Βουλγαρία Ρουμανία Σερβία Ένα καραβάνι, σε Βουλγαρία, Ρουμανία και Βελιγράδι. (Αύγουστος 2018)

[Klair]

@vasiliss σε ευχαριστώ πολύ και εγώ για την παράθεση.

Πραγματικά λυπάμαι για τις αναποδιές που σας έτυχαν και ήταν η αιτία για να μειωθεί ο χρόνος σας στη Σόφια.

Από την άλλη όμως σκέφτομαι ότι κάθε εμπόδιο είναι για καλό και ανακουφίστηκα όταν διάβασα ότι η πόλη σας έδωσε καλές εντυπώσεις και ότι πρόκειται να την εντάξετε σε κάποιο μελλοντικό σας ταξίδι, αφιερώνοντας περισσότερο χρόνο για να την γνωρίσετε καλύτερα. Πιστεύω ότι της αξίζει μία δεύτερη ευκαιρία.

Περιμένω την συνέχεια και τις εντυπώσεις σου για την Φιλιππούπολη.
Εμένα πάντως μου έχει αφήσει πολύ γλυκιά γεύση και όταν αναπολώ το ταξίδι μας εκεί, μου έρχονται πολύ ωραίες εικόνες στο μυαλό.
Καλή συνέχεια!

 

[vasiliss]

Αχ! Αυτά ακριβώς θέλω να κάνω και εγώ. όλα όσα έχεις περιγράψει μέχρι στιγμής θέλω και εγώ να τα εντάξω στο επόμενο δικό μου οδικό. Κατά προτίμηση και με τις νύφες μαζί αλλά ... χωρίς την πολυκοσμία της Ρίλα και τη βροχή της Σόφιας .
Δεν είμαι πολύ σίγουρη όμως για το αν το Μελένικο αξίζει την παράκαμψη, δεδομένου ότι εγώ θα το κάνω στο γυρισμό μου και μπορεί και να βιάζομαι.
Όσον αφορά τη Σόφια (από ένα πέρασμα που έχω κάνει και εγώ) συμφωνώ και εγώ μαζί σου. Ήταν ανώτερη των προσδοκιών μου.
Περιμένω και τη συνέχεια....

Αν δεν βιαζόμασταν, η βροχή δεν θα με πείραζε καθόλου, γιατί δρόσισε και ¨γυάλισε" την πόλη. Αλλά είπαμε ουδέν κακόν αμιγές καλού. Η πόλη μπήκε στα προσεχώς.
Τώρα όσο για το Μελένικο, για εμάς ήταν μια στάση ώστε να σπάσουμε τα πολλά χιλιόμετρα του ταξιδιού, αλλά και μία ευχάριστη "έκπληξη", γιατί αυτό το λίγο που είδαμε, μας άρεσε πολύ .
Εάν βέβαια δεν σε βολεύει στον προγραμματισμό σου, άστο, κάποια άλλη ευκαιρία θα σου δοθεί να το "κολλήσεις" σε ένα μελλοντικό ταξίδι.

 

[vasiliss]

@vasiliss σε ευχαριστώ πολύ και εγώ για την παράθεση.

Πραγματικά λυπάμαι για τις αναποδιές που σας έτυχαν και ήταν η αιτία για να μειωθεί ο χρόνος σας στη Σόφια.

Από την άλλη όμως σκέφτομαι ότι κάθε εμπόδιο είναι για καλό και ανακουφίστηκα όταν διάβασα ότι η πόλη σας έδωσε καλές εντυπώσεις και ότι πρόκειται να την εντάξετε σε κάποιο μελλοντικό σας ταξίδι, αφιερώνοντας περισσότερο χρόνο για να την γνωρίσετε καλύτερα. Πιστεύω ότι της αξίζει μία δεύτερη ευκαιρία.

Περιμένω την συνέχεια και τις εντυπώσεις σου για την Φιλιππούπολη.
Εμένα πάντως μου έχει αφήσει πολύ γλυκιά γεύση και όταν αναπολώ το ταξίδι μας εκεί, μου έρχονται πολύ ωραίες εικόνες στο μυαλό.
Καλή συνέχεια!

@Klair , εγώ σε ευχαριστώ για το ωραίο και περιεκτικό πρόγραμμα που μου έφτιαξες.

Η Σόφια άφησε σε όλους άριστες εντυπώσεις, οπότε επιβάλλεται μία δεύτερη επίσκεψη σε αυτή. Δεν θα μας ξεφύγει, κάπου θα την «κολλήσουμε» στο μέλλον.

Και η Φιλιππούπολη μας άρεσε επίσης πολύ, και περιττό να σου πω, θα το καταλάβεις και μόνη σου όταν διαβάσεις το αντίστοιχο κομμάτι, η περιήγησή μας σε αυτή, βασίστηκε στην εξαιρετική και αναλυτική ιστορία σου.

