Γερμανία Πολωνία Τσεχική Δημοκρατία Ένα 7ήμερο εκτός πεπατημένης σε Κ. Ευρώπη

[vasiliss]

Εσύ στρώθηκες στη δουλειά; Για την Τουρκία λέω ... Ελπίζω να την ξεκίνησες.

Όχι ακόμη, αλλά κάτι θα γίνει μέχρι τα Χριστούγεννα.
Ή τουλάχιστον έτσι ελπίζω.

 

[Grerena]

2η ημέρα (συνέχεια): ΕΝΑ ΜΝΗΜΕΙΟ ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΑΡΚΟ
Το Austerlitz είναι η Τσέχικη πόλη Slavkov u Brna. Austerlitz βάζω στο google maps και αυτό αυτόματα το μετατρέπει σε “Slavkov u Brna”. Και στο δρόμο που έψαχνα για ταμπέλες που να γράφουν Austerlitz, έστω και καφέ χρώματος, δεν έβρισκα. Αν δεν το ξέρεις δεν το βρίσκεις. Μπορεί να περνάς απ’ έξω να δεις την πινακίδα “Slavkov u Brna”, και να την προσπεράσεις και να μη σου πάει στο μυαλό.

Ένα πεδίο μάχης …
Η Μάχη του Austerlitz, γνωστή και ως Μάχη των τριών Αυτοκρατόρων, έλαβε χώρα στις 2 Δεκεμβρίου 1805, κατά τη διάρκεια του Πολέμου του τρίτου Συνασπισμού. Ο Ναπολέων νίκησε τον αυστρο-ρωσικό στρατό κοντά στην πόλη του Austerlitz (της Αυστριακής Αυτοκρατορίας). Αυτή θεωρείται η πιο λαμπρή νίκη του Ναπολέοντα, έφερε γρήγορα το τέλος του πολέμου και αναφέρεται συχνά ως αριστούργημα τακτικής.
Στη μάχη, 75.000 Γάλλοι πολέμησαν εναντίον 90.000 Ρώσων και Αυστριακών. Οι απώλειες για τους Γάλλους ήταν: 1300 νεκροί και 573 αιχμάλωτοι, ενώ για τους συμμάχους ήταν 15.000 νεκροί και 12.000 αιχμάλωτοι.

Το 1912 στο σημείο δημιουργήθηκε ο Τύμβος της Ειρήνης (από Τσέχους αρχ/νες & γλύπτες), αλλά τα εγκαίνια του μνημείου τα πρόλαβε ο Α’ Παγκόσμιος και έτσι πραγματοποιήθηκαν πολύ αργότερα, το 1923. Η κατασκευή έχει σχήμα τετράπλευρης κόλουρης πυραμίδας ύψους 26μ., έχει στυλ art nouveau και μοιάζει με αρχαίο σλάβικο τύμβο.

Mohyla Miru αναγράφει η πινακίδα, δηλ. «Ανάχωμα Ειρήνης» στα Τσέχικα. Στη βάση του τύμβου υπάρχει ένα παρεκκλήσι.

Δυο γύρες κάναμε το μνημείο βγάζοντας φωτογραφίες με όλες τις δυνατές πόζες. Φροντίσαμε να είναι εμφανή και τα λάβαρα των τριών υπερδυνάμεων της εποχής: Γαλλία η νικήτρια και Αυστρία και Ρωσία, οι μεγάλοι χαμένοι.

Την τέταρτη γωνία την καταλαμβάνει η Μοραβία, η εδώ περιοχή που διεξήχθη η μάχη και που τότε ανήκε στην Αυστριακή αυτοκρατορία.

Η γύρω βλάστηση και τα ψηλά δέντρα δεν σε αφήνουν να δεις σε βάθος το πεδίο μάχης. Περίμενα να δω κάτι σαν το Βατερλώ (του Βελγίου), αλλά εδώ ήταν λιγότερο πανοραμικό το πλάνο.

Υπήρχε και ένα κανόνι από εκείνη την εποχή …
… ενός αυστριακού πυροβόλου τριβόλου του συστήματος του Λιχτενστάιν, μοντέλο 1753.
Είδα και την πρώτη πινακίδα που γράφει: “Austerlitz”! Ευτυχώς γιατί είχα αρχίσει να αμφιβάλω…

Στο χώρο υπήρχε και ένα μικρό μουσείο …

Προσέξτε τις 6 σημαίες που κυματίζουν στην είσοδο:
Από αριστερά προς τα δεξιά: της Μοραβίας, της Ε.Ε., της Τσεχίας, της Γαλλίας, της Αυστρίας και της ... Ουκρανίας!

Μπήκαμε μέσα στο μουσείο και κατευθυνθήκαμε χωρίς περιστροφές και οι δύο σαν να είμαστε συννενοημένες από πριν προς το μαγαζί με τα σουβενίρ.
Ευτυχώς που δεν ήρθαμε χθες βράδυ, αφού θα το βρίσκαμε κλειστό. Ενώ τώρα; Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Αν θεωρηθεί βέβαια καλό το ότι χαλάσαμε λεφτά σε μικροσουβενίρ και δώρα. Θα έλεγα ότι στο μαγαζάκι αυτό παίζει να μείναμε και περισσότερη ώρα αντί για το μνημείο. Είχε όμως όμορφα πραγματάκια και μάλιστα όχι και τόσο τουριστικά.

Τα όπλα εποχής μου άρεσαν …

Επόμενος σταθμός: Το Πολιτιστικό τοπίο Lednice - Valtice.

Ένα πάρκο, μα τι πάρκο …
Έχω πάει σε πολλά πάρκα. Όταν λέμε πάρκα εννοώ αστικά πάρκα, μεγάλους κήπους. Μερικά από αυτά είναι τόσο μεγάλα και όμορφα που θα τα χαρακτήριζα και «περιποιημένη εξοχή». Το Πολιτιστικό τοπίο όπως χαρακτηρίζεται Lednice - Valtice είναι μια κατηγορία από μόνο του. Δεν ανήκει σε τίποτα από πάρκα, κήπους ή “περιποιημένες εξοχές” έχω δει στο παρελθόν. Το ψιλοήξερα βέβαια ότι είναι κάτι εξαιρετικό από τις φωτογραφίες και τα reviews, που είχα δει στο Internet πριν πάω. Γι’ αυτό και άλλωστε και η λοξοδρόμηση από τον κύκλο στο χάρτη. Τι νομίζατε; Επειδή είναι Unesco και μόνο; Όχι δεν αρκεί μόνο αυτό για τη λοξοδρόμηση.

Η περιοχή αυτή μεταμορφώθηκε σε ένα εντυπωσιακό πολιτιστικό τοπίο μεταξύ του 17ου και του 20ού αιώνα. Οι κυβερνώντες Δούκες του Λιχτενστάιν μεταμόρφωσαν το χώρο σε ένα τεράστιο πάρκο, όπου η μπαρόκ και νεογοτθική αρχιτεκτονική των κειμηλίων τους ταίριαξε με μικρότερα κτίρια και παράλληλα δημιουργήθηκε ένα τοπίο, το οποίο διαμορφώθηκε σύμφωνα με τις αγγλικές αρχές της αρχιτεκτονικής τοπίου. Αυτό το καθιστά το μεγαλύτερο τεχνητό τοπίο που δημιουργήθηκε ποτέ στην Ευρώπη (φτάνει σχεδόν τα 300 km2).
Σήμερα εδώ βρίσκεται ένα ρομαντικό château, ένα γραφικό χωριό και το κυριότερο ένα κόσμημα αρχιτεκτονικής τοπίου με πρωτοφανείς διαστάσεις. Το πολιτιστικό τοπίο Ledice-Valtice, εγγράφεται στον κατάλογο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO το 1996.

Παρκάραμε άνετα. Όσες ώρες και να το αράξεις το αυτοκίνητο η χρέωση γι’ αυτό είναι ταρίφα. 60 κορώνες.
Τα μαγαζάκια με τα σουβενίρ τα βρήκαμε προ των πυλών. Μεγάλος πειρασμός ήταν, αλλά τα καταφέραμε και τα προσπεράσαμε. Θα βρούμε άλλα σκεφτήκαμε, αν και νομίζω ότι πάλι ψιλοαργά ήρθαμε. Θα προλάβουμε τίποτα ανοιχτό;

Από την είσοδο που μπήκαμε το πρώτο που αντικρίσαμε ήταν το château.

Στρίψαμε όμως προς το χωριό γιατί καλό θα ήταν να φάμε κάτι. Πόσο να μας κρατήσουν τα πρωινά παγωτά;
Είχε όμορφα μαγαζάκια το ένα δίπλα στο άλλο με θέα το κάστρο. Καθίσαμε σε ένα από αυτά και πήραμε μια πέστο, ένα κοτόπουλο και ένα espresso. Μας φέρανε και νερό, ολόκληρη κανάτα και μάλιστα σερβιρισμένο με λεμόνι και φύλλα δυόσμου. Το αναφέρω γιατί δεν το έχω ξανασυναντήσει έτσι και μάλλον συνηθίζεται στην Τσεχία, αφού το ξανασυναντήσαμε και αργότερα στη χώρα.

Ωραία ανάπαυλα ήταν η στάση αυτή ύστερα από τα απανωτά αξιοθέατα του πρωινού.
Φάγαμε, ξεκουραστήκαμε και ανασυντάξαμε δυνάμεις, οπότε είμαστε έτοιμες πια για να … γνωρίσουμε το τεράστιο πάρκο.

Ο κήπος γύρω από το château είναι όπως όλοι οι λουλουδιασμένοι κήποι γύρω από τα παλάτια, πανέμορφος!

Το εντυπωσιακό και ασυνήθιστο είναι το φυσικό αλλά και λίγο επιτηδευμένο τοπίο από εκεί και πέρα. Δύσκολο να προσανατολιστείς. Πραγματικά είναι τεράστιο. Πως λέμε «Στο βάθος … κήπος;» Εδώ φαίνεται ότι πρόκειται για πολύ … βάθος.

Η κόρη λίγο τρόμαξε. «όταν λες να το γυρίσουμε» τι ακριβώς εννοείς;
«Μην ανησυχείς. Έχει και βάρκες που θα μας πάνε βόλτα»
Είχα σκεφτεί να διασχίσουμε ένα μεγάλο μέρος του πάρκου με βάρκα φτάνοντας σε ένα ξέφωτο και μετά να ακολουθήσουμε μια ωραία διαδρομή, παίρνοντας ένα μονοπάτι που «καβαλούσε» νησάκια και γεφύρια για να επιστρέψουμε πίσω.

Δηλαδή αυτό: …

Με τη βοήθεια του gps φτάσαμε στο λιμανάκι...

Αγχώθηκα για λίγο βλέποντας μια βάρκα να φεύγει λίγο πριν φτάσουμε και κοιτάζοντας την ώρα που έλεγε 4:00 ακριβώς και σκέφτηκα «έχει γούστο να ‘ναι η τελευταία».

Πήγε η καρδιά μου στη θέση της όταν η υπεύθυνη μου είπε ότι έχει και άλλη βάρκα σε 20’. «Μια χαρά, θα περιμένουμε». Μαζί με τα εισιτήρια των 270 Kc (περίπου 11€) αγόρασα και ένα μαγνητάκι, αφού μάλλον πρέπει να ήταν και η τελευταία μου ευκαιρία για να το κάνω. Σε λίγο θα έκλειναν όλα.
Σε λίγο ήρθε και η βάρκα μας ή μάλλον η Plavebni μας.

Στις 4:30 ακριβώς ξεκίνησε η βόλτα μας. Εμείς οι δύο είμαστε στη βάρκα και μια οικογένεια με μικρό παιδάκι.
«Παραλίγο να είμαστε και μόνες μας στη βάρκα», είπα στην κόρη μου.
«Πιο πολύ φασαρία κάνεις εσύ μου είπε η κόρη με τα πέρα δώθε και τις φωτογραφίες», μου απάντησε «πιάνοντας» τον υπαινιγμό μου στον αέρα.
«Κάτσε λίγο σε ένα μέρος να χαρείς τη βαρκάδα»

Πραγματικά ήταν πολύ ωραία...

Μετά από μισή ωρίτσα βαρκάδα φτάσαμε στο τέρμα.

Εκεί υπάρχει ένα ξέφωτο, στη μέση του οποίου βρίσκεται ένας πύργος προβολής, που χτίστηκε σε μαυριτανικό ύφος και είναι γνωστός ως Μιναρές.

Ο Μιναρές της Lednice είναι μία από τις ψηλότερες δομές του είδους του (60μ.) σε μη ισλαμική χώρα. Κατασκευάστηκε αρχές του 19ου αι. και είναι ένα από τα πολλά ρομαντικά κτίρια που βρίσκονται διάσπαρτα μέσα σε αυτό το παραμυθένιο μέρος. Από την κορυφή του φαίνεται όλο το τοπίο στο μεγαλείο του και το μάτι πιάνει έως και την Αυστρία. Πίστευα ότι άξιζε να ανεβούμε τα 350 σκαλοπάτια για τη θέα, αλλά ο μιναρές ήταν ανοιχτός έως τις 5:00 και μόλις φτάσαμε … το κλείνανε το μαγαζί! Κρίμα, αν και νομίζω ότι η κόρη μου πρέπει να χάρηκε πολύ, αφού όχι μόνο δεν είχε κουράγια και όρεξη να ανέβει αλλά μου ζητούσε καραβάκι για να επιστρέψουμε πίσω.

Πάντως και επάνω που δεν ανεβήκαμε ...
... και από τα σκαλοπάτια του μιναρέ η θέα ήταν ανεπανάληπτη.

Στο πολύ βάθος φαινόταν και το château ...

«Εγώ λέω να γυρίσουμε από το πιο σύντομο μονοπάτι με τα πόδια, για να δούμε και λίγο καλύτερα το πάρκο» είπα.
Η διαδρομή ήταν μαγευτική. Τεράστια δέντρα, γιγάντια μανιτάρια, πλήθος πανίδας, νησάκια, κανάλια, γεφύρια ……

Η κόρη μου δεν είναι τόσο ρομαντική όσο εγώ. Ο δρόμος της επιστροφής της φαινόταν βουνό. Μάλλον δεν το απολάμβανε το ίδιο με εμένα …

Ώσπου εκεί που περπατούσαμε είδαμε αυτό ……………

... το οποίο ... δεν ήταν μόνο του έτσι ξεκάρφωτο. Συνοδευόταν από ένα τρίκυκλο. Από αυτά που ήταν γεμάτο το ... Μπρνο. Ένα τρίκυκλο πλανόδιο μαγαζάκι που πουλούσε καφέ, αλλά και γλυκίσματα (!) στη μέση του πάρκου, εκεί που πραγματικά δεν το περιμένεις. Ήταν τόσο καλό και τόσο... αληθινό ...

Ήταν αληθινό. Και έγινε ακόμα καλύτερο. Καθίσαμε στο μικρό ρομαντικό τραπεζάκι του μαγαζιού για ένα μικρό απογευματινό γλυκάκι. Ώρα είχαμε να φάμε γλυκό. Έπρεπε να αναπληρώσουμε το παγωτό που δεν φάγαμε τελικά στο Μπρνο (εκείνο το φοβερό με γεύση περγαμόντο. Η κόρη μου «αναστήθηκε» με τα μακαρόν που πήραμε. Τα μίνι μακαρόν σε 6 διαφορετικές γεύσεις συν ένα τσέχικο γλυκό τα φάγαμε σε χρόνο dt. Ίσα που πρόλαβα να τα φωτογραφίσω.

Όταν μάλιστα η κόρη μου ζήτησε απ’ τον μαγαζάτορα και ένα νεράκι στο τέλος και εκείνος της το πρόσφερε ως present ... η ευτυχία ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό της, με αυτήν την ευγενική χειρονομία.

Το ποτηράκι ήταν λάφυρο από τη μάχη στο Austerlitz!
Αλήθεια τώρα: είναι σουβενίρ από το "Mohyla Miru". Ένα πτυσσόμενο ποτηράκι ότι πρέπει για την περίσταση. Ή έχουμε το σωστό εξοπλισμό ή δεν τον έχουμε, εμείς οι ταξιδευτές.

«Είδες τι θα χάναμε αν επιστρέφαμε με το καραβάκι;» είπα, αναζητώντας τα εύσημα.

Η διαδρομή που μας είχε απομείνει έως την έξοδο του πάρκου μου φάνηκε ακόμα πιο ωραία.

Υπήρχε ένα σημείο που φαινόταν από τη μια μεριά ο μιναρές και από την άλλη το παλάτι σε μεγάλη όμως απόσταση και τα δύο. Αντιλαμβανόσουν το μέγεθος του πάρκου.

Κάποια στιγμή πέρασε από κοντά μας ο ... καφεντζής. Σχόλασε και έφευγε από το πάρκο. Τον είδαμε από μακριά και τον χαιρετίσαμε και εκείνος μας ... κόρναρε σα να είμαστε παλιοί γνώριμοι.

Ώσπου κάποια στιγμή φτάσαμε στο πίσω μέρος του château...

Περάσαμε και από τον πίσω αυλόγυρο του παλατιού …

Αλλά και μέσα από τους στάβλους του παλατιού ...

... και έτσι "έκλεισε" ο κύκλος των 5 περίπου χλμ. μέσα στο πάρκο Lednice.

Επτά παρά βγήκαμε από το πάρκο. Ένα τετράωρο είχαμε κλείσει μέσα στους κήπους και τα είχαμε κάνει όλα και στην ώρα τους. Είχαμε περπατήσει το πάρκο, είχαμε προλάβει και τη βαρκάδα, είχα ψωνίσει και το μαγνητάκι μου είχαμε καθίσει και για φαγητό (που είναι συνήθως η μαύρη τρύπα στο πρόγραμμά μου) και γενικά ήμουν πολύ ευχαριστημένη, αφού τελικά φάνηκε ότι και στο παιδί άρεσε.

Άφιξη στην Πράγα
Πήραμε το αυτοκίνητο και φύγαμε με κατεύθυνση πια την Πράγα.
Είχα να οδηγήσω μια απόσταση περίπου 2,5 ωρών και αν φτάναμε στην ώρα μας θα είχαμε και χρόνο για μια πρώτη αναγνωριστική βραδινή βολτούλα, πίστευα.

Μετά από μιάμιση ώρα οδήγησης ένιωσα ότι ένα μικρό διάλλειμα το είχα ανάγκη. Η μικρή κοιμόταν από την ώρα που μπήκαμε στο αυτοκίνητο. Το ραδιόφωνο δεν με βοηθούσε καθόλου με τη μουσική. Για να ακούσω ένα τραγούδι της προκοπής έπρεπε να φεσωθώ ένα τέταρτο κουβέντα στα Τσέχικα. Το τοπίο ωραίο μεν μονότονο δε, οπότε φοβόμουν ότι η νύστα όπου να ’ναι έρχεται και κάτι έπρεπε να κάνω για να την καταπολεμήσω.
Μια στάση για φρεσκάρισμα και δικό μου και του αυτοκινήτου χρειαζόταν. Είχα βενζίνη που με έφτανε ως την Πράγα, αλλά μάλλον οριακά. Θα σταματούσα να βάλω βενζίνη να πιω και έναν καφέ να στανιάρω λίγο, παρόλο που δεν ήθελα να καθυστερήσω πολύ, γιατί έβλεπα μια μαυρίλα στο βάθος, που προμήνυε ότι θα έπεφτα σε βροχή κάποια στιγμή.

