Πορτογαλία Αζόρες, ένα όνειρο που πραγματοποιήθηκε…

[Elena2508]

Πω, πω!!! Τι πανέμορφα και εξωτικά τοπία!! Και εγώ αγνοούσα τις Αζόρες ως ταξιδιωτικό προορισμό! Όχι βέβαια ότι θα τον ανακαλύψω και ποτέ...
Εξαιρετικές οι φωτογραφίες σας και πολύ ωραία περιγραφή! Δεν βλέπω όμως φωτογραφίες με τις αγελάδες στο μονοπάτι... Δεν μπορώ να φανταστώ την αντίδραση μου... Μάλλον θα σκαρφάλωνα σε κανένα δέντρο...
Επειδή στατιστικά αποκλείεται να βρεθώ ποτέ στις Αζόρες, περιμένω να ταξιδέψω μαζί σας...

 

[artemis21]

Τι μέρη είναι αυτά! Αγνοούσα παντελώς τις Αζόρες, όχι ως ονομασία ή τοποθεσία αλλά ως ταξιδιωτικό προορισμό. Μάλλον αδιαφορούσα. Έχουν γράψει κι άλλοι για τα νησιά αλλά πραγματικά με ''τράβηξε'' πολλή η δική σου ιστορία! Τόσο που θα ήθελα τρελά να επισκεφτώ αυτά τα μέρη!

Εξαιρετική ιστορία και καταπληκτικές φωτογραφίες. Μπράβο.

Οι εικόνες και η αίσθηση από το ταξίδι αυτό δύσκολα περιγράφονται με λέξεις και φωτογραφίες! Χαιρόμαστε που έτσι παρακινούμε και άλλους να βάλουν τις Αζόρες στους υποψήφιους προορισμούς για ταξίδι, ειδικά για φυσιολάτρες!

 

[artemis21]

Πω, πω!!! Τι πανέμορφα και εξωτικά τοπία!! Και εγώ αγνοούσα τις Αζόρες ως ταξιδιωτικό προορισμό! Όχι βέβαια ότι θα τον ανακαλύψω και ποτέ...
Εξαιρετικές οι φωτογραφίες σας και πολύ ωραία περιγραφή! Δεν βλέπω όμως φωτογραφίες με τις αγελάδες στο μονοπάτι... Δεν μπορώ να φανταστώ την αντίδραση μου... Μάλλον θα σκαρφάλωνα σε κανένα δέντρο...
Επειδή στατιστικά αποκλείεται να βρεθώ ποτέ στις Αζόρες, περιμένω να ταξιδέψω μαζί σας...

Ποτέ μη λες ποτέ για μελλοντικό ταξίδι... αν με ρωτούσες κι εμένα πριν 5 χρόνια θα έλεγα ότι αποκλείεται να βρεθώ εκεί!
Όσο για τις αιμοβόρες αγελάδες , η φωτογραφία υπάρχει πιο πάνω!

 

[artemis21]

