Βουλγαρία Ρουμανία Σερβία Ένα καραβάνι, σε Βουλγαρία, Ρουμανία και Βελιγράδι. (Αύγουστος 2018)

[vasiliss]

Και από βορρά προς νότο να τη διασχίσεις πάλι δυτικά της βρίσκονται.
Σοβαρά τώρα. Αν και διασχίσαμε την Transalpina δεν επισκεφτήκαμε τα βουνά Οράστιε γιατί δυστυχώς δεν τα γνωρίζαμε. Κρίμα όμως γιατί φαίνεται ότι είναι υπέροχη τοποθεσία. Ας ελπίσουμε ότι θα τα δούμε σε επόμενη επίσκεψή μας.

@chris7 ποιες είναι οι εντυπώσεις σου από την Transalpina;;
Ένας γνωστός που πέρασε το καλοκαίρι Τρανσφαγκαρασάν και Transalpina με μηχανή, είπε ότι του άρεσε περισσότερο η Transalpina.

 

[chris7]

@chris7 ποιες είναι οι εντυπώσεις σου από την Transalpina;;
Ένας γνωστός που πέρασε το καλοκαίρι Τρανσφαγκαρασάν και Transalpina με μηχανή, είπε ότι του άρεσε περισσότερο η Transalpina.

Βασίλη, κι εμένα η Transalpina μου άρεσε περισσότερο, αλλά στην Τρανσφαγκαρασάν καταγοητεύθηκα από τη λίμνη Balea. Πετύχαμε καταπληκτικό καιρό και ήταν όνειρο.

 

[vasiliss]

Ημέρα 7η: Biertan – Sighisoara ...


Σήμερα θα κάναμε μία εξόρμηση εκτός Σιμπίου. Σκεφτόμουνα να κάναμε την σημερινή διανυκτέρευση στη Σιγκισοάρα, αλλά όταν έμαθα ότι ξεκινούσε το μεσαιωνικό φεστιβάλ στο Σιμπίου, είπαμε να μείνουμε εκεί, ώστε να μπορέσουμε να το παρακολουθήσουμε. Το 2015 είχαμε φύγει μία ημέρα πριν αρχίσει και έτσι είπαμε να μην το χάσουμε για δεύτερη φορά.

Πρώτη στάση για σήμερα το χωριό Biertan και η οχυρωμένη του εκκλησία, η οποία αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco.

Αφήσαμε τα αυτοκίνητα στην πλατεία κοντά στην είσοδο της εκκλησίας, πληρώνοντας 5 lei και ανεβήκαμε την σκεπαστή σκάλα που σε ανεβάζει προς την εκκλησία.

Η είσοδος ήταν στα 10 lei . Γενικά είχε αρκετό κόσμο που την επισκεπτόταν. Η εκκλησία και το οχυρό της είναι χτισμένη πάνω σε έναν μικρό λόφο, ενώ γύρω του απλώνεται ένα όμορφο χωριό, γνωστό παλιότερα για τους αμπελώνες και τα κρασιά του. Πρώτα περιτριγυρίσαμε τα τείχη με τους 4 πύργους που την προστατεύουν, θαυμάσαμε την θέα από ψηλά και έπειτα μπήκαμε στην εκκλησία.

Σε κάποια δωμάτια υπήρχαν λίγα αντικείμενα και φορεσιές από παλαιότερες εποχές.

Η οχυρωμένη εκκλησία του Biertan και ο χώρος που την περιβάλει, είναι πολύ όμορφη και έχει στοιχεία που δεν βλέπεις σε άλλες οχυρωμένες (όχι ότι έχω δει και πολλές), δεν μπορώ να πω βέβαια ότι μας εντυπωσίασε τόσο όσο η αντίστοιχη στο Prejmer – ίσως επειδή ήταν η πρώτη που είχαμε επισκεφτεί.

Γραμμή λοιπόν για την Σιγκισοάρα, η παλιά πόλη της οποίας είναι επίσης μνημείο της Unesco.
Για την Σιγκισοάρα τι να πω. Είναι η αγαπημένη μου πόλη της Ρουμανίας. Χτισμένη και οχυρωμένη πάνω σε έναν λόφο, είναι τόσο μικρή αλλά καλά διατηρημένη μεσαιωνική πόλη, που σίγουρα θα σου κλέψει την καρδιά.

Σίγουρα; Όχι τελικά για όλους, καθώς η πολυκοσμία και η εξαιρετική ζέστη της ημέρας, απέτρεψαν τους υπόλοιπους να συμμεριστούν τον δικό μας ενθουσιασμό για την πόλη.

Ξεκινήσαμε την περιήγησή μας από τον πύργο του ρολογιού, περάσαμε έξω από το σπίτι όπου υποτίθεται ότι γεννήθηκε ο Vlad Τepes, περάσαμε από την πλατεία και ανηφορίσαμε προς την σκεπαστή ξύλινη σκάλα που οδηγεί στο ψηλότερο σημείο του λόφου όπου και υπάρχει η βασιλική του αγίου Νικολάου και το νεκροταφείο της πόλης.

Εκεί δεν υπήρχε πια η αναπαράσταση ενός παλιού σχολείου, που πολύ μας είχε αρέσει το 2015.

( Τώρα μόλις παρατήρησα οτι τα παιδακια που σηκωνουν το χερι "για να πουν μαθημα" έχουν και τα δύο δάχτυλα σηκωμενα)

Έπειτα ξανακατηφορίσαμε και πήραμε να περπατάμε περιμετρικά των τειχών και των προμαχώνων που υπάρχουν σε αυτά. Η ζέστη ήταν αφόρητη και πουθενά δεν υπήρχε ένα δροσερό μέρος για να ξεκουραστούμε και να πιούμε έναν καφέ.

Τελικά καταλήξαμε στο εστιατόριο το οποίο βρίσκεται στο σπίτι του δράκουλα. Εκεί έγινε μια μίνι σύσκεψη και αποφασίστηκε τι θα κάνει ο καθένας. Η δική μου πρόταση ήταν όσοι δεν είχαν πάει, -όλοι οι υπόλοιποι δηλαδή- να επισκεφτούν το ανοιχτό εθνογραφικό μουσείο ASTRA στο Σιμπίου, που πολύ μας αρεσε το 2015.

Κάποιοι ακολούθησαν την συμβουλή μας, ενώ κάποιοι άλλοι ακολούθησαν δικό τους πρόγραμμα
(αυτό λέγεται ΣΤΑΣΗ και πρέπει να λάβω δραστικά μέτρα).

Την ώρα που αναχωρούσαμε, ακούσαμε μουσική από μακριά και καταλάβαμε οτι ξεκινούσε στην πόλη το δικό τους φεστιβάλ, που είχε σχέση με παραδοσιακούς χορούς από διάφορες χώρες της Ευρώπης.

Φωτογραφίες και video από το ταξίδι μας του 2015.

Και οι γαμπροί κάποια στιγμή πεινάνε.

Δείτε μετά από το 1:50 πως χορεύονται με παραδοσιακό τρόπο τα τραγούδια της Βανδή.

Συνεχίζεται...

