ΗΠΑ «Δεν πιστεύω να σας πηγαίνει ο Γιώργος σε τίποτα ερημιές…»

[eva kas]

να πω την αληθεια πολυ ρυψοκινδυνο αυτο που πηγες να κανεις....δεν ξερω αν ειχα το κουραγιο ουτε το μισο δρομο να εκανα απο αυτον που τελικα εκανες.

 

[Yorgos]

Με τα πολλά προχώρησε η ώρα και πρέπει να φύγω σφαίρα για το Apollo Theatre. Έφτασα στις 4 ακριβώς, όπου και με ενημέρωσαν πως δεν μπορώ να μπω μέσα. Πάνω που αρχίζω να διαμαρτύρομαι, εμφανίζεται ένας Billy, ο διευθυντής της σκηνής-μύθου, μου σφίγγει το χέρι κι εξηγεί πως αν δεν έχω πρόβλημα μπορώ να ακολουθήσω το τουρ που κάνει ένα τοπικό σχολείο. Τι πρόβλημα να έχω, να’ ναι καλά ο άνθρωπος, που δείχνει κι εξαιρετικές γνώσεις γύρω από το τι είναι Ελλάδα.

Μπαίνω μέσα πριν έρθει το σχολείο… Πανέμορφη αίθουσα, μου θυμίζει μερικά ιστορικά ισπανικά θέατρα στις πόλεις του Αμαζονίου (αλλά μπροστά στο Gran Teatro της Αβάνας δεν πιάνει μία, συγγνώμη αλλά έπρεπε να το σχολιάσω…). Μιλάμε για την πιο ιστορική μουσική σκηνή της μαύρης μουσικής στην Αμερική, με απίθανα ονόματα να έχουν πατήσει το σανίδι της.

Μπαίνουν τα δύο σχολεία, και τα δύο από υποβαθμισμένες περιοχές της Νέας Υόρκης. Ο Billy ανεβαίνει στη σκηνή και με απίστευτη μεταδοτικότητα και απλότητα προσπαθεί να τους δώσει να καταλάβουν τι εστί Apollo. Ο τύπος ήταν κουβαλητής από επτά χρονών στο θέατρο κι αρχίζει να μιλάει για την Έλα Φιτζέραλντ, την Αρίθα, το Στήβι, το Μάικλ Τζάκσον… Εκεί χτύπησε καμπανάκι… «Δηλαδή ο Μάικλ στεκόταν εκεί που είστε εσείς τώρα;;;», ρωτάει έκθαμβος ένας μπόμπιρας που ούτε εννιά δεν πρέπει να ήταν. Ο Billy μιλάει με θέρμη για το φίλο του το James Brown, πώς τον βοήθησε να βγει από τη φτώχεια, ανέκδοτες ιστορίες από τις παραστάσεις των Jackson Five, για τις παραξενιές τους Στήβι… Απόλαυση να τον παρακολουθείς να μιλάει σε δύο σχολεία που είχαν κάνει το θέατρο μπάχαλο πριν ξεκινήσει η ομιλία και τώρα τον παρακολουθούν με το στόμα ανοιχτό.

Η ομιλία του δεν είναι μόνο μουσικού χαρακτήρα κι εκεί φαίνεται το ποιόν του τύπου:
“Δε θέλω να σας ακούσω να χρησιμοποιείτε τη λέξη που ξεκινάει από «ν» (nigga). Γιατί μερικοί σήμερα νομίζουν ότι είναι μαγκιά να χαιρετιούνται στο δρόμο και να λένε «Hey nigga? Whaz’ up, nigga?». Ξέρετε ποιοι χρησιμοποιούσαν αυτή τη λέξη; Αυτοί που σκλάβωναν τους παππούδες σας. Που τους έβαζαν να δουλεύουν 18 ώρες χωρίς νερό. Αυτοί που τους ακρωτηρίαζαν και τους βίαζαν. Τώρα που κάνουν ανασκαφές στο WTC βρέθηκε ένα παλιό νεκροταφείο σκλάβων… 15-20.000 οστά μαύρων βγαίνουν στην επιφάνεια. Βρήκαμε άτομα με σπασμένη μέση… Παιδάκια 7 χρονών που θάφτηκαν χωρίς ούτε μια πλάκα να γράφει το όνομά τους, σκλάβους που τους έθαψαν με αλυσίδες στα πόδια… Αυτοί έχτισαν τη Νέα Υόρκη και κάποιοι τους φώναζαν με τη λέξη που ξεκινάει από “ν” (επιμένει να μην την αναφέρει). Είμαι περήφανος που είμαι μέλος της επιτροπής που υποχρέωσε το Δήμο της Νέας Υόρκης να κάνει ανασκαφές και να κρατήσει το χώρο ιερό αντί να τον μπαζώσει. Πρέπει να φυλάμε την ιστορία μας, little brothers and sisters. That's all we got.


Δε θέλω να είστε anti-white. Θέλω να είστε pro-black. Να μην ξεχνάτε από πού ήρθατε και να βοηθάτε τα αδέρφια σας, αλλά να σέβεστε τους Λατίνους και λευκούς αδερφούς σας. Ξέρετε ότι πια έχουμε μαύρο πρόεδρο. Τέρμα οι δικαιολογίες. Γιατί μερικοί κλαίγονται και λένε ότι εμείς οι μαύροι δεν έχουμε τις ίδιες ευκαιρίες. Τέρμα οι δικαιολογίες, απλά πρέπει να δουλεύουμε περισσότερο, αυτό είναι όλο. Όλα γίνονται, ο Ομπάμα έδειξε το δρόμο.


