Μαδαγασκάρη Άγρια ομορφιά για όσους προλάβουν... ΜΑΔΑΓΑΣΚΑΡΗ !!!

[hydronetta]

Ένα από τα αρνητικά της Μαδαγασκάρης είναι οι ατέλειωτες ώρες οδήγησης ειδικά αν θες να δεις αρκετά σε περιορισμένο χρόνο. Ο δρόμος ειδικά στα δυτικά προς Kirindy -Tsingy σκέτη δοκιμασία για την σπονδυλική στήλη.
Από τους λεμούριους προφανώς ο νυχτόβιος μικρούλης ήταν mouse lemur, οι ημερήσιοι: κάποια ποικιλία brown lemur και ο τελευταίος ο ασπρόμαυρος ένας ωραιότατος sifaka. Την ίδια βόλτα κάναμε κι εμείς το βράδυ αλλά το πρωί η ομάδα μας δήλωσε κουρασμένη και θέλαμε μια ώρα νωρίτερα να φτάσουμε στα Tsingy
Fossa αξιωθήκαμε να δούμε μόνο στο Vakona αλλά σε κλουβί.
Ωραία η λεωφόρος των baobab χωρίς πολύ κόσμο. Aν ήσουνε εκεί αρχές Σεπτέμβρη όπως εμείς θα απογοητευόσουν. Σκέτο τσίρκο από κοσμοπλημμύρα.

 

[Marlen123]

Υπεροχες φωτογραφίες, υπέροχο νησί, υπέροχη αφήγηση.
Περιμένουμε τη συνέχεια!

 

[anlazar]

Κι εκεί λοιπόν που ετοιμαζόμαστε για την επιστροφή, κάπου ανάμεσα στις φωτογραφίες με τα baobab, ο 3ος της παρέας (θα ακολουθούσε και ο 2ος οσονούπω) είχε την πρώτη του «τροπική - γαστρεντερολογική» ατυχία ! Ξαφνικά πετιέται από το αμάξι και αρχίζουν οι ακατάπαυστοι έμετοι και οι διάρροιες. Καιρός για οίκτο όμως δεν υπάρχει...Γιατρός ο ασθενής, γιατρός και ο υποφαινόμενος συγγραφέας, άρα η κατάσταση ελέγχεται (μάλλον!). Πρέπει να φύγουμε...μόλις ηρέμησε λίγο μπαίνουμε στο αμάξι και αναχωρούμε για Morondava, την πρωτεύουσα του νότου και το σημείο που θα ξαποστέναμε για φαγητό αλλά και για να ηρεμήσει λίγο περισσότερο ο ασθενής μας καθότι τόσες ώρες με ναυτία και εμετούς σε ένα τζιπάκι που ανεβοκατεβαίνει σε λακούβες και χωμάτινους δρόμους, ευχάριστη εμπειρία δεν το λες !
Φτάσαμε λοιπόν στην παραθαλάσσια Morondava και στάση για φαγητό σε ένα κεντρικό εστιατόριο.

Ψάρι με ρύζι για τους 2 της παρέας (επιτέλους φτάσαμε στα παράλια και είδαν ψάρι τα ματάκια μας μετά από τόσο zebu), για τον δε 3ο ούτε λόγος για φαγητό.

Ξαπλωμένος στις πίσω θέσεις του τζιπ κι όντας βαριά αφυδατωμένος, μετά βίας πίνει νερό και βγαίνει μόνο για να πάει στην τουαλέτα ………… και μόλις συνήλθε «κάπως», δυστυχώς διαπίστωσε ότι δεν υπάρχει χρόνος για περαιτέρω αργοπορία (μα τι σκληρότητα πια) και έπρεπε να φύγουμε για Miandrivazo, ένα χωριό στη μέση του πουθενά όπου έπρεπε να κατασκηνώσουμε για το βράδυ καθότι νυχτώνει νωρίς και άλλο μέρος να μείνεις δεν υπάρχει σε απόσταση πολλών χιλιομέτρων και δεν είναι και το πιο ασφαλές να ξεμείνεις στη μέση του πουθενά….τα σχόλια του ταξιδιωτικού οδηγού περί ένοπλων ομάδων που σταματούν τα τζιπ και τα ληστεύουν επιβεβαιώθηκαν και από τον οδηγό μας παρότι μας είπε ότι αφορούν κυρίως ντόπιους (για να τους πάρουν τα ζώα) και συμβαίνουν πιο συχνά στα νότια της χώρας. Στην έξοδο όμως της Morondava κάναμε μια μικρή στάση στην παραλία… ε να μη θαυμάσουμε εμείς οι υγιείς (ακόμα) το κανάλι της Μοζαμβίκης; Ιστορικές στιγμές!