 

[vasiliss]

Ημέρα 7η (συνέχεια): ... – Medias – Μεσαιωνικό φεστιβάλ Σιμπίου

Κι έτσι άλλος για Χίο (Astra) τράβηξε πήγε κι άλλος για Μυτιλήνη (Sibiu), κι εμείς μείναμε μόνοι μας για πρώτη φορά σε όλο το ταξίδι.

Ερχόμενοι στην Σιγκισοάρα, περάσαμε από το Medias, το οποίο μου έγνεψε και μου είπε ότι πρέπει να το επισκεφτούμε και δεν του χάλασα το χατίρι. Για το Medias δεν είχα συλλέξει καμία πληροφορία και αυτό μερικές φορές τελικά είναι το καλύτερο. Η οικογένειά μου, με λίγη δυσκολία είναι η αλήθεια με ακολούθησε, καθώς ήταν αργά το μεσημέρι και η ζέστη αρκετά έντονη.

Αφήσαμε το αυτοκίνητο κοντά στην ορθόδοξη εκκλησία που είναι αφιερωμένη στον αρχάγγελο Μιχαήλ και μόλις που την προλάβαμε ανοιχτή,

περάσαμε από τον πύργο Fierarilor

και με σημείο αναφοράς το καμπαναριό της ευαγγελικής εκκλησίας, που φαινόταν από παντού στην πόλη, περιτριγυρίσαμε την έρημη, λόγω ζέστης και μεσημεριού, πόλη.

Το ιστορικό κέντρο της πόλης μας φάνηκε πολύ ενδιαφέρον, με όμορφα κτίρια, πλατείες και μία εξαιρετική οχυρωμένη εκκλησία, την Saint Margaret evangelical church , στης οποίας το καμπαναριό πολύ θα ήθελα να ανεβώ για να δω την πόλη από ψηλά.

Η εκκλησία αυτή ήταν μεν οχυρωμένη, αλλά ήταν και διαφορετική από όσες άλλες είχαμε δει, γιατί η οχύρωσή της είχε ενταχθεί στον ιστό της πόλης και πλέον υπήρχαν μέσα καταστήματα και σπίτια.

Ρωτήσαμε τις κοπέλες που έκοβαν τα εισιτήρια εισόδου στην εκκλησία ( 13 lei εγώ και τα δύο παιδιά), εάν μπορούμε να ανεβούμε στο καμπαναριό, αλλά μας είπαν ότι δεν υπήρχε αυτή η δυνατότητα.

Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να δω την πόλη και το βράδυ, φαντάζομαι ότι φωτισμένη θα ήταν ακόμη πιο όμορφη, το μεσαιωνικό φεστιβάλ όμως δεν μου άφηνε άλλη επιλογή. Το Medias σίγουρα θα μας ξαναδεί σύντομα;;;

Τελικά κατέληξα στο συμπέρασμα ότι κάποια σημεία (όχι και όλα , μην το παρακάνουμε) στα οδικά ταξίδια μας πρέπει να τα αφήνω στο «σκοτάδι», γιατί η έκπληξη και η χαρά της δια ζώσης ανακάλυψης, είναι μεγαλύτερη από αυτή της οργανωμένης έρευνας.

Επιστροφή στα δωμάτια και μικρή ξεκούραση.

Ας δούμε και με μερικές φωτογραφίες του 2015, τι είδαν στο ASTRA που πήγαν οι μισοί άλλοι.

Και το 2015 οι νύφες έδιναν και έπαιρναν.

Εμάς τότε, τόσο πολύ μας άρεσε, που το επισκεφτήκαμε 2 φορές, μία αργά το απόγευμα με δωρεάν είσοδο και μία την επόμενη επί πληρωμή για να δούμε τα σπίτια και εσωτερικά.

Ας επιστρέψουμε όμως στο σήμερα.

Όταν βράδιασε, βιαστικά μπήκαμε στην πόλη γιατί θα άρχιζε η παρέλαση του φεστιβάλ. Άλογα, στρατιώτες, ιππότες, μουσικοί, πρίγκιπες και πριγκίπισσες, όλοι αυτοί κατέληξαν στη μεγάλη πλατεία, όπου είχαν στηθεί η σκηνή για τη συναυλία που θα ακολουθούσε.

Τα πιτσιρίκια περίμεναν στην ουρά για να φωτογραφηθούν με τα άλογα και τους ιππότες και έπειτα κάναμε μία βόλτα στους πάγκους με τα αναμνηστικά.
Σε κάποιον από αυτούς, ακούγοντάς μας το ζευγάρι των ιδιοκτητών μας ρώτησε αν είμαστε από Ελλάδα και μας είπαν ότι τα τελευταία 10 χρόνια πηγαίνουν συνεχώς για διακοπές στη χώρα μας. Αυτή τη χρονιά είχαν πάει στην Αλόννησο. Έπειτα μας ρώτησαν γιατί είχαμε προτιμήσει να πάμε διακοπές στη Ρουμανία και όταν τους είπαμε ότι ήταν η δεύτερη φορά, μας κοιτούσαν με γουρλωμένα μάτια και επέμεναν να μάθουν γιατί κάποιος μπορεί να φεύγει από την Ελλάδα, για να πάει διακοπές στη Ρουμανία.
Ήταν η δεύτερη φορά που μας έκαναν Ρουμάνοι την ίδια ερώτηση. Μάλλον οι νέοι άνθρωποι δεν έχουν σε μεγάλη εκτίμηση τις ομορφιές που προσφέρει η χώρα τους.

Σειρά είχε η συναυλία,

στην οποία δεν χάσαμε την ευκαιρία να πάρουμε κι εμείς μέρος στα χορευτικά δρώμενα και όταν αυτή τελείωσε πήγαμε στους πάγκους που μαγείρευαν παραδοσιακά φαγητά, για να φάμε πολύ νόστιμα και οικονομικά.

Πιο δίπλα, όση ώρα τρώγαμε, δινόταν ένα σώου με φωτιές, το οποίο λίγο προλάβαμε να δούμε προς το τέλος του.

Αφού τελείωσε κι αυτό, λες και δόθηκε ένα σύνθημα και το κέντρο ξαφνικά ερήμωσε.
Ένα παγωτό και μία βόλτα στην όμορφα φωτισμένη πόλη, ήταν απαραίτητα για να τελειώσει όμορφα η βραδιά.

(ένας σιδεράς που έφτιαχνε χειροποίητα περίτεχνα λουλούδια από μέταλλο)

 

[vasiliss]

Ημέρα 8η: Alba Iulia – …

Αν έβαζα έναν τίτλο στη σημερινή ημέρα, θα ήταν «η μέρα των εκπλήξεων».
Για τους άλλους δεν είναι και τόσο δύσκολο να νιώσουν έκπληξη με αυτά που θα δουν, αλλά για εμένα που ψάχνω, οργανώνω και μελετάω ενδελεχώς κάθε λεπτομέρεια, είναι λίγο δύσκολο να νιώσω αυτή την χαρά. Σήμερα όμως "εντελώς τυχαία" δύο από τα τρία μέρη που θα επισκεπτόμασταν δεν τα είχα μελετήσει σχεδόν καθόλου.

