Αυστρία Γερμανία Ελβετία Τσεχική Δημοκρατία "...Ό,τι αγαπώ είναι το πιστόνι σε κίνηση..."

[VADIM]

"...Ό,τι αγαπώ είναι το πιστόνι σε κίνηση
και των αλόγων οι οπλές, με το ανήλεο τουρμπάνισμά τους..."​

Sylvia Plath (1932-1963)​

Το ηλιοβασίλεμα της Πέμπτης 07/06/18 με βρίσκει να απολαμβάνω μέσα από τη ζελατίνα του κράνους τα ειδυλλιακά παράλια της Αιγιαλείας. Έχει περάσει περίπου μια ώρα από την αναχώρησή μου από την Αθήνα κι ακόμη δεν έχω καταφέρει να καταλαγιάσω ένα κάποιο άγχος που με συνοδεύει - όπως πάντα - στην αρχή κάθε ταξιδιού. Είμαι στο δρόμο για το Motoeurope 2018 και μερικά πράγματα είναι διαφορετικά σε σχέση με τα δύο προηγούμενα:
· Είναι η πρώτη φορά που θα περιδιαβώ την Ευρώπη με τη μοτό ολομόναχος, χωρίς τη συντροφιά της συζύγου μου.
· Το οδοιπορικό - στο μεγαλύτερο μέρος του - είναι, ηθελημένα, γενικό και αόριστο: Θέλω αυτές τις μέρες να σηκώνομαι οποτεδήποτε, απ' οπουδήποτε και να φεύγω για οπουδήποτε. Την πορεία, τη διανυκτέρευση και το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας θα οριστικοποιώ την προηγουμένη το βράδυ.
· Το εισιτήριο επιστροφής έχει ανοιχτή ημερομηνία, ώστε να μπορώ να κάνω αλλαγή είτε προς τα κάτω (παρατεταμένη κακοκαιρία, κούραση, μοναξιά) είτε προς τα πάνω ("περνάω τέλεια και δεν θέλω να γυρίσω").

Όταν ξεπροβάλει στο βάθος η γέφυρα του Ρίο, η διάθεση έχει αρχίσει να αλλάζει. Το άγχος έχει δώσει τη θέση του σε μια χαλαρότητα. Όταν, βράδυ πια, φτάνω στην Πάτρα, ένα burger σ' ένα μπεργκεράδικο κοντά στο λιμάνι, η τακτοποίηση της μηχανής στα αμπάρια και η δική μου στην καμπίνα βοηθάνε ώστε η χαλαρότητα να εξελιχθεί σε ευχάριστη διάθεση. Και όταν λίγο πριν τα μεσάνυχτα αράζω στο κατάστρωμα, συντροφιά μ' έναν φρέντο εσπρέσο, ένα τσιγάρο και μια υπέροχη βραδιά, με δυσκολία κρατιέμαι να μην κραυγάσω από ενθουσιασμό. Το Motoeurope 2018 ξεκινάει!

(Σημαντική σημείωση: Όπως και στο προηγούμενο ταξιδιωτικό μου {"East to West to East Coast"}, έχω δημιουργήσει κι εδώ τέσσερα 8λεπτα φιλμάκια, που βοηθάνε στην καλύτερη εικόνα του ταξιδιού - γίνεται road trip χωρίς σκηνές από τους δρόμους με μουσική υπόκρουση?. Ανάλογα, χωρίζω την περιγραφή σε 4 κεφάλαια και στο τέλος κάθε κεφαλαίου έχω κρεμάσει το αντίστοιχο φιλμάκι).

Κεφάλαιο 1 (07/06 - 12/06)​

Παρασκευή 08/06 (εν πλω)
Είχα πάνω απο 10ετία να βγω στη Βενετία. Η επιλογή τα τελευταία χρόνια ήταν η Ανκόνα, με σαφώς μικρότερη διάρκεια ταξιδιού. Τελικά το ταξίδι εξελίχθηκε σε μια χαλαρωτική κρουαζιέρα στα ήρεμα νερά της Αδριατικής.
Η μέρα ξεκινάει με καφέ στο κατάστρωμα, το μεσημέρι δοκιμάζω μοριακή κουζίνα στο 3άστερο michelin εστιατόριο του πλοίου,

και το απόγευμα αγοράζω (ακριβά) μια κάρτα internet για να δω στο tablet μου τον Αυστριακό Dominic Thiem στους ημιτελικούς τένις Roland Garros. Να μη σας τα πολυλογώ, σε λίγα λεπτά είχε μαζευτεί ένα τσούρμο Αυστριακοί τουρίστες γύρω μου και πανηγυρίζαμε όλοι μαζί την επιτυχία του συμπατριώτη τους στριμωγμένοι μπροστά σε μια οθόνη 10 ιντσών. Είχε πλάκα.

Σάββατο 09/06 (Venice - Innsbruck, 326 km)
Κατά τις 07.00 πιάνουμε λιμάνι,

και στις 08.00 έχω βγει από το πλοίο και ετοιμάζομαι για αναχώρηση. Δίπλα μου έχει παρκάρει μια 6μελής παρέα με τις μηχανές τους, από Ιωάννινα και Σάμο (αν θυμάμαι καλά) και πηγαίνουν να παρακολουθήσουν το MotoGP στην Βαρκελώνη. Βέβαια δεν θα ακολουθήσουν τη σύντομη οδό (Βόρεια Ιταλία, Νότια Γαλλία και ... φθάσαμε), αλλά την τεθλασμένη (Αυστρία, Ελβετία, Κεντρική Γαλλία κτλ). Σωστοί!! Επόμενος σταθμός και γι' αυτούς το Innsbruck, αλλά θα πάνε από εθνική οδό. Μολονότι η πρόγνωση καιρού για εκεί ψηλά στα βουνά δεν είναι αισιόδοξη, αποφασίζω να μην αλλάξω το μοναχικό πρόγραμμά μου, τους αποχαιρετώ και ξεκινάω για Δολομίτες. Τα πρώτα 100 χλμ ακολουθώ την Α27 σε μια ευχάριστη διαδρομή. Λίγο πριν το Belluno μπαίνω σε επαρχιακό δρόμο και σε λίγα χλμ κινούμαι μέσα στο National Park of the Belluno Dolomites. Το τοπίο αλλάζει άρδην, το πράσινο πυκνώνει, γραφικά χωριουδάκια με αρχιτεκτονική ανάμεσα στο βορειοιταλικό και το τυρολέζικο στυλ απλώνονται μπροστά μου, ο καιρός - σε αντίθεση με τις προγνώσεις - είναι υπέροχος, ο ενθουσιασμός χτυπάει κόκκινο και κάποια στιγμή στο βάθος... σοκ και δέος. Σαν σε ταινία σινεμασκόπ, μπροστά μου υψώνονται οι Δολομίτες. Αυτό το αρχιτεκτονικό θαύμα της φύσης, η πιο μεγαλειώδης απ' όλες τις οροσειρές των Άλπεων, μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από το 2009.

Συνεχίζω ακάθεκτος την ανάβαση, προσπερνάω το Agordo και μετά από καμιά 20αριά χλμ ... νέο σοκ. Το τοπίο "ισιώνει", γίνεται οροπέδιο και μπροστά μου απλώνεται στα 1.000 μέτρα υψόμετρο μια κουκλίστικη λίμνη μ' ένα πανέμορφο χωριουδάκι στην άκρη της. Είμαι στο Alleghe, στους πρόποδες των Δολομιτών και βέβαια εδώ θα είναι η πρώτη στάση μου. Καφετέρια με θέα λίμνη από τη μια και κορυφές από την άλλη, λιακάδα με 25 βαθμούς, διπλό εσπρέσσο και ένα πεντανόστιμο cannoli (πώς βρέθηκε από τη Σικελία εδώ πάνω?). Δεν μου κάνει καρδιά να φύγω!

Λίγο πριν το μεσημέρι αποχαιρετώ το Alleghe και ξεχύνομαι πάλι στους στριφτερούς δρόμους. Συγκλονιστικές εικόνες διαδέχονται η μια την άλλη, καταπράσινες κοιλάδες, ορεινά λιβάδια με αγριολούλουδα, πανέμορφα χωριουδάκια. Άφθαστη φυσική ομορφιά, ένας παράδεισος για τους φυσιολάτρες, που σήμερα είναι πάρα πολλοί. Είναι και Σάββατο μιας ηλιόλουστης μέρας, οπότε γίνεται ένας χαμός από Motoriders, ποδηλάτες, περιπατητές, τουριστικά λεωφορεία και ... κίνηση. Οπότε, αναπροσαρμόζω το πρόγραμμά μου (δεν περνάω από Cortina d' Ampezzo) και αρχίζω την κατάβαση της οροσειράς για να συναντήσω την Α22 (Verona - Innsbruck).