Και μετά από άλλη μία κουραστική οδήγηση τόσο για τον οδηγό όσο και για εμάς κι ενώ ο ασθενής έχει αρχίσει να συνέρχεται ως εκ θαύματος, ο 2ος ασθενής-γιατρός της παρέας άρχισε να αρρωσταίνει…Και φτάσαμε στο Miandrivazo, στο μόνο «αξιοπρεπές» ξενοδοχείο της περιοχής (υπήρχε και άλλο ένα πιο ακριβό αλλά ήταν ήδη booked!). Το εν λόγω ξενοδοχείο ωστόσο δεν είχε site στο ιντερνετ και ο μόνος τρόπος να κλειστεί ήταν με τη βοήθεια του γραφείου που μας νοίκιασε το αμάξι (να είναι καλά οι άνθρωποι). Φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας πριν νυχτώσει, φάγαμε (όσοι άντεχαν ένα υποτυπώδες βραδυνό) και μπήκαμε στην ξύλινη καλυβούλα - bungalow μας με τα 3 κρεβάτια και το εξωτικό μπάνιο μας που το χώριζε μια πλαστική κουρτινούλα από τον υπόλοιπο χώρο.

Και κάπου εκεί, μέσα στην άγρια νύχτα ο 2ος ασθενής πια άρχισε να ψήνεται στον πυρετό και να κάνει εμετούς. Και κάπου εκεί έπεσε η γεννήτρια και σταμάτησαν να δουλεύουν οι δύο επιδαπέδιοι ανεμιστήρες και άρχισε να κάνει αποπνικτική ζέστη κάτω από τις κουνουπιέρες. Και κάπου εκεί με ξύπνησε ο μαύρος φύλακας του ξενοδοχείου που μας ζήτησε να κλείσουμε το μοναδικό (!) παραθυράκι της καλύβας για safety reasons. Kαι κάπου εκεί έπρεπε να σκοτώσω τις γιγάντιες κατσαρίδες για να μην τρομάξει η κοπέλα της παρέας…. Ευχάριστη κατάσταση δεν τη λες και κάπως έτσι ο υποφαινόμενος πέρασε τη νύχτα του «Αγίου Βαρθολομαίου»... Αν δεν ήταν και γιατρός μπορεί και να είχε πανικοβληθεί γνωρίζοντας ότι η πιο κοντινή «νοσοκομειακού τύπου» υποδομή ήταν 6 ώρες μακριά. Παρόλα αυτά στηρίχτηκε στην καλή του τύχη και στην «ανθεκτικότητά» μετά από αρκετά, μακρινά και τροπικά ταξίδια και μέχρι την επόμενη ημέρα το βραδάκι ήταν ήδη περδίκι. Και αυτός και ο πρώτος ασθενής της παρέας. Όσο για την κοπέλα της παρέας, η ανθεκτικότητά της μνημειώδης, σαν τις κατσαρίδες (!!!) καθώς σε όλο το ταξίδι δεν έπαθε τίποτα ! Μόνο τους άρρενες συνταξιδιώτες πήγε να ξεκάνει αλλά δεν τα κατάφερε… Και να κάνω μια μικρή παρένθεση για να πω πως τέτοιου είδους αναποδιές σίγουρα θα συμβούν σε καθένα που κάνει ταξίδια μακρινά και σε τροπικά μέρη. Η εξιστόρηση της κατάστασής μας δεν είναι για να τρομάξει ούτε να αποτρέψει κανέναν να επισκεφτεί αυτή την υπέροχη χώρα. Κοινή λογική χρειάζεται και πολύ προσοχή στο τί τρώτε και από που. Όλα καλά λοιπόν και μετά από μία πολύ «κουραστική» νύχτα, έγερση το πρωί για να συνεχίσουμε το ταξίδι της επιστροφής. Άλλη τόσο πολύωρη οδήγηση για μια ολόκληρη μέρα για να φτάσουμε μέσω Antsirabe και του πολύ δύσκολου δρόμου της επιστροφής (πολλές μα πάρα πολλές στροφές, και πολλές μα ΠΑΡΑ ΠΑΡΑ πολλές νταλίκες…για τις επικίνδυνες προσπεράσεις του οδηγού μας με ολόκληρες νταλίκες πάνω σε κλειστές στροφές ας μην μιλήσω…..) πάλι στη βρώμικη και άσχημη Tana.

