Αλβανία Αυστρία Ιταλία Κροατία Μαυροβούνιο Σερβία Σλοβενία Αδριατική - Γιουγκοσλαβία

[vasiliss]

Nαι, κατα βαση αυτο ηθελα να μαθω το αν ειναι εφικτο !!! Χωρις να εχω παει, δεν την θεωρω ασφαλη χωρα για να μεινω ενα βραδυ με οικογενεια, αν κανω λαθος με διορθωνεις ! Περιμενω τη συνεχεια.

Έχουμε μείνει πολλές φορές στην Αλβανία, οικογένειες με παιδιά στις εξής περιοχές: Άγιοι Σαράντα, Αργυρόκαστρο, Μπεράτ, Κορυτσά, Πρεμετή. Πότε δεν νιώσαμε φόβο και οι άνθρωποι ήταν πολύ φιλικοί και εξυπηρετικοί. Τα αυτοκίνητα, κάποιες φορές, τα αφήναμε έξω από τα δωμάτια και δεν αντιμετωπίσαμε κάποιο πρόβλημα. Με κοινή λογική που χρησιμοποιούμε σε όλα τα οδικά ταξίδια και στις υπόλοιπες χώρες, βέβαια.
Φυσικά, όπως σου είπαν, η διάσχιση σε μια ημέρα είναι εφικτή. Το καλοκαίρι είναι λίγο δύσκολο το κομμάτι από Τίρανα και πάνω, λόγω της μεγάλης κίνησης.

 

[thrylosveria]

Έχουμε μείνει πολλές φορές στην Αλβανία, οικογένειες με παιδιά στις εξής περιοχές: Άγιοι Σαράντα, Αργυρόκαστρο, Μπεράτ, Κορυτσά, Πρεμετή. Πότε δεν νιώσαμε φόβο και οι άνθρωποι ήταν πολύ φιλικοί και εξυπηρετικοί. Τα αυτοκίνητα, κάποιες φορές, τα αφήναμε έξω από τα δωμάτια και δεν αντιμετωπίσαμε κάποιο πρόβλημα. Με κοινή λογική που χρησιμοποιούμε σε όλα τα οδικά ταξίδια και στις υπόλοιπες χώρες, βέβαια.
Φυσικά, όπως σου είπαν, η διάσχιση σε μια ημέρα είναι εφικτή. Το καλοκαίρι είναι λίγο δύσκολο το κομμάτι από Τίρανα και πάνω, λόγω της μεγάλης κίνησης.

Ευχαριστω πολυ και σενα φιλος !

 

[Mikkael Sin]

Ανεβαίνοντας τις ανηφοριές μετά τη Χειμάρρα, ο δρόμος είναι δύσκολος αλλά η θέα σε αποζημιώνει. Γυμνά βουνά ορθώνονται ψηλά πάνω απ' τη θάλασσα και οι συνεχόμενες στροφές, καίτοι κουραστικές, σου επιτρέπουν να αγναντεύεις κάθε λίγο, από τη μια στο απέραντο μπλε του Βόρειου Ιονίου κι από την άλλη στις ψηλότερες κορφές της ενδοχώρας. Εντύπωση μας έκανε ένα παλιό στρατιωτικό φυλάκιο, πάνω στο βουνό και κάτω απ' το δρόμο μας, με ένα γκράφιτι Αλβανού ναύτη στην εξωτερική του πλευρά. Προφανώς κάποια παλιά βάση που επόπτευε τη θάλασσα από ψηλά. Σταματήσαμε για τις σχετικές φωτογραφίες κι εκεί είδα πρώτη φορά στη ζωή μου αυτοκίνητο με κοσοβάρικες πινακίδες. Λίγα χιλιόμετρα αργότερα μπήκαμε σε ένα χωριό, με έναν απίστευτα στενό δρόμο που δεν επέτρεπε το πέρασμα παρά μόνο σε ένα αυτοκίνητο. Πετύχαμε μποτιλιάρισμα (!) και λίγα λεπτά αργότερα, κινούμενοι σημειωτόν, καταλάβαμε οτι ακολουθούμε τη πομπή μιας κηδείας! Πολύ περίεργο, καθώς στα ταξίδια μας συναντούμε 2 πράγματα: Γνωστούς και... γάμους!

Αφού αργήσαμε αρκετά εκεί και διερχόμενοι από κάποια συμπαθητικά αλλά και από αδιάφορα τοπία (αφού πια είχαμε χάσει τη θέα προς τη θάλασσα), προσεγγίσαμε τον κόλπο του Αυλώνα. Από εκεί, η θέα στη θάλασσα ήταν μάλλον απογοητευτική. Τα νερά φαίνονταν "βρώμικα" κι είχαν ένα μάλλον καφέ χρώμα. Ούτε αξιόλογες παραλίες υπήρχαν, καμία σχέση με αυτές που είδαμε κοντά στη Χειμάρρα, που ήταν πραγματικά ζηλευτές. Αφήσαμε την πόλη δίπλα μας και συνεχίσαμε αν κι αυτό ήταν κάτι που μετάνιωσα γιατί μέχρι σήμερα ο δρόμος δε με ξαναπήγε προς τα εκεί. Κάποια επόμενη φορά σίγουρα...

Συνεχίσαμε το δρόμο μας για το Δυρράχιο, πάντα θέλοντας να διασχίσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο παραθαλάσσια τμήματα. Εδώ πια έχουμε μπει στην "αυθεντική Αλβανία" και τα τοπία είναι αδιάφορα, ενώ μάλλον κινούμαστε αρκετά μακριά απ' τη θάλασσα. Μας έκανε μεγάλη εντύπωση το γεγονός οτι στο Φίερι, στην είσοδο και την έξοδο της πόλης, υπήρχαν πολλά μικρομάγαζα πάνω στο δρόμο που πουλούσαν είδη θαλάσσης (μπρατσάκια, μάσκες, βατραχοπέδιλα, ψάθες κλπ) παρόλο που είναι αρκετά μακριά απ' την παραλία. Ακολουθώντας έναν συνεχώς βαρετό δρόμο, φτάσαμε νωρίς το απόγευμα στο Δυρράχιο. Η θάλασσα εξακολουθούσε να μοιάζει "βρώμικη". Έκανε αρκετή ζέστη αλλά δε σε τραβούσε να μπεις μέσα αν και στην παραλία υπήρχε πολύς κόσμος. Εκτός από πολλά αλβανικά αυτοκίνητα είχε και πολλά με σημαία Κοσόβου αν και δεν είδαμε άλλους τουρίστες. Ο οικοδομικός οργασμός των Αγίων Σαράντα, εδώ πολλαπλασιάζεται. Παρόλα αυτά, υπάρχουν και σύγχρονες, μεγάλες λεωφόροι, με περιποιημένες πολυκατοικίες και μεγάλα πεζοδρόμια. Κάναμε τη βόλτα μας μπροστά στα τείχη του κάστρου και χαζεύαμε τις στάσεις των λεωφορείων που ήταν πλημμυρισμένες από παραθεριστές και δίπλα τους τα καρότσια των μικροπωλητών. Άποψή μου είναι οτι αξίζει να περάσεις και να δεις το Δυρράχιο αλλά όχι να κάνεις διακοπές εκεί.

Ο δρόμος που μας έφερε στα Τίρανα αργά το απόγευμα, είναι και ο καλύτερος που διαθέτει η γειτονική χώρα. Ένας κλειστός αυτοκινητόδρομος, στο μεγαλύτερο τουλάχιστον μέρος του, τον οποίο διανύσαμε σε περίπου 45 λεπτά. Καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής είχε απίστευτη κίνηση και προς τις δύο κατευθύνσεις, φαινόμενο που εντείνονταν όσο πλησιάζαμε στην πρωτεύουσα. Στις παρυφές της πόλης, ξεκίνησαν και οι μεγάλες διαφημιστικές επιγραφές, κάτι που δεν είχαμε δει, ούτε θα βλέπαμε αργότερα πουθενά σε ολόκληρη τη χώρα. Αφορούσαν εταιρείες επίπλων, ξενοδοχεία, αεροπορικές εταιρείες, ταξιδιωτικούς προορισμούς (!), εκπαιδευτικά ιδρύματα και ιδιωτικές κλινικές. Μπήκαμε στον ιστό της πόλης και διασχίσαμε "ευρύχωρες" λεωφόρους, προϊόν των ιταλικών πολεοδομικών σχεδιασμών τους. Παρκάραμε κάπου στο κέντρο και βγήκαμε σε αναζήτηση δωματίου, που δεν άργησε να βρεθεί, πίσω απ' το Tirana International, το επιβλητικό αυτό ξενοδοχείο των Τιράνων, στο οποίο έμεινα το 2016 και που για χρόνια αποτελούσε τη ναυαρχίδα της αλβανικής προπαγάνδας. Συστήνω πάντως να "ξοδέψετε" ένα βράδυ εκεί, μόνο και μόνο για τη θέα στην πλατεία Σκεντέρμπεη. Το τωρινό μας δωμάτιο πάντως, στεγάζονταν σε ένα ήσυχο μοτέλ και η τιμή του ήταν (ξανά) γύρω στα 20€! Ρίξαμε λίγο νερό πάνω μας και ξεχυθήκαμε στα Τίρανα. Ευτυχώς που εδώ νυχτώνει πραγματικά αργά! Διασχίσαμε με τα πόδια όλες τις πέριξ του κέντρου περιοχές και εντυπωσιαστήκαμε απ' τις αντιθέσεις της πόλης, ακόμα και σε τόσο λίγα τετραγωνικά. Πίσω ακριβώς απ' τα εντυπωσιακά κυβερνητικά κτίρια, φτωχογειτονιές και λαϊκές αγορές, κάρα με πραμάτεια και άνθρωποι που θαρρείς ξεπήδησαν από βαλκανικές ιστορίες 100 και πλέον ετών.

