Αζερμπαϊτζάν Γεωργία Ένα (ανοργάνοτο) ταξίδι σε Μπακού και Τιφλίδα

[poised]

Το γυαλιστερό Μπακού.

Τις εργάσιμες δούλευα από το λάπτοπ και αργά το απογευματάκι βγαίναμε για βόλτα, οπότε οι περισσότερες φωτογραφίες που έχω είναι βραδυνές, εκτός από ΣΚ και την μέρα που επέστρεφα. Το διαμέρισμα που είχαν δώσει στο φίλο πρέπει να ήταν πάνω από 200 τετραγωνικά, για ένα μόνο άτομο, σε ουρανοξύστη και περιοχή μόνο για ξένους. Μόνο η κουζίνα του ήταν λίγο μεγαλύτερη από φοιτητική γκαρσονιέρα και ο διάδρομος από το ασανσέρ ως την πόρτα, επενδεδυμένος με μάρμαρο παντού, θα μπορούσε να μετατραπεί σε κανονικό δυάρι άμα θέλανε. Απίστευτη σπατάλη χώρου και χρημάτων απλά για τον εντυπωσιασμό. Ήταν προφανές ότι ήμασταν σε δήθεν περιοχή, γεμάτη τεράστιες νεόδμητες πολυκατοικίες πολυτελούς κατασκευής, που μένανε κυρίως οι ξένοι που δουλεύουν στα πετρέλαια και τις τράπεζες. Εκεί τα ATM βγάζανε και δολάρια, χωρίς όριο, παρόλο που οι συναλλαγές γίνονταν στο τοπικό νόμισμα, χωρίς να καταλαβαίνουμε γιατί.

Ενώ ο καιρός αρχικά για Δεκέμβρη και για τα δεδομένα της περιοχής ήταν καλός, σταδιακά άρχισε να χειροτερεύει. Μία μέρα έκανα το λάθος να βγω έξω με στόχο να πάω μέχρι το σουπερμάρκετ με ψιλόβροχο, τρελό αέρα και θερμοκρασία στα "μείον λίγο", έφτασα μέχρι την γωνία και γύρισα πίσω βρεγμένος, παγωμένος και με τον εγωισμό μου μηδενισμένο, ούτε στη Νορβηγία τόσο κρύο. Ακόμα και τις μέρες με ήλιο αλλά αέρα, το κρύο ήταν διαπεραστικό.

Εγώ έμενα εκτός κέντρου, αν και όχι πολύ μακριά, αλλά ένας τουρίστας μάλλον θα μείνει κάπου κοντά στο "ιστορικό κέντρο", μία μικρή σχετικά περιοχή με έντονο παραδοσιακό άρωμα ανατολής. Γύρω θα βρει καλαίσθητα ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής κτήρια, πολυκαταστήματα, τεράστιους άδειους δρόμους, εξαιρετική δημόσια συγκοινωνία, ουρανοξύστες, την πανέμορφη παραλιακή περατζάδα, πάρκα, εντυπωσιακά κτήρια, μερικά αντίγραφα γνωστών κατασκευών ανά το κόσμο (μάλλον κιτς επιλογή αλλά τι να κάνουμε), αντιπροσωπίες κάθε πιθανής μάρκας design ρούχων ή εξωφρενικά ακριβών αυτοκινήτων, από αυτές που δεν ξέρω αν έχουμε στην Ελλάδα.

Φεύγοντας θα σου έχει μείνει η εικόνα μίας εντυπωσιακής, προοδευτικής πόλης που θα αναρωτιέσαι αν έχει κάτι να ζηλέψει από πολλές άλλες ευρωπαϊκές. Ίσως να δεις και κάτι περίεργο που και που, αλλά μάλλον θα το ρίξεις στις "ανατολικές" επιρροές.

Φωτογραφίες κοντά στο ιστορικό κέντρο


















Στο ιστορικό κέντρο




Ο "λευκός" τους πύργος (τον λένε της παρθένας). Κανείς δε ξέρει τι ρόλο βαράει, είναι μία σχεδόν μονομπλόκ κατασκευή χωρίς κανένα προφανές νόημα, οι αρχαιολόγοι τουλάχιστον δεν έχουν καταλήξει αν ήταν οχυρό, πλανητάριο, κατασκευαστικό λάθος, ή δείγμα δύναμης κάποιου που τον έφτιαξε έτσι γιατί έτσι γούσταρε.



Η παραλιακή περατζάδα (που είχε και αρκετά έργα τέχνης και πολύ περιποιημένους κήπους)





Και ο λόφος όπου βρίσκονται οι πύργοι "πυρσός", έμβλημα της πόλης και πολλά από τα πιο ακριβά ξενοδοχεία, επιχειρήσεις και υπουργεία.


Το βράδυ "παίζουν" και βίντεο, θα προσπαθήσω να βάλω gif αργότερα




Εδώ δε κατάλαβα ακριβώς τι είχε παίξει, ο Στάλιν φυλάει τα αυτοκίνητα; Περίεργα πράγματα.


Με θέα προς τη περατζάδα και στο βάθος το πρότζεκτ "λευκή πόλη", όπου κατασκευάζεται μία νέα... περιοχή, με την πλειάδα των (μεγα)κτηρίων να προορίζεται να είναι λευκά.


Στο βάθος κατασκευαζόταν η (κιτς?) αντιγραφή της όπερας του Σίδνευ, ενώ στη μέση το χαμηλό κτήριο είναι κάποιο κλειστό στάδιο και το ψηλότερο, τι άλλο, mall.


Το μουσείο χαλιού, σε σχήμα τυλιγμένου χαλιού, το οποίο άξιζε και αρχιτεκτονικά και για το περιεχόμενό του. Στο βάθος η μαρίνα (το κτήριο είναι και αυτό αντιγραφή από κάτι άλλο που δε θυμάμαι πια), που παρκάρουν τα πανάκριβα γιοτ που μπορούν να ταξιδέψουν οπουδήποτε θέλουν στην... Κασπία. Σκέψου πόσα λεφτά είχε αυτός που έβαλε μερικά εκατομμύρια στο νερό απλά για να τα κοιτάει.


Η... "μικρή βενετία". Λόγω κρύου και αέρα (που δε φαίνεται στη φώτο αλλά το είχα δαγκώσει) είχαν αφαιρέσει τις... γόνδολες. Ναι ρε φίλε, αναπαράσταση της Βενετίας και γόνδολες! Επίσης αυτό το ανθρωπάκι-ρόδι ήταν σε πολλά σημεία αλλά δεν είχα καταλάβει γιατί.


