Αζερμπαϊτζάν Γεωργία Ένα (ανοργάνοτο) ταξίδι σε Μπακού και Τιφλίδα

[Thalassaki]

Καλά που μου το θύμισες. Τώρα που θα βγώ να πάω να αγοράσω και ενα πακέτο καρμπόν.
Από τα πιο πετυχημένα το ανέκδοτο αλλά και ο τρόπος που γράφεις. Μου είναι πολύ οικείος και με κάνει να χαμογελώ!
Περιμένω με ανυπομονησία να ξυπνήσει η ιδιοκτήτρια να τους βάλει σε μια τάξη, Τα ρεμάλια!

 

[poised]

აი ია, να η βιολέτα

Ενώ έψαχνα στο λάπτοπ τι θα μπορούσα να δω αργότερα στην πόλη (είπαμε - οργάνωση), το κουδούνι χτύπησε πάλι. Η κοντή ξυπόλητη κοπέλα άνοιξε, η αγγλομαθούσα πάλι σηκώθηκε να συνεννοηθεί, μπορούσα να δω ένα ζευγάρι με βαλίτσες. Κάτι συζητήσεις γίνονταν, δεν άκουγα ακριβώς τι λέγανε, πάντως δεν έμπαιναν μέσα αλλά ούτε και έφευγαν, οπότε με τη πόρτα ανοιχτή και με την ανακατωσούρα το πήραν απόφαση οι στρωματσάδα πως άλλο ύπνο δε θα κάνανε και αποφάσισαν να σηκωθούν και να τα μαζέψουν.

Στο ενδιάμεσο η κοντή ξυπόλητη πήγε και χτύπησε μία πόρτα, μίλησε με κάποιον από μέσα και βγήκε μία άλλη κοντή κοπέλα με πιτζάμες που πήγε στην πόρτα να μιλήσει με το ζευγάρι, μετά μία άλλη κοντή κοπέλα με νεγκλιζέ που πήγε ντουγρού τουαλέτα, μετά μία ακόμη κοντή κοπέλα και εκεί που έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι αν τελειώνουν οι κοντές κοπέλες με νυχτικά ή έχει ακόμα αυτό το δωμάτιο, άνοιξε διάπλατα η πόρτα και είδα ότι δεν είναι δωμάτιο, αλλά κάτι σαν αποθήκη. Πως είναι στα αγγλικά σπίτια μια πόρτα και νομίζεις ότι είναι δωμάτιο αλλά τελικά είναι αποθήκη 1x2 με τον λέβητα, τα ηλεκτρολογικά, την ηλεκτρική σκούπα και ένα ράφι ίσα ίσα να χωράνε; Που στην ευχή χώρεσε στρώμα για τρεις εκεί μέσα δε κατάλαβα, όρθιες κοιμόντουσαν;

Το ζευγάρι μπήκε μέσα (λίγο σοκαρισμένο είναι αλήθεια) έριξαν μια ματιά ενώ τους έκανε τουρ των χώρων η πρώτη που βγήκε από το δωμάτιο και μετά πήγαν τέρμα βάθος που δεν τους έβλεπα και εξαφανίστηκαν, οπότε κατάλαβα ότι μάλλον είχαν κλείσει διπλό δωμάτιο για το προηγούμενο βράδυ γιατί έφταναν νωρίς (όχι σα και μένα). Δε ξέρω αν ήταν αυτό που περίμεναν πάντως είτε η νύστα τους νίκησε και έμειναν είτε είχε δεύτερη έξοδο το διαμέρισμα γιατί δεν τους ξαναείδα ποτέ.

Αυτοί που ήταν στρωματσάδα, είχαν πακετάρει, είπαμε γεια με νοήματα από μακριά, ρίξανε μια αγκαλιά ένας ένας στην κοπέλα που είχε πάει τουρ το ζευγάρι νωρίτερα και αφού φορτώθηκαν τα μπάκπακ, φύγανε. Η κοπέλα, ένα κοντό μαυρομάλλικο "κοριτσάκι", βαριά 20-22, ήρθε προς εμένα, μου χαμογελάει και μου λέει:

"Γεια, είμαι η ιδιοκτήτρια"

"Ώστε... ώστε... ΕΣΥ είσαι η ιδιοκτήτρια;;;"
σκέφτηκα από μέσα μου αλλά δεν το είπα από φόβο ότι θα το συνεχίζαμε σαν την Λάμψη:
"Ε ναι λοιπόν, ΕΓΩ είμαι η ιδιοκτήτρια"
"Δηλαδή... δηλαδή... θες να πεις ότι ΕΣΥ είσαι η ιδιοκτήτρια; Αυτό μου λες Βάρνα; Μίλα καθαρά!"

