Αλβανία Αυστρία Ιταλία Κροατία Μαυροβούνιο Σερβία Σλοβενία Αδριατική - Γιουγκοσλαβία

[Mikkael Sin]

Η μέρα ξημέρωσε όμορφη και ηλιόλουστη στο Ζάγκρεμπ. Μια από τις "υποχρεώσεις" του... προσκυνηματικού μας τουρισμού ήταν να επισκεφθούμε το αφιερωμένο στον μεγάλο Ντράζεν Πέτροβιτς μουσείο. Ρωτήσαμε στη reception, δεν είμασταν μακριά και πήγαμε με τα πόδια. Το μουσείο δεν είχε ανοίξει ακόμα και περιηγηθήκαμε στην όμορφη γειτονιά. Το παρακείμενο κλειστό γήπεδο της Τσιμπόνα είχε κατεβασμένα ρολά και δεν μπόρεσα να πραγματοποιήσω ένα ακόμα όνειρο - μπήκα πάντως στην μπουτίκ και έφυγα με ένα κασκόλ για ενθύμιο.

Σαν φιλογιουγκοσλάβος κι οπαδός των αντίστοιχων ομάδων, σαν πιτσιρικάς ο Ντράζεν ήταν ο αγαπημένος μου παίχτης. Πέρα από τη δική μας βόλτα στο μουσείο, μια ευγενέστατη νεαρή υπάλληλος απάντησε σε όλες μας τις ερωτήσεις (τα αγγλικά της ήταν εξαιρετικά) ενώ είχαμε και μια ενδιαφέρουσα συζήτηση περί πολέμου και οικονομικής κατάστασης κι ενώ η εισδοχή της Κροατίας στην Ε.Ε. εκκρεμούσε.

Λίγο πριν το μεσημέρι αναχωρήσαμε για τον επόμενο προορισμό μας, το Βελιγράδι. Με συνοπτικές διαδικασίες αποφασίσαμε μια μικρή παράκαμψη για το Νόβι Σαντ, στο οποίο φτάσαμε κάποιες ώρες αργότερα. Παρκάραμε στο κέντρο και περπατήσαμε την όμορφη πόλη με την ευχάριστη ατμόσφαιρα. Η ώρα ήταν τέτοια που η κίνηση ήταν περιορισμένη. Πήραμε το αυτοκίνητο, περάσαμε μια από τις γέφυρες και βρεθήκαμε στην απέναντι μεριά της πόλης, στις γειτονιές κάτω απ' το κάστρο. Παρά το "φτωχικό" παρόν, το μέρος αποπνέει μια αρχοντιά και γωνιές του θυμίζουν τις παλιές καλές μέρες. Περπατήσαμε στα σοκάκια και σιγά σιγά ανεβήκαμε στο κάστρο. Η θέα με το Δούναβη μπροστά και την πόλη πίσω του, όπως και το γραφικό πέτρινο καφέ, μου θύμισε το Ίτς Καλέ και το Κάστρο των Ιωαννίνων. Δυο - τρεις μέρες μετά ξεκινούσε το Exit Festival και στα διάφορα σημεία του κάστρου είχε αρκετή κίνηση από συνεργεία που προετοίμαζαν το χώρο. Με μια μπύρα Tuborg ανά χείρας, καθίσαμε στα τείχη και απολαύσαμε τη θέα που συνόδευε ένα εκπληκτικό ηλιοβασίλεμα (τύφλα να έχει η θάλασσα) το δεύτερο πιο όμορφο που είδαμε μετά από εκείνο το αξέχαστο στο Ζαντάρ λίγες μέρες πριν.

Περπατήσαμε πίσω στο αυτοκίνητο, ενώ τώρα το μέρος είχε άλλη μαγεία, στο ημίφως και με τα δημοτικά φώτα στα σοκάκια αναμμένα. Το φως κρατούσε τόσο όσο να μην αγχώνομαι για το δρόμο. Μπήκαμε στο Βελιγράδι κι ενώ είχε πια νυχτώσει. Σε κάποιον από τους κεντρικούς δρόμους πετύχαμε απίστευτο μποτιλιάρισμα αν και δε μας ενοχλούσε καθόλου, παρά το γεγονός οτι δεν είχαμε βρει ακόμα κατάλυμα, όντες πανευτυχείς που βρισκόμασταν στο Βελιγράδι! Ήταν το πρώτο μποτιλιάρισμα αυτού του ταξιδιού, τουλάχιστον σε αστικό περιβάλλον (εξαιρώ την κηδεία στην Αλβανία και διάφορες τουριστικές περιοχές στην παραθαλάσσια Κροατία). Γρήγορα διαπιστώσαμε οτι πέρα από την έτσι κι αλλιώς "ζωντάνια" του Βελιγραδίου, υπήρχε ένας ακόμα λόγος που ήταν τέτοια η εικόνα στους δρόμους εκείνο το βράδυ. Πολύς κόσμος, κυρίως νεαροί, πηγαινοέρχονταν κρατώντας σέρβικες σημαίες, πυρσούς και κόρνες. Πολλοί οδηγοί κόρναραν επίσης μέσα απ' τα αυτοκίνητά τους και σιγά σιγά ο δρόμος γέμισε κόσμο που πανηγύριζε! Κινούμενοι σημειωτόν, είχα την ευκαιρία να ρωτήσω τον ταξιτζή που βρίσκονταν δίπλα μου τι συνέβαινε, μέσα από τα ανοιχτά μας παράθυρα (είχε -ξανά- επιτέλους, τη γνώριμη βαλκανική, ζεστή καλοκαιρινή βραδιά). Μου έλεγε μέσα απ' το αυτοκίνητο Τζόκοβιτς one, Τζόκοβιτς one... Σκέφτηκα οτι πρέπει να πρόκειται για κάποιον Σέρβο φορ που δε γνωρίζω (!) και σκόραρε το μοναδικό γκολ μιας διεθνούς φιλικής αναμέτρησης (ήμουν σίγουρος οτι δεν πρόκειται για κάποιο επίσημο ματς -θα το ήξερα- ή για παιχνίδι σε επίπεδο συλλόγων αφού οι σημαίες ήταν κράτους κι όχι κάποιου κλαμπ).