Το london baku eye


Και το πιο vanity μνημείο, η - σύμφωνα πάντα με το βιβλίο Guinness - μεγαλύτερη σημεία στον κόσμο με 70mx35m (χεστήκαμε) και ταυτόχρονα η ψηλότερη στα 160m (χεστήκαμε ξανά).

Στοίχισε ένα σκασμό λεφτά αλλά λίγους μήνες μετά την κατασκευή της το ρεκόρ το έχασαν από το Τατζικιστάν για μόλις 5 μέτρα. Ίσως γι αυτό πριν δύο χρόνια όπως έμαθα την κατέβασαν και διαλύσαν, άγνωστο το γιατί.

Η αλήθεια είναι ότι από τη φωτογραφία είναι αδύνατο να κατανοήσει κανείς πόσο μεγάλη και εντυπωσιακή είναι από κοντά.

Το μουσείο Αλίγιεφ εκτός αν περιμένατε κανενός άλλου;

Σε σχήμα της υπογραφής του, εντυπωσιακό αρχιτεκτονικά.

Εσωτερικά περιλαμβάνει διάφορες προσωπικές συλλογές του πρόεδρα (αυτοκινήτων, πενών και άλλων πραγμάτων που ελάχιστα με ενδιαφέρουν), κάποιες προσωρινές εκθέσεις τέχνης και φυσικά μία τεράστια που μιλάει για τη ζωή και το έργο - συγνώμη το θεάρεστο έργο - του πρόεδρα. Δε ξέρω γιατί, στην έκθεση αυτή απαγορεύονταν οι φωτογραφίες (εκτός από τους κοινόχρηστους χώρους) και επίσης είχα και έναν υπάλληλο μπάστακα που όπου πήγαινα ήταν πάνω από το κεφάλι μου. Με είχε από πίσω διακριτικά την περισσότερη ώρα, μέχρι που έφτασα στο σημείο της έκθεσης για το "ναγκόρνο καραμπάχ", όπου ξαφνικά πήρε ένα περίλυπο βλέμμα και άρχισε να μου κάνει κατήχηση για τα χαμένα εδάφη και τους κακούς Αρμένιους. Εγώ προχώραγα και αυτός έλεγε, κάποια στιγμή του είπα ευχαριστώ, λες και πάτησες κουμπί άλλαξε βλέμμα στο φυσιολογικό και συνέχισε να με ακολουθεί από απόσταση πάλι. Περίεργα πράγματα.





Α, το είπαμε ότι φυσάει λίγο; Το είπαμε. Όλα τα δέντρα ήταν δεμένα από 3-4 μεριές, αλλά και πάλι συχνά τα έβλεπες επίπεδα.

 

[Thalassaki]

Λίγο πριν κλείσουμε εξάμηνο βλέπω ότι η ιστορία συνεχίζεται!!!
Να ανοίξω φύλλο;

 

[poised]

Να ανοίξω φύλλο;

Μα σας παρακαλώ, δεν είμαι τέτοιος, μην επιμένετε, για ποιον με περάσετε, πότε να έρθω να το πάρω;

 

[Thalassaki]

........πότε να έρθω να το πάρω;

Την ίδια μέρα που θα μεταφερθεί ολοκληρωμένη στις ταξιδιωτικές ιστορίες από τους mods!

 

[poised]

Το τσαλακωμένο Μπακού

Αν δεν είσαι ψυλλιασμένος από πριν ή δεν έχεις κάποιον να σου "ανοίξει" τα μάτια, τότε είναι πολύ δύσκολο να δεις πέρα από το γυαλιστερό Μπακού. Η πόλη είναι (ανα)κατασκευασμένη ώστε να κρύψει την φτώχεια, εξαθλίωση και πανάθλιες συνθήκες ζωής της πλειονότητας των μη προνομιούχων κατοίκων.

Και ενώ αρχικά άκουγα με δυσπιστία κάποια από αυτά που μου έλεγαν εκεί, θεωρώντας ίσως είναι υπερβολές, δυστυχώς στην πορεία αρκετά τα επιβεβαίωσα και με τα μάτια μου και στο ίντερνετ.

Ας ξεκινήσουμε με όλα αυτά τα υπέροχα κτήρια ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής. Πότε χτίστηκαν; Σίγουρα δεν υπήρχαν εκεί στην αρχή του προηγούμενου αιώνα. Μήπως έγιναν επί κομμουνισμού; Εδώ δε συντηρούνταν τα υπάρχοντα, θα φτιάχνανε καινούρια και μάλιστα τόσο καλαίσθητα; Τότε; Δυστυχώς δεν είναι τίποτε άλλο από νέα κτήρια, φτιαγμένα να μοιάζουν με κλασικά ή γύψινες προσόψεις πάνω σε παλιά σοβιετικού τύπου κτήρια, αλλαγές που έγιναν μόλις τα τελευταία χρόνια. Και αν ήταν να γίνει όλο αυτό απλά για το αισθητικό αποτέλεσμα, θα ήταν θεμιτό. Όμως γίνεται για το θεαθήναι. Όσοι έμεναν στα ανακατασκευασμένα κτήρια εκδιώχθηκαν και τα παίρνει το κράτος, πολλά για να μείνουν αχρησιμοποίητα ή να αλλάξουν χρήση, ώστε να μην τα "μαγαρίσουν" οι πλεμπο-ιδιοκτήτες.

Σχεδόν τελειωμένο λίφτινγκ εξευρωπαισμού σε σοβιετικό κουφάρι.

Όταν άρχισα να δίνω περισσότερο προσοχή και συνειδητοποίησα ότι όντως τα κτήρια είναι απλά φτιασιδωμένα, μου δημιουργήθηκε μία αίσθηση ότι πρόκειται για μία ιδιότυπη disneyland. Σε κάποιες περιπτώσεις, μόνο η πλευρά που έβλεπε στην κεντρική λεωφόρο Αλίγιεφ (τι άλλο) ήταν φτιασιδωμένη. Κρίμα που δεν έβγαλα φωτογραφία από την πίσω πλευρά.

Ότι φαίνεται, φτιάχνεται.

Όλος ο δρόμος από το αεροδρόμιο ως την πόλη είναι ανακατασκευασμένος με αυτό τον τρόπο ώστε να εντυπωσιάζει και να δημιουργεί την εντύπωση ότι τα πράγματα είναι αλλιώς. Όμως υπάρχει πραγματικό Μπακού πέρα από τα νεόδμητα κτήρια, τις πολυκατοικίες και τους ουρανοξύστες; Υπάρχει, αλλά χάνεται. Και είναι κάπως έτσι.





