Kanel28
Moderator
- Μηνύματα
- 1.431
- Likes
- 2.430
- Επόμενο Ταξίδι
- Εδιμβούργο
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αλάσκα
Με τα πολλά και τα λίγα μπαίνουμε σιγά-σιγά στον έκτο μήνα της διαμονής μας στο "εξωτικό" Λέστερ. Η καθημερινότητα μας είναι άλλοτε απλή, άλλοτε συναρπαστική, πότε δύσκολη, πότε κουραστική, κοινώς ποικίλλει. Γενικά είναι τρομερή εμπειρία να ζεις σε μια ξένη χώρα. Το κλισέ "κάθε αρχή και δύσκολη" κάθε άλλο παρά κλισέ δεν είναι. Όσο και να έχεις δουλέψει μέσα σου την μετανάστευση, όσο και να το θέλεις και να σου αρέσει νιώθεις λίγο έως πολύ έξω από τα νερά σου τον πρώτο(
καιρό.
Που είναι οι φίλοι σου όταν γυρνάς κουρασμένος και μπουχτισμένος από τη δουλειά; Ε;
Με ένα απλό τηλεφώνημα θα πηγαίνατε και θα λιώνατε στις μπύρες και στα αστεία... Τώρα; Τι μπύρες να πιεις και τι αστεία να κάνεις με τον συμπαθέστατο Κορεάτη γείτονα σου, που μιλάει αγγλικά σαν να μασάει στραγάλια.
Θα μου πεις άλλους γείτονες δεν έχεις; Χα εδώ σε θέλω κάβουρα... Το κτήριο μας έχει 8 διαμερίσματα − όλα γεμάτα. Τον πρώτο μήνα τους γείτονες μας τους αποκαλούσαμε φαντάσματα. Γιατί πέρα από τον Κορεάτη δεν είχα συναντήσει κανέναν άλλο ούτε εγώ ούτε ο Μι. Μόνο κάτι ακανόνιστους θορύβους και κάτι βήματα από το υπερπέραν ακούγαμε κατά καιρούς αλλά από κοντά τίποτα... Είχαμε φτιάξει διάφορους θρύλους στο μυαλό μας με τον Μι για τους περίεργους ενοίκους αυτής της πολυκατοικίας, που μόνο ακούγονται και δεν φαίνονται... και πως αυτοί οι ένοικοι-φαντάσματα κάποια στιγμή θα εξαφανίσουν τους δύο καημένους έλληνες φίλους μας με συνεργό τον Κορεάτη και κάνεις ποτέ δεν θα μάθει την τύχη τους...
Όλοι αυτοί οι θρύλοι οργίαζαν στο μυαλό μας μέχρι την στιγμή που αποφάσισε η κοπελίτσα στο διπλανό διαμέρισμα να βάλει φωτιά στη κουζίνα της. Και ναι, κυρίες και κύριοι, μέσα σε λίγη ώρα όχι μόνο γνωρίσαμε όλους τους γείτονες-φαντάσματα αλλά πήραμε και βραβείο "καλών γειτόνων" επειδή σώσαμε το διαμέρισμα της μικρής από την καταστροφή. Δεν θέλω να σας κρατώ σε αγωνία αλλά αυτή μας την περιπέτεια θα σας την διηγηθώ σε άλλο κεφάλαιο.
Οι φίλοι μας οι Άγγλοι φυσικά ήταν πάντα πρόθυμοι για μπυροποσία αλλά μόνο Παρασκευές και Σάββατά βράδυ. Και δεν μιλάμε απλά για μπυροποσίες αλλά για κάψιμο, λιώσιμο, κατάντια − πείτε το όπως θέλετε. Μια και μοναδική φορά τους ακολουθήσαμε σε κάτι τέτοιο και ξενερώσαμε πλήρως. Νομίζω ότι μετά από αυτήν την εμπειρία μπορώ να γράψω ένα μπεστ σέλερ με τίτλο «Γίνε λιάρδα και ξέρνα με μανία, στην Μεγάλη Βρετανία». Λόγω και του ότι κατοικούμε πολύ κοντά στο κέντρο της πόλης έχω πολύ υλικό για το βιβλίο μου... Ένα πράγμα μόνο σας λέω μην κυκλοφορήσετε ποτέ νωρίς το πρωί του Σαββάτου και της Κυριακής, πριν περάσει το συνεργείο του δήμου από τους πεζόδρομους γύρω από το κέντρο. Αηδία...
