Seezo
Member
- Μηνύματα
- 21
- Likes
- 46
Χρόνια ήθελα να κάνω ένα ταξίδι στη Βουδαπέστη. Φέτος μου δόθηκε η ευκαιρία. Ήταν ένα πολύ οικονομικό ταξίδι και αυτή ήταν η κινητήριος δύναμη. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι στερηθήκαμε κάτι, κάθε άλλο. Ο λόγος που συντάσσω αυτή την ιστορία είναι για να βοηθήσω όσο μπορώ μελλοντικούς ταξιδιώτες με τον ίδιο τρόπο όπως έχω βοηθηθεί κι εγώ μέσα από αυτή τη σελίδα για αυτό το ταξίδι μου αλλά και για προηγούμενο ταξίδι στη Ρώμη και τη Φλωρεντία. Δυστυχώς, στο προηγούμενο ταξίδι δεν ήμουν τόσο οργανωμένος και δεν μπόρεσα να γράψω την ιστορία μου, ενώ σε αυτό προετοιμάστηκα καλύτερα και κάθε βράδι ηχογραφούσα μια αφήγηση για όλα αυτά που έκανα την ημέρα έτσι ώστε να μπορώ τώρα να τα τυπογραφήσω. Η ιστορία που θα διαβάσετε έχει σκοπό καθοδηγητικό και μόνο (για αυτό αναφέρω τιμές και μέρη όπου μπορώ) και για αυτό το λόγο δεν είναι ίσως γραμμένη σα διήγημα, όπως κάποιες άλλες όμορφες ιστορίες εδώ μέσα. Σε αυτό παίζει ρόλο το ότι την γράφω στο πόδι λόγω έλλειψης χρόνου. Διαβάζεται όμως. Το ταξίδι το έκανα με την κοπέλα μου και ήταν 31η Μαρτίου (βράδι) με 4η Απριλίου (πρωί) του 2015. Το συνολικό του κόστος ήταν 250 ευρώ το άτομο. Υπολογίζαμε για παραπάνω, αλλά κάναμε όσα θέλαμε με αυτά τα χρήματα.
Ξεκινάμε λοιπόν...
Ημέρα πρώτη
Φύγαμε από Θεσσαλονίκη με την Wizzair (60 ευρώ roundtrip+ 20 για την βαλίτσα κάθε φορά. Είχαμε μια βαλίτσα, άρα 80 ευρώ για τον καθένα roundtrip). Υπήρξε μια καθυστέρηση καμιά ώρα γιατί ένα πουλί είχε μπει στην τουρμπίνα του αεροσκάφους καθώς αυτό ερχόταν και έστειλαν άλλο στη συνέχεια. Η πτήση ήταν καλή αν εξαιρέσουμε κάτι δυνατά ταρακουνήματα στο τέλος. Φτάσαμε στο αεροδρόμιο. Ανταλάξαμε λίγα ευρώ με φιορίνια με ισοτιμία εις βάρος μας και βρήκαμε πολύ εύκολα τη στάση για το λεωφορειάκι της wizzair (το οποίο μας κόστισε 5 ευρώ στον καθένα για να μας πάει και 5 για να επιστρέψουμε). Μας άφησε στο κέντρο σε ένα μέρος από το οποίο θα μας συγκέντρωνε όταν θα φεύγαμε. Παιδευτήκαμε λίγο να βρούμε το διαμέρισμα. Επιβάλλεται να έχετε το τηλέφωνο του ιδιοκτήτη για να τον καλέσετε. Το διαμέρισμα μας κόστισε 126 ευρώ για 4 διανυκτερεύσεις και είχε μέσα τα πάντα ενώ ήταν πάνω ακριβώς από την μοναδική στάση του μετρό που συναντώνται οι 3 γραμμές, πιο κέντρο δεν γίνεται. Εξωτερικά το κτήριο είναι άσχημο και φαίνονται τα χρονάκια του, μέσα όμως το διαμέρισμα ήταν προσεγμένο, ανακαινισμένο και πεντακάθαρο. Εννοείται ότι είχε ζέστη και ζεστό νερό όλη μέρα. Δεν υπήρχε διακόπτης για το καλοριφέρ και αναγκαζόμουν να ανοίγω το παράθυρο για να την παλέψω τόση ζέστη ενώ έκανα μπάνιο με δροσερό νερό. Πραγματικά, όμως η ζέστη αυτή δεν ήταν πρόβλημα. Το βράδι είχαμε λιγάκι ανοιχτό το παράθυρο. Η πρώτη μας βόλτα ξεκίνησε με ψιχάλα. Πήγαμε σε ένα μίνι μάρκετ να πάρω ομπρέλα. Μου έδειξε μια και της ζήτησα μεγαλύτερη. Μου έδωσε μια άλλη χωρίς να την ανοίξει και την πλήρωσα. Όταν βγήκαμε έξω και την ανοίξαμε είδαμε ότι ήταν πού μικρότερη και πήγα να την επιστρέψω. Δεν τη δέχτηκε γιατί είχε πέσει μια σταγόνα με νερό από τη βροχή επάνω της. Δε θα την χαρακτηρίσω γιατί θα βγάλω πολύ δηλητήριο. Συνεχίσαμε και είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε το ναό του αγίου Στεφάνου από την πίσω πλευρά. Δεν προλάβαμε για 5 λεπτά να αλλάξουμε ευρώ σε φιορίνια καθώς τα γραφεία έκλεισαν. Αυτό ήταν λίγο φάουλ από τη μεριά μας αλλά οκ. Συνεχίσαμε προς το Δούναβη για να θαυμάσουμε το κοινοβούλιο φωτισμένο ενώ περάσαμε και από το σημείο όπου βρίσκονται τα παπούτσια των Εβραίων. Ομολογώ ότι συγκινήθηκα. Απέναντι βλέπαμε το κάστρο της Βούδας και τον πύργο των ψαράδων. Πολύ ωραία όλα, μαζί και οι γέφυρες. Συνεχίζοντας φτάσαμε ξανά στο ύψος της βασιλικής του αγίου Στέφανου. Ψάχνοντας να φάμε κάτι στο πόδι ρωτήσαμε 3 ευγενέστατα κορίτσια τα οποία μας πήγαν έξω από την πόρτα ενός μαγαζιού που οι ίδιες μας πρότειναν. Φάγαμε συκώτι πάπιας και κάτι άλλο που δε θυμάμαι. Ευγενικό προσωπικό αλλά οι τιμές λίγο τσιμπημένες σε σχέση με αυτά που φάγαμε στη συνέχεια. Πολύ γευστικά αλλά πολύ μικρή ποσότητα. Πριν επιστρέψουμε στο σπίτι θαυμάσαμε το εξωτερικό της βασιλικής του Αγίου Στεφάνου. Σειρά είχαν κάποια απαραίτητα ψώνια από 24ωρο μίνι μάρκετ και βουρ για μπάνιο και ύπνο. Η επόμενη μέρα είχε γεμάτο πρόγραμμα και θα έπρεπε να υπάρχει κάποια σχετική πειθαρχεία στις ώρες ύπνου ώστε να είμαστε δυνατοί.
Ημέρα δεύτερη
Ξεκινήσαμε πρωί-πρωί φυσικά και το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να αλλάξουμε νόμισμα. Είχα κοιτάξει ένα siteπου έδινε τις ισοτιμίες σε όλη την πόλη και μας βόλευε να πάμε σε ένα ανταλλακτήριο το οποίο βρίσκονταν στο δρόμο μας για το νησί της Μαργαρίτας το οποίο θα επισκεπτόμασταν στη συνέχεια. Εννοείται ότι αυτό είναι το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να κάνει κάποιος διότι αν αγοράζεις με ευρώ (υπάρχει και αυτή η δυνατότητα) οι τιμές στρογγυλοποιούνται εις βάρος σου. Πήραμε 298 φιορίνια για κάθε ευρώ. Ήταν η μοναδική φορά που αλλάξαμε ευρώ σε φιορίνια γιατί είχα στο νου μου ότι θα έπρεπε να δώσω μια κι έξω όσα χρήματα υπολόγιζα ότι θα χρειαστώ γιατί όσο περισσότερα ευρώ αλλάξεις τόσο μικραίνει αναλογικά το κόστος συναλλαγής (πληρώνεις την ισοτιμία και κάποιο τίμημα απέναντι στο γραφείο συναλλαγής). Το συνιστώ και σε εσάς. Θα ήθελα εδώ να παρατηρήσω ότι ο κόσμος ήταν παντού ευγενέστατος και θερμός εκτός από την κυρία στο μίνι μάρκετ με την ομπρέλα, το προσωπικό σε ένα άλλο 24ωρο μίνι μάρκετ και την κυρία στο γραφείο συναλλαγής οι οποίοι ήταν ιδιαίτερα αγενείς.
Συνεχίσαμε και στο δρόμο μας για το νησί της μαργαρίτας δοκιμάσαμε να φάμε το διάσημο Kürtőskalács το οποίο πρώτα το εντόπισα με τη μύτη και ύστερα με τα μάτια μιας και ήξερα, από τις ιστορίες άλλων μελών, ότι αν μυρίσω κάτι τόσο όμορφο στο δρόμο θα είναι αυτό το γλυκό. Ήταν πολύ νόστιμο και κόστιζε κάπου στο 1 ευρώ το ένα, ίσως και λιγότερο, δε θυμάμαι. Φτάσαμε στο νησί της Μαργαρίτας και ενοικιάσαμε ένα ποδήλατο σαν αυτό http://images.evanscycles.com/produ.../dawes-double-edge-19-15-2013-tandem-bike.jpg . Το κόστος ήταν 2400 φιορίνια (8 ευρώ) για μία ώρα. Μου έκανε εντύπωση η ευγένεια των παιδιών που ενοικίαζαν τα ποδήλατα. Τους ρώτησα αν σε περίπτωση που αργήσω 5 λεπτά μου χρεώσουν την επόμενη ώρα και μου είπαν ότι 5 λεπτά είναι οκ, ωστόσο ήμασταν συνεπείς. Το ποδήλατο ήταν πολύ καλή κίνηση και το διασκεδάσαμε πραγματικά, ειδικά η κοπέλα μου ξετρελάθηκε. Η βόλτα στο νησί ήταν πραγματικά πολύ όμορφη και άξιζε 100%. Το νησί είναι επίπεδο και το ποδήλατο δε θα σας κουράσει. Στη συνέχεια προχωρήσαμε προς τη Βούδα και ανεβήκαμε με τα πόδια στον πύργο των ψαράδων αφού θαυμάσαμε από απέναντι το κοινοβούλιο. Πραγματικά , δεν βρίσκω λόγο να χρησιμοποιήσει κανείς μεταφορικό μέσο για τον πύργο εκτός αν κουράζεται πάρα πολύ εύκολα. Ήταν πολύ πιο εύκολο απ’όσο νόμιζα.