 

[Klair]

Και η Φιλιππούπολη μας άρεσε επίσης πολύ, και περιττό να σου πω, θα το καταλάβεις και μόνη σου όταν διαβάσεις το αντίστοιχο κομμάτι, η περιήγησή μας σε αυτή, βασίστηκε στην εξαιρετική και αναλυτική ιστορία σου.

Αχ τώρα έχω περισσότερη προσμονή!!
Θέλω πολύ να ξαναζήσω την πόλη και η αφήγησή σου και οι φωτογραφίες σου θα μου δώσουν αυτή την ευκαιρία.
Σε ευχαριστώ για το ταξίδι, που είμαι σίγουρη εκ των προτέρων, ότι θα μου προσφέρεις

 

[vasiliss]

Ημέρα 3η : Φιλιππούπολη

Η ημέρα αυτή ήταν αφιερωμένη αποκλειστικά στη Φιλιππούπολη.
Για να πω την αλήθεια μου, έκανα κάποιες δεύτερες σκέψεις για μία γρήγορη εξόρμηση έως το φρούριο του Ασέν ή το μοναστήρι του Μπάτσκοβο, αλλά πρυτάνευσε η λογική και παραμείναμε μόνο στην πόλη.

Οι ατυχίες στην ομάδα συνεχίστηκαν, καθώς ο ένας εκ των 5 έτρεχε στην αντιπροσωπεία του αυτοκινήτου του, για να δει τι συμβαίνει με ένα λαμπάκι που του είχε ανάψει και τον ανησυχούσε.
Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και ήταν το τελευταίο πρόβλημα που είχαμε με τα αυτοκίνητά μας καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού μας.

Το πρόγραμμα έλεγε για το πρωί περιπλάνηση στην παλιά πόλη, από την οποία θέλαμε ιδιαίτερα να δούμε το εθνογραφικό μουσείο του Plovdiv, αλλά δυστυχώς λόγω Δευτέρας ήταν κλειστό και έτσι το αφήσαμε για την επόμενη ημέρα.

Η περιήγησή μας ξεκίνησε από την οδό Pernik και ανηφορήσαμε χαζεύοντας τα παλιά όμορφα κτίρια, έως τον ναό Κωνσταντίνου και Ελένης.

Μπαίνοντας στο ναό, διαπιστώσαμε ότι γίνονται λειτουργία, γεγονός που μας παραξένεψε καθώς ήταν Δευτέρα και δεν γνωρίζαμε να ήταν κάποια γιορτή.

( Οι ορθόδοξοι Βούλγαροι και Ρουμάνοι ακολουθούν το ίδιο θρησκευτικό ημερολόγιο με εμάς, σε αντίθεση με τους Σέρβους που ακολουθούν το παλαιό ημερολόγιο).
Ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση μας έκανε όταν είδαμε κάμερες, πολλούς παπάδες και κάποιον που έμοιαζε με μητροπολίτη. Παρακολουθήσαμε λίγο τη λειτουργία, και βγάλαμε το συμπέρασμα ότι ίσως, γινόταν χειροτονία;;;

Μικρή παρένθεση εκκλησιαστικού περιεχομένου.
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας επισκεφτήκαμε αρκετές ορθόδοξες και άλλων δογμάτων εκκλησίες, σε πολλές από τις οποίες βρεθήκαμε την ώρα της λειτουργίας, αρχής γενομένης από τον ναό του Aleksandar Nevski στη Σόφια.
Σε αυτούς λοιπόν, μας έκανε εντύπωση:
- η γενικότερη καλλιφωνία των ιερέων, των ψαλτών και των χορωδιών, συγκρίνοντας τους πάντα με αυτούς που έχουμε ακούσει στην Ελλάδα, αλλά και η ιδιαίτερη ακουστική κάποιων ναών, κυρίως του καθεδρικού ναού της Σόφιας και του ορθόδοξου ναού της Τιμισοάρας .
- Το ότι οι περισσότερες γυναίκες φορούσαν μαντήλι στο κεφάλι όση ώρα βρίσκονταν μέσα στο ναό.
- Πετύχαμε την κυριακάτικη λειτουργία αρκετά αργά το πρωί και τις εκκλησίες γεμάτες κόσμο.
(Στις 11.00 ακόμη λειτουργούσαν στον Σερβικό ορθόδοξο ναό της Τιμισοάρας, το ίδιο είδαμε και στην Ευαγγελική εκκλησία της πόλης κατά τις 11.30).
Λήξη παρένθεσης.

Έπειτα περάσαμε από το κλειστό εθνογραφικό μουσείο και καταλήξαμε στον λόφο Nebet Tepe, ο οποίος οχυρώθηκε από τους Θράκες και καθώς η πόλη εκτεινόταν, έγινε η ακρόπολή της.

Σήμερα υπάρχουν κάποια ερείπια των πύργων και του αρχαίου τείχους, όμως ο κύριος λόγος για τον οποίο όλοι, μαζί τους κι εμείς, ανεβαίνουν εκεί, είναι η θέα που προσφέρει προς την πόλη του Plovdiv.