Πτώματα λοιπόν πέφτουμε να κοιμηθούμε σε ένα πολύ όμορφο ξενοδοχείο με μπουκαμβίλιες πάνω σε έναν από τους πολλούς λόφους της Τάνα, με θέα τη «μαγική δεν τη λες» Τάνα !

Υπομονή γιατί αύριο ήρθε η στιγμή να κατευθυνθούμε επιτέλους προς τα ανατολικά. Ακολουθούν ζούγκλες, παρθένα πάρκα, περισσότεροι λαιμούριοι και το νησάκι του Ινδικού !!!!

 

[fenia42]

Τι όμορφη ιστορία! Δε την είχα πάρει χαμπάρι. Άντε γράφε γιατρέ μου.

 

[KonstantinosAlyona]

Τελείωσα σε λίγη ώρα όλη τη μέχρι τώρα περιγραφή σου, και ξαναείδα και τις φωτογραφίες για να γουστάρω πιο πολύ. Φημίζομαι για την υπομονή μου, αλλά γράψε άλλα 4 κεφάλαια μέχρι αύριοοοοοοοο.

 

[whoknows]

τι ωραιο ταξιδι φιλε μου, η Μαγαδασκαρη ειναι στην λιστα μου για να παω, και δυστυχως μεχρι σημερα δεν τα εχω καταφερει. Υπεροχες φωτογραφιες και αφηγηση. Ανυπομονω να διαβασω την συνεχεια

 

[chris7]

Υπομονή γιατί αύριο ήρθε η στιγμή να κατευθυνθούμε επιτέλους προς τα ανατολικά. Ακολουθούν ζούγκλες, παρθένα πάρκα, περισσότεροι λαιμούριοι και το νησάκι του Ινδικού !!!!

Πόση υπομονή πια;
Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[anlazar]

Πόση υπομονή πια;
Περιμένουμε τη συνέχεια.

Eτοιμάζεται λίαν συντόμως !!!

 

[anlazar]

Ήρθε λοιπόν η στιγμή να κατευθυνθούμε επιτέλους προς τα ανατολικά. Πρωινή έγερση στην Τάνα και φεύγουμε με το γλυκύτατο οδηγό μας για τα δύο μεγάλα πάρκα, το Andasibe National Park και το πιο άγριο/παρθένο/ανέγγιχτο Mantadia National Park. Το τοπίο πια αρχίζει να γίνεται διαφορετικό και πολύ πιο ευχάριστο. Κυριαρχεί το πράσινο και πιο οργιώδης βλάστηση σε σύγκριση με το μονότονο, στενάχωρο, σε αποχρώσεις του «χώματος», καμμένο νότο.

