Αρχαιολόγος είσαι ΚΙΚΙ και το ξέθαψες; Χαχα. Το ταξίδι κόστισε γύρω στα 3500. Και καλά κατάλαβες, είχα κλείσει μόνος τη πτήση για ΝΑ και μετά για Μαούν, Μποτσουάνα. Εκεί, ανέλαβε πρακτορείο.
Εννοειται οτι θα μιλήσουμε .Μόνο ωραίος τύπος ΚΙΚΙ;
Αν είναι νας πας, να μιλησουμε να σου πω πέντε πράγματα.
οχι. αυτα ειναι η για ημερησιες η για 3ημερα κ σε καθε περίπτωση οχι για πρώτη επαφη με την περιοχη. γνωμη μου παντα. το καλυτερο για να κατεβασεις το κοστος στο μισο ειναι Ζιμπαμπουε που εχει φθηνες πτησεις. απο κει αν δεν θες να μεινεις μονο εκει, μπορεις να πας κ Μποτσουανα με οβερλαντ πχ. τα δε εισιτηρια εχουν πεσει παρα πολυ. πλεον πας JNB ανετα με <500.
1500 χιλιόμετρα σε 2 βδομάδες, μετακινήσεις με ποταμόπλοια και βάρκες, βραδινές σερενάτες από ιπποπόταμους, ανοικτά παράθυρα-πρόσκληση σε κροκόδειλους που δεν μας έκαναν την τιμή, κολύμπι στην άκρη του γκρεμού στους καταρράκτες της Βικτόρια, καταδίωξη υπερμεγέθη μπαμπουίνου με ρεσάλτο από το νερό, 7 νύχτες ελεύθερη κατασκήνωση ανάμεσα στα άγρια θηρία, τσακάλια και ύαινες να κόβουν βόλτες ανάμεσα στις σκηνές μας τα βράδια, νυχτερινές συναντήσεις με 3 ζευγάρια μάτια να φέγγουν στο φακό μου στο σκοτάδι, χιλιάδες ελέφαντες να βόσκουν στο Chobe, 2-3 να μας επιτίθενται κατά μέτωπο σε φοβερό ενσταντανέ, λιοντάρια να βρυχώνται το βράδυ σε απόσταση αναπνοής...2 Έλληνες, 1 Δανέζα, 9 υπήκοοι του Ηνωμένου Βασιλείου, ανάμεσά τους η ηρωϊκή Βρετανίδα 75 ετών Ρόουζ και 1 Μποτσουανός Ταρζάν για οδηγός. Αυτό δεν ήταν ταξίδι, αυτό ήταν συνεχές φλερτ με τον αποκεφαλισμό, τον σωματικό διαμελισμό και τον αργό θάνατο από δηλητήριο σκορπιού.....
Άγριες νύχτες στη Μποτσουάνα....
Η ώρα δε περνούσε με τίποτα στη Μπόχα του Κατάρ…με τα πιο ανεκδιήγητα duty free να έχουν εξαντληθεί σε 15’, καθόμασταν με θέα τη πίστα του αεροδρομίου, περιμένοντας να περάσει το ατελείωτο, μαρτυρικό 7ωρο. Ο κουμπάρος με τον Dawkins αγκαλιά αναρωτιέται που κρύβεται ο ύψιστος, εγώ να βρίσκομαι μεταξύ κλεφτών ματιών στο βιβλίο, στη πίστα απογείωσης και στις Ασιάτισσες που κάθονταν λίγο παραπέρα. Όλα παρουσίαζαν ενδιαφέρον εφάμιλλο με τις διαφορές στη συμπεριφορά μαύρων και κόκκινων θηλυκών μυρμηγκιών στη κοιλάδα Βαρεμάχο του Αμαζονίου.
Η πτήση μας αποζημίωσε με τη θέα των τεράστιων εκτάσεων της Μαύρης Ηπείρου. Μιλάμε για τε-ρά-στι-ες πεδινές εκτάσεις, όσο φτάνει το μάτι κι ακόμα παραπέρα, στις οποίες ο αποτύπωμα του ανθρώπου ήταν ακόμα αχνό. Παπούτσια off, Al Quran για το απαραίτητο νανούρισμα, κουβερτούλα by Qatar Airways και λίγος ύπνος πριν τη προσγείωσή μας στο JNB.
Στην έξοδο, ένας μαυρούκος μας υποδέχτηκε κρατώντας πλακάτ με το όνομά μου, με τα γράμματα σε τελείως αυθαίρετη διάταξη, ευτυχώς ακόμα αναγνωρίσιμη. Η διαδρομή μέχρι το ξενοδοχείο όπου θα περνούσαμε ένα και μόνο βράδυ σύντομη, σε περιφερειακό δρόμο αρκετά έξω από τον αστικό ιστό. Βγαίνοντας από τον κύριο δρόμο, περνάμε μια μπαριέρα με ένα μικρό φυλάκιο και εισερχόμαστε στη γειτονιά του ξενοδοχείου. Υπέροχο οίκημα (Outlook Lodges | Weclome), φαινομενικά υπέροχη γειτονιά, αλλά....
Βρισκόμασταν σε μία κλασσική γειτονιά-γκέτο λευκών...πολυτελείς κατοικίες με γήπεδα τένις και πισίνες, ηλεκτροφόρα σύρματα, πινακίδες από εταιρείες σεκιούριτι που προειδοποιούσαν ότι οι trespassers θα πυροβολούνταν, πολύ πράσινο, φαρδιοί δρόμοι, άδειοι σαν σε Χολιγουντιανή ταινία καταστροφής. Η βόλτα μας στα πέριξ ανιαρή, μια γρήγορη ματιά σε ένα κοντινό πάρκο-καταφύγιο πουλιών και πίσω στο ξενοδοχείο.
Για μεσημεριανό, περπατήσαμε έξω από τη γειτονιά-γκέτο, βρήκαμε ένα κακόμοιρο mall και γευτήκαμε αξιοπρεπείς μπριζόλες σε εστιατόριο τύπου Fridays με τα μισά περίπου χρήματα απ’ότι εδώ. Οι μερίδες τεράστιες, οι Νοτιο-Αφρικανοί που παρατήρησα παχύσαρκοι, όλα μαζί με το μέρος έχουν μακρινές ομοιότητες με τους Αμερικανούς ομολόγους. Επιστροφή στο ξενοδοχείο, ματς με το κουμπάρο σε πινγκ-πονγκ και βελάκια και κατόπιν ο απαραίτητος μεσημεριανός ύπνος...
Κάπως έτσι δραστήρια (χα) κύλησε και το απόγευμα, με βραδινό παραγγελία πίτσες στο δωμάτιο, με τα πράσινα τσίλι να με κάνουν να πετάω φωτιές κι ας αντέχω τα καυτερά και το κουμπάρο να γελάει με τα χάλια μου. Supersport στη τηλεόραση, κάποιος αιδεσιμότατος να υπόσχεται financial success στους οπαδούς του Jesus of Nazareth και άντε γρήγορα για ύπνο, έχουμε πτήση αύριο...
Οι άγριες νύχτες μπορούν να περιμένουν....
Το τουρμποελικοφόρο Okavango μας περίμενε με τις πόρτες διάπλατες στη πίστα του διεθνούς αεροδρομίου Or Tambo. Ο καιρός άψογος, ο κόσμος χαμογελαστός, το ηθικό ψηλά, τα λάστιχα λίγο ξεφούσκωτα, αλλά ο προορισμός εδώ είναι σημαντικότερος από το ταξίδι. Σε 2 ώρες, από τους 23οCτου Johannesburg προσγειωνόμαστε στους 36οC του Maun….
Maun, Botswana…..μία μικρή, άσημη κωμόπολη στην είσοδο του Δέλτα του Οκαβάνγκο μετατράπηκε σε πόλη-τουριστικό υποδοχέα της ευρύτερης περιοχής. Μη φαντάζεστε βέβαια πόλη με τα δυτικά δεδομένα: μερικά μαγαζιά γύρω από το λιλιπούτειο αεροδρόμιο, άμμος παντού, η έρημος Καλαχάρι απλώνει τη σκιά της μέχρι εδώ, φτωχικά σπιτάκια, κτισμένα με τσιμεντότουβλα, πλίνθους, λαμαρίνα. Από ένα παράπηγμα με λαμαρίνα αγοράζουμε κάρτες κινητής τηλεφωνίας ντόπιας εταιρείας, τα κινητά μας αρνούνται να κάνουν το προβλεπόμενο roaming. Πληρώνουμε σε Pula, το ντόπιο νόμισμα, που μόλις έχουμε βγάλει από ΑΤΜ τράπεζας. Pula σημαίνει βροχή και αναρωτιέμαι από πότε έχει να βρέξει στο μέρος αυτό, που μοιάζει με κλασσικό χωριουδάκι του φαρ-ουέστ στη μέση της ερήμου...ήδη είναι καταμεσήμερο και κάνει ζέστη, πολύ ζέστη.
Σε λίγο φτάνουμε στο ξενοδοχείο μας, λίγο έξω από το Maun και έχουμε μια πρώτη γρήγορη γνωριμία με τον αρχηγό της εκδρομής μας, που μας συστήνεται ως Bibi. Μας καθίζει σε ένα τραπέζι, συμπληρώνουμε στα γρήγορα την απαραίτητη χαρτούρα και καταλύουμε στο δωμάτιό μας. Μια γρήγορη βόλτα στα πέριξ του ξενοδοχείου, χάζι στις νέγρες καλλονές...το βραδάκι μας πλησιάζει μια κοπέλα, η Ελίζαμπεθ και μας συστήνει τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ. Από τις κλασσικές συστάσεις όπου ακούς 10 ονόματα το ένα μετά το άλλο, γνέφεις θετικά αλλά δε θυμάσαι τίποτα. Καλύτερα, διότι έτσι κολλήσαμε σε όλους παρατσούκλια, έχοντας το μοναδικό προνόμιο να μιλάμε και να σχολιάζουμε όποιον θέλουμε, χωρίς να καταλαβαίνει κανείς...
Το πρωϊ πήραμε πρωϊνό σε λάθος σημείο, με τον κουμπάρο να σχολιάζει αρνητικά έναν τουρίστα που βούτηξε όλο το ψωμί από τον πάγκο...πώς να μη το βουτήξει ο άνθρωπος, τους τρώγαμε το φτωχικό πρωϊνό τους, καθώς ο δικός μας πλουσιοπάροχος μπουφές ήταν στην αίθουσα απέναντι. Το ραντεβού στην είσοδο του ξενοδοχείου ήταν ακριβώς στις 8, εμείς την ώρα εκείνη βγαίναμε από το δωμάτιο, ο Bibi ήδη ερχόταν να μας μαζέψει...με 5 λεπτά καθυστέρηση (άντε ρε κουμπάρε...) φτάνουμε στο προαύλιο και αντικρίζουμε το ηρωϊκό μας όχημα, που θα είναι ο αχώριστος και πολύτιμός μας σύντροφος για τις επόμενες 2 εβδομάδες...οι βαλίτσες στο τρέηλερ από πίσω, σάλτο στις 2 άδειες θέσεις μπροστά-μπροστά και ξεκίνημα....έχουμε 5 ώρες δρόμο για το Shakawe, ένα χωριό στις όχθες του ποταμού Οκαβάνγκο, κοντά στα σύνορα με τη Ναμίμπια, όπου μας περιμένει το ποταμόπλοιό μας...5 ώρες μέχρι να ξεκινήσει το όνειρο...Ή μήπως είχε ήδη αρχίσει?
::
Η διαδρομή φάνταζε μονότονη, αλλά για εμάς ήταν τόσο συναρπαστική. Ατελείωτες ευθείες, ελάχιστα αυτοκίνητα, πυκνά δέντρα δεξιά-αριστερά πάνω στη ρόδινη άμμο, άλλα κατάξερα, άλλα με πράσινα ακόμα φύλλα….μα καλά πώς φυτρώνουν πάνω στην άμμο τόσα δέντρα? Και πώς αντέχουν τόση ξηρασία? Ανάμεσά τους πολλές ακακίες, αυτό το υπέροχο, εμβληματικό δέντρο της Αφρικής. Κάνουμε 2-3 στάσεις, για τουαλέτα (bush toilet όπως θα λέγεται από δω και μπρος) αλλά και για το λεγόμενο foot & mouth: μεταξύ των κτηνοτροφικών ζωνών της Μποτσουάνας, είναι υποχρεωτική η αποστείρωση των σόλων των παπουτσιών μας για την παρεμπόδιση της εξάπλωσης της αρρώστιας των βοοειδών που ονομάζεται foot & mouth. Έτσι και εξαπλωθεί η αρρώστεια , όλα τα κοπάδια σφάζονται, σκέτη καταστροφή για τους φτωχούς κτηνοτρόφους της χώρας. Κατά διαστήματα συναντάμε και τους παραδοσιακούς αγροτικούς οικισμούς της Μποτσουάνας: λίγα αχυρόσπιτα, στρογγυλά με ψάθινες κωνικές στέγες, περιφραγμένα κάποια με ξύλινους πασσάλους, με αγελάδες, κατσίκες και γαϊδάρους να βόσκουν ελεύθερα. Οικισμοί κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά...
Επιτέλους το Shakawe φαίνεται στον ορίζοντα. Μπαίνουμε στο χωριό, κάνουμε μια μικρή παράκαμψη λόγω έργων και επιτέλους αράζουμε σε μια υπέροχη, σκιερή όχθη ενός μεγάλου ποταμού: είναι ο μεγαλοπρεπής Οκαβάνγκο, που ρέει ανεμπόδιστος από την Ανγκόλα, διασχίζει τη Ναμίμπια και καταλήγει στο θαύμα της φύσης που ονομάζεται Δέλτα του Οκαβάνγκο στη Μποτσουάνα. Μεταφέρουμε τα πράγματα στο σπίτι μας για τις επόμενες 3 μέρες, ένα γλυκό ποταμόπλοιο, στο ισόγειο του οποίου βρίσκονταν οι καμπίνες μας και στον πρώτο όροφο το σαλόνι, η τραπεζαρία και ένα μεγάλο μπαλκόνι για άραγμα. Οι καμπίνες μας είναι πολύ καλύτερες απ’ότι περίμενα, μικρές αλλά πεντακάθαρες, με ωραία διακόσμηση, άνετα κρεβάτια με mosquito nets, μπάνιο με ντουζιέρα και το πιο ωραίο, μεγάλα παράθυρα-μπαλκονόπορτες που ανοίγουν διάπλατα...
Αφού τακτοποιηθήκαμε, γευματίζουμε στη τραπεζαρία, θαυμάζοντας τη μεγαλοπρέπεια του ποταμού από τα τεράστια παράθυρα....στο βάθος αχνοφαίνεται και ένας ιπποπόταμος μέσα στο νερό, αλλά δεν επιμένουμε, θα δούμε πολλούς περισσότερους στη συνέχεια και από πολύ κοντά...στη συνέχεια το ποταμόπλοιο μπαρκάρει για άλλη τοποθεσία, κι εμείς απολαμβάνουμε την ηλιόλουστη διαδρομή, πλημμυρισμένοι από συγκίνηση. Πολύ πράσινο στις όχθες, δέντρα, χορτάρι, καλαμιές, πάπυροι, νούφαρα, παιδιά να παίζουν ποδόσφαιρο ανέμελα και να μας χαιρετάνε καθώς περνάμε, το νερό λάδι, ούτε ένα σύννεφο στον ουρανό...
Μετά την ολιγόλεπτη κρουαζιέρα μας, αράζουμε σε άλλο σημείο του ποταμού, μακριά από το χωριό, μακριά από ανθρώπους, από όλα...στα μεγαλοπρεπή δέντρα, δεκάδες είδη πουλιών κουρνιάζουν στις σκιές των κλαδιών τους, ακούμε μόνο το κελάηδημα και τα κρωξίματά τους. Η όχθη είναι κατάφυτη από χορτάρι, ένα ατελείωτο λιβάδι παραπέρα, με υπόστρωμα άσπρη άμμο σαν σε εξωτική παραλία. Απίθανο μέρος!
::
::
Ο Κάιζερ, αρχηγός του ποταμόπλοιου μας ετοιμάζει μία μικρή έκπληξη: θα μας πάρει να κάνουμε μία σύντομη βόλτα στην όχθη, κοντά πάντα στο ποταμόπλοιο. Ε και, θα ρωτήσει κάποιος...η βόλτα όμως δε θα γίνει στη παιδική χαρά, στο πάρκο, στο ζωολογικό κήπο της γειτονιάς....η βόλτα θα γίνει στη καρδιά της άγριας ζωής, πράγμα που είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσεις ερχόμενος από την ασφάλεια της πόλης. Στις όχθες κυκλοφορούν ελέφαντες, ιπποπόταμοι, καραδοκούν κροκόδειλοι....ας αφήσουμε τα φίδια και τα λοιπά ζωντανά, αν πέσεις σε κάποιο από τα παραπάνω, ιδίως σε ιπποπόταμο, την έχεις βάψει...
Η βόλτα βέβαια γίνεται από άνθρωπο έμπειρο και είναι ασφαλής και λόγω ώρας: ο ήλιος ακόμα βαράει δυνατά, οι ιπποπόταμοι βρίσκονται στο δροσερό νεράκι του ποταμού, οι ελέφαντες κάπου αλλού απολαμβάνουν ένα σκιερό μέρος και οι κροκόδειλοι.....ε, εκεί θέλει λίγη προσοχή. Ακριβώς έξω από το ποταμόπλοιο, κείτεται μία σεβαστή ποσότητα κοπράνων ελέφαντα, λίγο παλαιάς παραγωγής. Οι ελέφαντες τρώνε μέχρι και 300 κιλά ημερησίως, τρώνε συνεχώς μέχρι και 20 ώρες την ημέρα και χωνεύουν το 40% περίπου της τροφής. Το αποτέλεσμα είναι τα κόπρανά τους να αποτελούνται σε μεγάλο ποσοστό από χορτάρι.
Hottip: αν ποτέ βρεθείτε στα όρια του θανάτου από τη δίψα σε σαβάνα της Αφρικής, μαζεύτε κόπρανα ελέφαντα και στύψτε τα....το νεράκι θα τρέξει άφθονο, ίσως λίγο άνοστο βέβαια, αλλά σωτήριο...
Η βόλτα γίνεται με προσεκτικά βήματα, με επεξήγηση από τον Κάιζερ των ιχνών διαφόρων ζώων, μεταξύ των οποίων τεράστιες πατημασιές ελεφάντων, ίχνη από φίδια και ένα ανατριχιαστικό ίχνος από ουρά κροκόδειλου πάνω στην όχθη μιας μικρής λιμνούλας...τα ίχνη φαίνονται καθαρά στη λευκή άμμο, ενώ το χορτάρι απλώνεται σε τεράστια έκταση ολόγυρα. Μέχρι και πριν από λίγες εβδομάδες, όλη αυτή η τεράστια έκταση ήταν καλυμμένη από νερό, με τις ετήσιες πλημμύρες του Οκαβάνγκο να καλύπτουν τα πάντα και το πλοίο να δένει 3-4 μέτρα ψηλότερα από τη σημερινή του στάθμη. Μεγάλη σημασία έχει και η τεταμένη προσοχή όλων των αισθήσεων, ιδίως της ακοής, αφού η ορατότητα λόγω της θαμνώδους βλάστησης δεν είναι πάντα ασφαλής οδηγός. Εμείς πάντως, απολαμβάνουμε τη μεγαλειώδη σιγαλιά της φύσης, το αεράκι που χαϊδεύει τα χόρτα, τα πουλιά....
Βλέπουμε πολλά πουλιά που δε γνωρίζω να απαριθμήσω εδώ, από μικρά και πολύχρωμα, μέχρι μεγάλους λευκούς γερανούς, πελεκάνους κτλ, θαυμάζουμε τις γιγαντιαίες τερμιτοφωλιές που σχηματίζουν πολυάριθμα νησάκια στον ποταμό και το δέλτα του...ξαποσταίνοντας, ο Κάιζερ με αφορμή μία ερώτηση, ξεκινά μία ανατριχιαστική αφήγηση που μας αφήνει όλους κάγκελο και είχε περίπου ως εξής...
«Ήταν σούρουπο και γυρνούσαμε με έναν φίλο με το τζιπ σε ένα καμπ...δυστυχώς, το τζιπ έμεινε στα 2 χιλ. από το καμπ και αποφασίσαμε να περπατήσουμε την απόσταση. Καθώς περπατούσαμε, κοιτάω πίσω και ο φίλος μου είχε μείνει παρά πίσω. Ξάφνου, σε μια στροφή πέφτω πάνω σε έναν ελέφαντα...»
Μα καλά, δεν τον είδες, ήταν βράδυ, ήταν στη στροφή του δρόμου, το μέρος ήταν θαμνώδες...δεν τον άκουσες?
«Οι ελέφαντες είναι εξαιρετικά αθόρυβοι, μπορεί να περάσει ολόκληρο κοπάδι δίπλα σου και να μη πάρεις χαμπάρι»
Έτσι όπως τα λέει είναι, από ιδία πείρα πλέον...
«Ο ελέφαντας, με το που με παίρνει χαμπάρι ορμάει κατά πάνω μου. Έμεινα ακίνητος, όπως πρέπει να κάνεις σε επίθεση ελέφαντα και προσπάθησα να τον αποφύγω στο πλάι. Ο ελέφαντας όμως είχε ήδη γυρίσει το κορμί του και προσπάθησε να με σουβλίσει με τους χαυλιόδοντες. Τους άρπαξα και προσπάθησα να τον αποφύγω...»
Και μας δείχνει τα σημάδια στα χέρια του, σκισίματα στις δυο του παλάμες...ο κουμπάρος μου ψιθυρίζει χαμηλόφωνα ότι ο τύπος λέει παραμύθια...
«Το ζώο με έριξε κάτω και κατάφερε να με τρυπήσει με τους χαυλιόδοντες στα πόδια...σύρθηκα δίπλα σε ένα βράχο και ευτυχώς ο ελέφαντας απομακρύνθηκε...καθόμουν εκεί, με τη πλάτη στο βράχο, σε μία λίμνη αίματος. Ευτυχώς, σε λίγη ώρα με βρήκαν οι δικοί μου πριν μυρίσουν το αίμα οι ύαινες και τα λιοντάρια....»
Και σηκώνει το σορτσάκι του, δείχνοντάς μας σημάδια από δύο τρύπες ψηλά στους τετρακέφαλούς του...έχουμε μείνει όλοι μ@λ@κες...μέσα μας έχει σβηστεί δια παντός η εικόνα του αγαθούς ελεφαντάκου....βρισκόμαστε στη καρδιά της άγριας ζωής κυρίες και κύριοι, εδώ είναι ο θάνατος σου η ζωή μου και όχι ταινία του Ντίσνεϋ....
Επιστρέφουμε στο ποταμόπλοιο και απολαμβάνουμε το καφεδάκι μας από το κατάστρωμα, έως ότου ο ουρανός βαφτεί μωβ-πορτοκαλί από ένα μεγαλειώδες Αφρικανικό ηλιοβασίλεμα....δειπνούμε, χαλαρώνουμε με ένα ποτάκι και όταν η νύστα κάνει την εμφάνισή της αποσυρόμαστε στα δωμάτιά μας...