Αυτό το θέατρο που βλέπετε εδώ είναι ο ναός της μαύρης μουσικής. Έρχεται κόσμος από παντού για να το δει. Προχθές έκανα τουρ σε ένα ζευγάρι από τη Μαδαγασκάρη. Ο λευκός αδερφός που βλέπετε εδώ δίπλα σας ήρθε από την Ελλάδα και μένει στην Κούβα… κι ήρθε εδώ για να δει ένα θέατρο στο Χάρλεμ. Χειροκρότημα για τον Έλληνα αδερφό μας, τιμή μας που ήρθε ο άνθρωπος μέχρι εδώ. Έτσι μπράβο, χειροκρότημα, let’s put it together. Και μιας και που έχουμε έναν άνθρωπο από μια χώρα με τόσο μεγάλη ιστορία, ας μας εξηγήσει και ποιος είναι ο Apollo που έδωσε το όνομά του στο θέατρο. Θα μας βοηθήσεις λίγο να μεταδώσουμε γνώση στα παιδιά, αδερφέ;».

 

[eva kas]

γιωργο για σενα ελεγε? πως ενοιωσες εκεινη την στιγμη???απιστευτα ε????

 

[Yorgos]

γιωργο για σενα ελεγε? πως ενοιωσες εκεινη την στιγμη???απιστευτα ε????

Όπα, λάθος το ευχαριστώ, για απάντηση πήγαινα.

Εμ, καλά αισθάνθηκα, απλά φοβήθηκα μην πω καμιά κοτσάνα και τα αποβλακώσω τα παιδάκια...

 

[jkourkoulis]

Καλά φίλε Γιώργο το όλο ταξίδι είναι μοναδικό (και από ό,τι έχω καταλάβει όλη σου η ζωή είναι αντίστοιχου ενδιαφέροντος και φιλοσοφίας), τι να σου πω έχω "μείνει". Ελπίζω να καταφέρεις τελικά -όταν ολοκληρώσεις το travel story σου- να μας δώσεις και κάποια στοιχεία για το συνολικό κόστος αυτού του... "αριστουργήματος".

 

[Yorgos]

Ε, είπα δυο κουβέντες για το θεό Απόλλωνα και συνέχισε ο Billy:
“Βλέπετε που ο άνθρωπος ξέρει την ιστορία της χώρας του; Κι όχι μόνο την ξέρει, αλλά ήρθε εδώ για να μάθει και τη δική μας. Έτσι κι εσείς, πρώτα πρέπει να μάθετε τη δική σας.”. Αρχίζει να μιλάει για την ιστορία του θεάτρου κι εξηγεί την παράδοση που θέλει όλους τους καλλιτέχνες πριν ξεκινήσουν την παράστασή τους να τρίβουν το «μαγικό» κούτσουρο στη μέση της σκηνής. “Δηλαδή κι ο Μάικλ το άγγιξε;”, ρωτάει μια πιτσιρίκα. “Μα φυσικά!”, απαντάει ο Billy προκαλώντας ένα μακρόσυρτο “wow” από πλευράς παιδιών. Το ότι ο Τζάκσον προκαλεί περισσότερο δέος από το Στήβι και την Έλλα είναι μάλλον αναμενόμενο, άλλωστε ο θάνατός του είχε συντελεστεί μόλις λίγες μέρες πριν, σε όλο το Χάρλεμ υπήρχαν πανό και αφίσες που του εύχονταν να αναπαυθεί εν ειρήνη και οι δίσκοι του είχαν γίνει ανάρπαστοι.

“Εγώ λοιπόν καθόμουν εκεί, πίσω από τη σκηνή κι έβλεπα όλους αυτούς τους μεγάλους καλλιτέχνες να προετοιμάζονται. Ένας μου ζητούσε νερό, άλλος ήθελε μια πετσέτα να σκουπίσει τον ιδρώτα του και μερικοί ήθελαν απόλυτη ησυχία. Ο Στήβι Ουόντερ όμως πάντα ήθελε παρέα. Και μέχρι πρόσφατα ερχόταν τουλάχιστον δυο φορές το χρόνο και κάθε –μα κάθε- φορά που μου έσφιγγε το χέρι, έβρισκα στην παλάμη μου 100 δολάρια. Κι εκείνα τα 100 δολάρια με βοηθούσαν πάρα πολύ όταν ήμουν πιτσιρικάς σαν κι εσάς και η μάνα μου μεγάλωνε εννέα παιδιά. Γι’ αυτό κι εσείς όταν μεγαλώσετε και γίνετε κάποιοι, να μην ξεχνάτε από πού ήρθατε. You gotta give something back to your community. Coz’ without our community, we are nothin’, zero, we’re empty.”

Τα πιτσιρίκια –και οι δάσκαλοί τους- τον κοιτούν με ανοιχτό το στόμα. Ένας εξάχρονος μπόμπιρας σηκώνει το χέρι του και ρωτάει: “Καλέ κύριε… ο Μάικλ δούλευε κι αυτός εδώ;”. Τα μεγαλύτερα παιδιά σκάνε στα γέλια, αλλά ο Billy τους το κόβει απαντώντας. “Όχι, ο Μάικλ ερχόταν εδώ μόνο για να δώσει παράσταση. Αλλά δε βρίσκω το λόγο να γελάτε με την ερώτηση του φίλου μας. Από πού είσαι, little man;”. O μικρός απαντάει κι από την αντίδραση του Billy, που λέει πως πέρασε κάποια χρόνια εκεί, καταλαβαίνω πως πρόκειται για γειτονιά της κακιάς ώρας, άλλωστε μου έκανε εντύπωση που όλα τα παιδάκια είναι μαύρα, χωρίς καμία εξαίρεση. Ή από πολύ υποβαθμισμένη περιοχή θα ήταν ή ήταν απλώς εκδρομή… για μαύρους, πράγμα το οποίο αποκλείεται με δεδομένη την καταφανέστατη πρόοδο των ΗΠΑ στην καταπολέμηση του ρατσισμού.