Mετά από περίπου 4 ώρες οδήγησης φτάνουμε στην περιοχή με τα πάρκα και κάνουμε την πρώτη μας στάση σε ένα μικρό πάρκο, το VOI MMA για μια μικρή, σύντομη εξερεύνηση και αναζήτηση... τί άλλο…λαιμούριων. Η πεζοπορία ξεκινά σε πυκνή βλάστηση και ξάφνου…τι τύχη !!! Τι ομορφιά !!! Ένα μεγάλο κοπάδι από πανέμορφους λαιμούριους indri είναι μπροστά μας !!!! Ήσυχα, ήσυχα παρακολουθούμε τις κινήσεις τους και αισθανόμαστε ευλογημένοι μπροστά σε αυτό το πολύ σπάνιο στιγμιότυπο σύμφωνα με τον οδηγό μας ! Όσον αφορά τα υπόλοιπα λάφυρα από την πεζοπορία, ο ικανός οδηγός μας εντόπισε ένα μικρό φιδάκι (ναι, έχουν αρχίσει να ξυπνάνε λοιπόν από τη νάρκη τους !!!), μια πανέμορφη λιβελούλα και ένα πολύ περίεργο σκαθάρι... Απολαύστε μερικές φωτογραφίες λοιπόν….

Η ώρα πέρασε και εμείς κατενθουσιασμένοι συνεχίζουμε το ταξίδι μας γιατί πρέπει να φτάσουμε στον τελικό μας προορισμό για σήμερα όπου και θα καταλύσουμε για τη νύχτα, το Vakona Lodge. Το Vakona Lodge λοιπόν είναι μακριά σε σχέση με αυτό που βλέπεις στο χάρτη….και ναι είναι χωμένο μέσα στο τροπικό δάσος…. και ναι ακούς τα τροπικά πουλιά και τους λαιμούριους αν είσαι τυχερός τα βράδια….και ναι είναι πανέμορφο. Εννοείται ότι όλα αυτά πάνε συνοδεία με τα χρήματα που θα σπαταλήσεις για να έρθεις και να μείνεις εδώ! Ακριβούτσικο κατάλυμα, ιδιοκτησία ενός πλουσιότατου Γάλλου, αξίζει όμως τα λεφτά του με το παραπάνω !!! Χώρια που είναι και το πιο κοντινό στο Mantadia NP. Κάντε λοιπόν την κράτησή σας ηλεκτρονικά εγκαίρως και απλώς αφεθείτε στη μαγεία της ζούγκλας και της απομόνωσης. Ορίστε και μερικές φωτογραφίες από το κατάλυμα….

Νύχτωσε για τα καλά εδώ στους τροπικούς όμως εμείς δεν πρέπει να χάσουμε τις στιγμές ούτε το κουράγιο μας. Πίσω στη ζούγκλα για νυχτερινό περπάτημα στο Mitsinjo Forest (useful tip: από τα ελάχιστα στη Μαδαγασκάρη όπου επιτρέπεται το night walk). Δυστυχώς η σημερινή βόλτα περιλάμβανε την ανεύρεση ενός μικρού φιδιού μόνο και μερικούς χαμαιλέοντες…ούτε ίχνος λαιμούριων αλλά είμασταν ήδη χορτάτοι από το μεσημέρι και απλώς απολαύσαμε τον υπόλοιπο περίπατο στο θεοσκότεινο, υγρό, και ζεστό περιβάλλον της ζούγκλας ! Πραγματικά απόκοσμη εμπειρία !!!

Πίσω στο κατάλυμα για το δείπνο μας συνοδεία κεριών και τη θέα της όμορφης λίμνης που περιβάλλει το κατάλυμα και ύπνο γιατί αύριο έρχονται τα καλύτερα….