Ξύπνησε και η πριγκίπισσα … πεινασμένη. Οπότε, ψωνίσαμε και φαγητό, ήπια και το καφεδάκι μου και πήγαμε και για βενζίνη.
Εδώ αντιμετώπισα το μεγαλύτερο ζόρι ως solo οδηγός. Το βενζινάδικο ήταν self service! Βενζίνη έπρεπε να βάλω μόνη μου. Πώς να βάλω; Δεν ήξερα. Τις σπάνιες φορές που είχε τύχει να πρέπει να βάλουμε σε self service πάντα ο άντρας μου έκανε αυτή τη δουλειά. Τώρα; Αναγκάστηκα λοιπόν ότι εγωισμούς είχα να τους καταπιώ και να ζητήσω βοήθεια. Ο βενζινάς με αντιμετώπισε σαν εξωγήινη (ή μπορεί να μου φάνηκε έτσι γιατί είχα και τη μύγα) και μου δικαιολογήθηκε ότι δεν μπορούσε γιατί είχε δουλειά, «κράταγε το μαγαζί». Ευτυχώς όμως ένας ευγενέστατος Τσέχος (παρόλο που του έκλαιγε το μωρό του στο αμάξι) μπήκε στον κόπο και με βοήθησε. Μου έδειξε δηλ. ο άνθρωπος τι να κάνω για να ξέρω και στις επόμενες. Πολύ σουρεάλ σκηνή. Ντράπηκα πολύ.
Με αυτά τα χασομέρια φάγαμε συνολικά ένα 45λεπτο. Το αναφέρω γιατί αν έφτανα Πράγα 45 λεπτά νωρίτερα μπορεί να είχα γλυτώσει μια βροχή μα … τι βροχή.
Συνεχίζω λοιπόν.
Στα 50 περίπου χιλιόμετρα πριν την Πράγα, νύχτα πια, άρχισε η βροχή. Η βροχή σε πολύ λίγο δυνάμωσε και σε πάρα πολύ λίγο είχε φτάσει … τέρμα. Μαύρη μαυρίλα παντού, ορατότης … μηδέν, οι υαλοκαθαριστήρες στο τέρμα και η ταχύτητα ...σημειωτόν. Άρχισα και εγώ λοιπόν τις επικλήσεις στον Άγιο Χριστόφορο, στην Παναγιά και όλους τους Αγίους μαζί.

Τι ήταν αυτό; Ήταν ένας κατακλυσμός που κράτησε πολύ. Το σενάριο να βρω ένα parking και να περιμένω να περάσει η μπόρα δεν έπαιζε. Αυτό δεν ήταν περαστική μπόρα και δεν έβλεπα πουθενά parking. Άσε που θα έχανα το μπροστινό αυτοκίνητο που ήταν σαν «άστρο λαμπρό μας οδηγεί». Άλλη μια φορά θυμάμαι στην Κροατία είχα πετύχει κακή ορατότητα με ομίχλη αλλά εκεί δεν είχε κίνηση.
Το μπροστινό αυτοκίνητο, το gps και τα Laser-μάτια της κόρης μου βάλανε το χεράκι τους και βοήθησαν να φτάσουμε αισίως στο ξενοδοχείο μας.

Το ξενοδοχείο μας ήταν πλωτό. Ήταν ένα καράβι αραγμένο στη δυτική όχθη του Μολδάβα δύο χιλιόμετρα νότια της γέφυρας του Καρόλου και σε πολύ ωραίο σημείο του ποταμού, με θέα το λόφο Vysehrad και την βασιλική των Πέτρου και Παύλου.
Το gps μας έβγαλε καρφί στο parking του ξενοδοχείου. Έκανα όμως μια μικρή προσπάθεια να παρκάρω κάπου εκεί κοντά Σάββατο γαρ και το parking στην πόλη είναι δωρεάν έως και τη Δευτέρα το πρωί που θα φεύγαμε. Λίγο έψαξα αλλά ήταν μεγάλο ζόρι, με τη βροχή να συνεχίζει ακάθεκτη και την ορατότητα να συνεχίζει να είναι μηδέν και είπα να σταματήσω τις ταρζανιές και να κόψω τις τσιγγουνιές και να παρκάρω στο πανάκριβο χώρο του ξενοδοχείου, με 17€ το βράδυ!

Όπως καταλαβαίνετε δεν έβγαλα φωτογραφία το ξενοδοχείο εκείνη τη στιγμή με τους ουρανούς ανοιχτούς. Έβγαλα όμως της επόμενη …

Τελειώσανε οι περιπέτειες για σήμερα. Κάναμε check in και μπήκαμε στο υπέροχο δωμάτιό μας. Μια ευρύχωρη καμπίνα πλοίου μας περίμενε με τζαμαρίες πέρα για πέρα και με απρόσκοπτη θέα στο ποτάμι και στην απέναντι όχθη. Ξαφνικά όχι μόνο δεν με πείραζε που έβρεχε, αλλά μου άρεσε κιόλας. Υπέροχο σκηνικό, πολύ όμορφη ατμόσφαιρα.

Τακτοποιηθήκαμε και βγήκα βόλτα στο πλοίο. Στο τελευταίο κατάστρωμα δηλαδή ανέβηκα για να κόψω κίνηση.

Ένα εστιατόριο - bar είχε και κόσμο είχε και βροχή βεβαίως, που χάριζε (θα το ξαναπώ) στο σκηνικό. Εγώ κάθισα λίγο στην κουπαστή να ρεμβάσω, να χαλαρώσω και να δώσω λίγο χρόνο στον εαυτό μου μήπως μου φύγει το "τσίτωμα" που απέκτησα ύστερα από την οδήγηση μέσα στον κατακλυσμό που έζησα.

Δυο Γερμανίδες συνάντησα και πιάσαμε κουβέντα. Από τη γειτονική Δρέσδη είχαν έρθει για μια συναυλία (τι ωραία). Μου είπαν πόσο τους αρέσει η Ελλάδα και πόσο λυπούνται για την κρίση που περάσαμε. Μιλήσαμε και για τον κατακλυσμό και το πόσο τυχερές είμαστε που σήμερα το βράδυ θα μέναμε σε … κιβωτό. Χα, χα, χα.

Συναρπαστική και λίγο ζόρικη η δεύτερη μας ημέρα.
Αύριο όμως θα είχαμε μια ... χαλαρή ημέρα στην Πράγα!

post ....................

 

[Smaragda53]

τι ωραία!

 

[Grerena]

3η ημέρα: ΠΡΑΓΑ με …βροχή
Από τα άγρια χαράματα άνοιξα το μάτι μου. Λίγο έφταιγε η έξαψη του «είμαι σε ταξίδι», λίγο του ότι ξημέρωσε πριν από τις 5:00 η ώρα (!), λίγο του ότι το φως μπήκε εύκολα στο δωμάτιο από τα πέντε μέτρα τζαμαρίες. Τι να συγκρατήσουν οι κουρτίνες;

Δεν σηκώθηκα όμως τόσο νωρίς. Έμεινα για ώρα στο κρεβάτι ρεμβάζοντας το ποτάμι και τη βροχή (ναι, έβρεχε ακόμα).

(η θέα από το παράθυρό μας)

Πολύ μου άρεσε το δωμάτιο-καμπίνα μας. Ένιωθα σα να ταξίδευα ...

Μα τι λέω; Αφού ... σε ταξίδι ήμουνα.

Κατά τις 8:30 σήκωσα και την πριγκίπισσα για να πάμε για πρωινό.
Το πρωινό ήταν υπέροχο ή είχα πολύ καλή διάθεση και μου φαίνονταν όλα υπέροχα. Ο μπουφές είχε τα πάντα. Ομελέτα scrabble είναι το αγαπημένο μου (θα γέμισα και δυο πιάτα) και από κει και πέρα ότι άλλο χωρούσε το έφαγα. Ήπια και δυο καφέδες. Έφαγα και τα γλυκά μου και τα φρούτα μου. Μη φανταστείτε … φρούτα σε φοντί σοκολάτας ήταν. Και όλα αυτά με …θέα …

Ωραία! Πρέπει το ξενοδοχείο και το πρωινό να ήταν μια μικρή αποζημίωση από τη θεά τύχη για τη χθεσινή ένταση που πέρασα.

Δεν θα μπορούσα να μη βάλω στην επικεφαλίδα τη λέξη βροχή! Βροχή, πολύ βροχή. Και αυτή που φάγαμε χθες βράδυ, και αυτή που έριχνε όλη νύχτα και αυτή που θα τρώγαμε στη συνέχεια.

Πολύ συχνά θυμάμαι και αναφέρομαι στη ρήση των Σουηδών, που λέει: «Δεν υπάρχει κακός καιρός, υπάρχει κακός εξοπλισμός». Κάτι θα ξέρουν αυτοί από κακό καιρό. Και καλά θα κάνουμε να τους ακούμε, λέω εγώ. Εγώ τους ακούω. Όταν έχει άσχημο καιρό και εξοπλίζομαι κατάλληλα νιώθω … πολύ περήφανη σαν τουρίστρια.
Η μεγάλη επιτυχία της σημερινής ημέρας ήταν τα αδιάβροχα πατουσάκια από το Jumbo. Διαφήμιση κάνω; Ε! Αξίζει. Σωτήρια τα πατουσάκια. Από ένα ζευγάρι πάνινα sneakers είχαμε η καθεμιά μας για να βγάλουμε όλο το ταξίδι, τα οποία ήταν κατάλληλα για μόνο για στεγνό περπάτημα, οπότε η μόνη λύση κατά της βροχής ήταν τα αδιάβροχα νάϋλον πατουσάκια. Μέσα σε λακούβες με νερό πατούσαμε ως και επίτηδες και δεν περνούσε στάλα μέσα. Απίθανα! Έχω την αίσθηση ότι τραβούσαμε τα βλέμματα των γύρω μας… τώρα επειδή μας ζήλευαν; επειδή μοιάζαμε με καρνάβαλους; Δεν ξέρω.

Εμείς πάντως μια χαρά τη βγάλαμε.

Βάλαμε και τα αδιάβροχα πόντσο μας, βάλαμε και τα πατουσάκια ανοίξαμε και μια ομπρελίτσα που είχαμε και ξεκινήσαμε για τη βόλτα μας στην Πράγα.
Στο μυαλό μου είχα να περπατήσουμε παραλιακά ως τη γέφυρα του “Dancing house”, από την οποία θα περνούσαμε απέναντι, για να συνεχίσουμε με όλα τα διάσημα της ανατολικής όχθης (πλατεία, ρολόι, άγαλμα Κάφκα, βιβλιοθήκες) ως το μεσημέρι (π.χ. ως τις 3:00) και το απόγευμα να περνούσαμε στη δυτική όχθη για τη Mala Strana, το κάστρο και για τα film location, που είναι και πολλά σε αυτήν την πόλη (αφού έχει τα τέλεια σκηνικά εποχής). Θα προσπαθούσα να αποφύγω τα πολύ τουριστικά σημεία και να επικεντρωθώ σε πράγματα που δεν είχα δει όταν είχα ξανάρθει στην Πράγα.
Ήμουν προετοιμασμένη ότι θα δούμε λιγότερα απ’ ότι προγραμμάτισα (αφού πάντα αυτό γίνεται), αλλά νομίζω ότι δεδομένων και των συνθηκών βροχής πολύ καλά πήγε το tour.

Περπατώντας παραλιακά … θαυμάσαμε τις πρώτες εικόνες που μας έδινε η Πράγα δίπλα στο ποτάμι ενώ παράλληλα το ψιχάλισμα δεν σταμάτησε ούτε λεπτό καθ’ όλη αυτή τη βόλτα.

Σε πολύ λίγο φτάσαμε στο swans feeding spot. Είναι ένα σημείο του ποταμού, που συχνάζουν κύκνοι και πάπιες, αλλά και κόσμος που τα ταίζει, εξ’ ου και το όνομα. Με αυτό το όνομα αναφέρεται και στους google maps. Υπάρχει και άλλο τέτοιο σημείο στην απέναντι όχθη και κοντά στη γέφυρα του Καρόλου.

Δεν είχαμε φαγητό για ταίσουμε τους κύκνους. Μόνο τις φωτογραφίες μας βγάλαμε και συνεχίσαμε.

Περάσαμε τον Vltava από την γέφυρα Jiraskuv προσπαθώντας έτσι να έχουμε πλάνα από διάφορες οπτικές γωνίες του περίφημου κτιρίου “Fred & Ginger”, ένα αξιοθέατο, που δεν είχα δει όταν είχα ξανάρθει.

Το “Dancing house” είναι ένα κτίριο γραφείων στην Πράγα με πολύ πρωτοποριακό σχεδιασμό, αφού το σχέδιο του θυμίζει ζευγάρι χορευτών. Τον άντρα αναπαριστά ο πύργος από σκυρόδεμα και τη γυναίκα ο γυάλινος πύργος, ο οποίος λεπταίνει στη μέση. Σχεδιάστηκε από τους αρχιτέκτονες Milunic και Gerny, με τον δεύτερο να είναι στη λίστα με τους σημαντικότερους αρχιτέκτονας της εποχής μας. Ορισμένα από τα έργα του είναι παγκοσμίου φήμης αξιοθέατα (Guggenheim /Bilbao, Olympic Fish Pavillion /Barcelona), συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του “Dancing house”.

Από τους χορευτές Fred Astaire και Ginger Rogers πήρε το παρατσούκλι του το κτίριο, η παρουσία του οποίου παραξένεψε στην αρχή. Τι δουλειά έχει ένα μοντέρνο γυάλινο κτίριο ανάμεσα στα μπαρόκ και art nouveau κτίρια της Πράγας; Πήρε όμως έγκριση από τον Vaclav Havel (πρόεδρο της Τσεχίας που έμενε σε διπλανό κτίριο), πήρε και αρχιτεκτονικά βραβεία και τώρα 25 χρόνια μετά φιγουράρει στα “must see” της Πράγας.
Οπότε να ‘μαστε και εμείς εδώ….

Λίγες φωτογραφίες βγάλαμε κάτω από τη βροχή και τρέξαμε στο καταφύγιο, που μας πρόσφερε το ευφάνταστο κτίριο της “Ginger”. Ανάμεσα στις υπό κλίση κολώνες σκυροδέματος μπροστά από την είσοδο του “Dancing house hotel” μείναμε αρκετή ώρα παρέα με μπόλικους τουρίστες, που περίμεναν και εκείνοι υπομονετικά να κοπάσει η βροχή.

Χωρίς να έχει σταματήσει εντελώς, αλλά να έχει μειωθεί η ένταση της βροχής αρκετά αποφασίσαμε να βγούμε από την κρυψώνα μας.
Δεν με ενοχλεί η βροχή ειδικά αν είμαι κατάλληλα ντυμένη. Το πρόβλημά μου είναι ότι ζορίζομαι με τις φωτογραφίες. Και αυτή η πόλη σου δίνει πολλές αφορμές για … φωτογραφίες.

Που είναι η μουνταμάρα που έχουν οι περισσότερες κεντροβόρειες Ευρωπαϊκές πόλεις ειδικά όταν βρέχει; Η Πράγα δεν είναι έτσι.
Μπορεί να «έφταιγε» η αρκετά “Dancing in the rain” διάθεση που είχαμε ή μπορεί να έφταιγαν οι ωραίες γωνιές που βλέπαμε, τα ευφάνταστα γλυπτά, τα απανταχού χρώματα, η βροχή, η ατμόσφαιρα και όλα αυτά μαζί που το πήγαμε πολύ αργά... το βήμα. Οι φωτογραφίες, οι πόζες και το χαζολόγημα πήγαν σύννεφο.

Μετά από λίγο και ακριβώς απέναντι από τα Δικαστήρια μπήκαμε σε ένα βιβλιοπωλείο, το “Budget books” για χάζι (και για να γλυτώσουμε και λίγο τη βροχή). Βγήκαμε μετά από ώρα και με ένα βιβλίο επιπλέον, με το “The lights of Prague”. Είχε ωραίο εξώφυλλο αλλά βαμπιρίστικο περιεχόμενο. Η κόρη έχει αδυναμία στα βιβλία και αν την άφηνα θα αγόραζε από τους διάφορους προορισμούς τόσα βιβλία όσα μαγνητάκια αγοράζω και εγώ.

Μόνο που τα μαγνητάκια είναι μικρά και ελαφρά. Ενώ τα βιβλία; Δύο είναι τώρα τα βιβλία που κουβαλούσε στην τσάντα της (μαζί με ένα που κουβαλούσε εξ’ αρχής απ’ το πρωί) και δεν ξέρω πόσα τα κιλά που θα έσερνε στην πλάτη ακόμα δεν αρχίσαμε τη βόλτα. Το λέω γιατί δεν φτάνει η βροχή αλλά τώρα είχαμε και το βάρος να αντιμετωπίσουμε και πολύ σύντομα ψάχναμε για ένα καφέ για να ξεκουραστεί λίγο η πλάτη.
«Αναβάλλεται η ξεκούραση για μετά το passage και τον Kafka»
«Τι είναι το passage»;
“Lucerna passage” λέγεται και είναι μια ρετρό στοά με μαγαζιά. Θα γλυτώσουμε και λίγο βροχή.
Προσπαθώντας να κόψουμε δρόμο και να γλυτώσουμε και τη βροχή, … τοίχο-τοίχο και στοά-στοά φτάσαμε και στην περί ης ο λόγος “Lucerna passage”.

Tο Lucerna Palace είναι εμπορικό συγκρότημα, που κατασκευάστηκε το 1921 από τον Vácslav Havel τον παππού του μετέπειτα Προέδρου. Το Lucerna passage είναι ένα πέρασμα, μια στοά με καταστήματα, γκαλερί, καφέ και εστιατόρια με μια όμορφη διακόσμηση σε στυλ Art Déco. Οι περισσότεροι τουρίστες επισκέπτες έρχονται στη στοά για να δουν το άγαλμα του St Wenseslass καβάλα στο νεκρό άλογό του, το οποίο κρέμεται ανάποδα από την οροφή της στοάς.

Το «Άλογο» είναι του Černý, του καλλιτέχνη που δημιούργησε και τον περιστρεφόμενο Kafka! Το έργο αυτό απεικονίζει τον Άγιο Βέντσελα πάνω σε ένα ανάποδο νεκρό άλογο ως παρωδία του Τσέχου πολιούχου που ήταν ηρωικός δούκας της Βοημίας. Η δημιουργία αυτή του Černý έχει ερμηνευτεί από πολλούς σαν «ο σύγχρονος κόσμος δεν μπορεί πλέον να βασίζεται στους θρύλους ως μέρος της εθνικής του ταυτότητας».

