-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάιο - Σεπτέμβριο 2020 !
ΗΠΑ Όταν οι άλλοι έψηναν αρνί εγώ άκουγα μουσική (ή Πάσχα 2015 στη Νέα Υόρκη)
- Thread starter gelf
- Ημερομηνία δημιουργίας
JsOphelia
Member
- Μηνύματα
- 37
- Likes
- 48
- Ταξίδι-Όνειρο
- Northern Lights
Πολύ ωραία η ιστορία σου! Περιμένουμε την συνέχεια 
Γρηγόρης Παχής
New Member
- Μηνύματα
- 2
- Likes
- 2
Τι μου έχεις κάνει τώρα?πέρισι τα Χριστούγεννα ήμουν εκεί. Εντάξει απλά κόλλημα αυτή η πόλη τίποτα λιγότερο.
gelf
Member
- Μηνύματα
- 659
- Likes
- 12.798
Κεφάλαιο 4
Lower Manhattan, Chinatown, Little Italy και NBA.
Η ημέρα αυτή ήταν η μόνη που δεν θα είχε μουσική live. Βέβαια θα είχε μουσική στα μπαράκια του Sοho και του Meatpacking District. Ρίχνω μια ματιά από το παράθυρο και βλέπω ότι ο καιρός ήταν βαρύς, αλλά όμως δεν έβρεχε.
Μετά το πρωινό στο ξενοδοχείο, κατευθυνθήκαμε προς το σταθμό του μετρό. Όπως είχα προαναφέρει, το ταξί στη Νέα Υόρκη αν και φτηνό, είναι καλό να αποφεύγεται κατά τη διάρκεια της ημέρας λόγω πιθανών (μάλλον βέβαιων) μποτιλιαρισμάτων. Βέβαια για τη νύχτα, όπου η κούραση έχει αρχίσει να βαραίνει τα πόδια και ο χρόνος αναμονής στο μετρό είναι πολύ μεγαλύτερος, το ταξί είναι μια ιδανική και φτηνή λύση για μετακίνηση. Μας είχε κινήσει την περιέργεια το πόσο φτηνά ήταν τα ταξί στη Νέα Υόρκη. Την απορία αυτή μας την έλυσε την τελευταία ημέρα, ο Ερνέστο, ένας ταξιτζής προερχόμενος από τον Άγιο Δομήνικο με τον οποίο γίναμε φίλοι. Μάλιστα αγαπούσαμε και την ίδια μουσική. Λοιπόν όπως μας εξήγησε ο Ερνέστο, η δουλειά του ταξιτζή είναι η πιο εύκολη να κάνει ένας μετανάστης όταν φτάνει στη Νέα Υόρκη, οπότε οι τιμές στα ταξί διατηρούνται χαμηλές.
Κλείνω την παραπάνω παρένθεση, η οποία αφορούσε στα μέσα μεταφοράς στη Νέα Υόρκη – γνώση που θεωρώ σημαντική.
Φτάνουμε στο σταθμό του μετρό, επιβιβαζόμαστε άμεσα σ’ αυτό και κατευθυνόμαστε προς το lower Μανχάτταν.
Tο Lower Μανχάτταν, είναι το νοτιότερο τμήμα του Μανχάτταν και είναι η περιοχή στην οποία γεννήθηκε η Νέα Υόρκη και λειτούργησε το πρώτο Καπιτώλιο του έθνους. Τα ιστορικά στοιχεία αναφέρουν ότι αρχικά ο Ολλανδός Πέτερ Μίνιιτ, αγόρασε το νησί από τους Ινδιάνους, οι οποίοι το ονόμαζαν τότε Μαν – α – χατ – α. Λοιπόν ο Ολλανδός Πέτερ Μίνιιτ με το γνωστό ολλανδικό εμπορικό δαιμόνιο, αγόρασε το Μανχάτταν από τους Ινδιάνους δίνοντάς τους χάντρες, καθρεφτάκια και άλλα παρόμοια … αγαθά συνολικής αξίας 24 δολαρίων. Προφανώς από κει, δηλαδή από την αγοραπωλησία αυτή, έχουν προέλθει τα σχετικά, σε περίπτωση πώλησης δημόσιας περιουσίας, με τους ιθαγενείς, τις χάντρες και τα καθρεφτάκια.
Πάντως και έξω από τα παραπάνω ιστορικά στοιχεία, τα οποία καταδεικνύουν σαφώς ότι στο Λόουερ Μανχάτταν γεννήθηκε η Νέα Υόρκη, είναι δεδομένο ότι στην περιοχή αυτή λειτουργεί η καρδιά της πόλης, στην περιοχή αυτή είναι η Γουόλ Στριτ και το χρηματιστήριο, στην περιοχή αυτή είναι η ομοσπονδιακή τράπεζα αποθεματικού, στην περιοχή αυτή ορκίστηκε ο Ουάσινγκτον ως ο πρώτος πρόεδρος και η περιοχή αυτή επιλέχτηκε για το χτύπημα της 11-09-2001.
Βγαίνοντας έξω από το σταθμό του μετρό παρατηρούμε ότι οι ουρανοξύστες κρύβονταν μέσα στην ομίχλη.
Προχωράμε προς τον ποταμό Hudson και την προκυμαία και παρατηρούμε τη συνεχή κίνηση σκαφών τα οποία συνδέουν το New Jersey με το Manhattan,
ενώ η ορατότητα προς το New Jersey ήταν ιδιαίτερα μειωμένη λόγω της ομίχλης.
Περπατώντας μέσα από ένα συμπαθητικό παραποτάμιο πάρκο με τουλίπες,
συνεχίσαμε προς το μνημείο των πεσόντων κατά την τρομοκρατική επίθεση της 11-09-2001
Πάντως ο νέος εμβληματικός ουρανοξύστης της Νέας Υόρκης βρίσκεται πάνω από τα σύννεφα.
Η εκκλησία της Αγίας Τριάδας, η οποία κατασκευάστηκε το έτος 1846 και για αρκετά χρόνια το καμπαναριό της ήταν το υψηλότερο κτίσμα της πόλης, σήμερα επισκιάζεται από τους ουρανοξύστες.
Μετά από λίγα μέτρα φτάσαμε σε ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά σημεία της Νέας Υόρκης.
Wall Street και χρηματιστήριο.
Το όνομα της Wall Street προέρχεται από το τείχος το οποίο είχε κατασκευαστεί για να αποκλείσει τους Ινδιάνους από το Μανχάτταν. Χαμογελάω από μέσα μου και σκέφτομαι ότι πριν από δύο μήνες ήμουν κάτω από τη σκιά του συντρόφου Μάο και τώρα είμαι μπροστά από το ναό του χρήματος.
Διαγώνια από το χρηματιστήριο στη διασταύρωση Wall Street και Broad Street ευρίσκεται το εθνικό μνημείο ομοσπονδιακής αίθουσας. Μπροστά από το κτίριο αυτό υπάρχει ένα μπρούτζινο άγαλμα του Τζορτζ Ουάσινγκτον. Στο σημείο αυτό ο Τζορτζ Ουάσινγκτον ανακηρύχθηκε ως ο πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ το έτος 1789.
Το κτίριο αυτό το οποίο κατασκευάστηκε, στη σημερινή του μορφή, τη χρονική περίοδο 1834 – 1842 είναι από τα ομορφότερα κλασσικά κτίρια της πόλης, με αρχική χρήση ως τελωνείο. Σήμερα το κτίριο αυτό διαθέτει μια αίθουσα για το Σύνταγμα καθώς και την αίθουσα διακήρυξης δικαιωμάτων.
Aφού περπατήσαμε αρκετά στην περιοχή κάποια στιγμή πήραμε το μετρό
και ανεβήκαμε βόρεια προς Chinatown, τη μεγαλύτερη και πιο γραφική εθνική γειτονιά της Νέας Υόρκης.
Η Chinatown είναι το κέντρο της κοινότητας των Κινέζων μεταναστών. Θα μου έκανε εντύπωση αν δεν είχα επισκεφτεί προ διμήνου την Κίνα. Τώρα όμως η Chinatown μου φαίνεται πολύ light. Δυστυχώς ή και ευτυχώς δεν μοιάζει με την αυθεντική Κίνα. Κεντρικός δρόμος της Chinatown είναι η Μοτ Street.
Στη συνέχεια προχωρήσαμε βόρεια προς τη μικρή Ιταλία, όπου πάνω από 40.000 Ιταλοί μετανάστες κατοικούσαν σε μικρά και ανήλιαγα σπίτια. Κεντρικός δρόμος της μικρής Ιταλίας είναι η Μάλμπερι Street.