Πρωινό ξύπνημα λοιπόν και φεύγουμε για αναζήτηση λαιμούριων σε ένα πραγματικά ανέγγιχτο και παρθένο δάσος που δέχεται τους λιγότερους επισκέπτες στο σύμπλεγμα Andasibe-Mantadia και είναι το Mantadia NP. Κι αν δεν με πιστεύετε για τη μαγεία του Mantadia NP, ας μιλήσει καλύτερα ο ταξιδιωτικός οδηγός οπότε και σας παραθέτω αυτούσιο το κείμενο (ας μου επιτραπεί το αγγλικό): While Andasibe is almost for everyone, Mantadia is for the enthusiast. What makes it so special is that, contrast to Andasibe, it comprises virtually untouched primary forest. Visitors must be prepared to work for their wildlife κτλ κτλ κτλ ! Έτσι λοιπόν κι εμείς αποφασίσαμε να δουλέψουμε για να εντοπίσουμε τους λαιμούριους και ξεχυθήκαμε στο Mantadia NP.
Ο δρόμος μέχρι την είσοδο στο πάρκο μακρύς και κακής ποιότητας - χωματόδρομος γαρ με πολλές λακούβες. Χωρίς τζιπάκι και χωρίς σύμμαχο τον καιρό (απουσία βροχών) η πρόσβαση στο πάρκο αποκόπτεται. Οπότε προετοιμαστείτε καταλλήλως και με πολύ τύχη ! Το Mantadia NP λοιπόν είναι μεγάλο…πολύ μεγάλο και επειδή ακριβώς είναι και αρχέγονο, τα δέντρα είναι ψηλά και η ζούγκλα πυκνή !!! Χρειάζεται λοιπόν πολύ προσπάθεια (work for your wildlife είπαμε) γιατί περπατάς σε συνθήκες τροπικής ζέστης και υγρασίας και επίσης χρειάζεται κυρίως τύχη για να εντοπίσετε τα ζώα (εμείς ευτυχώς για άλλη μια φορά την είχαμε). Η πεζοπορία ξεκινάει ανηφορικά μέχρι το "μπαλκόνι" όπου μπορείς να αγναντέψεις όοοοοολη την πανέμορφη θέα της ζούγκλας!! Στη συνέχεια κατεβαίνεις στο δάσος και ξεκινάς την αναζήτηση παρέα με τους ικανότατους οδηγούς. Ο κόσμος λίγος και έτσι έχουμε το δάσος δικό μας…Μετά από εξουθενωτική αναζήτηση, περνώντας ανάμεσα από πυκνή βλάστηση, φτέρες, κλιματσίδες, κι ότι άλλο τροπικό φυτό θέλετε, τελικά αξιωθήκαμε να δούμε λαιμούριους αν και βέβαια στα ψηλά δέντρα !!! Λίγα τα στιγμιότυπα, σε μεγάλο ύψος οι λαιμούριοι αλλά το καταφέραμε και αυτό και το ευχαριστηθήκαμε πολύ ! Απολαύστε τις φωτογραφίες από το αγαπημένο Mantadia NP…

Στα highlights της άγριας, "μικροσκοπικής" ζωής ένα πάρα πολύ όμορφο όσο και περίεργο "σκαθάρι"

και μια μικρή χνουδωτή άσπρη μπαλίτσα....σαν μούχλα....σαν κόκκος από βαμβάκι....ένα τίποτα δηλαδή....ΚΙ ΟΜΩΣ !!! Μη ξεγελιέστε !!! Είναι ζωντανός οργανισμός !!! Ένα είδος εντόμου που κινείται και που ποτέ δεν θα το καταλαβαίναμε αν δεν είχαμε τους έμπειρους οδηγούς να μας το δείξουν ! Πόσο μαγική και παράξενη είναι η φύση τελικά εδώ στη Μαδαγασκάρη....

Kι αν νομίζετε ότι το περπάτημα τελείωσε εδώ είστε γελασμένοι!!! Γιατί οι εκπλήξεις και οι συγκινήσεις στη Μαδαγασκάρη δεν τελειώνουν ποτέ ! Φεύγοντας λοιπόν από το πάρκο και πολύ κοντά σε αυτό υπάρχουν μερικές διαδρομές για περπάτημα στη ζούγκλα. Μας πρότεινε λοιπόν ο οδηγός μας να τον ακολουθήσουμε στο trail «Chute Sacree», να δούμε και έναν καταρράκτη με μια λιμνούλα…Άλλο που δεν θέλαμε εμείς να ξανα-περπατήσουμε στη ζούγκλα και ορμάμε προς αναζήτηση νερών να δροσιστούμε.

Τι να πει κανείς για τη διαδρομή τώρα… Πόσο πιο «τροπικά» να το περιγράψει…. φτέρες, βρύα, άγρια φυτά….και μια διαδρομή κολασμένη…να ανεβαίνεις βράχια, να κατεβαίνεις βράχια…κι όλα σε συνθήκες απόλυτης και αποπνικτικής ζέστης και υγρασίας….και το πιο μαγευτικό….μόνοι μας !!! Εμείς κι ο οδηγός.