Η στοά είχε κι άλλα ενδιαφέροντα όπως …

Είχε όμως και ένα ασανσέρ τύπου “Paternoster”. Είναι ένα ασανσέρ με ατέρμονη αλυσίδα και με ανοιχτές καμπίνες, που κινούνται αργά και χωρίς διακοπή!! Αυτό και αν είναι …ρετρό. Δεν υπάρχουν πολλά στην Ευρώπη, αλλά η Πράγα έχει δύο! Μια προσπάθεια που έκανα για μια βόλτα μαζί του δεν ευόδωσε αφού δεν είχε πρόσβαση για τον οποιονδήποτε παρά μόνο για κάποιους κατοίκους που έμπαιναν στο χώρο με κωδικό.

Βγαίνοντας από το passage πέσαμε πάνω στην πλατεία Wenceslas. Πρόκειται για μια μεγάλη ιστορική πλατεία που μοιάζει με λεωφόρο. Εδώ, το 1989, ο Βάτσλαβ Χάβελ, ηγέτης της αντιπολίτευσης και μετέπειτα πρόεδρος της χώρας έγινε εθνικός ήρωας, αφού πρωτοστάτησε στη διαδήλωση που ξεκίνησε τη βελούδινη επανάσταση.
Σήμερα η πλατεία είναι κατά κύριο λόγο εμπορικό κέντρο, πολύ δημοφιλής σε ντόπιους και τουρίστες μόνο που σήμερα λόγω βροχής δεν είχε την τιμητική της.
Μα πότε θα σταματήσει αυτή η βροχή; Ούτε μια φωτογραφία της προκοπής δεν έβγαλα.

Δεν ασχοληθήκαμε καθόλου με την πλατεία. Μόνο το διάσημο (και ιστορικό) ξενοδοχείο Evropa πήρε μόνο το μάτι μου (και η φωτογραφική μου) και αυτό από μακριά.
Το Grand Hotel Evropa είναι μια art nouveau αρχιτεκτονική ομορφιά, που έχει προσελκύσει κινηματογραφιστές, συγγραφείς και συνεπώς και … τουρίστες. Βρίσκεται πάνω στην Wenceslas από το 1872! Δεν έχει πια το όνομα “Europa” αν και διακρίνεται αχνά αν κοιτάξεις προσεκτικά.

Η συνέχεια είχε περπάτημα μέσα στη βροχή ...
Ώσπου φτάσαμε σε ένα πλάτωμα μπροστά από το εμπορικό κέντρο Quadrio, στην άκρη της οποίας βρίσκεται μια τεράστια ασημένια προτομή του Franz Kafka. Το 11μ. ύψους γλυπτό από καθρέφτη αποτελείται από 42 κινούμενα στρώματα που περιστρέφονται 360 μοίρες και όταν ευθυγραμμίζονται περιστασιακά σχηματίζουν το κεφάλι του Κάφκα. Μια ερμηνεία του έργου μπορεί να είναι ότι: αυτή η αέναη κίνηση του περιστρεφόμενου γλυπτού αντανακλά την αναταραχή της ψυχής του συγγραφέα.

Το έργο είναι του David Cerny, ενός Τσέχου αμφιλεγόμενου καλλιτέχνη, έργο του οποίου είδαμε και πριν λίγο μέσα στη στοά της Lucerna. Το έργο του είναι εύκολα αναγνωρίσιμο λόγω του ότι είναι πολλές φορές αρκετά … προκλητικό. Κάποιοι το θεωρούν και προσβλητικό, αλλά κάποιοι άλλοι έξυπνο και με χιούμορ. Παρ’ όλα αυτά του έχουν ανατεθεί πολλά έργα με αποτέλεσμα η Πράγα και μόνο να έχει διάσπαρτα καμιά 10αριά έργα του.
Εμείς σε μια ημερήσια βόλτα μας στην πόλη εκτός από το κεφάλι του Κάφκα, που επεδίωξα να δούμε είδαμε και άλλα τρία έργα του χωρίς να ξέρω ότι είναι δικά του (το οποίο ανακάλυψα αργότερα). Αργότερα στη Γερμανία είδα και άλλα δικά του και η έκπληξη μου που τα αναγνώρισα ήταν μεγάλη (και η χαρά μου).

Το σίγουρο είναι ότι το «Κεφάλι του Κάφκα» είναι πολύ μα πολύ εντυπωσιακό. Δεν το είχα δει όταν είχα ξανάρθει γιατί δημιουργήθηκε μόλις το 2014.

Τώρα χρειαζόμασταν ένα καφεδάκι και για να ξεκουραστούμε αλλά και για να αποφύγουμε για λίγο την ενοχλητική βροχή. Θα μπορούσαμε να καθίσουμε και στα Starbuks με θέα το «κεφάλι», αλλά έχει τόσα η Πράγα, στην αλυσίδα θα πάμε;
Πολύ κοντά μας υπήρχε κάτι που είχα στο μυαλό μου …

Όλες οι πόλεις έχουν ένα ιστορικό καφέ, συνήθως λίγο ρετρό και κυριλάτο, με θαμώνες διασημότητες και τελικά …must see. Έτσι και η Πράγα έχει το καφέ «Louvre» της, το οποίο επίσης δεν είχα επισκεφτεί την προηγούμενη φορά μου στην πόλη.
Το “Café Louvre” χρονολογείται από το 1902, (επί Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας) και αποτέλεσε τόπο συνάντησης της κοινωνικοπολιτικής αριστοκρατίας της Πράγας. Εδώ σύχναζε η ελίτ της Πράγας. Εδώ ερχόταν και ο Kafka και ο φιλόσοφος Franz Bretano, ακόμα και ο Einstein (όταν έμενε στην Πράγα την περίοδο που είχε την έδρα της Φυσικής στο Πανεπιστήμιο).

Το café διατηρεί την αυθεντικότητα της παλιάς εποχής. Έχει καταπληκτική διακόσμηση και ωραία ατμόσφαιρα. Ο κόσμος όμως και οι όρθιοι κυρίως ήταν αποτρεπτικός λόγος στο να καθίσουμε. Δεν είχα την υπομονή να περιμένω για να καθίσω για καφέ. Αν και εκ των υστέρων πιστεύω ότι κάναμε λάθος και ότι άξιζε να περιμένουμε ειδικά για την τιραμισού του.
Δεν παραλείψαμε όμως να κάνουμε μια στάση στο μαγαζάκι για ένα αναμνηστικό. Πήραμε το καθιερωμένο πια μαγνητάκι για μένα και μια τσάντα με στάμπα τον Einstein, για την κόρη.

Στο ισόγειο του ίδιου κτιρίου με το Café Louvre είδα φεύγοντας το διάσημο Reduta jazz club. Η Πράγα αγαπά πολύ τη jazz μουσική και το “Reduta” θεωρείται από τα καλύτερα jazz clubs στην Ευρώπη.

Έχει ατμόσφαιρα της δεκαετίας του ’60 και στυλ μπουάτ. Αυτό το ξέρω όχι γιατί το διάβασα αλλά γιατί είχα πάει την προηγούμενη φορά που πήγα Πράγα.
Εκείνο το ταξίδι ήταν από τα πρώτα μου ταξίδια με group, που την ημέρα τρέχαμε σε όλα τα κλασικά και must αξιοθέατα με αυστηρό πρόγραμμα, αλλά το βράδυ τρέχαμε σε διάφορες … πολιτιστικές εκδηλώσεις. Έτσι είχα πάει στο περίφημο μαύρο θέατρο της Πράγας και είδα “Faust”, στο Εθνικό θέατρο και παρακολούθησα δύο κουαρτέρτα των Smetana & Janacek (Τσέχων συνθετών) και έτσι είχα πάει και στο Reduta jazz club.
Αυτά τα αναφέρω για να δείξω ότι η Πράγα σηκώνει μέρες για να τη γνωρίσεις. Σε αυτό το ταξίδι η Πράγα δεν ήταν ο πρωταρχικός μου σκοπός, αλλά επειδή είναι τόσο όμορφη και μου αρέσει τόσο πολύ δεν μπορούσα να την αποφύγω και έτσι της αφιέρωσα μια μέρα.

Αν και δεν αντέχω τα πολύ τουριστικά spots δεν θα μπορούσα να μην πάμε έως την πλατεία της παλιάς πόλης. Εξάλλου θα πρέπει να τη δει και το παιδί. Είχα κουραστεί με τις φωτογραφίες, το αδιάβροχο, την ομπρέλα και δεν κοίταζα πια το χάρτη. Πήγαινα προσανατολιστικά προς την πλατεία προσπαθώντας να το κάνω χαλαρά αποφεύγοντας στριμωξίδι και συνωστισμό. Ο κορονοιός εξάλλου είναι ακόμα εδώ.

Κάποια στιγμή βγάζοντας μια selfie είδα μέσα στο πλάνο και δίπλα στο κεφάλι μου … τον Froyd!! Στο δρομάκι της οδού Husova πάνω από τα κεφάλια μας κρέμονταν ο "Hanging Man" δηλ. ένα αγαλματάκι του Sigmund Freud κρεμασμένο με το ένα χέρι από μια στέγη. Πρόκειται για έργο του γνωστού μας πια David Cerny, έργο το οποίο όταν πρωτοεκτέθηκε ξεγέλασε πολλούς, που πίστεψαν ότι κάποιος άνθρωπος επιχειρούσε να αυτοκτονήσει.
Δεν είναι δύσκολο να το χάσεις ... γιατί είναι τοποθετημένο πολύ ψηλά. Είχα περάσει από κάτω χωρίς να το δω και αν δεν πήγαινα να βγάλω φωτογραφία δεν θα το είχαμε δει.

Στο ίδιο στενό, στη Husova, λίγα μέτρα πιο κάτω από τον “Froyd” βρίσκεται και η εκκλησία St Giles, η οποία υποδύθηκε μια εκκλησία της Βιέννης, όπου «παντρεύτηκε» ο Μότσαρτ (στην ταινία Amadeus).

Αυτό με τις ταινίες είναι χούι και δεν μπορώ να το κόψω.

Δεν βρήκαμε κάποιο καφέ που να μας γυαλίσει. Μάλλον δεν υπήρχαν καφέ με τραπεζάκια έξω, λόγω βροχής.

Τα τραπεζάκια ήταν μαζεμένα ή βρεγμένα και μέσα δεν θέλαμε να καθίσουμε. Έτσι, με αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε στην πλατεία της παλιάς πόλης.

Χρειαζόμασταν μια ανάπαυλα. Εγώ ήθελα ένα καφεδάκι και η κόρη μου είχε κουραστεί από τα διάφορα που κουβαλούσε στην τσάντα της, χωρίς να το παραδέχεται, οπότε ήρθε η ώρα να καθίσουμε κάπου. Πήγαμε και καθίσαμε στο πρώτο μαγαζί που βρήκαμε με στεγνά καθίσματα., που ήταν το πιο τουριστικό μαγαζί της πλατείας ακριβώς μπροστά στο ρολόι. Βέβαια ότι πληρώνεις παίρνεις. Αφού ήθελα στεγνό κάθισμα … θα το πλήρωνα.
Ένα διπλό espresso και ένα παγωτό πήραμε. Και επειδή ο καφές και το παγωτό είχαν και θέα το ρολόι το πλήρωσα 18,5€!!! Γκρίνιαζα για πολύ ώρα μετά από αυτό. Τόσα καφέ είχε η Πράγα, στο ακριβότερο πήγαμε να καθίσουμε;

Μία ώρα ολόκληρη μείναμε στο “Oliva Verde” προσπαθώντας να «τραβήξω» την ώρα από τα μαλλιά μήπως και κάνω τον καφέ να αξίζει τα λεφτά του.

Η πλατεία της παλιάς πόλης είναι απίστευτα όμορφη. Ακόμα και τον τόσο κόσμο δεν μπορείς να μην προσέξεις και θαυμάσεις την εκπληκτική αρχιτεκτονική της και την μαγική ατμόσφαιρά της.
Χαζέψαμε την πλατεία και τα δρώμενά της. Είχε σταματήσει και η βροχή και είχαν “σκάσει” και οι καλλιτέχνες του δρόμου.

Μια προσπάθεια έκανα να πάμε έως το Θέατρο Estates του Εθνικού Θεάτρου, στο οποίο έγινε η Παγκόσμια πρεμιέρα της όπερας “Don Giovann” του Μότσαρτ το 1787, έπεσε στο κενό. Δεν ξέρω τι έπαθα και δεν το έβρισκα. Κάπου μπλέξαμε σε κάτι στενά και κάναμε κύκλους και μετά βαρέθηκα. Άσε που νομίζω ότι το είχα δει την προηγούμενη φορά.

Τι κι αν έφαγε παγωτό η κόρη λίγο νωρίτερα; Είπαμε η μεγαλύτερη απόλαυση είναι να περιδιαβαίνουμε χαζολογώντας στις πόλεις με ένα παγωτό στο χέρι. Αυτό τουλάχιστον δεν είναι απλά ένα παγωτό, αλλά καμινάδα με παγωτό. Εγώ δεν θα άντεχα τόση ζάχαρη και πήρα το απλό. Και επίσης εγώ δεν είχα φάει άλλο παγωτό σήμερα …

Σειρά είχαν οι βιβλιοθήκες. Η κόρη μου έχει αδυναμία στα βιβλία και κατ΄ επέκταση και στις βιβλιοθήκες. Κάποια στιγμή στο διαδίκτυο είχε δει τη Δημοτική της Πράγας και απ’ όλο το ταξίδι αυτήν ήθελε να δει και την είχε θέσει σαν προαπαιτούμενο.

Μετά από 3 λεπτά περπάτημα φτάσαμε στην Marianske nam. Την πλατεία αυτή «βλέπουν» η Δημοτική βιβλιοθήκη, η Klementinum βιβλιοθήκη και το Δημαρχείο.
Το Δημαρχείο τέτοια ώρα ήταν κλειστό. Κρίμα γιατί εδώ μέσα βρίσκεται το δεύτερο ασανσέρ τύπου paternoster, που έχει η Πράγα και που υποθέτω ότι είναι προσβάσιμο και για … μένα.

Η Δημοτική Βιβλιοθήκη ήταν ανοιχτή και με ελεύθερη είσοδο προφανώς, αφού μια Δανειστική Δημοτική βιβλιοθήκη ήταν και όχι αξιοθέατο. Στην Klementinum βιβλιοθήκη θα πηγαίναμε αργότερα.
Η Δημοτική Βιβλιοθήκη της Πράγας μάλλον δεν βρίσκεται στη «λίστα που πρέπει να δει» ο μέσος ξένος τουρίστας.

Εμείς όμως δεν είμαστε ο … μέσος τουρίστας.
Ο κύριος λόγος που θέλαμε να τη δούμε είναι το εντυπωσιακό απύθμενο «πηγάδι γνώσεων», ένας πύργος από βιβλία που βρίσκεται στην είσοδο …

Φυσικά δεν είναι τόσο απύθμενο όσο δείχνει, αλλά παίζει με ... καθρέπτες για να φαίνεται ... άπειρο.

Το αποτέλεσμα πάντως είναι όμορφο και λειτουργεί και λίγο σαν κράχτης για να επισκεφτείς τη βιβλιοθήκη, η οποία είναι πολύ όμορφη και γεμάτο ξενόγλωσσα (δηλ. αγγλικά) βιβλία.

Βγαίνοντας από τη Βιβλιοθήκη είχαν πια στεγνώσει τα πάντα. Ίχνος υγρασίας δεν υπήρχε, ούτε καν στις λακουβίτσες των καλντεριμιών. Βγάλαμε και το τελευταίο αξεσουάρ που φορούσαμε (τα πατουσάκια), δέσαμε και τα μπουφάν στη μέση και συνεχίσαμε με εντελώς καλοκαιρινή περιβολή.

Η … ηλιόλουστη συνέχεια σε … επόμενο post.

post .....................

 

[psilos3]

Σου αξίζουν πολλά μπράβο που δεν έκανες πίσω στις αναποδιές και πραγματοποίησες τελικά αυτό το πολύ ενδιαφέρον ταξίδι.
Για την ιστορία δεν έχω πολλά να πω, απλά διαβάζω και σημειώνω όπως πάντα... Τα σέβη μου.

 

[Grerena]

Σου αξίζουν πολλά μπράβο που δεν έκανες πίσω στις αναποδιές και πραγματοποίησες τελικά αυτό το πολύ ενδιαφέρον ταξίδι.
Για την ιστορία δεν έχω πολλά να πω, απλά διαβάζω και σημειώνω όπως πάντα... Τα σέβη μου.

Είναι πολύ σημαντικό να μου λέει κάτι τέτοιο ένας ... τολμηρός ... των ταξιδιών!
Ευχαριστώ πολύ!
Ήμουν σίγουρη ότι μέσα από το forum θα έβρισκα κατανόηση, υποστήριξη και ενθάρρυνση.

 

[Grerena]

3η ημέρα (συνέχεια): ΠΡΑΓΑ με … ήλιο
Σειρά είχε το Klementinum.
Το Klementinum, είναι ένα από τα πιο εκτεταμένα συγκροτήματα ιστορικών κτιρίων στην Ευρώπη και αποτελούσε αρχικά μέρος ενός κολεγίου Ιησουιτών. Μετά την εκδίωξη των Ιησουιτών, τα κτίρια και η συλλογή βιβλίων που στεγάζονταν εδώ περιήλθαν στην ιδιοκτησία του κράτους και ονομάστηκε Εθνική Βιβλιοθήκη από το 1781. To Κlementinum, είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα μπαρόκ αρχιτεκτονικής.
Για να δούμε την αίθουσα της Βιβλιοθήκης του Klementinum θα έπρεπε να το κάνουμε μόνο με γκρουπάκι και ξενάγηση και μάλιστα με τσουχτερό εισιτήριο. Μέρος της ξενάγησης ήταν και ο αστρονομικός Πύργος του συγκροτήματος Klementinum σε συνδυασμό και με την εξαιρετική πανοραμική θέα από την κορυφή του Πύργου, ύψους 68μ.
Η κόρη προφανώς και ήθελε να πάμε, βιβλιοθήκη ήταν και αυτή, οπότε μπήκαμε στη σειρά για τον γκισέ.
Δεν περιμέναμε πολύ. Αποδείχθηκε δημοφιλές αξιοθέατο και το γκρουπάκι «γέμισε» γρήγορα και γρήγορα ξεκίνησε και η ξενάγηση.

Η βιβλιοθήκη είναι μια μπαρόκ αίθουσα, η οποία φιλοξενεί 20.000 τόμους κυρίως θεολογικής λογοτεχνίας, καθώς και μιας λογοτεχνικής συλλογής στην τσέχικη γλώσσα που ονομάζεται Biblioteca Nationalis, που χρονολογούνται από τις αρχές του 17ου αιώνα. Η αίθουσα είναι διακοσμημένη με τοιχογραφίες οροφής που απεικονίζουν αλληγορικά μοτίβα σχετικά με την εκπαίδευση, αλλά και με μια συλλογή γεωγραφικών και αστρονομικών σφαίρων και ρολογιών στο κέντρο της.

