Αυστρία Βοσνία-Ερζεγοβίνη Ουγγαρία Π.Γ.Δ.Μ. Σερβία Σλοβακία Έως τη Βιέννη!

[Grerena]

Μια διευκρίνηση @Grerena για να ξέρω για το μέλλον. Στο Asotthalom δεν στρίψατε επειδή η ουρά έφτανε έως την παράκαμψη για εκεί ή νομίσατε ότι ήταν ο ίδιος χρόνος, βάση της σελίδας;

Το site μας έδινε ίδιο χρόνο περάσματος και για τα δύο σύνορα, αυτό της μιας ώρας. Επειδή όμως ήταν λίγο αργά (κόντευε 7:00 το απόγευμα) φοβηθήκαμε να πάμε από το Asotthalom, μήπως και τα βρούμε κλειστά και έτσι ομολογώ ότι δεν πρόσεχα που είναι η διασταύρωση για αυτά τα σύνορα.

Απ' ότι βλέπω όμως τώρα στο χάρτη η απόσταση από τη διασταύρωση έως τα σύνορα είναι περίπου 10κμ. Συμπεραίνω λοιπόν εκ των υστέρων ότι πρέπει να τα προσπεράσαμε (χωρίς να τα προσέξουμε) και η ουρά να ξεκινούσε αργότερα.

 

[Grerena]

Η Βουδαπέστη … ή η “αποζημίωση”!
Με άλλο μάτι είδα το διαμερισματάκι με το που ξύπνησα. Σήμερα μου φαινόταν χαριτωμένο και εξοπλισμένο! Είχε καφετιέρα, που ήταν πολύ σημαντικό, αφού “άνοιξε” αμέσως το μάτι μου, το “t” του κωδικού του wi-fi σήμερα το διάβασα “4”, που ήταν και το σωστό και η βρύση είχε και κρύο νερό, αφού δεν είχαμε χθες την υπομονή να διαπιστώσουμε ότι το κόκκινο και το μπλε της βρύσης (ζεστό-κρύο) ήταν απλά … ανάποδα!

Σήμερα το πρόγραμμά της ημέρας είχε μεν πολλά, αλλά αν ακολουθούσαμε το χρονοδιάγραμμα έβγαιναν με άνεση. Είχα έως και ώρα ξεκούρασης για το μεσημέρι. Αυτό βέβαια θα το πετυχαίναμε αν ξεκινούσαμε στην ώρα μας το πρωί. Ύστερα όμως από τη χθεσινή ταλαιπωρία και το ξενύχτι, πώς να σηκωθούν τα παιδιά;

Μέχρι να φτιάξω τα πρωινά μας ο άντρας μου πήγε να παρκάρει το αυτοκίνητο σε ένα garage για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Γύρισε με ψώνια από το απέναντι Super market (ως και Super Market είχε), αλλά και με μια κλήση που είχαμε φάει το βράδυ. Αλίμονο, σιγά που θα τη γλυτώναμε.
Τα παιδιά σηκώθηκαν με πολύ ζόρι, φάγαμε τα πρωινά μας, ήπιαμε και τους δεύτερους καφέδες μας και φύγαμε με μία ώρα μόνο καθυστέρηση από την προβλεπόμενη.
Εν ολίγοις το σημερινό σενάριο έλεγε: βαρκάδα στο Δούναβη, ποδηλατάδα στο νησί της Μαργαρίτας, παραλιακή βόλτα έως τη Βούδα, επίσκεψη στην όπερα, ξεκούραση και τέλος μπάνιο σε λουτρά. Παραήταν ωραίο πρόγραμμα για να βγει αληθινό!

Με το που βγήκαμε στην πόλη εμένα με έπιασε βιασύνη για να προλάβουμε το καραβάκι των 10:53, που έφευγε μπροστά από τα λουτρά Gellert. Ουτοπία ήταν τελικά. Εγκατέλειψα την ιδέα γιατί δεν έβλεπα πρόθυμη την ομάδα να βιαστεί. Οκ. Ας πάρουμε το καραβάκι των 11: 53 και μετά ότι προλάβουμε.

Από το διαμέρισμά μας που ήταν δίπλα σχεδόν στη Συναγωγή κατευθυνθήκαμε χαλαρά πια Νοτιοδυτικά προς το Δούναβη διασχίζοντας και τον γνωστό εμπορικό δρόμο Vaci Utca.

Φτάσαμε στο ποτάμι και συνεχίσαμε παραποτάμια έχοντας θέα το ποτάμι και τη Βούδα.

Φτάσαμε στην Liberty bridge, την οποία και διασχίσαμε...

Οι γέφυρες της Βουδαπέστης εκτός από τον πρακτικό σκοπό που εκπληρώνουν, αποτελούν και τουριστικό στόχο. Πανέμορφη ήταν αυτή η γέφυρα και φοβερή και η θέα της Βουδαπέστης από αυτή.
Θεωρήθηκε μηχανικό θαύμα του 1894, εγκαινιάστηκε από τον Φραγκίσκο Ιωσήφ (ο άνδρας της Σίσσυς, που θα τον ξανασυναντήσουμε σε αυτό το ταξίδι) και από αυτήν περάσανε (το 1896) τα πρώτα τραμ.

Τα λουτρά Gellert με το ομώνυμο ξενοδοχείο πρόβαλλαν μπροστά μας…

Είναι τόσο εντυπωσιακό το κτίριο των λουτρών που προς στιγμή αναρωτήθηκα αν θα έπρεπε να πάμε εδώ για μπάνιο και όχι στα Szechenyi, που είχα στο μυαλό μου. Είχα έρθει ξανά στα λουτρά Gellert πριν χρόνια και ήταν υπέροχα. Αλλά μάλλον τα παιδιά θα ευχαριστιόνταν περισσότερο στα Szechenyi.

Από τη γέφυρα είδαμε την προβλήτα που έπρεπε να πάμε για να περιμένουμε το καραβάκι D-12. Είναι το «λεωφορείο του Δούναβη» που τις καθημερινές για όσους έχουν ημερήσια εισιτήρια διαδρομών μπορούν να το χρησιμοποιήσουν δωρεάν.

Για την επιλογή της στάσης και για τη διαδρομή είχα συμβουλευτεί τα παρακάτω:



Μόνοι μας είμαστε στην προβλήτα στην αρχή. Είχαμε έρθει και νωρίς. Σε λίγο ήρθαν και δυο Κινέζοι και μετά από λίγο μια μεγάλη παρέα παιδιών. Ήρθε και το καραβάκι.

Όλοι είχαν εισιτήριο εκτός από εμάς. Εμείς βγάλαμε μέσα. Οκτώ ευρώ (2.450f.) κόστισε για όλους μας.

Αράξαμε μέσα και από τα μεγάλα παράθυρα βλέπαμε τα αξιοθέατα της Βουδαπέστης να περνάνε ένα ένα μπροστά από τα μάτια μας. Η Liberty bridge, ο λόφος Gellert, η Elisabeth Bridge, το κάστρο της Βούδας, η γέφυρα των αλυσίδων, το μεγαλοπρεπές Κοινοβούλιο, ο προμαχώνας των ψαράδων κ.α.

Νομίζω ότι πράγματι νιώσαμε στιγμές χαλάρωσης κατά τη διάρκεια αυτής της μίνι κρουαζιέρας, μπορώ να πω και ευφορίας, αφού θυμόμασταν το χτεσινοβραδινό μας πάθημα και γελάγαμε. Ο άντρας μου (τώρα που ήταν χαλαρός) το χαρακτήρισε hotel-trap και έλεγε ότι θα ήταν ωραία ιδέα για escape room! Και εμείς καταφέραμε να λύσουμε όλους τους γρίφους, και τη βρύση με το ζεστό-κρύο νερό και τον κωδικό του wifi και την τηλεόραση που δεν άνοιγε (αυτό δεν το ήξερα) και το κλιματιστικό και φυσικά την πόρτα. Που να το φανταζόμασταν χθες βράδυ ότι την άλλη μέρα θα τα σκεφτόμασταν και θα γελούσαμε. Πως ...γυρνάει έτσι;

Κάποια στιγμή περάσαμε κάτω από τη γέφυρα της Μαργαρίτας...

και στη στάση του ομώνυμου νησιού κατεβήκαμε...

Το νησί της Μαργαρίτας είναι ένα νησί-κήπος στη μέση του Δούναβη. Και εδώ είχαμε έρθει με τον άντρα μου πριν από χρόνια. Είχαμε γυρίσει το νησάκι με ποδήλατο τότε και το ίδιο ήρθαμε να κάνουμε και τώρα με τα παιδιά μας όμως μαζί.

Με το που βγήκαμε από την προβλήτα το πρώτο πράγμα που συναντήσαμε ήταν το Magritszigeti szokokut...

Είναι ένα συντριβάνι που οι πίδακες του εκτοξεύουν νερό με tempo. Τα νερό χορεύει με το ρυθμό της μουσικής. Γύρω του υπάρχουν διάσπαρτα παγκάκια, υπό τη σκιά των πλατανιών, τα οποία σε προκαλούν να αράξεις και να απολαύσεις το μουσικοχορευτικό θέαμα. Θα τονίσω ότι η ζέστη ήταν πολύ έντονη και οι σταγόνες τύπου shower, που αιωρούνταν στην γύρω ατμόσφαιρα ήταν ιδιαίτερα ελκυστικές. Καθίσαμε και πραγματικά απολαύσαμε και το θέαμα και το shower…

Αμφιταλαντευτήκαμε αρκετά για το τι είδους τροχοφόρο θα νοικιάζαμε από τη μεγάλη ποικιλία που είχαν ανάμεσα σε ποδήλατα, μηχανάκια, αυτοκινητάκια κ.α. Οι διαπραγματεύσεις κράτησαν μεταξύ μας κανένα τέταρτο ως ότου τελικά και ομόφωνα αποφασίσαμε να πάρουμε ένα κλασικό 4-θέσιο ποδήλατο για όλους!

Τα παιδιά κάθισαν μπροστά, στα δύσκολα και ο άντρας μου και εγώ πίσω (για να μπορούμε να κλέβουμε και λίγο στο πετάλι).

Για μια ώρα βολτάραμε στο καταπράσινο νησάκι. Κάναμε στάση για παγωτό, κάναμε στάση για νερό, κάναμε στάση για φωτό, κάναμε και στάση και για τον ζωολογικό. Το λιγότερο πετάλι το έκανε ο άντρας μου. Το περισσότερο το έκανε ο γιος.

Κάποια στιγμή επαναστάτησε ο γιος και ζήτησε να χαλαρώσει, οπότε ο κλήρος έπεσε στους πίσω. Ευτυχώς όμως ήταν προς το τέλος της διαδρομής και μας έλαχε μια κατηφόρα. Η ουσία είναι ότι διασκεδάσαμε.

Παραδώσαμε το ποδήλατο και ξανα-αράξαμε για λίγο πάλι στο συντριβάνι που χόρευε… με δεύτερο παγωτό και γρανίτα. Το παγωτό καπουτσίνο του πλανώδιου παγωταντζή του νησιού ήταν ωραιότατο και από τα καλύτερα (καπουτσίνο) που έχω φάει.

Τέλος με το νησί. Περάσαμε στην Πέστη από τη γέφυρα της Μαργαρίτας...

Μέχρι στιγμής φαινόταν ότι αποζημιωνόμασταν από την ταλαιπωρία της χθεσινής ημέρας. Χρειαζόμασταν όμως κι άλλα ωραία για να πατσίσουμε.