Περνώντας από την Alba Iulia το 2015 κατάλαβα ότι έχει κάποια ιστορική σημασία, αλλά δεν ασχολήθηκα περαιτέρω. Μέχρι που διάβασα με τι ενθουσιασμό μιλούσε γι’ αυτήν στην ιστορία της η @Sassenach77 και μου μπήκε η ιδέα μήπως την εντάξω στο πρόγραμμα της ημέρας. Μέχρι λίγες ημέρες πριν από την αναχώρηση δεν είχα αποφασίσει, μην ξέροντας πως θα κυλήσουν τα πράγματα και τι κενά θα έχουν μείνει από την προηγούμενη ημέρα, έως ότου έγινε η παρακάτω συζήτηση με την κουμπάρα μου.

- Είδα ότι περνάμε κοντά από την Alba Iulia. Πρόκειται να μπούμε;
- Δεν έχω αποφασίσει ακόμη, γιατί;
- Κατάγεται από εκεί η γυναίκα του ξαδέρφου μου και μου είπε πως αν πάμε, να της το πω.

Ε αφού ήταν από εκεί η ξαδέρφη, έπρεπε να πάμε. Η απόφαση πάρθηκε, άνθρωπο να μας δώσει δυο συμβουλές είχαμε, επιπλέον μελέτη δεν χρειαζόταν.

Όλοι μας ξεκινούσαμε από διαφορετικά διαμερίσματα, οπότε εάν δεν καταφέρναμε να συναντηθούμε κάπου στην εθνική, είχαμε δώσει τελικό ραντεβού στην πρώτη πύλη του κάστρου, γιατί αυτό ήταν ο στόχος μας για την πόλη, τίποτα άλλο δεν προλαβαίναμε.

Το GPS είναι ένα ευλογημένο πράγμα, που σου λύνει κυριολεκτικά τα χέρια σε τέτοια απαιτητικά οδικά ταξίδια και σε μεγάλες άγνωστες πόλεις, αλλά ορισμένες φορές σου έρχεται να το πετάξεις από το παράθυρο. Αυτό έπαθε ένας από την παρέα, που ενώ όλοι του λέγαμε ότι ταξιδεύαμε μέσω εθνικής, αυτός έκανε το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής μέσα από χωριά και χωριουδάκια.

Έτσι με μια μικρή καθυστέρηση συγκεντρωθήκαμε όλοι μπροστά από την 1η πύλη του κάστρου και τότε έγινε το τηλεφώνημα στην ξαδέρφη. Αφού πήρε τις οδηγίες η κουμπάρα, μπήκε επικεφαλής και ξεκινήσαμε την εξερεύνησή μας. Το να μην είμαι εγώ επικεφαλής είναι λίγο σπάνιο και όταν συμβαίνει προσπαθώ να το απολαύσω όσο μπορώ.

Ξεκινήσαμε λοιπόν από την 1η πύλη,

ανηφορίσαμε έως τον οβελίσκο Horea

και έπειτα περάσαμε μέσα από την τρίτη πύλη που είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή.

Η ημέρα ήταν Σάββατο και ο κόσμος που κυκλοφορούσε ήταν πολύς. Περιτριγυρίσαμε χαζεύοντας δεξιά κι αριστερά με τελικό στόχο μας τις δύο εκκλησίες την καθολική και ακριβώς απέναντι την ορθόδοξη.

Σε όλο το κάστρο είναι διάσπαρτα χάλκινα αγάλματα, τα οποία προσέλκυαν τον κόσμο και ελάχιστα έμεναν για λίγο χωρίς παρέα.

Στην καθολική εκκλησία η είσοδος ήταν δωρεάν, υπήρχε όμως είσοδος για να ανεβούμε στο καμπαναριό, το οποίο όμως προσπεράσαμε καθώς δεν μας φάνηκε ιδιαίτερα ψηλό και εντυπωσιακό.

Έπειτα πήγαμε στην ορθόδοξη εκκλησία, όπου η μεγάλη κόρη μου θυμήθηκε ότι ήθελε να ανεβεί στο προηγούμενο καμπαναριό, οπότε εγώ με άλλους δύο που είχαν την ίδια επιθυμία επιστρέψαμε για να μην της χαλάσω το χατίρι.

Όταν βγάζαμε τα εισιτήρια, η κυρία στο ταμείο κάτι προσπαθούσε να μας εξηγήσει, αλλά τα ρουμάνικά μας δεν μας βοηθούσαν να καταλάβουμε. Όταν πήγαμε να δώσουμε τα εισιτήρια στο παλικάρι που ήταν στην είσοδο του καμπαναριού, ρωτήσαμε μήπως κάτι θα συμβεί, γιατί είδαμε κόσμο να μαζεύεται.

Αυτός λοιπόν μας εξήγησε ότι κάθε μεσημέρι λαμβάνει χώρα η λεγόμενη Changing of the Guard .

Τον ρωτήσαμε μήπως είχαμε καλύτερη θέαση από το καμπαναριό, αλλά μας απάντησε αρνητικά, οπότε αφήσαμε το καμπαναριό για αργότερα και πήραμε θέση με πολλούς άλλους για να δούμε την «αλλαγή φρουράς».

Ψάχνοντάς το όταν γύρισα στην Ελλάδα, είδα ότι λαμβάνουν χώρα και άλλες ενδιαφέρουσες παρόμοιες εκδηλώσεις κατά την διάρκεια του καλοκαιριού, οπότε αν ο δρόμος σας βγάλει προς τα εκεί, ρίξτε μια ματιά στο παρακάτω σύνδεσμο για να είστε ενήμεροι και όχι απλώς τυχεροί όπως εμείς.

http://www.visitalbaiulia.com/watching-the-changing-the-guard-ceremony/

Σειρά είχε το καμπαναριό για εμάς ( 5+4 lei), ενώ οι υπόλοιποι κατευθύνθηκαν προς την «πλατεία του κάστρου» όπου υπήρχαν κάποια ρωμαϊκά ερείπια κι ένα μουσείο σχετικό με την ρωμαϊκή περίοδο της πόλης.

Το καμπαναριό δεν ήταν και κάτι το φοβερό, και το μουσείο ήταν επίσης κλειστό.

Οπότε τι έμενε, παρά να φύγουμε γιατί η ώρα είχε περάσει. Εμένα όμως κάτι με έτρωγε να πάω να το δω.
Στο βιβλιαράκι της κουμπάρας για την Ρουμανία, έλεγε ότι κάπου στην άκρη του κάστρου είχαν μεταφέρει μία ξύλινη εκκλησία από την επαρχία Maramureș και ήθελα πολύ να την δω, καθώς μου είχε εξάψει την περιέργεια η ιστορία της @Sassenach77 η οποία είχε εντρυφήσει στις ξύλινες εκκλησίες, καθώς είχε δει καμιά εκατοστή από αυτές στο προηγούμενο ταξίδι της.

Το έθεσα στους υπόλοιπους, οι οποίοι παρ’ όλη την ζέστη και τον ποδαρόδρομο δέχτηκαν και ξεκινήσαμε.
Και τι έκπληξη, μία ξύλινη εκκλησία από την περιοχή Maramureș στην Alba Ioulia,

η οποία όμως ήταν περιφραγμένη, κλειστή και αμπαρωμένη. Ψάξαμε από εδώ, ψάξαμε από εκεί, αλλά είσοδος ανοιχτή δεν υπήρχε.

