Αθήνα vs επαρχία.

[tripakias]

Συγγνωμη αλλα θεμα κουτσομπολιου γινομουνα και στην εκαστοτε πολυκατοικια που εμενα!

Σαφώς αλλά στο παρακάτω τετράγωνο δεν ήξερε κανείς ή σχεδόν κανείς ποια είσαι.

 

[tripakias]

Το έχω γράψει ότι έχω ζησει σε χωριό. Επίδειξη πλούτου δύσκολο (δεν υπήρχε πλουτος, ουτε καν συγκριτικα καποιος "πλουσιος του χωριου"), σεξουαλικές επιδόσεις δε νομίζω (το 70% ήταν άνω των 75) εκτος κι αν μου ξεφυγε κατι, εξατμίσεις δεν είχε δεδομένου πως καλά καλά δεν είχε αυτοκίνητα λογω ηλικιας κατπικων. Κομπίνες χλωμες, για συνταξιούχους μιλάμε και 2-3 αγρότες. Κέντρο αναφοράς δεν υπήρχε γιατί δεν υπήρχε αναφορά. Ο "περίεργος " του χωριού ήμουν εγώ, αλλά η εξωτικοτητα μου κράτησε 1-2 εβδομάδες, μετά με συνηθίσαμε κι εμένα κι επέστρεψαν στο (ομολογουμένως εξαιρετικο) μαγείρεμα και στο καθάρισμα του νεκροταφείο από τα φύλλα.

Συγγνώμη και δεν έπληξες;

 

[Yorgos]

Ναι, αν δεν θες να έχεις κοινωνική ζωή αλλάζει το θέμα. μπορεί να βρεις και το νόημα. Κι εγώ περίπου αυτό κάνω. Πολύ μετρημένες και περιορισμένες κοινωνικές επαφές με συγκεκριμένους ανθρώπους. Με τους υπόλοιπους αναγκαστικές επαφές από ευγένεια.

Από την άλλη αν σου αρέσει το κουτσομπολιό και η ανούσια σπατάλη χρόνου τότε είναι ιδανικό τόπος διαμονής.

Το πρώτο ενδεχόμενο που λες ήταν η δική μου περίπτωση: δεν είχα σχεδόν καθόλου κοινωνικές επαφές οπότε και ασχολήθηκα με άλλα πράγματα, που ήταν και το ζητούμενο. Αλλά οι περισσότεροι από τους φίλους μου που πήγαν σε χωριό (με ήπειρο, Θεσσαλία και Κρήτη να είναι οι 3 πιο τρανταχτες περιπτώσεις) βρήκαν κυκλο ανάλογο με τη δική τους περιπτωση: νέους γονείς που πήγαν εκεί να ζήσουν μια ζωή πιο εναλλακτική , πιοκοντα στη φύση, που δεν ήθελαν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σε αστικό τοπίο. Στη ία περίπτωση είναι ζωγραφοι/καλλιτεχνες/nomad workers που μαζεύονται, στην άλλη έχουν βρει ανθρώπους που γουστάρουν ναα ασχολουνται με αυτοδιοικουμενα και να τσακώνονται με τους μπράβους του Μπεου, στην άλλη κοινότητα που η ζωή τους είναι η θάλασσα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Μια άλλη φίλη πλέον ζει σε μη τουριστικό νησί, εκεί ναι δυσκολεύεται στα της κοινωνικής ζωής, αλλά επειδή δουλεύει σε περιβάλλοντος ΜΚΟ κινείται συνεχώς από νησί σε νησί κι έχει αντίστοιχους συναδέλφους σε αντίστοιχη κατάσταση με τους οποίους κάνει παρέα και παρότι έπρεπε να είχε επιστρέψει στην Αθήνα προ πολλού, δεν επιθυμεί να επιστρέψει. Θέλω να οω ακόμη και αυτοί που θέλουν βρήκαν κύκλους.

