dimosf
Member
- Μηνύματα
- 2.302
- Likes
- 5.900
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΝΟΡΒΗΓΙΑ-ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο]Στις 6.00 ξυπνάμε για τη Θεία Λειτουργία. Ξεκούραστος με ένα αίσθημα ψυχικής γαλήνης από την ησυχία και την ηρεμία του χώρου. Η λειτουργία κατανυκτική και εορταστική (Γενέθλιο Αγ. Ιωάννη Προδρόμου, 23 Ιουνίου με το παλιό ημερολόγιο που ισχύει στο Όρος) είναι το καλύτερο ξύπνημα. Τελειώνει μετά από μιάμιση ώρα και μέχρι τις 8.00 που παραθέτουν μεσημεριανό (!!!) γεύμα (τράπεζα ονομάζεται στον Άθωνα όπως ονομάζεται ο σχετικός χώρος) κάνουμε τη βόλτα μας στην αυλή. Η Τράπεζα της Μονής είναι μεγάλη, μόνο με κινητές εικόνες. Προηγείται προσευχή και τρώμε συνοδεία ενός καταπληκτικού Αγιορείτικου κόκκινου κρασιού. Σε ένα ψηλό άμβωνα ένας μοναχός διαβάζει σε όλη τη διάρκεια του γεύματος. Ο ήχος από το καμπανάκι που χτυπά ο Ηγούμενος και η προσευχή που ακολουθεί σημαίνουν το τέλος του. Γρήγορα στο Αρχονταρίκι να μαζέψουμε τα πράγματά μας για να προλάβουμε ένα μικρό λεωφορείο που θα μας ανεβάσει στις Καρυές. Κάνουμε μια μικρή βόλτα μέχρι να φύγει το επόμενο λεωφορείο για τη Δάφνη. Από τη Δάφνη νωρίς το μεσημέρι πέρνουμε το καΐκι για τον αρσανά της Μονής Σίμωνος Πέτρας (Σιμωνόπετρα). Το μοναστήρι είναι αρκετές δεκάδες μέτρα πάνω από τον αρσανά. Ο ήλιος ανελέητος και η ζέστη αφόρητη. Το ανηφορικό καλντερίμι εξουθενωτικό και ολόγυμνο λόγω της πυρκαγιάς της προηγούμενης χρονιάς. Στα μισά της διαδρομής έχει μια βρύση σε υπόστεγο και είναι πραγματικά μια όαση δροσιάς στην πορεία μας. Δεξιά φεύγει ένα μονοπάτι για τη Μονή Γρηγορίου. Στη βρύση ένας προσκυνητής μας ρωτάει αν έχουμε κανονίσει διανυκτέρευση και ότι ίσως δεν μα ς δεχτούν. Μας πιάνει άγχος και ξεκινάμε γρήγορα γρήγορα. Θεέ μου! Νομίζω ότι θα μείνω στον τόπο από την ανηφόρα και το τρέξιμο. Σε μισή ώρα από τον αρσανά, μούσκεμα στον ιδρώτα και με την καρδιά και τα μηνίγγια να χτυπούν με τρελό ρυθμό περνάμε την πύλη της Μονής. Επιτέλους! Και τότε η χαριστική βολή. Ανηφορικό καλντερίμι και σκάλες [B][U]μέσα[/U][/B
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
Ταξίδι 1ο
Χαράματα της 6ης Ιουλίου 1992, 4 φίλοι αναχωρούμε με Ι.Χ. από Αθήνα για Ουρανούπολη Χαλκιδικής όπου θα συναντήσουμε άλλους δύο φίλους που βρίσκονταν στη Μακεδονία για διακοπές για να μπούμε στο Όρος. Ένα όνειρο πολλών ετών γίνεται επιτέλους πραγματικότητα. Μικρή στάση στη Θεσσαλονίκη, στάση για μεσημεριανό στο Σταυρό και απογευματάκι μπάνιο και καφέ στην Ουρανούπολη. Το βράδυ με τους υπνόσακους κοιμηθήκαμε στην παραλία σε «ξενοδοχείο» πολλών πολλών αστέρων!