Βρήκαμε ξενοδοχείο στο κέντρο, έχοντας παρκάρει κάπου εκεί κοντά. Μπαίνοντας μέσα, πίσω απ' τη reception οι υπάλληλοι ήταν κολλημένοι μπροστά σε μια τηλεόραση. Ρώτησα τι συνέβαινε και μου είπαν οτι ο Τζόκοβιτς (τότε μάθαμε ότι πρόκειται για... τενίστα) είχε γίνει Νο1 στον κόσμο! Το ξενοδοχείο ήταν παλιό κι απεριποίητο αλλά κόστιζε μόλις 30€. Το δωμάτιο μου θύμισε τα ξενοδοχεία που μέναμε στη Γιουγκοσλαβία στα τέλη των 80's. Κάναμε ένα μπάνιο και βγήκαμε έξω για βόλτα και φαγητό στο νυχτερινό Βελιγράδι!

Ο χαμός στους δρόμους συνεχίζονταν κι απολαύσαμε την πανηγυρική ατμόσφαιρα. Περπατήσαμε στο κέντρο και φτάσαμε στη Σκανταρλίγια, τη συνοικία - αντίστοιχη "Πλάκα" του Βελιγραδίου. Όμορφα ήταν και είχε πολύ κόσμο. Επιτέλους Βαλκάνια κι όχι ξενέρωτοι Ιταλοί (τέτοια ώρα στην Τεργέστη ήταν όλα κλειστά)! Καθίσαμε σε μια από τις γραφικές ταβέρνες της γειτονιάς, συντροφιά με πολύ κόσμο, μουσικούς που περιφέρονταν στα τραπέζια, φωνές, τραγούδια και μυρωδιές από λουλούδια και... νόστιμο φαγητό! Ήπιαμε κάτι τοπικά αποστάγματα και φάγαμε τα πεντανόστιμα σέρβικα μπιφτέκια συνοδεία τοπικού κρασιού.

Φύγαμε αργά, χορτάτοι και πανευτυχείς. Ανεβαίνοντας τη Σκανταρλίγια, ακούσαμε πίσω μας κάποιον να μας φωνάζει. Τι διάολο;

Μια φίλη και συνάδελφος έτυχε να ταξιδεύει εκείνη την περίοδο με ένα χορευτικό συγκρότημα από τα Γιάννενα. Δεν μπορείς να κρυφτείς πουθενά τελικά (και είναι πραγματικά απίθανο οτι σχεδόν σε κάθε ταξίδι στο εξωτερικό βρίσκεις γνωστούς σε κάθε απίθανο μέρος)!!! Κανονίσαμε οτι θα βρισκόμασταν την επομένη στο Βελιγράδι και χωρίσαμε. Λίγο πιο πάνω, είδα ένα όμορφο μπουτίκ ξενοδοχείο και μπήκα να ρωτήσω αν είχαν δωμάτιο για την επόμενη μέρα. Είχαν, ήταν "τσιμπημένο" αλλά εντάξει. Τελευταία μέρα, θα μπορούσαμε να κάνουμε ένα μικρό έξοδο παραπάνω. Θέλαμε να έχουμε μια ευχάριστη τελευταία βραδιά σ' ένα ταξίδι δρόμου 2 εβδομάδων σχεδόν!

Την επομένη το πρωί πήραμε τις βαλίτσες μας και πήγαμε στο καινούριο μας δωμάτιο. Αμέσως φύγαμε για βόλτα στην πόλη και μετά από μια σύντομη περιήγηση στο κέντρο (Κνέζ Μιχάιλοβα) βρεθήκαμε σ' ένα λεωφορείο που μας πήγε ως το Μουσείο Γιουγκοσλαβικής Ιστορίας. Δεν ήταν ιδιαίτερα περιποιημένο αλλά τα εκθέματα παρουσιάζουν τρομερό ενδιαφέρον. Λίγο δίπλα, ο "οίκος των λουλουδιών" και φυσικά επισκεφθήκαμε τον τάφο του Τίτο. Ντόπιοι, αραχτοί κάτω απ' τα σκιερά δέντρα των κήπων, πουλούσαν ενθύμια. Ένας ηλικιωμένος έσπευσε μόλις μας είδε, προσπαθώντας να μας πουλήσει μια βιογραφία του Στρατάρχη. Προσπαθούσα με νοήματα να του εξηγήσω οτι πολύ θα ήθελα να το αγοράσω αλλά είναι αδύνατο να διαβάσω ένα βιβλίο γραμμένο σε γλώσσα που δε γνωρίζω (σ.σ. υπάρχει αυτοβιογραφία του Τίτο μεταφρασμένη στα ελληνικά, την οποία προλογίζει ο Αντρέας Παπανδρέου)!

