Glosoli
Member
- Μηνύματα
- 403
- Likes
- 316
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νέα Ζηλανδία
Ήταν Ιούλιος του 2009 και είχε έρθει η στιγμή να πάω και εγώ για πρώτη φορά στα Χανιά. Υπήρχε σημαντικός λόγος για αυτό μου το ταξίδι όμως. Ο Varga ήταν χρόνια φίλος του πατέρα μου. Είναι Ούγγρος και μένει στο Βέλγιο. Το προηγούμενο καλοκαίρι είχε κάνει ένα επαγγελματικό ταξίδι στα Χανιά όπου και γνώρισε την Frederica. Mία πανέμορφη Νορβηγίδα που όταν την βλέπεις λες πως είναι σαν να έχει βγει από παραμύθι.
Ο γάμος αποφάσισαν να γίνει στα Χανιά, το μέρος που είδε ο ένας τον άλλον για πρώτη φορά. Φεύγουμε οικογενειακώς λοιπόν οι 4 μας για Πειραιά. Ήταν Παρασκευή πρωί και επειδή ήταν καλοκαίρι υπήρχαν και ημερήσια πλοία. Το πλοίο ξεκίνησε στις 12 το μεσημέρι, έκανε μία ζέστη του κερατά όμως και αφού το εξωτικό πλοίο της ΑΝΕΚ LINES θα έκανε το ταξίδι σε 9 ώρες(η μάνα μου ήθελε να πάρουμε το δικό μας αμάξι και όχι να νοικιάσουμε από εκεί) έπρεπε κάτι να κάνουμε για να μας περάσει η ώρα. Μετά από βόλτες στο εντελώς βαρετό και χωρίς να κάνεις κάτι καράβι (από πότε έβγαλαν τα παλιά ηλεκτρονικά από τα καράβια; Όταν ερχόμουν μικρός στην Ελλάδα θυμάμαι πως όλα τα καράβια είχαν), έχοντας παίξει για κανά 2ωρο χαρτιά με την αδερφή μου και αφού η μητέρα μου είχε φτιάξει μαργαρίτες για όλους με το φορητό της ψυγιάκι ποτών για τον κλασσικό αγώνα που κάνουμε μεταξύ μας για το ποιος μπορεί να πιεί τις πιο πολλές….πάντα ο πατέρας μου νικάει με πήρε ο ύπνος σε έναν καναπέ. Κατά τις 8 το βράδυ ξύπνησα αλλά ήταν καλοκαίρι και ήταν σαν μέρα και βγήκα στο κατάστρωμα για να χαζέψω λίγο τη θάλασσα. Φτάνουμε στα Χανιά (έτσι νόμιζα) αλλά αντί για Χανιά φτάσαμε στη Σούδα όπου είναι ένα μέρος κοντά στα Χανιά όπου δένουν τα μεγάλα πλοία. Γρήγορα γρήγορα τα μαζεύουμε, εγώ ακόμα ζαλιζόμουν από τις μαργαρίτες θυμάμαι καλά είχα πιεί κοντά στις 4-5 και αφού η αδερφή μου είχε βγει πρώτη εκτός ανταγωνισμού πήρε αυτή το τιμόνι. Αφού χαθήκαμε λίγο και καταλήξαμε να πηγαίνουμε προς Ρέθυμνο και όχι προς Χανιά βρήκαμε τελικά το δρόμο και μετά από 30 λεπτά είχαμε φτάσει στο κέντρο των Χανίων. Ξέραμε πως το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει ήταν εκτός της πόλης από την άλλη μεριά. Είδα μία πόλη με πολύ κόσμο και γενικά τα αυτοκίνητα έτρεχαν σχετικά γρήγορα για το μέγεθος της πόλης. Φύγαμε και αφού ρωτήσαμε έναν ευγενέστατο κύριο μας είπε πώς να φτάσουμε στον Σταλό, περιοχή εκτός της πόλης όπου ήταν το ξενοδοχείο μας το Cretan Dream Royal ένα τέλειο ξενοδοχείο με πισίνα πολυτέλεια, δίπλα από τη θάλασσα και όλα τα ωραία που έχουν τα ακριβά ξενοδοχεία που μπορώ να πω μερικές φορές μου λείπουν αφού από όταν έγινα 18 και ταξιδεύω με δικά μου λεφτά μένω μόνο σε hostel ή φίλους και όποτε ταξιδεύω με γονείς κοιτάω να το εκμεταλλεύομαι και