Ακολουθήσαμε το δρόμο για το Blokku, την πάλαι ποτέ συνοικία της νομενκλατούρας. Τίποτα σπουδαίο ρυμοτομικά αλλά καλαίσθητες πολυκατοικίες, πολλά μαγαζιά και... ακριβές βιτρίνες! Μπροστά μας πέρασε και μια "παρέλαση" αυτοκινήτων - αντίκα και είδαμε κάποια πραγματικά εντυπωσιακά μοντέλα. Συνεχίσαμε για το πάρκο των Τιράνων, στην άκρη του οποίου υπάρχει μια μεγάλη τεχνητή λίμνη. Εντός του πάρκου, το σκηνικό είναι ειδυλλιακό, γεμάτο δέντρα κι όμορφες διαδρομές ενώ άνθρωποι όλων των ηλικιών κάνουν τον περίπατο ή τη γυμναστική τους. Στην κουβέντα που πιάσαμε με ένα νεαρό ζευγάρι, μας εξήγησαν οτι τέτοια ώρα (έπαιρνε να νυχτώνει) επί Χότζα απαγορεύονταν η είσοδος στο πάρκο και αλίμονο αν έπιαναν νεαρό ζευγάρι εκεί, μιας και η σχέση θεωρούνταν παράνομη! Η λίμνη στην άκρη του πάρκου είναι αρκετά μεγάλη (και τεχνητή) δεν είναι τίποτα σπουδαίο αλλά το μέρος γενικά είναι όμορφο κι έχει καλαίσθητα κτίρια, σπίτια και καταστήματα. Το '16 επισκέφθηκα εκ νέου το πάρκο και δεν είχε αλλάξει τίποτα. Στο μεταξύ είχε νυχτώσει κι έπρεπε να φάμε! Φύγαμε προς το κατάλυμά μας και καθίσαμε σε ένα παρακείμενο ιταλικό εστιατόριο, εντός ενός μίνι εμπορικού κέντρου. Μπύρες Tirana, Πίτσα και μακαρονάδες κι όλα αυτά για λιγότερα από 20€. Καθόλου άσχημα! Φεύγοντας, επισκεφθήκαμε ένα πάρκο στο κέντρο της πόλης με καταστήματα και σιντριβάνια. Η ιδέα ενός τελευταίου ποτού εγκαταλείφθηκε γρήγορα καθώς το μέρος δεν είχε το πλήθος που περιμέναμε. Απολαύσαμε για λίγο τον όμορφο νυχτερινό ουρανό των Τιράνων κι επιστρέψαμε για ύπνο...

 

[Mikkael Sin]

Φύγαμε νωρίς το πρωί από τα Τίρανα για τον κυρίως προορισμό μας, τη Γιουγκοσλαβία, επιτέλους! Από την αλβανική πρωτεύουσα πάντως, έφυγα με την αίσθηση οτι θα μπορούσα να μείνω εκεί μόνιμα, αν υποθέσουμε οτι υπήρχε μια δουλειά που ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μου κι ένα διαμέρισμα σε γειτονιά της αρεσκείας μου. Αυτό δε θα μπορούσα να το πω για καμία άλλη αλβανική πόλη. Στο μεταξύ, η αλήθεια είναι πως με ένα ολοκληρωμένο οδικό δίκτυο (κλειστός αυτοκινητόδρομος) η απόσταση Γιάννενα - Τίρανα δεν πρέπει να υπερβαίνει τις 3 ώρες.

Σε... 10 χρόνια τα λέμε και σε άλλα τόσα, ίσως και δούμε κάτι...

Φτάσαμε στη Σκόδρα έπειτα από μια μάλλον βαρετή διαδρομή και βγήκαμε να περπατήσουμε στην πόλη, στα περίχωρα της οποίας το υγρό στοιχείο κάνει ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία του, μέσα από λιμνάζοντα ύδατα, ποτάμια, χειμάρρους και ρυάκια. Γενικά, το νερό δε λείπει απ' τη Σκόδρα. Έχω πάει 2 φορές και ακόμα δεν έχω ανέβει στο κάστρο της (κακώς!) αν και δοκίμασα 2 διαφορετικές διαδρομές προς το Μαυροβούνιο. Δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο σαν πόλη αλλά περπατιέται ευχάριστα στο κέντρο της ενώ είναι πολύ ζωντανή και πολύβουη! Κι εδώ υπήρχαν ένα σωρό λαϊκές αγορές και πλανόδιοι πωλητές. Πριν αναχωρήσουμε, μπήκα σε ένα καφέ για να ζητήσω 2 φρέντο. Η αλήθεια είναι πως εκτός απ' τον καφέ του ξενοδοχείου εκείνο το πρωί, δεν είχαμε πιει άλλον καφέ στην Αλβανία (στους Αγ. Σαράντα πάντως κάνουν μια χαρά φρέντο και φραπέ)! Ο νεαρός πίσω απ' το μπαρ δεν καταλάβαινε γρι αγγλικά. Με διάφορα νοήματα προσπαθούσα να εξηγήσω οτι θέλω 2 κρύους καφέδες για το δρόμο. Απορούσε με το "δύο" και δεν άργησα να καταλάβω γιατί. Το μόνο που είχε καταλάβει απ' ότι του είπα ήταν το... espresso και μου ετοίμασε δύο τέτοιους, σε κανονικά φλιτζάνια. Διάολε! Ζορίστηκα μέχρι να καταλάβει οτι θέλω 2 πλαστικά ποτήρια και δυσκολεύτηκα λίγο ακόμα μέχρι να καταλάβει οτι χρειάζομαι κι από ένα παγάκι στο καθένα. Περιττό να πω οτι με κοιτούσε αποσβολωμένος, όπως έλεγε ο Βουτσάς "σαν ελέφαντα που παίζει μαντολίνο" ένα πράμα! Κατευθύνθηκα με τα 2 αισχρά παρασκευάσματα ανά χείρας ως το αυτοκίνητο. Ρίξαμε ένα γέλιο και φύγαμε...

Λίγο έξω απ' τη Σκόδρα σταματήσαμε για βενζίνη. Το πρατήριο ήταν βγαλμένο από κάποια ταινία του Ταραντίνο και βρίσκονταν κάπου στο αλβανικό Τέξας (γιατί; και πετρέλαιο έχει κι αγελάδες και κάκτους και... κογιότ)! Ο δε πρατηριούχος ακολουθούσε πιστά το σενάριο και βγήκε βαριεστημένα με την κλασσική καφέ παντόφλα που λέγαμε και... προχτές, παντελόνι του λίγο ψηλότερου αδερφού του και μάλλον αρκετά απεριποίητος! Φεύγοντας, νόμιζα οτι θα έβλεπα ένα καουμπόικο καπέλο να το παίρνει ο αέρας και να χάνεται στη σκόνη. Το καλό βέβαια ήταν οτι πλήρωσα τη βενζίνη 1,10€.

Το κακό ήταν οτι ο δείκτης δεν ανέβηκε για τα επόμενα 50 χιλιόμετρα και τα χρειάστηκα...

Αποφασίσαμε οτι έπρεπε να επισκεφθούμε την Ποντγκόριτσα (ex Titograd) κι έτσι ανεβήκαμε ανατολικά της όχθης της ομώνυμης λίμνης. Εκεί μπλέξαμε σε έναν απίστευτο κωλόδρομο, με πλάτος αεροδρομίου, χωρίς ίχνος ασφάλτου και φουλ στις λακκούβες. Πήγαινα με 20 χλμ. και έκανα 2 ώρες να φτάσω στα σύνορα. Στο μεταξύ απορούσα με τους Αλβανούς οδηγούς που με περνούσαν σαν σταματημένο κι απορούσα που δε λυπούνται τα αυτοκίνητά τους. Η κατάσταση των δρόμων τους πάντως, δικαιολογεί την άνθηση των πλυντηρίων αυτοκινήτων που είναι και η επικρατέστερη μπίζνα στην αλβανική ύπαιθρο! Αν συνυπολογίσουμε και το γεγονός οτι φοβόμουν πως θα μείνω από βενζίνη, έχουμε μια ωραία εξίσωση τυπικής ταξιδιωτικής κατάθλιψης.

Ένα μήνα μετά, οι γονείς μου έκαναν την ίδια διαδρομή με ταξιδιωτικό πούλμαν και δεν ταλαιπωρήθηκαν καθόλου. Κατά πάσα πιθανότητα λοιπόν, εγώ πήγα από "όπου να 'ναι" ενώ υπήρχε νορμάλ δρόμος. Βγαίνοντας για Ulcinj πάντως, στα νότια παράλια του Μαυροβουνίου, ο δρόμος απ΄ τη Σκόδρα είναι καλύτερος.

Μετά τα σύνορα το σκηνικό άλλαξε. Ήμουν άπειρα χαρούμενος που πατούσα έδαφος Μαυροβουνίου για πρώτη φορά, ο δρόμος ήταν ασφαλτοστρωμένος αλλά πολλές στροφές ρε παιδί μου! Ταλαιπωρηθήκαμε πολύ... Στο τέλος φτάσαμε επιτέλους στο Τίτογκραντ, την πρωτεύουσα της μικρότερης χώρας των Βαλκανίων! Σαν αίσθηση μου θύμισε πολύ τα Γιάννενα και ένιωσα οικεία. Φαγητό στο χέρι και βόλτα στην πόλη. Το εθνικό στάδιο, όμορφο και φροντισμένο, κοσμούνταν από μια γιγαντοαφίσα της εθνικής ομάδας πόλο που είχε αναδειχθεί παγκόσμια πρωταθλήτρια εκείνη ή την προηγούμενη χρονιά. Αθάνατοι Γιούγκοι με τις ομαδάρες τους (ή πώς μπορεί να αναδειχτεί πρωταθλήτρια κόσμου σε ομαδικό άθλημα, μια χώρα με 700.000 ψυχές)!!!

Η ψυχή μας όμως τραβούσε δρόμο και θάλασσα! Στο δρόμο ξανά λοιπόν για την ακτογραμμή του Μαυροβουνίου... Ζήτησα βοήθεια από μια παρέα 3 παιδιών που έβγαιναν από ένα φαρμακείο. Μου ζήτησαν να τους ακολουθήσω με το αυτοκίνητο και το έκανα πρόθυμα. Μας έβγαλαν έξω απ' την πόλη και μας έδειξαν από πού να συνεχίσουμε για Μπούντβα...

 

[Mikkael Sin]

Μετά από μια μικρή διαδρομή μέσα στο πράσινο, πράγμα καθόλου ασυνήθιστο για το Μαυροβούνιο μιας κι είναι πνιγμένο στο πράσινο, φτάσαμε σε ένα υπέροχο μέρος, αρκετά ψηλά στο βουνό, με υπέροχη θέα στην ακτογραμμή της Μπούντβα. Από εκεί είδα πρώτη φορά και το μαγευτικό Sveti Stefan και αποφασίσαμε να πάμε προς τα εκεί. Ο ήλιος κατέβαινε αλλά είχαμε αρκετή ώρα ακόμα μπροστά μας. Κατεβήκαμε προς τη θάλασσα και βγήκαμε μπροστά στην παραλία του Αγίου Στεφάνου, μπροστά από το ομώνυμο νησάκι - ξενοδοχείο. Υποχρεωτικά μπήκαμε στο ιδιωτικό πάρκινγκ της περιοχής και το κόστος ήταν κάπου στα 3€/ώρα. Όχι λίγα! Όταν ξαναβρέθηκα εκεί λίγα χρόνια μετά, δεν είχε αλλάξει κάτι, εκτός από το νησί - ξενοδοχείο που είχε περάσει στα χέρια μιας εταιρείας από τη Μαλαισία! Στα τωρινά πάντως, αρκετοί έκαναν το μπάνιο τους στις 2 όχθες πέριξ του μονοπατιού που οδηγεί στο "βράχο". Το σκηνικό ήταν υπέροχο, όπως και η παραλία ενώ και η θάλασσα έμοιαζε υπέροχη. Υπήρχαν 5-6 φύλακες μπροστά στην είσοδο του μονοπατιού και ρώτησα αν μπορώ να επισκεφθώ το θέρετρο για να εισπράξω αρνητική απάντηση. Ήταν πάντως φιλικοί και ομιλητικοί ενώ μεταξύ τους είχαν κουβέντα και γελούσαν πριν τους προσεγγίσουμε. Ρώτησα πόσο κοστίζει η νύχτα και μου είπαν ένα αστρονομικό ποσό (κάτι σε 700€ θυμάμαι). Εντάξει, δε θέλω να το... αγοράσω! Έπρεπε να φύγουμε για Μπούντβα να βρούμε δωμάτιο. Στο ακριβό (ανοιχτό εννοείται) πάρκινγκ του Sveti Stefan εντύπωση μου έκανε οτι πολλά αυτοκίνητα είχαν ελληνικές πινακίδες αν κι ελληνικά δεν άκουσα πουθενά. Τα αυτοκίνητα πάντως υπήρχαν...