Όλα αυτά τα είδαμε από μια προθήκη στην άκρη της αίθουσας χωρίς να μας επιτραπεί να περιδιαβούμε ανάμεσα στα ράφια και στις σφαίρες. Μια ματιά δηλαδή, δυο φωτογραφίες και τρία λεπτά. Ήταν και λίγο και απογοητευτικό, ειδικά άμα έχεις επισκεφτεί και άλλες βιβλιοθήκες και αναπόφευκτα συγκρίνεις. Τόσες παρόμοιες βιβλιοθήκες έχω πάει (El Escorial, Πανεπιστήμιο Bologna, Μοναστηριού Panonhalma, Λαυρεντιανή) σε καμία δεν υπήρχε αυτό το καθεστώς.

Ευτυχώς όμως η επίσκεψη είχε και συνέχεια, η οποία …συνέχεια όμως ήταν «για δυνατούς λύτες» . Εμείς είμαστε … δυνατές με την κόρη μου, όχι όμως και όλο το group κάποιο ποσοστό του οποίου εγκατέλειψε. Η άνοδος στην κορυφή του Πύργου, με αρκετά απότομες σκάλες, ήταν ιδιαίτερα απαιτητική. Στο δρόμο για την κορυφή περάσαμε από δυο αίθουσες, οι οποίες έχουν κάποια μικρά αστρονομικά και μετεωρολογικά όργανα του 19ου αι.. Εδώ γινόντουσαν αστρονομικές μετρήσεις έως και τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Θα τις περιεργαζόμουν καλύτερα στην … κάθοδο αφού τώρα με ενδιέφερε να είμαι κοντά στον ξεναγό και για να τον ακούω καλύτερα αλλά και γιατί ήθελα να είμαι πρώτη όταν θα φτάναμε κορυφή για να δούμε τη θέα. Και πράγματι ήμουν η πρώτη. Τον βοήθησα να ανοίξει τις πόρτες του Πύργου. Αλήθεια! Τέσσερις πόρτες προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα …

Έτσι κατάφερα κιόλας να βγάλω και τα πρώτα πλάνα χωρίς κόσμο…

Η θέα είναι απίστευτη. Αλλά να μη λέω τετριμμένα … Δείτε και μόνοι σας …

Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι έρχονται στο Klementinum για τη βιβλιοθήκη, η οποία είναι και ο «κράχτης» αυτής της attraction. Το συγκεκριμένο αξιοθέατο «κατηγορείται» ότι έχει προσθέσει στην επίσκεψη τον αστρονομικό Πύργο και η θέα για να δικαιολογήσει το τσιμπημένο εισιτήριο των 12€. Εγώ μπορώ να πω ότι περισσότερο με γοήτευσε ο Πύργος παρά η βιβλιοθήκη. Παράπονο έχω μόνο από την “αδύναμη” ξενάγηση. Λίγα ήταν τα λόγια του ξεναγού και λίγο συγκεχυμένα, αφού κάποια στιγμή άφησε να εννοηθεί ότι στον Πύργο έδρασε και ο αστρονόμος Johannes Kepler, ο οποίος όμως έζησε στην Πράγα (1600-1612) αρκετά νωρίτερα από την κατασκευή του Πύργου (1722)!

Κατά την κάθοδό μας που είμαστε λίγο πιο ανεξάρτητες από το group είδαμε λίγο καλύτερα τα αστρονομικά όργανα, τα οποία μοιάζουν και λίγο “ξεχασμένα”…

Η σκάλες παρά ήταν απότομες... έτσι για να θυμόμαστε ότι είμαστε πράγματι μέσα σε πύργο ...

Ότι ήταν να δούμε στην Ανατολική όχθη το είχαμε δει. Έφτασε η ώρα να διασχίσουμε την περίφημη γέφυρα του Καρόλου και θα βλέπαμε ότι προλαβαίναμε από τη Mala Strana και τη Δυτική όχθη, αφού είμαστε ήδη 2,5 ώρες εκτός προγράμματος. Δεν πειράζει. Είχα συμβιβαστεί με το χρόνο. Έφταιγε λίγο η βροχή, λίγο η μία ολόκληρη ώρα που αράξαμε στην πλατεία …

Για τη γέφυρα του Καρόλου, τι να πω; Τα ωραία μέρη έχουν αναπόφευκτα και τουριστικά πλήθη.

Το πιο ωραίο όμως ήταν τα πλάνα από τη γέφυρα …

Με το που πατήσαμε το πόδι μας στην απέναντι μεριά του Μολδάβα, βάλαμε πλώρη για τον επόμενο στόχο, που ήταν οι κήποι Wallenstein.

Ένα από τα αξιοθέατα της Mala Strana είναι οι κήποι και το παλάτι Wallenstein. Πρόκειται για ένα όμορφο μπαρόκ συγκρότημα παλατιών και πάρκων μέσα στο ιστορικό κέντρο της Πράγας, που αρχικά ανήκε στους Τσέχους ευγενείς Wallenstein και σήμερα είναι η έδρα της Γερουσίας της Τσεχικής Δημοκρατίας. Η αρχιτεκτονική του παλατιού είναι ένα μείγμα παλατιού πόλης με ιταλική βίλα. Το παλάτι αποτελείται από εκατοντάδες παράθυρα, δεκάδες πύλες, καθώς και διακοσμητικά στοιχεία με το οικόσημο του Wallenstein.

Ήταν ένα μέρος που ήθελα να επισκεφτώ και επειδή δεν το είχα κάνει την προηγούμενη φορά και γιατί είναι υπέροχο αλλά και επειδή είναι και …film location . Στην ταινία “Amadeus” του Forman είναι ο υπαίθριος χώρος που ο Μότσαρτ έδωσε συναυλία για τον πάπα.
Και στην πραγματικότητα πραγματοποιούνται στον κήπο μουσικές συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις, αφού και σήμερα ακόμα έβλεπα στημένα ηχεία, που μου «χαλούσαν» τις φωτογραφίες.

Κι όμως οι κήποι Wallenstein ήταν το κατάλληλο μέρος για χαλάρωση. Είχε περάσει και αρκετή ώρα από την τελευταία ανάπαυλα (της πλατείας). Θα έπρεπε κιόλας να δικαιολογήσουμε και τα βιβλία που σέρνουμε απ’ το πρωί στην πλάτη. Για κάτι τέτοιες ώρες τα κουβαλάμε.

... δεν είναι στημένη η παραπάνω φωτο ... Όντως, καθίσαμε και μισάωρο μπορώ να πω. Εγώ ξάπλωσα λίγο . Αλήθεια!

Μετά τους εξοικειωμένους κύκνους του Μολδάβα που συναντήσαμε το πρωί, τώρα συναντάμε και τα εξοικειωμένα παγώνια του κήπου Wallenstein …

Τα επόμενα που είδαμε δεν είναι ακριβώς αξιοθέατα. Είναι κάποιες όμορφες τοποθεσίες και κτίρια που αποτέλεσαν film location για κάποιες πολύ πετυχημένες ταινίες.
Πολλές ταινίες έχουν γυριστεί στην Πράγα. Με γρήγορο ψάξιμο στο internet βρήκα καμιά 40ριά. Η Πράγα έχει ... υποδυθεί σε ταινίες πολλές πόλεις όπως τη ... Βιέννη, το Βερολίνο, τη Ζυρίχη, τον ... εαυτό της κ.α.
Και αυτό γιατί κάθε γωνιά της είναι πολύ scenery και οι παραγωγοί και οι σκηνοθέτες το ξέρουν αυτό.
Νομίζω ότι είναι από τα καλύτερά μου … να περπατώ σε μια τόσο όμορφη πόλη σαν την Πράγα αναγνωρίζοντας σε διάφορες γωνιές της … πλάνα αγαπημένων ταινιών.

Στο “Amadeus” του 1984, η Mala Strana αντιπροσωπεύει τη Βιέννη του 18ου αι.

«το σπίτι του Σαλιέρι», «το μαγαζί με τις περούκες», «η συναυλία για τον πάπα»

Από το mission impossible ...

«Η Αμερικανική πρεσβεία», «πλατεία ανατίναξης αυτοκινήτου», σκηνή με «Ethan & Sarah»

Και φυσικά η γέφυρα του Καρόλου …

Και πόσες άλλες γωνιές της που θα μπορούσε να είναι πλάνα ταινιών και απλά να μην το γνωρίζω …

Ούτε το επόμενο είναι ακριβώς αξιοθέατο. Ένας τοίχος είναι. Ο “Τοίχος του Λένον”.
Ένας τοίχος … που ένας φοιτητής ζωγράφισε το πρόσωπο του Λένον την ημέρα του θανάτου του και από εκείνη την ημέρα ο τοίχος έχει γίνει ένας υπαίθριος καμβάς συνθημάτων, διαμαρτυριών και κοινωνικών αιτημάτων. Πολλοί άλλοι τον εξέλιξαν με γκράφιτι και συνθήματα αγάπης και ειρήνης με … σημαία το “Give peace a chance”, μέχρι που το ... κατέστρεψαν καλύπτοντας σχεδόν το αρχικό γκράφιτι του Λένον. Παρ' όλα αυτά, αν κάποιος θέλει να στείλει ένα μήνυμα σε κάποιον σύγχρονο πολιτικό … εδώ θα ’ρθει να το γράψει.

Συνεχίσαμε παραλιακά. Δεν θα αλλάζαμε όχθη ξανά. Μπήκαμε για λίγο στο πάρκο Καμπά, στην είσοδο του οποίου και πίσω από το Μουσείο Καμπά πετύχαμε τα «Γιγάντια μωρά».
Αυτό είναι κανονικό αξιοθέατο, εννοώ από αυτά που ανήκουν στις λίστες των must see. Έργο του David Cerny, έργα του οποίου ξανασυναντήσαμε το πρωί.

Ένα ασυνήθιστο γλυπτό με τρία γιγάντια χάλκινα μωρά που μπουσουλάνε. Στο πρόσωπό τους αντί για χαρακτηριστικά έχουν bar-codes, που έχουν σαν σκοπό να επισημάνουν ότι ο κόσμος κυριαρχείται από καταναλωτισμό. Ασυνήθιστο και πολύ όμορφο έργο τέχνης.

Εκ των υστέρων διαβάζοντας λίγα πράγματα για τον Cerny έμαθα ότι και ο «κρεμασμένος» Froyd και το ανάποδο άλογο του Wenceslas (της Lucerna passage) ήταν και αυτά έργα του Cerny. Τέσσερα αξιοθέατα της Πράγας δικής μου λίστας must see ήταν έργα του Cerny. Τελικά κάθε πόλη έχει τον καλλιτέχνη της. Η Πράγα έχει τον Cherny, έναν σύγχρονο, πολυσυζητημένο και αμφιλεγόμενο καλλιτέχνη που θα ακούμε για πολύ καιρό ακόμα (προσωπική άποψη).

Μπορεί στο πάρκο Καμπά να ήθελα να περάσουμε περισσότερη ώρα αλλά είχα υποσχεθεί στην κόρη μου να πάμε για καφέ στο Cat Cafe, το οποίο έκλεινε στις 8:00.

Μετά το ύψος της γέφυρας "των λεγεώνων" σε ένα στενό κάθετο της Zborovska βρήκαμε το Cat Café.
Όπως λέει και ο τίτλος είναι ένα μαγαζί με attraction … γάτες. Αγαπάω πολύ τις γάτες αλλά δεν κρύβω ότι θα προτιμούσα να χαλαρώσουμε σε ένα παραλιακό καφέ πλάι στον ποταμό. Αλλά τι να κάνω; Ταξίδευα με μια έφηβη και τα γούστα της πρέπει να είναι σεβαστά.

Το μαγαζί είναι όμορφα και “γατίσια” διακοσμημένο. Εκεί συναντήσαμε καμιά δεκαριά γατούλες ή μάλλον γατάρες! Όλες ήταν καλο-αναθρεμμένες, όμορφες, τεμπέλες, χαδιάρες και λίγο μεγάλες (για μην πω … χοντρές)! Ο χώρος είναι διαμορφωμένος έτσι ώστε να αισθάνονται σαν στο σπίτι τους οι γάτες που φιλοξενεί και εμείς καθίσαμε για γλυκό και λεμονάδα χαϊδεύοντας και χαζεύοντας τις γάτες που σουλατσάρανε ανάμεσά μας.

Χαλάστηκα λίγο όταν στο τέλος πήγα να πληρώσω με 50ευρώ (αφού κάρτες δεν δέχονται) και τα ρέστα ήταν κατά 5€ λιγότερο, τα οποία ήταν η προμήθεια της συναλλαγής! Τελικά βρήκα ψιλά και πλήρωσα ακριβώς.

Τελευταίες φύγαμε στις 8:00 που έκλεινε και το μαγαζί. Έτσι είμαστε εμείς, εκμεταλλευόμαστε και το τελευταίο δευτερόλεπτο στα … ταξίδια.

Στη συνέχεια πήραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο μας “πιάνοντας” την παραλία.

Φτάσαμε πάλι στο σημείο που συχνάζουν οι κύκνοι...

Τώρα είχε πολύ περισσότερο κόσμο που τάιζε τα πουλιά. Μόνο που τώρα μαζί με τα πουλιά είχε και κάποια άλλα ζωάκια, πολύ εξοικειωμένα και αυτά με τους ανθρώπους, τα οποία έμοιαζαν με ... ποντίκια, αλλά δεν θα μπορούσαν να είναι γιατί τι δουλειά έχουν τα ποντίκια στις όχθες του Μολδάβα παρέα με τους κύκνους;

Σαν ενυδρίδες μοιάζουν ... αλλά δεν είναι
Σαν κάστορες μοιάζουν .... αλλά δεν είναι
Ότι και να ήταν εγώ έβγαλα τις φώτο μου, έβγαλα και τις selfie μου, με φόντο την απέναντι όχθη, τη γέφυρα "Jiráskův most", το "dancing house", τα χρώματα του ήλιου που έδυε εκείνη την ώρα ...
και τον μίνι ζωολογικό κήπο ...

Τελικά η έρευνα μου στο Internet για τα ζώα αυτά έβγαλε … λαγό . Δεν είναι ποντίκια … είναι όμως τρωκτικά, αλλά χαριτωμένα τρωκτικά, που λέγονται “Nutrias” διεθνώς και “μυοκάστορες” στα ελληνικά. Ζουν σε λαγούμια κοντά σε γλυκό νερό και τρέφονται κυρίως με ρίζες. Εδώ στο Μολδάβα, το σπίτι τους είναι σε ένα νησάκι απέναντι από το ξενοδοχείο μας, στην περιοχή Podoli, που είναι κάτω από το λόφο Vysehrad. Πηγαίνουν όμως όπου “μυριστούν” λιχουδιές και το “swans feeding spot” είναι ένα από αυτά.

Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας παραλιακά, δρόμο, τον οποίο είχαμε ξανακάνει το πρωί, τότε που ήταν έβρεχε ακόμα, αλλά τώρα είχε πολύ διαφορετική εικόνα.
Πολλά μπαράκια και καφέ είχαν ανοίξει και είχαν βγάλει τραπεζάκια έξω στις όχθες του ποταμού, πάνω σε προβλήτες και σε πλατφόρμες, τα οποία “σκάσανε” μύτη σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή, αφού το πρωί που περάσαμε από εδώ δεν … Ήταν το ένα καλύτερο από το άλλο, πάνω στο νερό και με θέα. Τι ωραία που ήταν!

Σε όλα ήθελα να καθίσουμε, αλλά η αλήθεια ήταν ότι χρειαζόμασταν το ξενοδοχείο μας για ένα φρεσκαρισματάκι. «Θα πάμε και μετά το πολύ πολύ να ξαναβγούμε», σκεφτόμουν. Δεν είναι μακριά μας. Αν και πολύ φοβόμουν ότι δεν θα είχε κουράγιο η μικρή να ξαναβγούμε.

Όταν όμως πλησιάσαμε στο Botel μας και είδαμε κάτι Mac απέναντι του… είδα παράλληλα και τις τελευταίες ελπίδες μου να πάμε σε ένα από τα παραλιακά μπαράκια να εξανεμίζονται.
«Πάμε να αλλάξουμε και βλέπουμε» της λέω.

Το καλό με το botel μας είναι ότι τα έχει … όλα. Είχε και restaurant στο τελευταίο κατάστρωμα.
«Δεν πάμε επάνω αντί για τα Mac; και θέα έχει και καλύτερο φαγητό θα 'χει»
Αυτό και κάναμε.
Ντυθήκαμε, στολιστήκαμε για να ανέβουμε δυο … σκάλες έως το κατάστρωμα. Σαν μια εσάνς κρουαζιερόπλοιου κάπως …
Και ήταν πάρα πολύ ωραία. Δεν διέφερε τελικά πολύ από τα μπαράκια που ζήλεψα. Και από εδώ είχαμε ωραία θέα...

Η μικρή πήρε ένα χάμπουργκερ με διπλοτηγανισμένες πατάτες (σαν βέλγικες μου φάνηκαν) και εγώ πήρα ένα γλυκόξινο χοιρινό με ψητά λαχανικά πολύ gourmet-διάρικο (σε γεύση και όχι στην ποσότητα ), που μαζί με το botel ολόκληρο είναι λόγος για να ξαναπάω.

Έκλεισε τέλεια η βραδιά.
Έκλεισε τέλεια η πιο χαλαρή ίσως ημέρα του ταξιδιού. Μια βόλτα στην παραμυθένια Πράγα …

...την πόλη των 100 Πύργων

post .....................

 

[Iris_90]

Πόσο τέλεια η βιβλιοθήκη , άνετα ξαναπήγαινα 2η φορά στη Πράγα , ο ορισμός του παραμυθιού !!!

Το γατοκαφέ όλα τα λεφτά !!!

 

[Grerena]

4η ημέρα: Η ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ...ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ
Σήμερα σηκώθηκα πιο νωρίς. Ήθελα να πετύχω το πρωινό στα πιο φρέσκα του, στις πρώτες δόσεις.
«Τα λέμε πάνω» είπα στην κόρη μου και έφυγα γρήγορα.
Κάθισα σε γωνιακό τραπεζάκι με θέα...

και σερβιρίστηκα και ...έφαγα και διπλάσιες ποσότητες απ’ ότι χθες. Είχαμε ταξίδι σήμερα. Ποιος ξέρει πότε θα βρίσκαμε χρόνο και που για να ξαναφάμε. “Κτήνιασα” αλλά ευτυχώς … το περιβάλλον, το ποτάμι, το πλοίο … το ρομαντικό φόντο, το φοντί … ισορροπούσε λίγο την κατάσταση.

