Περιεχόμενα
Αγαπητοί ταξιδιώτες αυτού του site… Ήρθε η ώρα να γράψω μια ιστορία για έναν προορισμό τόσο μακρινό όσο και μοναδικό !!! Για χρόνια το άκουσμα αυτής της χώρας ήταν ταυτόσημο με τα καρτούν και τη βανίλια… Καλά καταλάβατε... Ήρθε η ώρα για τη δικιά μου, μοναδική και σπάνια, εξωτική και τροπική, μοσχομυρωδάτη, πολύχρωμη, δύσκολη και δυσπρόσιτη ΜΑΔΑΓΑΣΚΑΡΗ !!!!!
Η απόφαση σύντομη για μένα και τους άλλους 2 τρελούς συνταξιδιώτες μου. Πως να μην είναι άλλωστε με τέτοια προσφορά της Qatar airways από Αθήνα για Ανταναναρίβο στα 660Ε. Ναι καλά ακούσατε, αυτή ήταν η τιμή και ας είχε και 3 ενδιάμεσες πτήσεις (Αθήνα à Άμπου Ντάμπι, Άμπου Ντάμπι à Σεϋχέλλες, Σεϋχέλλες à Ανταναναρίβο). Και παραπάνω να ήταν οι πτήσεις, για 660Ε θα το ξανάκανα δεδομένου ότι το μέσο εισιτήριο από Ελλάδα για Μαδαγασκάρη κοστίζει 900-1000Ε. Ο κύβος ερρίφθη λοιπόν τον περασμένο Ιανουάριο και το εισιτήριο αγοράστηκε με προοπτική το ταξίδι να πραγματοποιηθεί σε μια πολύ καλή «καιρικά» περίοδο, το Νοέμβριο του 2016.
Και πολύ σύντομα άρχισαν και οι προετοιμασίες… Χμμμ τι να κάνεις και να πρωτοκάνεις μέσα σε 13 ημέρες σε ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ νησί όπως είναι η Μαδαγασκάρη; Ιδού ένα πολύ δύσκολο πρόβλημα για πολύ γερούς λύτες το οποίο γίνεται ακόμη δυσκολότερο αν θέλεις να μειώσεις το κόστος στο μικρότερο δυνατό (ας γελάσουμε λίγο) !!! Στοιχείο 1ο: αν θες να δεις πολλά μέρη στο νησί σε 13 ημέρες και γενικά σε λίγο χρόνο θα πρέπει να χρησιμοποιήσεις το αεροπλάνο για εσωτερικές πτήσεις γιατί οι αποστάσεις είναι τεράστιες και το οδικό δίκτυο κακό έως ανύπαρκτο. Και εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν γιατί η air Madagascar είναι μονοπώλιο και όλες μα όλες οι εσωτερικές πτήσεις που εγώ τουλάχιστον βρήκα κόστιζαν φιξ τιμή 450Ε με επιστροφή ! Σχεδόν δηλαδή όσο τα 2/3 της τιμής του αρχικού εισιτηρίου ! Που σημαίνει ότι αν χρησιμοποιήσεις αεροπλάνο για 2-3-4 να πω εγώ πτήσεις, έχεις τινάξει τον προϋπολογισμό στον αέρα. Χώρια που η air Madagascar είναι από τις πλέον (απ’ ότι διάβαζα) αναξιόπιστες εταιρείες στο θέμα ακυρώσεων πτήσεων, καθυστερήσεων κτλ. κτλ. Τι κάνεις λοιπόν όταν πρέπει να αποφύγεις αυτό το υπέρογκο κόστος ;;; Νοικιάζεις αυτοκίνητο και ξεχύνεσαι στους δρόμους της Μαδαγασκάρης και ΟΤΙ ΠΡΟΛΑΒΕΙΣ !!! Και για να είμαι πιο σωστός νοικιάζεις ΜΟΝΟ τζιπ γιατί αλλιώς δεν πρόκειται να πας ΠΟΥΘΕΝΑ εκτός των ορίων της πρωτεύουσας !!! Και νοικιάζεις και προσωπικό οδηγό γιατί αλλιώς ΔΕΝ ΘΑ ΤΗ ΠΑΛΕΨΕΙΣ ! Το οδικό δίκτυο είναι απίστευτα κακό, ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ λακούβες, πολλοί χωματόδρομοι, απότομες στροφές…. ζόρι, ζόρι, ζόρι για να μειώσεις το κόστος αλλά κι από την άλλη είναι ο ΤΕΛΕΙΟΣ τρόπος να γνωρίσεις και να θαυμάσεις την ενδοχώρα, τα χρώματα και τα μοναδικά τοπία που ΜΟΝΟ η Μαδαγασκάρη προσφέρει τόσο απλόχερα. Κι εδώ να κάνω μια μικρή παρένθεση για το θέμα οδήγηση….(Οπωσδήποτε να προσλάβετε οδηγό γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολη η οδήγηση αλλιώς. Εκτός αυτού εγκυμονεί και κάποιους κινδύνους. Είχα διαβάσει στον ταξιδιωτικό μου οδηγό και μου το επιβεβαίωσε κι ο δικός μας οδηγός πως καλό είναι να φτάνεις πάντα στη διαδρομή σου πριν σε βρει το πυκνό σκοτάδι και σίγουρα όχι μετά τις 00:00. Τουλάχιστον για τη νότια ενδοχώρα υπάρχει έντονα η φήμη ότι κυκλοφορούν συμμορίες υποκινούμενες από την αστυνομία που τους προμηθεύουν με όπλα και επιτίθενται κατά προτίμηση στους ντόπιους για αρπαγή ζωντανών κτλ. αλλά και οι ευτραφείς, φτωχούληδες ξένοι τουρίστες μπορούν να αποτελέσουν στόχο, στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή).
