Αθήνα vs επαρχία.

[tripakias]

Φαντασου να πει η γυναικα του στον φιλο μας τον Robert να κανει ΚΑΙ το ξεριζωμα της κρεμμυδας

Εμένα πάντως με στέλνει για κρεμμύδια και ό,τι άλλο θυμάται πως λείπει από το φαγητό τελευταία στιγμή. Αλλά η νταντά, όχι η γυναίκα μου.

 

[Sassenach77]

Φαντασου να πει η γυναικα του στον φιλο μας τον Robert να κανει ΚΑΙ το ξεριζωμα της κρεμμυδας

Φαντάσου να του δώσει μία μέρα τα παπούτσια στο χέρι. Καταστροφή! Θα ψάχνει εναγωνίως να βρει μία με φακιολι, πιάνο και γαλλικά

 

[tripakias]

με την επιφύλαξη βέβαια ότι δεν έχω παιδί που πιθανότατα να ανακατατάξει άρδην τις προτεραιότητές μου.

Έτσι πίστευα κι εγώ. Μεγαλώνοντας όμως τα παιδιά μου διαπιστώνω πως οι ευκαιρίες ανέλιξης στην πόλη είναι τερατωδώς μεγαλύτερες από αυτές στο χωριό. Στις μεγάλες πόλεις (και δη στις πρωτεύουσες) ακόμη και το μέσο παιδί έχει ένα τεράστιο boost. Στο χωριό ή πρέπει το παιδί από μόνο του να είναι χαρισματικό (και πάλι μπορεί να μην τα καταφέρει) ή οι γονείς να κάνουν τεράστιες προσπάθειες και να αναπληρώσουν αυτό το boost που η πρωτεύουσα στο δίνει πολύ πιο ξεκούραστα. Ξεκούραστα όχι για το παιδί, για τους γονείς. Το παιδί θα κοπιάσει όπως και να 'χει. Αλλά το παιδί της Αθήνας που θα κοπιάσει θα πάει μακριά συνήθως. Το παιδί του χωριού αν εγκλωβιστεί (για τον οποιοδήποτε λόγο) στο στενό περιβάλλον του χωριού θα καταδικαστεί να αφήσει τα όνειρα του.

Κάπως για να το καταλάβετε όσοι δεν έχετε μεγαλώσει σε χωριό. Ένα παιδί που δεν του ταιριάζει το χωριό (γιατί στα περισσότερα μια χαρά ταιριάζει και είναι απόλυτα ευτυχισμένα) και δεν έχει σαν μότο "κάλλιο πρώτος στο χωριό παρά δεύτερος στην πόλη" είναι κάπως (αν μου επιτρέπεται η σύγκριση) σαν ένα παιδί που μεγαλώνει σε ξένο σώμα και αγωνίζεται σκληρά να μπορέσει να αλλάξει την ταυτότητα του.

 

[tripakias]

Φαντάσου να του δώσει μία μέρα τα παπούτσια στο χέρι. Καταστροφή! Θα ψάχνει εναγωνίως να βρει μία με φακιολι, πιάνο και γαλλικά

Η γυναίκα σου μπορεί να σε τιμωρήσει πραγματικά σκληρά αν δεν σου λέει σε ποιο συρτάρι βρίσκονται οι κάλτσες σου.

 

[Sassenach77]

Κάπως για να το καταλάβετε όσοι δεν έχετε μεγαλώσει σε χωριό. Ένα παιδί που δεν του ταιριάζει το χωριό (γιατί στα περισσότερα μια χαρά ταιριάζει και είναι απόλυτα ευτυχισμένα) και δεν έχει σαν μότο "κάλλιο πρώτος στο χωριό παρά δεύτερος στην πόλη" είναι κάπως (αν μου επιτρέπεται η σύγκριση) σαν ένα παιδί που μεγαλώνει σε ξένο σώμα και αγωνίζεται σκληρά να μπορέσει να αλλάξει την ταυτότητα του.

