underwater
Member
- Μηνύματα
- 2.858
- Likes
- 13.077
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ανταρκτική
Παιδιά δεν ξέρω αν μπορώ να συμβάλω ουσιαστικά στην κουβέντα, αλλά lockdown έχουμε, ελεύθερο χρόνο έχω, ας πω το μακρύ και το κοντό μου.
Λοιπόν εγώ έχω γεννηθεί και μεγαλώσει στην Αθήνα (μένοντας σε σχετικά ήσυχο και όμορφο προάστιο), αλλά ως παιδί περνούσα το 1/3 του έτους σε χωριό στην Πελοπόννησο, όπου ήταν ο παράδεισός μου. Καθώς περνούν τα χρόνια λοιπόν όλο και περισσότερο συνειδητοποιώ πόσο όμορφο είναι για ένα παιδί να μεγαλώνει σε μικρό τόπο, με επαφή με τη φύση, με αίσθηση ελευθερίας κλπ κλπ. Μπαίνοντας στην εφηβεία βέβαια, με τις προτεραιότητες να αλλάζουν και τις ερωτικές σχέσεις να αποκτούν σημαντικό ρόλο στη ζωή του ατόμου, η αίσθηση της "κλειστότητας" γίνεται έντονη θαρρώ.
Έκανα προπτυχιακές σπουδές στην Αθήνα, την οποία τότε ανακάλυψα επί της ουσίας. Θυμάμαι λάτρευα τα Εξάρχεια, ξημεροβραδιαζόμουν εκεί και είχα όνειρο να νοικιάσω σπίτι στην περιοχή (τώρα στα 30φεύγα δε θα το έκανα ούτε επί πληρωμή).
Στα 20κάτι έφυγα για το πρώτο μου μεταπτυχιακό στη Γλασκώβη και η αλήθεια είναι ότι ακόμα και σήμερα παραμένει ιδανική για μένα από πολλές απόψεις (πλην καιρού): μέγεθος Θεσσαλονίκης, άπειρα πάρκα, πράσινο, ποτάμια για περπάτημα, τρέξιμο κλπ, πολύ μεγάλη εγγύτητα σε βουνά, λίμνες, φύση εν γένει και παράλληλα δυνατότητα να ασχοληθείς με ό, τι χόμπι θες (πολλά μουσεία, δραστηριότητες, ομάδες κλπ κλπ).
Δυστυχώς νομίζω ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο. Η Θεσσαλονίκη που έχει το ίδιο περίπου μέγεθος και την οποία υπεραγαπώ είναι εξίσου τσιμεντούπολη με την Αθήνα και απλά τη σώζει ο παραλιακός στο κέντρο της. Κάποιες πόλεις που έχουν φυσική ομορφιά και άμεση πρόσβαση στην ύπαιθρο είναι μικρές και η κοινωνία κλειστή, κάτι που με ενοχλεί.
Από εκεί και πέρα είναι και θέμα ανθρώπου. Δύο φιλικά μου πρόσωπα μετακόμισαν πριν μερικά χρόνια σε μεγάλη πόλη της Κρήτης κι έχουν βρει την υγειά τους λένε. H μία επαναπατρίστηκε μετά από 8 χρόνια Θεσσαλονίκη και 10 Αθήνα (τις αγαπάει λέει, αλλά δεν τις αντέχει), ο άλλος μεγαλωμένος σε μικρή επαρχία, ο οποίος όμως έμενε για 15 περίπου χρόνια Αθήνα και αναφέρει ότι τον κούρασε. Τους αρέσει πολύ κάτω, μιλάνε για ποιότητα ζωής. Ότι τα έχουν όλα και δεν τους λείπει τίποτα. Πολύ πολύ δικός μου άνθρωπος πάλι, που ήρθε Αθήνα από άλλη μεγάλη πόλη της Κρήτης όντας ενήλικας, θεωρεί την κοινωνία κάτω πολύ κλειστή. (όλα τα άτομα που αναφέρω είναι στην ηλικιακή γκάμα 35-45)
Στην παρούσα φάση μένω στο προάστιο που μεγάλωσα και επιλέγω να κάνω σχεδόν τα πάντα εδώ (δεν έχει τύχει να εργαστώ ποτέ ως τώρα στο κέντρο της Αθήνας). Αθήνα κατεβαίνω όταν υπάρχει συγκεκριμένος λόγος (δεν αντέχω τη βαβούρα, το χάος και πάνω από όλα τα ΜΜΜ), ενώ σχεδόν κάθε weekend πηγαίνουμε όταν έχουμε τη δυνατότητα κάπου στη φύση. Πελοπόννησο κατεβαίνω επίσης πάρα πολύ συχνά κι έτσι νιώθω ότι έχω μια ισορροπία, η οποία προς το παρόν με καλύπτει.