Πρωί πρωί σηκωθήκαμε και περιμένουμε το καραβάκι. Φτάνει γύρω στις 9.30 και ονομάζεται «Άξιον Εστί»! (Τι άλλο όνομα θάχε) Ένα τέταρτο αργότερα έχει φορτώσει μοναχούς, επισκέπτες, εμπορεύματα και ξεκινάει. Προσπερνάμε τη Γουρνοσκήτη, μερικά Καλύβια και κάνουμε την πρώτη στάση στον αρσανά της Μονής Ζωγράφου. Κόσμος βγήκε και κόσμος μπήκε μαζί και ένας δόκιμος μοναχός, συγγενής ενός από την παρέα που θα μας συνόδευε στην περιπλάνησή μας στο Όρος. Το καραβάκι στη συνέχεια έπιασε στον αρσανά της Μονής Κονσταμονίτου, στις Μονές Δοχειαρίου και Αγ. Παντελεήμονος (ρώσικο) και μετά από μιάμιση ώρα ταξίδι φτάσαμε στο επίσημο λιμάνι και είσοδο του Αγίου Όρους τη Δάφνη. Με δύο πανάρχαια λεωφορεία ανεβήκαμε στο «χωριό» Καρυές, πρωτεύουσα της Αθωνικής Κοινότητας. Είναι πανέμορφα αλλά και πολύ παράξενα με αυτή την αίσθηση απουσίας κάθε τι θηλυκού. Κάνουμε βόλτες στα πλακόστρωτα καλντερίμια, μπαίνουμε στα μαγαζιά (και όμως υπάρχουν και τέτοια!) και φυσικά επισκεπτόμαστε τον κυρίως Ναό των Καρυών, το μοναδικό, κυρίως για τον πλούτο των κειμηλίων του Πρωτάτο! Εν τω μεταξύ παίρνουμε τα διαμονητήρια και ξεκινάμε για την Μονή Ιβήρων από καλοχαραγμένα και καλοσημαδεμένα μονοπάτια μάσα σε οργιαστικό πράσινο. Πρώτη στάση λίγο έξω από τις Καρυές στη Μονή Κουτλουμουσίου. Μας κέρασαν στο Αρχονταρίκι ούζο και λουκούμι αλλά δυστυχώς το καθολικό ήταν κλειστό. Έτσι περιοριστήκαμε στον εξωνάρθηκα με την καταπληκτική τοιχογραφία «Αινείτε τον Κύριο» με μουσικά όργανα (ψώνιο είναι αυτό!). Συνεχίζουμε και κάνουμε μια μικρή παράκαμψη να επισκεφθούμε τον Πατέρα Παΐσιο, πολύ γνωστό μοναχό μέσα και έξω από το Όρος. Πολύς κόσμος, ουρά για να πάρουν την ευλογία του και αφού είπαμε μαζί του δυο κουβέντες συνεχίσαμε. Το μονοπάτι συνεχίζει να φιδοσέρνεται μέσα στο πυκνό πράσινο. Λίγο πριν τον προορισμό μας υπάρχει ένα εκκλησάκι. Σύμφωνα με την παράδοση κάποτε ένας προσκυνητής έφτασε στην Μονή αλλά είχε βασιλέψει ο ήλιος και δεν του ανοίξανε. Τότε εμφανίστηκε η Παναγία και του έδωσε ένα νόμισμα να πάει να μείνει στο τότε «ξενοδοχείο-χάνι» στις Καρυές. Αυτό συνέβη εκεί που βρίσκεται σήμερα ο μικρός Ναός. Έξω όμως από το Ναό είδαμε το συγκλονιστικό θέαμα ενός υπέργηρου μοναχού να κάθεται πάνω στον τάφο που είχε ετοιμάσει και έφερε το όνομά του!!! Εικόνα που μας ανατρίχιασε αλλά και μας έκανε να θαυμάσουμε την ηρεμία και τον τρόπο σκέψης και αντιμετώπισης του θανάτου από τους ανθρώπους αυτούς.
Δυόμισι ώρες (συνολικά) μετά φτάσαμε στη Μονή Ιβήρων, ένα από τα μεγαλύτερα και ομορφότερα μοναστήρια του Άθωνα. Επισκεφθήκαμε και προσκυνήσαμε το παρεκκλήσι της Πορταΐτισσας, με τη θαυματουργή εικόνα που σύμφωνα με την παράδοση αν βγει από το Όρος ή Αθωνική κοινότητα θα πάψει να υπάρχει. Πάλι κέρασμα και τακτοποίηση στο Αρχονταρίκι για την πρώτη μας διανυκτέρευση στο Άγιον Όρος. Ο Πατήρ Χριστόφορος, ο αρχοντάρης, μας ενημέρωσε ότι στις 6.00 θα είχε εσπερινό. Στην αυλή, έξω από το καθολικό και κάτω από μια ανθισμένη μανόλια, με ένα κασετοφωνάκι στο χέρι ηχογραφώ καταπληκτικές κωδωνοκρουσίες με τη συνοδεία (πολύ ανταγωνιστική θάλεγα) ενός επίμονου τζιτζικιού και στη συνέχεια μέσα στο Ναό υπέροχες υμνωδίες.