Με το ίδιο λεωφορείο γραμμής επιστρέψαμε στο κέντρο και περπατήσαμε ως το φρούριο Καλεμέγκνταν, στο κάστρο του Βελιγραδίου! Η θέα προς την πόλη και τα δύο μεγάλα ποτάμια που συναντιούνται εκεί (ο Δούναβης κι ο Σάβα) είναι μαγευτική. Πολύς κόσμος κι εδώ, αρκετοί τουρίστες αλλά κυρίως ντόπιοι που κάνουν τη βόλτα τους. Παιδάκια με ποδήλατα και πατίνια, γιαγιάδες να τα κυνηγάνε για να φάνε, μαμάδες με καρότσια, παρέες εφήβων όλο ζωντάνια. Όλα όμορφα και πολύ "οικεία" παρόλο που ερχόμασταν εδώ για πρώτη φορά!

Επιστρέψαμε στην πολύβουη Μιχάιλοβα, όπου ψωνίσαμε κάποια σουβενίρ και χαζέψαμε την περαντζάδα με τους ντόπιους να μπαινοβγαίνουν στα μαγαζιά τους. Λίγο πιο κάτω, προς το ποτάμι, είδαμε ένα παραδοσιακό καφενείο ("καφάνα") γεμάτο σύμβολα και σημαίες της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Ήταν αρκετά παρακμιακό και υπέροχο! Θα πήγαινα σ' αυτό αλλά λίγα χρόνια αργότερα, σε επόμενη επίσκεψη στο Βελιγράδι, μιας και τώρα ήταν ώρα φαγητού κι όχι καφέ!

 

[Mikkael Sin]

Σύντομα βρεθήκαμε σε μια βοσνιακή ταβέρνα στο κέντρο της πόλης. Το "βοσνιακή" προκύπτει από το όνομά της που ήταν Bosna ή Sarajevo... κάτι τέτοιο τελοσπάντων! Στο διπλανό μας τραπέζι, η παρέα παρουσίαζε έντονο φυσιογνωμικό ενδιαφέρον και στήσαμε αυτί... κι ότι πιάσουμε! Στις 20 λέξεις η μια ήταν Τίτο και άλλη μια Παρτιζάν. Κρίμα που δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε λέξη!

Επιστρέψαμε στη Σκανταρλίγια αργά το μεσημέρι για λίγη ξεκούραση. Κάποιο τοπικό κανάλι έδειχνε στιγμιότυπα αγώνων μπάσκετ από τα πρωταθλήματα της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας κι έτσι μπροστά στο δέκτη μας παρέλασαν ο Ερυθρός Αστέρας κι η Παρτιζάν, η Γιουγκοπλάστικα, η Μπόσνα του Σαράγεβο, η Ολίμπια Λιουμπλιάνα, η Ζαντάρ, η Τσιμπόνα... Μολονότι έχω σταματήσει από χρόνια να βλέπω μπάσκετ, εδώ το πράγμα είχε ενδιαφέρον! Σηκώθηκα -μάλλον απρόθυμα- κάναμε ένα μπάνιο και βγήκαμε για απογευματινό περίπατο στο Βελιγράδι.

Περάσαμε το βράδυ μας παρέα με τη φίλη μας, στα καφέ και τα μπαρ του κέντρου ενώ επισκεφθήκαμε εκ νέου το Καλεμέγκνταν για να το δούμε κάτω απ' το νυχτερινό ουρανό. Παρά το γεγονός οτι η "σύνθεση" των επισκεπτών ήταν εμφανώς αλλαγμένη σε σχέση με την αντίστοιχη πρωινή, ο χώρος ήταν όμορφος και κατά τη διάρκεια της νύχτας ενώ στην πλειοψηφία τους οι θαμώνες ήταν τουρίστες, παρέες νεαρόκοσμου και ζευγαράκια.

Πήγαμε για ύπνο πολύ κουρασμένοι ενώ την επομένη μας περίμενε ο κουραστικός δρόμος της επιστροφής και κάποιες στάσεις ακόμα!

Δυσκολευτήκαμε να βγούμε απ' το Βελιγράδι. Πέρα απ' το ότι έπρεπε να κινηθούμε νότια δε γνωρίζαμε κάτι άλλο και η σήμανση εντός πόλεως δε βοηθούσε. Τηρώντας για πολλοστή φορά το "ρωτώντας παν στην Πόλη" καταφέραμε να βγούμε απ' τη σερβική πρωτεύουσα και να δούμε πινακίδα για Νις. Μια χαρά...