Συνεχίσαμε ποδαράτοι πια. Μετά από τη βάρκα και το ποδήλατο καλομάθαμε. Θέλαμε κι άλλο μεταφορικό μέσο. Έκανε και ζέστη.
Το ξέρω ότι το ξαναείπα αυτό, αλλά θέλω να το τονίσω πάλι. Ήταν μια ηλιόλουστη ημέρα με αρκετή ζέστη. Όταν λέω ότι είχε ζέστη, εννοώ ΖΕΣΤΗ! Το να περπατήσεις μέσα στον ήλιο για τη συνέχεια δεν ήταν ότι καλύτερο.

Ο γιος μου είχε μια ιδέα. Να συνεχίσουμε τη βόλτα μας με ηλεκτρικό πατίνι. Γεμάτο ήταν η Βουδαπέστη με πατίνια που πηγαινοέρχονταν. Αρκούσε να πληρώσεις ένα μικρό ποσό ηλεκτρονικά για να μπορείς να «ξεκλειδώσεις» κάποιο πατίνι που έβρισκες και μετά για όσο το χρησιμοποιούσες χρεωνόσουν με το λεπτό. Τέλεια. Αρκεί να βρίσκαμε τρία ελεύθερα. Τρία χρειαζόμασταν, αφού τη μικρή θα την έπαιρνε κάποιος μαζί του. Αυτό όμως ήταν και το πρόβλημα. Δεν μπορούσαμε να βρούμε τρία μαζεμένα.
Το ξέρω ότι και η Αθήνα είναι γεμάτο με πατίνια, αλλά στην Αθήνα δεν είμαι τουρίστας, χώρια του ότι βολεύομαι με μηχανάκι. Στη Βουδαπέστη όμως το πατίνι το έβλεπα με άλλο μάτι. Το έβλεπα σαν ένα διαδραστικό αξιοθέατο!

Μετά τη Μαργαρίτα λοιπόν ακολουθώντας το χάρτη της εφαρμογής των Lime (όπως έλεγαν τα πατίνια) ψάχναμε για ελεύθερα Lime. Κάποια στιγμή βρήκαμε τρία κοντά στο πάρκο Jaszai Mari ter σε ένα στενό, αλλά μόλις φτάσαμε τα είχαν προλάβει άλλοι. Ένας νεαρούλης Ούγγρος τα είχε «καβατζώσει» και περίμενε άλλους δύο φίλους του. Από εκεί και πέρα μόνο ένα πατίνι βρίσκαμε εδώ και ένα παραπέρα…
Συνεχίσαμε τη βόλτα μας παραδουνάβια ελπίζοντας ότι κάπου στο δρόμο μας θα βρούμε και Lime. Περάσαμε μπροστά από το Κοινοβούλιο (πραγματικά είναι τεράστιο)…

και μπροστά από τα παπούτσια του Δούναβη …

Γνωστά αξιοθέατα της Βουδαπέστης και τα δύο παραπάνω και δεν έχω να πω τίποτα που δεν είναι γνωστό.

Το επόμενο όμως «αξιοθέατο» που είδαμε στη Βουδαπέστη δεν είναι νομίζω και πολύ γνωστό. Εγώ τουλάχιστον για το happening που συνάντησα δεν είχα διαβάσει σε καμιά ιστορία του forum. Μάλλον οι περισσότεροι τραβελστορίτες συγγραφείς χειμώνα πάνε στην πόλη.

Τον Σεπτέμβρη λοιπόν (αφού τυπικά τουλάχιστον δεν είναι καλοκαίρι) … κάποιο πάρτυ γίνεται σε ποταμόπλοιο στο Δούναβη και η μισή νεολαία της πόλης προσέρχεται σε αυτό με την ανάλογη βέβαια ενδυμασία που απαιτούσε η ζέστη. Έχω τονίσει νομίζω το πόσο ζέεεεστη είχε σήμερα; Το dress code της λοιπόν της εκδήλωσης ήταν φυσικά κάποιο … μαγιώ ή έστω κάτι “ευάερο” και δροσερό που να επιτρέπει την είσοδο στο πάρτυ του ποταμόπλοιου.

Νομίζω ότι εμείς παρά-είμαστε ντυμένοι για την εκδήλωση και το πιθανότερο θα ήταν ότι θα τρώγαμε πόρτα αν επιχειρούσαμε να μπούμε.

Έτσι, απλά κοντοσταθήκαμε για λίγο χαζεύοντας….

Και συνεχίσαμε προς τη γέφυρα των αλυσίδων...

Άλλη καταπληκτική γέφυρα και αυτή. Είναι η πρώτη γέφυρα επί του Δούναβη στη Βουδαπέστη, έργο του 1849, το οποίο χρηματοδοτήθηκε από τον Έλληνα μεγαλέμπορο και κάτοικο της πόλης Γεώργιο Σίνα. Αυτό το τελευταίο δεν αποτελεί μία γνώση που απέκτησα ένεκα του ταξιδιού. Είναι κάτι που για έναν περίεργο λόγο το ήξερα πάντα, το ότι δηλαδή η πρώτη αλλά και ομορφότερη γέφυρα της Βουδαπέστης είχε κάτι το ελληνικό!

Διασχίσαμε τη γέφυρα από την οποία θαυμάσαμε και καταπληκτική θέα προς τη Βουδαπέστη...

...και περάσαμε απέναντι στη Βούδα.
Επειδή είχαμε πραγματικά φάει πολύ ζέστη από το όλο περπάτημα από τη Μαργαρίτα έως εδώ είπα να μην ανεβούμε στο κάστρο της Βούδας σε αυτή τη φάση. Θα το αφήναμε ίσως για αύριο το πρωί, γιατί τώρα θα κουραζόμασταν πολύ. Αποφασίσαμε όμως να κυνηγήσουμε δύο Lime που βρίσκονταν εκεί κοντά. Ακολουθήσαμε λοιπόν το γιο, που ακολουθούσε τα Lime και ύστερα από 400μ. περπάτημα βρήκαμε τελικά ένα Lime κοντά στις σκάλες της Ponty Street.

Το ξεκλειδώσαμε και το πήραμε!!! Έκανε ο γιος δυο τρεις βόλτες, έκανε και ο άντρας μου, έκανα και εγώ. Πλάκα είχε!
Ήταν ωραίο, εύχρηστο και διασκεδαστικό! Μακάρι να βρίσκαμε άλλα δύο για να γυρίσουμε στο διαμέρισμά μας άνετα και γρήγορα! Δύσκολο όμως αυτό. Η εφαρμογή δεν έβρισκε άλλα στην ευρύτερη περιοχή που βρισκόμασταν. Υποδείκνυε πολλά μαζεμένα στη Liberty bridge, που είμαστε το πρωί. Και μακριά ήταν αλλά και μέχρι να φτάσουμε….

Παίξαμε λίγο με το Lime που είχαμε κάνοντας μικρές βόλτες εναλλάξ και μετά από λίγο το αφήσαμε…

Με το κυνήγι των Lime και τις βόλτες χωρίς να το καταλάβουμε είχαμε φτάσει ένα δρόμο κάτω από τον Προμαχώνα των ψαράδων. Ξέρετε, αυτό το διακοσμητικό κάστρο με τις περίτεχνες βεράντες και τους πολλούς πύργους και πυργίσκους.

Έτσι ανεβήκαμε και εμείς τις σκάλες και βρεθήκαμε ανάμεσα στους υπόλοιπους πολλούς τουρίστες να θαυμάζουμε και εμείς τη θέα του Δούναβη και της Βουδαπέστης...

Αφού φτάσαμε ως εδώ συνεχίσαμε και προς το κάστρο της Βούδας. Όταν λέμε κάστρο της Βούδας εννοούμε ένα συγκρότημα παλατιών και κάστρων που κατοικούσαν οι Αυστρο-Ούγγροι βασιλιάδες του παρελθόντος. Οι αυλές και οι βεράντες του κάστρου της Βούδας είναι ανοιχτές πάντα και προσφέρουν απρόσκοπτη θέα προς την Πέστη και τον Δούναβη και ο περίπατος σε αυτές αποτελεί ένα από τα πολλά must που πρέπει να κάνει κάποιος στην πόλη.

Αφού βολτάραμε και εκεί πήραμε πια το μονοπάτι κάτω από το κάστρο κατευθυνόμενοι προς τη γέφυρα των αλυσίδων. Είναι το μονοπάτι που νωρίτερα φοβήθηκα να το ανεβούμε λόγω ανηφοριάς και ζέστης. Τελικά “κυνηγώντας” το Lime ανεβήκαμε στη Βούδα από ομαλότερο δρόμο, χωρίς σχεδόν να το καταλάβουμε.

Είδαμε και τον Προμαχώνα των Ψαράδων, είδαμε και τα παλάτια της Βούδας, είδαμε και το τελεφερίκ της Βούδας από ψηλά.

Περάσαμε πάλι τη γέφυρα (του Σίνα!) και συνεχίσαμε με τα πόδια προς το διαμέρισμά μας.

φτάσαμε έως το aquarium park…

κόψαμε δρόμο μέσω της καμπυλωτής Anker koz…

είδαμε και ένα πάρκο σκύλων…!

Στο δρόμο μια πιτσαρία μας θύμισε ότι μόνο με παγωτά και γρανίτες την είχαμε βγάλει σήμερα. “Χτυπήσαμε” και από μια πίτσα ο καθένας μας, για λίγη ενέργεια. Δεν θέλαμε να φάμε και πολύ, αφού θα πηγαίναμε σε λίγο για …. μπάνιο.

Παρόλο που «φαγώθηκε» ο χρόνος της όπερας και άλλων και δεν είχε τηρηθεί ο προγραμματισμός μου, γενικά δεν μπορώ να πω ότι δεν ήμουν ευχαριστημένη από την εξέλιξη της σημερινής ημέρας. Όλα τα σημαντικά αξιοθέατα και όλα τα διασκεδαστικά που είχα στο μυαλό μου είχαν γίνει. Βέβαια είχε φαγωθεί και ο χρόνος ξεκούρασης και της όπερας, αλλά αυτά έχει το μη πρωινό ξύπνημα.

Δεν ήταν όμως λίγα όλα όσα είχαμε κάνει …
Να όλες μας οι διαδρομές, με τα πόδια, με το καραβάκι και με το ποδήλατο (και με το Lime )

… και η ημέρα δεν είχε τελειώσει ακόμα.
Μα πείτε μου ... από το χάρτη δεν φαίνεται ότι είχαμε γυρίσει τη μισή Βουδαπέστη σε μισή σχεδόν ημέρα;

Η αλήθεια είναι ότι όταν σε μια πόλη έχω πολλά πράγματα να δω και δεν προλαβαίνω να τα δω ή μου πάει λάθος το πρόγραμμα, το πρώτο πράγμα που «πετάω έξω» είναι οι εκκλησιές. Αν δεν είναι Unesco ή αν δεν έχει κάποιο έργου διάσημου καλλιτέχνη τότε … αναβάλλεται για την επόμενη φορά. Θέλω να πω ότι δεν με πείραξε και πολύ που δεν πρόλαβα να πάω στον Άγιο Στέφανο και αν κάποιος νομίζει ότι έχει κάτι ιδιαίτερο αυτή η εκκλησία … ας μη μου το πει.

Είχε φτάσει η ώρα πια να ασχοληθούμε με το μεγάλο κεφάλαιο της πόλης που λέγεται «λουτρά».

Η Βουδαπέστη είναι μια από τις παλαιότερες και (ίσως και η πλέον) δημοφιλέστερη λουτρόπολη της Ευρώπης.
Εκατομμύρια λίτρα μεταλλικού νερού αναβλύζουν από τις πηγές της, η εκμετάλλευση των οποίων ξεκίνησε από τους Ρωμαίους και συνεχίστηκε από τους Οθωμανούς. Οι σύγχρονοι Ούγγροι τα έχουν εντάξει στην καθημερινότητα τους και στον τρόπο ζωής τους, με αποτέλεσμα οι Ούγγροι να έχουν τα πρωτεία σε αθλήματα πισίνας (πόλο, καταδύσεις, συγχρονισμένη κολύμβηση κ.τ.λ.).