Η μικρή Ιταλία όλο και περιορίζεται τα τελευταία χρόνια από την επέκταση της Chinatown. Σταματήσαμε για λίγο, ήπιαμε ένα κρασί
και προχωρήσαμε βορειότερα προς Σόχο.
Όμως ο χρόνος είναι αμείλικτος. Έπρεπε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας να κάνουμε ένα σύντομο ντους και να πάμε να παρακολουθήσουμε ΝΒΑ. Και τι ματς! Θα παρακολουθούσαμε αγώνα στο πιο εμβληματικό γήπεδο του ΝΒΑ. Στο Madison Square Garden! Θα παρακολουθούσαμε τους τελευταίους των τελευταίων για εφέτος Νιου Γιορκ Νικς, απέναντι στους Μιλγουόκι Μπακς του Γιάννη Αντετοκούμπο!
Βιαζόμαστε και κάναμε το λάθος να πάρουμε ταξί αντί για μετρό. Τότε συνειδητοποιήσαμε αυτά που σας έχω προαναφέρει για τα μέσα μεταφοράς στη Νέα Υόρκη. Ότι δηλαδή κατά τη διάρκεια της ημέρας το μετρό είναι μακράν το ταχύτερο μέσο. Τέλος πάντων καταφέραμε να φτάσουμε ξενοδοχείο να ετοιμαστούμε και έγκαιρα να βρεθούμε στο Madison Square Garden.
Ρίξαμε και μια ματιά προς το Empire State Building, του οποίου η κατασκευή ξεκίνησε λίγο πριν από το κραχ της Wall Street του έτους 1929 και έως τη δεκαετία του 1970 κατείχε τον τίτλο του υψηλότερου κτιρίου στον κόσμο.
Προχωρήσαμε γρήγορα προς το εσωτερικό του Madison Square Garden,
ήπιαμε τις μπύρες μας,
χαρήκαμε το ματς και χαρήκαμε ακόμα πιο πολύ με το γεγονός ότι ο Γιάννης Αντετοκούμπο, αν και παίκτης της αντίπαλης και εκτός έδρας ομάδας αντιμετωπίστηκε από τους φιλάθλους των Νικς, ως ο απόλυτος σταρ.
Το αποτέλεσμα βέβαια ήταν δεδομένο και ο αγώνας έληξε με νίκη των Μπακς του Γιάννη Αντετοκούμπο.
Μετά το τέλος του αγώνα πήραμε ένα ταξί και επιστρέψαμε στην Chinatown
και στη μικρή Ιταλία για φαγητό.
Η ώρα ήταν περασμένη και οι κουζίνες ήταν ανοιχτές μόνο στη μικρή Ιταλία. Το φαγητό ήταν καλό και σκέφτηκα ότι στο απέναντι μαγαζί είχε δολοφονηθεί ο αρχηγός της μαφίας Τζόνι Γκάλο. Μάλιστα είχε δολοφονηθεί τη χρονιά (1972) που είχε κυκλοφορήσει η ταινία «Νονός 1» τμήμα της οποίας είχε διαδραματιστεί στη μικρή Ιταλία. Χαμογέλασα. Όταν φάγαμε προχωρήσαμε βόρεια και βρήκαμε καταφύγιο σε μπαράκι του Σόχο.
Lower Manhattan, Chinatown, Little Italy και NBA.
Η ημέρα αυτή ήταν η μόνη που δεν θα είχε μουσική live. Βέβαια θα είχε μουσική στα μπαράκια του Sοho και του Meatpacking District. Ρίχνω μια ματιά από το παράθυρο και βλέπω ότι ο καιρός ήταν βαρύς, αλλά όμως δεν έβρεχε.
Μετά το πρωινό στο ξενοδοχείο, κατευθυνθήκαμε προς το σταθμό του μετρό. Όπως είχα προαναφέρει, το ταξί στη Νέα Υόρκη αν και φτηνό, είναι καλό να αποφεύγεται κατά τη διάρκεια της ημέρας λόγω πιθανών (μάλλον βέβαιων) μποτιλιαρισμάτων. Βέβαια για τη νύχτα, όπου η κούραση έχει αρχίσει να βαραίνει τα πόδια και ο χρόνος αναμονής στο μετρό είναι πολύ μεγαλύτερος, το ταξί είναι μια ιδανική και φτηνή λύση για μετακίνηση. Μας είχε κινήσει την περιέργεια το πόσο φτηνά ήταν τα ταξί στη Νέα Υόρκη. Την απορία αυτή μας την έλυσε την τελευταία ημέρα, ο Ερνέστο, ένας ταξιτζής προερχόμενος από τον Άγιο Δομήνικο με τον οποίο γίναμε φίλοι. Μάλιστα αγαπούσαμε και την ίδια μουσική. Λοιπόν όπως μας εξήγησε ο Ερνέστο, η δουλειά του ταξιτζή είναι η πιο εύκολη να κάνει ένας μετανάστης όταν φτάνει στη Νέα Υόρκη, οπότε οι τιμές στα ταξί διατηρούνται χαμηλές.
Κλείνω την παραπάνω παρένθεση, η οποία αφορούσε στα μέσα μεταφοράς στη Νέα Υόρκη – γνώση που θεωρώ σημαντική.
Φτάνουμε στο σταθμό του μετρό, επιβιβαζόμαστε άμεσα σ’ αυτό και κατευθυνόμαστε προς το lower Μανχάτταν.
Tο Lower Μανχάτταν, είναι το νοτιότερο τμήμα του Μανχάτταν και είναι η περιοχή στην οποία γεννήθηκε η Νέα Υόρκη και λειτούργησε το πρώτο Καπιτώλιο του έθνους. Τα ιστορικά στοιχεία αναφέρουν ότι αρχικά ο Ολλανδός Πέτερ Μίνιιτ, αγόρασε το νησί από τους Ινδιάνους, οι οποίοι το ονόμαζαν τότε Μαν – α – χατ – α. Λοιπόν ο Ολλανδός Πέτερ Μίνιιτ με το γνωστό ολλανδικό εμπορικό δαιμόνιο, αγόρασε το Μανχάτταν από τους Ινδιάνους δίνοντάς τους χάντρες, καθρεφτάκια και άλλα παρόμοια … αγαθά συνολικής αξίας 24 δολαρίων. Προφανώς από κει, δηλαδή από την αγοραπωλησία αυτή, έχουν προέλθει τα σχετικά, σε περίπτωση πώλησης δημόσιας περιουσίας, με τους ιθαγενείς, τις χάντρες και τα καθρεφτάκια.
Πάντως και έξω από τα παραπάνω ιστορικά στοιχεία, τα οποία καταδεικνύουν σαφώς ότι στο Λόουερ Μανχάτταν γεννήθηκε η Νέα Υόρκη, είναι δεδομένο ότι στην περιοχή αυτή λειτουργεί η καρδιά της πόλης, στην περιοχή αυτή είναι η Γουόλ Στριτ και το χρηματιστήριο, στην περιοχή αυτή είναι η ομοσπονδιακή τράπεζα αποθεματικού, στην περιοχή αυτή ορκίστηκε ο Ουάσινγκτον ως ο πρώτος πρόεδρος και η περιοχή αυτή επιλέχτηκε για το χτύπημα της 11-09-2001.
Βγαίνοντας έξω από το σταθμό του μετρό παρατηρούμε ότι οι ουρανοξύστες κρύβονταν μέσα στην ομίχλη.
Προχωράμε προς τον ποταμό Hudson και την προκυμαία και παρατηρούμε τη συνεχή κίνηση σκαφών τα οποία συνδέουν το New Jersey με το Manhattan,
ενώ η ορατότητα προς το New Jersey ήταν ιδιαίτερα μειωμένη λόγω της ομίχλης.
Περπατώντας μέσα από ένα συμπαθητικό παραποτάμιο πάρκο με τουλίπες,
συνεχίσαμε προς το μνημείο των πεσόντων κατά την τρομοκρατική επίθεση της 11-09-2001
Πάντως ο νέος εμβληματικός ουρανοξύστης της Νέας Υόρκης βρίσκεται πάνω από τα σύννεφα.
Η εκκλησία της Αγίας Τριάδας, η οποία κατασκευάστηκε το έτος 1846 και για αρκετά χρόνια το καμπαναριό της ήταν το υψηλότερο κτίσμα της πόλης, σήμερα επισκιάζεται από τους ουρανοξύστες.
Μετά από λίγα μέτρα φτάσαμε σε ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά σημεία της Νέας Υόρκης.