 

[varioAthens]

Σαφώς αλλά στο παρακάτω τετράγωνο δεν ήξερε κανείς ή σχεδόν κανείς ποια είσαι.

Νομιζεις μικρε αθωε τριπακια

 

[Yorgos]

Συγγνώμη και δεν έπληξες;

Εννοείς επειδή δεν είχε εξατμίσεις και κουτσομπολιό? Καθόλου, έκανα πράγματα που μου αρέσουν και για τα οποία δε χρειάζομαι καμία παρέα. Και μιλάμε για εποχές που το ίντερνετ ήταν στην καλύτερη αμφίβολο (μάλιστα ήμουν ο πρώτος στο χωριό που είχε βαλει), μη φανταστεις οτι ειχα νετφλιξ ή έστω κινητό . Με τις σημερινές ανέσεις της τεχνολογίας θα πήγαινα ακόμη πιο εύκολα, που μπορείς να κατεβάσεις λατινοαμερικανικη ταινία ακόμη κι από την Κωλοπετινιτσα, να παραγγείλεις προϊόντα από το ίντερνετ, να κάνεις βιντεοκληση με τους φίλους σου στην Αβάνα. Σημειωτέον δεν οδηγούσα ούτε τότε, κοινώς δεν είναι ότι μπορούσα να πεταχτώ οπότε ήθελα στην κοντινότερη πόλη. Ο καθένας όπως τη βρίσκει, εγώ δεν πίνω καφέ ή αλκοόλ, δε μου αρέσουν τα μέρη με κόσμο, περπατάω με τις ωρες, βρέθηκα σε μέρος που μπορούσα να παίζω ηλεκτρικη κιθάρα στη διαπασών στις 4 το πρωί χωρίς να ενοχλώ κανέναν , έμαθα 2 γλώσσες, έκανα γυμναστική, περπατούσα στη φύση ασταμάτητα, έγραψα πολύ, έβαλα τος φωτογραφίες και τα ημερολόγια μου σε τάξη, φιλοξένησα μερικούς ανθρώπους στο τότε άγνωστο couchsurfing, επανάκτησα την υγεία μου που ήταν και το ζητούμενο, έκανα μεταφράσεις πιο συγκεντρωμενος από ποτέ και πληρώθηκα και καλά. Πολύ δημιουργική περίοδος και δεν είχα ασχοληθεί καν με το μαγείρεμα που δυστυχώς το ανακάλυψα πολύ αργότερα. Τώρα άμα σου αρέσουν οι καφετέριες, οι συναυλίες και τα μπαράκια ε δεν κάνει. Εμένα αυτά δε με ενδιέφεραν ούτε τότε που ήμουν πιτσιρικάς.

 

[tripakias]

Το πρώτο ενδεχόμενο που λες ήταν η δική μου περίπτωση: δεν είχα σχεδόν καθόλου κοινωνικές επαφές οπότε και ασχολήθηκα με άλλα πράγματα, που ήταν και το ζητούμενο. Αλλά οι περισσότεροι από τους φίλους μου που πήγαν σε χωριό (με ήπειρο, Θεσσαλία και Κρήτη να είναι οι 3 πιο τρανταχτες περιπτώσεις) βρήκαν κυκλο ανάλογο με τη δική τους περιπτωση: νέους γονείς που πήγαν εκεί να ζήσουν μια ζωή πιο εναλλακτική , πιοκοντα στη φύση, που δεν ήθελαν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σε αστικό τοπίο. Στη ία περίπτωση είναι ζωγραφοι/καλλιτεχνες/nomad workers που μαζεύονται, στην άλλη έχουν βρει ανθρώπους που γουστάρουν ναα ασχολουνται με αυτοδιοικουμενα και να τσακώνονται με τους μπράβους του Μπεου, στην άλλη κοινότητα που η ζωή τους είναι η θάλασσα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Μια άλλη φίλη πλέον ζει σε μη τουριστικό νησί, εκεί ναι δυσκολεύεται στα της κοινωνικής ζωής, αλλά επειδή δουλεύει σε περιβάλλοντος ΜΚΟ κινείται συνεχώς από νησί σε νησί κι έχει αντίστοιχους συναδέλφους σε αντίστοιχη κατάσταση με τους οποίους κάνει παρέα και παρότι έπρεπε να είχε επιστρέψει στην Αθήνα προ πολλού, δεν επιθυμεί να επιστρέψει. Θέλω να οω ακόμη και αυτοί που θέλουν βρήκαν κύκλους.