Λίγα χιλιόμετρα μετά και η πρώτη μας παράκαμψη για το Ποζάρεβατς. Το ότι η πόλη στη μέση του κάμπου είναι η γενέτειρα του Μιλόσεβιτς δε μου λέει τίποτα. Το ότι έζησαν σ' αυτή οι προπροπαππούδες μου, κάτι λέει! Εγκατεστημένοι εκεί, με άλλες 40 οικογένειες από την Αρίστη, κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων της οθωμανικής κατοχής. Όντας περίεργος για το πού ζούσαν οι μακρινοί μου πρόγονοι, ήθελα να περιηγηθώ στην πόλη, η οποία δε λέει και τίποτα. Ήταν ώρα αιχμής πάντως και οι γειτονιές γύρω απ' το κέντρο είχαν ζωή, με τον κόσμο να μπαινοβγαίνει στα εμπορικά καταστήματα. Γενικά υπήρχε μια αίσθηση οτι ο τρόπος ζωής είναι ίδιος όπως και στην ελληνική επαρχία, με χαλαρούς ρυθμούς και τους ανθρώπους να γνωρίζονται μεταξύ τους.

Συνεχίσαμε νότια και σύντομα έπρεπε να κάνουμε μια δεύτερη παράκαμψη, αυτή τη φορά για τη Σμεντέρεβσκα Παλάνκα, μια μικρή πόλη κάπου στο κέντρο της χώρας. Ο λόγος της επίσκεψής μας απλός. Εκεί ζει το ποδοσφαιρικό είδωλο των εφηβικών μας χρόνων!

Πριν φύγουμε από το Βελιγράδι, είχαμε μιλήσει μ' ένα φίλο στην Ελλάδα για την πρόθεσή μας να επισκεφτούμε το Μεγάλο Ζντένκο Μουφ στην πόλη του. Μας ενημέρωσε οτι κι άλλοι φίλοι ανέβαιναν την επομένη προς Νόβι Σαντ για το exit festival οπότε θα μπορούσαμε να βρεθούμε όλοι μαζί εκεί. Οι άλλοι άργησαν να ξεκινήσουν από τα Γιάννενα και θα συνέχιζαν χωρίς στάση, οπότε βρεθήκαμε μόνοι μας, κάτω από έναν καυτό μεσημεριανό ήλιο να ψάχνουμε για έναν "άγνωστό" μας!

Ρωτήσαμε πολύ κόσμο για το πού μπορεί να βρίσκεται εκείνη την ώρα, όλοι ήξεραν για ποιον ρωτάμε αλλά κανείς δε μιλούσε αγγλικά! Σε καμία ελληνική πόλη των 25.000 κατοίκων (ή και... πολύ λιγότερων) δεν μπορεί να συναντήσεις κάτι τέτοιο. Ανεξάρτητα απ' την ηλικία των ερωτηθέντων, κανείς δε μιλούσε αγγλικά (κάτι που συνάντησα κι αλλού στην πρώην Γιουγκοσλαβία -και γενικά στα Βαλκάνια- σε επόμενα ταξίδια)! Με κάποιον τρόπο πάντως, κάποιος μας έδειξε την κατεύθυνση που έπρεπε να πάρουμε για να φτάσουμε σπίτι του.

Για μια ακόμα φορά σ' αυτό το ταξίδι, η επιμονή μας (και κάποιοι ντόπιοι σε ένα μηχανουργείο εκεί δίπλα) μας οδήγησε στον προορισμό-στόχο. Μια όμορφη εξοχική κατοικία με περιποιημένη βεράντα και μεγάλο κήπο. Χτυπήσαμε το κουδούνι μερικές φορές και... τζίφος! Απ' ότι φαινόταν δε θα τον συναντούσαμε από κοντά. Μαζί μου είχα την μπλούζα που φορούσα στους σημαντικότερους "οπαδικούς" προορισμούς (γήπεδο Ριέκα, κλειστό Γιουγκοπλάστικα) και την άφησα σε μια πολυθρόνα στην βεράντα πριν αποχωρήσουμε.

Προχωρήσαμε προς το κέντρο και πραγματικά δεν μπορούσα να "χωνέψω" την ατυχία μας. Φτάσαμε τόσο κοντά... Η ζέστη ήταν τόση που μπήκα για μια μπύρα σε ένα αναψυκτήριο που είχε όλη την τζαμαρία του ανοιχτή. Ζήτησα μια τοπική Jelen κι εκείνη την ώρα ακούω πίσω μου σε σπαστά ελληνικά...

Καλά, τόσο μ..κες είστε εκεί στα Γιάννενα που δεν έχετε ένα τηλέφωνο να πάρετε;

Φιλιά, αγκαλιές και μια ατμόσφαιρα σαν να γνωριζόμασταν χρόνια. Μπροστά μου το είδωλο των χρόνων της νιότης, όταν το όνομά του στα συνθήματά μας, δονούσε τον ουρανό της πόλης.

Το συγκεκριμένο μπουκάλι Jelen παραμένει στην "κάβα" μου σφραγισμένο και σε περίοπτη θέση.

Κατευθυνθήκαμε στον κλασσικό πεζόδρομο (αυτόν που έχουν όλες οι πόλεις) που δεν ήταν τίποτα σπουδαίο αλλά είχε κάποια καφέ και λίγο κόσμο. Παραγγείλαμε τα δικά τους αποστάγματα (σλιβοβίτσα ή παλίνκα, δε θυμάμαι) και ήπιαμε περισσότερα απ' όσα έπρεπε ενώ μπροστά μας είχαμε πολύ δρόμο ακόμα. Δεν πίνω ποτέ πάνω από 1-2 μπύρες όταν έχω να οδηγήσω αλλά εδώ δεν μπορούσα να κρατηθώ απ' τη χαρά μου...

Ήμουν σίγουρος οτι θα με σταματήσουν για αλκοτέστ κι ευτυχώς διαψεύστηκα...