Εντυπωσιακό είναι ότι οι σωλήνες στις φωτογραφίες είναι φυσικού αερίου, απορώ πως δεν έχουν τιναχτεί όλα στον αέρα στην κατάσταση που είναι. Και αυτά φυσικά κοντά στο κέντρο, γιατί άμα βγεις πιο έξω τα πράγματα είναι χειρότερα.



Κότες και παιδιά αμολημένα ανάμεσα στις πετρελαιοπηγές που είναι δίπλα στις αυλές των σπιτιών τους και για τις οποίες οι κάτοικοι φυσικά δεν έχουν κανένα δικαίωμα, ανήκουν στο κράτος. Το έδαφος ποτισμένο από το πετρέλαιο, το οποίο δε ξέρω αν έφταιγε και κάτι άλλο αλλά μύριζε και σαν βόθρος. Δεν έχω ευαίσθητο στομάχι αλλά μετά από καμιά ώρα άρχισα να νιώθω πολύ άβολα και γύρισα πίσω.

Στις περιοχές αυτές δεν πάει η σύγχρονη συγκοινωνία που βλέπουν οι τουρίστες, αλλά κάτι τέτοια.


Για να γίνουν λοιπόν όλα αυτά, χιλιάδες κόσμου διώχθηκαν με την βία από τους μαχαλάδες τους προκειμένου να ισοπεδωθούν οι περιοχές και τελικά να μείνουν είτε αχρησιμοποίητες, είτε να χτιστούν κτήρια που σε μεγάλο βαθμό μένουν άδεια. Σε όσους δεν αντέδρασαν δόθηκε μία γελοία αποζημίωση για την γη τους, η οποία δεν τους έφτανε ούτε για να νοικιάσουν 1-2 χρόνια διαμέρισμα, αναγκάζοντάς τους ουσιαστικά να φύγουν από το κέντρο ή από την πόλη. Όσοι αντέδρασαν κατέληξαν στην φυλακή και η περιουσία τους δημεύτηκε χωρίς αποζημίωση. Και αν αυτά θυμίζουν τον Τσαουσέσκου και τον τρόπο που "άδειασε" τον χώρο μπροστά στο περιβόητο παλάτι του στο Βουκουρέστι, η έκταση που έχει γίνει το gentrification στο Μπακού είναι όχι μόνο μεγαλύτερη, αλλά η πρακτική αυτή συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.

Μία από τις μέρες που είχε καλό καιρό (δηλαδή δε φύσαγε μανιασμένα), αντί να πάρω λεωφορείο ή ταξί για το κέντρο το πήρα με τα πόδια. Πέρασα μέσα από μία από τις περιοχές που ανακατασκευάζονται. Τυπικά δεν επιτρέπεται, άλλωστε και να θες δε μπορείς γιατί περιβάλλονται από έναν μεγάλο αλουμινένιο μαντρότοιχο που από το ύψος του δρόμου δε βλέπεις μέσα, αλλά υπάρχουν και κάποια ανοίγματα. Δε θυμάμαι να πω την αλήθεια αν υπήρχαν φρουροί ή όχι, πάντως κάνοντας τον αδιάφορο ακολούθησα κάποιους ντόπιους που έμπαιναν μέσα.





Οι τουρκικές κατασκευαστικές που ως επί το πλείστον παίρνουν τις δουλειές στο Αζερμπαιζάν, κατασκευάζουν με τρομερές κακοτεχνίες και πουλάνε σε εξωπραγματικές τιμές που παραπέμπουν σε απίστευτες μίζες, ξέπλυμα χρημάτων ή εικονικούς τζίρους που εξαργυρώνουν σε συμβόλαια στην χώρα τους σαν "μεγάλες και σίγουρες" με άνοδο των μετοχών. Και φυσικά τα κτήρια μένουν έτσι, άδεια, αφού κανείς δε μπορεί να αγοράσει ή νοικιάσει σε αυτά αλλά και οι εταιρίες δεν είναι χαζές να συντηρούν ένα άδειο κτήριο. Αυτά μου έλεγε ο φίλος ένα βράδυ και δύσπιστος εγώ, αναρωτιόμουν πόσο είναι αλήθεια. Έλα, λέει, πάμε στο παράθυρο. Ήμασταν σε πολύ ψηλό κτήριο και είχαμε πάνω από 180 μοίρες ανεμπόδιστη θέα. Βλέπεις μου λέει τίποτα περίεργο; Δε μπορούσα να καταλάβω τι εννοούσε. Για δες σε πόσες πολυκατοικίες έχει φως. Πράγματι, σχεδόν όλες οι νεόδμητες πολυτελείς πολυκατοικίες και ότι ψηλό κτήριο μπορούσα να δω ήταν στο μαύρο σκοτάδι, ενώ οι μαχαλάδες είχαν φώτα. Δηλαδή (σχεδόν) όλα τα καινούρια, άδεια.

Ο δε νυχτερινός φωτισμός των "ωραίων" κτηρίων της πόλης, έγινε από εντολή της οικογένειας όταν κάποιους τους πέρασε νύχτα και δεν του άρεσε που ήταν σκοτεινά. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα πέρασαν εξωτερικά φώτα σε όλα τα κτήρια, φαντάζομαι ότι φτηνότερο βρήκαν για να τσεπώσουν τη διαφορά, με αποτέλεσμα μόλις 2-3 χρόνια μετά την κατασκευή τυχαίες λάμπες σε κάθε κτήριο να αναβοσβήνουν σαν φωτορυθμικά λόγω προβλημάτων στα τροφοδοτικά τους.

Το σύμβολο της πόλης - αν όχι της χώρας - οι τρεις πύργοι πυρσοί, είναι και το σύμβολο της κακοτεχνίας και κακοδιαχείρισης. Ο ένας μένει ακατοίκητος λόγω σοβαρών στατικών προβλημάτων (λένε ότι έχει γείρει ήδη), ο άλλος σχεδόν άδειος αν και νοικιασμένος από το κράτος σε πανάκριβες τιμές και ο τρίτος που υποτίθεται διατίθεται στο (επιχειρηματικό) κοινό, πάλι πρακτικά άδειος.

 

[poised]

Καθημερινότητα στο Μπακού

Οι βόλτες μου στην πόλη συνήθως ήταν με το λεωφορείο. Έπαιρνα μία γραμμή, πήγαινα μέχρι ένα σημείο στην τύχη, έριχνα μια ματιά τριγύρω και μετά έπαιρνα το ίδιο ή άλλη γραμμή και πήγαινα αλλού. Το λεωφορείο ήταν φτηνό, δε θυμάμαι ακριβώς πόσο, αλλά ας πούμε κάτι σαν 20 λεπτά του ευρώ. Και πάλι όμως κάποιοι - συνήθως ηλικιωμένοι - προσπαθούσαν να μπουν από την πίσω πόρτα για να μη πληρώσουν, αναγκάζοντας τον οδηγό που καιροφυλακτούσε περιστρέφοντας το κεφάλι σα κουκουβάγια να τους κατεβάσει φωνάζοντας.