Επειδή λοιπόν μας τη βαρούσε και μεσοβδόμαδα και θέλαμε μια έξοδο, υιοθετήσαμε ένα άκρως Βρετανικό τρόπο διασκέδασης. Τα παμπ κουίζ. Μας κάλεσαν μια Πέμπτη με το ζόρι οι φίλοι μας οι Άγγλοι και από τότε πηγαίνουμε ανελλιπώς κάθε εβδομάδα. Πριν μας χλευάσετε να σας ενημερώσω ότι έχει 50% έκπτωση στις μπύρες και πολύ χαβαλέ. Οι τρείς πρώτες ομάδες κερδίζουν ένα υποτυπώδες ποσό (η συμμετοχή είναι μια λίρα) και μια από τις υπόλοιπες ομάδες κερδίζει με κλήρωση ένα σακουλάκι maltesers. Η ομάδα μας πέρα από τους δυο φίλους μας αποτελείται από ένα άγγλο φραγκοφονιά, πολύ γραφικό, ο οποίος προσπαθούσε από την πρώτη μέρα να μου πουλήσει κάτι πακέτα τσιγάρα από την Ινδία με το όνομα Hitler. Αυτός συνήθως έρχεται λίγο αργούτσικά για να μη δώσει τη λίρα της συμμετοχής του και πάντα θέλει μερίδιο από τα κέρδη. Οι υπόλοιποι είναι ένα ζευγάρι γύρω στα 35 και άλλο ένα γύρω στα 60... Ξέρω ξέρω τρελό κέφι. Είπαμε έχει τσάμπα μπύρες...
Οι ερωτήσεις είναι τύπου Trivial Pursuit και ακόμη πιο δύσκολες με Βρετανο-κεντρικό χαρακτήρα κυρίως. Άντε που και που πέφτει καμία ερώτηση για Ελλάδα ή Μεσόγειο και δεν νιώθουμε παντελώς άχρηστοι σε αυτή τη ζωή. Και στην τελική γιατί πρέπει να ξέρω ποιο είναι το πέμπτο μεγαλύτερο κάστρο σε λόφο όλης της Βρετανίας ή ποιος έπαιζε τον γκόμενο της πρωταγωνίστριας στην τάδε βρετανική σαπουνόπερα της δεκαετίας του '50. Αι σιχτίρ πια!
καιρό.Που είναι οι φίλοι σου όταν γυρνάς κουρασμένος και μπουχτισμένος από τη δουλειά; Ε;
Με ένα απλό τηλεφώνημα θα πηγαίνατε και θα λιώνατε στις μπύρες και στα αστεία... Τώρα; Τι μπύρες να πιεις και τι αστεία να κάνεις με τον συμπαθέστατο Κορεάτη γείτονα σου, που μιλάει αγγλικά σαν να μασάει στραγάλια.
Θα μου πεις άλλους γείτονες δεν έχεις; Χα εδώ σε θέλω κάβουρα... Το κτήριο μας έχει 8 διαμερίσματα − όλα γεμάτα. Τον πρώτο μήνα τους γείτονες μας τους αποκαλούσαμε φαντάσματα. Γιατί πέρα από τον Κορεάτη δεν είχα συναντήσει κανέναν άλλο ούτε εγώ ούτε ο Μι. Μόνο κάτι ακανόνιστους θορύβους και κάτι βήματα από το υπερπέραν ακούγαμε κατά καιρούς αλλά από κοντά τίποτα... Είχαμε φτιάξει διάφορους θρύλους στο μυαλό μας με τον Μι για τους περίεργους ενοίκους αυτής της πολυκατοικίας, που μόνο ακούγονται και δεν φαίνονται... και πως αυτοί οι ένοικοι-φαντάσματα κάποια στιγμή θα εξαφανίσουν τους δύο καημένους έλληνες φίλους μας με συνεργό τον Κορεάτη και κάνεις ποτέ δεν θα μάθει την τύχη τους...
