Αθήνα vs επαρχία.

[Tonia L.]

Διάβασα τα σχόλια και με τα περισσότερα από αυτά συμφώνησα.
Γεννήθηκα, μεγάλωσα, σπούδασα και εργάστηκα μέχρι τα 29 στην Αθήνα. Μετακόμισα στον τόπο καταγωγής του πατέρα μου, την Κίσαμο, μια κωμόπολη που απέχει 40 περίπου λεπτά από τα Χανιά. Για το αν πήρα τη σωστή απόφαση ακόμα δεν έχω την απάντηση.

Στα θετικά σίγουρα θα συμπεριλάβω τον απεριόριστο χρόνο που κερδίζω από μετακινήσεις (νεκρά - πρώτη δευτέρα στο τσακίρ κέφι ήταν δεύτερη φύση μου στην Αθήνα). Αυτός ο χρόνος που κερδίζω, με βοήθησε να γυρνάω σπίτι μου με λιγότερο άγχος και πονοκεφάλους και μου επέτρεψε να πάρω την απόφαση να κάνω μεταπτυχιακό (εξ αποστάσεως) στα 35 μου. Έχω περισσότερο χρόνο να δω τους φίλους μου και μπορώ να το κανονίσω άμεσα (εντάξει...εκτός αν έχω να φτιάξω μαλλί!). Ζώντας εδώ έχω την ευτυχία να απολαμβάνω τις αγαπημένες μου παραλίες τουλάχιστον από Μάιο μέχρι Σεπτέμβριο (εξαιρείται ο Αύγουστος που γίνεται ο κακός χαμός). Ανακάλυψα ότι η φύση μπορεί να μου προσφέρει ηρεμία, γαλήνη και ομορφιές κάθε εποχή του χρόνου.

Αρνητικά; Μπόλικα! Για μένα από τα πιο βασικά είναι η ανασφάλεια στην ιατρικοφαρμακευτική περίθαλψη. Άλλο ένα είναι ότι για τους περισσότερους - τουλάχιστον από την εμπειρία μου - όσοι έρχονται από την Αθήνα είναι ξένο σώμα. Θεωρούσα ότι δεν θα δυσκολευτώ τόσο δεδομένου ότι είχα φίλους και κύκλο εδώ, ωστόσο η πραγματικότητα με διέψευσε. Προφανώς παίζει ρόλο και η δική μου στάση. Τα σχόλια παντός είδους γίνονται ακόμα περισσότερο αντιληπτά σε μία κλειστή κοινωνία, όπως εδώ, αφού με το πρόσχημα της γνωριμίας όλοι "νομιμοποιούνται" να έχουν άποψη για τη ζωή σου και τις επιλογές σου.

Οι επιλογές ψυχαγωγίας είναι χωρίς αμφιβολία λιγότερες από την Αθήνα αλλά το βασικό πρόβλημα δεν είναι αυτό. Το πρόβλημα είναι η έλλειψη διάθεσης να κάνουν κάτι διαφορετικό. Προσωπικά δεν με επηρεάζει ιδιαίτερα γιατί το να πάω στα Χανιά δεν το θεωρώ αγγαρεία, ενώ βρίσκομαι στην Αθήνα (υπό κανονικές συνθήκες!) ανά 2 - 3 μήνες.

Εν μέσω lockdown σίγουρα η ζωή μου είναι πιο εύκολη εδώ στην επαρχία. Δεν θα ήθελα να το ζω όλο αυτό στην Αθήνα!
Για τα δικά μου "θέλω" ο ιδανικός συνδυασμός θα ήταν από Νοέμβριο μέχρι Φεβρουάριο στην Αθήνα (μια καταθλιψάρα εύκολα την παθαίνει κανείς τώρα που είναι ελαιοκομική περίοδος από την ερημιά!) και από Μάρτιο μέχρι Οκτώβριο στην Κίσαμο.

 

[turms]