Μετά τον εσπερινό μας παραθέτουν ένα λιτό αλλά πολύ νόστιμο δείπνο (μόνο στους επισκέπτες, 56 τον αριθμό, ζωή νάχουμε). Κοκκινιστά μακαρόνια με ρίγανη, ελιές και ζυμωτό ψωμί.
Μετά το δείπνο κατεβήκαμε να βοηθήσουμε στη συγκομιδή φασολάκιων για να ολοκληρωθεί η μοναδική αυτή εμπειρία του δειλινού με κέρασμα από τον πατέρα Γαβριήλ, τον περιβολάρη (δροσερά ατζούρια) και κουβέντα για θέματα περιβάλλοντος του Όρους αλλά και γενικότερα. Η μέρα μας τέλειωσε με ένα τσιγάρο έξω από το μοναστήρι πριν να δύσει τελείως ο ήλιος και κλείσουν οι πύλες και με βαθύ ύπνο, ύπνο κουρασμένων αλλά πολύ γεμάτων από εμπειρίες ανθρώπων.
Φωτό: Μονή Κουτλουμουσίου, στο περιβόλι της Μονής Ιβήρων, στο βάθος η Γρηγορίου, προς τη Μονή Ξενοφώντος
Χαράματα της 6ης Ιουλίου 1992, 4 φίλοι αναχωρούμε με Ι.Χ. από Αθήνα για Ουρανούπολη Χαλκιδικής όπου θα συναντήσουμε άλλους δύο φίλους που βρίσκονταν στη Μακεδονία για διακοπές για να μπούμε στο Όρος. Ένα όνειρο πολλών ετών γίνεται επιτέλους πραγματικότητα. Μικρή στάση στη Θεσσαλονίκη, στάση για μεσημεριανό στο Σταυρό και απογευματάκι μπάνιο και καφέ στην Ουρανούπολη. Το βράδυ με τους υπνόσακους κοιμηθήκαμε στην παραλία σε «ξενοδοχείο» πολλών πολλών αστέρων!
Πρωί πρωί σηκωθήκαμε και περιμένουμε το καραβάκι. Φτάνει γύρω στις 9.30 και ονομάζεται «Άξιον Εστί»! (Τι άλλο όνομα θάχε) Ένα τέταρτο αργότερα έχει φορτώσει μοναχούς, επισκέπτες, εμπορεύματα και ξεκινάει. Προσπερνάμε τη Γουρνοσκήτη, μερικά Καλύβια και κάνουμε την πρώτη στάση στον αρσανά της Μονής Ζωγράφου. Κόσμος βγήκε και κόσμος μπήκε μαζί και ένας δόκιμος μοναχός, συγγενής ενός από την παρέα που θα μας συνόδευε στην περιπλάνησή μας στο Όρος. Το καραβάκι στη συνέχεια έπιασε στον αρσανά της Μονής Κονσταμονίτου, στις Μονές Δοχειαρίου και Αγ. Παντελεήμονος (ρώσικο) και μετά από μιάμιση ώρα ταξίδι φτάσαμε στο επίσημο λιμάνι και είσοδο του Αγίου Όρους τη Δάφνη. Με δύο πανάρχαια λεωφορεία ανεβήκαμε στο «χωριό» Καρυές, πρωτεύουσα της Αθωνικής Κοινότητας. Είναι πανέμορφα αλλά και πολύ παράξενα με αυτή την αίσθηση απουσίας κάθε τι θηλυκού. Κάνουμε βόλτες στα πλακόστρωτα καλντερίμια, μπαίνουμε στα μαγαζιά (και όμως υπάρχουν και τέτοια!) και φυσικά επισκεπτόμαστε τον κυρίως Ναό των Καρυών, το μοναδικό, κυρίως για τον πλούτο των κειμηλίων του Πρωτάτο! Εν τω μεταξύ παίρνουμε τα διαμονητήρια και ξεκινάμε για την Μονή Ιβήρων από καλοχαραγμένα και καλοσημαδεμένα μονοπάτια μάσα σε οργιαστικό πράσινο. Πρώτη στάση λίγο έξω από τις Καρυές στη Μονή Κουτλουμουσίου. Μας κέρασαν στο Αρχονταρίκι ούζο και λουκούμι αλλά