Αντί αυτού της εξήγησα τη περίπτωσή μου. Καλωσόρισες απάντησε, αλλά δεν έχω τίποτα διαθέσιμο τώρα, σκέψου τα παιδιά που μόλις φύγανε ήθελαν να μείνουν παραπάνω και δεν είχα κρεβάτια οπότε λυπήθηκα να τους διώξω και τους άφησα και κοιμήθηκαν στο πάτωμα χωρίς να πληρώσουν, μέχρι και κάτι φίλες που ήρθαν να με επισκεφθούν δεν έχω κρεβάτια να τις βάλω και κοιμόμαστε στην αποθήκη. Αλλά είσαι ευπρόσδεκτος να κάτσεις εδώ να περιμένεις. Θες καφέ; Θα φτιάξω για μένα Γεωργιανό, αν θες να σου φτιάξω και σένα.

Πάω μαζί της στην κουζίνα, περισσότερο για να δω τις αντιδράσεις της με το χάλι. Παίρνει ένα μπρίκι από τα λερωμένα, ξεκινάει να το πλένει, μου λέει σόρυ δεν έχω προλάβει να τα πλύνω. Της λέω, ρε συ, εσύ θα τα πλύνεις; Όπου αλλού έχω πάει ο κάθε πελάτης πλένει τα δικά του. Μου απάντησε ότι υπάρχουν κάποιοι που δε τα πλένουν και δε θέλει να τους φωνάζει, οπότε τα πλένει όλα αυτή όποτε μπορεί. Κατάλαβα, βρήκαν οι Ούνοι ευκαιρία και δε πλένουν τίποτα.

Ο καφές ήταν σαν τον δικό μας ελληνικό, μόνο πολύ πικρός και άγευστος χωρίς αρώματα. Σαν να τον άφησες να φούσκωσε και αφού χύθηκε το καϊμάκι, έβρασε ακόμα ένα 5λεπτο και αυτό το πράμα το πίνεις. Έλεγα ότι έφταιγε η τεχνική της αλλά τελικά όπου αλλού και να ήπια γεωργιανό καφέ σκέτη απογοήτευση ήταν.

Πιάσαμε λίγο την κουβέντα αρχικά περί ανέμων και υδάτων και μετά για την χώρα της και τις συνθήκες εκεί. Μου είπε ότι σπούδασε ή σπούδαζε ακόμα κάτι (δε θυμάμαι), αλλά η ζωή είναι πολύ δύσκολη στην χώρα και ακόμα και να δουλεύεις δεν βγάζεις αρκετά για να ζήσεις, πόσο μάλλον για να ταξιδέψεις στο εξωτερικό. Οπότε αποφάσισε μαζί με μία φίλη της να μαζέψουν όλες τις οικονομίες τους και να ανοίξουν χοστέλ γιατί οι ξένοι έχουν παραπάνω χρήματα και όταν μαζέψουν αρκετά να προσπαθήσουν να φύγουν στο εξωτερικό. Η έτερη "επιχειρηματίας" ήταν αυτή που άνοιγε την πόρτα και δε μίλαγε αγγλικά. Δεν κατάλαβα ακριβώς αν νοίκιασαν το διαμέρισμα ή το είχαν ήδη, πάντως φαινόταν περήφανη που έκανε κάτι διαφορετικό. Όσο για την γάτα, είχε έρθει με το σπίτι, είχε μπει από το παράθυρο στις αρχές και την κράτησαν.

Μου φάνηκε ειλικρινής. Κάτι λίγο που κάπως την λυπήθηκα, κάτι που ένιωσα άνετα - η φάση μου θύμιζε κάτι εποχές φοιτητές που κοιμόμασταν χύμα σε όποιο σπίτι καταλήγαμε χαράματα, κάτι που ήταν μόνο για ένα βράδυ, αποφάσισα να μείνω. Χαβαλέ θα είχε.

Τουλάχιστον ρώτησα αν μπορούσε να βρεθεί κάνα κρεβάτι νωρίς να την πέσω αλλά μου απάντησε πως έχουν ξεμείνει από σεντόνια με τόσο κόσμο και έπρεπε να περιμένω να φύγει κάποιος, να πλύνουν σεντόνια, να στεγνώσουν και μετά. Ίσως κατά τις 11-12 κάτι να γινόταν. Άφησα τα πράγματα μου και βγήκα για βόλτα στη πόλη.

Είχε πια ξημερώσει, αλλά είχε βαρύ καιρό με συννεφιά και κρύο. Αποφάσισα να μην πάω στα "τουριστικά", άλλωστε θα την έβλεπα την πόλη κανονικά αργότερα, αλλά να κινηθώ ψιλοτυχαία στην πόλη, να πάρω μια ιδέα της καθημερινής ζωής, να τσιμπήσω κάτι και γενικά να κινούμαι ώστε να ξεχάσω τη νύστα. Συνειδητοποίησα ότι οι αποστάσεις δεν είναι πολύ μεγάλες και εύκολα βρίσκεσαι σε σημεία που όταν τα βλέπεις στον χάρτη φαντάζουν πολύ μακρινά.

