Ιορδανία Ισραήλ Κίνα Μιανμάρ (Βιρμανία) Νότια Κορέα Παλαιστίνη Αίγυπτος-Σουδάν-Ιορδανία-Ισραήλ-Σεούλ-Γουαμ-Παλάου-Μικρονησία-Χαβάη-Αυστραλία-Μυανμαρ-Η.Κοng-Λονδίνo

[Yorgos]

Δε θα επεκταθώ άλλο στα αρχαία διότι έχω συναίσθηση πως δεν προκαλούν τον ίδιο ενθουσιασμό στους περισσότερους (και μερικοί δεν τα θεωρούν καν αρχαία! παρεμπιπτόντως φίλε @Borealis βρήκα...74 μουσεία που φιλοξένησαν αρχαιολογικές εκθέσεις για τους Ίνκας...κανένα μα κανένα που να μη θεωρεί πως δεν πρόκειται για αρχαιολογία), λογικό είναι. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στο νησί.

Γιαν και Μπέρτελ.

Παραδοσιακά κανό.

Στο δρόμο για τον πιο διάσημο από τους καταρράκτες του νησιού, ντόπιοι ξεπετάγονται από το πουθενά.

Μια ντεκαντάνς την έχει το νησί.

Δεν ήταν κακός ο καταρράκτης.

Είχαν κι εκλογές, ιδού ο νικητής.

Δύσκολο πράγμα να βρεις εστιατόριο εκτός της Πόνπεϊ. Τελικώς λίγο έξω από το Παλικίρ βρήκαμε αυτό:

Όπως έλγε κι ο Γιαν: να βγάλουμε μια φωτό και να βάλουμε λεζάντα "μια φωτό, 450+ χώρες".

Φοράω το ίδιο ρολόι από την πέμπτη δημοτικού. Και νόμιζα ότι ήταν παλιό, μέχρι που είδα ότι ο Μπέρτελ έχει ακόμη παλιότερο μοντέλο.

Στην Πονπέι βρίσκεται και η πρωτεύουσα της Μικρονησίας, Παλικίρ.

Kαι το οποίο βασικά έχει κάποια κυβερνητικά κτίρια, κατά τα άλλα είναι χωριό, πολύ μικρότερο από την Κολόνια, που είναι η μεγαλύτερη πόλη της Πονπέι και της χώρας.

Πάντως δεν ξέρω και πολλά κοινοβούλια που να έχουν τέτοια θέα.

 

[Dva Srca]

Τελικά οι πολιτικοί παντού την ίδια φάτσα-καρμπόν έχουν (αναφέρομαι στην εκλογική αφίσα παραπάνω)

 

[taver]

Φοράω το ίδιο ρολόι από την πέμπτη δημοτικού. Και νόμιζα ότι ήταν παλιό, μέχρι που είδα ότι ο Μπέρτελ έχει ακόμη παλιότερο μοντέλο.

Σοβαρά τώρα, ένας τουλάχιστον από τους δυο έχει θέμα με την ώρα στο ρολόι του....

 

[Action]

Τι όμορφο είναι το αγοράκι με τη καρύδα στα χέρια! Τι γλυκό πλασματάκι!

 

[Yorgos]

Σοβαρά τώρα, ένας τουλάχιστον από τους δυο έχει θέμα με την ώρα στο ρολόι του....

O Σουηδός. Το έβαζε ένα δεκάλεπτο αργότερα για να νομίζει πως πάντα έχει αργήσει και να βιάζεται περισσότερο. Στη Μικρονησία αυτό...

 

[giannoula]

και γω το ίδιο κάνω για να είμαι συνεπής στα ραντεβού μου!!!!!

 

[Borealis]

(και μερικοί δεν τα θεωρούν καν αρχαία! παρεμπιπτόντως φίλε @Borealis βρήκα...74 μουσεία που φιλοξένησαν αρχαιολογικές εκθέσεις για τους Ίνκας...κανένα μα κανένα που να μη θεωρεί πως δεν πρόκειται για αρχαιολογία), λογικό είναι.