Τα άτομα που περιγράφεις χρήζουν κοινωνικής μέριμνας και ψυχολογικής υποστήριξης. Σε οποιαδήποτε κοινωνία αυτό μεταφράζεται σε διαμόρφωση ανάλογης παιδείας πάνω στα θέματα αυτά απο νεαρή ηλικία ώστε τα παιδιά να κατανοούν τις "ιδιαιτεροτητες" των άλλων. Αλλιώς σε όποια πόλη και να πάνε αυτά τα άτομα θα αισθάνονται ξένα....

 

[tripakias]

Τα άτομα που περιγράφεις χρήζουν κοινωνικής μέριμνας και ψυχολογικής υποστήριξης. Σε οποιαδήποτε κοινωνία αυτό μεταφράζεται σε διαμόρφωση ανάλογης παιδείας πάνω στα θέματα αυτά απο νεαρή ηλικία ώστε τα παιδιά να κατανοούν τις "ιδιαιτεροτητες" των άλλων. Αλλιώς σε όποια πόλη και να πάνε αυτά τα άτομα θα αισθάνονται ξένα....

Δεν σε κατάλαβα; Γιατί ένα παιδί που του αρέσει και έχει όνειρα να σπουδάσει μια τέχνη, μια επιστήμη, μι δεξιότητα ή να ασχοληθεί επαγγελματικά με κάποιο άθλημα θα αισθάνεται ξένο όπου και να πάει; Και σε ποιο χωριό και πως ένα παιδάκι θα βρει σοβαρή ψυχολογική υποστήριξη;

 

[Extra muros]

Φαντάσου να του δώσει μία μέρα τα παπούτσια στο χέρι. Καταστροφή! Θα ψάχνει εναγωνίως να βρει μία με φακιολι, πιάνο και γαλλικά

Oταν χώρισαν μετά από 30 χρόνια γάμου οι γονείς μου, ο πατέρας μου έμαθε να κάνει τα πάντα, εκτός από μαγείρεμα, καθώς η γιαγιά μου μένει στα 350 μέτρα. Είναι μάλλον κάποιου είδους απαρτου οχυρου, να πέσει ΚΑΙ ΑΥΤΟ;

 

[KIKI]

Κλασικό νήμα τύπου κιθαρίστας ή ντράμερ, όπου δεν υπάρχει "σωστή" απάντηση. Προσωπικά αν και γεννήθηκα εξωτερικό, πέρασα τη σχολική μου ηλικία σε χωριό τουριστικού μέρους στη βόρεια Ελλάδα, μετά τα φοιτητικά μου χρόνια στη Θεσσαλονίκη, με ολιγόμηνα διαλείμματα στην Ιταλία λόγω υποτροφιών, έπειτα 2 χρόνια μεταπτυχιακό στην Αθήνα, στη συνέχεια αρκετά χρόνια στην Κρήτη (εντός ή πέριξ της πόλης του Ηρακλείου) κι επιστροφή στην πρωτεύουσα.

Κοιτώντας πίσω θεωρώ ιδανικό το χωριό για την προεφηβική ηλικία, το δικό μου τύγχανε και παραθαλάσσιο και τα καθημερινά μπάνια από Μάη ως Οκτώβρη τα θυμάμαι πάντα με μεγάλη χαρά. Μπαίνοντας στην εφηβεία όμως η κατάσταση ήταν αποπνικτική, όχι τόσο "γιατί δεν είχε πράγματα να κάνεις", ακόμα και εκτός σαιζόν, αλλά γιατί θέλοντας και μη έπρεπε να υφίσταμαι τους ίδιους και τους ίδιους ανθρώπους που δεν είχαν καμία σχέση με τα υπό διαμόρφωση ενδιαφέροντα και απόψεις μου. Τουλάχιστον είχα ισχυρότατο κίνητρο να διαβάζω ώστε να σιγουρέψω ότι στα 18 θα έφευγα.