Το σενάριο σήμερα έλεγε άμεση αναχώρηση για Γερμανία. Άφιξη σε Βαϊμάρη, η οποία έχει πολλά ενδιαφέροντα και μια μικρή στάση σε Naumburg, η οποία είναι στο δρόμο μας για τη Λειψία, στην οποία Λειψία και θα μέναμε τα δυο επόμενα βράδια.

Στις 10:00 η ώρα, που ήταν ώρα και του check out είμαστε έτοιμες για αναχώρηση.
Eίχαμε και τα τυχερά μας! Μόνο για το ένα βράδυ μας χρέωσαν το parking του αυτοκινήτου. Δώρο ήταν; To ξέχασαν; Δεν ξέρω. Ύστερα όμως και απ’ αυτό ... το Botel αυτό εγκαταστάθηκε για τα καλά στην καρδιά μου.

Λίγη Πράγα ακόμα…
Δεν φύγαμε όμως άμεσα για Γερμανία. Μου πέρασε απ’ το μυαλό ότι μια παρακαμψούλα ως το κάστρο της Πράγας, στο οποίο δεν προλάβαμε να πάμε χθες δεν θα μας έβγαζε απ’ το πρόγραμμα. Αυτοκίνητο έχουμε. Πόση ώρα θα κάναμε ως εκεί;
Έτσι, σε 15’ είμαστε παρκαρισμένες σε ένα στενάκι πίσω από το σπίτι του Wolfgang και της Constanze (από την ταινία Amadeus).

Η αλήθεια είναι ότι πιο πολύ αυτό ήθελα να δω και όχι το κάστρο , το οποίο κάστρο εννοείται ότι είχα περπατήσει την προηγούμενη φορά.

Είδαμε όμως και το αρχιεπισκοπικό παλάτι (που και αυτό “έπαιξε” το αυτοκρατορικό παλάτι στην ταινία)...

Είδαμε και την απίστευτη θέα της Πράγας ...

Φάγαμε και το καθιερωμένο πρωινό παγωτό μας ... με κλασική γεύση (τσιχλόφουσκα)
επειδή είπαμε ... θα αργήσουμε να ξεπεράσουμε το σοκ του vegan παγωτού του Brno

Ψωνίσαμε και σουβενίρ ....

Α! Είδαμε και το κάστρο της Πράγας. Το Κάστρο της Πράγας (του 9ου αι.) είναι το μεγαλύτερο συγκρότημα παλατιών στον κόσμο. Αποτελείται από ένα ολόκληρο συγκρότημα ιστορικών ανακτόρων, γραφείων, εκκλησιών, οχυρώσεων, αυλών και κήπων. Αυτό που κάποτε ήταν η έδρα των βασιλιάδων της Βοημίας σήμερα είναι η επίσημη κατοικία του Προέδρου της Τσεχικής Δημοκρατίας.

...και την πλατεία του κάστρου ...

Μεγάλη άνεση είναι το αυτοκίνητο. Χωρίς αυτό δεν θα ανεβαίναμε ως εδώ πάνω.
Είμαστε πλέον έτοιμες για αναχώρηση.

Φεύγουμε από την Πράγα, φεύγουμε από την Τσεχία ...

Είχα την αίσθηση ότι τα πολύ “τουριστικά” …τα είχαμε αφήσει πίσω μας.
Επόμενος σταθμός μας ήταν η Βαϊμάρη της Γερμανίας.

Η Βαϊμάρη των γραμμάτων, των τεχνών και της Δημοκρατίας!
Τυχαία ανακάλυψα τη Βαϊμάρη βάζοντάς τη κάποια στιγμή σαν στάση για ένα καφέ σαν διάλειμμα σε ένα road trip μέσα στη Γερμανία (στα χαρτιά έμεινε αυτό το ταξίδι). Μελετώντας τη όμως λίγο καλύτερα είδα ότι η Βαϊμάρη “σηκώνει” πολύ παραπάνω.
Εδώ είναι η πατρίδα του Bauhaus, εδώ είναι η πατρίδα και του Γκαίτε και του Σίλερ, εδώ υπογράφηκε και η «Δημοκρατία της Βαϊμάρης». Δεν θα μπορούσα να περνάω τόσο κοντά από μια πόλη με τέτοια ιστορία και να μην την επισκεφτώ.

Τρεισήμισι ώρες δρόμο απέχει από την Πράγα. Ήταν και η μεγαλύτερη απόσταση που διανύσαμε μονοκοπανιά. Ο δρόμος ήταν άνετος και γρήγορος αλλά η μέρα ήταν πολύ ζεστή, από αυτή που έχει συνήθως η Ελλάδα Ιούλιο μήνα και έφτασα στη Βαϊμάρη με φοβερό πονοκέφαλο απ’ το aircodition του αυτοκινήτου.

Μια πόλη 65.000 κατοίκων παραείχε πολλά αξιοθέατα. Δεν ήξερα από που να ξεκινήσω. Υπήρχαν τα κλασικά της Βαϊμάρης, που ήταν 5 παλάτια, ένα πάρκο, ένα νεκροταφείο, μια βιβλιοθήκη, μια εκκλησία και τα σπίτια των Γκαίτε και Σίλερ, υπήρχαν και τα κτίρια του Bauhaus, υπήρχαν και δυο καταπληκτικά πάρκα και ένα θέατρο, που τελικά είπα να αφήσω το θέμα στην … τύχη. Όλα δεν θα τα βλέπαμε προφανώς, έκανε και ζέστη, οπότε είπα να κάνουμε μια κυκλική διαδρομή και ότι βλέπαμε …

Εδώ θα πρέπει να πω δυο λόγια για το Bauhaus.
Η Σχολή Bauhaus ήταν καλλιτεχνική και αρχιτεκτονική σχολή που ιδρύθηκε από τον Walter Gropius το 1919 στη Βαϊμάρη, σχολή που έγινε διάσημη για την προσέγγιση του σχεδιασμού που δίδασκε και έμελλε να εξελιχθεί σε ρεύμα και να προκαλέσει πραγματική επανάσταση. Το ύφος της σχολής Bauhaus επέδρασε καταλυτικά στην εξέλιξη της σύγχρονης τέχνης της αρχιτεκτονικής και του βιομηχανικού σχεδιασμού.
Βασικά χαρακτηριστικά του Bauhaus ήταν η απλότητα, η λειτουργικότητα και η χρηστικότητα, ενώ έδινε ιδιαίτερη έμφαση σε γεωμετρικές φόρμες και στο χρώμα. Σκοπός του κινήματος Bauhaus ήταν να ενώσει την τέχνη με τη μαζική παραγωγή χωρίς ωστόσο να δείχνουν τυποποιημένα τα προϊόντα. Οι καθαρές γραμμές οι αιχμηρές γωνίες και τα βασικά χρώματα άλλαξαν το μέλλον του design. Η σχολή θεωρεί πως η ίδια η πρώτη ύλη περιέχει την διακοσμητική ικανότητα.

Η Σχολή της Βαϊμάρης, από τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας της, υποβλήθηκε σε έντονη κριτική προερχόμενη κυρίως από συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις. Η άνοδος της δεξιάς στις εκλογές του 1924 σηματοδότησαν την παύση της σχολής της Βαϊμάρης και τη μεταφορά της στο Dessau.
Έτσι, αρχιτεκτονικό αποτύπωμα στη Βαϊμάρη δεν πρόλαβε να αφήσει το Bauhaus. Μόνο ένα κτίριο απηχεί τις αρχές του Bauhaus: το σπίτι στην οδό Χορν (Haus am Horn).

Εμείς με το που φτάσαμε στην πόλη παρκάραμε πίσω από το μουσείο του Bauhaus...

Το Super υπερμοντέρνο μουσείο Bauhaus το προσπεράσαμε. Είχα σχεδόν προαποφασίσει ότι δεν θα πάμε. Ήταν πολλά τα “Bauhaus” και έπρεπε να διαλέξω σε ποια θα πάμε να δούμε εκ των έσω. Και μάλλον τα πιο αντιπροσωπευτικά βρίσκονται στο Dessau, που θα πηγαίναμε την επομένη. Στη Βαϊμάρη ίσως να προλαβαίναμε να δούμε μόνο το πιλοτικό “Haus am Horn”, που βρίσκεται στην άκρη της πόλης.

Καθίσαμε στο πρώτο καφέ που συναντήσαμε για να πάρουμε κάτι παγωμένο για να συνέλθουμε απ’ τη ζέστη. Ελληνικό καλοκαίρι σας λέω!

Τα πολλά υγρά όμως έχουν και συνέπειες. Ευτυχώς που δεν είμαι της ... μπύρας, γιατί τα μαγαζιά στη Γερμανία δεν έχουν απαραίτητα και ... τουαλέτα!
«Μπορείτε να πάτε στο απέναντι γυμναστήριο» μου είπε η σερβιτόρα δείχνοντάς μου το απέναντι γωνιακό κτίριο που έμοιαζε πιο πολύ με Δημαρχείο παρά με γυμναστήριο.

Τι να κάνω; Πήγα. Ευτυχώς μπήκα και βγήκα χωρίς να συναντήσω άνθρωπο. Ούτε απολογήθηκα σε κανέναν ούτε και πρόλαβα να ντραπώ.

Πάντως καταφέραμε και ανασυντάξαμε δυνάμεις από το ταξίδι και τη ζέστη, συνήλθα και λίγο απ' τον πονοκέφαλο και ξεκινήσαμε ένα νέο tour σε μια νέα πόλη, η πρώτη μας στη Γερμανία σε αυτό το ταξίδι.
Πήραμε τον δρόμο με κατεύθυνση την Herderplatz …

Μια ωραία μπυραρία που είχα επισημάνει πετύχαμε στο δρόμο μας, αλλά δεν ήταν η κατάλληλη ώρα για να καθίσουμε. Αν ήταν gelateria …

Το κεντρικό χαρακτηριστικό της Παλιάς Πόλης της Βαϊμάρης είναι η Εκκλησία της πόλης (Stadtkirche), ή η εκκλησία Πέτρου και Παύλου ή Εκκλησία Herder (του 1500). Herder ονομάζεται, γιατί εδώ ήταν που ο Johann Herder, ο μεγάλος συγγραφέας και φιλόσοφος του 18ου αιώνα, λειτούργησε ως ιεροκήρυκας της αυλής. Ένα άγαλμα του Herder στέκεται μπροστά από την εκκλησία.

η Herderplatz ...

Δεν χρειάζεσαι χάρτη για να ψάξεις τα Unesco …

Πήραμε τα ποδαράκια μας προς το κάστρο της Βαϊμάρης. Το κάστρο ανήκει στα Unesco της κλασικής Βαϊμάρης και σήμερα φιλοξενεί Πινακοθήκες με εξαιρετικές συλλογές Γερμανικής, Ιταλικής και Ολλανδικής Τέχνης.

Μπήκαμε μέσα στο πάρκο Ilm...

Γι’ αυτό δεν είχε κόσμο στην πόλη. Σήμερα κάνει ζέστη και όλοι οι Weimar-ιώτες είναι στο πάρκο για βόλτα, ξάπλα πικ-νικ, ποδήλατο και όλα όσα μπορείς να κάνεις στα Γερμανικά πάρκα.

Βλέπουμε ένα παλάτι στα δεξιά μας και κατάλαβα ότι ήρθε η ώρα να κοιτάξω το χάρτη για να δω τι είναι αυτό και να παρατήσω για λίγο το … τυχαίο περπάτημα.

Ήταν η Βιβλιοθήκη της Δούκισσας Αμαλίας. Ήταν δηλαδή το ένα από τα δυο που ήθελα να μπω μέσα. Αν και δεν πίστευα ότι θα έχω ελπίδες, αφού είναι από αυτά τα αξιοθέατα που θέλουν προκράτηση, την οποία δεν είχα κάνει αφού τελευταία είμαι του last minute. Το είχα αφήσει λίγο στην τύχη.

Έτσι, κάναμε τον κύκλο του κτιρίου για να πετύχουμε την είσοδο και μπήκαμε μέσα. Μας υποδέχτηκε ένας υπάλληλος ρωτώντας μας αν έχουμε κάνει κράτηση. “Όχι”, του είπαμε. Με μια απορία στο πρόσωπο πήγε στη ρεσεψιόν να ρωτήσει. Έγινε ένας διάλογος στα Γερμανικά και στο τέλος αποφάνθηκαν ότι μπορούσαμε να μπούμε στο επόμενο group αλλά θα έπρεπε να κατεβάσουμε ένα app αν θέλαμε να καταλάβουμε και κάτι (στα Αγγλικά) γιατί από την ξεναγό που θα τα πει στα Γερμανικά μάλλον δεν …
«Τα εισιτήρια για αυτό το δημοφιλές αξιοθέατο θα πρέπει να κρατηθούν τουλάχιστον έξι μήνες νωρίτερα, καθώς μόνο 290 μέλη του κοινού γίνονται δεκτά ανά ημέρα. Ωστόσο, ένας περιορισμένος αριθμός διατίθεται κάθε μέρα με σειρά προτεραιότητας».
Τάδε έφη η ιστοσελίδα της βιβλιοθήκης της Δούκισσας.
Ένιωσα πολύ τυχερή. Μπήκαμε στο Γερμανόφωνο group των 5:00, με τα κινητά ανά χείρας και τα ακουστικά στα αυτιά.
Η Βιβλιοθήκη της Δούκισσας Αμαλίας ένα τεράστιο αναγεννησιακό κτίριο, που κατασκευάστηκε το 1563. Είναι ένα από τα Unesco κτίρια της Βαϊμάρης και φιλοξενεί μια από τις σημαντικότερες συλλογές κλασικής λογοτεχνίας της Γερμανίας.
Η δούκισσα της Σαξονίας-Βαϊμάρης-Άιζεναχ, Άννα Αμαλία, μετέτρεψε το κτίριο σε βιβλιοθήκη το 1761. Η Άννα Αμαλία ήταν μια δεξιοτέχνης μουσικός από μόνη της (ασυνήθιστο για γυναίκα του 18ου αι.) και μια καταξιωμένη συνθέτρια. Λάτρης της λογοτεχνίας και προστάτης των τεχνών μεταμόρφωσε τη Βαϊμάρη σε πολιτιστικό κέντρο. Κατάφερε να στρατολογήσει τον συγγραφέα Johann Wolfgang Von Goethe και τον ποιητή Friedrich Schiller για να εργαστούν στη Βαϊμάρη. Ίδρυσε τη βιβλιοθήκη, η οποία περιλάμβανε γερμανική λογοτεχνία, μουσικές παρτιτούρες και ιστορικά ντοκουμέντα.

Σήμερα, η βιβλιοθήκη είναι μια δημόσια ερευνητική βιβλιοθήκη, έχει περίπου 850.000 τόμους με έμφαση στη Γερμανική λογοτεχνία και την ιστορία της τέχνης. Μεταξύ των ειδικών συλλογών της υπάρχουν μια σημαντική συλλογή του Σαίξπηρ, με περίπου 10.000 τόμους, η μεγαλύτερη συλλογή Faust στον κόσμο καθώς και μια Βίβλος του 16ου αιώνα, που συνδέεται με τον Μαρτίνο Λούθηρο.
Η οβάλ αίθουσα αρχιτεκτονικής ροκοκό εντυπωσιάζει. Είναι διόροφη, ολόλευκη, φωτεινή και καλυμμένη με βιβλία απ’ άκρη σε άκρη. Τα όποια κενά είναι διακοσμημένα με έργα τέχνης, κυρίως γλυπτά και πορτρέτα των Goethe και Schiller.

Αυτή είναι βιβλιοθήκη! Ξεμάκρυνα απ' το group, χώθηκα πίσω από τα ράφια, περιεργάστηκα τους πίνακες και όλα αυτά με την ανοχή (και την παρακολούθηση) του φύλακα. Όχι σαν την Klementinum της Πράγας, που είδαμε μόνο την "εικόνα" της βιβλιοθήκης σαν σε καρτ-ποστάλ!

Μισή ώρα κράτησε η ξενάγηση. Αυτόν τον χρόνο δεν τον υπολόγισα ότι θα τον φάμε αφού δεν πίστευα ότι θα βρούμε εισιτήρια για τη βιβλιοθήκη. Η ώρα ήταν 5:30 όταν βγήκαμε έξω και στις 6:00 έκλεινε το “Haus am Horn”. Άξιζε η επίσκεψη αν το προλαβαίναμε.

Και πήραμε τα ποδαράκια μας μέσα από τα μονοπάτια του πάρκου. Πάρκο, το οποίο έχει διατηρηθεί όπως ήταν κατά την εποχή του Γκαίτε. Είδαμε και το Goethe's Garden House, ένα γραφικό εξοχικό σπίτι που χρησιμοποιούσε συχνά ο συγγραφέας ως καταφύγιο όταν χρειαζόταν ηρεμία και ησυχία. Ανήκει και αυτό στη λίστα της Unesco.

Δεκαπέντε λεπτά περπατήσαμε και φτάσαμε στο “Haus am Horn” στις 5:50, αλλά … άδικα φτάσαμε μέχρι εδώ. Δεν μας έβαλαν μέσα γιατί ήταν αργά.
“Ok. Μπορώ φαντάζομαι όμως να κάνω μια βόλτα γύρω απ’ το σπίτι, στον κήπο” είπα έχοντας την πρόσφατη εμπειρία μου από τη βίλλα του Brno.
«Όχι» μου απάντησαν. Ορθά, κοφτά.
Δεν μπορούσα να δω το σπίτι ούτε απ’ έξω; Δεν το πίστευα αυτό που άκουγα Μου κακοφάνηκε. Γιατί όχι; Στις 6:00 έκλεινε.
Έκανα ότι δεν άκουσα καλά, είπα ευχαριστώ και (αφού ήμουν και μέσα στο ωράριο λειτουργίας) εγώ την έκανα … τη βόλτα.

Το σπίτι είναι τόσο minimal, που μια ματιά μέσα απ’ τα παράθυρα και τα «έπιανες» όλα. Έχει τόσο «ίσιες γραμμές» μέσα και έξω, που ακόμα και οι φωτογραφίες του δεν μοιάζουν αληθινές αλλά σαν να είναι … φωτορεαλιστικές.

Φύγαμε. Είχαμε άλλωστε τόσα άλλα ακόμα να δούμε. Πήραμε το δρόμο για το Πανεπιστήμιο. Θα βγαίναμε από το πάρκο από άλλη είσοδο/έξοδο από αυτή που μπήκαμε.
Σας είπα ότι το πάρκο ήταν πολύ μεγάλο; Ήταν πολύ μεγάλο. Μέχρι να φτάσουμε στην έξοδο περάσαμε από μονοπάτια, άλση, ξέφωτα κ.τ.λ. είχε και ποτάμι που το διέρρεε, είχε έως και σημεία που μπορούσες να κολυμπήσεις, είχε και κολυμβητές. Το τελευταίο δεν το ζήλεψα, αλλά ομολογώ ότι ήταν πολύ όμορφα και σίγουρα δεν είχα ξαναδεί κατοίκους να κάνουν μπάνιο σε ποτάμι αστικού πάρκου!