Θα πηγαίναμε λοιπόν και εμείς για μπάνιο σε ένα από αυτά τα λουτρά. Είχα επιλέξει να πάμε στα λουτρά Szechenyi. Τα συγκεκριμένα λουτρά είναι τα μεγαλύτερα και θερμότερα στην πόλη. Στεγάζονται σε ένα υπέροχο μπαρόκ κτίριο και αποτελούν τη δημοφιλέστερη επιλογή των επισκεπτών.
Εδώ θέλω να πω ότι σε πολύ παλαιότερό μου ταξίδι στη Βουδαπέστη είχα επισκεφτεί τα επίσης πολύ γνωστά λουτρά Gellert. Τα Szechenyi λοιπόν πέραν του ότι ήταν και για μένα ένα κενό που έπρεπε να καλύψω, πίστευα ότι ήταν καταλληλότερα και θα άρεσαν πολύ περισσότερο από άλλα λουτρά και στα παιδιά.

Όλα τα sites, οι οδηγοί και τα trip advisor με είχαν τρομάξει σχετικά με την πολυκοσμία που θα συναντούσα. Μιλάγανε για ουρές, για ηλεκτρονικά εισιτήρια ή για πολύ πρωινή επίσκεψη που σε γλυτώνουν από αυτές, για πισίνες που ο κόσμος είναι “πατείς με πατώ σε” και οπωσδήποτε είχα ένα άγχος για την επιλογή των συγκεκριμένων λουτρών.
Σε λίγο θα το διαπίστωνα ιδίοις όμμασι λοιπόν.

Φτάσαμε στο διαμέρισμά μας, το οποίο παρεπιπτόντως έχω παραλέιψει να αναφέρω ότι βρισκόταν σε ένα παλιό κτίριο με ένα ωραίο αίθριο-αυλή...

Να και η περιβόητη πόρτα του μαρτυρίου...

Ετοιμάσαμε τσάντες με πετσέτες μαγιώ και σαγιονάρες και φύγαμε για τα λουτρά.

Δεν ασχοληθήκαμε με τα Μ.Μ.Μ. Η ώρα ήταν 7 παρά και εγώ ήθελα να είμαι εκεί στις 7:00. Ούτε νωρίτερα ούτε αργότερα. Ήθελα να έχουμε ένα τρίωρο στη διάθεσή μας για να ευχαριστηθούμε τις πισίνες, αλλά και να βγάλουμε το απογευματινό εισιτήριο με έκπτωση που ισχύει για μετά τις 7:00.

Η φετινή σύνθεση των τεσσάρων ατόμων βόλευε για ένα ταξί. Έτσι, πήραμε ταξί και μετά από 10’ στις 7:01’ ακριβώς είμαστε έξω από την κυρία είσοδο των λουτρών Szechenyi.
Μπήκαμε τόσο “σφαίρα” μέσα στο κτίριο για να προλάβουμε την απογευματινή ουρά του εκπτωτικού εισιτηρίου, που ούτε φωτογραφία των λουτρών απ’ έξω δεν έβγαλα.

Το internet όμως βοηθάει …

Σήμερα όμως η τύχη ήταν με το μέρος μας. Όχι μόνο δεν είχε ουρά αλλά το γκισέ ήταν άδειο και βγάλαμε εισιτήρια μέσα σε δύο λεπτά στην κυριολεξία.

Πήραμε ένα κίτρινο βραχιολάκι εισόδου και τρία μπλε, που σημαίνει: μία καμπίνα και τρία lockers. Φυσικά όλοι χρησιμοποιήσαμε την καμπίνα, αλλά τέτοια ώρα που πήγαμε και μάλιστα καθημερινή χρησιμοποιήσαμε και τις διπλανές καμπίνες που ήταν άδειες για να αλλάξουμε. Δεν μπορείτε να πείτε ότι δεν δίνω και χρηστικές πληροφορίες!

Έτσι στις 7:12 είμαστε ήδη στο χώρο με τις εξωτερικές πισίνες.

Η συνέχεια ήταν πολύ μα πολύ απολαυστική και θα την αναλύσω σε επόμενο post…

............................ post ................

 

[Grerena]

Τα λουτρά…
Τρεις πισίνες αντικρίσαμε με το που βγήκαμε στον εξωτερικό χώρο των λουτρών. Η μία φαινόταν ότι είχε παιχνίδια (θέσεις με πίδακες μασάζ και στροβίλους) μια άλλη ήταν ήσυχη με λίγο κόσμο και διαδρόμους για κολύμπι και η τρίτη είχε αραχτό κόσμο ακροβολισμένο σε διάφορα σημεία. Πέστε το ένστικτο αλλά εμείς προσπεράσαμε τις δύο πρώτες και μπήκαμε κατ’ ευθείαν στην τρίτη.

Αυτή η πισίνα είναι και το highlight των συγκεκριμένων λουτρών.
Ήταν μια πραγματική απόλαυση!
Σε ένα αυτοκρατορικό περιβάλλον μιας άλλης εποχής κολυμπάς σε μια “μπανιέρα” τεραστίων διαστάσεων με πίδακες και συντριβάνια, με λίγο κόσμο και ρομαντική ατμόσφαιρα, αφού είχε πια και νυχτερινό φωτισμό.

Κάποιες κριτικές έλεγαν ότι το κτίριο είναι παλιό με παλιές εγκαταστάσεις. Αυτό που έχω να πω εγώ είναι ότι είναι ...τρελοί οι άνθρωποι. Το κτίριο είναι ρετρό, αντίκα και πάρα πολύ λειτουργικό συγχρόνως. Ένιωσα σαν να μεταφέρθηκα μεν στις δεκαετίες των ’20 και ’30, αλλά μεταφέρθηκαν σε αυτές και τα σύγχρονα facilities! Κίτρινη ώχρα, αγάλματα, ξύλινες καμπίνες από τη μια, αλλά και ψηφιακές οθόνες, φύλαξη, μασάζ και υδρομασάζ από την άλλη. Μέχρι και εξοπλισμό για ΑΜΕΑ είχε. Ήταν καθ’ όλα υπέροχο!

Το νερό ιαματικό και ζεστό ήταν στους 37 βαθμούς, ενώ έξω η θερμοκρασία ήταν στους 22!
Δεν σου έκανε καρδιά να βγεις έξω από το νερό με τίποτα. Και θεωρητικά ήταν ακόμα καλοκαίρι. Θέλω να πω ότι δεν ήταν και τόσο μεγάλη η διαφορά θερμοκρασίας μέσα και έξω από το νερό. 15 βαθμοί μόλις. Δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι το χειμώνα, που οι έξω θερμοκρασίες είναι πολύ χαμηλές τότε. Λογικά αν δεν προλάβεις …να αρρωστήσεις μέχρι να μπεις στο νερό, θα αρρωστήσεις σίγουρα βγαίνοντας από αυτό μέχρι να ντυθείς.

Και είχα ενδοιασμούς για την επίσκεψή μας αυτή. Πίστευα ότι επειδή είναι καλοκαίρι δεν θα “καταλάβουμε” το ζεστό νερό και ειδικά μια τόσο ζεστή μέρα σαν και τη σημερινή μπορεί και να μας φαινόταν και …κόλαση. Δεν ξέρω αλλά το μεσημέρι με τη ζέστη που είχε σήμερα μπορεί και να ήταν κόλαση… αλλά την ώρα αυτή της ημέρας (ή μάλλον της νύχτας) που ήρθαμε εμείς πιστεύω ότι είναι πιο απολαυστικά από κάθε άλλη εποχή και ώρα.

Στο ακυρωμένο ταξίδι η Βουδαπέστη μου έπεφτε πάνω σε Σαββατοκύριακο. Ευτυχώς τώρα μου έπεσε Κυριακοδευτερότριτο, δηλ. ιδανικές μέρες για Sir Lanselot (που πήγαμε αργότερα) και Szechenyi! Δευτέρα αργά το απόγευμα είχε τόσο κόσμο ώστε να μπορείς να κυκλοφορήσεις και να κολυμπήσεις άνετα αλλά από την άλλη … να μη νιώθεις και μοναξιά.
Και αυτή η ρετρό ατμόσφαιρα! Τόσο υπέροχη!

Καταπληκτικά ήταν μέσα στο νερό. Ήταν τόσο χαλαρωτικό που δύσκολα έπαιρνες την απόφαση να βγεις από αυτό. Έλα όμως που ήθελα να εξερευνήσω και λίγο το χώρο. Έκανα την καρδιά μου πέτρα, βγήκα έξω, τυλίχτηκα στην πετσέτα μου (γιατί μετά τους 37 βαθμούς νιώθεις μια μικρή ψύχρα στους 22) και μαζί με το γιο μου (που είναι επίσης περίεργος σαν και μένα) πήγαμε βόλτα και στους υπόλοιπους χώρους και πισίνες.

Ωραίες ήταν και οι εσωτερικές πισίνες…

... αλλά πραγματικά οι εξωτερικές είναι το κάτι άλλο … Δεδομένου ότι υπάρχουν αυτές στο χώρο δεν καταλαβαίνω πως έχουν κόσμο οι εσωτερικές τουλάχιστον αυτήν την εποχή.

Μπήκαμε με το γιο μου και σε αυτήν την πισίνα που είχε τα “παιχνίδια”. Είχε ένα χώρο που έμπαινες και σε παρέσυρε το ρεύμα, σαν σε ποτάμι. Είχε και έναν άλλο χώρο που σε “χτύπαγαν” πίδακες νερού σε διάφορα σημεία του σώματος. Πλάκα είχε.

Υπήρχε και μια μεγάλη πισίνα που είναι για κολύμπι, στην οποία όταν πήγαμε να μπούμε … ακούστηκε σφυρίχτρα, η οποία σφύριξε για μας. «Όχι χωρίς σκουφάκι» μας υπέδειξαν με νόημα.
Κι όμως! Ήμουν και οργανωμένη και διαβασμένη. Φυσικά και είχα μέχρι και σκουφιά. Πετάχτηκα να τα φέρω, τα φορέσαμε λοιπόν και μπήκαμε και σε αυτήν την πισίνα. Αυτή είχε κανονική θερμοκρασία, αλλά και αυτή μου άρεσε. Δεν ήταν κρύα, είχε ελάχιστο κόσμο και ήταν απόλαυση να κολυμπάς βράδυ σχεδόν μόνος σου σε πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων. Το φως των κεριών έλειπε μόνο…

Το ζήσαμε και αυτό. Άντε τώρα πάλι να μπούμε στη θερμή πισίνα. «Μέχρι να μας διώξουν δεν ξαναέφευγα από αυτήν».

Όση ώρα ο γιος μου και εγώ γυρνούσαμε μέσα και έξω από τις άλλες πισίνες, βγάζαμε φωτογραφίες και περιεργαζόμαστε τους χώρους ο άντρας μου δεν κουνήθηκε από τη θέση του. Τον βρήκαμε στην ίδια θέση που τον αφήσαμε. Νομίζω ότι πρέπει να ήταν σε “νιρβάνα”. Ή μπορεί να είχε μουλιάσει το μυαλό του. Κάπου διάβασα ότι συνιστάται να μην κάθεσαι στο ζεστό νερό πάνω από 20’ και καλό είναι να μπαινοβγαίνεις. Ο άντρας μου από τις 7:00 που ήρθαμε δεν είχε κουνηθεί καθόλου από τη θέση του.