Λοιπόν εγώ έχω γεννηθεί και μεγαλώσει στην Αθήνα (μένοντας σε σχετικά ήσυχο και όμορφο προάστιο), αλλά ως παιδί περνούσα το 1/3 του έτους σε χωριό στην Πελοπόννησο, όπου ήταν ο παράδεισός μου. Καθώς περνούν τα χρόνια λοιπόν όλο και περισσότερο συνειδητοποιώ πόσο όμορφο είναι για ένα παιδί να μεγαλώνει σε μικρό τόπο, με επαφή με τη φύση, με αίσθηση ελευθερίας κλπ κλπ. Μπαίνοντας στην εφηβεία βέβαια, με τις προτεραιότητες να αλλάζουν και τις ερωτικές σχέσεις να αποκτούν σημαντικό ρόλο στη ζωή του ατόμου, η αίσθηση της "κλειστότητας" γίνεται έντονη θαρρώ.
Έκανα προπτυχιακές σπουδές στην Αθήνα, την οποία τότε ανακάλυψα επί της ουσίας. Θυμάμαι λάτρευα τα Εξάρχεια, ξημεροβραδιαζόμουν εκεί και είχα όνειρο να νοικιάσω σπίτι στην περιοχή (τώρα στα 30φεύγα δε θα το έκανα ούτε επί πληρωμή).
Στα 20κάτι έφυγα για το πρώτο μου μεταπτυχιακό στη Γλασκώβη και η αλήθεια είναι ότι ακόμα και σήμερα παραμένει ιδανική για μένα από πολλές απόψεις (πλην καιρού): μέγεθος Θεσσαλονίκης, άπειρα πάρκα, πράσινο, ποτάμια για περπάτημα, τρέξιμο κλπ, πολύ μεγάλη εγγύτητα σε βουνά, λίμνες, φύση εν γένει και παράλληλα δυνατότητα να ασχοληθείς με ό, τι χόμπι θες (πολλά μουσεία, δραστηριότητες, ομάδες κλπ κλπ).
Δυστυχώς νομίζω ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο. Η Θεσσαλονίκη που έχει το ίδιο περίπου μέγεθος και την οποία υπεραγαπώ είναι εξίσου τσιμεντούπολη με την Αθήνα και απλά τη σώζει ο παραλιακός στο κέντρο της. Κάποιες πόλεις που έχουν φυσική ομορφιά και άμεση πρόσβαση στην ύπαιθρο είναι μικρές και η κοινωνία κλειστή, κάτι που με ενοχλεί.
Από εκεί και πέρα είναι και θέμα ανθρώπου. Δύο φιλικά μου πρόσωπα μετακόμισαν πριν μερικά χρόνια σε μεγάλη πόλη της Κρήτης κι έχουν βρει την υγειά τους λένε. H μία επαναπατρίστηκε μετά από 8 χρόνια Θεσσαλονίκη και 10 Αθήνα (τις αγαπάει λέει, αλλά δεν τις αντέχει), ο άλλος μεγαλωμένος σε μικρή επαρχία, ο οποίος όμως έμενε για 15 περίπου χρόνια Αθήνα και αναφέρει ότι τον κούρασε. Τους αρέσει πολύ κάτω, μιλάνε για ποιότητα ζωής. Ότι τα έχουν όλα και δεν τους λείπει τίποτα. Πολύ πολύ δικός μου άνθρωπος πάλι, που ήρθε Αθήνα από άλλη μεγάλη πόλη της Κρήτης όντας ενήλικας, θεωρεί την κοινωνία κάτω πολύ κλειστή. (όλα τα άτομα που αναφέρω είναι στην ηλικιακή γκάμα 35-45)
Στην παρούσα φάση μένω στο προάστιο που μεγάλωσα και επιλέγω να κάνω σχεδόν τα πάντα εδώ (δεν έχει τύχει να εργαστώ ποτέ ως τώρα στο κέντρο της Αθήνας). Αθήνα κατεβαίνω όταν υπάρχει συγκεκριμένος λόγος (δεν αντέχω τη βαβούρα, το χάος και πάνω από όλα τα ΜΜΜ), ενώ σχεδόν κάθε weekend πηγαίνουμε όταν έχουμε τη δυνατότητα κάπου στη φύση. Πελοπόννησο κατεβαίνω επίσης πάρα πολύ συχνά κι έτσι νιώθω ότι έχω μια ισορροπία, η οποία προς το παρόν με καλύπτει.