“Λοιπόν… Ξέρετε πως το Apollo περηφανεύεται πως είναι το θέατρο που ανακαλύπτει πολλά μεγάλα ταλέντα, έτσι δεν είναι; Τις Τετάρτες λοιπόν έχουμε βραδιά ταλέντου. Είναι μια παράδοση τόσο παλιά όσο και το θέατρο”. To είχα διαβάσει αυτό για τις Τετάρτες και πολύ ήθελα να πάω, αλλά ήμασταν στην Ουάσιγκτον. Κρίμα διότι διάβασα πως το κοινό γίνεται άγριο, γιουχάρει και η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη. Τα γιουχαΐσματα του Apollo είναι πασίγνωστα στη Λατινική Αμερική… “Έτσι κι εμείς σήμερα θα κάνουμε μια επίδειξη ταλέντου! Μιας που είστε εδώ, τι καλύτερο από το να δώσετε μια παράσταση στη σκηνή, ζωντανά. Εμείς όμως δε θα γιουχάρουμε, θα χειροκροτήσουμε όλους όσους ανέβουν στη σκηνή γιατί θέλει πολύ θάρρος να σηκωθεί κανείς εδώ, μπροστά σε όλους, χωρίς καμία προετοιμασία, έτσι δεν είναι little people; Λοιπόν, θέλω έξι παραστάσεις, τρεις από κάθε σχολείο. Μπορεί να είστε σόλο, ντούο, ομάδα, να χορέψετε, να ραπάρετε, να τραγουδήσετε a cappella, ό,τι θέλετε. Έχετε είκοσι λεπτά να ετοιμαστείτε, σε συνεργασία με τους δασκάλους σας. Let’s get ready for the show, little people!”, λέει ο Billy και τα πιτσιρίκια ενθουσιάζονται, ενώ οι δασκάλες μαζεύουν συμμετοχές.

Ο χρόνος έχει περάσει και θα πρέπει να φύγω για να είμαι στην ώρα μου στο ραντεβού με τον Α, αλλά θέλω να δω μια-δυο παραστάσεις. Στο ενδιάμεσο εικοσάλεπτο με πλησιάζει ένας δάσκαλος. «Αλήθεια είναι πως ζείτε στην Κούβα;», ρωτάει και γνέφω θετικά. “Ξέρετε πως ο Φιντέλ όταν ήρθε να μιλήσει στον ΟΗΕ έμενε στο Χάρλεμ;”, με κοιτάει όλο προσμονή. “Βεβαίως”, του λέω, “πέρασα κι από το ξενοδοχείο όπου έμεινε, πολύ σεμνό κατάλυμα”. “Η μαμά μου ήταν εδώ, έλεγε ότι είχε γίνει χαμός, τον υποδέχθηκαν σαν ήρωα. Αν τον δείτε ποτέ, να του πείτε πως εδώ τον εκτιμάμε πολύ, δεν είμαστε όλοι σαν τον Μπους. Τώρα με τον Μπαράκ για πρόεδρο θα πάνε όλα καλά, και για μας και για τους Κουβανούς και για όλο τον κόσμο. The era of stupidity is over. Σύντομα θα μας αφήνουν να πηγαίνουμε στην Κούβα, θέλω πολύ να τη δω”. Του έδωσα του μέηλ μου και του είπα αν ποτέ καταφέρει να πάει στην Κούβα να με ειδοποιήσει. Μακάρι μια μέρα να ξαναξεκινήσουν πτήσεις από ΝΥ για Αβάνα, είναι ντροπή αυτό που γίνεται, να ψάχνεις πτήση στις μηχανές αναζήτησης στο Διαδίκτυο και να σου βγαίνει αυτή η αηδία “due to US legislation restrictions we cannot offer the requested fare” και να πρέπει ο κόσμος να πηγαινοέρχεται σαν κλέφτης μέσω τρίτων χωρών, τρέμοντας μην φάει κανένα πρόστιμο από το τρισκατάρατο OFAC (“oh fuck”, το λέω εγώ, γιατί άμα σου έρθει γράμμα από αυτούς είναι σίγουρα πρόστιμο, οπότε αναφωνείς… oh fuck!).

Οι πρώτες παραστάσεις είναι έτοιμες. Η πρώτη αποτελείται από τέσσερις χιπ χόπερς που κάνουν όμως και φοβερό χορευτικό αυτοσχεδιασμό, πολύ κίνηση τα μαυράκια. Ακολουθούν τέσσερις κοπελίτσες που τραγουδούν R&B, αλλά την παράσταση την κλέβει μια λιλιπούτεια κουκλίτσα που είναι τελείως παράφωνη βέβαια, αλλά και μόνο που θυμάται όλους τους στίχους καταχειροκροτείται από το κοινό και από το Billy. Η τρίτη παράσταση είναι ένας έφηβος που χορεύει…κλακέτες! Πολύ καλός ο νέος. Την τέταρτη δεν πρόλαβα να τη δω… Έχει περάσει η ώρα κι αν μετάνιωσα κάτι είναι που δεν είχα το χρόνο να χαιρετήσω το Billy, αφού ήταν στη σκηνή παρουσιάζοντας τα πιτσιρίκια. Του είμαι υπόχρεος του ανθρώπου κι είναι τιμή μου που τον γνώρισα, πολύ χαρισματική φυσιογνωμία. Η όλη επίσκεψη στο Apollo ήταν από τα καλύτερα σημεία της επίσκεψης στην πόλη.