Δεν ήξερα αν το κάνανε από έλλειψη χρημάτων ή από δυστροπία, αλλά κάποια στιγμή που προσφέρθηκα με νοήματα να πληρώσω για έναν από αυτούς ο οδηγός δε με άφησε. Τώρα τι είπε μόνο αυτός ξέρει, άλλωστε χωρίς τούρκικα ή σε κάποιες περιπτώσεις ρώσικα, δύσκολα γίνονταν συνεννοήσεις. Και ναι μεν για τα ρωσικά μου που είναι πολύ βασικά δικαιολογείται να μη καταλαβαίνω (εκτός από χαρασό, σπασίμπα, ναζντάροβγε, για λιούμπλιου και μπαλαλάικα δε ξέρω και πολλά παραπάνω) αλλά και στα τούρκικα που έχω πολύ μεγαλύτερο λεξιλόγιο, όπως για παράδειγμα μπανιστίρ ντουλάπ (τηλεόραση), μπαμ μπουμ κεφτέ (τανκ), σαματάς κουνούπ (ελικόπτερο) πάλι δεν βοήθαγε στη κατανόηση. Μπορεί τελικά τα αζέρικα να μην είναι και τόσο κοντά με τα τούρκικα όπως λένε. Δεν εξηγείται αλλιώς.



Λουναπαρκ για πληβείους

Στα λεωφορεία ήταν ζεστά και - αν δεν είχε περισσότερα θηλυκά από καθίσματα - μπορούσες και να ξεκουραστείς. Αυτό γιατί έχουν τον κοινωνικό κανόνα οι άντρες να παραχωρούν τις θέσεις τους στις γυναίκες ακόμα και αν είναι αρκετά μεγαλύτεροι σε ηλικία. Τελειώνανε σχολείο τα μαθητούδια, γέμιζε το λεωφορείο με κορασίδες και έπρεπε να σηκωθώ εγώ, άκου ρε φίλε, ΕΓΩ, ο άντρακλας ο πολλά βαρύς ο να 'ουμ που είχα φάει όλο το πρωί περπάτημα στο κρύο, για να ξεκουράσουν τον κωλαρίνο τους οι μαθήτριες που κάθονταν όλο το πρωί στο θρανίο. Απαράδεκτο αλλά όλα και όλα, αγενή δε θα με λέγανε.

Σε γενικές γραμμές, η κοινωνία είναι πιο "παραδοσιακά" συντηρητική, αλλά ταυτόχρονα φαίνεται να υπάρχει μεγαλύτερη θρησκευτική χαλαρότητα σε σχέση με την Τουρκία, σπάνια έβλεπες γυναίκα με τσεμπέρι. Τυπικά οι γάμοι συνεχίζουν να είναι κανονισμένοι από τις οικογένειες, δεν νοούνται προγαμιαίες σχέσεις (δε μιλάω για σεξουαλικές) και κανενός είδους τρυφερότητα δεν επιτρέπεται μεταξύ ζευγαριών δημόσια εκτός από το να κρατάς το χέρι (μιλάμε για τα παντρεμένα, γιατί για ανύπαντρα ούτε καν λόγος). Παρόλα αυτά, πέτυχα κάποιες σύντομες αγκαλιές και μία υποψία φευγαλέου φιλιού.

Μόνοι στην κορυφή του πύργου μέχρι που ανέβηκα εγώ και τα βρήκα σεμνά, αλλά κάπως αλαφιασμένα τα παιδιά. Μάλλον φασώνονταν. Μεγάλο έγκλημα. Έβγαλα τις φώτος μου στα γρήγορα και τους άφησα να χαρούν τον έρωτά τους.

Βέβαια οι νέοι αντιδρούν, αποζητούν την ελευθερία τους από τις παραδόσεις άλλων εποχών και απ' ότι μας είπαν αυξάνονται οι περιπτώσεις (ανδρών) που αρνούνται τον κανονισμένο γάμο και δηλώνουν στους γονείς τους ότι θα παντρευτούν όποτε και όποιον θέλουν, αλλά και κάποια κορίτσια τολμούν όχι μόνο να βρίσκουν γκόμενο αλλά και να κρατούν το χέρι του δημόσια (φαντάζομαι με μεγάλο κίνδυνο αν τις δουν γνωστοί και το πουν στο πατέρα τους).

Οι άντρες στο παρουσιαστικό περισσότερο μου θύμιζαν τυπικούς τούρκους και λιγότερο βαλκάνιους σλαβικής καταγωγής. Οι κοπέλες, αρκετές εντυπωσιακά αδύνατες, δε ξέρω αν ήταν από τρεντ ή έλλειψη φαγητού, έχουν μια μίξη δύσης και ανατολής που τις κάνει αρκετά ομορφούλες. Ντύνονται σεμνά μεν, αλλά μοντέρνα και όμορφα, με τζινάκια και αθλητικά παπούτσια (φυσικά "αμπίμπας" και "μάικ" γιατί για adidas και nike ούτε λόγος).

Τουλάχιστον το λένε ότι είναι "φασόν"

Κάτι που μας φέρνει στα ακριβά mall και καταστήματα πολυτελείας. Καλοντυμένοι υπάλληλοι σε πλήρη ετοιμότητα για οποιαδήποτε μύγα τύχει να περάσει και να μπει, γιατί από πελάτες... άστο. Ίσως κάποιος τουρίστας να μπει για χάζι αλλά κατά τα άλλα άδειο. Πως συντηρούνται όλα αυτά τα μαγαζιά; Η φήμη λέει ότι τα πληρώνει κρυφά η οικογένεια ώστε να μεγαλοπιάνονται ότι τι Μιλάνο, τι Μπακού, μία και το αυτό. Πληρώνουμε και έχουμε. Θέλουμε αντιπροσωπίες πανάκριβων αυτοκινήτων και ας μην πουλάνε ούτε μπρελόκ για κλειδιά; Το φέρνουμε. Είδαμε στο Λονδίνο το κλασικό μαύρο 5θέσιο ταξί και μας καλάρεσε; Το φέρνουμε και στο Μπακού. Φόρμουλα 1 το Μονακό; Φόρμουλα 1 και το Μπακού. Όπερα το σίδνευ; Όπερα και εμείς. Λεφτά υπάρχουν.