Wall Street και χρηματιστήριο.
Το όνομα της Wall Street προέρχεται από το τείχος το οποίο είχε κατασκευαστεί για να αποκλείσει τους Ινδιάνους από το Μανχάτταν. Χαμογελάω από μέσα μου και σκέφτομαι ότι πριν από δύο μήνες ήμουν κάτω από τη σκιά του συντρόφου Μάο και τώρα είμαι μπροστά από το ναό του χρήματος.
Διαγώνια από το χρηματιστήριο στη διασταύρωση Wall Street και Broad Street ευρίσκεται το εθνικό μνημείο ομοσπονδιακής αίθουσας. Μπροστά από το κτίριο αυτό υπάρχει ένα μπρούτζινο άγαλμα του Τζορτζ Ουάσινγκτον. Στο σημείο αυτό ο Τζορτζ Ουάσινγκτον ανακηρύχθηκε ως ο πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ το έτος 1789.
Το κτίριο αυτό το οποίο κατασκευάστηκε, στη σημερινή του μορφή, τη χρονική περίοδο 1834 – 1842 είναι από τα ομορφότερα κλασσικά κτίρια της πόλης, με αρχική χρήση ως τελωνείο. Σήμερα το κτίριο αυτό διαθέτει μια αίθουσα για το Σύνταγμα καθώς και την αίθουσα διακήρυξης δικαιωμάτων.
Aφού περπατήσαμε αρκετά στην περιοχή κάποια στιγμή πήραμε το μετρό
και ανεβήκαμε βόρεια προς Chinatown, τη μεγαλύτερη και πιο γραφική εθνική γειτονιά της Νέας Υόρκης.
Η Chinatown είναι το κέντρο της κοινότητας των Κινέζων μεταναστών. Θα μου έκανε εντύπωση αν δεν είχα επισκεφτεί προ διμήνου την Κίνα. Τώρα όμως η Chinatown μου φαίνεται πολύ light. Δυστυχώς ή και ευτυχώς δεν μοιάζει με την αυθεντική Κίνα. Κεντρικός δρόμος της Chinatown είναι η Μοτ Street.
Στη συνέχεια προχωρήσαμε βόρεια προς τη μικρή Ιταλία, όπου πάνω από 40.000 Ιταλοί μετανάστες κατοικούσαν σε μικρά και ανήλιαγα σπίτια. Κεντρικός δρόμος της μικρής Ιταλίας είναι η Μάλμπερι Street.
Η μικρή Ιταλία όλο και περιορίζεται τα τελευταία χρόνια από την επέκταση της Chinatown. Σταματήσαμε για λίγο, ήπιαμε ένα κρασί
και προχωρήσαμε βορειότερα προς Σόχο.
Όμως ο χρόνος είναι αμείλικτος. Έπρεπε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας να κάνουμε ένα σύντομο ντους και να πάμε να παρακολουθήσουμε ΝΒΑ. Και τι ματς! Θα παρακολουθούσαμε αγώνα στο πιο εμβληματικό γήπεδο του ΝΒΑ. Στο Madison Square Garden! Θα παρακολουθούσαμε τους τελευταίους των τελευταίων για εφέτος Νιου Γιορκ Νικς, απέναντι στους Μιλγουόκι Μπακς του Γιάννη Αντετοκούμπο!
Βιαζόμαστε και κάναμε το λάθος να πάρουμε ταξί αντί για μετρό. Τότε συνειδητοποιήσαμε αυτά που σας έχω προαναφέρει για τα μέσα μεταφοράς στη Νέα Υόρκη. Ότι δηλαδή κατά τη διάρκεια της ημέρας το μετρό είναι μακράν το ταχύτερο μέσο. Τέλος πάντων καταφέραμε να φτάσουμε ξενοδοχείο να ετοιμαστούμε και έγκαιρα να βρεθούμε στο Madison Square Garden.
Ρίξαμε και μια ματιά προς το Empire State Building, του οποίου η κατασκευή ξεκίνησε λίγο πριν από το κραχ της Wall Street του έτους 1929 και έως τη δεκαετία του 1970 κατείχε τον τίτλο του υψηλότερου κτιρίου στον κόσμο.
Προχωρήσαμε γρήγορα προς το εσωτερικό του Madison Square Garden,
ήπιαμε τις μπύρες μας,
χαρήκαμε το ματς και χαρήκαμε ακόμα πιο πολύ με το γεγονός ότι ο Γιάννης Αντετοκούμπο, αν και παίκτης της αντίπαλης και εκτός έδρας ομάδας αντιμετωπίστηκε από τους φιλάθλους των Νικς, ως ο απόλυτος σταρ.
Το αποτέλεσμα βέβαια ήταν δεδομένο και ο αγώνας έληξε με νίκη των Μπακς του Γιάννη Αντετοκούμπο.
Μετά το τέλος του αγώνα πήραμε ένα ταξί και επιστρέψαμε στην Chinatown
και στη μικρή Ιταλία για φαγητό.
Η ώρα ήταν περασμένη και οι κουζίνες ήταν ανοιχτές μόνο στη μικρή Ιταλία. Το φαγητό ήταν καλό και σκέφτηκα ότι στο απέναντι μαγαζί είχε δολοφονηθεί ο αρχηγός της μαφίας Τζόνι Γκάλο. Μάλιστα είχε δολοφονηθεί τη χρονιά (1972) που είχε κυκλοφορήσει η ταινία «Νονός 1» τμήμα της οποίας είχε διαδραματιστεί στη μικρή Ιταλία. Χαμογέλασα. Όταν φάγαμε προχωρήσαμε βόρεια και βρήκαμε καταφύγιο σε μπαράκι του Σόχο.
Last edited:
Panos_65
Member
- Μηνύματα
- 506
- Likes
- 1.170
Πολύ ωραία περιγραφή.
Βρήκες εύκολα εισιτήριό για το ματς;; και σε τι τιμή.
Βρήκες εύκολα εισιτήριό για το ματς;; και σε τι τιμή.
gelf
Member
- Μηνύματα
- 659
- Likes
- 12.798
Προς panos_65: Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Εισιτήρια βρήκαμε πολύ εύκολα, πιθανώς και λόγω της πορείας των Νικς. Εισιτήρια βρίσκεις ή στην πρωτογενή αγορά (ticketmaster.com) ή στη δευτερογενή (stubhub.com) πράγμα το οποίο κάναμε εμείς, οπότε λόγω πορείας των Νικς βρήκαμε εισιτήρια των 170$ με 70$, σε πολύ καλές θέσεις. Λίγο παραπάνω, τα εισιτήρια κόστιζαν περίπου 30$. Όμως πόσες φορές θα βρεθείς στο Madison Square Garden;
Συνεχίζουμε την ιστορία μας.
Κεφάλαιο 5
Κτίρια ΟΗΕ, Κεντρικός Σταθμός, Άπερ Μιντάουν και Central Park.
Ξυπνάω και ρίχνω μια ματιά στο παράθυρο. Βλέπω μια Νέα Υόρκη φωτεινή – ηλιόλουστη (με πολύ λίγα σύννεφα).
Εκτός από τη μουσική της σκηνή, τη wall street, τον κινηματογράφο κλπ, από μικρό παιδί έχω συνδυάσει τη Νέα Υόρκη με τον ΟΗΕ. Ξεμπερδεύουμε γρήγορα με το πρωινό και παίρνουμε ταξί να μας πάει στα κτίρια του ΟΗΕ, τα οποία ήταν στην ανατολική πλευρά, το μετρό δεν εξυπηρετούσε, αλλά ευτυχώς λόγω Σαββάτου και πιθανώς λόγω και πρωινού δεν συναντήσαμε πολύ κίνηση. Το ταξί διέσχισε με ταχύτητα την 42η οδό
έως το ανατολικό της σημείο, όπου και η έδρα του ΟΗΕ. Ο ΟΗΕ ιδρύθηκε το έτος 1945 και ήταν η συνέχεια της ΚΤΕ (κοινωνίας των εθνών). Ο ΟΗΕ ξεκίνησε με 51 μέλη αλλά τα μέλη του συνεχώς αυξάνουν και σήμερα έχει 193 μέλη. Η Νέα Υόρκη έγινε έδρα του ΟΗΕ όταν ο Τζ. Ροκφέλερ Τζούνιορ έδωσε 8.500.000 $ για την αγορά της έκτασης των 18 στρεμμάτων, όπου είναι κατασκευασμένα τα κτίρια του ΟΗΕ, έκταση η οποία δεν ανήκει στο κράτος των ΗΠΑ, αλλά θεωρείται διεθνής ζώνη. Αφού βγάλαμε τις σχετικές φωτογραφίες,
κατευθυνθήκαμε δυτικά προς τον κεντρικό σταθμό. Περάσαμε κοντά από το κτίριο Κράισλερ, κατασκευασμένο το έτος 1930, με μοτίβα μηχανοκίνητων. Η αρ- ντεκό κορυφή του κτιρίου από ανοξείδωτο ατσάλι προσομοιάζει με μάσκα αυτοκινήτου.