δυστυχώς το καθολικό ήταν κλειστό. Έτσι περιοριστήκαμε στον εξωνάρθηκα με την καταπληκτική τοιχογραφία «Αινείτε τον Κύριο» με μουσικά όργανα (ψώνιο είναι αυτό!). Συνεχίζουμε και κάνουμε μια μικρή παράκαμψη να επισκεφθούμε τον Πατέρα Παΐσιο, πολύ γνωστό μοναχό μέσα και έξω από το Όρος. Πολύς κόσμος, ουρά για να πάρουν την ευλογία του και αφού είπαμε μαζί του δυο κουβέντες συνεχίσαμε. Το μονοπάτι συνεχίζει να φιδοσέρνεται μέσα στο πυκνό πράσινο. Λίγο πριν τον προορισμό μας υπάρχει ένα εκκλησάκι. Σύμφωνα με την παράδοση κάποτε ένας προσκυνητής έφτασε στην Μονή αλλά είχε βασιλέψει ο ήλιος και δεν του ανοίξανε. Τότε εμφανίστηκε η Παναγία και του έδωσε ένα νόμισμα να πάει να μείνει στο τότε «ξενοδοχείο-χάνι» στις Καρυές. Αυτό συνέβη εκεί που βρίσκεται σήμερα ο μικρός Ναός. Έξω όμως από το Ναό είδαμε το συγκλονιστικό θέαμα ενός υπέργηρου μοναχού να κάθεται πάνω στον τάφο που είχε ετοιμάσει και έφερε το όνομά του!!! Εικόνα που μας ανατρίχιασε αλλά και μας έκανε να θαυμάσουμε την ηρεμία και τον τρόπο σκέψης και αντιμετώπισης του θανάτου από τους ανθρώπους αυτούς.
Δυόμισι ώρες (συνολικά) μετά φτάσαμε στη Μονή Ιβήρων, ένα από τα μεγαλύτερα και ομορφότερα μοναστήρια του Άθωνα. Επισκεφθήκαμε και προσκυνήσαμε το παρεκκλήσι της Πορταΐτισσας, με τη θαυματουργή εικόνα που σύμφωνα με την παράδοση αν βγει από το Όρος ή Αθωνική κοινότητα θα πάψει να υπάρχει. Πάλι κέρασμα και τακτοποίηση στο Αρχονταρίκι για την πρώτη μας διανυκτέρευση στο Άγιον Όρος. Ο Πατήρ Χριστόφορος, ο αρχοντάρης, μας ενημέρωσε ότι στις 6.00 θα είχε εσπερινό. Στην αυλή, έξω από το καθολικό και κάτω από μια ανθισμένη μανόλια, με ένα κασετοφωνάκι στο χέρι ηχογραφώ καταπληκτικές κωδωνοκρουσίες με τη συνοδεία (πολύ ανταγωνιστική θάλεγα) ενός επίμονου τζιτζικιού και στη συνέχεια μέσα στο Ναό υπέροχες υμνωδίες.
Μετά τον εσπερινό μας παραθέτουν ένα λιτό αλλά πολύ νόστιμο δείπνο (μόνο στους επισκέπτες, 56 τον αριθμό, ζωή νάχουμε). Κοκκινιστά μακαρόνια με ρίγανη, ελιές και ζυμωτό ψωμί.
Μετά το δείπνο κατεβήκαμε να βοηθήσουμε στη συγκομιδή φασολάκιων για να ολοκληρωθεί η μοναδική αυτή εμπειρία του δειλινού με κέρασμα από τον πατέρα Γαβριήλ, τον περιβολάρη (δροσερά ατζούρια) και κουβέντα για θέματα περιβάλλοντος του Όρους αλλά και γενικότερα. Η μέρα μας τέλειωσε με ένα τσιγάρο έξω από το μοναστήρι πριν να δύσει τελείως ο ήλιος και κλείσουν οι πύλες και με βαθύ ύπνο, ύπνο κουρασμένων αλλά πολύ γεμάτων από εμπειρίες ανθρώπων.
Φωτό: Μονή Κουτλουμουσίου, στο περιβόλι της Μονής Ιβήρων, στο βάθος η Γρηγορίου, προς τη Μονή Ξενοφώντος