::
Η ζέστη είναι αποπνικτική στη μικρή μας καμπίνα, όλη την ημέρα την έλουζε ο καυτός ήλιος.… με τη σύμφωνη γνώμη του κουμπάρου, ξεφεύγω από την ασφάλεια του mosquito net και ανοίγω διάπλατα το παράθυρο, δε μπορούμε να κοιμηθούμε έτσι, θα λιώσουμε...είμαστε και τυχεροί διότι όπως έχει προσαράξει το ποταμόπλοιο, το παράθυρο βλέπει στο ποτάμι και όχι στην όχθη, νιώθουμε έτσι ασφαλείς.... αμέσως, η δροσιά της αφρικανικής νύχτας, μαζί με μυριάδες μυρωδιές και ήχους μας πλημμύρισε. Γρήγορα πίσω στο κρεβάτι, ασφαλής από τα κουνούπια που με το σούρουπο κάνουν την απειλητική εμφάνισή τους. Μια ακόμα ήσυχη νύχτα?....όχι ακριβώς.....
Ένα κοπάδι από ιπποπόταμους, σε πολύ κοντινή απόσταση σκούζουν μέσα στη νύχτα...έχετε ακούσει ποτέ τα κήτη αυτά να φωνάζουν? Μέχρι τότε ούτε κι εγώ....μια φωνή μπάσα, βραχνή, απειλητική, σχεδόν θυμωμένη....ακούγεται τόσο καθαρά, τόσο κοντά....μου είναι αδύνατον να κοιμηθώ από την έξαψη, πλημμυρισμένος από συναισθήματα δέους, χαράς και λίγο φόβου από τις κραυγές του κήτους....μια νύχτα από σερενάτες ιπποπόταμων, λες και μας έκαναν καντάδα στην ορθάνοικτη μπαλκονόπορτα....
Το επόμενο πρωί, κάνοντας χαβαλέ με τον μέγιστο αρχηγό μας Bibi και σχολιάζοντας τη κοντινή παρουσία των ιπποπόταμων, του αναφέρουμε ότι λόγω ζέστης κοιμηθήκαμε με ανοικτό το παράθυρο....ο Bibi χλόμιασε....θέλετε να πεθάνετε, είστε τρελοί, ψέλλισε. Το ποτάμι είναι γεμάτο κροκόδειλους....ξέρετε πόσα εύκολα μπαίνει ένας στη καμπίνα σας και τραβάει στο νερό τον ένα από σας?
Μάλιστα....
Αργότερα το μεσημέρι, όταν έκανα μόνος τη βόλτα μου στις όχθες του Οκαβάνγκο, πολύ προσεκτικά και με την άδεια του Bibi φυσικά, σκεφτόμουν ότι αυτός ο ευλογημένος τόπος, απαιτεί μεγαλύτερο σεβασμό και προσοχή απ’όσο νομίζουμε και έχουμε μάθει...ο θάνατος παραμονεύει για τους απρόσεκτους, τους ηλίθιους αλλά και τους γενναίους...
Το ποταμο-σαφάρι στον Οκαβάνγκο είναι σκέτη απόλαυση...σε μια μικρή μηχανοκίνητη βαρκούλα, ήρεμα και νωχελικά διασχίζουμε το πανέμορφο ποτάμι σε απόσταση αναπνοής από τις όχθες του, θαυμάζοντας πανέμορφα νούφαρα, ψηλά καλάμια, χορτάρια κάθε είδους, στρατσαπαρισμένα ανά διαστήματα, από τους ιπποπόταμους που βγαίνουν στις όχθες για να βοσκήσουν. Ο ήλιος λαμπυρίζει στα ήρεμα νερά, ήρεμα, αλλά εξαιρετικά επικίνδυνα, όπως μας υπενθυμίζει το κεφάλι ενός κροκόδειλου που αναδύεται σε μικρή απόσταση από μας. Στις όχθες, βλέπουμε μικρούς αρχικά κροκόδειλους, αναρωτιόμενοι αν κάπου εκεί κοντά βρίσκεται και η μαμά τους...άλλοι ακίνητοι με δόντια ασημένια να αστράφτουν στον ήλιο και άλλοι μπαίνουν στο νερό, ενοχλημένοι από τα αδιάκριτα βλέμματά μας. Παρακάτω, βλέπουμε έναν τεράστιο κροκόδειλο να ανοίγει απειλητικά το στόμα του καθώς σταματάμε να τον παρατηρήσουμε. Παράθυρα (σχεδόν) κλειστά στη καμπίνα μας τις επόμενες νύχτες....Βλέπουμε δεκάδες πουλιά, εξωτικούς μελισσοφάγους με μέλισσες στο ράμφος τους, γερανούς, πελεκάνους, πελαργούς, ερωδιούς, ένας πανέμορφος ψαραετός στέκεται με τη λεία στα νύχια του, τεράστιες σαύρες-δράκοι varanus παραμονεύουν, καθώς περιπλανιόμαστε στα υπέροχα παρακλάδια του ποταμού...
::
Συχνά-πυκνά, συναντάμε κεφάλια ιπποπόταμων, καθώς τα κήτη δροσίζονται κάτω από το νερό. Ζητώ από τον βαρκάρη να κλείσει εντελώς τη μηχανή καθώς τους παρατηρούμε...No, no, μου λέει χαμογελώντας....και πόσο δίκιο έχει: οι ιπποπόταμοι είναι οι πλέον αιμοσταγείς φονιάδες ανθρώπων της Αφρικής. Ζώα που δεν ανέχονται καθόλου ξένους στη περιοχή τους, που μπορούν να αναπτύξουν ταχύτητα 40 km/h στη ξηρά και κολυμπούν σαν τορπίλες στο νερό, σκοτώνουν δίχως οίκτο τους ανυποψίαστους που τολμούν να μην δείξουν το πρέποντα σεβασμό. Καθώς παρατηρούμε ένα μεγάλο κοπάδι το ηλιοβασίλεμα, τα κεφάλια τους είναι στραμμένα προς τα εμάς...μας παρατηρούν, περιμένουν πότε θα ξεκουμπιστούμε...κάποιοι ανοίγουν το τεράστιο στόμα τους, όχι για να χασμουρηθούν, αλλά για να μας προειδοποιήσουν δείχνοντας τα τεράστια δόντια τους...όταν ένας μεγάλος αρσενικός αναδύεται ξαφνικά πίσω μας, σχεδόν χλιμιντρίζοντας, είναι ώρα να τη κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια....δεν θα ήθελα να μην παίρνει μπρος η μηχανή τέτοιες ώρες.
Ο Οκαβάνγκο βάφεται κόκκινος από άλλο ένα μεγαλειώδες αφρικανικό ηλιοβασίλεμα....γιορτάζουμε τη τελευταία νύχτα μας στο ποταμόπλοιο με ένα μεγαλειώδες δείπνο και πολύ γέλιο στη παρέα που ήδη άρχισε να δένει. Οι αφρικανοί οδηγοί μας γίνονται άμεσος στόχος των πειραγμάτων μας, τους πάμε πολύ και γελάνε σα μικρά παιδιά, έχουν να λένε για τους crazy greeks. Ήρθε όμως η ώρα να πάρουμε δρόμο, νέες περιπέτειες μας περιμένουν στο Livingstone...
Πουρνό-πουρνό ξεκινάμε για το μακρινό ταξίδι στη Ζάμπια....επιβάλλεται αφού θα περάσουμε από 4 συνοριακά φυλάκια (Μποτσουάνα-> Ναμίμπια και Ναμίμπια->Ζάμπια) και θα διασχίσουμε τις τεράστιες ευθείες του Caprivi Strip. Με την είσοδο στη Ναμίμπια, μπαίνουμε σε χώρο πάρκου, με αντιλόπες και ζέβρες να μας υποδέχονται στη σαβάνα στις άκρες του δρόμου. Οι ευθείες ατελείωτες στο Caprivi Strip αλλά η ώρα περνάει ευχάριστα με κουβεντούλα, υπνάκο, χάζι στα χωριά και στην ατελείωτη σαβάνα, με πινακίδες να προειδοποιούν τους οδηγούς για ελέφαντες...τέτοιους δεν είδαμε δυστυχώς (ή ευτυχώς), αλλά μας περίμενε μια τεράστια έκπληξη, όμοια της οποίας δεν είχε ξανατύχει στον οδηγό μας τόσα και τόσα χρόνια:
Μόλις στην άκρη του δρόμου, βρισκόταν το φρέσκο πτώμα ενός βούβαλου....ο θηρευτής ήταν ένα πανέμορφο αρσενικό λιοντάρι, που μόλις πλησιάσαμε, αποσύρθηκε διακριτικά στους θάμνους λίγο παραπέρα, περιμένοντας υπομονετικά να ξεκουμπιστούμε, με το υπέροχο μουσούδι του να διακρίνεται στις φυλλωσιές. Πραγματικά σπάνιο και υπέροχο θέαμα....
Στα σύνορα με τη Ζάμπια, τα πράγματα γίνονται λίγο περίεργα....είναι εμφανής η διαφορετική κατάσταση που συναντάμε, σε σχέση με τη Μποτσουάνα και τη Ναμίμπια: δεκάδες νέοι άνθρωποι, φτωχικά ντυμένοι, πολλοί με «περίεργες» φάτσες, να περιφέρονται γύρω από το συνοριακό φυλάκιο χωρίς σκοπό και αιτία. Ο Bibi μας προειδοποιεί να έχουμε υπομονή, καθώς πρέπει να περάσει από 4 γραφεία για να δωροδοκήσει υπαλλήλους και ίσως να υποστεί και κάποιο καψώνι, όπως να τον κλείσουν σε κάποιο κελί για μερικές ώρες αν τους καπνίσει! Όλα κύλησαν ευτυχώς ομαλά, με τις αφίσες για μηδενική ανοχή στη διαφθορά να προκαλούν τον γέλωτα (από μέσα μας φυσικά) και τους συνοριακούς υπαλλήλους να μας κοιτούν βαριεστημένα, σφραγίζοντας τα διαβατήριά μας. Πάει και αυτό...
Μετά από πολλές ώρες, φτάνουμε στον προορισμό μας για τις επόμενες δυο μέρες, το Livingstone στη Ζάμπια, πόλη είσοδο στους περίφημους καταρράκτες της Βικτώρια. Το ξενοδοχείο μας αξιοπρεπές, με τεράστιους κήπους με μαϊμουδάκια να περιφέρονται ελεύθερα και έναν διόλου ευκαταφρόνητο κροκόδειλο να λιάζεται έξω από τη λιμνούλα που βρισκόταν ακριβώς έξω από τα δωμάτιά μας...ήταν ήδη απόγευμα και αφού πήραμε δυνάμεις με ένα καλό γεύμα αποσυρθήκαμε στα δωμάτιά μας (κλειστά και εδώ τα παράθυρα!) για ξεκούραση. Η αυριανή μέρα προβλεπόταν μεγαλειώδης...
Ζαμβέζης....ένας ποταμός μύθος, ένα σύμβολο των παιδικών μας χρόνων, ένας γρίφος τυλιγμένος σε ένα αίνιγμα...εκεί που οι ταξιδιώτες του Ιουλίου Βερν ξαπόσταιναν, εκεί που θαυμαστά πράγματα συμβαίνουν....η συγκίνησή μου είναι μεγάλη καθώς στέκομαι ευλαβικά μπροστά στο μεγαλείο που εκτυλίσσεται στα μάτια μου...είναι ξημέρωμα, είμαι με ένα καφέ στο χέρι στις όχθες του ξενοδοχείου μας στο Livingstone…επιτέλους ήρθε η μέρα....σχεδόν δακρύζω που το σκέφτομαι: Mosi oa Tunya….Mosi oa Tunya….The smoke that thunders…
Πρώτα όμως έχουμε άλλα....έχουμε κλείσει μια εκδρομή όνειρο και επιθυμία του κουμπάρου, ένα μίνι σαφάρι πάνω σε μεγαλειώδεις αφρικανικούς ελέφαντες. Θα ήταν η πρώτη φορά που θα αντικρίζαμε τα φοβερά παχύδερμα και θα ήταν μια πρώτη ειρηνική επαφή...ελέφαντες εκπαιδευμένοι, ήρεμοι, μηχανές χρήματος για τους ιδιοκτήτες τους...η βόλτα κοστίζει ούτε λίγο ούτε πολύ 150$....χαλάλι όμως, είναι εμπειρίες ζωής. Η σημερινή μέρα είναι ελεύθερη για το γκρουπ να κάνει ο καθένας ότι τραβάει η ψυχή του και το Livingstone είναι ακριβώς μια πόλη φτιαγμένη για τουριστικές δραστηριότητες: bungee jumping, κανώ-καγιάκ, rafting, κρουαζιέρες, trekking, σαφάρι με ελέφαντες, βόλτες με μικρά λιοντάρια, αναρριχήσεις, ιππασία, ψάρεμα, πτήση με ελικόπτερο πάνω από τους καταρράκτες, πτήση με microlight…ότι τραβά η ψυχή σου προσφέρεται και μάλιστα σε εξωφρενικές τιμές....
Το πάρκο με τους ελέφαντες είναι ειδυλλιακό, στα όρια ενός πολυτελούς lodge και τα πανέμορφα ζώα είναι εκεί, στέκονται και μας περιμένουν...ο δικός μου, πριβέ ελέφαντας ονομάζεται Αμαρούλα, αρσενικός, από το ομώνυμο και διάσημο φρούτο της Αφρικής το οποίο και λατρεύει να καταβροχθίζει. Η βόλτα στη πλάτη του θηρίου είναι φανταστική, μέσα σε ένα πανέμορφο τοπίο, σε ένα παραπόταμο του Ζαμβέζη....χαϊδεύω το κεφάλι του Αμαρούλα και αυτός ανταποκρίνεται, σηκώνοντας γουργουρίζοντας από χαρά τη προβοσκίδα του πάνω από το κεφάλι του....θέλει να τον ταΐσουμε, αλλά αντ’αυτού, τον ταΐζω με χάδια....οι επόμενοι ελέφαντες που θα δούμε στα πάρκα δε είναι για τέτοια, είναι μοναδική ευκαιρία να έρθω τόσο κοντά σε ένα τέτοιο υπέροχο ζώο....
Μια ώρα μετά είμαστε πάλι πίσω, αποχαιρετώντας τους ελέφαντες. Το κλου της εκδρομής, ένα μικρούλη ορφανό ελεφαντάκι που οι άνθρωποι του πάρκου μάζεψαν όταν το εγκατέλειψε η μητέρα του σε ένα από τα πάρκα της χώρας. Δε μπορώ να αντισταθώ, το αγκαλιάζω ολόκληρο και αυτό ανταποδίδει την οικειότητα με χαλαρά κουτουλήματα με το κεφάλι του πάνω στο σώμα μου. Οι στιγμές είναι συγκινητικές, ανεπανάληπτες...κατόπιν, οι ελέφαντες αφήνονται ελεύθεροι να βοσκήσουν στο πάρκο, τους φέρονται πολύ καλά και αυτό φαίνεται....απολαμβάνουμε ένα πολυτελές πρωϊνό, σνομπάρουμε το τουριστικό-κιτς dvd-video με τη βόλτα μας που πωλείται μόνο...40$ (!!!) και αναχωρούμε για τα καλυτερότερα....
Mosi oa Tunya…… The smoke that thunders…
::
::
Mosi oa Tunya…The smoke that thunders….Οι περίφημοι καταρράκτες της Βικτώρια, το θαύμα της φύσης που όταν το πρωτοαντίκρισε ο Dr. David Livingstone αναφώνησε «ακόμα και οι άγγελοι στις ουράνιες πτήσεις τους θα έκαναν μια στάση για σκηνές τόσο θαυμαστές», βρίσκονταν μπροστά μας. Η ξηρή περίοδος που τους επισκεφτήκαμε, δεν μας έδωσε τη χαρά να τους δούμε στο πλήρες μεγαλείο τους, όταν κυριαρχεί η εκκωφαντική βοή από τους χιλιάδες τόνους νερού που γκρεμοτσακίζονται στα βράχια από κάτω και όταν από χιλιόμετρα είναι εμφανές το απίστευτο σπρέι νερού που βρέχει και καλύπτει την άγρια ομορφιά τους σαν διάφανο πέπλο. Παρόλα αυτά το θέαμα είναι μεγαλειώδες και το λίγο νερό που κυλάει εξυπηρετεί απόλυτα τον απώτερο σκοπό μου, ένα όνειρο χρόνων...
Στο βάθος, κυριαρχεί μια πυκνή ομίχλη, ένα σπρέι νερού, σε ένα σημείο όπου προφανώς το νερό είναι ακόμη και τώρα ορμητικό και πλούσιο. Είναι το σημείο λίγο μετά το ιδιωτικό νησάκι Livingstone, το οποίο και ανήκει εσχάτως σε ένα lodge και που σημαίνει πως πρέπει να πληρώσουμε αν θέλουμε να φτάσουμε ως εκεί. Με την υποχρεωτική συνοδεία ενός οδηγού λοιπόν, ξεκινάμε το περπάτημα κατά μήκος των καταρρακτών, άλλοτε πάνω σε ξέρες και άλλοτε πατώντας προσεκτικά σε γλιστερές πέτρες που μόλις ξεπρόβαλλαν από τα νερά. Κατά τη διαδρομή ο οδηγός μας εξηγεί τη γεωγραφία των καταρρακτών, μας βγάζει φωτογραφίες στην άκρη του χάσματος, όπου πανέμορφα ουράνια τόξα σχηματίζονται από τις στάλες του νερού. Περνάμε και το μνημείο αφιερωμένο στον Σκωτσέζο δόκτωρα-εξερευνητή και φτάνουμε στο σημείο εισόδου στο νησάκι, όπου ένας ένοπλος φρουρός, αφού τσεκάρει το εισιτήριο που αποκτήσαμε με 50$ μας αφήνει χαμογελώντας να περάσουμε.
::
Το θέαμα εκεί κόβει την ανάσα, αφού η πτώση του νερού εκεί θυμίζει το μεγαλείο των καταρρακτών. Φανταζόμαστε πώς θα ήταν οι καταρράκτες τη περίοδο των βροχών, με ένα τέτοιο υπερθέαμα σε όλο το μήκος τους, αλλά δε στεναχωριόμαστε καθόλου....ήρθαμε για άλλα....
...ξεφορτωνόμαστε γρήγορα τα ρούχα μας και με τα μαγιό κολυμπάμε κατά μήκος του καταρράκτη προς τον προορισμό μας....βγαίνουμε από το νερό και ιδού…
The devil’s pool...
(σε περιγραφή του αφρικανού Γιάννη Μαμουζέλου)
Με ένα ρεσάλτο, βουτάω από τα βράχια στο ορμητικό νερό....η αίσθηση του να κολυμπάς 1 μέτρο από το χάσμα των καταρρακτών, εκεί στην άκρη τους, είναι πέραν πάσης περιγραφής.....νιώθω σαν μικρό παιδί, νιώθω τη σπάνια αυτή αίσθηση της πλήρους ευτυχίας, της αιώνιας αυτής στιγμής όπου νιώθεις πως βρίσκεσαι σε άλλο κόσμο....the devil’s pool….ποιος να συγκριθεί μαζί σου....απέναντι, από τη πλευρά της Ζιμπάμπουε, τουρίστες μας χαιρετάνε με σηκωμένα τα χέρια. Ανταποδίδουμε, είμαστε τρελαμένοι από τη χαρά μας...ποιος θα το πίστευε ότι θα βρισκόμασταν μια μέρα εδώ...
Μετά τις έντονες αυτές στιγμές αποχωρούμε, αλλά αρνούμαστε να εγκαταλείψουμε τους καταρράκτες. Ο ήλιος είναι καυτός και εμείς διψασμένοι για νέες βουτιές....φτάνουμε με τα πόδια στο λεγόμενο Ανατολικό Καταρράκτη και λίγα μέτρα από το χάσμα, το νερό σχηματίζει μικρές λιμνούλες καθώς κυλάει προς το γκρεμό, ιδανικές για μπάνιο....για 2 περίπου ώρες βρισκόμαστε μέσα στο νερό, θαυμάζοντας το φοβερό τοπίο, τη φύση ολόγυρα, δε πιστεύουμε ότι ζούμε τέτοιες στιγμές, ότι κολυμπάμε στους καταρράκτες της Βικτώρια, κάπου στην Αφρική, τσιμπιόμαστε...
Όταν ο κουμπάρος αποφασίζει να βγει από το νερό, εμφανίζεται ένα πιθανό πρόβλημα: ένας μεγάλος μπαμπουίνος, σε μέγεθος μικρού παιδιού εμφανίζεται στο δέντρο πάνω από τις τσάντες με τα πράγματά μας. Αρχικά φαίνεται ευτυχισμένος να τρέφεται με τους καρπούς του δέντρου, αλλά τον παρατηρώ προσεκτικά από το νερό, γνωρίζοντας τη κλεπτομανή φύση τους. Ο κουμπάρος αμέριμνος τον τραβάει με τη κάμερα, ενώ εγώ του εφιστώ τη προσοχή στις τσάντες μας. Λάου λάου, ο μπαμπουίνος μεταφέρεται αρκετά κοντά. Ο κουμπάρος, βλέποντας τόσο κοντά τον γιγαντιαίο πίθηκο, απομακρύνεται φοβισμένος....το πράγμα έχει γίνει πλέον επικίνδυνο: μέσα στις τσάντες μας έχουμε τα διαβατήρια και όλα μας τα χρήματα, πιστωτικές κάρτες κτλ...σιγά σιγά κολυμπάω προς τα έξω. Ο μπαμπουίνος, νομίζει ότι έχει πλέον το πεδίο ελεύθερο. Νομίζει όμως....με τόσο σημαντικά πράγματα να διακυβεύονται, δε διστάζω καθόλου: μόλις κάνει τη κίνηση να αρπάξει τις τσάντες, κάνω ένα ρεσάλτο έξω από το νερό. Ευτυχώς για εμάς, το καημένο το ζώο φοβάται και απομακρύνεται....καλά λένε ότι το φοβερότερο ζώο είναι ο άνθρωπος....και είναι έτσι, ιδίως όταν δεν έχει καμία όρεξη να μείνει στην Αφρική χωρίς χρήματα και χωρίς διαβατήριο, που σήμαινε αντίο στην υπόλοιπη εκδρομή και πιθανώς μπελάδες.
Ο μπαμπουίνος όμως δε πτοείται, χαρίζοντάς μας μία κωμική στιγμή: μία οικογένεια, μητέρα με παιδιά, που γευματίζει λίγο παραπέρα από εμάς, δέχεται την «επίσκεψή» του. Ο ανεκδιήγητος βουτάει το τάπερ με το φαγητό τους και σαν κύριος στρογγυλοκάθεται και γευματίζει....κι εγώ, υπόλειμμα ανδρός, αντί να σπεύσω σε βοήθεια, κάθομαι και αποθανατίζω τις στιγμές...ντρέπομαι, αλλά έτσι είναι...
