Αθηνα, ό,τι συμβαινει και μας ενδιαφερει!

[Smaragda53]

Είδα τα 170 τετραγωνικά, την Ανοδο του Αρτουρου Ούι, τον γύαλινο κόσμο και το χορό των εραστών .

Αυτό που με άγγιξε περισσοτερο ήταν ο χορός των εραστών. Φοβερή χημεία Καραθάνος και Τριανταφυλλιδου, εξαιρετικό κείμενο απο Rodriguez σου βγαζει συναισθήματα, φιλοσοφημένη.

Αν έβαζα στη σειρά αυτές τις παραστασεις θα ήταν
1. Χορος των εραστών (γιατί μίλησε στη ψυχή μου)
2. Η άνοδος του Αρτουρου Ουι (τι να πει κανείς για τη σκηνοθεσία του Μπινιάρη, για το πως στάθηκε στη παρασταση ο Χρυσοστομου μα και ολοι οι ηθοποιοι)
3. Ο γυαλινος κόσμος (Οντως ξεχωριστή σκηνοθεσία από τον Ιταλο Latella αλλα με κουρασε λιγάκι στο τέλος, ειχαμε και κακές θέσεις.)
4. 170 τετραγωνικά (όχι ότι ήταν κακό αλλά περιμενα περισσότερα από μία παρασταση που συζητήθηκε πολυ, όντως όπως ειπωθηκε μου θύμισε Οικονομίδη σε ποιο light μορφή.)

Το χορό των εραστών θέλω πολύ να το δω
Τον Μπρεχτ τον είχα δει στο θέατρο Τέχνης 1962, σκηνοθεσία Κουν, ακόμα το θυμάμαι!
Τον γυάλινο κόσμο στο Εθνικό με τη Μανωλιδου το 1978 με κόρη τη Ρανια Οικονομιδου
Τα 170 τετραγωνικά δε νομίζω ότι θέλω να το δω, εγκωσα με τέτοιου είδους έργα.
Μεγάλη αγάπη για το θέατρο από πολύ μικρή!

 

[varioAthens]

@gkalla Το "Κανονια και Τρομπετες" πως σου φανηκε γιατι με ενδιαφερει?

 

[gkalla]

@gkalla Το "Κανονια και Τρομπετες" πως σου φανηκε γιατι με ενδιαφερει?

Καλή ήταν ως παράσταση και ερμηνίες. Γελάσαμε αρκετά και θα έλεγα ότι φύγαμε με ευχάριστη διάθεση από το θέατρο. Ως κείμενο δεν θα το έλεγες όμως και κάτι πολύ βαθυστόχαστο. Αναλώνετε κυρίως στα στερεότυπα της σημερινής κοινωνίας χωρίς να εμβαθύνει πολύ. Θα μου πεις κωμωδία είναι, τι περίμενες...

 

[thanos75]

Έχω δει ως τώρα:

• Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σ' αυτό το μέρος.
• Κανόνια και τρομπέτες
• Η αριστερά η δεξιά και ο κυρ Παντελής
• Ο άσχημος
• Λύκαινες

Με εξαίρεση την παράσταση "Η αριστερά η δεξιά και ο κυρ Παντελής" που δεν μου ειπε τίποτα (ούτε το έργο είναι κάτι εξαιρετικό αλλά ας όψετε η μανούλα που ήθελε να την δει) οι άλλες ήταν αρκετά καλές. Καμιά όμως δεν ήταν αυτό που λέμε θα μου μείνει και θα την θυμάμαι για χρόνια.
πχ Ο Άσχημος που πάει τραίνο sold out τα 2 τελευταία χρόνια και την περίμενα καλύτερη δεν μπορώ να πω πως έκανε την διαφορά.
Οι Λύκαινες από την άλλη που μάλλον ήταν η καλύτερη παράσταση που είδα, με μια εξαιρετική Ράνια Οικονομίδου δυστυχώς είχε πολύ λίγο κόσμο. Αν ενδιαφέρεται κανείς να την δει ας το κάνει γρήγορα γιατί δεν την βλέπω να κρατάει πολύ

Για να δούμε στις επόμενες που έχω κλείσει αν θα δούμε κάτι το φοβερό Έχω τις ελπίδες μου στο δίδυμο Αντωνίου - Ασίκη που σπάνια με απογοητεύει.