Κάθε ομοιότης τυχαία.

Όμως μόλις λίγο εκτός κέντρου, λεφτά δεν υπάρχουν. Αγοράζεις μία παραδοσιακή πίτα, λεπτή ζύμη με ελάχιστη γέμιση με ας πούμε 20 κιεπίκ (υποδιαιρέσεις του μανάτ όπως τα cent του ευρώ), δίνεις νόμισμα των 5 μανάτ και περιμένεις μισή ώρα να βρουν ρέστα, καταλήγοντας φορτωμένος με μισό κιλό νομίσματα. Δηλαδή σαν να πηγαίνεις στο περίπτερο και να μην έχει ρέστα από 5ευρο. Και καλά την πρώτη φορά νόμιζα ότι έτυχε, αλλά έγινε τόσες φορές που τελικά πραγματικά πιστεύω ότι δεν υπάρχουν χρήματα για ρέστα. Αφού είχα καταλήξει να κάνω ρέστα επίτηδες σε σουπερμάρκετ για να έχω μετά.

Οι πίτες που βρίσκεις παντού. Όχι και ιδιαίτερα νόστιμες πάντως αλλά την πείνα την κόβουν. Γενικά τόσο το φαγητό όσο και το γλυκό, πολύ μέτριο. (τιμές στη φώτο από σουπερμάρκετ, έξω ήταν τουλάχιστον τα μισά).

Και μιας που το πιάσαμε, στο σουπερμάρκετ περίμενε δίπλα από το κάθε ταμείο ένας κακομοίρης να του κάνεις νόημα για να σου βάλει τα πράγματα στη σακούλα. Δεν πληρώνεται από το μαγαζί, αλλά ζει από το ελάχιστο φιλοδώρημα που θα πάρει για την "υπηρεσία" του (πενταροδεκάρες). Θα σου κουβαλήσει και τα πράγματα μέχρι το αμάξι (αν έχεις), το ταξί (αν θες) ή στη περίπτωσή μου την πόρτα. Δε νομίζω να είχε πρόβλημα και να μου τα πάει μέχρι το σπίτι άμα ήθελα.


Στις παραδοσιακές αγορές, αλλά και σε πολλά μαγαζιά στο δρόμο - δε ξέρω γιατί - έπαιζε πολύ τουρσί.

Το ταξί δε το φωνάζεις μόνος σου. Υπάρχει άλλος κακομοίρης που θα φροντίσει να βγει στη μέση του δρόμου για να το φωνάξει για εσένα για το πενιχρό φιλοδώρημα. Αντίστοιχα σε κάθε τετράγωνο με σημαντική κίνηση κάποιος αυτόκλητος "παρκαδόρος" αναλαμβάνει το έλα έλα ώπα ή να διακόψει την κίνηση όταν ξεπαρκάρεις για να βγεις πιο άνετα.

Βέβαια και το κράτος κάνει ότι μπορεί για το λαό του (γελάσαμε). Αντί ας πούμε να αγοραστούν μηχανήματα σκούπες για να καθαρίζονται οι δρόμοι, "προσλαμβάνονται" γυναίκες που τις αφήνουν κατά δεκάδες σε μια ευθεία να τη σαρώνουν με το χέρι. Αντίστοιχα σχεδόν σε κάθε τετράγωνο του κέντρου ο δήμος έχει βάλει εισπράκτορες που θα έρθουν στο παράθυρο του αυτοκινήτου για να πληρώσεις το πάρκιν. Θα δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ για κοντά στο τίποτα, αλλά έτσι μειώνεται η ανεργία.

Πάντως τη Κασπία στο Μπακού, θάλασσα δε τη λες με τέτοιο χάλι. Πως και δε σκέφτηκαν να προσλάβουν κόσμο να την ξεβγάζει στο χέρι;

Για το επόμενο θα σας διηγηθώ ένα περιστατικό όπου παραλίγο να με μπαγλαρώσουν οι μυστικές υπηρεσίες και θα κλείσουμε με το κεφάλαιο Μπακού και Αζερμπαϊτζάν.

 

[poised]

Ήρεμα, ήρεμα, δεν είμαι τρομοκράτης

Γενικά τις εργάσιμες τη πόλη τη θυμάμαι πολύ ήσυχη, εκτός από το πρωί που πάνε στη δουλειά και το απόγευμα που γυρνάνε. Εκείνες τις ώρες δημιουργείται τρελή κίνηση με τα αυτοκίνητα να πήζουν στις εισόδους και εξόδους του κέντρου. Τώρα ειδικός δεν είμαι, αλλά νομίζω η σοβιετικού τύπου χάραξη με τους τεράστιους δρόμους που "ξαφνικά" τελειώνουν και η κίνηση είναι αναγκασμένη να μεταβεί από/σε μικρότερους δημιουργεί το πρόβλημα. Επίσης οι μεγάλοι αυτοί δρόμοι σε υποχρεώνουν κατά κάποιο τρόπο να κινείσαι στη ροή τους καθώς είναι κλειστοί, οι αριστερές στροφές αδύνατες και οι δυνατότητες να "βγεις" σε άλλους μικρότερους δρόμους περιορισμένες. Τελικά όλοι καταλήγουν στους ίδιους δρόμους μποτιλιαρισμένοι.

Τέλος πάντων, μία εργάσιμη κατέβαινα κέντρο για σύντομη βόλτα. Στην κεντρική παραλιακή λεωφόρο βλέπω σταματημένα αυτοκίνητα στο ένα ρεύμα, κάτι που δεν ήταν φυσιολογικό για την ώρα και το αντίθετο ρεύμα άδειο. Περιπολικά και μηχανές της αστυνομίας είχαν κλείσει τον δρόμο και κόσμος περίμενε το λεωφορείο που δεν ερχόταν.

Ρε λέω λες να έγινε καμιά τρομοκρατική ενέργεια και να γελάμε από την γκαντεμιά μας (ήταν και περίοδος που γίνονταν διάφορα σε πρωτεύουσες).

Και εκεί που βγάζω φωτογραφίες και προσπαθώ να καταλάβω τι παίζει και αν είναι ασφαλές να συνεχίσω προς κέντρο ή να το πάρω προς τα πίσω, συνειδητοποιώ ότι μάλλον έχουν κλείσει τους δρόμους για να περάσει αυτοκινητοπομπή. Για τέτοια κινητοποίηση προφανώς ο Αλίγιεφ θα είναι, σκέφτηκα, πρέπει να πάω οπωσδήποτε απέναντι για το φώτο οπορτούνιτι!