Φεύγω τρέχοντας για το ξενοδοχείο, όπου βρίσκω τον Α. Πεινάμε σα λύκοι και πάμε απέναντι σε ένα Γιαπωνέζικο εστιατόριο που το έχουν κάτι… Ταϊβανέζοι. Ευμενέστατοι οι άνθρωποι και το φαγητό ήταν καλούτσικο, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς και την καλή τιμή. Πάμε για βόλτα στο Central Park, να κάψουμε θερμίδες και να το δούμε με την ησυχία μας, άλλωστε είναι στο δρόμο για το θέατρο όπου θα βλέπαμε το μιούζικαλ για το οποίο αγοράσαμε εισιτήρια την προηγούμενη. Το πάρκο είναι φοβερός πνεύμονας οξυγόνου για την πόλη, εκπληκτικό ότι υπάρχει εκεί στη μέση της ζούγκλας από ατσάλι και τσιμέντο. Βλέπει κανείς κόσμο να κάνει τζόγκιγκ, πικνικ, ηλιοθεραπεία, να διαβάζει κι είναι ένας χώρος καθαρός, ασφαλής (πλέον, διότι κάποτε ήταν… «του φόβου» που έλεγε κι ένας συμφοιτητής μου) όπου μπορεί κανείς να περάσει μερικές ώρες ευχάριστα τρώγοντας το παγωτό του, κάνοντας αθλητισμό ή απολαμβάνοντας μουσικούλα (συνήθως τζαζ). Πέραν τούτου δεν είναι και κανένα άχαστο αξιοθέατο, είναι ένα προσεγμένο πάρκο που έχει θεοποιηθεί από τον αμερικάνικο κινηματογράφο, προσωπικά βρίσκω το γειτονικό Chapultepec στην Πόλη του Μεξικού πολύ εντυπωσιακότερο. (εντάξει, επίτηδες το είπα για να πικάρω τον taver).

Ευχάριστη η βολτίτσα αν μη τι άλλο, πραγματική απόδραση από τη ζούγκλα των γύρω δρόμων, αλλά αργήσαμε για το Broadway και στο τέλος τρέχαμε να προλάβουμε. Φτάσαμε στην ώρα μας, αλλά με την ψυχή στο στόμα. Ο Α είχε επιλέξει να δούμε το West Side Story. Εγώ δεν πολυψηνόμουν για τα 91$ του εισιτηρίου, ειδικά από την ώρα που ούτε last minute offers υπήρχαν, ούτε μπορέσαμε να βρούμε εκ των προτέρων φτηνότερα εισιτήρια, άλλωστε ήμασταν και στη μέση του καλοκαιριού. Τέλος πάντων, αφού το ήθελε τόσο ο Α κι εγώ δεν είχα ξαναδεί μιούζικαλ, είπαμε να πάμε, άλλωστε ο άνθρωπος με ανέχθηκε τρεις εβδομάδες κι ήταν υποδειγματικός συνταξιδιώτης.

Ε, ήταν εκπληκτικά. Κι αξίζει ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Α, διότι χωρίς τη δική του παρότρυνση δε θα είχα πάει. Εδώ που τα λέμε το όλο ταξίδι δε θα είχε γίνει χωρίς το Χ και τον Α διότι εγώ δεν ξέρω να οδηγώ και χωρίς αμάξι τέτοιο ταξίδι σε αυτή τη χώρα δε γίνεται.

Τι λέγαμε; Α, ναι για την παράσταση. Ωραίες φωνές, καλοί ηθοποιοί (πολλοί οι λατινοαμερικάνοι, αλλά ήταν λίγο περίεργο να κάνουν τους Πορτορικάνους άνθρωποι με αργεντίνικη και παναμέζικη προφορά, αλλά τι το ψάχνεις, λεπτομέρεια για σπαστικούς γλωσσολόγους είναι αυτή…), φανταστικά σκηνικά και η αίθουσα από μόνη της ήταν σκέτο μνημείο. Ήταν η πρώτη μου φορά σε μιούζικαλ και μου άρεσε τόσο που λίγες εβδομάδες αργότερα βρεθήκαμε σε άλλο (ακόμη καλύτερο) στο Μπουένος Άιρες με την κοπέλα μου. Εξαιρετική εμπειρία, άξιζε τα 91$ και με το παραπάνω.

Τις τελευταίες μας ώρες στη Νέα Υόρκη τις περάσαμε κάνοντας μια τεράστια βόλτα μέχρι τη γέφυρα Brooklyn. Όμορφα –και ασφαλέστατα- ήταν, αλλά μάλλον περίμενα κάτι καλύτερο. Ίσως έχει να κάνει και με τις προσδοκίες που έχει κανείς από τον προορισμό που επισκέπτεται. Είχα ακούσει τόσα και τόσα για τη Νέα Υόρκη, πως είναι το κέντρο του κόσμου, η υπέρτατη πόλη, THE place to be και άλλα τέτοια και όντως ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα επίσκεψη, αλλά δεν την ερωτεύτηκα. Καλά, για περισσότερη κριτική, πρακτικές πληροφορίες κλπ για το ταξίδι, παρακάτω.

Η αναχώρησή μας από τη Νέα Υόρκη ήταν χωρίς προβλήματα, αν εξαιρέσεις το αιώνιο πρόβλημα του πακεταρίσματος των βαλιτσών του Α… Απερίγραπτος τύπος, δεν έχω δει άλλο άντρα να ψωνίζει σα γυναίκα… Και μόνο το ότι ένα ταξίδι που εμένα μου κόστισε (χωρίς καμία προσπάθεια οικονομίας, με απλή συνετή κατανάλωση) λιγότερα από 2500 ευρώ, του Α του ήρθε 6.000 και βάλε χάρη στα ψώνια! Παιδί για οικονομία…

Με το που γυρίσαμε στην Ελλάδα, εγώ υποδέχθηκα κάτι ξένους φίλους και κάναμε κι ένα ελληνικό τουρ (άλλη ιστορία αυτή…).

