Glosoli
Member
- Μηνύματα
- 403
- Likes
- 316
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νέα Ζηλανδία
Oι προετοιμασίες και η αρχή του ταξιδιού
Κάνοντας οικονομίες σε όλα μας τα έξοδα, ειδικά οι έξοδοι είχαν όχι απλά περιοριστεί αλλά εκλείψει, για περίπου 4 μήνες το μόνο που έκανα ήταν σπίτι-δουλειά-σχολή-σπίτι κατάφερα να μαζέψω ένα ασφαλές κεφάλαιο όχι με την προοπτική να το ξοδέψω όλο απλά να αισθάνομαι πως άμα συμβεί κάτι δεν θα είμαστε ξεκρέμαστοι εκεί στα μακρινά κέλτικα χωριά.
Επίσης μία άλλη δυσκολία ήταν να σταματήσει να κάνει ερωτήσεις και να ανησυχεί η κλασσική Ελληνίδα μάνα, η μητέρα του Αχιλλέα. «Και που θα μείνετε…πως θα μετακινήστε…τι θα τρώτε…και άμα συμβεί κάτι εγώ πως θα το μάθω…και άλλα τέτοια πολλά, αλλά η ερώτηση που μου χτύπαγε το καμπανάκι στο αυτί ήταν το ΤΙ ΘΑ ΤΡΩΤΕ;;; Δηλαδή έλεος κάθε φορά, λες και εκεί ο κόσμος δεν τρώει, λες και ζει με τον αέρα. Την διαβεβαίωσα πως έχει και εκεί σούπερ μάρκετ και πως δεν θα «πάμε» από πείνα.
Επίσης είχα αναλάβει να κάνω και την αίτηση στα Ιρλανδικά ταχυδρομεία. Να στείλω δηλαδή τις αιτήσεις από το διαδίκτυο όμως δεν ήθελαν μόνο αυτό. Ήθελαν και λευκό ποινικό μητρώο μεταφρασμένο στα Αγγλικά ή Ιρλανδικά από την μεταφραστική υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών. Εκτός από αυτά ήθελαν και μία φωτογραφία του καθενός μας όπως επίσης και ένα κείμενο στο οποίο να λέμε γιατί θέλουμε να κάνουμε το ταξίδι μας με αυτόν τον τρόπο και από πού μάθαμε για το πρόγραμμα (φαντάζομαι για στατιστικούς λόγους τα ρώταγαν αυτά).
Η ώρα είχε φτάσει. Βρισκόμαστε στο Ελευθέριος Βενιζέλος μία ηλιόλουστη Κυριακή του Απριλίου ο καθένας μόνο με ένα back bag φορτωμένο στην πλάτη, όμως με όλα τα απαραίτητα πράγματα που θα έπρεπε να είχαμε. Τα απαραίτητα δηλαδή ρούχα για το εκεί κλίμα της εποχής που πηγαίναμε αλλά όχι σε υπερβολικές ποσότητες. Τα Ιρλανδικά ταχυδρομεία μας είχαν ήδη στείλει την «κάρτα εποχιακού βοηθού» όπως την είχαν βαφτίσει για να μπορούμε να χρησιμοποιούμε τα βαν τους όπως επίσης και έναν χάρτη της χώρας με όλα τα χωριά που πάνε τα βαν τις ώρες αναχώρησης καθώς και τις ώρες που φτάνουν στα χωριά, μερικές προτάσεις διαμονής στις περιοχές της χώρας και φτηνά μέρη για φαγητό (όσο φτηνά μπορεί να είναι στην Ιρλανδία). Είχαν καταλάβει φαίνεται ότι άτομα που ταξιδεύουν με αυτόν τον τρόπο μόνο οικονομία θα ήθελαν να κάνουν στα πάντα.