Αν και εθνική, όμορφη η διαδρομή παράλληλα στον ποταμό Isarco, πέρασμα από το Passo del Brennero, τη Γέφυρα της Ευρώπης, στάση στα σύνορα για την απαραίτητη βινιέτα και πολύ σύντομα είμαι στην πρωτεύουσα του Τυρόλου. Στο Innsbruck έχω βρεθεί αρκετές φορές είτε πηγαίνοντας προς Ευρώπη, είτε επιστρέφοντας. Το χρησιμοποιούσα σαν διαβατικό σημείο, έμενα κάποιες ώρες για να δω τα κύρια αξιοθέατά του και για καφέ/φαγητό. Αυτή τη φορά θα μείνω 2 μέρες (Pension Stoi, 2 διανυκτερεύσεις 118 €, χωρίς πρωινό, βαθμολογία booking 8,4/10), σκοπεύοντας να κάνω μια κοντινή εκδρομή στην ανατολική περιοχή του Τυρόλου.
Σαββατιάτικο απόγευμα λοιπόν, οι δρόμοι πλημυρισμένοι από κόσμο κι εγώ βολτάρω στην πανέμορφη πόλη και τον ποταμό Ινv με τα πολύχρωμα σπιτάκια στην απέναντι όχθη.

Η νύχτα με βρίσκει στην πεζοδρομημένη παλιά πόλη, να προσπαθώ να χωνέψω ένα καλό και χορταστικό burger (Ludwig Das Burger). Κι εκεί που απολαμβάνω μια υπέροχη βραδιά, γίνεται αυτό που η Κεντρική Ευρώπη ξέρει να κάνει καλύτερα απ' όλους: Ανοίγουν ξαφνικά οι ουρανοί και πέφτουν καταρράκτες. Βρίσκω γρήγορα μια μεσαιωνική καμάρα σ' ένα στενό και καταλήγω από κάτω. Η μπόρα δυναμώνει, ο κόσμος τρέχει απεγνωσμένα μπροστά μου να προφυλαχθεί κι εγώ με την κάμερα στο χέρι - σαν νεότευκτος οπερατέρ του Αγγελόπουλου - καταγράφω σε μονοπλάνο όμορφες και αστείες σκηνές (μονταρισμένες στο βιντεάκι στο τέλος του κεφαλαίου) που ξετυλίγονται μπροστά μου: Δυο κοπέλες βιαστικές και ξαφνικά η μια αφήνει την ασφάλεια της ομπρέλας τους και αρχίζει να χορεύει γελώντας μέσα στη βροχή, ένας νεαρός ποδηλάτης με τον σκύλο του να τον ακολουθεί γαυγίζοντας χαρούμενα... Πώς αλλάζει αλήθεια η οπτική ενός ταξιδευτή! Ανάλογες στιγμές έχω ζήσει πάμπολλες στην Αθήνα, οι οποίες όμως εντάσσονται στην καθημερινότητά μου και δεν καταγράφονται ιδιαίτερα. Ενώ όταν ταξιδεύω, οι αισθήσεις είναι τεταμένες, οι κεραίες τεντωμένες να ρουφήξουν όσο το δυνατόν περισσότερες εικόνες. Ίσως και αυτό να εννοούσε ο Fernando Pessoa όταν έγραφε "...Αυτό που βλέπουμε στα ταξίδια μας, δεν είναι αυτό που βλέπουμε... είναι αυτό που είμαστε". Σ' ένα μισάωρο η μπόρα έχει περάσει, η πόλη είναι ακόμη πιο γοητευτική μετά τη βροχή κι εγώ δεν έχω καμία διάθεση να κλειστώ στο δωμάτιο με τόση ομορφιά γύρω μου.

Κυριακή 10/06 (Innsbruck - Kufstein - Alpbach - Innsbruck, 170 km)
Αργά το πρωί ξεκινάω το ταξίδι μου με μεσογειακή λιακάδα και καλές θερμοκρασίες. Κάνω μια μικρή παράκαμψη για καφέ και μηλόπιτα στο μαγευτικό Hall in Tirol (είχα διανυκτερεύσει εδώ πριν 8 χρόνια) και πολύ σύντομα φθάνω στο Kufstein. Κλασσική τυρολέζικη πόλη, μικρό αλλά όμορφο το ιστορικό της κέντρο, το κάστρο να δεσπόζει στην κορυφή ενός λόφου και ένας πολύ ωραίος πεζόδρομος δίπλα στον ποταμό Ινv.

Μεσημέρι παίρνω το δρόμο της επιστροφής. Στα μέσα περίπου της διαδρομής, βγαίνω από την εθνική σε επαρχιακό δρόμο με κατεύθυνση το Alpbach. Είχα διαβάσει ότι κάποτε είχε ανακηρυχθεί το ωραιότερο χωριό της Αυστρίας. Χμ... ωραίο αλλά έχω δει σαφώς ωραιότερα στη περιοχή των λιμνών (Salzkammergut). Η διαδρομή όμως με αποζημίωσε με το παραπάνω.

Δευτέρα 11/06 (Innsbruck - Seefeld - Feldkirch, 165 km)
Σήμερα αποχαιρετώ το Τυρόλο και συνεχίζω για τη δυτική ακρογωνιά της Αυστρίας και συγκεκριμένα για την επαρχία Vorarlberg. Πρωτεύουσά της είναι το Bregenz, όμως θα πάω να γνωρίσω τη δεύτερη μεγάλη πόλη, το Feldkirch. Η απόσταση είναι μια ευθεία 150 km, σαν μηχανόβιος όμως που σέβεται τον εαυτό του, κάνω μια μικρή παράκαμψη, ανεβαίνω στο Seefeld (υψόμετρο 1180 μέτρα) και κατεβαίνω έναν δρόμο με απολαυστικά στροφιλίκια και ωραία θέα στην κοιλάδα, παίρνω την Α12 παράλληλα στον Ινν και μετά από λίγο βλέπω να υψώνεται εμπρός μου το ορόσημο του Feldkirch, το κάστρο Schattenburg.

Το ξενοδοχείο που θα μείνω (Hotel Garni Noval, 1 διαν/ση 71 € με πρωινό, 8,6/10) είναι σ' έναν συνοικισμό έξω από την πόλη, 3 km από το κέντρο και... 1,5 km από το Λιχτενστάιν. Η πρώτη θετική εντύπωση έρχεται βλέποντας τη θέα από το δωμάτιό μου προς τις Ελβετικές Άλπεις.

Αποφασίζω να κατέβω τα 3 km μέχρι την πόλη με τα πόδια. Εδώ έρχεται η δεύτερη θετικότατη εντύπωση. Κινούμαι δίπλα στον ποταμό Ιλλ που διασχίζει την πόλη και η διαδρομή είναι παραδεισένια! Απέραντες καταπράσινες βουνοπλαγιές υψώνονται στον ορίζοντα, γύρω μου τα κλασικά αυστριακά ξυλόσπιτα με τα παράθυρά τους πνιγμένα στα λουλούδια και όλα αυτά με μουσική υπόκρουση τα ορμητικά νερά του ποταμού. Κάποια στιγμή, διαπιστώνω έντρομος ότι η παραπάνω μουσική υπόκρουση υπερκαλύπτεται από την υπόκρουση του στομαχιού μου. Αν και είχα προγραμματίσει το γεύμα μου στο εστιατόριο πάνω στο κάστρο (Schlosswirtschaft Schattenburg), διάσημο για τα γιγάντια wiener schnitzel του, η πείνα με οδηγεί στο πρώτο εστιατόριο που βρίσκω στο ιστορικό κέντρο.

Χορτάτος πια, περιπλανιέμαι στα στενά της όμορφης και ήρεμης αυτής πόλης, χαζεύοντας τα σπιτάκια με τις λουλουδιασμένες προσόψεις και τα κτίρια με τις τοιχογραφίες/έργα τέχνης. Για επίλογο της περιήγησης έχω επιλέξει το καλύτερο: Την υπέροχη θέα της γύρω περιοχής και της πόλης από το ψηλότερο σημείο της, το κάστρο Schattenburg, που - όπως διαβάζω στους οδηγούς - αποτελεί τον γεννήτορα της πόλης. Τον 12ο αιώνα, ένας κόμης αποφάσισε να φτιάξει το εν λόγω κάστρο πάνω σ' αυτόν τον απόκρημνο βράχο. Στους πρόποδές του εγκαταστάθηκαν οι υπήκοοί του. Πολύ σύντομα ο οικισμός έγινε πόλη, την οποία αργότερα αγόρασαν, λόγω της στρατηγικής της θέσης, αλλά και για ... επένδυση, οι Αψβούργοι. Το ηλιοβασίλεμα "αράζω" σε ένα μπαράκι δίπλα στον Ιλλ, παρέα με ένα ποτήρι μπύρα και απολαμβάνω την παλιά πόλη και το ψιλόβροχο που μόλις άρχισε.