Ακολουθούν τα practicalities του ταξιδιού…

 

[ioanna.gkan]

Μπραβο Γιωργο!!! Απλως respect!!!!

 

[eleni70]

πάρα πολύ όμορφη ιστορία Γιώργη...δηλώνω φαν

 

[taver]

Το πάρκο είναι φοβερός πνεύμονας οξυγόνου για την πόλη, εκπληκτικό ότι υπάρχει εκεί στη μέση της ζούγκλας από ατσάλι και τσιμέντο. Βλέπει κανείς κόσμο να κάνει τζόγκιγκ, πικνικ, ηλιοθεραπεία, να διαβάζει κι είναι ένας χώρος καθαρός, ασφαλής (πλέον, διότι κάποτε ήταν… «του φόβου» που έλεγε κι ένας συμφοιτητής μου) όπου μπορεί κανείς να περάσει μερικές ώρες ευχάριστα τρώγοντας το παγωτό του, κάνοντας αθλητισμό ή απολαμβάνοντας μουσικούλα (συνήθως τζαζ). Πέραν τούτου δεν είναι και κανένα άχαστο αξιοθέατο, είναι ένα προσεγμένο πάρκο που έχει θεοποιηθεί από τον αμερικάνικο κινηματογράφο, προσωπικά βρίσκω το γειτονικό Chapultepec στην Πόλη του Μεξικού πολύ εντυπωσιακότερο. (εντάξει, επίτηδες το είπα για να πικάρω τον taver).

Υπάρχει και η άλλη οπτική. Το πάρκο, που είναι εντελώς τεχνητό, είναι μέγιστο κατασκευαστικό επίτευγμα των μέσων του 19ου αιώνα. Κατασκευάστηκε από το μηδέν με τα υποτυπώδη τεχνικά μέσα της εποχής, σε μέρος της πόλης όπου το υπέδαφος δεν επέτρεπε τη βαριά οικοδόμηση, 20+ χρόνια πριν από το άγαλμα της ελευθερίας και τους πρώτους ουρανοξύστες. Τίποτα στο πάρκο δεν είναι φυσικά εκεί, τα βράχια & τα δέντρα μεταφέρθηκαν, οι λίμνες τροφοδοτούνται από μεγάλους σωλήνες, κλπ.
(Δεν έχω πάει στο MEX, όταν το επισκεφτώ θα απαντήσω στις συγκρίσεις...)

 

[Yorgos]

Το πάρκο, που είναι εντελώς τεχνητό
Δεν το γνώριζα, πολύ ενδιαφέρον στοιχείο, φίλε taver.

είναι μέγιστο κατασκευαστικό επίτευγμα των μέσων του 19ου αιώνα.
Συμφωνούμε, αφού είναι όπως τα λες. Δυστυχώς δε με ελκύουν τα σύγχρονα κατασκευαστικά επιτεύγματα (γι' αυτό και δε με αφορούν ουρανοξύστες, γέφυρες, φόρμουλες 1, αυτοκίνητα, κινητά, τσιπ, διαστημόπλοια κλπ), οπότε δε γίνεται πιο ελκυστικό στα μάτια μου, αλλά έχεις δίκιο ότι έχεις άλλη οπτική γνωρίζοντας πως δεν ήταν εκεί, αλλά "το έβαλαν". Και πάλι ευχαριστώ.

 

[Yorgos]

Αρχικά μια αξιολόγηση της χώρας και μετά μερικές πρακτικές συμβουλές. Βάζω μέσα στην αξιολόγηση και προηγούμενο ταξίδι στις ΗΠΑ, σε άλλες πολιτείες, όπως η Καλιφόρνια. Χρησιμοποιώ τις ίδιες κατηγορίες που χρησιμοποιώ για όλες τις χώρες, σε κλίμακα με άριστα το 10. Προφανώς και είναι υποκειμενικά τα κριτήρια και η αξιολόγηση με βάση αυτά, αλλά παραθέτω αιτιολόγηση και σύγκριση με τις χώρες που έχουν την υψηλότερη βαθμολογία ανά κατηγορία:

