Καναδάς Ένα καλοκαίρι πέρα από τον Ατλαντικό (Τορόντο - Μόντρεαλ)

[alma]

Μου αρέσει πολύ η ιστορία σου και οι πληροφορίες που δίνεις για κάθε μέρος. Μπράβο.

 

[vasnorth]

Εκδρομή στην πόλη του Κεμπέκ

Η σημερινή μέρα θα ήταν και πάλι μακριά από το Μόντρεαλ και συγκεκριμένα θα μας πήγαινε πίσω 350 χρόνια ιστορίας.

Αφού σηκωθήκαμε πάλι πολύ πρωί, θα κρατούσε και δώδεκα ώρες η εκδρομή, ήμασταν έτοιμοι για την ωραιότερη πόλη του Καναδά, για τη συγκλονιστική πόλη του Κεμπέκ - ''το μέρος όπου στενεύει ο ποταμός''- στη γλώσσα των Ινδιάνων Αλγκονκέν.

Χτισμένη στις όχθες του ποταμού St. Laurence (Άγιος Λαυρέντιος) κρύβει πίσω της μία ιστορία κουλτούρας και πολιτισμού τεσσάρων αιώνων.
Πόλη που, λόγω της όμορφης θέσης της μπροστά στο ποτάμι και της σπουδαίας της αρχιτεκτονικής με τα γραφικά λιθόστρωτα δρομάκια αλλά και της πλούσιας ιστορίας που την ακολουθεί, έχει ανακηρυχθεί από το 1985 μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς, προστατευμένη από την UNESCO. Με το που την πρωτοαντικρίζεις ξεχνάς ότι είσαι σε άλλη μία αμερικάνικη πόλη και νομίζεις ότι βρίσκεσαι κάπου στην κεντρική Ευρώπη. Αν το ιστορικό κέντρο του Μόντρεαλ έχει αέρα Ευρώπης, η πόλη του Κεμπέκ είναι ολόκληρη, 100% ''Ευρώπη''!

Με πληθυσμό γύρω στους 700.000 κατοίκους θεωρείται, για τα δεδομένα του Καναδά, μία σχετικά μεγάλη πόλη. Ο αριθμός όμως αυτός αυξάνεται εντυπωσιακά τους θερινούς μήνες από τους χιλιάδες τουρίστες και αυτό είναι ίσως το μόνο αρνητικό που θα μπορούσαμε να πούμε για αυτή την υπέροχη πόλη. Είναι τόσο πολύς ο κόσμος, όπου κάποια στιγμή δεν μπορείς να περπατήσεις άνετα ιδίως στα στενά της παλιάς πόλης!

Η πόλη χωρίζεται σε πολλές γραφικές γειτονιές, με πιό αξιοσημείωτες την 'Ανω Πόλη (Upper Town District) με πλήθος υπέροχα κτίρια, κυρίως δημόσια, την Κάτω Πόλη (Lower Town District) με τα σημαντικότερα αξιοθέατα της παλιάς πόλης και τέλος την αναβαθμισμένη περιοχή του Παλιού Λιμανιού (Old Port District) , κομμάτι της κάτω πόλης.

Ξεκινώντας την περιήγηση βρισκόμαστε στο κέντρο της άνω πόλης η οποία απλώνεται γύρω από ένα λόφο και εκεί δεσπόζει το πιό φωτογραφημένο αξιοθέατο της πόλης, το ξενοδοχείο Chateau Frontenac.
Χτίστηκε από τον μεγιστάνα των σιδηροδρόμων Cornelius Van Horne και αποτελεί ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα επηρεασμένο από την Γαλλική τεχνοτροπία με χαρακτηριστικό τις πράσινες επιχαλκωμένες στέγες του. Το ξενοδοχείο εσωτερικά είναι πολύ εντυπωσιακό και καθημερινά πλήθος από κόσμο μαζεύεται εδώ για να πιεί ένα καφέ ή να φάει κάτι ή απλά να θαυμάσει την υπέροχη θέα στο ποτάμι.
Ιδιαίτερο σημείο λίγο πιό πέρα είναι εκεί που συγκεντρώνονται τα πλήθη των ντόπιων και των τουριστών, το Dufferin Terrace, στα αριστερά του ξενοδοχείου, από το οποίο ή θέα είναι μοναδική!

Εκεί στην πλατεία που απλώνεται μπροστά στο ξενοδοχείο ξεκινούν αμαξάκια που κάνουν το γύρο της πόλης, ταχυδακτυλουργοί, τραγουδιστές και γενικά καλιτέχνες του δρόμου συγκεντρώνονται καθημερινά και διασκεδάζουν τον κόσμο.