χμ....θα διαφωνησω με την Vanda...ημουνα παιδι της πολης αλλα αλλαξα στην πορεια
γεννηθηκα κ μεγαλωσα Θεσσαλονικη...οκ, οχι καρα κεντρο αλλα μπορω να πω οτι μεγαλωσα στην πολη. Παρολα αυτα δεν νομιζω οτι μου ελειψε κατι σε σχεση με τα παιδια της επαρχιας....
Εδω πρεπει να αναφερουμε εναν παραγοντα > τον χρονο...
αλλιως ηταν η Θεσσαλονικη (και συγκεκριμενα η Χαριλαου) τις δεκαετιες του 80 κ 90, κ αλλιως σημερα...τοτε παιρναμε τα ποδηλατα κ ανεβαιναμε ως τα Καστρα, κατεβαιναμε παραλια κ απο εκει γυρνουσαμε πισω...σημερα δε νομιζω οτι το κανει κανενας 10 χρονων αυτο...
Θεωρουσα ως τα τα 23 περιπου οτι δεν μπορω να ζησω επαρχια μεχρι που πηγα να σπουδασω εξωτερικο σε ενα πραγματικα χωριο της Ουαλιας οπου τα προβατα της περιοχης ηταν πιο πολλα απο τους κατοικους (συμπεριλαμβανομενου φοιτητες)...περασα φανταστικα....κ εκει αρχισα να καταλαβαινω ποσο ωραια ειναι να ζεις μεσα στην φυση κ στο πρασινο παρεα με τα προβατα κ μερικους μεθυσμενους Αγγλους (και κυριως Αγγλιδες)
απο την αλλη το 2012 φυγαμε κ ζω (ζουμε) πλεον στην Γερμανική επαρχια...οσο μπορει να χαρακτηρισει κανεις επαρχια οταν εισαι 25 χλμ απο μια μεγαλη πολη
Στην επαρχια αυτη θα μπορουσα κ μπορω πολυ ανετα να ζησω ... αλλα δεν ξερω αν θα μπορουσα να ζησω στην Ελ. επαρχια κ ειδικα σε ενα ελληνικο νησι...
Το μεγαλυτερο για μενα προβλημα στην ελληνικη επαρχια ειανι η ελλειψη υποδομων κ κυριως στον χωρο της υγειας... κ ειδικα οταν εχεις κ παιδια το προβλημα ειναι ακομα εντονοτερο...
Αν μιλωντας υποθετικα μπορουσε καποιος να μου εγγυηθει δουλεια κ επαρκης υγ. περιθαλψη δεν θα ειχα πιστευω προβλημα να ζησω πχ στα Ζαγοροχωρια
Νησι δεν το αναφερω γιατι πλεον με τον ηλιο δεν τα παμε κ τοσο καλα (αλλα αυτο ειναι αλλη ιστορια)

 

[Eva Dreamer]

Κατά την άποψη μου είναι λίγο άτοπο να χαρακτηρίζουμε την Θεσσαλονίκη επαρχία και μόνο εάν σκεφτούμε ότι ζουν ένα εκατομμύριο άνθρωποι εκεί. Εδώ πχ η βόρεια Ευρώπη, οι πρωτεύουσες της έχουν και λιγότερο από ένα εκατομμύριο κατοίκους.
Σε σχέση με την Αθήνα πχ και η Στοκχόλμη μπορεί να θεωρηθεί επαρχία.. δεν είναι όμως!!
Νομίζω οι συγκρίσεις εδώ δεν χωράνε απλά.

Με επιφυλαξη αυτο που θα πω μιας και Θεσσαλονικη μονο ενα τριημερο εχω παει αλλα πιο πολυ την Ροδο μου θυμισε παρα την Αθηνα. Την Θεσσαλονικη εγω πιο πολυ σαν επαρχια θα την εβαζα με τα καλα της και με τα κακα της παρα σαν Αθηνα. Αλλη κατηγορια η Αθηνα μιας και η μιση Ελλαδα ζει εκει...

 

[tsampi90]

Καλημέρα!
Εγώ μεγάλωσα και ζω στη Ρόδο αλλά πέρασα τα φοιτητικά μου χρόνια στην Αθήνα.
Δεν θα άλλαζα τίποτα απ' τα δύο. Ως φοιτήτρια η Αθήνα ήταν το ιδανικό μέρος για μένα. Πληθώρα επιλογών σε διασκεδαση, άπειρα μέρη για να επισκεφθώ ,δυνατότητα να ταξιδέψω όπου ήθελα απλά πηγαινοντας στο ΚΤΕΛ/αεροδρόμιο/λιμάνι.
Από την άλλη έπρεπε να συνηθισω φασαρία,τη μολυνση, τις γειτόνισσες που είχαν στήσει ρανταρ-χειροτερο και απ' τις θείες στο χωριό μου-(το κουτσομπολιό είναι εθνικό σπορ και πιστέψτε με χίλιες φορές χειρότερο στην Αθήνα,ειδικά αν έχεις αργοσχολες γειτονισσες. Τουλάχιστον στο χωριό όλο και κάποια δουλειά έχουν να κάνουν) και φυσικά τις ατελείωτες ώρες που χρειάζεσαι για να περιμένεις ΜΜΜ.
Αναφορικά με την επαρχια,ζω σε ένα νησί που έχει πληθώρα επιλογών διασκέδασης,έχει μια καλή βάση στο επίπεδο της υγείας και της εκπαίδευσης. Το νησί συνδυάζει βουνό και θάλασσα οπότε ανάλογα με την όρεξη μου διαλέγω πού θέλω να παω. Τα παιδιά ακόμα παίζουν στις πλατείες,ακόμα ανεβαίνουν στις καροτσες και τα καλοκαίρια μπορούν να αραζουν στην παραλία χωρίς φόβο ότι θα τους κλέψουν ή ότι θα χαθούν .
Στα αρνητικά ,ότι πρέπει να πληρώσω χρυσά τα εισιτήρια για να μεταβώ Αθήνα είτε σε περίπτωση ανάγκης,είτε αν θέλω απλά να πάω μπουζουκια-ως ανταπόκριση δεν το συζητώ καν.. Αν δεν υπάρχουν διαθέσιμα αεροπορικά,τότε αναγκάζεσαι να κάνεις κρουαζιέρα στο Αιγαίο...παντός καιρού... Αρνητικό επίσης το ότι αν σου συμβεί κάτι σοβαρό πρέπει να μεταφερθείς είτε Ηράκλειο είτε Αθήνα.
Την φοιτητική μου ζωή στην Αθήνα δεν θα την άλλαζα αλλά δεν θα επέλεγα να μείνω εκεί για να κάνω οικογένεια και παιδιά. Παρόλα αυτά την επιλέγω πού και πού για να θυμηθώ τα παλια!

