Άγιον όρος, 2017

[soudianos]

Mια ευχάριστη συνάντηση

Λέγεται ότι την μονή του ΑΓ. Γρηγορίου επισκέπτονται συνήθως τοξικομανείς που θέλουν να αποθεραπευτούν και ότι καταφέρνουν τούτο με τις συμβουλές και οδηγίες των μοναχών. Κάτι τέτοιο δεν έπεσε στην αντίληψη μου στο λίγο χρόνο που έμεινα. Πήγα όμως στην ομιλία που μας κάλεσαν να παραβρεθούμε, (όσοι ήθελαν βέβαια), μετά το δείπνο. Ήταν κάτι που έκαναν και τα άλλα μοναστήρια όπου πήγα, αλλά γινόταν πρώτη φορά από τις πέντε επισκέψεις μου στον Άθωνα. Σίγουρα κάποια εντολή έχουν πάρει από την Ιερά Επιστασία.

Περάσαμε κάτω από μια παλιά μεγάλη αψιδωτή πύλη, βρεθήκαμε σε ένα χώρο με καλλιεργημένα μποστάνια, ένα μικρό κοιμητήριο και κάτω μας απλωνόταν το ήρεμο πέλαγος. Καθίσαμε ημικυκλικά σε παγκάκια και βραχάκια μέχρι που ήρθε ο σεβάσμιος ασπρομάλλης μοναχός. Κάθισε κι αυτός σε παγκάκι έξω από την πύλη σε χαμηλότερο επίπεδο από το δικό μας σα να έκανε εφαρμογή το θέμα της ομιλίας του.
Τούτο ήταν: «Η Ταπεινότητα». Δύσκολη η απόκτηση της ιδιότητας αυτής στη σημερινή ανταγωνιστική κοινωνία μας. Δεν το νομίζετε; Ιδίως τώρα που υπάρχουν και κάτι κοινωνικά δίκτυα όπου εμφανίζουμε συχνά τις φάτσες, τους καφέδες και τις ατομικές μας επιτυχίες…; Αυτή την ιδιότητα την άκουσα ξανά λίγο πριν το τέλος της περασμένης χρονιάς, όταν σε μια ομιλία για τον Καζαντζάκη, ειπώθηκε πως σε μια επιστολή προς ένα φίλο του αναφορικά με τις εντυπώσεις του από το Α.Ο. όπου πήγε το 1914 μαζί με το Σικελιανό, έγραφε ότι το Α.Ο. του δίδαξε την ταπεινότητα…

Από τις δυτικές ακτές του Άθωνα θα πάμε στις ανατολικές ακτές στο μικρότερο μοναστήρι του Α.Ο. κι ό λόγος είναι ότι εκεί καταλήγει μια όμορφη πεζοποριούλα όπως θα δείτε. Με χαρά ανακάλυψα ότι συγκοινωνίες στο Α.Ο. έχουν δρομολογηθεί κατά τέτοιο τρόπο που εξυπηρετούν όλες τις επιθυμίες των προσκυνητών. Καραβάκι από Ουρανούπολη προς και από τη Δάφνη. Άλλο από Δάφνη προς τις νότιες ακτές μέχρι τις ερημικές σκήτες των βράχων κι όπως λέγεται εκεί βρίσκεται το γνήσιο Άγιο Όρος και επιστροφή μόνο μέχρι τη Δάφνη.

Γύρω στις 10:30 πήρα το δικό μας που ερχόταν από τα νότια παράλια για να πάω στην Δάφνη με μια στάση μόνο, στον γνωστό μου ταρσανά της Σιμωνόπετρας. Μέρα ηλιόλουστη, η θάλασσα λάδι, η σκιά των πράσινο βουνών να καθρεπτίζεται πάνω στο νερό και σύντομα βρεθήκαμε ανάμεσα στη Γρηγορίου και τη Σιμωνόπετρα. Μια εικόνα που παραπλανητικά σου έλεγε ότι για να πας από τη μια στην άλλη παραπάνω από 40 λεπτά δεν κάνεις. Μάταια προσπαθούσα να βρω ένα ίχνος από το μονοπάτι της χθεσινής μου διαδρομής που κρυβόταν μέσα στο δάσος. Κι επειδή ο χρόνος της αποβίβασης μου ήταν μικρός προτίμησα να κάθομαι στο χαμηλό σαλονάκι παρά το θόρυβο των μηχανών και τη φασαρία των συνεπιβατών μου.