Η Θεσσαλονίκη είναι ασύγκριτη ως φοιτητική πόλη, αρκετά κοντινές αποστάσεις για να βρίσκεσαι εύκολα με τις παρέες, αλλά όχι τόσο μικρή ώστε να εξαντλούνται εύκολα τα στέκια, αρκετά ασφαλής για να κυκλοφορείς μέρα - νύχτα στις περισσότερες περιοχές πρακτικά άφοβα ως μόνη νεαρή κοπέλα, και βέβαια ειδικά τότε μεγάλη φτωχομάνα-βάλσαμο για τις μονίμως άδειες μας τσέπες. Αν και την επισκέπτομαι τακτικά και πάντα θα έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, δεν είμαι σίγουρη ότι εύκολα θα ζούσα μόνιμα. Έξω από το φοιτητικό μικρόκοσμο η ζωή καθόλου "χαλαρή" δε μου φαίνεται, με το φρικτό κυκλοφοριακό, την έλλειψη υποδομών και το γνωστό αλαλούμ που προκαλεί η υποτιθέμενη βελτίωσή τους, τις συγκριτικά λιγότερες επαγγελματικές ευκαιρίες, αλλά και μια καζαντζίδεια μιζέρια που δυστυχώς αποπνέει - έστω και δικαιολογημένα ως ένα βαθμό - ένα σεβαστό κομμάτι των κατοίκων, παρότι κατά τα άλλα τους συμπαθώ κι έχω και ως σήμερα καλούς φίλους (από) εκεί.

Η Κρήτη είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο, ευλογημένος τόπος και πραγματικά ανεξάντλητος, όσες φορές κι αν τη γύρισα μέσα στα χρόνια που έμεινα εκεί. Αν και πάντα με εκνεύριζε ο διάχυτος τοπικισμός και εκφράσεις τύπου "πάνω Ελλάδα", "ξενομπάτης/ξενομπασάρης" και τα αυτοκόλλητα του νησιού πίσω στις καρότσες των Navara, δέχομαι τη μοναδικότητα του μέρους για τα ελληνικά, μην πω παγκόσμια δεδομένα, και εύχομαι κάθε κάτοικος αυτής της χώρας να είχε τη δυνατότητα έστω για λίγο να ζήσει, κι όχι απλά να παραθερίσει εκεί. Ήταν επίσης από τα λίγα μέρη που χάρη σε τουρισμό και πρωτογενή παραγωγή κάπως προσέφεραν επαγγελματικές δυνατότητες ακόμα και στα χρόνια της βαθιάς κρίσης που έμεινα εγώ. Για έναν τόπο βέβαια με συγκριτική ευημερία, αλλά και τόσες - διαχρονικές - προσβάσεις στην εξουσία, οι υποδομές είναι για κλάματα, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Όσο για τους ανθρώπους η κατάσταση ήταν λίγο των άκρων, από τη μια άνθρωποι που θα σου έδιναν και τη μπουκιά από το στόμα κι από την άλλη φιλοτομαριστές, παραδόπιστοι, για να μην πιάσουμε και το κομμάτι "καπετανηλίκια", που ευτυχώς με τα χρόνια υποχωρεί, αλλά θέλει δουλίτσα ακόμα. Το βασικό όμως είναι ότι ακόμα κι ένα μεγάλο αστικό κέντρο σαν το Ηράκλειο, ουσιαστικά λειτουργεί ως υπετροφικό χωριό, καθώς οι πάντες σχεδόν βρίσκονται σε δορυφορική σχέση με τους τόπους καταγωγής τους, που σπάνια απέχουν πάνω από 1-2 ώρες με το αυτοκίνητο -χωρίς το οποίο φυσικά δεν πας κυριολεκτικά πουθενά, λόγω σχεδόν ανύπαρκτων ΜΜΜ -, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε αντιλήψεις και νοοτροπίες.