• Αρχαιολογία: 3. Not bad, δεν είναι και το Περού ή η Ελλάδα αλλά το τριαράκι το αξίζει, το Mesa Verde ήταν καταπληκτικό μνημείο. Για την έκτασή της η χώρα θα μπορούσε να έχει και περισσότερα, αλλά κι έτσι καλά είναι. Πολύ οφσάιντ όσοι θεωρούν πως στις ΗΠΑ δεν υπάρχει αρχαιολογία.
• Άνθρωποι: 8. Πολύ ευγενικοί κι εξυπηρετικοί, οι Ινδιάνοι καταπληκτικοί, οι Νεοϋορκέζοι πιο αδιάφοροι, αλλά αυτό ήταν κάτι που το ξέραμε και αναμέναμε. Ορισμένοι μας σκλάβωσαν με την ευγένειά τους, ο μόνος λόγος που δεν παίρνει παραπάνω βαθμούς είναι ότι οι χώρες που παίρνουν μεγαλύτερη βαθμολογία χαρακτηρίζονται από υπερανθρώπους όπως οι Γιαπωνέζοι, οι Λάο, οι Αιθίοπες ή οι Ιρανοί (που είναι και οι κατέχοντες το δωδεκάρι) κλπ. Συμπαθέστατοι οι Αμερικάνοι, ειδικά εκτός πόλεων. Επίσης να τονίσω πως, σε αντίθεση με άλλα ταξίδια στις ΗΠΑ, δεν είχαμε σχεδόν κανένα περιστατικό ακραίας ασχετίλας, όπως μου έτυχε πολλές φορές στο παρελθόν με Αμερικάνους που με ρωτούσαν αν φοράμε τηβέννους στην Ελλάδα, αν βρισκόμαστε στην Καραϊβική κλπ. Πολύ καλό επίπεδο από όλες τις απόψεις, εξαιρετικό σέρβις, ευγενικοί και βοηθητικότατοι όπου τους χρειαστείς.
• Φύση: 10. Ε, τι να λέμε, φοβερή ποικιλία φύσης και τα πάντα σε υπερθετικό βαθμό. Από τα παράλια της Καλιφόρνια, τα θαύματα της Γιούτα, τα βουνά του Κολοράντο, τις ερήμους του Νιού Μέξικο και της Αριζόνα κι ένα σωρό άλλα θαύματα που δεν έχω δει ακόμη (Νιαγάρας, Χαβάη κλπ). Δεν παίρνει 12 διότι αυτό το βαθμό τον παίρνει μόνο μια χώρα ανά κατηγορία και στη συγκεκριμένη πηγαίνει στην Ινδονησία. 10 με τόνο στις ΗΠΑ.
• Φαγητό: 4. Ψιλοαπογοήτευση. Σε μια χώρα με τόσους μετανάστες θα περίμενε κανείς ειδικά η ξένη κουζίνα να είναι πολύ καλύτερη. Θα πει κανείς πως πήγαμε σε λάθος εστιατόρια ή δεν ψάξαμε αρκετά. Διαφωνώ. Το φαγητό (όπως και τους ανθρώπους κλπ) μιας χώρας δεν τους κρίνεις από επιλεγμένους στόχους, αλλά από το μέσο όρο. Η Ιαπωνία παίρνει 12 διότι ακόμη και στα περίπτερά της το φαγητό δεν παίζεται. Η Ινδία παίρνει 10 διότι επί εβδομάδες έτρωγα από γιαγιούλες που μαγείρευαν στο δρόμο και έφτιαχναν φοβερά πράγματα. Στις ΗΠΑ φάγαμε δυο-τρεις φορές καλά, μόλις μία πάρα πολύ καλά (σε κυπριακό εστιατόριο στη ΝΥ), καμία εξαιρετικά και αρκετές φορές μέτρια ή χάλια. Τουλάχιστον για τόσο ακριβή χώρα το φαγητό είναι σε σχετικά λογικές τιμές, αν και τις φορές που πληρώσαμε για να φάμε γκουρμέ δεν τα άξιζε πλήρως τα λεφτά του. Μακάρι σε επόμενες επισκέψεις να βελτιωθεί ο βαθμός.
• Μοναδικότητα: 5. Είναι μια χώρα που δεν έχει μια πολύ συγκεκριμένη ταυτότητα, διότι από τη μία αποτελεί χώρα μεταναστών –άρα δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη ταυτότητα- κι απ’ την άλλη δεν έχει την τεράστια ιστορία ή μια μοναδική κατάσταση (κλιματολογική, πολιτική, γεωγραφική, θρησκευτική) που θα την καθιστούσε ένα μοναδικό φαινόμενο. Στα μοναδικά της στοιχεία είναι η τεχνολογία και η τρελή ανάπτυξη που οδηγούν σε φαινόμενα που δε βλέπει κανείς σε τέτοιο βαθμό στον υπόλοιπο αναπτυγμένο κόσμο. Πέραν τούτου, λίγα πράγματα, αλλά υπαρκτά. (χώρα που παίρνει το 12 στην κατηγορία: Βόρειος Κορέα, ενώ δεκάρια παίρνουν χώρες όπως η Αιθιοπία, το Ιράν, η Ινδία κλπ).
• Ποικιλία: 8. Μπόλικη ποικιλία, δεν μπορώ να πω! Ποικιλία στη φύση, στους ανθρώπους, στην αρχιτεκτονική, αλλά και μια ομοιογένεια μεγαλύτερη του αναμενόμενου για μια χώρα τόσο τεράστια. Από πλευράς αξιοθέατων που μπορεί αν δει κανείς ή δραστηριοτήτων που μπορεί να κάνει επίσης υπάρχει ποικιλία, αλλά δεν υπάρχει αρχαιολογία, ζωντανές ινδιγενείς κοινότητες κλπ, εξ’ ου και δε συγκρίνεται με το δωδεκάρι του Περού, αλλά το οκτώ το αξίζει. Για άλλη μια φορά η έλλειψη ιστορίας την καταδικάζει στο να μην πάρει το άριστα.
• Αρχιτεκτονική: 4. Σε μεγάλο βαθμό οι ΗΠΑ είναι αρχιτεκτονικά αδιάφορες, αλλά στις πόλεις του νότου βρίσκει κανείς παλιά αξιόλογα κτίρια (π.χ οι πόλεις με τα σαλούν), το Σαν Φρανσίσκο έχει μια ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική άποψη, πόλεις όπως η Βοστώνη κι ας πούμε πως ακόμη και οι ουρανοξύστες δεν είναι τελείως αδιάφοροι. Πέραν τούτου λίγα πράγματα, αδιανόητο να συγκριθεί με χώρες που διαθέτουν πόλεις και χωριά που αποτελούν ανοικτά μουσεία, όπως η Ισπανία, η Ιταλία, η Κούβα, η Γαλλία, το Μεξικό κλπ. Πάντως τελείως αδιάφορη δεν είναι η χώρα, απλά δεν έχει διαμάντια.
• Ασφάλεια: 8. Πολύς χαμός για το τίποτε, μου φαίνεται. Μια χαρά ασφαλής είναι η χώρα. Γνωρίζω πως σε πολλές μεγάλες πόλεις δε μπορεί κανείς να κινηθεί με απόλυτη ελευθερία το βράδυ, αλλά εμείς δεν αντιμετωπίσαμε συγκεκριμένο πρόβλημα. Όσο για τις νότιες πολιτείες, ουδέν πρόβλημα. Αν δεν υπήρχαν κάτι Όκλαντ, κάτι γειτονιές στο Λος Άντζελες κλπ, θα έπαιρνε και καλύτερο βαθμό, αλλά σε γενικές γραμμές δε μπορώ να διανοηθώ πως θα ακύρωνε κανείς σχέδια επίσκεψης στη χώρα για λόγους ασφαλείας. Στα συν ο πολύ σοβαρός τρόπος με τον οποίο τα ΜΜΕ της χώρας αντιμετώπισαν το θέμα της γρίπης, σε μια εποχή που τα δικά μας τσίριζαν υστερικά. Η Νέα Υόρκη –για την οποία τόσος λόγος γίνεται- προφανώς και δεν είναι η πιο ασφαλής μεγαλούπολη του κόσμου, αλλά έχει κάνει τεράστια –και δύσκολα- βήματα προς την κατεύθυνσης της ασφάλειας και με μερικές εξαιρέσεις είναι όσο ασφαλής όσο οποιαδήποτε δυτική μεγαλούπολη.
• Αυθεντικότητα: 6. Δύσκολη κατηγορία, υπό την έννοια πως από τη μία δε μπορεί αν πει κανείς πως βλέπεις τρόπους ζωής που χάθηκαν αλλού, παραδόσεις που αντιστέκονται επί αιώνες κλπ και το επιθετικό μάρκετινγκ κάνει την παρουσία της παντού, αλλά από την άλλη η χώρα είναι σχεδόν άδεια από τουρίστες, πράγμα το οποίο ασφαλώς και είναι θετικό. Πήγαμε στην ετήσια λαοσύναξη των Ινδιάνων και δεν είδαμε σχεδόν κανένα τουρίστα, όταν μείναμε το βράδυ στο Tombstone ήμασταν μόνοι μας, στο Χάρλεμ ψάχνεις τους τουρίστες με το τουφέκι, εκπληκτικά τοπία στις νότιες πολιτείες τα απολαμβάνεις σε πλήρη ησυχία… Έχει τα καλά της αυτή η απεραντότητα και σε πολλά πράγματα δε νιώθεις πως δημιουργήθηκαν για να τα δουν οι τουρίστες (σε άλλα ναι, πάντως). Για να καταλάβει κανείς τι εννοώ με την κατηγορία (αυθεντικότητα/αντιτουριστικότητα) το δωδεκάρι πάει στην Αιθιοπία και χώρες όπως η Βολιβία, η Ινδία και το Ιράν παίρνουν 10.
• Κόστος: 3. Θα μπορούσε να πάρει και καλύτερο βαθμό αν υπήρχε φτηνός τρόπος μετακίνησης, αλλά δυστυχώς χωρίς αμάξι δεν κάνεις δουλειά. Πολύ φτηνά καταλύματα δεν υπάρχουν, το φαγητό είναι σχετικά (αλλά όχι πολύ) ακριβό, τα ψώνια δε με αφορούν και ορισμένες είσοδοι είναι υπερβολικές (20$ για να ανέβεις σε έναν ουρανοξύστη…). Κατά τα λοιπά, η χώρα έχει γίνει πολύ φτηνότερη και προσιτότερη από παλαιότερα λόγω της πτώσης του δολλαρίου, οι εσωτερικές πτήσεις είναι πολύ οικονομικές και για κάποιον που έτσι κι αλλιώς ταξιδεύει σε ξενοδοχεία 3,4 και 5 αστέρων, για την ποιότητα που παίρνεις οι τιμές είναι όντως χαμηλές σε σύγκριση με τη δυτική Ευρώπη, αλλά πολύ φτηνές επιλογές δεν υπάρχουν κι εγώ έτσι κι αλλιώς δεν ταξιδεύω σε καταλύματα «ποιότητας» διότι θεωρώ πως μειώνουν την ποιότητα της επαφής μου με τη χώρα. Η χώρα είναι ακριβή –όπως θα περίμενε κανείς από έναν οικονομικό γίγαντα- αλλά όχι παράλογα και σίγουρα είναι πιο προσιτή από ποτέ για τους έχοντες ευρώ και πιο οικονομική από αρκετούς άλλους προορισμούς.