Πάνω στο λόφο, λίγο πιό κάτω στην άκρη του γκρεμού του Cap Diamant βρίσκεται το φρούριο της Citadelle (της ακρόπολης δηλαδή του Κεμπέκ). Το φρούριο αυτό ξεκίνησε να φτιάχνεται το 1750 από τους Γάλλους για προστασία από επιθέσεις των 'Αγγλων, αλλά το παράξενο είναι ότι τελείωσε με την προσθήκη των επάλξεων σε σχήμα άστρου από τους Άγγλους γύρω στο 1850, για την άμυνα της πόλης σε πιθανή επίθεση από τις ΗΠΑ. Εκεί κάθημερινά τα πρωινά γίνεται και η αλλαγή της φρουράς.
Στο Κεμπέκ εξάλλου υπάρχουν τα μοναδικά ανέπαφα τείχη σε όλη τη βόρειο Αμερική με μήκος 4,5 χλμ. και αναρίθμητους πυργίσκους με κανόνια και πύλες έτοιμες να τις εξερευνήσεις.
Προχωρώντας πιό κάτω συναντάμε τον καθεδρικό της Notre Dame , όπου με το γειτονικό Δημαρχείο δημιουργούν μία γραφική πλατεία, όπου ιδιαίτερα το καλοκαίρι πλήθος κόσμου μαζεύεται για να δει τις υπαίθριες παραστάσεις από ντόπιους ηθοποιούς. Μπροστά στην πλατεία δεσπόζει το άγαλμα του Champlain.
Προτού κατηφορίσουμε για την κάτω πόλη θα περάσουμε και από το επιβλητικό κτίριο του Κοινοβουλίου.
Εκεί εντύπωση σου προκαλεί ο περίτεχνος κήπος όπου με πολύχρωμα λουλούδια είναι γραμμένη η φράση " je me souviens", για να "θυμούνται" πάντα τους δεσμούς τους με τη μαμά Γαλλία.
Μην ξεχνάμε ότι το Κεμπέκ ήταν από πάντα κέντρο πολεμικών επιχειρήσεων και διενέξεων με τους 'Αγγλους αλλά και αποσχιστικών τάσεων από την ομοσπονδία του Καναδά.

το Δημαρχείο

Για να κατεβούμε τώρα στην κάτω πόλη, αν φαίνονται λίγο απότομα τα σκαλιά (που μεταξύ μας είναι!) υπάρχει η λύση του μικρού τελεφερίκ. Πράγματι τα σκαλοπάτια αυτά τα ακολουθεί ένα περίεργο όνομα, το "casse cou" που σημαίνει "σπάσιμο του λαιμού". Ο θρύλος λέει ότι είναι τόσο απότομα που για να τα ανεβοκατεβείς θα χρειαστεί να σπάσεις το λαιμό σου. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν ισχύει και από τον 17ο αι. που έχουν φτιαχτεί αυτά τα σκαλιά δεν έχει καταγραφεί, τουλάχιστον επίσημα, κανένα... σπάσιμο λαιμού. Για κανένα πόδι βέβαια δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά!
Πάντως το χειμώνα με τον παγετό αλλά και γενικά όσοι υποφέρουν από ίλιγγο καλό είναι να χρησιμοποιούν το τελεφερίκ.

Κατηφορίζοντας θα συναντήσουμε την Place Royal, όπου ήταν ο πρώτος Γαλλικός οικισμός και δημιουργήθηκε από τον Samuel de Champlain το 1608. Στην πλατεία αυτή μαζεύονταν από παλιά οι πολίτες για τις διάφορες εμπορικές και πολιτιστικές τους εκδηλώσεις. Εκεί βρίσκεται και η εκκλησία Notre Dame des Victoires σε ανάμνηση των νικών των Γάλλων κατά των Άγγλων.

το εσωτερικό της Notre Dame des Victoires

Η πλατεία όμως αυτή συγκεντρώνει κόσμο και για έναν άλλο λόγο. Πάνω στα παραδοσιακά σπίτια της περιοχής και στους ελεύθερους τοίχους, καλλιτέχνες έχουν αναπτύξει την τεχνοτροπία του Trompe l’ Oeil (του να εξαπατάς δηλαδή το μάτι). Αυτή η τεχνοτροπία είναι ένα είδος γκράφιτι με εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Έχουν ζωγραφίσει σκηνές της καθημερινής ζωής που από μακριά ξεγελιέσαι τόσο πολύ που νομίζεις ότι η συνέχεια του δρόμου υπάρχει και όταν φτάσεις κοντά τότε βλέπεις ότι είναι απλά ένας τοίχος, αλλά φυσικά το καταλαβαίνεις και από τη θεματογραφία που είναι από τους προηγούμενους αιώνες.

οι εικόνες μιλούν από μόνες τους...

