Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 10.017
- Likes
- 52.795
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Προσπαθώ να τελειώσω ένα ποστ για τα highlights του Ιράν, αλλά επειδή δεν το βλέπω να τελειώνει, είπα να γράψω πέντε πρακτικά πραγματάκια μπας και χρησιμέψουν σε κανέναν. θυμάμαι ότι υπήρχαν άρκετοί που θέλανε να πάνε προς τον άξονα του κακού.
(φεύγω, έχασα ένα πρωινό πάνω από τον υπολογιστή... Θα ακολουθήσει, ίσως, και κάτι με τα highlights της χώρας)
- Πτήσεις: Πετάξαμε με GulfAir, 557? από Αθήνα. Η πτήση Μανάμα-Τεχεράνη φεύγει μόλις 40 λεπτά μετά την άφιξη στο Μπαχρέιν, το οποίο σημαίνει ότι με την παραμικρή καθυστέρηση τη χάνεις και μένεις στο Μπαχρέιν (όπως και κάναμε). 4 ώρες για Μανάμα, κι από εκεί 2 ωρίτσες για Τεχεράνη.
- Βίζα: ο συνταξιδιώτης μου την είχε έτοιμη από την Ισπανία, αλλά του πήρε 7 εβδομάδες αναμονή στην πρεσβεία. Εγώ πήγα στην πρεσβεία του Ιράν στην Αβάνα κι αφού μου κράτησαν το διαβατήριο 3 εβδομάδες, μου είπαν πως μπορώ να τη βγάλω μόνο στη χώρα καταγωγής μου. Στην Αθήνα βέβαια δεν προλάβαινα (μια μέρα έκατσα όλη κι όλη ερχόμενος από Κούβα) κι ως εκ τούτου πέταξα χωρίς βίζα. Άμα τη αφίξει και Θεού θέλοντος (με διαβατήριο ΕΕ) σου δίνουν επιτόπου βίζα στο αεροδρόμιο της Τεχεράνης για 15 μέρες. Ζήτησαν το τηλέφωνο "του Ιρανού που ήρθατε να επισκεφθείτε", έδωσα το όνομα ενός Ιρανού σεφ που βρήκα σε ένα τσελεμεντέ που πουλούσαν στο αεροδρόμιο κι έναν αριθμό ενός ξενοδοχείου με αλλαγμενο το τελευταίο ψηφίο και με αφήσανε ήσυχο. Τη 13η μέρα πήγα στην Υπηρεσία Μετανάστευσης στο Shiraz να ζητήσω έξτρα μέρες, κανονικά υποτίθεται πως δεν ανανεώνεται η βίζα που δίνουν στο αεροδρόμιο, αλλά μετά από μια μίνι κατσάδα και κουβεντούλα σχετικά με το αν είναι καλά ο Φιντέλ μου δώσανε επέκταση (άλλες 18 μέρες) και μάλιστα χαμογελαστοί. Η αρχική βίζα κόστισε 50? και η επέκταση άλλα 15? (τα τελευταία πληρώθηκαν σε Rials). Η ανανεωμένη βίζα μετράει από την ημέρα έκδοσης, οπότε πρέπει να πάει κανείς χρονολογικά κοντά στην ημερομηνία λήξης της πρώτης βίζας.
- Μπάτζετ: Όλο το ταξίδι (συμπεριλαμβάνοντας αεροπορικά, φόρους, βίζες, διαμονές, φαγητά, ψώνια, ταξιδιωτικούς οδηγούς κλπ) μου κόστισε 1352? για 30 μέρες, στο Τζόρντι κάτι παραπάνω γιατί ψώνισε και πλήρωσε και την πτήση Βαρκελώνη-Αθήνα. Γενικά τα επιτόπια έξοδα έβγαιναν χοντρικά γύρω στα 25? την ημέρα. Ευτυχώς -με το που είδαμε τη σφαγή του ευρώ κάθε μέρα- μας έκοψε και αλλάξαμε τα ευρώ μας εξαρχής (στα 13850) και γλιτώσαμε αρκετά χρήματα έτσι (στο τέλος η ισοτιμία είχε φτάσει στα 12.200, δηλαδή διαφορά -12%).
