maltakias
Member
- Μηνύματα
- 2.538
- Likes
- 3.226
- Επόμενο Ταξίδι
- Όπου λάχει
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού
Πριν τελειώσω μια άλλη ιστορία στην οποία χρωστάω ένα τελευταίο κεφάλαιο,ρίχνω εμβόλιμα αυτή για να γιορτάσω το 1000ο νόμιμα καταμετρημένο μήνυμά μου (όπως μου θύμισε ο Danev) στην εκπληκτική αυτή κοινότητα.
Ευχαριστώ όλους για τις πληροφορίες,τις συζητήσεις και τις μπουνιές που έχουμε ανταλλάξει μέχρι σήμερα και.......πάμε γι'άλλα.
Το κείμενο αποτελεί ένα μικρό αλλά σημαδιακό στιγμιότυπο της ζωής μου που καθόρισε ένα συγκεκριμένο μου πάθος όπως επίσης και το ψευδώνυμό μου.
Ευχαριστώ όλους για τις πληροφορίες,τις συζητήσεις και τις μπουνιές που έχουμε ανταλλάξει μέχρι σήμερα και.......πάμε γι'άλλα.
Το κείμενο αποτελεί ένα μικρό αλλά σημαδιακό στιγμιότυπο της ζωής μου που καθόρισε ένα συγκεκριμένο μου πάθος όπως επίσης και το ψευδώνυμό μου.
"25η Δεκεμβρίου 2007,Εδιμβούργο.Ετοιμαζόμαστε για μια βόλτα και χριστουγεννιάτικο γεύμα στην Σκωτσέζικη πρωτεύουσα.Γελιέσαι οικτρά αν πιστεύεις ότι μπορείς να κάνεις κάτι από τα δύο ανήμερα της γεννήσεως του Θεανθρώπου σε αυτό το μέρος.Χαρακτηριστικά οικογενειακή γιορτή για την τοπική νοοτροπία,η πόλη φαίνεται να ξεχνάει τις χιλιάδες των τουριστών της αυτή τη μέρα και τους υποχρεώνει σε αυτή την ιδιότυπη νηστεία-κυνήγι φαγητού.
Μου το είχε πει ένας φίλος πριν φύγω,"Παυλάκο(η αφεντιά μου),φαλάφελ σε καντίνες μουσουλμάνων θα φας τα Χριστούγεννα εκεί,την έχω δει κι εγώ την ταινία".Μην παρεξηγηθώ κιόλας,δεν έχω πρόβλημα ούτε με τα φαλάφελ ούτε με τους αδερφούς μουσουλμάνους.Φυσιολογικό είναι να δουλεύουν τέτοια μέρα οι άνθρωποι,όσο φυσιολογικό είναι για την Ελληνοδυτική κουλτούρα μου να θέλω να φάω κάπου πιο εξευγενισμένα μια τέτοια βραδιά συνοδεύοντας την γυναίκα μου.
Δοκιμάζω να βγω από το ξενοδοχείο γιατί δεν μπορώ να πιστέψω τις συμβουλές κανενός,"πεισματάρη" μου φωνάζει μέσα στο αυτί μου το ενοχλητικό διαβολάκι με στολή τσολιά πάνω από τον αριστερό μου ώμο.Η βροχή και το υγρό κλίμα του τόπου τέτοια εποχή νοτίζει το φτηνιάρικο ZARA κοστούμι μου των ?150 που μου δίνει την ψευδαίσθηση του κυριλέ συνοδού.Κάνουμε δέκα βήματα αγκαζέ ενώ "ημιαλεξιβρεχόμαστε" κάτω απ'την ομπρέλα μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι όλα γύρω μας είναι νεκρά έκτος από τους ρακένδυτους μέθυσους οικονομικούς μετανάστες που μας παρακολουθούν περίεργα από το απέναντι πεζοδρόμιο.Τα επόμενα 20 βήματα μας κάνουν να εγκαταλείψουμε κάθε ελπίδα για φαΐ εκτός ξενοδοχείου και καρφώνει και στων δυο μας το μυαλό την φοβία της πιθανής χρηματοδότησης των απέναντι με άφθονο φτηνό αλκοόλ για την επόμενη εβδομάδα.Μεταβολή,γρήγορο βήμα,εντυπωσιακή είσοδος στο ξενοδοχείο με την ανοιχτή ομπρέλα να στάζει ακόμα στην παχιά μοκέτα.
Αδυνατώ να καταλάβω πως διασκεδάζουν οι υπόλοιποι γύρω μου,στο σαλόνι όπου καταλήγω,ακούγοντας ζωντανά ένα συνονθύλευμα κέλτικου,country και 70's disco ρυθμού για τις επόμενες δύο ώρες από ένα ζεύγος τραγουδιστών που στην προσπάθειά τους να θυμίσουν Al Bano & Romina Power μάλλον φέρνουν πιο κοντά σε Γιώργο Μάγκα & Τζούλι Τζούλι στην Αγγλοσαξωνική version τους.
Πεινάμε,"η κουζίνα δεν λειτουργεί σήμερα" μου λέει με αγγλικά Peter Sellers από το "Πάρτυ" ο συμπαθητικός Ινδός σερβιτόρος μας,"μπορείτε να φάτε όμως ένα sandwich από το μπαρ".Καταλήγω να τρώω δύο κομμάτια αγγλικού τύπου μπέικον ανάμεσα σε δύο φέτες άψητου λευκού ψωμιού του τόστ χωρίς κόρα.