Μ’αυτά και μ’αυτά, η μέρα πέρασε και έκλεισε με ένα μεγαλειώδες δείπνο σε εστιατόριο ονόματι Armadillo, όπου απόλαυσα μία εκπληκτική μπριζόλα, από τις καλύτερες που έχω δοκιμάσει. Αν ποτέ σας φέρει ο δρόμος σε αυτή τη γωνιά της γης, θυμηθείτε το...
Πίνοντας αργά το βράδυ, στις όχθες του Ζαμβέζη, τις μπυρίτσες μας με την υπόλοιπη παρέα, δε ξέρουμε αν πρέπει να στεναχωρηθούμε, που το πρώτο μισό του ταξιδιού μας έχει ήδη τελειώσει, που εγκαταλείπουμε το όμορφο αυτό μέρος....πού να ξέραμε όμως τι μας περίμενε....αυτά που προηγήθηκαν ήταν αστεία, μπροστά σε αυτά που μας περίμεναν....
Το πραγματικό ταξίδι, μόλις τώρα ξεκινούσε....
::
Το τοπίο αλλάζει δραματικά καθώς περνάμε την είσοδο του εθνικού πάρκου Chobe. Είμαστε και πάλι πίσω στα ιερά χώματα της Μποτσουάνας, μετά από μία ελαφρώς αγχωτική διάσχιση των συνόρων με τη Ζάμπια. Τέρμα η άσφαλτος, τέρμα το ηλεκτρικό ρεύμα, τέρμα το σήμα στα κινητά....καλώς ήρθατε στην άγρια Μποτσουάνα. Η σαβάνα κυριαρχεί στο τοπίο, η άμμος ροδοκόκκινη στον καυτό μεσημεριανό ήλιο, μερικά χλωρά και πολλά ξερά δέντρα εναλλάσσονται με θάμνους, ο δρόμος μας από χώμα και άμμο, το χορτάρι λιγοστό....είμαστε στη ξηρή περίοδο και είναι ολοφάνερο. Παντού περιττώματα ζώων, πολλά ανήκουν σε ελέφαντες, άλλωστε το Chobe φημίζεται για τον τεράστιο αριθμό ελεφάντων, οι οποίοι υπολογίζονται σε 50.000, ναι 50 χιλιάδες, η μεγαλύτερη συγκέντρωση ελεφάντων σε όλη την Μαύρη Ήπειρο.
Καθώς συναντάμε τα πρώτα σημάδια άγριας ζωής, μικρά κοπάδια από τα υπέροχα impala τα οποία και βρίσκονται κυριολεκτικά παντού, έχουμε ξαφνικά σιωπήσει, νιώθοντας μια περίεργη ένταση στον αέρα....είμαστε εκεί που πρέπει, εκεί που πραγματικά λαχταράμε, είμαστε εκεί που ονειρευόμασταν.... λευκά σύννεφα κρύβουν πού και πού τον καυτό ήλιο, που τσουρουφλίζει το τοπίο και σίγουρα ταλαιπωρεί τα ζώα. Τα οποία είτε θα έχουν καταφύγει στις σκιές των δέντρων ή θα αναζητούν τη δροσιά του νερού....αλήθεια, πού βρίσκεται το νερό στο κατάξερο αυτό τοπίο?
Καθώς κατεβαίνουμε έναν ελαφρώς κατηφορικό χωματόδρομο, φτάνουμε σε μία μεγάλη πεδιάδα στα δεξιά μας και αντικρίζουμε ένα απίστευτο θέαμα, μία ανεπανάληπτη εικόνα που έχει μείνει βαθιά χαραγμένη μέσα μας:
Χιλιάδες ελέφαντες, από το πλάι του δρόμου έως και τον μακρινό ορίζοντα, σε όλο το μήκος και πλάτος της πεδιάδας, σε μεγάλα κοπάδια δροσίζονται γύρω από λίμνες, κυλιούνται στη λάσπη, τρέφονται με το λιγοστό χορτάρι....είναι η εντυπωσιακότερη είσοδος που θα μπορούσαμε να φανταστούμε....αμέτρητα πουλιά σβήνουν και αυτά τη δίψα τους, ιπποπόταμοι στο βάθος βόσκουν έξω από το νερό, αντιλόπες και γαζέλες μας κοιτούν με περιέργεια...αυτός είναι ο κήπος της Εδέμ....
Τα παχύδερμα είναι πραγματικά εντυπωσιακά καθώς τα παρατηρούμε συγκινημένοι: μητέρες με τα παιδιά τους, κάνουν πολύ πολύ αργές κινήσεις, σαν σε slow motion, καθώς πίνουν νερό, τρώνε, καθώς γυρνούν να μας κοιτάξουν...ένας λασπωμένος ελέφαντας στο πλάι του τζιπ τρίβεται σε ένα δέντρο, κοντεύει να το γκρεμίσει. Προχωράμε και λίγες εκατοντάδες μέτρα παραπέρα, μας κόβει το δρόμο ένα τεράστιο κοπάδι από βουβάλια....λίγο παρακάτω, ακόμα ένα κοπάδι ελέφαντες, αναζητεί καταφύγιο στη σκιά...ένας μεγάλος θηλυκός σε ρόλο φρουρού μας παρατηρεί από απόσταση 5-6 μέτρων. Οι φωτογραφικές έχουν πάρει φωτιά, αλλά είναι ώρα για λίγη ξεκούραση, η συναρπαστική εμπειρία του καμπ μας περιμένει...
::
::
::
::
Αν δείτε το τέλος του βίντεο που τραβήξαμε, θα πάρετε μία αίσθηση του πλήθους των ελεφάντων και των άλλων ζώων που αντικρίσαμε στο Chobe riverfront...
Κανόνας Νο1: δεν απομακρυνόμαστε έξω από την περίμετρο του καμπ, μέρα και νύχτα.
Κανόνας Νο2: η σκηνή πρέπει να παραμένει κλειστή συνεχώς, αλλιώς θα κοιμηθείτε παρέα με φίδια και σκορπιούς.
Κανόνας Νο3: το βράδυ, αν θέλουμε να πάμε προς νερού μας, βγαίνουμε προσεκτικά από τη σκηνή με το φακό μας. Αν δούμε κάποιο ζώο, μπαίνουμε ξανά μέσα όπου και είμαστε ασφαλείς.
Κανόνας Νο4: μην φυλάτε φαγητό (κρέας κυρίως) μέσα στις σκηνές το βράδυ, εκτός αν θέλετε επίσκεψη από ύαινες.
Ο Bibi μας εξηγούσε τους κανόνες που έπρεπε να τηρούμε για την επόμενη εβδομάδα αν θέλαμε να παραμείνουμε ζωντανοί και αρτιμελείς. Μόλις είχαμε απολαύσει ένα υπέροχο γεύμα στο νεοσύστατο καμπ, το οποίο θα μας φιλοξενούσε για τις επόμενες δύο νύχτες. Αν πιστεύαμε ότι το καμπ θα ήταν στημένο σε χώρο περιφραγμένο, σε κάποιο ειδικά χωροθετημένο σημείο του πάρκου, κάναμε απλά λάθος: είχαμε κατασκηνώσει στην απόλυτη ερημιά, στην απόλυτα άγρια φύση, κυριολεκτικά ανάμεσα στα άγρια θηρία....τίποτε απολύτως δε χώριζε τα άγρια ζώα από τις σκηνές μας, από εμάς τους ίδιους...αυτή είναι η πραγματική άγρια Μποτσουάνα.
Οι σκηνές μας ήταν μεγάλες, άνετες, σχεδόν χωρούσες όρθιος μέσα, με κρεβάτια παρακαλώ...για ντουζ είχαν στηθεί σε δύο σημεία παραβάν με ένα κουβά να κρέμεται από πάνω με μια βρύση στο κάτω μέρος του...άψογα. Για τουαλέτα, παραβάν, τρύπα στο έδαφος και μια πλαστική τουαλέτα από πάνω. Back to the basics….ομολογώ ότι προσωπικά το κάμπινγκ δεν μου αρέσει και ότι το διαλέξαμε στην εκδρομή αυτή για λόγους κόστους....αλλά κατά τη διάρκεια και μετά, ζώντας την εμπειρία αυτή, έχω να πω απερίφραστα ότι χωρίς το ελεύθερο κάμπινγκ το ταξίδι θα ήταν το μισό απ’ότι ήταν, πολύ λιγότερο απολαυστικό....όταν θα ξαναπάω Αφρική, θα επιστρέψω με αυτές τις συνθήκες, σε ένα άνετο καμπ μέσα στην άγρια φύση, το lodge δεν αποτελεί πλέον επιλογή. Άλλη εμπειρία...αρκετά όμως με τη ξεκούραση, έχουμε και το απογευματινό σαφάρι....
::
Οι ελέφαντες είχαν περιέργως εξαφανιστεί, σαν να άνοιξε η γη και να τους κατάπιε....εκεί στη πεδιάδα που βρίσκονταν πριν 3-4 ώρες αμέτρητα κοπάδια, βασίλευε η ησυχία...ήταν μία ισχυρή υπενθύμιση ότι στο σαφάρι τίποτε δεν είναι εγγυημένο.....εκτός αν αντί της άγριας φύσης, βρίσκεσαι σε κάποιο «πάρκο» βλέπε ζωολογικό κήπο, όπου είναι σίγουρο ότι θα βλέπεις τα ζώα.....αυτό όμως είναι κοινή απάτη, είναι συμβιβασμός, δεν έχει σχέση με την άγρια φύση, όπου τα ζώα είναι ελεύθερα να μετακινούνται σε τεράστιες εκτάσεις, μη περιφραγμένες, εντελώς ανεξέλεγκτα....
Αντί των ελεφάντων, είχαμε τη χαρά και την άνεση να απολαύσουμε πολλές αντιλόπες να μασουλάνε γρασίδι και θάμνους, πουλιά, μπαμπουίνους...να όμως και ένας μόνος ελέφαντας, στέκεται στη μέση του δρόμου μας αμέριμνος, ήσυχος.....πιο κάτω βλέπουμε και τις πρώτες μας καμηλοπαρδάλεις, είναι τόσο όμορφες, αλλά λίγο μακριά.....στη Μποτσουάνα υπάρχουν αυστηροί κανόνες στο σαφάρι: τα οχήματα μένουν αυστηρά μέσα στους χωμάτινους δρόμους (απαγορεύεται δηλαδή να κινούνται εκτός και ανεξέλεγκτα) και σταματάνε με τη δύση του ηλίου. Ο σεβασμός της φύσης σε όλο του το μεγαλείο...γι’αυτό η Μποτσουάνα είναι η Μποτσουάνα, κορυφαίος προορισμός σαφάρι...
::
::
Ενώ ο ήλιος έπεφτε σιγά σιγά, καθώς χαμήλωνε προς τον ορίζοντα, συναντάμε τους πρώτους θηρευτές....δύο υπέροχες λιονταρίνες κάθονται τεμπέλικα με το βλέμμα στη μεγάλη πεδιάδα, όπου βόσκουν μερικοί ελέφαντες και πολλές αντιλόπες. Άλλο ένα θηλυκό λιοντάρι βρίσκεται πιο πέρα, όλη η αγέλη είναι συγκεντρωμένη κάπου εδώ γύρω...αφού παρατηρήσαμε τα λιοντάρια, ο Bibi κάνει έναν ελιγμό και μας πάει πίσω στη σαβάνα, πίσω στη θαμνώδη βλάστηση....βγαίνει λίγο από το δρόμο, βρίσκεται εκτός των νομίμων...μα γιατί....και ιδού: ένας υπέροχος, πανέμορφος αρσενικός λέοντας ξεκουράζεται κάτω από κάτι θάμνους. Το λιοντάρι βρίσκεται σε απόσταση 4-5 μέτρων από μένα, είμαι τυχερός και κάθομαι στη πλευρά του τζιπ που είναι κοντά του. Η συγκίνηση είναι τεράστια, αλλά μόνο από τη πλευρά μας: ενοχλημένος, ο βασιλιάς της ζούγκλας, γυμνώνει τα δόντια του και γρυλίζει ελαφρά, είναι φανερό ότι δε μας θέλει κοντά του....ο οδηγός μας, με άμεσα αντανακλαστικά και βλέποντας τον κίνδυνο, βάζει μπρος τη μηχανή και απομακρύνεται....ο λέων μοιάζει νικητής, μας ξεφορτώθηκε για τα καλά.....τι εμπειρία κι αυτή.
::
::
Πάμε πίσω να παρατηρήσουμε τις λέαινες, φαίνονται πιο δεκτικές, πιο αδιάφορες στα βλέμματα μας. Κάθονται και παρατηρούν τη κίνηση στη πεδιάδα, ίσως είναι η ώρα για κυνήγι...ο ήλιος όμως δύει, βάφοντας πορτοκαλί τη σαβάνα, είναι ώρα να επιστρέψουμε στη βάση μας....στο δρόμο συναντάμε και πάλι ελέφαντες και μερικούς γύπες σε ένα δέντρο...αν αυτή ήταν η πρώτη μέρα μας, το ταξίδι ήδη εξελίσσεται παραπάνω από ιδανικά....
Κοιτάξτε πώς κόντεψε να πεταχτεί πάνω ο Mr τσαντίλας...
---
Τη νύχτα εκείνη, μας έκαναν παρέα όχι άγρια θηρία, αλλά μια δεκάδα σκορπιοί που αποφάσισαν να βγουν τσάρκα λόγω της υποψίας βροχής και της υγρής ατμόσφαιρας....καθώς καθόμασταν γύρω από τη φωτιά, σηκώνοντας πού και πού τα πόδια μας για να περάσουν ανεμπόδιστα από κάτω οι σκορπιοί, σαν πραγματικοί adventurers που μόλις είχαν μια εξαιρετική μέρα και απολαμβάνοντας λίγο αλκοόλ, ακούγαμε από μακριά αχνά μπουμπουνητά. Δεν έμελλε να βραχούμε σήμερα, ήμασταν προς το παρόν ασφαλείς. Τις χαρωπές συνομιλίες διακόπτει ξαφνικά ο Bibi, μας καλεί να σιωπήσουμε επιτακτικά με το δάκτυλο στο στόμα.....ακούμε ένα βογκητό, μακρινό αλλά ευδιάκριτο στη σιγαλιά της νύχτας. Μα καλά, πώς το άκουσε ο.....
«Τι είναι Bibi?» ρωτάμε. «Λιοντάρι» απαντά και χαμογελά. «Αλλά μην ανησυχείτε, είναι μακριά, γύρω στα 2 χιλιόμετρα»....μάλιστα...δύο ολόκληρα χιλιόμετρα.
Σαν να μην έφτανε αυτό, ανακαλύπτουμε αργότερα τη σκηνή μας λίγο ανοικτή.....τέλεια, ανοικτή σκηνή τη νύχτα των σκορπιών, μπράβο μας......κάναμε φύλλο και φτερό τα πράγματά μας, αλλά κανένα από τα συμπαθή αρθρόποδα δεν μπήκε στο κόπο. Σκορπιοί μέσα στη σκηνή, λιοντάρια απ’έξω....τι άλλο άραγε?
Η νύχτα είναι όμως θαυμάσια, δροσερή, γεμάτη από ήχους της νύχτας καθώς πέφτουμε ξεροί για ύπνο...για κατούρημα βέβαια ούτε λόγος, σφίγγεσαι και ελπίζεις να τη βγάλεις μέχρι το πρωί....οι απροσδιόριστοι ήχοι που ακούγονται και με ξυπνούν τα άγρια μεσάνυχτα δε με ανησυχούν ιδιαίτερα, ξέρω ότι στη σκηνή είμαστε ασφαλείς. Έξω όμως....
Το επόμενο πρωί, μετά από έναν υπέροχο ύπνο, ο Bibi μου δείχνει ίχνη από ζώα....ύαινες μας έκαναν μια μικρή επίσκεψη και ελέφαντες πέρασαν λίγο πέρα από τις σκηνές μας.
Και οι σκορπιοί εξαφανισμένοι...
Το επόμενο πρωί ανταμειφθήκαμε με ένα πολύ σπάνιο θέαμα: άγρια αφρικανικά σκυλιά ξέσκιζαν τα απομεινάρια του πτώματος ενός άτυχου impala. Στο λυσσασμένο γεύμα συμμετείχαν μόνο τα μικρά της αγέλης, με τους μεγαλύτερους να παραχωρούν ευγενικά τη θέση τους, κρατώντας τσίλιες τριγύρω. Εμείς ήμασταν οι τελευταίοι που τα απασχολούσαν: ένα μεγάλος αριθμός από γύπες κούρνιαζαν σε διπλανό δέντρο, περιμένοντας τη σειρά τους. Κανά δυο από τα όρνια είχαν προσγειωθεί στο έδαφος και περπατούσαν δήθεν αμέριμνα. Οι ενήλικοι φύλακες των σκυλιών όμως ήταν πάντα σε εγρήγορση, κρατώντας τους γύπες σε απόσταση. Το αξιοπερίεργο ήταν πως όταν πλησίαζε κάποιο ενήλικο αγριόσκυλο στο γεύμα, τα μικρά με περίσσιο θάρρος και θράσος τον απομάκρυναν. Τα μικρά ήθελαν να επιζήσουν και το έδειχναν με γυμνά δόντια...
::
Το υπόλοιπο πρωινό κύλησε σχετικά ήρεμα. Είδαμε αντιλόπες (waterbucks), ζέβρες και δύο χαριτωμένες ύαινες που την είχαν πέσει στη λάσπη κατάκοπες (ίσως από τις βραδυνές βόλτες στις σκηνές μας). Το highlight όμως της σημερινής μέρας ήταν η βαρκάδα στον ποταμό Chobe....
::
Δείτε και το βίντεο με τα σκυλιά, αξίζει πραγματικά....
Η πλεύση του ποταμού Chobe είναι κάτι που δε πρέπει να χάσετε όταν βρεθείτε στη περιοχή. Ο ποταμός φιλοξενεί πάρα πολλά ζώα και πουλιά και η φύση τριγύρω είναι πανέμορφη. Σε ένα κλαδί, ένας μαύρος κορμοράνος στέκεται με ανοιγμένα φτερά, για να στεγνώσουν ύστερα από τις πολυάριθμες βουτιές του. Λίγο παραπέρα, βουβάλια βόσκουν σε ένα απέραντο λιβάδι. Είμαστε τυχεροί που παρατηρούμε αυτόν τον γίγαντα από τόσο κοντά, έναν γίγαντα με βλέμμα που σκοτώνει. Ο βούβαλος είναι εξαιρετικά επικίνδυνο ζώο, τελείως απρόβλεπτο και εξαιρετικά θανάσιμο. Οι όχθες του ποταμού βρίθουν από μεγάλους κροκόδειλους, πρέπει να είδαμε καμιά 10αριά τουλάχιστον. Λίγο πιο κάτω, ένα τεράστιο κοπάδι ιπποπόταμων δροσίζεται στο νερό, τους παρατηρούμε πάντα από απόσταση, αν και αυτοί εδώ δεν είναι τόσο επιθετικοί όσο στον Okavango, γεγονός λογικό αφού εδώ είναι εθνικό πάρκο και τα ζώα προστατεύονται. Το ένστικτο όμως, παραμένει ένστικτο και ο οδηγός μας προσέχει. Παρακάτω, ένας μοναχικός ιπποπόταμος βόσκει στο λιβάδι, πουλιά καμαρώνουν στα κλαδιά των δέντρων, ανάμεσά τους δύο πανέμορφοι αετοί. Η φοβερή αυτή χαλαρή βόλτα καταλήγει σε μία μεγάλη όχθη, την οποία έχουν καταλάβει δεκάδες μπαμπουίνοι…άλλοι παίζουν, άλλοι είναι αραχτοί, άλλοι γεύονται λίγο από τις τεράστιες ποσότητες περιττωμάτων ελεφάντων που βρίσκονται παντού. Η ζωή ξεχειλίζει στον Chobe, ένα ποταμό γεμάτο ζωή κάθε είδους και μεγέθους....
Η τελευταία μας νύχτα στο Chobe δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο, ήταν σχετικά ήσυχη....το πρωί μόνο, καθώς μαζεύαμε τις σκηνές, πέρασε ένα κοπάδι από ελέφαντες στα 20 μέτρα μακριά μας, αμέριμνοι, ευτυχώς αγνοώντας μας. Νέες συγκινήσεις μας περιμένουν την επομένη, αυτή τη φορά στο Savute…
::
::
::
::
---
Η οδήγηση είναι μακρά για το Savute, μία περιοχή που ανήκει στο εθνικό πάρκο Chobe, τον ενδιάμεσο σταθμό μας πριν μπούμε στο εκπληκτικό Moremi. Οι δρόμοι από χώμα και άμμο, ίχνος πολιτισμού πουθενά, ατέλειωτη άγρια φύση...το τοπίο αλλάζει ριζικά σε σχέση με το Chobe, εδώ κυριαρχούν τα ατελείωτα λιβάδια, ατελείωτες πεδιάδες με ψηλά χορτάρια. Μας προϋπαντούν μία στρουθοκάμηλος, δύο αρσενικές αντιλόπες που μάχονται με τα μεγάλα κέρατά τους και ένα κοπάδι ζέβρες. Οι καμηλοπαρδάλεις κάνουν και εδώ την εμφάνισή τους, τι φοβερά ζώα...το κλου όμως είναι τα κοπάδια από μεγάλους αρσενικούς ελέφαντες που μαζεύονται γύρω από τους λιγοστούς νερόλακκους. Αυτοί εδώ δεν αστειεύονται...
Το καμπ μας είναι σε μία πολύ ωραία τοποθεσία, στη μέση του πουθενά και πάλι, αλλά τριγύρω έχουμε λίγη περισσότερη θέα. Ακολουθεί κλασσικά το μεσημεριανό γεύμα, μπάνιο, ριλάξ και απογευματινό σαφάρι. Τα σύννεφα στον ουρανό παιχνιδίζουν με τον ήλιο, δίνοντας έναν ονειρικό τόνο στις χορταριασμένες πεδιάδες. Το Savute φιλοξενούσε ένα μεγάλο πληθυσμό λιονταριών, αλλά δυστυχώς επήλθε το μοιραίο: τα αρσενικά της αγέλης, γέρικα και αδύναμα, δε μπόρεσαν να νικήσουν και να διώξουν ένα νέο επιβήτορα που διεκδίκησε την ηγεσία. Όταν ένα νέο αρσενικό κυριαρχεί στην αγέλη και καταλαμβάνει την εξουσία, σκοτώνει όλα τα μικρά λιονταράκια, ανέχεται μόνο τα δικά του παιδιά....το αποτέλεσμα ήταν οι λιονταρίνες, φοβούμενες για τη ζωή των μικρών τους να σκορπίσουν και έτσι η τρανή αυτή αγέλη του Savute, η ξακουστή, διαλύθηκε....