Στο δρόμο για την Μπούντβα (όλα είναι πολύ κοντά μεταξύ τους εκεί) πέσαμε πάνω σ' έναν οικισμό - χωριό, το Πρζνο. Είδα κάτι ενοικιαζόμενα δωμάτια πάνω απ' το δρομάκι που έβγαζε στη θάλασσα. Βρήκαμε κατάλυμα προς 50€ και φύγαμε κατ' ευθείαν για μπάνιο, όσο είχε ακόμα ήλιο. Είχαμε ζηλέψει τη θάλασσα (ακόμα δεν είχαμε βουτήξει έτσι κι αλλιώς) και εδώ τα νερά ήταν λαχταριστά.

Όντως!

Η παραλία ήταν τρομερή, τα νερά δροσερά και τα γύρω χρώματα χαρακτηριστικά της χώρας. Το Μαυροβούνιο (κυρίως το παραλιακό) έχει ένα ιδιαίτερο χρώμα που δε μοιάζει με κάτι συγκεκριμένο αλλά είναι πολλά πράγματα μαζί. Η Μεσόγειος συναντά τη Βαλτική ή... κάπως έτσι! Τα ίδια χρώματα συναντάς σχεδόν σε ολόκληρη την ακτογραμμή, με όμορφο παράδειγμα την περιοχή του Πέτροβατς και μόνη εξαίρεση το Μπαρ (το είδα λίγο και μου φάνηκε άθλιο) αλλά και το αλβανοκρατούμενο Ulcinj που έχει πάντως γραφικότητα. Αυτά σε άλλο ταξίδι.

Πάνω απ' την παραλία υπήρχαν μερικά πολύ όμορφα μαγαζιά κι αποφασίσαμε οτι εκεί θα βγαίναμε μετά το μπάνιο. Έτσι έγινε κι αφού ετοιμαστήκαμε, κατεβήκαμε σε ένα καλόγουστο εστιατόριο για φαγητό και λίγο δίπλα για ποτό. Δεν είδαμε άλλους Έλληνες αν και γενικά ο τουρισμός ήταν άνθρωποι από το εξωτερικό (τουτέστιν όχι Μαυροβούνιοι - Σέρβοι). Γερμανοί, Ιταλοί και Ρώσοι οι περισσότεροι. Οι τιμές ήταν νορμάλ για Ελλάδα αλλά ερχόμενος από τιμές Αλβανίας σου κακοφαίνεται λίγο. Γενικά πάντως, εκεί το περιβάλλον είναι πολιτισμένο κι όμορφο. Το Πρζνό, καίτοι μικρό, θυμίζει λίγο από Πάργα ή Στούπα Μεσσηνίας (κι άλλα μέρη θα βρω αν το σκεφτώ αλλά αρκούν αυτά).

 

[Mikkael Sin]

Το σημερινό πρόγραμμα είχε Ντουμπρόβνικ και ξεκινήσαμε νωρίς. Μπήκαμε στην Μπούντβα, η οποία είχε πολλή κίνηση αλλά καταφέραμε να παρκάρουμε κοντά στην παλιά πόλη. Όπως είδαμε το μέρος, δε μετανιώσαμε καθόλου που ξοδέψαμε το προηγούμενο βράδυ μας μακριά απ' τη φασαρία. Έξω απ' την παλιά πόλη, το σκηνικό είναι αρκετά μοντέρνο αν κι έχει αλλοιώσει το χαρακτήρα της περιοχής. Είναι όμορφα πάντως και η παλιά πόλη υπέροχη. Απ' το επόμενο ταξίδι μου εκεί, τονίζω οτι αξίζει να βγεις βράδυ στην παλιά πόλη της Μπούντβα. Έχει άλλη χάρη! Με αυτά που προηγήθηκαν την προηγούμενη φορά με τη βενζίνη, αποφάσισα να βάλω πριν φτάσει πάλι στον πάτο το ντεπόζιτο. Την πλήρωσα 1,78€ και με "πονούσε" μέχρι που κόστισε κι εδώ τόσο...

Συνεχίσαμε βορειότερα και πέσαμε στο μαγευτικό Κότορ! Στην είσοδο της πόλης επισκεφθήκαμε ένα νεκροταφείο (!) ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό. Μιας και δε θυμάμαι γιατί μπήκαμε εκεί, υποθέτω σταματήσαμε εκεί κοντά για να δούμε το μυχό του κόλπου και τη θέα προς την πόλη και το κάστρο και μας έκανε εντύπωση. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο... Λίγο πιο κάτω δέσποζε η ίδια γιγαντοαφίσα (μιλάμε για αρκετά μέτρα φωτογραφία) με την εθνική ομάδα πόλο του Μαυροβουνίου που είχαμε δει και στο Τίτογκραντ. Παρκάραμε έξω απ' το κάστρο, ενώ μπροστά στο λιμάνι είχε αράξει ένα κρουαζιερόπλοιο. Σταμάτησα για τσιγάρα σε ένα απ' τα περίπτερα έξω απ' την πύλη, την οποία κοσμούσε το εθνόσημο της Γιουγκοσλαβίας! Οι τιμές των τσιγάρων (στη χώρα επίσημο νόμισμα ήταν και παραμένει το ευρώ) ήταν στα 1,30€. Σαν τα παλιά ελληνικά περίπτερα, τα πακέτα φαίνονταν από την τζαμαρία και μπροστά τους αναγράφανε την τιμή τους. Το μάτι μου έπεσε σε μια κίτρινη κασετίνα Καρέλια η οποία κοστολογούνταν στα 2,10€. Δίπλα ακριβώς, μια μπλε κασετίνα με χρυσά γράμματα και τιμή 4,10€! Με έκπληξη είδα οτι κι αυτό ήταν του Καρέλια, δεν το είχα ξαναδεί εδώ και το πήρα να το δοκιμάσω. Για την ιστορία, στην Ελλάδα κόστιζε 5€ εκείνη την εποχή (το έψαξα όταν επιστρέψαμε).

Μπήκαμε στην παλιά πόλη και την περπατήσαμε αρκετά. Μαγευτικές γωνιές και πολύς κόσμος πηγαινοέρχονταν. Γεμάτη συμπαθητικά καφέ και εστιατόρια, όπως και τουριστικά καταστήματα για σουβενίρ. Το σκεφτήκαμε αρκετά πριν αποφασίσουμε να συνεχίσουμε βόρεια χωρίς να διανυκτερεύσουμε στο Κότορ. Δεν προλαβαίναμε να ανέβουμε στο κάστρο αλλά μπήκαμε σε αρκετά μαγαζιά για σουβενίρ. Έφυγα με ένα ωραιότατο μπουκάλι τσίπουρο (Rakja το λένε εκεί, μικρή σημασία έχει). Μια "ανοιχτή επιταγή" παρέμεινε το Κότορ για μένα επί πέντε χρόνια, μέχρι να έρθω για 2 βράδια εδώ και φυσικά να φτάσω στην κορυφή του κάστρου! Παρόλα αυτά, ακολουθήσαμε το δρόμο δυτικά, στις νέες συνοικίες της πόλης, έξω από το κάστρο και στην απέναντι μεριά του φιόρδ. Το τοπίο μαγευτικό αλλά μάλλον δεν προσφέρεται για μπάνιο. Δεν είδαμε και πολλούς να κάνουν, παρά το γεγονός οτι είχαν μικρές παραλίες, φυσικές ή τεχνητές με τσιμέντο και σκαλάκια ως τη θάλασσα, μπροστά στα σπίτια τους! Κατά την επιστροφή μας και πριν συνεχίσουμε βόρεια, κάναμε ένα πέρασμα από το Πέραστ, ένα χωριό με το τοπικό παραδοσιακό χρώμα, εντός του φιόρδ, λίγο
μετά το Κότορ. Στα 5 χρόνια μετά που ξαναπήγα, έτυχε να υποδέχεται εκεί ο πρωθυπουργός Τζουγκάνοβιτς τον Σλοβένο ομόλογό του. Εν συνεχεία δρόμος και όμορφο τοπίο μέχρι το Herceg Novi, λίγο πριν περάσουμε τα σύνορα με την Κροατία.

Το Herceg Novi είναι μια όμορφη και γραφική πόλη πάνω στη θάλασσα. Δε μου κάνει εντύπωση που εκεί επέλεξε να ζήσει τα τελευταία χρόνια της ζωής της η μητέρα του Κουστουρίτσα...

Χωρίς ιδιαίτερες διατυπώσεις περάσαμε στην Κροατία και συνεχίσαμε για Ντουμπρόβνικ που έστεκε αγέρωχο μπροστά στη θάλασσα. Αρκεί να δεις από μακριά την πόλη για να καταλάβεις οτι έχει κάτι ξεχωριστό. Βρήκαμε σχετικά εύκολα ένα κατάλυμα έξω απ' το κάστρο αλλά κοντά για να μετακινούμαστε με τα πόδια. Γύρω στα 65€ αν θυμάμαι καλά και χωρίς να είναι κάτι σπουδαίο αλλά... χαλάλι! Αφήσαμε πράγματα και βουρ για μπάνιο! Μπρρρρ... Πολύ κρύα αλλά συμπαθητικά νερά κι από την παραλία έχεις θέα στα τείχη και την πόλη. Αρκετός κόσμος και κλασσική συμπεριφορά παραλίας με ηλιοθεραπεία, ρακέτες και φασαρία.