Τρίτη 12/06 (Feldkirch - Bern, 252 km)
Το πρωινό με βρίσκει με έναν βαρύ καιρό και ένα πιο βαρύ στομάχι, μετά το διαιτητικό πρωινό μου.

Μετά από 30 χιλιόμετρα και άλλες τόσες αγελάδες,

μπαίνω σε Ελβετικό έδαφος (τη Vaduz την προσπέρασα, την είχα επισκεφθεί παλιότερα, μάλλον αδιάφορη πόλη). Ο αρχικός σχεδιασμός μου ήταν να πάω μέσω Λουκέρνης στην κοιλάδα του Έμενταλ (Langnau, Affeltern, Hasle/Ruegsau, Burgdorf) με κατάληξη τη Βέρνη. Το weather.com όμως (και μια ματιά στον ορίζοντα) μου δείχνει βροχές σ' αυτή την πλευρά, οπότε αποφασίζω τελευταία στιγμή τη διαδρομή μέσω Ζυρίχης. Εδώ που τα λέμε, απ' όπου και να πας στην Ελβετία, το τοπίο είναι απολαυστικό.

Παρά τα απειλητικά σύννεφα, καταφέρνω τελικά να πάρω μια καλή γεύση από την κοιλάδα του Έμενταλ, κάνοντας μάλιστα μια σύντομη στάση στην πιο ενδιαφέρουσα πόλη της, το Burgdorf.

Αργά το μεσημέρι φθάνω στην Βέρνη. Το ξενοδοχείο (Nydeck, 1 διαν/ση, 106 € με πρωινό, 7,4/10) είναι στην κεντρική οδό της πόλης, 200 μέτρα από τον ποταμό Aare, με απίθανη θέα. Είναι το κτίριο αριστερά στη φωτό, με τη μοτό μου παρκαρισμένη από κάτω.

Δεξιά στην παραπάνω φωτο, είναι το ιταλικό εστιατόριο που έφαγα και χρυσοπλήρωσα αυτές τις μετριότητες:

Η Βέρνη είναι, κατά τη γνώμη μου, μαζί με τη Λουκέρνη οι ωραιότερες πόλεις της Ελβετίας. Αρχίζω την περιήγηση περνώντας απέναντι από τη γέφυρα Nydegg. Το σκηνικό με το Aare να φιδογυρίζει τα γαλαζοπράσινα νερά του ανάμεσα στα μεσαιωνικά σπιτάκια είναι ονειρικό. Εκεί δίπλα είναι και το πάρκο των αρκούδων (το σύμβολο της πόλης).

Παίρνω το ανηφορικό μονοπάτι που με οδηγεί στη κορυφή του λόφου, στο Rosengarten park, ένα από τα πιο όμορφα μέρη της Βέρνης, με μια μεγάλη ποικιλία λουλουδιών (κυρίως τριαντάφυλλα). Η θέα της πόλης από εδώ ψηλά, με τον Berner Munster να κυριαρχεί στο βάθος είναι εξωπραγματική.

Το υπόλοιπο της μέρας μου είναι αφιερωμένο στην εξαιρετικά διατηρημένη παλιά πόλη, μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Ανεβαίνω αργά την κεντρική Kramgasse, με τις υπερυψωμένες στοές και τα πανέμορφα σπίτια και καταστήματα, φωτογραφίζω μνημειώδη σιντριβάνια, όπως ο Σαμψών που σκοτώνει το λιοντάρι. Όταν φτάνω στο περίφημο Πύργο του Ρολογιού πιάνει ψιλόβροχο. Τώρα είναι που δεν γυρίζω με τίποτα ξενοδοχείο. Συνεχίζω στο Δημοτικό πάρκο, το φωταγωγημένο κτίριο του Κοινοβουλίου (Bundeshaus) και την ομώνυμη πλατεία με τα αναγεννησιακά κτίρια, για να καταλήξω στο πιο διάσημο κτίριο της πόλης, τον Καθεδρικό της (Berner Munster), τη μεγαλύτερη εκκλησία της Ελβετίας.

Για να κλείσω τη βραδιά, επιλέγω τον πιο γλυκό τρόπο:

Εδώ κλείνει το πρώτο κεφάλαιο. Έπεται ο χάρτης με τις διαδρομές που έκανα:

και το πρώτο φιλμάκι που υποστηρίζει αυτό το κεφάλαιο:

Ραντεβού στο κεφάλαιο 2 πολύ σύντομα.

 

• 1
• 2
• 3
• 4

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 4

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[chris7]

Πολύ ωραία ιστορία και θαυμάσιο το βίντεο.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[NightcoreKing]

Πολύ ενδιαφέρον ιστορία, ωραίες φώτο και ωραία περιγραφή! Μπράβο για την τόλμη σου, τρομερό roadtrip

 

[VADIM]

Κεφάλαιο 2 (13/06 - 17/06)​

Τετάρτη 13/06 (Bern - Colmar, 230 km)
Ξημέρωσε και η βροχή δεν λέει να σταματήσει. Όταν γίνεται ψιλόβροχο, φοράω τα αδιάβροχά μου και αποχαιρετώ τη Βέρνη.

Η βροχή με άφησε μετά από 100 km στο ύψος της Βασιλείας και - σύμφωνα με τις προβλέψεις - δεν θα με ξαναβρεί τις επόμενες μέρες. Περνάω τα σύνορα (τεράστιες ουρές ευτυχώς στο αντίθετο ρεύμα) και κινούμαι πλέον σε Γαλλικό έδαφος, στην Αλσατία.

Γρήγορα μπαίνω σε επαρχιακούς δρόμους. Τελικός προορισμός το Colmar, αλλά προέχει να εξερευνήσω τα υπόλοιπα απ' τα Αλσατικά κρασοχώρια που μου είχαν ξεφύγει σε προηγούμενη επίσκεψή μου. Η διαδρομή με τη σειρά είναι: Eguisheim - Turckheim - Hunawihr - Ribeauville - Selestat. Οι φωτογραφίες που παραθέτω παρακάτω μάλλον αδικούν αυτή την πανδαισία χρωμάτων, αυτή την ατέλειωτη ομορφιά. Κορυφαίο χωριό για μένα το Ribeauville. Ειδικά η μεγάλους μήκους κεντρική οδός του με μάγεψε. Τη διέσχισα με τη μοτό (μου πήρε 3 λεπτά να τη διασχίσω!) τραβώντας ένα μονοπλάνο με την προσαρμοσμένη στο κράνος gopro και δεν ήξερα τι να πρωτοθαυμάσω (μονταρισμένο σε κάποια δευτερόλεπτα μπορείτε να το δείτε στο φιλμάκι που κλείνει το κεφάλαιο).

Απομεσήμερο φτάνω στο Colmar, τακτοποιούμαι στο ξενοδοχείο (Hotel Colmar, 1 διαν/ση 88 € με πρωινό, 8,9/10) και βγαίνω τη βόλτα μου στο κέντρο. Αυτή είναι μια βόλτα στη μαγεία! Γύρω μου μπερδεύονται γλυκά ξύλινα σπιτάκια με πολύχρωμες στέγες, ανθισμένα μπαλκόνια, γραφικά σοκάκια, σιντριβάνια, εκκλησίες, αρχιτεκτονικά μνημεία και πάνω απ' όλα η Μικρή Βενετία με το γραφικό κανάλι της.

Και βέβαια - μη ξεχνιόμαστε - στην Αλσατία είμαι, στο δρόμο του κρασιού και της εξαιρετικής κουζίνας.

Πέμπτη 14/06 (Colmar - Stuttgart, 295 km)
Κάτω από έναν καταγάλανο ουρανό και ταξιδιάρικες θερμοκρασίες, μετά από 90 km μπαίνω στη Γερμανία, στο κρατίδιο Βάδης-Βιρτεμβέργης. Προορισμός μου η Στουτγκάρδη. Πρώτα όμως θέλω να χαθώ στα έλατα, τα ποτάμια, τους καταρράκτες και τα γοητευτικά χωριουδάκια του Μέλανα Δρυμού.

Και τα τρία χωριά που έχω επιλέξει είναι πανέμορφα. Πρώτη στάση στο Gengenbach.

Η δεύτερη στάση είναι στο χωριό με τα ρολόγια-κούκους, το Triberg.