Στη συνέχεια κατηφορίσαμε προς την πύλη Hisar kapiya

και από εκεί κατευθυνθήκαμε προς την εκκλησία Sveta Nedelya.

Μέσα από τα στενά ανηφορικά δρομάκια συνεχίσαμε με κατεύθυνση το Lamartine's House και το αρχαίο θέατρο.

Το σκιερό καφέ Arena, ακριβώς απέναντι από το θέατρο, μας έκλεισε το μάτι και έτσι δεν χάσαμε την ευκαιρία να πιούμε έναν καφέ και να ξαποστάσουμε για λίγο θαυμάζοντας το ρωμαϊκό θέατρο.

Λίγα μας έμεναν για να ολοκληρώσουμε το πρωινό μας πρόγραμμα. Κατηφορίσαμε έως τον ναό Sveta Bogoroditsa

και από εκεί περάσαμε απέναντι για να δούμε το τζαμί Dzhumaya, το αρχαίο στάδιο και να φάμε κάτι πρόχειρο στο χέρι.

Η πρωινή περιπλάνηση για τους περισσότερους είχε τελειώσει. Θα ακολουθούσε ολιγόωρη μεσημεριανή σιέστα.
Κάποιοι άλλοι δεν το έβαλαν κάτω και συνέχισαν κάνοντας βόλτα στον πεζόδρομο.

Νωρίς το απόγευμα, ξανασυναντηθήκαμε όλοι έξω από το τζαμί και χωριστήκαμε σε δύο ομάδες.
Η πρώτη θα περιπλανιόταν στα μαγαζιά και τους δύο κεντρικούς πεζόδρομους της πόλης, Knyaz Alexander I και Rayko Daskalov, ενώ η δεύτερη θα έβαζε πλώρη για τον λόφο όπου βρισκόταν το μνημείο Alyosha για να θαυμάσει την θέα και το ηλιοβασίλεμα από εκεί.
Σημείο κοινής συνάντησης το πάρκο όπου βρισκόταν το Singing Fountains, για να απολαύσουμε το θέαμα των σιντριβανιών που θα άρχιζε στις 9 ( έτσι πιστεύαμε).

Για να φτάσουμε έως την βάση του λόφου, διασχίσαμε την οδό Antim I, θαυμάζοντας τα αφημένα στην τύχη τους αρχοντικά, που σίγουρα είχαν ζήσει και καλύτερες ημέρες.

Η ανάβαση όμως έως την κορυφή του, ελαφρώς μας δυσκόλεψε, καθώς η ημέρα ήταν ζεστή με αρκετή υγρασία. Δεν το μετανιώσαμε όμως, καθώς το θέαμα που αντικρίσαμε, της πόλης από ψηλά αλλά και του ηλιοβασιλέματος, ικανοποίησε όσους διάλεξαν να ακολουθήσουν αυτή την ομάδα.

Η κατάβαση ήταν εύκολη και σχετικά σύντομα φτάσαμε στα σιντριβάνια που ήταν ήδη φωτισμένα και περιμέναμε.

Ευτυχώς μας έκοψε και πριν περιμένουμε με τις ώρες, ρωτήσαμε και έτσι μάθαμε ότι αδίκως είχαμε πάρει θέσεις, γιατί η «παράσταση» δινόταν μόνο Παρασκευή και Σάββατο (δεν είμαι και σίγουρος αν μας είπαν ακριβώς αυτές τις ημέρες) και σήμερα ήταν Δευτέρα.

Οπότε σιγά - σιγά πήραμε τον δύσκολο και μακρύ δρόμο (τα πόδια ήδη είχαν βαρύνει) για το εστιατόριο XIX Century το οποίο βρισκόταν στην άλλη άκρη της πόλης κοντά στον ποταμό Μαρίτσα. Η κράτηση ήταν για τις 9.30.

Περνώντας όμως από τον πεζόδρομο, είπαμε να γλυκάνουμε την πίκρα μας, τρώγοντας ένα παγωτό στην καλύτερη gelateria της πόλης (σύμφωνα με τον ειδικό στο θέμα παγωτού) Afreddo, ο οποίος ειδικός πρότεινε τη γεύση Sacher και δεν έπεσε έξω.

Η νυχτερινή βόλτα, αν και γρήγορη, κατά μήκος των πεζόδρομων ήταν εξαιρετική, χαζεύοντας τα όμορφα φωτισμένα κτίρια.

Στο εστιατόριο είχαμε κλείσει τραπέζι και πήγαμε έπειτα από τη σύσταση ενός εκ των σπιτονυκοκοιρηδών μας, ο οποίος είπε ότι θα φάμε γνήσια βουλγάρικη κουζίνα σε ένα καθόλου τουριστικό εστιατόριο.