Από εκεί ξεκινάμε ένα μεγάλο περίπατο στο πιό ωραίο κομάτι της πόλης (λες και υπάρχει και άσχημο!) στα πλακόστρωτα στενά της Petit Champlain. Τα μάτια σου ζαλίζονται από την ομορφιά που αντικρίζεις. Όμορφα καφέ, γραφικά ταβερνάκια, παλιά σπίτια με περίτεχνα μπαλκόνια από όπου κρέμονται λογής λουλούδια, εντυπωσιακά μαγαζάκια με κομψοτεχνήματα και ρούχα , υπέροχες γκαλερί σε παρασύρουν πίσω στο χρόνο και σε κάνουν να θέλεις να τα επισκεφθείς όλα ή έστω να ρίξεις μιά ματιά.

Εκείνο που μας εντυπωσιάζει ιδιαίτερα είναι οι περίτεχνες χειροποίητες μεταλικές πινακίδες έξω από τα μαγαζάκια που ίσως να είναι και οι αυθεντικές από τα παλιά χρόνια. Ένα πραγματικό έργο τέχνης που θέλεις να τις φωτογραφίσεις όλες. Ένα χαρακτηριστικό φυσικά που θεωρείται δεδομένο στο ιστορικό κέντρο και όχι μόνο, όλων των πόλεων της Ευρώπης. Να διατηρείς δηλαδή και να φυλάς με ευλαβεια την πολιτιστική σου κληρονομιά και ότι καινούργιο φτιάξεις, να ταιριάζει και να δένει με την ιστορία της πόλης.
Φυσικά υπάρχουν και οι θλιβερές εξαιρέσεις, σε κάποια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα πχ. που θεωρείται και το λίκνο του πολιτισμού... με τις τεράστιες απαράδεκτες πινακίδες, του στυλ ''ότι μου 'ρθει εκείνη την ώρα αυτό κάνω'', που θυμίζουν ασιατική τριτοκοσμική πόλη! Δεν το συνεχίζω όμως άλλο, γιατί θα συγχιστώ!

Συνεχίζοντας την βόλτα μας στην κάτω πόλη αναγκαστικά φτάνουμε στην προκυμαία μπροστά στο ποτάμι του Αγ. Λαυρεντίου. Η περιοχή είναι πολύ όμορφη με τα γραφικά μαγαζάκια, τα καλοσυντηρημένα σπίτια, το περιποιημένο πάρκο κατά μήκος της ακτής όπου μπορείς να καθήσεις και να χαζεύεις τα μικρά καραβάκια που ξεκινούν την κρουαζιέρα στο ποτάμι και έχεις την ευκαιρία να θαυμάσεις τα αξιοθέτα του Κεμπέκ από μακρυά. Ένα ποτάμι που είναι τόσο μεγάλο που ξεχνιέσαι και νομίζεις ότι είναι θάλασσα, εξάλλου λίγο πιό κάτω συναντά τον Ατλαντικό.

Η ώρα όμως περνούσε και έπρεπε κάπου να φάμε γιατί αμέσως μετά είχαμε συνέχεια στο νησί της Ορλεάνης. Τυχαία καθήσαμε σε ένα συμπαθητικό μπιστρό που εξωτερικά φαινόταν πολύ ωραίο, στο ''Bistro sous le fort'' που τελικά αποδείχτηκε εξαιρετικό. Ένα χαρακτηριστικό που μου έκανε εντύπωση , το παρατήρησα και σε άλλα εστιατόρια που περάσαμε, είναι ότι στην κουζίνα τους χρησιμοποιούν πολύ το λειωμένο τυρί , σχεδόν παντού. Στο κυρίως πιάτο, πάνω από μία μπριζόλα πχ. ή και στο ορεκτικό ακόμα - σε μιά παραλαγή του γαλλικού τοστ - φέτες μπαγκέτας βουτηγμένες στο αυγό και ψημένες στο φούρνο με λειωμένο τυρί και σκόρδο. Η χοληστερίνη στα καλύτερα της!

http://www.bistrosouslefort.com/

Νωρίς το απόγευμα ξεκινήσαμε για το τελευταίο μας αξιοθέατο. Μία σύντομη διαδρομή 15 χλμ. μας έφερε στο Parc de la Chute - Montmorency για να δούμε από κοντά τους ομώνυμους καταρράκτες. Με ύψος 85 μ. ( 30 μ. πιό ψηλά από αυτούς του Νιαγάρα ) οι καταρράκτες αυτοί σε ενθουσιάζουν και σε αποζημιώνουν με το θέαμα που προσφέρουν, όταν κυρίως δεν έχεις ευκαιρήσει να δεις τους αντίστοιχους του Νιαγάρα.

Στο λόφο αντικρυστά στους καταρράκτες υπάρχει το Manoir Montmorency , όπου εκει αφού ανεβείς με το τελεφερίκ έχεις και την καλύτερη θέα. Στο σημείο όπου εκβάλλουν οι καταρράκτες υπάρχει και μία γέφυρα από την οποία περνάς απέναντι στο νησί της Ορλεάνης (Ile d’ Orleans). Ένας εύφορος τόπος ηρεμίας που αποτέλεσε και τον πρώτο οικισμό των Γάλλων αποίκων. Όταν ο Jacques Cartier πρωτοήλθε εδώ, λόγω των πολλών αμπελιών που πρωτοαντίκρυσε το ονόμασε Ile de Bacchus ''νησί του Βάκχου'', από τον αρχαίο θεό του κρασιού. Αργότερα όμως του έδωσε το όνομα Ile d’ Orleans προς τιμή του δούκα της Ορλεάνης.