Βγήκαμε απ' το δωμάτιο ενόσω ήταν μέρα ακόμα κι απολαύσαμε μια βόλτα στο εκπληκτικό Ντουμπρόβνικ. Είχε πολύ κόσμο αλλά δεν ήταν καθόλου ενοχλητικό. Γυρίσαμε πολλά απ' τα στενά που θυμίζουν κάτι από κερκυραϊκά καντούνια ή τις γειτονιές της Φλωρεντίας και της Βαρκελώνης. Παιδάκια παίζουν κανονικά στα στενά, οι νοικοκυρές απλώνουν ρούχα κι όλα κυλούν φυσιολογικά όπως παντού στον κόσμο, μακριά από το τεράστιο τουριστικό ρεύμα που κυλάει δίπλα τους. Φάγαμε μεζέδες συνοδεία εξαιρετικού τοπικού κρασιού σε ένα απ' τα πολλά εστιατόρια που θα βρεις στα στενά κι ότι είχε αρχίσει να νυχτώνει. Μετά καθίσαμε για παγωτό στην κλασσική πλατεία που αν δε γνωρίζεις πού βρίσκεσαι, εύκολα ποντάρεις στην Ιταλία! Οι τουρίστες έχουν επίπεδο και το σκηνικό πολιτισμένο. Τόσο πολιτισμένο μάλιστα που γύρω στις 12 το βράδυ ξεκίνησαν να κυκλοφορούν φαντάσματα... Αποφασίσαμε οτι δε νυστάζουμε ακόμα και ψαχτήκαμε για κάποιο μπαράκι. Στα στενά της πόλης, ανεβήκαμε κάτι σκαλιά που θύμιζαν έντονα ελληνικούς νησιωτικούς προορισμούς (κι εδώ θα ξαναμνημονεύσω την Πάργα) με αρκετό νεαρόκοσμο, μουσικές και νεαρές κορασίδες που μοίραζαν φυλλάδια για ενοικιαζόμενα δωμάτια, δραστηριότητες και γραφεία ενοικίασης σκαφών ή εκδρομικά για τα απέναντι νησιά. Νομίζω οτι ήταν και η πλέον "κλασσική" μας βραδιά καλοκαιριών διακοπών σ' εκείνο το ταξίδι. Στο τέλος, μπήκαμε σε ένα κλασσικό ροκάδικο, ωραίες μουσικές, δε θυμάμαι τι μπύρες ήπιαμε, νομίζω guinness και... ύπνο!

 

[Mikkael Sin]

Το πρωινό στο Ντουμπρόβνικ εξίσου ωραίο κι ένας καταγάλανος ουρανός μας συντρόφευσε στην εξόρμησή μας στην πόλη, η οποία το πρωί χάνει λίγη απ' τη μαγεία της. Τα στενά εξίσου "ζωντανά" και βγήκαμε -όπως και το προηγούμενο βράδυ- από κάποιες "στενούρες" πάνω απ' τη θάλασσα. Ζηλέψαμε όσους πηγαινοέρχονταν για μπάνιο ή τους "σκαφάτους" αλλά και τα εκδρομικά πλεούμενα που έφευγαν γεμάτα κόσμο για τα απέναντι νησιά. Παρά το γεγονός οτι είχαμε μέρες μπροστά μας και... κανέναν να μας περιμένει, αποφασίσαμε οτι θα συνεχίζαμε βόρεια, μιας και δε γνωρίζαμε τι θα βρούμε εκεί και πόσο χρόνο θα μας πάρει.

Εδώ, να πω οτι ιστορία και πολιτική είναι κάποια εκ των "χόμπι" μου. Οι τουριστικοί προορισμοί πάλι, όχι! Θέλω να πω οτι δε γνώριζα, ούτε γνωρίζω, τα "σημεία ενδιαφέροντος" των τουριστικών οδηγών. Οι γνώσεις μου περιορίζονταν σε σημαντικά γεγονότα και τις κυριότερες πόλεις κι ενώ σαφώς γνώριζα για τα μαγευτικά νησάκια της Δαλματίας, εντούτοις η επίσκεψη σ' αυτά δεν αποτελούσε για μένα πρώτη επιλογή. Από τους γονείς μου πάντως -που όπως είπαμε ακολούθησαν την ίδια διαδρομή ένα μήνα μετά, σε οργανωμένη εκδρομή- γνώριζα οτι ο τουρισμός εδώ κρατάει από παλιά. Οι ίδιοι είχαν ήδη ταξιδέψει σ' αυτά τα μέρη από τα τέλη της δεκαετίας του '60 - αρχές του '70. Σε αντίθεση με ότι συνέβαινε στο υπόλοιπο ανατολικό μπλοκ, η περιοχή της Δαλματίας ήταν τουριστικά αναπτυγμένη ήδη από τη δεκαετία του '60 και τα "ανοίγματα" του Τίτο στη Δύση. Υπενθυμίζω οτι εκείνη την εποχή, ο ελληνικός τουρισμός περιορίζονταν σε Κέρκυρα, Ρόδο, Κρήτη και λιγότερο σε Ύδρα και Σπέτσες, προφανώς σε μικρότερο βαθμό. Ναυαρχίδα του τουρισμού των κροατικών παραλίων ήταν το Ντουμπρόβνικ, στο οποίο από τότε συνέρρεαν Ιταλοί -κυρίως- και Γερμανοί τουρίστες, με τους υπόλοιπους δυτικούς να ακολουθούν. Εκείνη την εποχή, τα μικρότερα εισοδήματα της πρώην Γιουγκοσλαβίας, αρκούνταν σε διακοπές στις μεγάλες λίμνες της Βόρειας Μακεδονίας (Δοϊράνη, Πρέσπα, Οχρίδα), τα μεσαία πήγαιναν στα κοντινότερά τους παραθαλάσσια θέρετρα (π.χ. Κοσοβάροι στο Ulcinj των ομόεθνών τους, Σέρβοι στο Μαυροβούνιο και τη Νότια Κροατία, οι Βόσνιοι στα θέρετρα της Μακάρσκα και τα κοντινά νησιά, οι Σλοβένοι στα δικά τους παράλια) αλλά και τα παράλια της Χαλκιδικής και της Κατερίνης. Τα υψηλότερα εισοδήματα (μέλη του Πολίτμπιρο και διάφοροι αξιωματούχοι) διέμεναν στο Ντουμπρόβνικ και τα "πολυτελέστερα" θέρετρα της Δαλματίας, παρέα με τους ξένους τουρίστες που έφερναν συνάλλαγμα. Εξάλλου, η μακρά παράδοση του τόπου στον τουρισμό, ήταν ξεκάθαρη και από την ποιότητα των υπηρεσιών ενώ δεν ήταν σπάνιο το φαινόμενο εργαζόμενων στα καταστήματα που συνεννοούνταν άψογα σε αγγλικά, ιταλικά και γερμανικά.

Ο "λογαριασμός" που άφησα με την επίσκεψη στα νησιά απέναντι παραμένει ανοιχτός. Στην επόμενη επίσκεψή μου στην περιοχή, πριν το herceg Novi τράβηξα βορειοανατολικά προς το Niksic και την ενδοχώρα της Γιουγκοσλαβίας. Τα παράλια της Δαλματίας (μετά τον κόλπο του Κότορ) δεν τα επισκέφτηκα ξανά από τότε.

Μετά από μια περιήγηση στα καταστήματα με τα σουβενίρ, πήραμε το αυτοκίνητο και... δρόμο!!!

Επόμενος σταθμός μας το Σπλίτ αλλά ήταν ευκαιρία να κάνουμε μια μικρή παράκαμψη προς το ιστορικό Μόσταρ για το οποίο γνώριζα οτι είναι κοντά αλλά -φυσικά- όχι ακριβώς πόσο. Εξάλλου, πηγαίναμε χωρίς χάρτες ή άλλη βοήθεια, πέρα απ' αυτά που γνωρίζαμε και με τη βοήθεια των πινακίδων ή ρωτώντας κάποιον περαστικό.

Ακόμα μια από τις ιδιαιτερότητες του Ντουμπρόβνικ είναι οτι η περιφέρειά του (ο "Νομός" ας πούμε) είναι ξεκομμένη από την υπόλοιπη Κροατία. Αυτό, σαν γνώση, μου είχε διαφύγει εντελώς και το αποτέλεσμα ήταν οτι θορυβήθηκα όταν περάσαμε σύνορα Βοσνίας καίτοι κινούμασταν πολύ κοντά στη θάλασσα που έτσι κι αλλιώς ήταν "αυτοσκοπός". Ήμουν βέβαιος οτι κάτι πήγε πολύ λάθος και σταμάτησα σ' ένα μέρος πάνω απ' τη θάλασσα, επί βοσνιακού εδάφους. Είχε συννεφιάσει, μπροστά στη θάλασσα είχε μόνο διβάρια και καθόλου παραλία και το σκηνικό ήταν αποκαρδιωτικό. Μπήκα σε ένα καφέ και ζήτησα δύο φρέντο αφού ρώτησα αν είναι σίγουρος οτι ξέρει να φτιάχνει!

Ήξερε και ήταν αξιοπρεπή.

Δεν πρόλαβα να δώσω λίγο γκάζι στο αυτοκίνητο και βρεθήκαμε να ξαναπερνάμε σύνορα, αυτή τη φορά από τη Βοσνία στην Κροατία. Πόσο περίεργο! Κι εκεί που αναρωτιόμασταν αν και πώς θα βρούμε την έξοδο για Μόσταρ, ήρθαν οι πινακίδες να βοηθήσουν την κατάσταση. Τα χιλιόμετρα ήταν περισσότερα απ' ότι φανταζόμουν (για κάποιο λόγο το είχα γύρω στα 20-30 χιλιόμετρα μακριά απ' τη θάλασσα) αλλά και πάλι όχι κάτι σπουδαίο. Φτάσαμε το μεσημέρι στο Μόσταρ και βγήκαμε για τη βόλτα μας στην πόλη. Ώρα για φαγητό και κάτι σαν πιροσκί, πεντανόστιμο πάντως, στο χέρι μας, μαζί με μια μπύρα Herzegovina. Ωραία, τυπική lager κι αυτή, ενώ συνεχίσαμε την παράδοση να δοκιμάζουμε τις μπύρες του τόπου! Στο παραδοσιακό του κέντρο, το Μόσταρ είναι εκπληκτικό. Ακόμα έναν ανοιχτό λογαριασμό άφησα εδώ, μην έχοντας μείνει ένα βράδυ, να το δω στη νυχτερινή του μαγεία. Κι εδώ είχε πολλούς τουρίστες, κυρίως Άραβες και γενικά ανατολίτες. Γυναίκες με μπούργκα κρατούσαν τα καταστήματα με τα τουριστικά είδη, γυναίκες με μπούργκα ήταν κυρίως κι οι πελάτισσές τους. Ανάμεσα απ' τα χαμόσπιτα, τους πλανόδιους, τα περιποιημένα καταστήματα και τους μιναρέδες, υπήρχαν και όμορφα, σύγχρονα καφέ, γεμάτα κόσμο. Η γέφυρα του Μόσταρ είναι πραγματικά σημείο αναφοράς και προσφέρει ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά και όμορφα μοτίβα των Βαλκανίων.

Ακολουθήσαμε αντίθετα τη ροή του Νερέτβα και βγήκαμε προς τη "μοντέρνα" πόλη. Παντού ορατές οι πληγές που άφησε πίσω του ο αδελφοκτόνος πόλεμος της δεκαετίας του '90. Η γέφυρα που γκρεμίστηκε ξαναχτίστηκε, ως σημείο αναφοράς. Οι γειτονιές όμως; Κατεστραμμένα κτίρια, εικόνες εγκατάλειψης και πολυκατοικίες που κατοικούνται αλλά παραμένουν "σουρωτήρια" από τα πυρά Σέρβων και Κροατών. Τι σημασία έχει από πού προήλθε η σφαίρα όταν αφήνει πίσω της τέτοιο καταθλιπτικό σκηνικό;

Οι γειτονιές πλάι στο ποτάμι έχουν μια ομορφιά, εξαιτίας του νερού και της πλούσιας βλάστησης. Παραμέσα, η εικόνα είναι μίζερη και απογοητευτική. Περπατήσαμε ξανά πίσω για να βγούμε άλλη μια φορά στην "παλιά γέφυρα" (τη... Στάρι Μόστ) και να πάρουμε το αυτοκίνητο για να ξαναβγούμε στη θάλασσα. Ήμουν "διψασμένος" για Σπλίτ!