7η μέρα

Άλλη μια ημέρα ξεκινάει, αυτή την φορά στο πανέμορφο Faial (Φαγιάλ)! Και δεν θα μπορούσαμε να βρούμε καλύτερο τρόπο να ξεκινήσουμε την ημέρα αυτή παρά με το να βγούμε στον Ατλαντικό και να αναζητήσουμε δελφίνια και φάλαινες! Το ραντεβού ήταν κλεισμένο και κατά την άφιξή μας στην αποβάθρα όπου βρίσκονταν οι εταιρίες whale watching, μας υποδέχτηκε ο Pedro, ο ιδιοκτήτης και οδηγός του Catamaran με το οποίο θα κάναμε την εξόρμηση σήμερα! Πολύ ζεστός και φιλικός, μας έκανε αμέσως να αισθανθούμε άνετα και το κερασάκι ήταν ότι μια εκ των δυο βοηθών του ήταν Ελληνίδα, η ωκεανολόγος Άντρεα από τα Γιάννενα, η οποία ήταν εξίσου ευγενική και μας βοήθησε σε πολλές απορίες που είχαμε για τα θαλάσσια κήτη που θα βλέπαμε!!! Ο καιρός ήταν τέλειος όπως μας είπαν, δίχως καθόλου κύμα και ο Pedro, αφού μίλησε με τους συνεργάτες του που εντοπίζουν τις φάλαινες από παρατηρητήρια, μας προετοίμασε ότι θα κατευθυνθούμε προς τα νότια του Pico όπου εντοπίστηκαν Sperm whales, φυσητήρες κατά το ελληνικότερον! Μας έκανε εντύπωση η σιγουριά ότι θα τις δούμε! Μετά από μια σύντομη αλλά ενδιαφέρουσα ενημέρωση των οδηγών σχετικά με τα είδη που πιθανόν να συναντήσουμε, φορέσαμε τις αδιάβροχες στολές και τα σωσίβια και ξεκινήσαμε… η ανυπομονησία μου απλά δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις!!!

Η θάλασσα όντως ήταν σχεδόν ‘λάδι’ και ο καιρός σχετικά καλός. Η πρώτη μας επαφή ήταν με τα κοινά δελφίνια, τα οποία περικύκλωσαν το σκάφος, οπότε σταματήσαμε για λίγο και τα παρατηρούσαμε που κολυμπούσαν γρήγορα σε απόσταση αναπνοής από μας. Ενθουσιαστήκαμε με αυτό αλλά μας είπαν ότι ακόμα δεν είδαμε τίποτα! Ξαφνικά ο Pedro επιτάχυνε, μας είπε ότι τον ειδοποίησαν για φυσητήρες και μας οδήγησε σε έναν αρσενικό φυσητήρα, τον οποίο προσεγγίσαμε από πίσω, όπως πρέπει λένε, για να μην τρομάξει το ζώο. Ήταν η πρώτη μας επαφή με φάλαινα και ο ενθουσιασμός μεγάλος! Σύντομα εντοπίσαμε και έναν θηλυκό πολύ κοντά. Ήταν πολύ εντυπωσιακό να βλέπεις το συντριβάνι νερού που πετούσαν οι φάλαινες και τον αποχαιρετισμό με την ουρά να βουτάει κάθετα πριν καταδυθούν στα βαθιά.
Τότε ο Pedro πάλι μίλησε στο γουόκι τόκι, μας είπε ότι μας έχει μια έκπληξη και επιτάχυνε γρήγορα προς μια άλλη κατεύθυνση, όπου μας περίμενε ένα κοπάδι Risso’s dolphins, ή Γκάνταλφ, όπως τα έλεγαν οι βιολόγοι πάνω στο σκάφος, λόγω του ασπρογκρί χρώματός τους. Ομολογώ ότι δεν τα είχαμε ξανακούσει και ήταν πολύ όμορφα και μοναδικό θέαμα όπως κολυμπούσαν ντροπαλά σε απόσταση. Ακολούθως οδηγηθήκαμε προς ένα άλλο ζεύγος φυσητήρων, μια θηλυκή κι ένα μικρό, το οποίο το βοηθούσε συνέχεια η θηλυκή να ανέβει στην επιφάνεια ώστε να αναπνεύσει! Πρέπει να ήταν μωρό! Λίγο πριν το φινάλε είδαμε όμως το καλύτερο… μια 25 μέτρων Fin whale (Πτεροφάλαινα), την δεύτερη μεγαλύτερη φάλαινα στον κόσμο μετά την γαλάζια! Ήταν πραγματικά υπέροχη! Γυάλιζε και το δέρμα της από τις ακτίνες του ήλιου, πραγματικά απίστευτη η αίσθηση να βλέπεις από τόσο κοντά ένα τόσο μεγαλοπρεπές πλάσμα! Κάποια στιγμή η φάλαινα χάθηκε και αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε για την επιστροφή, κατά την οποία ξαναείδαμε με μικρές στάσεις φυσητήρες και κοινά δελφίνια. Ήταν άλλη μια αξέχαστη εμπειρία και το συνιστούμε ανεπιφύλακτα σε όποιον επισκεφτεί τα μέρη αυτά!!!

