dora_teacher
Member
- Μηνύματα
- 8
- Likes
- 15
- Επόμενο Ταξίδι
- Μπαλί
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αγία Πετρούπολη
1. Επιλογή προορισμού
Από το καλοκαίρι έψαχνα να βρω πού θα περάσουμε τα φετινά Χριστούγεννα με τον άντρα μου. Ήθελα μια πόλη όμορφη, ρομαντική και στολισμένη. Αναζητώντας στις ιστορίες σας, αλλά μιλώντας και με φίλους κατέληξα στη Βουδαπέστη, μιας και από ό, τι περιγράφατε ήταν ένας πολύ καλός προορισμός για τις αναζητήσεις μου.
Αρχές Σεπτέμβρη, λοιπόν, έκλεισα τα αεροπορικά εισιτήρια με πτήση από την Κωνσταντινούπολη με Turkish airlines. Ζώντας στην Αλεξανδρούπολη, ήταν πολύ οικονομικότερη επιλογή, τόσο ως προς την αεροπορική εταιρεία, όσο και ως προς την μετάβαση στην Πόλη, από ότι στη Θεσσαλονίκη. Το λεωφορείο για την Πόλη με επιστροφή μας κόστισε 42 ευρώ/άτομο, ενώ το αεροπορικό εισιτήριο με επιστροφή και βαλίτσες 120 ευρώ/άτομο.
Έμενε να κλείσουμε το ξενοδοχείο. Με μία απλή αναζήτηση στο Booking έκανα κράτηση στο Ibis Centrum Budapest, ένα ξενοδοχείο τριών αστέρων, εξαιρετικό, όπως αποδείχτηκε για την τιμή του. Για 5 βράδια 207 ευρώ, χωρίς πρωινό, μιας και θέλαμε να δοκιμάζουμε τις τοπικές γεύσεις.
2. Το ταξίδι προς τη Βουδαπέστη
Αν και λιγάκι κουραστικό το ταξίδι με το λεωφορείο προς την Πόλη, φτάσαμε αιςίως στο αεροδρόμιο Ataturk. Πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο αεροδρόμιο, μιας και εξυπηρετεί μία πόλη 20 εκατομμυρίων κατοίκων. Εκεί, σκεφτήκαμε να αλλάξουμε συνάλλαγμα, εφόσον στην Αλεξανδρούπολη δεν μπορέσαμε, ωστόσο η ισοτιμία δεν ήταν καλή και έτσι αποφασίσαμε να αλλάξουμε στο αεροδρόμιο της Βουδαπέστης. Από την προηγούμενη μέρα είχαμε κάνει check-in, οπότε παραδώσαμε τις βαλίτσες και ήμασταν έτοιμοι για απογείωση. Η πτήση ήταν πολύ καλή, διάρκεσε 2 ώρες και το αεροπλάνο ευρύχωρο, με καλό γεύμα, ατομικές οθόνες σε κάθε κάθισμα και ευγενέστατο προσωπικό. Εν ολίγοις, είχαμε ευτυχώς επιλέξει μια εξαιρετική εταιρεία.
Φτάσαμε στη Βουδαπέστη 1 η ώρα το μεσημέρι, πήραμε έγκαιρα τις βαλίτσες μας και αλλάξαμε μονάχα 20 ευρώ για τα πρώτα έξοδα, μέχρι να βρούμε ένα καλό ανταλλακτήριο.
Η μεταφορά από το αεροδρόμιο στην πόλη ήταν εύκολη. Βγαίνοντας από το αεροδρόμιο στο αριστερό μας χέρι είχε ένα μηχάνημα, από όπου βγάλαμε εισιτήρια. Προσοχή!!! Όταν επιλέγετε εισιτήριο να επιλέξετε το transfer ticket, που κοστίζει 530 HUF και το οποίο σου δίνει δύο εισιτήρια με νούμερα. Το πρώτο το χρησιμοποιείς για το λεωφορείο 200Ε, που σε πάει μέχρι τη στάση Kobanya-Kispet. Από εκεί, παίρνεις το μετρό και χρησιμοποιείς το δεύτερο εισιτήριο κατεβαίνοντας στη στάση σου. Εμείς κατεβήκαμε στη στάση Kalvin ter, που ήταν δίπλα στο ξενοδοχείο μας. Αν χρειαστεί να μετακινηθείτε μέσα στην πόλη με ένα μέσο, τότε βγάζετε single ticket, που κοστίζει 350 HUF. Επίσης, να έχετε πάντα μαζί σας κέρματα, διότι κάποια μηχανήματα δεν παίρνουν χαρτονομίσματα ή δεν δίνουν ρέστα και να αποφύγετε να βγάλετε εισιτήριο από τον οδηγό λεωφορείων, διότι είναι ακριβότερα. Όσον αφορά την Budapest Card, θεωρήσαμε ανούσιο να την βγάλουμε, διότι αυτήν την πόλη πρέπει να την περπατήσεις για να την νιώσεις, αλλά και οι αποστάσεις είναι γενικά κοντινές. Σε λίγες περιπτώσεις χρησιμοποιήσαμε το μετρό ή το λεωφορείο, όπως θα σας περιγράψω παρακάτω.
Φτάσαμε, λοιπόν, στο ξενοδοχείο μας, πληρώσαμε κατευθείαν και μάλιστα σε ευρώ για να ξεμπερδεύουμε, αφήσαμε τις βαλίτσες και ήμασταν έτοιμοι, παρότι κουρασμένοι, για την πρώτη μας βόλτα!!!
3. 1η μέρα στη Χώρα των Μαγυάρων
Αυτό που ξέχασα να σας αναφέρω, είναι ότι πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι, είχα ψάξει πολύ καλά τα μέρη που ήθελα να επισκεφτούμε, είχα δει προτεινόμενα μέρη για φαγητό και διασκέδαση και φυσικά είχα αγοράσει χάρτη και τουριστικό οδηγό. Γιατί τουρίστας χωρίς χάρτη δεν γίνεσαι!!!
Βγήκαμε, λοιπόν, από το ξενοδοχείο, αλλάξαμε συνάλλαγμα σε ένα ανταλλακτήριο δίπλα στο ξενοδοχείο μας (1 ευρώ προς 305 HUF) και κατευθυνθήκαμε προς την Vamhaz Korut, προκειμένου να βρούμε τη Σκεπαστή Αγορά (Kozponti Vasarcsarnok). Πρόκειται για μία τριώροφη κλειστή αγορά, όπως το λέει και το όνομά της, η μεγαλύτερη και παλιότερη κλειστή αγορά στην πόλη, που βρίσκεται στο τέλος του διάσημου και εμπορικού δρόμου Vaci utca, στη μεριά της Πέστης, δίπλα στη Γέφυρα της Ελευθερίας και στην Fovam square. Εκεί, μπορείς να βρεις ότι αγοράζεις στη δική μας λαϊκή αγορά, δηλαδή φρούτα και λαχανικά κι επιπλέον κρέατα, ψάρια, αλλαντικά, ξηρούς καρπούς, μπαχαρικά, αλλά και σουβενίρ στον επάνω όροφο και φαγητό. Εκεί δοκιμάσαμε γίγαντες με λουκάνικα, λάχανο με ρύζι και χοιρινό και χύμα τοπική μπυρίτσα και πληρώσαμε 4000 HUF. Για επιδόρπιο, δοκιμάσαμε το παραδοσιακό τους langos με nutella και αμύγδαλα, που ήταν σκέτος πειρασμός. Οι Ούγγροι συνηθίζουν να το τρώνε αλμυρό με σκόρδο και βούτυρο, ωστόσο και η γλυκιά επιλογή ήταν φανταστική. Να δοκιμάσετε οπωσδήποτε!!!! Εκεί δώσαμε ακόμη 1050 HUF.
Βγαίνοντας από την αγορά και ακριβώς δίπλα, θαυμάσαμε το Cornivus University (Οικονομικό Πανεπιστήμιο), εξίσου εντυπωσιακό Νεο-αναγεννησιακό αριστούργημα, που το 2000 συγχωνεύτηκε με το Κολλέγιο Δημόσιας Διοίκησης. Κατόπιν αντικρίσαμε τη Γέφυρα της Ελευθερίας (Szabadsag hid), που συνδέει τη Βούδα με την Πέστη, την Gellert ter με την Fovam ter. Θαυμάσαμε, μάλιστα, από εκεί για πρώτη φορά και το Δούναβη και εντυπωσιαστήκαμε με το τοπίο. Όλα ήταν όμορφα φωταγωγημένα και έδιναν μία ρομαντική όψη στην πόλη.
Στην πορεία, δεν διασχίσαμε τη γέφυρα, αλλά αποφασίσαμε να περπατήσουμε τη Vaci utca, τον εμπορικότερο ίσως δρόμο της πόλης. Ο δρόμος αυτός είναι παντού διακοσμημένος και φωτισμένος, ενώ είναι γεμάτος από τουριστικά εστιατόρια και μαγαζιά με σουβενίρ. Κατά τη γνώμη μου, μην φάτε σε κανένα εστιατόριο αυτού του δρόμου, ούτε καν στο πολυδιαφημιζόμενο Fatal, μιας και τα πάντα είναι ακριβά, αλλά και η ποιότητα δεν αξίζει. Ο καλύτερος τρόπος για να επιλέγει κανείς το φαΐ του σε αυτήν την πόλη είναι να κοιτάει το μενού, τις τιμές και το χώρο. Στα στενάκια της πόλης μπορείτε να βρείτε το καλύτερο φαγητό, σε πολύ καλές τιμές. Μάλιστα, ο άντρας μου, που είναι μάγειρας, ευτυχώς που μπορούσε να κρίνει με την πρώτη ματιά την ποιότητα των εστιατορίων, παρότι αρκετές φορές τον τράβηξα σε κακές επιλογές, μόνο και μόνο επειδή είχα εμπιστευτεί (το πρόβατο) το trip advisor.
Αφού περπατήσαμε όλον αυτόν τον εμπορικό δρόμο, καταλήξαμε στην Vorosmarty ter, μία στολισμένη και γεμάτη ξύλινα σπιτάκια πλατεία, όπου μπορούσες να αγοράσεις παραδοσιακό φαγητό (επίσης ακριβούτσικο), διάφορα τοπικά αντικείμενα και φυσικά το ζεστό τους κρασί (mulled wine). Η πλατεία πήρε το όνομά της από τον ομώνυμο ποιητή, το άγαλμα του οποίου βρίσκεται στην πλατεία και απευθύνεται στο έθνος με τα ίδια του τα λόγια: "Την πατρίδα σου, Ουγγαρία, υπηρέτησε αταλάντευτα". Να το δοκιμάσετε επίσης οπωσδήποτε και μάλιστα σε διάφορες γεύσεις. Στο σημείο αυτό πετύχαμε και μία μπάντα που τραγουδούσε και έκανε ακόμη πιο χριστουγεννιάτικο και χαρούμενο το κλίμα.
Στην πλατεία αυτή θα βρείτε ακόμη το Cafe Gerbeaud, ένα από τα πιο διάσημα και παραδοσιακά cafe στη Βουδαπέστη. Δεν ξέρω πως θα σας φανεί η κριτική μου, αλλά θεωρώ ότι αξίζει απλά να το δεις και όχι να πιεις καφέ ή να φας γλυκό. Δεν δοκιμάζεις κάποια ιδιαίτερη γεύση, ωστόσο πληρώνεις αδρά. Επέμεινα να καθίσουμε και τελικά απογοητεύτηκα, διότι πληρώσαμε 3197 HUF για δύο καφέδες και μάλιστα για το αγενές και αγέλαστο προσωπικό τους.
Πίσω από αυτό το διάσημο καφέ είδαμε την πλατεία Jozsef Nador ter, κατευθυνθήκαμε στην Erzsebet ter, εξίσου στολισμένη και όμορφη, γεμάτη κι αυτή ξύλινα σπιτάκια και τελικά καταλήξαμε να χαζεύουμε το περίφημο μάτι - τροχό, όπου μπορείς να ανέβεις και να θαυμάσεις την πόλη. Για τρεις κύκλους κόστιζε 8 ευρώ και επειδή είχε υπερβολική ομίχλη θεωρήσαμε άσκοπο να ανεβούμε, μιας και δεν θα βλέπαμε καλά. Η αλήθεια είναι πως ήταν ένας εντυπωσιακός τροχός με κλειστές καμπίνες και αρκετά μεγάλος σε μέγεθος, που, όπως διαπιστώσαμε τις επόμενες μέρες, ήταν ορατός σχεδόν από κάθε σημείο της πόλης. Στο σημείο αυτό, όπως και σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις, μπορεί κανείς να δει περασμένες κλειδαριές σε κάγκελα, αλλά και διάφορα μικρά και μεγάλα αγάλματα, που δίνουν μία νότα αναγεννησιακού και μπαρόκ στυλ στην πόλη.