Ο πύργος των ψαράδων είναι κάτι αξιομνημόνευτο. Εντυπωσιαστήκαμε με αυτό το παραμυθένιο σκηνικό και με την εξωτερική όψη της εκκλησίας του Ματθαίου. Η θέα προς το Δούναβη και το κοινοβούλιο είναι κάτι που αξίζει να απολαύσει ο επισκέπτης. Στη συνέχεια ψάξαμε να βρούμε το εκπληκτικότατο Ruszwurm για να φάμε strudel, όπως είχε προταθεί από κάποιο άλλο μέλος εδώ μέσα. Οι γεύσεις που δοκιμάσαμε ήταν μαύρη παπαρούνα και κεράσι . Εμένα μου άρεσαν και τα δύο και ξετρελάθηκα με την παπαρούνα ενώ στην κοπέλα μου δεν άρεσε αυτό μόνο. Πήραμε και από έναν καπουτσίνο. Το προσωπικό μας σκλάβωσε με την ευγένειά του και τον επαγγελματισμό του. Συγκεκριμένα, μια κοπέλα προσπαθούσε να μου εξηγήσει ότι το μαύρο strudelείναι παπαρούνας μέχρι να το καταλάβω, μόνο παπαρούνα δε μου έφερε μπροστά μου. Ο καφές ήταν επίσης πολύ καλός και ταίριαζε απόλυτα με το γλυκό. Το γλυκό και ο καφές μαζί έκαναν κάπου στα 4,5 ευρώ και πληρώνεις αναγκαστικά tip (10%) το οποίο συμπεριλαμβάνεται στο λογαριασμό. Όπως και να ‘χει ήταν τέλεια και για αυτό ξαναπήγαμε και θα ξαναπάμε αν βρεθούμε ποτέ ξανά εκεί. Θα ήθελα να σημειώσω ότι το πιο πιθανό είναι να μη βρείτε με τη μία τραπέζι. Υπομονή, αξίζει. Αν δε βρείτε το μαγαζί αυτό εύκολα ρωτήστε στο γραφείο εξυπηρέτησης τουριστών κοντά στον πύργο.
Σειρά είχε το κάστρο της Βούδας (εννοείται με τα πόδια, κατηφόρα είναι ως επί το πλείστον). Δεν προλάβαμε την πινακοθήκη την οποία στεγάζει καθώς η ώρα πλησίαζε 6 το απόγευμα και την ώρα αυτή κλείνει. Κάναμε βόλτα γύρω από το κάστρο και βγάλαμε φωτογραφίες. Κατεβήκαμε σιγά σιγά με τα πόδια και πήραμε ένα λεωφορείο για να πάμε στον λόφο του Gellert. Το λεωφορείο αυτό μας άφησε στο ξεκίνημα της ανηφόρας και θέλαμε κανένα μισάωρο να ανέβουμε (ίσως και λιγότερο). Η αλήθεια είναι ότι εγώ δε κουράστηκα αλλά η κοπέλα μου τα ‘παιξε λιγάκι. Αν μπορείτε να πάρετε κάποιο μέσο θα ήταν καλύτερα, αν όχι παλεύεται. Φτάσαμε, λοιπόν, και η θέα μας αποζημίωσε. Πήγαμε αυτή την ώρα γιατί θέλαμε να προλάβουμε τη θέα υπό το φως του ήλιου αλλά και μετά τη δύση. Είναι απλά μαγευτική αυτή η θέα (είτε τη μέρα είτε τη νύχτα). Θυμάμαι ότι καθόμουν και απλά κοιτούσα. Μου γέμιζε την ψυχή αυτό που έβλεπα και δε θα το ξεχάσω ποτέ. Προσπαθήστε να μη το χάσετε!
Στη συνέχεια πήραμε τον κατήφορο και κατευθυνθήκαμε προς την Πέστη. Απολαύσαμε τη διαδρομή από την ήρεμη πλευρά της Βούδας και σκεφτόμασταν τι καλά που θα είναι να μένεις σε αυτή την πλευρά της πόλης, τόσο γαλήνια, κοντά στη φύση και τόσο όμορφα. Επόμενη στάση ήταν το εστιατόριο Angelo Party Cafe. Σε αυτή την περιοχή έχει πολλά εστιατόρια και αρκετά από αυτά μας φάνηκαν οικονομικά από τους καταλόγους που είχαν στην είσοδο αλλά υπήρχαν και πιο ακριβά. Βρίσκεται στην οδό Raday (Raday Utca) κοντά στη στάση Kalvin του μετρό .Το εστιατόριο αυτό μας έκανε κλικ με τη μία και ακολουθήσαμε το ένστικτό μας. Είμαι άνθρωπος που δεν τρώει λίγο. Ήθελα να φάω goulash κι έτσι παρήγγειλα μία πριν το κυρίως πιάτο για ζέσταμα (3 ευρώ περίπου). Αυτό ήταν λάθος γιατί η ποσότητα ήταν αρκετά μεγαλύτερη από αυτό που περίμενα. Ήταν πικάντικη και μου άρεσε ο συνδυασμός με τη μπύρα η οποία ήταν σε σωστή θερμοκρασία (0,5 lt1,3 ευρώ). Παραγγείλαμε από τις προτάσεις του μενού για τα καλύτερα πιάτα από την τοπική κουζίνα. Γενναιόδωρες μερίδες και ποιοτικό (κατά την κρίση μας) φαγητό. Τα πιάτα μας ήταν κρεατικά με πατάτες ή ρύζι ή νουντλς (πήγαμε και τις 3 μέρες εκεί) και κόστιζαν από 6 έως 10 ευρώ και ήταν όλα πάρα μα πάρα πολύ καλά από όλες τις απόψεις. Η κοπέλα μου ζήτησε το κρέας μέτρια ψημένο την πρώτη μέρα και μέσα ήταν κόκκινο, οπότε, αν δε σας αρέσει αυτό, ζητήστε το καλοψημένο. Στο τέλος μας κέρασαν και ένα σφηνάκι από ένα οινοπνευματώδες ποτό το οποίο ήταν πολύ δυνατό σαν τσίπουρο. Μου άρεσαν όλα πάρα πολύ. Στη συνέχεια πήγαμε στο σπίτι το οποίο δεν απείχε πάρα πολύ από το μέρος.
Ημέρα Τρίτη
Η τρίτη ημέρα της παραμονής μας στη Βουδαπέστη ήταν η μεγάλη Πέμπτη των καθολικών. Ξεκινήσαμε να πάμε στον άγιο Στέφανο με σκοπό να ανεβούμε στην κορυφή του και να θαυμάσουμε την θέα. Πριν κάνουμε αυτό όμως αποφασίσαμε να παρακολουθήσουμε την πρωινή λειτουργία. Αυτό κι αν ήταν! Σαν λάτρης της μουσικής εντυπωσιάστηκα με αυτό που έφτανε στα αυτιά μου. Το όργανο ήταν εκπληκτικό και ο κόσμος όλος συμμετείχε, κάποιες κυρίες μάλιστα είχαν πραγματικά πολύ ωραίες φωνές. Είναι κάτι που δεν πρόκειται να ξεχάσω. Καθίσαμε μέχρι να τελειώσει όλο αυτό. Στη συνέχεια βγάλαμε εισιτήριο για την οροφή (500 φιορίνια έκαστος είναι κανονικά, εμείς δώσαμε από 400 με το φοιτητικό μας πάσο το οποίο αναγνωρίστηκε όπου κι αν το δείξαμε). Η θέα ήταν πολύ καλή (καμιά σχέση με τον Duomo της Φλωρεντίας όπου είχαμε κάνει το ίδιο βέβαια).
Κατεβαίνοντας περάσαμε από το Gelarto Rosa για παγωτάκι και μπορώ να πω ότι το παγωτό τους είναι πάρα πολύ ωραίο και αξίζει να το δοκιμάσετε. Δοκιμάστε τη σοκολάτα με πάπρικα!
Σειρά είχε ο ζωολογικός κήπος. Φτάσαμε εκεί με το μετρό. Δεν θα πω πολλά για το ζωολογικό κήπο καθώς ήταν η πρώτη μου φορά που πήγαινα ποτέ σε ζωολογικό κήπο και δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης αλλά, επίσης, δεν το θεωρώ και σπουδαία εμπειρία. Για να είμαι ακριβής, δε μου άρεσε να βλέπω τα ζώα φυλακισμένα και δε νομίζω να ξανακάνω κάτι τέτοιο ποτέ μου. Είχε πάρα πολλά ζώα και φάγαμε εκεί πολλές ώρες.