να το διασκεδάζω χαχα. Αφού χαλαρώνουμε για λίγο στα δωμάτια θα ετοιμαστούμε για να δούμε τα Χανιά by night. Παίρνω εγώ το αμάξι αυτή τη φορά και μετά από 6 χιλιόμετρα διαδρομή είμαστε στα Χανιά όπου τρομάξαμε να βρούμε Parking. Αφού βρήκαμε και επειδή δεν είχαμε ούτε ένα χάρτη αλλά ούτε και είχαμε ιδέα από την πόλη ακολουθήσαμε το μπούγιο και βγήκαμε στο παλιό λιμάνι. Ένα εκπληκτικό και μεγάλο σε έκταση μέρος με το παλιό λιμάνι να απλώνεται μπροστά σου. Είχε απίστευτα πολύ κόσμο παντού, μαγαζιά όλων των ειδών για να φας αλλά και για να πιεις το ποτό σου αλλά επειδή την ψυλλιαστήκαμε την δουλειά πως ήταν όλα πολύ τουριστικά και με τουριστικές τιμές με ένα τηλεφώνημα στον Varga μας είπε ακριβώς που να πάμε για φαγητό. Ήταν εκεί κοντά σε ένα στενό με παραδοσιακή Κρητική κουζίνα, δηλαδή τρελό φαί σε μεγάλες ποσότητες και τέλειο κρασί. Η ώρα είχε ήδη πάει δωδεκάμισι το βράδυ και αφού τελειώσαμε το φαγητό είπαμε να πάμε πάλι μία βόλτα το εκπληκτικό πραγματικά παλιό λιμάνι. Αφού η παρέα χωρίστηκε γονείς μαζί και εγώ με την αδερφή μου οι μεν από ότι άκουσα θα πήγαιναν να έβρισκαν τους μελλόνυμφους και εμείς αράξαμε για ένα ποτάκι σε ένα μπαρ στο λιμάνι με φοβερή και ρομαντική θέα. Το καλύτερο νέο ήταν πως μας είχαν αφήσει το αυτοκίνητο και μετά το ποτό είπαμε να πάμε και σε ένα club που ακούγαμε να το σχολιάζει με διθυραμβικές ατάκες η διπλανή παρέα. Ρωτώντας τον σερβιτόρο μας είπε πώς να το βρούμε (δεν ήταν και μακριά από το ξενοδοχείο) και πήγαμε. Ήταν πολύ ωραίο, μεγάλο, ξύλινο ανοιχτό, δίπλα από την παραλία εντελώς καλοκαιρινό. Μου είχε λείψει μία τέτοια φάση αλλά δυστυχώς η μουσική που έπαιζε ήταν ότι παλιό θα μπορούσαν να σκεφτούν. Κουρασμένοι όσο δεν πάει γυρίσαμε κατά τις 4 πίσω για ύπνο.
Το άλλο πρωί του Σαββάτου με ένα κεφάλι καζάνι με ξυπνάνε για να πάμε για μπάνιο όλοι μαζί κατά τις 11 και εγώ να είμαι σε κωματώδη κατάσταση. Πήγαμε για μπάνιο στην πραγματικά πολύ ωραία παραλία κοντά στο ξενοδοχείο αλλά επειδή δεν είμαστε και σαν οικογένεια πολύ fan της θάλασσας κάτσαμε περίπου μία ώρα. Μετά αφού φάγαμε στο ξενοδοχείο είπαμε να δούμε και τα Χανιά λίγο την ημέρα. Ξεκινώντας από την συνοικία της Χαλέπας με πανέμορφα νεοκλασικά, ένα σπίτι που κάτι ήταν του ελευθερίου Βενιζέλου, αλλά δεν θυμάμαι τι…σπίτι του ήταν νομίζω, ήταν πολύ ωραίο όμως. Επίσης πήγαμε και στους τάφους των Βενιζέλων ένας πολύ ωραίο μέρος μες στο πράσινο. Μετά βρήκαμε μία καφετέρια με το όνομα Κουκουβάγια να δεσπόζει ψηλά στο βουνό με τέλεια θέα και εκπληκτικά γλυκά. Μετά από μία γρήγορη βόλτα στο κέντρο της πόλης, στην κλειστή αγορά της όπου αγοράσαμε πολλά πράγματα και αφού περάσαμε πάλι από το παλιό λιμάνι για να το δούμε και την ημέρα και να το θαυμάσουμε ακόμα πιο πολύ είπαμε να φύγουμε γιατί η ώρα είχε πάει 6 και ο γάμος άρχιζε σε 2 ώρες.