 

[depy!!!]

Εγω παλι θα συμφωνησω με τη Vanda. Γεννημενη και μεγαλωμενη στην Αθηνα, δεν ειχα καν χωριο με παπουδες οταν ημουν μικρη. Οι παπουδες ζουσαν Θεσσαλονικη. Καμια σχεςη δηλαδη με επαρχια.
Εφυγα για μικρη επαρχιακη πολη της πελοποννησου στα 30 μου, παντρεμενη, με δυο μικρα παιδια και δουλεια. Στην αρχη ηταν ολα τελεια, λογω των παιδιων δεν ειχα πολυ ελευθερο χρονο και αυτον που ειχα τον αξιοποιουσα μια χαρα με βολτες στην παραλια, ποδηλατο και βεβαια μπανια καθημερινα απο το Μαιο μεχρι τον Οκτωβρη.
Τα παιδια ομως μεγαλωναν σιγα σιγα, αρχισαν να διαβαζουν μονα τους, να πηγαινουν για παιχνιδι σε φιλους τους κι εγω βρεθηκα με απειρο ελευθερο χρονο και χωρις πολλες επιλογες για να τον καλυψω.
Αρχισα να βαριεμαι και οσο περνουσε ο καιρος γινοταν ακομα χειροτερα τα πραγματα. Ακομα και η θαλασσα που λατρευω καταντησε να ειναι πλεον ρουτινα.
Ενοειται πως οταν αρχισα να κανω καποιες παρεες και να βγαινω, βρεθηκα αντιμετωπη με το επαρχιακο κουτσομπολιο.
Τελικα μετα απο 13 χρονια γυρισα ξανα στην Αθηνα και δεν το εχω μετανιωσει.
Τα παιδια μου δε, που μεγαλωσαν στην επαρχια, βλεπουν το θεμα εντελως διαφορετικα. Ο γιος μου απ οταν ηταν στο γυμνασιο, ηθελε να φυγουμε να παμε σε μεγαλυτερη πολη και οταν γυρισαμε σν Αθηνα πεταξε απο τη χαρα του. Η κορη μου παλι κοντευε να παθει καταθλιψη και ηθελε να γυρισει πισω.
Τελικα μαλλον ειναι υποκειμενικο το αν ειναι καλυτερη η ζωη στην επαρχια και εχει να κανει, εκτος απο τις συνθηκες και με το χαρακτηρα του καθε ανθρωπου.

 

[thanos75]

Νομίζω πως εξαρτάται με το πώς εκλαμβάνει κανείς τον όρο "ποιότητα ζωής", ανάλογα με τη φάση ζωής στην οποία βρίσκεται, το χαρακτήρα του, και το στυλ του εν γένει. Προσωπικά έχω γεννηθεί στο κέντρο της Αθήνας (Γκύζη-Νεάπολη), και έχω μεγαλώσει στους Αμπελόκηπους, στους οποίους ακόμα ζω. Ομορφιά και ασχήμια μπορείς να δεις ακόμα και μέσα στο κέντρο της Αθήνας, αλλά ακόμα και σε μια επαρχιακή ελληνική πόλη πλην ελαχίστων (το φαινόμενο της αντιπαροχής δεν ήταν μόνο αθηναικό ή θεσσαλονικιώτικο φαινόμενο, αλλά πανελλαδικό). Θεωρώ πως οι περισσότερες ελληνικές επαρχιακές πόλεις έχουν ασχήμια στον αστικό ιστό τους. Από την άλλη πάντα θα συγκινούμαι βλέποντας ανάμεσα σε άσχημες πολυκατοικίες π.χ. της Κυψέλης ή των Εξαρχείων, αριστουργηματικά νεοκλασσικά ή πολυκατοικίες με μοντερνιστικά αρχιτεκτονικά στοιχεία. Γενικά είμαι παιδί του κέντρου, αγαπώ την πόλη και τις δράσεις της ειδικά τις πολιτιστικές), και νομίζω πως σε ένα μικρό μέρος στην ελληνική επαρχία θα μου έλειπαν αυτά τα πράγματ (αντιπαρέρχομαι το γεγονός πως στις περισσότερες ελληνικές επαρχιακές πόλεις, ο πολιτιστμός τείνει να ταυτίζεται με το φολκλόρ και τα πανηγύρια) . Και εάν μέχρι πριν λίγα χρόνια, αυτό που θα μου έλειπε θα μεταφραζόταν σε καλό θέατρο/καλές ταινίες/εκθέσεις, μεγαλώνοντας σιγά σιγά συνειδητοποιώ ότι εάν ζούσα θα μου έλειπε επίσης το να έχω έναν καλό παθολόγο, οδοντίατρο, και ένα καλό νοσοκομείο σε απόσταση αναπνοής από το σπίτι

 

[Yorgos]

Νομίζω ότι υπάρχουν πάρα πολλές παράμετροι στο θέμα, πέραν των προτιμήσεων και των αναγκών του καθενός, που έχουν να κάνουν με το υπό ποιες συνθήκες ζει στην πόλη και την επαρχία.