Αφού πετύχαμε και ένα μοναδικό ηλιοβασίλεμα στις όχθες του ποταμού του Αγίου Λαυρεντίου σιγά σιγά ξεκίνησε η επιστροφή μας για πίσω στο Μόντρεαλ. Η εκδρομή ήταν μοναδική, για χρόνια θα θυμόμαστε τα όμορφα μέρη που είδαν τα μάτια μας, ένα μονοήμερο όμως μόνο δεν ήταν αρκετό, σίγουρα χρειαζόταν και κάποια διανυκτέρευση.

Νωρίς το βράδυ, κουρασμένοι πιά και μην έχοντας όρεξη για βόλτα στο κέντρο, καταλήξαμε για φαγητό σε μία πιτσαρία λίγο πιό κάτω από το ξενοδοχείο, στην ''il focolaio'', η οποία τελικά ήταν καταπληκτική. Χαρακτηριστικό της πιτσαρίας αυτής ήταν οι πάνω από εβδομήντα ποικιλίες πίτσας που έφτιαχναν! Δεν ήξερες τι να πρωτοδιαλέξεις από τον κατάλογο. Πάντως αυτή με τον καπνιστό σολωμό την τιμήσαμε και την επόμενη φορά, ήταν υπέροχη.

http://ilfocolaio.ca/en/

 

[karfitsa]

Μπραβο vasnorth....με ταξιδευεις.Και τα λες με σωστη ποσοτητα πληροφοριων,εντυπωσεων και ωραιων φωτογραφιων

 

[vasnorth]

Τελευταίες βόλτες στο Μόντρεαλ - η επιστροφή - επίλογος

Οι μέρες όμως περάσανε και σιγά σιγά πλησιάζουμε προς το τέλος του ταξιδιού. Έτσι τις τελευταίες μέρες θα τις περάσουμε σε σημαντικά σημεία της πόλης που είχαμε αφήσει στην αρχή.

Ένα από τα σημαντικότερα φυσικά αξιοθέατα του Μόντρεαλ είναι το Parc du Mont Royal. Το πάρκο αυτό είναι αναμφισβήτητα το στολίδι του Μόντρεαλ. Καταλαμβάνει μία έκταση περίπου 1400 στρεμμάτων πάνω στην πλαγιά του ομώνυμου βουνού και σε υψόμετρο 240 μ. έχεις την καλύτερη θέα της πόλης.
Το πάρκο άνοιξε για το κοινό το 1876 και σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα εξωτερικών χώρων Frederick Law Olmsted, ο οποίος σχεδίασε και το Central Park της Ν. Υόρκης. Η πρόσβαση γίνεται με το μετρό στη στάση ''Mont Royal'' και από εκεί με το λεωφορείο 11. Γενικά το Μόντρεαλ είναι γεμάτο ωραία πάρκα, αλλά το συγκεκριμμένο λόγω και της τοποθεσίας του πάνω στο λόφο, είναι από τα ωραιότερα της πόλης.

Στα βορειοδυτικά του πάρκου υπάρχει ένα σπουδαίο θρησκευτικό αξιοθέατο, πολύ σημαντικό για τους κατοίκους όλου του Καναδά. Είναι το Oratoire St. Joseph, η μεγαλύτερη εκκλησία του Καναδά, η οποία συγκεντρώνει κάθε χρόνο περισσότερο από δύο εκατομμύρια επισκέπτες. Δεν είναι απλά μία εκκλησία ή ένα μουσείο αλλά αναγνωρίζεται διεθνώς σαν ένα από τα μεγαλύτερα πνευματικά κέντρα του κόσμου. Ξεκίνησε το 1904 σαν μία μικρή εκκλησία από τον Αδελφό Αντρέ - κατά κόσμο Alfred Bessette - έναν ταπεινό και πολύ θρήσκο ιερέα και τελείωσε το 1967, τριάντα χρόνια μετά το θάνατο του. Ο αδελφός Αντρέ ήταν ένας απλός και ταπεινός κληρικός στον οποίο αποδίδονταν πολλές θεραπευτικές ιδιότητες. Ο ίδιος πίστευε ότι τις ικανότητες αυτές τις απέκτησε χάριν της βοήθειας του Αγ. Ιωσήφ και έτσι έβαλε σκοπό στη ζωή του να κατασκευάσει το Oratoire.