Τι να πω; Στα δικά μας τα χωριά όποιος ξένος έρχεται και δεν ενσωματώνεται στην εδώ ζωή αργά ή γρήγορα είτε φεύγει είτε παθαίνει κατάθλιψη. Εκτός βέβαια κι αν του αρέσει να ζει κοινωνικά απομονωμένος (γνωρίζω και τέτοιους). Αλλά αν δεν είσαι φυσιολάτρης να ζεις στο δάσος και να μαζεύεις ρίγανη, σαλιγκάρια και σπαράγγια δεν έχει και πολλά πράγματα να κάνεις το χειμώνα πέρα από το να τρέχεις για τις δραστηριότητες των παιδιών.

Το Καλοκαίρι αλλάζει είναι χαρά θεού.

 

[Sassenach77]

Το κουτσομπολιό πλέον γίνεται διαδικτυακά.... Ειδικά οι "αστοι" του δίνουν και καταλαβαίνει! Οι "χωριάτες" μπορεί να ασχολούνται λίγο το βράδυ, αν δεν κάνουν σεξ

 

[tripakias]

Νομιζεις μικρε αθωε τριπακια

Καλά γενικά μιλάω, δεν λέω για σένα που περπατάς και τρίζουν τα πεζοδρόμια.

 

[tripakias]

Εννοείς επειδή δεν είχε εξατμίσεις και κουτσομπολιό? Καθόλου, έκανα πράγματα που μου αρέσουν και για τα οποία σε χρειάζομαι καμία παρέα. Και μιλάμε για εποχές που το ίντερνετ ήταν στην καλύτερη αμφίβολο (μάλιστα ήμουν ο πρώτος στο χωριό που είχε βαλει), μη φανταστεις οτι ειχα νετφλιξ ή . Με τις σημερινές ανέσεις της τεχνολογίας θα πήγαινα ακόμη πιο εύκολα, που μπορείς να κατεβάσεις λατινοαμερικανικη ταινία ακόμη κι από την Κωλοπετινιτσα, να παραγγείλεις προϊόντα από το ίντερνετ, να κάνεις βιντεοκληση με τους φίλους σου στην Αβάνα. Σημειωτέον δεν οδηγούσα ούτε τότε, κοινώς δεν είναι ότι μπορούσα να πεταχτώ οπότε ήθελα στην κοντινότερη πόλη. Ο καθένας όπως τη βρίσκει, εγώ δεν πίνω καφέ ή αλκοόλ, δε μου αρέσουν τα μέρη με κόσμο, περπατάω με τις ωρες, βρέθηκα σε μέρος που μπορούσα να παίζω ηλεκτρικη κιθάρα στη διαπασών στις 4 το πρωί χωρίς να ενοχλώ κανέναν , έμαθα 2 γλώσσες, έκανα γυμναστική, περπατούσα στη φύση ασταμάτητα, έγραψα πολύ, έβαλα τος φωτογραφίες και τα ημερολόγια μου σε τάξη, φιλοξένησα μερικούς ανθρώπους στο τότε άγνωστο couchsurfing, επανάκτησα την υγεία μου που ήταν και το ζητούμενο, έκανα μεταφράσεις πιο συγκεντρωμενος από ποτέ και πληρώθηκα και καλά. Πολύ δημιουργική περίοδος και δεν είχα ασχοληθεί καν με το μαγείρεμα που δυστυχώς το ανακάλυψα πολύ αργότερα. Τώρα άμα σου αρέσουν οι καφετέριες, οι συναυλίες και τα μπαράκια ε δεν κάνει. Εμένα αυτά δε με ενδιέφεραν ούτε τότε που ήμουν πιτσιρικάς.