Πχ εμείς τώρα έχουμε νοικιάσει ένα μικρό διαμέρισμα στο Σύνταγμα. Ε είναι άλλη η αίσθηση: η κοπέλα μου είναι 18 λεπτά από τη δουλειά της με τα ΜΜΜ και 28 λεπτά με τα πόδια, τα βράδια πηγαίνουμε στα Αναφιώτικα, τα πρωινά στον Εθνικό Κήπο, πάμε για βόλτα Εξάρχεια, Ψυρρή, πήγαμε στο Ηρώδειο με τα πόδια να δούμε τους Πυξ Λαξ κι όποτε μας τη βιδώνει παίρνουμε σουβλάκι στο χέρι και ανεβαίνουμε στα σκαλιά στην Πινδάρου να το φάμε με την ωραιότερη θέα αστικού κέντρου στον πλανήτη, τη φωτισμένη Ακρόπολη. Το άγχος και τους ρυθμούς δεν το έχουμε νιώσει, αυτοκίνητο δεν ξέρουμε να οδηγούμε, οι συγκοινωνίες είναι πια πάρα πολύ καλές στην Αθήνα και τόσο φτηνό διαμέρισμα δεν ξέρω αν υπάρχει πρωτεύουσα στην ΕΕ των 15 στο κέντρο της πόλης (βασικά δε βρήκα φτηνότερο ούτε στη Φιλαδέλφεια ή το Νέο Ηράκλειο που έψαχνα). Γενικώς για μένα η Αθήνα έχει πάρα πολλά πράγματα να κάνεις, γειτονιές να περπατήσεις (εμείς έχουμε πάει παντού, από το Ζεφύρι και το Πέραμα μέχρι την Εκάλη και την Κυψέλη, για διαφορετικούς λόγους η καθεμιά), πλέον άπειρες επιλογές φαγητού, ατέλειωτα μουσεία, δυο ομάδες στην Ευρωλίγκα, θέατρα να φάνε κι οι κότες και γενικά χαμηλό κόστος, ακόμη και ένα ζευγάρι με δυο δουλειές της πλάκας (πχ μοιράζοντας φυλλάδια που κάνω εγώ όταν δεν τρέχω στα τηλεπαιχνίδια, που μια χαρά μου πάνε!), ζεις σε αρκετά καλό επίπεδο, με πολλές δυνατότητες για βόλτες στη φύση, στην παραλία, στην Πάρνηθα, τα πάντα όλα και φυσικά πολλούς φίλους που δεν προλαβαίνουμε καν να τους δούμε όλους κι ένα περιβάλλον πολυπολιτισμικό (πχ στην πολυεθνική όπου εργάζεται η κοπέλα μου).

Φυσικά δεν έχουν όλοι τις ίδιες ανάγκες και τα ίδια γούστα, ούτε είμαστε όλοι στην ίδια φάση της ζωής μας, προσωπικά οι παράμετροι που έχουν να κάνουν με τα παιδιά δεν μας αφορούν διότι δεν είναι καν στα σχέδιά μας. Θέμα κουτσομπολιού δεν έχουμε αντιμετωπίσει, οι δε (καθημερινές) ρατσιστικές συμπεριφορές είναι κάτι που απλά συνηθίσαμε και δεν ασχολούμαστε πλέον (από τα "οι θέσεις στο μετρό είναι για τους Έλληνες!" μέχρι τα "να πάρεις τον κορωνοιό και να τον πας στη Νιγηρία"), ούτε και νομίζω πως είναι πολύ καλύτερα στην επαρχία σε αυτό το κομμάτι, αν κι εξαρτάται πολύ από τη χώρα της καταγωγής σου ("γουάου από την Κούβα Φιντέλ Κάστρο, πούρα, σάλσα!" μας είπαν εμάς και στον Αλβανό από πίσω μας όταν ήρθε η σειρά του τον διαολόστειλαν γιατί δεν ήξερε τη λέξη "επικαιροποιημένο").