Στον ταρσανά της Σιμωνόπετρας περίμεναν τέσσερεις επιβάτες και με έκπληξη είδα πως ένας εξ αυτών ήταν ο Παρασκευάς! Περίμενα να βγάλει το εισιτήριο του και μετά τον πιάνω από τον σβέρκο…
-Βρε συ, τι μούλεγες εχτές;
-Ξέρεις, μου απαντάει, δεν έμεινε θέση για πάω με το βανάκι γιατί είχε πολλούς μοναχούς με την παρέας τους.
-Δεν με άκουσες… αλλά βασίστηκες σ αυτούς… έκανες μια ανάβαση στο βουνό κι επί πλέον έχασες μια διαμονή σ ένα ακόμα μοναστήρι. Όλα αυτά, για να προλάβεις να ψωνίσεις κάτι που και τώρα θα μπορέσεις να κάνεις.

Καθίσαμε σ ένα καναπέ στο σαλόνι απ όπου βλέπαμε όλους τους επιβάτες του σαλονιού. Λέγαμε τα δικά μας όταν από μια εσωτερική πόρτα στο βάθος να σου και ξεπροβάλει ποιος νομίζετε; Ο Switcherland. Επιβλητικός, με τη μαύρη του γενειάδα, το χαμόγελο στα χείλη του και κάπως χαμένος στη μοναξιά του.
Μόλις μπήκε στο σαλόνι μας γύρισε την πλάτη και μελετούσε μια εικόνα της Παναγίας κορνιζωμένη πάνω στον μπουλμέ (ο τοίχος του πλοίου). Όταν τέλειωσε τη μελέτη του, πριν ακόμα μας δει, άρχισε να ψάχνει για κάθισμα. Μέσα στη φασαρία του σαλονιού του φώναξα:

- Suitcherland. Γύρισε το κεφάλι προς την εικόνα σαν να νόμιζε ότι τον φώναζε η Παναγία.!!
-Suitcerlaaaand,. Κοίταξε προς την αντίθετη από μας πλευρά. Σηκώνομαι σηκώνω και το χέρι μου φωνάζοντας τον ξανά. Επί τέλους. Το πρόσωπο του έλαμψε το χαμόγελο του πλάτυνε. Γνώριζε και τον Παρασκευά από τη Σιμωνόπετρα. Η ολιγόωρη γνωριμία μας στα μοναστήρια και στα μονοπάτια του Α.Ο. σημάδεψε το ταξίδι εκάστου και δεν ξεχνιέται εύκολα.

Φτάνοντας στη Δάφνη έδειξα στον Παρασκευά το γραφείο για να βγάλει τα εισιτήρια για την Ουρανούπολη, τα μαγαζάκια που τόσο αγωνιούσε να προλάβει να ψωνίσει, ανταλλάξαμε τις διευθύνσεις μας στο FB, και μπήκα στο λεωφορείο για τις Καρυές και σύντομα γέμισαν με προσκυνητές τα καθίσματα και ο διάδρομος του.

Γρηγορίου

 

[chrisbd]

Λέγεται ότι την μονή του ΑΓ. Γρηγορίου επισκέπτονται συνήθως τοξικομανείς που θέλουν να αποθεραπευτούν και ότι καταφέρνουν τούτο με τις συμβουλές και οδηγίες των μοναχών.

Αυτό είναι γεγονός .. μάλιστα κάποιοι από αυτούς που έχουν αποθεραπευτεί έχουν γίνει καλόγεροι..