Το αξιοσημείωτο εδώ πάντως είναι το γεγονός οτι ενώ όπου συνυπάρχουν τζαμί και εκκλησία οι περιοχές με την εκκλησία δείχνουν συνήθως πιο "πολιτισμένες" και σαφώς δυτικότροπες, στο Μόσταρ συμβαίνει το αντίθετο (έτσι κι αλλιώς το μουσουλμανικό στοιχείο υπερισχύει). Οι πιο νοικοκυρεμένες περιοχές είναι εκείνες που περικλείονται από τζαμιά! Και ο ανοιχτός λογαριασμός με τη διανυκτέρευση στο Μόσταρ παραμένει...

Ακολουθήσαμε διαφορετική διαδρομή από το "πήγαινε" και μετά από σύντομες διατυπώσεις στα σύνορα με την Κροατία, μπήκαμε ξανά σε "ράγες" Δαλματίας. Οι διαδρομές ήταν αρκετά ενδιαφέρουσες αν και σε κάποια σημεία είδαμε εικόνα "σκληρών Βαλκανίων" που στην παραλιακή ζώνη δε συναντάς.

Νωρίς το βράδυ μπήκαμε στο Σπλίτ. Όλως παραδόξως δε θυμάμαι την εικόνα της πόλης όταν μπήκαμε μέσα. Παρκάραμε "κάπου" και βγήκαμε σε αναζήτηση καταλύματος. Βρήκαμε ένα συμπαθητικό hostel και κλείσαμε εκεί, μιας και δεν υπήρχαν άλλοι ένοικοι. Η τιμή του ήταν γύρω στα 30€/βραδιά, ρίξαμε λίγο νερό πάνω μας και βγήκαμε για μια πρώτη γνωριμία με την πόλη.

 

[Mikkael Sin]

Φύγαμε για την παραλία και ο δρόμος μας οδήγησε στο παλάτι του Διοκλητιανού κι όλο το θαυμαστό κόσμο που ξετυλίγεται μέσα του! Ότι μπήκαμε στο "κυρίως πιάτο" του Σπλίτ και ξεκίνησε να ψιχαλίζει, κάτι για το οποίο ο καιρός ολόκληρης της μέρας δεν προμήνυε. Η κίνηση αραίωσε και γενικά ξενερώσαμε. Ούτε λόγος φυσικά για ομπρέλα ή μπουφάν αν και στις αποσκευές μας είχαμε μακρυμάνικα για κάθε περίπτωση! Φτάσαμε ως την παραλία αλλά μπήκαμε γρήγορα ξανά εντός των τειχών για να βγούμε από αυτά και να περιηγηθούμε σε ένα πιο σύγχρονο κομμάτι πόλης. Είχε νυχτώσει από ώρα κι εξακολουθούσε να ψιχαλίζει...

Ανεβαίνοντας ψηλότερα και στις γειτονιές πέριξ του δωματίου, περπατήσαμε σε τυπικούς μη κεντρικούς δρόμους μιας μεγαλούπολης. Σταγόνες έπεφταν μια στο τόσο αλλά είχε δροσίσει κι επιπλέον μια καταχνιά είχε σκεπάσει την πόλη. Συνδυαστικά με τα κίτρινα, χλωμά φώτα των στενών δρόμων, τα 2-3 όλα κι όλα αυτοκίνητα στους υγρούς δρόμους και τις παλιές πολυκατοικίες (ούτε νεοκλασσικά, ούτε "σοσιαλιστικού τύπου" μπλοκ) ένιωσα οτι βρίσκομαι σε ένα ψυχροπολεμικό σκηνικό με κατασκόπους, "συνδέσμους" και ανελέητο κυνηγητό. Άρωμα Ανατολικής Ευρώπης άλλων εποχών. Το διασκεδάσαμε...

Γυρίσαμε στο δωμάτιο να βάλουμε μπουφάν και καθίσαμε σε ένα μαγαζί της γειτονιάς για φαγητό. Μείναμε έξω, όπως και μια παρέα ντόπιων δίπλα μας που έκανε όση φασαρία μπορούσε!

Η μέρα ξημέρωσε ηλιόλουστη και ζεστή στο Σπλίτ, αυτό το διαμάντι της Δαλματίας! Η πόλη του Κούκοτς, του Ράτζα και των άλλων αστέρων της Γιουγκοπλάστικα που μάγεψε την μπασκετική Ευρώπη! Η πλέον ταλαντούχα ομάδα που ανέδειξε η γηραιά ήπειρος είχε την έδρα της σ' αυτήν εδώ την πόλη και δεν μπορούσα παρά να νιώθω δέος και θαυμασμό! Ήμουν εξάλλου οπαδός της από την εποχή που όλη η Ελλάδα ξεροστάλιαζε στις τηλεοράσεις κάθε Πέμπτη βράδυ για να παρακολουθήσει τον Άρη στο κύπελο πρωταθλητριών Ευρώπης του μπάσκετ.

Πριν από οτιδήποτε άλλο, σε ένα κατάστημα με λιπάσματα, φυτοφάρμακα κλπ απέναντι από το δωμάτιο, ρώτησα πού υπάρχει μπουτίκ της Γιουγκοπλάστικα και προς τα πού πέφτει το γήπεδο! Για την μπουτίκ δεν είχαν ιδέα αλλά μου έδειξαν το δρόμο για το γήπεδο. Αποφασίσαμε να ξανακατέβουμε προς το παλάτι του Διοκλητιανού και να το περπατήσουμε με το φως του ήλιου κι αργότερα υπήρχε χρόνος για οτιδήποτε. Κλασσικό τουριστικό μέρος, ντόπιοι και ξένοι περπατούσαν στα στενά, πολλά καταστήματα, καφέ, ζαχαροπλαστεία, σουβενίρ... Βγήκαμε στην παραλία κι εκεί ένιωσα την πρώτη συγκίνηση, όταν είδα τη μικρή "παραλιακή βόλτα" με τους φοίνικες. Στο μυαλό μου την είχα μακρύτερη... Σαν εικόνα πάντως, την είχα αντικρίσει άπειρες φορές καθώς στο λήμμα Γιουγκοσλαβία της εγκυκλοπαίδειας Υδρία στην οποία ανατρέχαμε πριν το ίντερνετ και τις μηχανές αναζήτησης, υπήρχε μια φωτογραφία αυτού ακριβώς του δρόμου! Άπειρες φορές είχα διαβάσει το λήμμα κι είχα χαζέψει τις φωτογραφίες που το συνόδευαν. Περπατήσαμε πάνω κάτω το δρόμο, ξαναρωτήσαμε και πήραμε την ανηφόρα προς το γήπεδο.

Σε ένα λόφο, πάνω απ' την παραλιακή ζώνη, το παλιό και το καινούριο γήπεδο της ομάδας μπάσκετ (τότε Γιουγκοπλάστικα, τώρα ΚΚ Σπλίτ). Σε ένα τουριστικό περίπτερο, αγόρασα μια πετσέτα θαλάσσης με τη σημαία της χώρας. Για μπάνιο δεν πήγαμε, μου έμεινε η πετσέτα... Ρώτησα για το γήπεδο όπως και για την μπουτίκ. Ένας νεαρός Κροάτης, έπαιζε μπάσκετ σε ένα ανοιχτό γήπεδο, μου είπε σχετικά ντροπή μας αλλά δεν υπάρχει μπουτίκ (!) για να συνεχίσει οτι οι Κροάτες δε θέλουν να θυμούνται και πολύ το συνθετικό Yugo αν κι αυτά είναι πλέον ξεπερασμένα.

Παρά το γεγονός οτι με κοιτούσαν σαν εξωγήινο κάθε φορά που ρωτούσα γι' αυτά (ρώτησα κι άλλους πιο πριν, τα αγγλικά τους ήταν καλά) κατάφερα να μπω στο παλιό γήπεδο. Είναι δίπλα στο καινούριο αλλά γι' αυτό... who cares? Μπήκα στο παρκέ ενώ η φίλη μου ανέβηκε στην κερκίδα. Ήμουν πολύ συγκινημένος βλέποντας τις κερκίδες, τα ταμπλό, ακόμα και τον παλιομοδίτικο ηλεκτρονικό πίνακα. Έκανα δήθεν... lay up -χωρίς μπάλα φυσικά- κι έτρεχα απ' τη μια μπασκέτα στην άλλη. Το χάρηκα τόσο που... τι να λέμε! Έφυγα προς την πόρτα των αποδυτηρίων μιας και δεν έβλεπα άλλη διαθέσιμη εκεί γύρω και συνάντησα μια κυρία του συνεργείου καθαρισμού. Δε μιλούσε καθόλου αγγλικά και προσπαθούσα να τη ρωτήσω πού είναι τα γραφεία. Director? ρώτησε... Τέλος πάντων... Director απάντησα και μου έδειξε μια σκάλα. Ανέβηκα και βρέθηκα σε ένα γραφείο όπου μια κυρία πληκτρολογούσε κάτι σε έναν υπολογιστή. Οι τοίχοι γύρω της διακοσμημένοι με φωτογραφίες της μεγάλης ομάδας του παρελθόντος, λάβαρα κλπ. Τη ρώτησα για κατάστημα ειδών κι αν θα μπορούσα να τραβήξω φωτογραφίες του χώρου. Ψέλλισε κάτι σαν δεν ξέρω, κάνε οτι θες.

Κι έκανα.

Τράβηξα όσες περισσότερες φωτογραφίες μπορούσα κι ύστερα... τράβηξα για ένα γραφείο παραδίπλα. Από μέσα άκουγα ομιλίες ενώ η πόρτα ήταν τύπου σαλούν, με τα φύλλα της να ανοίγουν και τα 2 αλλά και προς τις 2 μεριές. Σαν σαλούν η πόρτα, σαν σε σαλούν μπήκα... Γύρω απ' το τραπέζι κάθονταν 7-8 παράγοντες που απόμειναν να με κοιτάζουν σαν διαστημόπλοιο. Ρώτησα πού μπορώ να βρω είδη με το λογότυπο της Γιουγκοπλάστικα για να με ενημερώσουν οτι δεν υπάρχει απολύτως τίποτα αλλά κάτι είχαν στα σκαριά και σύντομα θα μπορούσα να προμηθευτώ μπλούζες κλπ. Σύντομα;

Καλά κρασιά...

Επιστρέψαμε για ξεκούραση στο δωμάτιο και βγήκαμε νωρίς το απόγευμα για βόλτα. Στα γνωστά μέρη της παραλιακής επιδοθήκαμε σε μπυροποσία ενώ περάσαμε αρκετή ώρα παρακολουθώντας ένα live πάνω απ' την παραλία, σε ένα πολύ καλοστημένο σκηνικό, σε μια έτσι κι αλλιώς όμορφη τοποθεσία. Πλήθος κόσμου κι ανάμεσά τους πολλοί τουρίστες. Η βραδιά ήταν ζεστή, καμιά σχέση με την προηγούμενη.