Κατέβηκα στην κοντινή κεντρική λεωφόρο, η οποία είχε και μερικά από τα πιο καλοδιατηρημένα και όμορφα κτήρια όπως η όπερα

η βουλή, κάτι θέατρα, μουσεία, κλπ. Όμως στους παράδρομους, μία μίξη από κτήρια που αναπολούσαν τα παλιά μεγαλεία

και άλλα που είχαν καταρρεύσει τοίχοι αλλά κανονικά κατοικούταν το υπόλοιπο σπίτι και αναρωτιόσουν πως ήταν δυνατόν.

Σε άλλα είχε πάρει "σασί" όλο το κτήριο γέρνοντας αισθητά αλλά και πάλι, ζούσαν μέσα.

Σε κάποια μαγαζιά φαινόταν ότι δεν είχε αλλάξει τίποτα τα τελευταία 50 χρόνια

ενώ παραδίπλα μπορεί να ήταν κάποιο νέο, αστραφτερό και σύγχρονο. Μπήκα στο carrefour όπου εντυπωσιάστηκα από πόσα πράγματα πούλαγαν χύμα, αλεύρια, ρύζια, όσπρια αλλά και ζυμαρικά, δημητριακά, φρυγανιές ως σαπούνι και γκοφρέτες, πράγματα που παντού αλλού στον κόσμο τα έχω δει σε σουπερμάρκετ μόνο τυποποιημένα.

Είδα ένα παππού να βάζει σε μια πλαστική σακούλα μια χούφτα μακαρόνια, να τα ζυγίζει κανονικά ο υπεύθυνος, να κολλάει το αυτοκολλητάκι με το κόστος για το ταμείο και αναρωτήθηκα αν το κόστος όλης της διαδικασίας (πλαστικό/αυτοκόλλητο/υπάλληλοι) ήταν μεγαλύτερο από το κόστος του προϊόντος. Βέβαια και εμένα δε με χάλασε καθόλου γιατί πήρα λίγο από διάφορους ξηρούς καρπούς και περίεργα γλυκάκια που δεν είχα ιδέα τι ήταν, έτσι για δοκιμή και για να μασουλάω στο δρόμο. Βρήκα ένα φούρνο που μία με τσεμπέρι έφτιαχνε ψωμί με τον παραδοσιακό τρόπο που νομίζω το κάνουν στο Ιράν, με ζύμη που την κολλάνε στο εξωτερικό ενός θολωτού φούρνου. Είχε ουρά οπότε φαντάστηκα ότι θα ήταν καλό και ναι, ήταν πεντανόστιμο, το τσάκισα στο δρόμο. Οι τιμές φυσικά αστείες.

Έφτασα σε ένα καινούριο, ιδιαίτερα ενδιαφέρον αρχιτεκτονικά κτήριο, το οποίο απ' ότι κατάλαβα ήταν κάτι σαν τεράστιο ΚΕΠ/δημαρχείο, αλλά ταυτόχρονα είχε και μερικά ιδιωτικά γραφεία στο εσωτερικό του.

Εκεί ήταν σαν να είχα πάει σε άλλη χώρα. Μέχρι είχε και επανδρωμένο παιδότοπο για να αφήσουν τα παιδιά τους όσοι είχαν ραντεβού. Ήταν αρκετά ζεστά και αποφάσισα να ξεκουραστώ λίγο σε μια αίθουσα αναμονής κοντά στις δηλώσεις γάμων.

Όμως η ζέστη μου επανέφερε τη νύστα. Βγήκα πάλι έξω και περπάτησα παράλληλα με το ποτάμι, βλέποντας από μακριά την γέφυρα της ειρήνης στο βάθος

θαυμάζοντας το προεδρικό παλάτι (χμμ, περίεργη επιλογή λέξεων αλλά έτσι το λένε) και κάποια πολύ δήθεν κτήρια γύρω του,

πήρα την ανηφόρα που μου θύμιζε Βουλγαρία

και βρέθηκα στο ναό της Αγίας Τριάδας.

με θέα προς την απέναντι πλευρά της πόλης που μόλις είχα έρθει

Φτάνοντας στον αντικειμενικά επιβλητικό ναό, άρχισε ένα ψιλόβροχο και χωρίς τον σκούφο που είχα ξεχάσει να τον πάρω μαζί άρχισε να παγώνει το κούτελο και μαζί με τη κούραση της αϋπνίας μου έφερε ένα πονοκέφαλο. Πλήρωνα τα λάθη μου. Μπήκα μέσα να δω, είχε ωραία θερμοκρασία και δεν έβρεχε (προφανώς) οπότε έμεινα λίγο παραπάνω.

Με εντυπωσίασε η αγιογραφική τεχνική τύπου χαρακτήρες-άγιοι του southpark και πραγματικά δε κατάλαβα αν τα μπιζέλια/μαργαριτάρια το έκαναν περισσότερο ή λιγότερο αστείο.