Το μενού περιλαμβάνει ελέφαντες, ζέβρες, αντιλόπες. Οι λιγοστές ακακίες που συνθέτουν αυτό το αρχέτυπο αφρικανικό τοπίο, με φόντο το ηλιοβασίλεμα είναι σκέτος πειρασμός για φωτογραφίες. Ταυτόχρονα με τη δύση του ηλίου, έχουμε την ανατολή του φεγγαριού, σχεδόν ολόγιομου. Τα σύννεφα βάφονται τρικολόρε, το τοπίο εδώ είναι επίσης μαγευτικό, αλλά τόσο διαφορετικό από το Chobe. Το βράδυ, η φωτιά μας περιμένει στο καμπ, καθόμαστε ολόγυρα συζητώντας χαλαρά....τι ωραία που είναι η άμεση επαφή αυτή με τη φύση, πραγματικά λυτρωτική...
::
::
::
---
Και λίγος χαβαλές με μπαμπουίνους..
---
Πανέμορφος ελέφαντας....
Ξυπνάω με τη φούσκα μου να με πιέζει...κοιτάζω το ρολόι, 5 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα....γαμώτο, δε μπορώ να κρατηθώ όλο το βράδυ, απόψε πρέπει να βγω έξω....ψαχουλεύω το φακό, κρατώ την ανάσα μου κι αφουγκράζομαι την αφρικανική νύχτα....πέρα από τους γρύλους και τα νυκτόβια πουλιά, επικρατεί ησυχία....παίρνω βαθιά ανάσα, ανοίγω το φερμουάρ της σκηνής. Φωτίζω με το φακό ολόγυρα, τίποτα. Φοράω τα παπούτσια, βγαίνω δειλά-δειλά έξω από τη σκηνή. Κλείνω το φερμουάρ, ο μόνος ανοίκειος ήχος στη νύχτα. Περπατάω 5 μέτρα πίσω από τη σκηνή προς το δέντρο. Κατάλληλο σημείο για ένα νυχτερινό κατ....
Ακούω ξαφνικά σουρσίματα πίσω μου. Γαμώτο τι είναι τούτο, γυρνάω και φωτίζω προς τη μεριά του καμπ. Τρία ζευγάρια μάτια ανακλούν το φως, παγώνω. «Αν είναι ύαινες ούτε στη σκηνή δε προλαβαίνεις να φτάσεις...». Μαζεύω κάθε ικμάδα θάρρους και κρατώντας το φακό προς τα μάτια των ζώων περπατάω προς τη σκηνή.
Η πρώτη ανακούφιση: δεν είναι ύαινες....τρία πλάσματα, με μήκος περίπου ένα μέτρο, περπατούν χαμηλά στο έδαφος, σαν μεγάλοι ασβοί. Τσακώνονται μεταξύ τους γύρω από τα απομεινάρια της φωτιάς, ποιος ξέρει τι έχουν βρει...γρήγορα ανοίγω τη σκηνή και χώνομαι μέσα. Κλείνω το φερμουάρ, τώρα είμαι 100% ασφαλής. Η καρδιά μου τρέχει με 1000....τα πλάσματα ασχολούνται κατόπιν με το αυτοκίνητό μας, κάποιος έχει αφήσει τρόφιμα (μπισκότα, τσιπς) σε μια από τις θέσεις, γίνεται χαλασμός καθώς χτυπούν τις λαμαρίνες. Έρχονται και άλλοι επισκέπτες, ακούγονται για ύαινες, αλλά μπορεί να τα φαντάζομαι....άντε τώρα να κοιμηθώ....
Προσέξτε γύρω στο 30''.....τιναχτήκαμε! Αυτό είναι bachelor herd, δηλ. αρσενικό κοπάδι...
Επιτέλους...ύστερα από πολύωρη οδήγηση, περνάμε τη πύλη του φοβερού και τρομερού Moremi, ενός πάρκου ανείπωτης ομορφιάς, στις παρυφές του Δέλτα του Οκαβάνγκο. Ψηλό, καταπράσινο χορτάρι καλύπτει τη γη, μεγάλα δέντρα τριγύρω ρίχνουν τη σκιά τους και λίμνες νερού διάσπαρτες χαρίζουν ζωή στον ευλογημένο αυτό τόπο. Λόγω του νερού, εδώ κυριαρχεί το πράσινο, σε αντίθεση με τα άλλα πάρκα όπου το χρυσαφί έπαιζε τον κυρίαρχο ρόλο. Εδώ η ζωή ξεχειλίζει ακόμα και τη ξηρή περίοδο....
Η είσοδος στο πάρκο, εξίσου εντυπωσιακή με αυτή στο Chobe: ένα κοπάδι ιπποπόταμων αραχτό στο νερό, σε κοντινή απόσταση από το αυτοκίνητό μας. Παρακάτω, η ανάσα μας κόβεται και πάλι:
Ένα τεράστιος αριθμός από ελέφαντες βόσκει στο λιβάδι, σκιάζεται κάτω από τα δέντρα, δροσίζεται σε λιμνούλες νερού. Οι ελέφαντες στο νερό μας χαρίζουν ανεπανάληπτες στιγμές, καθώς παίζουν σα μικρά παιδιά, χαίρονται το νερό με όλη τους τη ψυχή. Κάνουν «πατητές» μεταξύ τους, ρίχνουν με τη προβοσκίδα-λάστιχο μεγάλες ποσότητες πάνω στα τεράστια κορμιά τους, μπουγελώνουν τους δίπλα τους...ένας άλλος παραπέρα, μονάχος του, κάνει βουτιές στο νερό, αναταράζοντας το νερό με το τεράστιο κορμί του. Μεγάλες στιγμές, η φύση στο μεγαλείο της...
::
::
::
Κάνουμε μια στάση παρακάτω για μεσημεριανό, θαυμάζουμε αντιλόπες, καμηλοπαρδάλεις και καταλήγουμε στο σπίτι μας για τα επόμενα δυο βράδια. Ο χώρος θαυμάσιος, στρατηγικά επιλεγμένος, περιφραγμένος από πυκνά δέντρα, οι σκηνές έτοιμες....καιρός για λίγη ξεκούραση, η ζέστη είναι μεγάλη και ένα ντουζάκι επιβάλλεται...ήδη είχαμε συνηθίσει τις ανέσεις της ελεύθερης κατασκήνωσης, ήδη περνάγαμε (παρά πολύ) τέλεια, πέρα από τις πιο τρελές προσδοκίες μας. Πού να ξέραμε όμως τι μας περίμενε...
Καθώς ξεκουράζομαι μεσημέρι στο καμπ, με έχει πιάσει μια τρελή ανυπομονησία...ο χρόνος που μεσολαβεί μέχρι το απογευματινό σαφάρι δε περνάει με τίποτα και η βόλτα στα πέριξ απαγορεύεται τόσο από τους κανόνες, όσο και από τη λογική. Ο ένας από τα δυο παιδιά που φροντίζουν ώστε όλα στο καμπ να είναι στην εντέλεια μου κάνει ένα νεύμα καλώντας με κοντά του...."You want to see hippo outside the water?" με ρωτάει. Αμέ, πώς....ακολουθούμε κατηφορίζοντας το χωμάτινο μονοπάτι και στο ξέφωτο λίγα μέτρα παραπέρα στεκόμαστε και παρατηρούμε ένα μεγάλο κοπάδι από ιπποπόταμους να βόσκουν στα 100μ. μακριά μας.....
Το απογευματινό σαφάρι μας έκρυβε μια μεγάλη έκπληξη: ένα άλλο τζιπ είχε σταματήσει μπροστά από μια πυκνή συστάδα δέντρων. Μέσα τους, ανάμεσα στα ψηλά χορτάρια, καθόταν μία λεοπάρδαλη. Το ζώο αχνοφαινόταν καθώς το κίτρινο χρώμα της έμπλεκε με αυτό των χόρτων...τώρα που σε βρήκαμε κούκλα μου δε φεύγουμε, είσαι ακριβοθώρητη κοπέλα και για πάρτη σου θα κάτσουμε όσο χρειαστεί....η λεοπάρδαλη, που δε φαίνεται να νοιάζεται για τη παρουσία μας, βγαίνει από τα δέντρα, στέκεται και μυρίζει τον αέρα...με προσεκτικά βήματα προχωράει στο χρυσοκίτρινο λιβάδι, μυρίζοντας, ακούγοντας....όταν απομακρύνθηκε, η μηχανή άναψε και ο οδηγός μας οδηγεί στην άλλη πλευρά, όπου βρίσκεται ένα κοπάδι από impala. Τα πανέμορφα ζώα, στέκονται προσοχή, με τα αυτιά ανασηκωμένα...η λεοπάρδαλη τα πλησιάζει και την έχουν πάρει μυρωδιά, βγάζοντας έναν περίεργο χαρακτηριστικό ήχο, ένα σήμα κινδύνου, προειδοποίησης...μερικά αρχίζουν και τρέχουν πανικόβλητα, προσπαθούμε να διακρίνουμε μέσα από τα χόρτα αν έχει ξεκινήσει η επίθεση....η ανάσα όλων είναι κομμένη, περιμένουμε να δούμε κάτι το μεγαλειώδες, κάτι που όμως δεν πραγματοποιείται.....όπως μας πληροφορεί ο Bibi, η λεοπάρδαλη δε παίρνει στο κυνήγι τη λεία της, όπως ένα τσίταχ, αλλά εφορμάει και τη γραπώνει μονομιάς....αν της κάτσει καλώς, κυνηγητό όμως δεν έχει....τα συμπαθή impala την έχουν πάρει χαμπάρι, δεν είναι μάλλον η τυχερή της μέρα....ήταν όμως η δική μας, λεοπάρδαλη βλέπεις πολύ δύσκολα και ήμασταν πολύ πολύ τυχεροί σε αυτό...
Δε ξέρω αν ο Bibi είναι ο ρομαντικός τύπος, αλλά μας οδηγεί και σταματάμε δίπλα σε μία μεγάλη λίμνη, η οποία βάφεται πορτοκαλί από ένα μεγαλειώδες αφρικανικό ηλιοβασίλεμα...ξεπεζεύουμε από το σιδερένιο άλογό μας και ξεμουδιάζουμε στη πράσινη γη....το τοπίο είναι φανταστικό, ο ήλιος βάφει τον ουρανό με απίστευτη ένταση, αντιλόπες βόσκουν παραπέρα αμέριμνες, διάσπαρτες τερμιτοφωλιές υψώνονται από τη γη σε τύμβους. Απόψε έχει πανσέληνο, το φεγγάρι φωτίζει τη νύχτα σαν να’ναι μέρα.....κακή νύχτα για τους θηρευτές απόψε, εκτός αν αποφασίσουν να μας επισκεφτούν και πάλι στις σκηνές μας...
Οι γύπες που κουρνιάζουν στο πανύψηλο δέντρο είναι πολλοί...κοιτάμε τον καταγάλανο ουρανό και με τα χέρια στο μέτωπο για προστασία από τον καυτό ήλιο αντικρίζουμε και άλλους να κάνουν κύκλους....αναμφίβολα κάτι υπάρχει κοντά. Οι κανόνες είναι για να σπάνε πού και πού και το τζιπ βγαίνει εκτός δρόμου πολύ προσεκτικά, σπάζοντας ξερά κλαδιά και λυγίζοντας ξερούς θάμνους. Το μονοπάτι είναι δύσβατο για το όχημά μας, αλλά η απόσταση μικρή. Το θέαμα φρικαλέο για κάποιους, όμως συμβαδίζει απολύτως με την άγρια φύση του τοπίου:
Ένα τεράστιο, φρέσκο κουφάρι ιπποπόταμου κείτεται ανάμεσα σε δενδρύλλια και θάμνους με δεκάδες γύπες γύρω του έχουν στήσει τρελό πάρτυ. Τα όρνια τρώνε από παντού, από το πλάι, από πίσω, απ’όπου καταφέρουν να χωθούν, με τους λαιμούς τους χωμένους στη σάρκα του κήτους. Για τα πιο καλά σημεία, στήνεται και ένας μικρός τσαμπουκάς, η τροφή μπορεί να είναι άφθονη αλλά και εφήμερη στην άγρια φύση. Έτσι και καταφθάσουν τίποτε ύαινες οι γύπες θα γίνουν απλοί θεατές και το τσιμπούσι μακρά ανάμνηση...
Ευτυχώς όμως για τα φοβερά όρνια το πτώμα είναι όλο δικό τους...πώς έφτασε ως εδώ, τόσο μακριά από το νερό ο ιπποπόταμος μη με ρωτάτε....όπως μη ρωτάτε πώς ήταν η μυρωδιά του πτώματος, όταν ύστερα από λίγο γύρισε ο αέρας και την έφερε στα ρουθούνια μας...
Εκεί κοντά, δίπλα σε μια λασπωμένη λιμνούλα, μια ύαινα ξεκουραζόταν, με το κεφάλι λερωμένο όλο από αίμα, ο ιπποπόταμος ίσως είχε και άλλους επισκέπτες πριν τους γύπες...ζέβρες, καμηλοπαρδάλεις, αντιλόπες στέκονται και μας κοιτούν, αλλά εμείς πάμε να απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα, σε ένα άλλο, εξίσου εκπληκτικό σημείο. Ήρθε η ώρα να γυρίσουμε στις σκηνές μας, αύριο αναχωρούμε και πάλι, τσιγγάνοι στη Μποτσουάνα...στη στροφή για το γυρισμό πέφτουμε πάνω σε ένα κοπάδι ελεφάντων. Το θέαμα, με τον ήλιο να δύει και τα κήτη να δροσίζονται στο νερό, είναι μαγευτικό. Είμαστε ευλογημένοι..
Καθώς όλος ο κόσμος βγάζει φωτογραφίες και θαυμάζει το σκηνικό, το βλέμμα μου πέφτει στους δύο τεράστιους ελέφαντες που βαδίζουν προς το όχημα, λες και δεν είμαστε εκεί....smells like trouble...
::
::
Δύο ελέφαντες βαδίζουν κατά πάνω μας....μια μικρή παράκαμψη και τους αφήνουμε πίσω, νυχτώνει και ήδη έχουμε καθυστερήσει να επιστρέψουμε στη βάση μας. Στην επόμενη στροφή νέα εμπόδια: ένας μεγάλος αριθμός από ελέφαντες μας μπλοκάρει το δρόμο. Ο Bibi δεν έχει όρεξη για νέα χάραξη ρότας, μαρσάρει το γιαπωνέζικο θηρίο και ορμάει κατά πάνω στα παχύδερμα. Οι ελέφαντες τρέπονται σε φυγή, το θέαμα με έχει αφήσει άφωνο, καθώς με το κεφάλι έξω από τη καρότσα βλέπω τα τεράστια κορμιά να τρέχουν πανικόβλητα....τους έχουμε φοβίσει, ο αέρας μυρίζει κίνδυνο.
Δύο από τα τρομαγμένα παχύδερμα αποφασίζουν να μην ανεχτούν άλλο τους εισβολείς και τραμπούκους....με τις προβοσκίδες ψηλά, το κεφάλι χαμηλωμένο, ορμούν κατά πάνω μας καλπάζοντας, βγάζοντας τρομερούς ήχους....η σκηνή είναι σχεδόν σουρεαλιστική, νιώθω ότι παίζουμε σε ταινία, ότι τα παρακολουθούμε όλα από απόσταση. Όμως, είναι πέρα για πέρα αληθινό...το θηριώδες Toyota όμως είναι άξιος αντίπαλος, βρυχάται ηχηρά και αναγκάζει τους επιτιθέμενους ελέφαντες να υποχωρήσουν πίσω από τις φυλλωσιές. Ολόκληρο το κοπάδι έχει γίνει καπνός μέσα στα δέντρα και τα σκοτάδια...
Κερδίζουμε λίγα μέτρα, παρακάτω άλλοι ελέφαντες, έχουμε πέσει σε τρομερή περίπτωση, δεξιά το σκοτεινό νερό που σίγουρα βρίθει από κροκόδειλους, αριστερά το πυκνό δάσος, μπροστά οι ελέφαντες...στεκόμαστε για μια στιγμή και....νέα επίθεση....ένας έξαλλος ελέφαντας ορμάει από τις φυλλωσιές, ουρλιάζει από έξαψη, θέλει να μας σκοτώσει...τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά καθώς καθόμαστε ακάλυπτοι, οι σουβλεροί χαυλιόδοντες μπορούν να κόψουν πολλά κεφάλια έτσι και πλησιάσει. Ο Bibi όμως δεν είναι κάνας τυχαίος: με επιδέξιες κινήσεις μαρσάρει το γκάζι και ελίσσεται, ο ελέφαντας οπισθοχωρεί....και ξανά επίθεση, πλησιάζει πολύ, το όχημα βρυχάται, βγαίνουμε και πάλι ζωντανοί...
Ο μόνος δρόμος που μας έμενε ήταν της επιστροφής με την ουρά στα σκέλια....δεν είχαμε την όρεξη να ανοίξουμε δρόμο ανάμεσα στους εξαγριωμένους ελέφαντες, οι οποίοι έχοντας να υπερασπιστούν και τα μικρά τους, θα μας δημιουργούσαν σοβαρό πρόβλημα. Στο δρόμο της επιστροφής, δύο Έλληνες γελάνε νευρικά, νιώθοντας τυχεροί που επέζησαν από τέτοια φοβερή εμπειρία και 8 Βρετανοί έχουν γίνει κάτωχροι από το φόβο τους....για τη μόνη που δεν είμαι σίγουρος είναι η τρομερή 75χρονη Ρόουζ....ζει άραγε ή έχει πάει από καρδιά?
Δε ξέρω αν τα γεγονότα του προηγούμενου απογεύματος με την επίθεση που δεχτήκαμε με επηρέασαν, αλλά η νύχτα μου φάνηκε εξίσου ανήσυχη. Από το καμπ πρέπει να παρέλασε ένας στρατός από ζώα, όλο το βράδυ κοιμήθηκα με διαλείμματα, ξυπνώντας από τους ήχους και τα γρυλίσματα. Ένα συγκεκριμένο ήχο όμως τον αναγνώρισα πολύ καλά, ήταν ένας ήχος που λαχταρούσα να ακούσω μέρες τώρα…
Τινάχτηκα σαν ελατήριο από το κρεβάτι και με θόρυβο βγήκα από τη σκηνή φωνάζοντας το όνομα του Bibi....κοιτάω το ρολόι, η ώρα 5.15, μόλις έχει χαράξει...σε κοντινή απόσταση, πολύ καθαρά, διακρίνω τον ήχο από λιοντάρι που βρυχάται...ο Bibiμε καλεί να κάνω ησυχία και με δυο κουβέντες συνεννοούμαστε. Τρέχω στη σκηνή, ξυπνάω τον κουμπάρο, βάζω όπως όπως τα παπούτσια μου και τρέχοντας ανεβαίνω στο τζιπ...σιγά σιγά ξυπνά και το υπόλοιπο στρατόπεδο, όλα τα μέλη, με τα μάτια μισόκλειστα και χωρίς κουβέντες, ανεβαίνουν και αυτά στο όχημα...ο Bibi ξεκινάει τη μηχανή, κάνουμε ένα μικρό κύκλο εκτός του καμπ και λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά τα βλέπουμε: δύο λιονταρίνες και ένας αρσενικός, κάθονται στη μέση της σαβάνας που βάφεται ροζ-πορτοκαλί από τον ήλιο που ανατέλλει πάνω από τον ορίζοντα. Με τις αισθήσεις τεταμένες, παρατηρούμε τα θαυμάσια ζώα, καθώς μας παρατηρούν και αυτά με περιέργεια...ο αρσενικός βρυχάται ελαφρά, μαρκάροντας έτσι με τον ήχο την περιοχή του, προειδοποίηση για πιθανούς μνηστήρες....
::
-
Βάλτε ήχο...ακούστε τι με ξύπνησε και ακουγόταν πεντακάθαρα στη σκηνή...
Ο ήλιος έχει ανατείλει για τα καλά, όταν ο αρσενικός αποφασίζει να μας πλησιάσει...κάθομαι και τον παρατηρώ με προσοχή καθώς βαδίζει προς τη πλευρά μου, κάθομαι αριστερά και πίσω...χαμηλώνω τη μηχανή όταν το λιοντάρι με πλησιάζει στα 3-4 μέτρα....με προσπερνάει καθώς το ενδιαφέρον του περιορίζεται στο τρέιλερ που είναι ακόμα προσκολλημένο στο τζιπ. Όλοι περιμένουμε να εμφανιστεί από την άλλη πλευρά....
Όμως τίποτα....ο βασιλιάς των ζώων, αφού μυρίζει καλά το τρέιλερ, εμφανίζεται από τη πλευρά μου και πάλι, βαδίζοντας ακριβώς πλάι στο όχημα και προς τα μένα, έρχεται κατευθείαν πάνω μου. Με το που με πλησιάζει στα 1-2 μέτρα, νιώθω την απειλή. Είμαι σε απόσταση βολής πια, με ένα τίναγμα του χεριού του μπορεί να κόψει το δικό μου, να το ξεριζώσει από τον ώμο μου σα κλαδάκι. Ο εγκέφαλός μου δε διστάζει και δίνει την εντολή, με την οποία τινάζομαι προς τα πίσω απότομα, σαν να προσπάθησε το ζώο να με αρπάξει. Η κίνησή μου τρομάζει το λιοντάρι, το οποίο με ένα μικρό πήδημα τινάζεται λίγο πιο μακριά, περπατώντας πλέον απομακρυνόμενο, αδιάφορο για τη παρουσία μας....η καρδιά μου χτυπάει δυνατά, βρέθηκα τόσο κοντά με ένα τόσο υπέροχο ζώο.....και ευτυχώς είμαι ακόμα αρτιμελής.
Δυο βράδια ακόμη απέμεναν, που τα περάσαμε στη καρδιά του Δέλτα του Οκαβάνγκο, στη περίφημη Xakanaxa. Τα highlights συνοπτικά:
- Φανταστική η νέα τοποθεσία του καμπ, ολόγυρα καταπράσινο λιβάδι στο οποίο έβοσκαν αντιλόπες και ζέβρες. Απλά μαγεία.
- Dead Tree Island. Ένας εκπληκτικός, σουρεαλιστικός τόπος με νεκρά, ξεραμένα δέντρα, με φόντο έναν εκπληκτικό ουρανό, βαριά συννεφιασμένο, ηλιοβασίλεμα απίστευτο. Μακρινές βροντές από τη καταιγίδα που πλησίαζε. Τοπίο και ατμόσφαιρα από άλλο πλανήτη.
- Καταπράσινο τοπίο, μεγάλα δέντρα, πολλές λίμνες. Θυμίζει τοπία της κεντρικής Ευρώπης. Τόσο διαφορετικό από τα υπόλοιπα.
- Μια μεγάλη οικογένεια από λιοντάρια ξεραίνεται στον ύπνο. Τα χαζεύουμε καθώς κοιμούνται, δεν ενοχλούνται διόλου από τη παρουσία μας.
- Αεροδρόμιο στη μέση του πουθενά, ένα μικρό αεροσκάφος παρκαρισμένο, impala στη μέση του διαδρόμου.