Όλοι αυτοί οι θρύλοι οργίαζαν στο μυαλό μας μέχρι την στιγμή που αποφάσισε η κοπελίτσα στο διπλανό διαμέρισμα να βάλει φωτιά στη κουζίνα της. Και ναι, κυρίες και κύριοι, μέσα σε λίγη ώρα όχι μόνο γνωρίσαμε όλους τους γείτονες-φαντάσματα αλλά πήραμε και βραβείο "καλών γειτόνων" επειδή σώσαμε το διαμέρισμα της μικρής από την καταστροφή. Δεν θέλω να σας κρατώ σε αγωνία αλλά αυτή μας την περιπέτεια θα σας την διηγηθώ σε άλλο κεφάλαιο.
Οι φίλοι μας οι Άγγλοι φυσικά ήταν πάντα πρόθυμοι για μπυροποσία αλλά μόνο Παρασκευές και Σάββατά βράδυ. Και δεν μιλάμε απλά για μπυροποσίες αλλά για κάψιμο, λιώσιμο, κατάντια − πείτε το όπως θέλετε. Μια και μοναδική φορά τους ακολουθήσαμε σε κάτι τέτοιο και ξενερώσαμε πλήρως. Νομίζω ότι μετά από αυτήν την εμπειρία μπορώ να γράψω ένα μπεστ σέλερ με τίτλο «Γίνε λιάρδα και ξέρνα με μανία, στην Μεγάλη Βρετανία». Λόγω και του ότι κατοικούμε πολύ κοντά στο κέντρο της πόλης έχω πολύ υλικό για το βιβλίο μου... Ένα πράγμα μόνο σας λέω μην κυκλοφορήσετε ποτέ νωρίς το πρωί του Σαββάτου και της Κυριακής, πριν περάσει το συνεργείο του δήμου από τους πεζόδρομους γύρω από το κέντρο. Αηδία...
Επειδή λοιπόν μας τη βαρούσε και μεσοβδόμαδα και θέλαμε μια έξοδο, υιοθετήσαμε ένα άκρως Βρετανικό τρόπο διασκέδασης. Τα παμπ κουίζ. Μας κάλεσαν μια Πέμπτη με το ζόρι οι φίλοι μας οι Άγγλοι και από τότε πηγαίνουμε ανελλιπώς κάθε εβδομάδα. Πριν μας χλευάσετε να σας ενημερώσω ότι έχει 50% έκπτωση στις μπύρες και πολύ χαβαλέ. Οι τρείς πρώτες ομάδες κερδίζουν ένα υποτυπώδες ποσό (η συμμετοχή είναι μια λίρα) και μια από τις υπόλοιπες ομάδες κερδίζει με κλήρωση ένα σακουλάκι maltesers. Η ομάδα μας πέρα από τους δυο φίλους μας αποτελείται από ένα άγγλο φραγκοφονιά, πολύ γραφικό, ο οποίος προσπαθούσε από την πρώτη μέρα να μου πουλήσει κάτι πακέτα τσιγάρα από την Ινδία με το όνομα Hitler. Αυτός συνήθως έρχεται λίγο αργούτσικά για να μη δώσει τη λίρα της συμμετοχής του και πάντα θέλει μερίδιο από τα κέρδη. Οι υπόλοιποι είναι ένα ζευγάρι γύρω στα 35 και άλλο ένα γύρω στα 60... Ξέρω ξέρω τρελό κέφι. Είπαμε έχει τσάμπα μπύρες...
Οι ερωτήσεις είναι τύπου Trivial Pursuit και ακόμη πιο δύσκολες με Βρετανο-κεντρικό χαρακτήρα κυρίως. Άντε που και που πέφτει καμία ερώτηση για Ελλάδα ή Μεσόγειο και δεν νιώθουμε παντελώς άχρηστοι σε αυτή τη ζωή. Και στην τελική γιατί πρέπει να ξέρω ποιο είναι το πέμπτο μεγαλύτερο κάστρο σε λόφο όλης της Βρετανίας ή ποιος έπαιζε τον γκόμενο της πρωταγωνίστριας στην τάδε βρετανική σαπουνόπερα της δεκαετίας του '50. Αι σιχτίρ πια!