Στη συνέχεια πήγαμε στα λουτρά (Szechenyi Baths). Από την είσοδο που βρίσκεται στην πλευρά του ζωολογικού κήπου μπορείς να βγάλεις ημερήσιο εισιτήριο με περίπου 5000 φιορίνια (με καμπίνα) ή με περίπου 4500 φιορίνια (χωρίς καμπίνα) το οποίο σου δίνει πρόσβαση στις εσωτερικές πισίνες μέχρι τις 19:00 και στις εξωτερικές μέχρι τις 22:00. Οι εσωτερικές πισίνες είναι στην απέναντι πλευρά και μπορείς να πας και από την απέναντι είσοδο στην οποία μπορείς να βγάλεις μόνο εισιτήριο για τις εσωτερικές πισίνες (έως τις 19:00 δηλαδή) με 4500 φιορίνια. Εμείς αγοράσαμε ημερήσια εισιτήρια ένα με καμπίνα και ένα χωρίς για να αλλάξουμε και να έχουμε τα πράγματά μας. Οι καμπίνες είναι πολύ μικρές αλλά κάνουν τη δουλειά τους. Στις τιμές που πληρώσαμε μπορεί να κάνω λάθος και να δώσαμε 4000 και 4500 φιορίνια αντίστοιχα. Είχα μια ανησυχία: τα ντους που είχα δει ήταν από τη μεριά των εσωτερικών λουτρών και σκεφτόμουν μήπως κλείνουν και αυτά στις 19:00 και δεν μπορούμε να κάνουμε μπάνιο. Προφανώς και υπάρχουν και άλλες ντουζιέρες από τη μεριά του κτηρίου που κλείνει στις 22:00. Κάναμε μπάνιο σε όλες τις πισίνες μέσα και έξω. Ήταν πολύ χαλαρωτικό και είχε αρκετή πλάκα. Εννοείται ότι το κρύο μας πετσόκοβε όταν βγαίναμε από την υπαίθρια πισίνα. Ο λόγος που δεν πήγαμε την πρώτη μέρα στα λουτρά είναι επειδή ήθελα στις 2 πρώτες μέρες να προσαρμοστεί το κατά δύναμη το σώμα μου στο κλίμα. Δεν ξέρω αν αυτό έπαιξε κάποιο ρόλο αλλά δεν κρύωσα. Τελειώνοντας κάναμε μπάνιο και πιστολάκι (υπάρχουν μπόλικα αλλά όχι πολλών watt, δεν έχουν δύναμη δηλαδή και θέλουν το χρόνο τους και την υπομονή τους). Η αλήθεια είναι ότι βγαίνοντας αισθανόμασταν καταβεβλημένοι παρότι χαλαρώναμε στα λουτρά. Εντάξει, δεν είναι και ότι πιο εύκολο να ανεβοκατεβάζεις θερμοκρασίες τόσο άμεσα κι επίσης τα καταφέραμε και ήμασταν όλη τη μέρα νηστικοί, μεγάλο λάθος αυτό. Επίσης, κάτι που θα ήθελα να συμπληρώσω για τα λουτρά είναι ότι μύριζαν παράξενα (μάλλον αυτό οφείλεται στη σύσταση του νερού) και ότι η κοπέλα μου είχε τσιμπιματάκια και φαγούρα στο σώμα της όταν φεύγαμε Αυτό ήταν το πιο κρύο βράδι στο ταξίδι μας διότι μας θέρισε ο αέρας. Μαζί με όλη μας την κούραση, αυτό δε μας άφησε να χαρούμε και πολύ το πάρκο με το κάστρο Vajdahunyad αλλά ούτε και την πλατεία των ηρώων τα οποία όμως είναι μαγευτικότατα και, δυστυχώς, δεν προλάβαμε να τα επισκεφτούμε ξανά. Περάσαμε από το σπίτι μας για να κάνει μπάνιο η κοπέλα μου και να ησυχάσει από την αίσθηση που είχε στο σώμα της. Όλα οκ! Ήμουν ένα ζωντανό πτώμα που χρειαζόταν επειγόντως να φάει. Παρέα μου είχα άλλο ένα πτώμα με την ίδια αίσθηση. Πήραμε τα πόδια μας και πήγαμε για φαγητό. Δοκιμάσαμε νέα πιάτα τα οποία και πάλι μας άρεσαν πάρα πολύ. Στο γυρισμό πήραμε την επιστροφή από τη Vaci utca (οδός Vaci). Ήταν έρημη αλλά αυτό ήταν που θέλαμε μάλλον...
Παγωτάκι από το Gelarto Rosa.
Τα λουτρά νύχτα. Η φωτογραφία δεν αποδίδει σε μεγάλο βαθμό αυτό που θα δέιτε από κοντά.
Ημέρα τέταρτη
Η τέταρτη και τελευταία μέρα μας στην όμορφη Βουδαπέστη ξεκίνησε με αμείωτη όρεξη. Το πρόγραμμα ήταν αρκετά φορτωμένο αλλά η φιλοσοφία μας ήταν να περάσουμε καλά κάνοντας ότι προλαβαίνουμε και να μην αγχωθούμε. Ξεκινήσαμε παίρνοντας τον δρόμο προς τον άγιο Στέφανο γιατί πάνω σε αυτό τον δρόμο ήταν ένα «περιπτεράκι» που έψηνε Kürtőskalács . Πήραμε, εγώ καρύδα και η κοπέλα μου κακάο ή βανίλια.
Μια σημείωση εδώ, την πρώτη φορά που φάγαμε περιμέναμε μέχρι να ψηθεί (2 λεπτά δηλαδή) ενώ τώρα το είχαν έτοιμο και όταν πήγαμε να δοκιμάσουμε ήταν κρύο και φυσικά όχι τόσο ωραίο όσο το ζεστό. Αυτό το λέω για να το έχει στο νου του όποιος ενδιαφέρεται και να το επισημάνει όταν πάει να αγοράσει. Στη συνέχεια, λοιπόν, κατευθυνθήκαμε προς την εβραϊκή συναγωγή. Πολύς κόσμος απ’έξω και μαζί με αυτούς κάποιος φύλακας (ίσως και αστυνομικός). Τον ρώτησα από πού μπαίνουμε και με ένα ευγενικό χαμόγελο μου έκανε νεύμα να μου δείξει ότι υπάρχει ένα λουκέτο στην είσοδο και μια ανακοίνωση που έλεγε ότι η συναγωγή θα είναι κλειστή για κάποιες ημέρες, μία εκ των οποίων ήταν η συγκεκριμένη. Κανένα πρόβλημα για εμάς, αποδεχτήκαμε το πεπρωμένο και σκεφτήκαμε να αξιοποιήσουμε το υπόλοιπο της ημέρας. Επόμενος προορισμός ήταν η κεντρική αγορά. Πολύ ωραίο κτήριο και μου έδωσε μια ωραία εντύπωση από το ισόγειο όπου συναντάει κάποιος κυρίως κρεοπωλεία με παραδοσιακά ουγγρικά λουκάνικα, μπαχαρικά και μανάβικα. Στον επάνω όροφο με το που ανεβήκαμε είδαμε τα σουβενίρ μαζί με σκουφάκια, καπελάκια κλπ. Τον γυρίσαμε λίγο μόνο γιατί καλή ήταν η αγορά αλλά θέλαμε να ξαναπάμε στον πύργο των ψαράδων και για καφεδάκι και γλυκό στην καφετέρια δίπλα (το Ruszwurm). Εγώ είχα αγοράσει σαλάμι, πάπρικα και μια κούπα δωράκι για τον πατέρα μου. Πήγαμε με το μετρό στο σπίτι ξανά για να τα αφήσουμε αλλά και για να πάρουμε τα εισιτήρια για την όπερα ώστε να πάμε κατευθείαν εκεί το απόγευμα και να μη ξαναπεράσουμε από το σπίτι. Με τα πόδια ξεκινήσαμε για την Βούδα, περνώντας από την πλατεία Vörösmarty ώστε να δούμε το Café Gerbeaudκαι αν μας κάνει κέφι να μείνουμε εκεί για λίγο τελικά. Δε μας πολυσυγκίνησε η εικόνα παρότι δεν ήταν άσχημο. Το ωραίο είναι όμως ότι βρεθήκαμε μπροστά σε ένα πανηγύρι με φαγητά και μπύρα το οποίο αν το ήξερα από την πρώτη μέρα θα το είχα τιμήσει ξανά. Υπήρχαν, λοιπόν, διάφορα stands με φαγητό και τραπεζάκια στην πλατεία για να φάμε. Πήραμε στην αρχή κάτι σαν χοντρή κρέπα με σαλάμι και διάφορα άλλα που μου πέταξε μέσα ο καλλιτέχνης (1400 φιορίνια νομίζω έκανε) και στη συνέχεια μεγάλη τηγανίτα με τυρί και γιαούρτι (νομίζω 900 φιορίνια) και μια μπύρα (800 φιορίνια). Το καταευχαριστηθήκαμε και θα το ξανακάναμε. Να σημειώσω εδώ ότι με τον καιρό έπαθα πλάκα στηΒουδαπέστη. Όταν καθίσαμε να φάμε στην πλατεία είχε ήλιο, καθώς τρώγαμε στη συνέχεια άρχισε να ρίχνει ψιλό χιόνι και στη συνέχεια έβγαλε πάλι ήλιο. Φάγαμε πολύ ωραία, λοιπόν, και στη συνέχεια πήγαμε και βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες απέναντι από το κάστρο της Βούδας. Ακολούθησε περπάτημα ως την αλυσιδωτή γέφυρα και ανεβήκαμε ξανά με τα πόδια στον πύργο των ψαράδων. Είχαμε σκοπό να πάμε στην εκκλησία του Ματθαίου αλλά τη βρήκαμε πάλι κλειστή διότι τις Παρασκευές δεν κλείνει στις 5 όπως την Τετάρτη που πήγαμε πρώτη φορά (και ήταν κλειστή) αλλά πιο νωρίς. Αυτό ήταν κάτι που μας είχε διαφύγει. Απολαύσαμε μια βόλτα σε αυτό το υπέροχο μνημείο, το αποχαιρετήσαμε και πήγαμε για το προγραμματισμένο γλυκό με τον καφέ. Το μαγαζί είχε ουρά αλλά περιμέναμε