Τη τελευταία νύχτα, οι φίλοι μας οι Μποτσουανοί μας έχουν ετοιμάσει χουνέρι. Έχουν δέσει ένα πλαστικό δοχείο, γεμάτο με ωμό κρέας, από τη σκηνή μας με ένα χοντρό σκοινί. Μας κάνουν πλακίτσα, περιμένουν να έρθουν ύαινες και τραβώντας το δοχείο να τραβάνε παράλληλα και τη σκηνή καθώς θα κοιμόμαστε. Το παίρνουμε χαμπάρι και δένουμε το δοχείο από έναν κορμό πίσω από τη σκηνή. Τις ύαινες θέλουμε να τις νιώσουμε ακριβώς έξω από τη σκηνή, αλλά χωρίς να κουνηθούμε. Όμως δεν έρχονται...
::
::
::
::
::
::
::
ΤΕΛΟΣ
15 χρόνια μετά το ταξίδι σου διαβάζω την ιστορία σου και ταξιδεύω. Είσαι πολύ τυχερός που έχεις δεί τόσα1500 χιλιόμετρα σε 2 βδομάδες, μετακινήσεις με ποταμόπλοια και βάρκες, βραδινές σερενάτες από ιπποπόταμους, ανοικτά παράθυρα-πρόσκληση σε κροκόδειλους που δεν μας έκαναν την τιμή, κολύμπι στην άκρη του γκρεμού στους καταρράκτες της Βικτόρια, καταδίωξη υπερμεγέθη μπαμπουίνου με ρεσάλτο από το νερό, 7 νύχτες ελεύθερη κατασκήνωση ανάμεσα στα άγρια θηρία, τσακάλια και ύαινες να κόβουν βόλτες ανάμεσα στις σκηνές μας τα βράδια, νυχτερινές συναντήσεις με 3 ζευγάρια μάτια να φέγγουν στο φακό μου στο σκοτάδι, χιλιάδες ελέφαντες να βόσκουν στο Chobe, 2-3 να μας επιτίθενται κατά μέτωπο σε φοβερό ενσταντανέ, λιοντάρια να βρυχώνται το βράδυ σε απόσταση αναπνοής...2 Έλληνες, 1 Δανέζα, 9 υπήκοοι του Ηνωμένου Βασιλείου, ανάμεσά τους η ηρωϊκή Βρετανίδα 75 ετών Ρόουζ και 1 Μποτσουανός Ταρζάν για οδηγός. Αυτό δεν ήταν ταξίδι, αυτό ήταν συνεχές φλερτ με τον αποκεφαλισμό, τον σωματικό διαμελισμό και τον αργό θάνατο από δηλητήριο σκορπιού.....
Άγριες νύχτες στη Μποτσουάνα....
Η ώρα δε περνούσε με τίποτα στη Μπόχα του Κατάρ…με τα πιο ανεκδιήγητα duty free να έχουν εξαντληθεί σε 15’, καθόμασταν με θέα τη πίστα του αεροδρομίου, περιμένοντας να περάσει το ατελείωτο, μαρτυρικό 7ωρο. Ο κουμπάρος με τον Dawkins αγκαλιά αναρωτιέται που κρύβεται ο ύψιστος, εγώ να βρίσκομαι μεταξύ κλεφτών ματιών στο βιβλίο, στη πίστα απογείωσης και στις Ασιάτισσες που κάθονταν λίγο παραπέρα. Όλα παρουσίαζαν ενδιαφέρον εφάμιλλο με τις διαφορές στη συμπεριφορά μαύρων και κόκκινων θηλυκών μυρμηγκιών στη κοιλάδα Βαρεμάχο του Αμαζονίου.
Η πτήση μας αποζημίωσε με τη θέα των τεράστιων εκτάσεων της Μαύρης Ηπείρου. Μιλάμε για τε-ρά-στι-ες πεδινές εκτάσεις, όσο φτάνει το μάτι κι ακόμα παραπέρα, στις οποίες ο αποτύπωμα του ανθρώπου ήταν ακόμα αχνό. Παπούτσια off, Al Quran για το απαραίτητο νανούρισμα, κουβερτούλα by Qatar Airways και λίγος ύπνος πριν τη προσγείωσή μας στο JNB.
Στην έξοδο, ένας μαυρούκος μας υποδέχτηκε κρατώντας πλακάτ με το όνομά μου, με τα γράμματα σε τελείως αυθαίρετη διάταξη, ευτυχώς ακόμα αναγνωρίσιμη. Η διαδρομή μέχρι το ξενοδοχείο όπου θα περνούσαμε ένα και μόνο βράδυ σύντομη, σε περιφερειακό δρόμο αρκετά έξω από τον αστικό ιστό. Βγαίνοντας από τον κύριο δρόμο, περνάμε μια μπαριέρα με ένα μικρό φυλάκιο και εισερχόμαστε στη γειτονιά του ξενοδοχείου. Υπέροχο οίκημα (Outlook Lodges | Weclome), φαινομενικά υπέροχη γειτονιά, αλλά....
Βρισκόμασταν σε μία κλασσική γειτονιά-γκέτο λευκών...πολυτελείς κατοικίες με γήπεδα τένις και πισίνες, ηλεκτροφόρα σύρματα, πινακίδες από εταιρείες σεκιούριτι που προειδοποιούσαν ότι οι trespassers θα πυροβολούνταν, πολύ πράσινο, φαρδιοί δρόμοι, άδειοι σαν σε Χολιγουντιανή ταινία καταστροφής. Η βόλτα μας στα πέριξ ανιαρή, μια γρήγορη ματιά σε ένα κοντινό πάρκο-καταφύγιο πουλιών και πίσω στο ξενοδοχείο.
Για μεσημεριανό, περπατήσαμε έξω από τη γειτονιά-γκέτο, βρήκαμε ένα κακόμοιρο mall και γευτήκαμε αξιοπρεπείς μπριζόλες σε εστιατόριο τύπου Fridays με τα μισά περίπου χρήματα απ’ότι εδώ. Οι μερίδες τεράστιες, οι Νοτιο-Αφρικανοί που παρατήρησα παχύσαρκοι, όλα μαζί με το μέρος έχουν μακρινές ομοιότητες με τους Αμερικανούς ομολόγους. Επιστροφή στο ξενοδοχείο, ματς με το κουμπάρο σε πινγκ-πονγκ και βελάκια και κατόπιν ο απαραίτητος μεσημεριανός ύπνος...
Κάπως έτσι δραστήρια (χα) κύλησε και το απόγευμα, με βραδινό παραγγελία πίτσες στο δωμάτιο, με τα πράσινα τσίλι να με κάνουν να πετάω φωτιές κι ας αντέχω τα καυτερά και το κουμπάρο να γελάει με τα χάλια μου. Supersport στη τηλεόραση, κάποιος αιδεσιμότατος να υπόσχεται financial success στους οπαδούς του Jesus of Nazareth και άντε γρήγορα για ύπνο, έχουμε πτήση αύριο...
Οι άγριες νύχτες μπορούν να περιμένουν....
Το τουρμποελικοφόρο Okavango μας περίμενε με τις πόρτες διάπλατες στη πίστα του διεθνούς αεροδρομίου Or Tambo. Ο καιρός άψογος, ο κόσμος χαμογελαστός, το ηθικό ψηλά, τα λάστιχα λίγο ξεφούσκωτα, αλλά ο προορισμός εδώ είναι σημαντικότερος από το ταξίδι. Σε 2 ώρες, από τους 23οCτου Johannesburg προσγειωνόμαστε στους 36οC του Maun….
Maun, Botswana…..μία μικρή, άσημη κωμόπολη στην είσοδο του Δέλτα του Οκαβάνγκο μετατράπηκε σε πόλη-τουριστικό υποδοχέα της ευρύτερης περιοχής. Μη φαντάζεστε βέβαια πόλη με τα δυτικά δεδομένα: μερικά μαγαζιά γύρω από το λιλιπούτειο αεροδρόμιο, άμμος παντού, η έρημος Καλαχάρι απλώνει τη σκιά της μέχρι εδώ, φτωχικά σπιτάκια, κτισμένα με τσιμεντότουβλα, πλίνθους, λαμαρίνα. Από ένα παράπηγμα με λαμαρίνα αγοράζουμε κάρτες κινητής τηλεφωνίας ντόπιας εταιρείας, τα κινητά μας αρνούνται να κάνουν το προβλεπόμενο roaming. Πληρώνουμε σε Pula, το ντόπιο νόμισμα, που μόλις έχουμε βγάλει από ΑΤΜ τράπεζας. Pula σημαίνει βροχή και αναρωτιέμαι από πότε έχει να βρέξει στο μέρος αυτό, που μοιάζει με κλασσικό χωριουδάκι του φαρ-ουέστ στη μέση της ερήμου...ήδη είναι καταμεσήμερο και κάνει ζέστη, πολύ ζέστη.
Σε λίγο φτάνουμε στο ξενοδοχείο μας, λίγο έξω από το Maun και έχουμε μια πρώτη γρήγορη γνωριμία με τον αρχηγό της εκδρομής μας, που μας συστήνεται ως Bibi. Μας καθίζει σε ένα τραπέζι, συμπληρώνουμε στα γρήγορα την απαραίτητη χαρτούρα και καταλύουμε στο δωμάτιό μας. Μια γρήγορη βόλτα στα πέριξ του ξενοδοχείου, χάζι στις νέγρες καλλονές...το βραδάκι μας πλησιάζει μια κοπέλα, η Ελίζαμπεθ και μας συστήνει τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ. Από τις κλασσικές συστάσεις όπου ακούς 10 ονόματα το ένα μετά το άλλο, γνέφεις θετικά αλλά δε θυμάσαι τίποτα. Καλύτερα, διότι έτσι κολλήσαμε σε όλους παρατσούκλια, έχοντας το μοναδικό προνόμιο να μιλάμε και να σχολιάζουμε όποιον θέλουμε, χωρίς να καταλαβαίνει κανείς...
Το πρωϊ πήραμε πρωϊνό σε λάθος σημείο, με τον κουμπάρο να σχολιάζει αρνητικά έναν τουρίστα που βούτηξε όλο το ψωμί από τον πάγκο...πώς να μη το βουτήξει ο άνθρωπος, τους τρώγαμε το φτωχικό πρωϊνό τους, καθώς ο δικός μας πλουσιοπάροχος μπουφές ήταν στην αίθουσα απέναντι. Το ραντεβού στην είσοδο του ξενοδοχείου ήταν ακριβώς στις 8, εμείς την ώρα εκείνη βγαίναμε από το δωμάτιο, ο Bibi ήδη ερχόταν να μας μαζέψει...με 5 λεπτά καθυστέρηση (άντε ρε κουμπάρε...) φτάνουμε στο προαύλιο και αντικρίζουμε το ηρωϊκό μας όχημα, που θα είναι ο αχώριστος και πολύτιμός μας σύντροφος για τις επόμενες 2 εβδομάδες...οι βαλίτσες στο τρέηλερ από πίσω, σάλτο στις 2 άδειες θέσεις μπροστά-μπροστά και ξεκίνημα....έχουμε 5 ώρες δρόμο για το Shakawe, ένα χωριό στις όχθες του ποταμού Οκαβάνγκο, κοντά στα σύνορα με τη Ναμίμπια, όπου μας περιμένει το ποταμόπλοιό μας...5 ώρες μέχρι να ξεκινήσει το όνειρο...Ή μήπως είχε ήδη αρχίσει?
Η διαδρομή φάνταζε μονότονη, αλλά για εμάς ήταν τόσο συναρπαστική. Ατελείωτες ευθείες, ελάχιστα αυτοκίνητα, πυκνά δέντρα δεξιά-αριστερά πάνω στη ρόδινη άμμο, άλλα κατάξερα, άλλα με πράσινα ακόμα φύλλα….μα καλά πώς φυτρώνουν πάνω στην άμμο τόσα δέντρα? Και πώς αντέχουν τόση ξηρασία? Ανάμεσά τους πολλές ακακίες, αυτό το υπέροχο, εμβληματικό δέντρο της Αφρικής. Κάνουμε 2-3 στάσεις, για τουαλέτα (bush toilet όπως θα λέγεται από δω και μπρος) αλλά και για το λεγόμενο foot & mouth: μεταξύ των κτηνοτροφικών ζωνών της Μποτσουάνας, είναι υποχρεωτική η αποστείρωση των σόλων των παπουτσιών μας για την παρεμπόδιση της εξάπλωσης της αρρώστιας των βοοειδών που ονομάζεται foot & mouth. Έτσι και εξαπλωθεί η αρρώστεια , όλα τα κοπάδια σφάζονται, σκέτη καταστροφή για τους φτωχούς κτηνοτρόφους της χώρας. Κατά διαστήματα συναντάμε και τους παραδοσιακούς αγροτικούς οικισμούς της Μποτσουάνας: λίγα αχυρόσπιτα, στρογγυλά με ψάθινες κωνικές στέγες, περιφραγμένα κάποια με ξύλινους πασσάλους, με αγελάδες, κατσίκες και γαϊδάρους να βόσκουν ελεύθερα. Οικισμοί κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά...
Επιτέλους το Shakawe φαίνεται στον ορίζοντα. Μπαίνουμε στο χωριό, κάνουμε μια μικρή παράκαμψη λόγω έργων και επιτέλους αράζουμε σε μια υπέροχη, σκιερή όχθη ενός μεγάλου ποταμού: είναι ο μεγαλοπρεπής Οκαβάνγκο, που ρέει ανεμπόδιστος από την Ανγκόλα, διασχίζει τη Ναμίμπια και καταλήγει στο θαύμα της φύσης που ονομάζεται Δέλτα του Οκαβάνγκο στη Μποτσουάνα. Μεταφέρουμε τα πράγματα στο σπίτι μας για τις επόμενες 3 μέρες, ένα γλυκό ποταμόπλοιο, στο ισόγειο του οποίου βρίσκονταν οι καμπίνες μας και στον πρώτο όροφο το σαλόνι, η τραπεζαρία και ένα μεγάλο μπαλκόνι για άραγμα. Οι καμπίνες μας είναι πολύ καλύτερες απ’ότι περίμενα, μικρές αλλά πεντακάθαρες, με ωραία διακόσμηση, άνετα κρεβάτια με mosquito nets, μπάνιο με ντουζιέρα και το πιο ωραίο, μεγάλα παράθυρα-μπαλκονόπορτες που ανοίγουν διάπλατα...
Αφού τακτοποιηθήκαμε, γευματίζουμε στη τραπεζαρία, θαυμάζοντας τη μεγαλοπρέπεια του ποταμού από τα τεράστια παράθυρα....στο βάθος αχνοφαίνεται και ένας ιπποπόταμος μέσα στο νερό, αλλά δεν επιμένουμε, θα δούμε πολλούς περισσότερους στη συνέχεια και από πολύ κοντά...στη συνέχεια το ποταμόπλοιο μπαρκάρει για άλλη τοποθεσία, κι εμείς απολαμβάνουμε την ηλιόλουστη διαδρομή, πλημμυρισμένοι από συγκίνηση. Πολύ πράσινο στις όχθες, δέντρα, χορτάρι, καλαμιές, πάπυροι, νούφαρα, παιδιά να παίζουν ποδόσφαιρο ανέμελα και να μας χαιρετάνε καθώς περνάμε, το νερό λάδι, ούτε ένα σύννεφο στον ουρανό...
Μετά την ολιγόλεπτη κρουαζιέρα μας, αράζουμε σε άλλο σημείο του ποταμού, μακριά από το χωριό, μακριά από ανθρώπους, από όλα...στα μεγαλοπρεπή δέντρα, δεκάδες είδη πουλιών κουρνιάζουν στις σκιές των κλαδιών τους, ακούμε μόνο το κελάηδημα και τα κρωξίματά τους. Η όχθη είναι κατάφυτη από χορτάρι, ένα ατελείωτο λιβάδι παραπέρα, με υπόστρωμα άσπρη άμμο σαν σε εξωτική παραλία. Απίθανο μέρος!
Ο Κάιζερ, αρχηγός του ποταμόπλοιου μας ετοιμάζει μία μικρή έκπληξη: θα μας πάρει να κάνουμε μία σύντομη βόλτα στην όχθη, κοντά πάντα στο ποταμόπλοιο. Ε και, θα ρωτήσει κάποιος...η βόλτα όμως δε θα γίνει στη παιδική χαρά, στο πάρκο, στο ζωολογικό κήπο της γειτονιάς....η βόλτα θα γίνει στη καρδιά της άγριας ζωής, πράγμα που είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσεις ερχόμενος από την ασφάλεια της πόλης. Στις όχθες κυκλοφορούν ελέφαντες, ιπποπόταμοι, καραδοκούν κροκόδειλοι....ας αφήσουμε τα φίδια και τα λοιπά ζωντανά, αν πέσεις σε κάποιο από τα παραπάνω, ιδίως σε ιπποπόταμο, την έχεις βάψει...
Η βόλτα βέβαια γίνεται από άνθρωπο έμπειρο και είναι ασφαλής και λόγω ώρας: ο ήλιος ακόμα βαράει δυνατά, οι ιπποπόταμοι βρίσκονται στο δροσερό νεράκι του ποταμού, οι ελέφαντες κάπου αλλού απολαμβάνουν ένα σκιερό μέρος και οι κροκόδειλοι.....ε, εκεί θέλει λίγη προσοχή. Ακριβώς έξω από το ποταμόπλοιο, κείτεται μία σεβαστή ποσότητα κοπράνων ελέφαντα, λίγο παλαιάς παραγωγής. Οι ελέφαντες τρώνε μέχρι και 300 κιλά ημερησίως, τρώνε συνεχώς μέχρι και 20 ώρες την ημέρα και χωνεύουν το 40% περίπου της τροφής. Το αποτέλεσμα είναι τα κόπρανά τους να αποτελούνται σε μεγάλο ποσοστό από χορτάρι.
Hottip: αν ποτέ βρεθείτε στα όρια του θανάτου από τη δίψα σε σαβάνα της Αφρικής, μαζεύτε κόπρανα ελέφαντα και στύψτε τα....το νεράκι θα τρέξει άφθονο, ίσως λίγο άνοστο βέβαια, αλλά σωτήριο...
Η βόλτα γίνεται με προσεκτικά βήματα, με επεξήγηση από τον Κάιζερ των ιχνών διαφόρων ζώων, μεταξύ των οποίων τεράστιες πατημασιές ελεφάντων, ίχνη από φίδια και ένα ανατριχιαστικό ίχνος από ουρά κροκόδειλου πάνω στην όχθη μιας μικρής λιμνούλας...τα ίχνη φαίνονται καθαρά στη λευκή άμμο, ενώ το χορτάρι απλώνεται σε τεράστια έκταση ολόγυρα. Μέχρι και πριν από λίγες εβδομάδες, όλη αυτή η τεράστια έκταση ήταν καλυμμένη από νερό, με τις ετήσιες πλημμύρες του Οκαβάνγκο να καλύπτουν τα πάντα και το πλοίο να δένει 3-4 μέτρα ψηλότερα από τη σημερινή του στάθμη. Μεγάλη σημασία έχει και η τεταμένη προσοχή όλων των αισθήσεων, ιδίως της ακοής, αφού η ορατότητα λόγω της θαμνώδους βλάστησης δεν είναι πάντα ασφαλής οδηγός. Εμείς πάντως, απολαμβάνουμε τη μεγαλειώδη σιγαλιά της φύσης, το αεράκι που χαϊδεύει τα χόρτα, τα πουλιά....
Βλέπουμε πολλά πουλιά που δε γνωρίζω να απαριθμήσω εδώ, από μικρά και πολύχρωμα, μέχρι μεγάλους λευκούς γερανούς, πελεκάνους κτλ, θαυμάζουμε τις γιγαντιαίες τερμιτοφωλιές που σχηματίζουν πολυάριθμα νησάκια στον ποταμό και το δέλτα του...ξαποσταίνοντας, ο Κάιζερ με αφορμή μία ερώτηση, ξεκινά μία ανατριχιαστική αφήγηση που μας αφήνει όλους κάγκελο και είχε περίπου ως εξής...
«Ήταν σούρουπο και γυρνούσαμε με έναν φίλο με το τζιπ σε ένα καμπ...δυστυχώς, το τζιπ έμεινε στα 2 χιλ. από το καμπ και αποφασίσαμε να περπατήσουμε την απόσταση. Καθώς περπατούσαμε, κοιτάω πίσω και ο φίλος μου είχε μείνει παρά πίσω. Ξάφνου, σε μια στροφή πέφτω πάνω σε έναν ελέφαντα...»
Μα καλά, δεν τον είδες, ήταν βράδυ, ήταν στη στροφή του δρόμου, το μέρος ήταν θαμνώδες...δεν τον άκουσες?
«Οι ελέφαντες είναι εξαιρετικά αθόρυβοι, μπορεί να περάσει ολόκληρο κοπάδι δίπλα σου και να μη πάρεις χαμπάρι»
Έτσι όπως τα λέει είναι, από ιδία πείρα πλέον...
«Ο ελέφαντας, με το που με παίρνει χαμπάρι ορμάει κατά πάνω μου. Έμεινα ακίνητος, όπως πρέπει να κάνεις σε επίθεση ελέφαντα και προσπάθησα να τον αποφύγω στο πλάι. Ο ελέφαντας όμως είχε ήδη γυρίσει το κορμί του και προσπάθησε να με σουβλίσει με τους χαυλιόδοντες. Τους άρπαξα και προσπάθησα να τον αποφύγω...»
Και μας δείχνει τα σημάδια στα χέρια του, σκισίματα στις δυο του παλάμες...ο κουμπάρος μου ψιθυρίζει χαμηλόφωνα ότι ο τύπος λέει παραμύθια...
«Το ζώο με έριξε κάτω και κατάφερε να με τρυπήσει με τους χαυλιόδοντες στα πόδια...σύρθηκα δίπλα σε ένα βράχο και ευτυχώς ο ελέφαντας απομακρύνθηκε...καθόμουν εκεί, με τη πλάτη στο βράχο, σε μία λίμνη αίματος. Ευτυχώς, σε λίγη ώρα με βρήκαν οι δικοί μου πριν μυρίσουν το αίμα οι ύαινες και τα λιοντάρια....»
Και σηκώνει το σορτσάκι του, δείχνοντάς μας σημάδια από δύο τρύπες ψηλά στους τετρακέφαλούς του...έχουμε μείνει όλοι μ@λ@κες...μέσα μας έχει σβηστεί δια παντός η εικόνα του αγαθούς ελεφαντάκου....βρισκόμαστε στη καρδιά της άγριας ζωής κυρίες και κύριοι, εδώ είναι ο θάνατος σου η ζωή μου και όχι ταινία του Ντίσνεϋ....
Επιστρέφουμε στο ποταμόπλοιο και απολαμβάνουμε το καφεδάκι μας από το κατάστρωμα, έως ότου ο ουρανός βαφτεί μωβ-πορτοκαλί από ένα μεγαλειώδες Αφρικανικό ηλιοβασίλεμα....δειπνούμε, χαλαρώνουμε με ένα ποτάκι και όταν η νύστα κάνει την εμφάνισή της αποσυρόμαστε στα δωμάτιά μας...