Δώσε τουλάχιστον ένα λινκ να δω τι ή πως το εννοούν τον αρχαίο πολιτισμό

 

[KIKI]

από guam για χονολουλου είναι 7.30 ώρες. και ά΄λλη μιαμιση από yap-guam.

ή αλλιώς, όπως έκανα εγώ:
yap-pohnpei-chuuk-kosrae-kwajalein-majuro-honolulu

Καθαρές ώρες πτήσεις γύρω στο 9ωρο, αλλα μιλάμε για μεγάλες στάσεις.

πω πω πολλες ωρες , καθαρη πτηση 7.30 ωρες ;

εκτος απο το τοπιο που μου θυμιζει Χαβαη , σε παρομοια εκκλησία με πηγε φιλος αμερικανος στο Big island , οπου επαθα πλακα γιατι παιζανε κιθαρες δεν μπορουσα να καταλαβω ποιος ηταν ιερεας και άλλα κωμικα

 

[Yorgos]

Στο Παλικίρ πέσαμε και πάνω σε κάτι συμπαθείς ντόπιους. Οι οποίοι μας συστήθηκαν -ευγενέστατα- ως gangstaz. Ναι...στο Παλικίρ, ό,τι να'ναι.

Εξίσου συμπαθείς και οι ψαράδες.

Τσιπς με γεύση γαρίδας και αστακού. "Κανονικά", π.χ. με μπέικον δεν διέθετε το κατάστημα. Αστακός ή τίποτε, όπως λέμε "Καραμανλής ή τανκς".

Κι άμα φάτε πατατάκια, να πλένετε και τα δόντια σας. Αν και μάλλον για το πρόβλημα με το betelnut το έχουν γράψει.

Ανεβήκαμε και στο βουνό πριν νυχτώσει, καλούτσικη θέα της πρωτεύουσας.

Είπαμε, αυτό με τις ανεξίτηλες κόκκινες ροχάλες είναι μεγάλο θέμα.

Παραδώσαμε και το αμάξι. Η ρεντεκαρού ήταν γύρω στο 1.40, με φούστα μπατίκ, σαγιονάρα μιτσούκο και μασούσε betelnut. Μικρονησία σε αγαπώ.

Θεούληδες.

Και μεις αγαπάμε το νησί μας, αλλά δεν το κάναμε κούρεμα.

Οι ντόπιοι όλοι εξαιρετικοί.

 

[Yorgos]

Ήρθε η ώρα και για το τρίτο και τελευταίο νησί, ονόματι Κοσράε.

Του οποίου η γλώσσα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα.

Ως συνήθως δεν είχα κράτηση, οπότε "κόλλησα" σε έναν Αμερικανό καθηγητή γλωσσολογίας που ζει στην Ιαπωνία και είχε κράτηση σε ένα εξνοδοχείο και πήρα το δωρεάν τράνσφερ. Δεν έχει και πολλές επιλογές καταλυμάτων στο Κοσράε, η συμπαθέστατη Ιταλίδα ιδιοκτήτρια μου έκανε και καλή τιμή, έβρεχε και καταρρακτωδώς, ε το πήρα. Δεν το μετάνιωσα, παράδεισος πραγματικός.

Έξοδος προς το εστιατόριο.

Μόλις καταλάγιασε η βροχή, πήγα μια βολτίτσα μέχρι την πρωτεύουσα Τοφόλ. Καταπράσινο το νησί, όμορφες εικόνες, συζητήσεις με τους εξαιρετικούς ντόπιους που σε παίρνουν ωτοστόπ με τη μία. Ο Γιαν είχε δίκιο που επέμενε να έχω μαζί μου ένα ρόπαλο, όλοι οι ντόπιοι το ίδιο κάνουν, λόγω των αγελών από άγρια σκυλιά τα οποία είναι εξαιρετικά επικίνδυνα.