Αφού λοιπόν ο 3ος της παρέας παρ’ ολίγον να μας αφήσει από τη δύσπνοια και την κούραση της άγριας πεζοπορίας (ως ο πλέον αγύμναστος και αρειμάνιος καπνιστής), τελικά βγήκαμε σε ένα ξέφωτο και διαπιστώσαμε τι….ότι η παγωμένη λιμνούλα με τον όμορφο καταρράκτη, εκεί στη μέση της ζούγκλας, στη μέση του πουθενά… ήταν δική μας !!! ΔΙΚΗ ΜΑΣ !! Κι εμείς σαν μεγάλοι εξερευνητές που είχαμε μόλις ανακαλύψει το δικό μας, μικρό, τροπικό παράδεισο, ξεθεωμένοι, απλά βάλαμε τα μαγιώ μας και αφεθήκαμε στη μαγεία της στιγμής….Πόσα άραγε αγνοούν και χάνουν οι άνθρωποι που δεν κουνιούνται από την καρέκλα τους…πόση ομορφιά και πόσες εικόνες….κρίμα για όσους δεν μας ακολούθησαν αλλά ευτυχώς (τελικά!!!) που δεν το έκαναν για να έχουμε τον παράδεισο όλο δικό μας…

 

[nasos_traveler]

Τέλεια η ιστορία σου!!!! Είσαι πολυ τυχερός που έκανες αυτο το ταξίδι

 

[Samion]

τωρα τη διαβασα. ωραιες φωτο. εντυπωσιακο ποσο γρηγορα αλλαζουν τα δεδομενα. 550 πλεον με Air France απο Ρομα.

 

[anlazar]

Kι αφού απολαύσαμε το μικρό, δροσιστικό, τροπικό μας παράδεισο ήρθε η ώρα να γυρίσουμε πίσω… Είπαμε, σε αυτό το ταξίδι ο χρόνος είναι εχθρός μας!!! Πεζοπορία λοιπόν μέχρι να βγούμε πάλι στο δρόμο και από εκεί να γυρίσουμε στο Vakona lodge γιατί έχουμε και άλλα πράγματα να κάνουμε. Μας περιμένει το «τεχνητό» νησί του ξενοδοχείου με τους… λαιμούριους !!!! Μάλιστα…ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου έχει δημιουργήσει στην ουσία ένα τεχνητό χώρο, πρακτικά ένα νησί στη μέση μιας λίμνης, στο οποίο τοποθέτησε πολλούς, εξημερωμένους πια λαιμούριους! Ευαίσθητο κάπως το ζήτημα, καθώς οι «αληθινοί» λαιμούριοι, οι ελεύθεροι, οι άγριοι δεν έρχονται σε επαφή με τον άνθρωπο και δεν ΠΡΕΠΕΙ να έρχονται….και αρκετά τουριστικό επίσης θέαμα καθώς πληρώνεις το ανάλογο αντίτιμο για να πας με την πιρόγα απέναντι στο νησί…παρόλα αυτά, ειλικρινά, όσο αντίθετος και αν ήμουν δεοντολογικά με το όλο επιχείρημα, τελικά υπέκυψα στις πιέσεις των άλλων δύο ξετρελαμένων συνταξιδιωτών μου και ομολογώ πως η εμπειρία ήταν ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΗ. Πόσα διαφορετικά λαιμουριάκια να πηδάνε πάνω σου για να τα ταΐσεις μπανάνα !!! Χαμός !!!! Χαμός από λαιμούριους και από τα φλας των φωτογραφιών!!! Kι εννοείται τα μπλουζάκια με τους λαιμούριους που έβγαλε η ομάδα απέκτησαν σημασία!! Εξαιρετικά ευχάριστη εμπειρία που συνιστώ να τη ζήσετε εφόσον φτάσετε μέχρι εκεί.