Με τις τόσο δυνατές εικόνες ακόμα στο μυαλό μας, αποβιβαστήκαμε κατά τις 12 στο λιμάνι και σειρά είχε η αναζήτηση αυτοκινήτου για να γυρίσουμε και να εξερευνήσουμε το νησί μέχρι το βράδυ. Στο Faial ο Αντώνης δεν είχε κλείσει αυτοκίνητο καθώς αυτό εξαρτιόταν από το που θα πάμε για whale watching. Έλπιζε λοιπόν ότι θα βρει εύκολα αυτοκίνητο, τελικά όμως δεν υπήρχε διαθέσιμο και αναγκαστήκαμε να περιμένουμε να παραδώσει ένας άλλος πελάτης το δικό του για να το πάρουμε εμείς, κάτι που μας καθυστέρησε κανένα 2ωρο στο Horta. Μην τα κάνω παραμύθια, αμάξι βρήκαμε και κατά τις 2 ξεκινήσαμε για το Capelinhos.

Το Capelinhos είναι ένα ενεργό ηφαίστειο στο δυτικό άκρο του νησιού, πολύ εντυπωσιακό σε όψη. Η τελευταία του μεγάλη έκρηξη συνέβη το 1956 αν θυμάμαι καλά και διαμόρφωσε το τοπίο στο κομμάτι αυτό του νησιού. Αφού θαυμάσαμε το μέρος και περπατήσαμε στην καλντέρα, επισκεφτήκαμε το μουσείο με την ιστορία του τόπου και του ηφαιστείου, το οποίο βρίσκεται κάτω από το έδαφος. Μπήκαμε στον προθάλαμο, είδαμε κράμματα πετρωμάτων και μετάλλων από την έκρηξη και ενημερωθήκαμε από προβολές για την ιστορία του ηφαιστείου. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπήκαμε στον κυρίως χώρο του μουσείου γιατί τα 10 ευρώ το άτομο μας φάνηκαν πολλά. Τελειώνοντας κατεβήκαμε και στην παραλία εκεί κοντά, οπού βρισκόταν το παλιό λιμάνι και ο οικισμός, σημάδια των οποίων φαινόταν ακόμα σε κάποια σημεία κάτω από την πετρωμένη λάβα. Εντύπωση πάντως μου έκαναν και οι βράχοι κοντά στην παραλία που είχαν ένα χρώμα και υφή σαν να ήταν ακατέργαστος χρυσός!

Επόμενος προορισμός μας το κέντρο του νησιού με τον εντυπωσιακό κρατήρα. Το όνομά του Caldeira do Cabeco Gordo. Το τοπίο είναι σαν να έχει βγει από το Jurassic Park και ο ξεχωριστός και προστατευμένος βιότοπος στο εσωτερικό του κρατήρα στο βάθος βγάζει κάτι αρκετά πρωτόγονο στον επισκέπτη. Μάλιστα, η ηρεμία και η απουσία ανθρώπων όταν φτάσαμε, με ομίχλη και ψιλόβροχο έκαναν το μέρος ακόμα πιο ατμοσφαιρικό. Υπάρχει η δυνατότητα να περπατήσει κάνεις την περίμετρο της καλντέρας σε μονοπάτι 7 χλμ., που εμείς δυστυχώς δεν προλαβαίναμε. Κάναμε πάντως την βόλτα μας για κανένα μισάωρο και όταν η βροχή δυνάμωσε, αποχωρήσαμε με άλλο ένα όμορφο τοπίο στην ανάμνησή μας.