Εν τέλει το μόνο που ευχαριστηθήκαμε ήταν ο δροσερός κήπος του, καθώς το φαγητό του ήταν μετριότατο.

 

[Klair]

Το ζω ξανά μαζί σας!!

 

[Sassenach77]

Το ζω ξανά μαζί σας!!

Μου αρέσει ο ενθουσιασμός σου
Όταν η ιστορία θα φτάσει στη Ρουμανία, θα αρχίσω εγώ τα παλαμάκια

 

[vasiliss]

Μου αρέσει ο ενθουσιασμός σου
Όταν η ιστορία θα φτάσει στη Ρουμανία, θα αρχίσω εγώ τα παλαμάκια

Πλησιάζει η ώρα. Μια ημέρα έχουμε ακόμα στη Βουλγαρία.
Έπειτα βάζουμε πλωρη για Τρανσφαγκαρασαν.

 

[Sassenach77]

Έπειτα βάζουμε πλωρη για Τρανσφαγκαρασαν.

 

[vasiliss]

Ημέρα 4η: Εθνογραφικό Κουγιουμτζόγλου – Θρακικός τύμβος Καζανλακ – Εθνογραφικό Ετάρ – Βέλικο Τάρνοβο


Σήμερα είναι η ημέρα που η ομάδα θα χωριστεί στα δύο για τρεις περίπου ημέρες. Οι 9 ξεκινούν πολύ πρωί για το Μπρασόβ, θέλοντας να φτάσουν πριν από τις 16.00 στο Πέλλες, για να προλάβουν να το δουν και έπειτα να πάνε στο Μπρασόβ.

Οι υπόλοιποι θα συνεχίσουμε και σήμερα στη Βουλγαρία, με διανυκτέρευση στο Βέλικο Τάρνοβο. Πριν φύγουμε όμως από την Φιλιππούπολη, θέλαμε οπωσδήποτε να δούμε το εθνογραφικό μουσείο της πόλης, το οποίο στεγάζεται στην οικία Κουγιουμτζόγλου και δεν μπορέσαμε να δούμε την προηγούμενη που ήταν κλειστό.

Αφήσαμε λοιπόν τα αυτοκίνητα σε ένα πάρκινγκ κοντά στην εκκλησία Sveta Bogoroditsa και φτάσαμε στο μουσείο ακριβώς την ώρα που αυτό άνοιγε.

Στη Βουλγαρία μπορείς να βγάλεις το οικογενειακό εισιτήριο, το οποίο στην συγκεκριμένη περίπτωση κόστιζε 10lev.

Το κτίριο τόσο εξωτερικά, όσο και εσωτερικά είναι εξαιρετικό, ενώ φιλοξενεί πλούσιες συλλογές ενδυμάτων, κεντημάτων, μουσικών οργάνων, καθώς και αντικείμενα που έχουν σχέση με την γεωργική και κτηνοτροφική παραγωγή της ευρύτερης περιοχής της Ροδόπης.
Στον εξωτερικό χώρο μπορείς να δεις εκτός από τον μεγάλο κήπο με το μαρμάρινο σιντριβάνι και δύο άμαξες κλεισμένες πίσω από μία τζαμαρία.

Στον εσωτερικό χώρο, οι φωτογραφίες επιτρέπονται μόνο επί πληρωμή, οπότε δεν βγάλαμε.
Την ώρα που εμείς φεύγαμε, έμπαινε στον χώρο ένα γκρουπ από Ισπανούς, τους οποίους συναντούσαμε παντού όπου πηγαίναμε την υπόλοιπη ημέρα.

Ήρθε η ώρα να φύγουμε από τη Φιλιππούπολη, αλλά στο μυαλό μου δεν είχα ακόμη ξεκαθαρίσει που ακριβώς θα σταματήσουμε. Είχαμε χάσει και κάποια ώρα με την επίσκεψη στο εθνογραφικό, που δεν ήταν στον σημερινό προγραμματισμό, οπότε δεν προλαβαίναμε να τα κάνουμε όλα.

Το αρχικό σχέδιο έλεγε ότι θα κάναμε μία στάση στην ρώσικη εκκλησία που βρίσκεται κοντά στο χωριό Shipka και έπειτα θα επισκεπτόμασταν κάποιους;; από τους πολλούς θρακικούς τύμβους που βρίσκονταν σε κοντινή απόσταση στην ευρύτερη περιοχή, που επίσης λέγεται και «η κοιλάδα των θρακών βασιλέων».

Μια εναλλακτική που σκεφτόμουν ήταν να πάμε στον θρακικό τύμβο του Καζανλακ, ο οποίος είναι μνημείο προστατευόμενο από την Unesco.

Τελικά, το όνομα της Unesco, είναι μερικές φορές ο «κράχτης» για μέρη που υπό άλλες συνθήκες δεν θα επισκεπτόσουν. Ενώ γνώριζα ότι ο τάφος που θα βλέπαμε δεν ήταν ο αυθεντικός, αλλά μία αναπαράσταση αυτού, πήρα την απόφαση και κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί.