Αν και λίγους μήνες μετά την ολοκλήρωσή του το έτος 1930, το κτίριο Κράισλερ έχασε τον τίτλο του υψηλοτέρου κτιρίου του κόσμου από το Empire State Building, εξακολουθεί και σήμερα να είναι από τα χαρακτηριστικότερα κτίρια της Νέας Υόρκης και να υπενθυμίζει τη χρυσή εποχή της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας.
Συνεχίσαμε κατά μήκος της 42ης οδού κατευθυνόμενοι δυτικά και φτάσαμε στον Μεγάλο Κεντρικό Σταθμό, όπου κατ’ αρχήν εντυπωσιάζει η πρόσοψη με τις κολόνες και τα αγάλματα του Ερμή, του Ηρακλή και της Αθηνάς στην πρόσοψη της 42ης οδού.
Μπήκαμε στο εσωτερικό του σταθμού. Είναι εντυπωσιακή η αίθουσα με τους πολυελαίους, η θολωτή οροφή, οι μαρμάρινες μεγάλες σκάλες, το περίπτερο των πληροφοριών με το ρολόι με τις τέσσερις όψεις στην οροφή του, τα καταστήματα κλπ.
Όταν φύγαμε από τον Μεγάλο Κεντρικό Σταθμό κατευθυνθήκαμε προς την 5η λεωφόρο ρίχνοντας άλλη μια ματιά προς το εντυπωσιακό κτίριο Κράισλερ.
Προχωρήσαμε κατά μήκος της 5ης λεωφόρου κατευθυνόμενοι βόρεια. Ήταν Σάββατο μεσημέρι και υπήρχε πολύς κόσμος στους δρόμους.
Περάσαμε από το Σανέλ Γκάρντενς, μπροστά από το Ροκφέλερ Σέντερ, όπου ξεκουραστήκαμε λίγο
Κατόπιν περάσαμε διαγώνια απέναντι στον καθεδρικό ναό του Αγίου Πατρικίου.
Συνεχίσαμε κατά μήκος της 5ης λεωφόρου κατευθυνόμενοι βόρεια προς το Σέντραλ Παρκ. Ο καιρός ήταν πολύ καλός, ήταν Σάββατο μεσημέρι και ο κόσμος είχε κατακλύσει το πάρκο. Το πάρκο για να δημιουργηθεί χρειάστηκε πάνω από 10.000.000 φορτία από πέτρες και χώμα. Έτσι ο πρώην βαλτότοπος μεταμορφώθηκε σε λόφους, λίμνες και επίπεδες εκτάσεις με πάνω από 500.000 δέντρα και θάμνους.
Άκουγες παντού μουσική, αλλά στην παρακάτω φωτογραφία φαίνεται μια εκπληκτική μπάντα, που παίζει country.
Και εδώ ένα σκιουράκι.
Η ώρα είχε περάσει και το βράδυ είχε Terra Blues.
Βγήκαμε από το νοτιοδυτικό άκρο του Central Park στην πλατεία Κολόμβου, πήραμε το μετρό και πήγαμε στο ξενοδοχείο για ένα σύντομο ντους και ολιγόωρη ξεκούραση.
Συνεχίζουμε την ιστορία μας.
Κεφάλαιο 5
Κτίρια ΟΗΕ, Κεντρικός Σταθμός, Άπερ Μιντάουν και Central Park.
Ξυπνάω και ρίχνω μια ματιά στο παράθυρο. Βλέπω μια Νέα Υόρκη φωτεινή – ηλιόλουστη (με πολύ λίγα σύννεφα).
Εκτός από τη μουσική της σκηνή, τη wall street, τον κινηματογράφο κλπ, από μικρό παιδί έχω συνδυάσει τη Νέα Υόρκη με τον ΟΗΕ. Ξεμπερδεύουμε γρήγορα με το πρωινό και παίρνουμε ταξί να μας πάει στα κτίρια του ΟΗΕ, τα οποία ήταν στην ανατολική πλευρά, το μετρό δεν εξυπηρετούσε, αλλά ευτυχώς λόγω Σαββάτου και πιθανώς λόγω και πρωινού δεν συναντήσαμε πολύ κίνηση. Το ταξί διέσχισε με ταχύτητα την 42η οδό
έως το ανατολικό της σημείο, όπου και η έδρα του ΟΗΕ. Ο ΟΗΕ ιδρύθηκε το έτος 1945 και ήταν η συνέχεια της ΚΤΕ (κοινωνίας των εθνών). Ο ΟΗΕ ξεκίνησε με 51 μέλη αλλά τα μέλη του συνεχώς αυξάνουν και σήμερα έχει 193 μέλη. Η Νέα Υόρκη έγινε έδρα του ΟΗΕ όταν ο Τζ. Ροκφέλερ Τζούνιορ έδωσε 8.500.000 $ για την αγορά της έκτασης των 18 στρεμμάτων, όπου είναι κατασκευασμένα τα κτίρια του ΟΗΕ, έκταση η οποία δεν ανήκει στο κράτος των ΗΠΑ, αλλά θεωρείται διεθνής ζώνη. Αφού βγάλαμε τις σχετικές φωτογραφίες,
κατευθυνθήκαμε δυτικά προς τον κεντρικό σταθμό. Περάσαμε κοντά από το κτίριο Κράισλερ, κατασκευασμένο το έτος 1930, με μοτίβα μηχανοκίνητων. Η αρ- ντεκό κορυφή του κτιρίου από ανοξείδωτο ατσάλι προσομοιάζει με μάσκα αυτοκινήτου.
Αν και λίγους μήνες μετά την ολοκλήρωσή του το έτος 1930, το κτίριο Κράισλερ έχασε τον τίτλο του υψηλοτέρου κτιρίου του κόσμου από το Empire State Building, εξακολουθεί και σήμερα να είναι από τα χαρακτηριστικότερα κτίρια της Νέας Υόρκης και να υπενθυμίζει τη χρυσή εποχή της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας.
Συνεχίσαμε κατά μήκος της 42ης οδού κατευθυνόμενοι δυτικά και φτάσαμε στον Μεγάλο Κεντρικό Σταθμό, όπου κατ’ αρχήν εντυπωσιάζει η πρόσοψη με τις κολόνες και τα αγάλματα του Ερμή, του Ηρακλή και της Αθηνάς στην πρόσοψη της 42ης οδού.
Μπήκαμε στο εσωτερικό του σταθμού. Είναι εντυπωσιακή η αίθουσα με τους πολυελαίους, η θολωτή οροφή, οι μαρμάρινες μεγάλες σκάλες, το περίπτερο των πληροφοριών με το ρολόι με τις τέσσερις όψεις στην οροφή του, τα καταστήματα κλπ.
Όταν φύγαμε από τον Μεγάλο Κεντρικό Σταθμό κατευθυνθήκαμε προς την 5η λεωφόρο ρίχνοντας άλλη μια ματιά προς το εντυπωσιακό κτίριο Κράισλερ.
Προχωρήσαμε κατά μήκος της 5ης λεωφόρου κατευθυνόμενοι βόρεια. Ήταν Σάββατο μεσημέρι και υπήρχε πολύς κόσμος στους δρόμους.
Περάσαμε από το Σανέλ Γκάρντενς, μπροστά από το Ροκφέλερ Σέντερ, όπου ξεκουραστήκαμε λίγο
Κατόπιν περάσαμε διαγώνια απέναντι στον καθεδρικό ναό του Αγίου Πατρικίου.
Συνεχίσαμε κατά μήκος της 5ης λεωφόρου κατευθυνόμενοι βόρεια προς το Σέντραλ Παρκ. Ο καιρός ήταν πολύ καλός, ήταν Σάββατο μεσημέρι και ο κόσμος είχε κατακλύσει το πάρκο. Το πάρκο για να δημιουργηθεί χρειάστηκε πάνω από 10.000.000 φορτία από πέτρες και χώμα. Έτσι ο πρώην βαλτότοπος μεταμορφώθηκε σε λόφους, λίμνες και επίπεδες εκτάσεις με πάνω από 500.000 δέντρα και θάμνους.