ΣΥΝΟΛΟ: 59. Καθόλου άσχημα, κατατάσσεται στην 22η θέση των 49 χωρών στις οποίες έχω ταξιδέψει σχετικά εκτεταμένα, αυτές που είναι μαρκαρισμένες στο χάρτη μου (οι άλλες θα σημειωθούν όταν τις ταξιδέψω εκτενέστερα, δε γίνεται με 2-3 επισκέψεις –ή μία!- των πεντε ημερών να βγάζεις και πολλά συμπεράσματα βλέποντας 2-3 πόλεις μόνο). Οι ΗΠΑ βρίσκονται λίγο πάνω από τη μέση, σημειώνοντας χαμηλή βαθμολογία στην αρχαιολογία, το κόστος και το φαγητό, και «σκίζοντας» στη φύση, τους ανθρώπους και την ποικιλία. Θεωρώ πως πρόκειται για υποβαθμισμένο προορισμό: λίγοι πάνε και αυτοί που πάνε συνήθως δεν πάνε για το μεγάλο ατού της χώρας, τη φύση (κι εμένα ακόμη που μένουν πολλά σημεία με τρομερό ενδιαφέρον στο συγκεκριμένο τομέα, π.χ το Yellowstone), αλλά μένουν στα αστικά κέντρα τύπου Λ.Α, Βέγκας, ΝΥ, Βοστώνη κλπ.