Οι εταιρείες που χρησιμοποιήσαμε για να φτάσουμε στην πρωτεύουσα της Ιρλανδίας, το Δουβλίνο ήταν οι 2 από τις πιο φτηνές και αγαπημένες low cost που υπάρχουν. Αθήνα-Λονδίνο Gatwick με easyjet. Πετάγαμε 3 παρά το μεσημέρι. Η πτήση ήταν αδιάφορη γενικά. Κοιμήθηκα κιόλας και ο Αχιλλέας έκανε προσπάθειες να γνωρίσει την κοπέλα που καθόταν δίπλα του, από ότι θυμάμαι δεν του έδωσε καν σημασία. Φτάνουμε στο νότιο αεροδρόμιο της Βρετανικής πρωτεύουσας κατά τις 5 παρά το απόγευμα τοπική ώρα και έχοντας μόνο χειραποσκευή κινηθήκαμε γρήγορα προς την transit πτήση μας αυτή τη φορά με την Ryanair. Έτσι πάνε αυτά, Ιρλανδία πηγαίναμε άρα θα πηγαίναμε με Ryanair. Έχοντας κάνει on line check in είχαμε χρόνο να χαζέψουμε λίγο εδώ και εκεί και εγώ να φορτωθώ με αγγλικά περιοδικά μουσικής που τόσο μου αρέσουν. Η πτήση μας έφευγε στις 6 το απόγευμα και θα έφτανε μιάμιση ώρα μετά. Μπήκαμε στο αεροπλάνο της Ryanair με τα τόσο κιτς χρώματα που έχει τόσο στα καθίσματα όσο και στις στολές των αεροσυνοδών. Δεν βαριέσαι 40 ευρώ δώσαμε aller-retour για Λονδίνο. Ξέχασα να πω πως το Αθήνα-Λονδίνο και πίσω με την Easyjet το πληρώσαμε 150 ευρώ σχετικά φτηνό μιας και η Easyjet έχει αρχίσει και ανεβάζει τιμές από όσο παρακολουθώ.
Φτάνουμε στο Δουβλίνο με αισθητά χαμηλότερη θερμοκρασία από αυτή στην πατρίδα. Μία μεγάλη πινακίδα μας λέει FáiltegohÉirinnδηλαδή καλώς ήλθατε στην Ιρλανδία στην εθνική γλώσσα της χώρας. Βγαίνουμε γρήγορα από το αεροδρόμιο για να πάρουμε το λεωφορείο για την πόλη. Η χαρά στα πρόσωπά μας είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Έχουμε και οι 2 ένα εντελώς χαζό χαμόγελο στο το οποίο δεν λέει να φύγει ακόμα και όταν ένας που έτρεχε να προλάβει κάτι πέφτει πάνω στον Αχιλλέα και οι 2 μαζί πέφτουν στο δάπεδο. Ο κύριος είπε ένα γρήγορο συγνώμη ενώ εγώ βοηθούσα τον Αχιλλέα να σηκωθεί μιας και το back bag τον είχε αφήσει ανάσκελα λόγω βάρους, τα γέλια μας ήταν το καλωσόρισμα στην πόλη.
Κάνοντας οικονομίες σε όλα μας τα έξοδα, ειδικά οι έξοδοι είχαν όχι απλά περιοριστεί αλλά εκλείψει, για περίπου 4 μήνες το μόνο που έκανα ήταν σπίτι-δουλειά-σχολή-σπίτι κατάφερα να μαζέψω ένα ασφαλές κεφάλαιο όχι με την προοπτική να το ξοδέψω όλο απλά να αισθάνομαι πως άμα συμβεί κάτι δεν θα είμαστε ξεκρέμαστοι εκεί στα μακρινά κέλτικα χωριά.
Επίσης μία άλλη δυσκολία ήταν να σταματήσει να κάνει ερωτήσεις και να ανησυχεί η κλασσική Ελληνίδα μάνα, η μητέρα του Αχιλλέα. «Και που θα μείνετε…πως θα μετακινήστε…τι θα τρώτε…και άμα συμβεί κάτι εγώ πως θα το μάθω…και άλλα τέτοια πολλά, αλλά η ερώτηση που μου χτύπαγε το καμπανάκι στο αυτί ήταν το ΤΙ ΘΑ ΤΡΩΤΕ;;; Δηλαδή έλεος κάθε φορά, λες και εκεί ο κόσμος δεν τρώει, λες και ζει με τον αέρα. Την διαβεβαίωσα πως έχει και εκεί σούπερ μάρκετ και πως δεν θα «πάμε» από πείνα.
Επίσης είχα αναλάβει να κάνω και την αίτηση στα Ιρλανδικά ταχυδρομεία. Να στείλω δηλαδή τις αιτήσεις από το διαδίκτυο όμως δεν ήθελαν μόνο αυτό. Ήθελαν και λευκό ποινικό μητρώο μεταφρασμένο στα Αγγλικά ή Ιρλανδικά από την μεταφραστική υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών. Εκτός από αυτά ήθελαν και μία φωτογραφία του καθενός μας όπως επίσης και ένα κείμενο στο οποίο να λέμε γιατί θέλουμε να κάνουμε το ταξίδι μας με αυτόν τον τρόπο και από πού μάθαμε για το πρόγραμμα (φαντάζομαι για στατιστικούς λόγους τα ρώταγαν αυτά).