Το θέμα αγαπητέ είναι πως έφυγες...θα με έπειθες αν έμενες ακόμη εκεί. Ένα, δύο και τρία χρόνια όλοι μπορούν να αντέξουν.

 

[tripakias]

Στο χωριο των πεθερικων μου το τι αυτοκινητο παρκαρεις απ εξω ακομη κι αν μεσα στο σπιτι τρως μονο βραστες πατατες ειναι the talk of the village.
Τα παιδια μαθαινουν μηχανακι απο τα 13 μην τα πουν ντιγκιντανγκες.
Αμα ειναι οντως ντιγκιντανγκες δεν ξερω τι γινεται, ουτε θα θελα να ξερω.
Η αστικοποιηση στην Ελλαδα προεκυψε και για να "κρυφτουν" στην πολυκοσμια πολιτικα φρονηματα μετα τον πολεμο και μαλλον τωρα καθε ιδιαιτεροτητα που μπορει να κανει καποιον τον "τρελο του χωριου" η να κινδυνευει μεχρι και η σωματικη του ακεραιοτητα απο τους νταηδες.

Να σου πω την αλήθεια το πρώτο που σκέφτηκα όταν είδα το θέμα ήταν η Δημήτρη/α της Λέσβου. Πόσοι άνθρωποι καταδικάστηκαν επειδή δεν είχαν την ευκαιρία να ζήσουν σε ένα τόπο όπου θα μπορούσαν να αναπνέουν ελεύθερα;

 

[paefstra]

Να σου πω την αλήθεια το πρώτο που σκέφτηκα όταν είδα το θέμα ήταν η Δημήτρη/α της Λέσβου. Πόσοι άνθρωποι καταδικάστηκαν επειδή δεν είχαν την ευκαιρία να ζήσουν σε ένα τόπο όπου θα μπορούσαν να αναπνέουν ελεύθερα;

Εγω ειχα στον νου μου τον Γιακουμακη. Αλλα ναι κι αυτο.
Βεβαια αυτα ειναι ακραιες περιπτωσεις. Καθε διαφορετικος κρυβεται η αν κινδυνευει κιολας φευγει.

 

[Yorgos]

Το θέμα αγαπητέ είναι πως έφυγες...θα με έπειθες αν έμενες ακόμη εκεί. Ένα, δύο και τρία χρόνια όλοι μπορούν να αντέξουν.