Ο αυθεντικός τάφος είναι καλυμμένος από ένα κτίριο και κλειστός, ενώ η αναπαράστασή του βρίσκεται 100 μέτρα πιο πέρα.

Στον προθάλαμο μπορείς να δεις τα λίγα αντικείμενα που βρέθηκαν στην ανασκαφή, ενώ για να μπεις στον τάφο πρέπει να περιμένεις στην ουρά αν έχει κόσμο ( εμάς μας είχαν προλάβει οι Ισπανοί ) γιατί ο χώρος του «τάφου» είναι μικρός και μπορούν να μπουν μέσα, μόνο 4 άτομα την φορά. Αυτό που φαντάζομαι κάνει τον τάφο αυτό να ξεχωρίζει, είναι ο εξαιρετικός ζωγραφικός του διάκοσμος, που καταλαμβάνει είσοδο, οροφή και τοίχους.

Βγαίνοντας πάντως από εκεί, αισθάνθηκα λίγο κορόιδο που δώσαμε 12 lev (δεν ήταν τόσο για το ποσό) για να δούμε την αναπαράσταση ενός μνημείου της Unesco.

Συμπληρώσαμε λοιπόν ένα ακόμη μνημείο της Unesco στη λίστα μας και ξεκινήσαμε για τα επόμενα του προγράμματος.
Τα οποία επόμενα ήταν το ανοιχτό εθνογραφικό μουσείο «Εταρ» στην μέση περίπου της διαδρομής για την πόλη Γκάμπροβο.
Αφού διασχίσαμε το πυκνό δάσος του βουνού πριν από το Γκάμπροβο, μετά από μία περίπου ώρα φτάσαμε στο μουσείο το οποίο βρίσκεται σε μία μικρή κοιλάδα που διαρρέεται από ένα μικρό ποτάμι.

Κατά μήκος της κοιλάδας αυτής έχουν στήσει ένα μικρό βουλγαρικό χωριό του 19ου αιώνα όπου μέσα σε αυτό μπορείς να δεις να δραστηριοποιούνται διάφοροι τεχνίτες (αγγειοπλάστης, σιδεράς, ξυλογλύπτης, φούρναρης κτλ.) και να αγοράσεις κάποια από τα αντικείμενα που φτιάχνουν.

Μπορείς ακόμη να δεις νερόμυλους, παλιά σπίτια και καταστήματα, αναπαράσταση ενός παλιού σχολείου, εκκλησία

και αρκετά παλιά αντικείμενα μέσα και έξω από τα σπίτια.

Τέλος υπάρχει χώρος για φαγητό ή να πιεις τον καφέ σου, φούρνος, καταστήματα με αναμνηστικά και γλυκά.

Εκτός των άλλων, μπορείς να δεις διάσπαρτα στον χώρο διάφορα έργα μοντέρνας τέχνης, από καλλιτέχνες από διάφορα μέρη του κόσμου.

Η είσοδος κόστιζε, το οικογενειακό εισιτήριο, 9lev.
Εμάς μας αρέσουν πολύ αυτού του είδους τα μουσεία και απολαύσαμε την 2ωρη βόλτα μας σε αυτό.

Λίγο πριν φύγουμε συναντήσαμε (εκτός από τους Ισπανούς) και ένα γκρουπ Κυπρίων. Πιάσαμε λίγο την κουβέντα και όταν μας είπαν «εμείς ταξιδεύουμε πολλοί μαζί, είμαστε 17 άτομα» γελάσαμε και τους είπαμε ότι εμείς τους ξεπερνάμε, γιατί είμαστε 21!!!

Η πόλη στην οποία θα διανυκτερεύαμε ήταν το Βέλικο Τάρνοβο, το οποίο το είχαμε επισκεφτεί ξανά πριν από τρία χρόνια.
Μετά από μία σύντομη βραδινή βόλτα, ο τελικός προορισμός μας ήταν το εστιατόριο Ego.

Το είχαμε δοκιμάσεις δυο φορές παλιότερα και είπαμε να επιβεβαιώσουμε και για τρίτη φορά, την πολύ καλή εικόνα που είχαμε αποκομίσει πριν από 3 χρόνια.
Τελικά οι γευστικές προσδοκίες, τόσο οι δικές μας όσο και των συνταξιδιωτών μας επαληθεύθηκαν πλήρως. Ήταν νομίζω, το καλύτερο εστιατόριο στο οποίο φάγαμε τα 10 βράδια του ταξιδιού μας.