Ήταν μια εξαιρετική μέρα, ένα όνειρο χρόνων πραγματοποιήθηκε και το μέρος άξιζε με το παραπάνω. Ένας ανοιχτός λογαριασμός κι εδώ παραμένει το γεγονός οτι δεν επισκέφθηκα τα απέναντι νησιά.

Για ύπνο πάλι και ξεκούραση, καθώς την επομένη έπρεπε να βγούμε ξανά στο δρόμο...

 

[Mikkael Sin]

Ταξιδεύοντας στη Βρετανία περνάς απ' όλο το κουπόνι του στοιχήματος. Διασχίζοντας τις Σουηδία και Νορβηγία, βλέπεις στα τοπωνύμια τα μισά προϊόντα ΙΚΕΑ. Ανεβαίνοντας τη Δαλματία, βλέπεις όλες τις πόλεις και χωριά, οι ομάδες των οποίων διέπρεψαν στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα ομαδικών αθλημάτων κατά τις περασμένες δεκαετίες.

Συνεχίζοντας βόρεια και σε σύντομο χρονικό διάστημα, από το Σπλίτ βρεθήκαμε στο Τρογκίρ. Ανοιχτός λογαριασμός; Και βέβαια! Σκεφτήκαμε οτι θα έπρεπε να μείνουμε εκεί αλλά και πάλι είμασταν 2 μέρες χωρίς ταξίδι και δεν είχαμε κάνει παρά λίγα χιλιόμετρα. Κι η αλήθεια είναι οτι περπατήσαμε πολύ, γυρίζοντας και την παραλία και την ενδοχώρα. Πολλοί τουρίστες κι εδώ, η λίγων μέτρων γέφυρα που ενώνει το νησί με την ηπειρωτική χώρα ήταν κατάμεστη. Σταθήκαμε σε μια μεγάλη ουρά μπροστά σε κάτι-σαν-φούρνο και πήραμε κάτι-σαν-κρέπα που ήταν πολύ νόστιμο! Σαν πόλη είναι μαγευτική και θυμίζει κάτι από Σπλίτ και Κότορ! Ένας συνδυασμός που δεν αφήνει κανέναν ασγκίνητο!

Μετά από πορεία κάποιων χιλιομέτρων κατά τη διάρκεια των οποίων σταματούσαμε συχνά για φωτογραφίες -κι ενώ συχνά έβλεπες ξενοδοχειακές μονάδες κι ενοικιαζόμενα δωμάτια- φτάσαμε στο Σίμπενικ, τη γενέτειρα του μεγάλου Ντράζεν Πέτροβιτς! Μια ακόμα πανέμορφη πόλη των ακτών της Δαλματίας, στο λιμάνι της οποίας κάναμε τη βόλτα μας. Και πάλι ήταν νωρίς για να μείνουμε εκεί οπότε αποφασίσαμε να συνεχίσουμε. Καιρός για βενζίνη που δε θυμάμαι πόσο κόστιζε αλλά σίγουρα περισσότερο από 1,10€ και λιγότερο από 1,78€!!! Την ώρα που γεμίζαμε το ντεπόζιτο, ένας Κροάτης μηχανόβιος κοιτούσε με δυσπιστία την πινακίδα του αυτοκινήτου και ρώτησε Grcki? ή κάπως έτσι. Κατένευσα. Hero, hero άρχισε να φωνάζει υψώνοντας τη γροθιά του!

Άγνωστο πώς, μετά την αναχώρησή μας από εκεί μπήκαμε στον αυτοκινητόδρομο αντί να ακολουθήσουμε την παραλιακή οδό. Θυμάμαι οτι έβλεπα τη θάλασσα να απομακρύνεται και τα νησάκια στο βάθος αλλά δεν μπορούσα να βρω τρόπο να ξαναβγούμε. Εκεί πάντως, μέσω των πινακίδων, διαπιστώσαμε οτι η Ριέκα απείχε αρκετά ακόμα και θα ήταν αδύνατο να την προσεγγίσουμε. Εκεί, με την άκρη του ματιού μας είδαμε ένα χωριό που θαρρείς και ξέκοψε απ' τις σελίδες κάποιου παραμυθιού! Το όνομα αυτού... Skradin και μπροστά μας το... Γαλαξίδι της Δαλματίας! Αφού επιστρέψαμε διάβασα γι' αυτόν τον προορισμό και τους κοντινούς του καταρράκτες. Τότε δε γνωρίζαμε καν την ύπαρξή τους και ακόμα ένας λογαριασμός άνοιξε...

Το απόγευμα φτάσαμε στο Ζαντάρ και ήταν μια πραγματική αποκάλυψη! Υπέροχο μέρος και πολύ λιγότερο τουριστικό απ' ότι είχαμε δει ως τότε. Η ώρα ήταν κατάλληλη για την εύρεση καταλύματος. Φευ! Μετά από αρκετές άκαρπες προσπάθειες, αποφασίσαμε οτι ήταν προτιμότερο να αφήσουμε το αυτοκίνητο, να περιηγηθούμε και θα βρίσκαμε κάτι περπατώντας.

Ναι, καλά...

Η πόλη μας συνεπήρε και παρά το γεγονός οτι ρωτήσαμε σε 1-2 ξενοδοχεία ακόμα, ξεχαστήκαμε με τη βόλτα. Ανεβήκαμε σε ένα ψηλό καμπαναριό απ' όπου είχες θέα σε όλη την πόλη, τη χερσόνησο με την παλιά πόλη και τη θάλασσα μπροστά. Ο ήλιος ήταν στη δύση του και ζωγράφιζε το τοπίο με μαγικά χρώματα. Όταν κατεβήκαμε από εκεί, είχε πια ξεκινήσει να νυχτώνει και είχαμε κουραστεί αρκετά.

Μετά από λίγες ακόμα άκαρπες προσπάθειες, βγήκαμε λίγο πιο έξω απ' την πόλη. Κατέβηκα (κλασσικά) απ' το αυτοκίνητο για να ρωτήσω για δωμάτιο. Η ώρα ήταν περασμένες 11 το βράδυ. Το δωμάτιο κόστιζε γύρω στα 70€ και είχε θέα στο Ζαντάρ που δεν ήταν και πολύ μακριά. Ακριβώς δίπλα του ήταν ένα εστιατόριο και έξω κάθονταν πολύς κόσμος. Πεινούσαμε πολύ κι είμασταν κομμάτια. Πετάξαμε τα πράγματα και κατεβήκαμε κάτω. Μύριζαν ψητά, παραγγείλαμε λουκάνικα και... μπύρες Karlovacko για να τιμήσουμε την τοπική ζυθοποιία! Μετά από τόσο κουραστική μέρα, δε θα μπορούσαμε να σκεφτούμε καλύτερη κατάληξη. Ήπιαμε τις μπύρες μας και ανεβήκαμε με μισό μάτι στο δωμάτιο.

Λιποθύμησα στο κρεβάτι μου...

 

[Mikkael Sin]

Η προηγούμενη μέρα ήταν κουραστική, ενώ για πρώτη και τελευταία φορά "πληρώσαμε" το γεγονός οτι δεν είχαμε κλείσει δωμάτιο από πριν. Ακόμα κι έτσι όμως, πέρα απ' το ότι είχε το γούστο του, η βραδιά θα μείνει αξέχαστη! Σπάνια χαίρεσαι τόσο πολύ το φαγητό και τον ύπνο σου...

Ακόμα κι αν τελειώσει κάτι χωρίς να έχει πάει στραβά, εκ των υστέρων θα αποδειχθεί οτι θα ήταν καλύτερα να είχε πάει στραβά... (Μέρφυ)

Βγήκαμε ξανά στο δρόμο για τον επόμενο βασικό μας προορισμό, τη Ριέκα, ακολουθώντας τον παραθαλάσσιο δρόμο. Εξαιρετική θέα προς τη θάλασσα στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής. Τα απέναντι νησιά ή οι χερσόνησοι που εισχωρούν στη θάλασσα δημιουργώντας τα δαιδαλώδη βαλκανικά φιόρδ, δίνουν κατά διαστήματα την αίσθηση οτι κινείσαι παραλιμνίως κι όχι πλάι σε θάλασσα. Είπαμε, εδώ ο ήλιος είναι πιο... χλωμός απ' οτι στην Ελλάδα και μάλλον οι λίμνες θα ταίριαζαν καλύτερα στο τοπίο. Περάσαμε πάντως από εξαιρετικά χωριά, άλλα περιποιημένα κι άλλα εντελώς παρατημένα -αν κι αυτά συχνά είχαν περισσότερο ενδιαφέρον- παλιές μονάδες δίπλα στη θάλασσα και καρνάγια, ενώ κατά διαστήματα το τοπίο θύμιζε "ελληνικό Καλοκαίρι" με παραθεριστές να κυκλοφορούν με τα μαγιό και όλο τον εξοπλισμό ανά χείρας (ομπρέλες, ψάθες, στρώματα θαλάσσης). Κι εδώ ήταν συχνό το φαινόμενο να βλέπουμε πινακίδες από Δυτική, Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Κάποιο απ' τα απέναντι νησάκια ήταν και το Γκόλι Ότοκ, πράγμα το οποίο γνώριζα αλλά φυσικά όχι ποιο ακριβώς! Οι γνωστές φυλακές των πολιτικών κρατουμένων επί εποχής Τίτο.

Νωρίς το μεσημέρι φτάσαμε στη Ριέκα και ψάξαμε για το ποδοσφαιρικό της γήπεδο που είναι δίπλα στη θάλασσα. Εκεί, το μακρινό 1979 η Ομάδα μου, ο ΠΑΣ Γιάννινα είχε δώσει το πρώτο εκτός έδρας ευρωπαϊκό παιχνίδι της ιστορίας της! Μπήκα στο χώρο με... προσκυνηματική ευλάβεια. Η φίλη μου παρέμεινε στην κερκίδα τραβώντας φωτογραφίες ενώ εγώ πήδηξα το κάγκελο για να βρεθώ στον αγωνιστικό χώρο. Κι ενώ απέδιδα φόρο τιμής, ένας -προφανώς φύλακας του χώρου- φώναζε στη γλώσσα του να απομακρυνθώ. Ένευσα οτι δεν καταλαβαίνω και συνέχισα να τον γράφω, όταν πήγε να ξεκλειδώσει μια απ' τις πόρτες. Αυτός έμπαινε κι εγώ έβγαινα, ξανακαβαλώντας το κάγκελο, δημιουργώντας μια μάλλον κωμική εικόνα. Το "χρέος" μου πάντως το είχα ξεπληρώσει και φύγαμε για βόλτα στην πόλη. Οι πεζόδρομοι πάνω απ' την παραλία ήταν υπέροχοι και γεμάτοι ζωντάνια. Εδώ δεν είδαμε τόσους τουρίστες, όσο ντόπιους που ακολουθούσαν τους ρυθμούς της καθημερινότητάς τους. Για μια ακόμα φορά μετάνιωσα που δεν περάσαμε ένα βράδυ εκεί και μπορώ να πω οτι η Ριέκα αξίζει και με το παραπάνω ως προορισμός. Εκτός από Δαλματία, εδώ είναι έντονο και το ιταλικό στοιχείο, προσφέροντας μοναδικές εικόνες στον επισκέπτη. Θέλαμε πάντως να διασχίσουμε κι ολόκληρη τη χερσόνησο της Ίστρια και δε γνωρίζαμε πόσο χρόνο θα χρειαστούμε.