Η εκκλησία είναι μεγαλειώδης και ο θόλος, ο οποίος είναι το ψηλότερο σημείο του Μόντρεαλ με 230 μ. ύψος από την επιφάνεια της θάλασσας, είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος στον κόσμο μετά τον Άγ. Πέτρο στη Ρώμη.
Μόλις πρωτοαντικρίσει κάποιος αυτή την επιβλητική εκκλησία ίσως του θυμίσει την αντίστοιχη της Sacre Coeur στην Μονμάρτη.
Οι επισκέπτες χρειάζεται να ανεβούν 280 σκαλιά για να φτάσουν στον ναό, ενώ επειδή πολλοί πιστοί συνηθίζουν να ανεβαίνουν τα σκαλιά με τα γόνατα, φτιάχτηκε μία ξεχωριστή σκάλα με 99 σκαλοπάτια και κόστος 8 εκατομ. δολάρια. Φυσικά για όσους το επιθυμούν ή αδυνατούν να ανεβούν όλα αυτά τα σκαλιά υπάρχει η εύκολη πρόσβαση από τον πλαϊνό δρόμο που χρησιμοποιούν τα αυτοκίνητα και σε αφήνει στην είσοδο της εκκλησίας.
Η εκκλησία έχει θέσεις για τρείς χιλιάδες ανθρώπους ενώ μόλις περάσεις την είσοδο βλέπεις τις πατερίτσες, τα αναπηρικά αμαξίδια και άλλα είδη που αφήνουν οι πιστοί οι οποίοι θεραπεύτηκαν.
Στην εκκλησία υπάρχει και ο τάφος του αδελφού Αντρέ καθώς και το αρχείο με τις υπογραφές των εκατομμυρίων πιστών που ζητούσαν την αγιοποίηση του. Η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία απαιτεί δύο μετά θάνατον θαύματα για να ανακηρυχθεί κάποιος άγιος. Έτσι με την συμπλήρωση των θαυμάτων, που αποδόθηκαν στον αδελφό Αντρέ, το 2010 ο Πάπας Βενέδικτος 16ος τον ανακήρυξε άγιο.

Για τη συνέχεια θέλαμε να επισκεφθούμε μία από τις πιό ζωντανές γειτονιές στα βόρεια του Μόντρεαλ, την Little Italy και την περίφημη αγορά Jean Talon.
Οι Ιταλοκαναδοί αποτελούν την μεγαλύτερη κοινότητα μεταναστών στο Μόντρεαλ, όπου πολλές οικογένειες έφτασαν εκεί στα τέλη του 19ου αιώνα και αμέσως μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Εκεί στη Μικρή Ιταλία θα συναντήσει κανείς πολλούς γνωστούς Ιταλικούς οίκους με ρούχα και παπούτσια αλλά και από τις πιό απλές παραδοσιακές τρατορίες έως τα πιό κομψά πολυτελή εστιατόρια.
Από την μικρή Ιταλία περνά η μεγαλύτερη λεωφόρος του Μόντρεαλ η Saint Laurent, η οποία ξεκινά από την παραλία και φτάνει πολλά χιλιόμετρα βόρεια και κάποτε αποτελούσε τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην αγγλόφωνη δυτική και τη γαλλόφωνη ανατολική πλευρά της πόλης. Με τα χρόνια όμως αυτό δεν υφίσταται πλέον.

Το πιό σημαντικό όμως αξιοθέατο στην καρδιά της Little Italy είναι η περίφημη αγορά της Jean Talon. Η αγορά αυτή είναι από τις πιό παλιές του Μόντρεαλ και από τις μεγαλύτερες αγορές της Βόρειας Αμερικής. Όταν πρωτοάνοιξε το 1933 ονομαζόταν Marche' du Nord (βόρεια αγορά), αργότερα όμως πήρε το όνομα Jean Talon προς τιμήν του πρώτου κυβερνήτη της Νέας Γαλλίας. Εκεί θα βρεί κανείς τα πάντα, από φρέσκα φρούτα, κρεατικά, ψάρια, μπαχαρικά, λουλούδια, τυριά, κρασιά μέχρι και εξαιρετικά σοκολατάκια. Σε κάποιο τμήμα της αγοράς θα συναντήσουμε και παραδοσιακά προϊόντα από περιοχές του Κεμπέκ αλλά και ολόκληρου του Καναδά.