 

[vasiliss]

Ημέρα 5η: Φρούριο Τσάρεβετς – Μονολιθικές εκκλησίες Ιβάνοβο – μοναστήρι Curtea de Argeş – Corbeni

Είναι η τελευταία μας ημέρα στην Βουλγαρία και ακολουθεί πέρασμα στη Ρουμανία. Πριν από αυτό όμως έχουμε να τακτοποιήσουμε δύο ακόμη εκκρεμότητες, το φρούριο του Τσάρεβετς που βρίσκεται στο Βέλικο Τάρνοβο και τις μονολιθικές εκκλησίες στο Ιβάνοβο, κοντά στα σύνορα με τη Ρουμανία.

Συνάντηση λοιπόν με την ομάδα στον χώρο του πρωινού, ώστε να συζητήσουμε τι ακριβώς θέλει να κάνει ο καθένας μέχρι τις 12 που θα αφήναμε πίσω μας την πόλη.
Το γκρουπ λοιπόν χωρίστηκε σε δύο ομάδες, σε αυτούς που θα πηγαίναμε στο φρούριο και αυτούς που χαλαρά θα πήγαιναν για βόλτα στην πόλη και τα μαγαζιά της.

Δύο άντρες και 4 παιδιά, ξεκινήσαμε λοιπόν με ταχύ ρυθμό για το φρούριο.

Η πόλη του Βέλικο Τάρνοβο, έχει μία παράξενη μορφολογία, καθώς είναι χτισμένη πάνω σε 3 λόφους και ανάμεσά της ελίσσεται με τους μαιάνδρους του ο ποταμός Γιάντρα. Για κάποια χρόνια, από το 1185 έως το 1393, ήταν η πρωτεύουσα της 2ης Βουλγάρικης Αυτοκρατορίας και στο φρούριο που βρισκόταν στον κεντρικό λόφο βρισκόταν το παλάτι, το Πατριαρχείο και ο καθεδρικός ναός.

Το καλύτερα σωζόμενο τμήμα του φρουρίου, είναι αυτό που βρίσκεται στον λόφο Τσάρεβετς, ενώ στους διπλανούς λόφους Τραπέζιτσα και Σβέτα Γκορά, υπάρχουν διάσπαρτα κάποια ερείπια.

Φτάνοντας στα εκδοτήρια των εισιτηρίων πήγαμε να ρωτήσουμε εάν μπορούμε να βγάλουμε οικογενειακό εισιτήριο. Η κυρία πίσω από το γκισέ , μας κοίταξε καλά - καλά και μας είπε ότι, για μια οικογένεια χρειάζεται ένας άντρας, μία γυναίκα και τα παιδιά. Εμάς μας έλειπαν οι γυναίκες, οπότε μας πρότεινε να βγάλουμε 2 οικογενειακά εισιτήρια, ( κόστος 6 lev το ένα), πράγμα που και εμείς από την αρχή είχαμε σκοπό να κάνουμε.

Το φρούριο έχει κάποιες ανηφόρες, οπότε προσέξτε τι παπούτσια θα φορέσετε. Προσπεράσαμε κάποιους που με άψογα ελληνικά μας προσκάλεσαν να φωτογραφηθούμε με ρούχα εποχής, και κατευθυνθήκαμε προς τον Πατριαρχικό καθεδρικό ναό, ο οποίος αναστηλώθηκε το 1985;; και ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί η εσωτερική του εικονογράφηση.

Κάπου είχα διαβάσει ότι μπορείς να ανέβεις επί πληρωμή στο καμπαναριό του και να θαυμάσεις την θέα από εκεί, αλλά εμείς δυστυχώς το βρήκαμε κλειστό, οπότε δεν έμαθα αν τελικά αυτό αληθεύει.

Περιτριγυρίσαμε αρκετά το φρούριο, θαυμάσαμε την θέα από ψηλά,

ανεβήκαμε στον αναστηλωμένο προμαχώνα και φωτογραφηθήκαμε με τα όπλα που βρήκαμε εκεί

και γενικά περάσαμε ένα ευχάριστο δίωρο μέχρι που να επιστρέψουμε και να βρούμε τους υπόλοιπους να ψωνίζουν δώρα για συγγενείς και φίλους.

Αναχώρηση λοιπόν για το Ιβάνοβο. Η ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου μας συμβούλεψε να προσέχουμε, καθώς ο δρόμος προς τα σύνορα έχει μεγάλη κίνηση και δεν είναι αυτοκινητόδρομος.

Μετά από μία περίπου ώρα κάναμε παράκαμψη προς το Ιβάνοβο. Στους κάθετους βράχους της κοιλάδας του ποταμού Rousenski Lom, οι μοναχοί από το 1200 ήδη, χρησιμοποίησαν τις φυσικές σπηλιές αλλά και έσκαψαν στον βράχο, ώστε στο τέλος να έχουν δημιουργηθεί 40 διάσπαρτες εκκλησίες και πολλοί άλλοι χώροι.