Και η τελευταία στο διαμαντάκι του Μέλανα, το Schiltach. Εδώ θα δοκιμάσω - τι άλλο - μια αυθεντική black forest.

Με μάγεψε ο Μέλανας Δρυμός και οι δρόμοι του (απολαυστικοί για μηχανόβιους), τόσο που ξεχάστηκα. Απόγευμα μπαίνω στη Στουτγκάρδη, τακτοποίηση στο δωμάτιο (Central Classic Hotel, 2 διαν/σεις, 164 € με πρωινό, 8,5/10) και έξοδος για φαγητό. Σήμερα επιλέγω (από Trip Advisor πάντα) το La Bamboo με κουζίνα Σρι Λάνκα. Εξαιρετικό φαγητό, πολύ κοντά στο ινδικό που λατρεύω.

Η συνέχεια έχει γνωριμία με την πόλη. Έχοντας στο μυαλό μου τη Στουτγκάρδη συνδεδεμένη με το σύμβολό της - το αστέρι της Mercedes - περίμενα να βρω ... καμινάδες. Κι όμως, στο τέλος της διήμερης παραμονής μου η εικόνα ήταν διαφορετική. Η πόλη είναι συγκεντρωμένη μέσα σε μια κοιλάδα, περιτριγυρισμένη από καταπράσινους λόφους. Το κέντρο της είναι ζωντανό, μοντέρνο, γεμάτο πάρκα και ωραίους πεζόδρομους, εμπορικούς δρόμους (κυριότερος η Konigstrasse) και πάρα πολύ κόσμο να βολτάρει. Μαζί τους κι εγώ, μέχρι αργά το βράδυ, μ' ένα παγωτό στο χέρι από την καλύτερη gelateria της πόλης (όπως μου είπαν οι ντόπιοι), την Old Bridge.

Παρασκευή 15/06 (Stuttgart)
Σήμερα το πρόγραμμά μου είναι γεμάτο. Ξεκινάει με ένα μικρό ταξίδι 9 km στην ανατολική πλευρά της πόλης. Εκεί θα επισκεφθώ ένα διαφορετικό μουσείο, για το οποίο έχω ακούσει και διαβάσει υπερθετικά σχόλια: το μουσείο της Mercedes. Φθάνοντας, αντικρίζω ένα εντυπωσιακό φουτουριστικό κτίριο. Εξίσου εντυπωσιακή και η εσωτερική αρχιτεκτονική του. Πληρώνω το εισιτήριο των 10 € και ανεβαίνω με το ασανσέρ στον 8ο όροφο. Από εκεί και προς τα κάτω ξεκινάει ένα ταξίδι 100 και πλέον ετών, στο οποίο μπορείς να δεις τα σημαντικότερα γεγονότα που συνέβησαν στον πλανήτη μας, σε παράλληλη εξέλιξη με την ιστορία της Mercedes. Με γοήτεψε αυτό το ταξίδι των 8 ορόφων και κάποιες στιγμές (δεν το κρύβω) με συγκίνησε. Μην το χάσετε αν βρεθείτε εκεί κοντά!

Πέρασε η ώρα χωρίς να το καταλάβω στο μουσείο. Είναι μεσημέρι και μόλις προλαβαίνω για το δεύτερο μέρος του σημερινού μου προγράμματος. Που είναι και το σημαντικότερο, γιατί ικανοποιώ ένα όνειρο ζωής: Να δω ζωντανά τον Roger Federer. Ναι, πρόκειται για το τουρνουά τένις της Στουτγκάρδης και έχω πάρει εισιτήριο εδώ και 3 μήνες για τα προημιτελικά που γίνονται σήμερα. Φθάνω στις εγκαταστάσεις κατά τις 14:00, δεν έχει αρχίσει ακόμη ο αγώνας του Federer, "χτυπάω" βιαστικά ένα wurst μ' ένα ποτήρι βαρελίσια και έγκαιρα είμαι στην κερκίδα για να απολαύσω τον μέγιστο. Οκ, δεν θα γράψω περισσότερα, όσοι είναι fans του τένις θα με καταλάβουν. Συμμετείχε και το πατριωτάκι μας ο Nick Kyrgios. Μάλιστα σε κάποια στιγμή του αγώνα, ακούω μια αγριοφωνάρα σε άπταιστα ελληνικά από την άλλη πλευρά του γηπέδου "Γειά σου ρε μεγάλε Νικόλα". Ελλάδα είσαι παντού. (Για την ιστορία, το τουρνουά κέρδισε ο Federer).

Μια τόσο γεμάτη εικόνες και εμπειρίες μέρα, έπρεπε να κλείσει με ένα καλό δείπνο.

Σάββατο 16/06 (Stuttgart - Mainz, 227 km)
Είχα γράψει στην αρχή του ταξιδιωτικού, ότι η πορεία του ταξιδιού στο μεγαλύτερο μέρος του θα αποφασίζεται το προηγούμενο βράδυ. Αυτό ισχύει από εδώ και πέρα. Μέχρι χθες όλα ήταν προγραμματισμένα ώστε να συμπέσει η διαμονή μου στη Στουτγκάρδη με τον αγώνα τένις. Για επόμενο σταθμό μου επιλέγω τη πρωτεύουσα του κρατιδίου της Ρηνανίας-Παλατινάτου, το Mainz.
Σαββατιάτικο πρωινό λοιπόν, με ωραίο καιρό και τη βαλίτσα μου γεμάτη ωραίες εικόνες αποχαιρετώ την αγουροξυπνημένη Στουτγκάρδη. Περίπου 160 km αργότερα, αφήνω την εθνική για να κάνω μια μικρή επίσκεψη και στάση για καφέ στο Worms. Εδώ, το πιο σημαντικό αξιοθέατο είναι ο Καθεδρικός του Αγίου Πέτρου, ο οποίος δεσπόζει με τον όγκο του στην κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης. Εντυπωσιακός ο ναός, αλλά η πόλη δεν μου λέει κάτι ιδιαίτερο, οπότε μετά από ένα καφέ και ένα σύντομο περίπατο, είμαι στη μηχανή μου και διανύω τα λίγα χιλιόμετρα που με χωρίζουν από το Mainz. Πριν μπω στην πόλη, κάνω μια στάση σ' έναν σταθμό για βενζίνη. Εκεί γνωρίζω έναν Γιαπωνέζο που θα γυρίζει την Ευρώπη με ποδήλατο για 6 μήνες. Ωραίος ο τύπος! Τον ξανασυνάντησα το βράδυ να βολτάρει κι αυτός στο κέντρο του Mainz. Τακτοποίηση λοιπόν στο δωμάτιο (Hotel Konigshof, 1 διαν/ση, 68 € με πρωινό, 8,1/10) και έξοδος στην πόλη.
Το Mainz έχει σημαντική βαρύτητα στην Ευρωπαϊκή ιστορία, όπως διαβάζω. Υπήρξε σπουδαία πόλη στα ρωμαϊκά χρόνια, όταν όλη η άνω Γερμανία διοικούνταν από εδώ. Είναι η πατρίδα του Ιωάννη Γουτεμβέργιου. Το σήμα κατατεθέν του Mainz είναι ο Καθεδρικός του Ναός. Ένα τεράστιο, υπέροχο οικοδόμημα από κόκκινο αμμόλιθο. Όλη η παλιά πόλη με τα σοκάκια της και τις πλατείες είναι απλωμένη γύρω από τον Καθεδρικό. Σπουδαιότερη και ομορφότερη πλατεία, η Markt με το αναγεννησιακό σιντριβάνι στο κέντρο της και τα καφέ και καταστήματα ολόγυρά της. Σάββατο απόγευμα και γίνεται ένας χαμός από κόσμο. Περιπλανιέμαι ατέλειωτα στις γωνιές της πόλης, που με κέρδισε απ' την αρχή. Κάποια στιγμή και χωρίς να το καταλάβω βγαίνω στις όχθες του Ρήνου και κινούμαι παράλληλά του, διασχίζοντας ήρεμα πανέμορφα πάρκα. Το Mainz ήταν από τις ευχάριστες εκπλήξεις του ταξιδιού μου.

Κυριακή 17/06 (Mainz - Traben/Trarbach, 113 km)
Κυριακάτικο ξύπνημα, ο καιρός συνεχίζει σε καλοκαιρινό τέμπο κι εγώ αποχαιρετώ το Mainz και κατευθύνομαι δυτικά, διασχίζοντας τους επαρχιακούς δρόμους της Ρηνανίας.