Συνεχίζουμε λοιπόν και πάμε να επισκεφτούμε άλλο ένα τουριστικό «προϊόν» του ξενοδοχείου, τη φάρμα κροκοδείλων !!! Δυστυχώς όμως η ώρα ήταν περασμένη και επομένως προλάβαμε την τελευταία στιγμή μια γρήγορη βόλτα μέσα στη φάρμα….Τίποτα το ιδιαίτερο βέβαια. Πολλοί κροκόδειλοι να…ξεκουράζονται, κάποιοι άλλοι να κολυμπούν βαριεστημένα στη λίμνη…βαρετό κάπως το θέαμα εκτός και αν τις πρωινές ώρες, υπάρχει περισσότερη ξενάγηση και παρέχονται πληροφορίες σχετικά με τα ζώα και τη ζωή τους. Με αυτά και με εκείνα, νύχτωσε και μετά από μία γεμάτη μέρα ήρθε η ώρα να φάμε το τελευταίο μας βραδινό στο ξενοδοχείο και να κοιμηθούμε πάλι υπό το άκουσμα των τροπικών καλεσμάτων….

Πολύ πρωινό ξύπνημα για ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ και αποχαιρετάμε το Vakona lodge

με σκοπό να επισκεφτούμε το δεύτερο και υπερβολικά πιο τουριστικό εθνικό πάρκο της χώρας, το Andasibe National Park. Το Andasibe NP είναι το πιο τουριστικό πάρκο της Μαδαγασκάρης γιατί είναι και το πιο κοντινό στην πρωτεύουσα. Άφιξη λοιπόν στο πάρκο και ξανά ξεχυνόμαστε στο δάσος για να δούμε τί άλλο… λαιμούριους!! Άλλα τόσα συμπαθέστατα ζωάκια συμπλήρωσαν το φωτογραφικό μας παζλ και αυτή τη φορά είχαμε την ευκαιρία-τύχη να δούμε ακόμη ένα είδος που μας έλλειπε !!! Αυτό του χρυσού λαιμούριου !!! Απολαύστε τις φωτογραφίες με λαιμούριους για τελευταία φορά πια ((((

Μόλις τελείωσε η περιπλάνηση στο Andasibe ΝP, ξέραμε μέσα μας ότι είχε τελειώσει και το μεγαλύτερο και πιο δύσκολο κομμάτι αυτού του ταξιδιού. Το φυσιολατρικό κομμάτι, τα πάρκα, τα μπαομπάμπ, οι λαιμούριοι… τα απόλυτα must τα είχαμε καλύψει! Τώρα είχε έρθει η ώρα να χαλαρώσουμε… καιρός λοιπόν να γνωρίσουμε την… εξωτική Μαδαγασκάρη !!! Καιρός για διακοπές, τροπικά νησάκια, φοινικάκια και τυρκουάζ νερά!! Ελάτε λοιπόν να εξερευνήσουμε ένα μικρό κομμάτι της Ανατολικής Μαδαγασκάρης !! Στο αμάξι και πάλι λοιπόν γιατί για άλλη μια φορά ο δρόμος είναι μακρύς, πολύ μακρύς, και απαιτεί οδήγηση πολλών χιλιομέτρων με σκοπό μέχρι το βράδυ να έχουμε φτάσει στο Mahambo. Το τοπίο ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ αρχίζει να αλλάζει μια και καλή… Η Μαδαγασκάρη πια δεν είναι ένα ξερό, καμμένο νησί με κοκκινοπορτοκαλί και γεώδεις αποχρώσεις….Το είχαμε καταλάβει βέβαια ήδη από τα τελευταία πάρκα και το δρόμο προς εκεί αλλά τώρα πια το πράσινο είναι πολύ πιο έντονο. Τροπική βλάστηση, μπανανιές, φοινικόδεντρα κυριαρχούν στο τοπίο και ξάφνου εμφανίζεται και η θάλασσα…ο αγριεμένος Ινδικός Ωκεανός! Απερίγραπτη η χαρά μας που οδεύουμε παράλληλα με το κύμα κάνοντας παράλληλα κάποιες μικρές στάσεις στο δρόμο για ανεφοδιασμό…

με μεγαλύτερη στάση μας αυτή στην Toamasina, τη μεγαλύτερη πόλη της Ανατολικής Μαδαγασκάρης. Λίγες φευγαλέες εικόνες από Toamasina

και συνεχίζουμε παράλληλα με τον ωκεανό για τον τελικό μας προορισμό για σήμερα, το Mahambo.