 

[soudianos]

Καρυές-Ι.Μ. Προφ. Ηλία-Παντοκράτος-Σταυρονικήτα

Από τις Καρυές στις 11:40 μπήκα στη «λεωφόρο» του Α.Ο. με το σάκο στην πλάτη. Τσιμεντόστρωτος φαρδύς για 3-4 αμάξια. Κυρίως κατηφορικός και φιδόστρωτος ανάμεσα σε πυκνό δάσος. Κάμποι, πλαγιές καταπράσινες, μακρινά μοναστήρια ξεχώριζαν, καμπαναριά εκκλησιών ξεπρόβαλαν πάνω από το πράσινο πέλαγος… Τα πόδια πήγαιναν μόνα τους και σταματημό δεν είχαν στο σκληρό και ανήλιαστο οδόστρωμα. Έπρεπε να περάσω τη σκήτη του Αγ. Νικολάου του Μαμουζέλη και στην επόμενη διακλάδωση να στρίψω αριστερά. Οι εγκαταστάσεις της σκήτης πνιγμένες στο πράσινο μισοφάνηκαν δίπλα μου όμως δεν ήμουν σίγουρος αν ήταν αυτές. Σε λίγο φάνηκε στο βάθος ένα κομματάκι θάλασσας που βρέχει τις ανατολικές ακτές του Άθωνα αλλά ο προορισμός μου δεν ήταν εκεί αυτή τη στιγμή. Ώσπου, να ένα τρακτέρ με τον ρασοφόρο οδηγό του και το καλυμμαύκι στο κεφάλι.

-Πόσο ακόμα πάτερ για τη πινακίδα που θα με πάει στη σκήτη του Πρ. Ηλία?
–Να την, μπροστά στο βάθος.

Πνιγμένη η διασταύρωση μέσα στη σκοτεινή πλούσια σκιά από τα τεράστια δένδρα δεν την ξεχώρισες από μακριά.
Έστριψα αριστερά σε χωματόδρομο ανηφορικό γεμάτο με σκόνη κι ασκίαστο. Αλλαγή σκηνικού: Λαχάνιασμα, ιδρώτας, άγχος όταν δεν ξέρεις μέχρι που φτάνει η ανηφόρα. Δεξιά κι αριστερά η πυκνή θαμνώδης βλάστηση δεν σου επέτρεπαν να μπεις να ξαποστάσεις, κι ούτε μια πέτρα στο φρεσκοστρωμένο δρόμο για να καθίσεις. Στο τέλος μιας ανηφόρας στα δεξιά πλευρά που αραίωναν τα δένδρα, φάνηκε το γνωστό μου μοναστήρι του Παντοκράτορος. Έγινε ο φάρος της πορείας μου. Πριν δυο χρόνια, ο εντυπωσιακός πολύχρωμος τρούλος της εκκλησίας του Π.Η. που ξεπρόβαλε πάνω από τα πράσινα βουνά με ξεσήκωσε να τον βάλω στο επόμενο πρόγραμμα.

Ένα βανάκι με προσκυνητές με προσπέρασε γεμίζοντας το δρόμο με ένα σύννεφο σκόνης και μετά από δέκα λεπτά επέστρεψε αφού πρώτα άφησε κάποιους προσκυνητές στην σκήτη. Σημάδι ότι πλησιάζω.. Πράγματι στην επόμενη στροφή φάνηκαν οι εγκαταστάσεις με τον τρούλο της εκκλησίας να προεξέχει επιβλητικός.