Έψαξα την κολώνα να βρω τον Kenny αλλά δεν ήταν πουθενά. Οπότε άρχισα να μονολογώ από μέσα μου την κλασική ατάκα "OMG, they killed Kenny, you bastards" και χασκογέλαγα προσπαθώντας να μην φανεί και προσβάλλω το χριστεπώνυμο πλήθος με το τόσο καλό γούστο. Πόσο ανώριμος πχια;

Αφού σταμάτησε η βροχή, περπάτησα προς έναν πιο μακρινό σταθμό του μετρό που θα με έβγαζε πίσω κοντά στο χοστέλ, περνώντας από μία περιοχή με μαγαζιά με σκραπ και σιδεράδικα όπου κάποια πράγματα τα μετέφεραν με κάρα χειρός. Ο κόσμος εκεί ήταν λίγο περίεργος, σε κάποια μαγαζιά δούλευαν 15χρονα, αλλά φοβήθηκα να δώσω στόχο ότι είμαι τουρίστας οπότε δεν έβγαλα φωτογραφίες. Με τα πολλά βρήκα τον σταθμό του μετρό, ο οποίος δεν πρέπει να είχε δει συντήρηση τουλάχιστον από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ ή και παλιότερα και επέστρεψα.

Οι πρώτες εικόνες της Τιφλίδας μου είχαν αφήσει ένα περίεργο αίσθημα εγκατάλειψης, φτώχειας, περασμένων μεγαλείων και σποραδικού κραυγαλέου νεοπλουτισμού που προκαλούσε. Οι αντιθέσεις ήταν μεγάλες. Κάποιες στιγμές ήσουν σε σύγχρονη πόλη, έστριβες στο επόμενο στενό και ήταν σαν να μεταφερόσουν 50 χρόνια πίσω. Μου άρεσε.

Που πας κυρά μου με το μπουρνούζι, στο χωριό σου είσαι;

Ανέβηκα στο hostel γύρω στις 11, ελπίζοντας ότι το κρεβάτι θα ήταν έτοιμο. Αμ δε. Προς έκπληξή μου, οι περισσότεροι κοιμόντουσαν ακόμα και τα σεντόνια δεν ήταν έτοιμα. Σε άλλα ταξίδια κουβάλαγα sleeping bag χωρίς λόγο, τώρα που δεν το είχα πάρει το χρειάστηκα. Νόμος του Μέρφι.

Μίλησα με διάφορους ταξιδιώτες που σιγά σιγά ξύπναγαν. Είχαν κάνει πάρτι λέει το προηγούμενο βράδυ στο hostel (όχι ότι δε φαινόταν) και το είχαν ξενυχτίσει. Δε θυμάμαι και πολλά από αυτά που λέγαμε από την κούραση, πάντως κάποια στιγμή τα κατάφερα και πήγα στο κρεβάτι, κοιμήθηκα και ξύπνησα αργά το απόγευμα.

Έξω φαινόταν να έχει κρύο, είχα και μια ζαλάδα από τον ανακατεμένο ύπνο, οπότε βαρέθηκα να βγω στη πόλη, άσε που πέρναγα φοβερά με τα "παιδιά" και τις ιστορίες του καθενός. Πως λέει Άγγλοι - Γάλλοι - Πορτογάλλοι; Είχαμε διάφορους, αλλά θυμάμαι ένα Ιάπωνα, Γερμανό, Αιγύπτιο, Ινδό, Ισραηλίτη και μία Καναδή, συν την ιδιοκτήτρια και τις φίλες της που δεν μίλαγαν αγγλικά αλλά κούναγαν το κεφάλι και γέλαγαν όταν γελάγαμε. Και την γάτα φυσικά.

Μαγείρεψε ένας και έβαλε το περίσσευμα και για τους υπόλοιπους, βρήκε ευκαιρία και η γάτα και έτρωγε από το πιάτο όποτε δε τη βλέπαμε, κάνοντας αρχικά ότι δεν ενδιαφέρεται, στην συνέχεια πλησίαζε σιγά σιγά δήθεν αδιάφορα και στο τέλος καταδρομικά έπαιρνε μεζέ και εξαφανιζόταν. Κάτι μπύρες και ποτά άρχισαν να κάνουν γύρα από το πουθενά και όλοι μαζί, συν την ιδιοκτήτρια, λέγαμε ιστορίες, κάναμε βλακείες, γελάγαμε και μέχρι και μάθημα Γεωργιανής κάναμε.

აი ია, άι ία "να η βιολέτα", το αντίστοιχο του "Λόλα να ένα μήλο". Έχω ξεχάσει και το καλημέρα στη γλώσσα τους αλλά αυτό νομίζω θα το θυμάμαι για πάντα.

Για τέτοιες φάσεις προτιμώ τα χοστέλ.

Μιας που το έφερε η κουβέντα, η γεωργιανή γραφή πολύ όμορφη. Ειδικά πάνω σε πινακίδες σοβιετικού στυλ. Άνετα θα έπαιρνα μία για διακόσμηση στο σπίτι.

Πέρναγε η ώρα, λέγαμε να το διαλύσουμε να μην ενοχλούμε αλλά τελικά καταλήξαμε σε ένα υπόγειο μπαρ που δεν θα έμπαινα μόνος μου ποτέ εκτός από λάθος, φυσικά πρόταση της ιδιοκτήτριας.