Πάω να συναντήσω τον Μοζέλα και τους μαιάνδρους του. Τον Μοζέλα τον είχα γνωρίσει πριν μια 5ετία με αυτοκίνητο, ερχόμενος από Λουξεμβούργο. Είχα φθάσει μέχρι το Bernkastel-Kues, ένα από τα πιο τουριστικά χωριά του. Τώρα πάω να συνεχίσω τη γνωριμία μαζί του, σ' ένα χωριό εξίσου τουριστικό, λίγα χλμ πιο ανατολικά, τη δίδυμη πόλη Traben-Trarbach. Το μεσημέρι με βρίσκει πάνω στη γέφυρα που ενώνει τις δύο πόλεις να απολαμβάνω και να φωτογραφίζω όλη αυτή την ομορφιά που με περιτριγυρίζει. Δείτε!

Εδώ τελειώνει και το δεύτερο κεφάλαιο. Να και ο χάρτης με τις διαδρομές του...

και βέβαια το 8λεπτο φιλμάκι που το υποστηρίζει:

Ραντεβού στο Κεφάλαιο Νο 3....

 

[chrisbd]

Μοζέλας πανέμορφος με τα χωριουδάκια ..

 

[VADIM]

Κεφάλαιο 3 (17/06 - 21/06)​

Κυριακή 17/06 (Traben/Trarbach - Koblenz, 130 km)
Πανέμορφη η δίδυμη πόλη, αλλά ήρθε η στιγμή που περιμένω όλο λαχτάρα: Να κάνω ένα παραποτάμιο road trip σ' αυτό το παραμυθένιο τοπίο.
Ξεκινάω λοιπόν μεσημεριάτικα με εξαιρετικό καιρό. Τι ομορφιά είναι αυτή! Στην μια πλευρά ατέλειωτοι αμπελώνες (δοκιμάστε οπωσδήποτε το Riesling αν βρεθείτε εκεί) να διακόπτονται από κουκλίστικα χωριουδάκια. Στην άλλη ο ποταμός, με μια πομπή από ποταμόπλοια και μαούνες να κυλούν στα ήρεμα νερά του. Παντού Motoriders, μαζί τους κι εγώ. Πώς να περιγράψεις ένα road trip? Ίσως η καλύτερη περιγραφή να ήταν μια φωτογραφία με τη φάτσα μου μέσα απ' το κράνος, μ' ένα τεράστιο διαρκές χαμόγελο ευτυχίας. Η κάμερα όμως είναι στραμμένη μπροστά και καταγράφει τη μαγεία. Αυτή η καταγραφή μετουσιώθηκε σε μονταρισμένα στιγμιότυπα, ντυμένα με τη μουσική του Astor Piazzolla, που μπορείτε να απολαύσετε στο 8λεπτο φιλμάκι που θα κλείσει αυτό το 3ο κεφάλαιο.

Θα σας περιγράψω μόνο τα δύο σημαντικότερα σημεία που έκανα στάσεις. Το ένα είναι το Cochem. Αυτή η τουριστική κωμόπολη στην αριστερή όχθη είναι - κατά τη γνώμη μου - το αποκορύφωμα της περιοδείας στο Μοζέλα κι ένα από τα πιο γραφικά μέρη της Γερμανίας και όχι μόνο. Ένα άριστα διατηρημένο ιστορικό κέντρο, πεζόδρομοι και ποδηλατόδρομοι δίπλα στο ποτάμι με θέα στα απίστευτα τοπία που κυκλώνουν την πόλη και στην κορυφή ενός κωνικού λόφου ένα ρομαντικό κάστρο, μια οπτασία, το Reichsburg. Δυστυχώς είχα προπληρώσει τη διανυκτέρευση στο Koblenz, πολύ θα ήθελα να διανυκτερεύσω εδώ. Δεν πειράζει, μπήκε ήδη στόχος για ένα ανοιξιάτικο, χαλαρό 4ήμερο σ' αυτόν τον παράδεισο.

Για να πάω στο δεύτερο σημαντικότερο σημείο, λίγα χλμ μετά το Cochem, αφήνω την παράλληλη διαδρομή στον ποταμό και ανηφορίζω τα βουνά. Μετά από 10 χλμ φθάνω στο Burg Eltz, το σπουδαιότερο κάστρο της Ρηνανίας και ένα απ' τα λίγα που διατηρούνται στην αρχική τους κατάσταση.

Αργά το απόγευμα φθάνω στο Koblenz (Hotel Jan Van Werth, 1 διαν/ση, 57 € χωρίς πρωινό, 8,8/10). Ξεκινάω τη γνωριμία με την πόλη από το χαρακτηριστικότερο σημείο της, εκεί που ο Μοζέλας συναντάει τον Ρήνο, τη λεγόμενη Γερμανική γωνιά. Αυτό το σημείο πρέπει να το δω από ψηλά. Γι' αυτό περνάω απέναντι τον Ρήνο (έχω κατέβει στην πόλη με τη μηχανή) και σκαρφαλώνω έναν περιφερειακό δρόμο για να φθάσω στο εντυπωσιακότερο αξιοθέατο της πόλης, την ακρόπολη Ehrenbreitstein. Έχει ένα μουσείο εδώ, αλλά ο κυριότερος λόγος για να έρθω είναι το υπέροχο θέαμα που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου. Η συνάντηση των δύο ποταμών και η πανοραμική άποψη της πόλης.

Η βραδιά συνεχίζεται με βόλτες στους πεζόδρομους δίπλα στους ποταμούς και στο χαριτωμένο ιστορικό κέντρο της πόλης και κλείνει με δείπνο σε αργεντίνικο εστιατόριο.

Δευτέρα 18/06 (Koblenz - Frankfurt, 143 km)
Έχοντας την ευτυχή εμπειρία του χθεσινού παραποτάμιου road trip στον Μοζέλα, αδημονώ για ένα ακόμη, στο φαράγγι του Ρήνου αυτή τη φορά. Οπότε το πρωινό με βρίσκει να έχω αφήσει ήδη το ξενοδοχείο και να πίνω τον καφέ στο κέντρο του Koblenz, παίρνοντας μια τελευταία γεύση από την πόλη πριν την αποχαιρετήσω.
Αν προσπαθήσω να περιγράψω το road trip του Ρήνου, θα προκύψει μια κουραστική επανάληψη των επιθέτων που χρησιμοποίησα για τον Μοζέλα. Είναι εξίσου υπέροχο. Η διαδρομή (75 km περίπου) που ακολούθησα ήταν Koblenz - Boppard - Loreley - Bacharach - Bingen am rhein. Αν είναι να κάνετε μόνο μια στάση, το Boppard νομίζω είναι η πιο όμορφη κωμόπολη του φαραγγιού, απλωμένη πάνω σ' ένα "δαχτυλίδι" του Ρήνου.

Μετά το Bingen, αφήνω το κρατίδιο της Ρηνανίας και μπαίνω σ' αυτό της Έσης, της πατρίδας των παραμυθάδων αδελφών Γκριμ και του μηλόκρασου. Μου αρέσουν αυτές οι απότομες εναλλαγές σ' ένα ταξίδι. Από τα ποτάμια, τους αμπελώνες, τα κάστρα, τις δασωμένες πλαγιές και τα παραμυθένια χωριουδάκια, σε λίγα χλμ μπαίνω στο οικονομικό κέντρο της Γερμανίας, στην πιο πολυπολιτισμική μεγαλούπολη της χώρας, την Φρανκφούρτη (Hotel Europa, 1 διαν/ση, 86 € με πρωινό, 8,8/10). Εδώ, αφιερώνω το μεγαλύτερο μέρος του απογεύματός μου στην πλατεία Romerberg, το ιστορικό κέντρο της πόλης, με το παλαιό Δημαρχείο (Romer), τις δύο εκκλησίες και τα γραφικά ξύλινα σπιτάκια με μπαγδατί.

Συνεχίζω, λίγα μέτρα νοτιότερα, με περίπατο σε ωραίους πεζόδρομους δίπλα στον ποταμό Main.

Και κλείνω τη μέρα μου μ' ένα ζουμερό burger στο Der Fette Bulle.

Τρίτη 19/06 (Frankfurt - Marburg, 170 km)
Και σήμερα θα κινηθώ στην Έση. Ο προορισμός, το Marburg, απέχει μόνο 96 km, επιλέγω όμως να κινηθώ από επαρχιακούς δρόμους και να επισκεφθώ δύο γραφικές κωμοπόλεις στην κοιλάδα του ποταμού Lahn.
Η πρώτη είναι το Limburg an der Lahn, απλωμένο σε ένα ειδυλλιακό τοπίο δίπλα στον ποταμό, γύρω από έναν μυτερό βράχο. Μέσα από στενά δρομάκια και αναπαλαιωμένα σπίτια με μπαγδατί, φθάνω στην κορυφή του βράχου, όπου δεσπόζει ο μεγάλος Καθεδρικός με τους πορτοκαλί και λευκούς χρωματισμούς του.