Η σκήτη ανήκε στη μονή Παντοκράτορος μέχρι που το 1750 παραδόθηκε σ ένα μοναχό από τη Ουκρανία και γίνηκε Ρώσικη. Ο αριθμός των Ρώσων μοναχών άρχισε να μεγαλώνει, και με την οικονομική βοήθεια του Τσάρου κτίστηκε η μεγάλη εκκλησία με τους εντυπωσιακούς τρούλους την πλούσια εσωτερική της διακόσμηση, καθώς και οι γύρω βοηθητικές εγκαταστάσεις. Οι μοναχοί στη γειτονική μονή Παντοκράτορος ανησύχησαν τότε, μήπως εξ αιτίας του πλήθους των μοναχών η σκήτη γίνει μοναστήρι. Οι ενέργειες που έκαναν με τη βοήθεια του Οικ. Πατριαρχείου να αποσοβήσουν ένα τέτοιο γεγονός, βοηθήθηκαν από την πτώση του Τσάρικου καθεστώτος όταν σταμάτησε κάθε βοήθεια από την επαναστατική κυβέρνηση καθώς και από τον διωγμό που έκανε στη θρησκεία.
Στις σκήτες δεν επικρατεί η αυστηρότητα και οι κανόνες των μοναστηριών. Ο επί της υποδοχής αρχοντάρης πάτερ Φιλήμων γύρω στα 73 λεπτός με γκρίζα γένια αστείος, εξυπηρετικός, πρόσχαρος και χαμογελαστός μόλις άκουσε πως είμαι από την Κρήτη:
-Να μας πεις μια μαντινάδα! Μου είπε.
–Περίμενε να ξεκουραστώ γιατί ήρθα με τα πόδια, μόνο πάμε να μου δείξεις την εκκλησία είμαι περαστικός κι έχω κι άλλο δρόμο ακόμα να κάνω…

Σε λίγο βρήκε κι άλλους τέσσερεις προσκυνητές, μας άνοιξε την εκκλησία με την μαρμάρινη είσοδο. Δεν υπάρχουν τοιχογραφίες και σκοτάδια όπως σε όλες στις άλλες του Α.Ο. Λαμπρότητα, φως και χρυσό. Είναι η μεγαλύτερη στο Α.Ο. με το χρυσαφί χρώμα η επιχρύσωση ή το αληθινό χρυσό να κυριαρχεί παντού. Οι θρησκόληπτοι Ρώσοι Τσάροι, Πρίγκιπες και τσιφλικάδες έστελναν απλόχερα τις χορηγίες τους για να σώσουν την ψυχή τους… Ο θρόνος του Τσάρου δίπλα στο θρόνο του Αρχιερέως. Η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας της Δακρυροούσας και η εικόνα της Παναγίας της Γαλακτοτροφούσας με το μαργαριταρένιο πουκάμισο με χρυσά αφιερώματα.

–Φωτογραφίες επιτρέπονται πάτερ άγιε…;
-Αμέ!! Για το καντήλι θα πλερώσετε δέκα ευρώ, για το πολυέλαιο, πενήντα, για το θρόνο του Τσάρου διακόσια…. Ελεύθερα πάρτε παιδιά όσες φωτογραφίες θέλετε τζάμπα είναι.

Στο σκιερό μέρος κοντά στο παλιό πηγάδι με το πόσιμο νερό μας κέρασαν βυσσινάδα. Ένας προσκυνητής γύρω στα 65 που είχε έρθει για επίσκεψη από την Παντοκράτορος μαζί με τον σύντροφο του μου έδειξε το μονοπάτι για να συνεχίσω. Καλοθελητής, παρότι κούτσανε άφησε το σύντροφο του περάσαμε μέσα από αυλάκια καλλιεργημένων κήπων και φτάσαμε στην αρχή ενός δάσους όπου μια πινακίδα έγραφε» προς Παντοκράτορος». Ας είναι καλά ο άνθρωπος γιατί πιθανώς να συνέχιζα από τον ίδιο άχαρο αυτοκινητόδρομο κι όχι απ αυτό τον παράδεισο… που με περίμενε.