Αράξαμε πια και εμείς δίπλα του μέχρι να εξαντληθεί ο χρόνος.
Επειδή «κάποιοι» με κατηγορούν ότι στα ταξίδια μου δεν χαλαρώνουν καθόλου… η επίσκεψη στα Szechenyi ήταν μια πληρωμένη απάντηση. “Ισοφαρίζει” όλο το τρεχαλητό του ταξιδιού. Όσο και να ξέρεις τι θα συναντήσεις όταν πας για μπάνιο σε θερμά ιαματικά ζεστά νερά… δεν μπορείς να φανταστείς την απόλαυση που σου προσφέρουν.

Τέτοια ώρα πια (περίπου 9:00 το βράδυ) δεν είχε πολύ κόσμο στη θερμή πισίνα. Παίξαμε λίγο με το συντριβάνι, βγάλαμε και φωτογραφίες και κοιτούσαμε το ρολόι βάζοντας στοιχήματα για το πότε θα μας διώξουν. Στις 9:35 σταμάτησαν να ρέεουν… τα συντριβάνια και στις 9:45 ακούστηκε η σφυρίχτρα. Σε ένα τέταρτο θα έπρεπε να είμαστε έξω. Σνιφ… σνιφ…

Σκουπίσαμε, συγυρίσαμε, μαζέψαμε τις ξαπλώστρες και κλείσαμε το μαγαζί.

Πήγαμε στην καμπίνα ή μάλλον στις άδειες καμπίνες και ετοιμαστήκαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε... με τις σφυρίχτρες και τους φύλακες να βρίσκονται εν αναμονή μας.

Αφού δεν μας έκλεισαν μέσα πάλι καλά. Στις 10:03 βγήκαμε έξω ... τελευταίοι. Κλείσαμε ακριβώς ένα τρίωρο στα λουτρά Szechenyi.

Εδώ θα ήθελα να κάνω μια παρένθεση και να πω ότι και τα Gellert που είχα επισκεφτεί παλαιότερα ήταν πάρα πολύ όμορφα, αλλά τα λουτρά Szechenyi που πήγα τώρα κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες που τα επισκέφτηκα ήταν πολύ καλύτερα. Τονίζω τις συνθήκες (Σεπτέμβρης μήνας και μια Δευτέρα απόγευμα) γιατί πιστεύω ότι πέτυχα το κατάλληλο timing από άποψη θερμοκρασιών και κόσμου, ώστε να το ευχαριστηθώ.

Με το που βγήκαμε έξω δεν το πολυσκεφτήκαμε για το πώς θα γυρίσουμε πίσω. Μπροστά μας είδαμε μια πιάτσα ταξί. Πήραμε ένα και φύγαμε.

Πολύ γρήγορα φτάσαμε σπίτι.

Το δείπνο…
Αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε προκειμένου να βγούμε για φαγητό καθώς μου ήρθε η ιδέα: «Μήπως να πηγαίναμε στο Sir Lancelot;» Το χάσαμε χθες αλλά μπορούμε να πάμε σήμερα.
Πήρα τηλέφωνο και έκλεισα τραπέζι για τις 11:00. Δεν χρειαζόταν βέβαια ήταν Δευτέρα βράδυ, αλλά ήθελα να σιγουρευτώ ότι θα ήταν ανοιχτό.
Πήγαμε με τα πόδια, ήταν περίπου μισή ώρα περπάτημα. Φτάσαμε 11:10.
«Hello, we have done a reservation.»
«What time?» με ρωτάει ένας στην υποδοχή που φορούσε στολή μεσαιωνική;
«Eleven o ‘clock.»
«And what time is it now?» μου λέει με ύφος «Θα σε μαλώσω» και μου δείχνει το ρολόι μου.
«This watch shows Greek time», του απαντάω.
«Τώρα μας έκανε παρατήρηση;» Με ρώτησε ο γιος μου.
«Μας “την είπε” λίγο. Δεν είμαι σίγουρη αν η ευγένεια είναι το ατού των Ούγγρων» του απάντησα.

Κατεβήκαμε στην υπόγεια μεσαιωνική ταβέρνα...

Ωραίος χώρος που σε μεταφέρει αυτόματα σε άλλη εποχή. Τα παιδιά εντυπωσιάστηκαν πάρα πολύ και εμένα μου ήρθαν μνήμες από την προηγούμενη φορά που είχα έρθει εδώ. Στο προηγούμενο ταξίδι μου στη Βουδαπέστη (το 2001) είχα επίσης έρθει για φαγητό εδώ. Πραγματικά δεν έχει αλλάξει τίποτα. Είναι ίδιο και απαράλλαχτο με πριν 18 χρόνια! Παλιά και κλασική αξία για τη Βουδαπέστη, θυμόμουν ότι ήταν ωραίο και ήθελα να φέρω και τα παιδιά. Βέβαια εχθές αν ερχόμασταν στην ώρα μας θα προλαβαίναμε να δούμε και τα διάφορα shows που έχει το μαγαζί (που δεν είχα δει ούτε και εγώ τότε) και πιστεύω ότι τουριστικά ή ξε-τουριστικά θα άρεσαν σε όλους μας, αλλά από το ολότελα….

Πεινούσαμε πολύ και ο άντρας μου ζήτησε μια ποικιλία κρεάτων για τρεις.
«Όχι» του λέω «για τρεις είναι πολύ. Θα πάρουμε ποικιλία για δύο άτομα και δυο σούπες gulasch.» Είχα ρίξει διάβασμα όχι αστεία. Ήξερα για τις μεγάλες μερίδες και με ύφος καθημερινού θαμώνα «διόρθωσα» την παραγγελία. Άσε που είχα ρίξει και μια internet-ική ματιά στο μενού πριν έρθουμε.

Πράγματι το φαγητό για δύο ήταν υπέραρκετό για … τους τέσσερις μας και μαζί με τις δυο καταπληκτικές σούπες την “κάναμε ταράτσα”. Οι δε σούπες gulasch του δεν παίζονται…

Ποικιλία ψητών κρεάτων με φρούτα ... όπως στον μεσαίωνα...

και όλα αυτά φυσικά υπό το φως των κεριών...

Εννοείται ότι φάγαμε με τα χέρια. Τι μεσαιωνικό θα ήταν αν είχε πιρούνια; Ευτυχώς όμως για τις σούπες είχαμε κουτάλια.
Αντί για χαρτοπετσέτες είχε κάτι πιο απλό… Ολόκληρη βρύση! Δίπλα από κάθε τραπέζι υπήρχε μια βρύση εποχής…μεσαιωνικής, με στόμιο λιονταριού για να πλυθείς και πετσετάκι στο λαιμό (που σου έχουν βάλει νωρίτερα οι σερβιτόροι) για να σκουπιστείς.

Ο λογαριασμός για μια ποικιλία κρεάτων 2 ατόμων, 2 γκούλας και 2 μπουκάλια νερό ήταν 70€. Μόνο για “άρτον” μου φάνηκε ακριβό. Αν είχε και τα “θεάματα” (δηλ. τα τουριστικά shows που λέγαμε πριν) θα ήταν πιο νορμάλ.

Ο τύπος στην είσοδο μας χαιρέτησε με ένα ελληνοπρεπέστατο «Γεια σας» και με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Έχω την εντύπωση ότι μετά την όχι και τόσο θερμή υποδοχή του (με το αστειάκι ότι αργήσαμε) είχε κάνει προσπάθεια να κάνει θερμό τουλάχιστον το ξεπροβόδισμα. Μετά το «Greek time» το δικό μου ήξερε και την εθνικότητά μας, οπότε διάβασε την ανάλογη μετάφραση και έτσι προέκυψε το «Γεια σας». Επειδή όμως εγώ είχα πολύ καλή διάθεση σήμερα, το λίγο brutal της υποδοχής του το θεώρησα λίγο ...εντός πνεύματος του εστιατορίου… μεσαιωνικό!

Στις 12:30 βγήκαμε από το μαγαζί, τελευταίοι πάλι. Μετά από εμάς πέταξαν και τα ... σκουπίδια...

Όσο θυμάμαι πόσο απογοητευμένοι είμαστε χθες το βράδυ τέτοια ώρα… Καμία σχέση με το σήμερα. Σήμερα είμαστε στο άλλο άκρο. Είχαμε μια … ευφορία! Περάσαμε μια καταπληκτική ημέρα. Και όσο σκέφτομαι πόσα πράγματα κάναμε … Βαρκάδα, ποδήλατο, βόλτα στη Βούδα, μπάνιο, φαγητό…
Περάσαμε υπέροχα!

Ένιωθα πλήρης και παράλληλα απορούσα πως και τα προλάβαμε όλα αυτά…και καμάρωνα που τα προλάβαμε όλα αυτά!

Περπατήσαμε ως το σπίτι χαζολογώντας στο δρόμο... βγάζοντας φωτογραφίες με τα αρκετά χάλκινα αγάλματα που βρίσκαμε στη διαδρομή...

Σήμερα κοιμηθήκαμε πολύ καλύτερα. Δεν έκανε τόση ζέστη όπως εχθές, είχαμε χαλαρώσει με το μπάνιο, είχαμε φάει και ωραία…

Ήταν μια ωραία ημέρα…στη Βουδαπέστη!

.......................................post...........................................

 

[Grerena]

Ένα cafe διαφορετικό από τα άλλα (Zoo cafe)
Ένα από τα πράγματα που είχα στο πρόγραμμα και φοβόμουν πολύ για το αν θα αρέσει στην οικογένεια ήταν το zoo cafe.
Στη φάση που ερευνούσα τα “must see” ή τα “hidden gems” της Βουδαπέστης, βρήκα το “zoo cafe”.
Αν υποψιαστώ ότι κάτι που βρίσκω κατά την έρευνά μου μπορεί και να αρέσει σε κάποιον από την παρέα του ταξιδιού ρωτάω: «Να το βάλω στο πρόγραμμα;» Ανάλογα με την απάντηση … πράττω. Το “zoo cafe” λοιπόν το ήθελε η κόρη. Οπότε το έβαλα.

Είχα όμως έναν ενδοιασμό μήπως είναι καμιά χαζή tourist trap και χάσουμε και χρόνο και φάω και γκρίνια.
Τώρα πάει, το έκανα. Ήδη κατευθυνόμαστε κατά εκεί.
Είχαμε ήδη κάνει το check out, είχαμε ήδη φορτώσει το αυτοκίνητο με τα πράγματά μας, είχαμε αφήσει το garage και θα πηγαίναμε με το αυτοκίνητο να παρκάρουμε εκεί κοντά στο zoo cafe, θα πίναμε το καφεδάκι μας και μετά από εκεί θα φεύγαμε κατ’ ευθείαν από τη Βουδαπέστη.

Ήταν όμως δύσκολο το “εκεί κοντά"
Δυσκολευτήκαμε πολύ να παρκάρουμε. Δεν βρίσκαμε θέση στο δρόμο και στην προσπάθειά μας να φύγουμε από το “εκεί κοντά” για να παρκάρουμε πιο μακριά, δεν μπορούσαμε να το κάνουμε, αφού μας εμπόδιζαν κάποιες μπάρες, οι οποίες για να βυθιστούν στο έδαφος και να ελευθερώσουν το δρόμο και να μπορέσουμε να περάσουμε θα έπρεπε να πληρώσουμε ένα εισιτήριο parking, το οποίο όμως δεν εκδώσαμε αφού δεν είχαμε βρει να παρκάρουμε!!!
Αυτό σημαίνει ότι μέχρι να βρούμε θέση παρκαρίσματος αλλά και μηχάνημα πώλησης εισιτηρίων μέσα στα στενά, κάναμε τα άπειρα μπρος-πίσω από τις μπάρες. Ύστερα από μια μικρή ταλαιπωρία και χρόνο, βρήκαμε θέση για το αυτοκίνητο και μηχάνημα πώλησης εισιτηρίων. Έλπιζα μόνο να άξιζε όλο αυτόν τον κόπο … το zoo cafe.