Οπότε αναζητήσαμε κι εμείς τον κλειδοκράτορα της εκκλησίας.
Χτυπήσαμε στο διπλανό σπιτάκι και μια κυρία που βγήκε μας έδωσε να καταλάβουμε ότι τα κλειδιά της εκκλησίας τα είχε ο ιερέας της, ο οποίος έλειπε εκτός πόλης. Κάποια στιγμή σκέφτηκα να πηδήσω τον μικρό ξύλινο φράχτη,

αλλά το μετάνιωσα καθώς τελικά δεν θα μπορούσα να την δω εσωτερικά. Κι έτσι έμεινα με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα καταφέρουμε να βρεθούμε και στο βόρειο κομμάτι της χώρας, που λείπει από την συλλογή μας.
Επιστροφή λοιπόν στα αυτοκίνητα προκειμένου να συνεχίσουμε το ταξίδι μας.

Συνεχίζεται…

 

[Sassenach77]

Οπότε τι έμενε, παρά να φύγουμε γιατί η ώρα είχε περάσει. Εμένα όμως κάτι με έτρωγε να πάω να το δω.
Στο βιβλιαράκι της κουμπάρας για την Ρουμανία, έλεγε ότι κάπου στην άκρη του κάστρου είχαν μεταφέρει μία ξύλινη εκκλησία από την επαρχία Maramureș και ήθελα πολύ να την δω, καθώς μου είχε εξάψει την περιέργεια η ιστορία της @Sassenach77 η οποία είχε εντρυφήσει στις ξύλινες εκκλησίες, καθώς είχε δει καμιά εκατοστή από αυτές στο προηγούμενο ταξίδι της.

δεν εντρύφησα ακριβώς....απλά το παράκανα!!! Και μάλιστα σε τέτοιο σημείο που το καλοκαίρι, όταν πήγα για δεύτερη φορά έβλεπα εκκλησία και άλλαζα δρόμο

Η Άμπα Ιούλια είναι μία πόλη που μου έβγαλε "κάτι"! Κοινώς μου άρεσε και θέλω να ξαναπάω για να την δώ καλύτερα

 

[Eurotraveler]

Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον την ιστορία σου, όχι μόνο γιατί ανακαλύπτω μέρη σε μένα άγνωστα, αλλά και γιατί έχω πρόσφατες μνήμες από τη Ρουμανία που επισκέφθηκα πέρσι τα Χριστούγεννα.

Ωραίο το Μέντιας! Όταν πήγαμε κι εμείς από το Σιμπίου στη Σιγκισοάρα και είχαμε το Μέντιας στη διαδρομή, σκεφτόμουν να βλέπαμε και αυτή την πόλη, για την οποία δεν είχα διαβάσει κάτι εντυπωσιακό, αλλά σίγουρα δεν ήταν αδιάφορη. Τελικά αρκεστήκαμε σε μια μικρή βόλτα με το αυτοκίνητο, γιατί εκείνη την ώρα είχε αρχίσει να χιονίζει και ο ήλιος έπεφτε. Ούτε το Μπιερταν δεν είδαμε όπως θα ήθελα εκείνη τη μέρα, αλλά τουλάχιστον τη Σιγκισοάρα την είδαμε επαρκώς και την βρήκαμε εντυπωσιακή!

Η Alba Iulia ήταν ακόμα μια πόλη που ήθελα να δω επηρεασμένος από τις παροτρύνσεις της @Sassenach77 και από τη θεμελιώδη σημασία της στην ιστορία της χώρας λόγω της ένωσης των τριών μεγάλων επαρχιών εκεί. Το καλοκαίρι φαίνεται μέσα από τις φωτογραφίες σας πολύ όμορφη και ζωντανή χάρη στα δρώμενα.

 

[vasiliss]

Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον την ιστορία σου, όχι μόνο γιατί ανακαλύπτω μέρη σε μένα άγνωστα, αλλά και γιατί έχω πρόσφατες μνήμες από τη Ρουμανία που επισκέφθηκα πέρσι τα Χριστούγεννα.

Ωραίο το Μέντιας! Όταν πήγαμε κι εμείς από το Σιμπίου στη Σιγκισοάρα και είχαμε το Μέντιας στη διαδρομή, σκεφτόμουν να βλέπαμε και αυτή την πόλη, για την οποία δεν είχα διαβάσει κάτι εντυπωσιακό, αλλά σίγουρα δεν ήταν αδιάφορη. Τελικά αρκεστήκαμε σε μια μικρή βόλτα με το αυτοκίνητο, γιατί εκείνη την ώρα είχε αρχίσει να χιονίζει και ο ήλιος έπεφτε. Ούτε το Μπιερταν δεν είδαμε όπως θα ήθελα εκείνη τη μέρα, αλλά τουλάχιστον τη Σιγκισοάρα την είδαμε επαρκώς και την βρήκαμε εντυπωσιακή!

Η Alba Iulia ήταν ακόμα μια πόλη που ήθελα να δω επηρεασμένος από τις παροτρύνσεις της @Sassenach77 και από τη θεμελιώδη σημασία της στην ιστορία της χώρας λόγω της ένωσης των τριών μεγάλων επαρχιών εκεί. Το καλοκαίρι φαίνεται μέσα από τις φωτογραφίες σας πολύ όμορφη και ζωντανή χάρη στα δρώμενα.

Η Ρουμανία κατά την γνώμη μου έχει πολλά να δώσει σε έναν ταξιδιώτη, οπότε όταν μπορέσεις καλό θα ήταν να κανονίσεις και ένα επαναληπτικό καλοκαιρινό ταξίδι εκεί, γιατί ως γνωστόν "επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως"

 

[vasiliss]

Ημέρα 8η συνέχεια: …. – Corvin Castle - Timisoara

Το επόμενο μέρος που επισκεφτήκαμε, ήταν η έκπληξη όλων των άλλων πλην εμού.

Το αρχικό πλάνο μου έλεγε διανυκτέρευση κάπου κοντά στην Χουνεντοάρα, αλλά έπειτα μπήκε σφήνα η Τιμισοάρα, οπότε κάπου εκεί μπλέχτηκε το πράγμα και εγώ θεωρούσα δεδομένο ότι είχα αναφέρει ότι θα επισκεφτούμε το κάστρο Corvinilor. Έλα όμως που δεν το είχα αναφέρει και όταν τελειώσαμε την Άλμπα με ρώτησαν, «τώρα που πάμε;» εγώ τους είπα πολύ φυσικά, μα στο κάστρο Corvinilor όπως λέει το πρόγραμμα. Και άρχισαν οι ερωτήσεις, «Τι κάστρο είναι αυτό;» και «γιατί δεν ξέρουμε κάτι», «μα εγώ δεν έχω βρει πληροφορίες» (ο ανιψιός μου) κτλ. κτλ

Μέχρι να φτάσεις εκεί τίποτα δεν σε προϊδεάζει γι’ αυτό που θα δεις, καθώς το κάστρο δεν είναι ορατό παρά μόνο αφού το πλησιάσεις αρκετά. Και αυτό που αντικρίζεις, είναι το κάτι άλλο. Ιδίως αν δεν το έχεις δεις ξανά σε φωτογραφία, όπως οι περισσότεροι από την παρέα μας δηλ. μένεις με το στόμα ανοιχτό.
Νομίζω ότι είναι ένα από τα πιο φωτογραφημένα (μαζί με το Peles και το Bran) κάστρο της Ρουμανίας.