Αφού ετοιμαστήκαμε και επειδή είχαμε και μισή ώρα στη διάθεσή μας είπαμε να χαλαρώσουμε ντυμένοι υπερπαραγωγή στο μπαρ του ξενοδοχείου μιας και στα δωμάτια βαριόμασταν να κάτσουμε. Ξεκινήσαμε για το κτήμα που γινόταν ο γάμος και φτάσαμε πάλι καλά στην ώρα μας. Δεν το περίμενα πως θα είχε τόσο κόσμο, δεδομένου πως όλοι όσοι ήταν εκεί (εκτός από εμάς και το πολύ άλλα 15 άτομα) ήταν από Ουγγαρία, Νορβηγία και Βέλγιο. Παντού έβλεπες ψηλές ξανθές καλλονές με υπέροχα χαμόγελα (έπιασα τον εαυτό μου πολλές φορές να της χαζεύει). Μας έβαλαν στις θέσεις μας όπου είχαν φτιάξει ένα τέλειο σκηνικό με κίοσκι και πολλά λουλούδια όπου θα ελάμβανε μέρος η τελετή (με 2 ιερείς, έναν καθολικό και έναν λουθηριανό). Η τελετή κράτησε 30 λεπτά και μετά όλοι κατευθυνθήκαμε προς ένα μεγάλο ανοιχτό χώρο κτισμένο αμφιθεατρικά με τραπέζια και μία μεγάλη πίστα στο κέντρο. Το φαγητό ήταν καθαρά Κρητικό και όλοι μα όλοι φάνηκαν να το απολαμβάνουν. Τα κρασιά όμως δεν ήταν Κρητικά αλλά Ουγγρικά κάτι που δεν μας πείραξε καθόλου φυσικά μιας και ο Ναπολέων είχε χαρακτηρίσει τους Ούγγρους Βασιλιάδες των κρασιών, είχαν μία διαφορετική τέλεια γεύση η αλήθεια είναι. Στο τραπέζι μας ήταν συνολικά 15 άτομα και άκουγες Γαλλικά, Νορβηγικά και Ελληνικά από εμάς. Το καλό είναι πως επειδή μιλάω Σουηδικά δεν είχα ιδιαίτερο θέμα να αρχίσω να πιάνω κουβέντα με τις συμπαθέστατες νορβηγίδες της παρέας που έβρισκαν χαριτωμένη όπως είπαν την προφορά μου. Το ένα έφερε το άλλο και έχω ανοιχτή πρόσκληση από την Christine για το Tromso της Νορβηγίας όπου μένει μία πρόσκληση την οποία φυσικά θα πραγματοποιήσω στο μέλλον. Αφού τελείωσε ο κόσμος το φαγητό άρχισε το ζευγάρι να περνάει και να χαιρετάει τον κόσμο. Η φάση αυτή κράτησε κοντά στη μία ώρα στην οποία εγώ μαζί με τις νεαρές είχαμε ήδη κατευθυνθεί στο ανοιχτό μπαρ του κτήματος για περεταίρω κουβέντα. Είχε γίνει ένα εξαιρετικό παρεάκι με Νορβηγίδες και έναν Ούγγρο όπου τα γέλια περίσσευαν. Μετά άρχισε η μουσική. Διεθνής μουσική για αρχή κάτι το οποίο μπορούσαν να χορέψουν όλοι κυρίως δηλαδή αμερικανική soul μουσική, δεν μας χάλασε καθόλου όμως. Μετά όμως άρχισαν να παίζουν κάτι παραδοσιακά της Νορβηγίας με κάτι βιολιά και να γίνεται της μουρλής από τους Νορβηγούς (δεν το περίμενα τους είχα για πιο ήρεμους ανθρώπους) αλλά είχαν πολύ πλάκα. Ας υπήρξε προτροπή να μπω στον όχλο δεν το έκανα. Μετά είχαν σειρά οι Ούγγροι με κάτι πολύ δυνατά τραγούδια και αυτά με πολύ βιολί αλλά πιο δυναμικά και οι άντρες είχαν πραγματικά ξεσαλώσει πιασμένοι όλοι μαζί (έμοιαζε σαν κάτι με τσέστο Θράκης) όπου εκεί μετά από πολύ ποτό μπήκα μέσα στην παρέα μαζί με τον πατέρα μου και κάναμε ότι και οι άλλοι (ή τουλάχιστον προσπαθούσαμε). Την πιο μεγάλη πλάκα την είχαν οι έλληνες εργαζόμενοι στο κτήμα όπου φαντάζομαι δεν θα είχαν δει κάποιο τέτοιο γλέντι στη ζωή τους. Η μουσική εναλλασσόταν συνέχεια μεταξύ Ουγγρικής, Νορβηγικής και διεθνής έτσι κανείς δεν βαριόταν και είχε το χρόνο να ξεκουραστεί. Φυσικά έβαλαν και ένα συρτάκι για εμάς τους έλληνες (όπου με έκπληξη διαπίστωσα πως οι Κρήτες Έλληνες που ήταν στο γάμο δεν ήξεραν να χορεύουν…έτσι αρχίσαμε να χορεύουμε 8 άτομα αλλά μέχρι το τέλος είχαμε γίνει πολλοί παραπάνω μαζί με Βέλγους, Ούγγρους και Νορβηγούς φοβερή στιγμή, το απόλυτο πολιτισμικό σοκ!!! Πολύς χορός σε ένα μαγευτικό σκηνικό σε ελληνικό καλοκαίρι με τέλειο καιρό και πανέμορφη και κεφάτη παρέα. Κατά τις 7 το πρωί τελικά μαζευτήκαμε στο ξενοδοχείο όπου πήρα πρωινό μόνος μου φορώντας φράκο και παπιγιόν σαν τη μύγα μες στο γάλα και μετά αφού αποφάσισα πως εάν κοιμόμουν δεν θα ξύπναγα ποτέ αποφάσισα να μπω για μπάνιο και να περιμένω τους άλλους γιατί στις 12 έφευγε και πάλι το καράβι.
Στο γυρισμό κοιμόμουν σε όλη τη διαδρομή, νομίζω και οι άλλοι αυτό έκαναν. Ήταν ένα γρήγορο ταξίδι όπου δεν είδα και πολλά από τα Χανιά, αλλά όσα είδα μου έκαναν πολύ καλή εντύπωση. Ευγενικός κόσμος, πολύ καλό φαγητό αν και κάπως ακριβή πόλη τα Χανιά. Σίγουρα θα ξαναγυρίσω έχοντας πιο πολλές μέρες να διαθέσω.
Ο γάμος αποφάσισαν να γίνει στα Χανιά, το μέρος που είδε ο ένας τον άλλον για πρώτη φορά. Φεύγουμε οικογενειακώς λοιπόν οι 4 μας για Πειραιά. Ήταν Παρασκευή πρωί και επειδή ήταν καλοκαίρι υπήρχαν και ημερήσια πλοία. Το πλοίο ξεκίνησε στις 12 το μεσημέρι, έκανε μία ζέστη του κερατά όμως και αφού το εξωτικό πλοίο της ΑΝΕΚ LINES θα έκανε το ταξίδι σε 9 ώρες(η μάνα μου ήθελε να πάρουμε το δικό μας αμάξι και όχι να νοικιάσουμε από εκεί) έπρεπε κάτι να κάνουμε για να μας περάσει η ώρα. Μετά από βόλτες στο εντελώς βαρετό και χωρίς να κάνεις κάτι καράβι (από πότε έβγαλαν τα παλιά ηλεκτρονικά από τα καράβια; Όταν ερχόμουν μικρός στην Ελλάδα θυμάμαι πως όλα τα καράβια είχαν), έχοντας παίξει για κανά 2ωρο χαρτιά με την αδερφή μου και αφού η μητέρα μου είχε φτιάξει μαργαρίτες για όλους με το φορητό της ψυγιάκι ποτών για τον κλασσικό αγώνα που κάνουμε μεταξύ μας για το ποιος μπορεί να πιεί τις πιο πολλές….πάντα ο πατέρας μου νικάει με πήρε ο ύπνος σε έναν καναπέ. Κατά τις 8 το βράδυ ξύπνησα αλλά ήταν καλοκαίρι και ήταν σαν μέρα και βγήκα στο κατάστρωμα για να χαζέψω λίγο τη θάλασσα. Φτάνουμε στα Χανιά (έτσι νόμιζα) αλλά αντί για Χανιά φτάσαμε στη Σούδα όπου είναι ένα μέρος κοντά στα Χανιά όπου δένουν τα μεγάλα πλοία. Γρήγορα γρήγορα τα μαζεύουμε, εγώ ακόμα ζαλιζόμουν από τις μαργαρίτες θυμάμαι καλά είχα πιεί κοντά στις 4-5 και αφού η αδερφή μου είχε βγει πρώτη εκτός ανταγωνισμού πήρε αυτή το τιμόνι. Αφού χαθήκαμε λίγο και καταλήξαμε να πηγαίνουμε προς Ρέθυμνο και όχι προς Χανιά βρήκαμε τελικά το δρόμο και μετά από 30 λεπτά είχαμε φτάσει στο κέντρο των Χανίων. Ξέραμε πως το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει ήταν εκτός της πόλης από την άλλη μεριά. Είδα μία πόλη με πολύ κόσμο και γενικά τα αυτοκίνητα έτρεχαν σχετικά γρήγορα για το μέγεθος της πόλης. Φύγαμε και αφού ρωτήσαμε έναν ευγενέστατο κύριο μας είπε πώς να φτάσουμε στον Σταλό, περιοχή εκτός της πόλης όπου ήταν το ξενοδοχείο μας το Cretan Dream Royal ένα τέλειο ξενοδοχείο με πισίνα πολυτέλεια, δίπλα από τη θάλασσα και όλα τα ωραία που έχουν τα ακριβά ξενοδοχεία που μπορώ να πω μερικές φορές μου λείπουν αφού από όταν έγινα 18 και ταξιδεύω με δικά μου λεφτά μένω μόνο σε hostel ή φίλους και όποτε ταξιδεύω με γονείς κοιτάω να το εκμεταλλεύομαι και να το διασκεδάζω χαχα. Αφού χαλαρώνουμε για λίγο στα δωμάτια θα ετοιμαστούμε για να δούμε τα Χανιά by night. Παίρνω εγώ το αμάξι αυτή τη φορά και μετά από 6 χιλιόμετρα διαδρομή είμαστε στα Χανιά όπου τρομάξαμε να βρούμε Parking. Αφού βρήκαμε και επειδή δεν είχαμε ούτε ένα χάρτη αλλά ούτε και είχαμε ιδέα από την πόλη ακολουθήσαμε το μπούγιο και βγήκαμε στο παλιό λιμάνι. Ένα εκπληκτικό και μεγάλο σε έκταση μέρος με το παλιό λιμάνι να απλώνεται μπροστά σου. Είχε απίστευτα πολύ κόσμο παντού, μαγαζιά όλων των ειδών για να φας αλλά και για να πιεις το ποτό σου αλλά επειδή την ψυλλιαστήκαμε την δουλειά πως ήταν όλα πολύ τουριστικά και με τουριστικές τιμές με ένα τηλεφώνημα στον Varga μας είπε ακριβώς που να πάμε για φαγητό. Ήταν εκεί κοντά σε ένα στενό με παραδοσιακή Κρητική κουζίνα, δηλαδή τρελό φαί σε μεγάλες ποσότητες και τέλειο κρασί. Η ώρα είχε ήδη πάει δωδεκάμισι το βράδυ και αφού τελειώσαμε το φαγητό είπαμε να πάμε πάλι μία βόλτα το εκπληκτικό πραγματικά παλιό λιμάνι. Αφού η παρέα χωρίστηκε γονείς μαζί και εγώ με την αδερφή μου οι μεν από ότι άκουσα θα πήγαιναν να έβρισκαν τους μελλόνυμφους και εμείς αράξαμε για ένα ποτάκι σε ένα μπαρ στο λιμάνι με φοβερή και ρομαντική θέα. Το καλύτερο νέο ήταν πως μας είχαν αφήσει το αυτοκίνητο και μετά το ποτό είπαμε να πάμε και σε ένα club που ακούγαμε να το σχολιάζει με διθυραμβικές ατάκες η διπλανή παρέα. Ρωτώντας τον σερβιτόρο μας είπε πώς να το βρούμε (δεν ήταν και μακριά από το ξενοδοχείο) και πήγαμε. Ήταν πολύ ωραίο, μεγάλο, ξύλινο ανοιχτό, δίπλα από την παραλία εντελώς καλοκαιρινό. Μου είχε λείψει μία τέτοια φάση αλλά δυστυχώς η μουσική που έπαιζε ήταν ότι παλιό θα μπορούσαν να σκεφτούν. Κουρασμένοι όσο δεν πάει γυρίσαμε κατά τις 4 πίσω για ύπνο.
Το άλλο πρωί του Σαββάτου με ένα κεφάλι καζάνι με ξυπνάνε για να πάμε για μπάνιο όλοι μαζί κατά τις 11 και εγώ να είμαι σε κωματώδη κατάσταση. Πήγαμε για μπάνιο στην πραγματικά πολύ ωραία παραλία κοντά στο ξενοδοχείο αλλά επειδή δεν είμαστε και σαν οικογένεια πολύ fan της θάλασσας κάτσαμε περίπου μία ώρα. Μετά αφού φάγαμε στο ξενοδοχείο είπαμε να δούμε και τα Χανιά λίγο την ημέρα. Ξεκινώντας από την συνοικία της Χαλέπας με πανέμορφα νεοκλασικά, ένα σπίτι που κάτι ήταν του ελευθερίου Βενιζέλου, αλλά δεν θυμάμαι τι…σπίτι του ήταν νομίζω, ήταν πολύ ωραίο όμως. Επίσης πήγαμε και στους τάφους των Βενιζέλων ένας πολύ ωραίο μέρος μες στο πράσινο. Μετά βρήκαμε μία καφετέρια με το όνομα Κουκουβάγια να δεσπόζει ψηλά στο βουνό με τέλεια θέα και εκπληκτικά γλυκά. Μετά από μία γρήγορη βόλτα στο κέντρο της πόλης, στην κλειστή αγορά της όπου αγοράσαμε πολλά πράγματα και αφού περάσαμε πάλι από το παλιό λιμάνι για να το δούμε και την ημέρα και να το θαυμάσουμε ακόμα πιο πολύ είπαμε να φύγουμε γιατί η ώρα είχε πάει 6 και ο γάμος άρχιζε σε 2 ώρες.
Αφού ετοιμαστήκαμε και επειδή είχαμε και μισή ώρα στη διάθεσή μας είπαμε να χαλαρώσουμε ντυμένοι υπερπαραγωγή στο μπαρ του ξενοδοχείου μιας και στα δωμάτια βαριόμασταν να κάτσουμε. Ξεκινήσαμε για το κτήμα που γινόταν ο γάμος και φτάσαμε πάλι καλά στην ώρα μας. Δεν το περίμενα πως θα είχε τόσο κόσμο, δεδομένου πως όλοι όσοι ήταν εκεί (εκτός από εμάς και το πολύ άλλα 15 άτομα) ήταν από Ουγγαρία, Νορβηγία και Βέλγιο. Παντού έβλεπες ψηλές ξανθές καλλονές με υπέροχα χαμόγελα (έπιασα τον εαυτό μου πολλές φορές να της χαζεύει). Μας έβαλαν στις θέσεις μας όπου είχαν φτιάξει ένα τέλειο σκηνικό με κίοσκι και πολλά λουλούδια όπου θα ελάμβανε μέρος η τελετή (με 2 ιερείς, έναν καθολικό και έναν λουθηριανό). Η τελετή κράτησε 30 λεπτά και μετά όλοι κατευθυνθήκαμε προς ένα μεγάλο ανοιχτό χώρο κτισμένο αμφιθεατρικά με τραπέζια και μία μεγάλη πίστα στο κέντρο. Το φαγητό ήταν καθαρά Κρητικό και όλοι μα όλοι φάνηκαν να το απολαμβάνουν. Τα κρασιά όμως δεν ήταν Κρητικά αλλά Ουγγρικά κάτι που δεν μας πείραξε καθόλου φυσικά μιας και ο Ναπολέων είχε χαρακτηρίσει τους Ούγγρους Βασιλιάδες των κρασιών, είχαν μία διαφορετική τέλεια γεύση η αλήθεια είναι. Στο τραπέζι μας ήταν συνολικά 15 άτομα και άκουγες Γαλλικά, Νορβηγικά και Ελληνικά από εμάς. Το καλό είναι πως επειδή μιλάω Σουηδικά δεν είχα ιδιαίτερο θέμα να αρχίσω να πιάνω κουβέντα με τις συμπαθέστατες νορβηγίδες της παρέας που έβρισκαν χαριτωμένη όπως είπαν την προφορά μου. Το ένα έφερε το άλλο