Σε ένα τραπέζι πιο δίπλα καθόταν ο Ογκνιένοβιτς (πέρασμα από Ρεάλ Μαδρίτης αλλά και... Εργοτέλη) που όπως μας ενημέρωσε ο Ζντένκο καταλαβαίνει ελληνικά. Εκεί, προέβλεψε κι οτι ο Μιλόγεβιτς θα κάνει καριέρα ως προπονητής (τους είχαμε φέρει μαζί στα Γιάννενα). Εκείνη τη στιγμή κοουτσάριζε την ομάδα του Κραγκούγιεβατς κι αργότερα ήρθε στον Πανιώνιο, πριν ενδιαφερθεί γι' αυτόν ο Ολυμπιακός και εν συνεχεία βρεθεί στον Ερυθρό Αστέρα.

Ξέρω (και ζητώ συγνώμη) οτι οι υπόλοιποι θα βαρεθείτε αλλά οι ποδοσφαιρόφιλοι θα το εκτιμήσουν!

Ο Ζντένκο, με το αυτοκίνητό του, μας οδήγησε έξω απ' την πόλη για να μη χαθούμε! Χωρίσαμε τραγουδώντας συνθήματα και οδηγώντας προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Λίγες ώρες αργότερα περνούσαμε τα ελληνικά σύνορα και αργά το βράδυ φτάσαμε στα Γιάννενα.

Η αλήθεια είναι πως μπορούσαμε να παρατείνουμε το ταξίδι μας για 2-3 μέρες ακόμα αλλά το σκεπτικό μας ήταν να κρατήσουμε και λίγες μέρες ξεκούρασης. Κι έτσι, την επομένη το πρωί, αναχώρηση για την αγαπημένη Πρέβεζα και 3 βράδια χωρίς το άγχος του ξυπνήματος, χωρίς αυτοκίνητο, χωρίς... παπούτσια!!! Μαγιό, σαγιονάρα, παραλία, ταβέρνα, μπύρες...

Ήταν νομίζω το καλύτερο τελείωμα ενός ταξιδιού - ονείρου για μένα.

Σας τα διηγήθηκα από μνήμης και ελπίζω να είχατε μια ευχάριστη ανάγνωση! Θα επανέλθω με το... επιμύθιο, ελπίζοντας το παρόν να σας φάνηκε χρήσιμο ως προς τα επόμενα ταξίδια σας ή υπενθυμίζοντάς σας πόσο όμορφος είναι ο δρόμος...

 

[Mikkael Sin]

Ένα road trip έχει τις ιδιαιτερότητές του και πρέπει να αντιμετωπίζεται διαφορετικά απ' ότι ένα κλασσικό ταξίδι μοναδικού προορισμού. Όπως όλα τα πράγματα, έχει τα καλά και τα δύσκολά του.

Η βαλκανική χερσόνησος προσφέρεται για τέτοιου είδους εξορμήσεις εξαιτίας της γειτνίασής της με τη χώρα μας ενώ επιπλέον προσφέρει πολλά διαφορετικά τοπία αποτελώντας έναν προορισμό "για όλα τα γούστα".

Συχνά, τα Βαλκάνια ως πολιτικός μάλλον παρά γεωγραφικός όρος, αντιμετωπίζονται με δυσπιστία και σκεπτικισμό. Σε ότι αφορά τους Έλληνες, αυτό συμβαίνει εξαιτίας μιας στερεοτυπικής οπτικής που έχουμε για τη γειτονιά μας αλλά κι επιπλέον γιατί θεωρούμε οτι ένα ταξίδι στο εξωτερικό πρέπει να αφορά σε χώρα με την οποία -τουλάχιστον- δε συνορεύουμε!

Οι γειτονικές μας χώρες έχουν άπειρες διαδρομές και απίστευτες εναλλαγές τοπίων κι έτσι δύνανται να ισχυριστούν οτι θα ικανοποιήσουν και τους πλέον απαιτητικούς επισκέπτες. Εκείνο το μέρος της βαλκανικής που μπορεί να ισχυριστεί οτι είναι το πλέον τουριστικό και ταυτόχρονα να απευθύνεται στον "πολύ κόσμο" είναι τα παράλια της Αδριατικής και οι μεγαλουπόλεις του κύριου οδικού άξονα της πρώην Γιουγκοσλαβίας (Βελιγράδι, Ζάγκρεμπ, Λιουμπλιάνα).

Ένα εντελώς ξεχωριστό κεφάλαιο αποτελεί η Αλβανία, την οποία κάθε ταξιδιώτης οφείλει να επισκεφθεί για δύο λόγους: α) Είναι δίπλα μας και προσεγγίζεται πολύ εύκολα και β) Είναι ένας εξωτικός προορισμός (με την απόλυτη έννοια του όρου) στα πόδια μας και δε θα παραμείνει έτσι για πολύ μιας και κάθε μέρα αλλάζει επιτυγχάνοντας ολοένα και μεγαλύτερη σύγκλιση με το δυτικό κόσμο και τρόπο ζωής. Όσο προλαβαίνετε λοιπόν...

To road trip δεν είναι οικονομικό. Για την ακρίβεια, κοστίζει. Πολύ! Ειδικά αν δεν έχεις τακτοποιήσει από πριν τα της διαμονής. Κατά τον τρόπο αυτό μπορείς φυσικά να εξοικονομήσεις κάποια χρήματα αλλά από την άλλη "στερείς" και κάτι από τη μαγεία του ταξιδιού "στο άγνωστο".