- Μεταφορές: Έχει πολύ καλές συγκοινωνίες και οι δρόμοι ως επί το πλείστον είναι άψογοι, οι οδηγοί πάλι όχι. Πήραμε λεωφορεία (κυρίως), τραίνο (άνετο αλλά αργούτσικο, αλλά βολεύει για βραδινές διαδρομές με κουκέτα και σε ορισμένες διαδρομές είναι απίστευτα τσάμπα... π.χ 0,45? για 4,5 ώρες), ταξί (με τη βενζίνη στα 0,07? το λίτρο βολέυει να νοικιάζει κανείς ταξί για "περιέργες διαδρομές", το χρησιμοποιήσαμε αρκετές φορές για να δούμε απομακρυσμένες περιοχές ή να συνδυάσουμε προορισμούς μέσα σε μια μέρα). Ενδεικτικά, στα βουνά του Κουρδιστάν στα σύνορα με το Ιράκ ο τύπος μας πήρε 60? για 450 χιλιόμετρα με στάσεις, επισκέψεις σε σπηλιές, στακωμούς με συνοριακούς φύλακες και στο τέλος μας κάλεσε και στο σπίτι του όλο το βράδι. Σε άλλες διαδρομές χοντρικά έβγαινε 7-8 ευρώ ανά 100-120 χιλιόμετρα. Πήραμε και μια εσωτερική πτήση, για τα 890χλμ Τεχεράνη-Μασχάντ πληρώσαμε 31? έκαστος με την... εξωτική Taban Air. Γενικά οι μεταφορές πολύ φτηνές και με μεγάλη διαθεσιμότητα, χωρίς να κάνουμε κρατήσεις για τίποτε, σκάγαμε μύτη στους σταθμούς και σχεδόν πάντα βρίσκαμε ό,τι θέλαμε. Να σημειωθεί ότι ο Αχμαντινετζάντ έχει επιδοθεί σε ένα ράλι ανάπτυξης των υποδομών, το οποίο σημαίνει ότι φτιάχνονται συνεχώς νέοι δρόμοι, πολλοί εκ των οποίων δεν υπάρχουν ακόμη και στους νεότερους των χαρτών, ενώ ακόμη και οι σταθμοί τραίνων, λεωφορείων τα αεροδρόμια κλπ μεταφέρονται σε νέες εγκαταστάσεις, οπότε θέλει διπλοτσεκάρισμα. Τόσους νέους δρόμους ταυτόχρονα (και τέτοιας ποιότητας) δεν έχω ξαναδεί, ούτε στη Βενεζουέλα δε γίνονται αυτά. Οι χάρτες είναι χρήσιμοι μόνο ενδεικτικά, τουλάχιστον σε 5 περιπτώσεις διαπιστώσαμε ότι υπήρχαν ολοκαίνουριοι δρόμοι που δεν εμφανίζονταν και μας βόλευαν πολύ.
- Διαδρομή: Το ξεφτιλίσαμε. Πρέπει να κάναμε πάνω από 6.000χλμ και πήγαμε σχεδόν παντού από όσα μας ενδιέφεραν. Από τις επαρχίες στα σύνορα με Αζερμπαϊτζάν και Ιράκ μέχρι τον Περσικό, την Κασπία και τα σύνορα με Αφγανιστάν και με πολύ ενδοχώρα και ερήμους. Σε ένα μήνα προλάβαμε να δούμε περισσότερα από όσα υπολογίζαμε αρχικά, χωρίς να κουραστούμε ιδιαίτερα.
- Διαμονή: Κυρίως σε μικρά ξενοδοχειάκια, ενοικιαζόμενα δωμάτια ή στούντιο, ολίγον από κουκέτες τραίνου κια κάτι από σπίτια όπου δε σταμάτησαν να μας καλούν. Τα καταλύματα καλούτσικα, με 15? βρίσκεις καθαρό δίκλινο με ζεστό νερό και συνήθως και τηλεόραση. Το χαμηλότερο πουπληρώσαμε κατά κεφαλή ήταν 3? (ψιλοτρώγλη), το υψηλότερο 20?, αλλά το 80-90% των περιπτώσεων ήταν 7,5-10? ανά άτομο.