Από εκεί βγήκαμε στην Deak Ferenc ter, είδαμε την Ευαγγελική εκκλησία και πάλι στολισμούς, πλανόδιους μουσικούς και ζεστό κρασάκι και περπατώντας την Karoly Korut, φτάσαμε στην Εβραϊκή Συναγωγή (τη μεγαλύτερη στην Ευρώπη και μία από τις μεγαλύτερες στον κόσμο, με 3.000 θέσεις), στην πορεία θαυμάσαμε το Εθνικό Μουσείο (Magyar Nemzeti Muzeum), ένα πραγματικά μεγαλειώδες και κομψά φωταγωγημένο κτίριο και φτάσαμε και πάλι στην Kalvin ter, όπου βρισκόταν το ξενοδοχείο μας. Κάναμε ένα ζεστό μπανάκι και πέσαμε ξεροί από την κούραση για ύπνο από τις 10.
4. 2η μέρα πολύωρων περιπλανήσεων
Το ξυπνητήρι χτύπησε από νωρίς. Ήταν ρυθμισμένο για τις 9 π.μ., που, όμως, ήταν 8 π.μ. ώρα Ουγγαρίας. Το συνειδητοποιήσαμε μία ώρα αργότερα, αλλά τουλάχιστον είχαμε χορτάσει τον ύπνο μας και ήμασταν έτοιμοι, με μάτια και αυτιά ανοιχτά να χορτάσουμε την πόλη.
Προσοχή προσοχή!!! Για όποιον αποφασίσει να επισκεφτεί την πόλη χειμώνα, πρέπει οπωσδήποτε να έχει μαζί του τον απαραίτητο εξοπλισμό, δηλαδή ισοθερμικά, γάντια, σκουφιά και κασκόλ, ζεστά και άνετα παπούτσια, χοντρά ρούχα και μπουφάν, για να μπορέσει να αντέξει το περπάτημα και τις περιπλανήσεις.
Ντυθήκαμε, λοιπόν, σαν τα κρεμμύδια και κατεβήκαμε στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου. Από εκεί, αγοράσαμε το εισιτήριο για το γνωστό λεωφορείο Hop on Hop off και συγκεκριμένα το Giraffe, που κοστίζει 20 ευρώ/άτομο και σου επιτρέπει ατελείωτες βόλτες στην πόλη για 48 ώρες. Κατά την αγορά του εισιτηρίου, μας δώσανε έναν χάρτη με τις διαδρομές του λεωφορείου και τις στάσεις που έκανε. Υπήρχε η κόκκινη, η κίτρινη και η μπλε γραμμή. Μπορούσες να επιβιβαστείς σε όποια ήθελες και μάλιστα υπήρχε η δυνατότητα να ακούς πληροφορίες για το κάθε μέρος από όπου περνούσε, στη γλώσσα σου. Με λίγα λόγια, για κάποιον σαν εμάς, που είχε διαβάσει πέντε βασικές πληροφορίες για κάθε μνημείο - μουσείο και δεν ενδιαφερόταν να μπει σε όλα, ήταν μία πολύ καλή επιλογή ξενάγησης. Επιπλέον, το θετικό με το λεωφορείο αυτό ήταν ότι, αν ήθελες να θαυμάσεις ή να επισκεφτείς κάποιο από τα μέρη όπου έκανε στάσεις μπορούσες να κατέβεις και να το ξαναπάρεις όποτε επιθυμούσες, καθώς περνούσε σχεδόν κάθε μισή με μία ώρα από κάθε στάση. Στο χάρτη αναγράφονταν οι στάσεις και οι ώρες, επομένως μπορούσες εύκολα να κάνεις τον προγραμματισμό σου.
Βγαίνοντας από το ξενοδοχείο αντικρίσαμε μία πόλη γεμάτη ομίχλη και συνεπώς πολύ έντονη υγρασία. Δεν φοβηθήκαμε, όμως, καθώς ήμασταν καλά εξοπλισμένοι και ξεκινήσαμε. Κατευθυνθήκαμε προς τον δρόμο από όπου επιστρέψαμε το προηγούμενο βράδυ, την Karoly Korut και αυτή τη φορά θαυμάσαμε το Εθνικό Μουσείο ημέρα. Μπήκαμε στο χώρο της αυλής και πλησιάσαμε τη μεγαλοπρέπεια ενός μουσείου κλασικής αρχιτεκτονικής, που αποτελεί θησαυρό εκθεμάτων και χειροτεχνημάτων από κάθε περίοδο της ταραγμένης εποχής της Ουγγαρίας. Δεν είχαμε σκοπό να μπούμε στο μουσείο, αλλά φυσικά τραβήξαμε ουκ ολίγες φωτογραφίες.
Στην αυλή του μουσείου
Άγαλμα μπροστά από το μουσείο
Η πρόσοψη του μουσείου με εμφανή τα σημάδια της ομίχλης
Βγαίνοντας από τον χώρο του μουσείου, κατευθυνθήκαμε στο πρώτο στενό δρομάκι δεξιά για να πάρουμε δυνάμεις και ενέργεια, σε ένα εξαιρετικό μαγαζάκι, όπως αποδείχτηκε, το Cafe Torino, ιταλικής κουζίνας. Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα τόσο για το πρωινό και τον καφέ του, όσο και για το περιβάλλον και το σέρβις του. Παραγγείλαμε δύο καφέδες, από ένα κρουασάν με σοκολάτα, το οποίο μάλιστα ήταν φρεσκότατο και ζεστό, και από ένα σάντουιτς. Πληρώσαμε 3360 HUF και μείναμε κατευχαριστημένοι. Το βασικότερο όλων ήταν το φιλικό και χαμογελαστό προσωπικό, που για να πω την αλήθεια, δεν συναντάς συχνά στη Βουδαπέστη. Οι άνθρωποι γενικά είναι ψυχροί, παρότι ευγενικοί και καθ' όλα πολιτισμένοι. Φαίνεται πως τους επηρεάζει το κλίμα.
Έξω από το καφέ
Οι καφέδες και το ένα κρουασάν
Το εσωτερικό του μαγαζιού
Νοστιμότατο σαντουιτσάκι με τυρί, ντομάτα και πέστο
Με γεμάτες πια τις μπαταρίες νιώθαμε ακόμη καλύτερα για περιπλάνηση. Κατευθυνθήκαμε τώρα προς την Εβραϊκή Συναγωγή, που είχαμε δει και το προηγούμενο βράδυ, όχι για να την επισκεφτούμε, αλλά για να την θαυμάσουμε λίγο καλύτερα και για να πάρουμε από εκεί το τουριστικό μας λεωφορειάκι. Φυσικά δεν έλειψαν κι εδώ οι φωτογραφίες.
Και λίγες πληροφορίες για τη Συναγωγή:
Το σχέδιο της Συναγωγής προδίδει την επιθυμία των Εβραίων του 19ου αι. να αφομοιωθούν στην Ουγγαρία. Μάλιστα, οι δίδυμοι πύργοι της είναι εμπνευσμένοι από τα καμπαναριά των Χριστιανικών ναών. Στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η συναγωγή λειτούργησε ως κέντρο κράτησης, αλλά και ως κέντρο του γκέτο της Βουδαπέστης.
Η Συναγωγή τη νύχτα
Η όψη της την ημέρα
Οι δίδυμοι πύργοι της
Η επιβίβαση έγινε στην ώρα της, μιας και τα λεωφορεία στην πόλη αυτή έχουν τη δική τους λωρίδα στο δρόμο και δεν καθυστερούν. Από εκεί, ακολουθήσαμε την κίτρινη διαδρομή από τη στάση 3 όπου ήμασταν, πήγαμε στην 4, στην 5, όπου θαυμάσαμε την Szechenyi Istvan ter (πλατεία κοντά στη Γέφυρα των Αλυσίδων, στην ανατολική όχθη του Δούναβη, που άλλαξε πολλά ονόματα, ενώ το σημερινό της όνομα οφείλεται στον ιδρυτή της Ακαδημίας των Επιστημών, που βρίσκεται στην περιοχή).
Το άγαλμα στην πλατεία
Στην πορεία, διασχίσαμε με το λεωφορείο την παραδουνάβια οδό Jane Haining Rakpart, θαυμάζοντας τη μεριά της Βούδας, αν και είχε πολλή ομίχλη, φτάσαμε στη στάση 6, όπου είδαμε την Vigado ter, σημείο με πολλές αποβάθρες για τα καραβάκια και κατευθυνθήκαμε νοτιότερα. Περνώντας και πάλι την Fovam ter, την πλατεία απέναντι από τη Σκεπαστή Αγορά, φτάσαμε στη στάση 7, στη Balna, ένα μουσείο τεχνών, που εξωτερικά μοιάζει με φάλαινα.
Εν τέλει, καταλήξαμε στη στάση 8, στο Zwack Muzeum, όπου και κατεβήκαμε για να επισκεφτούμε το μουσείο. Πρόκειται για ένα μουσείο - εργοστάσιο, που παράγει και εξάγει σε πολλές χώρες το διάσημο ποτό των Ούγγρων, το Unicum. Η οικογένεια Zwack ίδρυσε την εταιρεία το 1840 και έκτοτε περνάει από γενιά σε γενιά παράγοντας όλο και περισσότερα ποτά, όπως το Futyulos (το διάσημο φρουτώδες λικέρ), το Vilmos, το St. Hubertus (ένα πικρό λικέρ πορτοκαλιού) και τη διάσημη Zwack vodka, Kalinka. Στο μουσείο μπορεί κανείς να παρακολουθήσει ένα εικοσάλεπτο βίντεο σχετικά με την εταιρεία και την οικογένειά της, να θαυμάσει ένα από τα μεγαλύτερα μουσεία μινιατούρας μπουκαλιών στον κόσμο (17.000 σε αριθμό), να δοκιμάσει το Unicum, να ξεναγηθεί στο χώρο παρασκευής των ποτών, αλλά και να αγοράσει ποτά ή ενθύμια της εταιρείας. Η είσοδος στο μουσείο κοστίζει 1500 HUF/άτομο και πραγματικά άξιζε η επίσκεψή μας.
Η χαρακτηριστική διαφημιστική φιγούρα της εταιρείας
Τα βαρέλια, όπου παρασκευάζουν τα ποτά τους
Διάφορα φυτά από τους καρπούς των οποίων παρασκευάζουν ποτά
Οι βιτρίνες του μουσείου
Οι χώρες ανά τον κόσμο από όπου προμηθεύονται καρπούς και σιτηρά
Μερικές από τις βιτρίνες με τις μινιατούρες
Ελληνικές μινιατούρες, από ούζο και τσίπουρο!!!!
Ο χώρος από όπου μπορείς να αγοράσεις ποτά και αναμνηστικά
Ακολούθως, ξαναπήραμε από το ίδιο σημείο το λεωφορείο μας και περάσαμε μέσω της Γέφυρας της ελευθερίας στη μεριά της Βούδας. Από εκεί, φτάσαμε στη στάση 9, στην Szent Gellert ter, όπου είδαμε το ξενοδοχείο και τα λουτρά Gellert.
Προχωρήσαμε ως την Clark Adam ter, που βρίσκεται στη δυτική μεριά της Αλυσιδωτής γέφυρας, και στο σημείο όπου βρίσκεται το γνωστό Budavari Siklo, το τρενάκι που σε ανεβάζει στην περιοχή του κάστρου.
Clark Adam ter
Αλυσιδωτή Γέφυρα στην Clark Adam ter
Budavari Siklo
Από το λεωφορείο δεν κατεβήκαμε, αλλά συνεχίσαμε τη βόλτα και την ξενάγηση θαυμάζοντας. Τώρα κινηθήκαμε και πάλι κατά μήκος του Δούναβη, από τη μεριά, όμως, της Βούδας. Έτσι, συναντήσαμε και θαυμάσαμε την εκκλησία των Καπουτσίνων (χαριτωμένη εκκλησία αντίγραφο του 19ου αι. ενός παλιότερου κτιρίου), το ναό της Αγίας Άννας (ενοριακή εκκλησία με δύο καμπαναριά, από τις ομορφότερες μπαρόκ εκκλησίες της Ουγγαρίας) και την Batthyany ter, στη στάση 11.
Εκκλησία των Καπουτσίνων
Εκκλησία της Αγίας Άννας με τα δύο καμπαναριά
Έπειτα, φτάσαμε στη στάση 12, στη Margit hid (Γέφυρα της Μαργαρίτας), τη διασχίσαμε γεμίζοντας με υπέροχες εικόνες και τοπία τόσο από το Δούναβη, όσο και από το νησί της Μαργαρίτας και περάσαμε και πάλι στη μεριά της Πέστης κατευθυνόμενοι προς τη στάση 13, στη Nyugati ter. Εδώ υπάρχει και η στάση του μετρό, όπου μπορείτε να κατεβείτε, αν θέλετε να επισκεφτείτε το νησί της Μαργαρίτας.
Προχωρήσαμε στη στάση 14, στη Jokai ter και στη στάση 15, στην Andrassy utca 2 (μακριά φαρδιά λεωφόρος που ξεκινά από το κέντρο της πόλης και φτάνει έως το Varosliget. Είναι η πιο αριστοκρατική οδός της Βουδαπέστης και στοιχίζεται με εκλεκτά εστιατόρια, θέατρα και καταστήματα. Μάλιστα, λέγεται ότι μοιάζει τους διάσημους δρόμους του Παρισιού και ότι αποτελεί μικρογραφία του, εξ' ού και ο τίτλος της ιστορίας μου), όπου και κατεβήκαμε.