Βγαίνοντας από το πάρκο είδαμε και το σπίτι του Lizst.
Και αμέσως μετά μπήκαμε στο χώρο του Πανεπιστημίου ...

Το 1995 άρχισε να λειτουργεί ξανά το Πανεπιστήμιο με το «βαρύ» όνομα Bauhaus University Weimar, στο ίδιο κτίριο με το παλιό και φιλοξενώντας τις σχολές Αρχιτεκτονικής, Καλών Τεχνών, Μίντια και Βιομηχανικού Σχεδιασμού, με αρκετά μεταπτυχιακά προγράμματα στα αγγλικά και με κοινά μαθήματα ανάμεσα στις σχολές. Η επανίδρυσή του συνέβαλε πολύ στην αλλαγή της φυσιογνωμίας της Βαϊμάρης, που άργησε πολύ να καταλάβει ότι Βαϊμάρη δεν είναι μόνο ο Γκαίτε και ο Σίλερ και ότι υπάρχει κι αυτό το κομμάτι της ιστορίας τους (το Bauhaus), που είναι επίσης σημαντικό.

Το κτίριο του Πανεπιστημίου αναμφίβολα συγκαταλέγεται στα αξιοθέατα της πόλης. Πραγματοποιούνται και ξεναγήσεις μέσα σε αυτό. Σήμερα είναι Κυριακή και οι εσωτερικοί χώροι του Πανεπιστημίου είναι κλειστοί για το κοινό και δεν θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε από κοντά το γραφείο του Walter Gropius, αλλά μπορούμε άνετα να κυκλοφορήσουμε ανάμεσα στα κτίρια του Πανεπιστημίου.

μέταλλο και γυαλί ... με απόλυτη διαφάνεια!

Λοξοδρομήσαμε για λίγο από την ευθεία του κεντρικού δρόμου για να δούμε το φουτουριστικό κτίριο της βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου.

Σειρά είχε η Frauenplan, η πλατεία μπροστά από το σπίτι του Γκαίτε. Εδώ έχουν αράξει οι φοιτητές σήμερα ...

Το Goethes Wohnhaus, ένα απλό μπαρόκ κτίριο του 1709. Εδώ έζησε ο Goethe από το 1782 μέχρι το θάνατό του, το 1832. Σήμερα στεγάζει το Εθνικό Μουσείο Γκαίτε, το οποίο περιέχει τη βιβλιοθήκη του, σχέδια, εργασίες του και προσωπικά αντικείμενά του.

Στη συνέχεια στρίψαμε στη Schillerstrasse, στον πιο μεγάλο και όμορφο πεζόδρομο της Βαϊμάρης, με καταστήματα, καφέ και εστιατόρια.

Εδώ συναντήσαμε ένα άλλο διάσημο σπίτι, αυτό του πιστού φίλου του Goethe, Friedrich Schiller.

… απέναντι από το οποίο είχε το καλύτερο παγωτό της πόλης (Giancarlo), με βάση κάποιον οδηγό που είχα διαβάσει. Καιρό είχαμε να φάμε παγωτό, από το πρωί στην Πράγα...

Ήταν όντως πολύ καλό.

Στα 150m. είδαμε και το Dower Palace (του 1767), που είναι γνωστό πιο πολύ ως «Παλάτι της Χήρας», δηλαδή το σπίτι της γνωστής μας Δούκισσας Άννας Αμαλίας. Είναι η αριστοκράτισσα, η οποία είχε ιδρύσει τη βιβλιοθήκη που είδαμε το μεσημέρι. Την εποχή του Γκαίτε, το παλάτι ήταν το επίκεντρο της κοινωνικής και λογοτεχνικής δραστηριότητας στην πόλη. Τώρα είναι μουσείο με ωραία διακόσμηση, έπιπλα εποχής και πορτρέτα … ποιων άλλων; Των Goethe και Schiller.

Στις αρχές του 19ου αι. στη μικρή Βαϊμάρη, πρωτεύουσα ενός επαρχιακού δουκάτου, έζησαν μεγάλα πνεύματα της εποχής: ο Γκαίτε και ο Σίλερ, ο Χέγκελ και ο Νίτσε, ο Μπαχ και ο Λιστ. Δεν είναι τυχαίο ότι τότε όταν η πόλη δεν είχε περισσότερους από 6.000 κατοίκους, πολλοί την παρομοίαζαν με την αρχαία Αθήνα ή τη Ρώμη. Μετά ήρθε και ο 20ός αιώνας, που επισφράγισε το ένδοξο παρελθόν της με εξίσου σημαντικά γεγονότα.
Απόρροια αυτού του παρελθόντος είναι η … συχνότητα με την οποία συναντάς ένα μουσείο ή ένα ιστορικό κτίριο στη Βαϊμάρη. Κάθε 20-50μ. όπου και να κοιτάξεις θα υπάρχει κάτι άξιο προσοχής.

Με το παγωτό στο χέρι φτάσαμε στο κέντρο της πόλης, στην Theaterplatz.

Όπως λέει και το όνομά της εδώ βρίσκεται το Θέατρο της πόλης. Δεν είναι όμως ένα οποιοδήποτε Θέατρο. Είναι το Εθνικό Θέατρο, μέσα στο οποίο υπογράφηκε το σύνταγμα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.
Τον Φεβρουάριο του 1919, λίγο μετά τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την πτώση της μοναρχίας, συνήλθε εδώ η Γερμανική Εθνοσυνέλευση, η οποία θέσπισε νέο σύνταγμα και ανακήρυξε τη Γερμανία Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Εκείνο το σύνταγμα (το πιο σύγχρονο του καιρού του) υπήρξε πρότυπο για δεκάδες άλλα στα χρόνια που ακολούθησαν και το πρώτο που προέβλεπε τη θέσπιση και τη διασφάλιση πολλών κοινωνικών δικαιωμάτων, όπως τη συμμετοχή των εργαζομένων στη διοίκηση μιας επιχείρησης μέσω συνδικάτων, κάτι εντελώς καινούργιο τότε σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η πόλη των σπουδαίων φιλοσόφων και συνθετών έδωσε στην πρώτη γερμανική κοινοβουλευτική δημοκρατία το όνομά της: Δημοκρατία της Βαϊμάρης.

Απέναντι από το θέατρο βρίσκεται το Μουσείο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και μπροστά από το Θέατρο και στο κέντρο της πλατείας βρίσκεται Μνημείο Goethe-Schiller.

Αυτό το διπλό χάλκινο άγαλμα των δύο συγγραφέων βρίσκεται μπροστά από το θέατρο της πόλης από το 1857 είναι το πλέον χαρακτηριστικό ορόσημο της πόλης. Στο “Court Theatre” πρωτοπαρουσιάστηκαν πολλά από τα έργα του Schiller και όπου μερικές φορές δούλευε και ο Goethe και το άγαλμα τους στέκεται εδώ ως απόδειξη της φιλίας τους.

Η όλη εικόνα της πλατείας συμπλήρωνε μια γωνιακή καφετέρια, η οποία στις 7:00 η ώρα το απόγευμα ήταν γεμάτη. Δεν ξέρω αν αυτό οφειλόταν και στον καλό καφέ της, αλλά σίγουρα ήταν ένα στέκι χορευτών.
Η πλατεία Θεάτρου με το Θέατρο, το σπίτι της Δούκισσας, το μουσείο Bauhaus περιμετρικά της και υπό το βλέμμα των Goethe και Schiller είχε μετατραπεί σε … πίστα για χορευτές.

Ήταν ένα όμορφο στιγμιότυπο, που αν μη τι άλλο δείχνει το ταπεραμέντο των ντόπιων αλλά και την αγάπη τους σε παντός είδους ... τέχνη.

Δεν πολυευχαριστήθηκα τη χορευτική σκηνή γιατί εκείνη την ώρα είχα να λύσω κάτι προσωπικά θέματα. Μπλόκαρε το κινητό μου, το οποίο αποφάσισε ξαφνικά να μην επικοινωνεί ούτε με το Internet ούτε με άλλα τηλέφωνα και έναν πανικό ... τον έπαθα. Μπορεί να έφταιγε η τούμπα που είχε φάει λίγο νωρίτερα όταν έδωσα προτεραιότητα στο παγωτό (όταν πάνε να σου πέσουν και τα δύο … πιο θα πιάσεις πρώτο . Θα έκανε τα μαγικά της όμως η κόρη μου και πίστευα ότι θα αποκαθίστατο το θέμα, αλλά η ουσία είναι ότι το χορευτικό happening δεν το απόλαυσα όσο θα ήθελα.
Θα έπρεπε ίσως να καθίσουμε στο Eiscafé Venezia. Μάλλον θα έπρεπε να είχα κλείσει διανυκτέρευση στη Βαϊμάρη, αλλά και τα ακριβότερα καταλύματα (της Βαϊμάρης έναντι της Λειψίας) και ο γενικότερος σχεδιασμός του ταξιδιού με οδήγησαν να μην το κάνω.
Πάντως είχαμε ήδη κλείσει 5 ώρες στην πόλη και είχαμε ακόμα ένα δύωρο ταξιδάκι έως το κατάλυμά μας στη Λειψία, οπότε σιγά σιγά αποχωρήσαμε.

Naumburg
Η ημέρα δεν τελείωσε ακόμα. Κάπως έπρεπε να «σπάσουμε» το δύωρο ταξίδι, να μην το κάνουμε μονοκοπανιά. Θα το «σπάγαμε» κάπου στη μέση με ένα ... Unesco .

Μετά από μια ωρίτσα διαδρομή σε έναν τέτοιο δρόμο ...

θα έπρεπε να μπαίνουμε στο Naumburg.
Μια μικρή πόλη των 35.000 είναι, αλλά μπαίνοντας στην πόλη και βλέποντας αυτές τις εικόνες ...

... δεν μου πολυγέμιζαν το μάτι ότι αυτό το σαν χωριό ... μπορεί να έχει κάτι τόσο μεγάλο σαν ένα Καθεδρικό της Unesco; Αφού είχα αρχίσει να αμφιβάλω αν ήρθα στο σωστό Naumburg (υπάρχει και άλλο στη Γερμανία).
Ώσπου είδα 4 πύργους από μακριά να ξεπροβάλλουν ...

Δεν έχω να πω και πολλά για το Naumburg. Δεν ξέρω πόσο ήμουν διατεθειμένη να παρεκκλίνω από την πορεία μου σε αυτή τη φάση προκειμένου να δω ένα Unesco ακόμα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως δεν παρέκκλινα σχεδόν καθόλου. Πάνω στη διαδρομή μας είναι το Naumburg και στο κάτω κάτω δεν πρέπει να πάμε και κάπου για φαγητό; Γιατί να πάμε στη Λειψία, που είναι μεγαλούπολη και θα φτάσουμε και αργά και να μην πάμε σε μια πιο μικρή και σίγουρα πιο εύκολα προσβάσιμη πόλη για το βραδινό μας; Τυχαίνει βέβαια να έχει και ένα Καθεδρικό που έχει το σήμα της Unesco.
Πάντα βρίσκω επιχειρήματα για να με πείσω.

Όπως αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς δεν δυσκολεύτηκα να βρω την εκκλησία, ούτε και να παρκάρω έξω ακριβώς από αυτήν. Μικρό μέρος το Naumburg.

Στις 8:30 που φτάσαμε έξω από την εκκλησία αυτή ... έκλεινε προφανώς. Ο φύλακας όμως που όταν άκουσε ότι είμαστε Ελληνίδες πολύ χάρηκε, γιατί αγαπούσε την Ελλάδα, στην οποία είχε πάει για διακοπές μας άφησε να ρίξουμε μια ματιά μέχρι να ετοιμαστεί για το κλείσιμο.
Έτσι είδαμε ότι προλάβαμε.

Στις 9:00 το βράδυ Δευτέρας σε μια μικρή πόλη, καθόλου τουριστική θα βρίσκαμε κάπου να φάμε;

Όλες οι Γερμανικές πόλεις, που σέβονται τον εαυτό τους διαθέτουν και το τούρκικο εστιατόριό τους. Έτσι και το Naumburg. Βρήκαμε την πίτσα Eck που είχε καταπληκτική πίτσα και ... doner.
Πάλι καλά γιατί δεν πήρε το μάτι μου τίποτα άλλο σε φαγητό κοντά στο Dom.
Πρέπει πάντως να έκανε εντύπωση η παρουσία μας, αφού ο μαγαζάτορας μας ρώτησε με περιέργεια τι δουλειά είχαμε εμείς εδώ.

Χαιρετίσαμε το όμορφο Naumburg και φύγαμε.

Με μισή ώρα καθυστέρηση φτάσαμε στο κατάλυμά μας της Λειψίας. Ήταν μάλιστα το μοναδικό κατάλυμα που το check in ήταν της παλιάς σχολής. Με περίμενε ο ιδιοκτήτης απ’ έξω, ο οποίος δεν μιλούσε Αγγλικά, ούτε μπορούσε να κάνει χρήση translate google.
Μας άνοιξε την πόρτα και μας έδωσε τα κλειδιά και με νοήματα μας είπε που να αφήσουμε τα κλειδιά όταν θα φύγουμε. Αυτά.

Το διαμέρισμα ήταν μέτριο. Κουζίνα, σαλόνι, υπνοδωμάτιο, μπάνιο, λίγο σκοτεινό χωρίς τίποτα extra (είχε συσκευή γαλλικού αλλά όχι καφέ). Άντε, τα παραβλέπουμε γιατί είχε καλή θέση (κοντά στο κέντρο) και χαμηλή τιμή.
Τέτοια ώρα ούτε που μου πέρασε απ’ το μυαλό να πάμε μέσα στη νύχτα βόλτα. Είχαμε έντονη ημέρα και θα μέναμε να ανασυντάξουμε δυνάμεις. Είχαμε άλλωστε να σηκωθούμε πρωί, αφού είχαμε κλείσει να πάμε για πρωινό σε ένα Αφρικάνικο εστιατόριο, που βρίσκεται μέσα στο ζωολογικό κήπο της Λειψίας.

post ..................................

 

[Grerena]

5η ημέρα: Η ΛΕΙΨΙΑ
Σήμερα είχαμε πολλά να κάνουμε. Θα βλέπαμε βέβαια τη Λειψία που μας φιλοξενούσε και στη συνέχεια θα κάναμε ένα mini road trip μέσα στο road trip!

Η μέρα όμως ξεκίνησε λίγο άδοξα. Είχα κλείσει τραπέζι (μέσω fork) για πρωινό μπουφέ σε ένα Αφρικάνικο εστιατόριο, το οποίο είχε μια πανέμορφη βεράντα με θέα μια σαβάνα / κομμάτι του ζωολογικού. Το σπίτι μας ήταν δυο βήματα από τον ζωολογικό κήπο.
Στις 9:00 ακριβώς είμαστε στην είσοδο του ζωολογικού από την οποία πληροφορηθήκαμε ότι το εστιατόριο ήταν στην καρδιά του κήπου και για να πάμε ως εκεί θα έπρεπε να πληρώσουμε και είσοδο για τον κήπο. Συνολικά θα μας στοίχιζε (εισιτήρια μαζί με τα δυο γεύματα) 78€!
Απείχε πολύ από το value for money που επιδιώκω, οπότε αποφασίσαμε τα ίδια ή και λιγότερα χρήματα να τα φάμε σε ψώνια.

Μια φωτογραφία έβγαλα μόνο σαν σουβενίρ …

Η ακύρωση των παραπάνω σχεδίων σήμαινε ότι είχαμε επιπλέον χρόνο για να βολτάρουμε στη Λειψία.
«Μια βόλτα στο κέντρο θα κάνουμε. Είναι όλα συγκεντρωμένα. Δεν έχει και πολλά άλλωστε η Λειψία. Δυο εκκλησίες, μια πλατεία και μια στοά. Από τη στιγμή που δεν θα μπούμε σε κανένα μουσείο, μια ωρίτσα να καθίσουμε κάπου για καφέ, βάλε και μισή ώρα αέρα, ε! ένα δυομισάωρο μας φτάνει για να γυρίσουμε τη Λειψία» … έλεγα.
Τελικά κάναμε 5,30’ ώρες! Και μάλιστα κινδύνεψαν όλα τα Unesco της ημέρας που είχα στο πρόγραμμα για τη σημερινή ημέρα!

Διασχίσαμε την Richard-Wagner-Platz, η οποία είναι η είσοδος προς το κέντρο της πόλης. Είναι μια μεγάλη πλατεία γεμάτη με σιντριβάνια, στο κέντρο της οποίας κυριαρχεί το εμπορικό πολυκατάστημα “Höfe am Brühl”.

Μέσω της πολύ κεντρικής Hainstrasse φτάσαμε στην πλατεία αγοράς (Markt platz).

Ένα και ένα τα μαγαζάκια του παλιού Δημαρχείου, στο μέσο της πλατείας αγοράς...

Ήταν πολύ νωρίς ακόμα. Τα μαγαζιά δεν είχαν ανοίξει. Και εμείς αν δεν είχαμε το ραντεβού με το ζωολογικό δεν νομίζω ότι θα είχαμε καταφέρει να είμαστε τόσο νωρίς εδώ. Ουδέν κακόν αμιγές καλού.
Πάντως πρωί μεν, ζέστη δε, και σήμερα και στη Λειψία. Στο κάτω μέρος της πλατείας μπαίνοντας στην Grimmaische Strasse, πέσαμε στην είσοδο ενός "must see" της πόλης που είναι μια δροσερή δροσερή στοά, η Madlerpassage.

Πρόκειται για μια παλιά εμπορική στοά, ένα πολυτελές εμπορικό πέρασμα, το οποίο κατασκευάστηκε το 1910 και πήρε το όνομά της από τον κατασκευαστή δέρματος Anton Mädler. Σήμερα έχει πολλά (και πανάκριβα) εξειδικευμένα καταστήματα, καφέ και εστιατόρια.

Μέσα στο πέρασμα υπάρχει το δημοφιλές Auerbach’s Keller, μια ταβέρνα κρασιού (του 15ου αι.), στην οποία ο Γκαίτε ήταν ένας από τους θαμώνες του. Μπροστά από το Auerbach’s Keller είδαμε τα αγάλματα του Φάουστ και του Μεφιστοφελή. Ο Γκαίτε ήταν συχνός καλεσμένος του Keller (έζησε στην πόλη, αφού σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας), αλλά εδώ σύχναζε επίσης και ο Μαρτίνος Λούθηρος.

Βγήκαμε στην Universitätsstraße και μετά αναπόφευκτα πέσαμε στο … Πανεπιστήμιο. Συγκεκριμένα στο "Leibnizforum", το μέρος που οι φοιτητές βγαίνουν για το διάλειμμά τους.

Το Πανεπιστήμιο της Λειψίας ιδρύθηκε το 1409 και είναι το 2ο παλαιότερο στη Γερμανία. Η θέση της Πανεπιστημιούπολης στην καρδιά της πόλης την καθιστά άμεσα συνδεδεμένη με τη ζωή στη Λειψία.
Σημαντικό ορόσημο για την πόλη αποτελούν τα κτίρια Paulinum (αίθουσα συνελεύσεων) και η Πανεπιστημιακή εκκλησία του St. Paul. (Η Θεολογική ήταν από τις πρώτες σχολές του Πανεπιστημίου).