- Φαγητό: Πολύ καλό για τα γούστα μου, πολύ φθηνό (σε εστιατόριο πολυτελείας περίπου 5? το άτομο) αλλά...είναι δύσκολο να τα βρεις. Δεν έχω δει χώρα με τόσο λίγα εστιατόρια ανά κάτοικο εκτός Τρίτου Κόσμου. Είναι βέβαια γεμάτο με πιτσαρίες και χαμπουργκεράδικα, αλλά για να βρεις πραγματικό εστιατόριο ψιλοκουράζεσαι. Επίσης, παρότι η ποιότητα είναι πολύ καλή και οι γεύσεις εξαιρετικές, η ποικιλία είναι περιορισμένη κι ακόμη κι από αυτά που έχουν στο μενού συνήθως τα μισά δεν υπάρχουν και το να τρως κεμπάμπ συνεχώς καταντά λίγο βαρετό. Μακράν το καλύτερο φαγητό που φάγαμε ήταν σε σπίτια, όπου δε σταματούσαν να μας καλούν. Γενικά, πρέπει κανείς να κάνει κάτι πολύ λάθος για να μην τον καλέσουν σε σπίτια, η φιλοξενία είναι η καλύτερη που έχω δει στον κόσμο, έστω κι αν η ευγένεια και η απλοχεριά σε κάποιο σημείο καταντά ντροπιαστική. Για παράδειγμα, μας έτυχε 2-3 φορές οι ταξιτζήδες να μη δέχονται να πληρωθούνε, 2 φορές μας πλήρωσαν το γεύμα άγνωστοι (δε μάθαμε ποιοι, πήγαμε να πληρώσουμε και μας είπαν οι εστιάτορες ότι μας κέρασαν άλλοι), όποτε γνωρίζαμε κόσμο δε δεχόταν να πληρώσουμε τίποτε εμείς (εισόδους σε μουσεία, εισιτήρια μετρό, τσάγια, ταξί...μέχρι και δώρα μας κάνανε) και στο τέλος αρνιόμασταν τις προσκλήσεις σε σπίτια γιατι ειλικρινά ντρεπόμασταν. Ο Τζόρντι παρατήρησε πως "αυτοί μας συμπεριφέρονται σα να είμαστε τίποτε VIPs κι αν βγουν στη Βαρκελώνη για περπάτημα η ανταμοιβή τους θα είναι ότι θα τους φωνάζουν κωλοάραβες". Κορυφαίος λαός όλων των εποχών οι Ιρανοί, με...κορυφαιότερες εθνότητες του Ιράν τους Κούρδους, τους Πέρσες και τους Αζέριους (από τους Άραβες δεν είχαμε την ίδια αντιμετώπιση). Οι λίγοι Αφγανοί που γνωρίσαμε επίσης εξαιρετικοί. Γενικά ο κόσμος ήταν όλα τα λεφτά.