Πρότασή μου, σε ότι αφορά τη συγκεκριμένη διαδρομή, θα ήταν μια διαδρομή με πλοίο ως τη Βενετία ή την Τεργέστη κι από εκεί με το αυτοκίνητο ως την Ελλάδα, ακολουθώντας μόνο την ακτογραμμή. Το να κάνεις το αντίστροφο είναι εντάξει, απλώς το πλοίο, ως μέσο, μπορεί να είναι πολύ... χαρούμενο στην αρχή του ταξιδιού αλλά το πλέον καταθλιπτικό σε ότι αφορά την επιστροφή! Κατ' αυτό τον τρόπο και παρακάμπτοντας την Κεντρική Γιουγκοσλαβία, σε ένα ταξίδι 2 εβδομάδων περισσεύει και κάποιος χρόνος για επισκέψεις στα νησιά της Δαλματίας. Ιδανικά πάντως θα έλεγα οτι απαιτούνται 3-4 εβδομάδες για το συγκεκριμένο ταξίδι. Επιπροσθέτως, ο τρόπος με τον οποίο το κάναμε εμείς, δε χωρούσε παιδιά μαζί μας. Θα ήταν αδύνατο. Πολλά χιλιόμετρα με το αυτοκίνητο αλλά και ατελείωτες διαδρομές με τα πόδια μπορούν να εγγυηθούν γκρίνια, νεύρα και δύσκολες καταστάσεις ενώ επιπλέον, τα παιδιά χρειάζονται παρέα περισσότερο από εμάς!

Καλοκαίρι έρχεται, να είστε καλά να ταξιδέψετε. Όταν βρω χρόνο θα διηγηθώ και κάποια άλλη διαδρομή. Θα χαρώ να βοηθήσω όποιον ψάχνεται για Βαλκάνια γενικά, απαντώντας σε ερωτήσεις ή εκφράζοντας τη γνώμη μου για προορισμούς και διαδρομές.

Υγεία, χαρές και... καλό ταξίδι!!!

 

[vasiliss]

Θα χαρώ να βοηθήσω όποιον ψάχνεται για Βαλκάνια γενικά, απαντώντας σε ερωτήσεις ή εκφράζοντας τη γνώμη μου για προορισμούς και διαδρομές.

Εδώ και χρόνια προσπαθώ να "κολλήσω" στις διαδρομές μας στα Βαλκάνια, την λίμνη Κόμαν, το εθνικό πάρκο της Βαλμπόνα κι αυτό της Theth, όλα στην Αλβανία.
Έχεις κάνει κάποια από αυτές τις διαδρομές σε συνδυασμό με διανυκτέρευση;
Γνωρίζεις αν η διαδρομή για την Theth έχει ασφαλτοστρωθεί πια, καθώς μέχρι πριν δύο χρόνια που το είχα ψάξει πήγαινες μόνο με 4χ4.

 

[Mikkael Sin]

Εδώ και χρόνια προσπαθώ για το ίδιο ακριβώς πράγμα!

Θα σου πω οτι έφτασα πολύ κοντά στο να επισκεφθώ το βορειοδυτικό κομμάτι της Αλβανίας την Άνοιξη του 2016 (το μοναδικό στο οποίο δεν έχω πάει ακόμα στην Αλβανία). Δυστυχώς αναγκάστηκα να φύγω από την Πρίστινα "καρφί" για τα Γιάννενα, για οικογενειακούς λόγους. Το πρόγραμμα -ως τότε- έλεγε να επισκεφθούμε τη Βαλμπόνα και τη γύρω περιοχή (Marko from Tropoje φάση)! Στην αρχή του ταξιδιού κι ενώ είχα παρκάρει στο πάρκινγκ του ξενοδοχείου στα Τίρανα κι αποφάσισα να μετακινούμαι με ταξί, έπιασα κουβέντα με έναν επαγγελματία (σε άπταιστα ελληνικά φυσικά) που με ενημέρωσε οτι είναι οκ να πας στην περιοχή αλλά είναι ακόμα "πίσω απ' τον κόσμο". Εντούτοις, συγκριτικά με τα 80's κατά τη διάρκεια των οποίων μπορούσες να πας μόνο με καραβάκι από τη μια μεριά ως την άλλη, είχε γίνει δρόμος. Φαντάζομαι ο κακοτράχαλος που περιγράφεις κι ο οποίος είναι ο συνήθης και στη Βόρεια Ήπειρο την οποία έχω επισκεφθεί αρκετές φορές. Τον είχα ρωτήσει για την ασφάλεια της περιοχής μιας και πολλά ακούγονταν τότε ενώ επιπλέον ΗΠΑ, Μεγ. Βρετανία και Αυστραλία είχαν εκδώσει ταξιδιωτικές οδηγίες με τις οποίες καλούσαν τους πολίτες τους να μην επισκέπτονται την εν λόγω περιοχή. Ο ταξιτζής πάντως είπε οτι είναι εντάξει αν και τους κατοίκους της δεν είχε μπορέσει να βάλει σε τάξη ούτε το καθεστώς Χότζα!