Πίσω από την πανέμορφη πλατεία Egyetem ter της Νομικής Σχολής…

... στο στενό Fejer Gyorgy utca βρίσκεται το zoo café.
Με το που μπήκαμε μέσα μας “την πέσανε” 3-4 αιλουροειδή ....

Χα,χα. Το αντίθετο συνέβη. Πιο ακούνητα δεν θα μπορούσαν να είναι. Ούτε τρίχα δεν σηκώθηκε. Απλά πριν πάω είχα κατά βάθος ένα μικρό άγχος λες και θα έμπαινα στην κιβωτό του Νώε!

Μια κοπελιά μας υποδέχτηκε με μια ερώτηση που με ξάφνιασε: «Έχετε κλείσει τραπέζι;»
«Όχι» απάντησα σχεδόν ψαρωμένα.
“Πάει” σκέφτηκα. “Μας διώξανε. Τσάμπα ήρθαμε.” Αντ’ αυτού όμως μας οδήγησαν στο μεγαλύτερο από τα πολλά δωμάτια του χώρου και μας είπε: «Καθίστε εδώ. Μπορείτε να μείνετε μέχρι μία ώρα και όταν είστε έτοιμοι θα σας φέρουμε ζωάκι στο τραπέζι σας.»

Καθίσαμε. Ήταν ένα όμορφο περιβάλλον διακοσμημένο σαν σε ζωολογικό κήπο. Υπήρχαν κάποια κλουβιά και ενυδρεία γύρω μας και αρκετές γάτες, τεράστιες, χνουδωτές και … πολύ νωχελικές που περιφέρονταν στο χώρο σαν στο σπίτι τους.

Τριγύρω μας όλα τα τραπέζια ήταν πιασμένα και οι θαμώνες είχαν όλοι ζωάκια είτε στο τραπέζι τους, είτε στην αγκαλιά τους, είτε στον ώμο τους, είτε … στο λαιμό τους!

Παραγγείλαμε καφέδες οι μεγάλοι και περίεργα και πολύπλοκα ροφήματα οι μικροί και στη συνέχεια μας έφεραν το πρώτο ζωάκι που δεν ήταν άλλο από ένα χελωνάκι.

Εγώ με τα ζώα δεν έχω μεγάλη άνεση. Ή μάλλον για να ακριβολογώ, δεν έχω άνεση με τα … περίεργα ζώα. Το χελωνάκι ήταν το μόνο που κράτησα στο χέρι μου. Τα επόμενα μόνο τα χάιδεψα λίγο και ένα-δυο τα ακούμπησα.
Τα παιδιά όμως και ο άντρας μου νομίζω ότι το ευχαριστήθηκαν πιο πολύ από εμένα.
Η σερβιτόρα ή μάλλον η υπεύθυνη για τα ζώα μας έφερνε στο τραπέζι μας διαδοχικά τα ζωάκια το ένα μετά το άλλο εξηγώντας μας κάθε φορά τι ζωάκι είναι, πως θα το πιάσουμε, τι του αρέσει και γενικά πως θα του συμπεριφερθούμε.

Μετά το χελωνάκι μας επισκέφτηκαν στο τραπέζι μας κατά σειρά ένας γενειοφόρος δράκος…

ένας χαμαιλέων…

ένα φίδι …

και ένα λαγουδάκι…

Το λαγουδάκι το έφεραν τελευταίο και σε μας και στα άλλα τραπέζια, γιατί ήταν τόσο ζωηρό που έπρεπε να έχουμε προλάβει να πιούμε τα ροφήματά μας, ώστε να μην έχουμε ατυχήματα με τα ποτήρια.
Δεν ήταν tourist trap. Ήταν κάτι ιδιαίτερο, που δεν το έχω συναντήσει πουθενά αλλού. Σαν να ήπιαμε τον καφέ μας στο σπίτι των ζώων. Ειδικά ο λαγός έδειχνε να ευχαριστιόταν πολύ τα χάδια μας. Για το φίδι τώρα … δεν ξέρω.

Στη μία ώρα ακριβώς μας έφεραν το λογαριασμό. Διακριτικά δηλ. μας είπαν να φύγουμε. Τα τέσσερα ροφήματά μας έκαναν περί τα 12€, τα οποία και δεν μου φάνηκαν ακριβά.

Φορτωθήκαμε στο αυτοκίνητο, το εισιτήριο “κατέβασε” την μπάρα και φύγαμε…

Περάσαμε μπροστά από την κεντρική αγορά…

Η οποία δεν χωρούσε στο πρόγραμμα, αλλά την είχαμε επισκεφτεί την προηγούμενη (γκρουπαριστή) φορά που είχαμε έρθει., το 2001.

Περάσαμε και οδικώς από τη γέφυρα της Eλευθερίας…

Περάσαμε και μπροστά από τα Gellert…

... θαυμάζοντας για μιαν ακόμη φορά την μεγαλοπρέπεια του αρτ νουβό κτιρίου. Έχει και πηγή με ιαματικό νερό μπροστά από το ξενοδοχείο για τους περαστικούς…

... και αφού ξεχυθήκαμε στις λεωφόρους της Βουδαπέστης, σε λίγο βγήκαμε και από την πόλη...

Κατεύθυνση στο Gps: προς Μπρατισλάβα.

Το αξιοθέατο “outsider”
Στο gps του δικού μου κινητού όμως εγώ είχα βάλει άλλον προορισμό. Πριν βγούμε από τη χώρα ήθελα να κάνουμε μικρή παράκαμψη. Με απόκλιση μόνο 30’ από τη διαδρομή μας μπορούσαμε να δούμε ένα Ουγγρικό Μοναστήρι, που μαζί με το γύρω φυσικό περιβάλλον του βρίσκεται στη λίστα της Παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco. Πρόκειται για το Pannonhalma Arcabbey, που βρίσκεται κοντά στην πόλη Gyor.

Απ’ ότι φάνηκε όμως στη συνέχεια, μόνο εγώ ήθελα να πάω... στο Μοναστήρι.
Ήταν μια ώρα δύσκολη, αφού δεν μας έφτανε το βραδινό τένις, αλλά προστέθηκε και το μεσημεριανό ... μπάσκετ! Οι άνδρες της παρέας ήθελαν να δουν την Εθνική που έπαιζε με την Βραζιλία, στα πλαίσια του μουντομπάσκετ.
Είχαν μάλιστα πάρει θέση από την ώρα που φύγαμε από τη Βουδαπέστη. Κάθισαν μπροστά και οι δύο και το … internet να είναι καλά.

Μετά από 110 km περίπου αφήσαμε την Ε60 και στρίψαμε στον επαρχιακό προς Pannonhalma…

...από τον οποίο ήδη στο βάθος ξεχώριζε το μοναστήρι πάνω σε ένα ύψωμα. Είναι τόσο μεγάλο που παρότι απείχαμε 10κμ. ακόμα αυτό διακρινόταν καθαρά!

Φτάσαμε…

Μόλις φτάσαμε και παρκάραμε έξω από το μοναστήρι, πατέρας και γιος … ακούνητοι στις θέσεις τους, σαν τις γάτες του zoo café ένα πράγμα! Βλέπανε αγώνα. Και δεν είχαν σκοπό να ξεκολλήσουν αν δεν τελείωνε.
«Τι θα γίνει;»
«Μόλις τελειώσει ο αγώνας θα έρθουμε και εμείς.»
«Και πότε τελειώνει ο αγώνας;»
«Τώρα, τώρα σε λίγο»
Όταν πέρασε το σε λίγο και δεν είχε τελειώσει ο αγώνας τους είπα:
«Να πάω μόνη μου;»
«Ότι θέλεις κάνε. Αλλά αν αξίζει τον κόπο … να έρθουμε και εμείς.»

Δηλαδή και με άφηναν να πάω μόνη μου, αλλά και ήθελαν να έρθουν και εκείνοι μαζί μου!

Οπότε, αυτό το μπασκετικό 5λεπτο (που κάνει ένα μισάωρο για να τελειώσει ) το πέρασα περιμένοντάς τους, κάνοντας βόλτες έξω από το μοναστήρι, βγάζοντας φωτογραφίες, αλλά και πιάνοντας κουβέντα με μια Ελληνίδα που συνάντησα! Αν είναι δυνατόν! Δεν συνάντησα Έλληνα στη Βουδαπέστη (που αν κρίνω από το forum, πρέπει να είναι γεμάτο) και συνάντησα στο μοναστήρι Pannonhalma! Η Ελληνίδα είχε παντρευτεί Ούγγρο και ζούσε σε μια επαρχιακή πόλη κοντά στο Μοναστήρι. Είχε έρθει βόλτα με τον άντρα της και το σκυλί της στο χώρο γύρω από το Μοναστήρι (ο οποίος είναι ιδιαίτερης ομορφιάς και ανήκει στην Unesco, όπως ανέφερα και νωρίτερα), άκουσε ελληνικά και μου μίλησε.
Πολύ χάρηκα με τη συνάντηση αυτή και τη μικρή κουβεντούλα που είχα μαζί της. Πάντα χαίρομαι όταν συναντώ πατριώτες σε απίθανα μέρη.

Τα 5 λεπτά επιτέλους πέρασαν και ο αγώνας τελείωσε και ήρθε και η ώρα του Μοναστηριού.

Το Pannonhalma Archabbey είναι το πρώτο μοναστήρι Βενεδικτίνων στην Ουγγαρία. Ιδρύθηκε πριν από περισσότερα από 1000 χρόνια και πρόκειται για το δεύτερο μεγαλύτερο αβαείο στον κόσμο, το οποίο και διαδραμάτισε πολύ σημαντικό ρόλο στη διάδοση του χριστιανισμού στην παλιά Ουγγρική αυτοκρατορία.

Το όλο συγκρότημα αποτελείται από τη Βασιλική και την κρύπτη, τα εκπαιδευτικά κτίρια, το Παρεκκλήσι της Παναγίας, το Μνημείο της Χιλιετίας, τον βοτανικό κήπο και την πολύ εντυπωσιακή Baroque βιβλιοθήκη.

Το ότι είναι πολύ μεγάλο το αντιλαμβάνεσαι και από την μεγάλη είσοδό του...

Στην οποία είσοδο υπάρχει και ο τίτλος της Unesco…

Με το εισιτήριο και το audio quide ανά χείρας μπήκαμε μέσα στο συγκρότημα...

Με ένα ασανσέρ ανεβήκαμε σε ένα προαύλιο-βεράντα, απ’ όπου είδαμε αφ’ υψηλού την κοιλάδα Panonhalma...

Πρώτη μας επίσκεψη ήταν η Βασιλική…

Από τις πιο λιτές εκκλησίες που έχω δει. Εντυπωσιάστηκα από την απλότητά της. Πραγματικά Μοναστηριακή.

Το highlight όμως της επίσκεψης ήταν η βιβλιοθήκη του Μοναστηριού...

Αρχές του 19ου αι. τα διαθέσιμα δωμάτια της μονής για την αποθήκευση των βιβλίων δεν ήταν πολλά σε αριθμό. Οι συλλογές αυξάνονταν δραματικά και έτσι αποφασίστηκε η κατασκευή μιας νέας βιβλιοθήκης, η οποία ολοκληρώθηκε μέσα στη δεκαετία του 1820.

Σήμερα έχει φτάσει να έχει στη συλλογή της 360.000 τόμους! Ένας από αυτούς είναι και το παλαιότερο έγγραφο στην ουγγρική που υπάρχει ακόμα από το 1055.
Η συλλογή αυτή είναι μεγαλύτερη και από αυτή της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Βιέννης!
Στις τέσσερις πλευρές της οροφής της οβάλ αίθουσας παρουσιάζονται οι αλληγορίες των τεσσάρων μεσαιωνικών πανεπιστημιακών σχολών: Νομική, Θεολογία, Ιατρική και Τέχνες.