Η ενοικίαση του αμαξιού έκλεισε λοιπόν μαζί με τον οδηγό (ένας πάρα πολύ καλοσυνάτος και συμπαθητικός - αγγλόφωνος στο μέτρο του δυνατού οδηγός, πληροφορίες παρέχονται εντός) μετά από αρκετή αναζήτηση και επικοινωνία με τουριστικά γραφεία που βρήκα από τον ταξιδιωτικό οδηγό (για τη Μαδαγασκάρη προτίμησα Bradt guides) και το internet. Το κόστος ανήλθε σε περίπου 800$ για την ενοικίαση για όλες τις ημέρες (συμπεριλαμβανομένης της πληρωμής του οδηγού και του μικρού κόστους διαμονής του/ διατροφής του σε φτηνά τοπικά καταλύματα/εστιατόρια κοντά σε αυτά που θα διαμέναμε εμείς), τιμή εξαιρετικά καλή συγκριτικά με αυτά που ζητούσαν άλλοι (και το πρακτορείο αρκετά αξιόπιστο). Η πρώτη δυσκολία (από τις πολλές που θα συναντήσει κανείς στη Μαδαγασκάρη) έφυγε λοιπόν και ακολούθησε ο σχεδιασμός του πλάνου περιήγησης. Μια ζάλη ομολογουμένως με έπιασε όταν συνειδητοποίησα ότι οι ημερήσιες αποστάσεις που έπρεπε να διανύονται είναι της τάξης των 200 - 400km. Κι όταν βιώσαμε και την ποιότητα των δρόμων… Δεν πειράζει όμως, είπαμε, ο μοναδικός τρόπος για να γνωρίσεις την ενδοχώρα.
Στοιχείο Νο.2: Αν θες να δεις το Tsingy de Bemaraha, ουσιαστικά από τα φαβορί μην πω το πιο διάσημο φυσικό αξιοθέατο στη Μαδαγασκάρη, θα πρέπει να πας με πτήση στη Morondava πρώτα και μετά να νοικιάσεις τζιπ. ΜΟΝΟ έτσι. Γιατί αλλιώς χρειάζεσαι 3 μέρες οδήγηση μόνο για να φτάσεις από την πρωτεύουσα. Κι αυτό αν στο επιτρέψουν οι καιρικές συνθήκες γιατί θα πρέπει να διασχίσεις με το τζιπ γέφυρες, ποτάμια, λακούβες, λάσπες κτλ. Κι άμα φτάσεις θα πρέπει να μείνεις και 2 μέρες και άλλες 3 μέρες να γυρίσεις, ε 8 μέρες φύγανε έτσι. Συνεπώς το πλάνο να δούμε αυτό το φυσικό θαύμα αποκλείστηκε (ε να έχουμε να δούμε και κάτι όταν επιστρέψουμε ξανά στο νησί με την ίδια μαγική προσφορά της Qatar μετά από 20 χρόνια ξανά !!!!). Από την άλλη όμως να μη δεις το tsingy αλλά να μη δεις και τα baobab πάει ΠΟΛΥ !!! Γι’ αυτό και τα Baobab θα τα βλέπαμε ασυζητητί μετά από δημοκρατική απόφαση του σχεδιαστή του ταξιδιού, δηλαδή εμένα !