Εκεί μάθαμε και για ένα προϊόν που όλες αυτές τις μέρες το βλέπαμε να το πωλούν παντού σε όλα τα μέρη που περάσαμε, από τα πιό μικρά τουριστικά μαγαζάκια έως τα μεγάλα πολυκαταστήματα, αυτό είναι το Maple Syrup. Είναι ένα παχύρευστο σιρόπι που παράγεται από τον καρπό του σφένδαμου και χρησιμοποιείται σαν γλυκαντικό στη ζαχαροπλαστική αντί της ζάχαρης και κυρίως πάνω σε κρέπες και βάφλες αντί για μέλι. Επειδή όμως το γνήσιο maple syrup είναι πολύ ακριβό κυκλοφορούν συχνά και πολλές απομιμήσεις. Είναι πολύ δημοφιλές σε όλο τον Καναδά και διαφημίζεται πολύ στους τουρίστες, εξάλλου το φύλο σφενδάμου είναι και το σύμβολο της σημαίας του Καναδά.
Η ατμόσφαιρα που επικρατεί σ΄αυτή τη γραφική αγορά είναι πολύ ζωντανή και μοιάζει σαν ένα μικρό χωριό όπου χρόνια μαζεύονται οι άνθρωποι για να ψωνίσουν, για να συζητήσουν αλλά και για να αναπτύξουν κοινωνικές σχέσεις.
Για να βρεθούμε στην αγορά μας εξυπηρετεί ο σταθμός Jean Talon της μπλε γραμής του μετρό, όπου βγαίνοντας από το σταθμό θα δούμε τις πινακίδες που μας καθοδηγούν για την αγορά. Φυσικά ένας εύκολος τρόπος για να βρει κανείς τον δρόμο για την αγορά είναι να προσέξει από ποιό δρόμο έρχεται ο κόσμος φορτωμένος με τσάντες.
Με την ευκαιρία να επισημάνω εδώ ότι όπως και στο Τορόντο έτσι και στο Μόντρεαλ το σύστημα των ΜΜΜ είναι πολύ καλά οργανωμένο, με το μετρό όμως εδώ να είναι περισσότερο αναπτυγμένο - τέσσερεις γραμμές - απ΄ότι το αντίστοιχο του Τορόντο. Παρόλα αυτά επειδή είναι μία απλωμένη πόλη το Μόντρεαλ, το μετρό δεν καλύπτει πλήρως όλες τις περιοχές και αναγκαστικά κάποιες φορές χρειάζεται συνδυασμός πολλών ΜΜΜ.
Για τον τουρίστα κατάλληλη είναι η ημερήσια κάρτα των 9 CAD ή η τριήμερη των 17 CAD με απεριόριστη χρήση και πρόσβαση σε μετρό και λεωφορεία.

Κοντά στην αγορά και στα δεξιά της λεωφόρου Saint Laurent υπάρχει και μία πολύ όμορφη γειτονιά, το Plateau Mont Royal . Αυτό που σε εντυπωσιάζει σ΄αυτή τη ζωντανή γειτονιά είναι τα πολύχρωμα σπίτια με τις εξωτερικές σκάλες και τα σφυρήλατα σιδερένια κάγκελα. Μία καταπράσινη λίγο μποέμικη γειτονιά, όπου μαζεύεται η νεολαία για να διασκεδάσει στα πολυάριθμα καφέ, στα εστιατόρια και στα κλαμπ. Μιά γειτονιά που θυμίζει πολύ προάστειο της Ν. Υόρκης με τα σπίτια στη σειρά και τις εξωτερικές σκάλες.
Λίγο πιό κάτω βρίσκεται και το πάρκο Lafontaine με μιά τεράστια λίμνη στο μέσο του πάρκου, που κάνει ακόμα πιό γραφική αυτή την όμορφη γειτονιά.

η σύνθεση ονομάζεται ''το μυστικό παγκάκι της γνώσης''

το πάρκο Lafontaine

Φτάνοντας πιά κοντά στο ξενοδοχείο μας συναντήσαμε και μία εντυπωσιακή εκκλησία, τον καθεδρικό Marie Reine du Monde, που αξίζει πολύ μιά επίσκεψη εκεί. Είναι η τρίτη μεγαλύτερη εκκλησία στο Κεμπέκ και οπωσδήποτε πολύ επιβλητική. Η σημερινή μέρα από ότι καταλάβατε εκτός από Φυσική Ιστορία περιλάμβανε και Θρησκευτικά.

Η κατασκευή της εκκλησίας κρύβει πίσω της μία ιστορία και αυτή ξεκινά το 1852 όταν ο Επίσκοπος του Μόντρεαλ Ignace Bourget, έχοντας ανοικτά θέματα τόσο με τους Προτεστάντες όσο και με το Τάγμα των Σουλπικιανών ως προς το ποιό αρχιτεκτονικό στυλ πρέπει να έχει η νέα εκκλησία - αυτός επέμενε ότι η νέα εκκλησία έπρεπε να είναι διαφορετική από το νεογοτθικό στυλ που επέμεναν εκείνοι - έστειλε λοιπόν τον αρχιτέκτονα Victor Bourgeau στην Ρώμη για να μελετήσει τον Άγ. Πέτρο και το Βατικανό. Αυτός επιστρέφοντας στο Μόντρεαλ επέμενε ότι ένα τέτοιο αριστούργημα σαν τον Αγ. Πέτρο δεν μπορεί να επαναληφθεί. Ο Επίσκοπος όμως αρκετά πονηρός είχε φροντίσει παράλληλα να στείλει στη Ρώμη και τον πατέρα Joseph Michaud, ο οποίος είχε μεγάλη έφεση στην αρχιτεκτονική και έτσι σχεδίασε τη νέα εκκλησία αντιγράφοντας τον Άγ. Πέτρο σε κλίμακα 1:4.
Η εκκλησία ξεκίνησε να φτιάχνεται το 1875 και τελείωσε είκοσι χρόνια μετά. Αρχικά ονομάστηκε Saint Jaques και το 1955 πήρε το σημερινό της όνομα και αποτελεί πλέον ένα ιστορικό εθνικό μνημείο.