Aπό παντού φεύγω, δεν είμαι για να μείνω για πολύ καιρό σε κάποιο μέρος. Εδώ δεν έχω μάθει οδήγηση γιατί πρέπει να μείνεις 2 μήνες τουλαχιστον σερί σε ένα μέρος. Δεν "άντεξα", μου άρεσε, αν δε μου άρεσε δε θα καθόμουν και τόσο που έκατσα. Το "έχει πράγματα να κάνεις" είναι σχετικό και στον άνθρωπο. Για μένα ΄το ότι υπήρχε άδειο γήπεδο μπάσκετ με διχτάκι ήταν "πράγμα να κάνεις" που στην Αβάνα δεν υπάρχει για παράδειγμα. Το ότι δεν ήξερα την περιοχή κι είχε άπειρα μονοπάτια επίσης, το ότι έμενα σε μονοκατοικία και να έχω τα ωράριά μου (είμαι πιο παραγωγικός το βράδυ), δουλεύοντας, κάνοντας φασαρία (από μπάσκετ ή ταινίες στη διαπασών μέχρι ντραμς) ή και γυμναστική στις 4 το πρωί είναι κάτι που δεν μπορώ να κάνω σε μια πολυκατοικία σε αστικό τοπίο. Ήταν πολύ πιο εύκολο να κάνω τις φυσιοθεραπείες μου με θέα χιονισμένα βουνά παρά τον απέναντι τοίχο στα Κάτω Πατήσια, μου έδινε όρεξη αυτό το πράγμα, αν έγινα καλά ήταν και γι' αυτό . Μου άρεσε που μπόρεσα να φιλοξενήσω ανθρώπους, είτε άγωνστους μέσω couchsurfing είτε και φίλους που ήρθαν από την Αθήνα και τη Λαμία (που είχαν και αυτοκίνητο ή μηχανή οπότε κάναμε τις βόλτες μας). Και γνώρισα και μια άλλη κοινωνία, μια Ελλάδα που δεν ήξερα, σε ένα χωριό που οι μισές κάτοικοι δεν πάνε ούτε στην πρωτεύουσα του νομού, οι περισσότεροι δεν έχουν πάει γυμνάσιο, το ότι φτιάχτηκε δρόμος ήταν η "επαγγελματική ευκαιρία της δεκαετίας" για μεροκάματο για τους λιγοστούς ντόπιους σε ηλικία εργασίας, που οι κυρίες μου έφερναν ταψιά με φαγητό γιατί "δεν έχεις γυναίκα να σε φροντίζει", είχε ενδιαφέρον, μεγάλο μάλιστα για κάποιον σαν κι εμένα που είχε την ατυχία να έχει 4 παππούδες από την Αθήνα και να είναι ο μόνος Έλληνας που δεν είχε ποτέ χωριό για να κάνει διακοπές και πρωτοείδε αγελάδα στην πενταήμερη (δεν είχαμε ζωντανά στα Κάτω ΠΑτήσια, ούτε στα Εξάρχεια). Ακόμη και μερικά περίεργα που άκουσα στο καφενείο τις λίγες φορές που πήγα να πιω πορτοκαλάδα για να δω Ευρωλίγκα, eye-opening ήταν, για μια Ελλάδα που αγνοούσα. Ό,τι μαθαίνεις καλό είναι.

Έχω ξαναμείνει έκτοτε για μικρές περιόδους, δυστυχώς στη σύντροφό μου δεν αρέσει για μόνιμη κατοικία, εγώ μια χαρά ψήνομαι... στο βαθμό που κάτι μπορεί να είναι μόνιμο (δηλαδή για 1-2 χρόνια). Αν έμενα σήμερα πάλι μέχρι και οδήγηση θα μάθαινα (μιλάμε για υπέρβαση!), ενδεχομένως να ασχολούμουν και με την κηπουρική που όταν την πήρα χαμπάρι είχε πιάσει πια χειμώνας και πάγωναν και οι σωλήνες από το κρύο, καμία δυνατότητα να ασχοληθώ πια.

Αυτό με το κουτσομπολιό δεν το ένιωσα ποτέ, ούτε εκεί ούτε στην άλλη επαρχία που έζησα, μάλλον δεν το αντελήφθην που λέει και ο Καραβανέας, δε με ενδιέφερε κιόλας. Άντε σου λέω εγώ ότι κουτσομπόλευαν "γιατί να ήρθε εδώ αυτός;", "μήπως τον παράτησε η γυναίκα του" ή αν είμαι δραπέτης ή αδερφή. Τι με νοιάζει; Και πού να το μάθω, προφανώς δε θα τα έλεγαν μπροστά μου. Δεν ξέρω γιατί είναι τόσο θέμα αυτό, τι με νοιάζει τι λένε οι άλλοι, εγώ μια χαρά περνούσα μόνος μου, με τα βιβλία μου, τους οδηγούς μου, τη δουλειά μου, το μπασκετάκι μου, τις βόλτες μου, τη γυμναστική μου και την κιθάρα μου. Κι αν με βγάλανε και αδερφή ή κομουνιστή χαλάλι τους, πλάκα έχουν. τουλάχιστον Ολυμπιακό δε θα με πουν.