καλησπέρα.Μπορείς να μου στείλεις σε ποιο ξενοδοχείο μείνατε;ευχαριστω!!!Φτάνοντας πια στο ξενοδοχείο μας διαπιστώσαμε ότι βρισκόταν στο πιο ειδυλλιακό, ίσως, σημείο της περιοχής καθώς ήταν χτισμένο ανάμεσα σε mini τροπικό δάσος και στην παραλία της Πούντα Κάνα. Συγκεκριμένα, καθώς έφτανες έπαιρνες το κλειδί σου από την υποδοχή και μετά για να πας στο δωμάτιό σου έπρεπε να διασχίσεις το δάσος μέσα από τα μονοπάτια του ξενοδοχείου (ή αν ήσουν εντελώς τεμπέλης χρησιμοποιούσες το τραινάκι του ξενοδοχείου).
Προσωπικά, η βόλτα από την υποδοχή μέχρι το δωμάτιο θα μου μείνει αξέχαστη μιας και ήταν γύρω στα 10΄-15΄ μέσα από μονοπάτια πνιγμένα στο πράσινο. Πολύχρωμα,εξωτικά λουλούδια, τροπικά δέντρα, λιμνούλες όπου κυκλοφορούσαν ελεύθερα φλαμίνγκο (ναι, αλήθεια λέω) και τρεχούμενα νερά. Μάλιστα πολλές φορές τα μονοπάτια του ξενοδοχείου πλημμύριζαν από τις καθημερινές απογευματινές μπόρες (ευτυχώς διαρκούσαν από 1/2 έως 1 ώρα και ήταν άκρως ανακουφιστικές) και το νερό έφτανε μέχρι το μέσο της γάμπας....αλλά πιστέψτε με, ούτε τότε χρησιμοποιήσαμε το τραινάκι του ξενοδοχείου. Επίσης, υπήρχε μέσα στο δάσος και μικρός ζωολογικός κήπος με μεγάλη ποικιλία πουλιών σε απίστευτα χρώματα (είδαμε ακόμα και τυρκουάζ πουλιά!), φίδια (μπρρρρ) και ταϊσαμε και μαϊμουδάκια!
Πριν μιλήσω για την Πούντα Κάνα και τα υπόλοιπα μέρη που επισκεφθήκαμε ας κάνω μία παρένθεση και να πώ για τις εντυπώσεις μου μέσα στο ξενοδοχείο.
Το ξενοδοχείο, λοιπόν, ήταν ένα από τα πολυτελή all-inclusive (Α/Ι) resorts όπου τρώς-πίνεις-κάνεις τα θαλάσσια σπορ σου και τις σάουνές σου απεριορίστως. Λεπτομέρεια: στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο σου παρείχαν στην τιμή και απεριόριστη χρήση τσιγάρων και πούρων!
Λόγω του κοπιαστικού χειμώνα που προανέφερα και λόγω του ότι επρόκειτο για γαμήλιο ταξίδι αποφασίσαμε να κάνουμε την υπέρβαση και να κλείσουμε σε Α/Ι για να ξεκουραστούμε και να πάρουμε και μια μυρωδιά "πολυτέλειας". Ωστόσο με χάλασε λίγο το ότι όλοι κυκλοφορούσαμε φορώντας τα χαρακτηριστικά βραχιολάκια του ξενοδοχείου σαν να είμαστε μαρκαρισμένα πρόβατα. Παρόλ' αυτά η ειδυλλιακή τοποθεσία και οι καταπληκτικές υπηρεσίες μας αποζημίωσαν!
Το πρώτο πράγμα που με εξέπληξε είναι ότι περισσότεροι τουρίστες στο ξενοδοχείο ήταν κατά κύριο λόγο Αμερικανοί και Λατινοαμερικανοί. Ναι! ήταν το μοναδικό μέρος που έχουμε πάει και είμασταν οι μοναδικοί Έλληνες, για να μην πω οι μοναδικοί Ευρωπαίοι. Εξ' ου και στην πτήση Μαδρίτη-Σάντο Ντομίγκο είμασταν οι μοναδικοί μη Δομηνικανοί.
Το δεύτερο είναι ότι οι οι 9 στους 10 εκεί μέσα, είχαν κλείσει πακέτα των 10, 15 ή 20 ημερών και δεν βγήκαν ούτε μία μέρα εκτός ξενοδοχείου να δούν το νησί. Γνώρισα Αμερικανούς που μου είπαν ότι επέλεξαν να έρθουν στο νησί μέσω του αεροδρομίου της Πούντα Κάνα και όχι του Σάντο Ντομίνγκο, γιατί δεν είχαν καμία διάθεση να "ταλαιπωρηθούν". Ταλαιπωρία το να δεις, έστω και κλεφτά μέσα από ένα ταξί, την πρωτεύουσα της χώρας που πάς? Απίστευτο!