• Χωρίς αναστολή
• Ρίτα
• Μια ζωή - Ο μονόλογος μιας μοδίστρας
• Δον Ζουάν
• Το πάρτυ της ζωής μου

Από αυτα που ανέφερες είδα τον προηγούμενο μήνα "Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί σε αυτό το μέρος"...Καλό ήταν σε γενικές γραμμές και ο Ξάφης εξαιρετικός σε όλα τα πρόσωπα που ερμήνευε αλλα και για εμένα δεν ήταν κάτι που θα το θυμάμαι για χρόνια. Επιπλέον είναι ένα έργο που για να λειτουργήσει καλύτερα χρειαζόταν κάποια καλύτερη εναλλαγή στο σκηνικό ή στο φωτισμό ή έστω στο ένδυμα του ηθοποιού (ενδεχομένως και στη μουσική) για να καταλάβει κάποιος ότι το πρόσωπο που υποδυόταν άλλαζε. Με άλλα λόγια είναι ένα έργο που για να λειτουργήσει καλύτερα χρειάζεται μια σκηνή με κάπως καλύτερες τεχνικές προδιαγραφές Τα πρόσωπα ήταν 7 αλλά προσωπικά δεν τα αντιλήφθηκα από την αρχή όλα, αλλά στην πορεία.
Επιπλέον είδα πέρσι και τον Ασχημο....δεν λέω εξαιρετική σκηνοθεσία, ωραίος ρυθμός παράστασης, φανταστικό σκηνικό, μια χαρά ο Αυγουστίδης, αλλά εν τέλει ένα "And so what?" μου έμεινε στο τέλος. Με άλλα λόγια το ίδιο το θεατρικό έργο το βρήκα μάλλον μέτριο και την αλληγορία του μονοδιάστατη. Ισως αν το έβλεπα το 2010 να μου μιλούσε περισσότερο, εν έτει όμως 2024 όλη αυτή η θεματική μου φάνηκε κοινότοπη και ευκόλως εννοούμενη.
Από αυτά που έχεις προγραμματίσει να δεις, είδα ομοίως πέρσι "Το πάρτι της ζωής μου" και ναι το ευχαριστήθηκα δεόντως. Δεν με απογοήτευσε καθόλου. Μπορεί να αναφέρεται σε μνήμες- τραύματα και στη διαχείρισή τους, αλλά το κάνει με ωραίο ανακουφιστικό τρόπο που δεν "κάθεται καθόλου βαρύ". Φανταστικοί και οι μουσικοί επί σκηνής που ήταν με τη Ράντου

 

[vanda]

Το χορό των εραστών θέλω πολύ να το δω
Τον Μπρεχτ τον είχα δει στο θέατρο Τέχνης 1962, σκηνοθεσία Κουν, ακόμα το θυμάμαι!
Τον γυάλινο κόσμο στο Εθνικό με τη Μανωλιδου το 1978 με κόρη τη Ρανια Οικονομιδου
Τα 170 τετραγωνικά δε νομίζω ότι θέλω να το δω, εγκωσα με τέτοιου είδους έργα.
Μεγάλη αγάπη για το θέατρο από πολύ μικρή!

Ο "χορός των εραστών", εξαιρετικό όπως έγραψε και η @alvadi Βαθιά φιλοσοφικό κείμενο, που θέτει υπαρξιακά ερωτήματα. Παρότι δραματικό ως επί το πλείστον είναι διανθισμένο με λίγο χιούμορ για να μην είναι πολύ βαρύ.
Επίσης αν δεν το έχετε δει πέρυσι πολύ ενδιαφέρον το "the doctor" σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου. Θέτει σε αμφισβήτηση τα "political correct" και επιτίθεται στη woke κουλτούρα που προκαλεί στρεβλώσεις και υπερβολές. Στα συν το ότι πρωταγωνιστεί η θεά Στεφανία Γουλιώτη.
Το "πάρτυ της ζωής μου" πέρυσι ήταν εξαιρετικό, δεν υπάρχει περίπτωση αυτό το έργο να μην αγγίξει κάπου το θεατή. Και οι μουσικοί πέρυσι ήταν εξαιρετικοί. Δεν διαβάζω τόσο καλά λόγια όμως για τη φετινή παράσταση. Αλλαξαν οι μουσικοί και ίσως δεν έχουν δέσει ακόμα με τη Ράντου.