Οι λίγες κριτικές που είχα διαβάσει, έλεγαν ότι όσο όμορφο είναι εξωτερικά, τόσο αδιάφορο είναι εσωτερικά. Εγώ δεν συμφωνώ με αυτή την άποψη. Αν το συγκρίνεις με το Peles, τότε ναι είναι αδιάφορο. Νομίζω όμως ότι συγκρίνεις δύο ανόμοια κτίρια, καθώς το ένα είναι παλάτι, που χτίστηκε το 1866 ως εξοχική κατοικία, ενώ το άλλο τον 15ο αιώνα ως αμυντικό κτίσμα και κατοικία μαζί.

Το κάστρο Corvinilor λοιπόν, έχει να επιδείξει ενδιαφέρουσα κινηματογραφική... καριέρα, καθώς στους χώρους του έχουν γυριστεί αρκετές κινηματογραφικές παραγωγές. Επίσης ήταν μία από τις στάσεις της «διαδρομής» του μυθιστορήματος του Ιουλίου Βερν «Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες» (λέει ο οδηγός, εγώ δεν το θυμάμαι).

Κοντά στο παρεκκλήσι του κάστρου υπάρχει ένα πηγάδι βάθους 30 μέτρων, που ο θρύλος λέει ότι το έσκαψαν σε διάστημα 15 ετών 3 Τούρκοι φυλακισμένοι με αντάλλαγμα την ελευθερία τους, η οποία ποτέ δεν τους δόθηκε και έτσι σκάλισαν την επιγραφή που έλεγε (στο περίπου) «νερό έχετε αλλά καρδιά δεν έχετε».

Πάρκινγκ έχει και επί πληρωμή, αλλά εύκολα και χωρίς να μας πουν κάτι οι αστυνομικοί που βρίσκονταν εκεί, παρκάραμε στους γύρω χωμάτινους δρόμους.
Η είσοδος (τον Αύγουστο) ήταν στα 30lei οι ενήλικες και στα 5 lei τα παιδιά. Φωτογραφίες επιτρεπόταν να βγάλεις με το κινητό, αλλά έπρεπε να πληρώσεις για να βγάλεις με την φωτογραφική – δεν είδα και καμία αυστηρότητα.

Το περιτριγυρίσαμε και φωτογραφίσαμε σχεδόν όλο, και έπειτα αναχωρήσαμε για τον τελικό μας προορισμό την Τιμισοάρα.

Ένα μεγάλο κομμάτι του δρόμου δυστυχώς δεν ήταν αυτοκινητόδρομος και είχε μεγάλη κίνηση. Κάπου εκεί περάσαμε και από το πρώτο πυρηνικό εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος που έχω δει στη ζωή μου.
Όταν επιτέλους μπήκαμε στον αυτοκινητόδρομο λίγο πριν φτάσουμε στην πόλη, ο καιρός έγινε απειλητικός. Αστραπές, βροντές, μια δυνατή βροχή και γενικά φαινόταν ότι ο καιρός δεν θα ευνοούσε μια βραδινή εξόρμηση στην πόλη.
Εμείς και άλλη μία οικογένεια, είχαμε κλείσει δωμάτια στο κέντρο της πόλης, ενώ οι υπόλοιποι πολύ περιφερειακά.

Γενικά η Τιμισοάρα δεν πρέπει να είναι τουριστικός προορισμός και το είχαμε καταλάβει από όταν ψάχναμε για διαμονή, καθώς δεν βρίσκαμε και πληθώρα καταλυμάτων όπως σε άλλες περιοχές της χώρας.
Το μόνο που ήξερα λοιπόν γι’ αυτήν, ήταν ότι είναι η πόλη από την οποία ξεκίνησε η Ρουμανική επανάσταση, η οποία οδήγησε τελικά στην πτώση του Νικολάε Τσαουσέσκου από την εξουσία.

Στο διαμέρισμα, μας περίμενε η Georgeta, η οποία ήταν χείμαρρος πληροφοριών για την πόλη και τα αξιοθέατά της.
Σύμφωνα με αυτά που μας είπε η πόλη έχει κτίρια από πολλά αρχιτεκτονικά στυλ, με κυρίαρχα αυτά της εποχής της Αυστριακής αυτοκρατορίας. Μας είπε ακόμη ότι στην πόλη ζούσαν και ζουν ακόμη αρμονικά Ρουμάνοι, Ούγγροι, Σέρβοι, Γερμανοί, γι’ αυτό και υπάρχουν εκκλησίες πολλών διαφορετικών δογμάτων. Μας πρότεινε ακόμη να πάρουμε το τραμ νο 2 το οποίο περνά μπροστά από όλα τα σημαντικά κτίρια της πόλης.

Με τόσα που ακούσαμε από την Georgeta, αποφασίσαμε να πάρουμε τις ομπρέλες μας και να βγούμε μια βραδινή βόλτα, παρ’ όλο που ο καιρός ήταν πολύ απειλητικός. Δεν ακολούθησαν όλοι, αλλά αυτοί έχασαν.
Η βροχή ευτυχώς δεν ήρθε, εμείς νιώσαμε ότι περπατούσαμε σε μία πόλη της κεντρικής Ευρώπης (όπως μας είχε πει και η Georgeta) αλλά χωρίς καθόλου κόσμο – ίσως φοβήθηκαν την βροχή;;
Δυστυχώς φωτογραφική δεν είχαμε πάρει μαζί μας οπότε οι φωτογραφίες είναι από το κινητό.

Piaţa Victoriei - Liberty's Square - Piața Unirii
Τρεις πλατείες στη σειρά, η μία πιο όμορφη από την άλλη, στολισμένες με όμορφα κτίρια, εκκλησίες, σιντριβάνια, αγάλματα.

Η Τιμισοάρα ήταν για εμένα το χάι λάιτ του ταξιδιού. Αυτό που λέμε έρωτας με την πρώτη ματιά. Οπότε αποφάσισα ότι ήταν επιβεβλημένη μία μεγάλη πρωινή βόλτα στην πόλη πριν αναχωρήσουμε για το Βελιγράδι.

 

[vasiliss]

Ημέρα 9η :Τιμισοάρα – Βελιγράδι

Ας δούμε λοιπόν πως είναι η Τιμισοάρα και την ημέρα.

Ξεκινήσαμε την βόλτα μας διασχίζοντας το πάρκο Brătianu με κατεύθυνση το πάρκο Rozelor (των ρόδων) που ήθελε να δει ο ανιψιός μου, αλλά δυστυχώς ήταν περιφραγμένο και δεν καταφέραμε να βρούμε ανοιχτή είσοδο (δεν πολυψάξαμε είναι η αλήθεια).
Έτσι συνεχίσαμε παράλληλα με αυτό, μέχρι να συναντήσουμε τον ποταμό Μπέγκα και μία από τις γέφυρες αυτού, όπου και είχαμε δώσει ραντεβού με μία από τις οικογένειες.

Από το σημείο αυτό ξεκινούσαν δωρεάν 15λεπτες βαρκάδες, αλλά εκείνη την στιγμή δεν το γνωρίζαμε, οπότε συνεχίσαμε προς τον ορθόδοξο καθεδρικό ναό.

