Ρωσία Ένα μήνα μόνη στη Ρωσία

[Yiannis_84]

..........

αστειακια? ?

 

[nenena]

Παναγιώτα περιμένω κι εγώ να διαβάσω την εμπειρία σου από τη Ρωσία.

 

[isabelle]

Ώπα! Κι εγώ στην παρέα, Παναγιώτα! Εσύ Ρωσία εγώ στα "σταν", όσο να'ναι μια γεω-ιστορική συγγένεια την έχουμε. Για να προχωράει η αφήγηση παρακαλώ!

 

[manelaki]

Που ειναι η συνεχεια;;; Ελα γραψε μας κατι, ανυπομονω!!!

 

[Panagiota^]

Ωχ ωχ το περίμενα αυτό το καμπανάκι, λίγο χρόνο παρακαλώ, έναρξη σχολικής χρονιάς και έναρξη μεταπτυχιακού ταυτόχρονα! Я скоро вернусь

 

[XRISTOS71]

Τεράστιο ρίσκο, Γιάννη, μη το ψάχνεις καθόλου. Παντού μαφιόζοι, ληστείες, βιασμοί, δε ξέρω πως γύρισα σώα πίσω. Με τους δε ντόπιους, καμία συννενόηση, τι πήγα τι δεν πήγα, μόνη την έβγαλα τόσες μέρες.

Απο την σούρα της βότκας που να εκτιμήσουν τα καλά

κάτι διαπιστώσεις που κάνεις και εσυ Panagiota βραδυάτικα

 

[hydronetta]

Я скоро вернусь

Εύγε αρχίσαμε τα εντατικά. Χαρασό χαρασό. Να δούμε και την πολυπόθητη συνέχεια

 

[Giristroula]

Ωχ ωχ το περίμενα αυτό το καμπανάκι, λίγο χρόνο παρακαλώ, έναρξη σχολικής χρονιάς και έναρξη μεταπτυχιακού ταυτόχρονα! Я скоро вернусь

Kι όχι τίποτα...άμα περιμένουμε τις επόμενες σχολικές διακοπές...καήκαμε

 

[travelogatos]

χαρασω χαρασω

 

[PAPI_9]

Έλα Παναγιώτα μας... συνέχισε..

 

[Panagiota^]

-Do you speak English?
-Net.
-OK, Tverskaya stop?
-Da.

Με κοιτά βαθιά στα μάτια και με ένα νεύμα με καλεί να καθίσω δίπλα της. Πιάνει βιαστικά τον οδηγό μου στα χέρια και επεξεργάζεται τον χάρτη του μετρό. Δεν είμαι μια από αυτούς. Τα ρούχα μου μού δίνουν ένα μάλλον Δυτικοευρωπαϊκό προφίλ. Νιώθω ξανά τα βλέμματα όλου του βαγονιού συγκεντρωμένα στα δάκτυλά της νεαρής Μοσχοβίτισσας που επιτυχώς με ενημερώνει πως σε τρεις στάσεις βρίσκομαι στον προορισμό μου.

8.30 και βρίσκομαι να περπατώ σε έναν από τους κεντρικότερους δρόμους της Ρωσικής πρωτεύουσας. Η Tverskaya Ulitsa ενώνει νοητά το κέντρο της πόλης με το Novgorod και εν συνεχεία την Αγία Πετρούπολη. Επί κομμουνισμού, όπως κι άλλα πολλά τοπωνύμια, μετονομάστηκε παροδικά σε Μαξίμ Γκόρκι, προς τιμή του μεγάλου Ρώσου μάστορα των λέξεων. Βαδίζω κάτω από ένα συννεφιασμένο μα ζεστό ουρανό, με συναισθήματα αντιφατικά. Ένα ταξίδι οπτικό ξεδιπλώνεται μπροστά μου, από τον Σταλινικό νεοκλασσικισμό έως τον σύγχρονο καπιταλισμό. Υπό τον ήχο της πρωινής κίνησης, των βημάτων βιαστικών Μοσχοβιτών και το βοητό μιας αποσκευής εν κινήσει στο φαρδύ πεζοδρόμιο, γκρι θηριώδη κτίρια μπλέκονται γύρω μου μοναδικά με εντυπωσιακών διαστάσεων, χρωματιστές επιγραφές μοντέρνων κολλοσών της διαφήμισης.

Διαβάζω ξανά τις οδηγίες μου. ‘Chocolate Hostel will be on the left, house number 15 building 1 (in russian it's "дом 15 строение 1"), four-storeyed light house looking to the street. Come to the only big black door and dial only 4 on the speakerphone, wait an answer and take stairs to the second floor.’ Νομίζω πως είμαι στο σωστό δρόμο, στο σωστό κτίριο. Πλησιάζω τη μεγάλη, μαύρη, μεταλλική, χοντρή πόρτα που στην Ελλάδα έχω αντικρύσει μόνο σε χώρους που απαιτείται ηχητική μόνωση. Στο θυροτηλέφωνο διακρίνω μόνο νούμερα. Πατώ το 4 και ακούω με χαρακτηριστική προφορά ‘Hello?’ ‘It’s Panagiota’, αποκρίνομαι και η βαριά πόρτα ανοίγει μπροστά μου.

Chocolate Hostel


Το εσωτερικό του κτιρίου με σοκάρει. Αρκετά παλιό, με έντονη μυρωδιά υγρασίας, αυστηρών γραμμών και με ένα κόκκινο χαλί υγρό κι ολότελα φθαρμένο να οδηγεί στους πάνω ορόφους. Ξεκινώ να ανεβαίνω όταν ακούω μια φωνή ‘We’re here!’. Οι Ρώσοι ακολουθούν το αμερικανικό σύστημα αρίθμησης των ορόφων όπου ο πρώτος όροφος θεωρείται δεύτερος, συμπεριλαμβανομένου του ισογείου. Μια ξυπόλητη γλυκιά, νεαρή, καστανόξανθη Ρωσίδα με περιμένει στην πόρτα του χόστελ. Την ακολουθώ και κλείνουμε 2 ακόμη βαριές πόρτες πίσω μας. Λίγα λεπτά αργότερα βρίσκομαι να παίρνω πρωινό στην κουζίνα, αναμορφώνοντας το πρόγραμμα της ημέρας μου και απαντώντας σε συνεχείς ερωτήσεις περί της κατάστασης στην χώρα που λίγες ώρες πριν είχα αφήσει πίσω μου.

Chocolate Hostel- είσοδος

 

[elenara88]

παμε παμε , δωσε ινφος!!! σε 25 φευγουμε λεμε!!!!
πολυ ωραια αφηγηση παντως!