 

[gioannis13]

Αυτό https://www.ticketmaster.gr/sto-diplano-dwmatio-h-to-ergo-toy-donhth_sen_2006773.html το είδε κανείς ? Είναι γαργαλιστικός ο τίτλος!
Το Σάββατο έχουμε κλείσει για αυτό Η ΛΗΣΤΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΜΦΟΡΑΣ - Αθηναϊκά Θέατρα και ισχύει η προηγούμενη ερώτηση. Ευχαριστώ πολύ.

 

[underwater]

Με αφορμή αυτή την τόσο ωραία συζήτηση σχετικά με τις θεατρικές παραστάσεις που έχουμε δει, να αναφέρω ότι πλέον το θέατρο πέρα από ποιοτικός, έχει γίνει και (αναλογικά πάντα) ένας οικονομικός τρόπος ψυχαγωγίας.

Εκεί που όλα έχουν ανέβει σημαντικά, τα θέατρα κρατούν στα ίδια πάνω-κατω επίπεδα τις τιμές τους, καθιστώντας τα (με ένα ποτάκι μετά) μια vfm έξοδο, η οποία μπορεί και να σε διακινήσει συναισθηματικά και γενικότερα να σου αφήσει κάτι.

 

[gkalla]

ένας οικονομικός τρόπος ψυχαγωγίας

Μμμ δε θα το έλεγα. Όταν πια υπάρχουν παραστάσεις με 25 και 30€, σε σχέση με το πολύ πρόσφατο παρελθόν που σπάνια ξεπερνούσαν τα 20€, θα έλεγα ότι το έχουν παρακάνει.

 

[varioAthens]

Μμμ δε θα το έλεγα. Όταν πια υπάρχουν παραστάσεις με 25 και 30€, σε σχέση με το πολύ πρόσφατο παρελθόν που σπάνια ξεπερνούσαν τα 20€, θα έλεγα ότι το έχουν παρακάνει.

Για να πας σε σουβλατζιδικο παντως κατω απο 15ευρω/ατομο δεν θα δωσεις... Αρα?

 

[paefstra]

Μμμ δε θα το έλεγα. Όταν πια υπάρχουν παραστάσεις με 25 και 30€, σε σχέση με το πολύ πρόσφατο παρελθόν που σπάνια ξεπερνούσαν τα 20€, θα έλεγα ότι το έχουν παρακάνει.

Στο Μεγαρο η στη Λυρικη σε φθηνες θεσεις παω με 15 μαξ. Τοσα θες για 2 πιτογυρα με μια σαλατα.

 

[gkalla]

Στην γειτονιά μου τα πιτόγυρα take away είναι στα 2€ κσι delivery στα 2,5€

 

[Viajero93]

Ποια γειτονιά είναι αυτή; Να έρθουμε κι εμείς αν είναι, κάτω από 3,50€ το ένα δε βρίσκεις πια.

Σε σχέση με το θέατρο, όντως σε γενικές γραμμές τα εισιτήρια έχουν ακριβύνει αλλά πάντα βρίσκεις και οικονομικά, ειδικά σε παραστάσεις που παίζονται Δευτέρα-Τρίτη και όχι σε πολύ μεγάλα μαζικά θέατρα, πχ Παλλάς.

Εκεί που όλα έχουν ανέβει σημαντικά, τα θέατρα κρατούν στα ίδια πάνω-κατω επίπεδα τις τιμές τους, καθιστώντας τα (με ένα ποτάκι μετά) μια vfm έξοδο, η οποία μπορεί και να σε διακινήσει συναισθηματικά και γενικότερα να σου αφήσει κάτι.

Από τις αγαπημένες μου εξόδους, ένα ποτάκι ή/και ένα σουβλάκι μετά ενισχύουν την εμπειρία και προσφέρονται για συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων για την παράσταση.