Άκουγες παντού μουσική, αλλά στην παρακάτω φωτογραφία φαίνεται μια εκπληκτική μπάντα, που παίζει country.
Και εδώ ένα σκιουράκι.
Η ώρα είχε περάσει και το βράδυ είχε Terra Blues.
Βγήκαμε από το νοτιοδυτικό άκρο του Central Park στην πλατεία Κολόμβου, πήραμε το μετρό και πήγαμε στο ξενοδοχείο για ένα σύντομο ντους και ολιγόωρη ξεκούραση.
gelf
Member
- Μηνύματα
- 659
- Likes
- 12.798
Κεφάλαιο 6
Roosevelt Island, Γκρίνουιτς Βίλατζ,Terra Blues και Soho.
Βγήκαμε από το ξενοδοχείο και ταχύτατα φτάσαμε στο μετρό, όπου θα μας πήγαινε προς το εναέριο τραινάκι (ελβετικό τελεφερίκ) για Roosevelt Island. Στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου μας είχαν επισημάνει ότι αυτή είναι η καλύτερη ώρα για να πάρεις το εναέριο τραινάκι. Κατεβήκαμε στη στάση Lexington Av. του μετρό και με χρήση της metrocard, πήραμε το εναέριο τραινάκι (tramway).
Η απόσταση αν και μικρή και χρονικά ολιγόλεπτη σου προσέφερε αξιόλογη θέα, η οποία αναβαθμιζόταν σε υπέροχη,
όταν έφτανες στο νησί και είχες απέναντι το Μανχάτταν με τα πρώτα φώτα να έχουν ήδη ανάψει.
H θέα, πάντως ήταν υπέροχη. Βγάλαμε και ωραίες φωτογραφίες.
Κάποια στιγμή, δυστυχώς, αφήσαμε το Roosevelt Island. Μπήκαμε στο σταθμό του tramway, επιστρέψαμε στο Μανχάτταν, στη συνέχεια κατεβήκαμε στο σταθμό του μετρό της Lexington Av., όπου σταματήσαμε να ακούσουμε ένα πολύ ταλαντούχο μουσικό.
Στη συνέχεια μπήκαμε στο μετρό και καταλήξαμε στο Γκρίνουιτς Βίλατζ. Κατά την άποψή μου η περιοχή αυτή είναι από τις ομορφότερες της Νέας Υόρκης. Κάναμε μια βόλτα στην περιοχή περνώντας από το bar white horse το οποίο ευρίσκεται επί της οδού Hudson. Στο bar αυτό ο μεγάλος ποιητής Dylan Thomas (1914 – 1953) είχε δηλώσει ότι:
«Σήμερα ήπια 18 ποτήρια σκέτο ουίσκι. Αυτό νομίζω είναι ρεκόρ.»
Αμέσως μετά λιποθύμισε. Την επόμενη ημέρα 9 Νοεμβρίου 1953, πέθανε.
Στη συνέχεια προχωρήσαμε προς την πλατεία Ουάσινγκτον, περνώντας από την πλατεία Σέρινταν, την καρδιά του Βίλατζ, όπου επτά δρόμοι ενώνονταν, δημιουργώντας για τα δεδομένα του ορθολογικά σχεδιασμένου Μανχάτταν ένα λαβύρινθο.
Φτάνοντας στην πλατεία (ή πάρκο) Ουάσινγκτον, ακούσαμε μια υπαίθρια μπάντα και είδαμε τη μαρμάρινη αψίδα, στη βορινή πλευρά της πλατείας, η οποία κατασκευάστηκε το έτος 1895.
Η πλατεία Ουάσινγκτον είναι σήμερα από τους πιο ζωντανούς χώρους της πόλης, προφανώς λόγω και του πανεπιστημίου. Κάποτε ήταν έλος. Κατηφορίσαμε νότια έως την οδό Bleecker και επί τέλους Terra Blues και Bobby Radcliff trio.
Αφού ακούσαμε καταπληκτική μουσική blues, μετά το τέλος, κατηφορίσαμε προς Soho, για ένα ποτό σε ένα από τα πολλά μπαράκια.
Αργότερα κατεβήκαμε στον παραποτάμιο δρόμο πήραμε ένα ταξί, η ώρα ήταν περασμένες τρεις και ήπιαμε ένα τελευταίο ποτό σε ένα Irish bar, δίπλα στο ξενοδοχείο μας.
Roosevelt Island, Γκρίνουιτς Βίλατζ,Terra Blues και Soho.
Βγήκαμε από το ξενοδοχείο και ταχύτατα φτάσαμε στο μετρό, όπου θα μας πήγαινε προς το εναέριο τραινάκι (ελβετικό τελεφερίκ) για Roosevelt Island. Στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου μας είχαν επισημάνει ότι αυτή είναι η καλύτερη ώρα για να πάρεις το εναέριο τραινάκι. Κατεβήκαμε στη στάση Lexington Av. του μετρό και με χρήση της metrocard, πήραμε το εναέριο τραινάκι (tramway).
Η απόσταση αν και μικρή και χρονικά ολιγόλεπτη σου προσέφερε αξιόλογη θέα, η οποία αναβαθμιζόταν σε υπέροχη,
όταν έφτανες στο νησί και είχες απέναντι το Μανχάτταν με τα πρώτα φώτα να έχουν ήδη ανάψει.
H θέα, πάντως ήταν υπέροχη. Βγάλαμε και ωραίες φωτογραφίες.
Κάποια στιγμή, δυστυχώς, αφήσαμε το Roosevelt Island. Μπήκαμε στο σταθμό του tramway, επιστρέψαμε στο Μανχάτταν, στη συνέχεια κατεβήκαμε στο σταθμό του μετρό της Lexington Av., όπου σταματήσαμε να ακούσουμε ένα πολύ ταλαντούχο μουσικό.
Στη συνέχεια μπήκαμε στο μετρό και καταλήξαμε στο Γκρίνουιτς Βίλατζ. Κατά την άποψή μου η περιοχή αυτή είναι από τις ομορφότερες της Νέας Υόρκης. Κάναμε μια βόλτα στην περιοχή περνώντας από το bar white horse το οποίο ευρίσκεται επί της οδού Hudson. Στο bar αυτό ο μεγάλος ποιητής Dylan Thomas (1914 – 1953) είχε δηλώσει ότι:
«Σήμερα ήπια 18 ποτήρια σκέτο ουίσκι. Αυτό νομίζω είναι ρεκόρ.»
Αμέσως μετά λιποθύμισε. Την επόμενη ημέρα 9 Νοεμβρίου 1953, πέθανε.
Στη συνέχεια προχωρήσαμε προς την πλατεία Ουάσινγκτον, περνώντας από την πλατεία Σέρινταν, την καρδιά του Βίλατζ, όπου επτά δρόμοι ενώνονταν, δημιουργώντας για τα δεδομένα του ορθολογικά σχεδιασμένου Μανχάτταν ένα λαβύρινθο.
Φτάνοντας στην πλατεία (ή πάρκο) Ουάσινγκτον, ακούσαμε μια υπαίθρια μπάντα και είδαμε τη μαρμάρινη αψίδα, στη βορινή πλευρά της πλατείας, η οποία κατασκευάστηκε το έτος 1895.
Η πλατεία Ουάσινγκτον είναι σήμερα από τους πιο ζωντανούς χώρους της πόλης, προφανώς λόγω και του πανεπιστημίου. Κάποτε ήταν έλος. Κατηφορίσαμε νότια έως την οδό Bleecker και επί τέλους Terra Blues και Bobby Radcliff trio.
Αφού ακούσαμε καταπληκτική μουσική blues, μετά το τέλος, κατηφορίσαμε προς Soho, για ένα ποτό σε ένα από τα πολλά μπαράκια.
Αργότερα κατεβήκαμε στον παραποτάμιο δρόμο πήραμε ένα ταξί, η ώρα ήταν περασμένες τρεις και ήπιαμε ένα τελευταίο ποτό σε ένα Irish bar, δίπλα στο ξενοδοχείο μας.
Attachments
Last edited:
gelf
Member
- Μηνύματα
- 659
- Likes
- 12.798
Κεφάλαιο 7
Top of the Rock, Staten Island και πάλι Greenwich Village.
Την Κυριακή το πρωί ξύπνησα νωρίς. Ο λόγος ήταν ένας.Top of the Rock. Βγήκα γρήγορα από το ξενοδοχείο, πήρα το μετρό και έφτασα άμεσα στο στόχο μου.
