Βολιβία «Τα ορφανά πορεύονται κι οι χήρες κονομιόνται» - Βολιβία

[isabelle]

Μη με κάνεις να γράψω ιστορία για Λευκορωσία τώρα, όπου τα Σοβιετικά αρχιτεκτονικά αριστουργήματα, σύμβολα και αγάλματα είναι καλοσυντηρημένα, καλογυαλισμένα και σε περίοπτη θέση! Μη μιλήσω για τις άλλες ομορφιές της χώρας...

Μα εννοείται ότι προς τα κει σε σπρώχνω!

 

[GTS]

Μια παλιά σοβιετική παροιμία λέει

что происходит в Минске
остается в Минске

και σε μετάφραση "What happens in Minsk, stays in Minsk...". Ξαναπάω άνετα πάντως.

 

[GTS]

Για μια χούφτα δολάρια

Στα σύνορα Χιλής, Αργεντινής και Βολιβίας βρίσκεται μια πόλη που δε τη ξέρει κανείς. Τη λένε Tupiza και είναι η νότια είσοδος στο ανεπανάληπτο Βολιβιανό αλτιπλάνο. Πέρα όμως από μια μικρή, σκονισμένη και αδιάφορη κωμόπολη, κρύβει μεγάλες εκπλήξεις, απόδειξη της εκπληκτικής Βολιβιανής ποικιλίας σε τοπία: τα τοπία γύρω από τη πόλη είναι βγαλμένα από ένα σπαγγέτι γουέστερν φιλμ. Σαν κερασάκι στη γουέστερν τούρτα, κοντά στη Τουπίζα σκοτώθηκαν δύο από τους πιο διάσημους καουμπόηδες-ληστές της αμερικανικής Άγριας Δύσης: ο Butch Cassidy και ο Sundance Kid. Αρχές του 20ου αιώνα και στη δύση της…Άγριας Δύσης, οι δύο διαβόητοι ληστές βρίσκονται στη Βολιβία και πέριξ της Τουπίζας για να ληστέψουν μία χρηματαποστολή. Κάπου αποτυγχάνουν, κάπου κρύβονται, τους βρίσκουν, ακολουθεί πιστολίδι, ετοιμοθάνατος τραυματίας ο ένας και ο σύντροφός του, για να αποφύγουν τη βέβαιη κρεμάλα, τον λυτρώνει με μία σφαίρα και ύστερα αυτοκτονεί και ο ίδιος.


Ζωσμένος με μόλις 180 ευρώ σε βολιβιανά χαρτονομίσματα, τα καταθέτω σε τουριστικό γραφείο ως το ασήμαντο κόστος της 4ήμερης εκδρομής στα Βολιβιανά υψίπεδα που ξεκινάει την επομένη και ξεκινάω για μια βόλτα στη πόλη. Ήδη έχω ρωτήσει και έχω πληροφορηθεί ότι αν πάρεις το λεωφορείο νούμερο τάδε, σε κατεβάζει κάπου στο πουθενά όπου μπορείς να κάνεις τρέκινγκ στα φαρ ουέστ τοπία της περιοχής. Μόνο που δεν υπολόγισα ότι θα έβρισκα τον κλώνο του Αλέξη Τσίπρα, από όλα τα μέρη ρε διάολε, στη Τουπίζα, στα γαμίδια της Βολιβίας. Μισός Έλληνας (από πατέρα) μισός Βολιβιανός, μεγαλωμένος στην Ελλάδα, ζει με τη γυναίκα του και τα 2 παιδιά του στη Τουπίζα έχοντας fast-food μαγαζί στυλ κεντάκι fried chicken. Ο αγαπητός Αργύρης (!!) είναι κλώνος του Αλέξη, πιο νέος βέβαια, πιο όμορφος και πιο ψηλός και εισέπραξα και ένα ελληνικότατο «άντε γαμήσου» όταν του είπα ότι μοιάζει στον Ηγέρπη της ελληνικής πολιτικής φαρσοκωμωδίας. Κάποιες αθάνατες ελληνικές φράσεις δε ξεχνιούνται μάλλον, ακόμα ύστερα από 20 χρόνια ξενιτιάς. Με τον Αργύρη λοιπόν μιλήσαμε εκτενώς, περιέγραψε τη ζωή στη Βολιβιανή εσχατιά, του μετέφερα τα νέα από τη σοσιαλιστική (sic) μας πατρίδα αλλά δεν τον είδα και ιδιαίτερα σοσιαλιστή: έβριζε τον Πρόεδρο Μοράλες, τον έλεγε απατεώνα και κλέφτη μεταξύ ηπιότερων χαρακτηρισμών (ανίκανος κτλ). Μη τον παρεξηγείτε, ο Αργύρης είναι πολύ καλό παιδί και οικογενειάρχης, πρόσχαρος και γελαστός. Προσφέρθηκε μάλιστα, αντί να πάρω το λεωφορείο, που το περίμενα πώς και πώς να πω τη μαύρη αλήθεια για να καθήσω ανάμεσα σε ντόπιους ως ο μόνος τουρίστας, να με ξεναγήσει λίγο έξω από τη πόλη και να με αφήσει στην είσοδο ενός φαραγγιού όπου θα ξεκινούσα τη περιπέτειά μου στην άγρια δύση της Βολιβίας.