Παιδάκια τραγουδάνε στην παραλία.

Και το βράδυ, ενώ δειπνούσα κοτοπουλάκι με σάλτσα μάνγκο και καρύδας, γνώρισα τους άλλως "θαμώνες" του ξενοδοχείου. Μια Αμερικανίδα βιολόγο από την Καλιφόρνια που βρισκόταν εκεί για να επιθεωρήσει τα πρωτογενή δάση, έναν υδροβιολόγο με βάση τη Γκουάμ που είχε έρθει για να προχωρήσει στη μελέτη του για τροπικούς βατράχους κι έμαθα ότι και ο Αμερικανός γλωσσολόγος βασικά έκανε στοπόβερ ανάμεσα στη Χαβάη, όπου διατηρεί εξοχικό, και την Ιαπωνία όπου εργάζεται τα τελευταία 30 χρόνια. Γενικά σε αυτές τις κουφές χώρες ή συναντάς κανέναν...γιαν και Μπέρτελ που συμπληρώνει τις χώρες που του λείπουν ή κανέναν επαγγελματία με περίεργη δουλειά. Εξαιρετικά ενδιαφέροντες άνθρωποι όλοι τους, παραξενεύτηκαν λίγο με το ...round the world tour μου και μάλλον σοκαρίστηκαν και με το χαμηλό μπάτζετ με το οποίο τα κατάφερνα. Εμένα δε μου φάνηκε και τόσο χαμηλό, αλλά τέλος πάντων.

Για το άλλο πρωί ο γλωσσολόγος είχε κανονίσει να πάει βόλτα με τον τελευταίο παραδοσιακό storyteller του νησιού να δει τις μανγκρόβιες σε κανό. Ε, πήγα κι εγώ. Τώρα, μαγκρόβιες έχω φάει με το κουτάλι στην Κούβα και δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα ή είδα κάτι καινούριο, παρότι οι εικόνες ήταν αρκετά όμορφες.

 

[Yorgos]

Στο καπάκι είχε κανονίσει να πάει στα αρχαία. Yπάρχουν δύο βασικά σημεία αρχαιολογικού ενδιαφέροντος στο νησί: η αρχαία πόλη της Lelu και τα πιο δύσβατα -και λιγότερο εντυπωσιακά- στο Utwe. Εμείς πήγαμε καταρχήν στα δεύτερα, γνωρίζοντας ότι και μόνο για το τρεκ άξιζε τον κόπο. Ο άνθρωπος που μας περίμενε ήταν ο γιος του τελευταίου story teller. Οπότε εύλογα αναρωτήθηκα "και γιατί δεν συνέχισε το storytelling?". Τον ρώτησα αν αντιπαθεί τόσο τις ιστορίες κι έσκασε στα γέλια.

Πυκνή η βλάστηση, καρα-άξιζε το τρεκ, παρά την αφόρητη ιδρωτίλα λόγω υγρασίας.

Διασχίσαμε έξι φορές το ίδιο ποτάμι, πολλά τα βατραχάκια.

Μετά από μιάμιση ώρα φτάσαμε στην εγκαταλελιμένη πόλη, που μάλλον θρησκευτικό χαρακτήρα είχε. Τα τείχη της καλύπτονται από πυκνή βλάστηση πια. Ήταν τόπος λατρείας μέχρι που ανέλαβαν αυτοί οι ειρηνικοί ιεραπόστολοι που έφτασαν στον Ειρηνικό...

Στο γυρισμό μας έπιασε και βροχή, αλλά κόψαμε αυτοσχέδιες ομπρέλες.

Μετά από μια γεμάτη μέρα, περάσαμε το βράδυ με ιστορίες στην πανέμορφη προβλήτα του ξενοδοχείου. Κανονίσαμε μαζί με τη βιολόγο και το γλωσσολόγο να πάμε -μιας που ήταν Κυριακή- στο πιο απομονωμένο κομμάτι του νησιού, ώστε να παρακολουθήσουμε τους ντόπιους να ψέλνουν.