Επίσης θεωρώ πως η αιτιολόγηση του να μην πάει κανείς επειδή είναι «αντι-αμερικάνος» είναι άστοχη, δε βρίσκω τι δουλειά έχουν οι αποφάσεις του Μπους με τα φαράγγια της Αριζόνα, τους ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης και τους συμπαθέστατους Μορμόνους της Γιούτα. Ειδικά στην Ελλάδα έχουμε ένα βαθμό αντιαμερικανισμού τελείως αδικαιολόγητο, θα μπορούσαμε να πάρουμε παράδειγμα από τους Κουβανούς που το μόνο τους πρόβλημα είναι η κυβέρνηση των ΗΠΑ κι όχι η χώρα, οι άνθρωποι κλπ. Δε διαφωνώ πως υπάρχουν χίλιοι λόγοι να τα έχει κανείς με
τη μεγαλύτερη αυτοκρατορία στον κόσμο, αλλά αφενός οι μισοί δεν ξέρουν γιατί την αντιπαθούν (αλήθεια είναι…ακόμη και τα οκτάχρονα είναι αντιαμερικάνοι στην Ελλάδα και δεν ξέρουν τι είναι η Ακτή των Χοίρων ή η απόβαση στη Νορμανδία) κι αφετέρου αν ήταν να κρίνουμε με πολιτικά κριτήρια τους προορισμούς, εγώ με το ζόρι θα πήγαινα σε 5 χώρες κι όχι στις 72 που έχω πατήσει το πόδι μου. Όπως βρίσκω πανηλίθια την απαγόρευση των ΗΠΑ στους πολίτες τους να ταξιδεύουν στην Κούβα, έτσι βρίσκω και στενόμυαλη την άρνηση να ταξιδέψει κανείς κάπου για πολιτικούς λόγους. Το ταξίδι σε κάνει να διευρύνεις ορίζοντες, να μαθαίνεις τα καλά και τα κακά της κάθε χώρας και να αναλογιστείς τι θα μπορούσες να αντιγράψεις και τι να απορρίψεις. Αλίμονο αν όσοι πηγαίνουν στην Κούβα είναι κομουνιστές, όσοι πάνε στο Θιβέτ είναι Βουδιστές κι όσοι πάνε στη Βόρειο Κορέα είναι ψυχοπαθείς (γιατί το εκεί δεν εντάσσεται σε καμία πολιτική κατηγορία…).

Θα ξαναπήγαινα; Αμέ! Ευχαρίστως. Μένουν πάρα πολλά ακόμη να δω στις ΗΠΑ. Από τα μέρη που πήγαμε μάλλον είμαι «γεμάτος», πλην της Νέας Υόρκης όπου μένουν ακόμη γειτονιές που θα ήθελα να δω (π.χ Μπρονξ), δραστηριότητες που θα ήθελα να κάνω (π.χ να πεάξω με ελικόπτερο) και θεάματα που θα ήθελαν να δω (π.χ Wednesday Talent Night στο θέατρο Apollo). Σε όλες τις πολιτείες που πήγαμε μας έμειναν πράγματα να δούμε (ειδικά στο Κολοράντο και τη Γιούτα), σε καμία περίπτωση δε θεωρώ πως τα καλύψαμε όλα. Αλλά αν ξαναπήγαινα θα πήγαινα σε άλλους προορισμούς. Προς το παρόν πάντως δε βιάζομαι να ξαναπάω.

Απογοητεύτηκα; Όχι, καθόλου. Άλλωστε δεν πήγα και με τρελές προσδοκίες. Ίσως η Νέα Υόρκη να ήταν λίγο κατώτερη των προσδοκιών, βρίσκω το όλο hype για το Μεγάλο Μήλο υπερβολικό και μάλλον μεγενθυμένο από τη…μεγάλη οθόνη, αλλά οπωσδήποτε είναι μια πόλη πολύ ενδιαφέρουσα.

Θα ζούσα εκεί; Μμμ, μάλλον όχι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Δεν είναι στα πιθανά σενάρια προς το παρόν, υπάρχουν άλλα μέρη που βρίσκω πιο επιθυμητά όταν αφήσω την Αβάνα το Σεπτέμβριο, αλλά αν προκύψει κάτι εξαιρετικό…γιατί όχι; Ποτέ μη λες ποτέ, ειδικά όταν υπάρχει διέξοδος (αν δε μου αρέσει, φεύγω). Η χώρα χάνει λίγο σε αυτό που κερδίζει η Κούβα: mysticism. Ίσως επειδή είναι υπερβολικά εκτεθειμένη στα μάτια μας λόγω τηλεόρασης και όλα φαίνονται γνωστά και κοινά.
Πώς θα περιέγραφα τη χώρα με πέντε λέξεις; Μμμμμ, let’s see: προσιτή, πανέμορφη, οικεία (αρνητικά και θετικά), αφιλόξενη (για μη οδηγούς, τι μίσος είναι αυτό με τους μη αυτοκινητιστές; ) και ιστορικά/πολιτιστικά/αρχαιολογικά λίγο άχρωμη.

Χάιλάιτς: Σίγουρα το gospel, το απίστευτο θέαμα στο Τάος με τους Ινδιάνους και φυσικά όλα τα καταπληκτικά τοπία στις ΝΔ πολιτείες, πραγματικά αξέχαστα.

Άντε πάμε και στα πρακτικά, φτάνει το μπλα-μπλα…

 

[Lyda]

Τι μας κανεις και πεταω αυριο πρωι - πρωι, οταν διαβασα το πρωτο ποστ ειπα πολυ ωραια αλλα ασε να τελειωσει και να μετα να διαβασω ολοκληρη την ιστορια, εκατσα αποψε και δεν μπορουσα να ξεκολλησω τα ματια μου απο τον υπολογιστη, δεν νομιζω να εχει γραφτει καλυτερη ιστορια για την Αμερικη