Ναι, από το ταβάνι κρέμονται κωλόχαρτα. Εδώ έχουν τον Μπους σε λεωφόρο και Σάουθπαρκ σε εκκλησία, το μπαρ θα κρίνουμε;

Σαν καλύτερος χειριστής της αγγλικής από τους υπόλοιπους, μίλαγα περισσότερο με την Καναδή, κάτι που προφανώς δεν άρεσε στον Ινδό που απ' ότι φαίνεται την είχε βάλει στο μάτι. Μετά από διάφορες προσπάθειες να μπει στη κουβέντα και να διακόψει, να κάτσει κοντά, να της προτείνει διάφορα για "μετά", μου λέει η Καναδή "κάτσε εδώ", με πιάνει από το χέρι αγκαζέ και μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο. Μωβ ο Ινδός, δε μου ξαναμίλησε.

Εγώ θα έπρεπε να ξυπνήσω νωρίς να φύγω για Μπακού την άλλη μέρα, οπότε κάποια στιγμή τους λέω σας αφήνω. Φωτίστηκε ο Ινδός, είπε ότι ήξερε το τέλειο κλαμπ για άφτερ, έψησε τους πάντες αλλά τελευταία στιγμή η Καναδή είπε όχι γιατί ήταν κουρασμένη και πια δε μπορούσε ο Ινδός να κάνει πίσω, οπότε τον απέφυγε. Με έπιασε και αγκαζέ στο φεύγα, έτσι για να σκάσει ο Ινδός. Της βγάζω το καπέλο.

Αλλά δε πειράζει, στο σπίτι μπορούσε να δροσιστεί με τη πιο αρμόζουσα μάρκα νερού για την περίπτωσή του.

 

[paefstra]

Εχω φάει κόλλημα τελευτάια με τη Γεωργιανή Συνφωνιέτα που κάνει κάτι άψογες παραγωγές κλασικής μουσικής στον Καύκασο παρόλη τη φτώχεια, διάβασα τώρα και πως όλες είναι κοντές -άρα δεν θα νιώθω μειονεκτικά όπως στη Δανία, ας πούμε, -βάζω στόχο Γεωργία μετά τον κορωνοιο, οπωσδήποτε.

 

[poised]

Αν και δεν είμαι πολύ οπαδός της κλασικής, για βάλε κανα λινκ.

 

[paefstra]

Αν και δεν είμαι πολύ οπαδός της κλασικής, για βάλε κανα λινκ.

Εχουμε υλικο και για οποιον δεν ειναι φιλος: ενα flash mob αιφνιδιαστικα στην Τιφλιδα που θα σου αρεσει

 

[poised]

Στο Αζερμπαϊτζάν (ή Αλιγεφστάν)

Ήμουν ο πρώτος που ξύπνησα και μέχρι τις 11 που έφυγα ο μόνος άλλος που σηκώθηκε ήταν ο Ιάπωνας του οποίου τα αγγλικά δεν επέτρεπαν και πολλές πολλές κουβέντες έτσι και αλλιώς. Σκεφτόμουν ότι η φάση παραήταν φοιτητική. Επίσης την προηγούμενη μέρα είχε εμφανιστεί ένας σκύλος ο οποίος όποτε πλησίαζες να τον χαϊδέψεις έφευγε και πήγαινε αλλού πριν τον ακουμπήσεις. Σπάνια βλέπω ντροπαλό σκύλο που δε μπορώ να κερδίσω την εμπιστοσύνη του. Ρώτησα την ιδιοκτήτρια, μου είπε ότι τον είχαν σώσει από το δρόμο γιατί τον είχαν βιάσει (!). Ακόμα και σήμερα δε ξέρω αν εννοούσε abused αντί για raped. Την ρώτησα δύο φορές, μου είπε "rape" αλλά δεν είμαι σίγουρος αν το εννοούσε. Το πρόβλημα ήταν ότι ο σκύλος γύρναγε εδώ και εκεί, δε φαινόταν και πολύ καθαρός και κοιμόταν είτε στον κοιτώνα, είτε πάνω στα στρώματα ή χειρότερο σεντόνια των κάτω κρεβατιών όταν έλλειπαν οι χρήστες τους (ευτυχώς το είδα έγκαιρα οπότε εγώ πρόλαβα). Αμφιβάλλω αν οποιοδήποτε από τα ζώα είχε δει ποτέ κτηνίατρο. Μπορούσα να δεχθώ τον χαμό που υπήρχε στους χώρους και την φασαρία από όσους γύρναγαν αργά τη νύχτα με την ανοχή της ιδιοκτήτριας, αλλά δε μπορούσα να αγνοήσω τα προβλήματα βασικής υγιεινής. Οπότε αποφάσισα ότι καλά πέρασα ένα βράδυ αλλά δεν ήταν για επανάληψη, στην επιστροφή θα πήγαινα αλλού.