Και μιας και άρχισα να μιλάω για το πρόγραμμα του ταξιδιού και τα μέρη, να κάνω μια παρένθεση για να δηλώσω το εξής. Το ταξίδι στη Μαδαγασκάρη είναι ΚΑΘΑΡΑ φυσιολατρικό, ζουγκλο-λατρικό, λαιμουριο-λατρικό, τοπιο-λατρικό και ότι άλλο θέλετε με πρώτο συνθετικό κάτι από φύση. Στη Μαδαγασκάρη δεν πας ούτε για να δεις μουσεία (δεν υπάρχουν άλλωστε), ούτε για να πιείς το γαλλικό σου καφέ με θέα τι πολιτισμένες πλατείες και τα εξωραϊσμένα αγάλματα. Στη Μαδαγασκάρη πας για να ρουφήξεις φύση !!! Να ρουφήξεις χρώματα, μυρωδιές, ήχους, κραυγές, και εικόνες μοναδικές. Να γίνεις ένα με τους λαιμούριους μέσα στην πυκνή ζούγκλα και να χαθείς ψάχνοντας χαμαιλέοντες μέσα στα βάθη της νύχτας. Δε λες ευτυχώς που δεν είχαν ξυπνήσει τα φίδια την περίοδο που πήγαμε !! (παρεμπιπτόντως, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, ούτε εγώ το ήξερα…. Ο οδηγός σε ένα πάρκο μας διαβεβαίωσε πως στη Μαδαγασκάρη δεν υπάρχουν δηλητηριώδη φίδια. Όντας απομονωμένο για χρόνια το νησί δεν εξελίχτηκαν και πολλοί θηρευτές στο νησί με αποτέλεσμα το πιο επικίνδυνο ζώο να είναι ένα είδος αιλουροειδούς που τρώει και τους καημένους τους λαιμούριους, η τρομερή fossa – προφέρεται φούσα).
Κλείνει η παρένθεση λοιπόν και επιστρέφω στο πρόγραμμα που όπως και δήποτε έπρεπε να συμπεριλάβει τα αγαπημένα και διάσημα baobab. Για να φτάσουμε λοιπόν στην Αllee des baobabs, έπρεπε να οδηγήσουμε μέχρι τη Morondava, μεγάλη πόλη στη νότιο-δυτική πλευρά του νησιού. Και γιατί αναφέρω τόση ώρα το σχεδιασμό του ταξιδιού και να μην πάω κατευθείαν στην υλοποίηση; Να το ζήσουμε όλοι μαζί κι εγώ ξανά; Φύγαμε για ΜΑΔΑΓΑΣΚΑΡΗΗΗΗΗΗΗ !!!!!
Το αεροπλάνο μόλις προσγειώθηκε στο διεθνές αεροδρόμιο του Ανταναναρίβο. Είχε προηγηθεί μια μακρά και κουραστική ημέρα στο αεροδρόμιο του Άμπου Ντάμπι και μετά στις μαγευτικές Σεϋχέλλες στις οποίες δυστυχώς δεν κάναμε τρέλες παρά μόνο μια πεταχτή ματιά ρίξαμε από ψηλά και κατά τη διάρκεια της ολιγόωρης παραμονής μας στο αεροδρόμιο. Οι πτήσεις με Qatar airways και Air Seychelles ήταν ικανοποιητικές χωρίς απρόοπτα.
Aεροδρόμιο Άμπου Ντάμπι
Πάμε για τρέλες στις Σεϋχέλλες !
Antananarivo airport
Προσγείωση λοιπόν κατά το μεσημέρι και κατευθείαν στο έλεγχο για την απόκτηση βίζας έναντι ενός ποσού (που δεν θυμάμαι). Έξοδος στο χώρο των αφίξεων και εκεί μας περίμενε ο καλοσυνάτος οδηγός μας με το τζιπάκι που θα γινόταν το 2ο σπίτι μας για τις επόμενες ημέρες. Πρώτη εντύπωση: Μας υποδέχονται ανθισμένες οι πανέμορφες jacarandas. Δεύτερη εντύπωση: Αφρική !!!! Γνώριμα (για τον υποφαινόμενο συγγραφέα) τοπία καθώς έχει προηγηθεί και η εμπειρία της Ουγκάντας προ ετών. Ένα χαοτικό συνονθύλευμα ανθρώπων, αμαξιών, παραγκών, υποτυπωδών μαγαζιών, μικροπωλητών, ζώων, σκουπιδιών και αρκετούτσικες (ευτυχώς) jacarandas.