και πιάσαμε ένα τραπεζάκι έξω. Είχε ήλιο και ήταν πολύ ωραία. Παραγγείλαμε στρούντελ ξανά με καπουτσίνο. Αυτή τη φορά πήραμε ένα στρούντελ με τυρί κι ένα με Μήλο. Και πάλι υπέροχα ήταν όλα. Αφού καθίσαμε και ξεκουραστήκαμε πήγαμε πιο μέρα στο γνωστό μνημείο του αλόγου με τα χρυσά αχαμνά. Για την ακρίβεια, είναι όλο το άγαλμα χρυσό αλλά λόγω του χρόνου το χρώμα έχει θαμπώσει πέρα από το συγκεκριμένο σημείο του σώματος του αλόγου διότι ο κόσμος συνηθίζει να το πιάνει εκεί βασιζόμενος στην αντίληψη ότι αυτό φέρνει καλή τύχη. Πήγαμε κι εμείς να βγάλουμε μια αναμνηστική φωτογραφία κάνοντας τη συγκεκριμένη χειρονομία. Ύστερα ήρθε στο σημείο ένα γκρουπ με ξεναγό και καθίσαμε να ακούσουμε κι εμείς μήπως πουν τίποτα ενδιαφέρον. Το ενδιαφέρον που ακούσαμε είναι ότι αν σε δει αστυνομικός να πιάνεις τις μπάλες του αλόγου σε τρέχει στο τμήμα. Αυτό συμβαίνει ύστερα από σχετική απόφαση που λήφθηκε για να αποτρέψουν τον κόσμο (και μάλλον τους ντόπιους περισσότερο) από αυτή τη χειρονομία, διότι το είχαν παρακάνει. Κουφό λίγο αλλά οκ. Σειρά είχε η όπερα. Η ώρα πλησίαζε 5 μμ. Φτάσαμε με το μετρό λιγάκι αργοπορημένοι και χάσαμε την αρχή του έργου (Parsifalτου Wagner). Δυστυχώς ή ευτυχώς, η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Όπερα δεν είχαμε παρακολουθήσει ξανά και μπορώ να πω ότι μαγευτήκαμε. Το έργο ήταν στην τοπική γλώσσα και διαβάζαμε υπότιτλους στα αγγλικά. Μας είχαν ξεφύγει όμως κάποια σημεία της υπόθεσης λόγω της καθυστέρησής μας. Μια παρατήρηση ακόμα. Οι θέσεις που κλείσαμε ήταν στο 3ο πάτωμα τέρμα γωνία. Μας έκοβε λίγη θέα ένας προβολέας που στηριζόταν μπροστά μας και έπρεπε να τεντωθούμε λιγάκι. Παρατήρησα ότι στα 2 πατώματα από κάτω μας δεν υπήρχε κάτι τέτοιο. Νομίζω ότι τα εισιτήριά μας έκαναν 5 ευρώ έκαστο ( τα είχαμε κλείσει από το internet και τα είχαμε εκτυπωμένα, αλλιώς δε γινόταν να βγάλουμε εκεί εφόσον είχαμε καθυστερήσει). Το έργο είχε διάρκεια 5 ώρες με ένα ενδιάμεσο διάλειμμα. Δε το είδαμε όλο λόγω του ότι θέλαμε να κάνουμε και κρουαζιέρα και δε θα προλαβαίναμε. Για την ακρίβεια το σκεφτήκαμε πολύ να αφήσουμε την κρουαζιέρα και να κάτσουμε να δούμε το έργο αλλά δεν πράξαμε έτσι τελικά. Το σημαντικό σε όλη αυτή την υπόθεση είναι ότι αυτό το έργο αποτέλεσε την μύησή μας στην όπερα και θέλουμε να παρακολουθήσουμε ξανά κάτι ανάλογο όταν μας δοθεί η ευκαιρία. Πραγματικά, το συναίσθημα είναι μεγαλειώδες! Η ορχήστρα, η χορωδία που ήταν από πίσω μας και πλανιόταν σαν αγγελικό άκουσμα στο χώρο χωρίς να ξέρουμε από πού έρχεται αυτός ο ήχος, ο χορός… Απερίγραπτα μαγευτική εμπειρία που δεν βιώνεται παρά μόνο από κοντά.
Σειρά είχε η κρουαζιέρα. Ίσα-ίσα προλαβαίναμε την τελευταία (9:30 μμ) αλλά είχε φουλάρει και μας είπαν ότι σε καμιά ώρα θα είχε έξτρα δρομολόγιο. Το σκεφτήκαμε λιγάκι και αποφασίσαμε να μη σπάσουμε το βράδι μας γιατί δε θα προλαβαίναμε να φάμε σαν άνθρωποι και να πάμε για ποτάκι (κάτι που δεν είχαμε κάνει). Ρόλο σημαντικό σε αυτή την απόφαση έπαιξε το ότι είχαμε δει από κοντά και νύχτα και μέρα τα αξιοθέατα που θα βλέπαμε στην κρουαζιέρα και αυτό που θα κερδίζαμε θα ήταν μόνο η εμπειρία της κρουαζιέρας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αξίζει η εμπειρία αυτή. Πήγαμε από μια κοντινή οδό της Vaci στο ίδιο μέρος που φάγαμε τις προηγούμενες βραδιές. Και πάλι το φαγητό ήταν τρομερό. Η κοπέλα μου δοκίμασε και ένα cocktail Cosmopolitan στην τιμή των 3,5 ευρώ νομίζω. Είναι ένα ποτό που το προτιμάει και στην Ελλάδα και μου είπε ότι ήταν τόσο καλό όσο αυτά που έχει δοκιμάσει στη χώρα μας με 7 έως 10 ευρώ. Στη συνέχεια αποχαιρετίσαμε το πολύ ευγενικό και άξιο προσωπικό του Angelo και τους ευχαριστήσαμε για τα ωραία πιάτα που δοκιμάσαμε όλες αυτές τις μέρες. Απόψε θέλαμε να πάμε και για ένα ποτάκι μιας και τις προηγούμενες μέρες δε το δοκιμάσαμε. Πήγαμε σε ένα μπαράκι στο οποίο έπαιζε ένας τύπος με βινύλια μαζί με ένα σαξοφωνίστα. Τους είχαμε σταμπάρει στο δρόμο μας για το φαγητό και θέλαμε πολύ να πάμε να τους ακούσουμε. Πήγαμε και πήραμε ποτά σε τιμές Βουδαπέστης. Περίμενα η μουσική να είναι πιο καλή. Ο DJ έπαιζε κάτι μπίτια μονότονα και ο σαξοφωνίστας όποτε θυμόταν φύσαγε. Εντάξει, δεν περάσαμε κι άσχημα όμως. Βγαίνοντας από το μαγαζί ακολουθήσαμε το δρόμο προς το σπίτι. Περπατούσαμε ευχαριστημένοι που αξιωθήκαμε να ζήσουμε την εμπειρία ενός τέτοιου ταξιδιού και αισθανόμασταν ευλογημένοι που η ψυχή μας γεύτηκε τόσα καλά σε αυτή την πόλη με τα τόσα όμορφα κτήρια που φέρουν πάνω τους ιστορία σημαντική για τον τόπο και με τους ευγενικούς της ανθρώπους. Για το λόγο αυτό ήμασταν λίγο λυπημένοι που φεύγαμε αλλά πολύ χαρούμενη που είχαμε έρθει.
Έξω από το Ruszwurm ( το πράσινο μαγαζάκι στα αριστερά). Στο βάθος η εκκλησία του Ματθαίου από τον πύργο των ψαράδων.
Το μνημείο που ανέφερα στην τελευταία μέρα της ιστορίας.
Το εσωτερικό της Όπερας σε ώρα διαλείμματος.
Ο πύργος των ψαράδων τη νύχτα.
Επίλογος
Την Βουδαπέστη θα τη θυμάμαι πάντα με αγάπη γιατί υπήρξε εντυπωσιακή, μεγαλειώδης και πραγματικά φιλόξενη.
Σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε από όσα είπα, επισημαίνω ότι ηΒουδαπέστη είναι μια πόλη με πλούσια αρχιτεκτονική κληρονομιά και πανέμορφα αξιοθέατα. Θα τη συνιστούσα σε εκείνους που τους αρέσει η πικάντικη κουζίνα (και όχι μόνο) αλλά και το ποτό και θέλουν να κάνουν οικονομικές διακοπές απολαμβάνοντας τα αξιοθέατα που προανέφερα. Αν μπορούσα και έβρισκα φθηνά εισιτήρια θα πήγαινα ξανά για 2-3 μέρες (είτε με την κοπέλα μου είτε με φίλους, ίσως και μόνος).
Αν θα αλλάζαμε κάτι εγώ και η κοπέλα μου σε αυτό το ταξίδι θα ήταν η επίσκεψη στον ζωολογικό κήπο. Αν κάναμε κάτι τέτοιο θα είχαμε περισσότερο χρόνο για το πάρκο με το όμορφο κάστρο του, για την πλατεία των ηρώων και για την πινακοθήκη στο κάστρο της Βούδας.
Ελπίζω η ιστορία μου να βοηθήσει μελλοντικούς επισκέπτες της Βουδαπέστης έτσι όπως με βοήθησαν οι ιστορίες παρελθοντικών επισκεπτών της εδώ μέσα, τους οποίους θα ήθελα με την ευκαιρία αυτή να ευχαριστήσω ολόψυχα.
Τέλος, θα ήθελα να ανεβάσω το παρακάτω αρχείο για το google earth στο οποίο έχω φτιάξει με πολύ προσοχή και κόπο ένα χάρτη με καρφίτσες και σημειώσεις για να μπορεί να είναι το ταξίδι πιο οργανωμένο. Οι σημειώσεις που υπάρχουν σε αυτό τον χάρτη είναι από ιστορίες άλλων μελών εδώ μέσα ή από άλλες σελίδες. Σας συμβουλεύω να τον δείτε. Μπορεί να τρέξει και στο google earth σε κινητό android (βασικά τρέχει το αρχείο με την κατάληξη ΚΜΖ ή αυτό με την κατάληξη KML. Τα ανεβάζω και τα δύο).