Κατευθυνθήκαμε προς την πόλη Horta με σκοπό να επισκεφτούμε το μουσείο της φάλαινας. Εντοπίσαμε που είναι αλλά δεν μπορούσαμε να μπούμε γιατί είτε γινόντουσαν επισκευές, είτε ήταν ώρες εκτός λειτουργίας. Εξωτερικά δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο, έμοιαζε με παλιό εργοστάσια. Στον προαύλιο χώρο υπήρχαν μηχανήματα ρυμούλκησης και ορισμένες τοιχογραφίες. Αφού φτάσαμε όμως μέχρι εκεί, κάναμε την βόλτα μας στην τοποθεσία τριγύρω, περπατήσαμε στο νότιο λόφο περιμετρικά από την εκκλησία, θαυμάσαμε την θέα από ψηλά, το λιμάνι και την κρυμμένη παραλία. Ο ήλιος άρχισε να δύει, αντανακλώντας το φως του στην επιφάνεια της θάλασσας. Εκεί συναντήσαμε πολλούς ντόπιους να κάνουν joking και να απολαμβάνουν την ηρεμία του τοπίου.

Η ώρα ήταν κοντά 20:00 και ο ήλιος ακόμα δεν είχε δύσει. Σειρά λοιπόν είχε μια χαλαρή βολτίτσα στο όμορφο και γραφικό λιμανάκι του Horta. Το λιμάνι ήταν και είναι ακόμα βασικός σταθμός ανεφοδιασμού και ανάπαυσης για διερχόμενα κότερα, ιστιοφόρα και γενικά πλεούμενα που διασχίζουν τον Ατλαντικό ωκεανό. Μάλιστα, στον κεντρικό μώλο του λιμανιού, κάθε διερχόμενο σκάφος αφήνει το στίγμα του με μια μικρή ζωγραφιά-γκράφιτι, δημιουργώντας ένα πολύ όμορφο καμβά από μηνύματα από όλο τον κόσμο. Ήταν τόσο όμορφα! Για φινάλε, γευματίσαμε σε παραλιακό γραφικό εστιατόριο, επίσης στέκι των ταξιδευτών θαλασσοπόρων!

 

[Elena2508]

Ποτέ μη λες ποτέ για μελλοντικό ταξίδι... αν με ρωτούσες κι εμένα πριν 5 χρόνια θα έλεγα ότι αποκλείεται να βρεθώ εκεί!
Όσο για τις αιμοβόρες αγελάδες , η φωτογραφία υπάρχει πιο πάνω!

Αμάν!!! Τώρα την είδα τη φωτογραφία με τις αιμοβόρες αγελάδες!! Δεν μου είχε φορτώσει ούτε τις μισές φωτογραφίες από την ιστορία σου και δεν τις είχα δει όλες. Μου τις έδειχνε ως μικρογραφία πριν από μία ώρα. Τώρα τις βλέπω κανονικά και έχω ζαλιστεί!!! Αυτό το δρομάκι του Αντώνη είναι καταπληκτικό και άκρως φωτογραφικό!!! Και εκείνη η λίμνη με τα νούφαρα!!...Που τα ανακαλύψατε όλα αυτά τα απίθανα μέρη!!!
Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι κρύβεται τόση ομορφιά σε αυτά τα νησιά!

 

[Thanasis_v]

Ωραία ιστορία και φωτογραφίες για ένα μέρος που με ενδιαφέρει.

 

[KostasLia]

Δηλώνω και γω μαγεμένη και από την αφήγηση σου αλλά και από τις φανταστικές φωτογραφίες!!
Αλήθεια ο καιρός εκείνη την εποχή πως ήταν? μπάνιο στην θάλασσα δεν κάνατε? βλέπω στις φωτογραφίες πως είστε ντυμένοι με μακρυμάνικα και σκουφάκια!! έκανε κρύο?
γενικά από οικονομικής άποψης θα έλεγες πως ήταν ακριβά ή νορμαλ?? π.χ τιμές καταλυμάτων και εστιατορίων.