Η διαδρομή προς το αεροδρόμιο δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο. Φτάνοντας στο Μπακού, η πρώτη αίσθηση από το αεροδρόμιο Αλίγεφ ήταν εξαιρετική. Σε αντίθεση με την Τιφλίδα, το λεωφορείο προς Μπακού ήταν ολοκαίνουριο, είχε οθόνη που έδειχνε την διαδρομή και τις στάσεις. Ο δρόμος πεντακαθαρός με απίθανο οδόστρωμα, λες και τον είχαν παραδώσει χτες. Κάποια όμορφα μοντέρνα κτήρια και πολλά κλασικά στη διαδρομή. Δεν ήξερα ότι το Μπακού είχε κεντροευρωπαϊκές κλασσικές αρχιτεκτονικές επιρροές στα κτήρια του, βέβαια δεν είχα ψάξει και πολλά για την χώρα. Κατέβηκα στο κέντρο που είχα δώσει ραντεβού με τον φίλο μου.

Ο φίλος δούλευε σε μια δουλειά που είχε πάρει η εταιρία του στον ευρύ τομέα ασφάλειας. Δε μπορώ να μπω σε λεπτομέρειες για να μην εκθέσω ούτε αυτόν ούτε άτομα που γνώρισα εκεί. Πάντως λόγω της θέσης του είχε καλή πρόσβαση και επικοινωνία με ανώτερα κλιμάκια διαχείρισης της χώρας οπότε είχα αρκετή πληροφορία για τα "από μέσα". Για αυτό το κεφάλαιο θα αρκεστώ να πω μερικές πληροφορίες της χώρας και της ζωής όπως μου μεταφέρθηκαν και το έψαξα και μόνος μου.

Το Μπακού έχει δύο πράγματα σε τεράστια ποσότητα, άνεμο (άλλωστε αυτό σημαίνει η λέξη μπακού) και πετρέλαιο. Λέγεται ότι σχεδόν όλο το πετρέλαιο της Ρωσίας κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο προήλθε από εκεί. Η χώρα έχει το ένα πόδι στις ιρανικές παραδόσεις του ζωροαστρισμού και το άλλο στις τουρκικές/μουσουλμανικές και - όσο και αν προσπάθησαν να τις εξαφανίσουν - κάποιες σοβιετικές επιρροές.

Η σύγχρονη ιστορία της χώρας έχει οριστεί από τον Χεϊντάρ Αλίγεφ, ο οποίος επί ΕΣΣΔ ήταν ο επικεφαλής της τοπικής KGB και καλλιεργώντας την εικόνα του αδιάφθορου, στην ουσία ήταν ο γενικός κουμανταδόρος της χώρας υπό το πρόσχημα της εξάλειψης της διαφθοράς.

Λίγο πριν την κατάρρευση της ΕΣΣΔ παραλίγο να την πάθει από τον Γκορμπατσόφ που τον καθαίρεσε κατηγορώντας τον για... διαφθορά, αλλά πανέξυπνος, διαβάζοντας την κατάσταση και κατά το γνωστό τα ποντίκια πηδάνε πρώτα από το καράβι που βουλιάζει, ο μέχρι τότε υπηρέτης του συστήματος έβγαλε στη Μόσχα ένα εθνικιστικό πύρινο λόγο υπέρ των αδικημένων Αζέρων. Φυσικά του έκλεισαν την πόρτα του Σοβιέτ στα μούτρα και τον έστειλαν στη χώρα του, αλλά αυτός έξυπνα είχε βάλει τα θεμέλια που θα χρησιμοποιούσε για να στηρίξει το οικοδόμημα του "Ηγέτη".

Κατά την πρώτη κρίση του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, η σύμπραξη της Ρωσίας με τους Αρμένιους (η οποία μεταξύ άλλων ήταν για να δείξει στους Αζέρους που ήθελαν να απομακρυνθούν από τη μαμά Ρωσία ότι στρατιωτικά τους έχουν για πλάκα), έφερε τους Ρώσους στρατιώτες προ των πυλών του Μπακού. Η κρίση έφερε τη χώρα υπό διάλυση και στα πρόθυρα εμφυλίου μέχρι που ένα πραξικόπημα "κατ' απαίτηση του λαού" (ενδεχομένως σε ένα βαθμό ειλικρινή) τοποθέτησε τον Αλίγεφ στην εξουσία. Πέτυχε μια σύντομη εκεχειρία και την χρησιμοποίησε για να καταφέρει μία συμφωνία εκμετάλλευσης των πλούσιων κοιτασμάτων από Αμερικάνους, Άγγλους, Γάλλους, Τούρκους και Άραβες. Οι "ξένοι", μαζί με τις εταιρίες τους, έφεραν και την απαραίτητη στρατιωτικοπολιτική πίεση στην Ρωσία να συμμαζευτεί γιατί πια είχαν και αυτοί συμφέροντα εκεί. Οι κακές φήμες λένε ότι οι μίζες που αποκόμισε από τότε φτάνουν για να ζουν πλουσιοπάροχα οι Αλίγεφ για 10 γενεές και η οικογένεια απ' ότι φαίνεται θα κυβερνάει μέχρι τότε. Το 2003, λίγο πριν τις εκλογές, αποσύρθηκε "για το καλό της χώρας" (άλλο που ήξερε ότι του έμεναν μόνο λίγοι μήνες ζωής), διορίζοντας φυσικά τον γιο του σαν αρχηγό του κόμματος ο οποίος στις "εκλογές" νίκησε με ένα σταλινικό ποσοστό. Αυτά βλέπει ο Ερντογάν και κλαίει απαρηγόρητος γιατί αυτοί και όχι αυτός.