Δεν με αφήνει να το ανεβάσω εδώ οπότε σας στέλνω ένα σύνδεσμο για να το κατεβάσετε από dropbox (δε χρειάζεται να κάνετε εγγραφή, πατήστε απλά download. Αν σας βγάλει κάποιο άλλο μήνυμα προσπεράστε το).
https://www.dropbox.com/s/04l7qa3oqbo9upe/Budapest Maps.zip?dl=0
Επίσης, εδώ είναι η σελίδα μου στο Tripadvisor όπου έχω κριτικές για κάποια μέρη που επισκέφτηκα.http://www.tripadvisor.com.gr/members-citypage/thodorist2014/g274887
Για οποιαδήποτε απορία, είμαι στη διάθεση όλων σας.
Ξεκινάμε λοιπόν...
Ημέρα πρώτη
Φύγαμε από Θεσσαλονίκη με την Wizzair (60 ευρώ roundtrip+ 20 για την βαλίτσα κάθε φορά. Είχαμε μια βαλίτσα, άρα 80 ευρώ για τον καθένα roundtrip). Υπήρξε μια καθυστέρηση καμιά ώρα γιατί ένα πουλί είχε μπει στην τουρμπίνα του αεροσκάφους καθώς αυτό ερχόταν και έστειλαν άλλο στη συνέχεια. Η πτήση ήταν καλή αν εξαιρέσουμε κάτι δυνατά ταρακουνήματα στο τέλος. Φτάσαμε στο αεροδρόμιο. Ανταλάξαμε λίγα ευρώ με φιορίνια με ισοτιμία εις βάρος μας και βρήκαμε πολύ εύκολα τη στάση για το λεωφορειάκι της wizzair (το οποίο μας κόστισε 5 ευρώ στον καθένα για να μας πάει και 5 για να επιστρέψουμε). Μας άφησε στο κέντρο σε ένα μέρος από το οποίο θα μας συγκέντρωνε όταν θα φεύγαμε. Παιδευτήκαμε λίγο να βρούμε το διαμέρισμα. Επιβάλλεται να έχετε το τηλέφωνο του ιδιοκτήτη για να τον καλέσετε. Το διαμέρισμα μας κόστισε 126 ευρώ για 4 διανυκτερεύσεις και είχε μέσα τα πάντα ενώ ήταν πάνω ακριβώς από την μοναδική στάση του μετρό που συναντώνται οι 3 γραμμές, πιο κέντρο δεν γίνεται. Εξωτερικά το κτήριο είναι άσχημο και φαίνονται τα χρονάκια του, μέσα όμως το διαμέρισμα ήταν προσεγμένο, ανακαινισμένο και πεντακάθαρο. Εννοείται ότι είχε ζέστη και ζεστό νερό όλη μέρα. Δεν υπήρχε διακόπτης για το καλοριφέρ και αναγκαζόμουν να ανοίγω το παράθυρο για να την παλέψω τόση ζέστη ενώ έκανα μπάνιο με δροσερό νερό. Πραγματικά, όμως η ζέστη αυτή δεν ήταν πρόβλημα. Το βράδι είχαμε λιγάκι ανοιχτό το παράθυρο. Η πρώτη μας βόλτα ξεκίνησε με ψιχάλα. Πήγαμε σε ένα μίνι μάρκετ να πάρω ομπρέλα. Μου έδειξε μια και της ζήτησα μεγαλύτερη. Μου έδωσε μια άλλη χωρίς να την ανοίξει και την πλήρωσα. Όταν βγήκαμε έξω και την ανοίξαμε είδαμε ότι ήταν πού μικρότερη και πήγα να την επιστρέψω. Δεν τη δέχτηκε γιατί είχε πέσει μια σταγόνα με νερό από τη βροχή επάνω της. Δε θα την χαρακτηρίσω γιατί θα βγάλω πολύ δηλητήριο. Συνεχίσαμε και είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε το ναό του αγίου Στεφάνου από την πίσω πλευρά. Δεν προλάβαμε για 5 λεπτά να αλλάξουμε ευρώ σε φιορίνια καθώς τα γραφεία έκλεισαν. Αυτό ήταν λίγο φάουλ από τη μεριά μας αλλά οκ. Συνεχίσαμε προς το Δούναβη για να θαυμάσουμε το κοινοβούλιο φωτισμένο ενώ περάσαμε και από το σημείο όπου βρίσκονται τα παπούτσια των Εβραίων. Ομολογώ ότι συγκινήθηκα. Απέναντι βλέπαμε το κάστρο της Βούδας και τον πύργο των ψαράδων. Πολύ ωραία όλα, μαζί και οι γέφυρες. Συνεχίζοντας φτάσαμε ξανά στο ύψος της βασιλικής του αγίου Στέφανου. Ψάχνοντας να φάμε κάτι στο πόδι ρωτήσαμε 3 ευγενέστατα κορίτσια τα οποία μας πήγαν έξω από την πόρτα ενός μαγαζιού που οι ίδιες μας πρότειναν. Φάγαμε συκώτι πάπιας και κάτι άλλο που δε θυμάμαι. Ευγενικό προσωπικό αλλά οι τιμές λίγο τσιμπημένες σε σχέση με αυτά που φάγαμε στη συνέχεια. Πολύ γευστικά αλλά πολύ μικρή ποσότητα. Πριν επιστρέψουμε στο σπίτι θαυμάσαμε το εξωτερικό της βασιλικής του Αγίου Στεφάνου. Σειρά είχαν κάποια απαραίτητα ψώνια από 24ωρο μίνι μάρκετ και βουρ για μπάνιο και ύπνο. Η επόμενη μέρα είχε γεμάτο πρόγραμμα και θα έπρεπε να υπάρχει κάποια σχετική πειθαρχεία στις ώρες ύπνου ώστε να είμαστε δυνατοί.
Ημέρα δεύτερη
Ξεκινήσαμε πρωί-πρωί φυσικά και το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να αλλάξουμε νόμισμα. Είχα κοιτάξει ένα siteπου έδινε τις ισοτιμίες σε όλη την πόλη και μας βόλευε να πάμε σε ένα ανταλλακτήριο το οποίο βρίσκονταν στο δρόμο μας για το νησί της Μαργαρίτας το οποίο θα επισκεπτόμασταν στη συνέχεια. Εννοείται ότι αυτό είναι το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να κάνει κάποιος διότι αν αγοράζεις με ευρώ (υπάρχει και αυτή η δυνατότητα) οι τιμές στρογγυλοποιούνται εις βάρος σου. Πήραμε 298 φιορίνια για κάθε ευρώ. Ήταν η μοναδική φορά που αλλάξαμε ευρώ σε φιορίνια γιατί είχα στο νου μου ότι θα έπρεπε να δώσω μια κι έξω όσα χρήματα υπολόγιζα ότι θα χρειαστώ γιατί όσο περισσότερα ευρώ αλλάξεις τόσο μικραίνει αναλογικά το κόστος συναλλαγής (πληρώνεις την ισοτιμία και κάποιο τίμημα απέναντι στο γραφείο συναλλαγής). Το συνιστώ και σε εσάς. Θα ήθελα εδώ να παρατηρήσω ότι ο κόσμος ήταν παντού ευγενέστατος και θερμός εκτός από την κυρία στο μίνι μάρκετ με την ομπρέλα, το προσωπικό σε ένα άλλο 24ωρο μίνι μάρκετ και την κυρία στο γραφείο συναλλαγής οι οποίοι ήταν ιδιαίτερα αγενείς.
Συνεχίσαμε και στο δρόμο μας για το νησί της μαργαρίτας δοκιμάσαμε να φάμε το διάσημο Kürtőskalács το οποίο πρώτα το εντόπισα με τη μύτη και ύστερα με τα μάτια μιας και ήξερα, από τις ιστορίες άλλων μελών, ότι αν μυρίσω κάτι τόσο όμορφο στο δρόμο θα είναι αυτό το γλυκό. Ήταν πολύ νόστιμο και κόστιζε κάπου στο 1 ευρώ το ένα, ίσως και λιγότερο, δε θυμάμαι. Φτάσαμε στο νησί της Μαργαρίτας και ενοικιάσαμε ένα ποδήλατο σαν αυτό http://images.evanscycles.com/produ.../dawes-double-edge-19-15-2013-tandem-bike.jpg . Το κόστος ήταν 2400 φιορίνια (8 ευρώ) για μία ώρα. Μου έκανε εντύπωση η ευγένεια των παιδιών που ενοικίαζαν τα ποδήλατα. Τους ρώτησα αν σε περίπτωση που αργήσω 5 λεπτά μου χρεώσουν την επόμενη ώρα και μου είπαν ότι 5 λεπτά είναι οκ, ωστόσο ήμασταν συνεπείς. Το ποδήλατο ήταν πολύ καλή κίνηση και το διασκεδάσαμε πραγματικά, ειδικά η κοπέλα μου ξετρελάθηκε. Η βόλτα στο νησί ήταν πραγματικά πολύ όμορφη και άξιζε 100%. Το νησί είναι επίπεδο και το ποδήλατο δε θα σας κουράσει. Στη συνέχεια προχωρήσαμε προς τη Βούδα και ανεβήκαμε με τα πόδια στον πύργο των ψαράδων αφού θαυμάσαμε από απέναντι το κοινοβούλιο. Πραγματικά , δεν βρίσκω λόγο να χρησιμοποιήσει κανείς μεταφορικό μέσο για τον πύργο εκτός αν κουράζεται πάρα πολύ εύκολα. Ήταν πολύ πιο εύκολο απ’όσο νόμιζα.