Η κεντρική ζωγραφική κατά μήκος της αίθουσας απεικονίζει τη θεά Αθηνά, στα δύο κοντύτερα τοιχώματα φαίνονται τα πορτρέτα των αρχαίων φιλοσόφων και επιστημόνων, ενώ στους διαμήκεις τοίχους βρίσκουμε πορτρέτα μορφών της ουγγρικής πολιτιστικής ιστορίας.

Σήμερα υπάρχουν περίπου 50 μοναχοί που ζουν στο μοναστήρι. Η μονή συμπληρώνεται από το Βενεδικτίνικο Γυμνάσιο, ένα οικοτροφείο για αγόρια, τα οποία αγόρια καθ’ όλη τη διάρκεια της επίσκεψής μας έπαιζαν ποδόσφαιρο στο γηπεδάκι που υπήρχε κάτω από τα τείχη του μοναστηριού!

Στην έξοδο της βιβλιοθήκης συναντήσαμε ένα μαγαζάκι που πουλούσε κρασί και βιολογικά προϊόντα παραγωγής του μοναστηριού. Πολύ ήθελα να ψωνίσω κάτι αλλά οι απορίες που είχα σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν μπορούσα να συνεννοηθώ στα Ουγγρικά , που ήταν η μόνη γλώσσα που έπαιζε, με αποθάρρυνε και δεν ψώνισα τίποτα.

Λίγο κράτησε η επίσκεψη. Πιο πολύ ώρα περίμενα απ’ έξω για να τελειώσει ο αγώνας παρά η επίσκεψη στο Μοναστήρι. Δεν φτάνει αυτό, αλλά … άκουσα και γκρίνια, του τύπου “χάσαμε χρόνο από τη Μπρατισλάβα και τη Βιέννη”. Αν είναι δυνατόν! Δεν τον χάσαμε εξ’ αιτίας του μοναστηριού, αλλά εξαιτίας του αγώνα! Και έχασε και η Εθνική από τους Βραζιλιάνους!
«Δεν πειράζει» τους είπα. Τόσα πράγματα παιδικά είχα στο πρόγραμμα (βαρκάδα, ποδηλατάδα, zoo cafe). Έπρεπε να βάλω και κάτι πολιτιστικό “για ενήλικες” μέσα … για ισορροπία…

Η αλήθεια είναι ότι και η Βιβλιοθήκη, αλλά και το Αβαείο ήταν πολύ εντυπωσιακά και χάρηκα πολύ που τα επισκέφτηκα, αλλά σίγουρα δεν θα το είχα κάνει αν δεν υπήρχε ο κράχτης “Unesco”.

Φύγαμε για Σλοβακία. Μια μικρή επίσκεψη είχαμε σκοπό να κάνουμε στην πρωτεύουσά της Μπρατισλάβα και μετά θα φεύγαμε για Βιέννη, που θα μέναμε τα τρία επόμενα βράδια. Απ’ ότι έμαθα από το “click and post” του forum μας, αυτή η μικρή παράκαμψη της Μπρατισλάβας θα μας γλύτωνε και από κάποια έργα που γίνονταν στον άξονα Βουδαπέστη – Βιέννη. Βάλαμε βενζίνη στο τελευταίο πρατήριο πριν βγούμε από την Ουγγαρία (για να εκμεταλλευτούμε την καλύτερη τιμή σε σχέση με αυτή της Σλοβακίας, αλλά και Αυστρίας) και σε πολύ λίγο θα μπαίναμε στην πόλη.

............................... post ............................. ..................................

 

[Jonbull]

Μια κοπελιά μας υποδέχτηκε με μια ερώτηση που με ξάφνιασε: «Έχετε κλείσει τραπέζι;»
«Όχι» απάντησα σχεδόν ψαρωμένα.
“Πάει” σκέφτηκα. “Μας διώξανε. Τσάμπα ήρθαμε.” Αντ’ αυτού όμως μας οδήγησαν στο μεγαλύτερο από τα πολλά δωμάτια του χώρου και μας είπε: «Καθίστε εδώ.

Αααχ. Ξύνεις πληγές! Κι εμείς πήγαμε το τελευταίο πρωί χωρίς κράτηση και φάγαμε πόρτα! Και άντε να παρηγορήσεις τους μικρούς....

 

[Grerena]

Αααχ. Ξύνεις πληγές! Κι εμείς πήγαμε το τελευταίο πρωί χωρίς κράτηση και φάγαμε πόρτα! Και άντε να παρηγορήσεις τους μικρούς....

Εκ των υστέρων έμαθα και από άλλους συμφορουμίτες ότι χρειαζόταν κράτηση.
Τελικά μάλλον είμαστε τυχεροί που βρήκαμε τραπέζι και καθίσαμε. Εμάς όμως μας το χρώσταγε η τύχη. Μας λυπήθηκε ύστερα από τις ταλαιπωρίες που φάγαμε την πρώτη μέρα.

Όσον αφορά την παρηγοριά που λες.... Δεν είμαι σίγουρη ποιος θα στεναχωριόταν περισσότερο αν το χάναμε αυτό. Οι μισές φωτογραφίες στο κινητό του άντρα μου είναι από το zoo cafe και οι άλλες μισές από όλο το υπόλοιπο ταξίδι. Η αλήθεια είναι ότι πήγαμε λόγω παιδιών, αλλά το απολαύσαμε πάρα πολύ και εμείς.

Μη στεναχωριέσαι όμως γιατί αφού ξεκίνησες τα οδικά και εσύ (και μάλιστα με παιδιά) κάποια στιγμή θα ξαναπεράσεις από Βουδαπέστη. Κόμβος είναι και αυτός.

 

[Grerena]

Η πρωτεύουσα της Σλοβακίας
Μπαίνοντας στην πόλη περάσαμε πάνω από το Δούναβη και κάτω από το UFO, έναν ιπτάμενο δίσκο που κρατάει τη νέα γέφυρα της Μπρατισλάβας. Από εδώ βλέπαμε στα αριστερά μας και το κάστρο της Μπρατισλάβας, στο οποίο δεν είχαμε σκοπό να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο από τη ματιά που ήδη του χαρίσαμε.

Η Μπρατισλάβα έγινε μόλις πρωτεύουσα της Σλοβακίας το 1993, αμέσως μετά τη διάλυση της ενιαίας Τσεχοσλοβακίας. Ως νεότερη πρωτεύουσα δεν έχει και πολλά αξιοθέατα να μας επιδείξει, τουλάχιστον όχι τόσο “κράχτες” σαν αυτά που έχουν οι γειτόνισσες πρωτεύουσες.

Τα σημαντικότερα αξιοθέατα της Μπρατισλάβα είναι τα δύο που ήδη ανέφερα και η παλιά της πόλη.
Το κάστρο της Μπρατισλάβας είναι ένα τεράστιο τετράγωνο κτίριο με 4 πύργους στις γωνίες του, στην κορυφή ενός λόφου, το οποίο έχει τη μορφή αυτή τα τελευταία 50 χρόνια, κάτι που εμένα τουλάχιστον δεν με δελέαζε καθόλου να αφιερώσω χρόνο για αυτό.
Στο UFO tower, αυτή την μεταμοντέρνα γέφυρα του ’72, θα ήθελα αν μπορούσαμε να ανεβούμε να δούμε τη θέα, αλλά ως λάτρης του value for money που είμαι σε συνδυασμό με τα 7,5€ της εισόδου (x4 άτομα) …”έκαψα” αυτό το σενάριο.
Αυτό που έμεινε να κάνουμε είναι μια χαλαρή βόλτα στην παλιά πόλη της Μπρατισλάβα.

Μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο της περάσαμε δίπλα και από την εκκλησία των στέψεων των Αυστρο-ούγγρων βασιλιάδων, το ναό του Αγίου Μαρτίνου.

...περάσαμε όμως και δίπλα από το παλιό παλάτι, που σήμερα είναι το Προεδρικό Μέγαρο...

Φτάσαμε στο κέντρο της πόλης γύρω στις 6:30, δηλ. λίγο πριν νυχτώσει. Δεν θα έπρεπε! Θα έπρεπε να φτάσουμε λίγο νωρίτερα. Ο άντρας μου, ο γιος μου και ο Ατετοκούμπο έφταιγαν γι’ αυτό!!!
Αν φτάναμε νωρίτερα ίσως να προλαβαίναμε να πάμε σε μια γκαλερί, που είχα στο μυαλό μου. Η Nedbalka Gallery είναι μια πινακοθήκη σύγχρονης τέχνης της Σλοβακίας, η οποία φιλοξενείται σε ένα όμορφο κτίριο της Μπρατισλάβας. Εκτός από τα έργα που θα βλέπαμε, θα μπορούσαμε να θαυμάσουμε και το ίδιο το κτίριο, το οποίο έχει μεγάλες ομοιότητες με το μουσείο Gugenheim της Νέας Υόρκης. Και επειδή στη Νέα Υόρκη άμεσα δεν … προβλέπεται να πάμε… έλεγα μήπως βολευτώ με το υποκατάστατο.
Την επόμενη φορά θα συνδυάσω τη Nedbalka Gallery μαζί με την Danubiana, ένα μουσείο τέχνης που βρίσκεται πάνω σε ένα νησί στο Δούναβη.

Το υπαίθριο parking Gorkeho, που είχα επισημάνει ήταν τελικά ιδιωτικό, οπότε αναγκαστήκαμε να παρκάρουμε στο διπλανό πανάκριβο υπόγειο parking της όπερας, που οι σημειώσεις μου έλεγαν να μην παρκάρουμε εκεί, γιατί είναι ακριβό. Θα είχε και παράσταση στην όπερα σε λίγο με συνέπεια να είχε και κίνηση. Πείτε μου οι χρηστικές πληροφορίες που δίνω δεν είναι πολύ σημαντικές;

Συνεχίζω…
Βγαίνοντας έξω βρεθήκαμε μπροστά στο κτίριο του Εθνικού Θεάτρου. Βρίσκεται στην «κεφαλή» της μεγάλης μακρόστενης πλατείας Hviezdoslavovo και έχει έναν «αέρα» πολύ Βιεννέζικο.

Εμείς από εκεί στρίψαμε προς στον κεντρικό δρόμο Rybarska brana για να βολτάρουμε. Τα περισσότερα αξιοθέατα της Μπρατισλάβα σε αυτόν το δρόμο βρίσκονται.

Εμείς κάναμε τα κλασικά. Διασχίζοντας τον κεντρικό δρόμο και βλέποντας τα αξιοθέατα κάναμε παράλληλα και αυτά που κάνουμε πάντα δηλ. φάγαμε πίτσα στο χέρι, φάγαμε και παγωτό, χαζέψαμε στα μαγαζιά, βγάλαμε φωτογραφίες και αγοράσαμε και αναμνηστικά μαγνητάκια.
Εδώ με το μαγνητάκι ζορίστηκα λίγο αφού τα περισσότερα είχαν το κάστρο και μόνο. Ήθελα κάτι άλλο εκτός του κάστρου για αναμνηστικό στη συλλογή μου. Το κάστρο και δεν μου αρέσει και δεν πήγα κιόλας.

Λίγο πριν φτάσουμε στην πλατεία Hlavne, πέσαμε πάνω στο «man at work». Ο χάλκινος χαρακτήρας του ανθρώπου που βγαίνει από το κανάλι είναι αναμφισβήτητα το πιο φωτογραφημένο γλυπτό στην πόλη.