Λίγα χιλιόμετρα μετά φτάσαμε στην Οπατίγια, ένα από τα γνωστότερα θέρετρα της Βόρειας Δαλματίας. Σε μένα θύμισε κάτι από Πριγκηπόνησα, με ωραίες βίλες και νοικοκυρεμένες, ολάνθιστες αυλές. Πολύ πράσινο και πολύ ωραία σημεία για βόλτα. Συνεχίσαμε παραλιακά και από μακριά είδαμε έναν πολύ γραφικό κόλπο με μια μεγάλη μονάδα, δε θυμάμαι τι ήταν αλλά είχε παροπλιστεί. Το σκηνικό πάντως ήταν εντυπωσιακό και βγήκαμε απ' το δρόμο κατεβαίνοντας την κατηφόρα μέχρι τη θάλασσα για μια μίνι εξερεύνηση στις εγκαταστάσεις.

Συνεχίσαμε ως την Πούλα, το νοτιότερο άκρο της Ίστρια. Μια εξίσου πανέμορφη πόλη των ακτών της Κροατίας. Το αρχαίο ρωμαϊκό θέατρο της πόλης, στα πρότυπα του Κολοσσαίο, ήταν κλειστό, μιας και το ίδιο βράδυ φιλοξενούσε συναυλία του Seal. Αράξαμε απ' έξω ακούγοντας ένα μέρος του soundcheck και συνεχίσαμε τη βόλτα μας στην πόλη. Στη λεωφόρο του Στρατάρχη Τίτο φάγαμε κάτι στο όρθιο και συνεχίσαμε, βόρεια και πάλι! Στο δρόμο βρήκαμε κάτι σαν "μπαλκόνι" πάνω απ' τη θάλασσα. Ένα πλάτωμα στην ουσία, αρκετά πάνω απ' τη θάλασσα, με αποτέλεσμα να έχεις τρομερή θέα σε ολόκληρη τη Βόρεια Δαλματία. Είχε τουριστικά καταστήματα και αρκετό κόσμο που απολάμβανε τον καφέ του και τη θέα. Στο μεταξύ ο ήλιος έπεφτε πλέον επικίνδυνα και έπρεπε να βρούμε κάπου να μείνουμε!

Ήταν στο αρχικό πλάνο να φτάσουμε ως την Τεργέστη, λογοτεχνικό και... ιστορικό τέρμα των δαλματικών ακτών. Από εκεί και πέρα... Ιταλία! Δεν είχαμε σκοπό να μείνουμε νύχτα εκεί πάντως. Όταν μπήκαμε στη Σλοβενία είχε σχεδόν νυχτώσει και είμασταν στο δρόμο από πολύ νωρίς το πρωί. Δε θυμάμαι αν υπήρχε συνοριακός έλεγχος. Κατεβήκαμε σε ένα παραθαλάσσιο μέρος, μάλλον στο Κόπερ και παρκάραμε μπροστά στη θάλασσα. Είχε νυχτώσει για τα καλά κι έπρεπε να βρούμε κατάλυμα. Φυσούσε δαιμονισμένα και δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Ακουγόταν μουσική από κάπου μακριά αλλά εκεί γύρω δεν υπήρχαν φώτα, ούτε άνθρωποι. Μας έπιασε κατάθλιψη και αποφασίσαμε να φύγουμε για Τεργέστη.

Μετά από σύντομη διαδρομή και χωρίς συνοριακό έλεγχο (αυτό το θυμάμαι) μπήκαμε στην Ιταλία και την Τεργέστη χωρίς καν να το καταλάβουμε. Παρκάραμε κάπου μέσα στα στενά της πόλης και βρήκαμε δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο πάνω απ' την παραλιακή. Γύρω στα 80€ η τιμή του και σίγουρα δεν άξιζε τόσο. Ένα παλιό, αρκετά μεγάλο ξενοδοχείο σε αστικό ιστό πόλης. Βγήκαμε κατ' ευθείαν για φαγητό. Είχαμε αργήσει κι ήξερα οτι θα δυσκολευτούμε. Δε διαψεύστηκα! Στο μόνο εστιατόριο που βρήκαμε ανοιχτό, μας ενημέρωσαν οτι η κουζίνα είχε κλείσει κι ενώ το μαγαζί είχε μέσα 2-3 παρέες. Ήταν μεσάνυχτα κι είμασταν στην Ιταλία. Τι περιμέναμε δηλαδή; Βρήκαμε κάτι σαν καφέ ανοιχτό και αρκεστήκαμε σε κρύα σάντουιτς. Ήταν ανοιχτό γιατί ανήκε σε Κινέζους κι όχι σε Ιταλούς. Αργά το βράδυ συνεχίσαμε τη βόλτα μας στην παραλιακή ζώνη όπου δεν κυκλοφορούσε ψυχή! Αυτή ήταν και η πιο κουραστική μέρα ολόκληρου του ταξιδιού και η μέρα με τα περισσότερα χιλιόμετρα, αν εξαιρέσω τη μέρα της επιστροφής. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο καθώς είμασταν "πτώματα".

(Ξανα)λιποθύμησα στο κρεβάτι μου...

 

[Mikkael Sin]

Η μέρα ξημέρωσε στην Τεργέστη και βγήκαμε για βόλτα στην πόλη. Ήλιος λαμπρός κι αρκετός κόσμος έξω με αποτέλεσμα η εικόνα να είναι εντελώς διαφορετική από εκείνη της προηγούμενης νύχτας. Ένα τεράστιο κρουαζιερόπλοιο ήταν δεμένο στο λιμάνι και συγκέντρωνε τα βλέμματα πλήθους κόσμου που είχε πλησιάσει να το δει από κοντά. Κι εμείς μαζί! Στη συνέχεια ανεβήκαμε ψηλότερα σε κάτι γειτονιές πάνω απ' τη θάλασσα. Ωραία σπίτια και καταπράσινο περιβάλλον. Φτάσαμε ως το φάρο απ' όπου είχαμε ωραία θέα στον κόλπο και την παραλιακή πόλη.

Επόμενος σταθμός μας η Λιουμπλιάνα (κι εκεί ψηλά κάποιος γελούσε) πήραμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε.

Περνώντας ξανά τα σύνορα για Σλοβενία, είδαμε οτι χρειάζεται βινιέτα (πρώτη φορά που τη χρειαστήκαμε μετά το Μαυροβούνιο). Στο Μαυροβούνιο ήταν 10€ κι εδώ 15€, νομίζω για 2 εβδομάδες. Κατά διαστήματα υπήρχε πινακίδα που ενημέρωνε "εδώ πωλούνται βινιέτες" αλλά κάτι η όμορφη διαδρομή, κάτι το "εδώ θα πάρουμε, εκεί θα σταματήσουμε" φτάσαμε έξω απ' τη Λιουμπλιάνα κι ενώ ήδη είχαμε αποφασίσει να φτάσουμε στο Μάριμπορ μιας κι είχαμε δει στις πινακίδες οτι δεν απείχε πολλά χιλιόμετρα. Συνεχίσαμε να σκεφτόμαστε τα ίδια για τη βινιέτα κι ενώ πλησιάζοντας το Μάριμπορ, είδαμε οτι κοντεύαμε για τα αυστριακά σύνορα κι οτι το Γκρατς ήταν κοντά. Φύγαμε για Γκρατς λοιπόν και χωρίς να καταλάβουμε περνούσαμε τα αυστριακά σύνορα, χωρίς ιδιαίτερες διατυπώσεις. Εκεί σε ενημέρωναν πάλι για βινιέτα (το έγραφε η πινακίδα δηλαδή) και δεν ήθελα να το ρισκάρω δεύτερη φορά, καθώς είχαμε διασχίσει απ' άκρη σ' άκρη όλη τη Σλοβενία χωρίς αυτή. Ότι είχαμε περάσει τα σύνορα κι είδα μπροστά μου ένα πλάτωμα στο οποίο θα σταματούσα το αυτοκίνητο κι ενώ η συνοριακή γραμμή ήταν 100 μέτρα πίσω μας. Πριν προλάβουμε να σταματήσουμε από μόνοι μας, μας σταμάτησε η αστυνομία. Άντε τώρα να του εξηγώ οτι εδώ που μου είπε να σταματήσω, σκόπευα να το κάνω από μόνος μου. 150€ πρόστιμο και... μας έκαψε!

Για την ιστορία, ξαναπλήρωσα το ίδιο πρόστιμο το 2014 διερχόμενος από την Αυστρία κι ενώ είχα βινιέτα αλλά η σύντροφός μου την κρατούσε στο χέρι και την περιεργάζονταν όταν μας σταμάτησαν. Το 2015 πάλι, είχαμε βινιέτα και κολλημένη στην πάνω γωνία του παρμπρίζ. Καλά το φαντάζεστε.

Δε μας σταμάτησε κανείς.

Φτάσαμε στο Γκρατς και περιηγηθήκαμε στην πόλη. Πολύ κοντά στα σύνορα, αξίζει μια επίσκεψη εκεί αν βρεθείς στη Σλοβενία (που πρέπει να βρεθείς στη Σλοβενία)!!! Σε μια καντίνα στο κέντρο της πόλης παραγγείλαμε χάμπουργκερ. Με ρώτησαν για σάλτσα τσίλι και είπα... οκ! Έτσι κι αλλιώς μου αρέσουν τα καυτερά ενώ συνήθως οι σάλτσες τσίλι έξω δε με ενοχλούν καθόλου. Μετά από εκείνο το πράγμα ήθελα να πηδήξω στο συντριβάνι! Το έφαγα αλλά έχασα τη γεύση και την όσφρησή μου για τις πολλές επόμενες ώρες... Στη βόλτα του κεντρικού πεζόδρομου, ακούσαμε από κάπου κλασσική μουσική χωρίς να φαίνεται από πού προέρχεται. Ακολουθώντας τον ήχο μπήκαμε στην αυλή ενός συγκροτήματος με παλιά κτίρια. Είχαν στηθεί καρέκλες και μια μίνι συμφωνική ήταν στημένη στη σκηνή κι έπαιζε κανονικά, σαν να βλέπεις την πρωτοχρονιάτικη της Βιέννης, κατακαλόκαιρο στο Γκρατς, σε μια αυλή! Ακούσαμε 2-3 κομμάτια και συνεχίσαμε το δρόμο μας. Ήταν απόγευμα πια κι έπρεπε να γυρίσουμε στη Σλοβενία πριν νυχτώσει.