Ο πύργος των ψαράδων είναι κάτι αξιομνημόνευτο. Εντυπωσιαστήκαμε με αυτό το παραμυθένιο σκηνικό και με την εξωτερική όψη της εκκλησίας του Ματθαίου. Η θέα προς το Δούναβη και το κοινοβούλιο είναι κάτι που αξίζει να απολαύσει ο επισκέπτης. Στη συνέχεια ψάξαμε να βρούμε το εκπληκτικότατο Ruszwurm για να φάμε strudel, όπως είχε προταθεί από κάποιο άλλο μέλος εδώ μέσα. Οι γεύσεις που δοκιμάσαμε ήταν μαύρη παπαρούνα και κεράσι . Εμένα μου άρεσαν και τα δύο και ξετρελάθηκα με την παπαρούνα ενώ στην κοπέλα μου δεν άρεσε αυτό μόνο. Πήραμε και από έναν καπουτσίνο. Το προσωπικό μας σκλάβωσε με την ευγένειά του και τον επαγγελματισμό του. Συγκεκριμένα, μια κοπέλα προσπαθούσε να μου εξηγήσει ότι το μαύρο strudelείναι παπαρούνας μέχρι να το καταλάβω, μόνο παπαρούνα δε μου έφερε μπροστά μου. Ο καφές ήταν επίσης πολύ καλός και ταίριαζε απόλυτα με το γλυκό. Το γλυκό και ο καφές μαζί έκαναν κάπου στα 4,5 ευρώ και πληρώνεις αναγκαστικά tip (10%) το οποίο συμπεριλαμβάνεται στο λογαριασμό. Όπως και να ‘χει ήταν τέλεια και για αυτό ξαναπήγαμε και θα ξαναπάμε αν βρεθούμε ποτέ ξανά εκεί. Θα ήθελα να σημειώσω ότι το πιο πιθανό είναι να μη βρείτε με τη μία τραπέζι. Υπομονή, αξίζει. Αν δε βρείτε το μαγαζί αυτό εύκολα ρωτήστε στο γραφείο εξυπηρέτησης τουριστών κοντά στον πύργο.
Σειρά είχε το κάστρο της Βούδας (εννοείται με τα πόδια, κατηφόρα είναι ως επί το πλείστον). Δεν προλάβαμε την πινακοθήκη την οποία στεγάζει καθώς η ώρα πλησίαζε 6 το απόγευμα και την ώρα αυτή κλείνει. Κάναμε βόλτα γύρω από το κάστρο και βγάλαμε φωτογραφίες. Κατεβήκαμε σιγά σιγά με τα πόδια και πήραμε ένα λεωφορείο για να πάμε στον λόφο του Gellert. Το λεωφορείο αυτό μας άφησε στο ξεκίνημα της ανηφόρας και θέλαμε κανένα μισάωρο να ανέβουμε (ίσως και λιγότερο). Η αλήθεια είναι ότι εγώ δε κουράστηκα αλλά η κοπέλα μου τα ‘παιξε λιγάκι. Αν μπορείτε να πάρετε κάποιο μέσο θα ήταν καλύτερα, αν όχι παλεύεται. Φτάσαμε, λοιπόν, και η θέα μας αποζημίωσε. Πήγαμε αυτή την ώρα γιατί θέλαμε να προλάβουμε τη θέα υπό το φως του ήλιου αλλά και μετά τη δύση. Είναι απλά μαγευτική αυτή η θέα (είτε τη μέρα είτε τη νύχτα). Θυμάμαι ότι καθόμουν και απλά κοιτούσα. Μου γέμιζε την ψυχή αυτό που έβλεπα και δε θα το ξεχάσω ποτέ. Προσπαθήστε να μη το χάσετε!
Στη συνέχεια πήραμε τον κατήφορο και κατευθυνθήκαμε προς την Πέστη. Απολαύσαμε τη διαδρομή από την ήρεμη πλευρά της Βούδας και σκεφτόμασταν τι καλά που θα είναι να μένεις σε αυτή την πλευρά της πόλης, τόσο γαλήνια, κοντά στη φύση και τόσο όμορφα. Επόμενη στάση ήταν το εστιατόριο Angelo Party Cafe. Σε αυτή την περιοχή έχει πολλά εστιατόρια και αρκετά από αυτά μας φάνηκαν οικονομικά από τους καταλόγους που είχαν στην είσοδο αλλά υπήρχαν και πιο ακριβά. Βρίσκεται στην οδό Raday (Raday Utca) κοντά στη στάση Kalvin του μετρό .Το εστιατόριο αυτό μας έκανε κλικ με τη μία και ακολουθήσαμε το ένστικτό μας. Είμαι άνθρωπος που δεν τρώει λίγο. Ήθελα να φάω goulash κι έτσι παρήγγειλα μία πριν το κυρίως πιάτο για ζέσταμα (3 ευρώ περίπου). Αυτό ήταν λάθος γιατί η ποσότητα ήταν αρκετά μεγαλύτερη από αυτό που περίμενα. Ήταν πικάντικη και μου άρεσε ο συνδυασμός με τη μπύρα η οποία ήταν σε σωστή θερμοκρασία (0,5 lt1,3 ευρώ). Παραγγείλαμε από τις προτάσεις του μενού για τα καλύτερα πιάτα από την τοπική κουζίνα. Γενναιόδωρες μερίδες και ποιοτικό (κατά την κρίση μας) φαγητό. Τα πιάτα μας ήταν κρεατικά με πατάτες ή ρύζι ή νουντλς (πήγαμε και τις 3 μέρες εκεί) και κόστιζαν από 6 έως 10 ευρώ και ήταν όλα πάρα μα πάρα πολύ καλά από όλες τις απόψεις. Η κοπέλα μου ζήτησε το κρέας μέτρια ψημένο την πρώτη μέρα και μέσα ήταν κόκκινο, οπότε, αν δε σας αρέσει αυτό, ζητήστε το καλοψημένο. Στο τέλος μας κέρασαν και ένα σφηνάκι από ένα οινοπνευματώδες ποτό το οποίο ήταν πολύ δυνατό σαν τσίπουρο. Μου άρεσαν όλα πάρα πολύ. Στη συνέχεια πήγαμε στο σπίτι το οποίο δεν απείχε πάρα πολύ από το μέρος.
Ημέρα Τρίτη
Η τρίτη ημέρα της παραμονής μας στη Βουδαπέστη ήταν η μεγάλη Πέμπτη των καθολικών. Ξεκινήσαμε να πάμε στον άγιο Στέφανο με σκοπό να ανεβούμε στην κορυφή του και να θαυμάσουμε την θέα. Πριν κάνουμε αυτό όμως αποφασίσαμε να παρακολουθήσουμε την πρωινή λειτουργία. Αυτό κι αν ήταν! Σαν λάτρης της μουσικής εντυπωσιάστηκα με αυτό που έφτανε στα αυτιά μου. Το όργανο ήταν εκπληκτικό και ο κόσμος όλος συμμετείχε, κάποιες κυρίες μάλιστα είχαν πραγματικά πολύ ωραίες φωνές. Είναι κάτι που δεν πρόκειται να ξεχάσω. Καθίσαμε μέχρι να τελειώσει όλο αυτό. Στη συνέχεια βγάλαμε εισιτήριο για την οροφή (500 φιορίνια έκαστος είναι κανονικά, εμείς δώσαμε από 400 με το φοιτητικό μας πάσο το οποίο αναγνωρίστηκε όπου κι αν το δείξαμε). Η θέα ήταν πολύ καλή (καμιά σχέση με τον Duomo της Φλωρεντίας όπου είχαμε κάνει το ίδιο βέβαια).
Κατεβαίνοντας περάσαμε από το Gelarto Rosa για παγωτάκι και μπορώ να πω ότι το παγωτό τους είναι πάρα πολύ ωραίο και αξίζει να το δοκιμάσετε. Δοκιμάστε τη σοκολάτα με πάπρικα!
Σειρά είχε ο ζωολογικός κήπος. Φτάσαμε εκεί με το μετρό. Δεν θα πω πολλά για το ζωολογικό κήπο καθώς ήταν η πρώτη μου φορά που πήγαινα ποτέ σε ζωολογικό κήπο και δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης αλλά, επίσης, δεν το θεωρώ και σπουδαία εμπειρία. Για να είμαι ακριβής, δε μου άρεσε να βλέπω τα ζώα φυλακισμένα και δε νομίζω να ξανακάνω κάτι τέτοιο ποτέ μου. Είχε πάρα πολλά ζώα και φάγαμε εκεί πολλές ώρες.