Τώρα για την επαρχία, προσωπικά έχω δύο εμπειρίες:
- 9,5 μήνες στη Σαντορίνη, ως εργαζόμενος στον τουρισμό. Είχα το μηχανάκι μου, τη δουλειά μου και την απίστευτη ικανοποίηση να βλέπω την καλντέρα κάθε μέρα πριν και μετά τη δουλειά μου, ασύγκριτη αίσθηση. Παρέα με τους συνομήλικους συναδέλφους, καμάκι στις πιο ωραίες από τις τουρίστριες, καλές απολαβές με διαμονή και διατροφή πληρωμένη, πολύ ανθρώπινο ωράριο και πολλές ώρες ρεμβάσματος στο βράχο στο Ημεροβίγλι στρίβοντας τα τσιγαράκια μου και διαβάζοντας τα βιβλία μου. Ο χειμώνας ήταν ακόμη καλύτερος, με μηδέν κόσμο και όλο το νησί για μένα, μόνο στα αρχαία στο Ακρωτήρι πρέπει να πήγα πάνω από 10 φορές και να τα απόλαυσα ολομόναχος, εξαιρετικός καιρός μακριά από την κωλοζέστη του καλοκαιριού. Προσωπικά τη θυμάμαι σαν όνειρο την εποχή εκείνη και δεν αποκλείεται σε λίγους μήνες να την επαναλάβω. Ήμουν σε ένα από τα ομορφότερα μέρη στον πλανήτη, είχα μεταφορικό μέσο, δε μου έλειψε κάτι και γύρισα και στην Κούβα με χρήματα κι εμπειρίες.
- 8 μήνες για λόγους υγείας, στην ορεινή Φωκίδα. Δεν έχω άδεια οδήγησης και με τις άθλιες συγκοινωνίες ακόμη και το να πας στην Αμφισσα για σούπερ μάρκετ είναι ημερήσια εκδρομή με μεγάλη ταλαιπωρία και τις περισσότερες ημέρες αδύνατον να βολεψουν οι συγκοινωνίες έστω για να πας να φας στο εξαιρετικό Γαλαξίδι. Πολύ περιορισμένες οι επιλογές στο φαγητό, δύσκολο να κατέβεις έστω και για εφημερίδα, πάρα πολύ δύσκολος ο καιρός (σε κάποια φάση από το κρύο πάγωσαν οι σωλήνες και δεν είχαμε νερό για 11 μέρες), καλύτερη πάντως η πρόσβαση στην υγεία και πιο ανθρώπινη αντιμετώπιση. Για τους ντόπιους δεν μπορώ να πω κάτι κακό. Εντάξει, αρκετές ξενοφοβικές (έως βίαιες) συμπεριφορές κατά αλλοδαπών, αλλά κατά τα λοιπά ούτε το κουτσομπολιό που τόσο αναφέρθηκε με άγγιξε (φολκλόρ σχόλια, μέχρι εκεί, προσωπικά δε βλέπω το πρόβλημα), παντού ένιωσα από καλοδεχούμενος έως ατραξιόν, αλλά σίγουρα και ο μέσος όρος ηλικίας και οι διαφορετικές εμπειρίες δε συνηγόρησαν στο να κάνω φιλίες , πχ δεν είχα κάποιον με τον οποίο να μπορώ να μιλήσω για ταξίδια ζώντας σε ένα μικρό χωριό με υπερήλικες. Ωραίες βόλτες, μου άρεσε να κόβω τα ξύλα μου, να ψάχνω χαμένα αρχαία, να περπατάω 20 χιλιόμετρα, να μαγειρεύω στο τζάκι μου (δεν έχω άλλη θέρμανση στο σπίτι μου). Δεν μπορώ να πω πως μου έλειψε η "ψυχαγωγία της πόλης", δε θα πάθω κάτι αν δεν πάω στο θέατρο, μόλις είχε έρθει το ίντερνετ, με καλύπτουν τα βιβλία, δε με αφορά καθόλου η νυχτερινή ζωή, μου έλειπε μόνο το γήπεδο. Δυσβάσταχτο το κόστος μετάβασης στην Αθήνα (40€ μετ' επιστροφής) και πολλές οι ώρες και πολύ πιο ακριβά (30-35%) τα προϊόντα στα μπακάλικα απ' ό,τι στα αθηναϊκά σούπερ μάρκετ, πρόβλημα η για κάποιες μέρες παντελής έλλειψη νερού ή για πολλές έλλειψη ζεστού νερού, φτηνά τα εστιατόρια, αλλά πόσα ξίγκια να φας πια, και δεν έβρισκα και πολλά προϊόντα για να μαγειρέψω λίγο πιο περίεργα πράγματα που μου αρέσουν. Πέρασα άσχημα; Όχι, αλλά σίγουρα αν είχα μέσο μεταφοράς θα ήταν διαφορετικά. Το σκεφτήκαμε για φέτος να μείνουμε μόνιμα εκεί, μιας που σήμερα και καλύτερο ίντερνετ έχουμε και χρόνο για να βγάλω άδεια οδήγησης διαθέτω και πλέον έχουμε και φίλους στην ευρύτερη περιοχή στην ηλικία και τα ενδιαφέροντά μας. Το πρόβλημα ήταν οι μηδαμινές δυνατότητες εύρεσης εργασίας για την αλλοδαπή κοπέλα μου και οι περιορισμένες για μένα, αλλά κυρίως το κλίμα που για την κοπέλα μου που σήμερα με τους 17 βαθμούς έχει βάλει ισοθερμικά είναι απαγορευτικό.