Στα γρήγορα λοιπόν, περνάω από την υπόγεια διάβαση, σοβιετικό κατάλοιπο και αυτό, ελπίζοντας να μη χάσω το νταβαντούρι όντας υπογείως. Ανεβαίνω τα σκαλιά δύο-δύο και τρέχω προς την άκρη του άδειου δρόμου προσπαθώντας ταυτόχρονα να βγάλω την φωτογραφική από την πλαϊνή τσέπη της τσάντας πλάτης όπως την φοράω για να μη χάσω χρόνο.

Φτάνω κοντά στην άκρη του δρόμου με φοβερό ενθουσιασμό που πρόλαβα και εκεί συνειδητοποιώ ότι κάποιοι φωνάζουν πίσω μου. Το μάτι μου πιάνει στα δεξιά έναν παρκαρισμένο "Ζητά" να έχει σηκώσει το ένα χέρι σε φάση στοπ και το άλλο να το έχει φέρει στο όπλο του.

Και εκεί συνειδητοποίησα ότι για κάποιον που δεν ήξερε τι είχα στο νου μου, το θέαμα που παρουσίαζα ήταν ενός μουρλού που ξαφνικά τρέχει αλαφιασμένος προς τον δρόμο που θα περνούσε η πομπή, έτοιμος να βγάλει κάτι από την τσάντα πλάτης. Καταλαβαίνοντας αμέσως το κρίσιμο της κατάστασης, σήκωσα τα χέρια σε φάση, σόρι, λάθος. Και όπως κάνω ένα βήμα προς τα πίσω για να δείξω ότι υποχωρώ για να μη μου την μπουμπουνίσει ενώ αυτός φώναζε ακόμα, σκάνε πάνω μου 2-3 ασφαλίτες.

Στην Αμερική παίζει να με είχαν ήδη πυροβολήσει.

Με πήραν αρκετά μέτρα πιο πίσω από τον δρόμο, όπου εγώ το μόνο που έλεγα ήταν "σόρυ, σόρυ, τούριστ". Πρέπει να ομολογήσω ότι δεν έδειχναν επιθετικοί, ούτε μου έκαναν κάποια λαβή ή κάτι τέτοιο. Κοίταξαν το διαβατήριο με την βίζα, κοίταξαν μέσα στην τσάντα για τίποτα περίεργο και τις φωτογραφίες που είχα ήδη τραβήξει στη μηχανή και με άφησαν. Στο ενδιάμεσο πέρασε και η πομπή, κάτι αυτοκίνητα που έτρεχαν με 200 στους άδειους δρόμους, περιπολικά και μηχανές πριν και μετά, φυσικά ούτε λόγος να βγάλω φωτογραφία σε αυτή τη κατάσταση, απλά με την άκρη του ματιού μου τα είδα.

Αφού με άφησαν, συνειδητοποίησα ότι οι ασφαλίτες που εμφανίστηκαν από το πουθενά ήταν κάτι "τυχαίοι πολίτες" που έκαναν την βόλτα τους μόνοι τους πριν το συμβάν (κάποιοι ξεχωρίζουν στις πρώτες φωτογραφίες που έβγαλα). Τώρα δε ξέρω αν ήταν τυχαίο ή όχι, αλλά για την επόμενη μισή ώρα στη βόλτα μου είχα και έναν μεσήλικα που τύχαινε να πηγαίνει όπου πήγαινα. Βέβαια ήμουν στην περατζάδα, οπότε μπορεί ο άνθρωπος απλά να έκανε και αυτός τη βόλτα του και επιπλέον δεν ήθελα να τραβήξω την τύχη μου σταματώντας/ξεκινώντας με τρόπο που να δείχνει ότι τσεκάρω ή προσπαθώντας να τον βγάλω φωτογραφία. Όμως από τότε και μετά, πρόσεξα ότι πάντα υπήρχαν αρκετοί "αργόσχολοι" στο κέντρο που έμοιαζαν σαν τους άλλους "τυχαίους" που με μπαγλάρωσαν.

Εκτός Μπακού, τα βασικά αξιοθέατα είναι το Γκομπουστάν με τα πετρογλυφικά του, ένα μέρος που καίει μία "αιώνια" φωτιά στους βράχους και κάτι mud volcanos. Το Αζερμπαιζάν των φτωχών χωριών δε μπορείς να το δεις εύκολα χωρίς αμάξι (και μάλλον χωρίς 4x4 με οδηγό) κάτι που δεν ήθελα να κάνω μόνος μου και κανείς άλλος ξένος δεν ψηνόταν ούτε έστω για ένα ΣΚ.

Για το Γκομπουστάν, αν και δεν το έχω με την αρχαιολογία, είμαι της άποψης ότι "βλέπουμε ότι μπορούμε" γιατί ποιος ξέρει αν και πότε θα ξανάρθουμε σε ένα μέρος. Όμως όπως με ενημέρωσαν από το infocenter, στο οποίο περίμενα πάνω από μισάωρο να βρουν κάποιον που μίλαγε αγγλικά επιπέδου λίγο μεγαλύτερου από "αγκού", για να πας εκεί με συγκοινωνία ήταν ένας μικρός άθλος. Ήθελε να αλλάξεις δύο-τρία λεωφορεία με στάσεις στο πουθενά, χωρίς να υπάρχουν ώρες δρομολογίων κάπου και χωρίς να είναι σίγουροι ότι ισχύουν αυτές οι πληροφορίες.

Και εδώ πρέπει να ομολογήσω ότι κιότεψα και δε πήγα. Έκανα εικόνα να περνάω μία μέρα στο κρύο περιμένοντας λεωφορεία σε στάσεις στο πουθενά για κάτι σκαλίσματα σε πέτρες. Δε λέω σημαντικό είναι αρχαιολογικά, αλλά για εμένα, όχι και τόσο. Με τον ίδιο τρόπο "ακύρωσα" τις φωτιές, είδα κάτι φώτο σε κινητό από κάποιον άλλο που πήγε και δεν εντυπωσιάστηκα. Mud volcanos είχα ξαναδεί, ουσιαστικά λάσπη που κοχλάζει, είχε ένα μέσα στη πόλη αλλά ήταν χειμώνας και δε "δούλευε" το ίδιο εντυπωσιακά, οπότε το άφησα και αυτό. Και είναι από τις σπάνιες φορές που δεν είδα τίποτα και δε το μετάνιωσα μετά.