Η φήμη του συγκροτήματος οφείλεται ειδικότερα στις τοιχογραφίες του 13ου και 14ου αιώνα, που σώζονται σε 5 εκκλησίες, παραδείγματα βουλγαρικής μεσαιωνικής τέχνης και από το 1979 συμπεριλήφθηκαν στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Από αυτές μόνο η μία είναι επισκέψιμη καθώς οι υπόλοιπες δεν είναι ασφαλείς, όπως μας είπε η φύλακας του χώρου. Ανεβήκαμε αρκετά σκαλιά μέχρι να φτάσουμε στην εκκλησία, η οποία αν θυμάμαι καλά είναι αφιερωμένη στον αρχάγγελο Μιχαήλ. Το οικογενειακό εισιτήριο είναι στα 12 lev και στον χώρο ήμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες. Οπότε η κυρία που έβγαζε τα εισιτήρια μας είπε αρκετά για τον ναό και μας εξήγησε μία προς μία τι απεικόνιζαν οι τοιχογραφίες.

Από το μπαλκονάκι του ναού (που ήταν παλιά η κύρια είσοδος σε αυτόν – φαντάζομαι με σκάλες γιατί ο βράχος ήταν για αρκετά μέτρα κάθετος), είχες θέα σε όλη την κοιλάδα.

Έπειτα κατευθυνθήκαμε σε ένα σημείο που είχες πανοραμική θέα της κοιλάδας

και από εκεί κατηφορίσαμε από ένα διαφορετικό μονοπάτι, στο σημείο που είχαμε αφήσει τα αυτοκίνητα. Η περιοχή είναι αρκετά όμορφη και προσφέρεται για πεζοπορία και παρακολούθηση πουλιών. Εμείς όμως δεν είχαμε τόσο χρόνο, οπότε αναχωρήσαμε για τα σύνορα.

Φτάνοντας πριν από την γέφυρα στον Δούναβη που ενώνει τις δύο χώρες, πληρώσαμε 2€ διόδια, και αφού περάσαμε την γέφυρα και τον επιβλητικό Δούναβη, περιμέναμε σε μία αρκετά μεγάλη ουρά να περάσουμε τον έλεγχο. Εκεί, ευτυχώς για εμάς, δυστυχώς για του άλλους, γινόταν ένας γρήγορος διαχωρισμός και από την μία έστελναν τους Βούλγαρους, τους οποίους έλεγχαν διεξοδικά και από την άλλη τους υπόλοιπους που περνούσαμε σχεδόν χωρίς κανέναν έλεγχο. Έτσι ξεμπερδέψαμε εύκολα, βγάλαμε την βινιέτα για 14ron και πήραμε τον δρόμο για τον τελικό προορισμό μας, το χωριό Corbeni στην αρχή της Τρανσφαγκαρασάν.

Οι χάρτες μας πρότειναν δύο διαδρομές. Μία μέσω Βουκουρεστίου και μία μέσω επαρχιακών δρόμων. Επειδή το γκρουπ που είχε μπει στην Ρουμανία την προηγούμενη ημέρα, είχε περάσει μεγάλη ταλαιπωρία στον περιφερειακό του Βουκουρεστίου, αποφασίσαμε να πάμε από την δεύτερη διαδρομή και να γνωρίσουμε την ρουμάνικη επαρχία και τα χωριά της. Χωριά, που όπως είπε κάποιος με υπερβολή, ζούσαν ακόμη στο 1980 και πολύ πιθανόν να μην γνώριζαν οι κάτοικοί τους ότι ο Τσαουσέσκου είχε πέσει!!! Το γεγονός ότι θα γνωρίζαμε λίγο την ρουμάνικη επαρχία, καθόλου δεν μας χάλασε, το αντίθετο μάλιστα, εκείνο όμως που πολύ μας ταλαιπώρησε ήταν τα άθλια 80 χιλιόμετρα του δρόμου έως ότου να συναντήσουμε τον αυτοκινητόδρομο που ενώνει το Βουκουρέστι με το Πιτέστι.

Φτάνοντας στο Πιτέστι βγήκαμε από τον αυτοκινητόδρομο και εκεί αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι ανεβαίναμε στα βουνά, καθώς η θερμοκρασία είχε αρχίσει να πέφτει αισθητά.

Νωρίτερα είχα ανακοινώσει στους συνταξιδιώτες μου, ότι η προγραμματισμένη επίσκεψη στο μοναστήρι της Curtea de Argeş αναβάλλεται λόγω έλλειψης χρόνου, όμως κάτι μέσα μου, μου έλεγε να περάσω έξω από το μοναστήρι. Και όταν το είδα, είπα δεν μπορεί, εδώ πρέπει να μπούμε, έστω και για 15 λεπτά. Και μπήκαμε.

Ο χώρος, οι ναοί, η ιδιαίτερη αρχιτεκτονική τους, η εσωτερική διακόσμηση, οι κήποι του, ήταν που μας κέρδισαν όλους.
Πριν από την είσοδο στον χώρο του μοναστηριού, υπάρχει αυτό το κτίριο, που δεν γνώριζα τι ακριβώς είναι, έχει όμως ενδιαφέρον.