Από εκεί κατευθυνθήκαμε με τα πόδια προς τη Βασιλική του Αγίου Στεφάνου, έναν ναό ορατό από ολόκληρη σχεδόν την πόλη, με ύψος ίδιο ακριβώς με αυτό του τρούλου του Κοινοβουλίου. Αποτελεί έναν από τους ιερότερους χώρους της πόλης, καθώς φιλοξενεί το ταριχευμένο δεξί χέρι του Αγίου Στεφάνου, από τον οποίο πήρε και το όνομά του. Μην παραλείψετε να τον επισκεφτείτε, τόσο ημέρα, όσο και νύχτα, να μπείε για να θαυμάσετε τη μεγαλοπρέπειά του και φυσικά να ανεβείτε στον τρούλο του, από όπου μπορείτε να θαυμάσετε καλύτερα το καμπαναριό και ολόκληρη την πόλη. Η είσοδος στο ναό είναι δωρεάν, ενώ για να ανεβείτε στον τρούλο, πληρώνετε το συμβολικό ποσό των 500 HUF/άτομο. Δυστυχώς την ημέρα που τον επισκεφτήκαμε, όπως είπα, είχε απίστευτη ομίχλη και μπορέσαμε μόνο την γύρω περιοχή να χαζέψουμε.
Η πρόσοψη του ναού
Το εσωτερικό του (αν και δεν είναι ιδιαίτερα καθαρή η φωτογραφία)
Εσωτερικά ο τρούλος
Εξωτερική όψη του ναού την ημέρα
Το καμπαναριό με πολλή ομίχλη
Η θέα από τον τρούλο
Έπειτα, ανηφορίσαμε στην Andrassy utca, ρουφώντας την χριστουγεννιάτικη και συνάμα παριζιάνικη αύρα της πόλης και θαυμάζοντας την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική των κτιρίων της. Τελικά, φτάσαμε στην περίφημη Κρατική Όπερα, έναν από τους σημαντικότερους συναυλιακούς χώρους της Ευρώπης. Αποτελεί ένα Νεο-Αναγεννησιακό αριστούργημα, που χτίστηκε σε μία εποχή που το χρήμα δεν αποτελούσε πρόβλημα, με πλούσιο και μεγαλοπρεπές εσωτερικό. Ανταγωνίζεται αντάξια οποιαδήποτε λυρική σκηνή παγκοσμίως, ενώ ο κατάλογος των διευθυντών ορχήστρας της αποτελεί την αφρόκρεμα της Κεντρικής Ευρωπαϊκής μουσικής. Στο εσωτερικό της, μπορεί κανείς να θαυμάσει όλον αυτόν τον πλούτο χαζεύοντας τα αγάλματα σπουδαίων για την όπερα προσώπων, τους πολυελαίους, τις τοιχογραφίες που απεικονίζουν την ελληνική παρακαλώ μυθολογία, τον τρούλο, το μπαρ, το μπαλκόνι, καθρέφτες, και γενικά να νιώσει το μεγαλείο περπατώντας στους χώρους της. Εμείς την θαυμάσαμε εξωτερικά και μπήκαμε απλά για να κλείσουμε εισιτήριο για ξενάγηση. Καθημερινά, οι ξεναγήσεις πραγματοποιούνται στις 3 μ.μ. και στις 4 μ.μ. Πληρώσαμε 7.500 HUF και οι δύο μαζί με την επιτρεπόμενη φωτογράφηση και ένα mini concerto 5'. Εκ πρώτης όψεως, νιώσαμε τη λαμπρότητα των χώρων, τη λάμψη και την καθαριότητα σε συνδυασμό με το χριστουγεννιάτικο κλίμα και στολισμό που επικρατούσε. Επιλέξαμε τη δεύτερη ξενάγηση, διότι ήταν ακόμη νωρίς και είχαμε χρόνο για μία ακόμη ενδιάμεση επίσκεψη σε άλλο μουσείο.
Η εξωτερική όψη της όπερας
Εσωτερική, χριστουγεννιάτικη, εντυπωσιακή διακόσμηση
Η σκηνή
Οι επάνω όροφοι και στο κέντρο το Χρυσό Κουτί των επισήμων
Ο τρούλος
Το μπαρ
Εσωτερική διακόσμηση και στο βάθος ο καθρέφτης
Ο χώρος της όπερας εσωτερικά
Στο χρόνο που μεσολαβούσε, λοιπόν, αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το Terror Haza (Μουσείο του Τρόμου), το οποίο βρίσκεται λίγα μόλις τετράγωνα πιο πέρα από την Όπερα, στην ίδια "παριζιάνικη" οδό. Το μουσείο αυτό είναι το πρώην αρχηγείο της AVO, της Ουγγρικής Κομμουνιστικής μυστικής Αστυνομίας, η οποία χρησιμοποίησε το κτίριο. Σήμερα, το μουσείο απεικονίζει τη φρίκη των καθεστώτων των Ναζί και των Σοβιέτ. Κι ενώ εξωτερικά εντυπωσιαστήκαμε από την μεγαλοπρεπή και καλοσυντηρημένη όψη του μουσείου και περιμέναμε να αντικρίσουμε εκθέματα πραγματικού τρόμου, απογοητευτήκαμε μόλις διαπιστώσαμε ότι ολόκληρο το μουσείο στηριζόταν σε προβολές βίντεο. Σε κάθε αίθουσα υπήρχαν οθόνες, που παρουσίαζαν διάφορες φρικαλεότητες, και κόλλες Α4 για να διαβάζει ο κόσμος της ιστορία, ωστόσο ήταν ελάχιστα, αν και εντυπωσιακά τα εκθέματα που μπορούσε κανείς να αντικρίσει. Εν ολίγοις, παρουσιαζόταν κατευθυνόμενες πληροφορίες, ενώ εμείς έχουμε την άποψη πως σε ένα μουσείο παρατηρείς μία πραγματικότητα και εξάγεις μόνος σου συμπεράσματα συνδυάζοντας την με γνώσεις. Εμείς, που δεν γνωρίζαμε καλά την ιστορία της Ουγγαρίας, παρά μόνο βασικές πληροφορίες, βρήκαμε κουραστικό το να παρακολουθούμε συνεχώς βίντεο και να διαβάζουμε κείμενα. Επίσης, χάλασε εντελώς η διάθεσή μας όχι μόνο λόγω των όσων παρακολουθήσαμε, αλλά και εξαιτίας του μουντού, γκρίζου χώρου, του χαμηλού φωτισμού και της καταθλιπτικής μουσικής σε όλα τα δωμάτια. Παρότι το μουσείο είναι προσεγμένο, θεωρήσαμε πως μπορεί να κεντρίσει το ενδιαφέρον μόνο όσων ενδιαφέρονται να μάθουν ιστορία (άγνωστο κατά πόσο απεικονίζεται η αλήθεια!). Αυτό που μας εντυπωσίασε ήταν το έκθεμα ενός αληθινού τανκ, τοποθετημένου σε μία λίμνη λαδιού για να συντηρείται. Για την επίσκεψή μας αυτή δώσαμε 2.000 HUF έκαστος, χωρίς να έχουμε τη δυνατότητα να φωτογραφίσουμε το χώρο και με μία πικρή γεύση από όσα είδαμε και ακούσαμε. Έχετε, επομένως, το νου σας αν αποφασίσετε να πάτε.
Η εξωτερική όψη του μουσείου
Στήλη που απεικονίζει αυτούς που προκάλεσαν τις φρίκες, τους Ναζί και τους Κομμουνιστές
Εντυπωσιακή εξωτερική διακόσμηση του μουσείου
Μας έμενε μία σχεδόν ώρα για να φάμε και να ανακτήσουμε δυνάμεις. Καταλήξαμε σε ένα καινούριο, μοντέρνο, καταπληκτικής ποιότητας ιταλικό εστιατόριο, το Bellozzo, στη διασταύρωση των δρόμων Andrassy ut. και Szent Istvan Korut. Φάγαμε μία πίστα και μία μακαρονάδα, πολύ νόστιμες και οι δύο, γρήγορα και οικονομικά. Ήταν από τις καλύτερες επιλογές του άντρα μου για φαγητό και μακάρι να είχαμε περισσότερο χρόνο να δοκιμάσουμε κι άλλες γεύσεις, μιας και ήμασταν αρκετά πεινασμένοι.
Εστιατόριο Bellozzo εξωτερικά
Από εκεί, πήγαμε κατευθείαν στην όπερα για την ξενάγησή μας. Φτάσαμε στην ώρα μας και παρότι κουρασμένοι, ενθουσιαστήκαμε από τη λαμπρότητα και τη λάμψη του χώρου. Το mini concerto δε, ήταν καταπληκτικό. Ρουφούσαμε πιθαμή προς πιθαμή όλο τον πλούτο και νιώθαμε πως δε χορταίνει το μάτι. Είναι ένα πολύ όμορφο μέρος και αξίζει την επίσκεψή σας ασυζητητί.
Είχε φτάσει πια 5 μ.μ. και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας. Περνώντας από την Deak Ferenc ter, γευτήκαμε από ένα ποτήρι ζεστό κρασί, για να ζεσταθούμε και να απολαύσουμε το χριστουγεννιάτικο κλίμα στην περιοχή, θαυμάσαμε τη Λουθερανική εκκλησία και πάλι (εντυπωσιάζει για την απλότητά της, έχει εξαίσια ακουστική και είναι δημοφιλής για κλασικές συναυλίες και κονσέρτα εκκλησιαστικού οργάνου) και μέσω της Vaci utca πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Αναζητώντας ένα εστιατόριο για το βραδινό μας, κάναμε μία κράτηση στο Monarchia restaurant, καθώς ήταν πολύ πολύ φτηνό. Με μόλις 990 HUF μπορούσες να δοκιμάσεις μία σούπα κι ένα ορεκτικό.
Εφόσον φτάσαμε στο ξενοδοχείο και ξεκουραστήκαμε για λίγο, ετοιμαστήκαμε και πάλι και βγήκαμε στους δρόμους. Το εστιατόριο ήταν επιεικώς απαράδεκτο, αν και ήμασταν κάπως προετοιμασμένοι γι' αυτό από τις κριτικές που είχαμε διαβάσει. Από τον υπόγειο και γεμάτο μούχλα χώρο, το κλίμα, τους μουσικούς έως και το φαγητό ήταν όλα χάλια. Η κοτόσουπα δεν είχε μέσα κοτόπουλο, η goulash soup και η πίτσα ήταν απλά καλές, ενώ το κοτόπουλο με την πάπρικα ήταν άνοστο. Πληρώσαμε όσο συμφωνήσαμε και φύγαμε άρον άρον. Ωστόσο, αυτό δεν πτόησε τη διάθεσή μας. Ήμασταν χαρούμενοι που είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε αυτήν την πόλη και να νιώσουμε τη νοοτροπία και τον πολιτισμό της. Σιγά-σιγά, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας, κάναμε το καθιερωμένο μας ζεστό και χαλαρωτικό μπανάκι και πέσαμε και πάλι για ύπνο.
5. Παραμονή Χριστουγέννων στους δρόμους της Βουδαπέστης
Είχαμε φτάσει πια στην 3η ημέρα των διακοπών μας και δε χορταίναμε την πόλη. Ξεκινήσαμε και πάλι νωρίς για νέες εξερευνήσεις, αυτή τη φορά με λιγότερη ομίχλη. Ήταν, ίσως, η καθαρότερη ημέρα. Βγαίνοντας από το ξενοδοχείο, αναζητήσαμε ένα καλό πρωινό, στο ξεκίνημα της Vaci ut. στο Anna cafe, που είχαμε επιλέξει από την προηγούμενη μέρα. Για κακή μας, όμως, τύχη, λόγω ημέρας το καφέ ήταν κλειστό. Έπρεπε κάπως να γεμίσουμε το στομάχι μας και να ανοίξει το μάτι. Περπατούσαμε στον ίδιο δρόμο για κανένα εικοσάλεπτο, μη βρίσκοντας κάτι αξιόλογο. Εν τέλει, και μόνο επειδή κάτι έπρεπε να φάμε, μπήκαμε στο Coffee and More Bistro, κοντά στη Γέφυρα της Ελισάβετ (τη μεγαλύτερη σε μήκος κρεμαστή γέφυρα παγκοσμίως, όταν ολοκληρώθηκε το 1903), ήπιαμε έναν άνοστο καφέ και φάγαμε ένα μπαγιάτικο κρουασάν, τα ακριβοπληρώσαμε και απτόητοι φτάσαμε στην Ferenciek tere, από όπου θα παίρναμε το λεωφορειάκι μας από τη στάση 10, στην κόκκινη γραμμή για να πάμε στην περιοχή της Βούδας, στο κάστρο.
Επιβιβαστήκαμε και γεμάτοι ενέργεια ξεκινήσαμε και πάλι την ξενάγηση. Περάσαμε με το λεωφορείο μας στη μεριά της Βούδας, διασχίζοντας την πανέμορφη Γέφυρα της Ελισάβετ και θαυμάζαμε πια την Πέστη με καθαρό ουρανό. Η πόλη είναι ένα πραγματικό στολίδι, που ειλικρινά νομίζαμε πως δεν θα αρκεστούμε ποτέ στην ομορφιά της αρχιτεκτονικής της. Συλλέγαμε πληροφορίες από τα ακουστικά μας, ώσπου φτάσαμε μετά τις στάσεις 11 και 12, στη στάση 13 (Castle district), όπου και κατεβήκαμε. Η Συνοικία του Κάστρου είναι ένα μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO, βρίσκεται πάνω σε ένα λόφο, 170 μ. πάνω από το Δούναβη και αποτελούσε προστασία από τις εισβάλλουσες ορδές.
Λίγα σκαλιά μόλις παραπάνω ανεβήκαμε και αντικρίσαμε την Εκκλησία Matyas. Η αφθονία αρχιτεκτονικών στυλ της εκκλησίας προδίδει την ταραγμένη ιστορία τόσο της ίδιας της εκκλησίας, όσο και της πόλης. Το μεγαλύτερο μέρος του κτιρίου έχει γοτθικό στυλ, ενώ από την ανασχεδίασή της απέκτησε και το Νεο-μπαρόκ. Κατά το Μεσαίωνα, στην εκκλησία αυτή δεν επιτρεπόταν η είσοδος των Ούγγρων, παρά μόνο των Γερμανών για προσευχή. Μάλιστα, κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας η εκκλησία μετατράπηκε σε τζαμί. Θαυμάσαμε κι εμείς εξωτερικά το ναό, χωρίς ωστόσο να μπούμε μέσα και αρχίσαμε να περιπλανιόμαστε στον Προμαχώνα των ψαράδων. Πρόκειται για ένα μνημείο της Συντεχνίας των Ψαράδων, το 1895, του οποίου οι πυργίσκοι προσφέρουν την πιο γραφική θέα προς την Πέστη με το Νεο-Ρομανικό τους στυλ. Ολόκληρη η περιοχή του κάστρου είναι πραγματικά γραφική, με στενά, πλακόστρωτα δρομάκια, κατάφυτα, που σίγουρα προς την άνοιξη μετατρέπουν την περιοχή σε πράσινη.
Η εκκλησία Matyas
Το άγαλμα μπροστά από τον Προμαχώνα
Πυργίσκος του Προμαχώνα
Κι άλλος πυργίσκος
Η γραφική θέα προς την Πέστη
Γραφικός πυργίσκος του Προμαχώνα
Το άγαλμα και ο προμαχώνας
Η κάτοψη της περιοχής του κάστρου
Αφού γεμίσαμε εικόνες, κατευθυνθήκαμε προς το γνωστό ζαχαροπλαστείο της περιοχής το Ruszwurm. Το μαγαζάκι είναι όμορφο και παραδοσιακό, ενώ τα έπιπλά του, μιας άλλης εποχής, αξίζουν μία περιουσία. Εκεί δοκιμάσαμε το παραδοσιακό γλυκό των Ούγγρων, το Somloi, το οποίο μοιάζει με το δικό μας προφιτερόλ, με τη διαφορά ότι στη γέμισή του έχει και ξανθές σταφίδες. Πεντανόστιμο και σε μεγάλη μερίδα. Επίσης, δοκιμάσαμε Rasberry Cake, καλό, αλλά όχι κάποια ιδιαίτερη γεύση. Το μαγαζί, παρά του ότι είναι εξαιρετικά τουριστικό είναι οικονομικότατο και έχει πολλές και ξεχωριστές γεύσεις να δοκιμάσει κανείς, όπως και καφέδες.
Εσωτερική βιτρίνα με γλυκά
Rasberry Cake και Somloi
Ο κατάλογος του μαγαζιού
Αφού γλυκαθήκαμε, αναζητήσαμε το γνωστό λαβύρινθο του κάστρου, που ήταν, δυστυχώς κλειστός.
Είσοδος στον Λαβύρινθο
Από εκεί περπατώντας στην γραφική και όμορφη περιοχή φτάσαμε στο Sandor Palace, την κατοικία του Ούγγρου Προέδρου της Δημοκρατίας. Το κτίριο είναι στολισμένο με Νεοκλασικά σχέδια και όμορφα γλυπτά. Μάλιστα πετύχαμε την αλλαγή φρουράς, που ήταν άκρως εντυπωσιακή και επιβλητική.
Sandor Palota
Ακολούθως, περπατήσαμε και θαυμάσαμε τα μεγαλοπρεπή κτίρια της Ουγγρικής Εθνικής Πινακοθήκης, μίας από τις σπουδαιότερες στον κόσμο και του Μουσείου Ιστορίας της Βουδαπέστης. Και τα δύο μαγεύουν με τον όγκο τους, την αρχιτεκτονική και τη μεγαλοπρέπειά τους. Αποτελούν στολίδι του τόπου.
Το τοπίο μιλάει από μόνο του, γραφικό και παρότι χειμώνας πράσινο. Μην παραλείψετε να επισκεφτείτε την περιοχή!
Και, αφού χαζέψαμε για μία ακόμη φορά την απαράμιλλη ομορφιά της πόλης, πήραμε το λεωφορείο μας από την Clark Adam ter, περιμένοντας στη στάση και θαυμάζοντας το Budavari Siklo. Το παραδοσιακό αυτό τρενάκι με ενθουσίασε πάρα πολύ και το θαύμασα αρκετά τόσο πάνω από το κάστρο, όσο και από κάτω. Δεν το χρησιμοποιήσαμε, μιας και προτιμήσαμε να κατέβουμε από το δρομάκι, για να θαυμάζουμε ταυτόχρονα από κάθε μεριά το τοπίο. Πραγματικά, κάθε σημείο είναι και μία μαγική εικόνα, σε ένα παραμύθι που δε θες να τελειώσει.
Ήρθε η ώρα για το λόφο Gellert και τη Citadella. Η περιοχή είναι γεμάτη πάρκα, ενώ άλλοτε αποτελούσε τη μποέμικη συνοικία της πόλης, γεμάτη με πλήθος από μπαρ και άντρα χαρτοπαιγνίου. Μάλιστα, είναι μία από τις ακριβότερες περιοχές της πόλης. Τα λουτρά Gellert είναι από τα πιο γνωστά και πολυτελέστερα λουτρά της πόλη, ενώ το μνημείο Gellert, χτίστηκε σύμφωνα με το μύθο προς τιμήν του ομώνυμου Επισκόπου, που ρίχτηκε από το λόφο, επειδή προσπάθησε να προσηλυτίσει τους κατοίκους της περιοχής στο Χριστιανισμό. Το μνημείο της απελευθέρωσης σήμερα τιμά όλους εκείνους που "έχασαν τις ζωές τους γι την ευημερία της Ουγγαρίας". Όλα αυτά τα θαυμάσαμε μέσα από το λεωφορείο, που με τις διαδρομές του μας επέτρεπε να τα θαυμάσουμε από διαφορετικές οπτικές, αλλά και να πληροφορηθούμε για το καθένα ξεχωριστά. Ήταν μία όμορφη διαδρομή, που θα μπορούσε, βέβαια, να φανεί ομορφότερη, αν δεν υπήρχε η ομίχλη. Μάλλον επιλέξαμε τον καλύτερο τρόπο ξενάγησης.
Λόφος Gellert και μνημείο της απελευθέρωσης (η καθαρότερη φωτογραφία)
Αριστερά το μνημείο Gellert
Και ολοκληρώνοντας την βόλτα στη Βούδα, αποφασίσαμε ότι έπρεπε να πάρουμε το καραβάκι για την κρουαζιέρα στο Δούναβη, μιας και ήταν η τελευταία που θα γινόταν μέσω του πακέτου με το λεωφορείο, λόγω ημέρας. Βρήκαμε εύκολα την αποβάθρα και με μία θέση δίπλα στο παράθυρο ξεκινήσαμε. Ευτυχώς ο ουρανός ήταν λιγάκι καθαρότερος κι έτσι μπορέσαμε να θαυμάσουμε τόσο τη Βούδα όσο και την Πέστη, από άλλη οπτική. Ό, τι και να περιγράψω θα είναι λίγο, μπροστά σε όσα αντίκριζε το μάτι. Αυτό που θα σας πω είναι απλά να μην χάσετε μια κρουαζιέρα. Το καραβάκι μας ανέβασε έως το νησάκι της Μαργαρίτας, από εκεί έως σχεδόν τη γέφυρα Petofi και πάλι πίσω. Σε όλη τη διαδρομή δε σταματήσαμε να φωτογραφίζουμε, παρέα με την τοπική μπύρα Soproni και αγγλόφωνη ξενάγηση. Ήταν καταπληκτικά!!!
Η βόλτα διάρκεσε μία ώρα και η κοιλιά μας γουργούριζε. Ήταν ήδη 3 μ.μ. και είχαμε τη μισή μέρα μπροστά μας. Αποφασίσαμε, λοιπόν, να επισκεφτούμε την περιοχή Varosliget.
Ξεκινήσαμε περπατώντας να ανεβαίνουμε την Andrassy utca, τον μεγαλοπρεπή και εμπορικό αυτό δρόμο. Κάναμε μία στάση στο Subway, στο ύψους της στάσης Oktogon, ένα από τα λίγα ανοιχτά μαγαζιά και φάγαμε fast food. Όχι κάτι το ιδιαίτερο, απλά για να γεμίσουμε το στομάχι.
Και καλά που φάγαμε, γιατί η ώρα ήταν 4 μ.μ. και μέχρι τις 8 μ.μ. περπατούσαμε. Ανηφορίσαμε περίπου 2 χλμ. έως το μνημείο της χιλιετίας, όπου και θαυμάσαμε την πλατεία Hosok tere (Πλατεία Ηρώων), με τα αγάλματά της και το κάστρο Vajdahunyad. Κάποτε, στο χώρο της πλατείας έγιναν κομμουνιστικές διαδηλώσεις, η ίδια, όμως, η πλατεία αρχικά διαμορφώθηκε για τους εορτασμούς της Χιλιετίας του 1896. Το μνημείο Millenium, που βρίσκεται εκεί ανεγέρθη για να τιμήσει την 1.00οστή επέτειο από την κατάκτηση του Βαθυπέδου των Καρπαθίων από τους Μαγυάρους. Στην κορυφή της κολόνας, ύψους 36 μ., υπάρχει το άγαλμα του Αρχάγγελου Γαβριήλ, που λέγεται ότι πρόσφερε στον Άγιο Στέφανο το στέμμα. Στη βάση της κολόνας υπάρχουν επτά φύλαρχοι, που αντιπροσωπεύουν τις επτά φυλές που εγκαταστάθηκαν στην Ουγγαρία. Το κάστρο σχεδιάστηκε επίσης για τους εορτασμούς της Χιλιετίας και αποτελεί έναν συνδυασμό γοτθικού, αναγεννησιακού, μπαρόκ και ρομανικού στυλ. Μέσα στο κάστρο στεγάζεται το μουσείο Γεωργίας. Στην αριστερή και στη δεξιά πλευρά της πλατείας βρίσκονται δύο μουσεία, αριστερά το Μουσείο Καλών Τεχνών, και δεξιά το Mucsarnok, επίσης μουσείο καλών τεχνών, και τα δύο εξίσου επιβλητικά. Γενικά, η περιοχή έχει μεγάλη έκταση και όλα τα εκθέματα είναι ογκώδη και μεγαλοπρεπή.
Την ώρα που τα επισκεφτήκαμε είχε αρχίσει να σουρουπώνει και πραγματικά άξιζε, διότι η φωταγώγηση ολόκληρης της περιοχής δημιουργούσε κλίμα μυστηρίου. Ειδικά στο κάστρο, το περιβάλλον θύμιζε εποχές Μεσαίωνα, σαν αυτές που προβάλλονται στις ταινίες. Αν έχετε την ευκαιρία, να το επισκεφτείτε βράδυ και να το περπατήσετε. Να δείτε και την όμορφη λίμνη, που λειτουργεί την ημέρα. Βέβαια, χρόνος για τα λουτρά και το ζωολογικό κήπο δεν υπήρχε. Και δυστυχώς ούτε μετρό λειτουργούσε λόγω ημέρας. Τα ποδαράκια μας μόνο το ξέρουν τι πέρασαν για να επιστρέψουμε και πάλι στο ξενοδοχείο, ωστόσο η βόλτα μας αποζημίωσε, καθώς θαυμάσαμε κι άλλες πλευρές της πόλης. Είδαμε επίσης και το timewheel, που, όμως, δεν φωτογραφίσαμε, γιατί ήταν νύχτα και δεν ήταν φωταγωγημένο. Έτσι, περπατήσαμε όλη την Dozsa Gyorgy utca, κατηφορίσαμε προς την Thokoly και στη συνέχεια προς την Rakoczi, φτάσαμε στο ξενοδοχείο Astoria κι από εκεί στο ξενοδοχείο. Συνολικά, πρέπει να περπατήσαμε γύρω στα 8 χλμ όλη τη μέρα. Από το δρόμο προμηθευτήκαμε πίτσες (εξάλλου τα πάντα ήταν κλειστά!), και πήγαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.