Συνεχίζω τη διαδρομή, σταματώ - χωρίς να ξεπεζέψω - και βγάζω μια φωτο το γραφικό παλιό γεφύρι στο Runkel.

Και μετά από λίγο μπαίνω στο Weilburg. Ουπς, να ένα κρυμμένο διαμαντάκι! Ένα πανέμορφο χωριό με το ποτάμι να το περικυκλώνει και μπρος μου να υψώνεται ένα αναγεννησιακό παλάτι (δείτε στο φιλμάκι). Παρκάρω τη μηχανή κι ακολουθώ το ανηφορικό και επίπονο (λόγω στολής) πέτρινο δρομάκι προς το παλάτι. Τα κτίρια γύρω μου μια μπαρόκ πανδαισία. Το παλάτι πλαισιώνει ένας πανέμορφος κήπος με απίθανη θέα σε όλη την περιοχή. Εδώ θα πιω τον δεύτερο καφέ της ημέρας.

Γεμάτος ωραίες εικόνες, διανύω χαλαρά τα 55 χλμ που με χωρίζουν από την πόλη που θα με φιλοξενήσει σήμερα, το Marburg (Hotel Marburger Hof, 1 διαν/ση, 119 € με πρωινό). Η πόλη είναι από τις αξιολογότερες της Έσης. Διαθέτει ονομαστό πανεπιστήμιο και έναν πολύ όμορφο Καθεδρικό της Αγίας Ελισάβετ, όπου φυλάσσεται η σωρός της. Το χαρακτηριστικό της, τα πολλά επίπεδα που αναπτύσσεται, με ανηφορικούς δρόμους και στενάκια με σκάλες.
Απόγευμα και έχω ξεκινήσει αγκομαχώντας την ανάβαση. Προσπερνώ γραφικές πλατείες με σπουδαιότερη την Marktplatz με το γοτθικό Δημαρχείο και συνεχίζω για το ψηλότερο σημείο της πόλης, για να δω το Παλάτι (ήταν κλειστό) και τη θέα από ψηλά. Φτάνω με σβησμένη ανάσα και.... ανακαλύπτω ότι διατίθεται ανελκυστήρας για την ανάβαση. Αφού μου ρίχνω τα σχετικά μπινελίκια, παίρνω το ασανσέρ και κατεβαίνω.

Τελευταία στάση της μέρας ένα πανέμορφο πάρκο δίπλα στο πανεπιστήμιο, γεμάτο εστιατόρια, μπαράκια και πολύ κόσμο. Επιλέγω να φάω σε κάποιο Shaky Shake. Δεν ξέρω αν είναι η γερμανική εκδοχή του νεοϋορκέζικου Shake Shack, πάντως το burger του ήταν άθλιο.

Τετάρτη 20/06 (Marburg - Wurzburg, 220 km)
Συμπληρώνω ένα 10ήμερο από τις συννεφιές και τα ψιλόβροχα της Ελβετίας που ο καιρός είναι τόσο καλός μαζί μου. Και σήμερα ξεκινάω από το Marburg με γαλανό ουρανό και θερμοκρασία 20-22 βαθμούς.
Μετά από 120 χλμ έχω αφήσει το κρατίδιο της Έσης και μπαίνω στη Βόρεια Βαυαρία. Σε παλαιότερο ταξίδι μου στη Γερμανία (και αργότερα στο MotoEurope 2016), είχα εξερευνήσει τη περίφημη "ρομαντική οδό" σε όλο της το μήκος μέχρι το Rothenburg ob der Tauber. Μου είχε ξεφύγει η κατάληξή της βόρεια, το Wurzburg. Εκεί θα πάω σήμερα. Είμαι στη διάσημη για τα κρασιά της περιοχή της Φραγκονίας και επιλέγω να κινηθώ σε επαρχιακούς δρόμους, τους λεγόμενους Bocksbeutelstrassen δηλαδή δρόμους της μποτίλιας, γεμάτους αμπελώνες και κρασοχώρια.

Περίπου 60 χλμ πριν φτάσω στο Wurzburg, κάνω μια παράκαμψη για να επισκεφθώ το κάστρο Mespelbrunn, που - όπως διάβασα στους οδηγούς - είναι γνωστό ως το "παραμυθένιο κάστρο του δάσους Spessart". Πράγματι, είναι εξαίρετο αυτό το αναγεννησιακό κάστρο, μέσα σ' ένα ειδυλλιακό τοπίο, με μια λίμνη να το περιβάλλει. (Από τα παραλειπόμενα: Γυρίζοντας στο parking και πλησιάζοντας τη μηχανή μου, βρίσκομαι ξαφνικά περικυκλωμένος από μια ομάδα Γερμανούς εκδρομείς, που μόλις είχαν κατέβει από το πούλμαν. Είχαν δει την πινακίδα GR και εντυπωσιάστηκαν πώς βρέθηκα σε τούτο εδώ το μέρος, τόσο μακριά, με μηχανή ολομόναχος).

Όταν χθες βράδυ έψαχνα στο booking πού θα κοιμηθώ στο Wurzburg, μου έβγαζε καταλύματα 10 χλμ πιο έξω, σε ένα χωριό στις όχθες του Main, το Veitshochheim. Μου άρεσε η ιδέα να διανυκτερεύσω στην εξοχή, έτσι έχω κλείσει στο Hotel Am Main (1 διαν/ση, 99 € με πρωινό, 8,7/10). Οι προσδοκίες μου δεν διαψεύδονται, Το χωριουδάκι είναι γλυκύτατο και το ξενοδοχείο 50 μέτρα από την όχθη του Main.

Το Wurzburg είναι μια πανέμορφη πόλη, με τον ποταμό Main να τη διασχίζει και σπουδαιότερο αξιοθέατο το παλάτι Residenz, ένα από τα χαρακτηριστικότερα μπαρόκ κτίρια της Γερμανίας, μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, με εκπληκτική εσωτερική διακόσμηση (δεν επιτρέπονταν οι φωτογραφίες). Τα άλλα δυο σπουδαία αξιοθέατα είναι ο Καθεδρικός και το φρούριο Marienberg απέναντι από τον ποταμό πάνω σε μια κατάφυτη πλαγιά, με ωραία θεά. Το καλύτερο σημείο πάντως για μένα για να απολαύσω την πόλη και τη γύρω περιοχή ήταν η πέτρινη γέφυρα του Main, η Alte Mainbrucke!

Αργά το απόγευμα γύρισα στο χωριουδάκι μου, πήρα έναν καφέ και ξάπλωσα στο γκαζόν δίπλα στο ποτάμι παρέα με 2-3 πάπιες να απολαύσουμε το τοπίο. Αμ δε, την ίδια σκέψη με μένα έκαναν και κάμποσες δεκάδες κουνούπια! Κι εκεί που έδινα την ηρωική αλλά άνιση μάχη μου με τα αιμοβόρα τέρατα .... ξαφνικά ακούω κοντά μου ελληνικά! Ήταν ένα ζευγάρι που βολτάριζε προς το μέρος μου, δίνοντας τη δική του μάχη. Το τι μπινελίκια έριχνε ο ένας στον άλλον δεν φαντάζεστε! Προσοχή παιδιά, είπαμε, η Ελλάδα είναι παντού!!

Ο χάρτης με τις διαδρομές του τρίτου κεφαλαίου:

Και το φιλμάκι που το υποστηρίζει:

Ραντεβού σε λίγο στο τέταρτο (και τελευταίο) κεφάλαιο.

 

[KaterinaJ]

Πόσο λιτά και όμορφα τα περιγράφεις!

 

[KIKI]

Ωραίο ταξίδι έκανες !

Τα γραφεις και ωραια , μου αρεσει που βαζεις και τα φαγητα που απόλαυσες .
Μπραβο , πάντα τέτοια !

 

[escursione]

Τι όμορφες εικόνες! Τα βιντεακια σου μας ταξιδεύουν και μας θυμίζουν μέρη που έχουμε επισκεφτεί αλλά και πολλά νέα που προστίθενται στο πρόγραμμα μελλοντικών εκδρομών. Αναμένουμε τη συνέχεια και το τέλος της ιστορίας.