Λίγα μέτρα μακριά του συναντήσαμε και το δεύτερο χάλκινο γλυπτό, το «Schone Naci». Πρόκειται για την αναπαράσταση ενός εκκεντρικού κατοίκου, που ζούσε εδώ το πρώτο μισό του 20ου αιώνα και θεωρήθηκε χάρη στην κομψότητα και την ευγένεια του, αναπόσπαστο μέρος του περιπάτου στην Μπρατισλάβα.

Η πλατεία Hlavne Namestie είχε ένα ενδιαφέρον. Από τη μια μεριά έχει έναν περίεργο αρχιτεκτονικό αχταρμά, που αποτελεί το όμορφο παλιό Δημαρχείο και από την άλλη μεριά έχει δύο αντικριστές Πρεσβείες Ελλάδας και Γαλλίας και στη μέση ένα όμορφο συντριβάνι.

Ήξερα όμως και για ένα ακόμα τρίτο άγαλμα που δεν έβλεπα πουθενά. Είναι ένα χάλκινο άγαλμα ενός Nαπολεόντιου στρατιωτικού. Ο Ναπολέων είχε βομβαρδίσει σφόδρα την πόλη κατακτώντας τη και γι’ αυτό όχι τυχαία το άγαλμα έχει γυρίσει την πλάτη του στη Γαλλική πρεσβεία! Ακουμπά χαλαρά σε ένα παγκάκι της πλατείας. Σε ποιο όμως παγκάκι;
Έψαχνε η ματιά μου να το βρει αλλά μάταια. Το είπα και στους υπόλοιπους «Ψάχνω ένα άγαλμα που θα ‘πρεπε να ‘ναι εδώ. Κοιτάξτε και εσείς». Δεν είχαν όμως ιδιαίτερη πρεμούρα να ψάχνουν για αγάλματα. Δεν έχει και πολλά αξιοθέατα η Μπρατισλάβα και τώρα που ήρθα εγώ λείπουν και αυτά τα λίγα που έχει;
Δεν καθίσαμε στην πλατεία παρόλο που ήθελα χρόνο για να περιεργαστώ… τα παγκάκια και τα αγάλματα, αλλά περιεργάστηκα εκτενώς την τουαλέτα ενός χαριτωμένου καφέ της πλατείας του «Wine not», που ήταν πραγματικά πολύ καλή. (Κι άλλη χρηστική πληροφορία .. ) Είχε και ατομικά υφασμάτινα πετσετάκια για να σκουπίσεις τα χέρια σου.

Το “Wine not” δίπλα στην Ελληνική πρεσβεία…

Συνεχίσαμε ως εκεί που ο δρόμος στενεύει αρκετά και τα χρωματιστά σπίτια έρχονται πολύ κοντά το ένα με το άλλο. Περάσαμε κάτω και από τη μία και μοναδική πύλη της παλιάς πόλης που διατηρείται από τη Μεσαιωνική εποχή, την Πύλη του Αγίου Μιχαήλ, η οποία είναι και το παλαιότερο κτίριο της πόλης.

Κάτω από την πύλη υπάρχει ένας χρυσός κύκλος, γνωστός ως “χιλιόμετρο μηδέν”. Επεξηγεί τις αποστάσεις από την Μπρατισλάβα σε άλλες 29 πρωτεύουσες. Μόνο που οι αποστάσεις αυτές δεν είναι πραγματικές, αλλά είναι οι αποστάσεις σε ευθεία γραμμή. Αν μέχρι την Αθήνα είχε ευθεία δρόμο θα ήταν 1253 km. Θα γλυτώναμε 400km.

Είδαμε και το σπίτι με τη στενότερη πρόσοψη…

...περάσαμε κάτω από την Πύλη ώσπου φτάσαμε ως την έξοδο της παλιάς πόλης προς τη σύγχρονη...

Επιστρέψαμε πίσω από τον ίδιο δρόμο.
Είδαμε τη νυχτερινή άποψη της πλατείας Hlavne Namestie …..

...και τη νυχτερινή άποψη του Θεάτρου. Ήταν ώρα παράστασης και είχε μαζευτεί κόσμος...

Λέγεται μάλιστα ότι ανάμεσα στον κόσμο βρίσκονται και πολλοί γείτονες Βιεννέζοι, οι οποίοι έρχονται και λόγω των καλών παραστάσεων, αλλά και λόγω των πιο οικονομικών παραστάσεων (σε σχέση με τις αντίστοιχες της Βιέννης).

Εδώ θα ήθελα να αναφέρω το εντυπωσιακό: Η χιλιομετρική απόσταση ανάμεσα στις δύο πρωτεύουσες Βιέννη-Μπρατισλάβα αποτελεί την πιο μικρή απόσταση που υπάρχει ανάμεσα σε δυο πρωτεύουσες παγκοσμίως.

Δεν είναι αξιοθέατο αλλά εδώ έφαγα μια πολύ ωραία ιταλική πίτσα και καλό είναι να το θυμάμαι γιατί άφησα και εκκρεμότητες (τις δύο Πινακοθήκες... μην ξεχνιόμαστε)

Σοκ έπαθα όταν το μηχάνημα στάθμευσης μας ζήτησε 7,5€ για δυο ώρες παρκάρισμα. Πως της είδε η Μπρατισλάβα; Προσπαθεί να μοιάσει στη Βιέννη;
Μια πόλη με αξιοθέατα δυο μπρούτζινα αγάλματα και ένα κύκλο με χιλιομετρικές αποστάσεις (που είναι και λάθος!) να ζητάει 7,5€ για δυο ώρες παρκάρισμα; Και ήθελα να πάω και στην Πινακοθήκη τους…
Όμορφη βόλτα κάναμε, αλλά αυτό δεν χρειαζόταν ...

Φεύγοντας ενώ είχε για τα καλά νυχτώσει (8:30 μ.μ.) πήρε το μάτι μου και μια φωταγωγημένη και γνώριμη εκκλησία. Είναι αυτή του Αγίου Μαρτίνου. Ουπς! Ξέχασα να πάμε να την δούμε από κοντά. Αυτά έχουν οι χαλαρές βόλτες. Φταίει που έχω υποσχεθεί χαλαρό ταξίδι φέτος! Στον Καθεδρικό του Αγίου Μαρτίνου έχουν γίνει πάρα πολλές στέψεις βασιλιάδων, ανάμεσα σε αυτές και της Μαρίας Θηρεσίας. Έπρεπε να πάμε!

Αφού γυρίσαμε στην Ελλάδα η περιέργεια με έσπρωξε να ψάξω για το μπρούτζινο άγαλμα που δεν είδα. Βρήκα ένα άρθρο (Σεπτεμβρίου ’18) που έλεγε ότι «Άγνωστοι βανδάλισαν το χάλκινο άγαλμα του ναπολεόνιου στρατιώτη, που βρίσκεται στην κεντρική πλατεία της Μπρατισλάβα μπροστά στη γαλλική πρεσβεία. Οι τοπικές αρχές πήραν το άγαλμα για επισκευή. Το Δημοτικό συμβούλιο δήλωσε ότι το άγαλμα σύντομα θα επιστρέψει». Μετά από έναν ολόκληρο χρόνο (που πήγα εγώ) ο …Hubert (το άγαλμα) δεν έχει καταφέρει να επιστρέψει. Και να φανταστείτε ότι είναι ένα από τα λίγα δημοφιλή σημεία που διαθέτει η πόλη!

(Photo από το internet)

Φύγαμε. Η Βιέννη πια ήταν μια ώρα δρόμος. Σύνορα δεν καταλάβαμε.
Είχα ειδοποιήσει τον ιδιοκτήτη του διαμερίσματός μας στη Βιέννη ότι θα φτάναμε λίγο καθυστερημένα, δηλ. κατά τις 9:00 και όλα καλά. Που εκείνα τα τρελά που κάναμε στο προηγούμενο ταξίδι που φτάναμε στις 12 το βράδυ;
Το διαμερισματάκι ήταν ότι πρέπει για μας. Είχε μια μεγάλη σαλονοτραπεζαρία, ένα υπνοδωμάτιο και μια μικρή μεν αλλά την πιο εξοπλισμένη κουζίνα που έχω δει, την οποία και εκμεταλλεύτηκα στο έπακρο. Δεν νομίζω να έμεινε κάποιο σκεύος ή ηλεκτρική συσκευή παραπονεμένη τις επόμενες τρεις ημέρες.


Είχε και μια μικρή αυλή. Το σημαντικότερο όμως όλων ήταν το καλυμμένο garage για το αυτοκίνητο, το οποίο ήταν και ισόγειο και εντελώς δίπλα στο διαμέρισμα. Το garage ήταν και ο βασικότερος λόγος που το επέλεξα σε συνδυασμό με την τιμή του. Με 86€ το βράδυ και 15’ απόσταση από το κέντρο με το τραμ, για Βιέννη εμένα μου φάνηκε «λαχείο».

Οι φίλοι μας…
Στη Βιέννη τα τελευταία 2 χρόνια ζούσαν κάποιοι φίλοι μας. Για την ακρίβεια ζούσε ένας φίλος του άντρα μου (Ελληνοσύριος) με την οικογένειά του. Ζούσαν στην Ελλάδα για πολλά χρόνια όταν λόγω κρίσης αναγκάστηκαν να την απαρνηθούν για χάρη της Αυστρίας.
Η Αυστριακή κοινωνία ως γνωστόν καλοδέχεται τους Άραβες σε αντίθεση με τη γείτονα (που το πάλαι ποτέ αποτελούσαν και μία χώρα) Ουγγαρία. Όμως παρόλο που οι φίλοι μας είχαν τακτοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό με τα επιδόματά τους και τα σχολεία τους και τον κύκλο τους ήθελαν … να επιστρέψουν στην Ελλάδα, αφού στην Ελλάδα τους αρέσει περισσότερο ο τρόπος ζωής!

Εγώ πίστευα ότι είχαν ευοδώσει οι προσπάθειες επιστροφής τους στην Ελλάδα και δεν είχα στο μυαλό μου ότι μπορεί να τους συναντήσουμε. Λίγες μέρες πριν το ταξίδι ο άντρας μου, μου είπε ότι οι φίλοι μας δεν έχουν επιστρέψει ακόμα και ότι είναι ακόμα στη Βιέννη. Οπότε κάπου ανάμεσα στα αξιοθέατα θα βλέπαμε και τους φίλους ή θα τα βλέπαμε μαζί με αυτούς!

Όλη τη σημερινή ημέρα είμαστε στα τηλέφωνα μαζί τους, ανταλλάσσοντας στιχομυθίες τύπου:
«Που είσαστε;»
«Βουδαπέστη για καφέ»
«Τώρα που είστε;»
«Μπρατισλάβα, για παγωτό»
«Πότε φτάνετε;»
«Θα τα πούμε μετά τις 9:00 το βράδυ»
Αφού τακτοποιηθήκαμε στο διαμέρισμα, αρχίσαμε τις συζητήσεις για το αν θα συναντιόμαστε με τους φίλους μας ή αν θα αράζαμε στο σπίτι να ξεκουραστούμε. Τελικά ήταν λίγο αργά, δεν μέναμε και πολύ κοντά, με τέτοια κουζίνα … κάτι θα μαγείρευα, η τηλεόραση … είχε και U.S.Open, οπότε η απόφαση πάρθηκε γρήγορα. Τους φίλους μας θα τους βλέπαμε αύριο.

.................. post ..... .....................