Το Ροκφέλερ Σέντερ. Μια πόλη μέσα στην πόλη. Με την πλατεία που βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια του εδάφους.
Ένα συγκρότημα το οποίο συνδυάζει γραφεία, καταστήματα, διασκέδαση, φαγητό, ποτό και κήπους.
Στην οροφή του από τον 65ο έως τον 67ο όροφο, διαθέτει παρατηρητήρια προς την πόλη. Το Top of the Rock. Ένα από τα αξιοθέατα της Νέας Υόρκης.
Ανεβήκαμε επάνω. Η θέα ήταν υπέροχη, τόσο προς Νότο
όσο και προς Βορά (Σέντραλ παρκ).
Προς νοτιοδυτικά φαινόταν αχνά το άγαλμα της ελευθερίας και το νησί Έλις το κέντρο υποδοχής μεταναστών.
Ξανακοιτάζοντας νότια ζουμάρω προς την οροφή του Empire State Building.
Το κτίριο της Met Life το οποίο κατακρίθηκε έντονα επειδή κρύβει τον Μεγάλο Κεντρικό Σταθμό. Πίσω απ’ αυτό διακρίνεται η οροφή του κτιρίου Κράισλερ.
Γενικά, από όπου και να κοίταζες η θέα ήταν υπέροχη.
Η θέα βέβαια γίνεται από υπέροχη σε συγκλονιστική, όταν σκέφτεσαι ότι τη νύχτα έχεις προγραμματίσει να είσαι στο Birdland. Κατεβήκαμε από το κτίριο βρήκαμε ένα ταξί και φτάσαμε άμεσα (ευτυχώς δεν υπήρχε Κυριακή) στο δυτικό άκρο της 42ης οδού, κοντά στο ξενοδοχείο μας, όπου βγάλαμε εισιτήρια για την επόμενη ημέρα το πρωί για τον πλωτό γύρο του Μανχάτταν.
Επιστρέψαμε προς το ξενοδοχείο μας, προχωρήσαμε προς την TimesSquare, πήραμε το μετρό, κατεβήκαμε στο νοτιότερο σταθμό του Μανχάτταν και πήραμε το ferry για το Staten Island.
Το LowerManhattan άρχισε να απομακρύνεται
ενώ πλησιάζαμε το το νησί Έλις
και το άγαλμα της ελευθερίας.
Φτάσαμε στο Staten Island,
κάναμε ένα μικρό περίπατο,
μπήκαμε στο επόμενο ferry και επιστρέψαμε στο Μανχάτταν. Μετά από μικρή βόλτα στο πάρκο Battery,
πήραμε το μετρό
κατεβήκαμε στην πλατεία Σέρινταν, περπατήσαμε στο αγαπημένο μας Βίλατζ,
στο δρόμο μας συναντήσαμε ένα συμπαθητικό μπαράκι
και αποφασίσαμε ότι ήταν ώρα για ένα δροσιστικό κοκτέιλ μανχάτταν.
Top of the Rock, Staten Island και πάλι Greenwich Village.
Την Κυριακή το πρωί ξύπνησα νωρίς. Ο λόγος ήταν ένας.Top of the Rock. Βγήκα γρήγορα από το ξενοδοχείο, πήρα το μετρό και έφτασα άμεσα στο στόχο μου.
Το Ροκφέλερ Σέντερ. Μια πόλη μέσα στην πόλη. Με την πλατεία που βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια του εδάφους.
Ένα συγκρότημα το οποίο συνδυάζει γραφεία, καταστήματα, διασκέδαση, φαγητό, ποτό και κήπους.
Στην οροφή του από τον 65ο έως τον 67ο όροφο, διαθέτει παρατηρητήρια προς την πόλη. Το Top of the Rock. Ένα από τα αξιοθέατα της Νέας Υόρκης.
Ανεβήκαμε επάνω. Η θέα ήταν υπέροχη, τόσο προς Νότο
όσο και προς Βορά (Σέντραλ παρκ).
Προς νοτιοδυτικά φαινόταν αχνά το άγαλμα της ελευθερίας και το νησί Έλις το κέντρο υποδοχής μεταναστών.
Ξανακοιτάζοντας νότια ζουμάρω προς την οροφή του Empire State Building.
Το κτίριο της Met Life το οποίο κατακρίθηκε έντονα επειδή κρύβει τον Μεγάλο Κεντρικό Σταθμό. Πίσω απ’ αυτό διακρίνεται η οροφή του κτιρίου Κράισλερ.
Γενικά, από όπου και να κοίταζες η θέα ήταν υπέροχη.
Η θέα βέβαια γίνεται από υπέροχη σε συγκλονιστική, όταν σκέφτεσαι ότι τη νύχτα έχεις προγραμματίσει να είσαι στο Birdland. Κατεβήκαμε από το κτίριο βρήκαμε ένα ταξί και φτάσαμε άμεσα (ευτυχώς δεν υπήρχε Κυριακή) στο δυτικό άκρο της 42ης οδού, κοντά στο ξενοδοχείο μας, όπου βγάλαμε εισιτήρια για την επόμενη ημέρα το πρωί για τον πλωτό γύρο του Μανχάτταν.
Επιστρέψαμε προς το ξενοδοχείο μας, προχωρήσαμε προς την TimesSquare, πήραμε το μετρό, κατεβήκαμε στο νοτιότερο σταθμό του Μανχάτταν και πήραμε το ferry για το Staten Island.
Το LowerManhattan άρχισε να απομακρύνεται
ενώ πλησιάζαμε το το νησί Έλις
και το άγαλμα της ελευθερίας.
Φτάσαμε στο Staten Island,
κάναμε ένα μικρό περίπατο,
μπήκαμε στο επόμενο ferry και επιστρέψαμε στο Μανχάτταν. Μετά από μικρή βόλτα στο πάρκο Battery,
πήραμε το μετρό
κατεβήκαμε στην πλατεία Σέρινταν, περπατήσαμε στο αγαπημένο μας Βίλατζ,
στο δρόμο μας συναντήσαμε ένα συμπαθητικό μπαράκι
και αποφασίσαμε ότι ήταν ώρα για ένα δροσιστικό κοκτέιλ μανχάτταν.
Attachments
Last edited:
gelf
Member
- Μηνύματα
- 659
- Likes
- 12.798
Κεφάλαιο 8
High Line και Birdland.
Όταν βγήκαμε από το μπαράκι, κατευθυνθήκαμε από τους δρόμους
του West Village βορειοδυτικά προς το Meatpacking District, όπου τα τελευταία χρόνια είναι η πιο ζωντανή περιοχή της πόλης. Η συνταγή της Νέας Υόρκης είναι γνωστή από δεκαετίες. Όταν μια περιοχή έχει μείνει πίσω και απαιτείται αναβάθμιση, κατασκευάζεται ένα καινοτόμο έργο και αμέσως η περιοχή ζωντανεύει, όπως είχε συμβεί κατά τη δεκαετία του 1950 με το Lincoln Center και με την κατασκευή – μεταφορά της Μετροπόλιταν Όπερα Χάουζ και της Φιλαρμονικής για την αναζωογόνηση του τμήματος αυτού του δυτικού Μανχάτταν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση του Meatpacking District, αξιοποιήθηκε μια παλιά υπερυψωμένη σιδηροδρομική γραμμή, η οποία αντί να κατεδαφιστεί, τροποποιήθηκε σε πάρκο και μάλιστα το πιο μοδάτο σήμερα πάρκο της Νέας Υόρκης. Έτσι κατασκευάστηκε η High Line, γύρω από την οποία άνοιξαν πολλά μπαράκια και το Meatpacking District (καθώς και το Τσέλσι), αναζωογονήθηκε και μεταμορφώθηκε στην πιο ζωντανή περιοχή της πόλης. Ανεβήκαμε από το νότιο τμήμα της High Line
και προχωρήσαμε κατά μήκος αυτής.
Ήταν Κυριακή απόγευμα, ο καιρός ήταν πολύ καλός και κυκλοφορούσε πολύς κόσμος στη High Line. Έριχνα το βλέμμα μου άλλοτε δυτικά προς τον ποταμό Hudson
και άλλοτε ανατολικά προς το κέντρο του Μανχάτταν.
Όμως ο χρόνος είναι αμείλικτος. Κατεβήκαμε από τη High Line,
ήπιαμε σύντομα ένα ποτό
πήραμε ένα ταξί, ευτυχώς η κίνηση λόγω Κυριακής ήταν περιορισμένη, φτάσαμε στο ξενοδοχείο έκανα ένα σύντομο ντους και ξεκουράστηκα για λίγα λεπτά.