- Πολιτική κατάσταση: Κεφάλαιο ολόκληρο, που δεν πρόκειται να γράψω τώρα και μάλλον ποτέ. Για μένα είναι σίγουρα μια από τις ατραξιόν της χώρας η όλη ιστορία με το Σάχη, τα βασανιστήρια, την Επανάσταση, τον πόλεμο Ιράν-Ιράκ, τη θεοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα. Συναντήσαμε πολύ λίγους που δεν ψοφούσαν να μιλήσουν για τις εμπειρίες τους κι αυτό έκανε το ταξίδι πολύ ευχάριστο, μου θύμισε μερικά από τα πρώτα μου ταξίδια στην Κούβα: η χώρα είναι τόσο πολύπλοκη αλλά και τόσο ανοιχτή που είναι πολύ εύκολο να μιλήσεις για τα πάντα με όλους (κι ας λέει ο godimitris ό,τι θέλει περί...Κουβανών που συλλαμβάνονται αν μιλούν με ξένους!!!). Για όποιον έχει έστω και το παραμικρό ενδιαφέρον για την πρόσφατη πολιτική ιστορία, το Ισλάμ, τη CIA, το Χομεϊνί και τη θέση των γυναικών ση Μέση Ανατολή, το Ιράν είναι τοτέμ. Πολύ χρήσιμο να έχει διαβάσει κανείς σχετικά πριν επισκεφθεί τη χώρα γιατί και περισσότερα θα καταλάβει και σπάει και τον πάγο. Π.χ πήγαμε στο μουσείο των βασανιστηρίων της Savak (μυστικές υπηρεσίες επί Σάχη) όπου μια κοπελίτσα μας επέπληξε λέγοντας "από όλη την κουλτούρα του Ιράν, αυτό βρήκατε να έρθετε να δείτε;" και γενικά έδειξε να ενοχλείται από την παρουσία μας. Σε κάποια φάση είδα φωτογραφία του Αλί Χαμενέι και του Ραφσαντζάνι στα πορτραίτα των πρώην κρατουμένων και φώναξα στο Τζόρντι να τα δει και η κοπέλα εξεπλάγη που ξέραμε ποιοι είναι αυτοί. Ε, μας κάλεσε για τσάι και είχαμε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες συζητήσεις όλου του ταξιδιού εκείνη τη μέρα.
- Συννενόηση: Ψιλοκαρούμπαλο γιατί δε μιλάνει και πολλοί Αγγλικά, αλλά τσάτρα-πάτρα συνεννοείσαι, πετύχαμε και 2-3 φορές Ιρανούς που είχαν ζήσει Γερμανία και μιλούσαν Γερμανικά. Τα φαρσί γράφονται στα Αραβικά, το οποίο σημαίνει ότι τουλάχιστον μπορούσα να προφέρω τις πινακίδες που έβλεπα ή να γράφω τοπωνύμια στο αλφάβητό τους, πράγμα επίσης χρήσιμο ειδικά στα χωριά. Σε πολλές φάσεις μας δινόταν η εντύπωση ότι όλοι ήθελαν να μιλήσουν μαζί μας, π.χ στα λεωφορεία ή μια Παρασκευή που πήγαμε για πικνικ στο ποτάμι. Γενικά ποτέ δεν είσαι μόνος, πράγμα εξαιρετικό, πάντα κάποιος έρχεται να βοηθήσει και δε σταματάει μέχρι να εξυπηρετηθείς (π.χ ένας παππούς μας είδε να ψάχνουμε εστιατόριο και περπατούσε μισή ώρα μαζί μας μέχρι να βρούμε ένα... καταστηματάρχης έκλεισε το μαγαζί του και μας πήγαινε βόλτα με το αμάξι του μέχρι να βρούμε internet cafe κι όταν δε βρήκαμε πήρε άλλο φίλο του που μας πήγε σπίτι του και...αγόρασε κάρτα σύνδεσης για να σερφάρουμε μεείς οι γύφτοι και είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να πεις όχι). Μερικές φορές γίνεται λίγο κουραστικό γιατί λογικό είναι μέσα σε ένα μήνα να θες να φας μόνος ή να γράψεις το ημερολόγιό σου σε ένα πάρκο και δε σε αφηνουνε λεπτό σε ησυχία, σαν παιδάκια είναι, αλλά γενικά είναι όλοι τους εξαιρετικοί.
- Φύση 3: Θα μπορούσε και καλύτερα. Ερήμους έχω ξαναδεί, το Kaluts δεν ήταν και τόσο μοναδικό (οι σχηματισμοί στη Λευκή Έρημο της Αιγύπτου πιο εντυπωσιακοί), δεν είμαι φαν των γυμνών βουνών και το μόνο που έμεινε ήταν τα τοπία αλά Σκωτία γύρω από το απομονωμένο Khal Khal (που άξιζε όλο το ζόρι μέχρι να φτάσουμε εκεί). Όποιος πάει για φύση, μάλλον την πάτησε.