 

[filippia]

Πάρα πολύ ωραία ιστορία και φωτογραφίες για έναν προορισμό που δεν είχα σκεφτεί ποτέ και που ακόμα και στο φόρουμ δεν έχει τύχει να διαβάσω κάτι. Μπράβο, πολύ όμορφο ταξίδι. Από άποψη κόστους διαμονής και φαγητού σε τί επίπεδα είναι;

 

[artemis21]

Δηλώνω και γω μαγεμένη και από την αφήγηση σου αλλά και από τις φανταστικές φωτογραφίες!!
Αλήθεια ο καιρός εκείνη την εποχή πως ήταν? μπάνιο στην θάλασσα δεν κάνατε? βλέπω στις φωτογραφίες πως είστε ντυμένοι με μακρυμάνικα και σκουφάκια!! έκανε κρύο?
γενικά από οικονομικής άποψης θα έλεγες πως ήταν ακριβά ή νορμαλ?? π.χ τιμές καταλυμάτων και εστιατορίων.

Ο καιρός στις Αζόρες, καθότι στη μέση του Ατλαντικού, είναι σχεδόν πάντα μεταξύ 14-25 βαθμοί, ένα κλίμα δηλαδή υποτροπικό και υγρό. Την εποχή που πήγαμε εμείς κάτι μεταξύ δικού μας φθινοπώρου και άνοιξης στα καλά του, με σποραδικές βροχές ανάμεσα. Ο καιρός απαιτεί δηλαδή ντύσιμο "κρεμμύδι", με πολλές στρώσεις λεπτών ρούχων για να βαζοβγάζεις ανάλογα τον καιρό.
Οι τιμές γενικά είναι τιμές Ελλάδας, με μικρές διακυμάνσεις ανάλογα το προϊόν. Ίσως ένα κλικ πιο φθηνά σε σύγκριση με μας. Το ίδιο ισχύει και στις διαμονές, δλδ εμείς δώσαμε για δίκλινο από 30 ευρώ έως 70 τη βραδιά. Ανάλογα το νησί και τις υπηρεσίες που ζητάς.

 

[artemis21]

Πάρα πολύ ωραία ιστορία και φωτογραφίες για έναν προορισμό που δεν είχα σκεφτεί ποτέ και που ακόμα και στο φόρουμ δεν έχει τύχει να διαβάσω κάτι. Μπράβο, πολύ όμορφο ταξίδι. Από άποψη κόστους διαμονής και φαγητού σε τί επίπεδα είναι;

Για τη διαμονή να υπολογίζεις μια μέση τιμή 60 ευρώ το δίκλινο, με αρκετές ευκαιρίες όμως αν το ψάξεις καλά.
Εμείς φάγαμε 2 φορές σε εστιατόριο, το φαγητό ήταν πολύ ποιοτικό και οι τιμές τους αντίστοιχες με ένα Ελληνικό. Καθώς όμως εμείς δεν θέλαμε να χάνουμε χρόνο, αλλά και για οικονομία, ψωνίζαμε από το μάρκετ προϊόντα και επιλογές πολύ καλής ποιότητας και σε καλές τιμές σε σύγκριση με Ελλάδα. Οπότε είτε κάναμε πικνίκ, είτε μαγειρεύαμε στο σπίτι, αν είναι δυνατόν.

 

[artemis21]

8η μέρα

Το επόμενο πρωί παραδώσαμε το αυτοκίνητο και σαλπάραμε για το νησί Pico. Ακόμα και σ’ αυτή την μικρή διαδρομή ούτε μιας ώρας πάντως, είδαμε δελφινάκια να μας συνοδεύουν προς το λιμάνι του Pico. Εκεί στο λιμάνι Madalena μας περίμενε μια ευγενέστατη κυρία που μας παρέδωσε το ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο. Ήταν μια πολύ όμορφή ηλιόλουστη και πολλά υποσχόμενη μέρα. Κατευθυνθήκαμε προς την κωμόπολη Prainha ,η διαμονή μας αυτή τη φορά θα ήταν σε μια μικρή εξοχική μονοκατοικία σε οικισμό εκτός πόλης.