Αυτά που είδα στο Αζερμπαιζάν μου έδωσαν να καταλάβω πόσο τυχεροί είμαστε να ζούμε σε μία δημοκρατία, που παρόλα τα προβλήματά της για τα οποία έχουμε κάθε λόγο να βρίζουμε, σου δίνει την δυνατότητα να τραβήξεις με ευκολία μία μούτζα αν δε σου αρέσει και να πας αλλού, να δεις ή να ζήσεις. Στο Αζερμπαιτζάν ακόμα και το να βγάλεις διαβατήριο είναι πολύ δύσκολο, θα σε περάσουν από κόσκινο και ακόμα και να στο δώσουν, δε μπορείς να πας πουθενά χωρίς βίζα που πολύ δύσκολα θα αποκτήσεις εκτός και αν είσαι ήδη προνομιούχος. Η πλειονότητα των Αζέρων λοιπόν είναι καταδικασμένη να υποστεί την καταπίεση και την εξαθλίωση για όλη της τη ζωή.

Ας κλείσω όμως με το μόνο πράγμα που πραγματικά με εντυπωσίασε στη χώρα. Το τσάι τους. Κόκκινο, αρωματικό, τρομερά εύγευστο, όχι σαν το τουρκικό, πολύ καλύτερο. Αν και είμαι του καφέ το λάτρεψα και λυπήθηκα που δεν πήρα μεγάλη ποσότητα να έχω και να δίνω αλλού.

Στο επόμενο επιστρέφουμε στην Τιφλίδα. Νέο χόστελ, νέες περιπέτειες.

 

[poised]

Τιφλίδα, προσπάθεια δεύτερη

Βγαίνοντας από την έξοδο στο αεροδρόμιο πέρασα με περισσή αυτοπεποίθηση ανάμεσα από τους ταξιτζήδες και λοιπούς κράχτες. Μειδίασα ακούγοντας τις προσφορές τους να πέφτουν όσο απομακρυνόμουν προς τη στάση του λεωφορείου. Τα 50 ντόλαρς έγιναν 30, 20 και 15. Ήξερα ότι και με 5 δολάρια θα το κάνανε αν επέμενα, αλλά ούτε όρεξη είχα για παζάρια, ούτε υπήρχε λόγος. Ήταν μέρα, το λεωφορείο είχε τακτικά δρομολόγια και η στάση θα με άφηνε δίπλα στο νέο χοστέλ.

Το νέο χοστέλ, όχι ιδιαίτερα πιο ακριβό, ήταν σίγουρα πιο σοβαρό. Ένας μεγάλος χώρος στο ισόγειο ήταν ταυτόχρονα κουζίνα, τραπεζαρία, καθιστικό και ρεσεψιόν. Περίπου όσο το πρώτο χοστέλ ολόκληρο. Βέβαια υπήρχε και ένας ανισόρροπος σκύλος που ξαφνικά άνευ λόγου γαύγιζε επιθετικά τους θαμώνες και όποτε του την βάραγε έτρεχε στην σκάλα, πήδαγε στον τοίχο στην στροφή σαν γάτα και γρατζούναγε τον τοίχο στην προσγείωση. Ό,τι να ναι.

Στον πρώτο όροφο ήταν τα δίκλινα και στον δεύτερο οι κοιτώνες, με το εξής περίεργο. Οι κοιτώνες ήταν δύο δωμάτια στην σειρά, για να μπεις στο δεύτερο πέρναγες μέσα από το πρώτο και το κοινόχρηστο μπάνιο ήταν στο πρώτο. Τουλάχιστον ήταν καθαρό και ζεστό, γιατί πια η διαφορά θερμοκρασίας, δηλαδή το κρύο, ήταν αισθητό σε σχέση με την πρώτη φορά που μερικές βδομάδες πριν. Στο δεύτερο δωμάτιο ήμουν μόνος εγώ και μία Ρωσίδα (ωραίο κομμάτιο) που παραδόξως μίλαγε καλά αγγλικά και βρήκαμε και αρκετά κοινά. Κάτι με κινηματογραφικές τέχνες είχε σπουδάσει, με ειδίκευση ή έρευνα σε ανεξάρτητα ντοκιμαντέρ (δε θυμάμαι) και πως έκατσε και θυμήθηκα και εγώ ένα (το μόνο) ανεξάρτητο τσέχικο ντοκυμαντέρ που είχα δει και το θυμόμουν με το τσέχικο όνομά του. Της το είπα και έμεινε με το στόμα ανοιχτό, ήταν μέρος της μελέτης της και δεν το ήξερε κανείς άλλος στην Ρωσία. Ούτε καν χρειάστηκε να αναφέρω την έρευνα του Πουλόφσκι για τους τροβαδούρους του 14ου αιώνα που μνημονεύσαμε πρόσφατα με τον @psilos3, το είχα "ρίξει" το γκομενάκι με το καλημέρα.

Μιας που είχα φτάσει απόγευμα και είχα αρκετές μέρες μπροστά, τακτοποιήθηκα και πετάχτηκα σε ένα κοντινό supermarket που είχε μέχρι και αυτόνομο σούσι μπαρ (!) μέσα. Δε ξέρω αν δεν τρώγανε την ώρα που πήγαινα ή απλά δεν τρώγανε σούσι, πάντως δεν είδα ποτέ κανέναν να αγοράζει από εκεί, περίεργη επιλογή για σουπερμάρκετ. Πήρα διάφορα τοπικά προϊόντα αγνώστου ταυτότητας, τυριά, αλλαντικά και ότι φαγώσιμο μου έκανε εντύπωση, φόρτωσα και διάφορες ντόπιες μπύρες και πήγα πίσω στο χοστέλ για μαγείρεμα και δοκιμή. Εκεί βρήκα και την Ρωσίδα η οποία είχε ανοίξει μπουκάλα από κρασί, βάλαμε όλα τα φαγώσιμα στο τραπέζι και μαζί με άλλους θαμώνες πιάσαμε το μπλα μπλά και το πιώμα.

Δε θυμάμαι αν τους γνώρισα όλους το ίδιο βράδυ, πάντως στο χοστέλ ήταν 20χρονος Τούρκος με αψεγάδιαστο χιπστεροστύλ που μίλαγε ελάχιστα αγγλικά αλλά γίναμε "φίλοι" όταν ο χαρακτηρισμός μου "σουλτάνος" για τον Ερντογάν ακολουθήθηκε με κανονικό βρισίδι από την πλευρά του. Είχε ήδη κάνα μήνα στην Τιφλίδα και πρακτικά το μόνο που έκανε ήταν να πηγαίνει σε κλαμπ μέχρι το πρωί και να κοιμάται τη μέρα. Ζωάρα.