Αποφασίζουμε να δοκιμάσουμε το κατ'εξοχήν τοπικό προϊόν της χώρας.Scotch Single Malt Whisky.Βάλε ένα από αυτό - Glenmorangie Nectar D'or - λέω στον επίσης Ινδό barman και ακούγομαι μπροστά του σαν Λονδρέζος της Βικτωριανής Αγγλίας όταν μου απαντάει κάτι που υποψιάζομαι ότι είναι "αν θέλω πάγο ή όχι".
Φέρνω τις δύο μονές μερίδες που μου έχει σερβίρει με μεζούρα ο προαναφερόμενος bartender,στο τραπέζι.Αναπολώ προς στιγμήν την εποχή που κάπνιζα,ας είχα ένα τώρα.Τσουγκρίζω κατά το ελληνικόν και φέρνω στα χείλη μου για πρώτη φορά στη ζωή μου το απόσταγμα που αποκαλείται Malt Whisky.Ο χρόνος παγώνει,εκεί αρχίζουν όλα......"
Μου το είχε πει ένας φίλος πριν φύγω,"Παυλάκο(η αφεντιά μου),φαλάφελ σε καντίνες μουσουλμάνων θα φας τα Χριστούγεννα εκεί,την έχω δει κι εγώ την ταινία".Μην παρεξηγηθώ κιόλας,δεν έχω πρόβλημα ούτε με τα φαλάφελ ούτε με τους αδερφούς μουσουλμάνους.Φυσιολογικό είναι να δουλεύουν τέτοια μέρα οι άνθρωποι,όσο φυσιολογικό είναι για την Ελληνοδυτική κουλτούρα μου να θέλω να φάω κάπου πιο εξευγενισμένα μια τέτοια βραδιά συνοδεύοντας την γυναίκα μου.
Δοκιμάζω να βγω από το ξενοδοχείο γιατί δεν μπορώ να πιστέψω τις συμβουλές κανενός,"πεισματάρη" μου φωνάζει μέσα στο αυτί μου το ενοχλητικό διαβολάκι με στολή τσολιά πάνω από τον αριστερό μου ώμο.Η βροχή και το υγρό κλίμα του τόπου τέτοια εποχή νοτίζει το φτηνιάρικο ZARA κοστούμι μου των ?150 που μου δίνει την ψευδαίσθηση του κυριλέ συνοδού.Κάνουμε δέκα βήματα αγκαζέ ενώ "ημιαλεξιβρεχόμαστε" κάτω απ'την ομπρέλα μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι όλα γύρω μας είναι νεκρά έκτος από τους ρακένδυτους μέθυσους οικονομικούς μετανάστες που μας παρακολουθούν περίεργα από το απέναντι πεζοδρόμιο.Τα επόμενα 20 βήματα μας κάνουν να εγκαταλείψουμε κάθε ελπίδα για φαΐ εκτός ξενοδοχείου και καρφώνει και στων δυο μας το μυαλό την φοβία της πιθανής χρηματοδότησης των απέναντι με άφθονο φτηνό αλκοόλ για την επόμενη εβδομάδα.Μεταβολή,γρήγορο βήμα,εντυπωσιακή είσοδος στο ξενοδοχείο με την ανοιχτή ομπρέλα να στάζει ακόμα στην παχιά μοκέτα.
Αδυνατώ να καταλάβω πως διασκεδάζουν οι υπόλοιποι γύρω μου,στο σαλόνι όπου καταλήγω,ακούγοντας ζωντανά ένα συνονθύλευμα κέλτικου,country και 70's disco ρυθμού για τις επόμενες δύο ώρες από ένα ζεύγος τραγουδιστών που στην προσπάθειά τους να θυμίσουν Al Bano & Romina Power μάλλον φέρνουν πιο κοντά σε Γιώργο Μάγκα & Τζούλι Τζούλι στην Αγγλοσαξωνική version τους.
Πεινάμε,"η κουζίνα δεν λειτουργεί σήμερα" μου λέει με αγγλικά Peter Sellers από το "Πάρτυ" ο συμπαθητικός Ινδός σερβιτόρος μας,"μπορείτε να φάτε όμως ένα sandwich από το μπαρ".Καταλήγω να τρώω δύο κομμάτια αγγλικού τύπου μπέικον ανάμεσα σε δύο φέτες άψητου λευκού ψωμιού του τόστ χωρίς κόρα.
Αποφασίζουμε να δοκιμάσουμε το κατ'εξοχήν τοπικό προϊόν της χώρας.Scotch Single Malt Whisky.Βάλε ένα από αυτό - Glenmorangie Nectar D'or - λέω στον επίσης Ινδό barman και ακούγομαι μπροστά του σαν Λονδρέζος της Βικτωριανής Αγγλίας όταν μου απαντάει κάτι που υποψιάζομαι ότι είναι "αν θέλω πάγο ή όχι".
Φέρνω τις δύο μονές μερίδες που μου έχει σερβίρει με μεζούρα ο προαναφερόμενος bartender,στο τραπέζι.Αναπολώ προς στιγμήν την εποχή που κάπνιζα,ας είχα ένα τώρα.Τσουγκρίζω κατά το ελληνικόν και φέρνω στα χείλη μου για πρώτη φορά στη ζωή μου το απόσταγμα που αποκαλείται Malt Whisky.Ο χρόνος παγώνει,εκεί αρχίζουν όλα......"
)