Η πρόσβαση έγινε με βάρκα με μηχανή από ένα λιμανάκι με καθαρότατα νερά.

Η μικροσκοπική κοινότητα είχε από παραδοσιακές καλύβες μέχρι ψιλομοντέρνα σπιτάκια, πάντα μέσα στη φύση.

Σιγά τα λάχανα, μάπα το καρπούζι. Ή κάτι τέτοιο θέλει να πει ο ποιητής.

Στη Μικρονησία παίρνουν στα πολύ σοβαρά το Χριστιανισμό. Τις Κυραικές δε δουλεύει κανείς και οι εκκλησίες είναι γεμάτες. Μετά από ένα σύντομο διάγγελμα (στα Kosrae ήταν, τα οποία ηχητικώς τουλάχιστον είναι πολύ ενδιαφέροντα), άρχισαν να ψέλνουν. Ειδικά οι γυναίκες, με απίστευτα υψηλούς τόνους, ήταν καταπληκτικές, άξιζε τον κόπο η εμπειρία. Φανταστικές φωνές.

Οι παραλιούλες δεν ήταν άσχημες και ο γλωσσολόγος λύσσαξε να βουτήξει, αλλά οι ντόπιοι που ρωτήσαμε μας είπαν πως είναι αμαρτία να κολυμπάει κανείς Κυριακή, οπότε έμεινε με την όρεξη.

Κάναμε βολτίτσα στο χωριό όπου γνωρίσαμε έναν Αμερικανό που έκανε τη θητεία του εκεί στα Peace Corps, είχε μάθει και την τοπική γλώσσα, ενδιαφέρον παλικάρι. Φάγαμε και τοπικό φαγητό, εξαιρετικά περίεργες γεύσεις, ανήλικη η μαγείρισσα.

... ο πατερας πάλι έπαιζε ψιλοχαλαρά με την κόρη του σε μια αιώρα. Ψαράς είναι, αλλά τις Κυριακές δε δουλεύει. "Θα θυμώσει ο Θεός και δεν κάνει. Τόσα κάνει για μας Αυτός".

 

[Yorgos]

Η αρχαία πόλη της Lelu είναι σαφώς εντυπωσιακότερη από τη Menka που επισκέφθηκα την προηγούμενη. Τεράστια τείχη, τάφρος, ταφικά μνημεία και σε μια κατάσταση που νιώθεις Ιντιάνα Τζόουν όταν πηδάς από κτίσμα σε κτίσμα ή βάζεις ξύλα για να περάσεις πάνω από το ποτάμι. Ψυχή δεν υπήρχε μέσα φυσικά, ούτε καν κάποιος φύλακας ή εισπράκτορας.

Ακόμη και οι επεξηγηματικές ταμπέλες δεν ήταν ευανάγνωστες.

Η βόλτα στην πρωτεύουσα όμορφη, αν και μου την έπεσαν αρκετές φορές σκυλιά. Συνήθως έκανα ό,τι μου συνιστούσαν οι ντόπιοι, δηλαδή να κάνω ότι σηκώνω μια πέτρα και έφευγαν. ΣΕ κάποια φάση όμως ήρθε μια αγέλη που δεν καταλάβαινε τίποτε και αποσύρθηκε μόνο όταν έριξα μία γερή στο κεφάλι του alpha male με το ρόπαλο που κουβαλούσα για καλό και κακό.

Τι να πει κανείς για τους ντόπιους, πάντα ευγενείς , χαμογελαστοί, με πήρε ένας κύριος στη σακαράκα του και σταμάτησε σε μια αγορά για να αγοράσει φρούτα και να μου τα προσφέρει όλα. ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΙ άνθρωποι. Σαν την Αίγυπτο ένα πράγμα...NOT.