Η ζέστη είναι αποπνικτική στη μικρή μας καμπίνα, όλη την ημέρα την έλουζε ο καυτός ήλιος.… με τη σύμφωνη γνώμη του κουμπάρου, ξεφεύγω από την ασφάλεια του mosquito net και ανοίγω διάπλατα το παράθυρο, δε μπορούμε να κοιμηθούμε έτσι, θα λιώσουμε...είμαστε και τυχεροί διότι όπως έχει προσαράξει το ποταμόπλοιο, το παράθυρο βλέπει στο ποτάμι και όχι στην όχθη, νιώθουμε έτσι ασφαλείς.... αμέσως, η δροσιά της αφρικανικής νύχτας, μαζί με μυριάδες μυρωδιές και ήχους μας πλημμύρισε. Γρήγορα πίσω στο κρεβάτι, ασφαλής από τα κουνούπια που με το σούρουπο κάνουν την απειλητική εμφάνισή τους. Μια ακόμα ήσυχη νύχτα?....όχι ακριβώς.....
Ένα κοπάδι από ιπποπόταμους, σε πολύ κοντινή απόσταση σκούζουν μέσα στη νύχτα...έχετε ακούσει ποτέ τα κήτη αυτά να φωνάζουν? Μέχρι τότε ούτε κι εγώ....μια φωνή μπάσα, βραχνή, απειλητική, σχεδόν θυμωμένη....ακούγεται τόσο καθαρά, τόσο κοντά....μου είναι αδύνατον να κοιμηθώ από την έξαψη, πλημμυρισμένος από συναισθήματα δέους, χαράς και λίγο φόβου από τις κραυγές του κήτους....μια νύχτα από σερενάτες ιπποπόταμων, λες και μας έκαναν καντάδα στην ορθάνοικτη μπαλκονόπορτα....
Το επόμενο πρωί, κάνοντας χαβαλέ με τον μέγιστο αρχηγό μας Bibi και σχολιάζοντας τη κοντινή παρουσία των ιπποπόταμων, του αναφέρουμε ότι λόγω ζέστης κοιμηθήκαμε με ανοικτό το παράθυρο....ο Bibi χλόμιασε....θέλετε να πεθάνετε, είστε τρελοί, ψέλλισε. Το ποτάμι είναι γεμάτο κροκόδειλους....ξέρετε πόσα εύκολα μπαίνει ένας στη καμπίνα σας και τραβάει στο νερό τον ένα από σας?
Μάλιστα....
Αργότερα το μεσημέρι, όταν έκανα μόνος τη βόλτα μου στις όχθες του Οκαβάνγκο, πολύ προσεκτικά και με την άδεια του Bibi φυσικά, σκεφτόμουν ότι αυτός ο ευλογημένος τόπος, απαιτεί μεγαλύτερο σεβασμό και προσοχή απ’όσο νομίζουμε και έχουμε μάθει...ο θάνατος παραμονεύει για τους απρόσεκτους, τους ηλίθιους αλλά και τους γενναίους...
Το ποταμο-σαφάρι στον Οκαβάνγκο είναι σκέτη απόλαυση...σε μια μικρή μηχανοκίνητη βαρκούλα, ήρεμα και νωχελικά διασχίζουμε το πανέμορφο ποτάμι σε απόσταση αναπνοής από τις όχθες του, θαυμάζοντας πανέμορφα νούφαρα, ψηλά καλάμια, χορτάρια κάθε είδους, στρατσαπαρισμένα ανά διαστήματα, από τους ιπποπόταμους που βγαίνουν στις όχθες για να βοσκήσουν. Ο ήλιος λαμπυρίζει στα ήρεμα νερά, ήρεμα, αλλά εξαιρετικά επικίνδυνα, όπως μας υπενθυμίζει το κεφάλι ενός κροκόδειλου που αναδύεται σε μικρή απόσταση από μας. Στις όχθες, βλέπουμε μικρούς αρχικά κροκόδειλους, αναρωτιόμενοι αν κάπου εκεί κοντά βρίσκεται και η μαμά τους...άλλοι ακίνητοι με δόντια ασημένια να αστράφτουν στον ήλιο και άλλοι μπαίνουν στο νερό, ενοχλημένοι από τα αδιάκριτα βλέμματά μας. Παρακάτω, βλέπουμε έναν τεράστιο κροκόδειλο να ανοίγει απειλητικά το στόμα του καθώς σταματάμε να τον παρατηρήσουμε. Παράθυρα (σχεδόν) κλειστά στη καμπίνα μας τις επόμενες νύχτες....Βλέπουμε δεκάδες πουλιά, εξωτικούς μελισσοφάγους με μέλισσες στο ράμφος τους, γερανούς, πελεκάνους, πελαργούς, ερωδιούς, ένας πανέμορφος ψαραετός στέκεται με τη λεία στα νύχια του, τεράστιες σαύρες-δράκοι varanus παραμονεύουν, καθώς περιπλανιόμαστε στα υπέροχα παρακλάδια του ποταμού...
Συχνά-πυκνά, συναντάμε κεφάλια ιπποπόταμων, καθώς τα κήτη δροσίζονται κάτω από το νερό. Ζητώ από τον βαρκάρη να κλείσει εντελώς τη μηχανή καθώς τους παρατηρούμε...No, no, μου λέει χαμογελώντας....και πόσο δίκιο έχει: οι ιπποπόταμοι είναι οι πλέον αιμοσταγείς φονιάδες ανθρώπων της Αφρικής. Ζώα που δεν ανέχονται καθόλου ξένους στη περιοχή τους, που μπορούν να αναπτύξουν ταχύτητα 40 km/h στη ξηρά και κολυμπούν σαν τορπίλες στο νερό, σκοτώνουν δίχως οίκτο τους ανυποψίαστους που τολμούν να μην δείξουν το πρέποντα σεβασμό. Καθώς παρατηρούμε ένα μεγάλο κοπάδι το ηλιοβασίλεμα, τα κεφάλια τους είναι στραμμένα προς τα εμάς...μας παρατηρούν, περιμένουν πότε θα ξεκουμπιστούμε...κάποιοι ανοίγουν το τεράστιο στόμα τους, όχι για να χασμουρηθούν, αλλά για να μας προειδοποιήσουν δείχνοντας τα τεράστια δόντια τους...όταν ένας μεγάλος αρσενικός αναδύεται ξαφνικά πίσω μας, σχεδόν χλιμιντρίζοντας, είναι ώρα να τη κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια....δεν θα ήθελα να μην παίρνει μπρος η μηχανή τέτοιες ώρες.
Ο Οκαβάνγκο βάφεται κόκκινος από άλλο ένα μεγαλειώδες αφρικανικό ηλιοβασίλεμα....γιορτάζουμε τη τελευταία νύχτα μας στο ποταμόπλοιο με ένα μεγαλειώδες δείπνο και πολύ γέλιο στη παρέα που ήδη άρχισε να δένει. Οι αφρικανοί οδηγοί μας γίνονται άμεσος στόχος των πειραγμάτων μας, τους πάμε πολύ και γελάνε σα μικρά παιδιά, έχουν να λένε για τους crazy greeks. Ήρθε όμως η ώρα να πάρουμε δρόμο, νέες περιπέτειες μας περιμένουν στο Livingstone...
Πουρνό-πουρνό ξεκινάμε για το μακρινό ταξίδι στη Ζάμπια....επιβάλλεται αφού θα περάσουμε από 4 συνοριακά φυλάκια (Μποτσουάνα-> Ναμίμπια και Ναμίμπια->Ζάμπια) και θα διασχίσουμε τις τεράστιες ευθείες του Caprivi Strip. Με την είσοδο στη Ναμίμπια, μπαίνουμε σε χώρο πάρκου, με αντιλόπες και ζέβρες να μας υποδέχονται στη σαβάνα στις άκρες του δρόμου. Οι ευθείες ατελείωτες στο Caprivi Strip αλλά η ώρα περνάει ευχάριστα με κουβεντούλα, υπνάκο, χάζι στα χωριά και στην ατελείωτη σαβάνα, με πινακίδες να προειδοποιούν τους οδηγούς για ελέφαντες...τέτοιους δεν είδαμε δυστυχώς (ή ευτυχώς), αλλά μας περίμενε μια τεράστια έκπληξη, όμοια της οποίας δεν είχε ξανατύχει στον οδηγό μας τόσα και τόσα χρόνια:
Μόλις στην άκρη του δρόμου, βρισκόταν το φρέσκο πτώμα ενός βούβαλου....ο θηρευτής ήταν ένα πανέμορφο αρσενικό λιοντάρι, που μόλις πλησιάσαμε, αποσύρθηκε διακριτικά στους θάμνους λίγο παραπέρα, περιμένοντας υπομονετικά να ξεκουμπιστούμε, με το υπέροχο μουσούδι του να διακρίνεται στις φυλλωσιές. Πραγματικά σπάνιο και υπέροχο θέαμα....
Στα σύνορα με τη Ζάμπια, τα πράγματα γίνονται λίγο περίεργα....είναι εμφανής η διαφορετική κατάσταση που συναντάμε, σε σχέση με τη Μποτσουάνα και τη Ναμίμπια: δεκάδες νέοι άνθρωποι, φτωχικά ντυμένοι, πολλοί με «περίεργες» φάτσες, να περιφέρονται γύρω από το συνοριακό φυλάκιο χωρίς σκοπό και αιτία. Ο Bibi μας προειδοποιεί να έχουμε υπομονή, καθώς πρέπει να περάσει από 4 γραφεία για να δωροδοκήσει υπαλλήλους και ίσως να υποστεί και κάποιο καψώνι, όπως να τον κλείσουν σε κάποιο κελί για μερικές ώρες αν τους καπνίσει! Όλα κύλησαν ευτυχώς ομαλά, με τις αφίσες για μηδενική ανοχή στη διαφθορά να προκαλούν τον γέλωτα (από μέσα μας φυσικά) και τους συνοριακούς υπαλλήλους να μας κοιτούν βαριεστημένα, σφραγίζοντας τα διαβατήριά μας. Πάει και αυτό...
Μετά από πολλές ώρες, φτάνουμε στον προορισμό μας για τις επόμενες δυο μέρες, το Livingstone στη Ζάμπια, πόλη είσοδο στους περίφημους καταρράκτες της Βικτώρια. Το ξενοδοχείο μας αξιοπρεπές, με τεράστιους κήπους με μαϊμουδάκια να περιφέρονται ελεύθερα και έναν διόλου ευκαταφρόνητο κροκόδειλο να λιάζεται έξω από τη λιμνούλα που βρισκόταν ακριβώς έξω από τα δωμάτιά μας...ήταν ήδη απόγευμα και αφού πήραμε δυνάμεις με ένα καλό γεύμα αποσυρθήκαμε στα δωμάτιά μας (κλειστά και εδώ τα παράθυρα!) για ξεκούραση. Η αυριανή μέρα προβλεπόταν μεγαλειώδης...
Ζαμβέζης....ένας ποταμός μύθος, ένα σύμβολο των παιδικών μας χρόνων, ένας γρίφος τυλιγμένος σε ένα αίνιγμα...εκεί που οι ταξιδιώτες του Ιουλίου Βερν ξαπόσταιναν, εκεί που θαυμαστά πράγματα συμβαίνουν....η συγκίνησή μου είναι μεγάλη καθώς στέκομαι ευλαβικά μπροστά στο μεγαλείο που εκτυλίσσεται στα μάτια μου...είναι ξημέρωμα, είμαι με ένα καφέ στο χέρι στις όχθες του ξενοδοχείου μας στο Livingstone…επιτέλους ήρθε η μέρα....σχεδόν δακρύζω που το σκέφτομαι: Mosi oa Tunya….Mosi oa Tunya….The smoke that thunders…
Πρώτα όμως έχουμε άλλα....έχουμε κλείσει μια εκδρομή όνειρο και επιθυμία του κουμπάρου, ένα μίνι σαφάρι πάνω σε μεγαλειώδεις αφρικανικούς ελέφαντες. Θα ήταν η πρώτη φορά που θα αντικρίζαμε τα φοβερά παχύδερμα και θα ήταν μια πρώτη ειρηνική επαφή...ελέφαντες εκπαιδευμένοι, ήρεμοι, μηχανές χρήματος για τους ιδιοκτήτες τους...η βόλτα κοστίζει ούτε λίγο ούτε πολύ 150$....χαλάλι όμως, είναι εμπειρίες ζωής. Η σημερινή μέρα είναι ελεύθερη για το γκρουπ να κάνει ο καθένας ότι τραβάει η ψυχή του και το Livingstone είναι ακριβώς μια πόλη φτιαγμένη για τουριστικές δραστηριότητες: bungee jumping, κανώ-καγιάκ, rafting, κρουαζιέρες, trekking, σαφάρι με ελέφαντες, βόλτες με μικρά λιοντάρια, αναρριχήσεις, ιππασία, ψάρεμα, πτήση με ελικόπτερο πάνω από τους καταρράκτες, πτήση με microlight…ότι τραβά η ψυχή σου προσφέρεται και μάλιστα σε εξωφρενικές τιμές....
Το πάρκο με τους ελέφαντες είναι ειδυλλιακό, στα όρια ενός πολυτελούς lodge και τα πανέμορφα ζώα είναι εκεί, στέκονται και μας περιμένουν...ο δικός μου, πριβέ ελέφαντας ονομάζεται Αμαρούλα, αρσενικός, από το ομώνυμο και διάσημο φρούτο της Αφρικής το οποίο και λατρεύει να καταβροχθίζει. Η βόλτα στη πλάτη του θηρίου είναι φανταστική, μέσα σε ένα πανέμορφο τοπίο, σε ένα παραπόταμο του Ζαμβέζη....χαϊδεύω το κεφάλι του Αμαρούλα και αυτός ανταποκρίνεται, σηκώνοντας γουργουρίζοντας από χαρά τη προβοσκίδα του πάνω από το κεφάλι του....θέλει να τον ταΐσουμε, αλλά αντ’αυτού, τον ταΐζω με χάδια....οι επόμενοι ελέφαντες που θα δούμε στα πάρκα δε είναι για τέτοια, είναι μοναδική ευκαιρία να έρθω τόσο κοντά σε ένα τέτοιο υπέροχο ζώο....
Μια ώρα μετά είμαστε πάλι πίσω, αποχαιρετώντας τους ελέφαντες. Το κλου της εκδρομής, ένα μικρούλη ορφανό ελεφαντάκι που οι άνθρωποι του πάρκου μάζεψαν όταν το εγκατέλειψε η μητέρα του σε ένα από τα πάρκα της χώρας. Δε μπορώ να αντισταθώ, το αγκαλιάζω ολόκληρο και αυτό ανταποδίδει την οικειότητα με χαλαρά κουτουλήματα με το κεφάλι του πάνω στο σώμα μου. Οι στιγμές είναι συγκινητικές, ανεπανάληπτες...κατόπιν, οι ελέφαντες αφήνονται ελεύθεροι να βοσκήσουν στο πάρκο, τους φέρονται πολύ καλά και αυτό φαίνεται....απολαμβάνουμε ένα πολυτελές πρωϊνό, σνομπάρουμε το τουριστικό-κιτς dvd-video με τη βόλτα μας που πωλείται μόνο...40$ (!!!) και αναχωρούμε για τα καλυτερότερα....
Mosi oa Tunya…… The smoke that thunders…
Mosi oa Tunya…The smoke that thunders….Οι περίφημοι καταρράκτες της Βικτώρια, το θαύμα της φύσης που όταν το πρωτοαντίκρισε ο Dr. David Livingstone αναφώνησε «ακόμα και οι άγγελοι στις ουράνιες πτήσεις τους θα έκαναν μια στάση για σκηνές τόσο θαυμαστές», βρίσκονταν μπροστά μας. Η ξηρή περίοδος που τους επισκεφτήκαμε, δεν μας έδωσε τη χαρά να τους δούμε στο πλήρες μεγαλείο τους, όταν κυριαρχεί η εκκωφαντική βοή από τους χιλιάδες τόνους νερού που γκρεμοτσακίζονται στα βράχια από κάτω και όταν από χιλιόμετρα είναι εμφανές το απίστευτο σπρέι νερού που βρέχει και καλύπτει την άγρια ομορφιά τους σαν διάφανο πέπλο. Παρόλα αυτά το θέαμα είναι μεγαλειώδες και το λίγο νερό που κυλάει εξυπηρετεί απόλυτα τον απώτερο σκοπό μου, ένα όνειρο χρόνων...
Στο βάθος, κυριαρχεί μια πυκνή ομίχλη, ένα σπρέι νερού, σε ένα σημείο όπου προφανώς το νερό είναι ακόμη και τώρα ορμητικό και πλούσιο. Είναι το σημείο λίγο μετά το ιδιωτικό νησάκι Livingstone, το οποίο και ανήκει εσχάτως σε ένα lodge και που σημαίνει πως πρέπει να πληρώσουμε αν θέλουμε να φτάσουμε ως εκεί. Με την υποχρεωτική συνοδεία ενός οδηγού λοιπόν, ξεκινάμε το περπάτημα κατά μήκος των καταρρακτών, άλλοτε πάνω σε ξέρες και άλλοτε πατώντας προσεκτικά σε γλιστερές πέτρες που μόλις ξεπρόβαλλαν από τα νερά. Κατά τη διαδρομή ο οδηγός μας εξηγεί τη γεωγραφία των καταρρακτών, μας βγάζει φωτογραφίες στην άκρη του χάσματος, όπου πανέμορφα ουράνια τόξα σχηματίζονται από τις στάλες του νερού. Περνάμε και το μνημείο αφιερωμένο στον Σκωτσέζο δόκτωρα-εξερευνητή και φτάνουμε στο σημείο εισόδου στο νησάκι, όπου ένας ένοπλος φρουρός, αφού τσεκάρει το εισιτήριο που αποκτήσαμε με 50$ μας αφήνει χαμογελώντας να περάσουμε.
Το θέαμα εκεί κόβει την ανάσα, αφού η πτώση του νερού εκεί θυμίζει το μεγαλείο των καταρρακτών. Φανταζόμαστε πώς θα ήταν οι καταρράκτες τη περίοδο των βροχών, με ένα τέτοιο υπερθέαμα σε όλο το μήκος τους, αλλά δε στεναχωριόμαστε καθόλου....ήρθαμε για άλλα....
...ξεφορτωνόμαστε γρήγορα τα ρούχα μας και με τα μαγιό κολυμπάμε κατά μήκος του καταρράκτη προς τον προορισμό μας....βγαίνουμε από το νερό και ιδού…
The devil’s pool...
(σε περιγραφή του αφρικανού Γιάννη Μαμουζέλου)
Με ένα ρεσάλτο, βουτάω από τα βράχια στο ορμητικό νερό....η αίσθηση του να κολυμπάς 1 μέτρο από το χάσμα των καταρρακτών, εκεί στην άκρη τους, είναι πέραν πάσης περιγραφής.....νιώθω σαν μικρό παιδί, νιώθω τη σπάνια αυτή αίσθηση της πλήρους ευτυχίας, της αιώνιας αυτής στιγμής όπου νιώθεις πως βρίσκεσαι σε άλλο κόσμο....the devil’s pool….ποιος να συγκριθεί μαζί σου....απέναντι, από τη πλευρά της Ζιμπάμπουε, τουρίστες μας χαιρετάνε με σηκωμένα τα χέρια. Ανταποδίδουμε, είμαστε τρελαμένοι από τη χαρά μας...ποιος θα το πίστευε ότι θα βρισκόμασταν μια μέρα εδώ...
Μετά τις έντονες αυτές στιγμές αποχωρούμε, αλλά αρνούμαστε να εγκαταλείψουμε τους καταρράκτες. Ο ήλιος είναι καυτός και εμείς διψασμένοι για νέες βουτιές....φτάνουμε με τα πόδια στο λεγόμενο Ανατολικό Καταρράκτη και λίγα μέτρα από το χάσμα, το νερό σχηματίζει μικρές λιμνούλες καθώς κυλάει προς το γκρεμό, ιδανικές για μπάνιο....για 2 περίπου ώρες βρισκόμαστε μέσα στο νερό, θαυμάζοντας το φοβερό τοπίο, τη φύση ολόγυρα, δε πιστεύουμε ότι ζούμε τέτοιες στιγμές, ότι κολυμπάμε στους καταρράκτες της Βικτώρια, κάπου στην Αφρική, τσιμπιόμαστε...
Όταν ο κουμπάρος αποφασίζει να βγει από το νερό, εμφανίζεται ένα πιθανό πρόβλημα: ένας μεγάλος μπαμπουίνος, σε μέγεθος μικρού παιδιού εμφανίζεται στο δέντρο πάνω από τις τσάντες με τα πράγματά μας. Αρχικά φαίνεται ευτυχισμένος να τρέφεται με τους καρπούς του δέντρου, αλλά τον παρατηρώ προσεκτικά από το νερό, γνωρίζοντας τη κλεπτομανή φύση τους. Ο κουμπάρος αμέριμνος τον τραβάει με τη κάμερα, ενώ εγώ του εφιστώ τη προσοχή στις τσάντες μας. Λάου λάου, ο μπαμπουίνος μεταφέρεται αρκετά κοντά. Ο κουμπάρος, βλέποντας τόσο κοντά τον γιγαντιαίο πίθηκο, απομακρύνεται φοβισμένος....το πράγμα έχει γίνει πλέον επικίνδυνο: μέσα στις τσάντες μας έχουμε τα διαβατήρια και όλα μας τα χρήματα, πιστωτικές κάρτες κτλ...σιγά σιγά κολυμπάω προς τα έξω. Ο μπαμπουίνος, νομίζει ότι έχει πλέον το πεδίο ελεύθερο. Νομίζει όμως....με τόσο σημαντικά πράγματα να διακυβεύονται, δε διστάζω καθόλου: μόλις κάνει τη κίνηση να αρπάξει τις τσάντες, κάνω ένα ρεσάλτο έξω από το νερό. Ευτυχώς για εμάς, το καημένο το ζώο φοβάται και απομακρύνεται....καλά λένε ότι το φοβερότερο ζώο είναι ο άνθρωπος....και είναι έτσι, ιδίως όταν δεν έχει καμία όρεξη να μείνει στην Αφρική χωρίς χρήματα και χωρίς διαβατήριο, που σήμαινε αντίο στην υπόλοιπη εκδρομή και πιθανώς μπελάδες.
Ο μπαμπουίνος όμως δε πτοείται, χαρίζοντάς μας μία κωμική στιγμή: μία οικογένεια, μητέρα με παιδιά, που γευματίζει λίγο παραπέρα από εμάς, δέχεται την «επίσκεψή» του. Ο ανεκδιήγητος βουτάει το τάπερ με το φαγητό τους και σαν κύριος στρογγυλοκάθεται και γευματίζει....κι εγώ, υπόλειμμα ανδρός, αντί να σπεύσω σε βοήθεια, κάθομαι και αποθανατίζω τις στιγμές...ντρέπομαι, αλλά έτσι είναι...
Μ’αυτά και μ’αυτά, η μέρα πέρασε και έκλεισε με ένα μεγαλειώδες δείπνο σε εστιατόριο ονόματι Armadillo, όπου απόλαυσα μία εκπληκτική μπριζόλα, από τις καλύτερες που έχω δοκιμάσει. Αν ποτέ σας φέρει ο δρόμος σε αυτή τη γωνιά της γης, θυμηθείτε το...