Αφού λοιπόν ο Αργύρης με πήγε μία αδιάφορη βόλτα, όπου όμως είδα ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ για πρώτη φορά στη χώρα λάμα (ήταν έρωτας με τη πρώτη ματιά όπως βλέπετε στη φωτό – δε θα αποκαλύψω λεπτομέρειες), με άφησε στη κοίτη ενός ξεραμένου ποταμού, ανάμεσα σε κάκτους και σε ένα τοπίο βγαλμένο από ονείρωξη του Σέρτζιο Λεόνε.

Ξεκινώντας από τις πύλες του Διαβόλου, μπήκα βαθύτερα στο φαράγγι, καθώς το τζιπ του Αργύρη ξεμάκρυνε αφήνοντάς με παντέρημο, με το σακίδιό μου όπου είχα νερό και τροφή τα παστέλια από τα ΑΒ Βασιλόπουλος. Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση ήταν η ησυχία που επικρατούσε: πέρα από κάποιο πουλί που κελαηδούσε, ήταν η ΑΠΟΛΥΤΗ σιωπή που αν την αναμείξεις με την απόλυτη μοναξιά μου στο χώρο, έδινε έναν συνδυασμό που με μέθυσε με το κρασί της εξερεύνησης αλλά και λίγο της ανησυχίας καθώς ούτε τηλέφωνα έπιαναν εκεί, ούτε άλλοι άνθρωποι υπήρχαν, ούτε κανένας θα με περίμενε να γυρίσω. Η αίσθηση της περιπέτειας όμως είναι μέσα μου πιο δυνατή και ξεκίνησα μαγεμένος, ακούγοντας μόνο τα βήματά μου να διασχίσω ένα πανέμορφο τοπίο, εισερχόμενος όλο και βαθύτερα στο φαράγγι του Διαβόλου (όνομα πολύ πρωτότυπο στα μέρη αυτά). Μετά από ώρα έφτασα σε μία στενή χαράδρα, όπου έτρεχε λίγο νερό και είδα ότι μπορούσα να εισχωρήσω ακόμα βαθύτερα, αλλά αυτή τη φορά σκαρφαλώνοντας. Ξαπόστασα λίγο να φρεσκαριστώ με παστελάκι από τη πατρίδα και σκαρφάλωσα τα κόκκινα βράχια του φαραγγιού, όπου έφτασα σε άλλον έναν μικρό καταρράκτη όπου έτρεχε λιγοστό το νερό, αλλά όπως μου είχε πει και ο Αργύρης «αν δεις σύννεφα και ξεκινάει βροχή, φύγε όσο πιο γρήγορα μπορείς γιατί κατεβάζει πολύ νερό από το φαράγγι». Με αυτή την παρήγορη σκέψη είπα «ως εδώ είσαι χορχίτο», αν στραβοπατήσεις και σπάσεις κανά πόδι θα μείνουν τα κόκκαλα σου, φορώντας στο κρανίο το πλατύγυρο καπέλο αγορασμένο στη Τζαϊπούρ του Ρατζαστάν, να ασπρίζουν κάτω από τον καυτό ήλιο ως αιώνια υπενθύμιση στους επισκέπτες πως «να ένας ηλίθιος που ήρθε μόνος του εδώ πέρα».

Ξεκίνησα λοιπόν για το μακρύ δρόμο της επιστροφής, έφτασα στις πύλες του Διαβόλου όπου ώρες πριν με είχε αφήσει ο Βολιβιανός Αλέξης Τσίπρας και ακολούθησα το χωματόδρομο, σε τοπίο χωματερής πλέον, για τη κωμόπολη της Τουπίζα. Μετά από πολύ περπάτημα, άχαρο πλέον ανάμεσα σε χαλίκι, σκουπίδι, πέτρες και έναν Υποσταθμό της Ηλεκτρικής Εταιρείας, φτάνω στα πρώτα σπίτια της Τουπίζας, όπου με ανακουφίζουν, πέρα από τα σημάδια του πολιτισμού, αυθεντικές εικόνες γειτονιών, παιδιά να παίζουν ποδόσφαιρο, γριές να κάθονται στα σκαλοπάτια των σπιτιών τους και να με χαιρετάνε, μικρά μαγαζάκια της γειτονιάς…απλή που είναι ζωή. Μπόνους, ακόμα ένα γκράφιτι με τον Τσε, που λατρεύεται στη χώρα όπου βρήκε τραγικό αλλά ένδοξο θάνατο, που τον έβαλε στο πάνθεον των ηρώων των λαών απανταχού της γης.

 

[James]

"Ο λαός απαιτεί τον Αλέξη της Βολιβίας να τον δει!" ("Είναι δίκαιο και πρέπει να γίνει πράξη". Παραφράζοντας γνωστό σοσιαλιστικό σύνθημα - σποτ)

 

[GTS]

Δε ξέρω αν φαίνεται καλά, αλλά ορίστε

 

[James]

Δεν είμαι σίγουρος. Πάντως στην γραβάτα είναι ολόιδιοι!

 

[GTS]

Το πιστό μας τζιπ ανέβαινε τους φιδογυριστούς δρόμους έξω από τη Tupiza. Ανεβαίναμε από τα 2800μ προς σοβαρότερα ύψη, προς αυτό που περίμενα ως το highlight του ταξιδιού. Έως τώρα το ταξίδι ήταν πάρα πολύ ικανοποιητικό, με χρώματα, φάτσες, πόλεις, αρχιτεκτονική και βαριά ιστορία. Ήταν ώρα για φύση, βουνά και τι άλλο; Δεν ήξερα, δεν είχα διαβάσει ούτε είχα δει φωτογραφίες κατά πάγια τακτική μου. Απλά δεν ήξερα τι θα συναντήσω. Αφήνοντας πίσω για τελευταία φορά τα υπέροχα γουέστερν τοπία της πόλης έκπληξης Tupiza, ανεβαίναμε στο περίφημο βολιβιανό αλτιπλάνο. Ήταν ώρα για απογείωση.

Όταν τελείωνε η ανάβαση, τα γκρίζα σύννεφα που μας συντρόφευαν στα χαμηλά, έδωσαν τη θέση τους σε λευκά συννεφάκια, τα οποία είχαν και ένα άλλο χαρακτηριστικό: ήταν χαμηλά, πάνω από το κεφάλι σου ή έτσι τουλάχιστον νόμιζες. Τα ύψη που πλέον διαπραγματευόσουν ξεπερνούσαν τα 4000μ. Οι στριφογυριστοί δρόμοι τελείωσαν και μπήκαμε στις μεγάλες ευθείες του αλτιπλάνο. Οι πρώτες ΜΑΓΙΚΕΣ εικόνες έκαναν την εμφάνισή τους: λιβάδια με το χαρακτηριστικό χορτάρι των υψιπέδων, γυμνοί λόφοι, και (επιτέλους) ελεύθερα λάμα να βόσκουν αμέριμνα. Καθώς κάναμε στάση να τα φωτογραφίσουμε, διαταράξαμε την ησυχία τους, βγάλαμε υπέροχες όμως φωτογραφίες, σε ένα τοπίο βγαλμένο από ζωγραφικό καμβά. Ήδη ένιωθα ότι κάτι ιδιαίτερο υπήρχε εδώ.

Λίγο αργότερα σταματήσαμε για φαγητό. Ο μάγειράς μας (είχαμε μάγειρα και οδηγό) είχε κάνει τα μαγικά του και η Βολιβία τα δικά της. Στο βάθος είχε ξεσπάσει βροχή και τα πρώτα μεγαλειώδη βουνά, με χιόνα να αστράφτουν στις κορυφές τους σου έπαιρναν την ανάσα. Εγώ, ένας άνθρωπος της θάλασσας, των εξωτικών παραλιών, της ζέστης και φίλος του τροπικού ήλιου, είχα ήδη αρχίσει να μεταλλάσσομαι τα τελευταία χρόνια, σε κάτι που κορυφώθηκε εκεί: λάτρης βουνών. Αγαπώ τα βουνά, όχι ιδιαίτερα το πολύ κρύο ομολογώ, αλλά οι συνθήκες μέσα στο Βολιβιανό καλοκαίρι ήταν ιδανικές και για αυτό πρέπει να είμαστε ευγνώμονες, την ώρα που όλοι οι γνωστοί μου που είχαν πάει υπέφεραν από το κρύο στα ίδια μέρη την αντίθετη ακριβώς εποχή.

Κάτι άλλο που συνειδητοποιώ αρκετά σύντομα είναι η μεγάλη εναλλαγή στα τοπία του αλτιπλάνο. Από πράσινα λιβάδια περνάμε σε πιο γήινα χρώματα, το τοπίο γίνεται πιο σεληνιακό, εμφανίζονται τα πρώτα βουνά. Μετά….ω! αυτό το μετά, αλλά ας μη βιαζόμαστε. Ο δρόμος μας φέρνει σε ένα μέρος βγαλμένο από μυθιστόρημα: San Antonio de Lipez. Πρόκειται για έναν παλιό Ισπανικό οικισμό, κυριολεκτικά στο πουθενά, στην ερημιά, όπου οι Ισπανοί χρησιμοποιούσαν ιθαγενείς (τι άλλο) σε ορυχεία ασημιού. Ως σιωπηλοί μάρτυρες της δίψας για των Ισπανών για πολύτιμα μέταλλα έμειναν τα ερείπια του οικισμού. Περιηγηθήκαμε ανάμεσα στα χαλάσματα, στη κεντρική πλατεία που δέσποζε κάποτε μια εκκλησία. Οι εκκλησίες ήταν πανταχού παρούσες την εποχή της Κατάκτησης, διότι (και αυτό δε το ξέρουν πολλοί) σκοπός των Ισπανών, παράλληλα με την συγκέντρωση πλούτου, ήταν και η προσχώρηση των ιθαγενών στην καθολική χριστιανική πίστη. Κάτι που γινόταν και με μη χριστιανικά μέσα, διότι πιο φανατικοί καθολικοί από τους Ισπανούς, ίσως δεν ξαναείδε ο κόσμος.

Είχαμε φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, 4855μ έγραφε μια πέτρα αφημένη στο έδαφος. Στο βάθος φαίνεται μια λίμνη, τι μέρος είναι αυτό αναρωτιέμαι που έχει λίμνες σε τέτοιο ύψος.

Η μέρα όμως έφτανε στο τέλος της και ήταν ώρα να μεταφερθούμε στον πλησιέστερο οικισμό για διανυκτέρευση. Το κρύο έκανε την εμφάνισή του αλλά δειλά, καμία σύγκριση με τα μείον 15 και μείον 20 που συναντάς το βολιβιανό χειμώνα. Ήταν καλοκαίρι, ήταν μια υπέροχη καθαρή νύχτα σε ασύλληπτο υψόμετρο και βγήκα μόνος μια βόλτα στα σκοτάδια να ψάχνω το Σταυρό του Νότου μέσα στην ερημιά.

 

[GTS]

Κι άλλο δέος: έρημοι, λίμνες και φλαμίνγκο

Πολύ πρωινό ξύπνημα, μάζεμα πραγμάτων, βαλίτσες στο αμάξι, πρωινό και ξεκινάμε.

Πρώτη στάση ένα μαντρί με λάμα, καθόμαστε και τα παρατηρούμε, σημασία δε μας δίνουν καθώς μασουλάνε ασταμάτητα. Κανένα τους δε θύμωσε, κανένα δεν έφτυσε (γιατί τα λάμα όταν θυμώνουν σε φτύνουν και όχι μεταφορικά). Έχω ήδη αποφασίσει να μη δοκιμάσω το κρέας τους, κάτι που τήρησα μέχρι το τέλος του ταξιδιού κυριευμένος από απέραντη συμπάθεια για τα υπέροχα αυτά πλάσματα. «Μοναδικά θύματα ας είναι αγελάδες και κοτόπουλα» αποφάσισα αφού ωραίο το κινόα, αλλά όλο σούπες με κινόα, πίτες με κινόα, ε είπαμε να μη γυρίσω στην πατρίδα και να ψάχνω τα φαγόπυρα και άλλα σούπερφουντς στα ράφια των σούπερμάρκετς. Όχι ευχαριστώ πολύ, σε κάποια άλλη ζωή ίσως, σε αυτή πάντως δεν έχω λόξα να φάω ότι κινείται, αναπνέει και σέρνεται.

Πρώτη λίμνη της ημέρας αυτή που είδαμε χθες από μακριά. Με έκπληξη είδα ότι η λίμνη είχε επισκέπτες, τι επισκέπτες δηλαδή, εμείς είμασταν αυτοί, η λίμνη είχε μόνιμους κατοίκους: ροζ φλαμίνγκο. Όσο ζεις μαθαίνεις και εκεί που νόμιζες ότι τα φλαμίνγκο απαντώνται (μεταξύ άλλων) στο Μαϊάμι και στις ελληνικές παραλίες (σε φουσκωτή μορφή), τα βλέπεις να τρώνε αμέριμνα στα 4500μ., μέσα σε νερά που καθρέφτιζαν τον μεγαλειώδη ουρανό του Αλτιπλάνο και τα σύννεφα που κρέμονταν πάνω από τα κεφάλια μας. Αν οι Γαλάτες του Αστερίξ που φοβόντουσαν μήπως πέσει ο ουρανός στα κεφάλια τους ζούσαν εδώ, θα την έβγαζαν με λεξοτανίλ από το άγχος.

Επόμενη λίμνη μια αλατολίμνη, όπου και πάλι έτρωγαν φλαμίνγκο. Αυτά ήταν περισσότερο του αλατισμένου κι εγώ απορούσα πώς ζούσαν και έτρωγαν σε τέτοιο περιβάλλον. Πουτάνα φύση, πάλι ζωγράφισες.

Το τοπίο εναλλάσσεται, βρισκόμαστε σε έρημο, αλλά τι έρημο: την έρημο του Νταλί, με τα υπέροχα χρώματα που προέρχονται από μεταλλεύματα και την αέναη ηφαιστειακή δραστηριότητα, καθώς βρισκόμαστε στη γη των ηφαιστείων. Κινούμαστε πλέον σε απόσταση αναπνοής από τα σύνορα με τη Χιλή και την έρημο Ατακάμα, αφού πίσω από τα βουνά που βρίσκονται στο αριστερό μας χέρι είναι το Σαν Πέδρο ντε Ατακάμα.

Λίγο μετά το τοπίο αλλάζει ξανά, φτάνουμε στη γνωστή Laguna Verde, τη Πράσινη Λίμνη. Η Λίμνη είναι στα πόδια ενός ηφαιστείου, με κορυφή τα 6000μ, οπότε εμείς είμαστε πολύ κοντά στα 5000μ, κατιτίς λιγότερο. Τα τοπία είναι το λιγότερο μαγευτικά, έχω μείνει άναυδος, έχω ταξιδέψει σε 54 χώρες και τέτοιο πράγμα δεν έχω ματαδεί.

Επόμενη στάση στη Kollpa Laguna, με τις θερμές πηγές όπου μπορείς να κάνεις ένα μίνι σπα. Δε χάνω την ευκαιρία, βουρ στα αποδυτήρια, φοράω μαγιώ, με ένα υπέροχο αλλά πάντα επικίνδυνο ήλιο σε τέτοιο υψόμετρο ήλιο να με ζεσταίνει και γρήγορα είσοδος στη μία από τις δύο μικρές πισίνες με τα ζεστά ιαματικά νερά. Δεν ήθελα να βγω από εκεί μέσα, η φύση έδινε ρέστα με καταπληκτικά χρώματα στο φόντο και τα πολλά λόγια είναι φτώχεια σε αυτές τις περιπτώσεις.

Εκεί βρισκόταν και εστιατόριο που φρόντιζε για τη σίτιση των τουριστών και δεν ήταν και λίγοι μαζεμένοι εκείνη τη στιγμή. Ήταν ώρα να την κάνουμε για τις ερημιές και πάλι, με στάση αυτή τη φορά στη Sol de Mañana με τα γκέυζερ, με τις αναθυμιάσεις και υγρά σε λάκκους να κοχλάζουν, με φουσκάλες να απελευθερώνουν αέρια από τα έγκατα της γης στην ατμόσφαιρα. Περνάμε δε από το υψηλότερο σημείο που θα φτάναμε στο ταξίδι αυτό, τα 5000μ, πράγμα που δείχνω με το χέρι μου στη φωτογραφία με την οποία αποθανάτισα τη στιγμή, όχι δε με μουτζώνω.

