athensgenia
Member
Περιεχόμενα
Το καλοκαίρι του 2003 είχαμε την έμπνευση να πάμε στην Καραιβική και συγκεκριμένα στον Αγιο Δομήνικο. Ενώ λοιπόν μας έχουν τύχει τόσα και τόσα στραβά στα διάφορα ταξίδια που έχουμε κάνει επιλέξαμε ( εν αγνοία μας ) έναν προορισμό που την συγκεκριμένη περίοδο κατακλύζεται από τυφώνες, τροπικές καταιγίδες και διάφορα τέτοια χαριτωμένα γεγονότα.
Μείναμε εκεί 7 νύχτες ... και είχε τον πιο τέλειο καιρό που θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε! Λιακάδα και γαλανός ουρανός! Ε, και μια καταιγιδούλα ένα απόγευμα για να δούμε πώς είναι, και φύσικά κάθε πρωί περίπου στις 6 ο Θεός ποτίζει τα λουλούδια. Κανένα μισάωρο περίπου, μετά είναι σαν να μην τρέχει τίποτα.
Στο προκείμενο τώρα, κλείσαμε εισητήρια με την IBERIA η οποία πάει μέσω Μαδρίτης και Πουέρτο Ρίκο. Το ταξίδι είναι επιεικώς τεράστιο, με τις ενδιάμεσες στάσεις και αναμονές καθώς και την διαδρομή από το αεροδρόμιο στην Πούντα Κάνα όπου βρισκόταν το ξενοδοχείο κάναμε σχεδόν ένα 24ωρο. Δυστυχώς η IBERIA δεν μου άφησε και τις καλύτερες εντυπώσεις, οι φροντιστές ήταν αγενείς, και το πρόγραμμα πτήσης δυσκόλευε τη ζωή των επιβατών χωρίς λόγο (π.χ. άδειαζαν το αεροσκάφος σε κάποιους σταθμούς και μετά σε ξανανέβαζαν στο ίδιο αεροσκάφος για να συνεχίσεις μόνο και μόνο δηλαδή για να σου κόψουν τον ύπνο), οι ταινίες ήταν μόνο στα ισπανικά και ο χώρος των επιβατών πολύ περιορισμένος ( emirates δεν την φτάνει κανείς). Επίσης για να περάσει κανείς τράνζιτ από το Πουέρτο Ρίκο χρειάζεται αμερικανική βίζα, αλλιώς μπορείτε να πάτε με air france η οποία βέβαια είναι αρκετά ακριβότερη.
Το ξενοδοχείο ήταν το Bavaro princess, και βρισκόταν στην παραλία Πουντα Κάνα η οποία δικαιωματικά έχει καταταχτεί από κάποιους οδηγούς μέσα στις 10 καλύτερες του κόσμου. Το συγκεκριμένο ήταν all inclusive resort, μόνο με μπανγκαλοους βιλας τα οποία ήταν πολύ άνετα και από άποψη χώρου και από άποψη παροχών. Το σέρβις ήταν πολύ καλό και το ωραιότερο απ όλα ήταν οι τεράστιοι κήποι ανάμεσα στους οποίους ήταν τα μπανγκαλόους καθώς και τα πουλιά και τα ζωάκια που κυκλοφορούσαν ελεύθερα. Αν κάποιος βαριόταν να περπατήσει καθώς ήταν μεγάλες οι εγκαταστάσεις υπήρχε τρενάκι που πέρναγε από στάσεις σαν του λεωφορείου και σε έπαιρνε. Είχε 5 εστιατόρια, ένα λειτουργούσε 24 ωρες, ένα ήταν γκουρμέ, ένα ήταν πλάι στην πισίνα και μπροστά στην παραλία και το αγαπημένο μου ένα υπαίθριο ρεστωραν πάνω σε ξύλινη εξέδρα, μέσα σε μια τεχνητή λίμνη με νούφαρα, πάπιες και γύρω ψηλά δέντρα, το Chopin δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Επίσης ιδιαίτερη μνεία πρέπει να κάνω στους υπαλλήλους απ τους οποίους πολλοί δούλευαν διπλοβάρδιες αλλά ήταν πάντα με το χαμόγελο στο στόμα, αυτό θα πει επαγγελματισμός ( ή ανάγκη ή χαρακτηριστικό του λαού). Το ξενοδοχείο ήταν τόσο υπέροχο που θα μπορούσε κάποιος να περάσει όλη την εβδομάδα του εκεί χωρίς να βαρεθεί. Κάτι που δεν μου χει ξανατύχει ποτέ σε κανένα άλλο ξενοδοχείο είναι το breakfast basket τουτέστιν αν πρέπει να φύγετε για εκδρομούλα στις 5 το πρωί πρίν ανοίξει το πρωινό σου δίνουν σακουλίτσα με κέκάκι, χυμό κλπ για να μην πεινάσεις!