Πλατεία Hosok tere το σούρουπο
Το μνημείο της Χιλιετίας
Πίσω από το μνημείο ένα ακόμη
Το κάστρο στο βάθος και το παγοδρόμιο το σούρουπο
Είσοδος του κάστρου
Στην αυλή του
Το κάστρο
Το άγαλμα του Ανώνυμου
Οι τοίχοι του κάστρου
Πάρκο πίσω από το κάστρο, γεμάτο μυστήριο
Από το καλοκαίρι έψαχνα να βρω πού θα περάσουμε τα φετινά Χριστούγεννα με τον άντρα μου. Ήθελα μια πόλη όμορφη, ρομαντική και στολισμένη. Αναζητώντας στις ιστορίες σας, αλλά μιλώντας και με φίλους κατέληξα στη Βουδαπέστη, μιας και από ό, τι περιγράφατε ήταν ένας πολύ καλός προορισμός για τις αναζητήσεις μου.
Αρχές Σεπτέμβρη, λοιπόν, έκλεισα τα αεροπορικά εισιτήρια με πτήση από την Κωνσταντινούπολη με Turkish airlines. Ζώντας στην Αλεξανδρούπολη, ήταν πολύ οικονομικότερη επιλογή, τόσο ως προς την αεροπορική εταιρεία, όσο και ως προς την μετάβαση στην Πόλη, από ότι στη Θεσσαλονίκη. Το λεωφορείο για την Πόλη με επιστροφή μας κόστισε 42 ευρώ/άτομο, ενώ το αεροπορικό εισιτήριο με επιστροφή και βαλίτσες 120 ευρώ/άτομο.
Έμενε να κλείσουμε το ξενοδοχείο. Με μία απλή αναζήτηση στο Booking έκανα κράτηση στο Ibis Centrum Budapest, ένα ξενοδοχείο τριών αστέρων, εξαιρετικό, όπως αποδείχτηκε για την τιμή του. Για 5 βράδια 207 ευρώ, χωρίς πρωινό, μιας και θέλαμε να δοκιμάζουμε τις τοπικές γεύσεις.
2. Το ταξίδι προς τη Βουδαπέστη
Αν και λιγάκι κουραστικό το ταξίδι με το λεωφορείο προς την Πόλη, φτάσαμε αιςίως στο αεροδρόμιο Ataturk. Πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο αεροδρόμιο, μιας και εξυπηρετεί μία πόλη 20 εκατομμυρίων κατοίκων. Εκεί, σκεφτήκαμε να αλλάξουμε συνάλλαγμα, εφόσον στην Αλεξανδρούπολη δεν μπορέσαμε, ωστόσο η ισοτιμία δεν ήταν καλή και έτσι αποφασίσαμε να αλλάξουμε στο αεροδρόμιο της Βουδαπέστης. Από την προηγούμενη μέρα είχαμε κάνει check-in, οπότε παραδώσαμε τις βαλίτσες και ήμασταν έτοιμοι για απογείωση. Η πτήση ήταν πολύ καλή, διάρκεσε 2 ώρες και το αεροπλάνο ευρύχωρο, με καλό γεύμα, ατομικές οθόνες σε κάθε κάθισμα και ευγενέστατο προσωπικό. Εν ολίγοις, είχαμε ευτυχώς επιλέξει μια εξαιρετική εταιρεία.
Φτάσαμε στη Βουδαπέστη 1 η ώρα το μεσημέρι, πήραμε έγκαιρα τις βαλίτσες μας και αλλάξαμε μονάχα 20 ευρώ για τα πρώτα έξοδα, μέχρι να βρούμε ένα καλό ανταλλακτήριο.
Η μεταφορά από το αεροδρόμιο στην πόλη ήταν εύκολη. Βγαίνοντας από το αεροδρόμιο στο αριστερό μας χέρι είχε ένα μηχάνημα, από όπου βγάλαμε εισιτήρια. Προσοχή!!! Όταν επιλέγετε εισιτήριο να επιλέξετε το transfer ticket, που κοστίζει 530 HUF και το οποίο σου δίνει δύο εισιτήρια με νούμερα. Το πρώτο το χρησιμοποιείς για το λεωφορείο 200Ε, που σε πάει μέχρι τη στάση Kobanya-Kispet. Από εκεί, παίρνεις το μετρό και χρησιμοποιείς το δεύτερο εισιτήριο κατεβαίνοντας στη στάση σου. Εμείς κατεβήκαμε στη στάση Kalvin ter, που ήταν δίπλα στο ξενοδοχείο μας. Αν χρειαστεί να μετακινηθείτε μέσα στην πόλη με ένα μέσο, τότε βγάζετε single ticket, που κοστίζει 350 HUF. Επίσης, να έχετε πάντα μαζί σας κέρματα, διότι κάποια μηχανήματα δεν παίρνουν χαρτονομίσματα ή δεν δίνουν ρέστα και να αποφύγετε να βγάλετε εισιτήριο από τον οδηγό λεωφορείων, διότι είναι ακριβότερα. Όσον αφορά την Budapest Card, θεωρήσαμε ανούσιο να την βγάλουμε, διότι αυτήν την πόλη πρέπει να την περπατήσεις για να την νιώσεις, αλλά και οι αποστάσεις είναι γενικά κοντινές. Σε λίγες περιπτώσεις χρησιμοποιήσαμε το μετρό ή το λεωφορείο, όπως θα σας περιγράψω παρακάτω.
Φτάσαμε, λοιπόν, στο ξενοδοχείο μας, πληρώσαμε κατευθείαν και μάλιστα σε ευρώ για να ξεμπερδεύουμε, αφήσαμε τις βαλίτσες και ήμασταν έτοιμοι, παρότι κουρασμένοι, για την πρώτη μας βόλτα!!!
3. 1η μέρα στη Χώρα των Μαγυάρων
Αυτό που ξέχασα να σας αναφέρω, είναι ότι πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι, είχα ψάξει πολύ καλά τα μέρη που ήθελα να επισκεφτούμε, είχα δει προτεινόμενα μέρη για φαγητό και διασκέδαση και φυσικά είχα αγοράσει χάρτη και τουριστικό οδηγό. Γιατί τουρίστας χωρίς χάρτη δεν γίνεσαι!!!
Βγήκαμε, λοιπόν, από το ξενοδοχείο, αλλάξαμε συνάλλαγμα σε ένα ανταλλακτήριο δίπλα στο ξενοδοχείο μας (1 ευρώ προς 305 HUF) και κατευθυνθήκαμε προς την Vamhaz Korut, προκειμένου να βρούμε τη Σκεπαστή Αγορά (Kozponti Vasarcsarnok). Πρόκειται για μία τριώροφη κλειστή αγορά, όπως το λέει και το όνομά της, η μεγαλύτερη και παλιότερη κλειστή αγορά στην πόλη, που βρίσκεται στο τέλος του διάσημου και εμπορικού δρόμου Vaci utca, στη μεριά της Πέστης, δίπλα στη Γέφυρα της Ελευθερίας και στην Fovam square. Εκεί, μπορείς να βρεις ότι αγοράζεις στη δική μας λαϊκή αγορά, δηλαδή φρούτα και λαχανικά κι επιπλέον κρέατα, ψάρια, αλλαντικά, ξηρούς καρπούς, μπαχαρικά, αλλά και σουβενίρ στον επάνω όροφο και φαγητό. Εκεί δοκιμάσαμε γίγαντες με λουκάνικα, λάχανο με ρύζι και χοιρινό και χύμα τοπική μπυρίτσα και πληρώσαμε 4000 HUF. Για επιδόρπιο, δοκιμάσαμε το παραδοσιακό τους langos με nutella και αμύγδαλα, που ήταν σκέτος πειρασμός. Οι Ούγγροι συνηθίζουν να το τρώνε αλμυρό με σκόρδο και βούτυρο, ωστόσο και η γλυκιά επιλογή ήταν φανταστική. Να δοκιμάσετε οπωσδήποτε!!!! Εκεί δώσαμε ακόμη 1050 HUF.
Βγαίνοντας από την αγορά και ακριβώς δίπλα, θαυμάσαμε το Cornivus University (Οικονομικό Πανεπιστήμιο), εξίσου εντυπωσιακό Νεο-αναγεννησιακό αριστούργημα, που το 2000 συγχωνεύτηκε με το Κολλέγιο Δημόσιας Διοίκησης. Κατόπιν αντικρίσαμε τη Γέφυρα της Ελευθερίας (Szabadsag hid), που συνδέει τη Βούδα με την Πέστη, την Gellert ter με την Fovam ter. Θαυμάσαμε, μάλιστα, από εκεί για πρώτη φορά και το Δούναβη και εντυπωσιαστήκαμε με το τοπίο. Όλα ήταν όμορφα φωταγωγημένα και έδιναν μία ρομαντική όψη στην πόλη.
Στην πορεία, δεν διασχίσαμε τη γέφυρα, αλλά αποφασίσαμε να περπατήσουμε τη Vaci utca, τον εμπορικότερο ίσως δρόμο της πόλης. Ο δρόμος αυτός είναι παντού διακοσμημένος και φωτισμένος, ενώ είναι γεμάτος από τουριστικά εστιατόρια και μαγαζιά με σουβενίρ. Κατά τη γνώμη μου, μην φάτε σε κανένα εστιατόριο αυτού του δρόμου, ούτε καν στο πολυδιαφημιζόμενο Fatal, μιας και τα πάντα είναι ακριβά, αλλά και η ποιότητα δεν αξίζει. Ο καλύτερος τρόπος για να επιλέγει κανείς το φαΐ του σε αυτήν την πόλη είναι να κοιτάει το μενού, τις τιμές και το χώρο. Στα στενάκια της πόλης μπορείτε να βρείτε το καλύτερο φαγητό, σε πολύ καλές τιμές. Μάλιστα, ο άντρας μου, που είναι μάγειρας, ευτυχώς που μπορούσε να κρίνει με την πρώτη ματιά την ποιότητα των εστιατορίων, παρότι αρκετές φορές τον τράβηξα σε κακές επιλογές, μόνο και μόνο επειδή είχα εμπιστευτεί (το πρόβατο) το trip advisor.
Αφού περπατήσαμε όλον αυτόν τον εμπορικό δρόμο, καταλήξαμε στην Vorosmarty ter, μία στολισμένη και γεμάτη ξύλινα σπιτάκια πλατεία, όπου μπορούσες να αγοράσεις παραδοσιακό φαγητό (επίσης ακριβούτσικο), διάφορα τοπικά αντικείμενα και φυσικά το ζεστό τους κρασί (mulled wine). Η πλατεία πήρε το όνομά της από τον ομώνυμο ποιητή, το άγαλμα του οποίου βρίσκεται στην πλατεία και απευθύνεται στο έθνος με τα ίδια του τα λόγια: "Την πατρίδα σου, Ουγγαρία, υπηρέτησε αταλάντευτα". Να το δοκιμάσετε επίσης οπωσδήποτε και μάλιστα σε διάφορες γεύσεις. Στο σημείο αυτό πετύχαμε και μία μπάντα που τραγουδούσε και έκανε ακόμη πιο χριστουγεννιάτικο και χαρούμενο το κλίμα.
Στην πλατεία αυτή θα βρείτε ακόμη το Cafe Gerbeaud, ένα από τα πιο διάσημα και παραδοσιακά cafe στη Βουδαπέστη. Δεν ξέρω πως θα σας φανεί η κριτική μου, αλλά θεωρώ ότι αξίζει απλά να το δεις και όχι να πιεις καφέ ή να φας γλυκό. Δεν δοκιμάζεις κάποια ιδιαίτερη γεύση, ωστόσο πληρώνεις αδρά. Επέμεινα να καθίσουμε και τελικά απογοητεύτηκα, διότι πληρώσαμε 3197 HUF για δύο καφέδες και μάλιστα για το αγενές και αγέλαστο προσωπικό τους.
Πίσω από αυτό το διάσημο καφέ είδαμε την πλατεία Jozsef Nador ter, κατευθυνθήκαμε στην Erzsebet ter, εξίσου στολισμένη και όμορφη, γεμάτη κι αυτή ξύλινα σπιτάκια και τελικά καταλήξαμε να χαζεύουμε το περίφημο μάτι - τροχό, όπου μπορείς να ανέβεις και να θαυμάσεις την πόλη. Για τρεις κύκλους κόστιζε 8 ευρώ και επειδή είχε υπερβολική ομίχλη θεωρήσαμε άσκοπο να ανεβούμε, μιας και δεν θα βλέπαμε καλά. Η αλήθεια είναι πως ήταν ένας εντυπωσιακός τροχός με κλειστές καμπίνες και αρκετά μεγάλος σε μέγεθος, που, όπως διαπιστώσαμε τις επόμενες μέρες, ήταν ορατός σχεδόν από κάθε σημείο της πόλης. Στο σημείο αυτό, όπως και σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις, μπορεί κανείς να δει περασμένες κλειδαριές σε κάγκελα, αλλά και διάφορα μικρά και μεγάλα αγάλματα, που δίνουν μία νότα αναγεννησιακού και μπαρόκ στυλ στην πόλη.