Επαρχία θα έλεγα ότι έχω ζήσει και σε άλλες χώρες, αλλά δεν είναι συγκρίσιμα μεγέθη: όνειρο η Κομποστέλα, δράμα το Ληντς, άψογο το Κούσκο, ξεχωριστή η Ινδονησία, ενώ σε πόλεις είναι πολύ διαφορετικές οι εμπειρίες από τη Βιέννη στη Λίμα, δε νομίζω ότι θα συνεισφέρουν κάτι στη συζήτηση, είναι άλλες οι πραγματικότητες.

Προσωπικά δε βρήκα τους ανθρώπους στην επαρχία πιο ξεκούραστους ή ευχάριστους. Τους βρίσκω φτωχότερους, να τα περνάνε πολύ πιο δύσκολα και σίγουρα με μεγαλύτερο βαθμό κατάθλιψης/στενοχώριας. Αλλά αυτό έχει να κάνει και με την ελληνική επαρχία που έζησα εγώ. Επίσης να σημειωθεί πως μεγάλωσα σε οικογένεια που δεν είχε χωριό (γκάγκαροι από παππούδες γκάγκαρους), ούτε και πολλές δυνατότητες για διακοπές στα παιδικά μου χρόνια, οπότε για μένα "το χωριό" είναι κάτι καινούριο κι άρα έχω μικρότερο βαθμό κορεσμού.

Πχ παιδικός μου φίλος μετακόμισε αρχικά στο Βόλο και αργότερα σε χωριό του Πηλίου. Η γυναίκα του είναι από τη Θεσσαλονίκη, ο ίδιος από την Αθήνα, είπαν να μοιράσουν την απόσταση όταν αποφάσισαν να κάνουν παιδιά. Νοίκιασαν σπίτι, δεν έχουν περιουσία εκεί, πολύ φτηνά τα ενοίκια, κήπος/λαχανικά τα παιδιά παίζουν όλη μέρα έξω, τηλεόραση δεν έχουν δει ποτέ (μου έκανε εντύπωση που δεν ήξεραν τι είναι το deal, το mega channel ή το gntm!), δεν τους άρεσαν καθόλου οι Βολιώτες η νοοτροπία ή... ο δήμαρχος, αλλά έχουν κάνει παρέες με πολλά εναλλακτικά άτομα, αναμιγνύονται με διάφορες οργανώσεις/κινήματα και δε σκέφτονται να φύγουν ποτέ από κει, για Αθήνα και Θεσσαλονίκη ούτε λόγος πια, μόνο την Κρήτη θα σκέφτονταν.

Άλλη φίλη, εκπαιδευτικός σύζυγος φίλου, διορίστηκε πριν χρόνια σε ορεινό χωριό της Πελοποννήσου, είχε άλλες εμπειρίες. Δεν της νοίκιαζε κανείς σπίτι γιατί την έλεγαν "παστρικιά" επειδή ο άντρας της έμεινε με το παιδί στην Αθήνα, τα παιδιά είχαν ψείρες και κάποια έκαναν την ανάγκη τους στο προαύλιο του σχολείου (στα σπίτια τους δεν υπάρχουν εσωτερικές τουαλέτες), απειλές από άξεστους γονείς, μεγάλο πρόβλημα με παράνομες συμπεριφορές αθίγγανων (η αλήθεια πως τα ίδια μου είπαν για το Βόλο και τα έζησα κι εγώ στην επαρχία), μηδέν τρόποι ψυχαγωγίας για μια γυναίκα μόνη (δεν τολμούσε να πάει στο καφενείο βέβαια), μετρούσε μέρες για να επιστρέψει στην Αθήνα, όπου και είναι πανευτυχής, παρότι ζει σε μια γειτονιά που προσωπικά δε μου αρέσει καθόλου.

Γενικά εξαρτάται από τον άνθρωπο, τις συνθήκες, την εποχή, την επαρχία που θα πάει, το πού ακριβώς στην πόλη ζει και φυσικά από το τι γούστα έχει. Δεν έχω απάντηση στο "πόλη ή χωριό", δε θα είχα την ίδια άποψη για την Αθήνα αν έμενα στην Παλλήνη (αλλά δεν ξέρω γιατί δε μετακομίζουν κι όσοι χάνουν 1,5 ώρα να πάνε στη δουλειά τους, θα έχουν τους λόγους τους), δεν ξέρω πόσο ελκυστική είναι η ζωή στην Πτολεμαϊδα. Υπό ΚΣ πάντως θα ήταν σημαντικό για μένα να είμαι κοντά σε αεροδρόμιο και μάλιστα με διεθνείς πτήσεις.