 

[VADIM]

Κεφάλαιο 4 (21/06 - 01/07)​

Πέμπτη 21/06 (Wurzburg - Erfurt, 242 km)
Αν δείτε στο google maps την πορεία μου μέχρι τώρα, θα διαπιστώσετε ότι τις τελευταίες μέρες κινούμαι περίπου σε τεθλασμένη γραμμή, μια Βορράς μια Νότος. Σήμερα λοιπόν έχει σειρά ο Βορράς. Μετά από περίπου 100 χλμ αφήνω τη Βόρεια Βαυαρία και μπαίνω στο κρατίδιο της Θουριγγίας, πάνω στα παλιά σύνορα της Ανατολικής και της Δυτικής Γερμανίας. Πρώτη στάση θα γίνει στο Eisenach, όχι τόσο για να δω την πόλη, όσο τη φημισμένο κάστρο της, το Wartburg, μνημείο της UNESCO κι αυτό. Δυστυχώς ο καιρός είχε άλλη άποψη. Είχα προετοιμαστεί βέβαια από το πρωί, ρίχνοντας μια ματιά στο weather.com ότι στα βόρεια για τις επόμενες μέρες οι βροχές θα είναι συχνές, με παράλληλη πτώση θερμοκρασίας. Να μη τα πολυλογώ, μαυρίζει ο τόπος, οπότε μπαίνοντας στο κέντρο της πόλης

δεν σταματώ και συνεχίζω για τον τελικό προορισμό μου, την πρωτεύουσα της Θουριγγίας, την Ερφούρτη.
Έχω διανύσει 5-6 χλμ έξω από το Eisenach, όταν ανοίγουν οι ουρανοί. Ψάχνω εσπευσμένα κάποιο σημείο για να σταματήσω να βάλω τα αδιάβροχα. Ευτυχής σύμπτωση, πολύ γρήγορα βλέπω δεξιά μου ένα πυκνό δάσος. Παρκάρω με προσοχή στο σαθρό έδαφος μη μου πέσει η μηχανή, πάω να βάλω το αδιάβροχο παντελόνι, γλιστράω και ... τρώω μια μεγαλοπρεπή τούμπα. Φοβερή φάση, ακόμη γελάω.
Η βροχή σταμάτησε γρήγορα,

και μετά από 70 χλμ μπαίνω στην Ερφούρτη (Hotel Am Kaisersaal, 1 διαν/ση, 102 € με πρωινό, 9/10). Λοιπόν, με λίγα λόγια, έτσι και βρεθείτε στην περιοχή μην αφήσετε με τίποτα να σας ξεφύγει αυτή η καταπληκτική πόλη. Είχε την τύχη να βγει σχεδόν ανέπαφη από τους βομβαρδισμούς του Β' παγκοσμίου πολέμου κι έτσι διατηρεί ατόφιο το μεγαλείο της. Με ένα από τα καλύτερα διατηρημένα μεσαιωνικά ιστορικά κέντρα της Γερμανίας. Με μια πλατεία από τις ωραιότερες που είδα στο ταξίδι μου, την Domplatz, στην οποία κυριαρχούν με τον όγκο τους ο Καθεδρικός και η Εκκλησία του Αγίου Σεβήρου. Με μια ακόμη υπέροχη πλατεία, την Fischmarkt, με το Δημαρχείο και αναγεννησιακά κτίρια γύρω της. Με τη Γέφυρα των Εμπόρων (Kramerbrucke) πάνω από τον ποταμό Gera που διασχίζει την πόλη, με τα γοητευτικά μικρομάγαζα.

Και μαζί με όλα αυτά, η πόλη έσφυζε από ζωή. Όλη την ημέρα κυκλοφορούσα σε ένα ατέλειωτο πάρτι. Σε κάθε γωνιά, σε κάθε πλατειούλα, σε κάθε στενάκι της πόλης και ένα μουσικό συγκρότημα, με κόσμο γύρω του να διασκεδάζει μέχρι αργά.

Έκλεισα την υπέροχη αυτή βραδιά με έναν αποχαιρετιστήριο περίπατο, με μουσικούς ήχους να με συνοδεύουν, στην όμορφα φωταγωγημένη πόλη.

Παρασκευή - Σάββατο 22-23/06 (Erfurt - Dresden, 217 km)
Σήμερα έχω αλλαγή. Ούτε Βορράς ούτε Νότος, θα κινηθώ ανατολικά. Θα κάνω την πρώτη στάση μου στη Βαϊμάρη, θα περάσω στο κρατίδιο της Σαξονίας με δεύτερη στάση στο πανέμορφο και γνωστό για τις πορσελάνες του Μάϊσεν, στο οποίο είχα βρεθεί το 2004, για να καταλήξω στη "Φλωρεντία του Έλβα", τη Δρέσδη.
Ξυπνάω με ψιλόβροχο και χαμηλή θερμοκρασία στην Ερφούρτη, φοράω τα αδιάβροχά μου και ξεκινάω. Δεν έχω βγει ακόμη απ" την πόλη και ανοίγουν οι ουρανοί. Πρώτη σκέψη να σταματήσω σε κάποιο σταθμό για καφέ μέχρι να περάσει η καταιγίδα. Δεύτερη σκέψη: "Κι αν κάνει ώρες να περάσει, όπως βλέπω στο weather.com?". Συνεχίζω λοιπόν και - μη σας κουράζω - την έφαγα τη βροχή για τα καλά σε όλη τη διαδρομή των 217 χλμ, με θερμοκρασία που είχε πέσει στους 7-8 βαθμούς και μια autobahn - λόγω Παρασκευής? - γεμάτη νταλίκες να με ραντίζουν (δείτε και βιντεάκι). Ευτυχώς τα αδιάβροχα αποδείχθηκαν αξιόπιστα.

Άκυρη λοιπόν η Βαϊμάρη και το Μάισεν. Η βροχή με συνόδευσε μέχρι τη reception του hotel (Aparthotel Am Schloss, 2 διαν/σεις, 188 € χωρίς πρωινό, 9,3/10). Μπήκα μέσα τρέμοντας και στάζοντας ολόκληρος... κι όμως χαρούμενος κι ευτυχισμένος, σαν να πάτησα στο Έβερεστ! Εδώ προγραμμάτισα 2 μέρες διαμονή, σκοπεύοντας να κάνω και μια εκδρομή μισής μέρας στο Bautzen και στην κοιλάδα του Έλβα, στη Σαξονική Ελβετία, που βέβαια λόγω καιρού ακυρώθηκε (μάλλον... αναβλήθηκε).

Όπως και στο Μάισεν, στη Δρέσδη βρέθηκα το 2004, περαστικός από Βερολίνο για Πράγα. Η πόλη με είχε μαγέψει τότε, τις λίγες ώρες που την γύρισα. Ευκαιρία λοιπόν τώρα να τη γνωρίσω λίγο καλύτερα. Και τονίζω το "λίγο" γιατί η πόλη μαζί με τη γύρω περιοχή αξίζει, νομίζω, ένα 4ήμερο. Για ένα διήμερο, με διαρκές ψιλόβροχο, έκανα άπειρες βόλτες στην παλιά πόλη (altstadt), αλλά και - για contrast - στην καινούργια (neustadt) στην άλλη όχθη. Θαύμασα τον ανοικοδομημένο Ναό της Παναγίας (Frauenkirche), το μπαρόκ Zwinger και την αίθουσα με τη συλλογή πορσελάνης, την Όπερα και το παλάτι. Απόλαυσα πανοραμικά την πόλη και τον Έλβα από το "μπαλκόνι της Ευρώπης" (Bruhlsche Terrasse). Και όλα αυτά μέσα σε μουντά χρώματα που της πάνε πολύ!

Κυριακή - Δευτέρα 24-25/06 (Dresden - Prague, 150km)
Μετά από 10 γεμάτες μέρες, σήμερα αποχαιρετώ τη Γερμανία. Από εδώ και πέρα, για το υπόλοιπο του ταξιδιού η πυξίδα θα δείχνει μόνο Νότο. Φεύγω από τη Δρέσδη σχεδόν μεσημέρι με συννεφιά, το γυρίζει για λίγο σε ψιλόβροχο και μετά από μιάμιση ώρα μπαίνω στην Πράγα.

Αν και είναι η τέταρτη φορά που επισκέπτομαι την Πράγα, η πόλη αυτή δεν χορταίνεται, έτσι επέλεξα διήμερη παραμονή (Axa Hotel, 2 διαν/σεις, 140 € με πρωινό, 8,6/10).
Βγαίνω βόλτα στην πόλη, είναι αργά απόγευμα, η πείνα με θερίζει και η σωτηρία έρχεται από ένα εξαιρετικό μεξικάνικο restaurant (Agave):

Για την Πράγα έχουν γραφτεί τόσο πολλά, δεν χρειάζεται να σας κουράσω κι εγώ. Παραθέτω μόνο φωτογραφικό υλικό.

Τρίτη 26/06 (Prague - Wien, 330 km)
Αφήνω την Πράγα με πολύ καλό καιρό,

και ατέλειωτες ουρές στο αντίθετο ρεύμα.

