύλινη και μισή πέτρινη κατασκευή του, καθώς και από τον κόκκινο σοβά που χρησιμοποιήθηκε για την επένδυσή του. Το κτίριο αντικατοπτρίζει την ευημερία του Durbuy εκείνη την εποχή, χάρη στην ανάπτυξη της μεταλλουργίας. Τον 18ο αιώνα, υποβλήθηκε σε μεταμορφώσεις και διατήρησε τον ρόλο του, ως Δημαρχείου της πόλης, μέχρι το τέλος του αιώνα.
Οι βραδινές βόλτες στην πόλη συνοδεύτηκαν με ακόμα πιο όμορφες και ατμοσφαιρικές εικόνες, ανακαλύπτοντας όλες τις κρυμμένες γωνίες του Durbuy.
Στο πρόγραμμα ήταν καταχωρημένο ένα ακόμα αξιοθέατο στο οποίο δεν προλάβαμε να πάμε, γιατί έπεσε η νύχτα. Το παραθέτω, όμως, σαν πληροφορία να υπάρχει για κάποιον που μπορεί να ενδιαφέρεται.
Το Parc des Topiaires είναι ο μεγαλύτερος ανοιχτός κήπος για το κοινό αφιερωμένος στην τέχνη του κλαδέματος των θάμνων και των δέντρων σε πολύπλοκα σχήματα. Σχήματα από ζώα, πουλιά και ανθρώπους. Υπάρχουν πάνω από 250 τέτοια σχήματα στον κήπο μερικά από τα οποία είναι άνω των 120 ετών. Μερικά από αυτά είναι: η Pamela Anderson, ένας γιγάντιος ελέφαντας, το Manekin Pis και πολλά άλλα. H είσοδος είναι στα 4,5 ευρώ και η περιήγηση διαρκεί περίπου μια ώρα. Επίσης, ο Yves Saint Laurent είχε κάνει ειδική παραγγελία και στο Πάρκο υπάρχουν τα διάσημα αρχικά του.
Parc des Topiaires | Jardin insolite à Durbuy
Επιπλέον, ο Λαβύρινθος του Derbuy είναι μια πρωτότυπη και διασκεδαστική εμπειρία, κυρίως για παιδιά. Σε έναν λαβύρινθο 11 στρεμμάτων μπορεί κανείς να περπατήσει γύρω στα 6 km, ανάμεσα σε φυτείες καλαμποκιών, βρίσκοντας το σωστό μονοπάτι. Από 1η Ιουλίου έως 1η Οκτωβρίου, κάθε χρόνο, περίπου 70.000 άνθρωποι επισκέπτονται τον Λαβύρινθο κατά την καλοκαιρινή περίοδο.
Best Time to See The Labyrinth of Durbuy in Belgium 2022 - Rove.me
The Labyrinthe de Durbuy, a mind wowing park in Belgium
Ο χάρτης της διαδρομής της Δευτέρας 11 Νοεμβρίου 2019 (Ibis Hotel-Château de Vianden-Château de Bourscheid-Esch-sur-Sûre-Wéris-Durbuy):
Τα 180 χιλιόμετρα, από το Durbuy μέχρι τη Γάνδη, τα διανύσαμε σε σχεδόν δύο ώρες, φτάνοντας γύρω στις 22:00 στο διαμέρισμά μας.
Mετά το μπανάκι μας, μαγειρέψαμε μια ωραιότατη μακαρονάδα για το δείπνο μας. Εκείνο το βράδυ δεν κοιμηθήκαμε καθόλου. Απλώς ξαπλώσαμε για λίγες ώρες, αφού στις 4:00, μέσα στην άγρια και παγωμένη νύχτα, βρεθήκαμε πάλι όρθιοι. Ο σύζυγος πετούσε στις 6:30 το πρωί από το Σαρλερουά για Μιλάνο. Έτσι, βρεθήκαμε πάλι να οδηγούμε στην Εθνική Οδό με προορισμό το αεροδρόμιο. Φτάσαμε γύρω στις 5:30, αφήσαμε τον σύζυγο και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για τη Γάνδη. Βρήκαμε ένα βενζινάδικο και φουλάραμε το ντεπόζιτο με βενζίνη. Ο γιος μου με άφησε στο διαμέρισμα και συνέχισε για το γραφείο της Avis. Έκανε την παράδοση του αυτοκινήτου και επέστρεψε με το ποδήλατο στο σπίτι. Ξυπνήσαμε αργά το απόγευμα, όταν πλέον είχε νυχτώσει, και αφού φάγαμε ξεκινήσαμε να βλέπουμε τις φωτογραφίες από το ταξίδι!
Last edited: