Αρμενία Γεωργία «Τι να σας κάνω κυρία μου που πηγαίνετε σε τριτοκοσμικά μέρη;»

[alma]

Ανάμεσα στις άλλες ιδιαιτερότητες της χώρας, είναι πως «κατάφερε» κάτι που δεν συμβαίνει πολύ συχνά. Να έχει την εκκλησία Bagrati Cathedral στην λίστα της Ουνέσκο και να «πετύχει» να την αφαιρέσει από εκεί. Ευρισκόμενος κάποιος στο Κουτάισι πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφτεί το Bagrati Cathedral. Ανεβαίνοντας το λόφο, θα περάσει από γειτονιές με φτωχά αλλά συμπαθητικά σπιτάκια, ενώ αδέσποτα, απόλυτα φιλικά και συχνά πεινασμένα σκυλάκια θα βρεθούν στον δρόμο του. Ο ναός έχει μακραίωνη ιστορία και έχει πέσει πολλάκις θύμα εισβολέων. Αποτέλεσμα σε κάποια από αυτές τις επιθέσεις, η καταστροφική μανία των Τούρκων να τον αφήσει χωρίς ταβάνι και τρούλο.

Ο ναός το 1994 μαζί με το μοναστήρι Gelati μπήκε στην λίστα της Ουνέσκο. Όλα έβαιναν καλώς, ώσπου ο πρώην πρόεδρος της χώρες αποφάσισε να κάνει κάποιες αλλαγές, οι οποίες αλλοίωναν αρκετά τον χώρο, με αποτέλεσμα η Ουνέσκο να τον αφαιρέσει από την λίστα. Στο μάτι του επισκέπτη αυτό πάντως που χτυπάει περίεργα είναι ένα μαύρο κατασκεύασμα-προσθήκη (πύργος ????) -ούτε ο ξεναγός που πήραμε δεν ήξερε σε τι ακριβώς χρησιμεύει- το οποίο είχε φουτουριστική όψη και δεν ταίριαζε στο ναό. Παρόλα αυτά, το Bagrati Cathedral, παραμένει όμορφο, η θέα από τον προαύλιο χώρο του είναι εκπληκτική και πανοραμική , ενώ δεν θεωρώ ότι κανείς πρέπει να το χάσει αν βρεθεί στην περιοχή.

Στα αριστερά η μοντέρνα μαύρη προσθήκη

Επόμενη στάση μας ήταν το μοναστήρι Motsameta. Στην πραγματικότητα πρόκειται για συγκρότημα μοναστηριών, μερικά χλμ. απόσταση από το κέντρο του Κουτάισι. Μέχρι να φτάσουμε περάσαμε από επαρχιακά σπίτια, περιτριγυρισμένα από το πράσινο της γεωργιανής φύσης και κάπου εκεί είδα τον πιο αδύνατο αδέσποτο σκύλο που έχω δει ποτέ μιας και τα πλευρά του, που ήταν τόσο εμφανή που μπορούσες να τα μετρήσεις, σχεδόν ενώνονταν στις 2 πλευρές του σώματος του.

Πριν φτάσουμε στο μοναστήρι, περάσαμε από έναν καταπράσινο διάδρομο όπου τα διάφορα χρώματα του πράσινου, διακόπτονται μόνο από το γκριζωπό του ποταμού.
Το συγκεκριμένο μοναστήρι δεν είχε πολλούς επισκέπτες, ενώ όσοι υπήρχαν ήταν κυρίως Ρώσοι που είχαν έρθει να προσευχηθούν. Φόρεσα το μαντήλι στο κεφάλι μου, όπως είχα συνηθίσει από τις επισκέψεις μου στα ρώσικα μοναστήρια και εκκλησίες , αλλά και όπως έκανα και σε όλα τα γεωργιανά. Εκεί οι ορθόδοξες καλύπτονται και γενικά πάνε πολύ σεμνά ντυμένες στους χώρους λατρείας. Η κατανυκτική ατμόσφαιρα ήταν διάχυτη ενώ το ίδιο το όνομα του μοναστηριού μεταφράζεται από τα γεωργιανά περίπου ως «ο τόπος των μαρτύρων». Είναι αφιερωμένο στα αδέρφια Δαβίδ και Κωνσταντίνο, οι οποίοι είναι από τους Αγίους που τιμούν πολύ οι Ορθόδοξοι Γεωργιανοί (και όχι μόνο). Αγωνιζόμενοι εναντίον των κατακτητών Αράβων οι δυο αδερφοί ηττήθηκαν. Όπως με περηφάνια μας είπε ο Γεωργιανός ξεναγός, ενώ τους προσφέρθηκε όχι μόνο συγχώρεση αλλά και υλικά αγαθά αν ασπάζονταν το Ισλάμ, αυτοί αρνήθηκαν περήφανα και έγιναν μάρτυρες. Ο τάφος τους βρίσκεται στην εκκλησία και ο θρύλος λέει πως αν καταφέρεις να συρθείς 3 φορές κάτω από τον τάφο τους , νομίζω χωρίς να αγγίξεις τα τοιχώματα, η προσευχή σου θα ακουστεί. Καθόμουν με τον άντρα μου δίπλα σε ένα ζευγάρι Ρώσων. Την στιγμή που του έλεγα πως θέλω να προσπαθήσω να συρθώ κάτω από τον τάφο των μαρτύρων, βλέπω την Ρωσίδα να σηκώνεται πρώτη και να κάνει το ίδιο. Όταν τα καταφέρνει μια φορά , γυρίζει προς τον άντρα της, ο οποίος της λέει πως πρέπει 3 φορές. Τον κοιτά με δυσπιστία.

- Да. Три раза надо. Της επιβεβαιώνω εγώ.


Με κοιτά και τότε πείθεται. Περνά άλλες 2 φορές κι ύστερα την περιμένω να τελειώσει και κάνω το ίδιο.…..

Είμαι σίγουρη πια πως θα νιώσω κάτι που ένιωσα και στη Ρωσία. Είμαστε σε γη πιστών Ορθόδοξων…

Συνεχίζουμε προς το Gelati. Οι Γεωργιανοί είναι πολύ περήφανοι για αυτό το μέρος. Παρεμπιπτόντως αυτό δεν βγήκε από την λίστα της Ουνέσκο. Συνεχίζει στην θέση του. Το εντυπωσιακό μοναστηριακό σύμπλεγμα δεν έχει μόνο θρησκευτική σημασία. Περιλάμβανε και Ακαδημία από όπου πέρασαν διακεκριμένοι επιστήμονες. Μάλιστα αποκαλούνταν ως «Νέα Αθήνα» ή «Δεύτερη Ιερουσαλήμ».

Μοιραζόμασταν τον ξεναγό με άλλα 2 άτομα. Την ώρα που μας μιλούσε με πάθος για γεωργιανούς βασιλείς και τα κατορθώματα τους, μας είπε:

« Λέγεται πως ο βασιλιάς μας ήταν τόσο ικανός στην μάχη που μπορούσε με μία κίνηση του σπαθιού να εξολοθρεύσει 2 άντρες αντιπάλους του κι ένα άλογο ταυτόχρονα. Οκ, καταλαβαίνετε πως αυτό είναι υπερβολή».

Ο βορειοευρωπαίος με τον οποίο μοιραζόμασταν τον ξεναγό, ο οποίος έμενε σιωπηλός, απορροφημένος και συνεπαρμένος από τα κατορθώματα των γεωργιανών βασιλιάδων ως εκείνη την ώρα, γύρισε κοίταξε τον ξεναγό και του είπε: «πώς είσαι τόσο σίγουρος πως είναι υπερβολή ; νομίζω πως γίνεται»….

Χαμογελάσαμε όλοι και συνεχίσαμε το ταξίδι στη γη των θρύλων.

 

[Yorgos]

Λατρεύω χώρες πρώην ΕΣΣΔ,άσε που ψάχνω αφορμή να εξασκήσω τα ρώσικα. Φέτος πήρα αρκετή δόση, μιας και πριν λίγους μήνες ήμουν για δεύτερη φορά Ρωσία.
Όσο για τον υπάλληλο της κινητής, ο άνθρωπος κατά τ'άλλα και εργατικός και συμπαθέστατος είναι, απλώς έχει την- ότι να'ναι- νοοτροπία ότι οι χώρες της ΕΕ είναι πολιτισμένες, άντε και το Αμέρικα και το Οστρέλια που λες κι εσύ. Κρίμα γιατί ξαναλέω είναι από τους πιο εργατικούς υπαλλήλους της συγκεκριμένης εταιρίας.Και προσωπικά μου είναι και συμπαθής. Πάντως μια και το ανέφερες κι εσύ θα το πω, είχε και συνέχεια η ατάκα.
Κοιτούσα μάλλον περίεργα και πήγε να το σώσει (νόμιζε) και το συνέχισε: "Και για εμάς θα μπορούσα να πω πως είμαστε τριτοκοσμικοί (το έκανε κάπως χειρότερο,μου πρόσβαλλε και την δικιά μας χώρα) αλλά τουλάχιστον κυρία μου εμείς είμαστε στην ΕΕ."
Να πω εδώ ξανά ότι ανήκω στους φαν των χωρών του πρώην Ανατολικού μπλοκ (είμαστε πολλοί στο φόρουμ φαίνεται) και στο δεύτερο ταξίδι μου στη Ρωσία διαπίστωσα πόσο κύριοι και συμπαθητικοί είναι η πλειοψηφία των Ρώσων (και όχι μόνο αλλά και Αρμένιων κλπ) αντρών. Μου άνοιγαν πόρτες να περάσω, έδιναν το χέρι να κατέβω από το λεωφορείο, μου έδιναν την θέση τους σε ουρές....
Και μάλιστα να σου πω πως οι εντυπώσεις οι δικές σου και της @fenia42 ήταν από τις πρώτες που διάβασα όταν έψαχνα πληροφορίες για Γεωργία.

Εμένα απ όλα μου φάνηκε πιο κάπως που σε αποκάλεσε δύο φορές "κυρία μου ".

 

[alma]

Εμένα απ όλα μου φάνηκε πιο κάπως που σε αποκάλεσε δύο φορές "κυρία μου ".

Άμα 30 ρισεις αυτά παθαίνεις.

 

[Yorgos]

Άμα 30 ρισεις αυτά παθαίνεις.

Άμα σαρανταρισεις να δεις, που θα σε λένε "μανδαμ " . Ας μη διακόπτω άλλο την ιστορία.

 

[alma]

Άμα σαρανταρισεις να δεις, που θα σε λένε "μανδαμ " . Ας μη διακόπτω άλλο την ιστορία.

Ευτυχώς αργώ ακόμα αλλά δε βαριέσαι. Όταν με το καλό έρθει η ώρα, υγεία να έχουμε και ταξίδια να κάνουμε κι ας με πούνε κι έτσι.

 

[alma]

@alma περιμένουμε με αγωνία την εξέλιξη που ελπίζω να περιλαμβάνει Αμπχαζια.

Δυστυχώς Αμπχαζία αυτή τη φορά δεν τα κατάφερα. Αλλά και μόνο που κατάφερα να βρεθώ σε χώρες του Καυκάσου που ήθελα πολύ, ήταν ένα καλό πρώτο βήμα για μένα.

 

[alma]

Το χρυσόμαλλο δέρας που αναζητούσε ο Ιάσονας βρισκόταν στην Κολχίδα…Ναι, στην σημερινή Γεωργία. Στην κεντρική πλατεία στο Κουτάισι βρίσκεται το εντυπωσιακό “Colchis fountain”, που αν καταφέρεις να αποφύγεις τα αυτοκίνητα που τρέχουν από διάφορες κατευθύνσεις γύρω από την πλατεία, μπορεί και να βγάλεις μια σχετικά καλή σελφι μπροστά του.

Οι λιγοστές μας μέρες στο Κουτάισι-αφού είδαμε τα βασικά αξιοθέατα εκτός κέντρου- έφταναν και περίσσευαν. Περπατούσαμε ανάμεσα σε ντόπιους βλέποντας από ελάχιστους εως καθόλου τουρίστες. Το Κουτάισι έμοιαζε πολυπρόσωπο και….αυθεντικό. Ναι, είχε τα σημεία με πανοραμική θέα όπου ανέβαινες με το τελεφερίκ και έφτανες σε ένα μίνι λουνα-παρκ, όπου εκτός από την θέα μπορούσες σε σχεδόν εξευτελιστικές τιμές να δοκιμάσεις διάφορα παιχνίδια. Μάλιστα αν ανέβεις στην ρόδα η θέα είναι εκπληκτική.Ναι, είχε μερικά καλά ξενοδοχεία(ανάμεσα στα πολλά φτηνά hostel) και μερικά καλά καφέ- εστιατόρια. Αλλά η πλειοψηφία των ντόπιων δεν ήταν εκεί. Ήταν στα χαμόσπιτα και στις φτωχογειτονιές, στις παράγκες με τα ελενίτ, στα φτωχά παζάρια με μεταχειρισμένα σοβιετικά -και όχι μόνο- βιβλία, στις κολόνες της φτωχογειτονιάς που πρότειναν σε όποια χρειάζεται χρήματα να πουλήσει τα μαλλιά της (ήταν γραμμένο και στα ρώσικα οπότε καταλάβαινα τι έγραφε).

Αλλά η μεγάλη μου χαρά ήταν μια στιγμή που την θυμάμαι ακόμα. Περπατούσαμε σε ένα στενό μια γειτονιάς χωρίς κανένα απολύτως αξιοθέατο, μόνο με χαμόσπιτα, ενώ πότε-πότε κανένας ντόπιος μας κοιτούσε περίεργα μιας και μάλλον όλοι οι γείτονες γνωρίζονταν μεταξύ τους. Κάποια στιγμή ένα στρογγυλοπρόσωπο αγοράκι με λευκό δέρμα και κατάμαυρα μαλλιά έβγαινε χαρωπό από το σπίτι του για να πάει σε κάποιο γειτονικό. Μας κοίταξε, κοντοστάθηκε και χαμογέλασε πλατιά. Προφανώς δεν έβλεπε συχνά ξένους στην γειτονιά. “Hello” φώναξε κοιτάζοντας μας στα μάτια και χοροπηδώντας.

Σε αυτή την πόλη συνυπήρχαν τα πάντα. Οι κακοσυντηρημένες πολυκατοικίες, με τα χαμηλά σπίτια. Τα ανακαινισμένα κτίρια και τα ακριβά ξενοδοχεία, με τα ετοιμόρροπα ασυντήρητα. Αυτό που έβρισκες όμως παντού ήταν οι αδέσποτοι σκύλοι. Ειδικά στα εστιατόρια που είχαν τραπέζια σε εξωτερικό χώρο. Τρώγαμε και κάποια στιγμή ένιωσα κάτι γούνινο δίπλα στο πόδι μου. Του έδωσα λίγο από το φαγητό μου κι ύστερα κοιμήθηκε κάτω από το τραπέζι. Ύστερα ένιωσα μια άλλη γούνινη ουρά από την άλλη μεριά του τραπεζιού. Του έδωσα κι αυτουνού και μέχρι να φύγουμε 3-4 μούργοι είχαν μπει στην παρέα μας.

Εδώ το μπαλκόνι είχε υποχωρήσει. Περπατούσες στο πεζοδρόμιο και με ένα στραβοπάτημα βρισκόσουν στην κάτω γειτονιά....

Συνεπώς όλα καλά στο Κουτάισι;Χμ όχι ακριβώς. Ο άντρας μου είχε αδιαθεσία, πονοκέφαλο και γαστρεντερίτιδα. Κάποια στιγμή χειροτέρεψε. «Αμ, ήθελες μαρσρούτκα που ήταν όλοι άρρωστοι μέσα, έβηχαν, ήταν συναχωμένοι κι ήμασταν κι ο ένας πάνω στον άλλον» μου λέει. Αν και δεν ξέραμε αν κόλλησε κάτι εκεί, η αλήθεια είναι πως ήταν πολύ πιθανόν. Για αυτό κι εγώ αφού δεν είχε κοιμηθεί καλά, συμφώνησα να πάμε από Κουτάισι- Τιφλίδα με τρένο. Αμε ,στα καλύτερα τον έχω. Το τρένο σοβιετικής εποχής παρακαλώ….Συνεχίζεται….

 

[alma]

Βρισκόμασταν στον σταθμό των τρένων στο Κουτάισι περιμένοντας το τρένο για την πρωτεύουσα. Εισιτήρια είχαμε ήδη βγάλει οπότε καθόμαστε στις καρεκλίτσες αναμένοντας. Γύρω μας Γεωργιανοί και κυρίως οικογένειες. Σχεδόν κανείς δεν ταξιδεύει με βαλίτσα. Οι περισσότεροι έχουν σε μεγάλες μαύρες σακούλες, αυτοσχέδιες συσκευασίες ή κούτες τα πράγματα τους, ενώ οι ελάχιστοι που έχουμε βαλίτσες μοιάζει σαν να ταξιδεύουμε με «πολυτέλεια». Κάποιοι κουβαλούν τρόφιμα διαφόρων ειδών-κυρίως φρούτα- σε πλαστικές σακούλες. Κάποια στιγμή ακούγεται κάποιος να φωνάζει στα ρώσικα πως το τρένο έφτασε. Αλλά δεν έρχεται μπροστά μας στην πλατφόρμα. Έχει σταματήσει κάπου μακριά και ξεκινάμε όλοι προς τα εκεί. Οικογένειες με παιδιά και σακούλες στα χέρια, ζευγάρια που αποχαιρετιόνται αγκαλιασμένοι και λιγοστοί ξένοι κυρίως ανατολικού μπλοκ. Περπατάμε κυριολεκτικά πάνω στις ράγες και πάμε μόνοι μας προς το τρένο. Παρόλα αυτά το μόνο που με ανησυχεί είναι η αδιαθεσία του άντρα μου. Δεν νιώθω ταλαιπωρία και χαίρομαι που ταξιδεύω με ντόπιους. Σε κάνουν να νιώθεις οικεία. Το ταξίδι ξεκινά. Κάνουμε κάποιες στάσεις σε μέρη που μοιάζουν να βρίσκονται στην μέση του πουθενά. «Στάση για 4 λεπτά» λέει η υπάλληλος του τρένου και τρέχω έξω. Οι πιο πολλοί βγαίνουν για να καπνίσουν. Εγώ βγαίνω να απολαύσω εικόνες γεωργιανής επαρχίας έστω και για λίγο. Αδέσποτοι σκύλοι μας υποδέχονται στους σταθμούς. Τεράστιοι χώροι σε κάποιους σταθμούς, μοιάζουν να έχουν αφεθεί στη μοίρα τους. Οι περισσότεροι είναι άδειοι και γεμάτοι υγρασία σαν κτίρια- φαντάσματα. Κι όμως υποπτεύομαι πως κάπου θα δω κάτι ενδιαφέρον. Και να! Σε έναν σταθμό συναντώ ένα κουρείο που φαίνεται παλιό. Κοιτώ μέσα. Πινακίδες στα ρώσικα πληροφορούν πως το κούρεμα κοστίζει 3 λάρι. Ούτε καν ένα ευρώ δηλαδή. Κοιτώ τους τοίχους. Ένα τεράστιο πορτραίτο του Στάλιν δεσπόζει στον έναν τοίχο. Ο διπλανός τοίχος είναι γεμάτος με Ορθόδοξες εικόνες σχεδόν ολόκληρος.

Σε κάποιον άλλον σταθμό μια ηλικιωμένη κυρία πλησιάζει στο τρένο. Πουλάει χατζαπούρι (πιτάκια με τυρί) τα οποία μυρίζουν υπέροχα. Οι συνεπιβάτες μου τρέχουν σχεδόν όλοι να αγοράσουν. Προλαβαίνω τα 2 τελευταία και η έκπληξη έρχεται…. Της δίνω 20 λάρι(δεν είχα πιο ψιλά) και περιμένω τα ρέστα. «Τι είναι όλα αυτά που μου δίνεις;» λέει και μου επιστρέφει 20 λάρι σε χαρτονομίσματα των 10 για να χαλάσω. «Πόσο κάνουν;» την ρωτώ. «1 λάρι» απαντά. Είμαι σχεδόν σίγουρη πως δεν κατάλαβα καλά. Φάγαμε πολλές φορές χατζαπούρι στο Κουτάισι και η τιμή ποτέ δεν ήταν αυτή. Πηγαίνω στον άντρα μου και ζητάω κέρματα. Μου δίνει μια χούφτα κέρματα και λέω στην γιαγιάκα να πάρει όσα θέλει. «Αυτό και τέρμα» λέει και παίρνει ένα λάρι. «Πήρα 2 χατζαπούρι. Είστε σίγουρη;» την ρωτώ και αισθάνομαι σαν την κλέβω. «Τέρμα» λέει αυστηρά και απομακρύνεται….

Στον επόμενο σταθμό το τρένο σταματά. Πάω να κατέβω αλλά η υπάλληλος του τρένου που έχει μάθει πια την εξερευνητική μου μανία με πιάνει από το χέρι σαν να είμαι μικρό παιδί ή σαν να με ξέρει χρόνια… «Εεεπ για που το έβαλες;» ρωτά. «Μέσα γρήγορα γιατί θα φύγει το τρένο και θα μείνεις εδώ» λέει σφίγγοντας μου το χέρι και σπρώχνοντας με προς τα μέσα. Νιώθω σαν μικρό κορίτσι που το μάλωσαν και μπαίνω μέσα…

Κάποια στιγμή ο Γεωργιανός που συνταξίδευε απέναντι μας, μου δείχνει έξω από το παράθυρο λέγοντας το όνομα της περιοχής που περνάμε. Κάτι του απαντώ στα ρώσικα και αυτό ήταν. Με ρωτά από που είμαστε και αρχίζει μια ατέλειωτη κουβέντα. Μου λέει πως οι Γεωργιανοί είναι πιο πιστοί Ορθόδοξοι από εμάς, μου διηγείται πόσο θα ήθελε να βρεθεί στην χώρα μας και πόσο απολαμβάνει να βλέπει εικόνες από την Ελλάδα. Αναφέρει ιστορικά γεγονότα και μιλάει με θέρμη για την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης. Με ρωτά αν έχω πάει στην Ρωσία και μιλά για το πόσα χρόνια έζησε εκεί κατά την Σοβιετική εποχή. Μου λέει για συγγενείς του που δουλεύουν στην Ελλάδα, για την οικογένεια του, για την κατάσταση της χώρας σήμερα…Επιμένει να μεταφράσω και στον άντρα μου όσα μου λέει και φυσικά ζητάει να του μεταφράσω και τις απαντήσεις που δίνει…Ρωτάει επίμονα την γνώμη μας για την χώρα του και ποια μέρη είδαμε ή θα δούμε. Όταν φτάνουμε πια, σχεδόν λυπόμαστε που αποχαιρετούμε τον ομιλητικό Γεωργιανό. Ήταν τόσο όμορφη η κουβέντα μαζί του….

 

[duty_free]

Υπεροχη ιστορια και φωτος!

Επεστρεψα προ τριημερου από τυφλιδα και ερεβαν και μπορω να πω ότι εντυπωσιασθην κυριως από την πρωτη, η οποια δεν εχει σε τιποτε να ζουλεψει από καλοβαλμενες πρωτευουσες της ευρωπης.

Στεκομαι ιδιαιτερα (στα περι Τυφλίδος) σε κατι καταρακτιδοι και ποταμακια στον βοτανικο κηπο, στον μασιφ αντικομμουνισμο στο εθνικο μουσειο τους και στις βαρένικες τις οποίες ξερω εκ των εσω καθοσον ειμαι ρωσοπόντιος.

ΥΓ: Για τα προς και από το αεροδρομιο της τυφλιδος, μην παρετε ταριφα!

Με μισο λαρι (=20 λεπτα του ευρου) το λεωφορειο 37 σε πηγαινει στο αεροδρομιo από την σταση εξω από την γκαλερια τμπίλισι (εμπορικο κεντρο στο καρακεντρον της πολεως).

 

[alma]

Υπεροχη ιστορια και φωτος!

Επεστρεψα προ τριημερου από τυφλιδα και ερεβαν και μπορω να ειπω ότι εντυπωσιασθην κυριως από την πρωτη, η οποια δεν εχει σε τιποτε να ζουλεψει από καλοβαλμενες πρωτευουσες της ευρωπης.

Ευχαριστώ. Συμφωνώ απόλυτα για την Τιφλίδα. Εκπλήσσει ευχάριστα ενώ συνδυάζει στοιχεία Ασίας και Ευρώπης. Μιλάμε κυρίως για το ιστορικό κέντρο γιατί τα πολυόροφα καταθλιπτικά κτίρια που συνεχίζουν να κτίζονται λίγο έξω από το κέντρο είναι απαράδεκτα. Με όσους ντόπιους μίλησα γκρίνιαζαν για το πόσο καταστρέφουν το τοπίο. Αλλά το ιστορικό κέντρο, η θέα στο ποτάμι από τις γέφυρες, το φρούριο Ναρικάλα κλπ. είναι υπέροχα σαγηνευτικά.

 

[alma]

Το τελευταίο φυσικό φως πριν η νύχτα κάνει την εμφάνιση της, υπήρχε ακόμα όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας στην Τιφλίδα. Ωστόσο ο συνταξιδιώτης μου -που βρισκόταν ακόμα στην ανάρρωση-είχε σκοπό να ξεκουραστεί και να ξαπλώσει. Στην αρχή σκέφτηκα να μείνω κι εγώ μέσα στο δωμάτιο αλλά ήταν νωρίς. Η ανυπομονησία να δω από κοντά και να περπατήσω αυτή την καινούργια πόλη, ήταν μεγάλη. Άνοιξα τις κουρτίνες και κοίταξα έξω από το παράθυρο. Η όμορφη θέα έμοιαζε να σε προκαλεί να βγεις έξω. Αφού βεβαιώθηκα πως ο άντρας μου δεν χρειαζόταν κάτι, βγήκα για μια αναγνωριστική βόλτα. Σε λίγο σκοτείνιαζε, αλλά από το ξενοδοχείο με βεβαίωσαν πως η πόλη είναι ασφαλής. Βγήκα στην αρχή διστακτικά αλλά ταυτόχρονα αδημονώντας για όσα θα αντίκριζα. Θα μου άρεσε άραγε αυτή η πόλη; Ή θα επιβεβαιώνονταν τα περί «τριτοκοσμικού μέρους», τώρα μάλιστα που αναρωτιόμουν μήπως ήμουν λίγο υπεύθυνη που αρρώστησε ο άντρας μου μιας και δεν διάλεξα πιο «πολιτισμένα» και πλούσια μέρη να πάμε;

Η Τιφλίδα έμοιαζε να μην έχει ξεκάθαρη ταυτότητα ή να έχει πολλές διαφορετικές ταυτότητες και να είναι τόσο πολυδιάστατη που δεν την «πιάνεις» αμέσως. Οι φαρδιές και πολύβουες λεωφόροι και τα μεγάλα μαγαζιά, θύμιζαν πολλές άλλες πόλεις στον κόσμο. Όμως όσο την περπατούσε κανείς , ήταν όλο και πιο φανερές οι επιρροές από το μωσαϊκό λαών που πέρασαν από εκεί. Δεν ήταν τελείως ευρωπαϊκή αλλά ούτε και τελείως ασιατική. Κάποια βρώμικα στενά με παραμελημένα κτίρια, συνυπήρχαν με μεγαλύτερους δρόμους,όπου δέσποζαν πλούσια πολυκαταστήματα αλλά και με δρόμους με πολύχρωμα παλιά κτίρια με χαγιάτια, άλλα καλοφροντισμένα κι άλλα ετοιμόρροπα και με σοβάδες να ξεκολλούν. Ο κόσμος ήταν μεν πολύ περισσότερος από την επαρχία της χώρας, αλλά ταυτόχρονα πολύ λιγότερος σε σχέση με άλλες πρωτεύουσες, γεγονός που σου προκαλούσε μια αίσθηση οικειότητας. Το χρυσό άγαλμα του Αγίου Γεωργίου στην πλατεία ελευθερίας, στεκόταν καμαρωτό ανάμεσα στην συνεχή κίνηση των αυτοκινήτων, ενώ λίγο πιο μακριά, μικροπωλητές πωλούσαν σοβιετικά βιβλία.Η περαντζάδα στις γέφυρες με θέα το ποτάμι θα μπορούσε να θυμίζει πρωτεύουσες Κεντρικής ή Βόρειας Ευρώπης, αλλά ξεκάθαρα χωρίς την αποστειρωμένη αυτοκρατορική αίσθηση που συχνά μεταδίδουν αυτές. Ήμουν πια σίγουρη. Ανυπομονούσα να γίνει καλά ο συνταξιδιώτης μου, για να ανακαλύψει μαζί μου το επόμενο πρωί, πόσο ενδιαφέρουσα ήταν αυτή η πόλη.

 

[Marios_Gr]

Είναι τραγική η αντιμετώπιση των Ελλήνων που ήρθαν από ΕΣΣΔ και απογοητευτική η άποψη των υπολοίπων γι’αυτούς.
@alma περιμένουμε με αγωνία την εξέλιξη που ελπίζω να περιλαμβάνει Αμπχαζια.

Eπειδή σπανίως υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά, είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνοι και οι ίδιοι οι παλιννοστούντες από τον ρωσικό πόντο για τη στάση των υπολοίπων απέναντί τους. Έχω ακούσει πάρα πολλές αρνητικές διηγήσεις για νοοτροπίες και συμπεριφορές τους, ενώ θυμάμαι και ο ίδιος πολύ καλά ότι όταν υπηρέτησα τη θητεία μου, εκείνοι ήταν σε ξεχωριστό κτήριο από όλους τους υπόλοιπους, χωρίς καμία υποχρέωση υπηρεσιών, χωρίς καμία υποχρέωση ασκήσεων, χωρίς ανάθεση οποιασδήποτε εργασίας, γιατί ήταν εξαιρετικά επιθετικοί και εριστικοί προς όλους. Κάποιοι είχαν αποφασίσει ότι γυρνώντας στην πατρίδα τους θα έχουν μόνο δικαιώματα (και τους παραχωρήθηκαν ΠΟΛΛΑ), αλλά καθόλου υποχρεώσεις.

Βέβαια, όπως ισχύει και σχεδόν για όλους τους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης που έζησαν υπό αυταρχικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα επί 50, 60, 70 χρόνια, έχουν όντως υστέρηση σε ζητήματα αντίληψης της δημοκρατίας και των θεσμών, όπως και σε νοοτροπίες (ξενοφοβία, ομοφοβία, θρησκοληψία κ.α.), τις οποίες θα συναντούσες σε κάποιον στη Δυτική Ευρώπη 40 χρόνια πριν.

Όσο για τους Ρώσους συγκεκριμένα, στη Ρόδο έχουν όντως πολύ κακή φήμη για τις αγενείς, αλαζονικές και παράλογα απαιτητικές συμπεριφορές τους ως τουρίστες.