Επόμενος προορισμός μου είναι το Telc. Επιλέγω να πάω από επαρχιακούς δρόμους (καμία σχέση με τους αντίστοιχους γερμανικούς). Κινούμαι στα όρια της Ανατολικής Βοημίας, σε μια σχετικά αδιάφορη διαδρομή, προσπερνώντας έρημα χωριουδάκια.

Όταν φτάνω όμως στο Telc όλα αλλάζουν. Πρόκειται για μια παραμυθένια κωμόπολη, πλαισιωμένη από λιμνούλες, με ένα γοτθικό κάστρο να δεσπόζει. Το highlight όμως είναι η πλατεία του, μνημείο της UNESCO, μια από τις ωραιότερες της Ευρώπης, με τα πανέμορφα αναγεννησιακά και μπαρόκ κτίρια.

Απολαυστική η θέα της πλατείας και ο διπλός εσπρέσο, αλλά ώρα να φύγω για Βιέννη. Στην έξοδο από Telc, μπερδεύεται το gps και με πάει μέσα από κάτι χωράφια.

Κάποια στιγμή βγαίνω σ' έναν επαρχιακό δρόμο. Κι εκεί που λέω όλα καλά, πέφτω σε κάτι έργα και μονοδρομήσεις, με φανάρια που κράταγαν 10λεπτα και ατέλειωτες ουρές. Μου πήρε πάνω από ώρα για να ξεμπλέξω.
Στη Βιέννη φθάνω αργά το απόγευμα.

Όταν κάνω check-in (Arthotel ANA, 2 διαν/σεις, 166 € με πρωινό, 8,4/10) έχει αρχίσει ήδη να συννεφιάζει βαριά. Αράζω στο δωμάτιο και κοιτάζω καιρό. Ωχ, βλέπω πλημμύρες από αύριο το μεσημέρι στην ευρύτερη περιοχή της Βιέννης. Βγαίνω για ένα burger (στην καλή αλυσίδα Le Burger) για να... ξεθολώσει το μυαλό και να πάρω τις αποφάσεις μου.

Συνεχίζω με έναν περίπατο στη Mariahilfer Strasse και αρχίζει η βροχή. Οκ, αν και έχω προπληρώσει και τη δεύτερη βραδιά στη Βιέννη, δεν θα το ρισκάρω. Αύριο πρωί τα μαζεύω και φεύγω.

Τετάρτη 27/06 (Wien - Klagenfurt, 300 km)
Το Klagenfurt είναι η πρωτεύουσα της καταπράσινης Καρινθίας και η ανατολική πύλη της αυστριακής Ριβιέρας. Η πόλη, όπως και το Ίνσμπρουκ, έχει μια ανάμεικτη αυστριακή και ιταλική αρχιτεκτονική, αφού η νέα πόλη σχεδιάστηκε από Ιταλούς αρχιτέκτονες το 16ο αιώνα. Το κέντρο της είναι όμορφα διατηρημένο, με πεζοδρομημένο το μεγαλύτερο μέρος του. Ο παλμός της πόλης χτυπάει στην κεντρική πλατεία της, τη Neuer Platz, με την ωραία Κρήνη του Δράκοντα (ο δράκος είναι το έμβλημα της πόλης). Σ' αυτή την πλατεία είναι και το ξενοδοχείο (Hotel Palais Porcia, 1 διαν/ση, 75 € με πρωινό, 8,9/10).

Μόλις τακτοποιούμαι, βγαίνω στην πλατεία, όπου γίνεται ένας χαμός από κόσμο. Όπως παντού, έτσι κι εδώ η καρδιά της πόλης χτυπάει στο ρυθμό του Μουντιάλ. Έχουν διαμορφώσει λοιπόν κατάλληλα τη Neuer Platz, με μια γιγαντοοθόνη, τραπέζια, πάγκους και κάμποσες καντίνες, όπου η τσίκνα από τα λουκάνικα και τις σταβλίσιες σε στέλνει στην κόλαση! "Χτυπάω" μια σταβλίσια με μια βαρελίσια και παίρνω θέση κι εγώ μπροστά στη γιγαντοοθόνη. Ο αγώνας ήταν Νότια Κορέα - Γερμανία (2-0). Σε λίγα λεπτά είχα ενσωματωθεί κι εγώ σ' αυτήν την τεράστια παρέα και ζητωκραύγαζα μαζί τους υπέρ της Νότιας Κορέας. Πανζουρλισμός με την ήττα της Γερμανίας. Δεν περίμενα ότι οι Αυστριακοί τους μισούν τόσο πολύ. Πέρασα πολύ όμορφα!

Το γλέντι συνεχίστηκε αργά το βράδυ και το απόλαυσα από το παράθυρο του δωματίου μου.

Πέμπτη 28/06 (Klagenfurt - Maria Worth, 15km)
Τη διαμονή στη λίμνη Worther, την είχα αποφασίσει μέρες πριν σαν το ιδανικό σημείο για να αποφορτιστώ από την όποια πίεση τόσων ταξιδιωτικών ημερών, χαλαρώνοντας στην παραμυθένια αυστριακή φύση. Έπαιξε ρόλο και αυτό το πανέμορφο bed & breakfast που βρήκα στο booking (Haus Edith, 1 διαν/ση, 60 € με πρωινό, 9,3/10).
Χρόνο έχω άπλετο σήμερα, αφού τo B&B απέχει από το Klagenfurt μόνο 15 χλμ. Οπότε ξεκινάω τον γύρο της λίμνης. Η λίμνη Worther είναι η πιο ζεστή λίμνη της Αυστρίας, με θερμοκρασία το καλοκαίρι γύρω στους 26 βαθμούς. Το μεγαλύτερο θέρετρό της και καρδιά της αυστριακής Ριβιέρας είναι το Velden, με πολυτελέστατα καταστήματα, καζίνο και λουλουδάτα πάρκα.

Το ωραιότερο σημείο όμως είναι εκεί που θα μείνω σήμερα, στη Maria Worth και την ειδυλλιακή τοποθεσία της, σε μια χερσόνησο που μπαίνει μέσα στη λίμνη και στην άκρη της είναι δυο πανέμορφες εκκλησούλες. Διαβάζω ότι ο συνθέτης Γκούσταβ Μάλερ είχε μαγευτεί από την περιοχή και εδώ έγραψε μερικά από τα καλύτερά του έργα. Η θέα από το Β&Β είναι εκπληκτική!

Ευλογία να παίρνεις το πρωινό σου μ' αυτή τη θέα!

Εκείνο το απόγευμα και μέχρι αργά το βράδυ περπάτησα άπειρα χλμ στα πεζοπορικά μονοπάτια γύρω από τη λίμνη. Ήταν από τις πιο ευχάριστες και χαλαρές στιγμές του ταξιδιού μου.

Παρασκευή 29/06 (Maria Worth - Mestre Venice, 266km)
Από το πρωί, με βαριά καρδιά, πέφτουν οι τίτλοι τέλους αυτού του ταξιδιού.

Η τελευταία μου διαν/ση θα γίνει στο Mestre (Chiara Lodge, 1 διαν/ση, 70 € με πρωινό, 9,3/10). Περνάω το υπόλοιπο της μέρας μου βολτάροντας στα κανάλια της Βενετίας, της πόλης που δεν θα χορτάσω ποτέ.

Δεν μπορώ να γράψω κάποιον επίλογο για το ταξίδι μου. Θα ήταν μια κουραστική επανάληψη των κοσμητικών επιθέτων που χρησιμοποίησα ήδη κατά κόρον στο γραπτό.
Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση! Ελπίζω να τα ξαναπούμε στο MotoEurope 2019 (κι όχι μόνο), που θα με πάει σε μέρη όπως αυτό που φωτογράφισα τη μοναχική ταξιδεύτρια από την Αγγλία πριν 2 χρόνια. Μαντεύετε πού είναι?

Και το φιλμάκι που υποστηρίζει το τελευταίο κεφάλαιο:

 

[mariagl]

Τι ωραια αφηγηση και καταπληκτικες εικονες! Πολυ ωραιο ταξιδι! Σε ζηλεύω λιγακι(με την καλη εννοια παντα!)!

 

[giannismits]

Εντάξει καταπληκτικό το ταξίδι σου. Σ'ευχαριστώ που έμαθα μέσα από την ιστορία σου πάρα πολλά μέρη που αγνοούσα. Μου άνοιξες την όρεξη με τις φωτό από τα φαγητά που έφαγες αλλά κυρίως για να βρεθώ κι εγώ σε κάποια από αυτά τα πανέμορφα ειδυλλιακά τοπία.