το άγαλμα του επισκόπου Ignace Bourget

Επιστρέφοντας πιά στο κέντρο της πόλης, θέλαμε την τελευταία μέρα να δούμε και την αγορά του Μόντρεαλ και τι αξίζει πέραν των αναμνηστικών να ψωνίσει κάποιος. Έτσι περάσαμε από τη μεγαλύτερη λεωφόρο του Μόντρεαλ, τη Rue Saint Catherine. Αυτή η λεωφόρος μήκους 11.5 χλμ. διασχίζει από τα δυτικά μέχρι τα ανατολικά το Μόντρεαλ και είναι ο σημαντικότερος εμπορικός δρόμος. Εκεί βρίσκονται συγκεντρωμένα τα περισσότερα πολυκαταστήματα και εμπορικά κέντρα με όλες τις γνωστές φίρμες, αλλά και πολλά εστιατόρια, μπαράκια, καφέ, ακόμα και μερικές Πανεπιστημιακές σχολές.
Ένα πολυκατάστημα που επισκεφθήκαμε πολλές φορές, το οποίο το συναντήσαμε και στο Τορόντο και στην Οττάβα, ήταν το ''The Bay'' ή ''La Baie'' στο γαλλόφωνο Μόντρεαλ. Από εκεί ψωνίσαμε πολλά πράγματα, ρούχα κυρίως, σε πολύ συμφέρουσες τιμές με καλύτερα τα Nautica , Tommy Hilfiger, Newman κα. Φυσικά και στον Καναδά υπάρχουν, όπως και στις ΗΠΑ , outlets με εξαιρετικές τιμές αλλά είναι έξω από την πόλη και χρειάζεσαι αυτοκίνητο για να φτάσεις ως εκεί. Να πω την αλήθεια δεν ασχοληθήκαμε και πολύ με ψώνια, νομίζω ότι ο Καναδάς δεν μπορεί να φτάσει σε προσφορές τις αντίστοιχες των ΗΠΑ και επειδή τα τελευταία χρόνια βρισκόμαστε στο Λονδίνο την περίοδο των εκπτώσεων της πρωτοχρονιάς, εξαντλούμε εκεί την καταναλωτική μας μανία!

Το τελευταίο μας βράδυ ξεκινώντας ένα μεγάλο περίπατο από το ξενοδοχείο βρεθήκαμε πάλι στην παλιά πόλη που όσες φορές και να πας δεν βαριέσαι καθόλου. Εκεί είχαμε ένα εξαιρετικό δείπνο σε ένα παραδοσιακό Αργεντίνικο steak house με εξαιρετικά κρεατικά, στο L’ Atelier d’ Argentine, όπου τα ψητά κατά την γνώμη μου ήταν καλύτερα ψημένα με αντίστοιχα στο Μπουένος Άιρες, που όσες φορές είχαμε δοκιμάσει ήταν πάντα μες στο αίμα, αν και συνεχώς ζητούσα να είναι καλοψημένα. Φυσικά αυτό είναι προσωπική άποψη και ίσως κάποιοι θα διαφωνήσουν μαζί μου για το ποιός είναι ο σωστός τρόπος ψησίματος. Αξέχαστη μου έμεινε η πράσινη σαλάτα με κουκουνάρι και φέτες μανταρινιού.

http://www.atelierargentine.com

Έφτασε και η μέρα της αναχώρησης για την επιστροφή στην Αθήνα. Η πτήση ήταν για το μεσημέρι και στο λίγο χρόνο που μας έμενε κάναμε ένα τελευταίο περίπατο για τις τελευταίες φωτογραφίες γύρω από τη γειτονιά του ξενοδοχείου.


ένα ωραίο μπαλκόνι λίγο πιό κάτω από το ξενοδοχείο μας

η Τράπεζα του Μόντρεαλ

η Notre Dame

το εσωτερικό της Notre Dame

περιμένοντας πελάτη

Φορτωμένοι λοιπόν με μπαγκάζια, ωραίες αναμνήσεις, εικόνες και συναισθήματα ξεκινήσαμε για το αεροδρόμιο του Μόντρεαλ. Η πτήση αυτή τη φορά ήταν γύρω στις εννέα ώρες και αν εξαιρέσουμε την καθυστέρηση των δύο ωρών, λόγω βλάβης σε μία από τις πόρτες του αεροπλάνου, ήταν περισσότερο άνετη από εκείνη του ερχομού γιατί το αεροπλάνο δεν ήταν τελείως γεμάτο και υπήρχαν άδειες σειρές στο τέλος, όπου και μπορούσες να απλωθείς και να ταξιδέψεις πιό άνετα.