Στη συνέχεια συναντήσαμε τον καθεδρικό ναό που είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου.

Υπάρχει ένας συνηθισμένος μύθος που επαναλαμβάνεται στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, που λέει ότι ο αρχιμάστορας Μανόλο αδυνατούσε να ολοκληρώσει την κατασκευή του ναού, και υπό την απειλή του θανάτου, είπε στους μαστόρους του να χτίσουν στην εκκλησία την πρώτη γυναίκα που θα περνούσε το επόμενο πρωί. Όλοι οι υπόλοιποι το είπαν στις γυναίκες τους, εκτός από τον αρχιμάστορα, ο οποίος αναγκάστηκε να την θυσιάσει, καθώς ήταν η πρώτη που πέρασε.

Μετά την ολοκλήρωση του ναού ο πρίγκιπας τον ρώτησε εάν μπορεί να χτίσει κάτι καλύτερο από αυτό και όταν του απάντησε καταφατικά, τον φυλάκισε μαζί με τους μαστόρους του στην κορυφή της εκκλησίας. Από εκεί προσπάθησαν να αποδράσουν χρησιμοποιώντας ξύλινα φτερά, όμως όλοι τους σκοτώθηκαν. Στο σημείο όπου έπεσε ο Μανόλο, ανάβλυσε μία πηγή νερού που υπάρχει έως σήμερα.

Πίσω από τον ναό αυτό, υπάρχει ακόμη ένας, διαφορετικής αρχιτεκτονικής αυτός, μέσα στον οποίο φυλάσσονται τα λείψανα της αγίας Filofteia.

Βέβαια όλοι είχαμε βγει με σορτσάκι και κοντομάνικο, εκεί όμως το κρύο ξύριζε. Οπότε όλες οι μετακινήσεις μας έγιναν με βήμα ταχύ και σύντομα γυρίσαμε στα αυτοκίνητα.

Ο τελικός προορισμός, το Corbeni δεν βρισκόταν πολύ μακριά.
Σε επικοινωνία με τον ξενοδόχο μας, όταν τον ρωτήσαμε που μπορούμε να φάμε, μας πρότεινε το Casa Lăzăroiu, το οποίο βρισκόταν 2 χλμ. πριν από τα δωμάτιά μας. Η μία οικογένεια σταμάτησε για να κλείσει τραπέζι, και οι υπόλοιποι συνεχίσαμε.

Όμως σε λίγο μας πήραν τηλέφωνο, και μας είπαν ότι η κουζίνα του εστιατορίου κλείνει στις 21.00 και η ώρα ήδη ήταν 20.30. Άρον – άρον λοιπόν, αφήσαμε τα πράγματά μας και επιστρέψαμε για φαγητό. Ο χώρος και το φαγητό ήταν εξαιρετικά. Εκτός από το εστιατόριο, υπήρχαν μικρά ενοικιαζόμενα σπιτάκια, πισίνα, μικρή τεχνητή λιμνούλα με δυνατότητα βαρκάδας, παιδική χαρά.

Φάγαμε γρήγορα ότι ήταν πιο εύκολο να μας ετοιμάσουν , γιατί οι εργαζόμενοι στην κουζίνα έπρεπε κάποτε να ξεκουραστούν κι αυτοί, και επιστρέψαμε στα δωμάτιά μας, τα οποία ήταν εξαιρετικά και πολύ λυπηθήκαμε που θα μέναμε σε αυτά μόνο για έναν ύπνο.

Ρίξαμε μια ματιά στις προβλέψεις του καιρού για την επόμενη ημέρα και δυστυχώς ήταν άσχημες. Προβλέπονταν βροχές και ισχυρές καταιγίδες, οπότε κοιμήθηκα με ένα άγχος μήπως για δεύτερη φορά δεν καταφέρω να διασχίσω την Τρανσφαγκαρασάν.

 

[Sassenach77]

Φτάνοντας πριν από την γέφυρα στον Δούναβη που ενώνει τις δύο χώρες, πληρώσαμε 2€ διόδια, και αφού περάσαμε την γέφυρα και τον επιβλητικό Δούναβη,

Μόνο 2€ είναι τα διόδια απο το Ρούσε;;; Απο το Καλαφάτ τα διόδια της γέφυρας είναι 6€....

Ρίξαμε μια ματιά στις προβλέψεις του καιρού για την επόμενη ημέρα και δυστυχώς ήταν άσχημες. Προβλέπονταν βροχές και ισχυρές καταιγίδες, οπότε κοιμήθηκα με ένα άγχος μήπως για δεύτερη φορά δεν καταφέρω να διασχίσω την Τρανσφαγκαρασάν.

Περίμενα εσύ να είσαι τυχερός με τον καιρό....σε εμάς έβρεχε όλο το προηγούμενο βράδυ μέχρι και νωρίς το πρωί που ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε