Ιρλανδία Έλληνες ταχυδρόμοι στην Ιρλανδία.

[ioanna karagianni]

Φίλε έχεις πέσει για ύπνο ένα μήνα τώρα και ακόμα να ξυπνήσεις. Μήπως δεν ακούς το ξυπνητήρι; το έχεις ξαναπάθει. Κάτι τέτοιοι ταχυδρόμοι ανάγκασαν τον κοσμάκι να στραφεί στα ταχυδρομικά περιστέρια. Άντε γιατί μας μας έχεις τάξει και πράσινα λιβάδια.

 

[zmaria]

Βρε Glosoli! Τι ωραία ιστορία!! Εκτός ότι γράφεις πολύ όμορφα, είναι πραγματικά πρωτότυπο και "έξυπνο" ταξίδι. Περιμένω κι εγώ την συνέχεια αλλά απ΄ότι βλέπω αργείς πολύ. Για να ξυπνάμε σιγά σιγά που λέει κι η Ιωάννα! Μπράβο σου πάντα τέτοιες εμπειρίες να χεις!!

 

[KLEOPATRA]

Η αληθεια ειναι οτι ο Glosoli εχει εξαφανιστει τον τελευταιο μηνα .Κατι σκαρωνει παλι αυτο το παιδι.

 

[ioanna karagianni]

Το παρακάτω άρθρο αποδεικνύει περίτρανα τις συνέπειες της ανευθυνότητας σου ως ταχυδρόμος.

Πολύ μεγάλο ταξίδι έκανε για τη δική της «Ιθάκη» μια καρτ ποστάλ με φόντο την Ακρόπολη, αφού για σαράντα έξι ολόκληρα χρόνια "ταξίδευε" από την Αθήνα, ώσπου να μεταφέρει τις πασχαλιάτικες ευχές στον παραλήπτη της στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Πρόκειται για...
την ευχετήρια κάρτα που απέστειλε στις 20 Απριλίου 1965 ο Ιωάννης Σιταράς, από την Αθήνα, στην εγγονή του, Βασιλεία Σιταρά-Μαζότα, στο Κονέκτικατ, όπως αναφέρει ο "Εθνικός Κήρυκας" της Νέας Υόρκης.

Η πασχαλιάτικη κάρτα του παππού? άργησε 46 χρόνια! - i paschaliatiki karta tou pappou argise 46 chronia

Αχ και εγώ που περίμενα συνέχεια της ιστορίας σου φέτος, σε 46 χρόνια θα αρχίσεις να παραδίνεις τα γράμματα ε;

 

[Glosoli]

Φύγαμε σου λέω

Ξημέρωσε ο θεός την μέρα και κατά τις 8 παρά το πρωί πεταγόμαστε σαν τους τρελούς!!! Γρήγορο μπάνιο φοράμε και κάτι ζεστό μιας και έξω ο καιρός έδειχνε κάπως άστατος και κατεβαίνουμε για το πρωινό στο Hostel το οποίο ήταν κάπως φτωχό. Να ναι καλά οι μπάρες δημητριακών που είχε φέρει μαζί του ο έτερος ταχυδρόμος.

Σαν σίφουνες ξεχυνόμαστε στους δρόμους του Δουβλίνου στην αναζήτηση του κεντρικού κτηρίου των Ιρλανδικών ταχυδρομίων, των λεγόμενων An Post το οποίο είναι ένα πανέμορφο κτήριο στην O'Connell Street . Έπρεπε να ήμασταν εκεί πριν τις 10 το πρωί γιατί αν θέλαμε να βρούμε θέση στα vans και αν θέλαμε να φύγουμε με τις μεσημεριανές ή τις όχι και τόσο πρωινές αναχωρήσεις θα έπρεπε να ήμασταν Άγγλοι στην ώρα μας.

Φτάνουμε στο κτήριο και μετά από σχετική ερώτηση σε κοκκινομάλλη με φακίδες υπάλληλο ο οποίος κατάλαβε αμέσως για ποιο λόγο έχουμε πάει μας δείχνει μία πόρτα που από έξω έγραφε “Want to be a postman?” γελάμε όσο δεν πάει και αφού χτυπήσουμε και μπούμε δείχνουμε την αίτηση μας που μας είχε ήδη γίνει δεκτή από πριν και τους λέμε πως θέλουμε να ταξιδέψουμε ως ταχυδρόμοι (άρα και δωρεάν) για Galway για αρχή φυσικά με αρκετούς ενδιάμεσους σταθμούς μοιράζοντας γράμματα στα χωριά και αν μας άρεσε κανένα να μέναμε και κανά βράδυ. Φυσικά μας είπαν για να φτάσουμε στο Galway θα έπρεπε να αλλάζαμε 3 ίσως και 4 van αλλά δεν μας ένοιαζε καθόλου. Από ότι καταλαβαίνετε το ταξίδι μας δεν είχε κανέναν προγραμματισμό, θα μας άρεσε κάτι θα σταματάγαμε εκεί!

Στις 11 το πρωί θα έφευγε van προς τις πόλεις και τα χωριά με κατεύθυνση Δυτικά προς το Galway. Θα διασχίζαμε την περιοχή East Coast and Midland περνώντας από το Naas και το Tullamore και ρωτώντας τον οδηγό θα έπρεπε να αποφασίσουμε σε ποια από τις 2 πόλεις αξίζει πιο πολύ μια διανυκτέρευση και σε ποια όχι.

Μέχρι να φύγουμε αράξαμε σε έναν χώρο που ήταν γεμάτο με άλλους επίδοξους ταχυδρόμους από διάφορες χώρες. Γνωρίσαμε και κάτι παιδιά από την Κολομβία με τα οποία ανταλλάξαμε και κινητά μιας και θα τους βρίσκαμε στο Galway λίγες μέρες μετά. Περιττό να πω πόσο θραύση έκαναν τα back bag μας με την αφιέρωση στα Ιρλανδικά στους Ιρλανδούς εργαζομένους και τους πολίτες που ήταν στο κτήριο.

Αφού προμηθευτήκαμε χάρτες και για τις περιοχές που θα πηγαίναμε, καταλόγους με τα μέρη που θα μπορούσαμε να μείνουμε και έχοντας φορέσει την κονκάρδα του περήφανου Ιρλανδού ταχυδρόμου με το πράσινο τριφύλλι πήγαμε προς το van με προορισμό διάφορα χωριουδάκια. Τον οδηγό τον έλεγαν Toal και ήταν ένας γύρω στα 30 που δεν έμοιαζε και πολύ για Ιρλανδός. Μας μιλάει στα αγγλικά λέγοντας ελπίζω εσείς να μιλάτε αγγλικά γιατί πολλοί δεν μιλάνε και βαριέμαι στο ταξίδι…του απαντάω στα Ιρλανδικά λέγοντας πως ελπίζω να μιλάει Ιρλανδικά για να κάνω και εξάσκηση και μένει κόκαλο. Βάζει τα γέλια και λεεί…Οοοο θα περάσουμε καλά, κάντε μια προσευχή για τα ζωάκια που θα βρούμε μπροστά μας, πατάει γκάζι και έχουμε ήδη φύγει για τα δυτικά της χώρας.

 

[mfish]

oooo..επιτελους η συνεχεια...!!!! αντε να δουμε τα χωριουδακια!

 

[XrisAround]

ααα ωραία!! Ξεκινάμε λοιπόν!!

 

[KLEOPATRA]

Αιντε βρε ...ειχαμε γινει Αρχαιοι Ελληνες τοσον καιρο......
Αχ ωραια καταπρασινα λιβαδια της Ιρλανδιας.

Την Κυριακη στη συναντηση θα μας πεις καμια Ιρλανδικη λεξη οκ?

 

[ioanna karagianni]

Αχ τι ωραία φύγαμε, με έχεις κάνει πολύ υπερήφανη.
Όχι μόνο ξύπνησες στην ώρα σου για το ταξίδι, αλλά και μου γίνατε διάσημοι με την ευγενική χορηγία της μαμάς του φίλου σου και άφησες άφωνο τον Ιρλανδό με τις ... γλωσσικές σου ικανότητες.
Τώρα επιθυμώ λεπτομερή περιγραφή των περιοχών που περνάτε και να αλλάξετε τον οδηγό σε κάτι πιο κοκκινότριχο και ροδομάγουλο παρακαλώ.

 

[Glosoli]

Τα πρώτα χωριά

Η Ιρλανδία είναι μία χώρα που έχει μπορώ να πω εθισμό στην οικολογία. Για αυτό και δεν έχει αναπτύξει και πολύ τους αυτοκινητοδρόμους της αλλά έχει δώσει έμφαση στην ανάπτυξη του σιδηροδρομικού της δικτύου. Υπάρχουν 3 κύριοι εθνικοί οδοί. Ο ένας πηγαίνει προς βορά από την Ανατολική ακτή, ο άλλος προς νότο όπου με 3 διαφορετικές διακλαδώσεις μπορεί κάποιος να φτάσει στο Limerick στο Cork και στο Waterford και ο τελευταίος κόβει στα δύο το νησί πηγαίνοντας δυτικά προς το Galway.

Ο οδηγός μας είχε αρκετή όρεξη για ομιλία μπορώ να πω. Με χαρά μας έλεγε πως θα παντρευόταν σε 2 εβδομάδες και πως έχει και κάπως νεύρα με τις αξίες των ακινήτων στο Δουβλίνο που έχουν φτάσει στο θεό (άτιμη φούσκα των ακινήτων μετά έσκασες και εκεί με πάταγο). Κατευθυνόμασταν προς τον πρώτο μας σταθμό που ήταν το χωριό Rathcoole. Η διαδρομή ήταν όπως ακριβώς την θυμόμουν από μικρός που είχα ξαναπεράσει από εκεί. Αυτό το μοναδικό πράσινο που έχει αυτή η χώρα και παντού αγελάδες να βόσκουν αμέριμνες από το πρωί έως το βράδυ. Ο Αχιλλέας σχολίαζε συνεχώς για το πώς οδηγούν σε αυτήν την χώρα από την αντίθετη πλευρά και πόσο πλάκα έχει να κοιτάς στα δεξιά σου για να κάνεις μία προσπέραση.

Το Rathcoole είναι ακριβώς έξω από το Dublin’s Ring. Φτάνουμε και ο οδηγός παρκάρει το van σε ένα parking σούπερ μάρκετ. Αμέσως παίρνουμε τα 10 γράμματα που ήταν για την συγκεκριμένη περιοχή και έχοντας ο καθένας και ένα μικρό και πολύ εύχρηστο χάρτι με ονόματα οδών και αρίθμηση δρόμων αρχίζουμε να περιφερόμαστε στους δρόμους του χωριού. Το χωριό δεν μοιάζει και για πολύ χωρίο αλλά μάλλον με πιο πολύ προάστιο της πόλης με μεσοαστικά σπίτια. Βρίσκοντας το πρώτο σπίτι στην αυλή παίζουν κάτι παιδάκια τα οποία είναι πολύ μικρά σκέφτομαι για να παίζουν μόνα τους χωρίς επίβλεψη. Και όμως έτσι ήταν αφού χτυπάμε το κουδούνι μας ανοίγει ένας κύριος γύρω στα 40 και είπε «Ααα πάλι πορωμένοι τουρίστες που θέλουν να γυρνάνε την χώρα δωρεάν; Λογαριασμούς έχετε φέρει;» Απαντάω δεν έχω ιδέα…του δίνω τους φακέλους και φεύγοντας ο έτερος ταχυδρόμος κάπως έκπληκτος με το καλωσόρισμα του ντόπιου πληθυσμού μου λέει «Τέλεια ρε…ας ελπίσουμε μην φάμε και κανά ξύλο στο τέλος»



Σειρά είχε ένας παιδικός σταθμός που υπήρχε εκεί κοντά στον οποίο μας έδωσαν και από μία σοκολάτα οι εκεί κυρίες μιας και θαμπώθηκαν από τις ιρλανδικές μας καλημέρες. Αλλά το πιο τέλειο από αυτή την πρώτη κάπως παγωμένη εξόρμηση στο χωριό ήταν μία γιαγιά σίγουρα πάνω από 70 χρονών με μαύρα ρούχα και από μέσα να ακούγεται σκληρή rock μουσική. Σε ερώτηση του Αχιλλέα αν την ακούει κάποιο από τα εγγόνια της η γιαγιά μας απάντησε πως τα ακούσει για την πάρτη της και πως αν δεν την πιστεύαμε μπορούσαμε να περνάγαμε μέσα για να δοκιμάσουμε τις αντοχές της…άτσα και ιρλανδικό πέσιμο ακόμα δεν πατήσαμε στη χώρα (φυσικά ενώ τα έλεγε όλα αυτά είχε λιώσει από τα γέλια).



Επιβιβαζόμαστε στο van μας και τραβάμε προς νότο τώρα στην μικρή πόλη των 5 χιλιάδων αν θυμάμαι καλά κατοίκων το Blessington το οποίο είναι χτισμένο σε μία μικρή λίμνη περιτριγυρισμένο από γυμνούς λόφους. Μόνο 2 αποστολές για αυτό το μέρος και πραγματικά απορώ πως και έτσι. Μια πόλη 5 χιλιάδων κατοίκων να έχει μόνο αυτά τα 2 γράμματα. Αλλά ο οδηγός μας ενημέρωσε πως εμείς ήμασταν υπεύθυνοι για την παράδοση των γραμμάτων εκτός της πόλης στις φάρμες. Και πραγματικά έτσι και έγινε. Κατευθυνθήκαμε προς την άλλη μεριά της πόλης ακριβώς γύρω στην λίμνη σε μία φάρμα με αγελάδες και πρόβατα όπου τα πράγματα φαίνονταν να έχουν χτιστεί με καλές ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, πολύ σύγχρονα όλα. Εκεί δεν ήρθαμε σε επαφή με τον κόσμο αλλά με το γραμματοκιβώτιο καθώς βλέπαμε μέσα τους εργάτες να κάνουν διάφορα. Μεταξύ τους μίλαγαν μια άλλη γλώσσα, μάλλον κάποια σλαβικής προέλευσης. Το θετικό από αυτήν την περιήγηση ήταν πως βρήκαμε χρόνο να δούμε ένα παλιό και κάπως εγκαταλελειμμένο νεκροταφείο, μιας και ο οδηγός μας τσακωνόταν στο κινητό. Το νεκροταφείο ήταν γεμάτο με τους παλιούς κλασσικούς κέλτικους σταυρούς και με σπασμένα αγάλματα αγγέλων. Σίγουρα το βράδυ θα είναι φοβερό το θέαμα, ειδικά αν η νύχτα έχει και ομίχλη, σωστή ταινία θα ήταν.




Ξανά στο van με τελικό προορισμό την πόλη Naas. Μια πόλη στην οποία είχαμε πολύ δουλειά να ρίξουμε, αλλά και μια πόλη στην οποία θα διανυκτερεύαμε.

 

[varioAthens]

Σαν την 70άρα γιαγιά θέλω να γίνω!!!

 

[ioanna karagianni]

Τι όμορφες φωτογραφίες!!!!


Κονομίσατε και την σοκολατίτσα σας καλά μου