Έχοντας ζήσει λοιπόν στην Αθήνα, τόσο ημιαπασχολούμενη φοιτήτρια, όσο και ως κανονική εργαζόμενη, θεωρώ ότι στη δεύτερη ειδικά συνθήκη τα όσα μου προσφέρει, δύσκολα θα τα άλλαζα, με την επιφύλαξη βέβαια ότι δεν έχω παιδί που πιθανότατα να ανακατατάξει άρδην τις προτεραιότητές μου. Τι κι αν κάνω μια ώρα σχεδόν να πάω στη βασική μου δουλειά, ειλικρινά προτιμώ να περιεργάζομαι φάτσες στον ηλεκτρικό και να αναπνέω από το στόμα για να μη νιώθω την μπόχα του διπλανού, από το να ξαναζήσω έστω και 15 λεπτά την κίνηση και τα μπινελίκια στη λεωφόρο 62 Μαρτύρων (οδηγοί ήταν προφανώς αυτοί) ως οδηγός στο Ηράκλειο. Τι κι αν χαζεύω το skyline από το πάρκινγκ του Λυκαβηττού κι αναρωτιέμαι αν συγκρίνεται καλύτερα με αυτό του Κάιρου ή της Μομπάσα, αρκεί που από τόσα σημεία της πόλης μπορώ να δω τη φωτισμένη Ακρόπολη περπατώντας τυχαία στο δρόμο για να ξεχάσω κάθε αισθητική ασχήμια, που κι αυτή ακόμα σε αρκετές περιπτώσεις κρύβει ένα ασύγκριτο παλίμψηστο πολιτισμού και ιστορίας από κάτω. Πολύ βασικό για μένα ότι είναι και η μόνη πραγματικά κοσμοπολίτικη πόλη της Ελλάδας, όχι με την έννοια των τουριστών ή των απόκληρων που ψάχνουν ευκαιρία να φύγουν στη δυτική Ευρώπη, αλλά με την έννοια όσων από όλο τον κόσμο έχουν επιλέξει μακροχρόνια ή και μόνιμα να ζήσουν και να εργαστούν εδώ. Τέλος πάντων, αν δείτε καμιά τρελή σε ένα μπαλκόνι μεταξύ Αχαρνών και Λιοσίων καμιά μέρα να τραγουδάει σαν τη Μούσχουρη "χαρά της γης και της αυγής", μην απορήσετε...

Πολυ ωραία ανάλυση!
Απο κάποια που εχει ζήσει στα ανωτέρω μέρη και με ψυχραιμη ματιά εχει αναγνωρίσει τα υπέρ και τα κατά του κάθε τόπου.Κάποια χρόνια πριν θα είμαστε και γειτόνισσες ,Αγιος Παύλος γαρ.
Συμφωνώ για τη ζωη στην Αθήνα , πέρασα πολυ ωραία ,ημουνα σε ηλικία που η επαρχία δεν ειχε πολλα να μου προσφέρει και πάντα με σπιτι στην καρδιά της πόλης για να είμαι κοντά σε αυτά που με ευχαριστούσαν.

 

[Sassenach77]

Αναφερόμουν σε άτομα Λοατ+ . Απο κει και πέρα σαν άτομο που μεγάλωσε σε χωριό δεν αισθάνομαι ότι μου έλλειψε κάτι, ούτε είχα όμως γονείς να μου επιβάλουν συμπεριφορές. Ημουν ελεύθερη να επιλέξω τι θα κάνω στη ζωή μου, πάντα με το ανάλογο τίμημα. Στο σχολείο, ναι, βίωσα μαλακισμενες συμπεριφορές, τις οποίες συνάντησαν και τα ξαδέρφια μου που ζούσαν σε πόλεις. Με τη συμπαράσταση των γονέων, τις αντιμετώπισα. Κάτι που θα γινόταν είτε ήμασταν σε χωριό είτε σε πόλη.
Ο συντηρητισμος δεν κάνει διακρίσεις στο τόπο διαμονής. Όταν η ίδια η πολιτεία θέλει να σε έχει στην άγνοια και εσύ, εγώ, ο καθένας μας το δέχεται, τότε δεν θα αλλάξει τίποτα.