Πίνοντας αργά το βράδυ, στις όχθες του Ζαμβέζη, τις μπυρίτσες μας με την υπόλοιπη παρέα, δε ξέρουμε αν πρέπει να στεναχωρηθούμε, που το πρώτο μισό του ταξιδιού μας έχει ήδη τελειώσει, που εγκαταλείπουμε το όμορφο αυτό μέρος....πού να ξέραμε όμως τι μας περίμενε....αυτά που προηγήθηκαν ήταν αστεία, μπροστά σε αυτά που μας περίμεναν....
Το πραγματικό ταξίδι, μόλις τώρα ξεκινούσε....
Το τοπίο αλλάζει δραματικά καθώς περνάμε την είσοδο του εθνικού πάρκου Chobe. Είμαστε και πάλι πίσω στα ιερά χώματα της Μποτσουάνας, μετά από μία ελαφρώς αγχωτική διάσχιση των συνόρων με τη Ζάμπια. Τέρμα η άσφαλτος, τέρμα το ηλεκτρικό ρεύμα, τέρμα το σήμα στα κινητά....καλώς ήρθατε στην άγρια Μποτσουάνα. Η σαβάνα κυριαρχεί στο τοπίο, η άμμος ροδοκόκκινη στον καυτό μεσημεριανό ήλιο, μερικά χλωρά και πολλά ξερά δέντρα εναλλάσσονται με θάμνους, ο δρόμος μας από χώμα και άμμο, το χορτάρι λιγοστό....είμαστε στη ξηρή περίοδο και είναι ολοφάνερο. Παντού περιττώματα ζώων, πολλά ανήκουν σε ελέφαντες, άλλωστε το Chobe φημίζεται για τον τεράστιο αριθμό ελεφάντων, οι οποίοι υπολογίζονται σε 50.000, ναι 50 χιλιάδες, η μεγαλύτερη συγκέντρωση ελεφάντων σε όλη την Μαύρη Ήπειρο.
Καθώς συναντάμε τα πρώτα σημάδια άγριας ζωής, μικρά κοπάδια από τα υπέροχα impala τα οποία και βρίσκονται κυριολεκτικά παντού, έχουμε ξαφνικά σιωπήσει, νιώθοντας μια περίεργη ένταση στον αέρα....είμαστε εκεί που πρέπει, εκεί που πραγματικά λαχταράμε, είμαστε εκεί που ονειρευόμασταν.... λευκά σύννεφα κρύβουν πού και πού τον καυτό ήλιο, που τσουρουφλίζει το τοπίο και σίγουρα ταλαιπωρεί τα ζώα. Τα οποία είτε θα έχουν καταφύγει στις σκιές των δέντρων ή θα αναζητούν τη δροσιά του νερού....αλήθεια, πού βρίσκεται το νερό στο κατάξερο αυτό τοπίο?
Καθώς κατεβαίνουμε έναν ελαφρώς κατηφορικό χωματόδρομο, φτάνουμε σε μία μεγάλη πεδιάδα στα δεξιά μας και αντικρίζουμε ένα απίστευτο θέαμα, μία ανεπανάληπτη εικόνα που έχει μείνει βαθιά χαραγμένη μέσα μας:
Χιλιάδες ελέφαντες, από το πλάι του δρόμου έως και τον μακρινό ορίζοντα, σε όλο το μήκος και πλάτος της πεδιάδας, σε μεγάλα κοπάδια δροσίζονται γύρω από λίμνες, κυλιούνται στη λάσπη, τρέφονται με το λιγοστό χορτάρι....είναι η εντυπωσιακότερη είσοδος που θα μπορούσαμε να φανταστούμε....αμέτρητα πουλιά σβήνουν και αυτά τη δίψα τους, ιπποπόταμοι στο βάθος βόσκουν έξω από το νερό, αντιλόπες και γαζέλες μας κοιτούν με περιέργεια...αυτός είναι ο κήπος της Εδέμ....
Τα παχύδερμα είναι πραγματικά εντυπωσιακά καθώς τα παρατηρούμε συγκινημένοι: μητέρες με τα παιδιά τους, κάνουν πολύ πολύ αργές κινήσεις, σαν σε slow motion, καθώς πίνουν νερό, τρώνε, καθώς γυρνούν να μας κοιτάξουν...ένας λασπωμένος ελέφαντας στο πλάι του τζιπ τρίβεται σε ένα δέντρο, κοντεύει να το γκρεμίσει. Προχωράμε και λίγες εκατοντάδες μέτρα παραπέρα, μας κόβει το δρόμο ένα τεράστιο κοπάδι από βουβάλια....λίγο παρακάτω, ακόμα ένα κοπάδι ελέφαντες, αναζητεί καταφύγιο στη σκιά...ένας μεγάλος θηλυκός σε ρόλο φρουρού μας παρατηρεί από απόσταση 5-6 μέτρων. Οι φωτογραφικές έχουν πάρει φωτιά, αλλά είναι ώρα για λίγη ξεκούραση, η συναρπαστική εμπειρία του καμπ μας περιμένει...
Αν δείτε το τέλος του βίντεο που τραβήξαμε, θα πάρετε μία αίσθηση του πλήθους των ελεφάντων και των άλλων ζώων που αντικρίσαμε στο Chobe riverfront...
Κανόνας Νο1: δεν απομακρυνόμαστε έξω από την περίμετρο του καμπ, μέρα και νύχτα.
Κανόνας Νο2: η σκηνή πρέπει να παραμένει κλειστή συνεχώς, αλλιώς θα κοιμηθείτε παρέα με φίδια και σκορπιούς.
Κανόνας Νο3: το βράδυ, αν θέλουμε να πάμε προς νερού μας, βγαίνουμε προσεκτικά από τη σκηνή με το φακό μας. Αν δούμε κάποιο ζώο, μπαίνουμε ξανά μέσα όπου και είμαστε ασφαλείς.
Κανόνας Νο4: μην φυλάτε φαγητό (κρέας κυρίως) μέσα στις σκηνές το βράδυ, εκτός αν θέλετε επίσκεψη από ύαινες.
Ο Bibi μας εξηγούσε τους κανόνες που έπρεπε να τηρούμε για την επόμενη εβδομάδα αν θέλαμε να παραμείνουμε ζωντανοί και αρτιμελείς. Μόλις είχαμε απολαύσει ένα υπέροχο γεύμα στο νεοσύστατο καμπ, το οποίο θα μας φιλοξενούσε για τις επόμενες δύο νύχτες. Αν πιστεύαμε ότι το καμπ θα ήταν στημένο σε χώρο περιφραγμένο, σε κάποιο ειδικά χωροθετημένο σημείο του πάρκου, κάναμε απλά λάθος: είχαμε κατασκηνώσει στην απόλυτη ερημιά, στην απόλυτα άγρια φύση, κυριολεκτικά ανάμεσα στα άγρια θηρία....τίποτε απολύτως δε χώριζε τα άγρια ζώα από τις σκηνές μας, από εμάς τους ίδιους...αυτή είναι η πραγματική άγρια Μποτσουάνα.
Οι σκηνές μας ήταν μεγάλες, άνετες, σχεδόν χωρούσες όρθιος μέσα, με κρεβάτια παρακαλώ...για ντουζ είχαν στηθεί σε δύο σημεία παραβάν με ένα κουβά να κρέμεται από πάνω με μια βρύση στο κάτω μέρος του...άψογα. Για τουαλέτα, παραβάν, τρύπα στο έδαφος και μια πλαστική τουαλέτα από πάνω. Back to the basics….ομολογώ ότι προσωπικά το κάμπινγκ δεν μου αρέσει και ότι το διαλέξαμε στην εκδρομή αυτή για λόγους κόστους....αλλά κατά τη διάρκεια και μετά, ζώντας την εμπειρία αυτή, έχω να πω απερίφραστα ότι χωρίς το ελεύθερο κάμπινγκ το ταξίδι θα ήταν το μισό απ’ότι ήταν, πολύ λιγότερο απολαυστικό....όταν θα ξαναπάω Αφρική, θα επιστρέψω με αυτές τις συνθήκες, σε ένα άνετο καμπ μέσα στην άγρια φύση, το lodge δεν αποτελεί πλέον επιλογή. Άλλη εμπειρία...αρκετά όμως με τη ξεκούραση, έχουμε και το απογευματινό σαφάρι....
Οι ελέφαντες είχαν περιέργως εξαφανιστεί, σαν να άνοιξε η γη και να τους κατάπιε....εκεί στη πεδιάδα που βρίσκονταν πριν 3-4 ώρες αμέτρητα κοπάδια, βασίλευε η ησυχία...ήταν μία ισχυρή υπενθύμιση ότι στο σαφάρι τίποτε δεν είναι εγγυημένο.....εκτός αν αντί της άγριας φύσης, βρίσκεσαι σε κάποιο «πάρκο» βλέπε ζωολογικό κήπο, όπου είναι σίγουρο ότι θα βλέπεις τα ζώα.....αυτό όμως είναι κοινή απάτη, είναι συμβιβασμός, δεν έχει σχέση με την άγρια φύση, όπου τα ζώα είναι ελεύθερα να μετακινούνται σε τεράστιες εκτάσεις, μη περιφραγμένες, εντελώς ανεξέλεγκτα....
Αντί των ελεφάντων, είχαμε τη χαρά και την άνεση να απολαύσουμε πολλές αντιλόπες να μασουλάνε γρασίδι και θάμνους, πουλιά, μπαμπουίνους...να όμως και ένας μόνος ελέφαντας, στέκεται στη μέση του δρόμου μας αμέριμνος, ήσυχος.....πιο κάτω βλέπουμε και τις πρώτες μας καμηλοπαρδάλεις, είναι τόσο όμορφες, αλλά λίγο μακριά.....στη Μποτσουάνα υπάρχουν αυστηροί κανόνες στο σαφάρι: τα οχήματα μένουν αυστηρά μέσα στους χωμάτινους δρόμους (απαγορεύεται δηλαδή να κινούνται εκτός και ανεξέλεγκτα) και σταματάνε με τη δύση του ηλίου. Ο σεβασμός της φύσης σε όλο του το μεγαλείο...γι’αυτό η Μποτσουάνα είναι η Μποτσουάνα, κορυφαίος προορισμός σαφάρι...
Ενώ ο ήλιος έπεφτε σιγά σιγά, καθώς χαμήλωνε προς τον ορίζοντα, συναντάμε τους πρώτους θηρευτές....δύο υπέροχες λιονταρίνες κάθονται τεμπέλικα με το βλέμμα στη μεγάλη πεδιάδα, όπου βόσκουν μερικοί ελέφαντες και πολλές αντιλόπες. Άλλο ένα θηλυκό λιοντάρι βρίσκεται πιο πέρα, όλη η αγέλη είναι συγκεντρωμένη κάπου εδώ γύρω...αφού παρατηρήσαμε τα λιοντάρια, ο Bibi κάνει έναν ελιγμό και μας πάει πίσω στη σαβάνα, πίσω στη θαμνώδη βλάστηση....βγαίνει λίγο από το δρόμο, βρίσκεται εκτός των νομίμων...μα γιατί....και ιδού: ένας υπέροχος, πανέμορφος αρσενικός λέοντας ξεκουράζεται κάτω από κάτι θάμνους. Το λιοντάρι βρίσκεται σε απόσταση 4-5 μέτρων από μένα, είμαι τυχερός και κάθομαι στη πλευρά του τζιπ που είναι κοντά του. Η συγκίνηση είναι τεράστια, αλλά μόνο από τη πλευρά μας: ενοχλημένος, ο βασιλιάς της ζούγκλας, γυμνώνει τα δόντια του και γρυλίζει ελαφρά, είναι φανερό ότι δε μας θέλει κοντά του....ο οδηγός μας, με άμεσα αντανακλαστικά και βλέποντας τον κίνδυνο, βάζει μπρος τη μηχανή και απομακρύνεται....ο λέων μοιάζει νικητής, μας ξεφορτώθηκε για τα καλά.....τι εμπειρία κι αυτή.
Πάμε πίσω να παρατηρήσουμε τις λέαινες, φαίνονται πιο δεκτικές, πιο αδιάφορες στα βλέμματα μας. Κάθονται και παρατηρούν τη κίνηση στη πεδιάδα, ίσως είναι η ώρα για κυνήγι...ο ήλιος όμως δύει, βάφοντας πορτοκαλί τη σαβάνα, είναι ώρα να επιστρέψουμε στη βάση μας....στο δρόμο συναντάμε και πάλι ελέφαντες και μερικούς γύπες σε ένα δέντρο...αν αυτή ήταν η πρώτη μέρα μας, το ταξίδι ήδη εξελίσσεται παραπάνω από ιδανικά....
Κοιτάξτε πώς κόντεψε να πεταχτεί πάνω ο Mr τσαντίλας...
---
Τη νύχτα εκείνη, μας έκαναν παρέα όχι άγρια θηρία, αλλά μια δεκάδα σκορπιοί που αποφάσισαν να βγουν τσάρκα λόγω της υποψίας βροχής και της υγρής ατμόσφαιρας....καθώς καθόμασταν γύρω από τη φωτιά, σηκώνοντας πού και πού τα πόδια μας για να περάσουν ανεμπόδιστα από κάτω οι σκορπιοί, σαν πραγματικοί adventurers που μόλις είχαν μια εξαιρετική μέρα και απολαμβάνοντας λίγο αλκοόλ, ακούγαμε από μακριά αχνά μπουμπουνητά. Δεν έμελλε να βραχούμε σήμερα, ήμασταν προς το παρόν ασφαλείς. Τις χαρωπές συνομιλίες διακόπτει ξαφνικά ο Bibi, μας καλεί να σιωπήσουμε επιτακτικά με το δάκτυλο στο στόμα.....ακούμε ένα βογκητό, μακρινό αλλά ευδιάκριτο στη σιγαλιά της νύχτας. Μα καλά, πώς το άκουσε ο.....
«Τι είναι Bibi?» ρωτάμε. «Λιοντάρι» απαντά και χαμογελά. «Αλλά μην ανησυχείτε, είναι μακριά, γύρω στα 2 χιλιόμετρα»....μάλιστα...δύο ολόκληρα χιλιόμετρα.
Σαν να μην έφτανε αυτό, ανακαλύπτουμε αργότερα τη σκηνή μας λίγο ανοικτή.....τέλεια, ανοικτή σκηνή τη νύχτα των σκορπιών, μπράβο μας......κάναμε φύλλο και φτερό τα πράγματά μας, αλλά κανένα από τα συμπαθή αρθρόποδα δεν μπήκε στο κόπο. Σκορπιοί μέσα στη σκηνή, λιοντάρια απ’έξω....τι άλλο άραγε?
Η νύχτα είναι όμως θαυμάσια, δροσερή, γεμάτη από ήχους της νύχτας καθώς πέφτουμε ξεροί για ύπνο...για κατούρημα βέβαια ούτε λόγος, σφίγγεσαι και ελπίζεις να τη βγάλεις μέχρι το πρωί....οι απροσδιόριστοι ήχοι που ακούγονται και με ξυπνούν τα άγρια μεσάνυχτα δε με ανησυχούν ιδιαίτερα, ξέρω ότι στη σκηνή είμαστε ασφαλείς. Έξω όμως....
Το επόμενο πρωί, μετά από έναν υπέροχο ύπνο, ο Bibi μου δείχνει ίχνη από ζώα....ύαινες μας έκαναν μια μικρή επίσκεψη και ελέφαντες πέρασαν λίγο πέρα από τις σκηνές μας.
Και οι σκορπιοί εξαφανισμένοι...
Το επόμενο πρωί ανταμειφθήκαμε με ένα πολύ σπάνιο θέαμα: άγρια αφρικανικά σκυλιά ξέσκιζαν τα απομεινάρια του πτώματος ενός άτυχου impala. Στο λυσσασμένο γεύμα συμμετείχαν μόνο τα μικρά της αγέλης, με τους μεγαλύτερους να παραχωρούν ευγενικά τη θέση τους, κρατώντας τσίλιες τριγύρω. Εμείς ήμασταν οι τελευταίοι που τα απασχολούσαν: ένα μεγάλος αριθμός από γύπες κούρνιαζαν σε διπλανό δέντρο, περιμένοντας τη σειρά τους. Κανά δυο από τα όρνια είχαν προσγειωθεί στο έδαφος και περπατούσαν δήθεν αμέριμνα. Οι ενήλικοι φύλακες των σκυλιών όμως ήταν πάντα σε εγρήγορση, κρατώντας τους γύπες σε απόσταση. Το αξιοπερίεργο ήταν πως όταν πλησίαζε κάποιο ενήλικο αγριόσκυλο στο γεύμα, τα μικρά με περίσσιο θάρρος και θράσος τον απομάκρυναν. Τα μικρά ήθελαν να επιζήσουν και το έδειχναν με γυμνά δόντια...
Το υπόλοιπο πρωινό κύλησε σχετικά ήρεμα. Είδαμε αντιλόπες (waterbucks), ζέβρες και δύο χαριτωμένες ύαινες που την είχαν πέσει στη λάσπη κατάκοπες (ίσως από τις βραδυνές βόλτες στις σκηνές μας). Το highlight όμως της σημερινής μέρας ήταν η βαρκάδα στον ποταμό Chobe....
Δείτε και το βίντεο με τα σκυλιά, αξίζει πραγματικά....
Η πλεύση του ποταμού Chobe είναι κάτι που δε πρέπει να χάσετε όταν βρεθείτε στη περιοχή. Ο ποταμός φιλοξενεί πάρα πολλά ζώα και πουλιά και η φύση τριγύρω είναι πανέμορφη. Σε ένα κλαδί, ένας μαύρος κορμοράνος στέκεται με ανοιγμένα φτερά, για να στεγνώσουν ύστερα από τις πολυάριθμες βουτιές του. Λίγο παραπέρα, βουβάλια βόσκουν σε ένα απέραντο λιβάδι. Είμαστε τυχεροί που παρατηρούμε αυτόν τον γίγαντα από τόσο κοντά, έναν γίγαντα με βλέμμα που σκοτώνει. Ο βούβαλος είναι εξαιρετικά επικίνδυνο ζώο, τελείως απρόβλεπτο και εξαιρετικά θανάσιμο. Οι όχθες του ποταμού βρίθουν από μεγάλους κροκόδειλους, πρέπει να είδαμε καμιά 10αριά τουλάχιστον. Λίγο πιο κάτω, ένα τεράστιο κοπάδι ιπποπόταμων δροσίζεται στο νερό, τους παρατηρούμε πάντα από απόσταση, αν και αυτοί εδώ δεν είναι τόσο επιθετικοί όσο στον Okavango, γεγονός λογικό αφού εδώ είναι εθνικό πάρκο και τα ζώα προστατεύονται. Το ένστικτο όμως, παραμένει ένστικτο και ο οδηγός μας προσέχει. Παρακάτω, ένας μοναχικός ιπποπόταμος βόσκει στο λιβάδι, πουλιά καμαρώνουν στα κλαδιά των δέντρων, ανάμεσά τους δύο πανέμορφοι αετοί. Η φοβερή αυτή χαλαρή βόλτα καταλήγει σε μία μεγάλη όχθη, την οποία έχουν καταλάβει δεκάδες μπαμπουίνοι…άλλοι παίζουν, άλλοι είναι αραχτοί, άλλοι γεύονται λίγο από τις τεράστιες ποσότητες περιττωμάτων ελεφάντων που βρίσκονται παντού. Η ζωή ξεχειλίζει στον Chobe, ένα ποταμό γεμάτο ζωή κάθε είδους και μεγέθους....
Η τελευταία μας νύχτα στο Chobe δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο, ήταν σχετικά ήσυχη....το πρωί μόνο, καθώς μαζεύαμε τις σκηνές, πέρασε ένα κοπάδι από ελέφαντες στα 20 μέτρα μακριά μας, αμέριμνοι, ευτυχώς αγνοώντας μας. Νέες συγκινήσεις μας περιμένουν την επομένη, αυτή τη φορά στο Savute…
---
Η οδήγηση είναι μακρά για το Savute, μία περιοχή που ανήκει στο εθνικό πάρκο Chobe, τον ενδιάμεσο σταθμό μας πριν μπούμε στο εκπληκτικό Moremi. Οι δρόμοι από χώμα και άμμο, ίχνος πολιτισμού πουθενά, ατέλειωτη άγρια φύση...το τοπίο αλλάζει ριζικά σε σχέση με το Chobe, εδώ κυριαρχούν τα ατελείωτα λιβάδια, ατελείωτες πεδιάδες με ψηλά χορτάρια. Μας προϋπαντούν μία στρουθοκάμηλος, δύο αρσενικές αντιλόπες που μάχονται με τα μεγάλα κέρατά τους και ένα κοπάδι ζέβρες. Οι καμηλοπαρδάλεις κάνουν και εδώ την εμφάνισή τους, τι φοβερά ζώα...το κλου όμως είναι τα κοπάδια από μεγάλους αρσενικούς ελέφαντες που μαζεύονται γύρω από τους λιγοστούς νερόλακκους. Αυτοί εδώ δεν αστειεύονται...
Το καμπ μας είναι σε μία πολύ ωραία τοποθεσία, στη μέση του πουθενά και πάλι, αλλά τριγύρω έχουμε λίγη περισσότερη θέα. Ακολουθεί κλασσικά το μεσημεριανό γεύμα, μπάνιο, ριλάξ και απογευματινό σαφάρι. Τα σύννεφα στον ουρανό παιχνιδίζουν με τον ήλιο, δίνοντας έναν ονειρικό τόνο στις χορταριασμένες πεδιάδες. Το Savute φιλοξενούσε ένα μεγάλο πληθυσμό λιονταριών, αλλά δυστυχώς επήλθε το μοιραίο: τα αρσενικά της αγέλης, γέρικα και αδύναμα, δε μπόρεσαν να νικήσουν και να διώξουν ένα νέο επιβήτορα που διεκδίκησε την ηγεσία. Όταν ένα νέο αρσενικό κυριαρχεί στην αγέλη και καταλαμβάνει την εξουσία, σκοτώνει όλα τα μικρά λιονταράκια, ανέχεται μόνο τα δικά του παιδιά....το αποτέλεσμα ήταν οι λιονταρίνες, φοβούμενες για τη ζωή των μικρών τους να σκορπίσουν και έτσι η τρανή αυτή αγέλη του Savute, η ξακουστή, διαλύθηκε....
Το μενού περιλαμβάνει ελέφαντες, ζέβρες, αντιλόπες. Οι λιγοστές ακακίες που συνθέτουν αυτό το αρχέτυπο αφρικανικό τοπίο, με φόντο το ηλιοβασίλεμα είναι σκέτος πειρασμός για φωτογραφίες. Ταυτόχρονα με τη δύση του ηλίου, έχουμε την ανατολή του φεγγαριού, σχεδόν ολόγιομου. Τα σύννεφα βάφονται τρικολόρε, το τοπίο εδώ είναι επίσης μαγευτικό, αλλά τόσο διαφορετικό από το Chobe. Το βράδυ, η φωτιά μας περιμένει στο καμπ, καθόμαστε ολόγυρα συζητώντας χαλαρά....τι ωραία που είναι η άμεση επαφή αυτή με τη φύση, πραγματικά λυτρωτική...