Το Πανεπιστήμιο εκτός από αρχιτεκτονικά εντυπωσιακό είναι και ιστορικά εντυπωσιακό, αφού πολλοί είναι και οι διάσημοι απόφοιτοί του. Οι Johann Wolfgang von Goethe, Friedrich Nietzsche, Robert Schumann, Richard Wagner, Ludwig Eduard Boltzmann και Angela Merkel είναι μερικοί από αυτούς.
Ήταν νωρίς ακόμα και οι φοιτητές λιγοστοί. Βγήκαμε έξω από το χώρο προκειμένου να πάμε κάπου για πρωινό και θα ερχόμασταν πάλι αργότερα για χάζι και για ψώνια, αφού το «αξιοθέατο» Πανεπιστήμιο είχε και μαγαζάκι με σουβενίρ!
Στη Grimmaische Strasse (πάλι) καθίσαμε σε έναν φούρνο υπερπαραγωγή ονόματι "Lucas" και πήραμε πρωινό.

Μετά ήρθε η σειρά της πλατείας Augustusplatz.
Η μεγαλύτερη πλατεία της Ευρώπης, πλαισιώνεται από μερικά από τα πιο διάσημα κτίρια της πόλης.
Ο ψηλότερος ουρανοξύστης της Λειψίας, τα Πανεπιστημιακά κτίρια New Augusteum, Paulinum & η Πανεπιστημιακή εκκλησία του St. Pauli, ο πρώτος ουρανοξύστης της πόλης Kroch-Haus, με τον πύργο του ρολογιού, το Αιγυπτιακό μουσείο είναι τα κτίρια που οριοθετούν την πλατεία ενώ πάνω της βρίσκονται η Όπερα και η αίθουσα συναυλιών (Gewandhaus).

Δεν ήταν όμως στα καλύτερά της η πλατεία, αφού γινόντουσαν έργα και στη θέση του εντυπωσιακού σιντριβανιού της υπήρχαν μπάζα και γενικά μια ακαταστασία.

Όταν είναι στα καλά της κανονικά θα βλέπαμε αυτό …

Φωτο από internet

Ενώ τώρα βλέπαμε αυτό …

Έκανε και ζέστη, οπότε δεν σταθήκαμε και πολύ.
Επιστρέψαμε στο Πανεπιστήμιο για να το δούμε με κίνηση αλλά και για να το δούμε και εκ των έσω. Τώρα το Leibnizforum έσφυζε από ζωή. Γεμάτα τα παγκάκια και τα πατώματα.

Και μέσα ήταν εντυπωσιακό...

Ολόλευκο, στολισμένο με αγάλματα (ma, ποιών άλλων; ) Γκαίτε και Schiller, φωτεινό, με λιτές γραμμές και με ξεναγήσεις σε groups, αφού έως και μουσεία έχει μέσα, εκτός από τα αμφιθέατρα.

Επιστρέψαμε στον γνωστό μας πεζόδρομο (Grimmaische Str.) για καφεδάκι.
Και ναι! Δεν την απέφυγα την αλυσίδα. Έπρεπε να κάνω και το χατίρι της κόρης και καθίσαμε στα Starbucks. Ούτε καν έξω για να χαζεύω την περαντζάδα δεν καθίσαμε γιατί … έκανε ζέστη σας το είπα;
Ένα espresso για μένα και ένα … πράσινο ρόφημα για τη μικρή.

Δεν ήταν άσχημα. Γεμάτο φοιτητές και … μπρίζες ήταν το μαγαζί. Φορτίσαμε και εμείς τα κινητά μας, τα είπαμε και με τα social και χαλαρώσαμε για να ‘χουμε για τη συνέχεια.

Η συνέχεια είχε … ψώνια. Είδαμε τα DM μπροστά μας και μπήκαμε μέσα. Βγήκαμε μετά από 20’ έχοντας ψωνίσει διάφορα σκατολοίδια. Στο καπάκι μπήκαμε και στο “Thalia” που ήταν δίπλα. Αλυσίδα βιβλιοπωλείου είναι και μπήκαμε για να πάρω το καθιερωμένο μαγνητάκι μου. Που να φανταστώ ότι θα κολλήσουμε; Βγήκαμε πάλι ύστερα από 40’ έχοντας ψωνίσει κάτι φοβερά gadzets. Τελικά … τα φάγαμε τα λεφτά του ζωολογικού.

Ας δούμε και κανένα αξιοθέατο. Όλο μαγαζιά, καφέδες, ψώνια και άραγμα είμαστε από το πρωί και όλα γύρω από την Grimmaische Strasse. Στην Ερμού στην Αθήνα δεν έχω φάει τόσο χρόνο στο ίδιο σημείο.

Τις δυο εκκλησίες που έχουν σχέση με τον Bach ήθελα να δω. Του Αγίου Νικολάου και του Αγίου Θωμά.
Η πρώτη ήταν εκεί κοντά, στα 200 μέτρα.

Σε ξαφνιάζει το λευκό χρώμα που έχει εσωτερικά. Αν και μάλλον δεν είναι λευκό, αλλά ροζίζει λίγο.
Το εκκλησιαστικό όργανο που έχει θεωρείται από τα καλύτερα στην Ευρώπη. Ο Μπαχ ήταν εδώ μουσικός Διευθυντής.

Για να πάμε στην εκκλησία του Αγίου Θωμά κόψαμε δρόμο μέσα από μια άλλη στοά, που δεν ήταν διάσημη όπως η Madler που είδαμε το πρωί. Δεν ξέρω πως τη λέγανε αλλά ήταν πολύ όμορφη, με αίθρια και τοιχογραφίες και βιτρό και όμορφες γωνιές και μαγαζιά.

Βγήκαμε πάλι στην κεντρική Grimmaische. Και πέσαμε στη Naschmarkt. Είναι μια όμορφη πλατεία πίσω από το παλιό Δημαρχείο και μπροστά από το «χρυσό» παλιό Χρηματιστήριο (νυν μουσείο ιστορίας). Αποπροσανατολίστηκα λίγο. Αυτήν την πλατεία δεν θα έπρεπε να την είχαμε δει το πρωί; Από εδώ περάσαμε. Πως δεν την είδαμε;

Μας είχε ζαλίσει η ζέστη φαίνεται αφού μετά τη Marktplatz μας “τράβηξε” γρήγορα η δροσιά της στοάς Madlerpassage, που είναι ακριβώς απέναντι από την Naschmarkt και έτσι δεν την προσέξαμε. Ανέφερα ότι έκανε πολύ ζέστη;
Εξ’ ου και γεμάτα τα δροσερά πάρκα της πόλης…

Φτάσαμε και στην γοτθική εκκλησία του Αγίου Θωμά από τις πύλες της οποίας … έχουν και έχουν περάσει ιστορικά πρόσωπα.

Ο Μπαχ ήταν χοράρχης εδώ, εδώ βρίσκονται και τα λείψανά του. Είναι επίσης ο τόπος όπου εργάστηκε ο Johann Sebastian Bach για 27 χρόνια, από το 1723 έως το 1750. Εδώ δημιουργήθηκε μεγάλο μέρος των έργων του.
Επίσης ο Μαρτίνος Λούθηρος κήρυξε εδώ. Η χορωδία της εκκλησίας (Thomanerchor) έγινε το κέντρο προτεσταντικής ιερής μουσικής. Η χορωδία αγοριών του Αγίου Θωμά είναι μια από τις πιο διάσημες στον κόσμο.
Σε αυτήν την εκκλησία βαφτίστηκε και ο Richard Wagner (ο οποίος γεννήθηκε στη Λειψία), ενώ περίπου 20 χρόνια νωρίτερα το 1789 ο Μότσαρτ έπαιζε το όργανο εδώ σε μια από τις περιοδείες του, ... το οποίο όργανο έπαιζε μουσική την ώρα που μπήκαμε μέσα στην εκκλησία.
Λίγο ασυνήθιστη διάταξη έχουν τα καθίσματα της εκκλησίας, τα οποία δεν «βλέπουν» προς το ιερό…

Είδαμε και τον τάφο του Μπαχ μέσα στην εκκλησία, είδαμε και το άγαλμα προς τιμήν του στον αυλόγυρο της…

… ο οποίος ευρύτερος αυλόγυρος έχει πολύ όμορφα μαγαζάκια/μπυραρίες που δεν … τιμήσαμε. Ας όψονται η ζέστη και τα επόμενα της ημέρας, που μας απέτρεψαν να το κάνουμε.

Αντ’ αυτού είπαμε να φάμε το πρώτο παγωτάκι της ημέρας, που τελικά ίσα που προλάβαμε και το κατάπιαμε, αφού έλιωνε (από τη ζέστη) με συνοπτικές διαδικασίες.

Προσπεράσαμε και άλλους πειρασμούς ...

... γιατί η ώρα είχε φτάσει πια 2:00. “Φάγαμε” περισσότερο χρόνο απ’ όσο υπολόγιζα στη Λειψία. Τώρα λίγο στριμωγμένα θα έβγαιναν τα υπόλοιπα της ημέρας.

Το σπίτι μας απείχε από την πλατεία Wagner μόλις 8 λεπτά με τα πόδια. Σημαντικό προσόν αυτό του σπιτιού, στο οποίο φτάσαμε πολύ γρήγορα.

Φρεσκαριστήκαμε λίγο και πήραμε το αυτοκίνητο με προορισμό την …. την πόλη Dessau. Μία ώρα μετά παρκάραμε σε parking πίσω από το Πανεπιστήμιο της πόλης.

post .................

 

[Grerena]

5η ημέρα (συνέχεια): ΤΟ BAUHAUS (!), ΕΝΑΣ ΚΗΠΟΣ ΚΑΙ Ο ΛΟΥΘΗΡΟΣ
Στις 2:30 η ώρα ξεκινήσαμε από Λειψία για μια … ημερήσια εκδρομή. Θα κάναμε μια μικρή διαδρομή προς το βορρά. Όχι δεν θα φτάναμε στο Βερολίνο (αν και μου είχε περάσει και αυτό απ’ το μυαλό) αλλά μόλις μια ώρα μακριά, έως το Dessau. Πολύ κοντά όμως στο Dessau βρίσκονται και κάποιοι υπέροχοι κήποι, οι Worlitz/Dessau, αλλά και η Wittenberg.
Η συνολική διαδρομή είναι τρεις ώρες. Θέλαμε μια ώρα ως το Dessau, μισή ώρα από εκεί για το πάρκο, άλλη μισή για τη Βιτεμβέργη και τέλος μια ώρα για πίσω, στη Λειψία.
Εντάξει, άνετο δεν το λες, αλλά εφικτό σίγουρα είναι! Θα πηγαίναμε και …βλέποντας και κάνοντας και … ότι προλαβαίναμε.

Dessau. Η πόλη του Bauhaus
Το Dessau είναι διάσημο για το κολέγιο αρχιτεκτονικής Bauhaus. Όπως ανέφερα σχετικά και στο κεφάλαιο της Βαϊμάρης, μετά την πολιτική απόφαση διακοπής της λειτουργίας της σχολής στη Βαϊμάρη (το 1924) αρκετές γερμανικές πόλεις εξέφρασαν ενδιαφέρον να φιλοξενήσουν τη σχολή Bauhaus. Τελικά o Gropius μετά την εκδίωξή του από τη Βαϊμάρη μετακόμισε τη σχολή του στο Dessau, πόλη πολύ περισσότερο προοδευτική και βιομηχανική. Πολλοί διάσημοι καλλιτέχνες δίδαξαν στο Dessau τα επόμενα χρόνια, ανάμεσά τους οι Walter Gropius, Paul Klee και Wassily Kandinsky.
Το κτίριο της σχολής στο Dessau καθώς και οι κατοικίες των δασκάλων (τα Meisterhaus), που σχεδίασε ο Gropius αποτέλεσαν την επιτομή της μοντέρνας αρχιτεκτονικής στη Γερμανία και κατατάσσονται στα σημαντικότερα κτίρια του 20ου αι. και αποτελούν μνημεία Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Unesco.
Αυτά τα κτίρια ήθελα διακαώς να δω από κοντά.

Παρκάραμε πίσω από το Πανεπιστήμιο και περπατήσαμε στην οδό … Bauhaustrasse, στο τέλος της οποίας βρίσκεται το κεντρικό κτίριο της σχολής Bauhaus.

Δεξιά και αριστερά της Bauhaustrasse βρίσκονται οι διάφορες σχολές του Πανεπιστημίου σε …Bauhaus στυλ.

Ο Walter Gropius εμπνεύστηκε και δημιούργησε ένα ίδρυμα γνωστό ως Bauhaus στο Dessau, ο σχεδιασμός του οποίου διασταυρώνει την αρχιτεκτονική, την τέχνη, το βιομηχανικό σχέδιο, την τυπογραφία, τη γραφιστική και τον εσωτερικό σχεδιασμό με ένα στυλ που θα επηρεάζει για πάντα την αρχιτεκτονική.
Ο Gropius σχεδίασε με μια ασυμμετρία τα διάφορα τμήματα του κτιρίου διαχωρίζοντάς ανάλογα με τη λειτουργία τους. Τα κύρια στοιχεία του συγκροτήματος είναι η τριώροφη πτέρυγα εργαστηρίου με τη γυάλινη πρόσοψη, το ίδιο τριώροφο κτίριο για την επαγγελματική σχολή και το πενταώροφο κτίριο των στούντιο. Οι τρεις αυτές πτέρυγες συνδέονται όλες με «γέφυρες», στις οποίες βρίσκονται η Διοίκηση, ένα αμφιθέατρο, γραφεία και το γραφείο του Gropius.

Η γυάλινη πρόσοψη επιτρέπει την άποψη των εσωτερικών εργασιών, παρέχοντας σαφή εικόνα των κατασκευαστικών στοιχείων και δημιουργώντας έτσι μια εντύπωση διαφάνειας. Η κάτοψη του κτιρίου θυμίζει έλικα ελικοπτέρου, κάτοψη που χρησιμοποιήθηκε σε μεγάλο βαθμό στις γύρω περιοχές του Dessau.

Μέρος του κτιρίου ήταν κλειστό για εργασίες αλλά το υπόλοιπο μπορούσαμε να επισκεφτούμε και εκ των έσω, χωρίς όμως δυστυχώς να μπορούμε να δούμε το γραφείο του ιδρυτή Gropius.
Ξεκινήσαμε από το ισόγειο και την παρουσίαση της ιστορίας του κτιρίου, κάποιων δομικών υλικών αλλά και αντικειμένων που χρησιμοποιήθηκαν στο κεντρικό κτίριο του Bauhaus του περασμένου αιώνα.

Υπάρχουν και ξεναγήσεις συγκεκριμένες ώρες, οι οποίες φαντάζομαι ότι θα ήταν αρκετά διαφωτιστικές, τις οποίες όμως δεν πετύχαμε, οπότε η δική μας ανεξάρτητη «βόλτα» εντός του κτιρίου μαζί με το έντυπο υλικό και τις πληροφορίες από το internet με διαφώτισαν σχετικά καλά για το ρεύμα Bauhaus, τους ιδρυτές του, τη σημερινή σχολή και για το κτίριο/μνημείο Bauhaus/Dessau.

Βγαίνοντας από το κτίριο επισκεφτήκαμε την τουαλέτα του κτιρίου. Ακόμα και εδώ με γοήτευσε η απλότητα του στυλ.

Στην είσοδο του κτιρίου ήταν το highlight! Δεν ήταν άλλο από την κόκκινη πόρτα με την επιγραφή: Bauhaus. Εδώ πήραμε το χρόνο μας για τις σχετικές φωτογραφίες.

Τιμήσαμε δεόντως το μαγαζί με τα σουβενίρ. Είχε τα πάντα με logo/συνθήματα της σχολής τύπου: «Less is more” “To be or not to be an architect” “Born to Build” και πολλά άλλα ευφάνταστα, που είχαν σχέση με την αρχιτεκτονική. Ως και καρέκλες σχεδιασμένες δια χειρός των master’s είχε!
Και ναι! Ψωνίσαμε και εμείς. Όχι καρέκλες, αλλά όλα τα υπόλοιπα. Κονκάρδες, τσάντες, κασετίνες και … μολύβια σχεδίου, διότι εκτός από τη λόξα, ένα μικρό ταλεντάκι … υποβόσκει.

Η συνέχεια είχε φαγητό και γλυκό στην καντίνα του κτιρίου. Δεν μας έκανε καρδιά να φύγουμε από το χώρο, αλλά παράλληλα ήταν και ωραία και το περιβάλλον και η ατμόσφαιρα γενικά.

Και μπορεί το κτίριο Bauhaus Dessau να μην είναι landmark τύπου Κολοσσαίου ή Πύργου του Άιφελ, αλλά είναι όμως στη δική μου bucket list και το ευχαριστήθηκα σαν να ήταν εξίσου διάσημο.

Εεε? Δεν το βλέπετε και εσείς; Το έχω «μεταφέρει» λιγάκι;

Δεν είμαι αρχιτέκτονας, αλλά η αρχιτεκτονική με γοητεύει ως τέχνη όπως και η ζωγραφική, ίσως και περισσότερο. Έτσι κατά τις Eurotravel εξορμήσεις μου εκτός από τις Πινακοθήκες κυνηγώ να δω και διάσημα αρχιτεκτονικά έργα. Σε αυτό το ταξίδι γνώρισα και θαύμασα έργα κορυφαίων αρχιτεκτόνων (Bauhaus και μη) του 20ου αι., όπως των Gropius, Meis Van Der Rohe (η βίλλα στο Brno), Frank Cherry (το “dancing house”).
Κλείνοντας το κεφάλαιο Bauhaus, του οποίου κατά κάποιο τρόπο με αφορμή την επίσκεψή μου αυτή του έκανα και λίγο αφιέρωμα, θα ήθελα να αναφερθώ και στον Έλληνα εκπρόσωπο της σχολής, τον Ιωάννη Δεσποτόπουλο, ο οποίος σπούδασε στο Bauhaus της Βαϊμάρης, δίδαξε στο ΕΜΠ και στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης, διετέλεσε μέλος των Ακαδημιών Τέχνης σε Μόναχο και Βερολίνο και δημιούργησε πολλά έργα του σε Ελλάδα και Σουηδία με αντιπροσωπευτικότερα το Ωδείο Αθηνών και το νοσοκομείο Σωτηρία της Αθήνας.

Φεύγοντας από το κεντρικό κτίριο Bauhaus πήραμε ξανά την Bauhausstrasse, δρόμος που οδηγούσε στο αυτοκίνητό μας. Τώρα (ύστερα από την επίσκεψή μου) αναγνώρισα και το κτίριο των στούντιο που στέγαζε τους φοιτητές και τους κατώτατους δασκάλους … 28 στούντιο / διαμερίσματα με εμβαδόν 20τ.μ. Αποτελεί την πενταώροφη τρίτη πτέρυγα του κυρίως κτιρίου.