Μιλάμε ίσως για την πιο "περίεργη" περιοχή της Ευρώπης. Στο μεταξύ, παρότι γνωρίζω αρκετούς Αλβανούς, δεν ξέρω ούτε έναν που να κατάγεται από εκεί πάνω! Έχω δει όμως φωτογραφίες από τα εντυπωσιακής -ομολογουμένως- ομορφιάς μέρη και κάποιες καλαίσθητες μονάδες και καταστήματα, κάτι που σημαίνει οτι εκσυγχρονίζονται κι εκεί.

 

[katkats]

Τι ταξίδι και τι περιγραφή! Μπράβο, ευχαριστώ!

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη

 

[katkats]

Φύγαμε για την παραλία και ο δρόμος μας οδήγησε στο παλάτι του Διοκλητιανού κι όλο το θαυμαστό κόσμο που ξετυλίγεται μέσα του! Ότι μπήκαμε στο "κυρίως πιάτο" του Σπλίτ και ξεκίνησε να ψιχαλίζει, κάτι για το οποίο ο καιρός ολόκληρης της μέρας δεν προμήνυε. Η κίνηση αραίωσε και γενικά ξενερώσαμε. Ούτε λόγος φυσικά για ομπρέλα ή μπουφάν αν και στις αποσκευές μας είχαμε μακρυμάνικα για κάθε περίπτωση! Φτάσαμε ως την παραλία αλλά μπήκαμε γρήγορα ξανά εντός των τειχών για να βγούμε από αυτά και να περιηγηθούμε σε ένα πιο σύγχρονο κομμάτι πόλης. Είχε νυχτώσει από ώρα κι εξακολουθούσε να ψιχαλίζει...

Ανεβαίνοντας ψηλότερα και στις γειτονιές πέριξ του δωματίου, περπατήσαμε σε τυπικούς μη κεντρικούς δρόμους μιας μεγαλούπολης. Σταγόνες έπεφταν μια στο τόσο αλλά είχε δροσίσει κι επιπλέον μια καταχνιά είχε σκεπάσει την πόλη. Συνδυαστικά με τα κίτρινα, χλωμά φώτα των στενών δρόμων, τα 2-3 όλα κι όλα αυτοκίνητα στους υγρούς δρόμους και τις παλιές πολυκατοικίες (ούτε νεοκλασσικά, ούτε "σοσιαλιστικού τύπου" μπλοκ) ένιωσα οτι βρίσκομαι σε ένα ψυχροπολεμικό σκηνικό με κατασκόπους, "συνδέσμους" και ανελέητο κυνηγητό. Άρωμα Ανατολικής Ευρώπης άλλων εποχών. Το διασκεδάσαμε...

Γυρίσαμε στο δωμάτιο να βάλουμε μπουφάν και καθίσαμε σε ένα μαγαζί της γειτονιάς για φαγητό. Μείναμε έξω, όπως και μια παρέα ντόπιων δίπλα μας που έκανε όση φασαρία μπορούσε!

Η μέρα ξημέρωσε ηλιόλουστη και ζεστή στο Σπλίτ, αυτό το διαμάντι της Δαλματίας! Η πόλη του Κούκοτς, του Ράτζα και των άλλων αστέρων της Γιουγκοπλάστικα που μάγεψε την μπασκετική Ευρώπη! Η πλέον ταλαντούχα ομάδα που ανέδειξε η γηραιά ήπειρος είχε την έδρα της σ' αυτήν εδώ την πόλη και δεν μπορούσα παρά να νιώθω δέος και θαυμασμό! Ήμουν εξάλλου οπαδός της από την εποχή που όλη η Ελλάδα ξεροστάλιαζε στις τηλεοράσεις κάθε Πέμπτη βράδυ για να παρακολουθήσει τον Άρη στο κύπελο πρωταθλητριών Ευρώπης του μπάσκετ.

Πριν από οτιδήποτε άλλο, σε ένα κατάστημα με λιπάσματα, φυτοφάρμακα κλπ απέναντι από το δωμάτιο, ρώτησα πού υπάρχει μπουτίκ της Γιουγκοπλάστικα και προς τα πού πέφτει το γήπεδο! Για την μπουτίκ δεν είχαν ιδέα αλλά μου έδειξαν το δρόμο για το γήπεδο. Αποφασίσαμε να ξανακατέβουμε προς το παλάτι του Διοκλητιανού και να το περπατήσουμε με το φως του ήλιου κι αργότερα υπήρχε χρόνος για οτιδήποτε. Κλασσικό τουριστικό μέρος, ντόπιοι και ξένοι περπατούσαν στα στενά, πολλά καταστήματα, καφέ, ζαχαροπλαστεία, σουβενίρ... Βγήκαμε στην παραλία κι εκεί ένιωσα την πρώτη συγκίνηση, όταν είδα τη μικρή "παραλιακή βόλτα" με τους φοίνικες. Στο μυαλό μου την είχα μακρύτερη... Σαν εικόνα πάντως, την είχα αντικρίσει άπειρες φορές καθώς στο λήμμα Γιουγκοσλαβία της εγκυκλοπαίδειας Υδρία στην οποία ανατρέχαμε πριν το ίντερνετ και τις μηχανές αναζήτησης, υπήρχε μια φωτογραφία αυτού ακριβώς του δρόμου! Άπειρες φορές είχα διαβάσει το λήμμα κι είχα χαζέψει τις φωτογραφίες που το συνόδευαν. Περπατήσαμε πάνω κάτω το δρόμο, ξαναρωτήσαμε και πήραμε την ανηφόρα προς το γήπεδο.