Ο γιος Αλίγεφ είχε παντρευτεί την κόρη ενός μεγαλοεπιχειρηματία της χώρας και από τότε η οικογένεια ελέγχει τα πάντα. Ότι βγάζει λεφτά το έχουν ή το παίρνουν και ότι κάλυψη χρειαστεί, την άλλη μέρα ο νόμος έχει ήδη ψηφιστεί στην βουλή ή η αστυνομία έχει λύσει το πρόβλημα.

Φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο! Οκ, η μία είναι όντως "φτιαγμένη".

Η λέξεις διαφθορά, νεποτισμός, σκάνδαλα έχουν χάσει το νόημά τους στη χώρα αυτή. Η οικογένεια είναι σε ένα άπιαστο επίπεδο πλούτου (για τα παγκόσμια δεδομένα) και όσοι κάνουν δουλειές με την οικογένεια ή τυγχάνουν της προστασίας της ζουν ζωή χαρισάμενη. Η μεγαλύτερη μάζα του λαού ζει σε συνθήκες βαθιάς φτώχειας και ένα μικρό ποσοστό που δουλεύει για το κράτος ζει φτωχά, απλά λίγο καλύτερα.

Ο μπαμπάς Αλίγεφ στα δεξιά και στο βάθος ο γιος και η προ-πλαστικών νύφη

Φυσικά όλο αυτό το πράγμα δε θα μπορούσε να αντέξει χωρίς ανελευθερία, αστυνομοκρατία και πλήρη έλεγχο των μέσων. Η Κίνα και το Ιράν είναι σε καλύτερη κατάταξη απ' ότι το Αζερμπαιτζάν σε ελευθερία του τύπου. Ναι, η Κίνα και το Ιράν. Οι εκλογές είναι για τα μάτια του κόσμου. Κάποιοι πολιτικοί αντίπαλοι που είχαν το θράσος να θέσουν σοβαρή υποψηφιότητα βρέθηκαν στη φυλακή με τρομερές κατηγορίες και ενίοτε εμφανίζονται κάποιοι "δήθεν" αντίπαλοι ώστε τα ποσοστά να μην είναι 99.99% αλλά πιο λογικά για μια "δημοκρατία", δηλαδή 88% (Ερντογάν σταμάτα να κλαις).

Στο Μπακού υπάρχουν κάμερες (με μικρόφωνα) παντού και καταγράφονται τα πάντα που συμβαίνουν στη πόλη. Αυτό το ξέρω λόγω του φίλου. Είχαν εντυπωσιαστεί και οι ίδιοι μετά την εγκατάσταση των καινούριων καμερών από την ποιότητά τους, μπορούσαν να ζουμάρουν σε τυχαία άτομα σε πολυσύχναστο δρόμο και να ακούσουν τη συνομιλία τους καθαρά.

Μου διηγήθηκαν μία ιστορία για την μέρα των λουλουδιών, μάλλον παλιό ζωροαστρικό έθιμο, η οποία αργότερα μεταφέρθηκε ώστε να συμπίπτει με τα γενέθλια του πατέρα Αλίγεφ (ναι, τι; ). Για την μέρα εκείνη δαπανάται ένα εξωφρενικό ποσό για να γεμίσει το Μπακού εισαγόμενα λουλούδια από ξένες χώρες, τα οποία μερικές μέρες μετά τα πετάνε χωρίς φυσικά να τολμά να τα ακουμπήσει κανείς γιατί είναι "του προέδρου". Μία μεγάλη επιγραφή στην κεντρική πλατεία που θα γίνονταν οι εορτασμοί των γενεθλίων του (επί ετών αποβιώσαντος) ηγέτη, έγραφε "Ευτυχισμένη μέρα λουλουδιών". Δύο πιτσιρίκια πήγαν και αφαίρεσαν τα "διαλυτικά" από την λέξη λουλούδια (gül) κάνοντάς το gul, ώστε το σύνθημα να λέει πια "ευτυχισμένη μέρα σκλάβων". Εκ των υστέρων από τις κάμερες παρακολούθησαν τη διαδρομή ως το σπίτι τους στα περίχωρα της πόλης. Επειδή η ποινή για βανδαλισμό ήταν στο χειρότερο μερικές βδομάδες φυλακή, "εμφανίστηκε" στο σπίτι τους ένα κιλό... ηρωίνη (!), οπότε πήγαν μέσα με την θανατική ποινή να τους περιμένει. Δηλαδή ότι αυτά τα παιδιά με οικογενειακό εισόδημα 50 δολαρίων το μήνα που μοιράζονταν την τρώγλη τους γέροι, νέοι και παιδιά, θα είχαν κάπως καβατζώσει στο σπίτι τους μερικά εκατομμύρια σε ηρωίνη (που γενικά ναρκωτικά δεν κυκλοφορούν στη χώρα λόγω των αυστηρών μουσουλμανικών πεποιθήσεων και της αστυνομοκρατίας) και αντί να κάτσουν στα αυγά τους να χαρούν τα πλούτη, πήγαν να κάνουν "αντιπολίτευση" με αυτό το βλακώδη τρόπο.