Και επί τέλους. Έφτασε η μεγάλη ώρα. Birdland.
Το θρυλικό μαγαζί που ίδρυσε ο μεγάλος Τσάρλι Πάρκερ. Ο μεγάλος Τσάρλι Πάρκερ (1920 – 1955) ήταν από τους σπουδαιότερους αφροαμερικανούς δημιουργούς της jazz, συνθέτης και σαξοφωνίστας. Δυστυχώς ο εθισμός του στην ηρωίνη και το αλκοόλ, τον οδήγησαν στον θάνατο σε νεαρή ηλικία. Συχνά αναφερόταν με το ψευδώνυμό του Bird. Από κει προέρχεται και το όνομα του καταστήματος Birdland, το οποίο είχε ιδρύσει το έτος 1949. Η τελευταία δημόσια εμφάνισή του έγινε στο Birdland τις 5 Μαρτίου του 1955. Πέθανε στο Μανχάτταν επτά ημέρες αργότερα σε ηλικία μόλις 35 ετών.
Ας αφήσουμε το παρελθόν και ας επιστρέψουμε στο υπέροχο παρόν.
Birdlandκαι ArturoO’ Farrill. ArturoO’ Farrill με την εικοσαμελή μπάντα του.
Τελευταία νύχτα στο Birdland. Το cd που αγόρασα φεύγοντας έχει τίτλο «Arturo O’ Farrill and The Chico O’ Farrill Afro Cuban Jazz Orchetra. Final Night at Birdland».
Απίστευτη μουσική. Αποθέωση της AfroJazz που ακούω πολύ τα τελευταία δέκα χρόνια. Ήμουν στην απόλυτη ευτυχία. Τελικά ο παράδεισος είναι εδώ.
Είναι στο Birdland. Ήταν Κυριακή του Πάσχα. Έκανα Πάσχα! Μάλιστα όταν τελείωσε η πρώτη παράσταση - συναυλία μας πρότειναν να μείνουμε και στη συνέχεια. Το αποδέχτηκα άμεσα. Παρήγγειλα ένα ακόμα Glenfiddich. Πέρασα το καλύτερο Πάσχα της ζωής μου. Αυτό ήταν Πάσχα!
High Line και Birdland.
Όταν βγήκαμε από το μπαράκι, κατευθυνθήκαμε από τους δρόμους
του West Village βορειοδυτικά προς το Meatpacking District, όπου τα τελευταία χρόνια είναι η πιο ζωντανή περιοχή της πόλης. Η συνταγή της Νέας Υόρκης είναι γνωστή από δεκαετίες. Όταν μια περιοχή έχει μείνει πίσω και απαιτείται αναβάθμιση, κατασκευάζεται ένα καινοτόμο έργο και αμέσως η περιοχή ζωντανεύει, όπως είχε συμβεί κατά τη δεκαετία του 1950 με το Lincoln Center και με την κατασκευή – μεταφορά της Μετροπόλιταν Όπερα Χάουζ και της Φιλαρμονικής για την αναζωογόνηση του τμήματος αυτού του δυτικού Μανχάτταν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση του Meatpacking District, αξιοποιήθηκε μια παλιά υπερυψωμένη σιδηροδρομική γραμμή, η οποία αντί να κατεδαφιστεί, τροποποιήθηκε σε πάρκο και μάλιστα το πιο μοδάτο σήμερα πάρκο της Νέας Υόρκης. Έτσι κατασκευάστηκε η High Line, γύρω από την οποία άνοιξαν πολλά μπαράκια και το Meatpacking District (καθώς και το Τσέλσι), αναζωογονήθηκε και μεταμορφώθηκε στην πιο ζωντανή περιοχή της πόλης. Ανεβήκαμε από το νότιο τμήμα της High Line
και προχωρήσαμε κατά μήκος αυτής.
Ήταν Κυριακή απόγευμα, ο καιρός ήταν πολύ καλός και κυκλοφορούσε πολύς κόσμος στη High Line. Έριχνα το βλέμμα μου άλλοτε δυτικά προς τον ποταμό Hudson
και άλλοτε ανατολικά προς το κέντρο του Μανχάτταν.
Όμως ο χρόνος είναι αμείλικτος. Κατεβήκαμε από τη High Line,
ήπιαμε σύντομα ένα ποτό
πήραμε ένα ταξί, ευτυχώς η κίνηση λόγω Κυριακής ήταν περιορισμένη, φτάσαμε στο ξενοδοχείο έκανα ένα σύντομο ντους και ξεκουράστηκα για λίγα λεπτά.
Και επί τέλους. Έφτασε η μεγάλη ώρα. Birdland.
Το θρυλικό μαγαζί που ίδρυσε ο μεγάλος Τσάρλι Πάρκερ. Ο μεγάλος Τσάρλι Πάρκερ (1920 – 1955) ήταν από τους σπουδαιότερους αφροαμερικανούς δημιουργούς της jazz, συνθέτης και σαξοφωνίστας. Δυστυχώς ο εθισμός του στην ηρωίνη και το αλκοόλ, τον οδήγησαν στον θάνατο σε νεαρή ηλικία. Συχνά αναφερόταν με το ψευδώνυμό του Bird. Από κει προέρχεται και το όνομα του καταστήματος Birdland, το οποίο είχε ιδρύσει το έτος 1949. Η τελευταία δημόσια εμφάνισή του έγινε στο Birdland τις 5 Μαρτίου του 1955. Πέθανε στο Μανχάτταν επτά ημέρες αργότερα σε ηλικία μόλις 35 ετών.
Ας αφήσουμε το παρελθόν και ας επιστρέψουμε στο υπέροχο παρόν.
Birdlandκαι ArturoO’ Farrill. ArturoO’ Farrill με την εικοσαμελή μπάντα του.
Τελευταία νύχτα στο Birdland. Το cd που αγόρασα φεύγοντας έχει τίτλο «Arturo O’ Farrill and The Chico O’ Farrill Afro Cuban Jazz Orchetra. Final Night at Birdland».
Απίστευτη μουσική. Αποθέωση της AfroJazz που ακούω πολύ τα τελευταία δέκα χρόνια. Ήμουν στην απόλυτη ευτυχία. Τελικά ο παράδεισος είναι εδώ.
Είναι στο Birdland. Ήταν Κυριακή του Πάσχα. Έκανα Πάσχα! Μάλιστα όταν τελείωσε η πρώτη παράσταση - συναυλία μας πρότειναν να μείνουμε και στη συνέχεια. Το αποδέχτηκα άμεσα. Παρήγγειλα ένα ακόμα Glenfiddich. Πέρασα το καλύτερο Πάσχα της ζωής μου. Αυτό ήταν Πάσχα!
giannoula
Member
- Μηνύματα
- 1.302
- Likes
- 2.452
- Επόμενο Ταξίδι
- who knows???
το Birdland βλέπω ίδιο και απαράλλαχτο! Σαν να μην πέρασε μια μέρα από το 2010 που πήγα και γω!!! Αχχχχχχχχ.....
gelf
Member
- Μηνύματα
- 659
- Likes
- 12.798
Κεφάλαιο 9
Ο γύρος του Μανχάτταν με καραβάκι.
Ένα από τα mustτης Νέας Υόρκης είναι το Circle Line Sightseeing, δηλαδή ο γύρος του νησιού με καραβάκι, ο οποίος διαρκεί περίπου δυόμιση ώρες.
Όταν ξυπνάω βλέπω από το παράθυρο
ότι ο καιρός ήταν αρκετά καλός, με σύννεφα ώστε να αποφεύγεις τον πολύ ήλιο, αλλά και με διάθεση να μην βρέξει. Μετά το πρωινό κατηφορίζουμε προς το δυτικό άκρο της 42ης οδού από όπου φεύγει το καραβάκι.
Επιβιβαζόμαστε
και ύστερα από λίγα λεπτά το σκάφος άρχισε να κατευθύνεται νότια κατά μήκος του ποταμού Hudson.
Στην απέναντι ακτή διακρίνεται το New Jersey.
Από το ποτάμι είχαμε την ευκαιρία να παρατηρήσουμε τα διάφορα οροθέσια του Manhattan.
Το σκάφος συνεχίζει να κατευθύνεται νότια, περνάμε το Lower Manhattan κατευθυνόμενοι προς το άγαλμα της Ελευθερίας, από όπου περάσαμε κοντά τόσο απ’ αυτό όσο και από το νησί Έλις.