Από εκεί βγήκαμε στην Deak Ferenc ter, είδαμε την Ευαγγελική εκκλησία και πάλι στολισμούς, πλανόδιους μουσικούς και ζεστό κρασάκι και περπατώντας την Karoly Korut, φτάσαμε στην Εβραϊκή Συναγωγή (τη μεγαλύτερη στην Ευρώπη και μία από τις μεγαλύτερες στον κόσμο, με 3.000 θέσεις), στην πορεία θαυμάσαμε το Εθνικό Μουσείο (Magyar Nemzeti Muzeum), ένα πραγματικά μεγαλειώδες και κομψά φωταγωγημένο κτίριο και φτάσαμε και πάλι στην Kalvin ter, όπου βρισκόταν το ξενοδοχείο μας. Κάναμε ένα ζεστό μπανάκι και πέσαμε ξεροί από την κούραση για ύπνο από τις 10.
4. 2η μέρα πολύωρων περιπλανήσεων
Το ξυπνητήρι χτύπησε από νωρίς. Ήταν ρυθμισμένο για τις 9 π.μ., που, όμως, ήταν 8 π.μ. ώρα Ουγγαρίας. Το συνειδητοποιήσαμε μία ώρα αργότερα, αλλά τουλάχιστον είχαμε χορτάσει τον ύπνο μας και ήμασταν έτοιμοι, με μάτια και αυτιά ανοιχτά να χορτάσουμε την πόλη.
Προσοχή προσοχή!!! Για όποιον αποφασίσει να επισκεφτεί την πόλη χειμώνα, πρέπει οπωσδήποτε να έχει μαζί του τον απαραίτητο εξοπλισμό, δηλαδή ισοθερμικά, γάντια, σκουφιά και κασκόλ, ζεστά και άνετα παπούτσια, χοντρά ρούχα και μπουφάν, για να μπορέσει να αντέξει το περπάτημα και τις περιπλανήσεις.
Ντυθήκαμε, λοιπόν, σαν τα κρεμμύδια και κατεβήκαμε στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου. Από εκεί, αγοράσαμε το εισιτήριο για το γνωστό λεωφορείο Hop on Hop off και συγκεκριμένα το Giraffe, που κοστίζει 20 ευρώ/άτομο και σου επιτρέπει ατελείωτες βόλτες στην πόλη για 48 ώρες. Κατά την αγορά του εισιτηρίου, μας δώσανε έναν χάρτη με τις διαδρομές του λεωφορείου και τις στάσεις που έκανε. Υπήρχε η κόκκινη, η κίτρινη και η μπλε γραμμή. Μπορούσες να επιβιβαστείς σε όποια ήθελες και μάλιστα υπήρχε η δυνατότητα να ακούς πληροφορίες για το κάθε μέρος από όπου περνούσε, στη γλώσσα σου. Με λίγα λόγια, για κάποιον σαν εμάς, που είχε διαβάσει πέντε βασικές πληροφορίες για κάθε μνημείο - μουσείο και δεν ενδιαφερόταν να μπει σε όλα, ήταν μία πολύ καλή επιλογή ξενάγησης. Επιπλέον, το θετικό με το λεωφορείο αυτό ήταν ότι, αν ήθελες να θαυμάσεις ή να επισκεφτείς κάποιο από τα μέρη όπου έκανε στάσεις μπορούσες να κατέβεις και να το ξαναπάρεις όποτε επιθυμούσες, καθώς περνούσε σχεδόν κάθε μισή με μία ώρα από κάθε στάση. Στο χάρτη αναγράφονταν οι στάσεις και οι ώρες, επομένως μπορούσες εύκολα να κάνεις τον προγραμματισμό σου.
Βγαίνοντας από το ξενοδοχείο αντικρίσαμε μία πόλη γεμάτη ομίχλη και συνεπώς πολύ έντονη υγρασία. Δεν φοβηθήκαμε, όμως, καθώς ήμασταν καλά εξοπλισμένοι και ξεκινήσαμε. Κατευθυνθήκαμε προς τον δρόμο από όπου επιστρέψαμε το προηγούμενο βράδυ, την Karoly Korut και αυτή τη φορά θαυμάσαμε το Εθνικό Μουσείο ημέρα. Μπήκαμε στο χώρο της αυλής και πλησιάσαμε τη μεγαλοπρέπεια ενός μουσείου κλασικής αρχιτεκτονικής, που αποτελεί θησαυρό εκθεμάτων και χειροτεχνημάτων από κάθε περίοδο της ταραγμένης εποχής της Ουγγαρίας. Δεν είχαμε σκοπό να μπούμε στο μουσείο, αλλά φυσικά τραβήξαμε ουκ ολίγες φωτογραφίες.
Στην αυλή του μουσείου
Άγαλμα μπροστά από το μουσείο
Η πρόσοψη του μουσείου με εμφανή τα σημάδια της ομίχλης
Βγαίνοντας από τον χώρο του μουσείου, κατευθυνθήκαμε στο πρώτο στενό δρομάκι δεξιά για να πάρουμε δυνάμεις και ενέργεια, σε ένα εξαιρετικό μαγαζάκι, όπως αποδείχτηκε, το Cafe Torino, ιταλικής κουζίνας. Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα τόσο για το πρωινό και τον καφέ του, όσο και για το περιβάλλον και το σέρβις του. Παραγγείλαμε δύο καφέδες, από ένα κρουασάν με σοκολάτα, το οποίο μάλιστα ήταν φρεσκότατο και ζεστό, και από ένα σάντουιτς. Πληρώσαμε 3360 HUF και μείναμε κατευχαριστημένοι. Το βασικότερο όλων ήταν το φιλικό και χαμογελαστό προσωπικό, που για να πω την αλήθεια, δεν συναντάς συχνά στη Βουδαπέστη. Οι άνθρωποι γενικά είναι ψυχροί, παρότι ευγενικοί και καθ' όλα πολιτισμένοι. Φαίνεται πως τους επηρεάζει το κλίμα.
Έξω από το καφέ
Οι καφέδες και το ένα κρουασάν
Το εσωτερικό του μαγαζιού
Νοστιμότατο σαντουιτσάκι με τυρί, ντομάτα και πέστο
Με γεμάτες πια τις μπαταρίες νιώθαμε ακόμη καλύτερα για περιπλάνηση. Κατευθυνθήκαμε τώρα προς την Εβραϊκή Συναγωγή, που είχαμε δει και το προηγούμενο βράδυ, όχι για να την επισκεφτούμε, αλλά για να την θαυμάσουμε λίγο καλύτερα και για να πάρουμε από εκεί το τουριστικό μας λεωφορειάκι. Φυσικά δεν έλειψαν κι εδώ οι φωτογραφίες.
Και λίγες πληροφορίες για τη Συναγωγή:
Το σχέδιο της Συναγωγής προδίδει την επιθυμία των Εβραίων του 19ου αι. να αφομοιωθούν στην Ουγγαρία. Μάλιστα, οι δίδυμοι πύργοι της είναι εμπνευσμένοι από τα καμπαναριά των Χριστιανικών ναών. Στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η συναγωγή λειτούργησε ως κέντρο κράτησης, αλλά και ως κέντρο του γκέτο της Βουδαπέστης.
Η Συναγωγή τη νύχτα
Η όψη της την ημέρα
Οι δίδυμοι πύργοι της
Η επιβίβαση έγινε στην ώρα της, μιας και τα λεωφορεία στην πόλη αυτή έχουν τη δική τους λωρίδα στο δρόμο και δεν καθυστερούν. Από εκεί, ακολουθήσαμε την κίτρινη διαδρομή από τη στάση 3 όπου ήμασταν, πήγαμε στην 4, στην 5, όπου θαυμάσαμε την Szechenyi Istvan ter (πλατεία κοντά στη Γέφυρα των Αλυσίδων, στην ανατολική όχθη του Δούναβη, που άλλαξε πολλά ονόματα, ενώ το σημερινό της όνομα οφείλεται στον ιδρυτή της Ακαδημίας των Επιστημών, που βρίσκεται στην περιοχή).
Το άγαλμα στην πλατεία
Στην πορεία, διασχίσαμε με το λεωφορείο την παραδουνάβια οδό Jane Haining Rakpart, θαυμάζοντας τη μεριά της Βούδας, αν και είχε πολλή ομίχλη, φτάσαμε στη στάση 6, όπου είδαμε την Vigado ter, σημείο με πολλές αποβάθρες για τα καραβάκια και κατευθυνθήκαμε νοτιότερα. Περνώντας και πάλι την Fovam ter, την πλατεία απέναντι από τη Σκεπαστή Αγορά, φτάσαμε στη στάση 7, στη Balna, ένα μουσείο τεχνών, που εξωτερικά μοιάζει με φάλαινα.
Εν τέλει, καταλήξαμε στη στάση 8, στο Zwack Muzeum, όπου και κατεβήκαμε για να επισκεφτούμε το μουσείο. Πρόκειται για ένα μουσείο - εργοστάσιο, που παράγει και εξάγει σε πολλές χώρες το διάσημο ποτό των Ούγγρων, το Unicum. Η οικογένεια Zwack ίδρυσε την εταιρεία το 1840 και έκτοτε περνάει από γενιά σε γενιά παράγοντας όλο και περισσότερα ποτά, όπως το Futyulos (το διάσημο φρουτώδες λικέρ), το Vilmos, το St. Hubertus (ένα πικρό λικέρ πορτοκαλιού) και τη διάσημη Zwack vodka, Kalinka. Στο μουσείο μπορεί κανείς να παρακολουθήσει ένα εικοσάλεπτο βίντεο σχετικά με την εταιρεία και την οικογένειά της, να θαυμάσει ένα από τα μεγαλύτερα μουσεία μινιατούρας μπουκαλιών στον κόσμο (17.000 σε αριθμό), να δοκιμάσει το Unicum, να ξεναγηθεί στο χώρο παρασκευής των ποτών, αλλά και να αγοράσει ποτά ή ενθύμια της εταιρείας. Η είσοδος στο μουσείο κοστίζει 1500 HUF/άτομο και πραγματικά άξιζε η επίσκεψή μας.
Η χαρακτηριστική διαφημιστική φιγούρα της εταιρείας
Τα βαρέλια, όπου παρασκευάζουν τα ποτά τους
Διάφορα φυτά από τους καρπούς των οποίων παρασκευάζουν ποτά
Οι βιτρίνες του μουσείου
Οι χώρες ανά τον κόσμο από όπου προμηθεύονται καρπούς και σιτηρά
Μερικές από τις βιτρίνες με τις μινιατούρες
Ελληνικές μινιατούρες, από ούζο και τσίπουρο!!!!
Ο χώρος από όπου μπορείς να αγοράσεις ποτά και αναμνηστικά
Ακολούθως, ξαναπήραμε από το ίδιο σημείο το λεωφορείο μας και περάσαμε μέσω της Γέφυρας της ελευθερίας στη μεριά της Βούδας. Από εκεί, φτάσαμε στη στάση 9, στην Szent Gellert ter, όπου είδαμε το ξενοδοχείο και τα λουτρά Gellert.
Προχωρήσαμε ως την Clark Adam ter, που βρίσκεται στη δυτική μεριά της Αλυσιδωτής γέφυρας, και στο σημείο όπου βρίσκεται το γνωστό Budavari Siklo, το τρενάκι που σε ανεβάζει στην περιοχή του κάστρου.
Clark Adam ter
Αλυσιδωτή Γέφυρα στην Clark Adam ter
Budavari Siklo
Από το λεωφορείο δεν κατεβήκαμε, αλλά συνεχίσαμε τη βόλτα και την ξενάγηση θαυμάζοντας. Τώρα κινηθήκαμε και πάλι κατά μήκος του Δούναβη, από τη μεριά, όμως, της Βούδας. Έτσι, συναντήσαμε και θαυμάσαμε την εκκλησία των Καπουτσίνων (χαριτωμένη εκκλησία αντίγραφο του 19ου αι. ενός παλιότερου κτιρίου), το ναό της Αγίας Άννας (ενοριακή εκκλησία με δύο καμπαναριά, από τις ομορφότερες μπαρόκ εκκλησίες της Ουγγαρίας) και την Batthyany ter, στη στάση 11.
Εκκλησία των Καπουτσίνων
Εκκλησία της Αγίας Άννας με τα δύο καμπαναριά
Έπειτα, φτάσαμε στη στάση 12, στη Margit hid (Γέφυρα της Μαργαρίτας), τη διασχίσαμε γεμίζοντας με υπέροχες εικόνες και τοπία τόσο από το Δούναβη, όσο και από το νησί της Μαργαρίτας και περάσαμε και πάλι στη μεριά της Πέστης κατευθυνόμενοι προς τη στάση 13, στη Nyugati ter. Εδώ υπάρχει και η στάση του μετρό, όπου μπορείτε να κατεβείτε, αν θέλετε να επισκεφτείτε το νησί της Μαργαρίτας.
Προχωρήσαμε στη στάση 14, στη Jokai ter και στη στάση 15, στην Andrassy utca 2 (μακριά φαρδιά λεωφόρος που ξεκινά από το κέντρο της πόλης και φτάνει έως το Varosliget. Είναι η πιο αριστοκρατική οδός της Βουδαπέστης και στοιχίζεται με εκλεκτά εστιατόρια, θέατρα και καταστήματα. Μάλιστα, λέγεται ότι μοιάζει τους διάσημους δρόμους του Παρισιού και ότι αποτελεί μικρογραφία του, εξ' ού και ο τίτλος της ιστορίας μου), όπου και κατεβήκαμε.