και έχω ανοιχτή πρόσκληση από την Christine για το Tromso της Νορβηγίας όπου μένει μία πρόσκληση την οποία φυσικά θα πραγματοποιήσω στο μέλλον. Αφού τελείωσε ο κόσμος το φαγητό άρχισε το ζευγάρι να περνάει και να χαιρετάει τον κόσμο. Η φάση αυτή κράτησε κοντά στη μία ώρα στην οποία εγώ μαζί με τις νεαρές είχαμε ήδη κατευθυνθεί στο ανοιχτό μπαρ του κτήματος για περεταίρω κουβέντα. Είχε γίνει ένα εξαιρετικό παρεάκι με Νορβηγίδες και έναν Ούγγρο όπου τα γέλια περίσσευαν. Μετά άρχισε η μουσική. Διεθνής μουσική για αρχή κάτι το οποίο μπορούσαν να χορέψουν όλοι κυρίως δηλαδή αμερικανική soul μουσική, δεν μας χάλασε καθόλου όμως. Μετά όμως άρχισαν να παίζουν κάτι παραδοσιακά της Νορβηγίας με κάτι βιολιά και να γίνεται της μουρλής από τους Νορβηγούς (δεν το περίμενα τους είχα για πιο ήρεμους ανθρώπους) αλλά είχαν πολύ πλάκα. Ας υπήρξε προτροπή να μπω στον όχλο δεν το έκανα. Μετά είχαν σειρά οι Ούγγροι με κάτι πολύ δυνατά τραγούδια και αυτά με πολύ βιολί αλλά πιο δυναμικά και οι άντρες είχαν πραγματικά ξεσαλώσει πιασμένοι όλοι μαζί (έμοιαζε σαν κάτι με τσέστο Θράκης) όπου εκεί μετά από πολύ ποτό μπήκα μέσα στην παρέα μαζί με τον πατέρα μου και κάναμε ότι και οι άλλοι (ή τουλάχιστον προσπαθούσαμε). Την πιο μεγάλη πλάκα την είχαν οι έλληνες εργαζόμενοι στο κτήμα όπου φαντάζομαι δεν θα είχαν δει κάποιο τέτοιο γλέντι στη ζωή τους. Η μουσική εναλλασσόταν συνέχεια μεταξύ Ουγγρικής, Νορβηγικής και διεθνής έτσι κανείς δεν βαριόταν και είχε το χρόνο να ξεκουραστεί. Φυσικά έβαλαν και ένα συρτάκι για εμάς τους έλληνες (όπου με έκπληξη διαπίστωσα πως οι Κρήτες Έλληνες που ήταν στο γάμο δεν ήξεραν να χορεύουν…έτσι αρχίσαμε να χορεύουμε 8 άτομα αλλά μέχρι το τέλος είχαμε γίνει πολλοί παραπάνω μαζί με Βέλγους, Ούγγρους και Νορβηγούς φοβερή στιγμή, το απόλυτο πολιτισμικό σοκ!!! Πολύς χορός σε ένα μαγευτικό σκηνικό σε ελληνικό καλοκαίρι με τέλειο καιρό και πανέμορφη και κεφάτη παρέα. Κατά τις 7 το πρωί τελικά μαζευτήκαμε στο ξενοδοχείο όπου πήρα πρωινό μόνος μου φορώντας φράκο και παπιγιόν σαν τη μύγα μες στο γάλα και μετά αφού αποφάσισα πως εάν κοιμόμουν δεν θα ξύπναγα ποτέ αποφάσισα να μπω για μπάνιο και να περιμένω τους άλλους γιατί στις 12 έφευγε και πάλι το καράβι.
Στο γυρισμό κοιμόμουν σε όλη τη διαδρομή, νομίζω και οι άλλοι αυτό έκαναν. Ήταν ένα γρήγορο ταξίδι όπου δεν είδα και πολλά από τα Χανιά, αλλά όσα είδα μου έκαναν πολύ καλή εντύπωση. Ευγενικός κόσμος, πολύ καλό φαγητό αν και κάπως ακριβή πόλη τα Χανιά. Σίγουρα θα ξαναγυρίσω έχοντας πιο πολλές μέρες να διαθέσω.