Ξαναπερνώντας τα σύνορα αγοράσαμε βινιέτα.

Φτάσαμε στο Μάριμπορ που θέλαμε να επισκεφτούμε πριν φύγουμε για Λιουμπλιάνα όταν ξεκίνησε να βρέχει καταρρακτωδώς, πράγμα καθόλου περίεργο για Κεντρική Ευρώπη ακόμα και μέσα στο κατακαλόκαιρο. Μείναμε αρκετή ώρα στο αυτοκίνητο περιμένοντας να κοπάσει κι αποφασίσαμε να μείνουμε εκεί το βράδυ. Περάσαμε τη γέφυρα προς το πιο καινούριο κομμάτι της πόλης και βρήκαμε ένα όμορφο μικρό ξενοδοχείο, κοντά στο ποτάμι. Ότι είχε σταματήσει να βρέχει και περάσαμε απέναντι, χωρίς αυτοκίνητο αυτή τη φορά, με τα μπουφάν ανά χείρας!

Περπατήσαμε στην παλιά πόλη και ξεκίνησε να νυχτώνει. Είχε μόλις ολοκληρωθεί ένας αγώνας ράλι και πετύχαμε κάτι απονομές κλπ στο κέντρο της πόλης. Φθινοπωρινή δροσιά και πολύς κόσμος έξω, σε μια όμορφη πόλη. Για καλή μας τύχη, εκείνες τις μέρες πραγματοποιούνταν ένα μεγάλο φεστιβάλ στο Μάριμπορ, ίσως ήταν κι η τελευταία μέρα του.

Τόσο... γκροτέσκο φεστιβάλ δεν είχα ξαναδεί ποτέ! Δεν ξέρω από τις σελίδες ποιου έργου ήταν βγαλμένο αλλά έμοιαζαν όλα "παλιακά". Ακόμα κι οι άνθρωποι που έτσι κι αλλιώς μοιάζουν περισσότερο Αυστριακοί παρά Γιουγκοσλάβοι. Ναι, εδώ οι φάτσες ήταν διαφορετικές από εκείνες που συναντούσαμε όλες τις προηγούμενες μέρες. Σε ότι αφορά το φαγητό, αποζημιωθήκαμε για το χτεσινοβραδινό κάζο, όπως και για τη μεσημεριανή κάψα. Σουβλάκια, λουκάνικα, κοψίδια και γενικά ότι μπορείς να βρεις σε ένα πανηγύρι που σέβεται τον εαυτό του! Μουσικές από παντού, λούνα παρκ και πάγκοι με λογής λογιών φαγώσιμα, παιχνίδια και μικροαντικείμενα. Ο κόσμος ήταν πραγματικά πολύς και χάρηκα που είχαμε βγει χωρίς αυτοκίνητο γιατί πέρα απ' το πάρκινγκ, δε θα μπορούσαμε να πιούμε τόσες μπύρες κι ίσως δε θα βρίσκαμε και το δρόμο να γυρίσουμε πίσω!

Αργά το βράδυ ακολουθήσαμε το δρόμο της επιστροφής πάνω απ' τη γέφυρα ενώ στο βάθος γινόταν "πόλεμος" από τα πυροτεχνήματα. Βρήκαμε το ξενοδοχείο μας εύκολα και πέσαμε για ύπνο, ολοκληρώνοντας μια υπέροχη μέρα με εξαίρεση το... 150άρι!

 

[Mikkael Sin]

Κάτι το "αργάμιση" που επιστρέψαμε, κάτι οι μπύρες, κάτι η συσσωρευμένη κούραση, σηκωθήκαμε αργά απ' το κρεβάτι. Ίσα που προλάβαμε το πρωινό. Είχε αρκετή δροσιά στον κήπο ενώ λίγο πιο δίπλα το αυτοκίνητο είχε νοτισμένα τζάμια, όπως στα Γιάννενα του Νοέμβρη...

Θα γυρίζαμε στο Μάριμπορ για μια τελευταία βόλτα πριν συνεχίσουμε για Λιουμπλιάνα (κι ενώ τα γέλια εκεί πάνω συνεχίζονταν). Πήραμε και το αυτοκίνητο μαζί για να φύγουμε κατ' ευθείαν. Μετά από διαδρομή λίγων λεπτών παρκάραμε κάπου στο κέντρο και βγήκαμε τη βόλτα μας. Ύστερα από μια περιήγηση στο κέντρο κατεβήκαμε ξανά στην παραποτάμια "βόλτα". Αφήνοντας πίσω μας την Τεργέστη, είχαμε αφήσει οριστικά πίσω μας και τη θάλασσα αλλά όχι και τα θαλάσσια σπορ! Ο ποταμός Ντράβα ήταν γεμάτος κωπηλατικές βάρκες, μικρά σκάφη, κάποιος έκανε θαλάσσιο σκι ενώ είχε και κάποια επίδειξη τζετ σκι! Αυτές οι εικόνες σε ποτάμι ήταν πρωτόγνωρες για μας, παρόλο που μεγαλώσαμε γύρω και... μέσα στο Βοϊδομάτη!

Επιστρέφοντας στο αυτοκίνητο δε λειτουργούσε τίποτα! Εντελώς... dead που λεν και στο χωριό μας. Προφανώς ήταν μπαταρία. Ζήτησα από έναν κύριο που περνούσε με τα πόδια αν μπορούσε να βοηθήσει. Λίγα αγγλικά αλλά είπαμε οτι είμαστε Έλληνες και μας είπε οτι είχε κάνει φαντάρος στη Μακεδονία (σ.σ. στη Βόρεια Μακεδονία) κοντά στο Μοναστήρι. Προθυμοποιήθηκε και έφερε το αυτοκίνητό του δίπλα στο δικό μας, έβγαλε τα καλώδιά του και έβαλα μπροστά. Αμέσως μόλις βγήκαμε απ' την πόλη μας "άφησε" ξανά. Βγήκα μπροστά απ' το αυτοκίνητο, στη μέση του δρόμου ουσιαστικά και προσπαθούσα με νοήματα να σταματήσω κάποιον. Κάποιος απ' όλους, ελαττώνοντας ταχύτητα μπροστά μου, με ρώτησε τι χρειάζομαι και του εξήγησα. Η απάντησή του ήταν "πήγαινε πάρε μόνος σου, έχει λίγο πιο μπροστά".

Και πήγα.

Ξεκίνησα με τα πόδια και γύρω στα 500 μ. μακριά ήταν ένα πολυκατάστημα. Στο δρόμο χάζευα και τους άλλους από κάτω που έκαναν τζετ σκι στο ποτάμι. Αν δεν ήταν σταματημένο το αυτοκίνητο λίγα μέτρα πιο πριν, μπορώ να πω θα είχα χαρεί τη διαδρομή! Επέστρεψα με τα καλώδια, κάποιος απ' όλους σταμάτησε και φύγαμε για το Νότο αν κι αυτή τη φορά αποφασίσαμε να παρακάμψουμε τη Λιουμπλιάνα (σε επόμενο ταξίδι μου παραδέχτηκα οτι είναι η αγαπημένη μου medium size ευρωπαϊκή πόλη και θα έμενα άνετα εκεί - δεν το λέω συχνά). Θα φεύγαμε για Ζάγκρεμπ λοιπόν και σύντομα είμασταν μπροστά στα σύνορα, μετά από μια όμορφη διαδρομή στη Σλοβενία, η οποία είναι πολύ μικρή και παντού υπέροχη!

Μπροστά στα σύνορα υπήρχε μια μικρή ουρά αυτοκινήτων αλλά αυτή η στάση ήταν αρκετή για να μας αφήσει πάλι η μπαταρία που είχε φάει τα ψωμιά της. Άνοιξα το καπό και περίμενα κάποιον να σταματήσει, με τα καλώδια ανά χείρας. Μια ευγενική κυρία σταμάτησε, βάλαμε μπροστά και δεν προχωρήσαμε παρά λίγα μέτρα, ενώ ήδη άλλα αυτοκίνητα είχαν έρθει πίσω μας, μας προσπέρασαν και είχαν πλέον προπορευθεί. Άνοιξα το καπό ξανά και περίμενα κάποιον να φιλοτιμηθεί όταν ένας από τους αστυνομικούς ήρθε να μου ζητήσει το λόγο. Ωραία, δεν μπορώ να κάνω κάτι, κάνε ότι καταλαβαίνεις. Μπήκε ξανά στο φυλάκιο και ζήτησε να περιμένουμε.

30' μετά ταξιδεύαμε σ' έναν σλοβένικο γερανό και πίσω μας σέρναμε το αυτοκίνητό μου...

Επιστρέφαμε λοιπόν στην ενδοχώρα της Σλοβενίας κατευθυνόμενοι προς κάποιο συνεργείο. Γύρω στα 20 χλμ. βρεθήκαμε σ' ένα τέτοιο, όπου ο... γιατρός απεφάνθη οτι η μπαταρία τετέλεσται και είμαστε για αλλαγή.

Έφυγα με μια καινούρια Varda και φτωχότερος κατά 150€ (κόστη μεταφοράς, μπαταρίας, εργατικών). Φαίνεται το 150άρι θα είναι ταρίφα στην Κεντρική Ευρώπη!

Το απόγευμα πάντως φτάσαμε στο Ζάγκρεμπ και ήταν όπως το περίμενα, μαγευτικό! Εδώ είναι μια άλλη Γιουγκοσλαβία όπως και σχεδόν σε ολόκληρη την επικράτειά τους οι 2 βορειότερες πρώην ομόσπονδες δημοκρατίες. Στο Ζάγκρεμπ συνυπάρχουν η βαλκανική γοητεία του Βελιγραδίου, με τη μελαγχολία του Βορρά και την καλαισθησία των αστικών κέντρων της Κεντρικής Ευρώπης.

Βρήκαμε εύκολα δωμάτιο σ' ένα συμπαθητικό ξενοδοχείο και ξεχυθήκαμε στην πόλη. Χρωστούσα μια επίσκεψη στην πλατεία του Βασιλιά Τόμισλαβ, από τότε που μικρό παιδάκι έβλεπα τη φωτογραφία της στην Υδρία (μαζί με εκείνη του Σπλίτ που λέγαμε νωρίτερα). Περπατήσαμε χιλιόμετρα ως συνήθως για να καταλήξουμε βράδυ σε μια πιτσαρία, απέναντι από τον καθεδρικό, στον οποίο γίνονταν έργα και δεν μπορέσαμε να επισκεφτούμε. Παρόλα αυτά, τα καμπαναριά φωτιζόταν τη νύχτα και θύμιζαν περισσότερο εικόνες Πράγας ή Βιέννης κι όχι Βαλκανίων, εξαιτίας του μεγέθους, της μεγαλοπρέπειας και του γοτθικού τους ρυθμού. Μετά περπατήσαμε στα στενά σοκάκια της παλιάς πόλης και βρεθήκαμε σ' έναν μαγευτικό δρόμο γεμάτο καφέ και μπαράκια τα οποία έσφυζαν από ζωή.

Και ναι, εδώ είναι η Μονμάρτη των Βαλκανίων...