Σε ένα λόφο, πάνω απ' την παραλιακή ζώνη, το παλιό και το καινούριο γήπεδο της ομάδας μπάσκετ (τότε Γιουγκοπλάστικα, τώρα ΚΚ Σπλίτ). Σε ένα τουριστικό περίπτερο, αγόρασα μια πετσέτα θαλάσσης με τη σημαία της χώρας. Για μπάνιο δεν πήγαμε, μου έμεινε η πετσέτα... Ρώτησα για το γήπεδο όπως και για την μπουτίκ. Ένας νεαρός Κροάτης, έπαιζε μπάσκετ σε ένα ανοιχτό γήπεδο, μου είπε σχετικά ντροπή μας αλλά δεν υπάρχει μπουτίκ (!) για να συνεχίσει οτι οι Κροάτες δε θέλουν να θυμούνται και πολύ το συνθετικό Yugo αν κι αυτά είναι πλέον ξεπερασμένα.

Παρά το γεγονός οτι με κοιτούσαν σαν εξωγήινο κάθε φορά που ρωτούσα γι' αυτά (ρώτησα κι άλλους πιο πριν, τα αγγλικά τους ήταν καλά) κατάφερα να μπω στο παλιό γήπεδο. Είναι δίπλα στο καινούριο αλλά γι' αυτό... who cares? Μπήκα στο παρκέ ενώ η φίλη μου ανέβηκε στην κερκίδα. Ήμουν πολύ συγκινημένος βλέποντας τις κερκίδες, τα ταμπλό, ακόμα και τον παλιομοδίτικο ηλεκτρονικό πίνακα. Έκανα δήθεν... lay up -χωρίς μπάλα φυσικά- κι έτρεχα απ' τη μια μπασκέτα στην άλλη. Το χάρηκα τόσο που... τι να λέμε! Έφυγα προς την πόρτα των αποδυτηρίων μιας και δεν έβλεπα άλλη διαθέσιμη εκεί γύρω και συνάντησα μια κυρία του συνεργείου καθαρισμού. Δε μιλούσε καθόλου αγγλικά και προσπαθούσα να τη ρωτήσω πού είναι τα γραφεία. Director? ρώτησε... Τέλος πάντων... Director απάντησα και μου έδειξε μια σκάλα. Ανέβηκα και βρέθηκα σε ένα γραφείο όπου μια κυρία πληκτρολογούσε κάτι σε έναν υπολογιστή. Οι τοίχοι γύρω της διακοσμημένοι με φωτογραφίες της μεγάλης ομάδας του παρελθόντος, λάβαρα κλπ. Τη ρώτησα για κατάστημα ειδών κι αν θα μπορούσα να τραβήξω φωτογραφίες του χώρου. Ψέλλισε κάτι σαν δεν ξέρω, κάνε οτι θες.

Κι έκανα.

Τράβηξα όσες περισσότερες φωτογραφίες μπορούσα κι ύστερα... τράβηξα για ένα γραφείο παραδίπλα. Από μέσα άκουγα ομιλίες ενώ η πόρτα ήταν τύπου σαλούν, με τα φύλλα της να ανοίγουν και τα 2 αλλά και προς τις 2 μεριές. Σαν σαλούν η πόρτα, σαν σε σαλούν μπήκα... Γύρω απ' το τραπέζι κάθονταν 7-8 παράγοντες που απόμειναν να με κοιτάζουν σαν διαστημόπλοιο. Ρώτησα πού μπορώ να βρω είδη με το λογότυπο της Γιουγκοπλάστικα για να με ενημερώσουν οτι δεν υπάρχει απολύτως τίποτα αλλά κάτι είχαν στα σκαριά και σύντομα θα μπορούσα να προμηθευτώ μπλούζες κλπ. Σύντομα;

Καλά κρασιά...

Επιστρέψαμε για ξεκούραση στο δωμάτιο και βγήκαμε νωρίς το απόγευμα για βόλτα. Στα γνωστά μέρη της παραλιακής επιδοθήκαμε σε μπυροποσία ενώ περάσαμε αρκετή ώρα παρακολουθώντας ένα live πάνω απ' την παραλία, σε ένα πολύ καλοστημένο σκηνικό, σε μια έτσι κι αλλιώς όμορφη τοποθεσία. Πλήθος κόσμου κι ανάμεσά τους πολλοί τουρίστες. Η βραδιά ήταν ζεστή, καμιά σχέση με την προηγούμενη.

Ήταν μια εξαιρετική μέρα, ένα όνειρο χρόνων πραγματοποιήθηκε και το μέρος άξιζε με το παραπάνω. Ένας ανοιχτός λογαριασμός κι εδώ παραμένει το γεγονός οτι δεν επισκέφθηκα τα απέναντι νησιά.

Για ύπνο πάλι και ξεκούραση, καθώς την επομένη έπρεπε να βγούμε ξανά στο δρόμο...

Δεν θέλω να σε πικρανω, αλλά χθες είδα τύπο με φανέλα jugoplastika/kukoc στο δρόμο (Αθήνα). Ντράπηκαν τόσο πολύ μετά την επίσκεψή σου που το άνοιξαν το μαγαζί