Antananarivo ή Tana
Το Ανταναναρίβο (η πόλη των χιλίων – πιθανότατα 1000 πολεμιστών που το υπερασπίστηκαν από επιδρομές στο παρελθόν), γνωστό χαϊδολογώντας και ως Τάνα είναι μια χαοτική πόλη χτισμένη πάνω σε πολλούς λόφους. Στο κέντρο η lower Tana που μένει η φτωχολογιά. Στους λόφους η upper Tana που μένουν οι εύποροι αστοί. Τι να δεις στην Τάνα; Ιδού η ερώτηση…θα μπορούσες και τίποτα αλλά ίσως και να την αδικείς. Στην κορυφή ενός λόφου με πανοραμική θέα δεσπόζει η Rova, το κατεστραμμένο αλλά αναπαλαιωμένο παλάτι της πρώην βασίλισσας το οποίο δυστυχώς δεν προλάβαμε να δούμε. Κάποια ωραία αναπαλαιωμένα σπίτια και μερικές ελάχιστες πλατείες με ευχάριστη ατμόσφαιρα τις είδαμε. Κάτι άλλο δεν είδαμε κι αυτό γιατί κι εμείς, όπως και οι περισσότεροι τουρίστες που επισκέπτονται την Τάνα απλά την προσπερνούν για να πάνε στα καλύτερα...Γιατί υπάρχουν πολλά καλύτερα. Επίσης μη ξεχνάτε ότι η Τάνα είναι βρώμικη και κυρίως επικίνδυνη. Ο οδηγός καθ’ όλη τη διάσχιση της πόλης (ακόμη και το πρωί) μας συμβούλευε να έχουμε κλειστά τα παράθυρα του αμαξιού προς αποφυγή κλοπών ενώ το βράδυ δεν νοείται να κυκλοφορήσεις ελεύθερος ιδιαίτερα στο κέντρο της πόλης… Do not…
Antananarivo downtown
Πανοραμική άποψη του Ανταναναρίβο με το παλάτι Rova στο βάθος
Ωστόσο μια στάση για φαγητό στην Τάνα επιβάλλεται. Ώρα λοιπόν για μια πρώτη γνωριμία με τη Μαλγάσια κουζίνα στο εστιατόριο δίπλα στον επιβλητικό σιδηροδρομικό σταθμό της πρωτεύουσας. Είχαμε λυσσάξει ήδη από την Ελλάδα να δοκιμάσουμε το διάσημο zebu, το «εθνικό βοοειδές» της Μαδαγασκάρης. Το zebu λοιπόν είναι ένα βοοειδές εισαχθέν από την Ινδία παρακαλώ και το διακρίνεις όχι από τα κέρατα αλλά από τη χαρακτηριστική καμπούρα. Το zebu στη Μαδαγασκάρη είναι επίσης το εθνικό τους «όχημα» αφού χρησιμοποιείται για όλες τις αγροτικές δουλειές και εννοείται δεν θα μπορούσε και να μην τρώγεται ! Και είναι και νόστιμο ! Ορίστε λοιπόν τα πρώτα, γευστικά ομολογουμένως πιάτα της μαλγάσιας κουζίνας σε ένα ευχάριστο περιβάλλον, εννοείται με ευρωπαίους τουρίστες στην πλειοψηφία.
Mαλγάσια κουζίνα - zebu
Το γεύμα τελείωσε κι εμείς κατευθείαν στο τζιπ γιατί ο δρόμος είναι μακρύς και μέχρι το βράδυ πρέπει να φτάσουμε στη 2η μεγαλύτερη πόλη και το σημαντικότερο οικονομικό και βιομηχανικό κέντρο της χώρας, την Antsirabe. Βγαίνοντας στα περίχωρα της Τάνα αρχίζουν να διαφαίνονται οι ορυζώνες, φτώχεια καταραμένη και μετά… το χρώμα της γης…καφέ, κόκκινο, πορτοκαλί και μια μουντίλα, ένας σκοτεινιασμένος ουρανός, κάτι που σε χαλάει βρε παιδί μου. Ο λόγος: αιθαλομίχλη και καμμένα εδάφη παντού. Αυτό το θέαμα θα το συναντούσαμε πολλές φορές κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας και αυτό είναι και το πιο λυπηρό και σπαραχτικό συναίσθημα που επίσης σου γεννάει η Μαδαγασκάρη. Φωτιές παντού, τα δάση καίγονται ασύστολα και κανένας περιορισμός ούτε από περιβαλλοντικές οργανώσεις ούτε από τίποτα. Ασυδοσία και διαφθορά των πολιτικών αρχών στο μέγιστο. Γι’ αυτό ΤΡΕΧΑΤΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΗ ΧΩΡΑ ΟΣΟ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΕΤΕ !!!!!!!
Ορυζώνες στα περίχωρα της Tana
Καθ' οδόν προς Antsirabe
Νύχτωσε πια και εμείς έχουμε φτάσει στην «κοσμοπολίτικη» Antsirabe. Το ξενοδοχείο συμπαθητικό, ένα γρήγορο ντους, σκοτώνουμε τις απαραίτητες κατσαριδούλες (στην Αφρική και εν γένει στη Μαδαγασκάρη ήρθαμε, τι στο καλό!) και κατευθείαν για ύπνο γιατί αύριο (όπως και κάθε μέρα) έχει ξύπνημα από πολύ πρωί και οδήγηση πολλή.