Στη συνέχεια πήγαμε στα λουτρά (Szechenyi Baths). Από την είσοδο που βρίσκεται στην πλευρά του ζωολογικού κήπου μπορείς να βγάλεις ημερήσιο εισιτήριο με περίπου 5000 φιορίνια (με καμπίνα) ή με περίπου 4500 φιορίνια (χωρίς καμπίνα) το οποίο σου δίνει πρόσβαση στις εσωτερικές πισίνες μέχρι τις 19:00 και στις εξωτερικές μέχρι τις 22:00. Οι εσωτερικές πισίνες είναι στην απέναντι πλευρά και μπορείς να πας και από την απέναντι είσοδο στην οποία μπορείς να βγάλεις μόνο εισιτήριο για τις εσωτερικές πισίνες (έως τις 19:00 δηλαδή) με 4500 φιορίνια. Εμείς αγοράσαμε ημερήσια εισιτήρια ένα με καμπίνα και ένα χωρίς για να αλλάξουμε και να έχουμε τα πράγματά μας. Οι καμπίνες είναι πολύ μικρές αλλά κάνουν τη δουλειά τους. Στις τιμές που πληρώσαμε μπορεί να κάνω λάθος και να δώσαμε 4000 και 4500 φιορίνια αντίστοιχα. Είχα μια ανησυχία: τα ντους που είχα δει ήταν από τη μεριά των εσωτερικών λουτρών και σκεφτόμουν μήπως κλείνουν και αυτά στις 19:00 και δεν μπορούμε να κάνουμε μπάνιο. Προφανώς και υπάρχουν και άλλες ντουζιέρες από τη μεριά του κτηρίου που κλείνει στις 22:00. Κάναμε μπάνιο σε όλες τις πισίνες μέσα και έξω. Ήταν πολύ χαλαρωτικό και είχε αρκετή πλάκα. Εννοείται ότι το κρύο μας πετσόκοβε όταν βγαίναμε από την υπαίθρια πισίνα. Ο λόγος που δεν πήγαμε την πρώτη μέρα στα λουτρά είναι επειδή ήθελα στις 2 πρώτες μέρες να προσαρμοστεί το κατά δύναμη το σώμα μου στο κλίμα. Δεν ξέρω αν αυτό έπαιξε κάποιο ρόλο αλλά δεν κρύωσα. Τελειώνοντας κάναμε μπάνιο και πιστολάκι (υπάρχουν μπόλικα αλλά όχι πολλών watt, δεν έχουν δύναμη δηλαδή και θέλουν το χρόνο τους και την υπομονή τους). Η αλήθεια είναι ότι βγαίνοντας αισθανόμασταν καταβεβλημένοι παρότι χαλαρώναμε στα λουτρά. Εντάξει, δεν είναι και ότι πιο εύκολο να ανεβοκατεβάζεις θερμοκρασίες τόσο άμεσα κι επίσης τα καταφέραμε και ήμασταν όλη τη μέρα νηστικοί, μεγάλο λάθος αυτό. Επίσης, κάτι που θα ήθελα να συμπληρώσω για τα λουτρά είναι ότι μύριζαν παράξενα (μάλλον αυτό οφείλεται στη σύσταση του νερού) και ότι η κοπέλα μου είχε τσιμπιματάκια και φαγούρα στο σώμα της όταν φεύγαμε Αυτό ήταν το πιο κρύο βράδι στο ταξίδι μας διότι μας θέρισε ο αέρας. Μαζί με όλη μας την κούραση, αυτό δε μας άφησε να χαρούμε και πολύ το πάρκο με το κάστρο Vajdahunyad αλλά ούτε και την πλατεία των ηρώων τα οποία όμως είναι μαγευτικότατα και, δυστυχώς, δεν προλάβαμε να τα επισκεφτούμε ξανά. Περάσαμε από το σπίτι μας για να κάνει μπάνιο η κοπέλα μου και να ησυχάσει από την αίσθηση που είχε στο σώμα της. Όλα οκ! Ήμουν ένα ζωντανό πτώμα που χρειαζόταν επειγόντως να φάει. Παρέα μου είχα άλλο ένα πτώμα με την ίδια αίσθηση. Πήραμε τα πόδια μας και πήγαμε για φαγητό. Δοκιμάσαμε νέα πιάτα τα οποία και πάλι μας άρεσαν πάρα πολύ. Στο γυρισμό πήραμε την επιστροφή από τη Vaci utca (οδός Vaci). Ήταν έρημη αλλά αυτό ήταν που θέλαμε μάλλον...
Παγωτάκι από το Gelarto Rosa.
Τα λουτρά νύχτα. Η φωτογραφία δεν αποδίδει σε μεγάλο βαθμό αυτό που θα δέιτε από κοντά.
Ημέρα τέταρτη
Η τέταρτη και τελευταία μέρα μας στην όμορφη Βουδαπέστη ξεκίνησε με αμείωτη όρεξη. Το πρόγραμμα ήταν αρκετά φορτωμένο αλλά η φιλοσοφία μας ήταν να περάσουμε καλά κάνοντας ότι προλαβαίνουμε και να μην αγχωθούμε. Ξεκινήσαμε παίρνοντας τον δρόμο προς τον άγιο Στέφανο γιατί πάνω σε αυτό τον δρόμο ήταν ένα «περιπτεράκι» που έψηνε Kürtőskalács . Πήραμε, εγώ καρύδα και η κοπέλα μου κακάο ή βανίλια.
Μια σημείωση εδώ, την πρώτη φορά που φάγαμε περιμέναμε μέχρι να ψηθεί (2 λεπτά δηλαδή) ενώ τώρα το είχαν έτοιμο και όταν πήγαμε να δοκιμάσουμε ήταν κρύο και φυσικά όχι τόσο ωραίο όσο το ζεστό. Αυτό το λέω για να το έχει στο νου του όποιος ενδιαφέρεται και να το επισημάνει όταν πάει να αγοράσει. Στη συνέχεια, λοιπόν, κατευθυνθήκαμε προς την εβραϊκή συναγωγή. Πολύς κόσμος απ’έξω και μαζί με αυτούς κάποιος φύλακας (ίσως και αστυνομικός). Τον ρώτησα από πού μπαίνουμε και με ένα ευγενικό χαμόγελο μου έκανε νεύμα να μου δείξει ότι υπάρχει ένα λουκέτο στην είσοδο και μια ανακοίνωση που έλεγε ότι η συναγωγή θα είναι κλειστή για κάποιες ημέρες, μία εκ των οποίων ήταν η συγκεκριμένη. Κανένα πρόβλημα για εμάς, αποδεχτήκαμε το πεπρωμένο και σκεφτήκαμε να αξιοποιήσουμε το υπόλοιπο της ημέρας. Επόμενος προορισμός ήταν η κεντρική αγορά. Πολύ ωραίο κτήριο και μου έδωσε μια ωραία εντύπωση από το ισόγειο όπου συναντάει κάποιος κυρίως κρεοπωλεία με παραδοσιακά ουγγρικά λουκάνικα, μπαχαρικά και μανάβικα. Στον επάνω όροφο με το που ανεβήκαμε είδαμε τα σουβενίρ μαζί με σκουφάκια, καπελάκια κλπ. Τον γυρίσαμε λίγο μόνο γιατί καλή ήταν η αγορά αλλά θέλαμε να ξαναπάμε στον πύργο των ψαράδων και για καφεδάκι και γλυκό στην καφετέρια δίπλα (το Ruszwurm). Εγώ είχα αγοράσει σαλάμι, πάπρικα και μια κούπα δωράκι για τον πατέρα μου. Πήγαμε με το μετρό στο σπίτι ξανά για να τα αφήσουμε αλλά και για να πάρουμε τα εισιτήρια για την όπερα ώστε να πάμε κατευθείαν εκεί το απόγευμα και να μη ξαναπεράσουμε από το σπίτι. Με τα πόδια ξεκινήσαμε για την Βούδα, περνώντας από την πλατεία Vörösmarty ώστε να δούμε το Café Gerbeaudκαι αν μας κάνει κέφι να μείνουμε εκεί για λίγο τελικά. Δε μας πολυσυγκίνησε η εικόνα παρότι δεν ήταν άσχημο. Το ωραίο είναι όμως ότι βρεθήκαμε μπροστά σε ένα πανηγύρι με φαγητά και μπύρα το οποίο αν το ήξερα από την πρώτη μέρα θα το είχα τιμήσει ξανά. Υπήρχαν, λοιπόν, διάφορα stands με φαγητό και τραπεζάκια στην πλατεία για να φάμε. Πήραμε στην αρχή κάτι σαν χοντρή κρέπα με σαλάμι και διάφορα άλλα που μου πέταξε μέσα ο καλλιτέχνης (1400 φιορίνια νομίζω έκανε) και στη συνέχεια μεγάλη τηγανίτα με τυρί και γιαούρτι (νομίζω 900 φιορίνια) και μια μπύρα (800 φιορίνια). Το καταευχαριστηθήκαμε και θα το ξανακάναμε. Να σημειώσω εδώ ότι με τον καιρό έπαθα πλάκα στηΒουδαπέστη. Όταν καθίσαμε να φάμε στην πλατεία είχε ήλιο, καθώς τρώγαμε στη συνέχεια άρχισε να ρίχνει ψιλό χιόνι και στη συνέχεια έβγαλε πάλι ήλιο. Φάγαμε πολύ ωραία, λοιπόν, και στη συνέχεια πήγαμε και βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες απέναντι από το κάστρο της Βούδας. Ακολούθησε περπάτημα ως την αλυσιδωτή γέφυρα και ανεβήκαμε ξανά με τα πόδια στον πύργο των ψαράδων. Είχαμε σκοπό να πάμε στην εκκλησία του Ματθαίου αλλά τη βρήκαμε πάλι κλειστή διότι τις Παρασκευές δεν κλείνει στις 5 όπως την Τετάρτη που πήγαμε πρώτη φορά (και ήταν κλειστή) αλλά πιο νωρίς. Αυτό ήταν κάτι που μας είχε διαφύγει. Απολαύσαμε μια βόλτα σε αυτό το υπέροχο μνημείο, το αποχαιρετήσαμε και πήγαμε για το προγραμματισμένο γλυκό με τον καφέ. Το μαγαζί είχε ουρά αλλά περιμέναμε και πιάσαμε ένα τραπεζάκι έξω. Είχε ήλιο και ήταν πολύ ωραία. Παραγγείλαμε στρούντελ ξανά με καπουτσίνο. Αυτή τη φορά πήραμε ένα στρούντελ με τυρί κι ένα με Μήλο. Και πάλι υπέροχα ήταν όλα. Αφού καθίσαμε και ξεκουραστήκαμε πήγαμε πιο μέρα στο