Το Μahambo λοιπόν δεν είναι τίποτα σπουδαίο αλλά το μέρος που επιλέξαμε να μείνουμε καθώς ο δρόμος μέχρι το Soanierana-Ivongo (το σημείο από όπου φεύγει το ταχύπλοο για το νησάκι Ile Saint Mairie) είναι μακρύς. Πολύ μακρύς !! Απολαμβάνουμε το πρώτο μας (σε αυτό το ταξίδι) ηλιοβασίλεμα στον Ινδικό Ωκεανό, τρώμε ένα κλασσικό πια φαγητό (κρέας με ρύζι), ένα εντυπωσιακό για τα δεδομένα της χώρας επιδόρπιο με μπανάνες φλαμπέ (!!!) και πέφτουμε για ύπνο σε ένα ιδιαίτερα μέτριο -αναγκαστική επιλογή γιατί δεν υπήρχε τίποτα άλλο- κατάλυμα με πασσάλους πάνω στη λίμνη (δεν θα ήθελα να ξέρω πόσα φίδια ή κροκόδειλοι υπήρχαν εκεί κάτω!!!) και λίγα μέτρα πιο κάτω να ακούγεται το κύμα του Ινδικού ωκεανού να σκάει στην ακτή. Κουρασμένοι μα ευτυχισμένοι !!!

Η ημέρα ξημέρωσε πλάι στο κύμα και εμείς απολαμβάνουμε μετά το ηλιοβασίλεμα τη πρώτη μας χαραυγή στον Ινδικό ωκεανό! Τρώμε γρήγορα το στοιχειώδες πρωινό του «ξενοδοχείου δεν το λες»

και φύγαμε για το Soanierana-Ivongo. Με τις κρατήσεις στο χέρι (η εταιρεία El Condor που διαχειρίζεται το ταχύπλοο για το νησί έχει site στο ιντερνετ από όπου μπορείτε να κάνετε κράτηση και να πληρώσετε ουσιαστικά τα εισιτήρια, τα οποία τα παραλαμβάνετε μετά στην ακτή από όπου φεύγει το ταχύπλοο) φτάνουμε ενθουσιασμένοι στο σημείο αναχώρησης. Η θάλασσα αρχίζει δειλά δειλά να γίνεται κατά τόπους τυρκουάζ και πολλά φοινικάκια λιάζονται στην ακτή !! Σύντομο καφεδάκι στο πολύ όμορφο ξενοδοχείο της παραλίας

'

Δυστυχώς όμως δεν είμασταν μόνοι καθώς πολλοί τουρίστες έχουν ανακαλύψει αυτό το μικρό τροπικό παράδεισο. Έφτασε και το πλοιάριο και με Αφρικάνικο τρόπο μεταφοράς επιβιβαστήκαμε!! Άλλωστε προβλήτα δεν υπήρχε, βγάζουμε παπουτσάκια, ανεβαίνουμε στην ξύλινη «αποβάθρα», ανά ομάδες επιβιβαζόμαστε στη βάρκα (οι βαλίτσες χώρια - ευτυχώς τις μεταφέρουν γεροδεμένοι Μαδαγασκαριανοί) και στη συνέχεια μας μεταφέρουν μέχρι το ταχύπλοο για να ανεβούμε.

Το ταξίδι ξεκινάει και επιτέλους πλέουμε στον Ινδικό ωκεανό. Κι αφού το παίξαμε έξυπνοι και χωρίς αντιηλιακό καθίσαμε στο κατάστρωμα, μέχρι να καταλάβουμε τί είχαμε κάνει και ότι είχαμε γίνει αστακοί…φτάσαμε επιτέλους στο λιμανάκι του νησιού Ile Saint Mairie (στα Μαλγάσια- Nosy Boraha), το Ambodifotatra !

Και κάπου εδώ ο χρόνος σταματά… και μεταφερόμαστε σε έναν απίστευτο, ευωδιαστό, πολύχρωμο τροπικό παράδεισο όπου όλα κυλάνε αργά και μακριά από τον έξω κόσμο…