Όλα αυτά πιστεύω είναι σημαντικά για να καταλάβει κάποιος το Μπακού πέρα από το προσωπείο του. Γιατί το Μπακού δεν είναι αυτό που φαίνεται. Αλλά πρώτα στο επόμενο θα δούμε αυτό που φαίνεται.

 

[psilos3]

Πέρα από την ιστορία αυτή καθ' αυτή, γουστάρω πολύ και το τρόπο γραφής, τη χιουμοριστική πλευρά των πραγμάτων και τη διάσταση που δίνεις φίλε @poised.
Ειδικά εκεί με το νερό «Μπακουριάν» κόντεψε να μου βγει ο καφές απ΄τη μύτη.
Έχω συντονιστεί και παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον, αδημονώντας για τη συνέχεια.

 

[poised]

Συγνώμη που σας έχω αφήσει σε αναμονή, λόγω πολλών υποχρεώσεων που έσκασαν ταυτόχρονα δεν έχω βρει χρόνο να συνεχίσω ακόμα.

 

[Thalassaki]

Συγνώμη που σας έχω αφήσει σε αναμονή, λόγω πολλών υποχρεώσεων που έσκασαν ταυτόχρονα δεν έχω βρει χρόνο να συνεχίσω ακόμα.

Κοντεύουμε τους 4 μήνες αναμονής αλλά θα σε συγχωρήσουμε αν διαβάσουμε σύντομα την συνέχεια!

 

[KIKI]

Τωρα ανακαλυψα την ιστορια σου.
Πολυ καλογραμμενη και ενδιαφερουσα ! Μπραβο.
Περιμένω τη συνέχεια ....

 

[poised]

Κοντεύουμε τους 4 μήνες αναμονής αλλά θα σε συγχωρήσουμε αν διαβάσουμε σύντομα την συνέχεια!

Από την υπόσχεση για τρατάρισμα ολόκληρο ταψί, πέσαμε στο απλά "θα σε συγχωρέσουμε";

Έχω περάσει πολύ κούραση αυτό το 4μηνο με πολλά ανακατώματα σε διάφορα επίπεδα και αν και κατά καιρούς σκεφτόμουν το ταψ - εεε - την συνέχιση της ιστορίας, συνειδητοποίησα ότι, όπως θα έλεγε και η Kondo, αν δεν έχουμε "spark joy" με τη συγγραφή της ιστορίας δεν έχει νόημα. Ευτυχώς εισιτήριο δεν έκοψε κανείς ακόμα, οπότε υπομονή μέχρι να έρθω λίγο στα ίσα μου. Πλησιάζω.

 

[Thalassaki]

Από την υπόσχεση για τρατάρισμα ολόκληρο ταψί, πέσαμε στο απλά "θα σε συγχωρέσουμε";

Έχω περάσει πολύ κούραση αυτό το 4μηνο με πολλά ανακατώματα σε διάφορα επίπεδα και αν και κατά καιρούς σκεφτόμουν το ταψ - εεε - την συνέχιση της ιστορίας, συνειδητοποίησα ότι, όπως θα έλεγε και η Kondo, αν δεν έχουμε "spark joy" με τη συγγραφή της ιστορίας δεν έχει νόημα. Ευτυχώς εισιτήριο δεν έκοψε κανείς ακόμα, οπότε υπομονή μέχρι να έρθω λίγο στα ίσα μου. Πλησιάζω.

Η υπόσχεση συνεχίζει να ισχύει όχι μόνο για το συγκεκριμένο ταψί της Αλγερινής κόκα που σου είχα τάξει αλλά και για όποια άλλη συνταγή σου χτυπήσει στο μάτι από αυτές που κατά καιρούς ανεβάζω στα σχετικά threads, αρκεί να μην με βάλεις να ξαναδιπλώσω όλα τα ρούχα στις ντουλάπες!!!

Εύχομαι σύντομα να ξεπεράσεις και να επιπεδώσεις όλες τις ανωμαλίες που αντιμετωπίζεις και να απολάυσουμε και πάλι την ομολογουμένως απολαυστική γραφή σου και την ενεργή συμμετοχή σου γενικότερα στο forum.