Από εκεί κατευθυνθήκαμε με τα πόδια προς τη Βασιλική του Αγίου Στεφάνου, έναν ναό ορατό από ολόκληρη σχεδόν την πόλη, με ύψος ίδιο ακριβώς με αυτό του τρούλου του Κοινοβουλίου. Αποτελεί έναν από τους ιερότερους χώρους της πόλης, καθώς φιλοξενεί το ταριχευμένο δεξί χέρι του Αγίου Στεφάνου, από τον οποίο πήρε και το όνομά του. Μην παραλείψετε να τον επισκεφτείτε, τόσο ημέρα, όσο και νύχτα, να μπείε για να θαυμάσετε τη μεγαλοπρέπειά του και φυσικά να ανεβείτε στον τρούλο του, από όπου μπορείτε να θαυμάσετε καλύτερα το καμπαναριό και ολόκληρη την πόλη. Η είσοδος στο ναό είναι δωρεάν, ενώ για να ανεβείτε στον τρούλο, πληρώνετε το συμβολικό ποσό των 500 HUF/άτομο. Δυστυχώς την ημέρα που τον επισκεφτήκαμε, όπως είπα, είχε απίστευτη ομίχλη και μπορέσαμε μόνο την γύρω περιοχή να χαζέψουμε.
Η πρόσοψη του ναού
Το εσωτερικό του (αν και δεν είναι ιδιαίτερα καθαρή η φωτογραφία)
Εσωτερικά ο τρούλος
Εξωτερική όψη του ναού την ημέρα
Το καμπαναριό με πολλή ομίχλη
Η θέα από τον τρούλο
Έπειτα, ανηφορίσαμε στην Andrassy utca, ρουφώντας την χριστουγεννιάτικη και συνάμα παριζιάνικη αύρα της πόλης και θαυμάζοντας την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική των κτιρίων της. Τελικά, φτάσαμε στην περίφημη Κρατική Όπερα, έναν από τους σημαντικότερους συναυλιακούς χώρους της Ευρώπης. Αποτελεί ένα Νεο-Αναγεννησιακό αριστούργημα, που χτίστηκε σε μία εποχή που το χρήμα δεν αποτελούσε πρόβλημα, με πλούσιο και μεγαλοπρεπές εσωτερικό. Ανταγωνίζεται αντάξια οποιαδήποτε λυρική σκηνή παγκοσμίως, ενώ ο κατάλογος των διευθυντών ορχήστρας της αποτελεί την αφρόκρεμα της Κεντρικής Ευρωπαϊκής μουσικής. Στο εσωτερικό της, μπορεί κανείς να θαυμάσει όλον αυτόν τον πλούτο χαζεύοντας τα αγάλματα σπουδαίων για την όπερα προσώπων, τους πολυελαίους, τις τοιχογραφίες που απεικονίζουν την ελληνική παρακαλώ μυθολογία, τον τρούλο, το μπαρ, το μπαλκόνι, καθρέφτες, και γενικά να νιώσει το μεγαλείο περπατώντας στους χώρους της. Εμείς την θαυμάσαμε εξωτερικά και μπήκαμε απλά για να κλείσουμε εισιτήριο για ξενάγηση. Καθημερινά, οι ξεναγήσεις πραγματοποιούνται στις 3 μ.μ. και στις 4 μ.μ. Πληρώσαμε 7.500 HUF και οι δύο μαζί με την επιτρεπόμενη φωτογράφηση και ένα mini concerto 5'. Εκ πρώτης όψεως, νιώσαμε τη λαμπρότητα των χώρων, τη λάμψη και την καθαριότητα σε συνδυασμό με το χριστουγεννιάτικο κλίμα και στολισμό που επικρατούσε. Επιλέξαμε τη δεύτερη ξενάγηση, διότι ήταν ακόμη νωρίς και είχαμε χρόνο για μία ακόμη ενδιάμεση επίσκεψη σε άλλο μουσείο.
Η εξωτερική όψη της όπερας
Εσωτερική, χριστουγεννιάτικη, εντυπωσιακή διακόσμηση
Η σκηνή
Οι επάνω όροφοι και στο κέντρο το Χρυσό Κουτί των επισήμων
Το μπαρ
Εσωτερική διακόσμηση και στο βάθος ο καθρέφτης
Ο χώρος της όπερας εσωτερικά
Στο χρόνο που μεσολαβούσε, λοιπόν, αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το Terror Haza (Μουσείο του Τρόμου), το οποίο βρίσκεται λίγα μόλις τετράγωνα πιο πέρα από την Όπερα, στην ίδια "παριζιάνικη" οδό. Το μουσείο αυτό είναι το πρώην αρχηγείο της AVO, της Ουγγρικής Κομμουνιστικής μυστικής Αστυνομίας, η οποία χρησιμοποίησε το κτίριο. Σήμερα, το μουσείο απεικονίζει τη φρίκη των καθεστώτων των Ναζί και των Σοβιέτ. Κι ενώ εξωτερικά εντυπωσιαστήκαμε από την μεγαλοπρεπή και καλοσυντηρημένη όψη του μουσείου και περιμέναμε να αντικρίσουμε εκθέματα πραγματικού τρόμου, απογοητευτήκαμε μόλις διαπιστώσαμε ότι ολόκληρο το μουσείο στηριζόταν σε προβολές βίντεο. Σε κάθε αίθουσα υπήρχαν οθόνες, που παρουσίαζαν διάφορες φρικαλεότητες, και κόλλες Α4 για να διαβάζει ο κόσμος της ιστορία, ωστόσο ήταν ελάχιστα, αν και εντυπωσιακά τα εκθέματα που μπορούσε κανείς να αντικρίσει. Εν ολίγοις, παρουσιαζόταν κατευθυνόμενες πληροφορίες, ενώ εμείς έχουμε την άποψη πως σε ένα μουσείο παρατηρείς μία πραγματικότητα και εξάγεις μόνος σου συμπεράσματα συνδυάζοντας την με γνώσεις. Εμείς, που δεν γνωρίζαμε καλά την ιστορία της Ουγγαρίας, παρά μόνο βασικές πληροφορίες, βρήκαμε κουραστικό το να παρακολουθούμε συνεχώς βίντεο και να διαβάζουμε κείμενα. Επίσης, χάλασε εντελώς η διάθεσή μας όχι μόνο λόγω των όσων παρακολουθήσαμε, αλλά και εξαιτίας του μουντού, γκρίζου χώρου, του χαμηλού φωτισμού και της καταθλιπτικής μουσικής σε όλα τα δωμάτια. Παρότι το μουσείο είναι προσεγμένο, θεωρήσαμε πως μπορεί να κεντρίσει το ενδιαφέρον μόνο όσων ενδιαφέρονται να μάθουν ιστορία (άγνωστο κατά πόσο απεικονίζεται η αλήθεια!). Αυτό που μας εντυπωσίασε ήταν το έκθεμα ενός αληθινού τανκ, τοποθετημένου σε μία λίμνη λαδιού για να συντηρείται. Για την επίσκεψή μας αυτή δώσαμε 2.000 HUF έκαστος, χωρίς να έχουμε τη δυνατότητα να φωτογραφίσουμε το χώρο και με μία πικρή γεύση από όσα είδαμε και ακούσαμε. Έχετε, επομένως, το νου σας αν αποφασίσετε να πάτε.
Η εξωτερική όψη του μουσείου
Στήλη που απεικονίζει αυτούς που προκάλεσαν τις φρίκες, τους Ναζί και τους Κομμουνιστές
Εντυπωσιακή εξωτερική διακόσμηση του μουσείου
Μας έμενε μία σχεδόν ώρα για να φάμε και να ανακτήσουμε δυνάμεις. Καταλήξαμε σε ένα καινούριο, μοντέρνο, καταπληκτικής ποιότητας ιταλικό εστιατόριο, το Bellozzo, στη διασταύρωση των δρόμων Andrassy ut. και Szent Istvan Korut. Φάγαμε μία πίστα και μία μακαρονάδα, πολύ νόστιμες και οι δύο, γρήγορα και οικονομικά. Ήταν από τις καλύτερες επιλογές του άντρα μου για φαγητό και μακάρι να είχαμε περισσότερο χρόνο να δοκιμάσουμε κι άλλες γεύσεις, μιας και ήμασταν αρκετά πεινασμένοι.
Εστιατόριο Bellozzo εξωτερικά
Από εκεί, πήγαμε κατευθείαν στην όπερα για την ξενάγησή μας. Φτάσαμε στην ώρα μας και παρότι κουρασμένοι, ενθουσιαστήκαμε από τη λαμπρότητα και τη λάμψη του χώρου. Το mini concerto δε, ήταν καταπληκτικό. Ρουφούσαμε πιθαμή προς πιθαμή όλο τον πλούτο και νιώθαμε πως δε χορταίνει το μάτι. Είναι ένα πολύ όμορφο μέρος και αξίζει την επίσκεψή σας ασυζητητί.
Είχε φτάσει πια 5 μ.μ. και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας. Περνώντας από την Deak Ferenc ter, γευτήκαμε από ένα ποτήρι ζεστό κρασί, για να ζεσταθούμε και να απολαύσουμε το χριστουγεννιάτικο κλίμα στην περιοχή, θαυμάσαμε τη Λουθερανική εκκλησία και πάλι (εντυπωσιάζει για την απλότητά της, έχει εξαίσια ακουστική και είναι δημοφιλής για κλασικές συναυλίες και κονσέρτα εκκλησιαστικού οργάνου) και μέσω της Vaci utca πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Αναζητώντας ένα εστιατόριο για το βραδινό μας, κάναμε μία κράτηση στο Monarchia restaurant, καθώς ήταν πολύ πολύ φτηνό. Με μόλις 990 HUF μπορούσες να δοκιμάσεις μία σούπα κι ένα ορεκτικό.
Εφόσον φτάσαμε στο ξενοδοχείο και ξεκουραστήκαμε για λίγο, ετοιμαστήκαμε και πάλι και βγήκαμε στους δρόμους. Το εστιατόριο ήταν επιεικώς απαράδεκτο, αν και ήμασταν κάπως προετοιμασμένοι γι' αυτό από τις κριτικές που είχαμε διαβάσει. Από τον υπόγειο και γεμάτο μούχλα χώρο, το κλίμα, τους μουσικούς έως και το φαγητό ήταν όλα χάλια. Η κοτόσουπα δεν είχε μέσα κοτόπουλο, η goulash soup και η πίτσα ήταν απλά καλές, ενώ το κοτόπουλο με την πάπρικα ήταν άνοστο. Πληρώσαμε όσο συμφωνήσαμε και φύγαμε άρον άρον. Ωστόσο, αυτό δεν πτόησε τη διάθεσή μας. Ήμασταν χαρούμενοι που είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε αυτήν την πόλη και να νιώσουμε τη νοοτροπία και τον πολιτισμό της. Σιγά-σιγά, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας, κάναμε το καθιερωμένο μας ζεστό και χαλαρωτικό μπανάκι και πέσαμε και πάλι για ύπνο.
5. Παραμονή Χριστουγέννων στους δρόμους της Βουδαπέστης
Είχαμε φτάσει πια στην 3η ημέρα των διακοπών μας και δε χορταίναμε την πόλη. Ξεκινήσαμε και πάλι νωρίς για νέες εξερευνήσεις, αυτή τη φορά με λιγότερη ομίχλη. Ήταν, ίσως, η καθαρότερη ημέρα. Βγαίνοντας από το ξενοδοχείο, αναζητήσαμε ένα καλό πρωινό, στο ξεκίνημα της Vaci ut. στο Anna cafe, που είχαμε επιλέξει από την προηγούμενη μέρα. Για κακή μας, όμως, τύχη, λόγω ημέρας το καφέ ήταν κλειστό. Έπρεπε κάπως να γεμίσουμε το στομάχι μας και να ανοίξει το μάτι. Περπατούσαμε στον ίδιο δρόμο για κανένα εικοσάλεπτο, μη βρίσκοντας κάτι αξιόλογο. Εν τέλει, και μόνο επειδή κάτι έπρεπε να φάμε, μπήκαμε στο Coffee and More Bistro, κοντά στη Γέφυρα της Ελισάβετ (τη μεγαλύτερη σε μήκος κρεμαστή γέφυρα παγκοσμίως, όταν ολοκληρώθηκε το 1903), ήπιαμε έναν άνοστο καφέ και φάγαμε ένα μπαγιάτικο κρουασάν, τα ακριβοπληρώσαμε και απτόητοι φτάσαμε στην Ferenciek tere, από όπου θα παίρναμε το λεωφορειάκι μας από τη στάση 10, στην κόκκινη γραμμή για να πάμε στην περιοχή της Βούδας, στο κάστρο.