Συνεχίζουμε στη Laguna Colorada, με τα πανταχού παρόντα φλαμίνγκο αλλά και λάμα να βόσκουν στις όχθες της. Ξέχασα πριν να αναφέρω ότι στη Πράσινη Λίμνη δεν είχε φλαμίνγκο γιατί ήταν λίμνη με τοξικά νερά και πολύ απλά τα φλαμίνγκο δε θα επιζούσαν, αλλά δεν υπάρχει ούτως ή άλλως η τροφή τους στο βυθό της. Εδώ όμως μπορούσες να τα θαυμάσεις από σχετικά κοντινή απόσταση, όπως και τα λάμα, μέσα και έξω από τα κόκκινα νερά της λίμνης.

Η μέρα έφτανε όμως στο τέλος της, φτάσαμε στο πολυτελές μας κατάλυμα όπου αποθέσαμε, φάγαμε και βγήκα έξω να δω ξανά τα αστέρια του Νότιου Ημισφαιρίου, λευκές χάντρες σε έναν πεντακάθαρο ουρανό.

 

[James]

ότι τα φλαμίνγκο απαντώνται (μεταξύ άλλων) στο Μαϊάμι και στις ελληνικές παραλίες

Και στη Σάμο και στην Σάμο! http://my-samos.blogspot.gr/2017/06/blog-post_2.html

ΦΟΒΕΡΕΣ φωτογραφίες.

 

[GTS]

Και στη Σάμο και στην Σάμο! http://my-samos.blogspot.gr/2017/06/blog-post_2.html

ΦΟΒΕΡΕΣ φωτογραφίες.

Άντε και στη Σάμο χαχα. Ευχαριστώ James, τα τοπία ήταν εξωπραγματικά όμορφα.

 

[GTS]

Ο δρόμος των διαμαντιών

Ο δρόμος των διαμαντιών βαπτίστηκε έτσι γιατί στο διάβα του περνάς από 5 συνολικά λίμνες, κάποιες από τις οποίες είχαμε δει και την προηγούμενη μέρα. Τα λόγια έχουν στερέψει, θα αφήσω τις εικόνες να μιλήσουν. Πριν τις λίμνες όμως, σε μία κλασσικά φανταστική έρημο του αλτιπλάνο, σταματήσαμε σε κάτι βράχους, με φόντο τα βουνά και τα ηφαίστεια στα σύνορα Βολιβίας- Χιλής. Ύστερα στις λίμνες. Με ελάχιστο έως καθόλου άλλο κόσμο, καθώς τα τουρ ξεκινάνε συνήθως από το Σαλάρ ντε Ουγιούνι και όχι από την Τουπίζα όπως σοφά πράξαμε, με φανταστικό καιρό, με έναν μπλε ουρανό που όμοιο δεν έχω ξαναδεί αφού δεν έχω ξαναέρθει σε τέτοιο υψόμετρο, με φλαμίνγκο, με λάμα, με μυριάδες χρώματα, με τη φύση να οργιάζει πολλαπλώς, δε πίστευες τι έβλεπες, τι ζούσες και πόσο τυχερός ήσουν που έφτασες ως εκεί. Ήμουν μαγεμένος από βολιβιανό ξόρκι που πολύ δύσκολα θα με εγκαταλείψει, ίσως ύστερα από πολλά πολλά χρόνια, ίσως και ποτέ.

Στάση για φαγητό στα πόδια ενός ενεργού ηφαιστείου, έχει πια καταντήσει αστείο να τρως, να κινείσαι και να κοιμάσαι ανάμεσα σε εξωπραγματικής ομορφιάς τοπία που δεν είχαν τελειωμό. Τελειωμό όμως είχε κάποια στιγμή η μέρα μας, καθώς ύστερα από ώρες και ώρες οδήγησης, απομακρυνόμαστε από το βολιβιανό εξωγήινο τοπίο του αλτιπλάνο προς τη μεγαλύτερη αλατολίμνη του κόσμου, το Σαλάρ ντε Ουγιούνι, όπου κοντά της θα διανυκτερεύσουμε.

 

[babaduma]

Τα τοπία είναι το λιγότερο μαγευτικά, έχω μείνει άναυδος, έχω ταξιδέψει σε 54 χώρες και τέτοιο πράγμα δεν έχω ματαδεί.

+5 οι χώρες και προσυπογράφω. Ποτέ μη λες ποτέ, βέβαια, αλλά δύσκολα, πολύ δύσκολα (και ήταν και χειμώνας όταν πήγαμε εμείς, πράγμα που σημαίνει ότι ό,τι εποχή και να πάει κανείς, τα τοπία είναι ανεπανάληπτα).