Εκατέρωθεν του δρόμου βρίσκονται το τμήμα Αρχιτεκτονικής, Διαχείρισης εγκαταστάσεων και Γεω-πληροφοριών, το τμήμα Σχεδιασμού και άλλες σύγχρονες εγκαταστάσεις.

Αυτό είναι το Ινστιτούτο Τοπογραφίας και Γεω-πληροφορικής ...

Και αυτό … (φαίνεται άλλωστε) … το Café am Campus...

Αυτό το Γραφείο ευρέσεως εργασίας …

Αυτό είναι η Σχολή Σχεδίου … (το παγκάκι ήθελα να βγάλω και κατά λάθος έβγαλα τη Σχολή, εξ’ ου και το δέντρο μες τη μέση ) ...

Πήραμε το αυτοκίνητο κατευθυνόμενοι προς τα σπίτια των masters. Κλειστά θα ήταν τέτοια ώρα, αφού είχαμε «φάει» πολλή ώρα στο κυρίως κτίριο και τώρα είχε πάει σχεδόν 6:00 η ώρα, αλλά όλο και κάτι θα βλέπαμε.

Και είδαμε … τα σπίτια των master δασκάλων όπως των Kandinski, Klee…

Το ανέφερα και νωρίτερα και επιβεβαιώνω τώρα: Ναι, πρόκειται για τους γνωστούς ζωγράφους Kandinski και Klee, οι οποίοι δίδαξαν στη σχολή Bauhaus. O Kandinski κλήθηκε να αναλάβει το εργαστήριο τοιχογραφίας και ο Klee υπήρξε αρχικά «δάσκαλος των μορφών» και έκανε και διαλέξεις με θέμα την καλλιτεχνική φόρμα.

Και εδώ φυσικά κυριαρχούν οι λιτές γραμμές και το χρώμα σε σπίτια χτισμένα μέσα στο δάσος. Πολλά σπίτια ήταν υπό ανακαίνιση και δεν είμαι σίγουρη αν και εντός ωραρίου του θα μπορούσαμε να τα δούμε και εκ των έσω. Εγώ πάντως ήμουν ευχαριστημένη και έτσι.

Το Dessau χρηματοδότησε τα σπίτια που σχεδίασε ο Gropius για τους δασκάλους του Bauhaus, οι οποίοι τα νοίκιαζαν από την πόλη. Ο Gropius και η σύζυγός του Ise ζούσαν στο μεγαλύτερο ακίνητο και οι δάσκαλοι στα διπλανά τρία στη σειρά ημιανεξάρτητα σπίτια, όλα με πανομοιότυπες κατόψεις.
Και ενώ όλα αυτά σχεδιάστηκαν για να ζουν οι δάσκαλοι παράλληλα αποτέλεσαν και πρότυπα σπίτια για εκπαιδευτικούς σκοπούς.
Τα σπίτια, κρυμμένα σε πευκοδάση, είναι σε εξαιρετική κατάσταση και αναδεικνύουν αυτές τις χαρακτηριστικές καθαρές γραμμές Bauhaus.
Αυτά τα σπίτια πήραν το όνομά τους από τις διακεκριμένες προσωπικότητες που ζούσαν σε αυτά: Gropius, Muche/Schlemmer, Kandinsky/Klee και Moholy-Nagy/Feininger. Το τελευταίο (Feininger House) είναι ένα μουσείο για τον συνθέτη Kurt Weill, γεννήθηκε στο Dessau το 1900.

Όταν φτιάχνεις σπίτι απέναντι από του Gropius δεν θα μπορούσε να μην είναι σε άλλο στυλ πέραν του Bauhaus…

… όπως και οι πολυκατοικίες που προσπερνάγαμε βγαίνοντας από την πόλη είχαν άρωμα Bauhaus. Δεν θα μπορούσαν και αλλιώς. Στο Dessau βρίσκονται.

Ο κήπος Dessau / Worlitz
Η ώρα ήταν 6:10 όταν άνοιξα τη μίζα για να φύγουμε από το Dessau. Φαίνεται πολύ αργά για τα άλλα δυο αξιοθέατα του προγράμματός μου. Ναι! Είχα και άλλα στο πρόγραμμα. Οι μικρές όμως αποστάσεις και το ότι νυχτώνει και αρκετά αργά θα μας επέτρεπαν πίστευα να επισκεφτούμε τα επόμενα …Unesco της ημέρας. Εξάλλου δεν είναι δυνατόν να τελειώσει η ημέρα μας από τώρα. Είναι μόλις 6:00 το απόγευμα!
Μισή ώρα αργότερα είμαστε παρκαρισμένες στο Worlitz, έξω από την είσοδο του πάρκου Worlitz/Dessau.

Λίγο αργά για πάρκο, αλλά είχαμε ακόμα γεμάτες δυο ώρες μέρα για να το δούμε, έως ότου θεωρητικά κλείσει. Το πάρκο «κλείνει» όταν νυχτώσει.

Οι κήποι Worlitz δημιουργήθηκαν τον 18ο αι. από τον Δούκα της Σαξονίας-Άνχαλτ Leopold III. Ο Δούκας επηρεασμένος από την Αγγλία και την Ιταλία, χώρες στις οποίες έζησε, δημιούργησε ένα Αγγλικό τοπίο με Ιταλικές πινελιές, σε μια ιδιοκτησία του 140τ.χλμ. πάνω σε ένα κανάλι του Έλβα ποταμού.
Το αποτέλεσμα είναι ένα καλά μελετημένο σύστημα μονοπατιών, καναλιών, λιμνών, κτιρίων, γλυπτών και άλσεων μέσα σε ένα φυσικό δασώδες σκηνικό εκπληκτικής ομορφιάς.

Οι πρώτες εικόνες που αντικρίσαμε σχεδόν από το parking και το πρώτο γεφυράκι ήταν αυτές…

Αποσβολωτικές!

Ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι του πάρκου με πολύ χαρακτηριστικά σημεία του θα μπορούσαμε άνετα να το περπατήσουμε. Είχα σημειώσει μια κυκλική διαδρομή προκειμένου να δούμε τα ομορφότερα σημεία. Η διαδρομή αυτή περιλάμβανε και γεφύρια και κανάλια αλλά και βάρκες / πλατφόρμες, που λειτουργούν σαν γέφυρες που σε περνούν σε διάφορα νησάκια.
Αλλά λογάριαζα χωρίς τον τιμονιέρη …
Αυτές οι πλατφόρμες που έβλεπα στο internet πίστευα ότι ήταν αυτοδιαχειριζόμενες, αλλά… δεν ήταν. Ήθελε και καπετάνιο το σκάφος! Και τέτοια ώρα που ήρθαμε είχε … σχολάσει ο καπετάνιος. Οπότε έπρεπε να ξεχάσουμε την απέναντι όχθη.

Πήραμε το κεντρικό μονοπάτι που οδηγούσε στο παλάτι του Λεοπόλδου.

Το παλάτι αυτό αποτέλεσε ένα επαναστατικό αρχιτεκτονικό επίτευγμα για την εποχή. Είχε καταφέρει να “ξεφύγει” από το μπαρόκ της εποχής, από τις πομπώδεις προσόψεις και την περίτεχνη γλυπτική. Ήταν το πρώτο νεοκλασικό που χτίστηκε στη Γερμανία και για αυτό το λόγο είναι ένα από τα πιο διάσημα κτίρια στη Γερμανική αρχιτεκτονική ιστορία.

Την ομοιότητα με τον Λευκό Οίκο της Ουάσιγκτον την βλέπετε; Είναι γιατί το παλάτι του Λεοπόλδου επηρέασε τον σχεδιασμό του Λευκού Οίκου, ο θεμέλιος λίθος του οποίου (Λ. Οίκου) μπήκε 20 χρόνια μετά.

Είδαμε και ένα «περίπτερο» που σε νορμάλ ώρα είναι εστιατόριο, είδαμε μικρά μονοπατάκια, γεφυράκια, κανάλια, παγκάκια και ότι άλλο συναντάς στα πάρκα, αλλά και ξέφωτα, αγάλματα, εντυπωσιακά τεράστια δέντρα, απέραντες εκτάσεις γρασιδιού και λίμνες, που δεν συναντάς συχνά και που έκαναν το πάρκο …μοναδικό. Λόγω αυτού του εξαιρετικού σχεδιασμού τοπίου το Dessau/Worlitz Garden χαρακτηρίστηκε μνημείο Παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco.

Λίγο κόσμο συναντήσαμε. Ένα ζευγάρι, ένα σκύλο με το αφεντικό του και ένα παιδί μόνο του (???). Ήταν μια ώρα ήσυχη, ο ορισμός της γαλήνης!

Είδαμε και κάποια σημεία must see του πάρκου, όπως τη συναγωγή …

Και από μακριά, το νυμφαίο (ιερό αφιερωμένο στις νύμφες των λιμνών)…

… γιατί ο Λεοπόλδος είχε και μια αδυναμία και στα ελληνορωμαϊκά.

Ας το καλό … ήθελα να κάνω τη μεγάλη βόλτα και να ταξιδέψουμε με τις πλατφόρμες … όσο να ’ναι είναι ιδιαίτερες …

Αφού περπατήσαμε ότι μονοπάτι περπατιώταν χωρίς να μπορέσουμε να περάσουμε σε κάποιο νησάκι, καθίσαμε σε μια όχθη, σε ένα μικρό μόλο για να κάνουμε πικ-νικ (λέμε τώρα). Κάτι ριζογκοφρετάκια από το προχθεσινό Zabka, κάτι κρουασανάκια από το χθεσινό πρωινό, ένα αναψυκτικό από το πρωινό φούρνο της Λειψίας. Κάναμε και μια video-κλήση και στον μπαμπά της οικογένειας για να σπάσουμε λίγο … την ησυχία αλλά και για να του δείξουμε και την ομορφιά του τοπίου live.
Δεν ξέρω αν οι κήποι αυτοί του Worlitz είναι ομορφότεροι από τους άλλους των Lednice/Valtice της Τσεχίας που πήγαμε, αλλά σίγουρα είναι πιο … ρομαντικοί και το λέω αυτό ας μην έκανα βαρκάδα.

Η ώρα πήγε 8:00 το βράδυ. Κάποιος άλλος στη θέση μου πιθανώς να έλεγε «Τέρμα για σήμερα». Τέτοια ώρα και ενώ είμαστε μια ώρα μακριά από το κατάλυμά μας, θα έπρεπε να «μαζευτούμε».
Όχι όμως, δεν το κάναμε ακόμα.
Για λίγο σκεφτήκαμε να γυρίσουμε σπίτι, να αλλάξουμε και να πάμε Λειψία για βραδινή βόλτα. Φοιτητούπολη είναι, όλο και κάτι ενδιαφέρον θα βρίσκαμε. Για να είμαι ειλικρινής αυτό το σενάριο ψήφισε η κόρη, αλλά κατά βάθος πίστευα ότι άμα μπαίναμε στο σπίτι δύσκολα θα βγαίναμε πάλι και από την άλλη μεριά υπήρχε και ένα Unesco μόλις μισή ώρα μακριά μας και δεν ένιωθα καλά να το αφήσουμε …

Η Βιτεμβέργη
Στη Βιτεμβέργη του Λούθηρου θα φτάναμε στις 8:30. Εντάξει δεν θα μέναμε πολύ, αλλά εμένα μου αρκούσε μια βολτίτσα στο κέντρο της. Πόσο μεγάλο κέντρο να έχει άλλωστε μια πόλη 46.000 κατοίκων, από τις μικρότερες του tour μας; Εξάλλου κάπου έπρεπε να φάμε και βραδινό. Ας είναι στη Βιτεμβέργη.
Αυτά έλεγα από μέσα μου για να με πείσω ότι δεν είναι παράλογο να πάμε έως την Βιτεμβέργη στις 8:30 το βράδυ. Τι βράδυ δηλαδή; Μέρα θα ήταν ακόμα.
Αυτό ήταν και το δόλωμα που έριξα στην …παρέα.
«Δεν πεινάς όμως;» «Δεν πάμε Βιτεμβέργη για καμιά πίτσα που θα φτάσουμε και πιο γρήγορα απ’ ότι αν πάμε Λειψία;»
Και έτσι ψηφίστηκε αυτό το σενάριο και η απόφαση πάρθηκε.

Πράγματι στις 8:35 είμαστε παρκαρισμένες σε parking στα 200μ. από το ναό των Αγίων Πάντων, στην πόρτα του οποίου ο Μάρτινος Λούθηρος κάρφωσε τις 95 διατριβές του, το 1517, μια πράξη που βοήθησε στην πραγματοποίηση της Προτεσταντικής Μεταρρύθμισης.

Ένας δρόμος (πεζόδρομος) και δυο πλατείες είναι όλη η πόλη. Μια μικρή πόλη με ιστορία.
Πήραμε την Schlossstrasse, έναν όμορφο πεζόδρομο με λουλούδια, με ένα μικρό κανάλι στη μέση του και σπίτια εκατέρωθεν, στα οποία έχουν ζήσει διάφοροι γνωστοί και άγνωστοι άνθρωποι των γραμμάτων σύμφωνα πάντα με τις πινακίδες τους.

Ώσπου φτάσαμε στην πλατεία αγοράς της Βιτεμβέργης. Η μεγάλη πλατεία περιστοιχίζεται από αρχοντικά, έχει στο κέντρο της το Δημαρχείο του 16ου αι. με ιδιαίτερα περίτεχνη γοτθική αρχιτεκτονική πρόσοψη και μπροστά σε αυτό τα δύο μνημεία του Μαρτίνου Λούθηρου και του φίλου του Μελάχθονα.

... έχει και μια υδρόγειο λίγο φουτουριστική...

Το όλο σκηνικό έρχεται να συμπληρώσει η «Μητέρα Εκκλησία της Μεταρρύθμισης» ή αλλιώς η Εκκλησία της Αγίας Μαρίας με τους εμβληματικούς οκταγωνικούς δίδυμους πύργους της, που προβάλλει πίσω από τα αρχοντικά της πλατείας σαν το ναό της “Παναγίας του Τυν” της Πράγας. Στην εκκλησία αυτή πραγματοποιήθηκε και ο γάμος του Μάρτινου Λούθηρου με την Καθαρίνα φον Μπόρα. Ο Επαναστάτης μοναχός παντρεύτηκε μια πρώην μοναχή και κάνανε και 6 παιδιά. Αυτό από μόνο του είναι εντυπωσιακό. Εντυπωσιακότερο όμως είναι ότι κάθε χρόνο οι κάτοικοι της Βιτεμβέργης αναβιώνουν το γεγονός του γάμου με γιορτές, πανηγύρια και αναπαραστάσεις! Αρχές Ιουνίου γίνεται το φεστιβάλ πάνω στην επέτειο των γάμων του Λούθηρου. Παραλίγο να τους πετύχαινα δηλαδή.

Ο μοναχός, θεολόγος, διδάκτορας φιλόσοφος και συγγραφέας Μαρτίνος Λούθηρος θυροκόλλησε στην εξώπορτα του μητροπολιτικού ναού της Βιτεμβέργης τις 95 θέσεις του στα λατινικά, που αποτέλεσαν μια ανοιχτή επίθεση εναντίον του Παπισμού. Εγκαινιάστηκε έτσι μια νέα εποχή στη θρησκευτική και πολιτική ιστορία του δυτικού κόσμου. Εννέα χρόνια μετά το θάνατό του (του 1546) δόθηκε ελευθερία στην άσκηση της Αναμορφωμένης πίστης, η οποία βρήκε απήχηση στη Γερμανία αλλά και πολλές χώρες της βόρειας κυρίως Ευρώπης.

Έως την πλατεία έφτασε το tour μας στην πόλη. Υπήρχαν βέβαια για να δούμε και τα σπίτια των Λούθηρου και Μελάχθονα, αν προχωρούσαμε, αλλά … κάπου υπήρχε και ένα … όριο για …την κόρη μου.
Πίτσα της υποσχέθηκα στη Βιτεμβέργη και μέχρι στιγμής αγάλματα και εκκλησίες είχαμε δει. Δυο πιτσαρίες προσπεράσαμε. Μια τούρκικη και μια κλασική Ιταλική. Την Ιταλική διαλέξαμε. Πάντως γεμάτα ήταν και τα δυο μαγαζιά αν και Δευτέρα βράδυ …
Εμένα μου άρεσε αυτό το off the beaten path …

Ωραία ήταν και αυτή η βόλτα μας. Δεν θα ήταν κρίμα να τη χάναμε απλά και μόνο επειδή ήταν αργά; Και τι μ’ αυτό; Τελειώνει η ημέρα στις 8:00, το βράδυ και καλοκαίρι; Μια χαλαρή βόλτα κάναμε μετά φαγητού. Το γράφω εδώ … μήπως και το διαβάσουν και το καταλάβουν οι φίλοι και συνταξιδιώτες μου, κατά καιρούς που μου ζητούν πιο χαλαρά προγράμματα.

Η επιστροφή μας δεν ήταν εντελώς όπως τη φανταζόμουν. Η απόσταση έως τη Λειψία ήταν μεν μιας ώρας διαδρομή, αλλά όχι από δρόμο «αεροδρόμιο» που με είχε συνηθίσει η Γερμανία ως τώρα. Αν επέστρεφα πίσω στη Λειψία από Dessau ή από το πάρκο Worlitz, «αεροδρόμιο» θα ήταν ο δρόμος, αλλά τώρα ήταν και στενός και είχε και τις στροφούλες του. Βέβαια δεν συνάντησα αυτοκίνητα γεγονός που με έσπρωξε να πατήσω και λίγο παραπάνω το γκάζι σε σημείο που ανησύχησα μήπως … ένα κόκκινο φως που άστραψε ξαφνικά μέσα στη νύχτα ήταν καταγραφή ταχύτητας και υποψήφια κλήση, αλλά ευτυχώς δεν μου έχει έρθει τίποτα έως τώρα (2 μήνες μετά).
Στις 11:00 το βράδυ μπήκαμε σπίτι. Μια χαρά δηλαδή.

Άλλη άνεση πάντως το αυτοκίνητο. Πόσα είδαμε και κάναμε σήμερα … σχεδόν ούτε και εγώ δεν το πιστεύω.

post ............

 

[vasiliss]

Ωραία ήταν και αυτή η βόλτα μας. Δεν θα ήταν κρίμα να τη χάναμε απλά και μόνο επειδή ήταν αργά; Και τι μ’ αυτό; Τελειώνει η ημέρα στις 8:00, το βράδυ και καλοκαίρι; Μια χαλαρή βόλτα κάναμε μετά φαγητού. Το γράφω εδώ … μήπως και το διαβάσουν και το καταλάβουν οι φίλοι και συνταξιδιώτες μου, κατά καιρούς που μου ζητούν πιο χαλαρά προγράμματα.

Αμετανόητη road tripper.

Εγώ σε καταλαβαίνω πάντως.