Όλα τα υπόλοιπα που περιγράφετε είναι κόμπλεξ και ταμπού που πηγάζουν από αυτόν τον συντηρητισμο. Δεν πήγα μπαλέτο όταν ήμουν μικρή και χεστηκε η φοράδα στο αλώνι!

Oταν χώρισαν μετά από 30 χρόνια γάμου οι γονείς μου, ο πατέρας μου έμαθε να κάνει τα πάντα, εκτός από μαγείρεμα, καθώς η γιαγιά μου μένει στα 350 μέτρα. Είναι μάλλον κάποιου είδους απαρτου οχυρου, να πέσει ΚΑΙ ΑΥΤΟ;

Μεγάλη μάστιγα οι "μανάδες "...

 

[Extra muros]

@Extra muros σε ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να διαβάσω αυτή την έκφραση, καθότι άρρωστος καζαντζιδιακός!!

Ο παππούς μου είναι κι αυτός συναρρωστακι σου, οπότε κάποια στιγμή στη ζωή μου πρέπει να έχω ακούσει κ τα 900 τραγούδια της δισκογραφίας του Καζαντζίδη. Στόχος μου δεν είναι-πέρα από τις προσωπικές μου μουσικές προτιμησεις- να μειώσω το πολιτιστικο αποτύπωμα τ Καζαντζίδη στον ελληνικό 20ο αιώνα.Απλα βρήκα αυτή την έκφραση για να αποτυπώσω τη φαταλιστική μίρλα -π εννοείται υπάρχει σε όλη τη χώρα, από κλάψα είμαστε πρωταθλητές κι εγώ μαζί-αρκετών Θεσσαλονικεων, π μεταφράζεται σε παθητικοτητα κ μηδενική προσπάθεια προσωπικής κ κοινωνικής βελτίωσης.

 

[paefstra]

από κλάψα είμαστε πρωταθλητές κι εγώ μαζί-αρκετών Θεσσαλονικεων, π μεταφράζεται σε παθητικοτητα κ μηδενική προσπάθεια προσωπικής κ κοινωνικής βελτίωσης.

H ακριβης μεταφραση της "φραπεδουπολης".

 

[paefstra]

Ο συντηρητισμος δεν κάνει διακρίσεις στο τόπο διαμονής.

Eγω δεν συμφωνω με αυτον τον αφορισμο. Οι μεγαλες πολεις εχουν νησιδες προοδευτικοτητας (και φυσικα νησιδες συντηρητισμου, μεγαλυτερες). Γι αυτο κανενα καλλιτεχνικο η πολιτιστικο κινημα δεν γεννηθηκε στη Θεσσαλονικη- δεν λεω καν για μικροτερες πολεις- πλην ισως της λογοτεχνικης Σχολης της Θεσσαλονικης που εδωσε κυριως διηγηματογραφους ( που κι αυτοι εξεφρασαν τη συγγραφικη τους "μικροτητα" καθως λιγοι αναμετρηθηκαν με το μυθιστορημα, μπορει και γιατι τους εφαγαν οι καφεδες και η χαλαροτητα της πολης) .
Σε γενικες γραμμες η Θεσσαλονικη ειτε υπηρξε ενας χωρος τον οποιο αρμεξαν με αρπαχτες οι Αθηναιοι υποτιμωντας τον ειτε ο,τι αξιολογο εβγαλε η πολη εφυγε στην Αθηνα για να βρει ευκαιριες για να αποκοπει απο τον περιφερειακο χαρακτηρα του φτωχου συγγενη.
Για τον μεσο Θεσσαλονικιο αυτο εκδηλωθηκε ως μιρλα οτι ειναι "εξω απο τα Αθηναικα κυκλωματα" κανοντας μπουρμπουληθρες με τον φραπε του, κατι που εν μερει ειναι αληθεια, αλλα δεν διεκδικησε η πολη τη σφραγιδα της ιδιαιτεροτητας του παρελθοντος και της ιστοριας της ως μεσο προοδου αλλα επικρατησε η παθητικοτητα.