Μπήκα μέσα του… Δένδρα τεράστια αραιοφυτεμένα σου έδιναν ορατότητα προς κάθε κατεύθυνση. Αγκαθωτά κλαδάκια βάτων και άλλων θάμνων εισχωρούσαν στο μονοπατάκι περιπλέκονταν στα πόδια μου και μ ένα κλαδί τα παραμέριζα. Ρυάκια με τρεχούμενο νερό, βλάστηση που σχημάτιζε τούνελ, κορμοί δένδρων στο πεσμένοι στο έδαφος. Ήταν το «κερασάκι» στο όλο οδοιπορικό μου στον ‘Αθωνα. Κάποια στιγμή από τις κορυφές των δένδρων ξεπρόβαλε ο πύργος της Ι.Μ. του Παντοκράτορος κτισμένο δίπλα στη παραλία.

Γνωστή μονή από το προηγούμενο μου ταξίδι πριν δύο χρόνια πέρασα από τις εξωτερικές εγκαταστάσεις της χωρίς να την επισκεφτώ γιαί η ώρα πλησίαζε 3:30 και συνέχισα στο γνωστό μου κι εδώ μονοπάτι παράλληλα με τις ακτές για να φτάσω στη μονή Σταυρονικήτα.
Σκιερό, ανηφορικό κατά διαστήματα, με ίδρωσε αρκετά και μου φάνηκε αυτή τη φορά ατέλειωτο. Ίσως λόγω της κούρασης και τις βιασύνης μου να προλάβω να φτάσω πριν τον εσπερινό. Λίγο πριν τις πέντε δροσιζόμουν στη γνωστή μου κρήνη αρκετά μακριά από τη είσοδο.

Στην επιφάνεια των νερών των δεξαμενών του τοξωτού υδραγωγείου της ομορφότερης και μικρότερης μονής του Α.Ο. με περίμεναν χρυσόψαρα και ανθισμένα νούφαρα, μετά από πέντε ώρες οδοιπορικού από τις Καρυές.

Ι. Σκήτη Προφήτου Ηλία

Ο θρόνος του Τσάρου δίπλα στον αρχιερατικό θρόνο

Η Ι.Μ Παντοκράτορος όπως φαίνεται από τη σκήτη

Πολύτιμες εικόνες της Παναγίας

Προς Παντοκράτορος

Παντοκράτορος

Σταυρονικήτα

 

[soudianos]

Δίπλα στην είσοδο του κάστρου ήταν το αρχονταρίκι και τον αρχοντάρη τον έκανε ένα νεαρό καλογεροπαίδι αγένειος και ολίγον τι αγενής. Με κέρασε όμως καφέ σύμφωνα με το κώδικα της υποδοχής των επισκεπτών αφού πρώτα του έδωσα τα διαπιστευτήρια μου… ήτοι το όνομα της κράτησης.

Ακολούθως με πήγε να μου δείξει το δωμάτιο μου που ως μεγάλη μου έκπληξη και δυσαρέσκεια ήταν εκτός της μονής. Έχοντας πριν από πέντε χρόνια φιλοξενηθεί στον τελευταίο όροφο της μονής σ ένα δίκλινο δωματιάκι απ το παράθυρο του οποίου ανοιγόταν ένα βάθος εκατό μέτρων πάνω στα βράχια στα οποία ήταν κτισμένο, μια εικόνα μοναδική κι αξέχαστη, τούτη τη φορά μ έστειλε σ ένα νεόκτιστο κτίριο, ένας διάδρομος χώριζε τα δωμάτια με έβαλε σ’ ένα απ αυτά όπου ήδη υπήρχαν επτά κρεβάτια κατειλημμένα από προσκυνητές. Στρίμωξα το σακίδιο μου στο μικρό χώρισμα μεταξύ του κρεβατιού μου και του γείτονα πέταξα τα μουσκεμένα ρούχα μου και τράβηξα για τα μπάνια. Το μόνο που έδινε μοναστηριακή ατμόσφαιρα στο κτίριο ήταν οι λάμπες πετρελαίου που βρισκόταν στα δωμάτια, στους διαδρόμους και στα μπάνια.

-Σε συναντήσαμε , μου είπε κάποιος
-Που, πότε; Τον ρώτησα
-Ήμασταν με το βανάκι όταν πηγαίναμε στον Προφήτη Ηλία.