 

[paefstra]

Πες τα ρε @Yorgos . Εζησα ως γυναικα εργαζομενη στο καφενειο του χωριου τη "ζεστασια" των ντοπιων να ζηταμε ψωμι και τυρι μη λιμοκτονησουμε μεχρι να ρθει το γμλεωφορειο 2 ωρες μετα τη δουλεια και μας ελεγαν "δεν εχουμε" ενω σερβιραν επειδικτικα μεζεδες στους αντρες. Λεγαμε οτι σιγουρα θα ελεγαν γιατι δεν βαζουμε κατσαρολα οι τεμπελες.Εμεις δεν μεναμε στο χωριο αλλα μια ρομαντικη κσθηγητρια που εμεινε εκει της ειχαν κρεμασει κουδουνια οτι οποτε εβγαινε για περπατημα ειχε ραντεβου με αντρες του χωριου. Μπορεις να μη δωσεις σημασια, αλλα οταν εργαζεσαι εκει, ολα αυτα βλαπτουν το κυρος σου, οποιο κυρος εχεις τελος παντων.
Σχετικο: εμεινα 2 μηνες χωρις δουλεια οταν ζουσα Θεσσαλονικη και ετρωγα τις καλτσες μου, αλλα δεν το εμαθαν οι γονεις μου μην τυχον και μου πουν να γυρισω πισω. Τοσο μου αρεσε η ζωη στην επαρχια...

 

[Yorgos]

Πες τα ρε @Yorgos . Εζησα ως γυναικα εργαζομενη στο καφενειο του χωριου τη "ζεστασια" των ντοπιων να ζηταμε ψωμι και τυρι μη λιμοκτονησουμε μεχρι να ρθει το γμλεωφορειο 2 ωρες μετα τη δουλεια και μας ελεγαν "δεν εχουμε" ενω σερβιραν επειδικτικα μεζεδες στους αντρες. Λεγαμε οτι σιγουρα θα ελεγαν γιατι δεν βαζουμε κατσαρολα οι τεμπελες.Εμεις δεν μεναμε στο χωριο αλλα μια ρομαντικη κσθηγητρια που εμεινε εκει της ειχαν κρεμασει κουδουνια οτι οποτε εβγαινε για περπατημα ειχε ραντεβου με σντρες του χωριου. Μπορεις να μη δωσεις σημασια, αλλα οταν εργαζεσαι εκει, ολα αυτα βλαπτουν το κυρος σου, οποιο κυρος εχεις τελος παντων.
Σχετικο: εμεινα 2 μηνες χωρις δουλεια οταν ζουσα Θεσσαλονικη και ετρωγα τις καλτσες μου, αλλα δεν το εμαθαν οι γονεις μου μην τυχον και μου πουν να γυρισω πισω. Τοσο μου αρεσε η ζωη στην επαρχια...

Αυτές είναι συμπεριφορές που συναντά κανείς ακόμη στην επαρχία (αν και όλο και λιγότερο). Όπως είναι και οι κυρίες που έφερναν κάτι ταψιά ΝΑ με το συμπάθιο στο σπίτι, χωρίς να με ξέρουν καν, επειδή "δεν είχα γυναίκα να μου μαγειρέψει που μένω μόνος μου", ο αγρότης που πήρε το τρακτέρ κι έτρεχε στις στροφές για να προσπεράσει το ΚΤΕΛ και να του φράξει το δρόμο ώστε να επιβιβαστώ κι εγώ που το είχα χάσει, οι ΄'ανθρωποι που στις δημόσιες υπηρεσίες σε παίρνουν στο κινητό κι έρχονται από το σπίτι να σου φέρουν τα έγγραφα κάνοντας 16 χιλιόμετρα με το αμάξι τους. Όλα αυτά είναι η ελληνική επαρχία, με τα καλά της και τα στραβά της. Εξαρτάται από τις συνθήκες του καθενός του πόσο θα αντέξει τα αρνητικά κι επιζητά τα θετικά της. Δε νομίζω ότι υπάρχει τρόπος να πω "α στην επαρχία δε θα ξαναζούσα ποτέ" ή "αμάν πώς θα φύγω από την πόλη".

 

[Leftris B]

o Γιώργος βρήκε τη χρυσή τομή νομίζω είναι δύσκολο να ζεις στην πρωτεύουσα , περίπου οι μισοί άνθρωποι εκεί σπαταλούν κατά μέσο όρο 2 ώρες την ημέρα για να πάνε και να επιστρέψουν στην εργασία τους, αυτό είναι και δαπανηρό και κουραστικό και κατεβάζει πολύ την ποιότητα ζωής είτε μετακινήσε με ιχ ειτε με μμμ στην επαρχία που ζω εγώ χρειάζεσαι περίπου 10-20' το πηγαινε έλα στη δουλειά, αυτό σημαίνει ότι κάθε μέρα έχεις 2 επιπλέον ώρες για να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου και αυτό κάνει την διαφορά νομίζω τουλάχιστον στην καθημερινοτητα μου, το αεροδρόμιο της θεσκης απέχει μιάμιση ώρα ακριβώς με ιχ και της πόλης μου κάπου 20' , για πτήση απο εκεί φεύγεις από το σπίτι κάπου μία ώρα και κάτι , τα φανάρια που θα συναντήσεις ειναι 3 θεωρώ μεγαλη πολυτελεια αυτό, το άγχος στην πρωτευουσα στις μετακινησεις ειδικά με ιχ και η ευρεση πάρκινγκ ειναι σκότωμα, τα ραντεβου πάνε περίπατο και δεν ξερεις τι ωρα να ξεκινήσεις... οπότε ή κανεις συστημα Γιώργος ή ερχεσαι σε μία επαρχιακή πόλη που σου παρεχει τα βασικά και μαζευεις χρήματα για ταξίδια... εκτός αν έχεις πολλά χρήματα και αγοράσεις Αθηνα σπίτι με πισίνα γκαζόν και σκύλο (και μία υπηρέτρια )

 

[Tonia L.]