- Ασφάλεια 10: Μάλλον πιο επικίνδυνο είναι το Βατικανό... Πλήρης ασφάλεια όλο το 24ωρο.
- Φαγητό 6: Θα έπαιρνε πολύ καλύτερο βαθμό αν δεν έπρεπε να ψάχνεις τα εστιατόρια με το τουφέκι κι αν τα μισά από όσα φάγαμε σε σπίτια τα σερβίρανε και στα εστιατόρια.
- Άνθρωποι 12: Ανεπανάληπτοι. Οι Γιαπωνέζοι μπροστά τους είναι αφιλόξενοι. Ήταν τόσο συγκινητικοί οι Ιρανοί που νιώθαμε ένοχοι ότι τους εκμεταλλευόμασταν.
- Κόστος/Ποιότητα 9: Δεν παίρνει 10 διότι κυκλοφορούν και τσαμπίλες στον πλανήτη μας. Πάρα πολύ φτηνή χώρα για αυτά που σου δίνει και μπράβο στην κυβέρνηση Αχμαντινετζάντ που ακύρωσε τη διαφορετική χρέωση σε ξένους και Ιρανούς. Αξίζουν να έχουν περισσότερους τουρίστες.
- Ποικιλία 3: Η χώρα είναι γενικά ομοιόμορφη, τα τοπία δεν αλλάζουν δραστικά ,ούτε η θρησκεία, ούτε ο τρόπος ζωής από τη μια πλευρά στην άλλη. Οι διαφορετικές εθνότητες σαφώς και δίνουν άλλο χρώμα αλλά το Ισλάμ σε όλες τις εκφάνσεις του (φαγητό, μουσική, θέση γυναικών, αρχιτεκονική, ενδυμασία) αφήνει το στίγμα του παντού.
- Αρχαιολογία 5: Έχει πραγματάκια, αλλά μάλλον περίμενα περισσότερα. Όσοι βρίσκουν την Περσέπολη "μέσα στους 10 σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους του κόσμου" να πάνε πάραυτα στην Κούβα όπου η κυβέρνηση χαρίζει εγχειρήσεις καταρράκτη ακόμη και στους περαστικούς. Το Μπαμ δυστυχώς απογοητευτικό μετά το σεισμό (το Ραγιέν το σώζει πάντως κάπως), τα ζιγκουράτ μου αρέσανε πολύ και παίρνει πόντους λόγω των Ζοροαστρικών μνημείων. Δυστυχώς οι εκάστοτε κατακτητές (από τους Μογγόλους μέχρι τον Αλέξανδρο) δεν αφήσανε και πολλά όρθια σε μια χώρα που θα' πρεπε να'χει περισσότερα, ειδικά τα Σούσα ήταν ανύπαρκτα. Το Τακτ-ε-Σουλεϊμάν απρόσμενη έκπληξη για τα γούστα μου, όπως και το Τζόκα Ζαμπίλ.
- Αρχιτεκτονικη 6: Οι περισσότερες πόλεις αδιάφορες, αλλά έχει και μερικές με διαμάντια. Πέραν των πόλεων γενικά, έχει τζαμιά και παλάτια που είναι θαύματα.
- Αυθεντικότητα/Μοναδικότητα 9: Με σχεδόν ανύπαρκτο τουρισμό, πολίτες που βλέπουν ξένο σε τοπικό λεωφορείο και πέφτουν πάνω του να τον πα΄ρουν φωτογραφία με το κινητό, παντελή έλλειψη τουριστικών παγίδων και τα πάντα να είναι εκεί επειδή έτσι είναι κι όχι για να τα δει ένας τουρίστας, η χώρα είναι σκέτη αυθεντικούρα. Σε κάποια φάση περάσαμε 11 μέρες χωρίς να δούμε ούτε ένα ξένο. Θεϊκά και αυθεντικά.
(φεύγω, έχασα ένα πρωινό πάνω από τον υπολογιστή... Θα ακολουθήσει, ίσως, και κάτι με τα highlights της χώρας)
.