Η ώρα είχε φτάσει. Βρισκόμαστε στο Ελευθέριος Βενιζέλος μία ηλιόλουστη Κυριακή του Απριλίου ο καθένας μόνο με ένα back bag φορτωμένο στην πλάτη, όμως με όλα τα απαραίτητα πράγματα που θα έπρεπε να είχαμε. Τα απαραίτητα δηλαδή ρούχα για το εκεί κλίμα της εποχής που πηγαίναμε αλλά όχι σε υπερβολικές ποσότητες. Τα Ιρλανδικά ταχυδρομεία μας είχαν ήδη στείλει την «κάρτα εποχιακού βοηθού» όπως την είχαν βαφτίσει για να μπορούμε να χρησιμοποιούμε τα βαν τους όπως επίσης και έναν χάρτη της χώρας με όλα τα χωριά που πάνε τα βαν τις ώρες αναχώρησης καθώς και τις ώρες που φτάνουν στα χωριά, μερικές προτάσεις διαμονής στις περιοχές της χώρας και φτηνά μέρη για φαγητό (όσο φτηνά μπορεί να είναι στην Ιρλανδία). Είχαν καταλάβει φαίνεται ότι άτομα που ταξιδεύουν με αυτόν τον τρόπο μόνο οικονομία θα ήθελαν να κάνουν στα πάντα.
Οι εταιρείες που χρησιμοποιήσαμε για να φτάσουμε στην πρωτεύουσα της Ιρλανδίας, το Δουβλίνο ήταν οι 2 από τις πιο φτηνές και αγαπημένες low cost που υπάρχουν. Αθήνα-Λονδίνο Gatwick με easyjet. Πετάγαμε 3 παρά το μεσημέρι. Η πτήση ήταν αδιάφορη γενικά. Κοιμήθηκα κιόλας και ο Αχιλλέας έκανε προσπάθειες να γνωρίσει την κοπέλα που καθόταν δίπλα του, από ότι θυμάμαι δεν του έδωσε καν σημασία. Φτάνουμε στο νότιο αεροδρόμιο της Βρετανικής πρωτεύουσας κατά τις 5 παρά το απόγευμα τοπική ώρα και έχοντας μόνο χειραποσκευή κινηθήκαμε γρήγορα προς την transit πτήση μας αυτή τη φορά με την Ryanair. Έτσι πάνε αυτά, Ιρλανδία πηγαίναμε άρα θα πηγαίναμε με Ryanair. Έχοντας κάνει on line check in είχαμε χρόνο να χαζέψουμε λίγο εδώ και εκεί και εγώ να φορτωθώ με αγγλικά περιοδικά μουσικής που τόσο μου αρέσουν. Η πτήση μας έφευγε στις 6 το απόγευμα και θα έφτανε μιάμιση ώρα μετά. Μπήκαμε στο αεροπλάνο της Ryanair με τα τόσο κιτς χρώματα που έχει τόσο στα καθίσματα όσο και στις στολές των αεροσυνοδών. Δεν βαριέσαι 40 ευρώ δώσαμε aller-retour για Λονδίνο. Ξέχασα να πω πως το Αθήνα-Λονδίνο και πίσω με την Easyjet το πληρώσαμε 150 ευρώ σχετικά φτηνό μιας και η Easyjet έχει αρχίσει και ανεβάζει τιμές από όσο παρακολουθώ.
Φτάνουμε στο Δουβλίνο με αισθητά χαμηλότερη θερμοκρασία από αυτή στην πατρίδα. Μία μεγάλη πινακίδα μας λέει FáiltegohÉirinnδηλαδή καλώς ήλθατε στην Ιρλανδία στην εθνική γλώσσα της χώρας. Βγαίνουμε γρήγορα από το αεροδρόμιο για να πάρουμε το λεωφορείο για την πόλη. Η χαρά στα πρόσωπά μας είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Έχουμε και οι 2 ένα εντελώς χαζό χαμόγελο στο το οποίο δεν λέει να φύγει ακόμα και όταν ένας που έτρεχε να προλάβει κάτι πέφτει πάνω στον Αχιλλέα και οι 2 μαζί πέφτουν στο δάπεδο. Ο κύριος είπε ένα γρήγορο συγνώμη ενώ εγώ βοηθούσα τον Αχιλλέα να σηκωθεί μιας και το back bag τον είχε αφήσει ανάσκελα λόγω βάρους, τα γέλια μας ήταν το καλωσόρισμα στην πόλη.