Το κέντρο της πόλη έχει αρκετά πάρκα, πολύ πράσινο και χαμηλά κτίρια.
Ο ναός δεν είναι και πολύ παλιός, αν θυμάμαι καλά περίπου του 1920 μας είπε η Georgeta, είναι όμως πολύ εντυπωσιακός τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά. Η ημέρα είναι Κυριακή και η εκκλησία είναι γεμάτη κόσμο.

Ανάψαμε ένα κεράκι, παρακολουθήσαμε για λίγο την λειτουργία και την καλλίφωνη χορωδία και κατευθυνθήκαμε προς την πλατεία Victoriei.

Όμορφα κτίρια, αλλά ελαφρώς αφημένα στην τύχη τους, στεφανώνουν την πλατεία, στην κορυφή της οποίας υπάρχει η όπερά της.
(Όταν έψαχνα για τα φεστιβάλ της Ρουμανίας, είδα ότι υπήρχε και φεστιβάλ όπερας εκείνες τις ημέρες, αλλά όχι το βράδυ που βρισκόμασταν εμείς εκεί)

Ανεβαίνοντας τον πεζόδρομο δεξιά της Όπερας, συναντήσαμε και μία Gelateria και δεν χάσαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε τα παγωτά της, από τα οποία ξεχωρίσαμε την αλατισμένη καραμέλα.

Σειρά είχε η Liberty's Square στο κέντρο της οποίας υπάρχει το μνημείο Statuia Sfintei Maria, το οποίο ανεγέρθη το 1906 για αντικαταστήσει ένα παλιότερο που είχε καταστραφεί. Κάποιος Ιησουίτης μοναχός είχε εκτελεστεί εδώ, έγινε κάποιο θαύμα και έτσι ανεγέρθη το πρώτο μνημείο.

Τελικός μας προορισμός η Piața Unirii. Πολύ εντυπωσιακή πλατεία και αυτή με τον καθολικό καθεδρικό ναό, έναν πιο μικρό Σέρβικο ορθόδοξο ναό, πολλά εντυπωσιακά κτίρια γύρω από αυτήν και το μνημείο Holy Trinity Statue στο κέντρο της.

Στον Σέρβικο ναό αν και ήταν 11:00 γινόταν ακόμη λειτουργία και υπήρχε αρκετός κόσμος κι εκεί. Παρακολουθήσαμε κι εκεί ένα μικρό μέρος της λειτουργίας, μας μοίρασαν μία χαρτοπετσέτα για να πάρουμε, φαντάζομαι, στο τέλος το αντίδωρο, αλλά δεν καθίσαμε μέχρι το τέλος για να δούμε σε τι θα μας χρησίμευε.

Γενικά όπου και να κινηθήκαμε στο κέντρο, πλην των εκκλησιών, κόσμο δεν είδαμε, τουρίστες δε ούτε για δείγμα.

Η Georgeta μας είχε προτείνει να μην χάσουμε το Art Museum, το οποίο εξωτερικά είναι ένα πανέμορφο κτίριο σε ρυθμό μπαρόκ, εσωτερικά δεν το είδαμε, καθώς οι περισσότεροι προτίμησαν να πιουν έναν καφέ. Μία οικογένεια θα συνέχιζε την βόλτα της, η οποία κατέληξε πάλι στον ποταμό Μπέγκα και έτσι έμαθαν για την βαρκάδα την οποία και έκαναν.

Εγώ, επειδή έπρεπε να παραδώσουμε το διαμέρισμα στις 12, πήγα να φορτώσω το αυτοκίνητο με τα πράγματα που ήδη ήταν μαζεμένα και δεν ξέρω με πια λογική δεν τα είχαμε φορτώσει πριν ξεκινήσουμε την βόλτα μας.

Έτσι πέρασα από τον μικρό ευαγγελικό ναό

και το μοναδικό κομμάτι της οχύρωσης της πόλης που είχε διασωθεί, το Maria Theresia Bastion.

Διέσχισα το πάρκο Civic

και βρέθηκα στο διαμέρισμα όπου έκανα την αγγαρεία της ημέρας.

Το ραντεβού μας ήταν στο τεράστιο και άσχημο σιντριβάνι της κυκλικής πλατείας Ionel I. C. Brătianu, όπου παρκαρισμένος παράνομα πάνω σε ένα πεζοδρόμιο, με προσέγγισε ένα περιπολικό, μου είπε ο αστυνομικός σε σπαστά ελληνικά «γεια σου τι κάνεις» του είπα κι εγώ στα ελληνικά ότι περιμένω την οικογένεια και θα φύγω σύντομα και έφυγαν.
Και οι Ρουμάνοι (εκτός των Σέρβων) είναι φίλοι μας;;

Την Ρουμανία την εγκαταλείψαμε μέσω του συνοριακού περάσματος Schenker αφού διασχίσαμε έναν δρόμο ο οποίος δεν ήταν εθνική, αλλά είχε λίγη κίνηση και ήταν σχετικά εύκολος. Γρήγορο συνοριακό πέρασμα και να ‘μαστε στην αγαπημένη Σερβία. Κι εδώ ο δρόμος επαρχιακός όμως πολύ γρήγορα βρισκόμαστε στα προάστια του Βελιγραδίου. Συνολικά από Τιμισοάρα κάναμε γύρω στις 2:30 ώρες.

Αν και είχα κλείσει διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης, για χάρης της ομάδας το ακύρωσα και κλείσαμε όλοι μαζί κάπου περιφερειακά, οπότε είχαμε ένα θέμα με το πήγαινε – έλα, που ήταν λίγο χρονοβόρο. Ευτυχώς το Βελιγράδι δεν μου φάνηκε και τραγικό ως προς την κίνηση και την οδήγηση των ντόπιων, καλύτερο πάντως από την Αθήνα και την οδηγική συμπεριφορά των Αθηναίων. Επίσης έχει και ένα εξαιρετικό δίκτυο πάρκινγκ αρκετά οικονομικών. Όταν χρειάστηκε να παρκάρουμε στον δρόμο, μας εξυπηρέτησαν οι ντόπιοι που έστειλαν το σχετικό sms από τα κινητά τους και δεν δέχονταν επ’ ουδενί να πάρουν το ανάλογο αντίτιμο.
Πολύ χρήσιμη μας φάνηκε η σελίδα http://parking-servis.co.rs/eng/ όπου μπορείς να βρεις όλα τα πάρκινγκ και την διαθεσιμότητα θέσεων.

Αφού ξεκουραστήκαμε για λίγο στα δωμάτιά μας, ξεκινήσαμε με προορισμό το κέντρο και την Republic Square. Μας βοήθησαν κάτι αστυνομικοί να παρκάρουμε στον δρόμο, αφού ήταν Κυριακή και το πάρκινγκ ήταν δωρεάν.

Δυστυχώς από το απόγευμα ο καιρός είχε χαλάσει, είχε βάλει κρύο και έβρεχε κατά διαστήματα. Δεν το βάλαμε κάτω όμως, πήραμε αδιάβροχα και ομπρέλες και ξεκινήσαμε για την πλατεία.