Στη συνέχεια το σκάφος κάνει αναστροφή κατευθυνόμενο βόρεια και ελαφρώς ανατολικά προκειμένου να συνεχίσει την πορεία του κατά μήκος του ποταμού East, ανατολικά του Manhattan.
Συνεχίσαμε κατευθυνόμενοι βόρεια έχοντας στο δεξί μας χέρι (ανατολικά) το Μπρούκλιν
και στο αριστερό μας χέρι (δυτικά) το Μανχάτταν.
Περάσαμε κάτω από τις γέφυρες Μπρούκλιν και Μανχάτταν.
Συνεχίσαμε βόρεια παρατηρώντας τα κτίρια του Μανχάτταν αλλά και τις υπόλοιπες γέφυρες.
Στη μια άκρη της παρακάτω φωτογραφίας το Empire State Building και στην άλλη άκρη το κτίριο Κράισλερ.
Συνεχίσαμε να φωτογραφίζουμε:
Στην παρακάτω φωτογραφία το κτίριο του ΟΗΕ.
Και το τελεφερίκ για Roosevelt Island.
Συνεχίσαμε την πορεία μας, εξακολουθώντας να παρατηρούμε κτίρια και γέφυρες, καθώς και τους μηχανισμούς των γεφυρών.
Βορειότερα συναντήσαμε την περιοχή του ανατολικού Χάρλεμ στα δυτικά μας, ενώ ανατολικά του ποταμού είναι το γήπεδο των Γιάνκις.
Συνεχίσαμε βόρεια περνώντας κάτω από αρκετές γέφυρες,
άλλα κάποια στιγμή κατευθυνθήκαμε βορειοδυτικά μέχρι να περάσουμε το βορειότερο σημείο του Manhattan παρατηρώντας ότι ο συντελεστής της οικιστικής πυκνότητας είχε μειωθεί κατά πολύ.
Είχαμε καταλάβει την πλώρη του καραβιού και αισθανόμασταν υπέροχα με τη θέα που απολαμβάναμε. Στην περιοχή αυτή η Νέα Υόρκη φαινόταν πιο αραιοδομημένη.
Κάνοντας τη στροφή παρατηρούμε κατοικίες σε ανθρώπινη κλίμακα.
Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε νότια
έως το δυτικό σημείο της 42ης οδού, οπότε αποβιβαστήκαμε. Πριν αποβιβαστούμε είχαμε αποφασίσει μια βόλτα στο Μπρούκλιν.
Αποβιβαζόμαστε
και προχωράμε προς το μετρό της Times Square. Απέναντι βλέπουμε ότι η ουρά είχε μεγαλώσει σχετικά με το πρωί. Προηγούμενα δεν είχα αναφέρει ότι η ουρά αυτή είναι για την παραλαβή προσωρινής πράσινης κάρτας.
Σχεδόν όλοι αυτοί που περίμεναν ήταν Κινέζοι. Ευχηθήκαμε να πάρουν την πράσινη κάρτα χωρίς προβλήματα. Βέβαια με ευχολόγια ποτέ δεν γίνεται τίποτα. Τέλος πάντων προχωρήσαμε προς το μετρό και κατευθυνθήκαμε προς το Μπρούκλιν.
Ο γύρος του Μανχάτταν με καραβάκι.
Ένα από τα mustτης Νέας Υόρκης είναι το Circle Line Sightseeing, δηλαδή ο γύρος του νησιού με καραβάκι, ο οποίος διαρκεί περίπου δυόμιση ώρες.
Όταν ξυπνάω βλέπω από το παράθυρο
ότι ο καιρός ήταν αρκετά καλός, με σύννεφα ώστε να αποφεύγεις τον πολύ ήλιο, αλλά και με διάθεση να μην βρέξει. Μετά το πρωινό κατηφορίζουμε προς το δυτικό άκρο της 42ης οδού από όπου φεύγει το καραβάκι.
Επιβιβαζόμαστε
και ύστερα από λίγα λεπτά το σκάφος άρχισε να κατευθύνεται νότια κατά μήκος του ποταμού Hudson.
Στην απέναντι ακτή διακρίνεται το New Jersey.
Από το ποτάμι είχαμε την ευκαιρία να παρατηρήσουμε τα διάφορα οροθέσια του Manhattan.
Το σκάφος συνεχίζει να κατευθύνεται νότια, περνάμε το Lower Manhattan κατευθυνόμενοι προς το άγαλμα της Ελευθερίας, από όπου περάσαμε κοντά τόσο απ’ αυτό όσο και από το νησί Έλις.
Στη συνέχεια το σκάφος κάνει αναστροφή κατευθυνόμενο βόρεια και ελαφρώς ανατολικά προκειμένου να συνεχίσει την πορεία του κατά μήκος του ποταμού East, ανατολικά του Manhattan.
Συνεχίσαμε κατευθυνόμενοι βόρεια έχοντας στο δεξί μας χέρι (ανατολικά) το Μπρούκλιν
και στο αριστερό μας χέρι (δυτικά) το Μανχάτταν.
Περάσαμε κάτω από τις γέφυρες Μπρούκλιν και Μανχάτταν.
Συνεχίσαμε βόρεια παρατηρώντας τα κτίρια του Μανχάτταν αλλά και τις υπόλοιπες γέφυρες.
Στη μια άκρη της παρακάτω φωτογραφίας το Empire State Building και στην άλλη άκρη το κτίριο Κράισλερ.
Συνεχίσαμε να φωτογραφίζουμε:
Στην παρακάτω φωτογραφία το κτίριο του ΟΗΕ.
Και το τελεφερίκ για Roosevelt Island.
Συνεχίσαμε την πορεία μας, εξακολουθώντας να παρατηρούμε κτίρια και γέφυρες, καθώς και τους μηχανισμούς των γεφυρών.
Βορειότερα συναντήσαμε την περιοχή του ανατολικού Χάρλεμ στα δυτικά μας, ενώ ανατολικά του ποταμού είναι το γήπεδο των Γιάνκις.
Συνεχίσαμε βόρεια περνώντας κάτω από αρκετές γέφυρες,
άλλα κάποια στιγμή κατευθυνθήκαμε βορειοδυτικά μέχρι να περάσουμε το βορειότερο σημείο του Manhattan παρατηρώντας ότι ο συντελεστής της οικιστικής πυκνότητας είχε μειωθεί κατά πολύ.
Είχαμε καταλάβει την πλώρη του καραβιού και αισθανόμασταν υπέροχα με τη θέα που απολαμβάναμε. Στην περιοχή αυτή η Νέα Υόρκη φαινόταν πιο αραιοδομημένη.
Κάνοντας τη στροφή παρατηρούμε κατοικίες σε ανθρώπινη κλίμακα.
Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε νότια
έως το δυτικό σημείο της 42ης οδού, οπότε αποβιβαστήκαμε. Πριν αποβιβαστούμε είχαμε αποφασίσει μια βόλτα στο Μπρούκλιν.
Αποβιβαζόμαστε
και προχωράμε προς το μετρό της Times Square. Απέναντι βλέπουμε ότι η ουρά είχε μεγαλώσει σχετικά με το πρωί. Προηγούμενα δεν είχα αναφέρει ότι η ουρά αυτή είναι για την παραλαβή προσωρινής πράσινης κάρτας.
Σχεδόν όλοι αυτοί που περίμεναν ήταν Κινέζοι. Ευχηθήκαμε να πάρουν την πράσινη κάρτα χωρίς προβλήματα. Βέβαια με ευχολόγια ποτέ δεν γίνεται τίποτα. Τέλος πάντων προχωρήσαμε προς το μετρό και κατευθυνθήκαμε προς το Μπρούκλιν.
emouli
Member
- Μηνύματα
- 1.239
- Likes
- 3.531
- Ταξίδι-Όνειρο
- Καταρράκτες Βικτώρια, ε;
Φαίνεται πως το γλεντήσατε για τα καλά φέτος το Πάσχα με τις μουσικάρες της Νέας Υόρκης. Μπράβο! Πάντα τέτοια!
Θα μπορούσες να μας πεις ποσο κοστίζει να απολαύσεις το ποτάκι σου στα μπλουζόμπαρα της πόλης; Πληρώνεις είσοδο ανάλογα με την μπάντα που παίζει ή μόνο ό,τι παραγγείλεις;
Θα μπορούσες να μας πεις ποσο κοστίζει να απολαύσεις το ποτάκι σου στα μπλουζόμπαρα της πόλης; Πληρώνεις είσοδο ανάλογα με την μπάντα που παίζει ή μόνο ό,τι παραγγείλεις;
Εκπομπές Travelstories