Επίσης ήταν μία στρουμπουλή Ρωσίδα, γύρω στα 40-45, που δε μίλαγε γρι αγγλικά αλλά μόλις της είπα "για γκρεκ" άρχισε να μου μιλάει στα ρώσικα λες και ήταν η μητρική μου γλώσσα και δε σταμάτησε ούτε όταν της είπαν (στα ρώσικα) ότι δε τα μιλάω. Είχε μία κόρη 20 κάτι (!) με την οποία μίλαγε 2-3 φορές τη μέρα σε βιντεοκλήση από το κινητό (εννοείται σε ανοιχτή ακρόαση στο τέρμα χωρίς να δίνει φράγκο αν ενοχλεί τους άλλους). Το τι έκανε στην Τιφλίδα δεν είχε καταλάβει κανείς. Βασικά το μόνο που έκανε ήταν να κάθεται όλη μέρα στον καναπέ. Ζωάρα και αυτή.

Τα βασικά στελέχη του χοστέλ συμπληρώνονταν με τρεις σέρβους που πήγαιναν πακέτο, μία 40πλας καλοστεκούμενη με αρκετά πλούσια τα ελέη και δύο 30ρηδες. Μάλιστα είχαμε κάτι ακόμα κοινό, είχαν κλείσει στο πρώτο χοστέλ που είχα κλείσει και εγώ αλλά μόλις το είδαν... έφυγαν! Τις πρώτες μέρες προσπαθούσα να καταλάβω από την συμπεριφορά τους ποιος ήταν ο έτερος του ζεύγους και ποιος κράταγε το φανάρι, την ίδια απορία είχε και ο τούρκος ο οποίος είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ήταν κανονικό τρίο, μέχρι που η Σέρβα μου ζήτησε το τηλέφωνό μου να πάμε για καφέ την επόμενη μέρα γιατί οι "άντρες" θα πήγαιναν κάπου που δεν ήθελε να πάει και θα ήταν... μόνη. Μου φάνηκε κάπως άκομψο πέσιμο και όπως λέει και η παροιμία "στους τρεις τέταρτος δε χωρεί", οπότε την ρώτησα "μήπως πειράξει τον φίλο σου;". Γέλασε, είπε ότι απλά έτυχε να συνταξιδεύουν. Γνωρίστηκαν στο αεροπλάνο και αποφάσισαν να συνεχίσουν μαζί (η ισχύς εν τη ενώσει). Δεν τα είχε με κανέναν από τους δύο, κρίμα που είχα την εντύπωση τόσες μέρες ότι ήταν σε σχέση γιατί ήταν ελεύθερη. Το τελευταίο το τόνισε. Ωχ παναΐαμ.

Η επόμενη μέρα είχα σκοπό να είναι γεμάτη, να δω την πιο τουριστική πλευρά της πόλης. Από το παράθυρο του κοιτώνα είχαμε θέα προς τον λόφο με τον ρετροφουτουριστικό πύργο τηλεόρασης (φαντάζομαι) που μου θύμιζε κάτι απροσδιόριστο από star wars. Με αυτή την εικόνα έπεσα για ύπνο.

 

[psilos3]

Ούτε καν χρειάστηκε να αναφέρω την έρευνα του Πουλόφσκι για τους τροβαδούρους του 14ου αιώνα που μνημονεύσαμε πρόσφατα με τον @psilos3, το είχα "ρίξει" το γκομενάκι με το καλημέρα.

Ελπίζω να χεις κρατήσει το καλό (Μη με κοιτάς με μάτια που κλαίνε, μη μου μιλάς με χείλη που καίνε, Μαργαρίτης) για τη σωστή περίσταση.

Έχεις καταλάβει ότι αυτά τα σουρεαλιστικά Χοστελ που πας και βρίσκεις έχουν μεγαλύερο ενδιαφέρον -που λέει ο λόγος- από την ίδια την εκδρομή έτσι;
Τρομερό το τελευταίο κεφάλαιο, ήδη μ΄ έχει φάει η περιέργεια ποιο από τα δύο μπλοκ θα επικρατήσει. Το Σέρβικο ή το Ρώσικο;

 

[gkalla]

Ελπίζω να χεις κρατήσει το καλό (Μη με κοιτάς με μάτια που κλαίνε, μη μου μιλάς με χείλη που καίνε, Μαργαρίτης) για τη σωστή περίσταση.

Έχεις καταλάβει ότι αυτά τα σουρεαλιστικά Χοστελ που πας και βρίσκεις έχουν μεγαλύερο ενδιαφέρον -που λέει ο λόγος- από την ίδια την εκδρομή έτσι;
Τρομερό το τελευταίο κεφάλαιο, ήδη μ΄ έχει φάει η περιέργεια ποιο από τα δύο μπλοκ θα επικρατήσει. Το Σέρβικο ή το Ρώσικο;

Μπορεί να κέρδισε η ένωση των δυο μπλοκ.

 

[poised]

Έχεις καταλάβει ότι αυτά τα σουρεαλιστικά Χοστελ που πας και βρίσκεις έχουν μεγαλύερο ενδιαφέρον -που λέει ο λόγος- από την ίδια την εκδρομή έτσι;

Ναι και δεν είναι τυχαίο. Σίγουρα είχα την οικονομική δύναμη να πάω σε ένα ξενοδοχείο όπου θα καθόμουν μόνος μου στο δωμάτιο να κοιτάζω τους τοίχους ή σε κάποιο κυριλέ design hostel που θα με έπιανε κατάθλιψη με τα σπασικλάκια με iphone και τις δήθεν συζητήσεις τους για την i-δέα που θα τους κάνει νέους steve jobs.

Το μέρος στο οποίο θα πας κρίνει και αυτούς που θα βρεις εκεί. Στα πολύ φθηνά ρισκάρεις και χειρότερες υπηρεσίες και πιο σουρεάλ καταστάσεις οπότε αν έχεις βαρύ ταξιδιωτικό πρόγραμμα ή δεν έχεις όρεξη για πιθανή περιπέτεια δεν είναι καλή λύση. Υπάρχουν φορές που το μόνο που θες είναι να κοιμηθείς και όχι να τσακώνεσαι με τους "να γυρίζει παιδιά".

Μπορεί να κέρδισε η ένωση των δυο μπλοκ.

Στο τέλος κέρδισε η αγάπη

 

[poised]

Μιας που το χρώσταγα και κατάφερα να το κάνω gif τώρα, το βάζω εδώ εμβόλιμο για να μη ξεχαστεί και ας είναι από το Μπακού.

Προσέξατε μία ακόμα κακοτεχνία; Οι γραμμές στον αριστερό πύργο αναβόσβηναν, αν και δεν φαίνεται καλά στο gif.

ΥΓ. Update της ιστορίας αναμένεται για μετά από δύο εβδομάδες.