 

[giannismits]

Θα διαφωνήσω για την Μπρατισλάβα. Την αδικείς. Φυσικά και έχει αξιοθέατα και πολλά σημεία με ωραία θέα και για περίπατο. Η παλιά πόλη μπορεί να είναι μικρή αλλά δεν έχει να επιδείξει μόνο τα χαριτωμένα αγάλματα. Απαρτίζεται από μεσαιωνικούς ατμοσφαιρικούς δρόμους που δεν θα δεις πολύ κόσμο. Η θέα από το παλιό Δημαρχείο είναι εκπληκτική. Ακόμα κι αν δεν ήθελες να επισκεφτείτε το κάστρο, η διαδρομή μέχρι εκεί είναι πολύ ωραία, και η θέα από την αυλή του κάστρου καταπληκτική. Επίσης σημαντικό αξιοθέατο είναι το μνημείο Σλάβιν για τη θέα, για το μνημείο και για την όμορφη περιοχή γενικά. Η Μπρατισλάβα έχει και ενδιαφέροντα κτίρια της κομμουνιστικής περιόδου. Και βέβαια μια πάρα πολύ ωραία παραποτάμια περιοχή με καινούριες προσθήκες, σύγχρονα κτίρια και είναι πολύ ωραία για περίπατο. Σίγουρα θα είναι κι άλλα που τα ξεχνάω. Για να μη θυμηθώ τα υπέροχα ψαγμένα καφέ στην παλιά πόλη και τις μπυραρίες της.

Εγώ πάντως γράφοντας τα παραπάνω, τη νοστάλγησα μπορώ να πω! Σίγουρα δεν είναι η ονειρεμένη πόλη με αμέτρητα αξιοθέατα, όμως για το λόγο αυτό βγάζει μια χαλαρότητα. Είναι ιδανική για ενα 2ημερο χωρίς να τρέχεις. Εμείς μείναμε 1,5 μέρα και αν είχα ακόμα μια δεν θα έλεγα όχι. Σε μια καλή ημερήσια από τη Βιέννη π.χ. 10-12 ώρες μπορείς να δεις αρκετά από την πόλη με ένα καλό πρόγραμμα αλλά εγώ θα πρότεινα 1 διανυκτέρευση.

Εγώ σέβομαι τον τρόπο που ταξιδεύει ο καθένας και απολαμβάνω να διαβάζω τα road trip σου. Απλά αυτές οι ''ξεπέτες'' σε ορισμένες πόλεις στα οδικά ταξίδια που περιλαμβάνουν πολλές χώρες, είναι αναπόφευκτες και ειδικά αν δεν τις έχεις μελετήσει από πριν είναι πολύ πιθανό να δεις τα πολύ βασικά κι αυτά βιαστικά. Αν κατάλαβα καλά είχατε 2 ώρες στη διάθεσή σας?
Αν σας φέρει πάλι ο δρόμος σας προς τα κει αφιερώστε λίγο παραπάνω χρόνο.

 

[paefstra]

Αυτη ακριβως ηταν η διαφωνια μου σε αλλο τοπικ με τον @Yorgos που υποστηριζε οτι μιση μερα στασης με το κρουαζιεροπλοιο σε μια πολη ειναι καψιμο της πολης. Δεν κρινω τον τροπο που ταξιδευει καποιος εφοσον το αντεχει, αλλα οντως 2 ωρες μαζι με ψαξιμο για φαι, ακομη κι αν ειναι στο χερι, ειναι υπερβολικα λιγο ακομη και για μενα που εχω κανει 12ωρο stop over στο Δουβλινο και σχεδιαζω να κανω και δευτερο καποια στιγμη για ολοκληρωσω την εικονα της πολης. Παρολα αυτα υπαρχει μια ταση να θεωρειται επιφανειακη προσεγγιση μιας πολης μονο οταν γινεται ολιγοωρη σταση σε κρουαζιερα, αλλα στα roadtrip ειναι οκ. Τελος παντων, υπερασπιζομαι τις 5ωρες στασεις της κρουαζιερας εδω και δεν κανω κριτικη στο πως ταξιδευει καποιος, εφοσον το αντεχει

 

[Grerena]

Αυτη ακριβως ηταν η διαφωνια μου σε αλλο τοπικ με τον @Yorgos που υποστηριζε οτι

Και θα παρακαλούσα οποιαδήποτε άλλη διαφωνία έχετε να παραμείνει στο άλλο τόπικ. Ευχαριστώ.

Θα διαφωνήσω για την Μπρατισλάβα. Την αδικείς.

Αγαπητέ μου Γιάννη,
Ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι θα “αντιδρούσες” στη γρήγορή μου επίσκεψη στην Μπρατισλάβα.
Και ήμουν σίγουρη ότι θα παρενέβαινες για να την υποστηρίξεις. Και μάλιστα είχα ετοιμάσει και την απολογία μου.
Η πόλη μπορεί να «γεμίσει» μιάμιση ή δύο ημέρες. Σίγουρα είναι όμορφη, μικρή, χαριτωμένη και μεσαιωνική. Εγώ επέλεξα να της αφιερώσω δύο ώρες.

Δεν προέκυψε το δύωρο εξ ανάγκης, επειδή δεν προλάβαινα. Μελετώ και εγώ τον κάθε προορισμό πριν το ταξίδι όπως κάνεις και εσύ και στη συνέχεια επιλέγω τι με ενδιαφέρει να δω και τι όχι.
Πολλές φορές οι δικές σου ιστορίες με βοηθούν να κάνω το ξεσκαρτάρισμα και να στήσω το ταξίδι. Θα πάρω μια δική σου ιστορία θα βάλω μέσα μουσεία, θα βγάλω τις πολλές αναβάσεις για τη θέα, θα αντικαταστήσω τα πολλά εστιατόρια με street food και είναι έτοιμο το ταξίδι για μένα.

Αυτά όσον αφορά την εξερεύνηση μιας πόλης. Αν πρόκειται για road trip το βλέπω συνολικά το πράγμα. Συγκρίνω τα αξιοθέατα των πόλεων μεταξύ τους. Στην προκειμένη κατά σειρά κερδίζει η Βιέννη, μετά έρχεται η Βουδαπέστη και τελευταία και σε απόσταση έρχεται η Μπρατισλάβα. Δεν λέω ότι δεν αξίζει η Μπρατισλάβα, αλλά τι να κάνουμε; Η Βιέννη είναι κορυφή και σε αυτήν όφειλα να αφιερώσω περισσότερο χρόνο (και λόγω μουσείων).

Σίγουρα θα μου άρεσε όταν θα ξαναπεράσω από Μπρατισλάβα (που αν είσαι road tripper ξαναπερνάς) θα αφιερώσω χρόνο για τις δύο Πινακοθήκες (είπαμε μου αρέσουν τα μουσεία) σε συνδυασμό με βόλτα στο Δούναβη (που χρειάζεται για να πας στη μία από αυτές), χρόνο για να πάω στο UFO και δεν σου κρύβω ότι μου άρεσε και η περιπατητική βόλτα που έκανες και εσύ ως το κάστρο.

αν δεν τις έχεις μελετήσει από πριν είναι πολύ πιθανό να δεις τα πολύ βασικά κι αυτά βιαστικά. Αν κατάλαβα καλά είχατε 2 ώρες στη διάθεσή σας?

Ελπίζω ότι σε έπεισα ότι και είχα μελετήσει και βιαστική δεν ήμουνα... δάσκαλε!

 

[giannismits]

Αγαπητέ μου Γιάννη,
Ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι θα “αντιδρούσες” στη γρήγορή μου επίσκεψη στην Μπρατισλάβα.
Και ήμουν σίγουρη ότι θα παρενέβαινες για να την υποστηρίξεις. Και μάλιστα είχα ετοιμάσει και την απολογία μου.

Δεν προέκυψε το δύωρο εξ ανάγκης, επειδή δεν προλάβαινα. Μελετώ και εγώ τον κάθε προορισμό πριν το ταξίδι όπως κάνεις και εσύ και στη συνέχεια επιλέγω τι με ενδιαφέρει να δω και τι όχι.

Καλά εννοείται. Ήμουν σίγουρος πως δεν θα είχατε χρόνο. Θα ήταν παράλογο να ήθελες να τη δεις μόνο δυο ώρες

Αυτά όσον αφορά την εξερεύνηση μιας πόλης. Αν πρόκειται για road trip το βλέπω συνολικά το πράγμα. Συγκρίνω τα αξιοθέατα των πόλεων μεταξύ τους. Στην προκειμένη κατά σειρά κερδίζει η Βιέννη, μετά έρχεται η Βουδαπέστη και τελευταία και σε απόσταση έρχεται η Μπρατισλάβα. Δεν λέω ότι δεν αξίζει η Μπρατισλάβα, αλλά τι να κάνουμε; Η Βιέννη είναι κορυφή και σε αυτήν όφειλα να αφιερώσω περισσότερο χρόνο (και λόγω μουσείων).

Κατανοώ αυτό που λες και έχει λογική φυσικά. Απλά στο συνολικό πρόγραμμα τόσων ημερών πιστεύω πως θα χωρούσε μια διανυκτέρευση στην Μπρατισλάβα για να τη δείτε λίγο καλύτερα.

Ελπίζω ότι σε έπεισα ότι και είχα μελετήσει και βιαστική δεν ήμουνα... δάσκαλε!

Με έπεισες παιδί μου

 

[Sassenach77]

Δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι το χειμώνα, που οι έξω θερμοκρασίες είναι πολύ χαμηλές τότε. Λογικά αν δεν προλάβεις …να αρρωστήσεις μέχρι να μπεις στο νερό, θα αρρωστήσεις σίγουρα βγαίνοντας από αυτό μέχρι να ντυθείς.

Τον χειμώνα είναι ακόμα καλύτερα!!! Είναι άκρως αναζωογονητικό!!! Ειδικά όταν μπαίνεις απο τη πισίνα των 40 βαθμών στην πισίνα των 0 βαθμών και ξανα πάλι στην πισίνα των 40 βαθμών...(τώρα θα έχεις γουρλώσει και τα μάτια φαντάζομαι ). Σε όλα τα λουτρά υπάρχουν πισίνες με κρύο νερό ή να το πω πιο σωστά, με παγωμένο (!) νερό. Και η δουλειά τους είναι να αναζωογονούν. Οπότε, τον χειμώνα είναι καλύτερα απο αυτήν την άποψη

Εδώ θα ήθελα να κάνω μια παρένθεση και να πω ότι και τα Gellert που είχα επισκεφτεί παλαιότερα ήταν πάρα πολύ όμορφα, αλλά τα λουτρά Szechenyi που πήγα τώρα κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες που τα επισκέφτηκα ήταν πολύ καλύτερα. Τονίζω τις συνθήκες (Σεπτέμβρης μήνας και μια Δευτέρα απόγευμα) γιατί πιστεύω ότι πέτυχα το κατάλληλο timing από άποψη θερμοκρασιών και κόσμου, ώστε να το ευχαριστηθώ.

Σίγουρα οι συνθήκες παίζουν πολύ βασικό ρόλο! Παρ' όλα αυτά θεωρώ οτι τα λουτρά είναι για χαλάρωση και τα Szechenyi δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για χαλάρωση....Τα Gellert μου άρεσαν περισσότερο εμένα, αλλά ούτε αυτά πληρούσαν τις προϋποθέσεις για χαλάρωση. Παρ' όλα αυτά ήταν πολύ καλύτερα απο τα Szechenyi....γούστα είναι αυτά κοπελιά

Επειδή «κάποιοι» με κατηγορούν ότι στα ταξίδια μου δεν χαλαρώνουν καθόλου… η επίσκεψη στα Szechenyi ήταν μια πληρωμένη απάντηση. “Ισοφαρίζει” όλο το τρεχαλητό του ταξιδιού.

Να μην ξανα επαναληφθεί κοπελιά!!! Πολύ χαλαρώσατε.....

Όσο και να ξέρεις τι θα συναντήσεις όταν πας για μπάνιο σε θερμά ιαματικά ζεστά νερά… δεν μπορείς να φανταστείς την απόλαυση που σου προσφέρουν.

Αυτό