συνεχίζεται....
Μείναμε εκεί 7 νύχτες ... και είχε τον πιο τέλειο καιρό που θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε! Λιακάδα και γαλανός ουρανός! Ε, και μια καταιγιδούλα ένα απόγευμα για να δούμε πώς είναι, και φύσικά κάθε πρωί περίπου στις 6 ο Θεός ποτίζει τα λουλούδια. Κανένα μισάωρο περίπου, μετά είναι σαν να μην τρέχει τίποτα.
Στο προκείμενο τώρα, κλείσαμε εισητήρια με την IBERIA η οποία πάει μέσω Μαδρίτης και Πουέρτο Ρίκο. Το ταξίδι είναι επιεικώς τεράστιο, με τις ενδιάμεσες στάσεις και αναμονές καθώς και την διαδρομή από το αεροδρόμιο στην Πούντα Κάνα όπου βρισκόταν το ξενοδοχείο κάναμε σχεδόν ένα 24ωρο. Δυστυχώς η IBERIA δεν μου άφησε και τις καλύτερες εντυπώσεις, οι φροντιστές ήταν αγενείς, και το πρόγραμμα πτήσης δυσκόλευε τη ζωή των επιβατών χωρίς λόγο (π.χ. άδειαζαν το αεροσκάφος σε κάποιους σταθμούς και μετά σε ξανανέβαζαν στο ίδιο αεροσκάφος για να συνεχίσεις μόνο και μόνο δηλαδή για να σου κόψουν τον ύπνο), οι ταινίες ήταν μόνο στα ισπανικά και ο χώρος των επιβατών πολύ περιορισμένος ( emirates δεν την φτάνει κανείς). Επίσης για να περάσει κανείς τράνζιτ από το Πουέρτο Ρίκο χρειάζεται αμερικανική βίζα, αλλιώς μπορείτε να πάτε με air france η οποία βέβαια είναι αρκετά ακριβότερη.
Το ξενοδοχείο ήταν το Bavaro princess, και βρισκόταν στην παραλία Πουντα Κάνα η οποία δικαιωματικά έχει καταταχτεί από κάποιους οδηγούς μέσα στις 10 καλύτερες του κόσμου. Το συγκεκριμένο ήταν all inclusive resort, μόνο με μπανγκαλοους βιλας τα οποία ήταν πολύ άνετα και από άποψη χώρου και από άποψη παροχών. Το σέρβις ήταν πολύ καλό και το ωραιότερο απ όλα ήταν οι τεράστιοι κήποι ανάμεσα στους οποίους ήταν τα μπανγκαλόους καθώς και τα πουλιά και τα ζωάκια που κυκλοφορούσαν ελεύθερα. Αν κάποιος βαριόταν να περπατήσει καθώς ήταν μεγάλες οι εγκαταστάσεις υπήρχε τρενάκι που πέρναγε από στάσεις σαν του λεωφορείου και σε έπαιρνε. Είχε 5 εστιατόρια, ένα λειτουργούσε 24 ωρες, ένα ήταν γκουρμέ, ένα ήταν πλάι στην πισίνα και μπροστά στην παραλία και το αγαπημένο μου ένα υπαίθριο ρεστωραν πάνω σε ξύλινη εξέδρα, μέσα σε μια τεχνητή λίμνη με νούφαρα, πάπιες και γύρω ψηλά δέντρα, το Chopin δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Επίσης ιδιαίτερη μνεία πρέπει να κάνω στους υπαλλήλους απ τους οποίους πολλοί δούλευαν διπλοβάρδιες αλλά ήταν πάντα με το χαμόγελο στο στόμα, αυτό θα πει επαγγελματισμός ( ή ανάγκη ή χαρακτηριστικό του λαού). Το ξενοδοχείο ήταν τόσο υπέροχο που θα μπορούσε κάποιος να περάσει όλη την εβδομάδα του εκεί χωρίς να βαρεθεί. Κάτι που δεν μου χει ξανατύχει ποτέ σε κανένα άλλο ξενοδοχείο είναι το breakfast basket τουτέστιν αν πρέπει να φύγετε για εκδρομούλα στις 5 το πρωί πρίν ανοίξει το πρωινό σου δίνουν σακουλίτσα με κέκάκι, χυμό κλπ για να μην πεινάσεις!
συνεχίζεται....