Το βασικό και κυρίαρχο αξιοθέατο του νησιού, μην πω και των Αζορών, είναι το επιβλητικό βουνό Pico, που δεσπόζει στο κέντρο του νησιού. Όντας το ψηλότερο βουνό της Πορτογαλίας με ύψος 2351μ., φαίνεται από παντού στο νησί, αλλά και από τα γειτονικά Faial και Sao Jorge. Παρόλο που μια ανάβαση στο βουνό αυτό μας εξιτάρει πολύ, την περίοδο που πήγαμε είχε χιόνι στην κορυφή και δεν συμπεριλάβαμε την ανάβαση στο πρόγραμμά μας. Μάλιστα, τις μέρες που μείναμε στο Pico το βουνό ήταν συνέχεια καλυμμένο με σύννεφα και το είδαμε μονάχα το τελευταίο πρωί από το αεροδρόμιο πριν πετάξουμε για Λισαβόνα.

Η πρώτη μας βόλτα ήταν μια περιήγηση στο κεντρικό ορεινό κομμάτι του νησιού. Η διαδρομή ήταν πανέμορφη, με θέα στο νησί Sao Jorge και αγελαδίτσες να βόσκουν εδώ κι εκεί. Περάσαμε από κάμποσες λιμνούλες κατά την διαδρομή αυτή. Άλλες με ομίχλη, άλλες με υπέροχα χρώματα, όλες ήταν πολύ όμορφες και ιδιαίτερες.

Καταλήξαμε νότια στην πόλη Lajes do Pico, ένα μικρό όμορφο παραλιακό ψαροχώρι. Εκεί, αυτή τη φορά τα καταφέραμε και επισκεφτήκαμε το μουσείο της φάλαινας, Museu dos Baleeiros. Στην πραγματικότητα ήταν ένα λαογραφικό μουσείο με εκθέματα και προβολές για την σημασία της φαλαινοθηρίας στην παράδοση και στην οικονομία του νησιού. Επίσης υπήρχαν προσομοιώσεις και πραγματικά οστά από φυσητήρες, εργαλεία αλίευσης και μηχανήματα επεξεργασίας, μακέτες και πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

Το υπόλοιπο απόγευμα επιστρέψαμε στην πόλη Madalena, παρκάραμε παραλιακά και με φόντο το ηλιοβασίλεμα και το νησί Faial, εγώ επέλεξα να περπατήσω στην παραλία και να εξερευνήσω κάτι κοντινά εγκαταλελειμμένα εργοστάσια, ενώ ο Αντώνης ασχολήθηκε με την φωτογράφηση του τοπίου.
Κατά την επιστροφή μας στο σπίτι λύθηκε και το μυστήριο με τον παράξενο ήχο ζώου που ακούσαμε την νύχτα στο Sao Jorge… προέρχεται από το πουλί με το παράξενο όνομα Cagarro, ή Calonectris borealis, αρκετά από τα οποία είδαμε να περιφέρονται δίπλα στο κατάλυμά μας ανάμεσα σε δέντρα, πιθανόν έχοντας φωλιά εκεί μέσα. Μια ιδέα του ήχου μπορείτε να πάρετε από το παρακάτω βίντεο.