Το τρίτο είναι ότι στην Πούντα Κάνα υπήρχαν ορδές γυναικοπαρεών (κυρίως Αμερικανίδων) που όπως αποδείχθηκε έρχονταν στο συγκεκριμένο μέρος για σεξοτουρισμό (όπως κάποτε οι Βορειοευρωπαίες έρχοντας στην Ελλάδα αναζητώντας greek-καμάκι).
Και τέλος, το ότι οι νεαροί Δομηνικανοί που εργάζονταν στο ξενοδοχείο (κυρίως ως χορευτές, εκπαιδευτές θαλάσσιων σπορ κ.λ.π.) ήταν κάτι παραπάνω από διαχυτικοί ως προς τις γυναίκες ακόμα και αν αυτές συνοδεύονταν (μπίλιες πήγαμε να γίνουμε με τον "καλό" μου και ήταν και το honeymoon!). Πολλοί από αυτούς όμως τιμολογούσαν την "διαχυτικότητά" τους.
Κλείνει η παρένθεση.
Η Πούντα Κάνα πρόκειται για μία παραλία μήκους 40 χλμ. με λευκή άμμο, τυρκουάζ νερά και πανύψηλους φοίνικες που φτάνουν μέχρι και λίγα μέτρα από τη θάλασσα. Τα νερά είναι βαθιά και το έδαφος μέσα στη θάλασσα όλο αμμώδες (σε αντίθεση με πολλά νησιά του Ινδικού που είναι ρηχά και κόβεσαι και στα κοράλια).
Κάποιο απόγευμα βγήκαμε από "το χρυσό κλουβί" μας, δηλ. τα όρια του ξενοδοχείου μας και περπατήσαμε παραλία-παραλία αρκετά χιλιόμετρα μέχρι που καταλήξαμε σε ένα σημείο που δεν ανήκε σε κάποιο ξενοδοχείο. Εκεί υπήρχαν λίγα τουριστικά μαγαζάκια τα οποία ήταν γραφικότατα μιας και όλοι κι όλοι οι τουρίστες, που είχαμε απομακρυνθεί από τα ξενοδοχεία και είχαμε φτάσει μέχρι εκεί, είμασταν 7-8 το πολύ. Οι ιδιοκτήτες των μαγαζιών έκαναν φιλότιμες προσπάθειες να μας πουλήσουν κάτι από την πραμάτεια τους, αλλά όταν είδαν ότι δεν ενδιαφερόμασταν για αγορές, άρχισαν να πρότεινουν να μας φτιάξουν, έστω, τα χαρακτηριστικά δομηνικάνικα κοτσιδάκια, μπας και βγάλουν έτσι το μεροκάματο. Μιας και είπα μεροκάματο.... Ο μέσος μηνιαίας μισθός στον Άγιο Δομήνικο 10$.
Προσπεράσαμε και τα μαγαζάκια και φτάσαμε σε ένα σημείο της παραλίας όπου είχαν ελεύθερη πρόσβαση οι ντόπιοι και οι μόνοι τουρίστες που είχαν πλέον απομείνει είμασταν εμείς. Είδαμε κάποιους ψαράδες που είχαν βγάλει στην αμμουδιά τις βάρκες τους και ετοίμαζαν τα δίχτυα τους. Είδαμε παιδάκια που έκαναν τις βουτιές τους όλο χαρά στη θάλασσα. Είδαμε 2-3 παρέες ντόπιων να κάθονται στο μοναδικό ταβερνάκι που υπήρχε εκεί και είχε όλα κι όλα 3-4 πλαστικά τραπεζάκια πάνω στο σημείο που έσκαγε η θάλασσα. Καθίσαμε και εμείς και φάγαμε ψάρια ψητά με σκόρδο και κάτι σαν δενδρολίβανο... Δεν ξέρω τι ψάρια ήταν, ούτε αν ήταν δενδρολίβανο, αλλά ήταν πεντανόστιμα!
Κάποιο πρωϊ πήγαμε και στο χωριό να ρίξουμε μια ματιά αλλά ήταν υπερβολικά τουριστικό, οι μαγαζάτορες δεν μας άφηναν να περπατήσουμε και μας τράβαγαν μέσα στα μαγαζιά τους και γενικά δεν υπήρχε η αυθεντικότητα των τοπίων και των ανθρώπων που συναντήσαμε στις εκδρομές μας και θα σας περιγράψω λίαν συντόμως......................
---
Εικόνα 1: Άποψη της παραλίας Πούντα Κάνα....
Εικόνα 2: Άποψη του mini τροπικού δάσους εντός του οποίου βρισκόταν το ξενοδοχείο....