γνωστό μνημείο του αλόγου με τα χρυσά αχαμνά. Για την ακρίβεια, είναι όλο το άγαλμα χρυσό αλλά λόγω του χρόνου το χρώμα έχει θαμπώσει πέρα από το συγκεκριμένο σημείο του σώματος του αλόγου διότι ο κόσμος συνηθίζει να το πιάνει εκεί βασιζόμενος στην αντίληψη ότι αυτό φέρνει καλή τύχη. Πήγαμε κι εμείς να βγάλουμε μια αναμνηστική φωτογραφία κάνοντας τη συγκεκριμένη χειρονομία. Ύστερα ήρθε στο σημείο ένα γκρουπ με ξεναγό και καθίσαμε να ακούσουμε κι εμείς μήπως πουν τίποτα ενδιαφέρον. Το ενδιαφέρον που ακούσαμε είναι ότι αν σε δει αστυνομικός να πιάνεις τις μπάλες του αλόγου σε τρέχει στο τμήμα. Αυτό συμβαίνει ύστερα από σχετική απόφαση που λήφθηκε για να αποτρέψουν τον κόσμο (και μάλλον τους ντόπιους περισσότερο) από αυτή τη χειρονομία, διότι το είχαν παρακάνει. Κουφό λίγο αλλά οκ. Σειρά είχε η όπερα. Η ώρα πλησίαζε 5 μμ. Φτάσαμε με το μετρό λιγάκι αργοπορημένοι και χάσαμε την αρχή του έργου (Parsifalτου Wagner). Δυστυχώς ή ευτυχώς, η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Όπερα δεν είχαμε παρακολουθήσει ξανά και μπορώ να πω ότι μαγευτήκαμε. Το έργο ήταν στην τοπική γλώσσα και διαβάζαμε υπότιτλους στα αγγλικά. Μας είχαν ξεφύγει όμως κάποια σημεία της υπόθεσης λόγω της καθυστέρησής μας. Μια παρατήρηση ακόμα. Οι θέσεις που κλείσαμε ήταν στο 3ο πάτωμα τέρμα γωνία. Μας έκοβε λίγη θέα ένας προβολέας που στηριζόταν μπροστά μας και έπρεπε να τεντωθούμε λιγάκι. Παρατήρησα ότι στα 2 πατώματα από κάτω μας δεν υπήρχε κάτι τέτοιο. Νομίζω ότι τα εισιτήριά μας έκαναν 5 ευρώ έκαστο ( τα είχαμε κλείσει από το internet και τα είχαμε εκτυπωμένα, αλλιώς δε γινόταν να βγάλουμε εκεί εφόσον είχαμε καθυστερήσει). Το έργο είχε διάρκεια 5 ώρες με ένα ενδιάμεσο διάλειμμα. Δε το είδαμε όλο λόγω του ότι θέλαμε να κάνουμε και κρουαζιέρα και δε θα προλαβαίναμε. Για την ακρίβεια το σκεφτήκαμε πολύ να αφήσουμε την κρουαζιέρα και να κάτσουμε να δούμε το έργο αλλά δεν πράξαμε έτσι τελικά. Το σημαντικό σε όλη αυτή την υπόθεση είναι ότι αυτό το έργο αποτέλεσε την μύησή μας στην όπερα και θέλουμε να παρακολουθήσουμε ξανά κάτι ανάλογο όταν μας δοθεί η ευκαιρία. Πραγματικά, το συναίσθημα είναι μεγαλειώδες! Η ορχήστρα, η χορωδία που ήταν από πίσω μας και πλανιόταν σαν αγγελικό άκουσμα στο χώρο χωρίς να ξέρουμε από πού έρχεται αυτός ο ήχος, ο χορός… Απερίγραπτα μαγευτική εμπειρία που δεν βιώνεται παρά μόνο από κοντά.
Σειρά είχε η κρουαζιέρα. Ίσα-ίσα προλαβαίναμε την τελευταία (9:30 μμ) αλλά είχε φουλάρει και μας είπαν ότι σε καμιά ώρα θα είχε έξτρα δρομολόγιο. Το σκεφτήκαμε λιγάκι και αποφασίσαμε να μη σπάσουμε το βράδι μας γιατί δε θα προλαβαίναμε να φάμε σαν άνθρωποι και να πάμε για ποτάκι (κάτι που δεν είχαμε κάνει). Ρόλο σημαντικό σε αυτή την απόφαση έπαιξε το ότι είχαμε δει από κοντά και νύχτα και μέρα τα αξιοθέατα που θα βλέπαμε στην κρουαζιέρα και αυτό που θα κερδίζαμε θα ήταν μόνο η εμπειρία της κρουαζιέρας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αξίζει η εμπειρία αυτή. Πήγαμε από μια κοντινή οδό της Vaci στο ίδιο μέρος που φάγαμε τις προηγούμενες βραδιές. Και πάλι το φαγητό ήταν τρομερό. Η κοπέλα μου δοκίμασε και ένα cocktail Cosmopolitan στην τιμή των 3,5 ευρώ νομίζω. Είναι ένα ποτό που το προτιμάει και στην Ελλάδα και μου είπε ότι ήταν τόσο καλό όσο αυτά που έχει δοκιμάσει στη χώρα μας με 7 έως 10 ευρώ. Στη συνέχεια αποχαιρετίσαμε το πολύ ευγενικό και άξιο προσωπικό του Angelo και τους ευχαριστήσαμε για τα ωραία πιάτα που δοκιμάσαμε όλες αυτές τις μέρες. Απόψε θέλαμε να πάμε και για ένα ποτάκι μιας και τις προηγούμενες μέρες δε το δοκιμάσαμε. Πήγαμε σε ένα μπαράκι στο οποίο έπαιζε ένας τύπος με βινύλια μαζί με ένα σαξοφωνίστα. Τους είχαμε σταμπάρει στο δρόμο μας για το φαγητό και θέλαμε πολύ να πάμε να τους ακούσουμε. Πήγαμε και πήραμε ποτά σε τιμές Βουδαπέστης. Περίμενα η μουσική να είναι πιο καλή. Ο DJ έπαιζε κάτι μπίτια μονότονα και ο σαξοφωνίστας όποτε θυμόταν φύσαγε. Εντάξει, δεν περάσαμε κι άσχημα όμως. Βγαίνοντας από το μαγαζί ακολουθήσαμε το δρόμο προς το σπίτι. Περπατούσαμε ευχαριστημένοι που αξιωθήκαμε να ζήσουμε την εμπειρία ενός τέτοιου ταξιδιού και αισθανόμασταν ευλογημένοι που η ψυχή μας γεύτηκε τόσα καλά σε αυτή την πόλη με τα τόσα όμορφα κτήρια που φέρουν πάνω τους ιστορία σημαντική για τον τόπο και με τους ευγενικούς της ανθρώπους. Για το λόγο αυτό ήμασταν λίγο λυπημένοι που φεύγαμε αλλά πολύ χαρούμενη που είχαμε έρθει.
Έξω από το Ruszwurm ( το πράσινο μαγαζάκι στα αριστερά). Στο βάθος η εκκλησία του Ματθαίου από τον πύργο των ψαράδων.
Το μνημείο που ανέφερα στην τελευταία μέρα της ιστορίας.
Το εσωτερικό της Όπερας σε ώρα διαλείμματος.
Ο πύργος των ψαράδων τη νύχτα.
Επίλογος
Την Βουδαπέστη θα τη θυμάμαι πάντα με αγάπη γιατί υπήρξε εντυπωσιακή, μεγαλειώδης και πραγματικά φιλόξενη.
Σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε από όσα είπα, επισημαίνω ότι ηΒουδαπέστη είναι μια πόλη με πλούσια αρχιτεκτονική κληρονομιά και πανέμορφα αξιοθέατα. Θα τη συνιστούσα σε εκείνους που τους αρέσει η πικάντικη κουζίνα (και όχι μόνο) αλλά και το ποτό και θέλουν να κάνουν οικονομικές διακοπές απολαμβάνοντας τα αξιοθέατα που προανέφερα. Αν μπορούσα και έβρισκα φθηνά εισιτήρια θα πήγαινα ξανά για 2-3 μέρες (είτε με την κοπέλα μου είτε με φίλους, ίσως και μόνος).
Αν θα αλλάζαμε κάτι εγώ και η κοπέλα μου σε αυτό το ταξίδι θα ήταν η επίσκεψη στον ζωολογικό κήπο. Αν κάναμε κάτι τέτοιο θα είχαμε περισσότερο χρόνο για το πάρκο με το όμορφο κάστρο του, για την πλατεία των ηρώων και για την πινακοθήκη στο κάστρο της Βούδας.
Ελπίζω η ιστορία μου να βοηθήσει μελλοντικούς επισκέπτες της Βουδαπέστης έτσι όπως με βοήθησαν οι ιστορίες παρελθοντικών επισκεπτών της εδώ μέσα, τους οποίους θα ήθελα με την ευκαιρία αυτή να ευχαριστήσω ολόψυχα.
Τέλος, θα ήθελα να ανεβάσω το παρακάτω αρχείο για το google earth στο οποίο έχω φτιάξει με πολύ προσοχή και κόπο ένα χάρτη με καρφίτσες και σημειώσεις για να μπορεί να είναι το ταξίδι πιο οργανωμένο. Οι σημειώσεις που υπάρχουν σε αυτό τον χάρτη είναι από ιστορίες άλλων μελών εδώ μέσα ή από άλλες σελίδες. Σας συμβουλεύω να τον δείτε. Μπορεί να τρέξει και στο google earth σε κινητό android (βασικά τρέχει το αρχείο με την κατάληξη ΚΜΖ ή αυτό με την κατάληξη KML. Τα ανεβάζω και τα δύο).
Δεν με αφήνει να το ανεβάσω εδώ οπότε σας στέλνω ένα σύνδεσμο για να το κατεβάσετε από dropbox (δε χρειάζεται να κάνετε εγγραφή, πατήστε απλά download. Αν σας βγάλει κάποιο άλλο μήνυμα προσπεράστε το).
https://www.dropbox.com/s/04l7qa3oqbo9upe/Budapest Maps.zip?dl=0
Επίσης, εδώ είναι η σελίδα μου στο Tripadvisor όπου έχω κριτικές για κάποια μέρη που επισκέφτηκα.http://www.tripadvisor.com.gr/members-citypage/thodorist2014/g274887
Για οποιαδήποτε απορία, είμαι στη διάθεση όλων σας.