Η πλατεία με το άγαλμα του έφιππου πρίγκιπα Μιχαήλ ήταν δυστυχώς περιφραγμένη, καθώς γινόταν ανάπλαση αυτής. Έτσι πήραμε τον πεζόδρομο που ξεκινάει από εκεί και καταλήγει στην είσοδο του φρουρίου Κalemegdan.

(Η μοναδική φωτογραφία, λόγω βροχής)

Διασχίσαμε το φρούριο έως το σημείο που βρίσκεται το άγαλμα του νικητή από όπου έχεις ωραία θέα της ένωσης των δύο ποταμών (Δούναβης και Σάβος). Το ψιλόβροχο τύπου σπρέι, δεν μας άφησε να ευχαριστηθούμε την βόλτα μας, οπότε επιστρέψαμε στην πλατεία ψάχνοντας κάπου να φάμε. Τελικά καταλήξαμε στο εστιατόριο Boutique απέναντι από την κλειστή πλατεία όπου φάγαμε αρκετά καλά.

 

[vasiliss]

Ημέρα 10η : Βελιγράδι.

Δυστυχώς ο καιρός δεν μας έκανε την χάρη να φτιάξει, οπότε είχαμε αναπροσαρμογή προγράμματος. Ένας ακόμη λόγος που μας ανάγκασε να αλλάξουμε το πρόγραμμά μας ήταν ότι τη Δευτέρα το μουσείο Τέσλα ήταν κλειστό, έτσι αφήσαμε την επίσκεψη σε αυτό για την επόμενη, πριν την αναχώρησή μας.

Με αδιάβροχα και ομπρέλες λοιπόν ξεκινήσαμε για τον ναό του Αγίου Σάββα, τον μεγαλύτερο, κατά τα λεγόμενα, ορθόδοξο ναό των Βαλκανίων και έναν από τους μεγαλύτερους του κόσμου. Από όσα διαβάσαμε γι’ αυτόν, το εντυπωσιακότερο νομίζω είναι ότι ο 4.000 τόνων τρούλος του κατασκευάστηκε στο έδαφος και χρειάστηκε 40 ημέρες για να ανυψωθεί και να τοποθετηθεί στην θέση του.

Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1935, διεκόπη λόγω του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και ξαναξεκίνησε μόλις το 1985. Δυστυχώς το εσωτερικό του δεν είναι επισκέψιμο, λόγω έργων, οπότε αρκεστήκαμε στην επίσκεψη στην υπόγεια κρύπτη η οποία είναι γεμάτη τοιχογραφίες.

Υπό βροχή συνεχίζουμε προς τον φούρνο Trpković Bakery,

που διαβάσαμε στην ιστορία της @Grerena και έχει απέξω του ουρά να περιμένει, δείγμα ότι κάτι καλό υπάρχει εκεί μέσα. Αφού δοκιμάσαμε κάθε είδους γλυκού και αλμυρού παρασκευάσματος, πήραμε τα αυτοκίνητα για να βρεθούμε στις όχθες του ποταμού Σάβου, καθώς η βροχή δεν μας επέτρεπε και πολύ περπάτημα.
Σήμερα θα κάναμε την χτεσινή διαδρομή, με ανάποδη φορά ξεκινώντας από τον πύργο Nebojša.

Αφού περπατήσαμε για λίγο δίπλα στο ποτάμι, βρεθήκαμε μοναδική επισκέπτες του πύργου εμείς, καθώς έχει ελληνικό ενδιαφέρον. Είναι ο πύργος όπου φυλακίστηκε και εκτελέστηκε ο οραματιστής Ρήγας Φεραίος. Ο πύργος με συγχρηματοδότηση της Ελλάδας, έχει μετατραπεί σε μουσείο αφιερωμένο στον Ρήγα Βελεστινλή, στην ιστορία του πύργου και στους απελευθερωτικούς αγώνες των Σέρβων.

Τα εισιτήρια είναι στα 200 δηνάρια για τους μεγάλους και στα 100 για τα παιδιά και ο φύλακας του χώρου έχει μάλλον συνήθειο να μην δίνει εισιτήριο, καθώς διάβασα κι από άλλους το ίδιο παράπονο.
Ανεβήκαμε τον πύργο, είδαμε και διαβάσαμε διάφορα για την ιστορία του, θυμίσαμε στα παιδιά όσα θα έπρεπε να ξέρουν ή όσα θα μάθουν στο μέλλον( στον μικρότερο της παρέας) και αποχωρήσαμε.

Η βροχή κάπως είχε σταματήσει και πήραμε να ανηφορίζουμε προς το φρούριο του Βελιγραδίου.

Πρώτη στάση η μικρή εκκλησία της Αγίας Πέτκα όπου υπάρχει και μία θαυματουργή πηγή, όπως διαβάσαμε. Μέσα στην εκκλησία υπήρχαν πολλά μικρά μπουκαλάκια με το "θαυματουργό νερό", που για να πω την αλήθεια μου εμείς τα πήραμε γιατί είχαμε σκάσει από την δίψα.

Συνέχεια είχε μία ακόμη εκκλησία, αυτή της Ρούζιτσα. Μια στρατιωτική θα λέγαμε εκκλησία, λόγω των πολυελαίων της που είναι στολισμένοι με σπαθιά και σφαίρες, θέαμα εντυπωσιακό όπως καταλαβαίνετε για τα αγόρια της παρέας.

Έπειτα περάσαμε από το άγαλμα του νικητή για να θαυμάσουμε ξανά την θέα προς την ένωση των ποταμών,

το Damad Ali Pasha turbe,

τον πύργο του ρολογιού,

την τάφρο με τα άρματα μάχης, τα πυροβόλα και τα ομοιώματα των δεινοσαύρων και κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο και τον πεζόδρομο προς την Republic Square.

Τα πόδια είχαν βαρύνει, οπότε μία στάση ήταν απαραίτητη. Ο ειδικός επί του παγωτού μας πήγε στο Moritz Eis, όπου στο πατάρι του ξεκουραστήκαμε δοκιμάζοντας διάφορες γεύσεις παγωτών.

Εδώ κάπου χωριστήκαμε. Κάποιοι ήθελαν να επισκεφτούν τα μαγαζιά, άλλοι να επιστρέψουν για ξεκούραση και εμείς να συνεχίσουμε για λίγο πριν αποχωρήσουμε από το κέντρο. Εγκατέλειψα λοιπόν την οικογένεια και με μερικούς ακόμη κάναμε ένα πέρασμα από την γειτονιά Dorćol με τελικό στόχο να πάρουμε τα αυτοκίνητα και αργότερα να παραλάβουμε τους υπόλοιπους.

Περάσαμε, αλλά δεν μπήκαμε στο εθνογραφικό μουσείο, βρεθήκαμε στο Τζαμί Μπαϊρακλί

και άκου να δεις σύμπτωση, εντελώς τυχαία, περάσαμε έξω από το έτερο καλό παγωτατζίδικο του κέντρου το Crna Ovca. Με βαριά καρδιά και πολλές τύψεις μπήκαμε μέσα και διαπιστώσαμε ότι κατά γενική ομολογία οι γεύσεις του ήταν πολύ καλύτερες από αυτές που είχαμε δοκιμάσει στο προηγούμενο.