Κάπως έτσι τελείωσε αυτό το υπέροχο ταξίδι. Στο ξεκίνημα της ιστορίας είχα πει ότι όλα έμοιαζαν με παραμύθι. Φτάνοντας στο τέλος μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι αυτά που ζήσαμε ήταν παραμύθι .
Σίγουρα κάποιος μπορεί να πει ότι είναι ένα ''ασφαλές'' και ''προβλέψιμο'' ταξίδι σε ένα τυπικά αστικό προορισμό χωρίς τις συναρπαστικές εμπειρίες που μπορείς να κερδίσεις σε άλλους μακρινούς και δύσκολους προορισμούς. 'Ισως και να έχει δίκιο. Έχω βρεθεί κάποιες στιγμές , στο μέτρο του δυνατού βέβαια, γιατί προσωπικά είμαι και λίγο καλοπερασάκιας σε δύσκολα και παράξενα μέρη και πιστεύω ότι κάθε ταξίδι, κάθε προορισμός όσο μακριά ή όσο κοντά και να είναι έχει για τον καθένα τη δική του αξία.

Πάντα λοιπόν αυτό το ταξίδι σ΄αυτές τις υπέροχες πόλεις του Καναδά θα έχει ξεχωριστή θέση στις σκέψεις και στις αναμνήσεις μου.

Ευχαριστώ όλους εσάς που ''ταξιδέψατε'' μαζί μου και αφιερώσατε χρόνο για να ασχοληθείτε με την ιστορία μου.

 

[makisg]

εμείς σε ευχαριστούμε που μας ταξιδεψες σαυτην την υπέροχη χώρα, την ωραία περιγραφή σου καθώς και τις πανέμορφες φωτογραφίες.

 

[vasnorth]

εμείς σε ευχαριστούμε που μας ταξιδεψες σαυτην την υπέροχη χώρα, την ωραία περιγραφή σου καθώς και τις πανέμορφες φωτογραφίες.

Νάσαι καλά. Σ΄ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και σου εύχομαι να μπορέσεις κάποια στιγμή να ξαναπάς σ΄αυτή την υπέροχη χώρα.

 

[deka]

Ευχαριστούμε για την κατατοπιστικότατη ιστορία, τις όμορφες φωτογραφίες και κυρίως για την διάθεσή σου να τα μοιραστείς όλα αυτά μαζί μας!
Πάντα καλοτάξιδοι να είστε!

 

[World Nomad]

εκπληκτική περιγραφή, με όμορφες φωτογραφίες, πλούτο πληροφοριών και ιστορικών στοιχείων! Εύγε vasnorth!!

 

[vasnorth]

Ευχαριστούμε για την κατατοπιστικότατη ιστορία, τις όμορφες φωτογραφίες και κυρίως για την διάθεσή σου να τα μοιραστείς όλα αυτά μαζί μας!
Πάντα καλοτάξιδοι να είστε!

Σ'ευχαριστώ πολύ @deka. Εύχομαι σε όλους μας και σε σένα ιδιαίτερα, πολλά και όμορφα ταξίδια για να ξεπερνάμε ότι άσχημο μας συμβαίνει.

εκπληκτική περιγραφή, με όμορφες φωτογραφίες, πλούτο πληροφοριών και ιστορικών στοιχείων! Εύγε vasnorth!!

Σ΄ευχαριστώ @World Nomad για τα καλά σου λόγια. Μου δίνεις κίνητρο να συνεχίσω και με άλλη ιστορία.

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Βόρεια Αμερική

 

[Anactacia]

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ. ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΑΣ ΠΟΛΛΕΣ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΕΧΕΙ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΑΡΚΕΤΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΔΑ. ΕΙΝΑΙ ΦΟΒΑΡΗ!! ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΡΩΤΗΣΩ ΜΕ ΠΟΙΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΓΙΝΑΝ ΟΙ ΗΜΕΡΗΣΙΕΣ ΣΕ ΟΤΑΒΑ ΚΑΙ ΚΕΜΠΕΚ ΚΑΙ ΑΝ ΠΛΗΡΩΝΕΙΣ ΜΕΣΩ ΙΝΤΕΡΝΕΤ? ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΕΠΙΦΟΒΟ ΝΟΜΙΖΩ.

 

[fotast]

Ωραία ιστορία.Τυχαία ανακάλυψη λόγω περισσότερου ελεύθερου χρόνου τώρα.