Μέσα σ’ όλα είχαμε και μια μικροταλαιπωρία με την θέρμανση και το ζεστό νερό του σπιτιού, το οποίο το έλυσαν όμως άμεσα και ευγενικά οι ιδιοκτήτες. Για φινάλε πάντως, απολαύσαμε μια υπέροχη σπιτική μακαρονάδα του ψαρά με ντόπια, φρέσκα θαλασσινά, μαγειρεμένα σε νερό από τον Ατλαντικό, με συνοδεία τοπικών τυριών και εκλεκτού κρασιού του Pico! Τις πρώτες ύλες για το γεύμα μας τις προμηθευτήκαμε από τοπικό super market, σε πολύ καλές τιμές…

 

[artemis21]

9η μέρα

Μπορεί να ξημέρωνε Κυριακή του Πάσχα, για μας όμως ήταν άλλη μια μέρα κατάλληλη για εξερεύνηση! Πρώτος προορισμός το ανατολικό άκρο του Pico και ένας φάρος που θα βρίσκαμε εκεί, ο Farol Ponta da Ilha. Και λέω θα βρίσκαμε, γιατί τελικά ο καιρός δεν μας βοήθησε στην περίπτωση εκεί και λόγω της βροχής και του αέρα, δεν καταφέραμε να ακολουθήσουμε το μονοπάτι που οδηγεί στον φάρο. Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε νότια, ο καιρός ήταν καλύτερος και ιδανικός για έναν καφέ στο παραθαλάσσιο Lajes do Pico! Αφού απολαύσαμε τον καφέ μας, συνεχίσαμε δυτικά και θα σταματούσαμε σε ένα πάρκο στην διαδρομή, δυστυχώς όμως και πάλι ο βροχερός καιρός μας ακύρωσε την στάση αυτή. Κανένα πρόβλημα όμως, μια και η συνέχεια ήταν εξίσου απολαυστική! Επιστρέψαμε στο σπίτι, όπου ευτυχώς ο καιρός ήταν κάπως καλύτερος και τηρήσαμε το έθιμο της Πασχαλιάς με μια μικρή διαφοροποίηση… αντί για αρνί στη σούβλα, ψήσαμε ντόπιες μοσχαρίσιες μπριζόλες στα κάρβουνα!

Ο καιρός είχε καλυτερέψει οπότε μας δόθηκε η ευκαιρία να κάνουμε μια πεζοπορία που είχαμε βρει στο internet (νομίζω πως ονομαζόταν ο δρόμος του κρασιού). Ξεκινήσαμε την πορεία παρκάροντας παραλιακά κοντά στη Madalena και περπατώντας προς τον Νότο. Το τοπίο ήταν ιδιαίτερο μέσα στους παλιούς αμπελώνες του Pico. Στο μολυβί πέτρινο φόντο ξεχώριζε ένας κόκκινος ανεμόμυλος, ο οποίος μας κίνησε το ενδιαφέρον και τον επισκεφτήκαμε, ήταν σε πολύ κατάσταση σε αντίθεση με τα αμπέλια που δεν είχαν ίχνος από κληματαριές αλλά ένα σωρό από πέτρινα τοιχία που σχημάτιζαν λαβύρινθους. Δεν ολοκληρώσαμε όλο το μονοπάτι αλλά επιστρέψαμε παραλιακά.

Το τελευταίο μας απόγευμα στις Αζόρες έφτανε σιγά σιγά στο τέλος του και καθώς είχαμε ακόμα 2-3 ώρες πριν βραδιάσει τελείως, αποφασίσαμε να κινηθούμε προς την σπηλιά Gruta das Torres, στην ενδοχώρα. Η σπηλιά αποτελεί βασικό αξιοθέατο του νησιού, ξέραμε όμως ότι θα ήταν κλειστά την Κυριακή του Πάσχα, οπότε απλά ήταν η αφορμή μας για να εξερευνήσουμε το μέρος εκεί κοντά. Η βόλτα ήταν σε σημεία ανηφορική, με επαρχιακούς δρόμους μέσα σε πράσινο. Πριν επιστρέψουμε στο σπίτι, κάναμε άλλη μια στάση παραλιακά για την τελευταία μας δύση του ήλιου στις Αζόρες. Για πότε πέρασαν 9 ημέρες, ούτε που το καταλάβαμε…