Επιβιβαστήκαμε και γεμάτοι ενέργεια ξεκινήσαμε και πάλι την ξενάγηση. Περάσαμε με το λεωφορείο μας στη μεριά της Βούδας, διασχίζοντας την πανέμορφη Γέφυρα της Ελισάβετ και θαυμάζαμε πια την Πέστη με καθαρό ουρανό. Η πόλη είναι ένα πραγματικό στολίδι, που ειλικρινά νομίζαμε πως δεν θα αρκεστούμε ποτέ στην ομορφιά της αρχιτεκτονικής της. Συλλέγαμε πληροφορίες από τα ακουστικά μας, ώσπου φτάσαμε μετά τις στάσεις 11 και 12, στη στάση 13 (Castle district), όπου και κατεβήκαμε. Η Συνοικία του Κάστρου είναι ένα μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO, βρίσκεται πάνω σε ένα λόφο, 170 μ. πάνω από το Δούναβη και αποτελούσε προστασία από τις εισβάλλουσες ορδές.
Λίγα σκαλιά μόλις παραπάνω ανεβήκαμε και αντικρίσαμε την Εκκλησία Matyas. Η αφθονία αρχιτεκτονικών στυλ της εκκλησίας προδίδει την ταραγμένη ιστορία τόσο της ίδιας της εκκλησίας, όσο και της πόλης. Το μεγαλύτερο μέρος του κτιρίου έχει γοτθικό στυλ, ενώ από την ανασχεδίασή της απέκτησε και το Νεο-μπαρόκ. Κατά το Μεσαίωνα, στην εκκλησία αυτή δεν επιτρεπόταν η είσοδος των Ούγγρων, παρά μόνο των Γερμανών για προσευχή. Μάλιστα, κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας η εκκλησία μετατράπηκε σε τζαμί. Θαυμάσαμε κι εμείς εξωτερικά το ναό, χωρίς ωστόσο να μπούμε μέσα και αρχίσαμε να περιπλανιόμαστε στον Προμαχώνα των ψαράδων. Πρόκειται για ένα μνημείο της Συντεχνίας των Ψαράδων, το 1895, του οποίου οι πυργίσκοι προσφέρουν την πιο γραφική θέα προς την Πέστη με το Νεο-Ρομανικό τους στυλ. Ολόκληρη η περιοχή του κάστρου είναι πραγματικά γραφική, με στενά, πλακόστρωτα δρομάκια, κατάφυτα, που σίγουρα προς την άνοιξη μετατρέπουν την περιοχή σε πράσινη.
Η εκκλησία Matyas
Το άγαλμα μπροστά από τον Προμαχώνα
Πυργίσκος του Προμαχώνα
Κι άλλος πυργίσκος
Η κάτοψη της περιοχής του κάστρου
Αφού γεμίσαμε εικόνες, κατευθυνθήκαμε προς το γνωστό ζαχαροπλαστείο της περιοχής το Ruszwurm. Το μαγαζάκι είναι όμορφο και παραδοσιακό, ενώ τα έπιπλά του, μιας άλλης εποχής, αξίζουν μία περιουσία. Εκεί δοκιμάσαμε το παραδοσιακό γλυκό των Ούγγρων, το Somloi, το οποίο μοιάζει με το δικό μας προφιτερόλ, με τη διαφορά ότι στη γέμισή του έχει και ξανθές σταφίδες. Πεντανόστιμο και σε μεγάλη μερίδα. Επίσης, δοκιμάσαμε Rasberry Cake, καλό, αλλά όχι κάποια ιδιαίτερη γεύση. Το μαγαζί, παρά του ότι είναι εξαιρετικά τουριστικό είναι οικονομικότατο και έχει πολλές και ξεχωριστές γεύσεις να δοκιμάσει κανείς, όπως και καφέδες.
Εσωτερική βιτρίνα με γλυκά
Rasberry Cake και Somloi
Ο κατάλογος του μαγαζιού
Αφού γλυκαθήκαμε, αναζητήσαμε το γνωστό λαβύρινθο του κάστρου, που ήταν, δυστυχώς κλειστός.
Είσοδος στον Λαβύρινθο
Από εκεί περπατώντας στην γραφική και όμορφη περιοχή φτάσαμε στο Sandor Palace, την κατοικία του Ούγγρου Προέδρου της Δημοκρατίας. Το κτίριο είναι στολισμένο με Νεοκλασικά σχέδια και όμορφα γλυπτά. Μάλιστα πετύχαμε την αλλαγή φρουράς, που ήταν άκρως εντυπωσιακή και επιβλητική.
Sandor Palota
Ακολούθως, περπατήσαμε και θαυμάσαμε τα μεγαλοπρεπή κτίρια της Ουγγρικής Εθνικής Πινακοθήκης, μίας από τις σπουδαιότερες στον κόσμο και του Μουσείου Ιστορίας της Βουδαπέστης. Και τα δύο μαγεύουν με τον όγκο τους, την αρχιτεκτονική και τη μεγαλοπρέπειά τους. Αποτελούν στολίδι του τόπου.
Το τοπίο μιλάει από μόνο του, γραφικό και παρότι χειμώνας πράσινο. Μην παραλείψετε να επισκεφτείτε την περιοχή!
Και, αφού χαζέψαμε για μία ακόμη φορά την απαράμιλλη ομορφιά της πόλης, πήραμε το λεωφορείο μας από την Clark Adam ter, περιμένοντας στη στάση και θαυμάζοντας το Budavari Siklo. Το παραδοσιακό αυτό τρενάκι με ενθουσίασε πάρα πολύ και το θαύμασα αρκετά τόσο πάνω από το κάστρο, όσο και από κάτω. Δεν το χρησιμοποιήσαμε, μιας και προτιμήσαμε να κατέβουμε από το δρομάκι, για να θαυμάζουμε ταυτόχρονα από κάθε μεριά το τοπίο. Πραγματικά, κάθε σημείο είναι και μία μαγική εικόνα, σε ένα παραμύθι που δε θες να τελειώσει.
Ήρθε η ώρα για το λόφο Gellert και τη Citadella. Η περιοχή είναι γεμάτη πάρκα, ενώ άλλοτε αποτελούσε τη μποέμικη συνοικία της πόλης, γεμάτη με πλήθος από μπαρ και άντρα χαρτοπαιγνίου. Μάλιστα, είναι μία από τις ακριβότερες περιοχές της πόλης. Τα λουτρά Gellert είναι από τα πιο γνωστά και πολυτελέστερα λουτρά της πόλη, ενώ το μνημείο Gellert, χτίστηκε σύμφωνα με το μύθο προς τιμήν του ομώνυμου Επισκόπου, που ρίχτηκε από το λόφο, επειδή προσπάθησε να προσηλυτίσει τους κατοίκους της περιοχής στο Χριστιανισμό. Το μνημείο της απελευθέρωσης σήμερα τιμά όλους εκείνους που "έχασαν τις ζωές τους γι την ευημερία της Ουγγαρίας". Όλα αυτά τα θαυμάσαμε μέσα από το λεωφορείο, που με τις διαδρομές του μας επέτρεπε να τα θαυμάσουμε από διαφορετικές οπτικές, αλλά και να πληροφορηθούμε για το καθένα ξεχωριστά. Ήταν μία όμορφη διαδρομή, που θα μπορούσε, βέβαια, να φανεί ομορφότερη, αν δεν υπήρχε η ομίχλη. Μάλλον επιλέξαμε τον καλύτερο τρόπο ξενάγησης.
Αριστερά το μνημείο Gellert
Και ολοκληρώνοντας την βόλτα στη Βούδα, αποφασίσαμε ότι έπρεπε να πάρουμε το καραβάκι για την κρουαζιέρα στο Δούναβη, μιας και ήταν η τελευταία που θα γινόταν μέσω του πακέτου με το λεωφορείο, λόγω ημέρας. Βρήκαμε εύκολα την αποβάθρα και με μία θέση δίπλα στο παράθυρο ξεκινήσαμε. Ευτυχώς ο ουρανός ήταν λιγάκι καθαρότερος κι έτσι μπορέσαμε να θαυμάσουμε τόσο τη Βούδα όσο και την Πέστη, από άλλη οπτική. Ό, τι και να περιγράψω θα είναι λίγο, μπροστά σε όσα αντίκριζε το μάτι. Αυτό που θα σας πω είναι απλά να μην χάσετε μια κρουαζιέρα. Το καραβάκι μας ανέβασε έως το νησάκι της Μαργαρίτας, από εκεί έως σχεδόν τη γέφυρα Petofi και πάλι πίσω. Σε όλη τη διαδρομή δε σταματήσαμε να φωτογραφίζουμε, παρέα με την τοπική μπύρα Soproni και αγγλόφωνη ξενάγηση. Ήταν καταπληκτικά!!!
Η βόλτα διάρκεσε μία ώρα και η κοιλιά μας γουργούριζε. Ήταν ήδη 3 μ.μ. και είχαμε τη μισή μέρα μπροστά μας. Αποφασίσαμε, λοιπόν, να επισκεφτούμε την περιοχή Varosliget.
Ξεκινήσαμε περπατώντας να ανεβαίνουμε την Andrassy utca, τον μεγαλοπρεπή και εμπορικό αυτό δρόμο. Κάναμε μία στάση στο Subway, στο ύψους της στάσης Oktogon, ένα από τα λίγα ανοιχτά μαγαζιά και φάγαμε fast food. Όχι κάτι το ιδιαίτερο, απλά για να γεμίσουμε το στομάχι.
Και καλά που φάγαμε, γιατί η ώρα ήταν 4 μ.μ. και μέχρι τις 8 μ.μ. περπατούσαμε. Ανηφορίσαμε περίπου 2 χλμ. έως το μνημείο της χιλιετίας, όπου και θαυμάσαμε την πλατεία Hosok tere (Πλατεία Ηρώων), με τα αγάλματά της και το κάστρο Vajdahunyad. Κάποτε, στο χώρο της πλατείας έγιναν κομμουνιστικές διαδηλώσεις, η ίδια, όμως, η πλατεία αρχικά διαμορφώθηκε για τους εορτασμούς της Χιλιετίας του 1896. Το μνημείο Millenium, που βρίσκεται εκεί ανεγέρθη για να τιμήσει την 1.00οστή επέτειο από την κατάκτηση του Βαθυπέδου των Καρπαθίων από τους Μαγυάρους. Στην κορυφή της κολόνας, ύψους 36 μ., υπάρχει το άγαλμα του Αρχάγγελου Γαβριήλ, που λέγεται ότι πρόσφερε στον Άγιο Στέφανο το στέμμα. Στη βάση της κολόνας υπάρχουν επτά φύλαρχοι, που αντιπροσωπεύουν τις επτά φυλές που εγκαταστάθηκαν στην Ουγγαρία. Το κάστρο σχεδιάστηκε επίσης για τους εορτασμούς της Χιλιετίας και αποτελεί έναν συνδυασμό γοτθικού, αναγεννησιακού, μπαρόκ και ρομανικού στυλ. Μέσα στο κάστρο στεγάζεται το μουσείο Γεωργίας. Στην αριστερή και στη δεξιά πλευρά της πλατείας βρίσκονται δύο μουσεία, αριστερά το Μουσείο Καλών Τεχνών, και δεξιά το Mucsarnok, επίσης μουσείο καλών τεχνών, και τα δύο εξίσου επιβλητικά. Γενικά, η περιοχή έχει μεγάλη έκταση και όλα τα εκθέματα είναι ογκώδη και μεγαλοπρεπή.
Την ώρα που τα επισκεφτήκαμε είχε αρχίσει να σουρουπώνει και πραγματικά άξιζε, διότι η φωταγώγηση ολόκληρης της περιοχής δημιουργούσε κλίμα μυστηρίου. Ειδικά στο κάστρο, το περιβάλλον θύμιζε εποχές Μεσαίωνα, σαν αυτές που προβάλλονται στις ταινίες. Αν έχετε την ευκαιρία, να το επισκεφτείτε βράδυ και να το περπατήσετε. Να δείτε και την όμορφη λίμνη, που λειτουργεί την ημέρα. Βέβαια, χρόνος για τα λουτρά και το ζωολογικό κήπο δεν υπήρχε. Και δυστυχώς ούτε μετρό λειτουργούσε λόγω ημέρας. Τα ποδαράκια μας μόνο το ξέρουν τι πέρασαν για να επιστρέψουμε και πάλι στο ξενοδοχείο, ωστόσο η βόλτα μας αποζημίωσε, καθώς θαυμάσαμε κι άλλες πλευρές της πόλης. Είδαμε επίσης και το timewheel, που, όμως, δεν φωτογραφίσαμε, γιατί ήταν νύχτα και δεν ήταν φωταγωγημένο. Έτσι, περπατήσαμε όλη την Dozsa Gyorgy utca, κατηφορίσαμε προς την Thokoly και στη συνέχεια προς την Rakoczi, φτάσαμε στο ξενοδοχείο Astoria κι από εκεί στο ξενοδοχείο. Συνολικά, πρέπει να περπατήσαμε γύρω στα 8 χλμ όλη τη μέρα. Από το δρόμο προμηθευτήκαμε πίτσες (εξάλλου τα πάντα ήταν κλειστά!), και πήγαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.
Πλατεία Hosok tere το σούρουπο
Στην αυλή του
Πάρκο πίσω από το κάστρο, γεμάτο μυστήριο
Attachments
Last edited:
!!