---
Και λίγος χαβαλές με μπαμπουίνους..
---
Πανέμορφος ελέφαντας....
Ξυπνάω με τη φούσκα μου να με πιέζει...κοιτάζω το ρολόι, 5 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα....γαμώτο, δε μπορώ να κρατηθώ όλο το βράδυ, απόψε πρέπει να βγω έξω....ψαχουλεύω το φακό, κρατώ την ανάσα μου κι αφουγκράζομαι την αφρικανική νύχτα....πέρα από τους γρύλους και τα νυκτόβια πουλιά, επικρατεί ησυχία....παίρνω βαθιά ανάσα, ανοίγω το φερμουάρ της σκηνής. Φωτίζω με το φακό ολόγυρα, τίποτα. Φοράω τα παπούτσια, βγαίνω δειλά-δειλά έξω από τη σκηνή. Κλείνω το φερμουάρ, ο μόνος ανοίκειος ήχος στη νύχτα. Περπατάω 5 μέτρα πίσω από τη σκηνή προς το δέντρο. Κατάλληλο σημείο για ένα νυχτερινό κατ....
Ακούω ξαφνικά σουρσίματα πίσω μου. Γαμώτο τι είναι τούτο, γυρνάω και φωτίζω προς τη μεριά του καμπ. Τρία ζευγάρια μάτια ανακλούν το φως, παγώνω. «Αν είναι ύαινες ούτε στη σκηνή δε προλαβαίνεις να φτάσεις...». Μαζεύω κάθε ικμάδα θάρρους και κρατώντας το φακό προς τα μάτια των ζώων περπατάω προς τη σκηνή.
Η πρώτη ανακούφιση: δεν είναι ύαινες....τρία πλάσματα, με μήκος περίπου ένα μέτρο, περπατούν χαμηλά στο έδαφος, σαν μεγάλοι ασβοί. Τσακώνονται μεταξύ τους γύρω από τα απομεινάρια της φωτιάς, ποιος ξέρει τι έχουν βρει...γρήγορα ανοίγω τη σκηνή και χώνομαι μέσα. Κλείνω το φερμουάρ, τώρα είμαι 100% ασφαλής. Η καρδιά μου τρέχει με 1000....τα πλάσματα ασχολούνται κατόπιν με το αυτοκίνητό μας, κάποιος έχει αφήσει τρόφιμα (μπισκότα, τσιπς) σε μια από τις θέσεις, γίνεται χαλασμός καθώς χτυπούν τις λαμαρίνες. Έρχονται και άλλοι επισκέπτες, ακούγονται για ύαινες, αλλά μπορεί να τα φαντάζομαι....άντε τώρα να κοιμηθώ....
Προσέξτε γύρω στο 30''.....τιναχτήκαμε! Αυτό είναι bachelor herd, δηλ. αρσενικό κοπάδι...
Επιτέλους...ύστερα από πολύωρη οδήγηση, περνάμε τη πύλη του φοβερού και τρομερού Moremi, ενός πάρκου ανείπωτης ομορφιάς, στις παρυφές του Δέλτα του Οκαβάνγκο. Ψηλό, καταπράσινο χορτάρι καλύπτει τη γη, μεγάλα δέντρα τριγύρω ρίχνουν τη σκιά τους και λίμνες νερού διάσπαρτες χαρίζουν ζωή στον ευλογημένο αυτό τόπο. Λόγω του νερού, εδώ κυριαρχεί το πράσινο, σε αντίθεση με τα άλλα πάρκα όπου το χρυσαφί έπαιζε τον κυρίαρχο ρόλο. Εδώ η ζωή ξεχειλίζει ακόμα και τη ξηρή περίοδο....
Η είσοδος στο πάρκο, εξίσου εντυπωσιακή με αυτή στο Chobe: ένα κοπάδι ιπποπόταμων αραχτό στο νερό, σε κοντινή απόσταση από το αυτοκίνητό μας. Παρακάτω, η ανάσα μας κόβεται και πάλι:
Ένα τεράστιος αριθμός από ελέφαντες βόσκει στο λιβάδι, σκιάζεται κάτω από τα δέντρα, δροσίζεται σε λιμνούλες νερού. Οι ελέφαντες στο νερό μας χαρίζουν ανεπανάληπτες στιγμές, καθώς παίζουν σα μικρά παιδιά, χαίρονται το νερό με όλη τους τη ψυχή. Κάνουν «πατητές» μεταξύ τους, ρίχνουν με τη προβοσκίδα-λάστιχο μεγάλες ποσότητες πάνω στα τεράστια κορμιά τους, μπουγελώνουν τους δίπλα τους...ένας άλλος παραπέρα, μονάχος του, κάνει βουτιές στο νερό, αναταράζοντας το νερό με το τεράστιο κορμί του. Μεγάλες στιγμές, η φύση στο μεγαλείο της...
Κάνουμε μια στάση παρακάτω για μεσημεριανό, θαυμάζουμε αντιλόπες, καμηλοπαρδάλεις και καταλήγουμε στο σπίτι μας για τα επόμενα δυο βράδια. Ο χώρος θαυμάσιος, στρατηγικά επιλεγμένος, περιφραγμένος από πυκνά δέντρα, οι σκηνές έτοιμες....καιρός για λίγη ξεκούραση, η ζέστη είναι μεγάλη και ένα ντουζάκι επιβάλλεται...ήδη είχαμε συνηθίσει τις ανέσεις της ελεύθερης κατασκήνωσης, ήδη περνάγαμε (παρά πολύ) τέλεια, πέρα από τις πιο τρελές προσδοκίες μας. Πού να ξέραμε όμως τι μας περίμενε...
Καθώς ξεκουράζομαι μεσημέρι στο καμπ, με έχει πιάσει μια τρελή ανυπομονησία...ο χρόνος που μεσολαβεί μέχρι το απογευματινό σαφάρι δε περνάει με τίποτα και η βόλτα στα πέριξ απαγορεύεται τόσο από τους κανόνες, όσο και από τη λογική. Ο ένας από τα δυο παιδιά που φροντίζουν ώστε όλα στο καμπ να είναι στην εντέλεια μου κάνει ένα νεύμα καλώντας με κοντά του...."You want to see hippo outside the water?" με ρωτάει. Αμέ, πώς....ακολουθούμε κατηφορίζοντας το χωμάτινο μονοπάτι και στο ξέφωτο λίγα μέτρα παραπέρα στεκόμαστε και παρατηρούμε ένα μεγάλο κοπάδι από ιπποπόταμους να βόσκουν στα 100μ. μακριά μας.....
Το απογευματινό σαφάρι μας έκρυβε μια μεγάλη έκπληξη: ένα άλλο τζιπ είχε σταματήσει μπροστά από μια πυκνή συστάδα δέντρων. Μέσα τους, ανάμεσα στα ψηλά χορτάρια, καθόταν μία λεοπάρδαλη. Το ζώο αχνοφαινόταν καθώς το κίτρινο χρώμα της έμπλεκε με αυτό των χόρτων...τώρα που σε βρήκαμε κούκλα μου δε φεύγουμε, είσαι ακριβοθώρητη κοπέλα και για πάρτη σου θα κάτσουμε όσο χρειαστεί....η λεοπάρδαλη, που δε φαίνεται να νοιάζεται για τη παρουσία μας, βγαίνει από τα δέντρα, στέκεται και μυρίζει τον αέρα...με προσεκτικά βήματα προχωράει στο χρυσοκίτρινο λιβάδι, μυρίζοντας, ακούγοντας....όταν απομακρύνθηκε, η μηχανή άναψε και ο οδηγός μας οδηγεί στην άλλη πλευρά, όπου βρίσκεται ένα κοπάδι από impala. Τα πανέμορφα ζώα, στέκονται προσοχή, με τα αυτιά ανασηκωμένα...η λεοπάρδαλη τα πλησιάζει και την έχουν πάρει μυρωδιά, βγάζοντας έναν περίεργο χαρακτηριστικό ήχο, ένα σήμα κινδύνου, προειδοποίησης...μερικά αρχίζουν και τρέχουν πανικόβλητα, προσπαθούμε να διακρίνουμε μέσα από τα χόρτα αν έχει ξεκινήσει η επίθεση....η ανάσα όλων είναι κομμένη, περιμένουμε να δούμε κάτι το μεγαλειώδες, κάτι που όμως δεν πραγματοποιείται.....όπως μας πληροφορεί ο Bibi, η λεοπάρδαλη δε παίρνει στο κυνήγι τη λεία της, όπως ένα τσίταχ, αλλά εφορμάει και τη γραπώνει μονομιάς....αν της κάτσει καλώς, κυνηγητό όμως δεν έχει....τα συμπαθή impala την έχουν πάρει χαμπάρι, δεν είναι μάλλον η τυχερή της μέρα....ήταν όμως η δική μας, λεοπάρδαλη βλέπεις πολύ δύσκολα και ήμασταν πολύ πολύ τυχεροί σε αυτό...
Δε ξέρω αν ο Bibi είναι ο ρομαντικός τύπος, αλλά μας οδηγεί και σταματάμε δίπλα σε μία μεγάλη λίμνη, η οποία βάφεται πορτοκαλί από ένα μεγαλειώδες αφρικανικό ηλιοβασίλεμα...ξεπεζεύουμε από το σιδερένιο άλογό μας και ξεμουδιάζουμε στη πράσινη γη....το τοπίο είναι φανταστικό, ο ήλιος βάφει τον ουρανό με απίστευτη ένταση, αντιλόπες βόσκουν παραπέρα αμέριμνες, διάσπαρτες τερμιτοφωλιές υψώνονται από τη γη σε τύμβους. Απόψε έχει πανσέληνο, το φεγγάρι φωτίζει τη νύχτα σαν να’ναι μέρα.....κακή νύχτα για τους θηρευτές απόψε, εκτός αν αποφασίσουν να μας επισκεφτούν και πάλι στις σκηνές μας...
Οι γύπες που κουρνιάζουν στο πανύψηλο δέντρο είναι πολλοί...κοιτάμε τον καταγάλανο ουρανό και με τα χέρια στο μέτωπο για προστασία από τον καυτό ήλιο αντικρίζουμε και άλλους να κάνουν κύκλους....αναμφίβολα κάτι υπάρχει κοντά. Οι κανόνες είναι για να σπάνε πού και πού και το τζιπ βγαίνει εκτός δρόμου πολύ προσεκτικά, σπάζοντας ξερά κλαδιά και λυγίζοντας ξερούς θάμνους. Το μονοπάτι είναι δύσβατο για το όχημά μας, αλλά η απόσταση μικρή. Το θέαμα φρικαλέο για κάποιους, όμως συμβαδίζει απολύτως με την άγρια φύση του τοπίου:
Ένα τεράστιο, φρέσκο κουφάρι ιπποπόταμου κείτεται ανάμεσα σε δενδρύλλια και θάμνους με δεκάδες γύπες γύρω του έχουν στήσει τρελό πάρτυ. Τα όρνια τρώνε από παντού, από το πλάι, από πίσω, απ’όπου καταφέρουν να χωθούν, με τους λαιμούς τους χωμένους στη σάρκα του κήτους. Για τα πιο καλά σημεία, στήνεται και ένας μικρός τσαμπουκάς, η τροφή μπορεί να είναι άφθονη αλλά και εφήμερη στην άγρια φύση. Έτσι και καταφθάσουν τίποτε ύαινες οι γύπες θα γίνουν απλοί θεατές και το τσιμπούσι μακρά ανάμνηση...
Ευτυχώς όμως για τα φοβερά όρνια το πτώμα είναι όλο δικό τους...πώς έφτασε ως εδώ, τόσο μακριά από το νερό ο ιπποπόταμος μη με ρωτάτε....όπως μη ρωτάτε πώς ήταν η μυρωδιά του πτώματος, όταν ύστερα από λίγο γύρισε ο αέρας και την έφερε στα ρουθούνια μας...
Εκεί κοντά, δίπλα σε μια λασπωμένη λιμνούλα, μια ύαινα ξεκουραζόταν, με το κεφάλι λερωμένο όλο από αίμα, ο ιπποπόταμος ίσως είχε και άλλους επισκέπτες πριν τους γύπες...ζέβρες, καμηλοπαρδάλεις, αντιλόπες στέκονται και μας κοιτούν, αλλά εμείς πάμε να απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα, σε ένα άλλο, εξίσου εκπληκτικό σημείο. Ήρθε η ώρα να γυρίσουμε στις σκηνές μας, αύριο αναχωρούμε και πάλι, τσιγγάνοι στη Μποτσουάνα...στη στροφή για το γυρισμό πέφτουμε πάνω σε ένα κοπάδι ελεφάντων. Το θέαμα, με τον ήλιο να δύει και τα κήτη να δροσίζονται στο νερό, είναι μαγευτικό. Είμαστε ευλογημένοι..
Καθώς όλος ο κόσμος βγάζει φωτογραφίες και θαυμάζει το σκηνικό, το βλέμμα μου πέφτει στους δύο τεράστιους ελέφαντες που βαδίζουν προς το όχημα, λες και δεν είμαστε εκεί....smells like trouble...
Δύο ελέφαντες βαδίζουν κατά πάνω μας....μια μικρή παράκαμψη και τους αφήνουμε πίσω, νυχτώνει και ήδη έχουμε καθυστερήσει να επιστρέψουμε στη βάση μας. Στην επόμενη στροφή νέα εμπόδια: ένας μεγάλος αριθμός από ελέφαντες μας μπλοκάρει το δρόμο. Ο Bibi δεν έχει όρεξη για νέα χάραξη ρότας, μαρσάρει το γιαπωνέζικο θηρίο και ορμάει κατά πάνω στα παχύδερμα. Οι ελέφαντες τρέπονται σε φυγή, το θέαμα με έχει αφήσει άφωνο, καθώς με το κεφάλι έξω από τη καρότσα βλέπω τα τεράστια κορμιά να τρέχουν πανικόβλητα....τους έχουμε φοβίσει, ο αέρας μυρίζει κίνδυνο.
Δύο από τα τρομαγμένα παχύδερμα αποφασίζουν να μην ανεχτούν άλλο τους εισβολείς και τραμπούκους....με τις προβοσκίδες ψηλά, το κεφάλι χαμηλωμένο, ορμούν κατά πάνω μας καλπάζοντας, βγάζοντας τρομερούς ήχους....η σκηνή είναι σχεδόν σουρεαλιστική, νιώθω ότι παίζουμε σε ταινία, ότι τα παρακολουθούμε όλα από απόσταση. Όμως, είναι πέρα για πέρα αληθινό...το θηριώδες Toyota όμως είναι άξιος αντίπαλος, βρυχάται ηχηρά και αναγκάζει τους επιτιθέμενους ελέφαντες να υποχωρήσουν πίσω από τις φυλλωσιές. Ολόκληρο το κοπάδι έχει γίνει καπνός μέσα στα δέντρα και τα σκοτάδια...
Κερδίζουμε λίγα μέτρα, παρακάτω άλλοι ελέφαντες, έχουμε πέσει σε τρομερή περίπτωση, δεξιά το σκοτεινό νερό που σίγουρα βρίθει από κροκόδειλους, αριστερά το πυκνό δάσος, μπροστά οι ελέφαντες...στεκόμαστε για μια στιγμή και....νέα επίθεση....ένας έξαλλος ελέφαντας ορμάει από τις φυλλωσιές, ουρλιάζει από έξαψη, θέλει να μας σκοτώσει...τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά καθώς καθόμαστε ακάλυπτοι, οι σουβλεροί χαυλιόδοντες μπορούν να κόψουν πολλά κεφάλια έτσι και πλησιάσει. Ο Bibi όμως δεν είναι κάνας τυχαίος: με επιδέξιες κινήσεις μαρσάρει το γκάζι και ελίσσεται, ο ελέφαντας οπισθοχωρεί....και ξανά επίθεση, πλησιάζει πολύ, το όχημα βρυχάται, βγαίνουμε και πάλι ζωντανοί...
Ο μόνος δρόμος που μας έμενε ήταν της επιστροφής με την ουρά στα σκέλια....δεν είχαμε την όρεξη να ανοίξουμε δρόμο ανάμεσα στους εξαγριωμένους ελέφαντες, οι οποίοι έχοντας να υπερασπιστούν και τα μικρά τους, θα μας δημιουργούσαν σοβαρό πρόβλημα. Στο δρόμο της επιστροφής, δύο Έλληνες γελάνε νευρικά, νιώθοντας τυχεροί που επέζησαν από τέτοια φοβερή εμπειρία και 8 Βρετανοί έχουν γίνει κάτωχροι από το φόβο τους....για τη μόνη που δεν είμαι σίγουρος είναι η τρομερή 75χρονη Ρόουζ....ζει άραγε ή έχει πάει από καρδιά?
Δε ξέρω αν τα γεγονότα του προηγούμενου απογεύματος με την επίθεση που δεχτήκαμε με επηρέασαν, αλλά η νύχτα μου φάνηκε εξίσου ανήσυχη. Από το καμπ πρέπει να παρέλασε ένας στρατός από ζώα, όλο το βράδυ κοιμήθηκα με διαλείμματα, ξυπνώντας από τους ήχους και τα γρυλίσματα. Ένα συγκεκριμένο ήχο όμως τον αναγνώρισα πολύ καλά, ήταν ένας ήχος που λαχταρούσα να ακούσω μέρες τώρα…
Τινάχτηκα σαν ελατήριο από το κρεβάτι και με θόρυβο βγήκα από τη σκηνή φωνάζοντας το όνομα του Bibi....κοιτάω το ρολόι, η ώρα 5.15, μόλις έχει χαράξει...σε κοντινή απόσταση, πολύ καθαρά, διακρίνω τον ήχο από λιοντάρι που βρυχάται...ο Bibiμε καλεί να κάνω ησυχία και με δυο κουβέντες συνεννοούμαστε. Τρέχω στη σκηνή, ξυπνάω τον κουμπάρο, βάζω όπως όπως τα παπούτσια μου και τρέχοντας ανεβαίνω στο τζιπ...σιγά σιγά ξυπνά και το υπόλοιπο στρατόπεδο, όλα τα μέλη, με τα μάτια μισόκλειστα και χωρίς κουβέντες, ανεβαίνουν και αυτά στο όχημα...ο Bibi ξεκινάει τη μηχανή, κάνουμε ένα μικρό κύκλο εκτός του καμπ και λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά τα βλέπουμε: δύο λιονταρίνες και ένας αρσενικός, κάθονται στη μέση της σαβάνας που βάφεται ροζ-πορτοκαλί από τον ήλιο που ανατέλλει πάνω από τον ορίζοντα. Με τις αισθήσεις τεταμένες, παρατηρούμε τα θαυμάσια ζώα, καθώς μας παρατηρούν και αυτά με περιέργεια...ο αρσενικός βρυχάται ελαφρά, μαρκάροντας έτσι με τον ήχο την περιοχή του, προειδοποίηση για πιθανούς μνηστήρες....
-
Βάλτε ήχο...ακούστε τι με ξύπνησε και ακουγόταν πεντακάθαρα στη σκηνή...
Ο ήλιος έχει ανατείλει για τα καλά, όταν ο αρσενικός αποφασίζει να μας πλησιάσει...κάθομαι και τον παρατηρώ με προσοχή καθώς βαδίζει προς τη πλευρά μου, κάθομαι αριστερά και πίσω...χαμηλώνω τη μηχανή όταν το λιοντάρι με πλησιάζει στα 3-4 μέτρα....με προσπερνάει καθώς το ενδιαφέρον του περιορίζεται στο τρέιλερ που είναι ακόμα προσκολλημένο στο τζιπ. Όλοι περιμένουμε να εμφανιστεί από την άλλη πλευρά....
Όμως τίποτα....ο βασιλιάς των ζώων, αφού μυρίζει καλά το τρέιλερ, εμφανίζεται από τη πλευρά μου και πάλι, βαδίζοντας ακριβώς πλάι στο όχημα και προς τα μένα, έρχεται κατευθείαν πάνω μου. Με το που με πλησιάζει στα 1-2 μέτρα, νιώθω την απειλή. Είμαι σε απόσταση βολής πια, με ένα τίναγμα του χεριού του μπορεί να κόψει το δικό μου, να το ξεριζώσει από τον ώμο μου σα κλαδάκι. Ο εγκέφαλός μου δε διστάζει και δίνει την εντολή, με την οποία τινάζομαι προς τα πίσω απότομα, σαν να προσπάθησε το ζώο να με αρπάξει. Η κίνησή μου τρομάζει το λιοντάρι, το οποίο με ένα μικρό πήδημα τινάζεται λίγο πιο μακριά, περπατώντας πλέον απομακρυνόμενο, αδιάφορο για τη παρουσία μας....η καρδιά μου χτυπάει δυνατά, βρέθηκα τόσο κοντά με ένα τόσο υπέροχο ζώο.....και ευτυχώς είμαι ακόμα αρτιμελής.
Δυο βράδια ακόμη απέμεναν, που τα περάσαμε στη καρδιά του Δέλτα του Οκαβάνγκο, στη περίφημη Xakanaxa. Τα highlights συνοπτικά:
- Φανταστική η νέα τοποθεσία του καμπ, ολόγυρα καταπράσινο λιβάδι στο οποίο έβοσκαν αντιλόπες και ζέβρες. Απλά μαγεία.
- Dead Tree Island. Ένας εκπληκτικός, σουρεαλιστικός τόπος με νεκρά, ξεραμένα δέντρα, με φόντο έναν εκπληκτικό ουρανό, βαριά συννεφιασμένο, ηλιοβασίλεμα απίστευτο. Μακρινές βροντές από τη καταιγίδα που πλησίαζε. Τοπίο και ατμόσφαιρα από άλλο πλανήτη.
- Καταπράσινο τοπίο, μεγάλα δέντρα, πολλές λίμνες. Θυμίζει τοπία της κεντρικής Ευρώπης. Τόσο διαφορετικό από τα υπόλοιπα.
- Μια μεγάλη οικογένεια από λιοντάρια ξεραίνεται στον ύπνο. Τα χαζεύουμε καθώς κοιμούνται, δεν ενοχλούνται διόλου από τη παρουσία μας.
- Αεροδρόμιο στη μέση του πουθενά, ένα μικρό αεροσκάφος παρκαρισμένο, impala στη μέση του διαδρόμου.
Τη τελευταία νύχτα, οι φίλοι μας οι Μποτσουανοί μας έχουν ετοιμάσει χουνέρι. Έχουν δέσει ένα πλαστικό δοχείο, γεμάτο με ωμό κρέας, από τη σκηνή μας με ένα χοντρό σκοινί. Μας κάνουν πλακίτσα, περιμένουν να έρθουν ύαινες και τραβώντας το δοχείο να τραβάνε παράλληλα και τη σκηνή καθώς θα κοιμόμαστε. Το παίρνουμε χαμπάρι και δένουμε το δοχείο από έναν κορμό πίσω από τη σκηνή. Τις ύαινες θέλουμε να τις νιώσουμε ακριβώς έξω από τη σκηνή, αλλά χωρίς να κουνηθούμε. Όμως δεν έρχονται...
ΤΕΛΟΣ