Μια μικρή ξενάγηση και ενημέρωση μας έγινε από κάποιο μοναχό για τη μονή που το καθολικό της είναι αφιερωμένο στον Άγιο Νικόλαο τον Στρειδά, γιατί η εικόνα του που βρέθηκε στην θάλασσα είχε πάνω της κολλημένο ένα στρείδι. Εσπερινός, δείπνο και τράπεζα. Δεύτερη απογοήτευση. Ήμασταν μόνοι μας χωρίς την παρουσία των μοναχών και τη όμορφη διαδικασία που ακολουθείται κάτι που για πρώτη φορά αντιμετώπιζα και που έφερνε την αίσθηση της απομόνωσης και της απαξίωσης εκ μέρους τους. Εννοείται βέβαια ότι όλο τον υπόλοιπο ελεύθερο χρόνο μας τον περνούσαμε εκτός των τειχών της μονής και χωρίς επικοινωνία με κάποιο μοναχό όπως συνήθως γίνεται.

Μετά τη νυχτερινή ακολουθία που τέλειωσε ξημερώματα κατευθυνθήκαμε στο παρεκκλήσι του Αγ. Γεωργίου έξωθεν της μονής όπου έγινε η Θεία Λειτουργία. Ακολούθησε το πρόγευμα που δεν έγινε στην τραπεζαρία, αλλά μας το σέρβιραν στα πέτρινα παγκάκια έξω από την κεντρική είσοδο του μοναστηριού και που αποτελείτο από καφέδες και βουτήματα.

Σ αυτό το μικρότερο μοναστήρι του Α.Ο. αυτό το διαφορετικό, από τα άλλα μοναστήρια πρόγραμμα των προσκυνητών που σου δίνει κάπως το αίσθημα της απόρριψης θα έχει κάποιο αίτιο που δεν το γνωρίζουμε αλλά κι ούτε ρωτήσαμε. Πιθανώς να ενοχλήθηκαν στο παρελθόν από την συμπεριφορά κάποιου προσκυνητή ή γενικά από την παρουσία όλων στα εσωτερικά διαμερίσματα, που λόγω της στενότητα τους χώρου γειτονεύουν με τα κελιά των μοναχών.

Γεγονός είναι ότι τα μοναστήρια έχουν καταντήσει να είναι ξενοδοχεία και εστιατόρια με τις καθημερινές επισκέψεις και πολλά απ’ αυτά φιλοξενούν ημερησίως πάνω από εκατό άτομα.

Το κλίμα όμως που συνάντησα στην Μ. Σταυρονικήτα, τέταρτη μου διανυκτέρευση, δεν επηρέασε καθόλου το όλο ταξιδάκι, το καλλίτερο μου όπως είπα και στον πρόλογο, με τις καθημερινές εναλλαγές εικόνων, πεζοποριών, γνωριμιών και βέβαια μην ξεχνιόμαστε τη διδασκαλία της «ταπεινότητας»…!

Τέλος

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ελλάδα

 

[fotast]

Με αφορμή τον διαγωνισμό την ξαναδιάβασα.Πολύ καλή αφήγηση και ωραιότατες φωτογραφίες.

 

[chrisbd]

Τελικά απο τότε που γραφτηκε αυτό το θέμα παρακινήθηκα και γω και πήγα αλλες 2 φορές.. Πρεπει κάποια στιγμή να ανεβάσω φωτο.. Περα απο τα μοναστηρια η φυση ειναι καταπληκτική.. μου θυμίζει παρα πολύ το Πήλιο .. Ειναι κρίμα πάντως για τις γυναικες που δεν μπορούν να πάνε..

 

[Dr Snoopy]

Πρεπει κάποια στιγμή να ανεβάσω φωτο..