Πες τα ρε @Yorgos . Εζησα ως γυναικα εργαζομενη στο καφενειο του χωριου τη "ζεστασια" των ντοπιων να ζηταμε ψωμι και τυρι μη λιμοκτονησουμε μεχρι να ρθει το γμλεωφορειο 2 ωρες μετα τη δουλεια και μας ελεγαν "δεν εχουμε" ενω σερβιραν επειδικτικα μεζεδες στους αντρες. Λεγαμε οτι σιγουρα θα ελεγαν γιατι δεν βαζουμε κατσαρολα οι τεμπελες.Εμεις δεν μεναμε στο χωριο αλλα μια ρομαντικη κσθηγητρια που εμεινε εκει της ειχαν κρεμασει κουδουνια οτι οποτε εβγαινε για περπατημα ειχε ραντεβου με αντρες του χωριου. Μπορεις να μη δωσεις σημασια, αλλα οταν εργαζεσαι εκει, ολα αυτα βλαπτουν το κυρος σου, οποιο κυρος εχεις τελος παντων.
Σχετικο: εμεινα 2 μηνες χωρις δουλεια οταν ζουσα Θεσσαλονικη και ετρωγα τις καλτσες μου, αλλα δεν το εμαθαν οι γονεις μου μην τυχον και μου πουν να γυρισω πισω. Τοσο μου αρεσε η ζωη στην επαρχια...

Για να λέμε την αλήθεια καλά τα λέει η @paefstra . Οι γυναίκες στην επαρχία έχουν να αντιμετωπίσουν άλλο επίπεδο δυσκολιών, ιδιαίτερα αν είναι ανύπαντρες και χωρίς κανένα πλάνο για παιδιά μετά τα 30.

αλλά δεν ξέρω γιατί δε μετακομίζουν κι όσοι χάνουν 1,5 ώρα να πάνε στη δουλειά τους, θα έχουν τους λόγους τους

Μπορεί να είναι από το ύψος των ενοικίων, τις ανέσεις και την παλαιότητα των διαμερισμάτων μέχρι το ότι κάποιοι δεν έχουν σταθερή επαγγελματική βάση. Εγώ για παράδειγμα έκανα ιδιαίτερα και είχα μαθητές σε βόρεια προάστια, νότια προάστια, Γκύζη, Νέο Κόσμο και δεν θυμάμαι καν που αλλού.

 

[Stavros1986]

Πόλη συνήθως συνεπάγεται ποικιλία σε κάθε τομέα, επιλογές σε ψυχαγωγία, εκπαίδευση, εστίαση, ψώνια κτλ, καλύτερες ευκαιρίες εργασίας, συγκοινωνίες, αλλά και υψηλότερο κόστος ζωής, φασαρία, ρύπανση.
Η επαρχία προσφέρει καλύτερο φυσικό περιβάλλον, ποιοτικότερη διατροφή, χαλαρότερους ρυθμούς ζωής αλλά συνήθως πρόκειται για κλειστές κοινωνίες με ότι αυτό σημαίνει.

Από εκεί και πέρα ο καθένας τα ζυγίζει και αποφασίζει. Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Δεν είναι όλα τα μέρη τα ίδια και δεν είναι και ο κάθε άνθρωπος ίδιος. Είναι διαφορετικό να μένεις στην Ρόδο και διαφορετικό σε χωριό της Στερεάς Ελλάδας στα 1000μ υψόμετρο και με 150 κατοίκους. Είναι επίσης διαφορετικό να είσαι με οικογένεια από το να είσαι γυναίκα μόνη.

Προσωπικά δεν αλλάζω την ανωνυμία και την αίσθηση ελευθερίας της πόλης. Έχω υπάρξει για χρόνια "εκ περιτροπής" κάτοικος επαρχίας (κάποιους μήνες τον χρόνο) για επαγγελματικούς λόγους. Ως προς το κοινωνικό κομμάτι θα συμφωνήσω γενικά με την @paefstra. Παρατηρώ, επίσης, ότι οι περισσότεροι που είναι υπέρ της επαρχίας κάνουν -εύλογα- λόγο για τον τόπο καταγωγής τους. Αν πας σε επαρχιακό μέρος ως ολότελα ξένος (όχι ως γαμπρός!) τα πράγματα δεν θα είναι και τόσο ρόδινα.