Αφού καλύψαμε τις γευστικές μας ανησυχίες, παραλάβαμε τις οικογένειες, οι οποίες δεν είχαν όμως ικανοποιήσει τις καταναλωτικές τους ανάγκες και έτσι αφήσαμε τα γυναικόπαιδα σε ένα mall να συνεχίσουν και οι άντρες κατευθυνθήκαμε να συνεχίσουμε στα κρεβάτια μας.

Από αυτά που θέλαμε να κάνουμε στο Βελιγράδι, το μόνο εφικτό για το βράδυ κρίναμε ότι ήταν η γειτονιά Skadarlija.

Μια τουριστική αλλά όμορφη γειτονιά, τύπου Πλάκα, με πολλά εστιατόρια, κράχτες, μουσικούς που έπαιζαν από τραπέζι σε τραπέζι παραδοσιακή μουσική.

Έξω δεν βρήκαμε να καθίσουμε πουθενά, οπότε είπαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας κάπου αλλού εκεί κοντά. Στο εστιατόριο Walter, ενώ είχε σχεδόν όλα του τα τραπέζια έξω ελεύθερα, αρνήθηκε να μας τα ενώσεις για να κάνουμε δύο ομάδες, μεγάλοι και παιδιά ως συνήθως, και εκνευρισμένοι επιστρέψαμε στην Skadarlija, όπου βρεθήκαμε σε ένα πατάρι να τρώμε ακριβά, τουριστικά και μέτρια.

 

[vasiliss]

Ημέρα 11η : Βελιγράδι – επιστροφή

Φτάσαμε δυστυχώς στην τελευταία ημέρα του ταξιδιού μας.
Αν βρισκόμουν σε άλλη πόλη θα προσπαθούσα να εξαντλήσω και το τελευταίο μου λεπτό εκεί. Κάποια σημεία που ήθελα να επισκεφτούμε δεν τα καταφέραμε, όμως από το Βελιγράδι κάποια στιγμή θα ξαναπεράσουμε, οπότε είπα να φύγουμε χαλαρά μιας και είχαμε και αρκετά χιλιόμετρα έως την Θεσσαλονίκη όπου θα διανυκτερεύαμε.

Σηκωθήκαμε λοιπόν χωρίς βιασύνη, φορτώσαμε για τελευταία φορά το αυτοκίνητο και στις 10 ακριβώς ( την ώρα δηλ. που άνοιγε) βρισκόμασταν έξω από το μουσείο Τέσλα, που θα ήταν το τελευταίο πράγμα που θα βλέπαμε στην πόλη.

Ο Νικόλα Τέσλα ήταν Σέρβος εφευρέτης, μηχανολόγος, ηλεκτρολόγος μηχανικός και ένας από τους σημαντικότερους φυσικούς στην ιστορία της επιστήμης. Γεννήθηκε το 1856 στην Σμίλιαν και πέθανε το 1943.
Ο Τέσλα είναι κυρίως γνωστός για τις επαναστατικές του συνεισφορές στους κλάδους του ηλεκτρισμού και του μαγνητισμού στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα. Οι ανακαλύψεις και η θεωρητική εργασία του αποτέλεσαν τη βάση για την εφαρμογή του σημερινού συστήματος εναλλασσόμενου ρεύματος.
Εφευρέσεις όπως τα πολυφασικά συστήματα διανομής ισχύος και ο κινητήρας εναλλασσόμενου ρεύματος συνετέλεσαν στην εκδήλωση της Δεύτερης Βιομηχανικής Επανάστασης.
Eκτός από τη δουλειά του στον ηλεκτρομαγνητισμό και τα συστήματα ισχύος, ο Τέσλα λέγεται ότι έχει συνεισφορές και στη θεμελίωση της ρομποτικής, του τηλεχειρισμού, στην ανάπτυξη του ραντάρ και της επιστήμης υπολογιστών, όπως και στην επέκταση της βαλλιστικής, της πυρηνικής και θεωρητικής φυσικής.
Το 1943 το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών τον αναγνώρισε ως τον εφευρέτη της ασύρματης επικοινωνίας.
(απόσπασμα από την Wikipedia)

Η είσοδος στο μικρό μουσείο είναι στα 500 δηνάρια. Κάθε μία ώρα υπάρχει μία μικρή προβολή σχετική με την ζωή και το έργο του Τέσλα, ενώ κατόπιν ακολουθεί επίδειξη στην διπλανή αίθουσα με δύο πειράματά του. Στο ένα από αυτά οι λαμπτήρες φθορίου που κρατούν οι επισκέπτες ανάβουν με “μαγικό” τρόπο, γεγονός που εντυπωσιάζει μικρούς και μεγάλους.

Στις δύο μπροστινές αίθουσες υπάρχουν μερικά προσωπικά αντικείμενα του εφευρέτη και κάποιες συσκευές που σχετίζονται με τις εφευρέσεις του.

Εμείς κάναμε το λάθος να επικεντρωθούμε στις μπροστινές αίθουσες κι έτσι χάσαμε την προβολή, αλλά ευτυχώς προλάβαμε το σημείο με τις διαδραστικές παρουσιάσεις.

Αυτό είναι όλο κι όλο το μουσείο. Μάλλον χρειαζόταν κάτι μεγαλύτερο, με περισσότερα διαδραστικά πειράματα.

Αφού τελειώσαμε με το μουσείο, μια και βρισκόμασταν κοντά, περάσαμε και πάλι από τον φούρνο Trpković Bakery και περιμέναμε στην ουρά για να κάνουμε προμήθειες για το ταξίδι του γυρισμού. Εντύπωση μας έκανε ότι 100 μέτρα παρακάτω υπήρχε κι άλλος φούρνος που δεν είχε καθόλου κόσμο.

Η ημέρα ήταν ιδανική για πολύωρο ταξίδι. Συννεφιασμένη χωρίς ζέστη και πολύ κίνηση στον δρόμο. Το μοναδικό σημείο όπου ο δρόμος δεν είναι αυτοκινητόδρομος, είναι κάποια χιλιόμετρα μέσα στην κοιλάδα που διαρρέει ο ποταμός Μοράβας και εκεί συνήθως υπάρχει πολύ κίνηση και αρκετή καθυστέρηση. Τα τελευταία 3 χρόνια που περνάμε από εκεί γίνονται έργα για την δημιουργία αυτοκινητόδρομου και κάθε χρόνο ευχόμαστε τον επόμενο να τον βρούμε ολοκληρωμένο, αλλά ακόμη δεν… Ευτυχώς για εμάς κίνηση δεν είχε ούτε σε αυτό το δύσκολο σημείο.
Εντύπωση μας έκανε, ότι ενώ από Βελιγράδι μέχρι Νις είχε πολύ συχνά σταθμούς ξεκούρασης και ανεφοδιασμού καυσίμων, σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή έως τα σύνορα με τα Σκόπια, ψάχναμε να βάλουμε καύσιμα και δεν βρίσκαμε.

Έτσι μετά από μία χαλαρή διαδρομή με αρκετές στάσεις για ξεκούραση και καύσιμα, φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη γύρω στις 9 το βράδυ. Το ταξίδι μας μόλις είχε τελειώσει!!!

Ακολουθεί μικρή ανασκόπηση.