Αντε ξεκίνα,θα είναι και για μένα ευκαιρία να ανεβάσω δικές μου.Πρώτη φορά πήγα στο Ορος μαθητής το 1968 και τελευταία φέτος τον Απρίλιο.Το έχω γυρίσει όλο με τα πόδια.Εκπληκτική φύση,φοβερά μοναστήρια,καταπληκτικές τοιχογραφίες και ανεκτίμητα κειμήλια (είχα τη τύχη και είδα μερικά). Είναι και τόπος προσευχής,κατάνυξης και στοχασμού αλλά και μέρος θρύλων και μυστηρίων.Νομίζω ότι ο καθένας μας πρέπει να πάει έστω και μία μόνο φορά.

 

[japetus]

Δυστυχώς, μετά από σχεδόν ένα χρόνο απαγόρευσης εισόδου λόγω κοβιντ, από τα τέλη Μαΐου φέτος που ξανάρχισε να δέχεται προσκυνητές, ισχύουν αρκετοί περιορισμοί και απαγορεύσεις..
Πιο συγκεκριμένα η είσοδος επιτρέπεται πλέον μόνο με ειδικό διαμονητήριο (κατόπιν συνεννόησης απευθείας με μονή) και δεν εκδίδει το διάστημα αυτό το γραφείο προσκυνητών κανονικά διαμονητήρια. Απαγορεύεται η κυκλοφορία μεταξύ μονών καθώς και η διαμονή, ακόμα και η επίσκεψη άλλων μοναστηριών πλην αυτού για το οποίο εκδόθηκε το διαμονητήριο.
Ακόμα, σε κάθε μοναστήρι στο διάστημα αυτό επιτρέπεται να διανυκτερεύσουν μόνο δέκα προσκυνητές ημερησίως.

 

[soudianos]

Δυστυχώς, μετά από σχεδόν ένα χρόνο απαγόρευσης εισόδου λόγω κοβιντ, από τα τέλη Μαΐου φέτος που ξανάρχισε να δέχεται προσκυνητές, ισχύουν αρκετοί περιορισμοί και απαγορεύσεις..
Πιο συγκεκριμένα η είσοδος επιτρέπεται πλέον μόνο με ειδικό διαμονητήριο (κατόπιν συνεννόησης απευθείας με μονή) και δεν εκδίδει το διάστημα αυτό το γραφείο προσκυνητών κανονικά διαμονητήρια. Απαγορεύεται η κυκλοφορία μεταξύ μονών καθώς και η διαμονή, ακόμα και η επίσκεψη άλλων μοναστηριών πλην αυτού για το οποίο εκδόθηκε το διαμονητήριο.
Ακόμα, σε κάθε μοναστήρι στο διάστημα αυτό επιτρέπεται να διανυκτερεύσουν μόνο δέκα προσκυνητές ημερησίως.

Έτσι είναι κι αυτά που περιγράφω θα πρέπει να περιμένουμε για να τα ξαναβρούμε.

 

[chrisbd]

Τελικά απο τότε που γραφτηκε αυτό το θέμα παρακινήθηκα και γω και πήγα αλλες 2 φορές.. Πρεπει κάποια στιγμή να ανεβάσω φωτο.. Περα απο τα μοναστηρια η φυση ειναι καταπληκτική.. μου θυμίζει παρα πολύ το Πήλιο .. Ειναι κρίμα πάντως για τις γυναικες που δεν μπορούν να πάνε..

Επειδη το ειχα υποσχεθεί παραθετω καποιες φωτο..

 

[gkalla]

Ειναι κρίμα πάντως για τις γυναικες που δεν μπορούν να πάνε..

Δεν είναι κρίμα, είναι εξοργιστικό! Εντός της ελληνικής επικράτειας, και της υποτιθέμενης ισονομίας να απαγορεύεται να πηγαίνουν γυναίκες. Είναι τραγικό!
Εγώ δεν θα πατήσω το πόδι μου σ’ αυτά τα μέρη μέχρι να αλλάξει αυτή η, το λιγότερο άδικη κι ανισόρροπη, κατάσταση.

Καθυστερημένο βέβαια το σχόλιο αλλά τώρα το είδα.
Σόρυ για την ένταση αλλά «φούντωσα».